ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Β΄ Κόρ. ΣΤ΄ 1-10)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
(Β΄ Κόρ. ΣΤ΄ 1-10)

H ζωὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἀναμορφωτῶν τῆς οἰκουμένης, περιέχει τόσο ἡρωικὰ στοιχεῖα ποὺ κανένας μας δὲ μπορεῖ νὰ διανοηθεῖ. Μία ζωὴ ἀπολύτως ἀφιερωμένη στὴν ἱερὴ διακονία, ποὺ σκοπὸ εἶχε τὴν ἵδρυση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ φυσικὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Δὲ μπορεῖ λοιπόν, παρὰ νὰ συγκλονίζουν τὴν ψυχή μας τὰ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἄπ. Παῦλος, κατὰ πάσα πιθανότητα ἀπὸ τοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας στὴν Β΄ Πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή του, καὶ συγκεκριμένα στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς Ἱερούς μας Ναούς.

Σὲ κάθε περίσταση, τονίζει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος, παρουσιαζόμαστε ὡς διάκονοι τοῦ Θεοῦ, μὲ ὑπομονὴ πολλή, μὲ θλίψεις, μὲ στενοχώριες, μὲ μαρτύρια, μὲ φυλακίσεις καὶ διωγμούς...

Καὶ τὰ ἀναφέρει αὐτά, ὄχι φυσικὰ γιὰ κανένα ἄλλο λόγο, παρὰ γιὰ νὰ συγκινήσει τοὺς Κορινθίους καὶ νὰ γίνουν προσεκτικοὶ στὴν πνευματική τους πορεία.

Ἡ ἀνεπανάληπτη αὐτὴ προσωπικότητα, ταπεινώνεται καὶ παρακαλεῖ τὰ μέλη τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου: «Μὴ εἰς κενὸν τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς». Νὰ δείξετε δηλαδή, μὲ τὴν ὅλη διαγωγή σας, ὅτι δὲν δεχθήκατε ματαίως καὶ ἀνωφελῶς τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου, .... περισσότερο ὅλων θὰ πρέπει νὰ δώσουμε προσοχὴ στὴν προτροπὴ αὐτὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Στὸ λόγο αὐτὸ ποὺ εἶναι διαχρονικὸς καὶ ποὺ ἰσχύει γιὰ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανό, ὅπου γής.

Ἔχουμε ἀλήθεια συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ Θεία Χάρις μᾶς προσφέρεται δωρεὰν ἀπὸ τὸν πανάγαθο Πατέρα καὶ Θεό; Ὅτι μᾶς προσφέρεται ἄφθονη γιὰ νὰ μᾶς καθαρίσει κατ’ ἀρχάς, νὰ μᾶς στηρίξει, νὰ μᾶς φωτίσει καὶ τέλος νὰ μᾶς ἐξαγιάσει; Καὶ φυσικὰ ἡ χάρις δὲν παραβιάζει τὴ θέλησή μας. Ὅταν βρεῖ ἀνοιχτὲς τὶς πύλες τῆς καρδιᾶς μας, τότε κάνει πραγματικὰ θαύματα! Καὶ τὴν χάρη αὐτὴ τὴν ἔχουμε λάβει καὶ συνεχίζουμε βέβαια νὰ τὴ λαμβάνουμε μέσω τῶν ἱερῶν Μυστηρίων. Ἐπίσης τὴν λαμβάνουμε διὰ τῆς προσευχῆς καὶ φυσικὰ μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν ἀκρόαση τοῦ ζωντανοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλ’ ἐνδεχομένως νὰ ρωτήσει τώρα κανείς: «Γιατί ὁ Ἀπόστολος μὲ πολλὴ συνοχὴ καρδίας ἐπισημαίνει τὸν ὄντως μεγάλο κίνδυνο, ὅτι δηλαδὴ ὑπάρχει περίπτωση κανεὶς νὰ ἔχει δεχθεῖ “εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεού”»;

Διότι δὲν εἶναι πάντοτε εὔκολη ὑπόθεσις τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς πάντοτε ὅπως ἀκριβῶς προστάζει ὁ Θεός. Καὶ μπορεῖ μὲν νὰ ξεκινοῦμε σωστά, πλὴν ὅμως ἂν δὲν προσέξουμε, ἐλλοχεύει μέγιστος κίνδυνος, στὴ συνέχεια, νὰ χάσουμε τὴν πνευματική μας προθυμία καὶ τὸν εὐλογημένο ζῆλο γιὰ προκοπὴ στὴν πνευματικὴ – ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἐὰν δέ, συμβεῖ αὐτό, τότε ἡ ὅλη συμπεριφορά μας καὶ ὁ ἀπρόσεκτος καθημερινὸς τρόπος ζωῆς μας, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποδιώξουν, ἀλλοίμονο, αὐτὴ τὴν δωρεὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Νὰ ὑπογραμμίσουμε τώρα ὅτι θὰ πρέπει νὰ φοβηθοῦμε ἀπὸ τὸν πραγματικὸ τοῦτο κίνδυνο ποῦ μᾶς ἐπισημαίνει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος; Μὰ φυσικά, ποτὲ δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ὑπάρχει περίπτωσις νὰ ξεπέσουμε. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, δὲ μᾶς διδάσκει μὲ λόγους ποὺ περιέχουν δῆθεν τὸ στοιχεῖο τῆς ὑπερβολῆς. Οἱ προτροπὲς καὶ οἱ συμβουλὲς τοῦ ἔχουν ἀπόλυτο χαρακτήρα. Ὄντως ὑφίσταται κίνδυνος, καὶ μάλιστα σὲ σημεῖο ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ὑπολογίσουμε, ἐὰν ἔχουμε ὑποστεῖ πνευματικὲς πτώσεις καὶ ἐὰν ἡ ὕπουλη ἁμαρτία μᾶς ἔχει διαβρώσει τόσο σοβαρά, ὥστε νὰ μὴν ἀφήνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὴν Χάρη νὰ μᾶς ἀγγίζει καὶ ἁγιάζει. Ἡ εὐθύνη μας λοιπὸν εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμα πρόσθετο λόγο. Ὅτι δηλαδή, δὲν εἶναι ὁ χρόνος καὶ ὁ καιρὸς δικός μας. Τὸ παρελθόν; Πέρασε. Τὸ μέλλον; Μὰ τὸ μέλλον ἀνήκει στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ δὲν γνωρίζουμε ἐὰν θὰ ἔχουμε μέλλον σ’ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωή. Αὐτὸ ποὺ εἶναι στὰ χέρια μας καὶ μποροῦμε νὰ τὸ ἀξιοποιήσουμε εἶναι φυσικὰ τὸ παρόν. Γι’ αὐτὸ καὶ πάλι ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης τονίζει: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Ὄχι αὔριο. Τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Θεὸς τὴν εὐκαιρία γιὰ διόρθωση καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια. Καὶ ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὑπάρχει καὶ ὁ φοβερὸς καὶ ὁρκισμένος ἐχθρός μας, ὁ ὁποῖος μηχανεύεται στὴν κυριολεξία τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ χάσουμε τὸ παρόν, τὸ σήμερα.

Μία πολὺ σύντομη ματιὰ στὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων, μᾶς πείθει γι’ αὐτὴ τὴν δραματικὴ πραγματικότητα... Πόσοι ξεκίνησαν καλὰ καὶ μὲ ζῆλο, κατὰ τὴν πορεία ὅμως ἔχασαν τὸν προσανατολισμό τους καὶ δυστυχῶς «εἰς κενὸν» δέχθηκαν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα νὰ χάσουν τὴν ψυχή τους;

Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς φωνάζει μὲ τὸ λόγο τοῦ αὐτὸν ὁ Ἀπόστολος: «Κοιτάξτε πόσοι φεύγουν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν νέοι, πόσοι ἀναχωροῦν προτοῦ γεράσουν, καὶ πόσοι ἀφοῦ γέρασαν δὲν ἔχουν τὴν διάθεση ἢ τὴ νηφαλιότητα γιὰ σωστὴ καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια!».

Λοιπὸν ἀδελφοί μου, ἂς μὴ παίζουμε με τη σωτηρία μας. Και η μετάνοια είναι η απαρχή της σωτηρίας μας. Η δε σωτηρία είναι το περισσότερο επείγον έργο μας, είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση που θα μας χαρίσει μακαριότητα και σ’ αυτή τη ζωή, εδώ στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος», αλλά και στην άλλη τη ζωή, την πραγματική, την μέλλουσα και αιώνια...
Πόσο ανόητος θα φανεί αυτός που, ενώ γνωρίζει τι τον περιμένει, αρνείται συνειδητά την δωρεά της Χάριτος και περιφρονεί την ευλογημένη και σωτήρια μετάνοια;
Να δώσει ο Κύριός μας, αφού φανήκαμε κατ’ αρχάς δεκτικοί αυτής της Χάριτος, ταυτοχρόνως να αγωνιζόμαστε συνειδητά στην πορεία της ζωής μας, διότι δεν γνωρίζουμε ποία ώρα θα βρεθούμε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ίδιο τον Κριτή.
Αμήν.