ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ὁ νέος τρόπος ζωῆς

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ
κ. ΔΑΝΙΗΛ

 έσα στίς δαφνοφόρες ἐκκλησίες μας καί μέ πνευματική εὐφροσύνη ἑορτάζουμε τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖται ὡς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι πιστεύει καί κηρύσσει τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ζεῖ τήν ζωή τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτός οὐσιαστικά εἶναι ὁ νέος δρόμος τόν ὁποῖο ἐγκαινίασε μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί γιά τόν ὁποῖο μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: «Τό αἷμα τῶν ἁγίων ἀπό τό νέο δρόμο πού ὁδηγεῖ στή ζωή. Αὐτόν μᾶς τόν ἐγκαινίασε πρόσφατα ὁ Ἰησοῦς μέ τό καταπέτασμα, δηλαδή μέ τό σῶμα Του. Ἔτσι ἔχουμε ἕνα μεγάλο ἱερέα ἐπικεφαλῆς τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό ἄς προχωρήσουμε μέ εἰλικρινή διάθεση καί μέ βεβαιότητα στήν πίστη μας μέ τήν καρδία καθαρή ἀπό τίς κακές διαθέσεις καί μέ τό σῶμα πλυμένο μέ καθαρό νερό» (Ἑβρ. 10, 19, 22). Ἄς δοῦμε λοιπόν αὐτόν τόν νέο τρόπο ζωῆς πού ἐγκαινίασε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας: 

α'. Πιστοί στήν Ἀνάσταση

Τό πῶς ἀναστήθηκε ὁ Κύριος οὐδείς τό γνωρίζει, οὐδείς τό εἶδε. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μᾶς ἐβεβαίωσαν, ὅτι εἶδαν ἀναστημένο τόν Κύριο. Μᾶς ἐκήρυξαν, ὅτι εἶδαν ζωντανό τόν σταυρωθέντα, ἀποθανόντα καί ταφέντα Διδάσκαλό τους μετά τρεῖς ἡμέρες. Καί ἦσαν σίγουροι γι᾽ αὐτό τό γεγονός. Ἀκόμη μᾶς διευκρίνισαν, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ δέν ἦταν ἀποκύημα τῆς φαντασίας τους, ὅτι δέν ἦταν τρέλλα τους, ἀλλά πραγματικό καί ἀληθινό γεγονός. Τόσο δέ πραγματικό καί ἀληθινό, ὅσο ἀληθινό καί πραγματικό εἶναι τό νά τρώγεις μέ κάποιον, τό νά περπατεῖς μαζί του, τό νά συζητεῖς, τό νά συγκινεῖσαι. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔργο Θεοῦ καί δέν ἐπιδέχεται, οὔτε λογικήν ἕρευναν, οὔτε λογικήν ἐπεξεργασίαν. Ἡ Ἀνάσταση, ὅπως κι ὅλα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς ἀνεπίβατος». Ὁ ἄνθρωπος τό ἀποδέχεται μέ τήν πίστη. Τό θεωρεῖ ὡς πραγματικότητα, διότι ἀφ᾽ ἑνός μέν εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, κι ὁ Θεός δέν εἶναι ἀπατεώνας γιά νά ἐξαπατᾶ τούς ἀνθρώπους μέ τεχνάσματα, κι ἀφ᾽ ἑτέρου διότι ἐβεβαιώθη γι᾽ αὐτό τό γεγονός ἀπό τούς «μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως» τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί ὅλους ὅσους εἶδαν τόν ἀναστημένο Ἰησοῦ Χριστό.

Βέβαια οἱ Μαθητές γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἐξῆλθαν καί ἐκήρυξαν πανταχοῦ τό Χριστιανικό μήνυμα τῆς σωτηρίας καί τῆς λυτρώσεως. Ἐδίδαξαν στούς λαούς τόν ἀληθινό Θεό καί τούς ἔμαθαν νά ὑπακούουν στό Εὐαγγέλιο. Τό ἴδιο ἔργο συνεχίζει μέσα στούς αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά προσκυνήσουν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν, νά κηρύξουν καί νά διαλαλήσουν τό μήνυμα τῆς νίκης, ὅτι «πράγματι ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί ἐμφανίστηκε».

 β'. Ἡ νέα ζωή

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφίβολα ἕνα γεγονός πού συνέβη σέ ἕνα συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο. Ὡστόσο οἱ διαστάσεις του ἐπεκτείνονται μέχρι τίς ἡμέρες μας καί εἰσέρχονται στήν αἰωνιότητα, ξεπερνῶντας τήν ἱστορικότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού ἐκήρυξε τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μᾶς ἐζήτησε νά τήν ἀποδεχθοῦμε ὡς πραγματικό καί ἀληθινό γεγονός συγχρόνως ἐπισημαίνει ὅτι «ὁ Θεός Πατέρας μέ τήν δύναμή Του ἀνέστησε τόν Χριστό ἀπό τούς νεκρούς, γιά νά μποροῦμε ἐμεῖς νά ζήσουμε μιά νέα ζωή» (Ρωμ. 6, 4). Ἔτσι ἡ Παύλεια θεολογία εἰσάγει μιά νέα διάσταση τῆς Ἀναστάσεως, αὕτη: ὅτι ἡ Ἀνάσταση βιώνεται ἀπό μᾶς πού ζοῦμε στό συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο μέ τήν ἐνάρετη ζωή ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν νέα ζωή.

Τό θέμα αὐτό διαπραγματεύεται ὁ μέγας καί λαμπρός φωστήρας τῆς Καισαρείας ὁ ἅγιος Βασίλειος, στήν ὁμιλία του τήν προτρεπτική στό ἅγιο Βάπτισμα. Γράφει: «Μέ τόν θάνατον τῆς σαρκός συντελεῖται σέ μᾶς ἡ πνευματική ἀναγέννηση, ὅπως καί ὁ Κύριος λέγει: Ἐγώ θανατώνω καί ἐγώ ζωοποιῶ» (Δευτ. 32, 39).

Ἄς θανατώσωμεν τό σαρκικόν φρόνημα - πού δέν μπορεῖ νά ὑποταγεῖ στόν νόμο τοῦ Θεοῦ - γιά νά ἰσχυροποιηθεῖ σέ μᾶς τό πνευματικό φρόνημα, μέ τό ὁποῖο φυσικά ἐπικρατεῖ ἡ ζωή καί ἡ εἰρήνη. Ἄς ταφοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό, πού πέθανε γιά μᾶς, γιά νά ἀναστηθοῦμε μ᾽ Αὐτόν πού μᾶς προξένησε τήν Ἀνάσταση.

Μάλιστα δέ ἐξηγεῖ πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ νέκρωση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καί ἡ πνευματική ἀνάσταση, πού συνιστᾶ τήν νέα ζωή. Ἰδού:

 «Νά μάθεις, νά διδαχθεῖς τήν Εὐαγγελικήν πολιτείαν, τήν εὐθύτητα τῶν ματιῶν, τήν ἐγκράτειαν τῆς γλώσσης, τήν δουλαγώγησιν τῆς ὀργῆς. Ὅταν ἀγγαρεύεσαι νά προσθέτεις. Ὅταν σέ ἀδικοῦν νά μή πᾶς στά δικαστήρια. Ὅταν μισεῖσαι νά ἀγαπᾶς. Ὅταν βλασφημεῖσαι νά παρακαλεῖς. Νά νεκρωθεῖς γιά τήν ἁμαρτία, νά συσταυρωθεῖς μέ τόν Κύριο».

Ὅποιος λοιπόν ζεῖ μέ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς κι ἔχει νεκρώσει μέσα του τήν ἁμαρτία δικαιοῦται νά πανηγυρίζει καί νά ἑορτάζει τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διαβεβαιώνει: «Ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε κι ἀναστήθηκε. Τό ἴδιο πιστεύουμε κι ὅτι αὐτούς πού πέθαναν πιστεύοντας στόν Ἰησοῦ, ὁ Θεός θά τούς ἀναστήσει γιά νά ζήσουν μαζί Του» (Α' Θεσσ. 4, 14). Ἐν συνεχείᾳ αὐτῆς τῆς διαβεβαίωσης ἔρχεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά ἐπισημάνει:

«Ἀφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτές τίς ὑποσχέσεις, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό καθετί πού μολύνει τό σῶμα καί τήν ψυχή. Ἄς ζήσουμε μιά ἁγία ζωή μέ φόβο Θεοῦ» (Β' Κοριν. 7, 1).

Ἐξ ἄλλου αὐτός εἶναι ὁ σωστός τρόπος νά ἑορτάσουμε τό Πάσχα μας ὄχι μέ τήν ζωή πού περιέχει τό προζύμι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πονηρίας «ἀλλά μέ τό ἄζυμο ψωμί τῆς καθαρότητας καί τῆς ἀλήθειας» (Α' Κοριν. 5, 8).