Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2018

Ποιος είναι τελικά ο Φραγκούλης Φράγκος;


Ο στρατηγός ε.α. που κέρδισε το ετερόκλητο πλήθος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία και έκανε ασκήσεις για καταστολή πλήθους στην Αθήνα, είναι «για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία». Ενας ανεξέλεγκτος στρατοκράτης που φωνάζει παραγγέλματα

 γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου

«Γυφτοσκοπιανοί!». «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η Μακεδονία!». «Ντίσνεϊλαντ των Σκοπίων». «Ψηλά το κεφάλι, ωρέ!». Τέτοιες εκφράσεις, υπό μορφή στρατιωτικών παραγγελμάτων, έκαναν τον στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο τον αγαπημένο του ετερόκλητου κοινού στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, σε βαθμό που κάποια στιγμή οι διαδηλωτές άρχισαν να φωνάζουν εν χορώ «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός».

Ο στρατηγός Φράγκος δεν είναι τρελός, ασχέτως αν επέδειξε χαρακτηριστική ικανότητα στο να ενθουσιάζει ένα τρελαμένο πλήθος. Είναι ένας (πρώην) στρατιωτικός που δεν μπορεί να κρύψει τις πολιτικές του φιλοδοξίες ούτε τον υπολανθάνοντα μεσσιανισμό του. «Αν μου ζητήσουν να ηγηθώ θα το κάνω γιατί δεν είμαι ρίψασπις», είπε το πρωί της Δευτέρας, ούτε 24 ώρες μετά το συλλαλητήριο της, στον ΣΚΑΪ.


Προς το παρόν, μάς είπε ο στρατηγός ε.α., δεν θέλει να ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική σκηνή. Και μάλιστα μάς υπενθύμισε ότι εδώ και έξι χρόνια που έχει αποστρατευτεί όλο γράφουν ότι σκοπεύει να φτιάξει κόμμα, χωρίς κάτι τέτοιο να γίνει. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν τον Φεβρουάριο του 2016, αμέσως δηλαδή μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Τότε ο πρώην γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά, Τάκης Μπαλτάκος, είχε μιλήσει για διεργασίες ώστε να δημιουργηθεί «πατριωτικό» κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον στρατηγό Φράγκο —ένα πιο δεξιό κόμμα, χωρίς να είναι χιτλερικό δηλαδή. Ενας στρατοκράτης με παράσημα και φιλοτεχνημένο προφίλ από τα ΜΜΕ, έμοιαζε —και για πολλούς εξακολουθεί να μοιάζει— ιδανικός, αλλά τότε ο Φράγκος είχε σπεύσει να αρνηθεί λέγοντας πως «δεν υπηρετεί κόμματα, υπηρετεί μόνο την πατρίδα».

Αλλά αν του το ζητήσουν; Αν του πουν ότι είναι ο «σωτήρας» που θα «σώσει» την πατρίδα; Διότι είναι άλλο να το συζητάει ο Τάκης ο Μπαλτάκος με τις γνωστές διασυνδέσεις με τη Χρυσή Αυγή και άλλο να στο ζητάει κάποιος άλλος, πχ. ο φίλος και οικονομικός, αλλά και πολιτικός πλέον, παράγων στη Βόρεια Ελλάδα Ιβάν Σαββίδης. Το ενδεχόμενο να κληθεί εξ εφέδρων για να υπηρετήσει την πατρίδα με τον δικό του τρόπο, ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ, δεν το αποκλείει.

«Είναι για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία»
Σε όσους απορούν πώς μας προέκυψε ο στρατηγός ε.α. Φράγκος, η απάντηση είναι ότι είναι ένας άνθρωπος που τυγχάνει της «εκτίμησης» σχεδόν όλων των κομμάτων. Ετσι λένε οι φίλοι του τουλάχιστον. Εγραφε χαρακτηριστικά το «Βήμα της Κυριακής» τον Σεπτέμβριο του 2012, σε ένα ρεπορτάζ περί σεναρίων εκτροπής: «Ο στρατηγός Φράγκος αποτελεί σημείο αναφοράς για προσωπικότητες της λεγόμενης “πατριωτικής πτέρυγας” σχεδόν όλων των κομμάτων. Μεταξύ άλλων, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο και τη βουλευτή του ΚΚΕ κυρία Λιάνα Κανέλλη. “Είναι για τον στρατό ό,τι ήταν ο Χριστόδουλος για την Εκκλησία” λένε άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του».

Ενας χρήσιμος παραλληλισμός είναι ότι όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος «μελετούσε» και «δεν ήξερε» επί χούντας, έτσι και ο Φραγκούλης Φράγκος επέλεγε τότε, επί στρατιωτικής δικτατορίας, να μπει στις Ενοπλες Δυνάμεις. Το 1970, εισήλθε πρώτος στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία, σύμφωνα με το βιογραφικό του, αποφοίτησε επίσης πρώτος το 1974, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Στη συνέχεια, αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και ακολούθησαν σημαντικά αξιώματα: υπηρέτησε ως διοικητής μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων –υπήρξε άλλωστε αλεξιπτωτιστής–, ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Αγκυρα (1991-1994), ως ακόλουθος Αμυνας στην Αγκυρα (1998-2001), ενώ το 2002 ορίστηκε διοικητής της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. Το 2004, προήχθη σε υποστράτηγο και το 2007 σε αντιστράτηγο, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση του Β΄ Σώματος Στρατού. Το 2009, διορίστηκε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και τον Αύγουστο του ίδιου έτος ανέλαβε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την 1η Νοεμβρίου 2011, ενώ το 2012 διετέλεσε υπουργός Εθνικής Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παναγιώτη Πικραμμένου. Λέγεται ότι ήταν η υπουργοποίησή του ήταν πρόταση του Κάρολου Παπούλια.

Ο Τσάβες και η άσκηση «Καλλίμαχος»

Κάποιοι θυμούνται ότι και ο Ούγκο Τσάβες ήταν αλεξιπτωτιστής. Η συνέχεια είναι γνωστή, απλώς με άλλο ιδεολογικό πρόσημο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν στα σενάρια για ρόλο του στη δημόσια σφαίρα κάτι από μεσανατολίτικο Μπάαθ, με τους στρατιωτικούς να αναλαμβάνουν πολιτικό-στρατοκρατικό ρόλο εις το όνομα ενός χειμαζόμενου λαού. Οταν ήταν αρχηγός ΓΕΣ ο Φράγκος συνήθιζε να μιλάει για την πολιτική τάξη που «είναι διεφθαρμένη και έχει αποτύχει» και όλα αυτά, στα ευήκοα ώτα των ελλήνων «αγανακτισμένων», ακούγονται μελωδία. Αλλοι «αγανακτισμένοι» τώρα, αλλά ίδιο σκηνικό: από το «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» στο «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός»· η συνθηματολογική απονομιμοποίηση της Δημοκρατίας με διαφορά μιας Επταετίας, στην οποία έχει μεσολαβήσει η ελέω ΣΥΡΙΖΑ θεσμική έκπτωση.

Σύμφωνα βέβαια με τους φίλους του, αυτό που τον ξεχωρίζει δεν είναι οι θέσεις του απέναντι στην πολιτική τάξη, αλλά ότι πρόκειται για έναν doer. Οπως υπενθύμισε το vice, ο Φραγκούλης Φράγκος είναι ο εμπνευστής της αμφιλεγόμενης τάφρου στον Εβρο, την οποία ο ίδιος αποκαλούσε «αμυντικό και αναπτυξιακό (!) έργο». Οσο ήταν Αρχηγός του ΓΕΣ, το έργο κατασκευαζόταν αποκλειστικά από τον Στρατό Ξηράς, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την αποστράτευσή του, η κατασκευή καθυστέρησε.

Ο Φράγκος επίσης εμφανιζόταν ως ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στους πρόσφυγες που έφταναν στα ελληνικά νησιά από την Τουρκία, λέγοντας ότι ο μεγάλος αριθμός τους καθώς και οι συνθήκες οικονομικής ανέχειας θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίησή τους και να προκαλέσουν κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας.

Σύμφωνα το «Βήμα της Κυριακής» σε εκείνο το ρεπορτάζ του 2012 με τίτλο«Τα μυστικάσχέδια του πανίσχυρου στρατηγού», ο Φραγκούλης ως αρχηγός ΓΕΣ είχε εκπονήσει επιχειρησιακό σχέδιο για τη σταθεροποίηση της Αθήνας σε περίπτωση που οι «συμμορίες με τα Καλάσνικοφ» κυρίευαν τμήματα της πρωτεύουσας. Μάλιστα επί των ημερών του είχε γίνει νατοϊκή άσκηση καταστολής πλήθους στις 4 Φεβρουαρίου 2011 στο στρατόπεδο «Κορομηλά» στην Αργυρούπολη του Δήμου Κιλκίς με την ονομασία «Καλλίμαχος».

Αυτή η άσκηση είχε κρατηθεί κρυφή από τον τότε υπουργό Αμυνας Βαγγέλη Βενιζέλο και τον τότε αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Πάνο Μπεγλίτη γεγονός που προκάλεσε την πρώτη σοβαρή σύγκρουση του στρατηγού με την πολιτική ηγεσία στο Πεντάγωνο. Αλλοι βέβαια θυμίζουν ότι πέραν από την απαίτηση του στρατηγού να μην ελέγχεται από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, υπήρχε και ανησυχία για το γεγονός ότι ο Φράγκος, ως αρχηγός ΓΕΣ, είχε αρχίσει να σωρεύει μεγάλη δύναμη στον Στρατό Ξηράς, έχοντας φροντίσει να τοποθετήσει ανθρώπους της εμπιστοσύνης του σε θέσεις-κλειδιά των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς και σε μονάδες περιφερειακά της Αθήνας. Το Νοέμβριο του 2011, μετά και τα επεισόδια στην στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, ο κ. Μπεγλίτης, εισηγήθηκε και επέβαλε την αποστράτευσή του.

Εκτοτε ο στρατηγός ε.α. διατηρεί μια δορυφορική αλλά διακριτή σχέση με τα κοινά, πέρα από τη σύντομη υπουργοποίησή του στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου (17 Μαΐου – 21 Ιουνίου 2012). Το όνομά του αναφέρεται συχνά πυκνά από διαφόρους κύκλους (βλέπε Μπαλτάκος και άλλους παρόμοιους) καθώς το προφίλ του «υπηρετεί» την εθνική μυθολογία για το «κακό» πολιτικό σύστημα και τους «καλούς» στρατιωτικούς, ενώ παράλληλα ο ίδιος συνεχίζει να τροφοδοτεί μύχιους πόθους, εθνικιστών και μη.

Σε ομιλία του σε εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων στην Αγία Σοφία, στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 2013 (ΑΠΕ-ΜΠΕ) 

  
Χαρακτηριστική περίπτωση το βιβλίο του «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;» (εκδ. Λιβάνη) που παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2012. Το βιβλίο εκδόθηκε ως απάντηση στο «Στρατηγικό Βάθος» του τούρκου πρώην υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Σε αυτό ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ διατυπώνει τη θεωρία ότι πολλοί Τούρκοι είναι κατ’ ουσίαν εξισλαμισμένοι Ελληνες και εκφράζει την προσδοκία «να αναδειχτούν τα εκατομμύρια των κρυπτοχριστιανών και, γιατί όχι, των Ελλήνων που επιμελώς κρύπτονται για να επιβιώσουν» στην Τουρκία. Στην παρουσίαση ομιλητής ήταν ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης, ο οποίος διατηρεί στενές σχέσεις με τον Ιβάν Σαββίδη, χάρη στο κοινό ενδιαφέρον τους για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Τον Μάιο του 2013 ο Φράγκος ήταν κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση μνήμης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για τη Γενοκτονία των Ποντίων.

Στο συλλαλητήριο της Κυριακής ήταν ένας από τους πέντε. Αλλά όλοι για αυτόν μιλούν. Και για αυτόν τραγουδούσε το πλήθος «είναι τρελός ο στρατηγός».


«Θα σφυγμομετρήσω την κατάσταση. Θα δω αν υπάρχει αναγκαιότητα. Και ακολούθως θα πρέπει να αποφασίσω» τους απάντησε εμμέσως ο στρατηγός. Το κακό δεν είναι ότι ο στρατηγός απάντησε. Το κακό είναι ότι κάποιοι ονειρεύονται μια χώρα που θα διοικείται με παραγγέλματα.  







































protagon.gr

Σάββατο, Ιανουαρίου 27, 2018

Τα πρότυπα ζωής του Αμβρόσιου



Τα… θεάρεστα λόγια του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιου, έδωσαν τον δικό τους τόνο στο πανηγύρι που συνέβηκε την Κυριακή με το συλλαλητήριο για το «μακεδονικό» ζήτημα. Αν και στον τόπο του, κατάφερε να κλέψει και αυτός λίγη από τη δόξα της παράστασης, διατυπώνοντας ρητά όσα ήδη ξέραμε. Δεν είπε τίποτα καινούργιο ο Σεβασμιώτατος. Άλλωστε, λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο χουντικός Νίκος Ντερτιλής, ο Αμβρόσιος είχε ζητήσει να τον επισκεφτεί στη φυλακή, αποκαλώντας τον δολοφόνο του Μιχάλη Μυρογιάννη «πρότυπο ζωής». Ας μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι επί χούντας ήταν ιερέας της Ελληνικής Χωροφυλακής. Και έκτοτε έχει δηλώσει με σαφήνεια ποιους υποστηρίζει. 

Ο Αμβρόσιος δεν είπε κάτι καινούργιο, καθώς ο λόγος του πάντα αυτή την ιδεολογία απηχούσε, όμως πλέον τίθενται κάποια ερωτήματα για το ποίμνιό του. Το οποίο δεν είναι απλοί, αγνοί άνθρωποι που «ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους». Είναι όλοι αυτοί που τόπος τους είναι μόνο το χωράφι τους και το πού θα βολευτούν. Είναι όλοι αυτοί που τώρα που χάνουν και το χωράφι τους και τη βολή τους θυμούνται την Ιστορία, έτσι όπως την έχουν ακούσει από έναν καθηγητή τους στο σχολείο «Το μάθημα της ιστορίας μας ένα σκοπό είχε: να εδραιώσει και να φυτέψει στις εφηβικές μας καρδιές την αγάπη προς τον Χριστό και την Ελλάδα μας!» λέει ο Αμβρόσιος στην πεφωτισμένη ομιλία του την Κυριακή.

Και συνεχίζει (αντιγράφουμε από το μπλογκ του Παναγιώτατου):


….κυβερνητικοί κύκλοι ταύτιζαν την ηγεσία της Εκκλησίας με τη Χρυσή Αυγή ενώ, μεταξύ άλλων, εξέφραζαν ερωτήματα για το αν η ηγεσία της Εκκλησίας αποφάσισε να κάνει ανοιχτή παρέμβαση στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας. Συγκεκριμένα για να αποδυναμώσουν την φωνή μας έθεσαν την εξής ερώτηση:

– Άραγε η Ηγεσία της Εκκλησίας αποφάσισε να συμπορευθεί με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής;

Κάποιοι μάλιστα αποτόλμησαν να μας χαρακτηρίσουν:

–         Αμβρόσιος ο Ναζιστής,

–         Αμβρόσιος ο Χουντικός,

–         Αμβρόσιος ο Εθνικιστής,

–         Αμβρόσιος ο Χρυσαυγίτης,

–         Αμβρόσιος ο Ακροδεξιός,

–         Αμβρόσιος ο Φασίστας,

Οπωσδήποτε τα κορυφαία προσωνύμια, τα οποία κατά καιρούς μου έχουν αποδώσει κάποιοι «φανατικοί» φίλοι μου είναι δύο:

–        Αμβρόσιος, ο συνεργάτης των Γερμανών στην καταστροφή των Καλαβρύτων της 13ης Δεκεμβρίου 1943

Καί

–         Αμβρόσιος ο διαφωτιστής στη Γυάρο!

Προς όλους αυτούς από τη θέση αυτή απαντώ:

Αγαπητοί μου Φίλοι,

Προτιμ οποιοδήποτε από όλα αυτά τα παραπάνω επίθετα, αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της Πατρίδος!  Δηλ.

Προτιμώ να με αποκαλείτε

Φασίστα,

                όχι όμως …….Κατσαπλιά!

                           ούτε Συμμορίτη!

                                  ούτε άθεο και αριστερό,

                                          ούτε αντάρτη και προδότη!

         Κάλλιο Φασίστα παρά  Κατσαπλιά!

Ο Αμβρόσιος στο μπλογκ του παρουσιάζει το σύνολο του χριστιανικού έργου του. Μάλιστα, το 2009 πήρε συνέντευξη από τον Θεό! Θα ήταν τότε, φαίνεται, που ο Θεός του είπε να συμπορευθεί με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Για να καθαρίσει ο τόπος και μπορούν με την άνεσή τους να στέλνουν δουλικά μηνύματα στους Φύρερ, όπως έκαναν και την περίοδο της Κατοχής, που παρακαλούσαν τον Χίτλερ να έρθει να μπουν υπό την επικράτειά του και μετά όρκιζαν κυβερνήσεις δοσιλόγων. Περήφανοι Έλληνες – δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά!

Η Εκκλησία, η οποία φαίνεται να έχει διχαστεί για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι εκπρόσωποί της σε σχέση με τις κινητοποιήσεις για το «μακεδονικό», δεν διχάζεται σε ό,τι αφορά τη στήριξή της σε ό,τι πιο σιχαμερό έβγαλε ποτέ ο ανθρώπινος πολιτισμός. Καμία έκπληξη, φυσικά. Απλά είναι καιρός πραγματικά να καθαρίσει ο τόπος -και κάθε τόπος- από αυτούς τους γελοίους, τους οποίους πρέπει να σταματήσουμε να βρίζουμε «φασίστες» -καθώς πλέον αυτό δεν είναι βρισιά. Καιρός να αρχίσουμε να τους αποκαλούμε αυτό που πραγματικά δηλώνουν μέσα από την ταυτότητα του φασίστα: «υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί» για να θυμηθούμε και τους στίχους του Μπίρμαν. Υποτακτικούς και μισάνθρωπους.




 Ελένη Παγκαλιά για Το Περιοδικό   

† Κυριακῇ 28 Ἰανουαρίου 2018 (ΙΣΤ' Λουκᾶ) (Τελώνου καί Φαρισαίου)


Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 
Κεφ. ιη' : 10-14

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἂνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι· ὁ εἷς Φαρισαῖος, καὶ ὁ ἕτερος Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· Ὁ Θεός εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ Τελώνης. Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ Τελώνης μακρόθεν ἑστὼς, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ἢ ἐκεῖνος. Ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν. ταπεινωθήσεται· ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν, ὑψωθήσεται.



Ὁ Ἀπόστολος

Προκείμενον. Ἦχος πλ, δ' [Ψαλμός οε΄ 75]

Στίχ. Εὔξασθε καὶ ἀπόδοτε Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν.
Στίχ. Γνωστός ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὁ Θεός, ἐν τῷ Ἰσραὴλ μέγα τὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Πρὸς Τιμόθεον Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα

Κεφ. γ' : 10-15

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! Καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Ἀλληλούϊα [γ΄]. Ἦχος πλ, δ' [Ψαλμός 94]

Στίχ. Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν.
Στίχ. Προφθάσωμεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει.


Εἰς τόν Ὄρθρον
Τὸ A΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον
Κεφ. κη' : 16-20

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, οἱ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. Καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ, ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας


Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου

          Από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε στην πιο πνευματική και κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, την περίοδο του Τριωδίου. Ο σκοπός της λειτουργικής περιόδου του Τριωδίου στην εκκλησιαστική μας ζωή, μας υπενθυμίζει τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο για  να μην λησμονούμε, ότι είμαστε παιδιά του Θεού με απώτερο σκοπό την ένωσή μας μ’ Αυτόν.
          Η υμνολογία του Τριωδίου είναι ανεπανάληπτη. Πρόκειται για κείμενα αξεπέραστου κάλλους και πνευματικής ομορφιάς, κείμενα κατηχητικά και δοξολογικά. Οι ιεροί υμνογράφοι υμνούν και δοξολογούν τον Θεό. Δεν πρόκειται απλώς για φιλολογικά κείμενα, αλλά αναπόσπαστα στοιχεία της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας.

          Κάθε φορά που αρχίζει κάτι νέο, η Εκκλησία μας προσκαλεί να συμπορευτούμε μαζί της. Μας προετοιμάζει νωρίτερα, γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες της φύσεως μας. Η πρώτη αναγγελία του Τριωδίου αρχίζει ήδη από την Κυριακή του αρχιτελώνη  Ζακχαίου. Ο Θεός βρίσκεται ανάμεσά  και μαζί με τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι μπορούν να Τον δουν, όταν βέβαια Τον ποθήσουν και τον αναζητήσουν.
          Τον τόνο και το ύφος του Τριωδίου τον δίνουν οι τρεις πρώτες Κυριακές που προηγούνται ως προανάκρουσμα της όλης πνευματικής ομορφιάς του. Οι Κυριακές αυτές είναι του Τελώνου και του Φαρισαίου, του Ασώτου και της Β΄ Παρουσίας του Κυρίου.
          Οι ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βασίζονται σε ανάλογα αναγνώσματα με σκοπό να μας προετοιμάσουν κατάλληλα ψυχικά και πνευματικά και να μας ενδυναμώσουν για τους πνευματικούς αγώνες που ακολουθούν
          Η δε μορφωτική αξία του Τριωδίου είναι εκπληκτική . Το Τριώδιο περισσότερο περισσότερο από όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία οδηγεί την ψυχή των πιστών στην περισυλλογή και την κατάνυξη. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται κατανυκτικό Τριώδιο. Με τον κύκλο των εορτών του Τριωδίου ανανεώνονται τα βιώματα της νηστείας, της εγκράτειας, της μετάνοιας , της χαρμολύπης.
          Με την λειτουργική αγωγή ο πιστός λαμβάνει και βιώνει την αίσθηση του ευλαβούς προσκυνητή των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού.
          Όλη η περίοδος του Τριωδίου είναι για τους ορθοδόξους πιστούς καιρός μετανοίας, προσευχής και νηστείας. Γι αυτό κι από σήμερα, που ανοίγει το Τριώδιο, ο κάθε πιστός προσεύχεται κατανυκτικά και ψάλλει:
                   “της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα....”.
Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/

''Στο δρόμο για την εξορία..'' - Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος


''Ιωάννη Χρυσόστομε, παμμακάριστε Όσιε, επαξίως ευφημούμεν σε,
υπάρχεις γάρ καθηγητής, ως τα θεία σαφών..''


Ένα βράδυ στον δρόμο για την εξορία ο διωχθείς από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο Ιωάννης Χρυσόστομος είδε μπροστά του τον Άγιο Βασιλίσκο που είχε μαρτυρήσει στα χρόνια του Μαξιμιανού να του λέει…

“Θάρρος, αδερφέ Ιωάννη, γιατί αύριο θα είμαστε μαζί”.

Εκεί κοντά, στα Κόμανα του Πόντου και στον τάφο του Αγίου Βασιλίσκου κοινώνησε για τελευταία φορά Σώμα και Αίμα Χριστόυ και αναφωνώντας «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν, Αμήν», παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Χριστού....

31 χρόνια μετά (438 μ.Χ) ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε να μεταφέρει το Άγιο Λέιψανο του Χρυσοστόμου στην Βασιλεύουσα χωρίς όμως επιτυχία αφού ο Άγιος αρνείτο μένοντας ακίνητος κατά τρόπο θαυματουργικό.

Τότε συνέβει κάτι το συγκλονιστικό.

Ο Αυτοκράτωρ συνέταξε γράμμα μετανοίας, που έλεγε τα εξής:
«Ἐπειδή νομίσαμε ὅτι καὶ τὸ δικό σου σῶμα,
τίμιε Πάτερ, εἶναι νεκρό σὰν τῶν ἄλλων,

θελήσαμε ἁπλὰ νὰ τὸ μεταφέρουμε κοντά μας.
Γι᾽ αὐτό καὶ εὔλoγα ἀποτύχαμε.                                                                                      
Ἐσὺ ὅμως, τιμιώτατε πάτερ,
ποὺ δίδαξες τὴ μετάνοια γιὰ ὅλους,
συγχώρεσε μας.

Χάρισέ μας τὸν ἑαυτό σου,
σὰν πατέρας στὰ παιδιά ποὺ τὸν ἀγαποῦν,
καὶ δῶσε μας χαρὰ μὲ τὴν παρουσία σου». 


Η Αυτοκρατορική επιστολή ταξίδεψε στο Πόντο και κατατέθηκε πάνω στο Ιερό λείψανο του Αγίου.

Και ώ του θαύματος η μεταφορά κατέστη δυνατή και ο Μέγας αυτός Άγιος της Οικουμένης γύρισε στην Αιώνια Βασιλεύουσα με βασιλικές τιμές και πομπή που οδηγούσε στο θρόνο του!

Εκεί στον καθεδρικό ναό της Αγίας Ειρήνης (η Αγιά Σοφιά του Ιουστινιανού θα χτιζότανε ένα αιώνα μετά) στον θρόνο του, τοποθετήθηκε το Αγιασμένο και άφθαρτο λείψανό του με τις ιαχές και επεφημίες του κόσμου να βροντοφωνάζουν:

«Ἀπόλαβέ σου τόν θρόνον, Ἅγιε».

Πολυχρονεμένε μου πασά Ταγίπ! – Απίστευτη επιστολή Βαρθολομαίου στον Ερντογάν



Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σύμφωνα με τουρκικά και ελληνικά δημοσιεύματα απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγιπ Ερντογάν, με την οποία υποστηρίζει την εισβολή του τουρκικού στρατού στη Συρία!
Παραθέτουμε αποσπάσματα από την επιστολή, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Ελεύθερου Τύπου (eleftherostypos.gr) με πηγή την Hurriyet Daily News:
Σύμφωνα με την επιστολή, εύχεται στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να στεφθεί με επιτυχία η στρατιωτική επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» και παράλληλα εκφράζει την ευχή στην Τουρκία να επέλθει σύντομα η ειρήνη στη Συρία: 
«Είναι παράδοση της εκκλησίας μας να προσευχόμαστε πάντα για το κράτος μας, για την υγεία των ηγετών μας και την ευτυχία του λαού μας. Δεν έχουμε ξεχάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που μετανάστευσαν λόγω διαμαχών στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στη Συρία».
Και συνεχίζει, προσθέτοντας πως η εκκλησία προσευχόταν στον Θεό για να επιστρέψει η Ειρήνη στη Συρία με την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας».
«Είναι ευχή της κοινότητάς μας, το έθνος μας να αναπτυχθεί γρήγορα σε ένα ασφαλές περιβάλλον τερματίζοντας την τρομοκρατία, που έχει επηρεάσει όλους τους πολίτες μας, αλλά κυρίως τους Κούρδους πολίτες μας που ζουν στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας.
Η αποφασιστικότητα του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος απορρίπτει κατηγορηματικά την όποια σύνδεση της θρησκείας με την τρομοκρατία, αποτυπώνεται στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Προσευχόμαστε εσείς και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να επιτύχετε και η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» να φέρει ειρήνη στην περιοχή, όπως «υπόσχεται» και το όνομά της».

Η μέρα που έγινε πράξη ο χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους


 


Σωτήρης Μητραλέξης
Μπορεί κανείς να σχολιάσει μια σειρά από πτυχές του συλλαλητηρίου για το όνομα της πΓΔΜ, από διάφορες οπτικές γωνίες. Κάτι που πρέπει όμως να σημειωθεί είναι πως η τεράστια προσέλευση των πολιτών — 300.000 σύμφωνα με το Reuters, με όλες τις αεροφωτογραφίες να διαψεύδουν αγρίως την αστυνομική εκτίμηση των 90.000 — έλαβε χώρα ενάντια στην εκπεφρασμένη βούληση της Εκκλησίας της Ελλάδος ή τουλάχιστον του προκαθημένου της κ. Ιερωνύμου, ο οποίος δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: «αυτή την ώρα δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές» — όπως φαίνεται όχι από κάποια προφορική δήλωση ενώπιον δημοσιογράφων, αλλά στο επίσημο ανακοινωθέν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Κάθε φορά που επισείεται η ασαφής παντιέρα του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους στον ελληνικό δημόσιο λόγο, αυτό που πάντοτε εννοείται δεν είναι, φυσικά, ο χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, δηλαδή η διαστολή κρατικών και εκκλησιαστικών αρμοδιοτήτων, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό: η θέση της Εκκλησίας στη δημόσια σφαίρα. (Το ότι είναι εντελώς διαφορετικό φαίνεται καθαρά από το γεγονός πως, συνήθως, ακριβώς εκεί όπου υφίσταται χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, οι θρησκευτικές ομάδες έχουν τεράστια δημόσια πολιτική επιρροή, όπως φερ’ ειπείν στις ΗΠΑ).
Τελικά, αυτό που (λανθασμένα) εννοείται με το ζητούμενο «χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους» από φιλελεύθερους και αριστερούς χώρους είναι το να μην εισακούουν οι πολίτες τον έναν ή τον άλλον Αρχιεπίσκοπο. Το να «μένουν οι παπάδες στα θρησκευτικά/πνευματικά τους» (το οποίο στην ουσία του είναι βέβαια ένα εγγενώς παράλογο και ολοκληρωτικής υφής αίτημα, το οποίο παρουσιάζεται ως εύλογο και αυταπόδεικτο: να χάνουν δηλαδή οι κληρικοί τα δικαιώματα του πολίτη, μεταξύ των οποίων και την παρρησία στο δημόσιο χώρο, μόλις ενδυθούν την ιδιότητα του κληρικού, και να καθίστανται πολίτες Β΄ κατηγορίας, χωρίς πλήρη δικαιώματα, επειδή δήθεν η θρησκευτική ιδιότητα συνεπάγεται την απώλεια αυτών των δικαιωμάτων με κάποιον ασαφή τρόπο). Ή τουλάχιστον να αποτυγχάνουν να επηρεάσουν όταν δεν μένουν σ’ αυτά. Ε, στο συλλαλητήριο συνέβη ακριβώς αυτό: ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος δήλωσε με ανακοινωθέν της Αρχιεπισκοπής, συνάντηση με τον πρωθυπουργό και κάθε επισημότητα πως «αυτή την ώρα δεν χρειάζονται συλλαλητήρια». Και αγνοήθηκε πανηγυρικά. Αλληλούϊα, σήμερα εκκοσμικεύτηκε το κράτος, μόλις περάσαμε Διαφωτισμό!
Φυσικά, αυτό το συμπέρασμα θα αντιμετωπιζόταν ως παραλογισμός:
-«Ναι, αλλά όλοι οι μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας ήταν εκεί και δη στην εξέδρα.»
-«Ναι, αλλά ο μηχανισμός της Εκκλησίας δούλεψε στο φουλ για το συλλαλητήριο.»
-«Ναι, αλλά είχε παπάδες και καλόγριες στο συλλαλητήριο — δημοσίως, να περπατάνε στο δρόμο, ανήκουστο!»
Εδώ ερχόμαστε στην βασική αντίφαση της αντικληρικαλιστικής σκέψης στην Ελλάδα: το προϋποτιθέμενο σχήμα για την εν γένει κριτική και για το αίτημα του χωρισμού (που τελικά είναι χωρισμός από τη δημόσια σφαίρα, όχι από το κράτος, το οποίο αποτελεί διακριτή συζήτηση — η οποία ουδέποτε λαμβάνει χώρα) είναι πως εδώ έχουμε μια διακριτή διοικητική και εξουσιαστική δομή, τη (διοικούσα) Εκκλησία, με πολύ σαφή την ιεραρχία της: αυτή, σύμφωνα με το αφήγημα, μπλέκεται στα κρατικά και στα πολιτικά πράγματα των Ελλήνων ως δομή, ανεξάρτητα από το εάν έχει ή δεν έχει λαϊκή βάση. Είναι η εμπλοκή με το κράτος που της δίνει αυτή τη δυνατότητα και δύναμη, όχι καθ’ αυτή η απήχησή της. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το αφήγημα, ένας χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους θα της «έκοβε την παροχή οξυγόνου» γι’ αυτήν την επιρροή.
Αν η Εκκλησία (και η επιρροή της) είναι η οργανωτική και διοικητική της δομή, τότε αυτή, ως πυραμιδοειδής κατά το αφήγημα, είναι ο Αρχιεπίσκοπος. Όταν λοιπόν ο τελευταίος διακηρύττει κυριολεκτικά με κάθε μέσο που διαθέτει πως δεν επιθυμεί να συμμετάσχει ο κόσμος σε ένα συλλαλητήριο, ενώ ο κόσμος εν τέλει συμμετέχει μαζικά, και μετά από αυτό πάλι καταγγέλλεται «η Εκκλησία», τότε διανοιγόμαστε σε ένα ενδεχόμενο με πολύ συγκεκριμένες συνέπειες για το περί χωρισμού αφήγημα: όταν μιλάμε για «την Εκκλησία» να μην αναφερόμαστε σε μια διοικητική και ιεραρχική δομή, την οποία θα κατασίγαζες απλώς αφαιρώντας από εκείνην ό,τι αντιλαμβάνεσαι ως προνόμιά της, αλλά στον ίδιο τον λαό(ή τέλος πάντων το 17% που εκκλησιάζεται σχεδόν εβδομαδιαίως, αν πιστέψουμε την πρόσφατη έρευνα του Pew Research Center). Διότι τι άλλο είναι ο «μηχανισμός της Εκκλησίας» όταν με αυτή τη φράση δεν αναφερόμαστε στα κανάλια διάχυσης της προτροπής του προκαθημένου της Εκκλησίας (στην Αρχιεπισκοπή, στο γραφείο τύπου της, σε ό,τι συνήθως ονομάζουμε «μηχανισμό») αλλά στο τοπικό και λαϊκό επίπεδο των ενοριών, ιδίως δε όταν αυτό στρέφεται κόντρα στον Αρχιεπίσκοπό του.

«Σκοταδισμός» είναι το να λαμβάνει χώρα συγκέντρωση 300.000 πολιτών και να μην προβάλλεται/αναφέρεται κατά τη διάρκειά της από κανένα τηλεοπτικό μέσο

«...Ναι αλλά οι μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας» (το ποίμνιο των οποίων, το οποίο εκείνοι εκπροσωπούν εκκλησιαστικά, συμμετείχε ούτως ή άλλως σε εντυπωσιακό ποσοστό στο συλλαλητήριο): μα, αφ’ ης στιγμής μπει κανείς σε μια τέτοια λογική, έχει ήδη αποχωρήσει από το αφήγημα της συμπαγούς «Εκκλησίας» ως επείσακτης δομής που τρέφεται, δήθεν, από τη σχέση της με το κράτος, και ανοίγεται στην πολυπλοκότητα του ζητήματος. Αν οι «μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας» είναι κάτι άλλο από «τον Αρχιεπίσκοπο» (τώρα που δεν υπάρχει Χριστόδουλος για να βοηθήσει στη θεωρητική βιωσιμότητα του υπεραπλουστευτικού περί χωρισμού αφηγήματος), ήδη φτάνεις εκ των πραγμάτων στο συμπέρασμα ότι κανένας «χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους» δε θα επιφέρει το αποτέλεσμα που αναζητείς, δηλαδή την περιθωριοποίηση της Εκκλησίας από τη δημόσια σφαίρα.
Βέβαια, αυτός που βλέπει παντού ράσα και παπάδες πάλι θα καταγγείλει «την Εκκλησία», ακόμα και αν ο μηχανισμός της Αρχιεπισκοπής Αθηνών προτρέπει για το αντίθετο: η μανία να εντοπισθεί το προς αποβολή από τον δημόσιο χώρο στοιχείο στην «Εκκλησία» δε θα αρκεσθεί στο να την ταυτίσει με «τον Αρχιεπίσκοπο» ή «τους μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας»: έτσι, κάθε ρασοφόρος άνδρας ή γυναίκα που διαδηλώνει δημοσίως θα καταγγελθεί, θα φωτογραφηθεί και θα ανεβεί στα κοινωνικά δίκτυα με μια χαριτωμένης αφέλειας λεζάντα τύπου «Τεχεράνη γίναμε» και με μια ηχηρή απόγνωση που δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο σώμα της Αστυνομίας τύπου Diafotismos police να μαζέψει αυτούς τους πολίτες του κράτους από τον δημόσιο χώρο, όπου τολμούν να εμφανίζονται σε διαδηλώσεις ή συλλαλητήρια παρά το γεγονός ότι έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις, φέρνοντας σε αμηχανία τις «ευρωπαϊκές μας πόλεις».
Διότι, βέβαια, ο ζωτικός μύθος όλου αυτού του αφηγήματος είναι ότι «αυτά δε συμβαίνουν πουθενά στην Ευρώπη», φανατική δογματική πεποίθηση που ενίοτε οδηγεί σε εκπλήσσουσες κοτσάνες. Γνωστά πράγματα, βαρετή η επανάληψή τους: η αντίληψη στην Ελλάδα για το τι συμβαίνει «στις άλλες χώρες» αποτελεί τον ορισμό της παραπληροφόρησης. Παράδειγμα, το protagon.gr της καθ’ έξιν και κατά συρροήν διασποράς fake news, όπου ο Κώστας Γιαννακίδης θα γράψει (19/01/18): «Δεν υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο όπου η κεφαλή της Εκκλησίας να εκφέρει λόγο, σχεδόν με θεσμικό, πολιτικό βάρος, για θέματα κυβερνητικής διαχείρισης.»Ακριβώς το αντίθετο θα ήταν μάλλον ακριβέστερο: ότι σχεδόν δεν υπάρχει χώρα στο δυτικό κόσμο όπου η κεφαλή της Εκκλησίας να μην εκφέρει λόγο για θέματα κυβερνητικής διαχείρισηςΝα μιλήσουμε για την Αγγλία, όπου ο (εκάστοτε!) Αρχιεπίσκοπος Καντουαρίας θα αναστατώσει την οικουμένη για πολιτικά ζητήματα, από τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι τις οικονομικές πολιτικές του κυβερνητικού συνασπισμού; Στη Γερμανία κάτι τέτοιο δε θα χρειαζόταν καν, καθ’ ότι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ένας παπάς, προτεστάντης πάστορας, ο Joachim Gauck… Και λοιπά, και λοιπά. Αποτελεί πάγια πραγματικότητα πως, εκτός από την Ελλάδα, δεν υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο όπου να γράφονται δημοσίως τόσες πολλές κοτσάνες, ψεύδη, ανακρίβειες και fake news δίπλα στη φράση «Δεν υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο».

Mε αφορμή το συλλαλητήριο διαπιστώθηκε μια βαθιά απέχθεια πολλών κομματιών της Αριστεράς απέναντι τον πραγματικό, και όχι τον φαντασιώδη, λαό.

...Λύθηκε, λοιπόν, το ζήτημα της εκκοσμίκευσης της δημόσιας σφαίρας, αφού την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018 φάνηκε ότι οι τοποθετήσεις του προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν έχουν κατ’ ανάγκην και εξ ορισμού κάποιο αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία. Σκοταδισμός υπάρχει και γιγαντώνεται, αλλά δεν εντοπίζεται στα εκκλησιαστικά«Σκοταδισμός» είναι το να λαμβάνει χώρα συγκέντρωση 300.000 πολιτών, με οποιοδήποτε θέμα και ανεξάρτητα από το πως την αξιολογεί κανείς, και να μην προβάλλεται/αναφέρεται κατά τη διάρκειά της από κανένα τηλεοπτικό μέσο, στα οποία προβάλλονταν οι πιο απίθανες εκπομπές. Η συμπαιγνία κρατικών και ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης σε αυτό το σκοτάδι, σε αυτή τη συνειδητή απόκρυψη ενημέρωσης για ένα σαφώς πολιτικό γεγονός, εγκυμονεί πολύ περισσότερους κινδύνους απ’ οτιδήποτε άλλο σχετικά με το συλλαλητήριο και θυμίζει άλλα καθεστώτα. Ο ορισμός του ονείδους εντοπίζεται στην ΕΡΤ3 και στους υπευθύνους της, στη θεσσαλονικιώτικη αυλή των οποίων παραλίγο να μαζευτούν μισό εκατομμύριο πολίτες ενώ εκείνοι, ανερυθρίαστα, εξέπεμπαν «Κυριακή στο χωριό»!
Όλα τα παραπάνω στο εδώ άρθρο δεν έχουν, βέβαια, σχέση με την ουσία του πράγματος, δηλαδή με τις διαπραγματεύσεις για τη διεθνή ονομασία της πΓΔΜ. Και δικαίως, διότι εκεί διαπιστώνουμε ένα τελειωμένο ζήτημα: τελειωμένο, διότι με το 70+% των πολιτών της Ελλάδας να μην αποδέχονται καμία από τις λύσεις που έχουν προταθεί, προφανώς δε θα γίνουν από ελληνικής πλευράς οι απαραίτητες ενέργειες προς τη συμφωνία που θα άνοιγε το δρόμο για ένταξη της γείτονος σε ΝΑΤΟ κλπ. το καλοκαίρι, που είναι και το ψωμί της υπόθεσης. Εάν αυτή η ανάγνωση είναι ορθή (και εάν δεν έχουμε κυβέρνηση-αυτόχειρα), τότε δεν υφίσταται θέμα το οποίο να εκκρεμεί πραγματικά — ειδικά μετά το συλαλλητήριο και την προσέλευσή του —, οπότε το ζήτημα συζητείται εντός Ελλάδος σε πηγαδάκια και διαδικτυακά προφίλ μόνο και μόνο ως νέα διαιρετική τομή, για να τσιμεντώσει ο καθείς την πολιτική του θέση. Οι δεξιοί να διατρανώσουν πως, αρκετά μνημόνια και εκμηδενίσεις εθνικής κυριαρχίας μετά, είναι ακόμα «πατριώτες» και να νοιώσουν τη χαρά της μεταξύ τους κοινότητας — φευ! Και οι αριστεροί για να θυμηθούν ότι υπάρχει και «αντιεθνικιστική» Αριστερά μετά τα εν λόγω μνημόνια — και να νοιώσουν τη χαρά της μεταξύ τους κοινότητας...
Και μπορεί οι κωμικά υπεραπλουστευτικές αναγνώσεις αρκετών — ότι «όλοι έχουν δεχθεί το όνομα» ή «πώς θα αποφασίσουν οι Έλληνες για το όνομα άλλου κράτους» την ώρα που το όνομα παράγει μεταξύ άλλων δικαιώματα μειονοτήτων και αναδρομικές διεκδικήσεις περιουσιών, αρχαιοτήτων κ.λπ., χώρια οι αλυτρωτισμοί — να είναι ελάχιστα περισσότερο γραφικές από τους λίγους έφιππους και τους ελάχιστους μασκαρεμένους του συλλαλητηρίου, όμως το γεγονός παραμένει: η σπουδή της σύνολης Αριστεράς να χαρίσει τα διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων βόρεια πλήθη στη σκληρή Ακροδεξιά (όχι την faux, αλλά την πραγματική, αυτήν που πυρπολεί επί τη ευκαιρία του συλλαλητηρίου καταλήψεις με ζωντανούς ανθρώπους) είναι εντυπωσιακή και, κυρίως, εντελώς επιτελεστική — δηλαδή, δημιουργεί το αποτέλεσμα που περιγράφει. Οι εποχές που περιέγραφε κανείς κάτι ως «ακροδεξιό» για να του κολλήσει ρετσινιά και τον πολιτικό ανθρωποδιώχτη βρίσκονται καλώς ή κακώς πίσω μας, στο 1996-2008. Σήμερα, περιγράφοντας ως «ακροδεξιά» τα φαινόμενα που αφορούν ασύλληπτα περισσότερους πολίτες από τους περιθωριακούς ακροδεξιούς, απλώς κάνεις αποτελεσματικότατα (και ανέλπιστα γι’ αυτούς) τον ατζέντη των τελευταίων. Η καταγγελία, αν όχι ευθεία εξύβριση, των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών του συλλαλητηρίου, η συγκαταρίθμηση και εξίσωσή τους με τους διάφορους πολιτικούς τυχοδιώκτες ή ακροδεξιούς υπόδικους που βρήκαν ευκαιρία προβολής μέσα στα πλήθη, θα μπορούσε να κατατείνει μόνο στην εμπέδωση της αίσθησης πως αυτοί οι πολίτες είναι πολιτικά ανεκπροσώπητοι και πως δεν έχουν δυνατότητα άλλη από το να δοθούν πολιτικά «στον πρώτο τυχόντα». Δηλαδή, το εγχείρημα να εξορκιστεί η συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών ως ακροδεξιά θα μπορούσε, εν τέλει, να την καταστήσει όντως ακροδεξιά εκ του μη όντος. Εν γένει, με αφορμή το συλλαλητήριο διαπιστώθηκε μια βαθιά απέχθεια πολλών κομματιών της Αριστεράς απέναντι τον πραγματικό, και όχι τον φαντασιώδη, λαό (διότι στα πλήθη των 300.000-500.000 πολιτών μπορεί κανείς δικαίως να αρχίσει να μιλά για «λαό»), μια απέχθεια στην οποία τα τελευταία χρόνια μας είχε συνηθίσει κυρίως και πρωτίστως ο φιλελεύθερος χώρος.
Δίπλα στις παρατηρήσεις αυτές πρέπει να διατυπωθεί πως σε παλαιότερη και ίσως ουσιωδέστερη περίπτωση «εθνικού θέματος», όπου όμως θα υπήρχε προσωπικό οικονομικό κόστος με την επιμονή στη θέση της εθνικής, δημοκρατικής, λαϊκής κυριαρχία —και αναφέρομαι στη στάση των πολιτών έναντι του μνημονιακού μηχανισμού μετασχηματισμού της χώρας μετά το καλοκαίρι του 2015, όπως αποτυπώνεται στο νέο δικομματικό σύστημα, στις δημοσκοπήσεις και στη σχετική νηνεμία— παρατηρήσαμε σχεδόν πάνδημη συμμόρφωση, μαζί με εκλογική απόρριψη κάθε μη συμμορφούμενου. Στο ζήτημα της ονομασίας της γείτονος όμως, που η διατράνωση του εθνικού συμφέροντος και κυριαρχίας είναι «δωρεάν», χωρίς προσωπικό κόστος άλλο από τους φεησμπουκικούς καυγάδες και το εισιτήριο του ΚΤΕΛ, διαπιστώνουμε μιαν ασύμμετρη κινητικότητα — πόσω δε μάλλον από πολιτικά πρόσωπα που δεν εφείσθησαν υπερψήφισης απομειώσεων εθνικής κυριαρχίας σε αρκετές νομοθετικές ψηφοφορίες.
Παράλληλα, είναι σαφές πως ποντάρουν στην όλη ιστορία διάφοροι επίδοξοι και φιλόδοξοι (άλλωστε, σε άλλο πλαίσιο, περίπου έτσι δεν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ;).Κάποιοι από αυτούς και ιδιαιτέρως οι αγνώστων λοιπών στοιχείων, αν παρατηρηθούν, προξενούν τρόμο ακόμα και σε όποιους θα έβλεπαν με θετικό μάτι το συλλαλητήριο. Κάποιοι άλλοι, πάλι, έχουν ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά τους: ο πρώην υπουργός —ιδιότητα που ελάχιστα αναφέρθηκε, αφού το ζητούμενο ήταν ο αντισυστημικός λόγος— στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος είχε εγκαίρως καλέσει σε «ηχηρό ΝΑΙ την Κυριακή» του δημοψηφίσματος του 2015, με τα συνακόλουθα επιχειρήματα. Προφανώς κάποιες διεκδικήσεις εθνικής κυριαρχίας είναι πιο ίσες από άλλες.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...