Στην πορεία μας προς την αιχμαλωσία του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Στην πορεία μας προς την αιχμαλωσία

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Επί των ποταμών Βαβυλώνος

εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν"

Ψαλμ.136

Όταν οι Βαβυλώνιοι οδηγούσαν αιχμαλώτους του Εβραίους στη Βαβυλώνα, στους ποταμούς της Βαβυλώνας τους ζήτησαν να καθήσουν και να πουν τα τραγούδια της πατρίδας τους. Οι Εβραίοι απάντησαν, πώς να ψάλουμε την ωδή του Κυρίου σε ξένη γη;

Αυτή τη θλιβερή ιστορία αφηγείται ο Δαβίδ στον ψαλμό του που αξίζει να τον διαβάσουμε κι εμείς τώρα, που ουσιαστικά οδηγούμαστε στην αιχμαλωσία των Γερμανών και των Γάλλων, χωρίς να έχουν τη λεπτότητα που είχαν οι βάρβαροι οι Βαβυλώνιοι που σπλαχνίστηκαν τους δυστυχείς Εβραίους και τους άφησαν να θυμηθούν την πατρίδα τους και να κλάψουν γι΄ αυτήν.

"Πείτε ένα άσμα καινούριο στο Θεό". Αυτή είναι η Εντολή του Κυρίου. Ας θυμηθούμε κι εμείς το αρχαίο άσμα των Εβραίων, μια που δικά μας άσματα που να μιλούν για την πατρίδα προς τον Κύριον δεν έχουμε. Τα καινούρια τραγούδια μας περιφρονούν την Ελληνική Γλώσσα και την πατρίδα. Οι αιχμαλωτεύσανες ημάς δεν μας παίρνουν μόνον τον υλικό πλούτο αλλά μας αρπάζουν και την ψυχή. Το ίδιο έκαναν σε όλους του λαούς, που γνώρισαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας.

Ας πούμε κι εμείς το άσμα αυτό του Δαβίδ, που γράφτηκε τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από τώρα, μια που ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, αντί να προοδεύσει ο πολιτισμός μας και να έχουμε καλύτερα τραγούδια από τα αρχαία, δεν έχουμε καθόλου τραγούδια που να υμνούν την πατρίδα μας. Οι πολιτικοί πείστηκαν από τους ξένους που μας οδηγούν στην αιχμαλωσία, ότι είναι ντροπή να αναφέρεις και τη λέξη "πατρίδα"!

Αυτούς τους πολιτικούς θέλουμε οι νεοέλληνες και με αυτούς όλοι μαζί πορευόμαστε εις οδόν αιχμαλωσίας, αντί εις οδόν ειρήνης!

Δείτε τα λόγια του ψαλμού και συλλογισθείτε, πόσο απέχει η καρδιά μας από την Πίστη, τη Γλώσσα και την Πατρίδα μας, σε σύγκριση με τους αρχαίους Εβραίους που είχαν την ίδια τύχη με εμάς από τους Βαβυλώνιους της εποχής τους που τους αιχμαλώτισαν:

"Επί των ποταμών Βαβυλώνος

εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν

εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών."

Εκεί τους ζήτησαν οι αιχμαλωτεύσαντες να πουν τραγούδια της πατρίδας τους.

"Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;

Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ,, επιλησθείη η δεξιά μου.

κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ,

εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ, εν αρχή της ευφροσύνης μου."

(Πώς να ψάλουμε την ωδήν του Κυρίου σε ξένη γη;

Αν σε ξεχάσω , Ιερουσαλήμ, να παραλύσει το δεξί μου χέρι,

να κολλήσει η γλώσσα μου στο λάρυγγά μου, αν δε σε θυμηθώ,

αν δε σε βάλω, Ιερουσαλήμ, πάνω απ΄ όλες τις χαρές μου.)

Στην πορεία μας προς την αιχμαλωσίαν δεν ξέρουμε ούτε που πηγαίνουμε, ούτε πόσο θα διαρκέσει. Όταν οι Βαβυλώνιοι αιχμαλώτισαν τους Εβραίους , παρόλο που τους αρχαίους εκείνους καιρούς, δεν είχε ακόμα ακουστεί η Διδασκαλία του Κυρίου, δεν υπήρχε έλεος για τους ηττημένους. Εν τούτοις ακόμα και εκείνους τους καιρούς υπήρχαν κυρίαρχοι που έδειχναν έλεος στους ηττημένους, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος που σεβάστηκε την οικογένεια του Δαρείου.

Χιλιάδες χρόνια αργότερα, στον λεγόμενο "πολιτισμένο" κόσμο, οι αιχμαλωτεύσαντες τους Έλληνες Γερμανοί και Γάλλοι δεν μας οδηγούν απλώς σε μια άγνωστη μέχρι τώρα αιχμαλωσία με την οικονομική φρίκη που προκάλεσαν για να μας πάρουν τον εθνικό μας πλούτο και για να καταλύσουν την εθνική μας κυριαρχία, αλλά μας αρπάζουν και την ψυχή.

Τα ίδια υπέστησαν οι λαοί που γνώρισαν την αποικιοκρατία τους και έχασαν όχι μόνο τον εθνικό τους πλούτο, αλλά και τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους και γέμισαν αλκοολισμό και εκφυλιστικές αρρώστιες.

"Πώς να ψάλουμε την ωδήν του Κυρίου σε ξένη γη;". Αυτή ήταν η πιο μεγάλη λύπη των Εβραίων στην αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων, ο φόβος μήπως χαθεί μαζί με την πατρίδα τους και η πίστη τους.

Ας συγκρίνουμε τη δική μας βαβυλώνια αιχμαλωσία με τη δική τους κι ας δούμε τη διαφορά. Ας δούμε πώς διέστρεψαν πρώτα πνευματικά το λαό μας και ιδίως τη νεολαία μας και κατόπιν πως μας αιχμαλώτευσαν οικονομικά και πως απειλούν την εθνική μας κυριαρχία, αν δεν αντισταθούμε στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, συσπειρωμένοι γύρω από τις συνεκτικές δυνάμεις μας, την Ορθοδοξία και τη Γλώσσα.