Τον κοιτάζω και είναι μικρός.
Ο μεγάλος μου εγγονός, ο Παντελεήμων - Ραφαήλ, ήταν πιο πιανούμενος και εξαιρετικά θορυβώδης. Ετούτο είναι "κούτσ'κο" και ήσυχο.
Τόσο μικρούλι που αναρωτιέμαι πόσος Θεός χωράει στην ύπαρξη αυτή και τόσο ήσυχο που είμαι σίγουρη -πια- πως έχει το αθόρυβον της απλότητος του Αη Σπυρίδωνα (και του παππού του), που φέρει το όνομά τους.
Θεός όμως πόσος σε τούτο το καινούργιο πλάσμα, που ευδόκησε ο Κύριος να έρθει στη ζωή μας;
Ανόητη ερώτηση....Όλα είναι Θεός σε κάθε άνθρωπο και σε τούτο το μικρό ανθρωπάκι. Από την μια άκρη της κουβέρτας ως την άλλη, από τους μικρούς του ήχους ως τον ήσυχο ύπνο του.
Ο δικός μας, ο ίδιος Θεός που εμείς -παρά την... ευρυχωρία μας- Του στερούμε χώρο στις ζωές μας, εκεί αναπαύεται καθώς το μωρό κουβαλάει ακόμη τις προσευχές των αγαπημένων, που συνόδευσαν την γέννησή του και τα χάδια των αγίων Φίλων μας που τους παρακαλέσαμε και τους καλέσαμε να παραστούν στον ερχομό του.
Μυρίζει ακόμη, θαρρείς, την ανασεμιά Του στις προσκομιδές και τις άγιες Τράπεζες που μνημονεύτηκε την ώρα που γεννιόταν, καθώς πνευματικοί μας φίλοι άκουσαν τις παρακλήσεις μας και κάλεσαν το Μωρό της Κυράς να είναι βοηθός του δικού μας μωρού.
Όταν το βλέπω να κοιμάται γαλήνιο,νομίζω πως είναι από τα κομποσκοίνια ενός ολόκληρου μοναστηριού που δεήθηκε για το πρώτο του κλάμα, όταν θηλάζει νομίζω ότι δεν είναι ο θόρυβος του θηλασμού αλλά τα μετανίσματα όσων δεήθηκαν και δέονται γιαυτό.
Αναπαύομαι από τις τόσες προσευχές που είναι το προσκεφάλι του.
Ελπίζω καθώς τόσοι Άγιοι δεν μας είπαν "όχι" στην επίκληση. Ελπίζω πως ο Σπυρίδων-Λουκάς θα αξιωθεί την ευλογία και την φώτιση του Κυρίου μας και πως η Κυρά θα χαϊδεύει αυτό το κεφαλάκι που εγώ φοβούμαι να ακουμπήσω. Άλλωστε -αποδεδειγμένα- είχε το χέρι Της στην κοιλιά της μαμάς του, όσο το μωρό ήταν μέσα της.
Ένα μωρό στο σπίτι μας, άλλη μία εικόνα Θεού, τόση τιμή και ευλογία που σου φέρνει δάκρυα...
Δοξασμένο να είναι το όνομά Του, που ακόμη γεννιούνται παιδιά.
Παιδιά που μας κάνουν στέρεη την ελπίδα ότι στις έντιμες, μικρές τους παλάμες έχουν σφιγμένες υποσχέσεις για τα θυμιατά και τις σημαίες που θα κρατήσουν και στο μικρό τους στοματάκι κρατάνε κρυμμένο ένα "Πάτερ ημών" που μπερδεύεται γλυκά με το γάλα της μάνας τους. Ίσως και έναν ύμνο εθνικό, όταν κάτι άηχο παιδεύεται να μιλήσει η ροζ γλώσσα τους -λίγο πριν ο άγγελος τους δώσει τον νυσταγμό των αθώων-.
Ο μεγάλος μου εγγονός, ο Παντελεήμων - Ραφαήλ, ήταν πιο πιανούμενος και εξαιρετικά θορυβώδης. Ετούτο είναι "κούτσ'κο" και ήσυχο.
Τόσο μικρούλι που αναρωτιέμαι πόσος Θεός χωράει στην ύπαρξη αυτή και τόσο ήσυχο που είμαι σίγουρη -πια- πως έχει το αθόρυβον της απλότητος του Αη Σπυρίδωνα (και του παππού του), που φέρει το όνομά τους.
Θεός όμως πόσος σε τούτο το καινούργιο πλάσμα, που ευδόκησε ο Κύριος να έρθει στη ζωή μας;
Ανόητη ερώτηση....Όλα είναι Θεός σε κάθε άνθρωπο και σε τούτο το μικρό ανθρωπάκι. Από την μια άκρη της κουβέρτας ως την άλλη, από τους μικρούς του ήχους ως τον ήσυχο ύπνο του.
Ο δικός μας, ο ίδιος Θεός που εμείς -παρά την... ευρυχωρία μας- Του στερούμε χώρο στις ζωές μας, εκεί αναπαύεται καθώς το μωρό κουβαλάει ακόμη τις προσευχές των αγαπημένων, που συνόδευσαν την γέννησή του και τα χάδια των αγίων Φίλων μας που τους παρακαλέσαμε και τους καλέσαμε να παραστούν στον ερχομό του.
Μυρίζει ακόμη, θαρρείς, την ανασεμιά Του στις προσκομιδές και τις άγιες Τράπεζες που μνημονεύτηκε την ώρα που γεννιόταν, καθώς πνευματικοί μας φίλοι άκουσαν τις παρακλήσεις μας και κάλεσαν το Μωρό της Κυράς να είναι βοηθός του δικού μας μωρού.
Όταν το βλέπω να κοιμάται γαλήνιο,νομίζω πως είναι από τα κομποσκοίνια ενός ολόκληρου μοναστηριού που δεήθηκε για το πρώτο του κλάμα, όταν θηλάζει νομίζω ότι δεν είναι ο θόρυβος του θηλασμού αλλά τα μετανίσματα όσων δεήθηκαν και δέονται γιαυτό.
Αναπαύομαι από τις τόσες προσευχές που είναι το προσκεφάλι του.
Ελπίζω καθώς τόσοι Άγιοι δεν μας είπαν "όχι" στην επίκληση. Ελπίζω πως ο Σπυρίδων-Λουκάς θα αξιωθεί την ευλογία και την φώτιση του Κυρίου μας και πως η Κυρά θα χαϊδεύει αυτό το κεφαλάκι που εγώ φοβούμαι να ακουμπήσω. Άλλωστε -αποδεδειγμένα- είχε το χέρι Της στην κοιλιά της μαμάς του, όσο το μωρό ήταν μέσα της.
Ένα μωρό στο σπίτι μας, άλλη μία εικόνα Θεού, τόση τιμή και ευλογία που σου φέρνει δάκρυα...
Δοξασμένο να είναι το όνομά Του, που ακόμη γεννιούνται παιδιά.
Παιδιά που μας κάνουν στέρεη την ελπίδα ότι στις έντιμες, μικρές τους παλάμες έχουν σφιγμένες υποσχέσεις για τα θυμιατά και τις σημαίες που θα κρατήσουν και στο μικρό τους στοματάκι κρατάνε κρυμμένο ένα "Πάτερ ημών" που μπερδεύεται γλυκά με το γάλα της μάνας τους. Ίσως και έναν ύμνο εθνικό, όταν κάτι άηχο παιδεύεται να μιλήσει η ροζ γλώσσα τους -λίγο πριν ο άγγελος τους δώσει τον νυσταγμό των αθώων-.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά