ΝΕΚΡΟΙ ΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ

ΝΕΚΡΟΙ ΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ

του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Μη κλαίτε τους νεκρούς!

Τις δυσκολώτερες εξετάσεις ο χριστιανός τις δίνει μπροστά στο φέρετρο.
Πώς αντιμετωπίζει το θάνατο;
Τον αντιμετωπίζει όπως οι υλιστές, οι άπιστοι, οι άθεοι;
Ή τον αντιμετωπίζει όπως αρμόζει σε πιστούς, που πιστεύουν, ότι η ζωή συνεχίζεται;
Πριν χρόνια συναντήθηκαν δυο ισχυροί άντρες μεγάλων κρατών, ο ένας θεωρητικά άπιστος, ο άλλος στην πράξι υλιστής.

Ο πρώτος είπε ειρωνικά στο δεύτερο:

-Δεν νομίζω, ότι διαφέρουμε ιδεολογικά.
Και σεις βλέπω να τρέμετε μπροστά στο θάνατο, όπως και μεις. Ποια, λοιπόν, η διαφορά μας;

Φυσικά υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους πιστούς και τους απίστους.

● Για τους πρώτους ο θάνατος δεν είναι το τέρμα.
Είναι αρχή μιας νέας, διαφορετικής, ζωής.
Για τους δευτέρους ο θάνατος είναι το φρικτό τέρμα της ζωής.

● Για τους πρώτους η στιγμή του θανάτου δεν είναι για κλάματα.
Για τους δευτέρους είναι αφορμή θρήνων, κλαυθμών και οδυρμών.

Κάποτε αυτοί οι θρήνοι γίνονται συνήθεια και σε χριστιανούς ακόμη και θεωρούνται αναγκαία εκδήλωσις σε μια κηδεία!
Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος διαχωρίζει τις δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων.

Άλλη η δική μας στάσις μπροστά στο θάνατο, άλλη των απίστων.

Διαφορετική η ψυχολογία εκείνου, που σταματά στο χειμώνα και διαφορετική εκείνου, που πιστεύει, ότι μετά το χειμώνα θα έρθη οπωσδήποτε η άνοιξις. «Ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».

«Οι μη έχοντες ελπίδα».

● Απελπισμένοι στέκουν οι άπιστοι για το θάνατο κάποιου προσώπου.

-Πάει, χάθηκε ο άνθρωπος!
Δεν θα τον ξαναδούμε.
Και ήταν τόσο καλός και τόσο χρήσιμος!

Είναι φυσικό άνθρωπος, που δεν πιστεύει στην ανάστασι και στην αιώνια ζωή ν’ απελπίζεται και να θρηνῆ, όπως θα θρηνούσε, αν ένα πολύτιμο πετράδι του έπεφτε στη θάλασσα και το έχανε.

Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: 
«Το κατακόπτεσθαι επί τοις απελθούσι των ουκ εχόντων εστίν ελπίδα, εικότως.
Ψυχή γαρ ουδέν περί αναστάσεως επισταμένη, αλλά τον θάνατον τοῦτον θάνατον είναι νομίζουσα, εικότως ως περί απολωλότων κόπτεται και θρηνεῖ και αφορήτως πενθεῖ.
Σύ δε ο προσδοκῶν ανάστασιν, τίνος ένεκεν οδύρη;
Άρα των μη εχόντων ελπίδα εστί το οδύρεσθαι»(Ε.Π.Ε.22,247).

Μετάφρασις: Το να οδύρεται κανείς για τους τεθνεώτες είναι γνώρισμα εκείνων, που δεν έχουν ελπίδα για την άλλη ζωή. Και είναι τούτο φυσικό. Διότι ο άνθρωπος, που δεν γνωρίζει τίποτε για την ανάστασι, αλλά νομίζει, ότι είναι πραγματικός θάνατος ο θάνατος, δικαιολογημένα οδύρεται και θρηνεί και αφόρητα πενθεί γι’αυτούς, σαν να έχουν χαθή. Συ όμως, που περιμένεις ανάστασι, για ποιο λόγο οδύρεσαι; Άρα το να οδύρεται κανείς είναι ίδιον εκείνων που δεν έχουν ελπίδα.

«Οι μη έχοντες ελπίδα».

● Οι χριστιανοί έχουν ελπίδα.
Και είναι ελπίδα βεβαία και ασφαλής.

Όσο είναι σίγουρο, ότι μετά τη δύσι του ήλιου έρχεται η ανατολή, όσο είναι σίγουρο ότι μετά τη νύχτα έρχεται η μέρα, όσο είναι σίγουρο, ότι μετά τη σπορά έρχεται η βλάστησις και ο θερισμός, όσο είναι σίγουρο, ότι αυτός που κοιμάται ξυπνάει, τόσο και πολύ περισσότερο είναι σίγουρο, ότι, μετά το θάνατο έρχεται η ζωή.
Τόσο και περισσότερο, είναι σίγουρο, ότι τη στιγμή του θανάτου«μεταβαίνομεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν.ε΄24).

● Για τους χριστιανούς, όσοι κλείνουν τα μάτια και αφήνουν την τελευταία τους στη γη αναπνοή, καλούνται όχι νεκροί, πεθαμένοι, αλλά κεκοιμημένοι ή κοιμηθέντες.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι στην ίδια περικοπή (Α΄Θεσ. δ΄13-15) ο Παύλος χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους. «Περί των κεκοιμημένων». «Τους κοιμηθέντας διά του Ιησού» (στ.14). «Ου μη φθάσωμεν τους κοιμηθέντας»(στ.15).