ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα…

 

Όλοι θέλουν να αλλάξει η σημερινή κοινωνία!

Aλλά κανείς δεν λέει τίποτε για την κοινωνία, που θέλει να την αντικαταστήσει.

Kι ούτε για τον τρόπο, που μπορεί να γίνει αυτή η αλλαγή…

Για τους χριστιανούς όμως και ιδιαίτερα για μας τους ορθοδόξους είναι δεδομένα και η κοινωνία και ο τρόπος για την πραγματοποίησή της.

1) ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ:

Για τους Ορθοδόξους δεν υπάρχουν άσχετες με την πίστη τους πράξεις.

Κατά συνέπεια κάθε τους δράση πρέπει να είναι Χριστοκεντρική και η κοινωνία τους επίσης Χριστοκεντρική.

Χριστοκεντρική κοινωνία οραματιζόταν και ο Πατροκοσμάς.

Μια τέτοια κοινωνία πρέπει να γίνει και η πατρίδα μας μαζί με όλες τις πατρίδες του κόσμου. Αφού, όπως τόνιζε ο Πατροκοσμάς η πραγματική πατρίδα μας είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Που πρέπει να είναι και το κοινωνικό όραμα όλων των ανθρώπων, επί της γης!

Αυτό το όραμα δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο.

Υπήρχε στις πρώτες κοινωνίες των Χριστιανών. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλες τις ορθόδοξες οικογένειες του κόσμου. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα χωριά του κόσμου. Και φυσικά υπήρχε και υπάρχει ( σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια του κόσμου.

Επομένως η κοινωνία, που οραματιζόμαστε, δεν είναι μια κοινωνία, που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας.

Ούτε, εξάλλου, είναι μια πλούσια κοινωνία, αλλά, απλά και μόνο, μια κοινωνία αγάπης.

Και σε καμιά περίπτωση μια κοινωνία όπου το ψωμί μας θα βγαίνει άνετα και χωρίς κόπο. Ή μια κοινωνία από την οποία θα λείπει ο πόνος.

Τα γράφω αυτά γιατί πολλοί θεωρούν ιδανική κοινωνία μια κοινωνία καλοπερασάκηδων.

Αλλά οι κοινωνίες των καλοπερασάκηδων, εκτός του ότι είναι άπιαστα όνειρα, δεν έχουν και καμία σχέση με το χριστιανικό ήθος.

Για τον Χριστιανό όμορφος είναι ο δύσκολος δρόμος.

Ο Χριστιανός αρκείται στα απαραίτητα. Βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ξέρει πως ο πόνος και ο θάνατος είναι μέρος της ζωής του.
Και ο σκοπός του δεν είναι η απόκτηση του υλικού πλούτου, αλλά η απόκτηση των αρετών.
Με το διαβατήριο των οποίων, μετά το θάνατό του, θα περάσει στην αιώνια ζωή.

2) ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΕΜΑΛ!

Σε ένα υπέροχο τραγούδι του Χατζηδάκι ο ποιητής Γκάτσος με τους στίχους του καληνυχτίζει τον Κεμάλ.

Λέγοντας του πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και πάντα θα προχωρά με φωτιά και με μαχαίρι.

Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται άρρωστοι μέσα σε ένα άρρωστο σύμπαν.

Κάθε λάθος μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και κάθε καλοσύνη μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Που σημαίνει ότι η Εκκλησία είναι μεγάλο νοσοκομείο για τον κάθε άνθρωπο, αλλά και για ολόκληρο το σύμπαν.
Κατά συνέπεια ο Γκάτσος έχει δίκιο, όταν λέει ότι ο άρρωστος κόσμος προχωρά μόνο με φωτιά και με μαχαίρι.

Αλλά έχει άδικο, όταν λέει ότι ο κόσμος δεν αλλάζει.

Αν θέλουμε, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Αρκεί να ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία.

Γιατί άλλος τρόπος αλλαγής του κόσμου δεν υπάρχει.

3) ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…. ΗΘΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Το σημερινό πρόβλημα της πατρίδας μας, για παράδειγμα, δεν είναι τα χρήματα.

Όσο και αν ακούγεται παράξενο, η αλήθεια είναι ότι λεφτά υπάρχουν.

Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας φτάνει και περισσεύει. Οι Γερμανικές αποζημιώσεις, που, περιέργως, δεν διεκδικεί η Ελλάδα, φτάνουν και περισσεύουν….

Αυτά το δύο παραδείγματα-και πάμπολλα άλλα- δείχνουν ότι το πρόβλημά μας είναι οι πολιτικοί μας:

Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και που κολυμπούν μέσα στο χρήμα, δεν είναι δυνατόν, παρά να καταστρέφουν τους Έλληνες. Τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα!

Οι πιο κουτοί άνθρωποι στον κόσμο είναι οι αλαζόνες.

Και, στην προκειμένη περίπτωση, κινδυνεύουμε από την μωραλαζονεία των πολιτικών μας.

Η απάντηση σε αυτήν την πραγματικότητα είναι η δημιουργία Ρωμαίικων παρατάξεων και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Άξιοι και ανάξιοι Ρωμιοί ας κάνουμε μια τέτοια προσπάθεια.

Κίνητρο μας ας είναι η αγάπη μας για τον Χριστό και την Ελλάδα!

Χρήστος Δημάρης

https://papailiasyfantis.wordpress.com

Η φτώχεια του αγίου Νεκταρίου - Χριστιανοί & φτώχεια

 Ο άγιος Νεκτάριος και η κατά Χριστόν πενία

 Τι & πώς (απόσπασμα εισήγησης σε συνέδριο για τον Άγιο)

" ....Ο άγιος Νεκτάριος, δεν έγραψε ποτέ κάτι πάνω στο θέμα της «κατά Χριστόν πενίας», καίτοι πολυγραφότατος κατά τα άλλα. Εν τούτοις ήτανε ο ίδιος η προσωποποίηση της χριστιανικής πτωχείας. Υλοποίησε και εκδήλωσε σ' όλη του τη ζωή την μεγάλη αυτή αρετή, της κατά Χριστόν πενίας και ακτημοσύνης. Και βέβαια είναι αυτό η καλύτερη και αυθεντικότερη πραγματεία και επιστολή που άφησε στην εκκλησία μας.
«Νεκτάριος και χρήματα είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα». Αυτό κυκλοφορούσε και μάλιστα διαχρονικά ανάμεσα στους χριστιανούς όχι μόνο της Αιγύπτου όπου έδρασε στα καλύτερα χρόνια της ζωής του, αλλά και σε όλα τα μέρη της Ελλάδος όπου βρέθηκε.



Είχε κάνει ζωηρότατη εντύπωση η αφιλοχρηματία του και η έντιμη πενία με την οποία έζησε και μέσα στην οποία, άφησε την τελευταία του πνοή.
Γεννήθηκε φτωχός, έζησε φτωχός και απέθανε φτωχός. Υπήρξε ο άνθρωπος όχι του «έχειν» αλλά του «είναι». Πλήρως ανεξάρτητος από την ύλη.
Εκείνο που επιγραμματικά γράφει ο Μέγας Βασίλειος «ου το πένεσθαι επονείδιστον, αλλά το μη φέρειν ευγνωμόνως την πενίαν» όχι απλώς το ζούσε, αλλά και το αγαπούσε και το επεδίωκε επιμελώς και αδιαλείπτως.
Ζυμωμένος με την αρετή αυτή όχι μονάχα αγαπούσε την κατά Χριστόν πενία, όχι μόνο μοίραζε ό,τι είχε αλλά ήτανε πρόθυμος και τον ίδιο τον εαυτό του να μοιράζει στους συνανθρώπους του.
Μέσα του κυριαρχούσε το «συνυπάρχειν» και όχι απλώς το «συνέχειν»· η εσωτερική εκείνη συνοχή της υπάρξεως, η κοινωνία όχι ως ενότητα διαμερισμού των πραγμάτων, αλλά μερισμού του εαυτού του. Άλλο είναι το να κοινωνώ μοιράζοντας και άλλο το κοινωνείν μοιραζόμενος...
Στην πρώτη περίπτωση όλα περιορίζονται στην πράξη και στην πρόθεση της πράξεως. Στην δεύτερη, η σημασία της πράξεως υπερβαίνει τις προθέσεις, οπότε παίρνω επάνω μου και ό,τι δεν επεδίωξα· παραιτούμενος από ύψιστα δικαιώματα του ΕΓΩ. Αυτό θα πεί ακτημοσύνη γνήσια. Να βαστάζεις τα βάρη των άλλων, αναλαμβάνοντας πέραν των αποφάσεων σου και τις άδηλες προεκτάσεις των. Κι' αυτός ήτανε ο όσιος ο εν αγίοις πατήρ ημών Νεκτάριος ο Πενταπόλεως. Όχι ο κατά περίπτωσιν ακτήμων, αλλά ο αείποτε «πτωχός και πένης».
Και αυτό «φόβησε» τους πατριαρχικούς της Αλεξανδρείας. «Φόβισε» σχήμα λόγου. Απλώς χρησιμοποίησαν σαν επιχείρημα στη συκοφαντική σύσκεψη που γύρω στα 1890,χάλκεψαν-μαζί με άλλα συκοφαντικά και έωλα, οι φθονεροί και αδίστακτοι συκοφάντες του, της Αλεξανδρινής πατριαρχικής αυλής.
«Ο Νεκτάριος, είπε ένας απ' αυτούς τότε, φέρει παρωπίδες· δεν βλέπει τίποτα παραπέρα από τον ασκητικό βίο. Δεν αντιλαμβάνεται τον αγώνα που διεξάγει η πατρίδα μας· τη μέθοδο της διπλωματίας μας. Νομίζει ότι ζει στην εποχή των Πατέρων... Καταλαβαίνετε λοιπόν, τι θα πεί να γίνει Πατριάρχης... το παν θα εξανεμισθεί· θα μοιραστεί σε ξυπόλυτους και φελάχους και τα ταμεία θα βρεθούν άδεια. Αλλοίμονο στο ελληνικό στοιχείο... αλλοίμονό μας».
-Αναφέρω αυτό το περιστατικό όχι μόνο γιατί αποκαλύπτει τον ακτήμονα άγιο, αλλά σαν μια μαρτυρία ανθρώπων της εποχής του, που τον γνώρισαν. Κι' είναι αυτό που βάρυνε μέσα στη συνείδησή του εκκλησιαστικού πληρώματος, και που μαζί με τα άλλα χαρίσματά του, τις θαυματουργίες του κυρίως και τις άλλες αρετές του για να αναγνωριστεί άγιος και να επισημοποιηθεί η αγιότητά του μέσα σε 30 περίπου χρόνια από το θάνατό του απ' το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δηλαδή κατάπ ολύ νωρίτερα απ' ότι ορίζει η παράδοση και οι κανόνες...
Θ' αναφερθώ σε δύο περιστατικά:
Το ένα συνέβη στην αυγή της ηλικίας του όταν ήτανε ακόμη αγόρι 13-14 χρόνων και το άλλο στο τέλος της ηλικίας του όταν συμπλήρωνε 74 χρόνια ζωής πάνω στη γη.
Βρισκόμαστε γύρω στα 1860. Θάταν τότε -γράφουν οι βιογράφοι του- 13 χρόνων με ντρίλινα ρούχα και πλεχτό σκούφο. Αδέκαρος, πάμπτωχος, κρατώντας όλο του το βιός, ένα μπογαλάκι· κι' έφτασε στο λιμάνι κοντά στη Σηλυβρία, την πατρίδα του. Δε βαστούσε ούτε το ναύλο για να μπεί στο σκάφος, κι' ο καπετάνιος το έβλεπε από τη γέφυρα κι' έκανε κέφι, χαμογελώντας. «Για που τόβαλες λεβεντονιέ μου;» - Για την Πόλη είπε ο μικρός· αλλά είμαι φτωχός· δεν έχω λεφτά. «Στην Πόλη δεν πάνε οι τζαμπατζήδες» του απαντάει εκείνος. Κι' ο μικρός Αναστάσης, αυτό ήτανε το βαφτιστικό του όνομα, δεν είπε λέξη. Έστεκε συμμαζεμένος σε μια γωνιά του μουράγιου, περίλυπος, με βουρκωμένα μάτια, καταγεμάτος ικεσία, ενώ οι επιβάτες είχανε πια μπεί στο κατάστρωμα...Το πλοίο έβαλε μπρός αλλά έμενε ακίνητο. Ο καπετάνιος δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβη... Σε μια στιγμή ανταμώθηκαν οι ματιές τους. «Πάρε με, πάρε με κι' εμένα», ψιθύρισε ο μικρός Αναστάσης. Και τότε, ω τότε του έγνεψε να μπαρκάρει. Και το αγόρι μ' ένα πήδημα βρέθηκε ψηλά στο κατάστρωμα...Το πλοίο σαλπάρισε, κι' όταν έπλεε ανοιχτά στη θάλασσα ήρθανε οι ελεγκτές για να τσεκάρουν τα εισιτήρια...Αλλά ο καπετάνιος αφού τέλειωσε τη βάρδια του, αποσύρθηκε ν' αναπαυθεί. Νέα εμπλοκή για τον Αναστάση. Τι θα κάμει τώρα; Τι θα πεί πάλι; Θα τον πιστέψουν πως δεν έχει χρήματα;....
Οι ναυτικοί του μιλάνε -εισητήριο μικρέ!-Είμαι φτωχός, λέει. Δεν έχω καθόλου χρήματα. Ο καπετάνιος... αυτός μου επέτρεψε να ταξιδέψω. Πηγαίνω να μάθω γράμματα· να δουλέψω· να ζήσω και να βοηθήσω τους γονείς μου, γιατί είμαστε πάμπτωχοι...Σάς παρακαλώ...Τον συνεπήραν λυγμοί, δεν μπόρεσε να συνεχίσει...
Μέχρις εδώ περιγράφει το επεισόδιο ο Χονδρόπουλος... «Αλλά τα λόγια του παιδιού ήτανε τόσο πειστικά, συνεχίζει άλλος βιογράφος του (ο Δ. Παναγόπουλος), η έκφραση του προσώπου τόσο χαρακτηριστική και τα εκφραστικά αθώα του μάτια έδωσαν την απάντηση και έγινε αδιαμαρτύρητα πιστευτός. Κάποιος βρέθηκε τη στιγμή εκείνη ενδιαφερόμενος που άκουσε την ιστορία του, σίγουρα πλήρωσε το ναύλο, κι' αργότερα αυτός έγινε αιτία να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να προχωρήσει. Ήτανε ανηψιός του μεγάλου Ιω. Χωρέμη, του άρχοντα της Χίου που τόσο τον ευεργέτησε αργότερα».
Το συγκινητικότατο περιστατικό που συνέβη στο πρώτο ξεκίνημα του αγίου, φανερώνει, εκτός των άλλων, πως και πόσο η ψυχή του ήτανε βαφτισμένη μέσα στην άγια Πενία, τη χριστιανική αυτή αρετή, που τον συνόδευσε σ' όλη την κατοπινή ζωή του, μέχρι τη στιγμή που παντελώς άπορος μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών σφαδάζοντας από δυνατούς πόνους, λόγω της αρρώστειας του προστάτη.
-Καλόγερος είναι; ρωτάει ο υπάλληλος τη μοναχή, που τον συνόδευε.
-Όχι, του απαντά εκείνη, Δεσπότης.
Κι ο υπάλληλος, χαμογελώντας ειρωνικά
-Αφήστε τ' αστεία γερόντισσα· πέστε μου το όνομά του να συμπληρώσω το δελτίο εισαγωγής του.
-Δεσπότης είναι, παιδί μου, του απαντά πάλι εκείνη. Είναι ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
-Πρώτη φορά βλέπω Δεσπότη (μονολόγησε ο υπάλληλος) χωρίς εγκόλπιο, χωρίς σταυρό, και το σπουδαιότερο, χωρίς χρήματα.
Και ο υπάλληλος κατάπληκτος, απ' όσα του εξιστόρησε με λίγα λόγια η μοναχή, έδωσε εντολή να τοποθετήσουν τον άρρωστο σ' έναν θάλαμο3ης θέσεως προορισμένο αποκλειστικά για εντελώς άπορους, όπου υπήρχαν μερικά κρεββάτια .
Νοσηλεύθηκε 2 σχεδόν μήνες για ν' αφήσει την τελευταία του αναπνοή το βράδυ 10.30' της 8ηςΝοεμβρίου του 1920.
Τα δύο αυτά περιστατικά, σημάδεψαν τον κύκλο της επίγειας ζωής του αγίου Νεκταρίου για να φανούν τα χαρακτηριστικά ενός κατά Χριστόν φτωχού και να παραδειγματιζόμαστε όλοι οι ορθόδοξοι πιστοί. Ζώσα και βοώσα πραγματικότης της κατά Χριστόν πενίας, που δεν είναι πολυτέλεια αρετής για μερικούς μόνο, πιστούς και αγίους, αλλά υποχρέωση για όλους τους χριστιανούς.
Η χριστιανική πενία είναι κάτι το ευρύτερο και το περιεκτικότερο από την απλή υλική, οικονομική πτωχεία. Είναι η κένωση με την βιβλική έννοια του όρου· η απαραίτητη αυτή προϋπόθεση δια την πλήρωση του ανθρώπου από τον Θεό.
Πολλοί άνθρωποι γεννηθήκανε, ζήσανε και πεθάνανε πτωχοί. Αλλά η πνευματική τους στάση ήτανε ριζικά αντίθετη προς τη φτώχεια τους. Ήτανε φτωχοί, αλλά ζήσανε και πεθάνανε με τον καημό και τη λαχτάρα του πλούτου, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων.
Ο άνθρωπος που ζει με τον καημό του πλούτου δεν διαφέρει σε τίποτε από τον πλούσιο. Ο πλούτος είναι το ιδανικό του. Για το χρυσό χτυπά η καρδιά του. Το όνειρό του είναι η πληθώρα των υλικών αγαθών και η αδυναμία του να τα φτάσει είναι το αίτιο της δυστυχίας του. Όλα όμως αυτά τα επιμέρους αγαθά, τα χρήματα (με την αρχαία ερμηνεία της λέξεως) είναι πεπερασμένα. Γι' αυτό και δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τη δίψα του ανθρώπου για το Απόλυτο.
Έτσι ο άνθρωπος όταν είναι «χρημάτων εραστής», αγωνίζεται να συγκεντρώσει, να απορροφήσει, να αναλώσει και καταναλώσει όσο το δυνατό περισσότερα επί μέρους αγαθά (υλικά, οικονομικά η άλλα) με την ελπίδα ότι έτσι θα θεραπεύσει την ένδειά του, θα γεμίσει το κενό του. Αλλά εις μάτην. Το κενόν όχι μόνο δεν γεμίζει, αλλά ευρύνεται όλο και παραπέρα. Ο «xρημάτων εραστής» όχι μόνο δεν «πλουταίνει», αλλά διαρκώς περισσότερο «φτωχαίνει», και μάλιστα σκορπίζει την πτωχεία και γύρω του.
Βέβαια η «xριστιανική πενία» δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον. Ο άνθρωπος δεν επλάσθη δια την πτωχείαν και την ένδεια, αλλά δια την πληρότητα και τον πλούτον. Η τραγωδία είναι ότι ο άνθρωπος, παρασυρόμενος από τον πατέρα του ψεύδους, προσπαθεί να φθάσει εις τον προορισμόν αυτόν, να γίνει δηλ. πλούσιος, αντλώντας όχι από τον Θησαυρόν των πραγματικών αγαθών, το Θεό, αλλ' από φρέατα συντετριμμένα. Γι' αυτό και η Εκκλησία σαν μέσο λυτρώσεως του ανθρώπου απ' αυτή την τραγωδία προτείνει την απόσπαση, την απεξάρτηση και απογύμνωση του ανθρώπου από τα φαινομενικά αγαθά, την «κένωση» όπως είπα και πρωτύτερα, η οποία θα επιτρέψει την «πλήρωση» του ανθρώπου από το εν αγαθόν ούτινος αληθώς εστι χρεία, το Θεό.
Αυτό το πέτυχε ο άγιος Νεκτάριος και όλοι οι άγιοι με πρωτοπόρους τους αναχωρητές. Ευχαριστούσε το Θεό για όσα του είχε χαρίσει. Τον ευχαριστούσε που τον αξίωσε να γεννηθεί πτωχός, να ζήσει πτωχός και να πεθάνει άπορος. Αγαπούσε την πενία, όχι από συνήθεια, η κάνοντας φιλοτιμία την ανάγκη, αλλά επειδή πίστευε πως το αντίθετο της πενίας, ο πλούτος, είναι αμαρτία. Άλλωστε και όταν έγινε η κουρά του σε μοναχό, στη Ν. Μονή της Χίου, εδήλωσεν επίσημα, πως μαζί με τις δύο άλλες αρετές του μοναχού, υπακοήν και παρθενία, θα τηρήσει δια βίου και την κατά Χριστόν πτωχείαν. Κι από τότε μπαίνει στην άσκηση αυτής της πενίας κατά την πιο οντολογική σημασία του όρου.
Ήξερε πολύ καλά το υπέροχο εκείνο απόφθεγμα του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο λόγο του «περί ακτημοσύνης» (§ ιε') και το βίωσε σ' όλη του την πληρότητα: «ο γευσάμενος των άνω ευχερώς των κάτω καταφρονεί. ο δε εκείνων άγευστος επί κτήμασιν αγάλλεται».
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, κλίμα ακτημοσύνης, έζησε ο άγιος Νεκτάριος από την παιδική του κιόλας ηλικία. Είχε σαφή και βαθειά εμπειρία «των άνω» γι' αυτό και του ήτανε εύκολη η υπέρβαση «των κάτω». Έζησε στιγμές που δεν είχε ούτε τις λίγες δεκάρες για να αγοράσει ψωμί.
Σ' ένα γράμμα του που έγραψε στον πατριάρχη Σωφρόνιο στις 11 Μαρτίου 1895 διαβάζουμε:«... τοσούτον, Παναγιώτατε, εγενόμην εγώ κακός προς Υμάς, ώστε μετά τέσσερα έτη από της αδικωτάτης από Αιγύπτου αναχωρήσεώς μου καθ' α εζήτουν (φυτοζωών) τον επιούσιον άρτον, όπως μερίζομαι αυτόν τοις φτωχοίς... κ.λ.π.)».
Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού πούχε νοικιάσει στον άγιο μας πληροφορεί ότι αρκετές ημέρες έμενε εντελώς νηστικός, όταν ήρθε στην Αθήνα από την Αίγυπτο: «Ένας κοτζάμ δεσπότης να μην έχη μια δυο δεκάρες να γευτεί ψωμοτύρι;» «Στερούμαι και αυτού του επιουσίου» είπε στον Μελά εξ Αιγύπτου, πολιτευτή και παράγοντα της τότε Κυβέρνησης.
Πάμπολλες τέτοιες ομολογίες του ιδίου αλλά και των ανθρώπων που κινούνταν γύρω του, θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει, για να καταδειχθεί το βασικό γνώρισμα του αγίου: Λογάριαζε τη φτώχεια σαν ευλογία του Θεού. Χαιρότανε τη φτώχεια και ποτέ του δεν λαχτάρισε τον πλούτο, ούτε πεθύμησε τ' αγαθό του πλησίον. Ο άγιος Νεκτάριος είχε βαθιά συνείδηση της συζυγίας Χριστού και πενίας. Και γνωρίζοντας αυτή την ταύτιση, Χριστού και πενίας, είδε ολοκάθαρα σ' αυτή το βάθρο που πάνω σ' αυτό έστησεν ο Χριστός τον πένητα και τον ανέδειξε σε σφαίρες πανύψηλες. Έγινε ο ίδιος ο Χριστός, ο μεγάλος, ο ασύγκριτος πρόγονος του φτωχού.
Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να τα καταλάβουν οι πλούσιοι κι όλοι οι άλλοι, που κι αν δεν είναι πλούσιοι, ζούνε με τη λαχτάρα του πλούτου κι έχουνε τον πλούτο για ιδανικό τους. Οι τέτοιας λογής πλούσιοι κι οι τέτοιας λογής φτωχοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της πλουτολατρείας.
Όταν ο Κύριος απευθύνεται στους φτωχούς, την πενία ευαγγελίζεται. Κι όταν ο πλούσιος νεανίσκος, που είχε τηρήσει όλον τον Νόμον, ρωτάει τον Ιησού τι άλλο να κάνει για να εξασφαλίσει την Ουράνια Βασιλεία, ο Χριστός του λέει να μοιράσει τ' αγαθά του στους φτωχούς και να τον ακολουθήσει.
Έχει μεγάλη βαρύτητα, ξέρετε, ο λόγος αυτός του Κυρίου. Δεν είπε στον πλούσιο να δώσει τ' αγαθά του σ' ένα φτωχό, αλλά να τα μοιράσει στους φτωχούς. Σκοπός του Χριστού δεν ήταν να κάμει έναν πλούσιο φτωχό, δημιουργώντας ταυτοχρόνως έναν καινούργιο πλούσιο, αλλά να μεταλλάξει ένα πλούσιο σε φτωχό, χωρίς να μετακινήσει απ' την καθαγιασμένη περιοχή της πενίας κανένα φτωχό, κάνοντάς τον ανεπάντεχα πλούσιο.
Θυμηθείτε τι είπε στον Ιούδα ο Κύριος εξ αφορμής του μύρου που κόστισε 300 δηνάρια: «Tούς φτωχούς έχετε πάντοτε μεθ' εαυτών». Τι σημαίνει αυτό, παρά το ότι η πενία δεν είναι η καταραμένη εκείνη περιοχή που πρέπει να λείψει, αλλά περιοχή καθαγιασμένη που έχει πρόγονό της, πρόδρομο και παράδειγμα φωτεινό τον Ίδιο το Χριστό; Και ο λόγος αυτός δεν είναι καθόλου δικαίωση του πλούτου, όπως μπορεί να τον υποστηρίξουν οι δεξιοτέχνες της αρπαγής, αλλά υπογραμμισμός της ιερότητος της πενίας. Η Εκκλησία θα λέει πάντοτε πως ο πτωχός είναι η εικόνα και η ομοίωσις του Χριστού και κείνος που λατρεύει τον πλούτο είναι η εικό­να και η ομοίωση του Εωσφόρου. Και είναι θλιβερό ότι ο φτωχός, σήμε­ρα στον αιώνα της πλουτολατρείας, έχασε τη συνείδηση της ιερότητάς του.
Οι φτωχοί του Θεού δεν είναι οι οικονομικά εξαθλιωμένοι που επαναστατούν, αλλά οι εν τω ολίγω αναπαυόμενοι. Και πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά χρήματα, αλλά εκείνος που έχει απίθανα ελάχιστες ανάγκες. Πενία είναι η περιοχή που αρέσει στο Θεό και που ο Θεός ευλογεί και βοηθάει.
Το ιδανικό της δεν περιορίζεται μόνο στον υλικό τομέα. Υπάρχουν λογής λογής πλουτολατρείες. Άλλοι θησαυρίζουνε χρυσό και ασήμι, άλλοι συσσωρεύουνε άκαρπη μάθηση και παριστάνουν τους σοφούς, άλλοι εισπράττουνε τιμές και δόξες και διακρίσεις κι άλλοι έχουν την υστερία της εξουσίας.
Προς όλα αυτά ο κατά Χριστόν πένης Νεκτάριος ο Πενταπόλεως αντιδικούσε επίμονα και σταθερά. Και μη μου ειπείτε ότι παρ' όλα ταύτα διεκδικούσε επίμονα τους μισθούς 16 μηνών που του στέρησαν οι πατριαρχικοί της Αλεξανδρείας, η ότι κατεδέχετο να παίρνει από τα λεγόμενα «τυχερά» όταν ιεροπραττούσε, γιατί υπάρχει απάντηση από τον Ίδιο τον Κύριο, όστις «διέταξε τοις το Ευαγγέλιο καταγγέλουσι εκ του Ευαγγελίου ζήν».
Τέτοιου είδους προσφορά ελεημοσύνης, την θεωρούσε καρπό χριστιανικής αγάπης και την δεχότανε χωρίς να νοιώθει βαθύτερα ντροπιασμένος. Φτάνει να είναι οι προσφέροντες δότες ιλαροί. Κι αν ακόμη δεν ήτανε, ο κατά Χριστόν πένης άγιος Νεκτάριος, δεχότανε την πάσαν ελεημοσύνην με ταπείνωση, δίχως ν' αφήνει τον εγωισμό του να τον αποτραβά απ' την περιοχή της ταπεινής ζωής.
Το ίδιο έκανε και για τις προσφορές, τα χρηματικά βοηθήματα που του δίνανε οι χριστιανοί και οι φιλάνθρωποι. Τα μοίραζε όλα. Δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του. Ποτέ δεν ήξερε αν έχει κάτι στην τσέπη του και τι έχει. Αξιομνημόνευτο είναι και κείνο -ένα από τα πολλά- που έγινε όταν κάποιος ταλαίπωρος φτωχός βιοπαλαιστής και πολύτεκνος, που δεν είχε να εξοφλήσει το γραμμάτιο-χρέος των εικοσιπέντε δρχ. και την άλλη μέρα θα τον έκλειναν στη φυλακή. Πήγε στο Νεκτάριο και κείνος αφού πείσθηκε για την ειλικρίνεια του κατατρεγμένου φτωχού-αδελφού, φώναξε το βοηθό του Σακκόπουλο δίνοντας εντολή να ελεήσει τον άνθρωπο. Ξαναγυρίζει ο Σακκόπουλος -Μά... Σεβασμιώτατε, όλα κι όλα που έχουμε στο ταμείο είναι 25 δραχμές! -Δος' τα Κωστή, του λέει ο Δεσπότης, έχει ο Θεός. Θα μας τα δώσει 5πλάσια! Κι εκείνος έκανε υπακοή και τα έδωσε.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, πήρε είδηση απ' την Αρχιεπισκοπή να πάει με 4-5 Ριζαρείτες να τελέσει στη Μητρόπολη Αθηνών γάμο κάποιου άρχοντα, γιατί αδυνατούσε να παραστεί ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος. Και το αποτέλεσμα ήτανε να προσφέρουν στο Νεκτάριο 100 δρχ. και στους Ριζαρείτες 20, που μπήκανε στο Ταμείο των 25 δραχμών!
Άλλοτε γύρισε στη Ριζάρειο απ' το ναό της Χρυσοσπηλαιώτισ­σας, φορώντας ένα πεπαλαιωμένο ράσο, γιατί το δικό του το πρόσφερε σε κάποιο επαρχιώτη φτωχό ιερέα. Ενώ κάποτε πήγε στη συνεδρία της Σχολής με τις προσωπικές του παντόφλες, γιατί τα παπούτσια του τα πρόσφερε σε κάποιον που δεν εύρισκε το νούμερό του.
Με τέτοια ελευθερία και απλότητα εκινείτο ο άγιος Νεκτάριος. Ήτανε πνευματικά ελεύθερος. Ο εσωτερικά ελεύθερος κινούμενος άνετα κι ανεξάρτητα από κοινωνικό η άλλο «ταμπού». Γιατί ήτανε ο λυτρωμένος από τον ίδιο τον εαυτό του.
Όταν ο Μελέτιος Μεταξάκης, αρχιεπίσκοπος τότε Αθηνών, πήγε αιφνιδιαστικά στην Αίγινα με άσχημες μάλιστα προθέσεις και τον βρήκε ρακένδυτο με τον κασμά στα χέρια, τού κανε δριμύτατη παρατήρηση για την περιβολή του και την πράξη του, να σκάβει δηλ. στον κήπο της Μονής, γιατί τάχα, κατεβάζει πολύ χαμηλά το αξίωμα του αρχιερέα, τότε ο Νεκτάριος, με άνεση πήγε να τον υποδεχθεί χωρίς καθόλου να πεί λέξη, χαρούμενος μάλιστα για την παρατήρηση-επίθεση του Αρχιεπισκόπου.
Ο άγιος Νεκτάριος είχε για πρότυπο και οδηγό το Χριστό, τη ζωή του από τη Ναζαρέτ μαραγκού που κατέβαζε τη θεότητα τόσο χαμηλά κι έδινε το «κακό» παράδειγμα. Στα ίχνη Εκείνου επορεύετο ο Νεκτάριος. Γιατί ήτανε ο εθελοντής πτωχός, ο ιδανικός πτωχός, ο συνεχιστής του Πρώτου Πτωχού, του Κυρίου Του. Θα μπορούσε να ζει άνετα, να κάνει μικρή αποταμίευση για τα γεράματά του, και να μοιράζει κι ελεημοσύνες. Δεν τόκανε όμως. Τα μοίραζε όλα. Δεν νοιαζότανε για την αύριο. Και πέθανε φτωχός, φτωχότατος, στο θάλαμο ενός νοσοκομείου που ήτανε μόνο για άπορους. Και ζωντάνεψε στην εποχή μας κατά τρόπο θαυμαστό την αρετή της «κατά Χριστόν πενίας».
Και ύστερα πως να μη μοσχοβολάει μύρο ουράνιο η μάλλινη φανέλα του την ώρα που τον έντυναν με τα σάβανα της κηδείας του και την απόθεσαν κατά λάθος στο διπλανό κρεβάτι ενός από χρόνια κατάκοιτου παραλύτου, που θεραπεύτηκε και αμέσως σηκώθηκε μόνος του για το σπίτι του. Και για να θυμηθούμε το φτωχό άγιο του Παπαδιαμάντη στο ομώνυμο διήγημά του, «πως να μη μοσχοβολά το χώμα που το έλουσε με το αίμα του ο πτωχός αιπόλος;».
Έστι και άλλα πολλά α εποίησεν δια της δυνάμεως του Θεού ο μεγάλος αυτός θαυματουργός ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, τα οποία θα φανούν και θα τα ιδούμε την ημέρα εκείνη. Δικαιότατα ο λαός και ιδιαίτερα ο κοσμάκης της Αίγινας και του Πειραιά του απένειμε τον τίτλο: «Νεκτάριος, ο Δεσπότης της φτωχολογιάς».

http://www.egolpion.com/

Το μεταφέρουμε από εδώ

«Κράτει τον νουν σου εις τον άδην και εις Εμέ»

 Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει ότι δεν ωφελούμαστε από τον «λαμπρό» τρόπο με τον οποίο εορτάζουμε μίαν εορτή στην Εκκλησία. Ακόμα κι αν πάρουμε όλα τα αστέρια από τον ουρανό για να διακοσμήσουμε την εκκλησία για την εορτή και ψάλλουμε όλους τους ειδικούς ύμνους, αν το κάνουμε μόνο για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη μας κατάσταση μετά την εορτή, δεν έχουμε αποκομίσει κανένα όφελος. Το πραγματικό όφελος έρχεται όταν, μετά τον εορτασμό της μνήμης ενός Αγίου, διατηρούμε μέσα μας το πνευματικό φως που δίνει ο Θεός στην εορτή αυτή. Ένα τέτοιο φως, πολύ μεγάλο, βρίσκουμε στο πρόσωπο του Αγίου Πατέρα μας Σιλουανού. Η περίπτωσή του είναι εξαιρετική, γιατί δέχθηκε τη χάρη των τελείων στην αρχή της πνευματικής του ζωής.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος προσθέτει ότι λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να διατηρήσουν τη χάρη αυτή σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Πολύ λίγοι είναι επίσης εκείνοι που μπορούν να εκπληρώσουν τον λόγο του Αγίου Σιλουανού και να διατηρήσουν την κατάσταση αυτή, να κρατούν τον νου τους στον άδη χωρίς να απελπίζονται. Ωστόσο, ο λόγος του μας αφορά όλους μας. Όλοι βιώνουμε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Όταν κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, γευόμαστε την παρουσία Του. Επίσης, όταν στεκόμαστε στην παρουσία του Θεού με την ένωση του νου και της καρδιάς, βιώνουμε και πάλι την παρουσία του Χριστού που διεισδύει σε όλη μας την ύπαρξη.

Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή ότι «ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. 12, 29). Το πυρ του Θεού είναι το πυρ της θεϊκής Του αγάπης, το κρίμα του Θεού, για το οποίο μιλά ο απόστολος Πέτρος (Α’ Πέτρ. 4,17). Ο Χριστός φανέρωσε το κρίμα του Θεού, που είναι η εις τέλος αγάπη Του, με το Πάθος Του. Και εμείς εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς τον Θεό και μυούμαστε στην αγάπη Του με τον πόνο, είτε εκούσιο είτε ακούσιο. Η μεγάλη επιστήμη των Πατέρων μας Σιλουανού και Σωφρονίου συνίσταται στο να μετατρέπουμε τον ακούσιο πόνο σε εκούσιο κρατώντας τον νου μας στον άδη χωρίς να απελπιζόμαστε. Ο Γέροντας Σωφρόνιος μας βεβαιώνει ότι μπορούμε να νικήσουμε κάθε επίγειο πόνο βυθίζοντας τον εαυτό μας εκουσίως σε μεγαλύτερο πόνο. Αυτό, λέει ο Άγιος, θα μας οδηγήσει στην ασάλευτη Βασιλεία, και τότε κατανοούμε το πραγματικό νόημα των λόγων: «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9). Για να εννοήσουμε τη μεγάλη αυτή επιστήμη, χρειάζεται να εξετάσουμε σε μεγαλύτερο βάθος το κρίμα του Χριστού και κυρίως να εστιάσουμε στις τελευταίες μέρες της ζωής Του, όταν εκούσια παρέδωσε τον εαυτό Του στο θέλημα του Πατρός, σφραγίζοντας τη θυσία αυτή με την προσευχή Του στη Γεθσημανή.

Πορευόμενος προς το Πάθος, υψώθηκε στον Σταυρό και πρόφερε τα φρικτά εκείνα λόγια: «Θεε μου, Θεε μου, ινατί με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46), που στην πραγματικότητα είναι η τέλεια φανέρωση της αγάπης του Θεού: για να μας θεραπεύσει, ο Χριστός πήρε πάνω Του εκούσια όλο τον ανθρώπινο πόνο στη θέση μας, ακόμη και την εγκατάλειψή μας. Στη δική μας περίπτωση, η Θεοεγκατάλειψη ίσως επέρχεται διότι μπορεί τόσο να προσβάλουμε τον Θεό με τις αμαρτίες μας που Αυτός αποσύρεται. Ωστόσο, ο Γ. Σωφρόνιος λέει ότι η Θεοεγκατάλειψη έρχεται και όταν ο ασκητής ζει με ακραία ένταση στην προσπάθειά του να τηρήσει την εντολή του Θεού «άσπιλη και ανεπίληπτη». Ο Άγιος Σιλουανός βίωσε την εγκατάλειψη αυτή κατά τα χρόνια που ζούσε με ακραία πνευματική αλλά και σωματική ένταση για να κρατήσει τη διαθήκη που είχε συνάψει με τον Θεό όταν Αυτός του εμφανίσθηκε. Ο άγιος παρέδωσε τον εαυτό του στην ακραία αυτή ένταση, και όμως ο Θεός αποσύρθηκε. Αυτού του είδους η Θεοεγκατάλειψη είναι το κρίμα του Χριστού. Όταν ο Χριστός λέει «ΚΡΑΤΑ τον νου σου στον άδη», σημαίνει ότι ακόμη και όταν έχουμε ξοδέψει όλη μας τη δύναμη προσπαθώντας να τηρήσουμε την εντολή του Θεού και όμως νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι, ακόμη και τότε οφείλουμε να κρατάμε τον νου μας στον άδη, επειδή αυτή είναι η οδός του Ίδιου του Χριστού. Αυτό μας υπενθυμίζει τη μεγαλύτερη εντολή του Ευαγγελίου: αφού έχουμε δώσει όλη τη δύναμή μας για να εκπληρώσουμε όλες τις εντολές, πρέπει να συνεχίσουμε να κρατάμε τον νου μας στον άδη και να θεωρούμε ότι παραμένουμε «αχρείοι δούλοι» (Λκ. 17,10).

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι μόνιμη, διότι οι επιθέσεις των δαιμόνων και των παθών μας έρχονται να διακόψουν την προσπάθεια που καταβάλλουμε για να παραμείνουμε στην παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό πηγαίνουμε συνεχώς πάνω-κάτω, και παρόλο που ο Θεός είναι ελεήμων, στην πραγματικότητα κάθε φορά που πέφτουμε, δεν είμαστε ποτέ σίγουροι ότι θα μπορέσουμε να σηκωθούμε, γιατί κάθε φορά αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο το θέλημά μας.

Στο πρόσωπο του Αγίου Σιλουανού βρίσκουμε μία τέλεια θεωρία και μία τέλεια απάντηση στο πρόβλημα αυτό. Αυτός βίωσε την παρουσία του Θεού «εν δυνάμει πολλή» όταν είδε τον ζώντα Χριστό στην αρχή της μοναχικής του ζωής. Ο Γέροντας Σωφρόνιος λέει ότι αυτό εννοούσε και ο απόστολος Παύλος όταν είπε ότι αρπάχθηκε «έως τρίτου ουρανού… και ήκουσεν άρρητα ρήματα» (Β’ Κορ 12,2-4). Μετά εμφανίστηκαν προσκόμματα στη ζωή του: Ο Γέρων Ανατόλιος τον επαίνεσε, και επίσης δεν μπορούσε να βρει έναν κατάλληλο οδηγό, έναν Γέροντα, ο οποίος να έχει την ίδια εμπειρία με αυτόν. Αυτό έκανε τον αγώνα του τιτάνειο, γιατί δεν κατείχε την επιστήμη της πάλης εναντίων των λογισμών. Παραδόθηκε στη φαντασία, η οποία τον οδήγησε στο να βιώσει ακόμη και την παρουσία δαιμονικού φωτός την ώρα της προσευχής.

Κάθε φορά που ενδίδουμε σε μία εισήγηση του εχθρού, αυτός διεκδικεί περισσότερα δικαιώματα στη ζωή μας. Ο Άγιος Σιλουανός ήταν πολύ δυνατός και βγήκε νικητής, και έγινε ένας μοναδικός πνευματικός οδηγός για όλο τον κόσμο, για όλους τους Χριστιανούς. Ωστόσο, είχε να παλέψει για δεκαπέντε χρόνια για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Σε σχέση με όλα τα παραπάνω, μία πτυχή που πρέπει να θίξουμε είναι η πτυχή της αποφασιστικότητας στην πνευματική μας ζωή. Ο Άγιος Σιλουανός σίγουρα ήξερε ότι έπρεπε να μέμφεται τον εαυτό του ως μοναχός, για να υπερνικήσει τις εισηγήσεις του εχθρού. Αυτό που του έλειπε ήταν η αποφασιστικότητα να το κάνει μέχρι τέλους με την καθοδήγηση ενός έμπειρου Γέροντα που θα μπορούσε να τον επιβεβαιώνει στην οδό αυτή. Γι’ αυτό ο αγ. Σιλουανός είχε στιγμές αμφιβολίας και ο εχθρός του επιτίθετο και τον οδηγούσε στην απελπισία.

Μπορούμε να εξάγουμε μία ολόκληρη διδασκαλία για κάθε λέξη του «Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι». Το πρώτο μέρος που λέει, «Κράτα τον νου σου στον άδη» δείχνει ότι δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί στην πνευματική μας ζωή, αλλά ότι πρέπει να δώσουμε εργασία στον νου μας, διαφορετικά ο εχθρός θα τον θρέφει. Όπως διαβάζουμε στη Φιλοκαλία, ο νους του ανθρώπου είναι σαν ένας μύλος, γυρίζει συνεχώς και το αποτέλεσμα εξαρτάται από το τι του δίνεις να αλέσει: αν του δώσεις σιτάρι, θα έχεις αλεύρι. Αν του δώσεις ακαθαρσία, θα λάβεις μόνο ακάθαρτο καρπό. Αν ο άνθρωπος ανοίξει τον νου του στις εισηγήσεις του εχθρού, ο νους γίνεται γι’ αυτόν θύρα θανάτου. Αν ανοίξει τον νου του στον λογισμό του Θεού, τότε γεμίζει με χάρη. Η λέξη «κράτα» έχει να κάνει και με τον χρόνο. Ο Άγιος Σιλουανός κρατούσε τον νου του στον άδη, στεκόμενος στο χείλος της απογνώσεως και άφηνε το πυρ του άδη να καίει κάθε πάθος μέσα του. Το έκανε αυτό για δεκαπέντε ακόμη χρόνια και μόνο τότε έφτασε στην απάθεια. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να χάσουμε τον κουράγιό μας: Αν αυτή η πρακτική απαιτούσε χρόνο ακόμη και για τον Άγιο έως ότου να μπορέσει να λάβει τον λόγο αυτό από τον Θεό, τότε ούτε εμείς πρέπει να βιαζόμαστε στη ζωή μας. Τα πράγματα που αποκτούμε μετά από μακρύ κόπο δεν χάνονται εύκολα.

Το δεύτερο μέρος, «μην απελπίζεσαι», που είναι στην πραγματικότητα το μέρος με το οποίο πρέπει να αρχίσουμε, είναι μία αποκάλυψη του Ιδίου του Χριστού, διότι η ελπίδα είναι ένα Πρόσωπο για εμάς, όχι μόνο μία ιδέα. Η Ελπίδα είναι ο Χριστός. Όταν λέει, «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12,32), «μην απελπίζεσαι», το κάνει για να φέρει τον νου μας σ’ Αυτόν. Έτσι, ένας άλλος τρόπος που θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την εντολή αυτή θα μπορούσε να είναι «Κράτα τον νου σου στον άδη και σε Εμένα». Όταν λέει «μην απελπίζεσαι», είναι σαν να λέει «Μνημόνευε Εμένα» ή «Γνώρισόν με» διότι αν γνωρίζουμε τον Χριστό πως μπορούμε να απελπιστούμε; Αυτή είναι η ζωντανή μνήμη του Χριστού. Στις γραφές του Αγίου Σιλουανού βρίσκουμε, «Κρατώ τον νου μου στον άδη και στην καρδιά μου», δηλαδή, στην παρουσία του Χριστού. Είναι αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος, «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών» (Β Tιμ. 2, 8). Η μνήμη του Θεού είναι η ζωή του Θεού. Όταν λέμε, «Μνήσθητι, Κύριε, του δούλου Σου», αυτό σημαίνει ότι ο Θεός τον φέρνει στη μνήμη Του, στη ζωή Του. Για να γνωρίσουμε τη δύναμη του να κρατάμε τον νου μας στον άδη χωρίς να απελπισθούμε, μπορεί να ωφεληθούμε περισσότερο αν αρχίσουμε με το δεύτερο μέρος, με το να κρατούμε τον νου μας στον Χριστό. Αυτό μπορεί να είναι μία πολύ ισχυρή προσευχή, αν κατά τη διάρκεια της παράστασής μας ενώπιον του Θεού, διατρέχουμε προσεκτικά τη ζωή μας θυμούμενοι όλες τις φορές που ο Θεός μας έχει επισκεφθεί με την ευσπλαχνία Του και προσφέρουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για τις επισκέψεις αυτές. Αν παρατείνουμε την πράξη αυτήν και την κάνουμε πρόγραμμα ζωής, σίγουρα θα δούμε ότι δεν μπορούμε να τον ευχαριστήσουμε όπως Του αξίζει, και αυτό θα ανοίξει την καρδιά μας στο πρώτο μέρος, το οποίο σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ανάξιοι ενός τέτοιου Θεού.

Για τον αγ. Σιλουανό, το να κρατά τον νου του στον άδη έγινε πνευματική κατάσταση, ειδικά προς το τέλος της ζωής του. Καταδίκαζε τον εαυτό του στον άδη κρατώντας τον νου του στη μνήμη του Θεού, ο Οποίος πρώτος τον επισκέφτηκε. Αυτό δεν είναι μία νοσηρή καταδίκη με απόγνωση, αλλά μία προσευχητική αυτομεμψία, ενώ κρατούσε τον νου του στον Χριστό τον Οποίον γνώριζε. Ο Γέροντας Σωφρόνιος σημειώνει ότι δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν αυτό, ότι ο καθένας πρέπει να γνωρίζει το μέτρο του και να μην το επιχειρίσουν χωρίς διάκριση. Για τους Πατέρες που είχαν την άσκηση αυτή, βλέπουμε ότι έγινε πρίσμα δια του οποίου μετρούσαν όλη τους τη ζωή. Έμαθαν να εισέρχονται στην παρουσία του Χριστού, καταδικάζοντας τον εαυτό τους στον άδη.

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει «Γιατί οι Άγιοι αγαπούν τον Θεό με έναν τέτοιο ακραίο τρόπο;». Επειδή η αγάπη του Θεού είναι απόλυτη και άπειρη, και ο Χριστός μας αποκάλυψε το περιεχόμενο της αγάπης του Θεού δια των παθημάτων Του, κατεβαίνοντας ακόμη και στα κατώτατα μέρη της γης, ακόμη και στον άδη. Επομένως, στη ζωή των Αγίων Του στη γη, η αγάπη του Θεού εκφράζεται παλι με τον ίδιο απόλυτο τρόπο.

 ***

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας: Η λέξη «κράτα» είναι πραγματικά ευαγγελική κατάσταση, γιατί στο Ευαγγέλιο λέγεται ότι «η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11:12). Αφορά όχι μόνο τον χρόνο, αλλά και την αποφασιστικότητα του μοναχού μέχρι τέλους. Ακόμα και ο απόστολος Παύλος γράφει στον Τιμόθεο, «επιλαβού της αιωνίου ζωής» (Α’ Tιμ. 6,12). Αν περιμένουμε απλώς μέχρι να έρθει η συντριβή, μπορεί να μην έρθει ποτέ, ή μπορεί να έρθει πολύ σπάνια. Ο Γέροντας Σωφρόνιος είπε ότι πρέπει να ασκούμε βία στον εαυτό μας συνεχώς. «Κράτα τον νου σου στον άδη» είναι η στάση που πρέπει να έχουμε όχι μόνο όταν θέλουμε να κάψουμε τα πάθη μέσα μας, αλλά και θετικά, από αγάπη προς τον Θεό ώστε να δεχθούμε «την αύξησιν του Θεού» (Κολ. 2,19).

Ερώτηση: Είναι δύσκολο να κατανοήσει ο άνθρωπος ότι αφού έχει επενδύσει όλη του τη δύναμη και όλη του την ένταση στην τήρηση της εντολής, ο Θεός τον εγκαταλείπει αντί να τον ανταμείψει. Δεν τον σπρώχνει αυτό σε απελπισία;

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας: Ναι, είναι δύσκολο, αλλά είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που σπάζει τον τελευταίο δεσμό και ο άνθρωπος γίνεται σαν σκόνη ώστε να μπορέσει να πει στον Θεό, «Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου ζήσόν με κατά τον λόγον σου» (Ψαλμ. 119,25). Είναι η στιγμή που γίνεται ένα μηδέν, κατάλληλο υλικό που αρμόζει στον Θεό για να μας αναδημιουργήσει, όπως λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος. Στην ουσία, η τέλεια υπακοή στοχεύει να μας οδηγήσει στην επίγνωση ότι είμαστε ένα μηδέν, για να μπορέσει ο Θεός να μας αναπλάσει.

Αρχιμανδρίτης Πέτρος: Ο Άγιος Σωφρόνιος λέει ότι τότε είναι που αυτοκαθοριζόμαστε για πάντα και ότι τέτοιες στιγμές σημαδεύουν τη σχέση μας με τον Θεό για όλη την αιωνιότητα.

Ερώτηση: Ο Άγιος Σιλουανός λέει ότι η συνέπεια του λόγου που του έδωσε ο Χριστός ήταν ότι άρχισε να αναζητά την ταπείνωση του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Πέτρος: Όταν ο αγ. Σιλουανός δέχθηκε τον λόγο αυτό, τα μάτια του άνοιξαν λίγο περισσότερο για να καταλάβει το μυστήριο της ταπεινώσεως του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας: Εκείνοι που βάζουν τον εαυτό τους στη δυναμική του «Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι», δέχονται θεία τόλμη, αν μπορώ να την ονομάσω έτσι: δεν σκέφτονται πλέον τον εαυτό τους και δεν θεωρούν πολύτιμη ακόμη και τη ζωή τους, γιατί είναι πεπεισμένοι και έχουν αποδεχθεί τον λόγο του Χριστού, ο οποίος λέει ότι ακόμα και ο «απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν». (Ματθ. 10,39). Αυτό είναι η τόλμη των Αγίων: γνωρίζουν ότι ακόμα κι αν χάσουν τη ζωή τους – και πρέπει να την χάσουν – θα την αποκτήσουν ξανά. Είναι σαν τον κόκκο του σίτου που πρέπει να πέσει στη γη, να σαπίσει, να πεθάνει και να φέρει καρπούς.

Ερώτηση: Όταν πέσουμε και δεν ξέρουμε αν θα ανορθωθούμε ποτέ, μπορεί να μας παραλύσει μεγάλος πανικός. Επομένως, δεν έχουμε τη δύναμη και την ταπείνωση να κρατήσουμε τον νου μας στον άδη. Πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;

Αρχιμανδρίτης Πέτρος: Αν, γενικά δεν κρατάμε τον νου μας στον Χριστό μέρα με τη μέρα, τότε τη στιγμή του πειρασμού δεν θα τα καταφέρουμε να σταθούμε. Γι’ αυτό και ο Ψαλμός λέει χαρακτηριστικά «ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. 118, 60). Πρέπει να αρχίσουμε από το δεύτερο μέρος και να κρατάμε τον νου μας στον Χριστό, επικαλούμενοι το Όνομά Του, μελετώντας τον λόγο Του και τον λόγο των Πατέρων μας. Όταν κρατάμε τον νου μας στον Χριστό, τη στιγμή του πειρασμού, «δια τους λόγους των χειλέων Του» θα φυλάξουμε σκληρές οδούς (Ψαλμ. 118,60), ενώ αν δεν έχουμε οικοδομήσει την καρδιά μας στην καθημερινή μας ζωή κρατώντας τον νου μας στον Χριστό, δεν θα επιβιώσουμε.

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας: Είναι το ίδιο με τον αγώνα των λογισμών: δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν οι λογισμοί για να αρχίσουμε να πολεμούμε εναντίον τους, πρέπει να χτίζουμε μία κατάσταση μέσα μας ούτως ώστε να διατηρήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού μέσα μας. Έπειτα, όταν έρθουν οι λογισμοί, εκβάλλονται έξω, επειδή συναντούν αυτή τη ζέση της καρδιάς. Είναι σε καιρούς ειρήνης που πρέπει να οικοδομήσουμε τα οχυρώματά μας και να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε κάποια ίχνη χάριτος, ούτως ώστε να μπορέσουμε να προστατευθούμε «εις εύκαιρον βοήθειαν».

 

Πηγή Εδώ & εδώ

Ο επίσκοπος και η ενότης της Εκκλησίας

Σε κάθε θεία Λειτουργία, όπως και σε άλλες Ιερές Ακολουθίες, απευθύνουμε δεήσεις προς τον Θεόν «Ὑπέρ τοῦ Αρχιεπισκόπου ἡμῶν (όνομα) τοῦ τιμίου Πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος».

Ευχόμαστε για τους πνευματικούς ποιμένες -Επίσκοπο, Ιερείς, Διακόνους- στους οποίους η Εκκλησία έχει αναθέσει την ευθύνη για όλες τις λατρευτικές και πνευματικές ανάγκες των πιστών. Η ποιμαντική τους μέριμνα για τους χριστιανούς εκτείνεται από τη στιγμή της γεννήσεώς τους μέχρι την αναχώρησή τους από τον κόσμον αυτόν, αλλά και μετά, με την τέλεση Μνημοσύνων για την ανακούφιση των ψυχών τους.

 

Ως γνωστόν, ο Κύριος μετά την Ανάληψή Του στους Ουρανούς, το λυτρωτικό για την ανθρωπότητα έργο Του, το συνέχισε δια των Αποστόλων Του, και το συνεχίζει δια των Επισκόπων Του. Πρώτον Επίσκοπο κατέστησε στα Ιεροσόλυμα τον Αδελφόθεο Ιάκωβο (+62), ο οποίος ανέλαβε την πνευματική μέριμνα ολόκληρης της εκεί πρώτης χριστιανικής κοινότητας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Ιάκωβος, συνέταξε το κείμενο της πρώτης θείας Λειτουργίας, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τις θείες Λειτουργίες που τελούνταν και εξακολουθούν να τελούνται σε όλες τις ανά τον κόσμον Εκκλησίες. Στη συνέχεια οι Άγιοι Απόστολοι, στις πόλεις που ίδρυαν νέες Εκκλησίες, χειροτονούσαν και εγκαθιστούσαν Επίσκοπο, για τη διαποίμανση της τοπικής Εκκλησίας. Σύμφωνα με όσα γράφουν ο Απόστολος Παύλος, ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Επίσκοπος Αντιοχείας, άλλοι Πατέρες, και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας ορίζουν, ο Επίσκοπος είναι «εικόνα του Θεού και του Χριστού». Το έργο της Εκκλησίας μόνον διά του Επισκόπου είναι δυνατόν να διεξαχθεί. Χωρίς τον Επίσκοπο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ούτε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ούτε το Βάπτισμα, ούτε ο Γάμος. Ο Επίσκοπος είναι ο εγγυητής της ενότητος της Εκκλησίας και της ορθής (ανόθευτης) πίστεως. Το κέντρο κάθε Τοπικής Εκκλησίας είναι ο Επίσκοπος. Όποιος δεν ακολουθεί τον Επίσκοπό του, – λέγει ο Άγιος Κυπριανός- δεν είναι δυνατόν να ανήκει στην Εκκλησία.

Ο Επίσκοπος, ανάλογα με τις ανάγκες της Επισκοπής του χειροτονεί Πρεσβυτέρους-Ιερείς, για κάθε Ενορία και τους αναθέτει να τελούν όλα τα Ιερά Μυστήρια (εκτός της Ιερωσύνης και των Εγκαινίων νέων ναών) και να ποιμαίνουν τους πιστούς της Ενορίας τους, πάντοτε σε κοινωνία με τον Επίσκοπό τους. Οι Διάκονοι χειροτονούνται για να βοηθούν τον Επίσκοπο και τους ιερείς στα λειτουργικά και λοιπά καθήκοντά τους, χωρίς όμως οι ίδιοι να τελούν Ιερά Μυστήρια μόνοι τους. Ο Άγιος Ιγνάτιος γράφει ότι οι πρεσβύτεροι-ιερείς είναι συνηρμοσμένοι με τον Επίσκοπο, όπως οι χορδές με την κιθάρα (βλέπ. Εφεσ. IV,1, ΒΕΠ, Β’, σ. 265). Όποιος κάνει ενέργειες στην Εκκλησία κρυφά από τον Επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο (Σμυρν. IX,1, ΒΕΠ, Β’ σ. 281). Χωρίς την έγκριση του Επισκόπου ούτε βαπτίζει, ούτε αγάπην- θεία Λειτουργία- τελεί (Σμυρν.VIII, 2, ΒΕΠ, Β’, σ. 281).

Όμως πώς θα γνωρίζει ο πιστός πως μία ευχαριστιακή σύναξη ανήκει πράγματι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πως δηλαδή μία Θεία Λειτουργία είναι κατά πάντα ορθόδοξη;

Στο ερώτημα αυτό ας δούμε την απάντηση που δίνει ένας σύγχρονος φωτισμένος πατέρας της Εκκλησίας:

«Για να είναι μία θεία Λειτουργία έγκυρη και κανονική, (πράγματι Ορθόδοξη), δεν αρκούν κάποιες εξωτερικές ομοιότητες ή ακόμη και το γεγονός ότι ακολουθείται το ορθόδοξο κείμενο της Θείας Λειτουργίας. Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας απαντά σ᾿ αυτό το ερώτημα ότι βεβαία, δηλαδή ορθόδοξη, είναι εκείνη η θεία Ευχαριστία την οποία τελεί ο Επίσκοπος ή κάποιος πρεσβύτερος, που βρίσκεται σε ενότητα με τον Επίσκοπό του και έχει την απαραίτητη εξουσιοδότηση. Ο Επίσκοπος αποτελεί την εγγύηση της παρουσίας του Χριστού, γιατί ανάγει την ιερωσύνη του στον ίδιο τον Χριστό μέσω της αποστολικής διαδοχής, που αποτελεί αδιάσπαστη αλυσίδα ενότητας με τους Αποστόλους. Είναι λοιπόν απαραίτητο ο ιερέας, που τελεί τη θεία Ευχαριστία, να έχει γνήσια χειροτονία και να βρίσκεται σε ενότητα με τον Επίσκοπο της τοπικής Εκκλησίας. Η παρουσία του Επισκόπου σε κάθε Ορθόδοξη Λειτουργία δηλώνεται με το γεγονός ότι η Θεία Λειτουργία τελείται πάνω σε αντιμήνσιον που έχει την ιδιόχειρη υπογραφή του και με το μνημόσυνο του ονόματος του ίδιου επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία• (Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν …) και προσθέτει το όνομα του Επισκόπου. Είναι ενδεικτικό ότι ο ιερέας που τελεί τη Λειτουργία, δεν μνημονεύει το όνομα του επισκόπου που τον χειροτόνησε, αλλά το όνομα του Επισκόπου της περιοχής στην οποία τελείται η Θεία Λειτουργία. Για να είναι η θεία Λειτουργία Ορθόδοξη πρέπει ακόμη ο Επίσκοπος του οποίου το όνομα μνημονεύεται σ᾿ αυτήν, να βρίσκεται σε ενότητα με την Ορθόδοξη Εκκλησία της χώρας εκείνης» (Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Πίστη – Λατρεία – Ζωή, Αθήνα 1994).

Μετά από όλα αυτά, ελπίζω ο κάθε Ορθόδοξος πιστός να αισθάνεται χρέος να προσεύχεται για τον Επίσκοπό του, τους Ιερείς και Διακόνους της Εκκλησίας του, οι οποίοι έχουν επωμισθεί τόσο μεγάλη ευθύνη για την διαποίμανσή του. Και επί πλέον να έχει τον πρέποντα σεβασμό προς αυτούς και να υπακούουν πρόθυμα στις συμβουλές τους. Για το θέμα της υπακοής ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Να ακολουθεῖτε πιστά και να υπακούτε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες. Γιατί αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στο Θεό. Έτσι η μέριμνά τους θα γίνεται με χαρά, κι όχι με στενοχώρια, πράγμα που δεν σας συμφέρει»(Εβρ. 13,17).

Και ένα δεύτερο χρέος των πιστών, που απορρέει από αυτά που παραθέσαμε από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι: Να εξετάζουμε σε όποιο μέρος πηγαίνουμε, αν η Ορθόδοξη θεία Λειτουργία τελείται από ιερέα που βρίσκεται σε κοινωνία με το Ορθόδοξο Επίσκοπο του τόπου ή κρυφά από αυτόν. Οι Ιεροί Κανόνες σε όσους λειτουργούν χωρίς την ευλογία του Επισκόπου του τόπου επιβάλλουν καθαίρεση. Έτσι διατηρήθηκε η ενότητα της Μιάς Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε αυτό το σημείο φέρει ευθύνη προσωπική και ο πιστός. Οφείλει να γνωρίζει ποιός είναι ο Κανονικός Επίσκοπος του τόπου. Και αν ένας εμφανίζεται ως Ορθὀδοξος ιερέας, ο χριστιανός πρέπει να εξετάζει αν έχει την άδεια από τον Μητροπολίτη του τόπου να λειτουργεί. Αν δεν είναι βέβαιος γι’ αυτό, να μην εκκλησιάζεται εκεί που λειτουργεί ο ιερέας εκείνος, ούτε να έχει εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του.

Είθε, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, όλοι μαζί ιερός Κλήρος και λαός να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο στην ενότητα της Εκκλησίας μας, για το δικό μας πνευματικό συμφέρον και προς δόξαν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που πέθανε στο Σταυρό για την ένωσή μας μαζί Του. Αμήν

πηγή

Παιδεία και πνευματικά θέματα

 Πολλοί παιδαγωγοί αποφαίνονται και υποστηρίζουν ότι, η νεανική ηλικία είναι η πιο κατάλληλη για την ακρόαση πνευματικών θεμάτων, ακόμα και λεπτών εννοιών. Μερικοί μάλιστα υποστήριξαν ότι και από την παιδική, αν όχι και τη νηπιακή ηλικία, είναι δεκτικά τα παιδιά για ακρόαση πνευματικών θεμάτων. Τούτο επιβεβαιώνεται και από την πρακτική των τελευταίων ετών να φοιτούν υποχρεωτικά σε βρεφονηπιακούς σταθμούς – Σχολεία και Νηπιαγωγεία, των βρεφών και νηπίων από τις πρώτες ηλικίες. Είναι γνωστά τα θεσπισθέντα με νόμους προγράμματα αυτών των σχολικών μονάδων. Περιλαμβάνουν εκτός από το διασκεδαστικό παιγνίδι και θέματα με καθαρά πνευματικό περιεχόμενο, προσαρμοσμένο στην ηλικία τους. Παράδειγμα είναι το πνεύμα της συναλληλίας που καλλιεργείται έντονα στα ιδρύματα αυτά. Ακόμη πνευματικά θέματα διδάσκονται με τις μικρές προσευχούλες, με την αλληλοβοήθεια, το πνεύμα καλοσύνης, συνεργασίας, φιλανθρωπίας, αγάπης και σεβασμού προς το Θεό, τους γονείς και τους συνανθρώπους μας.  

Αν όλα αυτά προγραμματίζονται από τα νομοθετημένα σχολικά προγράμματα και περιλαμβάνουν ευρέα θέματα που άπτονται και γενικών πνευματικών προβληματισμών, γιατί να μην εφαρμόζονται και από τους γονείς που έχουν και την ευθύνη αλλά και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών τους; Πέφτει επομένως μεγάλη υποχρέωση στους γονείς για να διδάσκουν και να κατευθύνουν τα παιδιά τους, από τη νηπιακή και τη βρεφική και την παιδική ηλικία, στα γνήσια πνευματικά θέματα. Δεν εννοούμε βεβαίως μόνο τα θρησκευτικά και ηθικά θέματα. Ενδιαφέρον έχουν και θέματα πνευματικής ενημέρωσης σε σχετικούς με την Ελληνομάθεια και την παγκόσμια πνευματική παραδοχή. Μπορούν τα παιδιά μας να γίνουν από μικρά σκεπτόμενα.

Θα έθετα ακόμη στους γονείς και ένα επιτακτικό ερώτημα: Γονείς, προσοχή! Ρωτήσετε τον εαυτό σας. Πόσες φορές μιλάτε με τα παιδιά σας για πνευματικά θέματα; Σε ποιόν αφήνετε το έργο αυτό; Είναι το κατ’ εξοχήν κύριο έργο για τη σωστή παιδαγωγία των παιδιών σας. Αυτή η τρυφερή ηλικία έχει ανάγκη από ακροάσεις τέτοιου πνευματικού είδους. Όλοι μας, άλλοι εκ πείρας και άλλοι από σπουδές και μελέτες, γνωρίζουμε ότι η τρυφερή παιδική ηλικία είναι εκείνη που αφομοιώνει αμέσως όσα λέγονται. Ακόμα και από πολλούς ερεθισμούς εκ του περιβάλλοντος. Σ’ αυτή την ηλικία τυπώνονται οι ιδέες στο νου των παιδιών. Συμβαίνει όπως τυπώνεται μια σφραγίδα πάνω στο κερί. Σ’ αυτή την ηλικία δεν αρχίζει να κλίνει το άτομο προς την αρετή ή την κακία; Τότε καταγράφονται οι μεγάλες τάσεις μέσα στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου που θα τον συνοδεύουν σε όλη τη ζωή του. Οι πνευματικοί προβληματισμοί θεμελιώνονται στην παιδική ηλικία και δύσκολα αλλάζουν κατόπιν. «Ό,τι μικρομάθει δεν γερονταφήνει», αποφαίνεται ο σοφός λαός μας.

Οι πνευματικοί προβληματισμοί όμως, πρέπει να έχουν ηθικό και λογικό προσανατολισμό. Να κατευθύνουν σωστά, με τη βοήθεια των γονέων, τα παιδιά προς την ηθική τους ολοκλήρωση και τελείωση. Πρακτικά πάντως η διδασκαλία των παιδιών σε πνευματικά θέματα και προβληματισμούς, πρέπει να γίνεται ευκαίρως – ακαίρως. Δηλαδή όχι με τακτές ώρες διδασκαλίας, αλλά με την εμφάνιση κάθε πνευματικού θέματος στην οικογενειακή ζωή. Έχει δε η υπεύθυνη οικογένεια πολλές ευκαιρίες για να βιώνει πνευματικά θέματα.

Μπορούμε να παρουσιάσουμε μερικά, σαν συμπέρασμα:

– Το οικογενειακό τραπέζι το μεσημέρι ή το βράδυ είναι μια πολύτιμη ευκαιρία. Η προσευχή προ του φαγητού δίνει αφορμή για να θυμίζουν οι γονείς την προσφορά του Θεού στην τροφοδοσία τους. Ερωτάται όμως: Γίνεται προσευχή; Αν όχι, ιδού η ευκαιρία.

– Το ξεκίνημα για τη δουλειά και για το ημερήσιο πρόγραμμα, όποιο και αν είναι, δίνουν μια άλλη ευκαιρία. Ο βιοπορισμός είναι ένα θέμα που έχει και πνευματικές προεκτάσεις.

– Οι οικογενειακοί εορτασμοί δίνουν πολύτιμες στιγμές για πνευματικές συζητήσεις και προβληματισμούς. Γνωρίζουμε το περιεχόμενό τους; Πρέπει δε να γίνονται συχνοί οικογενειακοί εορτασμοί.

– Το κλείσιμο της ημέρας είναι μια ακόμη ευκαιρία. Εδώ μπορούμε να κάνουμε τον απολογισμό μας. Συνήθεια ήταν και είναι των Χριστιανών, αλλά και των αρχαίων Ελλήνων σοφών. Ιδιαιτέρως των Πυθαγορείων. Ο απολογισμός της ημέρας γίνεται δίδαγμα για τα παιδιά.

Διδακτικά είναι όλα αυτά και όσα ακόμα η αγάπη των γονέων εφευρίσκει για τα παιδιά τους. Οι Γονείς, ας τολμήσουν….

Πηγή

Δεκέμβρης ο Σαρανταήμερος ή Χριστιαννάρτς

 

Για τους Ρωμαίους ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος μήνας – Decem – μιας και το έτος τους άρχιζε τον Μάρτιο. Μετά την επικράτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου έγινε δωδέκατος μήνας. Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε τη μικρότερη ημέρα του χρόνου. Ο μήνας Δεκέμβριος ήταν ο αντίστοιχος προς τον Ποσειδεώνα του Αττικού ημερολογίου. Το μήνα αυτό οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερωμένο στη λατρεία του Κρόνου Saturnus προς τιμή του οποίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια. Πίστευαν ότι στις 25 του μήνα ο Ήλιος αναγεννιόταν και αποκτούσε νέες δυνάμεις.

Η Εκκλησία μας έχοντας ως βάση το γεγονός αυτό το οποίο είχε βαθιές ρίζες στη λαϊκή συνείδηση το αντικατέστησε με μία μεγάλη χριστιανική γιορτή. Αυτή ήταν σαφώς η γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης. Λόγω της γιορτής αυτής ονομάστηκε στον Πόντο, Χριστιαννάρτς.

Στην Ινέπολη ονομαζόταν Σαρανταήμερος, στην Κερασούντα και την Τρίπολη λεγόταν Χριστιεννάρης, στα Κοτύωρα, Σάντα, Τραπεζούντα και Χαλδία Χριστιεννάρτς, ενώ επίσης σε Σάντα και Χαλδία καλείτο και Χριστιαννάρτς.

Στη Ροδόπολη λεγόταν Χριστουγεννάρτς. Μάλιστα τα Χριστούγεννα στον Πόντο έκαιγαν στο τζάκι ένα κούτσουρο για τρείς ημέρες που το ονόμαζαν χριστοκούριν.

Για το μήνα Δεκέμβριο των Ελλήνων στον Πόντο και γενικότερα για θέματα Ποντιακού Πολιτισμού: http://kotsari

πηγή εδώ

Γιὰ τὸ ράσο τῶν κληρικῶν

 

Ἐσεῖς θεωρεῖτε, τίμιε πατέρα, λεπτομέρεια τὴν ἔνδυση τῶν ἱερέων, τὰ γένια καὶ τὰ μαλλιά, καὶ παραξενεύεστε, ποὺ ἡ ὑψηλότερη ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία φροντίζει περὶ αὐτοῦ.

Ἐν τῷ μεταξὺ συνεχίζετε νὰ μιλᾶτε γιὰ τὴ σημασία τῆς ἀναμόρφωσης τῆς ἐξωτερικῆς ἐμφάνισης καὶ συμπεριφορᾶς τῶν ἱερέων. Πῶς ταιριάζει αὐτό; Καὶ λεπτομέρεια καὶ σημαντικὴ ἀναμόρφωση; Ὅμως ὁ κάθε φίλος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ γιατί οἱ στρατιωτικοί τοῦ γήινου βασιλείου δὲν ἐξεγείρονται ἐνάντια στὴ δική τους στολή, οὔτε οἱ τελωνιακοί, οὔτε οἱ ὑπάλληλοι τῆς ἐφορίας, οὔτε οἱ δασοφύλακες, οὔτε οἱ σιδηροδρομικοί; Ἀλλὰ φοροῦν ἐκεῖνο ποὺ ἄλλος τοὺς ὅρισε σὰν στολὴ χωρὶς παράπονο, καὶ συμπεριφέρονται ἔτσι ὅπως διατάχθηκαν.

Πῶς οἱ στρατιωτικοί τοῦ Βασιλιᾶ τῶν Οὐρανῶν εἶναι οἱ μόνοι ποὺ ξεσηκώνονται ἐναντίον τῆς στολῆς τους καὶ τῶν κανόνων περὶ τῆς συμπεριφορᾶς τους; Ἐὰν ὁ λαὸς θέλει νὰ βλέπει τὸν ἱερέα του μὲ ράσο, μὲ γένια καὶ μαλλιά, τότε ὅλοι οἱ ἄλλοι διάλογοι σταματοῦν. Ἐὰν ὁ λαὸς μισεῖ νὰ βλέπει τὸν ἱερέα στὸ ροῦχο τοῦ ἔμπορα, χωρὶς γένια καὶ χωρὶς μαλλιά, τότε αὐτὴ ἡ ἀναμόρφωση πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀπομακρυνθεῖ σὰν προσβολὴ τῆς συνείδησης τῶν πιστῶν τοῦ εὐσεβῆ λαοῦ.

Σ’ αὐτὸ τὸ πράγμα, λοιπόν, τὸ μέτρο εἶναι ἡ λαϊκὴ αἴσθηση καὶ κρίση, καὶ ὁπωσδήποτε ὄχι ἡ ἰδιωτικὴ προτίμηση κάποιων ἱερέων. Ἐξάλλου, ἐφόσον τὸ μακρὺ γένι καὶ τὰ μαλλιὰ δὲν εἶναι βαριὰ στοὺς ποιητές, στοὺς καλλιτέχνες, ἀκόμα καὶ στοὺς σοσιαλιστικοὺς ἀρχηγούς, πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι βαρὺ στοὺς ἱερεῖς τοῦ Χριστοῦ, στοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς ποιμένες τοῦ λαοῦ;

Ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος γράφει εἰρωνικὰ περὶ τῶν στολισμένων ἱερέων τῆς ἐποχῆς του: «Ντρέπομαι νὰ τὸ πῶ, ἀλλὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι λαμβάνουν τὸ ἱερατικὸ ἢ διακονικὸ ἀξίωμα μὲ στόχο, νὰ κάνουν παρέα πιὸ ἐλεύθερα μὲ γυναῖκες. Φροντίζουν ἀποκλειστικὰ περὶ τοῦ ἐνδύματός τους, περιποιοῦνται τὰ μαλλιά τους, φοροῦν πολύτιμα δαχτυλίδια, φυλάγονται ἀπὸ τῆς σκόνη, μόλις ποὺ ἀκουμποῦν τὸ χῶμα μὲ τὰ πόδια τους. Πρέπει νὰ σκεφθεῖς, ὅτι πρόκειται γιὰ νεόνυμφους γαμπροὺς καὶ ὄχι γιὰ ἱερεῖς!».

Στοὺς ἀρχαίους τὰ γένια ἦταν χαρακτηριστικὸ τῶν φιλοσόφων. Μία φορὰ στὴ Ρώμη, ἐξαιτίας πολλῶν τσαρλατάνων φιλοσόφων, ὁ καίσαρας διέταξε ὅλοι οἱ φιλόσοφοι νὰ ξυρίσουν τὰ γένια τους. Σ’ αὐτὸ ἀπάντησε ὁ Ἐπίκτητος, ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος ἐκείνης τῆς ἐποχῆς: «Ὁ καίσαρας μπορεῖ νὰ μοῦ πάρει τὸ κεφάλι, ὄχι τὰ γένια!». Τόσο ἐκτιμοῦσε τοῦτο τὸ ἐξωτερικὸ χαρακτηριστικό τῆς κλήσης του.

Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι λεπτομέρεια, θὰ πεῖτε. Εἶναι λεπτομέρεια, χωρὶς ἀμφιβολία. Μπροστὰ στὴν ψυχὴ καὶ στὸν χαρακτήρα ἑνὸς χριστιανοῦ τὸ ροῦχο καὶ τὰ γένια καὶ τὰ μαλλιὰ εἶναι ἐντελῶς ἀσήμαντο πράγμα. Ὅμως ἡ ζωὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀσήμαντα. Καὶ ἡ πίστη μας εἶναι τόσο ἀριστοκρατικὸ καὶ λεπτὸ πράγμα, ὥστε καὶ τὰ ψιλοπράγματα, μποροῦν νὰ τὴν ὠφελοῦν ἢ νὰ τὴ ζημιώνουν.

Ὅταν τὸ λογικὸ ποίμνιο θέλει οἱ ποιμένες του νὰ εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ αὐτὸ καὶ στὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, καὶ νὰ ἔχουν καθορισμένα σημάδια ἀναγνώρισης, τότε ὡς πρὸς τί ἡ ἀντίρρηση; Οἱ καθολικοὶ ἱεραπόστολοι στὸ Κιτάι, ὑπολογίζοντας καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ περιβάλλοντος στὸ ὁποῖο κηρύττουν, δὲν ντρέπονται νὰ φοροῦν πλεξίδες στὰ μαλλιὰ καὶ μακριὰ καφτάνια καὶ τουρμπάνια. Τότε γιατί οἱ φιλόχριστοι ἱερεῖς νὰ ἀντιδροῦν στὸν λαὸ καὶ μὲ τὰ ψιλοπράγματα νὰ θέτουν ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὰ μεγάλα πράγματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς προόδου τῶν πιστῶν;

Εἰρήνη σὲ σᾶς ἀπὸ τὸν Κύριο.

πηγή

«Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς»

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος μίλησε στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» και τη Μαρία Γιαχνάκη για την επικαιρότητα. Ο Σεβασμιώτατος σχολίασε την πανδημία του κορωνοϊού και την επιρροή του στους ανθρώπους αλλά και τη στάση της Εκκλησίας. Ακόμα μίλησε για την Θεία Κοινωνία αλλά και την εορτή των Χριστουγέννων που έρχεται.  

Ακούστε το απόσπασμα: 

Ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι είναι «μέρες που χρειάζονται πολλή προσοχή και πολλή προσευχή» ενώ μιλώντας για την κατάσταση του κορωνοϊού και την αντιμετώπιση του ποιμνίου του σημείωσε ότι μερικές φορές «ξεφεύγει από τα κανονικά όρια και αγγίζει τον πανικό. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που κινούνται στο άλλο άκρο της μεγάλης επιπολαιότητας. Νομίζω ότι η Εκκλησία πάντοτε καλλιεργούσε και καλλιεργεί την οδό της ισορροπίας».

«Από τη μία εξαντλεί ότι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και από την άλλη ζητάει την βοήθεια του Θεού. Ο γιατρός νοσηλεύει και ο Θεός θεραπεύει όπως έλεγαν και οι παλιοί» τόνισε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος για τη στάση της Εκκλησίας.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αγάπη που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό και σημείωσε ότι είναι η «μια πλευρά της αγάπης. Υπάρχει και η άλλη οδός της αγάπης η οποία λέει ότι εγώ που είμαι υγιής δεν αποφεύγω εσένα που είσαι άρρωστος αλλά έρχομαι και σε υπηρετώ και σε βοηθάω. Είναι η αγάπη που είναι έμπρακτη και υπερβαίνει τον θάνατο».

Έπειτα ανέφερε μια αναφορά του ιστορικού Ευσέβιου για μια πανδημία που συνέβη τον 3ο αιώνα μετά Χριστόν και περιγράφει την αντίδραση τόσο των χριστιανών όσο και των ειδωλολατρών όπου οι χριστιανοί υπηρετούν και δεν απομακρύνονται από τους αρρώστους αλλά επιπλέον φροντίζουν και για την αξιοπρεπή ταφή τους με αυταπάρνηση αφού αρκετές φορές αυτοθυσιάζονται».

Στη συνέχεια τόνισε ότι πρέπει να κάνουμε έναν συγκερασμό «και τους ασθενείς να περιποιηθούμε και τον εαυτό μας να προφυλάξουμε. Χρειάζεται μια ισορροπία. Διότι φτάσαμε να σχολιάζουμε τα κρούσματα των Ιεραρχών ως ποινικά αδικήματα, αυτά δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας αλλά αποτελέσματα μιας τρομοκρατίας που έχει επικρατήσει και κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να δηλώνουν ότι είναι άρρωστοι ή να κρύβονται».

«Η ασθένεια είναι μια μεταπτωτική κατάσταση που αφορά όλους τους ανθρώπους. Βλέπουμε και τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας να υποφέρουν από ασθένειες. Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο να πολεμείται η Θεία Ευχαριστία, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος»

Στους χριστιανούς μου λέω «μέχρι σήμερα κοινωνούμε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικό υγείας από κανέναν και γνωρίζουμε εμείς οι παπάδες ότι πολλοί από αυτούς που κοινωνούμε είναι ασθενείς και πολλοί μπορεί να έχουν μεταδοτικά νοσήματα και όμως την ίδια λαβίδα καταλύουμε την Θεία Ευχαριστία. Θα έπρεπε να μην υπάρχει κανένας κληρικός όρθιος»

Έπειτα ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η «Εκκλησία έχει την υπηρεσία του Τύπου που δίνει την επίσημη θέση της Εκκλησία. Ενώ χαρακτηριστικά ανέφερε «Η σιωπή είναι απάντηση και μερικές φορές πολύ δυνατή και ισχυρή απάντηση όπως έκανε ο Χριστός ενώ άλλες φορές ο Χριστός απαντούσε και ζητούσε και το λόγο. Για παράδειγμα στην ανάκριση του Πόντιου Πιλάτου σιωπούσε αλλά όταν ο δούλος του Αρχιερέως τον χαστούκισε δεν έστρεψε το άλλο μάγουλο και ρωτάει τον δούλο τι έγκλημα έκανε, γιατί από τη μία διδάσκει την συγχώρεση και από την άλλη τη δικαιοσύνη» ανέφερε ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος ενώ τόνισε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι η Εκκλησία ο καρπαζοεισπράκτορας των εξυπνάκηδων».

«Εύχομαι έστω και υπό όρους να μπορεί ο κόσμος να εκκλησιαστεί τα Χριστούγεννα» σημείωσε ενώ είπε ακόμα: «Οι άνθρωποι υποφέρουν μακριά από την Εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές αξίες αλλά και με την ψυχή του. Έχω μια ελπίδα επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει ότι κλείνουμε τώρα για να είμαστε τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες μας». 

«Μακάρι να μας φωτίσει  Θεός να καταλάβουμε κάτι από την αγάπη του» σημείωσε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος ενώ πρόσθεσε «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς».

Στη συνέχεια σχολίασε μια δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε στα Μ.Μ.Ε. για τη Θεία Κοινωνία που ανέφερε ότι ένα μεγάλο ποσοστό θεωρεί πως κολλάει ο κορωνοϊός από την Θεία Ευχαριστία και ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε σαν Εκκλησία να αντιτάξουμε παρόμοια έρευνα ότι η Θεία Κοινωνία είναι η ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων. Ενώ τόνισε ότι είναι θέμα πίστεως και η πίστη είναι πήδημα στο κενό.»

Πηγή

φτώχεια και πλούτος

 

Δόξες, πλούτη, τιμές και αξιώματα είχαν στο νου τους οι απόστολοι, όταν τους  κάλεσε ο Χριστός. Πίστευαν πως θα γίνονταν στρατηλάτες και οι υπουργοί της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους…

Όμως μερικά γεγονότα και λόγια έδειχναν ότι ο Χριστός δεν ήταν διατεθειμένος να συμπορευτεί με τα όνειρά τους. Και γι’ αυτό, συχνά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν: «Αλήθεια, Κύριε, εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και σ’ ακολουθήσαμε τι επιτέλους θα κερδίσουμε»; Κι ο Χριστός τους αποκρινόταν: «Όσοι τ’  αφήνουν όλα και μ’ ακολουθούν θα κερδίσουν εκατονταπλάσια και την αιώνια ζωή»!…

Αλλά και πάλι ο νους των αποστόλων πήγαινε στα υλικά αγαθά και σε κάποια επίγεια αιωνιότητα. Και γι’ αυτό ο Χριστός προσπαθούσε να τους προετοιμάζει σιγά-σιγά και να τους προσγειώνει στην πραγματικότητα της μελλοντικής αποστολής τους…

Και ποια θα ήταν αυτή η πραγματικότητα; Δεν τους επεφύλασσε ούτε πλούτη ούτε δόξες ούτε αξιώματα ούτε, ούτε… Αντίθετα μάλιστα: Φτώχεια και πείνα και διωγμούς τους επεφύλασσε…

Όμως δεν ήταν αυτό σκληρό και απάνθρωπο; Και δεν θα ήταν ένας τέτοιος χριστιανισμός αποκρουστικός και αβάσταχτος; Και δεν θα ήταν όσοι τον ακολουθούσαν μαζοχιστές και αυτόχειρες!

Όχι! τους λέει ο Χριστός. Ίσα-ίσα μάλιστα που θα είστε μακάριοι…Και όταν πεινάτε και όταν χλευάζεστε και όταν διώκεστε. Κι όχι μόνο δεν πρέπει ν’ απογοητεύεστε και ν’ απελπίζεστε, αλλά θα πρέπει κιόλας να χαίρετε και να αγάλλεστε…Ενώ αντίθετα θα πρέπει να κλαίνε και να θρηνούν οι πλούσιοι και οι χορτάτοι. Αυτοί που έχουν γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τα στομάχια τους. Aλλά την ψυχή τους και την καρδιά τους άδεια και έρημη από χαρά και ομορφιά…

Τέτοια και άλλα παρόμοια τους έλεγε ο Χριστός. Αλλά τους αποστόλους τους τριβέλιζε το σαράκι της αμφιβολίας μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό και τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν, όταν τον είδαν να γίνεται αντικείμενο του έσχατου εξευτελισμού. Μέχρις ότου το φως της ανάστασης τους βοήθησε να κατανοήσουν τον παραλογισμό και την ματαιότητα της ανθρώπινης λογικής.

Αν όμως τους αποστόλους τους γιάτρεψε η ανάσταση, εμάς ποιος και πώς θα μας γιατρέψει απ’ τον παραλογισμό της δικής μας λογικής; Αφού αμετακίνητα πιστεύουμε ότι η φτώχεια και οι διωγμοί οδηγούν στη δυστυχία. Ενώ αγωνιζόμαστε να κατακτήσουμε τα πλούτη, που, όπως νομίζουμε, οδηγούν στην ευτυχία…

Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω πως το αντίδοτο για το δικό μας παραλογισμό είναι ο βίος και η πολιτεία των αγίων. Με χαρακτηριστικότερο και ευγλωττότερο, για την εποχή μας,  παράδειγμα, αυτό του αγίου Νεκταρίου. Ο οποίος απ’ την κούνια μέχρι και τον τάφο έζησε τη φτώχεια, την κακομεταχείριση, τη συκοφαντία και το διωγμό.

Αλλά, όσο κι αν οι άνθρωποι τον πότισαν χολή, τόσο ο Θεός τον πλούτισε με χαρίσματα. Κι όχι μόνο ενόσω ζούσε, αλλά προπάντων, όταν έχασε και το έσχατο εγκόσμιο αγαθό, τη ζωή του. Οπότε πέρασε στην αθανασία και την αιωνιότητα, συναποκομίζοντας μαζί του και τον πακτωλό των χαρισμάτων του.

Κι αλήθεια ποιος πάμπλουτος, ποιος πανεπιστήμων, ποιος κρατικός ή ιδιωτικός οργανισμός, θα μπορούσε να προσφέρει σε τόσες αναρίθμητες περιπτώσεις ανθρώπων, όσα ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τον τάφο του; Και μάλιστα στις περιπτώσεις εκείνες, που και η επιστήμη και ο πλούτος υποκύπτουν ανίσχυροι μπροστά στην ακαταγώνιστη φυσική νομοτέλεια!…

Αλλά και πόσοι από τους βυθισμένους μέσα στη λάσπη της παχυλής μας ευμάρειας, έχουμε υποπτευθεί την πραγματικότητα αυτού του πνευματικού Πακτωλού; Που μάλιστα πηγάζει απ’ τη συκοφαντημένη αγιότητα και συνοδεύει τους χρυσοθήρες του μέχρι την αιωνιότητα!

Σε αντίθεση με τη ματαιότητα του υλικού πλούτου. Tου περιζήτητου ακόμη κι από κληρικούς όλων των βαθμών. Ακόμη και αρχιερείς. Οι οποίοι θηρεύουν την μακαριότητα του πλούτου. Κι όχι μόνο. Αλλά και την ιταμότητα της δεσποτοκρατίας, ένα απ’ τα θύματα της οποίας υπήρξε και ο άγιος Νεκτάριος.…

Βέβαια πριν λίγα χρόνια ζήτησαν «συγγνώμη» από τον Άγιο Νεκτάριο. Αλλά ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί.  Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας απαράδεκτης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται  μόνο με κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι, δηλαδή, προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων  ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτή, λοιπόν,  η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως  των προσώπων, μήπως  έχει αλλάξει σε τίποτε  από τότε μέχρι τώρα;  Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως όχι! Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου. ΄Όπως ακριβώς και ο άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν άνθρωπο που διώκεται.

Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και  τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης», αλλά πικραίνεται  κιόλας! Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού  και της εξουθένωσης  ζει και βασιλεύει   και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να  συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο  και ο Πακτωλός των χαρισμάτων  του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ  του Χριστού  εναντίον των αγιοκάπηλων γραμματέων και φαρισαίων της  αντίχριστης δεσποτοκρατίας. Και  η αμετάκλητη καταδίκη  τους.

Όχι  εκ μέρους  της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης  δικαιοσύνης του Θεού!….

Συναξαριστής της 1ης Δεκεμβρίου

 Ὁ Προφήτης Ναούμ

 
 

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορᾷ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.
Στὸ Α´ κεφάλαιο, ὑμνεῖ τὸ Θεό.
Στὸ Β´ κεφάλαιο, προαναγγέλλει τὸν ὄλεθρο τῆς Νινευῆ μὲ τὰ ἅρματά της, τοὺς ἱππεῖς καὶ τοὺς θησαυρούς της.
Στὸ Γ´ κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τὴν Νινευὴ σὰν πόλη τῶν αἱμάτων, τοῦ ψεύδους, τῆς μεγάλης ἀδικίας καὶ πορνείας.

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τέτοιας πόλης, καὶ τί γιὰ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος». Ναούμ, Α´ 7 -8.

Δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶναι εὐεργετικὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν κοντά Του στὶς ἡμέρες τῶν θλίψεών τους. Γνωρίζει ὁ Κύριος καὶ περιβάλλει μὲ συμπάθεια ἐκείνους ποὺ Τὸν σέβονται. Ἐναντίον ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ἀλαζονικὰ μὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία ἐγείρονται ἐναντίον Του, θὰ ὁρμήσει σὰν κατακλυσμὸς γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσει τελείως. Θὰ καταδιώξει τοὺς ἐχθρούς Του καὶ θὰ τοὺς κυριεύσει τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.

Ὁ πρoφήτης Ναοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νόμῳ ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τὰς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι' ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεὶς τοῖς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Κάθισμα

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀμιγῆ χαρακτήρων τῶν κάτω ἔνδοξε, σὺ τὸν νοῦν κεκτημένος, τοῦ θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναοὺμ δοχεῖον γέγονας, τὰς ἐλλάμψεις τὰς αὐτοῦ, εἰσδεχόμενος λαμπρῶς, καὶ πᾶσι διαπορθμεύων· διό σε ἐκδυσωποῦμεν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε.
 

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Νέος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινός, ὅτι ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ὅμως περισσότερο, ἄφησε τὸν ἡσυχαστικὸ βίο καὶ πῆγε σὲ μία κοινοβιακὴ Μονὴ στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὑποτάχθηκε στὸν ἡγούμενο, δουλεύοντας τὶς πιὸ σκληρὲς δουλειὲς τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ἔδειξε πολλὴ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς ταπεινοφροσύνης, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται σὰν Ὀνησίφορος, μαζὶ μὲ τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων

 
 

Ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν πόλη Ἀμνεία τῆς Παφλαγονίας, καὶ τοὺς γονεῖς του ἔλεγαν Γεώργιο καὶ Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβὼ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δυὸ κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴν δεύτερη Εὐανθία.

Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός.

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ἔδειξε θαυμαστὴ καρτερία ὅπως ὁ Ἰώβ, καὶ συνέχισε νὰ ἀγαθοεργεῖ μέχρι ὑπερβολῆς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη του οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναῖκα του τὴν ἐγγονὴ τοῦ ἁγίου Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
 
Τὸν δὲ Φιλάρετο, τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Ὅταν θὰ πέθαινε, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴν φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ἦταν ἕνας μεταξὺ τῶν Ἁγίων ποὺ δόξασαν τὸ ἔδαφος τῆς Περσίας μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸν ἡρωισμό τους γιὰ τὴν πίστη.

Συνελήφθη διότι προσπαθοῦσε νὰ διαφωτίσει τοὺς πατριῶτες του στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Βασανίστηκε σκληρά, ἀλλὰ δὲν κάμφθηκε. Ἀντίθετα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοή, βλέποντας ὁράσεις ἀνδρῶν, περιβεβλημένων φωτεινοὺς στεφάνους, ποὺ τὸν καλοῦσαν στοὺς τόπους τῆς ἀνέκφραστης ἀγαλλίασης.
 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας καὶ Σολόχων Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως. Διότι Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου ὑπῆρξαν μόνο δυό, ὁ Ὀνήσιμος (ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω) καὶ ὁ Σολόχων ἢ Σολομών.
 

---

 

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Τρύφωνος

«Πλησίον τῆς ἁγίας Εἰρήνης ἀρχαίας καὶ νέας». Ἀλλὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ὁρίζονται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς τὴν 19η Ὀκτωβρίου.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόκλητος, Ἀρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας

Ἐπονομάζεται καὶ θαυματουργός. Σῴζεται εἰκόνα του σὲ ἐκκλησία τῆς Μονεμβασίας, ὅπου ἀπὸ τὰ φθαρμένα στοιχεῖα δὲν γίνεται γνωστὴ ἡ ἐποχή του.
 
Ἄλλες πηγές μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ἔζησε ἀσκητικότατο βίο, τὸν 9ο αἰῶνα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐξυψώσει τὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του.

Ἦταν ὀπαδὸς τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου καὶ πῆρε μέρος στὴν κατὰ τοῦ Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο (869-870). Θεωρεῖται τοπικὸς Ἅγιος τῆς Λακεδαιμονίας, ἡ δὲ βιογραφία του συντάχθηκε ἀπὸ κάποιον ἀνώνυμο.