«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά»...

  Η καταγραφή κάποιων παγκόσμιων δεινών, ακόμη και όταν ενδύονται με τον ευφημισμό των «ηθικών προκλήσεων», μπορεί εύκολα να μας κάνει να αισθανθούμε καταβεβλημένοι και αβοήθητοι να αντιστρέψουμε την πλημμυρίδα της ηθικής κατάπτωσης, που απειλεί να παρασύρει τις πιο αγαπητές αξίες της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.


Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς υπάρχει αληθινά πόλεμος που λυσσομανά.



Η θρησκευτική πίστη του δυτικού κόσμου έχει λεπτυνθεί και ίσως έχει διαλυθεί. Οι κύριες εκκλησίες έχουν αυξανόμενα αποδεχθεί την πολιτική ορθότητα και τον ηδονισμό.



Όχι μόνο πρόδωσαν τη χορεία των μαρτύρων, αλλά έχουν απορρίψει κάθε μορφή ασκητισμού, που είναι το θεμέλιο της αγιότητος...


Οι περισσότερες έχουν εγκαταλείψει κάθε μορφής διεκδίκηση, ότι σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η δόξα του Θεού. Και οι ταγοί τους απορούν ακόμη, γιατί οι ακολουθίες τους είναι κάτι περισσότερο από διασκέδαση.

Ίσως η μεγαλύτερη ηθική και πνευματική πρόκληση για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς σήμερα προέρχεται λιγότερο από το πεδίο της ιατρικής τεχνολογίας, παρά από τον πειρασμό αυτού που αποκαλείται «καλοήθης αποστασία».



Αυτή είναι ο κακοήθης «πειρασμός» να ανανεώσουμε, στο όνομα του χριστιανισμού, αξίες και πεποιθήσεις που δίνουν νόημα στη ζωή μας.



Είναι ένας πειρασμός, στον οποίο πολλές χριστιανικές εκκλησίες έχουν ήδη υποκύψει. Είναι ύπουλος και εύκολα καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της «σχετικότητος».

Πράγματι υπάρχει πόλεμος που λυσσομανά. Και εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να διαλέξουμε.Από τη μία πλευρά μπορούμε να αποδεχθούμε την ήττα. Μπορούμε να ενδώσουμε στις κοσμικές πιέσεις και να συσχηματιστούμε, όπως έχουν κάνει οι άλλοι.



Από την άλλη πλευρά μπορούμε να δώσουμε νέα αξία στην Ορθόδοξη διδασκαλία, την οποία υπηρετούμε σήμερα μόνο με τα χείλη· διδασκαλία για τη μεταμόρφωση του κόσμου, για την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της κάθε ανθρώπινης ζωής, για τη σωτηριώδη δύναμη του Ευαγγελίου και για το αποστολικό χρέος να εξαγγείλουμε και να ζήσουμε αυτό το Ευαγγέλιο μέσα σε ένα κόσμο αμαρτωλό και εχθρικό.

Εάν, με τη Χάρη του Θεού, διαλέξουμε τη δεύτερη θέση, αυτό σημαίνει ότι διαλέγουμε τη μόνη απάντηση που είναι κατάλληλη στις σημερινές ηθικές προκλήσεις...Αυτό σημαίνει πρόκληση να γίνουμε άγιοι.



Όμως το να κάνεις αυτή την εξαγγελία στην εποχή των βιοϊατρικών διλημμάτων και των άλλων προόδων προκαλεί τη γελοιότητα και τη χλεύη. Το να αρνείσαι να συσχηματισθείς με το χρησιμοθηρικό πνεύμα, τόσο εμφανές στις δυτικές κοινωνίες, οπωσδήποτε είναι το σημερινό ανάλογο της άρνησης να θυσιάσεις στο άγαλμα του Ρωμαίου Αυτοκράτορος.



Προκαλεί όχι μόνο χλευασμό, αλλά και μαρτύριο.

Ό,τι διακρίνει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη από κάθε άλλη έκφραση Χριστιανικής πίστης, είναι η πεποίθησή της ότι το ανθρώπινο πρόσωπο καλείται από το Θεό να αλλάξει· να ωριμάσει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος· να προχωρήσει από την πνευματική νηπιότητα στην πνευματική ωριμότητα.




Αυτό συνεπάγεται πάνω από όλα αγώνα ενάντια σ' αυτό που οι Άγιοι Πατέρες αποκαλούν «πάθη».


Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ίσως οι μόνοι που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους για ολοκληρωτική αλλαγή και προχωρούν στην πραγματοποίησή της. Ο στόχος αυτός της εσωτερικής κίνησης για μια ακόμη φορά είναι η αγιότητα.



Ενόσω επιτυγχάνουμε αυτόν το στόχο και επιτρέπουμε στο Άγιο Πνεύμα να εργασθεί μέσα μας αυτή τη μετατροπή, αγιοποιούμε αμφότερα, τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας. Έτσι διαμορφώνουμε τη βάση για οποιαδήποτε κατάλληλη απάντηση, που ίσως προσφέρουμε στα σοβαρά βιοηθικά και άλλα ηθικά ζητήματα της καθημερινής μας εμπειρίας. Υπάρχει, από πρακτικής πλευράς, κάποια δυνατότητα για μας τους Χριστιανούς να πραγματοποιήσουμε πραγματικές και θετικές αλλαγές σ ένα κόσμο φορτωμένο με τόσες ηθικές προκλήσεις;



Πώς μπορεί η προσωπική μας αναζήτηση για αγιότητα να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τις αποφάσεις και τις πράξεις αυτών που κατέχουν τη δύναμη στις κυβερνήσεις, στις πολυεθνικές εταιρείες και τα εργαστήρια; Δεν είναι ουτοπία ή απλώς ανοησία να σκεπτόμαστε ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να επηρεάσουμε πρόσωπα που έχουν σαν κίνητρο τη σαγήνη της επιστημονικής θεραπείας ανιάτων ασθενειών και πάνω από όλα την υπόσχεση απεριορίστου κέρδους;

Οποτεδήποτε αντιμετωπίζουμε προκλήσεις ή διλήμματα που φαίνονται καταπιεστικά και άλυτα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Βουλή του Θεού κυβερνά όντως όλα τα πράγματα. Μέσα από τις χωρίς νόημα τραγωδίες και εκδηλώσεις του κακού, ο Θεός μπορεί να δώσει νόημα και να εργαστεί το σχέδιο Του. Αυτό ισχύει τόσο για τα βιοηθικά ζητήματα, όσο και για τις προσωπικές μας κρίσεις.

Πώς μπορούμε να απαντήσουμε στις πολλές ηθικές προκλήσεις του καιρού μας;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Πρέπει να απαντήσουμε ως ιερείς.



Η Ιερωσύνη δεν είναι μόνο για τους χειροτονημένους ιερείς. Κατά τον Απόστολο Πέτρο ο καθένας μας είναι μέλος ενός «Ιερατεύματος αγίου», γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον».



Ένα σημαντικό στοιχείο της κοινής ιερατικής μας αποστολής είναι η μεσολαβητική προσευχή. Με αυτήν κρατάμε στο Φως του Θεού και στη φιλανθρωπία Του τις ζωές όλων που είναι θύματα των καταστροφικών πράξεων των άλλων ανθρώπων, μαζί με τους ίδιους τους καταστροφείς. Έτσι καλούμεθα να κάνουμε μια ιερατική προσφορά για κάθε κατεστραμμένο έμβρυο, για κάθε παιδί που σκοτώνεται με έκτρωση, για κάθε παιδί που υπόκειται σε βία, και άλλες μορφές εκμετάλλευσης.



Ακόμη η ιερατική μας υπηρεσία περιλαμβάνει προσφορά στο Θεό των αναπήρων μελών της κοινωνίας μας, τα οποία τόσο εύκολα χαρακτηρίζουμε «μειονεκτικά» και τα περιθωριοποιούμε. Περιλαμβάνει προσευχή για εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα βίας, ζητώντας από τον Θεό να αφυπνίσει τη συνείδησή τους και να μεταμορφώσει την καρδιά τους και να θεραπεύσει τις καταστροφικές τάσεις τους.

Αυτό σημαίνει προσευχή για τους επιτιθεμένους, καθώς και για τα θύματά τους. Και δεν υπάρχει διαφορά εάν είναι τρομοκράτες, δημιουργοί παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο ή γιατροί που κάνουν εκτρώσεις και ασκούν ευθανασία στα νοσοκομεία και τις κλινικές.

Αυτό το είδος της ιερατικής υπηρεσίας αποτελεί υπευθυνότητα του κάθε βαπτισμένου Χριστιανού, χωρίς εξαίρεση. Είναι μία υπηρεσία, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει στο Θεό και αυτούς που δημιουργούν ηθικά διλήμματα και αυτούς που υποφέρουν από τις συνέπειές τους.

Ίσως ακούγεται πολύ απλό ή απλοϊκό ο υπαινιγμός ότι η πιο κατάλληλη απάντησή μας στις βιοηθικές και άλλες ηθικές προκλήσεις είναι να προσευχόμεθα. Ακόμη, έστω και αν είμαστε σε θέση να επηρεάσουμε το Κοινοβούλιο, να απαγορεύσουμε την ανθρώπινη κλωνοποίηση, να δώσουμε εναλλακτικές λύσεις για τις εκτρώσεις και την ευθανασία, δεν θα υπάρξει τελειωτική λύση για τις προσπάθειές μας, αν δεν τις επιχειρήσουμε για την δόξα του Θεού και για την εκπλήρωση του σχεδίου Του για τη σωτηρία του κόσμου.

«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά».



Αυτή η λυσσαλέα αντιπαράθεση κατά τον Απόστολο Παύλο είναι ουσιαστικά ένας αγώνας προς τις «αρχές και εξουσίες, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφ. 6/στ: 12).



Είναι ένας βαθιά πνευματικός αγώνας, που η Εκκλησία και τα μέλη της καλούνται να διεξάγουν ενάντια σε έναν πολιτισμό που χαρακτηρίζεται ως πολιτισμός θανάτου. Όπου μπορούμε να ομιλήσουμε και να δράσουμε με τρόπο που να περιορίσουμε την περαιτέρω καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και να φέρουμε θεραπεία και ειρήνη σ αυτούς που την έχουν ανάγκη, πρέπει να το κάνουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε τρομακτικές προκλήσεις, που προέρχονται από τις προόδους της βιο-ιατρικής τεχνολογίας. Ό,τι γνωρίζουμε και τιμούμε ως παραδοσιακές αξίες, διαμορφωμένες κυρίως από το Ευαγγέλιο, γρήγορα εξαφανίζονται.



Ο σεβασμός για την απόλυτη αξιοπρέπεια και ιερότητα της ανθρώπινης ζωής δίνει τη θέση του στην καθαρή χρησιμοθηρία. Έμβρυα δημιουργούνται και καταστρέφονται, έτσι ώστε οι ερευνητές να πάρουν τα αρχέγονα εμβρυϊκά κύτταρά τους, ενώ οι εκτρώσεις συνεχίζονται και οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι φοβούνται για τη ζωή τους.



Ήδη ερευνητές προτείνουν για κάθε παιδί που δημιουργείται στο δοκιμαστικό σωλήνα, να δημιουργείται και ένας κλώνος, ο οποίος μια μέρα θα μπορεί να του προμηθεύσει ιστούς, μέλη ή ζωντανά όργανα.



Άλλοι ιατρικοί φορείς προτείνουν τα άτομα που φθάνουν μια ορισμένη ηλικία ή υποφέρουν από αναπηρίες να τους επιτρέπεται — δηλ. να υποχρεώνονται — να πεθάνουν. Η ευθανασία, που αρχικά ήταν μια εκδοχή συμπόνοιας και ενδιαφέροντος για «θάνατο με αξιοπρέπεια», έχει γίνει πολιτική· θανατική καταδίκη για το έγκλημα κάποιος να είναι ηλικιωμένος ή ανήμπορος.



Η τρομοκρατία δεν περιορίζεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή του Τελ Αβίβ. Υπάρχει εξίσου στα εργαστήρια και τα νοσοκομεία κάτω από άλλο όνομα.


Οι καιροί αλλάζουν. Εάν θέλουμε να αλλάζουμε μαζί με τους καιρούς, με τρόπο που να συμφωνεί με τη θέληση και το σκοπό του Θεού για τους εαυτούς μας και τον κόσμο που ζούμε, πρέπει να ιδούμε τα μαγικά βιοηθικά ζητήματα με μια ιερατική χειρονομία, που θα αναθέτει όλα αυτά στα χέρια του Θεού.



Είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε στο Φως της Αναστάσεως του Χριστού, της νίκης του ενάντια στην αμαρτία, τη βία, το θάνατο και τη διαφθορά.



Με τη βεβαία πεποίθηση ότι η θέληση του Θεού θα κυβερνήσει όλα τα πράγματα.

Αιδεσ. John Breck, Καθηγητής της Βιοηθικής:(Από το άρθρο: «Βιοηθικές προκλήσεις στη νέα χιλιετία») oodegr.com

πηγή