Παρασκευή, Φεβρουαρίου 08, 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Τά τάλαντα…» Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου



Πρόσεξε δέ τι παντο δέν παιτε μέσως ατά πού νεπιστεύθηΔιότι ες τήν παραβολήν το μπελνος (Ματθ. 21, 33), φοτόν παρέδωκεν ες τούς γεωργούς, πεδήμησε. Καί δ νεπιστεύθη τά τάλαντα καί πεδήμησε. Διά νά μάθς μ ατό τήν μακροθυμίαν Του. γώ δέ νομίζω τι λέγοντας ατά παινίσσεται καί τήν νάστασιν. Μόνον πού δ δέν ναφέρονται πλέον γεωργοί καί μπελών,λλά λοι εναι ργάται. Διότι δέν ναφέρεται μόνον στούς ρχοντας, οτε στούς ουδαίους, λλά σέ λους. Καί κενοι μέν πούπροσφέρουν μολογον μέ εγνωμοσύνη καί τά δικά τους, λλά καί σα τούς δωκεν  δεσπότης. τσι  μέν νας λέγει: «Κύριε, πέντε τάλαντα μο δωσες»,  δέ λλος λέγει «δύο», δεικνύοντες τι πό κενον λαβαν τό κεφάλαιον τς ργασίας των, καί Τοναγνωρίζουν μεγάλην χάριν, καί ποδίδουν τό πν ες Ατόν.
Τί λέγει λοιπόν  δεσπότης; «Εγε, δολε καλέ» (διότι ατό εναι διον το γαθο, τό νά βλέπ ες τόν πλησίον) «καί πιστέ• εςλίγα φάνηκες πιστός, ες πολλά θά σέ γκαταστήσω. Εσελθε ες τήν χαράν το Κυρίου σου», δηλώνων μέ τήν πάντησιν ατήν λην τήν μακαριότητα. Δέν μιλάει μως καί  λλος τσι, λλά πς; «γνώριζα τι εσαι σκληρός νθρωπος καί τι θερίζεις κε που δένσπειρες καί μαζεύεις κε που δέν σκόρπισες. Καί πειδή φοβήθηκα, κρυψα τό τάλάντόν σου. ρίστε, πάρε πίσω ατό πού εναιδικόν σου». Τί το παντ λοιπόν  Δεσπότης; «πρεπε νά βάλς τά χρήματά σου στούς τραπεζίτας», δηλαδήπρεπε νά μιλήσ, νάπαραινέσ, νά συμβουλεύσλλά δέν πείθονται; Ατό δέν φορ σένα. Τί θά μποροσε νά γίν περισσότερο λογικό πό ατό;
Ο νθρωποι μως δέν κάνουν τσι, λλά καθιστον πεύθυνον το παιτουμένου εσοδήματος τόν διον τόν δανειστήν των. Ατός μως δέν νεργε τσι, λλά λέγει τι σύ πρεπε νά πληρώσς καί νά μο πιστρέψς τό παιτούμενον κέρδος. «Καί γώ θά τάπαιρνα πίσω μέ τόκον»• τόκον ννοώντας τήν πίδειξιν τν ργων. Σύ πρεπε νά κάμς τό εκολώτερον καί νά φήσς τόδυσκολώτερον ες μέπειδή λοιπόν δέν καμεν ατό, λέγει: «Πάρετε τό τάλαντον πό ατόν καί δστέ το ες κενον πού χει τά δέκα τάλαντα, διότι ες κενον πού χει θά δοθον καί λλα καί θά περισσεύσουν. μως πό κενον  ποος δέν χει, θά το φαιρεθ καίατό πού χει».
Τί σημαίνει λοιπόν ατόκενος πού χει τό χάρισμα το λόγου καί τς διδασκαλίας διά νά φελ καί δέν χρησιμοποιε τόχάρισμά του, θά χάσ καί τό χάρισμα. ν κενος πού καταβάλλει προσπάθειαν, θά δεχθ περισσοτέραν δωρεάν, πως κενος χάνει καί ατό πού εχε λάβει. Δέν περιορίζεται μως μόνο μέχρις δ  ζημιά γιά ποιον δέν ργάζεται, λλά τόν ναμένει καί βαριά τιμωρία καί μαζί μέ τήν τιμωρία καί  πόφασις  ποία εναι γεμάτη μέ βαριά κατηγορία. Διότι λέγει: «Τόν χρηστον δολον ρίξτε τον ξω στόσκοτάδι, που θά πάρχ τό κλάμα καί τό τρίξιμο τν δόντων».
Εδες τι χι μόνο κενος πού ρπάζει καί εναι πλεονέκτης, οτε κενος πού κάμνει κακάλλά τιμωρεται μέ τήν σχάτη τιμωρίαν καί κενος πού δέν κάμνει γαθές πράξεις. ς κούσωμεν λοιπόν τά λόγια ατάσο εναι καιρός ς φροντίσουμε γιά τήσωτηρία μας. ς πάρουμε λάδι στίς λαμπάδες.
ς καλλιεργήσουμε τό τάλαντο. Διότι ἐάν μελήσουμε καί ἐάν διερχώμεθα τό χρόνο μας δ χωρίς νά ργαζώμεθα, δέν θά μςλεήσ κανείς κεστω καί ν χύσουμε μύρια δάκρυα. κατηγόρησε τόν αυτόν του καί κενος πού εχε βρωμερά νδύματα, λλά δένφέλησε τίποτε. πέστρεψε καί ,τι το νεπιστεύθη καί κενος πού εχε λάβει τό να τάλαντο, καί μως καταδικάστηκε. Παρεκάλεσαν καί ο παρθένοι καί ρθαν καί χτύπησαν τήν πόρτα, λλά μάταια. Γνωρίζοντας λοιπόν ατάς καταθέσουμε καί χρήματα καίπροθυμία καί προστασία καί λα διά τήν φέλειαν το πλησίον. Διότι τάλαντα δ εναι  δυνατότητα πού διαθέτει καθένας, ετε γιάνά προστατεύσει, ετε σέ χρήματα, ετε δυνατότητα διδασκαλίας, ετε ες ποιοδήποτε παρόμοιο πργμα.
ς μή προφασίζεται κανείς τι να μόνο τάλαντο χω καί δέν μπορ νά κάμω τίποτε. Διότι μπορες καί μέ να νά προκόψς. Δέν εσαι πτωχότερος πό κείνη τήν χήρα (Μάρκ. 12, 42). Δέν εσαι περισσότερον καλλιέργητος πό τόν Πέτρον καί τόν ωάννην (Πράξ. 3, 6), ο ποοι καί πειροι σαν καί γράμματοι, λλ μως πειδή δειξαν προθυμία καί καναν τά πάντα διά τό κοινόν συμφέρον, κέρδησαν τούς ορανούς. Διότι τίποτε δέν γαπ  Θεός τόσο, σο τό νά ζομε καί νά κάνουμε τι καλό μπορομε γιά τούς λλους.
Γι ατό μς δωσε  Θεός τή δυνατότητα το λόγου, καί τά χέρια καί τά πόδια καί τή σωματική δύναμι καί τόν νον καί τήν φρόνησιν, διά νά τά χρησιμοποιήσουμε λα ατά καί διά τήν δικήν μας σωτηρίαν, λλά καί γιά τήν φέλεια το πλησίον. Διότι  λόγος δέν εναι χρήσιμος μόνον διά νά μνομε καί εχαριστομε, λλ εναι χρήσιμος καί γιά νά διδάσκουμε καί νά συμβουλεύουμε.
Καί ἐάν μέν τόν χρησιμοποιήσουμε γιά ατό τό σκοπό, μιμούμεθα τόν Δεσπότη. Ἐάν μως χι, τότε μιμούμεθα τόν διάβολον. Διότι καί  Πέτρος, ταν μέν μολόγησε τόν Χριστόμακαρίσθη πειδή μολόγησε τά λόγια το Πατρός (Ματθ. 16, 16-18), ν ταν παρεκάλεσε τόν Κύριον νά ποφύγ τήν σταύρωσιν, πετιμήθη πολύ, διότι φρόνει κενα πού ρέσουν στό διάβολο (Ματθ. 16, 22-23). Καί ν γι ατό πού επε τότε πό γνοια  Πέτρος τόση ταν  κατηγορία, ποία συγγνώμη θά χουμε μες, ταν μαρτάνωμε πολύ καίκούσια;
ς μιλήσουμε λοιπόν τσι, στε πό τήν μιλία μας νά γίνωνται φανερά τά λόγια το Χριστο. Διότι δέν λέγω τά λόγια τοΧριστοἐάν π μόνο «σήκω καί περπάτησε» (Πράξ. 3, 6), οτε ν επω «Ταβιθά σήκω» (Πράξ. 9, 40). λλά πολύ περισσότερο, ταν νμέ βρίζουν ελογν μέ πειλον προσεύχομαι πέρ κείνου πού μέ πειλε (Ματθ. 5, 44).
λλοτε μέν λοιπόν λεγα τι  γλσσα μας εναι χέρι τό ποο ψαύει τά πόδια το Θεο. Τώρα μως μέ πολλήν πίτασιν λέγω, τι γλσσα μας εναι γλσσα, πού μιμεται τήν γλσσα το Χριστοταν βέβαια πιδεικνύῃ τήν πρέπουσα προσοχήταν λέμε σακενος θέλει. Ποία δέ εναι ατά πού κενος θέλει νά λέμε; Εναι τά γεμτα πιείκεια καί πραότητα λόγια. πως λοιπόν μιλοσε καίκενος, λέγοντας σ ατούς πού Τόν βριζαν: «γώ δέν χω δαιμόνιον» (Ματθ. 11, 18), καί λλο: «Ἐάν μίλησα κακς μολόγησε τόκακό πού επα» (ω. 18, 23). Ἐάν τσι μιλς καί σύν μιλς ποβλέποντας στήν διόρθωσι το πλησίον, χεις γλσσα πού μοιάζει μέ τήγλσσα το Χριστο. Καί ατά τά λέγει  διος  Θεός, μέ τό νά λέει: «ατός πού βγάζει ντιμο πό νάξιο, εναι σάν στόμα μου» (ερ. 15, 19).
ταν λοιπόν  γλσσα σου εναι πως  γλσσα το Χριστο, καί τό στόμα σου γίν στόμα το Πατρός, καί εσαι ναός το γίου Πνεύματος, τότε μέ ποιά τιμή θά μποροσε νά συγκριθ ατή; Διότι οτε ἐάν τό στόμα σου ταν φτιαγμένο πό χρυσάφι, οτε ν τανπό πολυτίμους λίθους, θά λαμπε τόσο, πως λάμπει τώρα, πού φωτίζεται πό τόν κόσμο τς πιεικείας. Διότι τί εναι πιό ποθητό πόνα στόμα πού δέν ξέρει νά βρίζει, λλά χει μάθει νά ελογ καί νά καλομιλάει; Ἐάν δέ δέν νέχεσαι νά ελογς κενον πού σέκαταρται, τότε σιώπα, καί ατό κάμε το στήν ρχή.
πειτα βαδίζοντας στήν δό καί προσέχοντας, θά φτάσς καί σ κενο καί θά ποκτήσς στόμα τέτοιο σάν ατό πού ναφέραμε προηγουμένως. Καί μή νομίσς πώς εναι τολμηρό ατό πού επα. Διότι  Δεσπότης εναι φιλάνθρωπος καί ατό θά σο δοθ σάν δρο τς γαθότητάς Του. Τολμηρό εναι νά χ στόμα πού νά μοιάζει στό διάβολο, νά χ γλσσα μοια μέ το πονηρο δαίμονα, διαίτερα μάλιστα κενος  ποος συμμετέχει σέ τόσο μεγάλα μυστήρια καί κοινωνε τήν δια τήν Σάρκα το Δεσπότου.
χοντας λοιπόν στό νο σου ατά, γίνε πως ταιριάζει σέ κενον σο μπορες. ταν λοιπόν γίνς μοιος μέ Ατόν, δέν θάμπορέσ  διάβολος πλέον νά σέ δ κατά πρόσωπον. Διότι διακρίνει στή μορφή σου τόν χαρακτήρα τόν βασιλικόν. Γνωρίζει τά πλα τοΧριστο, μέ τά ποα ττήθηκε. Καί ποία εναι ατά πιείκεια καί  πραότης. Διότι, ταν κατά τούς πειρασμούς τόν ξέσχισεν στό ρος καί τόν ξέπληξε (Ματθ. 4, 1-11), δέν ταν γνωστότι ταν  Χριστός, λλά τόν διωξε μέ τά λόγια μόνον. Τόν νίκησε μέ τήν πιείκεια, τόν κατετρόπωσε μέ τήν πραότητα. Ατό κάνε καί σύταν δς νθρωπο  ποος γινε διάβολος καί σέ πλησιάζει, τσι νίκησέ τον καίσύ. Σο δωσε  Χριστός τήν δύναμη νά Το μοιάσς σο ξαρτται πό σένα. Μή φοβηθς κούοντας τοτο. Φόβος εναι νά μή γίνςπως κενος.
Μίλησε λοιπόν πως κενος καί Το μοιασες σ ατό, στά νθρώπινα βέβαια μέτρα. Γι ατό εναι νώτερος κενος πού μιλάειτσι, παρά κενος πού προφητεύει. Διότι  μέν προφητεία λόκληρος εναι χάρισμα. ν δ, τό νά μιλς δηλαδή πως  Χριστός, χρειάζεται καί κόπος δικός σου καί δρώτας. Δίδαξε τήν ψυχήν σου νά σο διαπλάσσ τό στόμα τσι, πού νά μοιάζ μέ τό στόμα τοΧριστο. Γιατί μπορε ἐάν θέλη καί ατό νά κατορθώσ. Γνωρίζει τόν τρόπο, ν δέν εναι ράθυμη. Καί πς διαπλάσσεται τέτοιο στόμα; Μέ ποιά χρώματα; Μέ ποιό λικό; Μέ κανένα λικό βέβαια καί χρμα, παρά μόνο μέ ρετή καί πιείκεια καί ταπεινοφροσύνη.
ς δομε πς διαπλάσσεται καί τό στόμα το διαβόλου, γιά νά μή φτιάξουμε ποτέ κάτι τέτοιο. Πς πλάσσεται λοιπόν; Μέκατάρες, μέ βρεις, μέ βασκανίες, μέ πιορκίες. Διότι ταν κάποιος χρησιμοποι τά λόγια το διαβόλου παίρνει καί τήν γλσσαν του. Ποίαν λοιπόν συγχώρηση θά χουμε,  μλλον ποία τιμωρία δέν θά ποστομε, ταν πιτρέπουμε στή γλσσα, μέ τήν ποία ξιωθήκαμε νά γευθομε τς Σαρκός το Δεσπότου Χριστο, νά χρησιμοποι λόγια το διαβόλου;
ς μή τς πιτρέψουμε λοιπόν, λλά ς καταβάλουμε κάθε προσπάθεια νά τήν κπαιδεύσουμε νά μιμται τόν Δεσπότην της. Διότιν τήν διδάξωμε ατό, μέ πολλή παρρησία θά μς τοποθετήσ στό Βμα το ΧριστοἘάν κανείς δέν γνωρίζ νά μιλάῃ τσι, οτε Κριτής θά τόν κούσ. Γιατί πως, ταν συμβ νά εναι Ρωμαος  δικαστής, δέν θά καταλάβ τί λέει κενος πού πολογεται καί δέν γνωρίζει νά μιλάει Ρωμαϊκάτσι καί  Χριστός. ν δέν μιλς μέ τό δικό Του τρόπο, δέν θά σέ κούσ, οτε θά σέ προσέξς μάθουμε λοιπόν νά μιλμε τσι, πως συνήθισε νά κούῃ  Βασιλιάς  δικός μας. ς προσπαθήσουμε νά μιμούμεθα τήν γλσσαν κείνη.
Καί ν βρεθς σέ πένθος, πρόσεχε νά μή σο διαστρεβλώσ τό στόμα  μεγάλη λύπη, λλά νά μιλήσς πως  Χριστός. Διότιπένθησε καί Ατός τόν Λάζαρον (ω. 11, 33-35) καί τόν ούδα. ν βρεθς σέ φόβο, φρόντισε πάλιν νά μιλήσς πως κενος. Διότι βρέθηκε καί Ατός σέ φόβο γιά σένα «κατ οκονομίαν». Επέ καί σύ: «ς μή γίν μως τό θέλημά μου λλά τό δικό σου» (Λουκ 22, 42). Καί ταν κλας, δάκρυσε ρεμα πως κενος. Καί ταν βρεθς σέ σκευωρίες καί λύπη, καί ατά ντιμετώπισέ τα πως  Χριστός. Διότι καί μηχανορραφίες ντιμετώπισε καί λυπήθηκε, λλά επε: « ψυχή μου εναι λυπημένη μέχρι θανάτου» (Ματθ. 26, 38). Καί σο χάρισελα τά ποδείγματα, διά νά τηρς ατά «ς μέτρον» καί νά μή καταστρατηγς τούς κανόνες, πού σο χουν δοθ.
τσι θά μπορέσς νά χς στόμα, μοιο μέ τό στόμα κείνου. τσι, ν θά βαδίζς πάνω στή γ, θά πιδεικνύῃς σέ μς γλσσαμοια μέ τήν γλσσαν κείνου πού βρίσκεται στόν ορανό, διατηρώντας τό μέτρο στή λύπη , στήν ργή, στό πένθος, στήν γωνία. Πόσοιπό σς εναι κενοι πού πιθυμον νά δον τήν μορφήν Του;  Νά λοιπόν, τι εναι δυνατόν χι μόνον νά Τόν δομε, λλά καί νάγίνουμε μοιοι μέ Ατόν, ν προσπαθήσουμε.
ς μήν ναβάλλουμε λοιπόν. Διότι δέν γαπ τόσον τό στόμα τν προφητν, σον κενο τν πιεικν καί πράων νθρώπων. «Πολλοί», λέγει, «θά μο πον: Δέν προφητεύσαμε στό νομά Σου; Καί γώ θά τούς επ: Δέν σς γνωρίζω» (Ματθ. 7, 22). Τό δέ στόμα το Μωυσέως, πειδή ταν πολύ πιεικής καί προς (διότι « Μωυσς», λέγει, «ταν νθρωπος προς περισσότερο πό λους τούςνθρώπους τς γς» ριθμ. 12, 3), τόσο πολύ τό γαποσε, στε νά πε: «μιλοσε πό πολύ κοντά, στόμα μέ στόμα, πως μιλάει νας φίλος μέ τόν φίλο του» (ξ. 33, 11 καί ριθμ. 12, 8). Δέν θά δίνεις ντολές στούς δαίμονες τώρα, λλά θά διατάσσς τότε κε τό πρ τς γεέννης, ἐάν βέβαια χς τό στόμα σου μοιο μέ τό στόμα το Χριστο.
Θά διατάσσς τήν βυσσο το πυρός καί θά λέγς: «Σιώπα φιμώσου» (Μάρκ. 4, 39), καί μέ πολλήν παρρησία θά νέβς στούς ορανούς καί θά πολαύσς τή βασιλεία, τήν ποία εθε νά πιτύχουμε λοι μες, μέ τήν Χάρη καί φιλανθρωπία το Κυρίου μας ησοΧριστο, στόν ποον νήκει, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό γιον Πνεμα,  δόξα,  δύναμη,  τιμή, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνας τν αἰώνων. μήν.
(πόσπασμα πό τήν μιλία ΟΗ’)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά