Τρίτη, Δεκεμβρίου 31, 2013

Καλὴ Χρονιὰ - Βοήθα Παναγιά τό 2014 - σὰν βροντὴ ἀφοῦ πρῶτα δώσει τὴν ἀστραπή!

Ἀστραπὲς πάνω ἀπὸ ἕνα Μοναστήρι στὴ Λευκωσία
Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
29/12/2013 Ἀνησυχεῖ ἡ Ἀθήνα.

Ἐξαγωγὴ τῆς κρίσης σὲ Αἰγαῖο, Κύπρο καὶ Θράκη θὰ ἐπιχειρήσει ὁ Ἐρντογᾶν. paron.gr
30/12/13 MIRAGE 2000-5 Vs ΤΟΥΡΚΙΚΟY F-16
Πρελούδιο ἐξελίξεων: Ἡ Ἄγκυρα μιλᾶ γιὰ "παρενόχληση τουρκικοῦ μαχητικοῦ" defencenet.gr
11:10 Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013
Ἔκρηξη σὲ τρόλεϊ στὸ Βόλγκογκραντ τῆς Ρωσίας προκάλεσε τὸ θάνατο τουλάχιστον 14 ἀνθρώπων τὴν Δευτέρα. Πρόκειται γιὰ τὴ δεύτερη ἐπίθεση αὐτοκτονίας ποὺ σημειώνεται στὴ ρωσικὴ πόλη μέσα σὲ δύο μέρες. Τὴν Κυριακὴ γυναίκα καμικάζι ἀνατινάχθηκε στὸν κεντρικὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τοῦ Βόλγκογκραντ, σκοτώνοντας τουλάχιστον 16 ἀνθρώπους. Ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσίας Βλ. Πούτιν διέταξε τὴν ἐνίσχυση τῶν μέτρων ἀσφαλείας σὲ ὅλη τὴ χώρα. enet.gr
30 Δὲκ 2013 Συγκλονιστικὴ ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης συνέντευξη σὲ κυπριακὴ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴτοῦ Μητροπολίτη Μόρφου κ.κ. Νεόφυτου.
Οἱ Τοῦρκοι καὶ ἡ Τουρκία εἶναι καταδικασμένοι σὲ διάλυση καὶ δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος γιὰ τοὺς Ἑλληνοκύπριους νὰ σπαταλοῦν χρόνο καὶ ἐνέργεια σὲ ἀδιέξοδες διαπραγματεύσεις: Τὸ μόνο ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν εἶναι νὰ περιμένουν νὰ διαλυθεῖ ἡ Τουρκία ἀπὸ μόνη της!
30/12/13 Δημοσίευμα τῆς γερμανικῆς ἔκδοσης τῆς ἐφημερίδας Wall Street Journal. Ὁ κίνδυνος ἑνὸς...

«Grexit» δὲν ἀποσοβήθηκε, ἁπλὰ ἀναβλήθηκε καὶ πλέον, τὸ ἐρώτημα - κλειδὶ γιὰ τοὺς οἰκονομολόγους εἶναι κατὰ πόσο ἡ Ἑλλάδα θὰ παραμείνει στὴν Εὐρωζώνη καὶ κατὰ πόσο βρίσκεται στὴ σχέση ἐξάρτησης τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς δανειστές της.
Οἱ Ἀντίχριστοι ἀποφάσισαν…"ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ στὸ ἀποσπασμα" ἀφοῦ τὴν ἔστησαν πρῶτα στὴ μαρτυρικὴ Συρία.
Ὁ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ἐπέλεξε τὴν γενιά  μας γιὰ νὰ τῆς δείξει τὴν πραγματικὴ διάσταση τοῦ χρόνου.
"Ὁ χρόνος μοιάζει μὲ μία σφαίρα ποὺ κυλᾶ στὸν κατήφορο καὶ δὲ σταματᾶ. Ρέει ἀκατάπαυστα ἀποκαλύπτοντας ὅτι καὶ ὅσα σχετίζονται μαζί του εἶναι ρέοντα καὶ ὄχι σταθερά. Σὰν νὰ ταξιδεύει κανεὶς μὲ τὸ τραῖνο καὶ βλέπει ν’ ἀποκαλύπτονται μπροστά του διαδοχικὰ ὑπέροχα τοπία, τὰ ὁποῖα, ὅμως, δὲν εἶναι σταθερά, ἐξαφανίζονται πρὶν καν τὰ συνειδητοποιήσει ἀφήνοντας στὴ θέση τοὺς ἄλλα ποὺ χάνονται, μὲ τὴ σειρά τους, στὸ ἀπύθμενο δοχεῖο τοῦ χρόνου, ποὺ ἔχει τὴ μοναδικὴ δυνατότητα νὰ μετατρέπει, αὐτοστιγμεί, τὸ παρὸν σὲ παρελθόν. Αὐτὴ ἡ διάσταση τοῦ χρόνου ἀποκαλύπτει τὸ χρέος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀφορᾶ στὴν σωστὴ ἀξιοποίησή του προκειμένου αὐτὸς νὰ μὴν πάει χαμένος. Ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἀντιμετωπίζει μὲ αὐτὴ ἡ λογικὴ μπορεῖ ν’ ἀντεπεξέλθει, μὲ ἐπιτυχία, στὶς θλίψεις καὶ στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ χρόνος εἶναι εὐκαιρία ἐσωτερικῆς καλλιέργειας καὶ καιρὸς μετανοίας. Ἐξαγοράζει τὸν καιρό του, κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, μὴ ἀφήνοντας τὴν κάθε στιγμὴ νὰ περάσει ἀναξιοποίητη γιὰ τὴν προσωπική του βελτίωση ποὺ συνιστᾶ τὴν ἀπαρχὴ γιὰ τὴ βελτίωση τοῦ κόσμου. «Εἰς τὴν Ἑξαήμερον» Ὁ χρόνος κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο
Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν ροὴ τοῦ χρόνου σήμερα κλαῖμε γιατί ἡ μάνα μᾶς Πατρίδα ματώνει .
Ἡ Ἑλλάδα τῶν Ἐθνικῶν  Εὐεργετῶν ἔγινε ἡ χώρα τῶν "ἐθνικῶν λαμογιών".
Στοὺς τελευταίους εὔχετε ὁ ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "Ἰσχύει γιὰ ὅλους μας ὁ νόμος τῆς ἀνταποδόσεως. Γιὰ ὅλα ὑπάρχει «ἀντίδοσις», γιὰ ὅλα ὑπάρχει ἀμοιβή"
Σὲ ἐμᾶς τοὺς ἐν θλίψει καὶ δοκιμασία εὔχετε". Γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς πόλεως φροντίζουμε πολὺ καὶ κλείνουμε τὰ θηρία σὲ ἀπόμερα μέρη καὶ σὲ σιδερένια κλουβιά. Καὶ τὰ φυλᾶμε ὄχι κοντὰ στὴν Βουλὴ οὔτε στὰ δικαστήρια οὔτε στὰ ἀνάκτορα, ἀλλὰ πολὺ μακριά. Ἀπ’ ἐναντίας ὅμως στὴν ψυχή μας ὅπου ὑπάρχει κάποια ἄλλη βουλὴ καὶ κάποια ἄλλα ἀνάκτορα καὶ δικαστήρια, ἀφήνουμε τὰ θηρία νὰ ἀνεβαίνουν μέχρι τὸν νοῦ, δηλαδὴ τὸν θρόνο τὸν βασιλικό, καὶ νὰ ὠρύονται καὶ νὰ θορυβοῦν.Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ὅλα γίνονται ἄνω-κάτω καὶ ὅλα γεμίζουν ἀπὸ ταραχὴ καὶ τὰ ἐσωτερικὰ καὶ τὰ ἐξωτερικά".
Ὁ Πλανήτης τραντάζεται γιατί βάλανε τὸ βρωμερὸ χέρι τους στὴν καρδιὰ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τὴν Ἑλλάδα καὶ φέρανε ἕναν Λαὸ φιλότιμο σὲ τρομακτικὰ ἀδιέξοδα. Λογαριάζουν ὅμως δίχως τὸν πραγματικὸ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ τοῦ σύμπαντος  κόσμου !!!

"Όταν τὰ ἀνθρώπινα πράγματα φθάσουν στὸ ἀπροχώρητο, τότε Αὐτὸς φανερώνει τὴν ἀκατανίκητη σὲ ὅλα δύναμή Του. . . Γιατί ὁ Θεὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἐδημιούργησε καὶ ἔκαμε τὰ πάντα, καὶ στὸ ἀδιέξοδο ἔδωσε διέξοδο καὶ ὁ Ἴδιος εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ ἀπὸ τὴν ἀπελπισία νὰ ὁδηγήσει τὰ πράγματα σὲ ἀγαθὴ ἐλπίδα. . . Τόσο ἐπινοητικὸς εἶναι ὁ Κύριός μας. Ὅταν ἐπιτρέψει νὰ κορυφωθοῦν τὰ δεινά, τότε πάλι, ἀφοῦ σταματήσει τὴν τρικυμία, ξαναφέρνει τὴ γαλήνη καὶ μεγάλη μεταβολὴ στὰ πράγματα, διδάσκοντας σ’ ἐμᾶς τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεώς Του".  (Εἰς Γέν. , ὁμιλία ΛΒ', 7-8, ΕΠΕ 3, 382-384- MG53, 303-304).
Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν εἶναι οἱ ἀναφαινόμενες γεωπολιτικὲς ἀναλύσεις ποὺ προιδεάζουν γιὰ τὰ ἐπερχόμενα. Τὴν Ἀλήθεια ὅμως αὐτῶν τὴν ξέρει μόνο ὁ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.
Τὰ ἀνθρώπινα σημεῖα τί λένε;
Τοπικὰ ἀδιέξοδα (βλ. Ἑλλάδα, Τουρκία). Πότε θὰ ποῦμε "ταῖς πρεσβείαις τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ"; Γέροντας Παίσιος.
Ἐθνικὸς ἐκνευρισμὸς τῆς Ρωσίας.
Ἐπακόλουθα ἐνεργειακὰ ἀδιέξοδα μὲ τὸ κλείσιμο τῶν γεωστρατηγικῶν στενῶν "Ἑλλησπόντου, Σουέζ, Ὀρμούζ".
"Αλλά τί νομίζεις; Ἐπειδὴ δὲν προλαμβάνεις ἐσὺ τὸν ἐχθρό, νομίζεις ὅτι δὲν τὸν προλαμβάνει καὶ ὁ Θεός; Ἐπειδὴ ἐσὺ δὲν εἶσαι πανταχοῦ παρών, νομίζεις ὅτι καὶ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πανταχοῦ παρών; Ἢ μήπως ὁ Θεὸς ἄλλα μπορεῖ νὰ τὰ κατορθώσει καὶ ἄλλο ὄχι;
Ὅταν ὁ Θεὸς θελήσει, τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ἐμποδίσει ἀπὸ τὸ νὰ μᾶς στείλει τὴν ἐνίσχυσή Του καὶ τὴν συμπαράστασή Του. Ἀρκεῖ τότε ἕνα ὅπλο τοῦ Θεοῦ, ἕνας στρατιώτης τοῦ Θεοῦ, ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, τὸ νεῦμα μόνο τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ ἰσχυροὶ ἐχθροὶ ἐκμηδενίζονται. Ἐμεῖς ἂς προσευχηθοῦμε στὸν Χριστὸ καὶ ἂς ποῦμε: «Χριστέ, πὲς ἕναν λόγο καὶ θὰ διασκορπισθοῦν οἱ ἐχθροί Σου. Πὲς ἕναν λόγο, καὶ θὰ ἐλεήσεις τὴν πόλη Σου. Πὲς ἕνα λόγο, καὶ θὰ  λυπηθεῖς τὸν κόσμο Σου». Ἂς Τοῦ ποῦμε: «Νά, οἱ ἐχθροί Σου κάνουν κρότο, καὶ αὐτοὶ ποὺ Σὲ μισοῦν σήκωσαν τὸ κεφάλι τοὺς» (Ψαλμός. πβ', 3). egolpion.com ΛΟΓΟΙ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Ἀργοπορεῖ ὅμως ὁ ΘΕΟΣ;
"Όταν σκοπεύει ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτέλεση ἕνα σπουδαῖο καὶ σωτήριο γεγονός, δὲν ἐπεμβαίνει ἀμέσως, ἀλλὰ μᾶς ἀφήνει ἕνα διάστημα νὰ ταλαιπωρηθοῦμε καὶ ἔπειτα κάνει τὸ θαῦμα Του. Ἐνεργεῖ ἔτσι γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ τὴν ἀγνωμοσύνη". Ἱερὸς Χρυσόστομος.
Οἱ πολεμικὲς προετοιμασίες τῶν ἀντιπάλων τελείωσαν. Τὰ σύννεφα πύκνωσαν.
Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ἑτοιμάζεται νὰ δεχθεῖ "τὸ τρύπημα τῆς λόγχης".
Οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις σήμερα γίνονται σὰν ΑΣΤΡΑΠΗ.
Ποιὰ θὰ εἶναι ὅμως ἡ ΒΡΟΝΤΗ;
«Ἤσαν δὲ Ἕλληνες τινὲς ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἴνα προσκυνήσωσιν ἐν τὴ ἑορτή. Οὗτοι οὒν προσῆλθον Φιλίππω τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέα, ἔρχεται Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκρίνεται αὐτοῖς λέγων ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἴνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».
 Ἕνα εἶναι βέβαιο.
Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ Ἑλληνο-Χριστιανικὸς Πολιτισμὸς τῶν Ρωμηῶν μέσα ἀπὸ τὴν "πίκρα καὶ τὸ δάκρυ τῶν καιρῶν μας" θὰ ξαναζωντανέψει γιὰ νὰ γίνει πάλι ἡ πολιτισμικὴ ζύμη τῆς Ἀνθρωπότητας.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ-ΒΟΗΘΑ ΠΑΝΑΓΙΑ

Όλους τους ανθρώπους τους πολεμάει ο διάβολος...




...γιατί όλους θέλει να τους κολάσει. Αλλά περισσότερο πολεμάει τους ενάρετους, αυτούς που αγωνίζονται με πόθο «τον καλό αγώνα της πίστεως» (βλ. Α΄ Τιμ. ς΄ 12), αυτούς που έχουν καρπούς πνευματικούς. Όπως τα παιδιά πετούν πέτρες στις καρυδιές που έχουν καρύδια, έτσι και ο διάβολος πετροβολάει αυτούς που έχουν καρπούς πνευματικούς. Κι όπως ο κλέφτης πηγαίνει να κλέψει εκεί όπου υπάρχουν θησαυροί υλικοί, έτσι κι ο διάβολος πηγαίνει να κλέψει εκεί όπου υπάρχουν θησαυροί πνευματικοί.

Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει ότι «ο κλέπτης ουκ έρχεται όπου καλάμη, και χόρτος, και ξύλον· αλλ’ όπου κείται χρυσός, ή άργυρος, ή μαργαρίτης». Δεν πηγαίνει να συλήσει αχυροκαλύβες ή ξύλινες παράγκες. Διότι εκεί δεν υπάρχουν πράγματα αξίας. Πηγαίνει στα πλουσιόσπιτα, που έχουν χρήματα πολλά, ασημικά, χρυσαφικά ή άλλα πράγματα μεγάλης αξίας. Πηγαίνει στις τράπεζες και τις χρηματαποστολές, εκεί που θα γεμίσει σάκο ολόκληρο. Έτσι κι ο διάβολος «ουκ εισέρχεται όπου πόρνος, ή βέβηλος, ή άρπαξ, ή πλεονέκτης» (ΕΠΕ 33, 406). Δεν πηγαίνει να πολεμήσει ανήθικους ή βέβηλους ή άρπαγες ή πλεονέκτες. Αυτούς τους έχει δεμένους με το πάθος και τους ξεγελάει ευκολότερα. Περισσότερη δουλειά έχει να κάνει, όταν πηγαίνει να πολεμήσει αγωνιστές μοναχούς, που βαδίζουν με συνέπεια την οδό του αγιασμού, ή συνειδητοποιημένους χριστιανούς που αγωνίζονται με πόθο.

Σε άλλη ομιλία του ο χρυσορρήμων Πατήρ παρατηρεί ότι οι πειρατές δεν επιτίθενται στα πλοία που μεταφέρουν άμμο, διότι η άμμος είναι φθηνό υλικό και τόσο βαρύ, που κανείς δεν κάνει τον κόπο να τη μεταφέρει στην πλάτη. Οι πειρατές επιτίθενται στα πλοία που μεταφέρουν αμύθητους θησαυρούς ή εμπορεύματα μεγάλης αξίας. Έτσι κι ο διάβολος επιτίθεται στους πιστούς που έχουν αρετή και αγιότητα (Ομιλία εις τον Ιώβ).

● Από την Αγία Γραφή πληροφορούμαστε ότι ο διάβολος έβαλε τα λαγωνικά του και κυνηγούσε να σκοτώσει τον πύρινο προφήτη Ηλία!
● Έκλεισε στη φυλακή και αποκεφάλισε τον κήρυκα της μετανοίας, τον τίμιο Πρόδρομο!
● Έριξε τα πεπυρωμένα βέλη του στον σώφρονα και πάγκαλο Ιωσήφ, που ήταν διαμάντι πνευματικό, τύπος του Χριστού!
● Πολέμησε τον πολύαθλο Ιώβ, που ήταν ακέραιος άνθρωπος, δίκαιος, θεοφοβούμενος και έφευγε μακριά από κάθε κακό και πονηρό πράγμα!
● Είναι τόσο αδίστακτος πειραστής, που πήγε να πειράξει στην έρημο ακόμη και τον Κύριό μας!

Πώς επιτίθεται στις δικές μας ζωές;

Τα ίδια κάνει και στον καθένα από μας ο μισάνθρωπος!

● Αν βλέπει ότι βαδίζουμε στην ευθεία οδό των εντολών του Θεού, προσπαθεί να μας κάνει να παρεκκλίνουμε!
● Αν βλέπει ότι δίνουμε μαρτυρία για τον Χριστό, επιχειρεί να μας φιμώσει.
● Αν βλέπει ότι κάνουμε το καλό, παρεμβάλλει εμπόδια για να μας ανακόψει.
● Αν βλέπει ότι προσευχόμαστε με θέρμη, φέρνει χασμουρητό και υπνηλία, για να σταματήσουμε να προσευχόμαστε.


Παρακολουθεί πώς λατρεύουμε τον άγιο Θεό! Αν βλέπει ότι η σκέψη μας φεύγει πολύ μακριά ή γεμίζει από τον θόρυβο των βιοτικών φροντίδων, μένει πολύ ευχαριστημένος ο διάβολος. Αν όμως συμμετέχουμε συνειδητά στη θεία Λατρεία, αρχίζει να μας πολεμάει. Μας φέρνει αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, εργασίες που αφήσαμε σε εκκρεμότητα, επείγοντα τηλεφωνήματα που έπρεπε να κάνουμε και δεν τα κάναμε, και τα όμοια. Κι αν δεν τα καταφέρει να στρέψει αλλού τα ενδιαφέροντά μας, καλεί και άλλους δαίμονες να τον βοηθήσουν.

Παρακολουθεί πώς μελετούμε το ιερό Ευαγγέλιο! Εάν βλέπει ότι δεν προσηλώνεται η σκέψη μας στα νοήματα του θείου λόγου, δεν ανησυχεί ιδιαίτερα ο διάβολος. Γιατί γνωρίζει ότι αυτά που διαβάζουμε, μετά από λίγη ώρα θα τα ξεχάσουμε. Αν όμως είμαστε αγαθή γη που με λαχτάρα ακούμε τον λόγο του Θεού, που με ευλάβεια τον μελετούμε ημέρα και νύχτα, που τον κρύβουμε σαν θησαυρό βαθιά στην καρδιά μας και τον έχουμε οδηγό στη ζωή μας, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διακόψουμε τη μελέτη του θείου λόγου και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο.

Από τα όσα γράφονται εννοούμε πόσο πανούργος εχθρός είναι ο αντίδικος, πόσο απατηλά στρατηγήματα επινοεί για να μας πλανήσει, με πόσο μεγάλη μανία εργάζεται το καταχθόνιο έργο του και με τι τέχνη αρπάζει κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, για να μας υποσκελίσει!

Να μην τον φοβόμαστε
Αλλά οι πιστοί χριστιανοί να μην τον φοβόμαστε, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ιω. δ΄ 4).

● Να μάθουμε να διακρίνουμε τις παγίδες του και να λαμβάνουμε εγκαίρως τα μέτρα μας, «ἵνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν», γράφει ο θείος Απόστολος Παύλος (Β΄ Κορ. Β΄ 11).
● Κι ακόμη να ταπεινοφρονούμε, διότι την ταπείνωση δεν την αντέχει ο διάβολος. Μόλις ταπεινωθούμε, φεύγει από κοντά μας.
● Τέλος, να μην υποχωρούμε από την έπαλξή μας, όση κι αν είναι η πολεμική που ασκεί εναντίον μας ο σατανάς. «Ἄοκνος ψυχὴ ἐξήγειρε καθ’ ἑαυτῆς δαίμονας. Πληθυνθέντων δε πολέμων, ἐπληθύνθησαν στέφανοι», γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.

Ο αγωνιστής του καλού αγώνα εξεγείρει εναντίον του τους δαίμονες. Αλλά όσο πιο πολύ αυτοί τον πολεμούν, τόσο περισσότερο τον δοξάζει ο αγωνοθέτης Κύριος!

πηγή

Η λατρεία της κτίσεως

da
Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ
Ἡ Πρωτοχρονιά μέ τά ἔθιμά της καί τίς συνήθειες τῶν ἀνθρώπων καθιστᾶ ἀναγκαῖο νά ἐπισημάνουμε μερικές βασικές ἀρχές καί ἀπόψεις τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας πού εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Πρός Τιμόθεον γ΄ 15) καί ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ζωῆς περί τοῦ κόσμου καί τῶν σχέσεων τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν, ὅπως καί τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Θεόν καί τόν κόσμον.
******
1. Συνέπειες τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς Ρωμαίους (α΄ 25) ἐπισημαίνει τά ἀποτελέσματα τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐξέπεσε: 
α΄ στήν εἰδωλολατρεία καί τήν θεοποίηση τῶν κτισμάτων παρατηρώντας ὅτι: «ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν (ἐννοεῖται οἱ ἄνθρωποι) τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας» καί
β΄ στήν δυσέκνιπτη σοδομική ἀνηθικότητα.
2. Κοσμολογικές ἀρχές.
Θεμελιώδεις ὅροι πίστεως κατά τήν δογματική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι ὅτι:
α΄. Ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός πάντων, ὁρατῶν καί ἀοράτων. Αὐτός δημιούργησε πάντα τά κτιστά ἐκ μή προϋφεστώσης (δηλ. προϋπαρχούσης) ὕλης. Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τήν ὕλη καί τίς μορφές της ἐκ τοῦ μηδενός. 
β΄ Ὁ Θεός εἶναι ἀνώτερος πάσης φθορᾶς, παλαιότητος καί μεταβολῆς. Παραμένει ἀναλλοίωτος καί ἀμετάβλητος. Ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος δημιουργήθηκαν ἀπ’ Αὐτόν καί Αὐτός παραμένει ἀνεπηρέαστος ἀπό τίς ἐγκόσμιες αὐτές συνθῆκες.
Τίς δύο αὐτές βασικές παραδοχές διακηρύσσει ἡ ἁγία Γραφή μέ τούς λόγους:
«Σὺ κατ' ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι » (Πρός Ἑβραίους α΄ 10-12).
Δηλαδή : «Ἐσύ, Κύριε, ἀρχικά στερέωσες τή γῆ κι ἔργο δικό σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοί θά ἐξαφανιστοῦν, ἐνῶ ἐσύ παραμένεις. Τά πάντα θά παλιώσουν σάν ροῦχο. Σάν μανδύα θά τούς τυλίξεις, καί θ’ ἀλλάξουν. Ἐσύ ὅμως παραμένεις ὁ ἴδιος, τά χρόνια σου ποτέ δέ θά τελειώσουν».
Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε καί ὅσα ὁ ἅγιος Πατέρας μας Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος πολεμώντας μέ τόν φωτισμένο λόγο του τήν εἰδωλολατρία τῶν σύγχρονων του σέ παρόμοια εὐκαιρία (στήν Πρωτοχρονιά) τούς ἀποτρέπει νά θεωροῦν, ὅτι τά διάφορα στοιχεῖα τῆς φύσεως εἶναι Θεός καί νά τά προσκυνοῦν, λέγοντας τά ἑξῆς: 
«Οὐχ ἑορτάζομεν χρόνον τῶν ἀστάτως κινουμένων· οὐχ σεβόμεθα ἐνιαυτόν, τήν τῆς ἀνθρώπων ζωῆς δαπάνην· οὐ προσκυνοῦμεν ἀγῶνα τόν εἰς φθοράν ἡμᾶς ἕλκοντα· οὐ λατρεύομεν τῇ κτίσει· σύνδουλα γάρ τά γεγονότα· οὐ θεραπεύομεν τήν ὕλην· ἐξ οὐκ ὄντων γάρ ὑπέστη· ὡς γάρ ἀρχήν γενέσεως ἔσχε ταῦτα, καί φθορᾶς ὑπόκεινται τέλει. Οὐ σεβόμεθα οὐρανόν· ὡς καπνός γάρ ἐστερεώθη· οὐ σεβόμεθα τό φῶς· λόγῳ γάρ ἐδημιουργήθη· οὐ σεβόμεθα τήν σελήνην· σχήματι γάρ ἐκοσμήθη· οὐ σεβόμεθα τήν γῆν· ἐξ ὕδατος γάρ ἀνειλκύσθη· οὐ σεβόμεθα τό πῦρ. ὑλικόν γάρ τό στοιχεῖον· οὐ προσκυνοῦμεν τό ὕδωρ· ῥέουσα γάρ ἡ φύσις· οὐ λατρεύομεν τῷ χρόνῳ οὐχ ἔστηκε γάρ, ἀλλ’ ἀφίσταται. οὐ σεβόμεθα τήν ἡμέραν· διατάξει γάρ δουλεύει. Πάντα χρόνῳ γηρᾷ καί χρόνος μετά πάντα γηρᾷ· Θεός δέ μόνος παλαιότητος ἀνώτερος· καί δείκνυσιν ἡ τῆς συντελείας ἡμέρα» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν ἀρχήν τῆς Ἰνδίκτου, PG 59, 673). 
Ὅλα τά δημιουργήματα ὀφείλει νά τά σέβεται καί νά τά προστατεύει ὁ ἄνθρωπος κατά τήν ἐκλογή τοῦ Δημιουργοῦ : «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν» (Γενέσεως β΄ 15) τήν Δημιουργία
γ΄. Ἐπίσης ἄλλη θεμελιώδης κοσμολογική ἀρχή εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἐξουσιάζει καί κυβερνᾶ τόν κόσμο. Τό σύμπαν δέν πορεύεται ἀκυβέρνητος μέ αὐτοματισμούς, μηχανιστικά καί δέν ἐξελίσσεται νομοτελειακά, ἀλλά μέ τούς νόμους πού ἔχει θέσει ὁ Θεός φυσικούς, ἠθικούς καί πνευματικούς.
Ὁ Θεός κινεῖ τά πάντα. Μέ τό πρόσταγμά Του πορεύεται ἡ γῆ, ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, βλασταίνουν τά φυτά, πολλαπλασιάζονται θαλάσσια, ἐναέρια καί χερσαῖα καί οὕτω καθεξῆς. 
Ὁ ἴδιος ἅγιος Πατέρας διευκρινίζει, ὅτι οἱ πιστοί δέν τιμοῦν τά στοιχεῖα τῆς φύσεως καί τήν ἐξέλιξή τους, ἀλλά ἑορτάζουν, αὐτά πού ἔχουν σχέση μέ τίς θαυμαστές ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, τίς παρεμβάσεις Του πού ἀποσκοποῦν στήν σωτηρία τους.
Ἀπευθυνόμενος σέ ἐκείνους πού στρέφονται πρός τά δημιουργήματα καί τά στοιχεῖα τῆς φύσεως ἐπισημαίνει, ὅτι ὅλα αὐτά ὄχι μόνο εἶναι δημιουργήματα τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐξουσιαζόμενα ἀπ’ Αὐτόν καί ὀφείλουν νά ἐκπληρώσουν τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τους: 
«Ἡμεῖς δέ ἑορτάζομεν θεῖα καί παράδοξα πράγματα, τῶν μαρτύρων τούς ἄθλους, τῶν ταφέντων τάς νίκας, τῶν μή ὁρωμένων τά δίκτυα, τῶν διαλυθέντων τήν ἰατρείαν· ἐν πρώτοις τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μου τά θαύματα, ἅ διά τήν ἐμήν σωτηρίαν ἄνθρωπος γεγονώς ἐξετέλεσεν· εἶθ’ οὕτω τῶν δούλων αὐτοῦ τά πάθη· τοῦ Στεφάνου τόν λιθοκόλλητον στέφανον, τοῦ ἐνδόξου Λαυρεντίου τά κατά θανάτου τρόπαια, τῆς Ἄννης τήν ἀναγαύητον παρθενίαν.
Ὦ τριάς Τριάδος κήρυξ! ὤ λείψανα τῶν ὀδυνωμένων τά φάρμακα! ὤ κόνις πηγή ἰαμάτων! ὤ οἶκος οὐρανοῦ τό κάλλος μιμούμενος !
Ἀλλά καί τό ἄψυχον στοιχεῖον ἡ θάλλασα ἀλαλήτως βοᾷ πρός ὑμᾶς. Ἔλεγξας τούς συνδούλους, κηρύξω κἀγώ τόν Δεσπότην. Οὐ βαρεῖ με τό ἴχνος τοῦ πλάστου, ἁγιάζουσί με οἱ πόδες Χριστοῦ.
Μωϋσῆς ἔσχισεν, ἀλλ’ οὗτος ἡγίασε· τόν Ἰωνᾶν ἐῤῥόφησα, τοῦτον δέ φρίττω· τόν Νῶε ἐκλυδώνυσα, ἀλλ’ οὐ τολμῶ προσβλέψαι τῷ χερσί τόν ἄνθρωπον πλάσαντι. Ποσί τήν θάλασσαν ἡγίασε, τόν οὐρανόν τῷ θρόνῳ ἐδόξασε, τήν γῆν τῇ φάτνῃ ἐλάμπρυνε, τόν ᾃδην διά τοῦ τάφου ἐφώτισεν.
Οὐκ εἰμί ἀγνώμων καί ἄψυχος· ἐπιγιγνώσκω ὡς στοιχεῖον τόν ποιήσαντα· οὐ λέγω μετά τῶν Ἰουδαίων, Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρά Θεοῦ· ἀλλά κράζω εὐσεβοῦσα, Οὗτος μου Θεός, καί δοξάσω αὐτόν.
Δείξω τά τῆς ἐμῆς φύσεως, ἐλέγξω τῶν μιαιφόνων τάς γνώμας, δημοσιεύσω τοῦ περιπατήσαντός με τό κράτος. Οὗτοι σύνδουλοι, ἐκεῖνος Δεσπότης, οὗ φόβῳ τούτους ταράττω.
Ὁ Δεσπότης ἐν τῇ θαλάττῃ ἀβρόχως ἐβάδιζεν, οἱ δέ πλέοντες ἐθορυβοῦντο· ὁ δέ φόβος τούς κινδυνεύοντας βοᾷν παρεσκεύασεν, ὁ δέ φιλάνθρωπος τό θαῤῥεῖν παρεκελεύετο. Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί, μή φοβεῖσθε. Θαρσεῖτε τήν τῆς πίστεως ἔχοντες ἄγκυραν· εἰδωλολατρείας γάρ σπιλάς οὐκ ἐβύθισεν ὑμᾶς» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν ἀρχήν τῆς Ἰνδίκτου, PG 59, 674).
*****
3. Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ ἐλευθερία καί αὐτεξούσιος.
Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἔλλογος (δηλαδή μέ λογικό) ἐλεύθερος καί αὐτεξούσιος. Γι’ αὐτό καί δέν εἶναι δοῦλος στά στοιχεῖα τῆς φύσεως (Πρός Γαλάτες δ΄3, 9-10), ἀλλά προσκυνητής τοῦ Κτίστου καί Δημιουργοῦ Θεοῦ.
Ἐπειδή στήν ἀρχή τοῦ χρόνου ἐμφανίζονται διάφοροι ἀστρολόγοι πού ἐπιχειροῦν νά μαντέψουν τά γεγονότα πού θά συμβοῦν κατά τήν διάρκεια τοῦ χρόνου ἀκόμη καί νά προκαθορίσουν τήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά ἀπό τήν θέση καί τήν κίνηση τῶν ἄστρων στό στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ, ὁ πρύτανης τῶν θεολόγων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς διδάσκει ὅτι ἀπό τήν κίνηση τῶν οὐρανίων σωμάτων καθορίζονται τά καιρικά φαινόμενα καί δέν ἐπηρεάζεται ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορά, οὔτε τήν χαρά οὔτε τήν εὐτυχία οὔτε τήν ἐπιτυχία οὔτε τήν δυστυχία προκαλοῦν.
Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ κίνηση τῶν οὐρανίων ἐπιδρᾶ στήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά ἀντιβαίνει στήν περί ἐλευθερίας καί αὐτεξουσίου τοῦ ἀνθρώπου πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιβαίνει στήν λογική, στήν ἠθική καί στήν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου: 
«Στόν οὐρανό βρίσκονται δώδεκα ζώδια ἀπό τά ἀστέρια, πού ἔχουν ἀντίθετη κίνηση ἀπό τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τούς ἄλλους πέντε πλανῆτες, καί ὅτι οἱ ἑπτά πλανῆτες περνοῦν ἀπό τά δώδεκα ζώδια. Καί ὁ ἥλιος στό κάθε ζώδιο κάνει ἕνα μῆνα καί στούς δώδεκα μῆνες περνᾶ τά δώδεκα ζώδια.
Τά ὀνόματα τῶν δώδεκα ζωδίων εἶναι τά ἀκόλουθα, μαζί μέ τούς μῆνες τους 
Κριός κατά τόν μῆνα Μάρτιο 21 δέχεται τόν ἥλιο,
Ταῦρος κατά τόν μῆνα Ἀπρίλιο 23 δέχεται τόν ἥλιο
Δίδυμοι κατά τόν μῆνα Μάϊο 23 δέχεται τόν ἥλιο
Καρκῖνος κατά τόν μῆνα Ἰούνιο 24 δέχεται τόν ἥλιο
Λέων κατά τόν μῆνα Ἰούλιο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Παρθένος κατά τόν μῆνα Αὔγουστο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Ζυγός κατά τόν μῆνα Σεπτέμβριο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Σκορπιός κατά τόν μῆνα Ὀκτώβριο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Τοξότης κατά τόν μῆνα Νοέμβριο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Αἰγόκερως κατά τόν μῆνα Δεκέμβριο 25 δέχεται τόν ἥλιο
Ὑδροχόος κατά τόν μῆνα Ἰανουάριο 20 δέχεται τόν ἥλιο
Ἰχθύες κατά τόν μῆνα Φεβρουάριο 20 δέχεται τόν ἥλιο»
Ἡ σελήνη ὅμως κάθε μῆνα περνᾶ τά δώδεκα ζώδια, γιατί εἶναι πιό κάτω καί τρέχει διά μέσου αὐτῶν μέ περισσότετη ταχύτητα· ὅπως ἀκριβῶς, ἄν κάμεις μιά σφαίρα μέσα σέ μιά ἄλλη, ἡ μέσα σφαίρα θά γίνει μικρότερη, ἔτσι καί ὁ δρόμος τῆς σελήνης, ἐπειδή αὐτή εἶναι πιό κάτω, εἶναι λιγότερος καί διανύεται ταχύτερα. 
Οἱ Ἕλληνες παραδέχονται ὅτι μέ τήν ἀνατολή καί τή δύση καί τή σύγκρουση τῶν ἀστεριῶν αὐτῶν, τοῦ ἡλίου καί τῆς σελήνης καθορίζονται ἡ ζωή καί οἱ πράξεις μας· μέ αὐτά καταγίνεται ἡ ἀστρολογία.
Ἐμεῖς ὅμως παραδεχόμαστε ὅτι ἀπ’ αὐτά διαμορφώνονται καιρικές καταστάσεις, ἡ βροχή καί ἡ ἀνομβρία, τό κρύο καί ἡ ζέστη, ἡ ὑγρασία καί ἡ ξηρασία καί οἱ ἄνεμοι καί τά παρόμοια, ἀλλά μέ κανένα λόγο οἱ πράξεις μας· γιατί ἐμεῖς, ἐπειδή γίναμε αὐτεξούσιοι ἀπό τόν δημιουργό, εἴμαστε κύριοι σ’ αὐτές.
Ἄν λοιπόν ἀπό τήν κίνηση τῶν ἀστεριῶν κάνουμε τά πάντα, κατ’ ἀνάγκη κάνουμε, αὐτό πού κάνουμε· καί αὐτό πού γίνεται κατ’ ἀνάγκη οὔτε ἀρετή οὔτε κακία εἶναι. Καί ἄν οὔτε ἀρετή οὔτε κακία ἔχουμε, δέν εἴμαστε ἄξιοι οὔτε γιά τούς ἐπαίνους καί τά στεφάνια, οὔτε γιά τίς κατηγορίες ἤ τίς τιμωρίες· ἐπιπλέον θά βρεθεῖ καί ὁ Θεός ἄδικος, δίνοντας σέ ἄλλους ἀγαθά καί σέ ἄλλους θλίψεις.
Ἀλλά ἀκόμη οὔτε ὁ Θεός θά κυβερνᾶ οὔτε θά προνοεῖ γιά τά κτίσματά του, ἄν τά πάντα κατ’ ἀνάγκη ἄγονται καί φέρονται.
Ἐπίσης καί ἡ λογική θά μᾶς ἦταν περιττή· ἀφοῦ δέν εἴμαστε κύριοι καμιᾶς πράξεως, σκεφτόμαστε περιττά. Τό λογικό πάντως μᾶς ἔχει δοθεῖ γιά τήν σκέψη· κατά συνέπεια κάθε λογικό ὄν εἶναι καί αὐτεξούσιο.
Ἐμεῖς ὅμως παραδεχόμαστε ὅτι αὐτά δέν εἶναι κανενός ἀπό τά γινόμενα οὔτε τῆς γενέσεως αὐτῶν πού γίνονται οὔτε τῆς φθορᾶς αὐτῶν πού φθείρονται ἀλλά μᾶλλον σημεῖα τῶν βροχῶν καί τῆς μεταβολῆς τοῦ ἀέρα.
Ἴσως θά ἔλεγε κανείς ὅτι οὔτε αἴτια τῶν πολέμων εἶναι, ἀλλά σημεῖα, καί ἡ ποιότητα τοῦ ἀέρα, πού γίνεται ἀπό τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τά ἀστέρια, παγιώνει διάφορες κράσεις καί ἕξεις καί διαθέσεις μέ διαφορετικό τρόπο στόν καθένα.
Οἱ ἕξεις ὅμως βρίσκονται στή δικαιοδοσία μας· γιατί κυριαρχοῦνται ἀπό τόν λόγο καί ὁδηγοῦνται μέ τροπές» (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, κείμενο –μετάφραση – εἰσαγωγή –σχόλια Ν. Ματσούκα, Ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1983, σσ. 123-127).
Παρατηρώντας τά διάφορα δρώμενα αὐτές τίς ἡμέρες σέ διάφορες περιοχές τῆς πατρίδος μας πού χαρακτηρίζονται ὡς παραδοσιακά ἔθιμα τοῦ λαοῦ ἐπισημαίνουμε, ὅτι: 
α΄. Πολλά ἀπ’ αὐτά ἔχουν ἀντιχριστιανικό χαρακτῆρα καί ὡς ἐκ τούτου οἱ πιστοί ὀφείλουν νά ἀποφεύγουν καί νά τά πράττουν καί νά τά παρακολουθοῦν. 
β΄. Ἄλλα εἶναι ἀσύμβατα πρός τήν χριστιανική εὐπρέπεια καί φωτοφόρα ζωή ἀφοῦ «Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι » (Πρός Τίτον β΄ 11-12).
Δηλαδή : «Γιατί ὁ Θεός φανέρωσε τή χάρη του, γιά νά σώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτή μᾶς καθοδηγεῖ νά ἀρνηθοῦμε τήν ἀσέβεια καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες καί νά ζήσουμε μέ σωφροσύνη, μέ δικαιοσύνη καί μέ εὐσέβεια στόν παρόντα αἰώνα».
γ΄. Ἀλλά ἐξευτελίζουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, τιμή καί θεοείδεια κατά τό «Καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς » (Ψαλμοῦ μη΄ (μθ΄)13 )
δ΄. Ἄλλοι πάλι δέν μιμοῦνται εἰκονικῶς καί οὐσιαστικῶς τά ἄγρια θηρία φέροντες τήν μορφή τους, ἀλλά καί αὐτούς τούς δυσειδεῖς δαίμονες πρός καύχηση τῶν πονηρῶν σκοτεινῶν πνευμάτων καί ἀπώλεια τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων. 
*****
4. Ὁ αἶνος τῆς κτίσεως
Ὁ Ψαλμωδός καλεῖ ὅλα τά δημιουργήματα νά αἰνέσουν, νά προσκυνήσουν καί νά δοξολογήσουν τόν Κτίστη καί Δημιουργό τους: 
«Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῶν οὐρανῶν· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τοῖς ὑψίστοις. αἰνεῖτε αὐτόν, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ· αἰνεῖτε αὐτόν, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. αἰνεῖτε αὐτὸν ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτὸν πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς. αἰνεῖτε αὐτὸν οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν καὶ τὸ ὕδωρ τὸ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν. αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν. ἔστησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· πρόσταγμα ἔθετο, καὶ οὐ παρελεύσεται. αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι· πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον αὐτοῦ· τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, ξύλα καρποφόρα καὶ πᾶσαι κέδροι· τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά· βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ πάντες λαοί, ἄρχοντες καὶ πάντες κριταὶ γῆς· νεανίσκοι καὶ παρθένοι, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων· αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψώθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ μόνου· ἡ ἐξομολόγησις αὐτοῦ ἐπὶ γῆς καὶ οὐρανοῦ. καὶ ὑψώσει κέρας λαοῦ αὐτοῦ· ὕμνος πᾶσι τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ, λαῷ ἐγγίζοντι αὐτῷ » (Ψαλμοῦ ρμη΄ (148)
Δηλαδή : «Αἰνεῖτε τόν Κύριο ἀπ’ τούς οὐρανούς, αἰνεῖτε τον στό ὕψη ! Αὐτόν αἰνεῖτε ὅλοι του οἱ ἄγγελοι, αἰνεῖτε τον ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις!
Αὐτόν αἰνεῖτε ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη, αἰνεῖτε τον ὅλα τ’ ἄστρα τά φωτεινά ! Αἰνεῖτε τον οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν, καί τά νερά που ‘ναι πιό πάνω ἀπ’ τ’ οὐράνια.
Τήν ὕπαρξη ἄς αἰνοῦνε τοῦ Κυρίου, γιατί αὐτός τό πρόσταξε καί γίνανε. Τά στέριωσε γιά πάντα, γιά αἰώνια, ἔδωσε νόμο καί δέ θά τόν παραβοῦν. Αἰνεῖτε, τόν Κύριο ἀπ’ τήν γῆ, θάλασσα, κήτη κι ὅλοι οἱ βυθοί!
Φωτιά καί χαλάζι, χιόνι κι ὁμίχλη, ἀνεμοθύελλα, ἐσεῖς πού ἐκτελεῖτε τίς προσταγές του! Βουνά κι ὅλα τά ὑψώματα, δέντρα ὀπωροφόρα κι ὅλοι οἱ κέδροι.
Ἄγρια ζῶα κι ὅλα τά ἥμερα, ὅλα ὅσα ἕρπετε κι ὅσα πετᾶτε! Βασιλιάδες τῆς γῆς κι ὅλοι οἱ λαοί, ἄρχοντες, καί τῆς γῆς οἱ κυβερνῆτες ὅλοι!
Κοπέλες, παλικάρια, γέροντες καί παιδιά μαζί! Τ’ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἄς αἰνοῦν, γιατί μονάχα ἡ ὕπαρξή του ὑπερέχει ἡ δόξα του κυριαρχεῖ σέ γῆ καί οὐρανό!
Τό κύρος τοῦ λαοῦ του ἐξύψωσε· ὥστε νά τόν ὑμνοῦν ὅλοι οἱ πιστοί του, ὅλος ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, πού ΄ναί δικός του καί ἀγαπημένος του».
*****
5. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι κύριος καί ὑπεύθυνος τῶν πράξεών του, τῶν λόγων του, τῆς συμπεριφορᾶς του.
Ὁ χρόνος εἶναι σχετικός ρυθμιζόμενος ἀπό ἀνθρώπινες συμφωνίες, οἱ ὁποῖες δέν ἰσχύουν παντοῦ, δηλαδή σέ ὅλους τούς τόπους, σέ ὅλες τίς περιόδους τῆς ἱστορίας καί ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό ὑπάρχουν τά διάφορα ἡμερολόγια μέ παροδικό χαρακτήρα πού ἔχουν τοπικό καί χρονικό ὁρίζοντα. 
Ἡ σχετικότητα τοῦ χρόνου προκύπτει καί ἀπό τήν διαπίστωση, ὅτι ὁ χρόνος μετρᾶται ὡς πρός τήν γῆ. Γιά τά λοιπά οὐράνια σώματα δέν ἰσχύουν, ὅσα ἰσχύουν στή γῆ. 
Τούτων δοθέντων εἶναι ἀνάγκη νά τονίσουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τά δικά μας ἔργα μᾶς κάνουν χαρούμενους, εὐτυχισμένους, ἐπιτυχημένους ἤ δυστυχισμένους καί ἀπελπισμένους μέσα στόν χρόνο καί ὄχι τά οὐράνια σώματα.
Εἶναι ἀνάγκη οἱ πιστοί νά προσέξουμε καί τοῦτο ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐγκαινίασε τήν νέα περίοδο τῆς ἱστορίας κηρύττοντας τόν Ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν «καλέσαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτὸν» (Ἡσαΐου ξα΄ 2), δηλαδή περίοδο πού ὁ Θεός δέχεται τήν μετάνοια τῶν ἀνθρώπων καί παρέχει ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί τά ἄλλα δῶρα τῆς χρηστότητος καί ἀγαθότητός Του κατά τό:
«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Πρός Κορινθίους Β΄ στ΄ 2) 
Γιά νά γίνει αὐτό ζητᾶμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὥστε ἡ ζωή μας καί ἡ δραστηριότητά μας μέσα στόν χρόνο νά ἀντανακλᾶ τήν θεία δόξα καί εὐπρέπεια. 
«Εὐλόγησον Κύριε τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου»

Καθώς εορτάζομε για μια ακόμη φορα την Πρωτοχρονιά... Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

Καθώς ἑορτάζομε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν Πρωτοχρονιά, μέσα σέ ἕνα κλῖμα ζοφερό, ἔρχονται κάποια γεγονότα νά μᾶς ξυπνήσουν άπό τόν πνευματικό λήθαργο, στόν ὁποῖο βρισκόμαστε ἐν πολλοῖς, ὑπενθυμίζοντάς μας ὅτι ὁ κόσμος προχωρεῖ χωρίς ὅραμα καί βασανίζεται ἀπό ποικίλα καί μεγάλα προβλήματα, καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει ὅλοι μας νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας.Τό 2013 ἦταν ἕνας δύσκολος χρόνος, πού ἄφησε πολλές θλίψεις καί πικρίες ἕνεκα τῆς ἀνέχειας καί τῆς ἔνδειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς ἀπανθρωπίας, κυρίως ὅμως ἕνεκα τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό.
·  Στήν Ἑλλάδα οἱ δυσκολίες ἦταν καί εἶναι μεγάλες σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ὁ ἀγώνας δύσκολος, ὁ δρόμος τραχύς .
    Χωρίς νά θέλωμε νά εἴμαστε ἀπαισιόδοξοι, θεωροῦμε ὅτι ἡ ὅλη ἐικόνα προοιωνίζει σκληρό μέλλον. Μακάρι νά συνειδητοποιήσωμε τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι μία. Χρειάζεται μετάνοια, ἀλλαγή τρόπου ζωῆς καί σκέψεως, ἑνότητα καί ὁμόνοια. Ἀπαιτεῖται πίστη ἀκράδαντη στόν Θεό καί ἀγάπη πρός αὐτόν τόν τόπο πού τόσο ταλαιπωρεῖται, ὡς μή ὤφελεν, ἀπό τά παιδιά του καί ἀπό τούς ξένους.
    Τώρα, παρά ποτέ, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συστράτευση τῶν κοινωνικῶν καί πολιτικῶν δυνάμεων, γιά νά κλείσουν οἱ πληγές καί νά προχωρήσωμε πρός τήν ἔξοδο ἀπό τήν πολυεπίπεδη κρίση.
    Αὐτό ὅμως τό ἔργο ἀπαιτεῖ θυσίες καί αὐταπάρνηση. Εἴμαστε ἄραγε ἕτοιμοι νά δουλέψωμε ὅλοι μας, κατά τό νέο ἡμερολογιακό ἔτος, γιά τήν ἀνόρθωση τῆς «πεπτωκυίας σκηνῆς»;
  Κάθε ἡμέρα γίνεται κατανοητό, ὅτι χωρίς ἀνθρώπους θυσίας, μπροστάρηδες, πού θά ἔχουν ἀρνηθῇ τόν ἑαυτό τους καί θά εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιαστοῦν, οὐδεμία πρόοδος θά ὑπάρξῃ.
    Μακάρι, μέ τήν χάρη καί τήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, νά βροῦμε τόν δρόμο μας.
·  Ὅμως καί γενικώτερα τά πράγματα δέν εἶναι εὐχάριστα. Ἄς ἀναφέρωμε ὡρισμένα συγκλονιστικά στοιχεῖα.
  — Τό πρόβλημα τῆς Κύπρου, ἐνῷ τά χρόνια περνοῦν, παραμένει ἄλυτο. Ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς Μεγαλονήσου εὑρίσκεται ὑπό τουρκική κατοχή, μέ τόν πληθυσμό ξερριζωμένο καί τίς Ἑλληνικές Ὀρθόδοξες Χριστιανικές ἑστίες ρημαγμένες. Ἡ ἐπίσκεψή μας στά Κατεχόμενα, πρό ὀλίγου καιροῦ, γέμισε τήν ψυχή μας μέ θλίψη καί ὀδύνη.
  — Τό νέο ἔτος εὑρίσκει τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στήν Συρία, μέσα στόν πόνο, στό δάκρυ, στά αἵματα.
    Οἱ ἐκεῖ ἀδελφοί μας, σηκώνουν τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου καί βιώνουν ἡμέρες φρίκης, ἡμέρες διωγμῶν τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων.
    Ἡ Συρία, στήν ὁποία ἄνθισε ὁ Χριστιανισμός, εἶναι βαμμένη στό αἶμα.
    Οἱ ἀπαχθέντες Ἀρχιερεῖς, ἄν ζοῦν, βιώνουν τό δικό τους μαρτύριο.
    Οὐδείς γνωρίζει ἐπίσης τήν τύχη τῶν ἀπαχθεισῶν Μοναχῶν.
    Οἱ Χριστιανικοί οἰκισμοί ρημάζουν. Οἱ ἄνθρωποι παραδίδονται στήν μάχαιρα τῶν φανατικῶν καί φονταμενταλιστῶν Ἰσλαμιστῶν.
    Κανείς δέν λογαριάζει τήν φωνή τῶν ἀδικουμένων, οὔτε τήν φωνή κάποιων πνευματικῶν ἡγετῶν τοῦ κόσμου πού ὑπερασπίζονται τά δικαιώματά τους.
  — Ἐπίσης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Ἰωάννης εἶναι ἀκόμη στήν φρικτή φυλακή τῶν Σκοπίων, μέ ἐπισφαλῆ ὑγεία, μέσα σέ ἕνα κελί πού συνωστίζονται τριάντα ἀκόμα κρατούμενοι. Ὅλες οἱ ἐκκλήσεις γιά τήν ἀπελευθέρωσή του πέφτουν στό κενό.
·  Οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς φαίνεται ὅτι δέν νοιάζονται γιά τήν προάσπιση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τά ὁποῖα βάναυσα παραβιάζονται. Δέν συγκινοῦνται ἀπό τίς σφαγές, τίς οἰμωγές καί τά δάκρυα τῶν ἀθώων θυμάτων.
    Ἡ διεθνής κοινότητα παρακολουθεῖ μέ ἀπάθεια τά φρικτά ἐγκλήματα.
    Τά λόγια τους, στεγνά καί στυγνά, σιδερένια, ὅπως καί οἱ καρδιές τους, προδίδουν τίς σκέψεις τους, οἱ ὁποῖες μόνο σύμφωνες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι.
·  Ὄμως, μέσα ἀπό τόν διωγμό καί τό μαρτύριο λάμπει περισσότερο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Τόν πρῶτο καί τόν τελευταῖο λόγο τόν ἔχει Ἐκεῖνος. «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστίν» (Λουκ. ιη’. 27).
    Ἀδελφοί μου, πρός Αὐτόν, τόν παντοδύναμο Κύριό μας, σήμερα καί πάντοτε, ὑψώνομε τήν καρδιά μας, τά μάτια μας, τήν ὑπαρξή μας ὁλόκληρη καί τόν παρακαλοῦμε νά λυπηθῇ τόν καθένα ξεχωριστά, τήν Πατρίδα μας, τόν κόσμο ὅλο καί διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Μητρός Του, τοῦ Οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά φωτίσῃ, νά ὁδηγήσῃ στήν μετάνοια καί νά σώσῃ τόν σύμπαντα κόσμο ἐκ τῶν, συνεχουσῶν αὐτόν, δεινῶν καταστάσεων καί συμφορῶν.
    Δός Κύριε τήν εὐλογίαν σου καί τήν δωρεά σου κατά τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητός Σου.
Σᾶς εὔχομαι κάθε εὐλογία καί δωρεά παρά τοῦ Θεοῦ κατά τό νέο Ἔτος.
Τά ἔτη σας πολλά καί εὐλογημένα.

ΥΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ Τόμος 2014 Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος

                        


Ήδη γράφει ο καθένας μας τις τελευταίες αράδες των πεπραγμένων και των βιωμάτων μας για το 2013 και θα τοποθετηθούν ως ενιαίος τόμος σε λίγο στην βιβλιοθήκη της ζωής μας.

Απομένει η τελεία και η παύλα. Ότι γράφτηκε, γράφτηκε. Σε λίγο θ΄ ανοίξουμε νέο βιβλίο, η αγάπη του Θεού το επέτρεψε. Οι ευχαριστίες είναι εγκάρδιες και η δοξολογία μέγιστη. Υπάρχουν κανόνες ανάγνωσης και αξιοποίησης, αν τους προσέξουμε και τους εφαρμόσουμε θα είμαστε και οι κερδισμένοι.

Στο κατ΄ έτος βιβλίο της ζωής δεν μπορούμε να μείνουμε στο ωραίο εξώφυλλο του βιβλίου που είναι η πρωτοχρονιά, με τις ευχές, τα δώρα, τις γιορτές, τους στολισμούς. Αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν όλα αυτά και η πραγματικότητα θα είναι ενώπιών μας και προκλητική. 

Θα πρέπει να προχωρήσουμε στην συγγραφή μιάς-μιάς σελίδας, όσες και οι ημέρες του 2014. Γραμμένα με μελάνι την αγάπη, την πίστη, την δοτικότητα, την υπομονή, την καταλλαγή. Τα κείμενα θα είναι όχι απλά ευχάριστα, αλλά και χρήσιμα σ΄ εμάς και στον περίγυρό μας.

Μπορεί κάποιες σελίδες να τσακίζονται. Θα είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας, της υγείας, της εργασίας, της οικογένειας. Μην απελπιζόμαστε, συνιστά ολιγοπιστία. Υπάρχει Θεός, βοηθός και υπερασπιστής μας. Μπορεί και να σκίσουμε κάποιες σελίδες, λόγω της αμαρτίας. 

Μη πτοηθούμε, υπάρχει η μετάνοια και με την ειλικρινή εξομολόγηση θα έχουμε πάλι σελίδες εμφανίσιμες. Ίσως μερικές σελίδες τις βρέξουμε με δάκρυα απογοήτευσης, χαράς, συντριβής, θλίψης. Δεν είναι σωστό να τις σκίσουμε, με την θέρμη της προσευχής μπορούμε να τις στεγνώσουμε και να τις επαναφέρουμε στην προηγούμενη κατάστασή τους. Θα τις χρειαστούμε. Άρα δεν διαγράφουμε ό,τι κάναμε, μπορεί να μετανιώσουμε έμπρακτα, τα πεπραγμένα μας όμως υπάρχουν, κάποτε ως έλεγχος και άλλοτε ως έπαινος. 

Ταυτόχρονα δεν αντιγράφουμε κανέναν, είμαστε προσωπικότητες μοναδικές και ανεπανάληπτες. Η καθεμία με τα χαρίσματά της και τις δυνατότητές της. Δεν τεμπελιάζουμε, άρα και δεν αφήνουμε να σκονιστεί το βιβλίο. Πρέπει να είμαστε σε πνευματική εγρήγορση ώστε να προλάβουμε τα απρόοπτα και να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά έγκαιρα και σωστικά.

Κάποιων η συγγραφή μπορεί να τελειώσει απότομα, άδοξα, ξαφνικά. Ο βιολογικός θάνατος μπορεί να μην είναι ο ευπρόσδεκτος επισκέπτης, είναι ο σίγουρος όμως. Ας συμπληρώσουμε τις άγραφες σελίδες εμείς με την προσευχή, με τις αναμνήσεις, με την προσδοκία της κοινής μέλλουσας συνάντησης.

Ετοιμάζουμε λοιπόν, τον νέο τόμο της βιωτής μας λεπτό προς λεπτό, με ευθύνη και σοβαρότητα. Οι 365 σελίδες του θα συνθέσουν το 2014. Στο τέλος θα τοποθετηθεί και εκείνος στην βιβλιοθήκη της ζωής μας. Όχι όμως στο χρονοντούλαπο της προσωπικής μας ιστορίας.

Δεν ξεχνάμε, διορθωνόμαστε διαρκώς. Χαιρόμαστε στις επιτυχίες και διδασκόμαστε από τις αποτυχίες. Για όλα αυτά -και άλλα που ο καθένας θ΄ ανακαλύψει κατά το γράψιμο- πρέπει να ευγνωμονούμε τον Τριαδικό Θεό και Πλάστη μας. 

Μας αγαπά αδελφικά και μας ανέχεται πατρικά. Μας ενδυναμώνει στις δυσκολίες , μας εμψυχώνει στις αγωνίες και μας επιβραβεύει στις νίκες. Τα ευχάριστα μακάρι να είναι πολλά και μόνιμα, τα δυσάρεστα ελάχιστα και αντιμετωπίσιμα. 

Καλή και καρποφόρα συγγραφή! Kαλή και ευλογημένη χρονιά!
πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ. κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

agvasileioskaisareias
Ο Βασίλειος Καισαρείας, γνωστότερος ως Μέγας Βασίλειος (μεταξύ 329 και 333 – 379), υπήρξε Πατέρας της Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, κορυφαίος θεολόγος του 4ου αιώνα και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, που θεωρούνται προστάτες της παιδείας.
Η ζωή του:  Γεννήθηκε στα 330 στη Νεοκαισάρεια της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Βασίλειος ασκούσε το επάγγελμα του καθηγητή ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και η μητέρα του Εμμέλεια ήταν απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων (ο πατέρας της είχε πεθάνει ως Χριστιανός μάρτυρας). Στην οικογένεια εκτός από το Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ ή εννέα παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Ναυκράτιος που έγινε ασκητής και θαυματουργός Άγιος, η Μακρίνα (Οσία Μακρίνα) και ο Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας, ενώ κάποιο φαίνεται να πέθανε σε βρεφική ηλικία.
Όντας φιλάσθενος από μικρός, ο Βασίλειος μεταφέρθηκε από τη γιαγιά του Μακρίνα στο κτήμα των Αννήσων κοντά στον ποταμό Ίρι, όπου ανατράφηκε από αυτήν μέχρι το θάνατό της και μετέπειτα από την πρωτότοκη αδερφή του Μακρίνα η οποία επηρέασε καθοριστικά τον μικρό Βασίλειο να στραφεί στην Χριστιανική πίστη. Την εγκύκλια παιδεία έλαβε από τον πατέρα του ενώ μετά την εκδημία του (γύρω στα 345) μετέβη στην Καισάρεια. Κατόπιν η ανάγκη του για περαιτέρω μόρφωση τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε κοντά στο γνωστό δάσκαλο της εποχής Λιβάνιο και επακόλουθα στην Αθήνα (352).
Στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Γρηγόριο από την Καππαδοκία (τον μετέπειτα Γρηγόριο το Θεολόγο) αναπτύσσοντας μία μεγάλη φιλία, εγγράφηκε στη σχολή του Χριστιανού φιλοσόφου Προαιρεσίου και παρακολούθησε τη διδασκαλία του καθώς και τη διδασκαλία άλλων φιλοσόφων όπως ο Ιμέριος.
Επέστρεψε στην πατρίδα του το καλοκαίρι του 356, εγκαταστάθηκε στην Καισάρεια και, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, έγινε καθηγητής της ρητορικής. Το 358, επηρεασμένος από το θάνατο του αδερφού του μοναχού Ναυκρατίου, βαπτίζεται Χριστιανός, πιθανόν από τον επίσκοπο Διάνιο, και αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στην ασκητική πολιτεία. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, επιθυμώντας την ανεύρεση κατάλληλου τόπου διαμονής. Επέστρεψε το 359 στον Πόντο και για μικρό χρονικό διάστημα διέμεινε στην Αριανζό, κοντά στο φίλο του Γρηγόριο.
Τον Ιανουάριο του 360 φαίνεται να συμμετείχε, ως παρατηρητής εντεταλμένος από τον επίσκοπο Διάνιο, στην αρειανική Σύνοδο, που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για την έριδα μεταξύ Ομοουσιανών και Ομοιανών. Μετά την υπογραφή, από μέρους του Διανίου, του συμβόλου των Ομοιανών, ο Βασίλειος απογοητευμένος αποσύρθηκε στο ησυχαστήριο της αδερφής του εγκαινιάζοντας τη μνημειώδη αλληλογραφία του με το Γρηγόριο.
Το καλοκαίρι του 364 ο Ευσέβιος Καισαρείας τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Η μεγάλη δραστηριότητα και η μόρφωση του Βασιλείου προκάλεσαν τα ζηλόφθονα αισθήματα του Ευσεβίου γεγονός που οδήγησε τον πρώτο, για ακόμα μία φορά, να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η μεσολάβηση, όμως, του Γρηγορίου επιφέρει εξομάλυνση των σχέσεων και την επιστροφή του Βασιλείου στην Καισάρεια. Μετά το θάνατο του Ευσεβίου, με τη συνδρομή του Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων και του Γρηγορίου επισκόπου Ναζιανζού, εκλέγεται διάδοχός του στην επισκοπική έδρα της Καισάρειας και αναλαμβάνει συν τω χρόνω, λόγω του κύρους της προσωπικότητάς του, την εξαρχία της Αρχιεπισκοπής του Πόντου.
Στον εκκλησιαστικό τομέα, ως επίσκοπος πλέον, ο Βασίλειος αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού), όντας σε επιστολική επικοινωνία με το Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Πάπα Ρώμης Δάμασο. Στην περιφέρεια της ποιμαντικής του ευθύνης είχε να αντιμετωπίσει την έντονη παρουσία του αρειανικού στοιχείου και άλλων χριστιανικών, μη ορθόδοξων, ομολογιών. Σε αυτό τον τομέα έδρασε και ως επίσκοπος, δηλαδή οργανωτικά, αλλά και με την αντιρρητική του γραμματεία. Μέσα από τις επιστολές του φαίνονται οι προσπάθειες που κατέβαλε για την ανάδειξη άξιων κληρικών στο ιερατείο, την καταπολέμηση της σιμωνίας των επισκόπων, την πιστή εφαρμογή των ιερών κανόνων από τους πιστούς καθώς και η ποιμαντική μέριμνα, που επέδειξε έναντι των αποκομμένων και περιθωριοποιημένων μελών της Εκκλησίας. Η όλη του δραστηριότητα επιφέρει τη βαθμιαία αναγνώρισή του ως κοινού έξαρχου ολόκληρου του ασιατικού θέματος της Αυτοκρατορίας.
Στην οικουμενική Εκκλησία ο Βασίλειος αναλαμβάνει τα πνευματικά ηνία από το Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος βαθμιαία αποσύρεται από την ενεργό δράση λόγω γήρατος. Εργάζεται για την επικράτηση των ορθόδοξων χριστιανικών αρχών και υπερασπίζεται το δογματικό προσανατολισμό της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας. Προσπαθεί να βρίσκεται σε αλληλενέργεια με τα ορθόδοξα πατριαρχεία και ουσιαστικά υποκαθιστά και αντικαθιστά την αρειανίζουσα ιεραρχία του πολιτικού κέντρου της Αυτοκρατορίας. Σε αυτή την προσπάθεια συναντά την αδιάφορη ή προκατειλημμένη στάση των άλλων πατριαρχείων, γεγονός, που παρά την απογοήτευση που του επιφέρει δεν τον καταβάλει στη συνέχιση του αγώνα του.
Έργο ζωής και σημαντικό σταθμό στην πορεία του, αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, του Πτωχοκομείου ή Βασιλειάδας. Εκεί διοχετεύει όλη την ποιμαντική του ευαισθησία, καθιστώντας την πρότυπο κέντρου περίθαλψης και φροντίδας των ασθενέστερων κοινωνικά ατόμων. Ουσιαστικά η Βασιλειάδα υπήρξε ένας πρότυπος οίκος για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών άρρωστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με έναν αληθινά χριστιανικό τρόπο.
Καταπονημένος από την ευρεία δράση που ανέπτυξε σε πολλούς τομείς της χριστιανικής μαρτυρίας καθώς και την ασκητική ζωή, την οποία ακολουθούσε, ο Βασίλειος πεθαίνει την 1 Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία 50 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία του συμμετέχουν Ιουδαίοι, πιστοί της εθνικής θρησκείας και ένα πλήθος ανομοιογενούς θρησκευτικής και εθνικής απόχρωσης. Η παρακαταθήκη του υπήρξε το τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό – δογματικό του έργο μαζί με τη συμβολή του στη λειτουργική και την πρωτότυπη ανθρωπιστική του δράση.
Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την 1η Ιανουαρίου ενώ από το 1081 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης Ιωάννης Μαυρόπους (ο από Ευχαΐτων) θέσπισε έναν κοινό εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Ιωάννη Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, στις 30 Ιανουαρίου ως προστατών των γραμμάτων και της παιδείας. Η Αγγλικανική και η Καθολική εκκλησία τιμούν την μνήμη του στις 2 Ιανουαρίου, ενώ η Λουθηρανική και η Επισκοπελιανή, στις 14 Ιουνίου.
To Έργο του Μεγάλου Βασιλείου:  Ο Μέγας Βασίλειος είναι ένας από τους σημαντικότερους δογματικούς θεολόγους του Χαλκηδόνιου Χριστιανισμού με σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του Τριαδολογικού δόγματος. Διακήρυξε την ενότητα της Αγίας Τριάδας ως μιας ουσίας και προχώρησε στον προσδιορισμό του υποστατικού διαχωρισμού των Προσώπων της. Κάθε υπόσταση διακρίνεται από ορισμένους τρόπους ύπαρξης και μεμονωμένα χαρακτηριστικά (ιδιώματα): ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννηθείς αχρόνως και το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό διά του Πατρός. Η μόνη προτεραιότητα του Πατέρα είναι λογική, μη χρονική και δεν ενέχει καμία ανωτερότητα.
Στο έργο τόνισε επίσης τη σημασία της διάκρισης μεταξύ ουσίας και ενεργειών του Θεού. Μεταξύ του άκτιστου Θεού και του κτιστού κόσμου υπάρχει οντολογικό χάσμα, που αποκλείει την κατ’ ουσία κοινωνία και σχέση μεταξύ τους. Ο Θεός καθίσταται αντιληπτός στον κόσμο διά των ενεργειών του. Το ότι ο κόσμος διατηρείται στο “είναι” οφείλεται στη δημιουργική, συνεκτική και ζωοποιό ενέργεια του Θεού.
Ο Βασίλειος υπήρξε θαυμαστής του μεγάλου αλεξανδρινού φιλοσόφου Ωριγένη αλλά στο ερμηνευτικό του έργο απορρίπτει την αλληγορική μέθοδο και πλησιάζει προς την αντιοχειανή σχολή. Ερμηνεύει χρησιμοποιώντας το κείμενο ως αφορμή έκθεσης των προσωπικών του θέσεων.
Κεφαλαιώδης ήταν και η συμβολή του στην αξιολόγηση της θύραθεν παιδείας μέσα στη χριστιανική Εκκλησία. Μελετητής ο ίδιος και γνώστης της ελληνικής φιλοσοφίας, τη χρησιμοποιεί ως όργανο επεξεργασίας και διατύπωσης των θεολογικών του αντιλήψεων. Η φιλοσοφία, κατά το Βασίλειο, πρέπει να μελετάται υπό το νέο χριστιανικό πρίσμα. Δεν απορρίπτει τη μελέτη των κλασσικών γραμμάτων, αντίθετα προτρέπει στη χρήση τους ως ένδυμα της χριστιανικής θρησκευτικής διδασκαλίας.
Στον τομέα του μοναχισμού ανέλαβε δράση θέτοντάς τον υπό τον έλεγχο της εκκλησιαστικής ηγεσίας και εισήγαγε την ομολογία της αφιέρωσης στο Θεό και της ένταξης στην αδελφότητα, η οποία προέβλεπε αγαμία, υπακοή και ακτημοσύνη. Επίσης έθεσε την αυθαίρετη πνευματικότητα του μοναχισμού στη σταθερή βάση της Αγίας Γραφής και τοποθέτησε τους μοναχούς στη γραμμή του κοινού βίου και της οργανωμένης δράσης.
Πλούσιο είναι και το νομικό του έργο το οποίο βρίσκουμε συγκεντρωμένο κυρίως στις επιστολές του προς τον Αμφιλόχιο Ικονίου, από τις οποίες προήλθαν οι 85 κανόνες που, αφού επικυρώθηκαν από τη Σύνοδο εν Τρούλω στα τέλη του 7ου αιώνα (691/2), αποτελούν ως σήμερα, ως συστατικό στοιχείο των νομοκανονικών συλλογών, βασικό βοήθημα του εκκλησιαστικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει και για ένα άλλο νομικό του έργο, τους λεγόμενους «μοναχικούς κανόνες» διατάξεις που αφορούν την οργάνωση των μονών και τη διαβίωση των μοναχών. Οι καμόνες αυτοί δεν επικυρώθηκαν ποτε. Η έλλειψη ωστόσο συνοδικής επικύρωσης δεν επηρέασε, λόγω του κύρους του συντάκτη, την εφαρμογή τους στην πράξη. Ενδεικτικό της μεγάλης εκτίμησης στο έργο του Μ.Βασιλείου που έτρεφαν οι ερμηνευτές των δικαιϊκών πηγών όχι μόνο του χώρου της Εκκλησίας αλλά και της Πολιτείας, αποδεικνύεται από την συχνή παραπομπή των κανόνων του στα σχόλια των Βασιλικών, της τελευταίας δηλαδή επίσημης κωδικοποιήσεως που πραγματοποιήθηκε κατ΄εντολήν του Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού στα τέλη του 9ου αιώνα.[2] Ιδιαίτερα αισθητή είναι η επίδραση του Μ. Βασιλείου στο Οικογενειακό Δίκαιο, όπου πρώτος έθεσε με κατηγορηματικότητα το όριο των τριών επιτρεπόμενων γάμων, που απετέλεσε μέχρι το 1982 πολιτειακό δίκαιο και εξακολουθεί ακόμη να ισχύει επί του θρησκευτικού γάμου.
Συγγραφικό έργο:  Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:
  • Δογματικά συγγράμματα.
  • Ασκητικά συγγράμματα.
  • Ομιλίες.
  • Επιστολές.