Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2011

Τρία posts για σας...


Τρία posts για σας...

Αποχαιρετώ το έτος, υπενθυμίζοντας τρεις παλιότερες αναρτήσεις μας, που θα ήθελα να ξαναδιαβάσετε...



ΚΑΛΗ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η πραγμάτωση της Βασιλείας του Θεου




Η δισχιλιετής ζωή της Εκκλησίας, η πνευματική Της αποστολή και η κοινωνική Της δραστηριότητα, το ιεραποστολικό και κατηχητικό Tns έργο, η ιερατική διακονία στην ενορία, ο μοναστικός τρόπος ζωής, η Ιεραρχική Tης δομή και η διοικητική Tης διάρθρωση ακόμα, η διορθόδοξη κοινωνία και ενότητα υπάρχουν και εξελίσσονται γύρω από ένα και μοναδικό γεγονός, το οποίο επαναλαμβάνεται διαρκώς στη ζωή του κόσμου με την χάρη του Αγίου Πνεύματος: Το Μυστήριο της Θείας Εύχαριστίας και την εξ αυτού μετάδοση του Σώματος και του Αίματος του Χριστού στους πιστούς. «Η σημασία και σπουδαιότης της Θείας Ευχαριστίας, ως κέντρου και κριτηρίου Tης όλης Εκκλησίας, είναι προφανής.
Η ενσυνείδητη διακοπή της μετάδοσης του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, ενόψει οιασδήποτε σκοπιμότητος, με το πρόσχημα Tης οιασδήποτε προφύλαξης, συνιστά την αυτοκατάργηση της Εκκλησίας. Και μπορεί οι άνθρωποι του κόσμου να μπορούν να σκέπτονται, να συζητούν και να εισηγούνται οτιδήποτε, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κρατικού σχεδιασμού, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, όμως, οι έχοντες συνείδηση της ουσίας του Μυστηρίου, οφείλουν να αποκλείουν κάθε τέτοια συζήτηση.
Η κάθετη αυτή τοποθέτηση, επί του προκειμένου ζητήματος, δε συνιστά αδιαφορία, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως απανθρωπία. Έχει σαφές θεολογικό υπόβαθρο, το οποίο εξηγεί ότι ακριβώς συμβαίνει στη Θεία Λειτουργία και τί ακριβώς μεταδίδουμε με τη Θεία Κοινωνία.
Η Θεία Λειτουργία δεν είναι μία απεικονιστική αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, στη διάρκεια Tης οποίας  φέρνουμε στο νου μας και αποδίδουμε, θεατρικώ τω τρόπω, τα γεγονότα πού έλαβαν χώρα τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης στο υπερώο Tης Ιερουσαλήμ. Είναι η ουσιαστική, διαρκής και καθημερινή επανάληψη της θυσίας του Χριστού για να ζήσει ο κόσμος σήμερα, αλλά και στην προοπτική τns αιωνιότητος. Την ώρα της Θείας Ευχαριστίας οι διαστάσεις του χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον) συναντώνται και η Θεία Ευχαριστία γίνεται η πραγμάτωση όχι μόνο των γενομένων στο παρελθόν, αλλά και της  Βασιλείας του Θεού.
Η ως άνω θεολογική τοποθέτηση, όμως, για εκείνους πού σκέπτονται πραγματιστικά, δεν αναιρεί τους όποιους επιδημιολογικούς κινδύνους από την μετάδοση των υλικών στοιχείων της Ευχριστίας, του άρτου και του οϊνου.
Λησμονούν, όμως, ότι ουδέποτε στη διάρκεια της Εκκλησιαστικής Ιστορίας καταγράφηκε περιστατικό μετάδοσης οποιασδήποτε νόσου, διά της Θείας Κοινωνίας, είτε στους λαϊκούς πού κοινωνούν, είτε στους κληρικούς πού κοινωνούν πρώτοι και καταλύουν τελευταίοι, ασχέτως αν προηγήθηκαν πιστοί ασθενείς, πάσχοντες από απλές έως και τρομακτικές μεταδιδόμενες νόσους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Απλούστατα, γιατί κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού κυριολεκτικά και όχι μεταφορικώς και συμβολικώς. Και πώς να συμβαίνει διαφορετικά αφού ο ίδιος ο Κύριος το επιβεβαίωσε και το δίδαξε στο Μυστικό Δείπνο, όταν, προσφέροντας στους Αγίους Αποστόλους τον άρτο και τον οίνο, είπε «Λάβετε φάγετε, τούτο μου έστι το Σώμα» και «Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο έστι το Αίμα μου».
Η σαφής εντολή του Χριστού δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και αμφισβήτησης. Το γεγονός δε ότι το Σώμα και το Αίμα Του προσφέρονται από τον Ίδιο, μετά την Σταυρική θυσία, με την μορφή υλικών στοιχείων, συνιστά μία ακόμη άπόδειξη της θείας αγάπης, φιλανθρωπίας και συγκατάβασης, καθότι διαφορετικά, θα γινόμασταν μέτοχοι όχι Ευχαριστιακής, εν Αγίω Πνεύματι, συνάξεως, αλλά κανιβαλικής τελετής.
Οι Χριστιανοί, λοιπόν, πού έχουν τέτοιους λογισμούς αμφιβολίας και ανθρώπινης αδυναμίας, πρέπει να ενισχύσουν την πίστη τους και να μην αφήνουν τον πειρασμό να τους απομακρύνει από την σωστική χάρη του Μυστηρίου.
Η κοινωνία του Άρτου και του Ποτηρίου είναι ένα θαύμα της αγάπης του Θεού. Το θαύμα αυτό επεκτείνεται σε όλη την έκταση της ζωής μας και καλύπτει τα πάντα.
πηγή: Πειραϊκή Εκκλησία, Μηνιαίο Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, Έτος 19ο, Αριθμός Φύλλου 208, Οκτώβριος 2009

Iεράρχης και φωσφόρος, ο μέγας μύστης Χριστού Βασίλειος.



Tι να πρωτοπεί κανείς για τον Μέγα Βασίλειο,τον ουραφονάντορα ιεράρχη της Καισαρείας?
Έζησε μόλις 49 χρόνια κι όμως έκανε τόσα στη ζωή του ,όσα πολλοί από εμάς δε θα κάναμε ακόμα κι αν ζούσαμε πολλούς αιώνες.
Το κέιμενο που ακολουθεί λέει τα πάντα για το ήθος και το φρόνημα του αγίου Βασιλείου.
Χρόνια πολλά ,καλή χρονιά σε όλους με τις ευχές του καππαδόκου αγίου μας ,ο οποίος ασφαλώς και δεν έχει καμμία σχέση με το καλοταϊσμένο κακέκτυπο made by Coca cola !
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: « Πως σκέφτηκες σύ, Βασίλειε – δεν τον ονόμασε επίσκοπο – και τολμάς να αντιστέκεσαι ενάντια στην εξουσία και να φέρεσαι μόνος συ με τόση αυθάδεια;
!2OB8B5;L 0A8;89 5;8:89

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Γιατί μου κάνεις τέτοια ερώτηση; Ποια είναι η απείθεια και η υπεροψία μου; Γιατί ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω.
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Γιατί δεν ακολουθείς την θρησκεία του αυτοκράτορα, ενώ όλοι πιά οι άλλοι υποτάχτηκαν και νικήθηκαν;
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Δεν είναι αρεστά αυτό στο δικό μου Βασιλιά. Ούτε ανέχομαι να προσκυνώ το Χριστό σαν κάποιο κτίσμα, όπως τον θεωρείτε σεις οι αιρετικοί, αφού εγώ είμαι κτίσμα του Θεού.
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Και μάς πώς μάς θεωρείς; Δεν είμαστε τίποτε ημείς, που διατάζουμε αυτά; Πώς λοιπόν; Δεν θεωρείς μεγάλο και τιμητικό το να ταχθής με το μέρος μας και να έχης φίλους και συντρόφους;
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:Αναγνωρίζω και δεν αρνούμαι ότι σείς είσθε ύπαρχοι και επιφανείς, αλλά καθόλου ανώτεροι από το Θεό. Και θεωρώ σπουδαία τη φιλία σας, αλλά και ισάξια με τη φιλία των άλλων ανθρώπων που πιστεύουν. Γιατί δεν είναι επίσημος ο Χριστιανισμός από την αξία των προσώπων που ανήκουν σ΄ αυτόν, αλλά από την πίστη.
Στο σημείο αυτό ο ύπαρχος ταράχθηκε. Άναψε από το θυμό του. Σηκώθηκε από την έδρα του και με λόγια ορμητικά είπε:
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πως λοιπόν δεν φοβάσαι την εξουσία;
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Τι θα μου συμβή; Τι πρόκειται να πάθω;
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Τι θα πάθης; Ένα από τα πολλά που έχω στην εξουσία μου.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ποια είναι αυτά; Πες μου τα, για να ξέρω.
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Δήμευση, εξορία, βασανιστήρια, θάνατος.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Απείλησε τίποτε άλλο, αν υπάρχη. Γιατί κανένα απ΄ αυτά που ανέφερες, δεν μπορεί να με θίξη και να με βλάψη.
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πως είναι δυνατόν και με ποίο τρόπο θα τα καταφέρης;
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Γιατί δήμευση περιουσίας δεν μπορεί να πάθη εκείνος που δεν έχει τίποτα, εκτός αν πάρης τα τρίχινα αυτά φτωχά ρούχα και τα λίγα βιβλία, από τα οποία αποτελείται ολόκληρη η περιουσία μου. Εξορία δεν ξέρω αφού δεν είμαι πουθενά εγκατεστημένος και ούτε αυτή τη πόλη του κατοικώ τώρα, θεωρώ δική μου, αλλά θα έχω πατρίδα μου κάθε τόπο, στον οποίο θα με ρίξουν. Και μάλλον κάθε τόπο του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και πάροικος. Τα βασανιστήρια πάλι τι μπορούν να κάνουν σε άνθρωπο που δεν έχει σώμα, εκτός αν λές βάσανο την πρώτη πληγή με την οποία θα πέσει το σώμα αυτό. Μόνο της πληγής αυτής είσαι κύριος. Και ο θάνατος θα είναι για μένα ευεργεσία, γιατί θα με στείλει γρηγορότερα στο Θεό, για τον οποίο ζω και πολιτεύομαι και χάρη του οποίου νεκρώθηκα και προς τον οποίο από καιρό τώρα σπεύδω.
ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Κανείς μέχρι σήμερα δε μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόση μεγάλη παρρησία σε μένα τον Ύπαρχο.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣΊσως δε συνάντησες ποτέ ΕΠΙΣΚΟΠΟ. Γιατί αν συναντούσες πραγματικό Ιεράρχη, που ν΄ αγωνίζεται για την ορθή πίστη, με αυτό τον τρόπο θα σου απαντούσε. Ημείς Ύπαρχε, σε όλα τα άλλα ζητήματα είμαστε επιεικείς και ταπεινότεροι από κάθε άλλο άνθρωπο, γιατί τέτοια εντολή έχουμε από τον Κύριο. Και όχι μόνο σε τόση μεγάλη εξουσία, όπως η δική σου, αλλά ούτε στον τυχόντα άνθρωπο σηκώνουμε μάτια. Αλλά όπου πρόκειται για το Θεό και κινδυνεύει η πίστη, σ΄ Αυτόν μόνο αποβλέπουμε. Φωτιά και ξίφος και θηρία και νύχια που κόβουν τις σάρκες είναι για μας αυτά περισσότερο ευχαρίστηση παρά εκφοβισμός και κατάπληξη. Γι΄ αυτό βρίζε, φοβέριζε, κάνε ό,τι θέλεις, χρησιμοποίησε την εξουσία σου. Ας ακούση την απάντηση αυτή και ο Βασιλιάς. Δεν θα υποτάξης, ούτε θα με πείσης να ταχθώ με το μέρος της αιρετικής ασέβειας, έστω και αν με απειλήσης με ακόμη τρομερότερα.»
Διάλογος του Μ.Βασιλείου με τον έπαρχο Μόδεστο ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να γίνει αρειανιστής ,όπως ήταν και ο αυτοκράτορας Ουάλης.Tα παραπάνω ας τα διαβάσουν οι φλύαροι αρχαιόπληκτοι και οι λοιπές νεοεποχικές δυνάμεις που λένε πως ,δήθεν, η Εκκλησία του Χριστού,βασίστηκε στην κρατική εξουσία για να επικρατήσει ενώ η αλήθεια είναι ότι  από τις αρχές τής ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η Ορθόδοξη Εκκλησία διώχθηκε ακόμα και από «χριστιανούς» αυτοκράτορες.
ΠΗΓΗ:
«Ο Μ. Βασίλειος, διαχρονικόν πρότυπον του εν Χριστώ αναγεγεννημένου ανθρώπου»,Αρχιμ. Σεραφείμ Τρ. Ζαφείρη, Ε.Ε.Ε. – Αθήνα.2002
—————————————————————————————————————–
Μ.Βασίλειος :«…ο θάνατος για εμένα είναι ευεργεσία…»

«Να έχης μεγαλοσύνη στην ψυχή: είτε μικροί οι τοίχοι είτε τεράστιοι, την ίδια ανάγκη καλύπτουν. Όταν τύχη και μπώ μέσα σε ένα σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και ‘δώ αυτήν τη βαριά διακόσμησί του με κάθε είδους λουλούδια, καταλαβαίνω ότι αυτός δεν είναι κάτοχος κανενός πιο πολύτιμου και αξιόλογου πράγματος από όσα βλέπω. Και ότι τα άψυχα τα πράγματα τα φροντίζει, την ψυχή του όμως την αφήνει ατημέλητη.
Πές μου ποιά ανάγκη αληθινή καλύπτουν τα ασημένια κρεβάτια και τα ασημένια τραπέζια, τα φιλντισένια ανάκλιντρα και τα ασορτί καθίσματα, ώστε εξ αιτίας τους να μην φτάνει το χρήμα, να μην μοιράζεται ο πλούτος, στους φτωχούς ανθρώπους; Και μάλιστα, παρόλο που χιλιάδες απ’ αυτούς στέκονται μπροστά στις πόρτες σου και φωνάζουν κάθε λόγο στενάχωρο και κάθε φράσι αξιολύπητη;
Και εσύ να αρνήσαι την προσφορά, λέγοντας πως είναι αδύνατο να ικανοποιήσης όσους σου ζητάνε βοήθεια. Και με την γλώσσα μεν ορκίζεσαι, αλλά η παλάμη σε διαψεύδει: Κι ενώ δέν έχει στόμα, το χέρι σου σε ξεφωνίζει ψεύτη, αφού το δαχτυλίδι που φοράς μάς χτυπάει το μάτι με την λάμψι του πετραδιού του!
Αλήθεια, πόσους ανθρώπους πνιγμένους στα χρέη ένα και μόνο δαχτυλίδι σου μπορεί να τους απαλλάξη;
Πόσα σπίτια ετοιμόρροπα μπορεί να επισκευάση;
Εδώ, κι ένα σου μόνο μπαούλο ρούχα, μπορεί να ντύση τον πληθυσμό μιας πόλης, κι εσύ καταδέχεσαι να διώξης άπρακτο τον κάθε φτωχό.
Και δεν φοβάσαι την δίκαιη ανταπόδοσι από τον ουράνιο δικαστή!
Δέν ελέησες, δέν θα ελεηθής. Δέν άνοιξες την πόρτα σου, θα σε αποπέμψουν από το Ανάκτορο. Δέν έδωσες ένα κομμάτι ψωμί, θα λάβης κι έπαθλο την αιώνια ζωή; …;»
Μέγας Βασίλειος, “Ομιλία προς τους πλουτούντας“,
(Απόδοσι: Α. Σ.)
πηγή neospalamedes.blogspot.com
«Τι θα αποκριθείς στον κριτή εσύ που ντύνεις τους τοίχους και δεν ντύνεις τον άνθρωπο; Που στολίζεις τα άλογα -τότε δεν είχαν πολυτελή αυτοκίνητα αλλά πολυτελή ιππήλατα- αλλά περιφρονείς τον αδελφό σου; Που παραχώνεις τον χρυσό και καταφρονείς τον καταπιεσμένο; Που σου αρέσει να δένεσαι με χειροπέδες μόνον εάν το δέσιμο είναι από χρυσό; Δεν έδωσες, δεν θα σου δοθεί τίποτα. Δεν άνοιξες την πόρτα, θα εκδιωχθείς από το σπίτι του Θεού. Για ποιον κοπιάζεις; Για ποιον αδικείς; Δεν θα γιάνουν τα λογικά σου; Δεν θα συνέλθεις;
Δεν θα φέρεις μπρος στα μάτια σου το δικαστήριο του Χριστού. Τι θα κάμεις λοιπόν; Ποιους συνηγόρους θα πληρώσεις; Ποιους μάρτυρες θα φέρεις; Εκεί δεν υπάρχει συνήγορος, ούτε επιχειρηματολογία που θα κλέψει την αλήθεια από τον δικαστή, εκεί ο δικαστής δεν εξαπατάται… Μόνος, χωρίς φίλους, χωρίς βοηθούς, χωρίς συνήγορο. Αναπολόγητος, ντροπιασμένος, θα οδηγηθείς σκυθρωπός, κατηφής, ολομόναχος, δειλός. Και εκεί θα δεις: Τα δάκρυα του ορφανού, τους στεναγμούς της χήρας, τους πτωχούς που γρονθοκόπησες, τους υπηρέτες που τους ξέσχισες τη σάρκα, τους γείτονες που εξόργιζες. Ο πονηρός χορός των κακών σου πράξεων θα σε περιστοιχίσει.
πηγή Ελευθεροτυπία
Μέγας Βασίλειος, “Ομιλία προς τους πλουτούντας“,

Μήνυμα του Μητροπολίτη Κεφαλληνίας με την ευκαιρία της νέας χρονιάς



Χρόνια πολλά αδελφοί μου, χαρούμενον και ευτυχισμένον το νέον έτος 2012
Ώς Ποιμενάρχης της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως,
Επιθυμώ, στην αρχή αυτού του χρόνου, να σας εκφράσω τις πιο θερμές ευχές μου, για έναν ευλογημένο από τον Θεό και ευτυχισμένο χρόνο, με υγεία, χαρά και προκοπή.
Κάθε χρόνος που περνάει αφήνει πίσω του επιτυχίες και αποτυχίες, επιδιώξεις και ανεκπλήρωτα όνειρα, χαρές και λύπες. Ωστόσο όλοι μας ζούμε με την ελπίδα, ότι το αύριο που, μας έρχεται θα είναι καλύτερο από το χθές που πέρασε, και τούτο διότι ο Δημιουργός έβαλε μέσα μας την ελπίδα αυτή σάν ζωογόνο δύναμη, που μας γεννά την αισιοδοξία και μας οδηγεί στην επιτυχία των στόχων της ζωής μας.
Ο χρόνος όμως της ζωής μας είναι αμείλικτος, περνά πολύ γρήγορα και δεν επιστρέφει πίσω. Και αυτός είναι το πιο σοβαρό κεφάλαιο που πρέπει καλώς και επωφελώς να χρησιμοποιήσουμε και για το προσωπικό μας συμφέρον και για το καλό όλης της κοινωνίας.
Ο καλός χρόνος για τον οποίο πάντοτε ευχόμαστε, δεν γίνεται μόνος του, αλλά εξαρτάται και από την δική μας καλή χρήση του. Άν προσέχουμε, αν τον χρησιμοποιούμε σωστά και δεν τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμένος, αν προσπαθούμε και κοπιάζουμε για την δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος, ασφαλώς και ο Θεός θα ευλογήση τις προσπάθειες μας και ο χρόνος θα αποβή καλύτερος και ευτυχέστερος.
Μέσα όμως απ' όλες τις ασχολίες μας και τις επιδιώξεις μας, δεν πρέπει να ξεχάσουμε κάτι, που είναι το πιο σημαντικό, ΤΟΝ ΘΕΟ, που όλα στήν παρούσα ζωή μάς τα χαρίζει αλλά και την αιώνια ζωή, για την οποίαν μάς προορίζει.
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΣΑΣ

† Ο Κεφαλληνιας Σπυριδων

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για το νέο έτος




ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΠΡΩΤΗι ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2012
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ  ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,
           «Τ μν πίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δ μπροσθενπεκτεινόμενος κατ σκοπν διώκω» (Φιλιπ. γ', 14)
Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι πολύ ἐπίκαιρος σήμερα στήν  ἀλλαγή τοῦ ἔτους, πού εἶναι μία τομή, συμβατική ἔστω, ἀνάμεσα στό παρελθόν καί στό μέλλον.
 Ζωή δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἂν δέν ἀφήσουμε τά πε­ρασμένα ν' ἀνήκουν στό παρελθόν καί δέν ἐλευθερώ­σουμε τό παρόν ἀπό τά δεσμά τοῦ παρελθόντος. Ἀλ­λιῶς πνίγεται τό μέλλον κάτω ἀπ' τό φορτίο τοῦ πα­ρελθόντος. Βέβαια, κάτι - πολλά - ἀπ' τό παρελθόν πα­ραμένουν στό παρόν καί ἀποτελοῦν τό ἔδαφος, τή βά­ση γιά τό μέλλον...
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἱκανότητα νά διατηρεῖ τό παρελθόν μέ τήν ἀνάμνηση καί νά χωρίζε­ται ἀπ' τό παρελθόν μέ τή λήθη. Ἡ ἰσορροπία    ἀνάμε­σα στήν ἀνάμνηση καί στή λήθη - ἀνάμεσα στό θυμά­μαι καί ξεχνῶ - εἶναι ἕνα δεῖγμα ὑγείας, πού κάνει δυνατὴ τήν πορεία πρός τό νέο. Ὅποιος διατηρεῖ πολλά, μπορεῖ νά τοῦ γίνουν ἐμπόδια στό δρόμο του. Ἀναμνή­σεις, τραύματα, συνήθειες τοῦ παρελθόντος μπορεῖ νά δηλητηριάζουν τό παρόν. Ἀλλά καί ξερίζωμα ὁλοκλη­ρωτικό ἀπό τό ἔδαφος τοῦ παρελθόντος ὁδηγεῖ ἄτομα καί λαούς στό ἐσωτερικό κενό, στήν ἀπουσία παρόντος καί στήν ἀπώλεια τοῦ μέλλοντος.

Τό νά ξεχνᾶμε, λοιπόν, εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τήν ἀνα­νέωση τῆς ζωῆς. Καί ὑπάρχει πρῶτα - πρῶτα μία φυ­σική, θά λέγαμε, λήθη, πού συμβαίνει αὐτόματα. Αὐ­τή μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε ὅ,τι εἶναι καθημερινό, ἐπου­σιῶδες, χωρὶς σημασία. Ἔτσι ξεχνιοῦνται οἱ περισσό­τερες μέρες τῆς ζωῆς μας.

Ἀλλὰ ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο εἶδος λήθης, ὅταν ξε­χνᾶμε κάτι συνειδητά, ἐπειδὴ θέλουμε νά τό ξεχάσου­με. Ὅταν ἡ ἀνάμνησή μᾶς πονᾶ ἤ μᾶς βαραίνει, τεί­νουμε νά ξεχνᾶμε ὅ,τι ἐνοχλητικό. Ἔτσι ξεχνᾶμε, ἴ­σως, εὐεργεσίες, πού μᾶς ἔγιναν, γιατί μᾶς φαίνεται δύσκολη ἡ εὐγνωμοσύνη. Ξεχνᾶμε κάποια ἀγάπη, πού μᾶς προσφέρθηκε, γιατί δέν φανήκαμε ἀντάξιοί της. Ξεχνᾶμε, ἀκόμη, ἕνα παλιὸ μῖσος, γιά νά μή δηλητη­ριάζει τήν πνευματική μας ὑγεία. Ξεχνᾶμε κάποια ἐ­νοχή μας, ἴσως, γιατί μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀνάμνησή της. Ὅ­λα αὐτὰ δὲν εἶναι μία φυσική, ἀσυνείδητη λήθη, ἀλλά μιά σκόπιμη καί συνειδητή. Ἀπωθοῦμε ὅ,τι δὲν μπο­ροῦμε ν' ἀντέξουμε, θάβοντας το μέσα μας.

Ἀλλὰ ἐνῶ ἡ φυσική, ἡ μὴ συνειδητὴ λήθη μᾶς               ἐλευ­θερώνει ἄπο διάφορα μικροπράγματα χωρὶς σημασία, ὅ,τι συνειδητὰ θέλομε νά ξεχάσουμε δὲν μᾶς ἀφήνει εὔ­κολα. Ἡ ἀνάμνηση μπορεῖ νά προβάλει κάθε στιγμὴ ὀδυνηρή. Μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει γιὰ πραγματικὸ χωρισμὸ ἀπ' ὅ,τι μᾶς ἐνοχλεῖ ἀπ' τὸ παρελθόν, γιά πρα­γματικὴ ἀπελευθέρωση ἀπ' τό παρελθὸν : ἡ μετάνοια∙ ἀλλαγὴ νοοτροπίας, σκέψεως, ζωῆς, πορείας. Ἡ με­τάνοια μόνη ὁδηγεῖ ὄχι στή λήθη τῆς ἐνοχῆς, ἀλλὰ στήν ὁμολογία τῆς ἐνοχῆς, ποὺ ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀπελευθέρωση ἀπ' τήν ἐνοχή μέ τήν ἄφεση, τήν συγ­χώρηση. Μποροῦμε νά ξεχάσουμε, ὄχι γιατί αὐτό πού ξεχνᾶμε εἶναι χωρίς σημασία, ἀλλά γιατί ἀναγνωρίζομε τήν ἐνοχή μας. Γιατί ξέρομε ὅτι μέ τήν ἄφεση συγ­χωρήθηκε, ξεχάσθηκε στήν αἰωνιότητα. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέγει ὅτι «ἐπιλανθάνεται» τα ὀπίσω, ξεχνᾶ ὅσα βρίσκονται στό παρελθόν.

Αὐτό τό εἶδος τῆς λήθης, αὐτό τόν τρόπο νά                 ξεχνά­με, χρειάζονται καί ὅλες οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις,                              πού ἀ­ναπτύσσονται μέσα στό χρόνο. Χωρὶς τήν                   ἐπαναλαμ­βανόμενη, σιωπηλὴ συγγνώμη δέν μποροῦμε νά ζήσου­με μέ τούς ἄλλους. Αὐτή ἡ συγγνώμη περιέχει μίαν       ἀν­τίφαση : ξεχνῶ, μολονότι θυμᾶμαι. Χωρὶς αὐτό δέν μπο­ρεῖ νά ὑπάρξει καμμιά ἀνθρώπινη σχέση. Κι αὐτή ἡ συγ­γνώμη δέν ἐκφράζεται πάντα μέ λόγια. Εἶναι σιωπηλή, ἐκδηλώνεται μέ τήν προθυμία μας νά ἀποδεχόμαστε ἐκεῖνον πού τυχόν μᾶς πλήγωσε. Ἔτσι θεραπεύονται τά τραύματα καί ἀνανεώνονται οἳ ἀνθρώπινες σχέσεις.

Μποροῦμε νά ζοῦμε μόνο γιατί ἡ ἐνοχή μᾶς                    συγ­χωρήθηκε, μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ξεχάστηκε στήν αἰωνιότητα. Καί μποροῦμε ν' ἀγαπᾶμε μόνο ὅταν προσφέρομε καί δεχόμαστε τή συγγνώμη τῶν ἄλλων.

Ὅμως ἐκεῖνο πού γεμίζει μέ ἀγωνία τόν ἄνθρωπο εἴ­ναι ὅτι κι ὁ ἴδιος μιά μέρα θά ξεχασθεῖ. Μάταια προσ­παθοῦμε μέ τήν ὑστεροφημία νά πολεμήσουμε αὐτὴν τήν λήθη. Οἱ προτομὲς καί τά μνημεῖα τῶν μεγάλων ἐρειπώνονται κάποτε καί ὅλοι μία μέρα ξεχνιοῦνται. Ὁ πανδαμάτωρ χρόνος, ὅπως λέει ὁ ποιητής : «Ἀπὸ τήν στάμναν χύνει τά ρεύματα τῆς λήθης, καί τά πάντα ἀ­φανίζει». Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά ξεχασθεῖ. Ὑπάρχει κάτι ποῦ μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπ' αὐτό; Ναί. τό ὅτι ἐρχόμαστε ἀπ' τήν αἰωνιότητα καί πορευόμαστε πρός τήν αἰωνιότητα εἶναι τό μόνο πού μᾶς σώζει ἀπ' τήν ἀγωνία πού μᾶς γεννᾶ ἡ σκέψη ὅτι θά ξεχασθοῦμε.

Μόνο ἐπειδή εἴμαστε ριζωμένοι στήν αἰωνιότητα, πέ­ραν τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος, δέν θά ξεχα­σθοῦμε. Δηλαδή μόνο ὅταν μετέχουμε «ἐν Χριστῷ» στή ζωή τοῦ Θεοῦ, πού σημαίνει ἁπλά, ὅτι μένουμε ἐνσω­ματωμένοι στήν Ἐκκλησία καί ζοῦμε τή ζωή πού γεν­νᾶ μέσα μας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τότε ξεχνᾶμε ὅσα πρέ­πει νά ξεχάσουμε ἀπ' τό παρελθὸν καί μέ τήν ἄφεση ἐ­λευθερωνόμαστε ἀπό τά δεσμά του καί «ἐπεκτεινόμεθα» μέ θάρρος πρός τό μέλλον, πού κρατᾶ ὁ Θεὸς «ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος» στά χέρια Του.

Δέ φοβόμαστε οὔτε τό παρελθὸν οὔτε τό μέλλον. Για­τί τό παρόν μας βρίσκεται ἤδη στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα τέτοιο παρὸν ἐν Θεῷ, καὶ εὐλογημένο ἀπό τόν Θεό, ἃς εἶναι γιά ὅλους μας καί ὃ καινούργιος χρόνος 2012.

         
Καλή Χρονιά, πνευματικά παραγωγική καί εὐλογημένη!


Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΑΣ

 + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Απορούν γιατί «αντέχουµε».∆εν ξέρουν τους Έλληνες...



ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ένας ηλικιωµένος µαζί µε τα δύο εγγό-
νια του επισκέφθηκε γνωστό κατάστηµα της Πάτρας, θέ-
λοντας να τους αγοράσει ρούχα για τις γιορτές.                              Το κόστος των αγορών του έφτασε τα 180 ευρώ. Ο παππούς,
µε µεγάλο προβληµατισµό, πλησίασε την κοπέλα στο τα-
µείο και της είπε σχεδόν στο αυτί: «Έχω µόνο 150 ευρώ
µαζί µου και ντρέποµαι να πω στα παιδιά να αφήσουν κάτι
από αυτά που διάλεξαν. Σας παρακαλώ, αν γίνεται, να
σας δώσω τα χρήµατα που έχω µαζί µου, να σας αφήσω
και την ταυτότητά µου και αύριο να σας φέρω τα υπόλοι-
πα 30 ευρώ». Η υπάλληλος πλησίασε τον ιδιοκτήτη του
καταστήµατος, συνοµίλησε για λίγο µαζί του και επιστρέ-
φοντας του είπε: «∆εν χρειάζεται να αφήσετε τίποτα. Ού-
τε να φέρετε άλλα χρήµατα. Το µπλουζάκι είναι δώρο από
το κατάστηµα». «Μην µε κάνετε να ντρέποµαι περισσότε-
ρο, στην ηλικία µου…», της είπε σχεδόν βουρκωµένος ο
ηλικιωµένος. Και τότε η υπάλληλος, έπιασε ένα ακόµα
µπλουζάκι, το έβαλε µέσα στην τσάντα και χα>δεύοντας
ένα από τα παιδιά, πρόσθεσε: «Και αυτό είναι δώρο από
µένα. Καλές γιορτές!».
ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ∆ΕΥΤΕΡΑ, ένας άλλος συµπολίτης µας,
φόρτωσε στο αυτοκίνητό του σακούλες γεµάτες τρόφιµα
και έκανε µια διαδροµή περίπου 500 χλµ πήγαινε – έλα,
προκειµένου να επισκεφθεί τον κουµπάρο του και να του
παραδώσει τα τρόφιµα. «Όχι πως περισσεύουν σε µένα,
αλλά ο δόλιος έµεινε άνεργος. Και µε τρία παιδιά πίσω
του, δεν µπορεί καλά – καλά ούτε το γάλα τους να αγορά-
σει… Τι να έκανα, λοιπόν; Τους πήγα µερικά πράγµατα για
να κάνουν Χριστούγεννα. Καλά εµείς, αλλά τα παιδιά τι
φταίνε;», µας εξιστόρησε ο ίδιος.
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, όλες του τελευταίου διαστήµατος,
θα µπορούσαµε να απαριθµήσουµε αρκετές. Κάτι τέτοιο
όµως, µάλλον δεν έχει µεγάλη αξία. Γιατί η µεγάλη αξία
κρύβεται στις πράξεις ουσιαστικής αλληλεγγύης και αλλη-
λοβοήθειας των ανθρώπων τριγύρω µας. Αυτές που µε
τον ένα ή άλλο τρόπο πληροφορούµαστε και πολλές άλ-
λες, φυσικά, που δεν µαθαίνουµε.
ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ πως η µεγάλη κρίση έχει ενεργοποιήσει
στο έπακρο το ζωογόνο κύτταρο που λέγεται «ελληνική
οικογένεια» και έχει φέρει στην επιφάνεια µε τον πιο εµ-
φανή τρόπο, το φιλότιµο και την αλληλεγγύη των Ελλή-
νων. Ο παππούς και η γιαγιά προσφέρουν την πενιχρή
τους σύνταξη στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ο ένας
αδελφός βοηθάει τον άλλο που έµεινε άνεργος. Η θεία
από το χωριό φροντίζει να φτάσουν στα ανίψια της τα αυ-
γά από τις κότες της, ενώ ο µπακάλης και ο φούρναρης
της γειτονιάς προσφέρουν δωρεάν το µπισκότο και το
κουλούρι στα µικρά παιδιά που πάνε στο σχολείο.
ΑΥΤΟ ΤΟ «∆ΙΧΤΥ» της αλληλοβοήθειας µας κρατάει ακόµα
όρθιους. «Αντέχουµε», λέµε. Και ελπίζουµε… Και οι ξένοι
κοιτάζουν την Ελλάδα της µεγάλης ύφεσης και της καλ-
πάζουσας φτώχιας και απορούν: «Πώς αντέχουν ακόµα;
Αν ήµασταν εµείς στην θέση των Ελλήνων θα είχαµε… τε-
λειώσει».
ΝΑΙ, ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ. Γιατί έχουµε ο ένας τον άλλο και γιατί
είµαστε πολύ «σκληροί» για να παραδοθούµε στην απελ-
πισία. Ως πότε, όµως; Αν δεν αλλάξει πολύ γρήγορα η ρό-
τα των πραγµάτων, θα τελειώσουν ακόµα και τα υστερή-
µατα που µοιραζόµαστε µεταξύ µας. Ας µην βασανίζουµε
όµως την σκέψη µας µε αρνητικές σκέψεις σήµερα. Ένας νέος χρόνος ξεκινά... μια νέα αρχή...
 Ας του χαµογελάσουµε, χαµογελώντας
και βοηθώντας τους ανθρώπους τριγύρω µας. Όσο είµα-
στε ενωµένοι, δεν πρέπει να φοβόµαστε.
 Ψηλά το κεφάλι,
πατριώτες! 
Χρόνια πολλά! 
Καλή Χρονιά !!!

"Κύριε, άσε μας στην τύχη μας…"

του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Θωμά Ανδρέου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως, για το Amen.gr
Με αισθήματα θλίψης, είδαμε στις τηλεοράσεις να εκτυλίσσεται η σύλληψη του αιώνα!!! Η Ελλάδα, μπορεί να κοιμάται (;) ήσυχη… Στο σκάνδαλο δρομολογείται η λύση. Τώρα, μπορούμε να γνωρίζουμε πως τα πράγματα στον τόπο μας θα πάνε καλύτερα…. Θα πάνε όμως ;

…. Είπα και εγώ, τελευταίος σπουδαρχίδης ( ας το πώς εγώ, μην μου το πείτε εσείς)  , να πω την γνώμη μου και αν δικαιούμαι γνώμης θα το κάνω… Γραφήκαν πολλά τούτες τις μέρες, μπερδεμένα με τους Χριστουγεννιάτικους ύμνους και τα κάλαντα ! Είδαμε και ακούσαμε τόσα πολλά… Όλοι καταλήγουν πως κανείς δεν μπορεί να κρίνει την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κάνει, είτε η δικαιοσύνη ,όπως λέγεται είναι τυφλή, είτε κουφή είτε δεν ξέρω και τι άλλο. Ένα από τα τελευταία προπύργια που μείναν όρθια σε τούτη την Πατρίδα, είναι η δικαιοσύνη. Εξάλλου, υπάρχουν στιγμές που η δικαιοσύνη λειτούργησε θετικά σε όλους μας . Τότε βγαίνουμε και λέμε ‘’πιστεύω στην δικαιοσύνη’’, αν πάλι λειτουργήσει αρνητικά, λέμε ‘’δεν υπάρχει δικαιοσύνη’’. Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως άνθρωποι έκαναν τους νόμους, άνθρωποι τους εφαρμόζουν, άνθρωποι τους εκτελούν και άνθρωποι τους αποδέχονται !!!

Ωστόσο, η απόλυτη έννοια της δικαιοσύνης, είναι ο ίδιος ο Θεός που τούτες τις μέρες γεννήθηκε (;) στις καρδιές μας ! Αν πιστεύεις σε Αυτόν, τότε οφείλεις να το δεχτείς. Αν πάλι όχι… Ούτε γνωρίζω νομικά, αλλά και να γνώριζα χασοδίκης θα μουν. Απλά, η “σύλληψη του αιώνα”, έγινε αιτία να προβληματισθώ. Θυμήθηκα την περίπτωση του Κολοκοτρώνη που τον κλειδώσαν στ’ Ανάπλι , την περίπτωση του Κυβερνήτου Κόντε Καποδίστρια,που τον φέραμε άρον, άρον από την Ρωσία να μας σώσει και τελικά ήρθε και το τότε Ελληνικό Κράτος, (με την τεράστια περιουσία που έχει τώρα, διότι σήμερα δεν ξέρω πως ,τα πάντα ανήκουν στο κράτος) δεν είχε ούτε σπίτι να μείνει ο πρώτος Κυβερνήτης του!!! Είναι το ίδιο Κράτος που για την αποκατάσταση 1500000 προσφύγων ζήτησε την συνδρομή της Μοναστηριακής περιουσίας το 1922… Και αφού τον σύραμε να τον φέρουμε να μας σώσει, αυτή την στιγμή αναπαύεται μακάρια στην Μονή της Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, έχοντας την συνείδηση του αναπαμένη πως έκαμε το χρέος του στην Πατρίδα!

Αυτό που σκέπτομαι και δακρύζω, είναι το τι μας περιμένει…. Θα μου πεις, γιατί συγχέεις πρόσωπα και καταστάσεις ,τι δουλειά έχει ο Κόντες Καποδίστριας με τον Κολοκοτρώνη και το θέμα που ξεκίνησες να γράφεις; Απλά, θυμήθηκα δύο μόνο περιπτώσεις που Έλληνες βρέθηκαν τιμωρημένοι και αργότερα όλοι τους δικαίωσαν, μάλιστα στην περίπτωση του Κολοκοτρώνη οι ίδιοι που παραλίγο να τον εκτελέσουν κιόλας του δωκαν χάρη…. Δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν σχέση μεταξύ τους, ο χρόνος θα δείξει, το μόνο που ξέρω είναι πως μας περιμένουν πολλές και μεγάλες συμφορές! Και το λέω αυτό, γιατί έτσι επαναλαμβάνεται η ιστορία αυτού του τόπου. Ο χρόνος θα δείξει και την ενοχή και την τιμωρία που την ακολουθεί. Λέω όμως, μήπως βιαζόμαστε έναντι του πανδαμάτορα χρόνου που μας προσπερνά;

Το Καθηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, π. Εφραίμ δεν είχα ποτέ την τιμή να τον γνωρίζω. Χωρίς να το θέλει έγινε ήρωας ! Τον έκαναν ήρωα κλείνοντας στον στην φυλακή, βαφτίζοντας τον ‘’αποδιοπομπαίο τράγο’’ κάνοντας το ράσο του στάχτη στα μάτια του λαού…. Κάπως έπρεπε να πέσει η στάχτη και μαζί με το χιόνι έπεσε και αυτή. Ο π. Εφραίμ, στην αρχή έγινε θέμα συζήτησης, μετά τον κάνανε καρνάβαλο στα καρναβάλια ξεφτιλίζοντας μαζί και ότι εκπροσωπεί και τώρα ουσιαστικά με την δική τους βοήθεια έγινε άξιος του όγδοου μακαρισμού (Μτθ 5-10). Εκείνος, εκτελεί το δικό του χρέος, το χρέος του μοναχού, χρέος δυσβάστακτο για τους πολλούς.

Σκέπτομαι όμως, αν, λέω αν, τα πράγματα δεν είναι έτσι, τότε πως θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη του Θεού; Δεν θέλω ούτε να το φανταστώ γιατί φοβάμαι. Ο χρόνος θα δείξει. Αν είναι ένοχος θα συνεχίσει να είναι στην φυλακή, αν όμως δεν είναι τότε τι θα γίνει; Εγώ ξέρω ένα πράγμα… Είναι δυνατόν η Παναγία που Την υπηρετεί τόσα χρόνια να τον εγκαταλείψει; Δεν νομίζω… Όλοι να τον εγκαταλείψουν , Εκείνη δεν πρόκειται να τον αφήσει ποτέ! Έτσι κάνει για όλα τα παιδιά Της….

Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αποφάσεις της δικαιοσύνης…. Μόνο η Ιστορία του μέλλοντος. Και πολλές φορές ο δικός της πέλεκυς είναι αμείλικτος ! Ο χρόνος θα δείξει… Πάντως στην προσευχή μου, θυμάμαι τον π. Εφραίμ (στην θέση του οποίου μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας) και μετά το τέλος και προ του ‘’ δι ευχών’’ κοιτώντας Τον Χριστό αυτές τις μέρες Του λέω: ‘’ Κύριε, άσε μας στην τύχη μας…

Η σχετικότητα του χρόνου, μπροστά στη βεβαιότητα της Αιωνιότητας

του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr
Κάθε χρόνο με χαρά και ανυπομονησία, περιμένουμε τον ερχομό του νέου έτους. Όμως ο καινούργιος χρόνος δεν θα έλθει ποτέ. Ο νέος χρόνος θα είναι ακριβώς όπως και ο παλαιός. Στην πραγματικότητα ο νέος χρόνος θα είναι ο παλαιός χρόνος. Αφού άλλωστε ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ένα συμβατικό φυσικό μέγεθος ανθρώπινης επινόησης και κατασκευής, δίχως οντότητα. Η ανακαίνιση του χρόνου μπορεί να συμβεί μόνο σε υπαρξιακό-βιωματικό επίπεδο. Ο χρόνος γίνεται νέος, με θετικές αλλαγές, με την επιτυχία, τον έρωτα και την αγάπη.

Ο χρόνος γίνεται γέρος (παλαιότερος του παλαιού) με την αποτυχία, την εμμονή στο παλαιό συμπτωματικό εαυτό μας, τη θλίψη και τη μοναξιά. Ο χρόνος καταργείται με την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της ενδο-κοσμικής αναγκαιότητας. Ο χρόνος καταργείται με τη γεύση της Χάριτος. Ο μύστης και ο Άγιος ζουν μοναδικά στη διάσταση της αιωνιότητας. Έχουν το πολίτευμά τους στον ουρανό, εκεί όπου ανήκουν και πουθενά αλλού. Δηλαδή η καρδιά τους αναφέρεται συνεχώς, στη παρουσία και την Αγάπη του Θεού. Η σχέση με την επικαιρότητα αδυνατίζει, και εντείνεται η σχέση με την αδιάπτωτη Αλήθεια, που υπερβαίνει και νικάει το χώρο και το χρόνο. Η αιωνιότητα είναι ο καινούργιος χρόνος, ως κοινή προοπτική του μέλλοντός μας.  Η διάσταση της απόλυτης Αγάπης. Εκεί είναι τα πάντα καινά. Στο φως της αιωνιότητας ανακαινίζεται ολόκληρη η ύπαρξη και μαζί ολόκληρο το υλικό σύμπαν. Στον νέο, άχρονο χρόνο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το ενδοκοσμικό δράμα. Το ιστορικό «γίγνεσθαι»  αποκτά συντελεστή σημαντικότητας, μόνο στο βαθμό που σηματοδοτεί-σημαίνει την μετα-ιστορική Αλήθεια. Σημαντικό είναι αυτό που οδηγεί στο νέο χρόνο, στην καινή ζωή, στη νίκη του θανάτου. Στην αιωνιότητα μαζί με τον χρόνο καταργείται και ο θάνατος. Ο Άγιος δεν μπορεί να πεθάνει διότι δεν είναι γήινος. Κινείται στον χωρόχρονο αλλά η καρδιά του είναι σε συνεχή κοινωνία με την Θεία αιωνιότητα. Ο Άγιος υπάρχει, κινείται και είναι μέσα στον Θεό. Ο Άγιος είναι η αιωνιότητα, βιωμένη ως κάθετη, οντολογική έξοδος από το χωροχρονικό συνεχές. Η αδιάλειπτη κοινωνία με τον Θεό λουσμένη στη Χάρη του Πνεύματος του Αγίου.
 
Ο μακαριστός π. Ιουστίνος Πόποβιτς, αναφορικά με τη σχέση  ανθρώπου και χρόνου, γράφει: «Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί ή αμαρτία και ό θάνατος, τότε ό χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ό πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ίωάν. 6,47). Ή πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία• και γίνεται γλυκύς ό χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ό χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του γίνεται ελαφρό. Άλλα και ό παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ό χώρος, με ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπο. Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ό ζυγός του. Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ό ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ό ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί»(Ματθ. 11,30).

Είναι βασανιστικός ό ζυγός της ζωής και βαρύ το φορτίο της υπάρξεως, έφ' όσον την βαρύνουν οι αλυσίδες της αμαρτίας και του θανάτου. Όταν με την δύναμη του Αναστάντος Κυρίου αφαιρεθούν τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου από την ρίζα της ζωής και της υπάρξεως, τότε ό ζυγός της ζωής γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «έλαφρόν». Επιπλέον, ή ζωή μεταμορφώνεται σε χαρά, ή ύπαρξη σε αγαλλίαση.  Εδώ πρόκειται για εκείνη την χαρά της ζωής και της υπάρξεως, ή οποία δεν σταματά ούτε σ' αυτό ούτε στον άλλο κόσμο. Όταν ό Αιώνιος Θεάνθρωπος ενδυναμώσει και καταστήσει αληθινό και αθάνατο τον άνθρωπο, τότε ό ζυγός της ζωής αποβαίνει χρηστός και το φορτίο της υπάρξεως ελαφρό. Τότε ό άνθρωπος με όλο του το είναι αισθάνεται να τον πλημμυρίζει φως ιλαρό και θείο από όλα τα έλλογα βάθη και ύψη του Θεοκτίστου χώρου και χρόνου. Για τον σκεπτόμενο άνθρωπο, και ό χώρος και ό χρόνος είναι τέρατα, αν δεν αποκτήσουν νόημα δια της αιωνιότητας, δηλαδή δια της Θεανθρωπότητας. Διότι εμείς δεν γνωρίζουμε την αιωνιότητα παρά μόνο μέσα   κατηγορία, μέσα στο γεγονός, μέσα στην πραγματικότητα της Θεανθρωπότητας του Χριστού.

Ολόκληρη ή αιωνιότητα, ενωμένη με τον χρόνο, στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά στην ανθρώπινη συνείδηση στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Ό Θεός είναι ό κάτοχος και φορέας της αιωνιότητας, ό άνθρωπος, εκπρόσωπος του χρόνου, ενώ ό Θεάνθρωπος είναι ή υψίστη, ή πληρέστατη και τελειότατη σύνθεση της αιωνιότητας και του χρόνου. Ό χρόνος αποκτά το πραγματικό του νόημα δια της ενώσεως με την αιωνιότητα μέσα στην Θεανθρώπινη ζωή του Κυρίου Ιησού. Φωτιζόμενος από τον Θεάνθρωπο, ό χρόνος δείχνει όλα τα λογικά ιδιώματά του, διότι και αυτός δια του Λόγου έγινε (πρβλ. Ίωάν. 1,3). Στην ουσία του ό χρόνος είναι λογικός και για αυτό αποτελεί την εισαγωγή στην αιωνιότητα του Λόγου δια της Θεανθρωπότητας. Ό σαρκωθείς Θεός Λόγος απέδειξε με βεβαιότητα ότι ό χρόνος είναι προετοιμασία για την αιωνιότητα. Εκείνος πού θα εισέλθει στο χρόνο, εισέρχεται ταυτόχρονα στον προθάλαμο της αιωνιότητας. Τέτοιος είναι ο νόμος της υπάρξεως μας. Ευρισκόμενος στο χρόνο ό άνθρωπος είναι ένα όν, πού προπαρασκευάζεται για την αιωνιότητα. Αν χωρίς τον Θεό Λόγο είναι φοβερή, ανόητη και βασανιστική ή επίγεια μέσα στο χρόνο ζωή, πόσο μάλλον ή αιωνιότητα; Ή αιωνιότητα χωρίς τον Θεό Λόγο δεν είναι παρά ή κόλαση. Και ή επίγεια ζωή χωρίς το Λόγο αποτελεί το προοίμιο και την προετοιμασία της κολάσεως. Διότι ή κόλαση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ζωή χωρίς τον Λόγο, χωρίς Θείο Νόημα, χωρίς Θεία Λογική. Μόνο στην κόλαση δεν υπάρχει ούτε  λόγος, ούτε λογικότητα, ούτε νόημα. Ή κόλαση του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ στην γη, εάν ό άνθρωπος δεν ζει με τον Λόγο, με τον Χριστό. Άλλα και ό παράδεισος του ανθρώπου αρχίζει ήδη εδώ στη γη, αν ό άνθρωπος ζει με τον Θείο Λόγο, με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Ό σαρκωθείς Θεός Λόγος είναι και το νόημα, και ή λογικότητα, και ό παράδεισος για το ανθρώπινο είναι•. Κάθε τι το αντί-λογικό και ά-λογο είναι συγχρόνως παράλογο και ανόητο. Και αυτό είναι εκείνο που δημιουργεί στον άνθρωπο σατανικές διαθέσεις, οι όποιες μετατρέπουν τη ζωή του σε κόλαση». (Από το βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»).
  
Σε λίγες ώρες από τα ημερολόγια θα διαγραφεί το έτος 2011 και θα αρχίσουν να καταγράφονται τα γεγονότα του νέου έτους 2012. Ένα ακόμη έτος στους ώμους της ανθρωπότητας ως συνόλου, και στους ώμους του κάθε ανθρώπου ιδιαιτέρα και ατομικά. Τι συνέβη στο παρελθόν έτος είναι γνωστό. Τι θα συμβεί στο μελλοντικό έτος είναι το άγνωστο, που πολλές φορές προκαλεί τον φόβο και την αγωνία στους ανθρώπους. Πάντοτε ο «Χρόνος» για τον άνθρωπο ήταν και παραμένει ένα μυστήριο που απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί την θεολογία και την φιλοσοφία διότι η πρόσθεση κάθε νέου έτους στους ώμους εκάστου ανθρώπου είναι αλήθεια ότι μας οδηγεί πλησιέστερα στα έσχατα, στην τελική κρίση. Για τον λόγο αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν απεγνωσμένα να «εξορκίσουν» την έννοια του πανδαμάτορα χρόνου. Ας δούμε όμως μέσα από την προσεκτική μελέτη των θεολογικών συγγραμμάτων του Μεγάλου Βασιλείου, ποιά είναι η περί του Χρόνου και της αιωνιότητας διδασκαλία του. Ο χρόνος κατά τον Μ. Βασίλειο είναι συνυφασμένος με την κτιστή, φθαρτή και πεπερασμένη πραγματικότητα και οντολογία. Έτσι, μπορούμε με κάθε βεβαιότητα να πούμε ότι το μόνον άχρονο και υπέρχρονο είναι το άκτιστο, δηλαδή η άκτιστη, άφθαρτη και ατελεύτητη τριαδική θεότητα της πίστης μας. Ο άχρονος και  υπέρχρονος τριαδικός Θεός, αντιδιαστέλλεται με κάθε υποταγμένη στην δύναμη του χρόνου, κτιστή πραγματικότητα και γι’ αυτό τον λόγο ο Θεός μας, ονομάζεται «αΐδιος» και «αιώνιος» και φυσικά αντιδιαστέλλεται, με όλα τα κτιστά όντα που θνήσκουν και φθείρονται υπό την δύναμη του πανδαμάτορα χρόνου. Και ναι μεν ο τριαδικός Θεός ονομάζεται «αΐδιος» και «αιώνιος», αλλά κατά τον Μ. Βασίλειο ο Θεός βρίσκεται πέρα και επάνω από όλους τους αιώνες ανθρώπινης ιστορίας και προϊστορίας, αφού υπήρχε και πριν από αυτούς ως η μόνη άκτιστη δημιουργική δύναμη που δημιουργεί το κάθε τι που έρχεται στο είναι της υπάρξεως και συνεπώς υποτάσσεται στη φθοροποιό δύναμη του χρόνου.

Σε άλλο σημείο ο Μ. Βασίλειος και συγκεκριμένα στο σύγγραμμά του, με τίτλο «Εξαήμερος», αναφέρει χαρακτηριστικά ότι υπήρξε κάποτε μια κατάσταση «πρεσβυτέρα», δηλαδή προγενέστερη, της γέννεσης του κόσμου, την οποία ονομάζει ως «υπέρχονη», «αιώνια» και «αΐδια». Σε αυτή την κατάσταση υπάρχων ο Θεός, πέρα και έξω και πάνω από τον χρόνο, δημιούργησε όλα τα κτιστά όντα. Κατά τον Μ. Βασίλειο ο χρόνος δεν υφίσταται ως ιδιαίτερη και ανεξάρτητη διάσταση, αφού είναι απολύτως συμφυής με τον κόσμο και όλα τα κτιστά όντα. Επειδή ο κτιστός κόσμος είναι μια ακατάπαυστη ροή, όπου τίποτε το σταθερό και το στατικό δεν υπάρχει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την ρευστή και συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση, ο Μέγας Βασίλειος λέγει χαρακτηριστικά ότι στην διάσταση του χρόνου οι άνθρωποι εύκολα μπορούμε να εξαπατηθούμε, επειδή «το παρελθόν ε ξαφανίζεται, το μέλλον δεν είναι ακόμη στο προσκήνιο και το παρόν, πριν το καταλάβει κανείς, φεύγει και χάνεται».    Μια ροή φευγαλέα και ασύλληπτη που είναι συνυφασμένη με την ρευστή δομή και φύση των πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Τα ίδια τα πράγματα, τα φυτά, τα ζώα και ο άνθρωπος καθώς βρίσκονται στις ρευστές αλλαγές και διακυμάνσεις εκφράζουν αυτό που λέγεται χρόνος. Έτσι, ο χρόνος είναι αδιανόητος, έξω από την φυσική πραγματικότητα. Υπάρχει χρόνος επειδή υπάρχει η κτιστή και φθαρτή φυσική πραγματικότητα. Σε άλλο σημείο ο Μ. Βασίλειος δέχεται ότι σε αυτή την ρευστή, φυσική χρονική κίνηση δεσπόζει ο κύκλος, που είναι ίδιον γνώρισμα της κτιστής φύσεως των όντων. Γι’ αυτό προτρέπει τους ακροατές του κηρύγματός του να μην παραπλανηθούν από την κυκλική φορά των κτιστών όντων και πραγμάτων και να μην πιστέψουν ότι όλα είναι άναρχα. Ο κύκλος του χρόνου είναι νόμος φυσικός της κτιστής πραγματικότητας. Αυτός ο κύκλος του χρόνου, που είναι και κύκλος της φθοράς του σύμπαντος κόσμου, σπάει όταν τα πάντα κατευθύνονται προς την τελειότητα, απειρότητα και αφθαρσία του ακτίστου και υπέρχονου τριαδικού Θεού. Με άλλους λόγους, ο κύκλος αυτός σπάει μέσα στην άπειρη και ευθύγραμμη πορεία της βασιλείας του Θεού και το ρήγμα στον χώρο και στον χρόνο, το ρήγμα αυτής της κυκλικής κίνησης, σημαίνει άνοιγμα, άπλωμα και επέκταση στη γραμμή της απειρότητας του Θεού. Η σχέση λοιπόν του Θεού προς τον κόσμο και τον άνθρωπο παρέχει αυτό το μεγάλο άνοιγμα και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εκδηλώνεται το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο κύκλος του χρόνου είναι συνυφασμένος με τον θάνατο, ενώ το άνοιγμα προς τον Θεό ως σπάσιμο του κύκλου είναι ζωή, αθανασία, βασιλεία Θεού. Ο κύκλος του χρόνου είναι μια φθοροποιός επανάληψη, η οποία παύει να υφίσταται όταν εισέρχεται δυναμικά στον κόσμο η θεϊκή ζωή της Τριάδος και η βασιλεία του Θεού. Έτσι, σπάει ο κύκλος και ανοίγει μια πόρτα για να βρει η δημιουργία την πληρότητα και τον τελειωτικό της δρόμο και ο άνθρωπος να γίνει πολίτης της βασιλείας του Θεού.
   
Μετά από μια τέτοια θεώρηση της ζωής και της ανθρώπινης προοπτικής, είναι αυταπόδειχτη η σχετικότητα του χρόνου, με ότι αυτός εμπεριέχει ως παρελθόν, παρόν και μέλλον,  με όλες τις καθημερινές χαρές και πίκρες, μεγαλοσύνες και μικρότητες, αρετές και αμαρτίες μας. Ανοίγοντας ένα δρόμο  πορείας για την αιωνιότητα, μέσα από το κοινό «στίβο» του μέλλοντός μας, στην οποία μελλοντική μας πορεία, καλούμαστε να συμπέσουμε σε ταύτιση, στόχου και σκοπού ύπαρξης, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την τόσο βέβαιη όσο και κοινή εσχατολογική πορεία μας προς τον ουρανό, και την συμμετοχή μας στην άκτιστη πραγματικότητα της Βασιλείας, Εκείνου, που χαρίζει και δεν δικαιώνει, Εκείνου, που αγαπά και δε προσημειώνει, Εκείνου, που  θυσιάζεται  και  δεν  εξουσιάζει,  Εκείνου,  που  συγχωρεί και δεν τιμωρεί.
Σημείωση: O παπα-Δημήτρης Θεοφίλου είναι εφημέριος στον Ι.Ν. Αγίου Χαραλάμπους Ιτέας, Φωκίδας. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής

Πρωτοχρονιά και Άγιος Βασίλειος του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ


Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ
Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε ως πρώτη του έτους από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Ιούλιο Καίσαρα, που μεταρρύθμισε το Ημερολόγιο το 45 π.Χ. Μέχρι τότε πρωτοχρονιά στη Δύσι εθεωρείτο η 1η Μαρτίου.Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η χρονολόγησι γινόταν με βάσι το υποτιθέμενο έτος κτίσεως του κόσμου και τις Ινδικτιώνες, ενώ πρωτοχρονιά ήταν η 1η Σεπτεμβρίου, ήδη από το 312 μ.Χ., βάσει διατάγματος του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Αυτή την 1η Σεπτεμβρίου καθαγίασε κ’ η Εκκλησία μας ως αρχή του νέου έτους, κι αυτήν τιμά λειτουργικώς μέχρι σήμερα. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Κύριλλος Λούκαρις, κατά την β  πατριαρχεία του στον Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, το 1623, καθιέρωσε την χρονολόγησι από θεογονίας (δηλ. από της Γεννήσεως του Χριστού), αντί της από κοσμογονίας που ίσχυε και σε μας ως τότε. Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά όμως παρέμεινε η 1η Σεπτεμβρίου.
Η ακολουθία της 1ης Σεπτεμβρίου στο Μηναίο είναι άμεσα και απόλυτα συνδεδεμένη με το νέο έτος. Διαβάζουμε στο Συναξάρι: «Τη Α  τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους. Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου χρόνου, ω και Παλαιέ, και δι’ ανθρώπους Νέε». Γι’ αυτό στο Οικουμενικό Πατριαρχείο την 1η Σεπτεμβρίου γίνεται επίσημη τελετή ευλογίας του νέου χρόνου. Ο Πατριάρχεις χοροστατεί μαζί με τη Σύνοδο και όλους τους παρευρισκόμενους Μητροπολίτες κατά τη Θεία Λειτουργία. Η περίπυστη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Παμμακαρίστου έχει κατέβει από το μόνιμο προσκυνητάρι της πίσω από τον δεξιό χορό κι έχει τοποθετηθή μπροστά στα «ηγεμονικά στασίδια» στον σολέα, στεφανωμένη με άνθη της εποχής. Μετά την απόλυσι της Λειτουργίας, ο Πατριάρχης φοράει επιτραχήλι κι ωμοφόριο, βάζει «Ευλογητός…», ψάλλονται ύμνοι κατάλληλοι, γίνεται δέησι «υπέρ των χειμαζομένων του Θεού Εκκλησιών, του φωτισμού και αγαθών επινεύσεων των ισχυρών της γης, και του εολογηθήναι τον στέφανον του νέου ενιαυτού της χρηστότητος του Κυρίου».
Κατόπιν ο Αρχιγραμματεύς με τον Υπογραμματέα φέρνουν τον επίσημο Κώδηκα που περιέχει την Πράξι της Ινδίκτου κι ο Πατριάρχης αναπέμπει την ειδική ευχή ευλογίας και αγιασμού του νέου έτους κ’ ύστερα κατεβαίνει, κάνει τρεις μετάνοιες στην εικόνα της Παμμακαρίστου, προσκυνά, ασπάζεται και το Ευαγγέλιο που κρατάει ο Μέγας Εκκλησιάρχης, και κατόπιν κάθεται και υπογράφει στον Κώδηκα την Πράξι ευλογίας της Ινδίκτου (νέου έτους), ευλογεί τον λαό με το τρικέρι και ψάλλεται ο πολυχρονισμός του. Ένας – ένας οι αρχιερείς κατεβαίνουν από τα στασίδια τους, προσκυνούν την Παμμακάριστο, περιβάλλονται επιτραχήλι κι ωμοφόριο, ασπάζονται το Ευαγγέλιο, κάθονται και υπογράφουν κι αυτοί στον Κώδηκα με τη σειρά τους κι ασπάζονται τον Πατριάρχη ανταλάσσοντας ευχές για το νέο έτος. Οι χοροί ψάλλουν τα ιδιόμελα των αίνων: «Προαιώνιε Λόγε του Πατρός, ο εν μορφή Θεού υπάρχων και συστησάμενος την κτίσιν εκ του μη όντος εις το είναι• και καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος, ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου…», «Η βασιλεία Σου, Χριστέ ο Θεός, βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία Σου εν πάση γενεά και γενεά• πάντα γαρ εν σοφία εποίησας, καιρούς ημίν και χρόνους προθέμενος…», «Αι πορείαι Σου, ο Θεός, αι πορείαι σου μεγάλαι και θαυμασταί…» Όντως, ουράνια απηχήματα, που θάλεγε κι ο Κόντογλου! Μεγαλείο, κατάνυξι, ατμόσφαιρα χάριτος, που αξίζει να τη ζήσει κανείς έστω και μια φορά στη ζωή του!

Παρά ταύτα, επειδή στις ημέρες μας έχει πια ολοκληρωτικά επικρατήσει η αρχαία ρωμαϊκή πρωτοχρονιά του Ιουλίου Καίσαρος, γι’ αυτό σιωπηλά και κατ’ οικονομίαν η Εκκλησία την ανέχθηκε, και καθιέρωσε μάλιστα, αρχής γενομένης από την Αυτοκέφαλο Εκκλησία της Ελλάδος, να τελείται την 1η Ιανουαρίου επίσημη Δοξολογία «επί τη εισόδω εις το νέον έτος», κι εμείς ανταλλάσσουμε ευχές.
Αν οι αρχαίοι εθνικοί, οι ειδωλολάτρες, γιόρταζαν την 1η Ιανουαρίου με θυσίες, μεθύσια, μεταμφιέσεις, τυχερά παιχνίδια και όργια, κι αν κάποιοι σημερινοί λεγόμενοι Χριστιανοί ακολουθούν ανάλογη πρακτική με χαρτοπαίγνια, ρουλέτες και ξενύχτια στα καζίνα και στις λέσχες του «τζόγου», η  με ποδαρικά, δεισιδαιμονίες, μεθύσια, ακολασίες κι εξωφρενισμούς, οι πιστοί χρωστούμε να υποδεχόμαστε τον καινούργιο χρόνο με την επιβαλλόμενη σεμνότητα και σοβαρότητα, και με ευχαριστία προς τον Θεό που μας τον χαρίζει. «Ευσχημόνως περιπατούντες, μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω», όπως θα συνιστούσε ο άγιος Απόστολος Παύλος (Ρωμ. 13, 13). Με περισυλλογή και τίμιο λογαριασμό των πεπραγμένων μας κατά το προηγούμενο έτος. Με μετάνοια για όσα άτοπα και άθεσμα εκάμαμε και είπαμε και για όσα καλά και θεάρεστα παραλείψαμε να κάνουμε. Με καλό λογισμό και θεοφιλείς αποφάσεις για καλή χρήσι του νέου έτους ως «καιρού», δηλ. ευκαιρίας για αγιασμό και σωτηρία, για περισσότερη συνέπεια στα χριστιανικά μας χρέη απέναντι στο Θεό, στους συνανθρώπους μας, στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, και στον ίδιο τον εαυτό μας. Για φιλότιμες προσπάθειες να βιώσουμε την Ορθόδοξη πίστι μας και τις όμορφες παραδόσεις του ευσεβούς Γένους μας, ακολουθώντας τα ίχνη των πατέρων μας και των Αγίων.

Πολλοί που χαιρετούν την ανατολή της μιας χρονιάς, δεν προλαβαίνουν να καλωσωρίσουν την αυγή της επομένης. Μεσολαβεί το έκτακτο δρομολόγιο για την αιωνιότητα, κι όλοι περιμένουμε το ξαφνικό κάλεσμά μας …από το μεγάφωνο!. Γι’ αυτό και κάπου πρέπει να μας συνέχη ο ένθεος φόβος. Όχι για να μαραζώνουμε και να μας λειώνη η θλίψι για το «μοιραίον», μα για να φιλοτιμούμαστε και να εξαγοράζουμε με σύνεσι τον καιρό, όπως μας προτρέπει ο ουρανοδρόμος Απόστολος Παύλος: «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν» (Εφεσ. 4, 15-16). Να εξαγοράζουμε τον καιρό με τη λογική του Χριστού. Με προσευχή και προσοχή σε κάθε μας κίνησι, πράξι η λόγο. Με υπομονή στις θλίψεις, τους πειρασμούς και τα «οϊζυρά και δακρυώδεα»  εν γένει  της ζωής. Με μακροθυμία σ’ όσους ενεργούν αδικίες εναντίον μας. Με καλλιέργεια της φιλαδελφίας και της αγάπης, που είναι η συγκεφαλαίωσι των χριστιανικών αρετών. Με λιβανισμένη και λειτουργημένη ζωή, που θα μας συνδέη δια των ιερών Μυστηρίων με την πηγή της ζωής και της αθανασίας, τον Χριστό.
Η 1η Ιανουαρίου είναι και η ημέρα της μνήμης του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ενός από τους υψηλότερους και σταθερότερους στύλους της Εκκλησίας και της Θεολογίας, που στη μεν προσωπική του ζωή «τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησε» («νόμος αρετής» ήταν η ζωή του κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο ), με τη διδασκαλία του δε «θεοπρεπώς εδογμάτισε». Η μελίρρυτη διδαχή του, τα θεόσοφα συγγράμματά του και το ηλιόφωτο παράδειγμά του, μας φανερώνουν εναργέστατα τα θεία μυστήρια και μεγαλεία του νοητού ουρανού, δηλ. της Βασιλείας του Θεού, γι’ αυτό και άξια ονομάσθηκε «Ουρανοφάντωρ». Τελείται μάλιστα και η Λειτουργία που ο ίδιος συνέταξε, στην οποία, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, την ώρα που είναι ορθάνοιχτα τα ουράνια κ’ η γη έχει γίνει ουρανός με την αναίμακτη θυσία μας και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, εκεί, μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο, καταπρόσωπο στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ανάμεσα στα πολλά αιτήματα που αναφέρει ο λειτουργός, δέεται: «Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός Σου». Δηλ. Κύριε, ευλόγησε τον κύκλο της χρονιάς που μας χαρίζει η αγάπη Σου!

Ο Άγιος Βασίλειος, περιττεύει και να το σημειώσουμε, δεν έχει καμμιά σχέσι μ’ εκείνον τον κοκκινοφορεμένο χοντρούλη γέροντα που σκαρφίστηκε ο γελοιογράφος Thomas Nast στις ΗΠΑ το 1863 και τον «ετελειοποίησε» ο ομότεχνός του Haddon Sundblom το 1931 για να χρησιμέψη ως διαφημιστικό σήμα της εριτίμου Coca Cola, η οποία και το εθεάτρισε παγκοσμίως. Ο Σάντα Κλως η Φάδερ Κρίστμας η Μπαμπά Νοέλ (υπάρχει, βλέπετε, και η τουρκική «εκδοχή»!) με τους ταράνδους του, τα έλκυθρά του, τις σακκούλες με τα παιχνίδια, τις καθόδους από τις καμινάδες κ.λπ. κ.λπ., είναι απλώς ένα κακόγουστο εμπορικό κατασκεύασμα, προοριζόμενο αποκλειστικώς και μόνο για αλισβερίσι και μπεζαχτά. Τίποτε περισσότερο! Ο Άγιος Βασίλειος ήταν ένας ωχρός ξερακιανός ασκητής, ολότελα σαρακοστινός, λειωμένος από τη νηστεία, τις μετάνοιες και τις αγρυπνίες! Ένας ασυμβίβαστος με οποιαδήποτε κοσμικότητα και ανθρώπινη ανάπαυσι μοναχός, που μάλιστα πέθανε νεώτατος, σαρανταεννέα μόλις χρόνων, εξουθενωμένος από την υπερβολική άσκησι και εξαντλητική εργασία, και τον έκλαψε με απαρηγόρητους θρήνους όλη η Χριστιανοσύνη!
Αυτός ο άνθρωπος της προσευχής, της εγκρατείας, της παρθενίας, της νηστείας, της εντελούς αυταπαρνήσεως, της μελέτης των Γραφών, της υπομονής, του κατά Θεόν πένθους και της υψηλής πνευματικής θεωρίας, της σπάνιας αγιότητος, ήταν μια τρυφερότατη καρδιά που την πλήγωνε ο πόνος των ανθρώπων, η φτώχεια τους, η μοναξιά τους κ’ η δυστυχία τους. Και στάθηκε πατέρας στοργικός του λαού του Θεού κι εσιτοδότησε το ποίμνιό του απλόχερα. Με τη στέρρεα τροφή της απλανούς Θεολογίας και της ευαγγελικής διδαχής. Οργάνωσε τον Μοναχισμό σε υγιείς κοινοβιακές βάσεις. Εδίδαξε με θεϊκό φωτισμό όλες τις αλήθειες που χρειάζεται να ξέρεη κανείς για να βρη τον Θεό του και να σωθή. Εστήριξε την Εκκλησία σε καιρούς χαλεπούς και την προστάτεψε από τους λύκους της αθεΐας και των αιρέσεων. Από τους διωγμούς του συμπλεγματικού νεοειδωλολάτρη Αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτη, που μαγάρισε το βάφτισμά του και πολέμησε την Εκκλησία, πιστεύοντας, ο παράφρων τύραννος, πως θα μπορούσε να νεκραναστήση το «οδωδός και τυμπανιαίον» πτώμα της δωδεκάθεης αθεΐας του Ολύμπου. Εδιαφέντεψε τις ανάγκες της Εκκλησίας της Καππαδοκίας (και όχι μόνο!) με τον καλλίτερο τρόπο, κατά το θέλημα του Θεού. Αλλά παράλληλα νοιάστηκε τους γέρους, τους αρρώστους, τους σακάτηδες, τους λεπρούς, τα ορφανά, τους ξεπεσμένους, τους φτωχούς, τις απροστάτευτες χήρες, τους ξένους, τους μοναχικούς, τους παραστρατημένους. Όλους εκείνους που ο κόσμος δεν θέλει να τους ξέρη και να τους θυμάται. Και τους έφτιαξε σπίτι ζεστό, γεμάτο στοργή και χριστιανική αγάπη, γεμάτο φροντίδα και περιποίησι. Την περίφημη «Βασιλειάδα», πολιτεία ολόκληρη, που έμεινε στην ιστορία ως έργο πρωτοποριακό, όχι μόνο για την εποχή του, που η κοινωνική πρόνοια ήταν έννοια ολότελα άγνωστη ανά τον κόσμο, αλλά και για όλους τους μετέπειτα αιώνες! Κι εκεί, ο ίδιος, με τα αποστεωμένα άγια χέρια του διακονούσε τις χρείες των περιθαλπομένων, καθαρίζοντας τις φυσικές ακαθαρσίες των ανήμπορων και περιποιούμενος με τις πλούσιες ιατρικές γνώσεις του τις πληγές των λεπρών και τ’ αρρωστήματα των ασθενών! Αυτό το μεγάλο κοινωνικό έργο του Αγίου που μοιρασε ψωμί και χαρά σ’ όσους τα υστερούνταν, μας θυμίζει το έθιμο της Βασιλόπιττας.
Και τηρώντας το, αγιάζουμε την είσοδο του νέου έτους με την υπενθύμισι του κεφαλαιώδους ιερού χρέους της έμπρακτης αγάπης! Άλλο που σήμερα μερικοί τόχουν ολότελα διαστρέψει σε «γκαλά» και κόβουν «βασιλόπιτες» μέχρι τη Μεγάλη Σαρακοστή, «μετά χορών και τυμπάνων». («Απολαμβάνω» το τρέξιμο των πολιτικών σε τέτοιες αδιαφόρετες εκδηλώσεις, μάλιστα όταν στην ατμόσφαιρα μυρίζη να πλησιάζουν εκλογές! -Έχω να πάω σε δεκατέσσερεις πίττες σήμερα [τέλη Ιανουαρίου, σημειωτέον!], μου είχε  πῆ κάποτε ένας… Κι ο συνειρμός των παραστάσεων μου θύμισε πως στη Σητεία «πίττες» ονομάζουμε τις μούτζες• τα φάσκελα!… Αμαρτία μου εξομολογημένη!…)
Τα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα, όπως ψάλλονται σε πολλά μέρη, έχουν ένα σωρό ανακρίβειες σχετικά με τον Μέγα Βασίλειο. Αλλού τον παρουσιάζουν αγράμματο, αυτόν που ήταν ένας αληθινός πανεπιστήμονας, η σοφία προσωποποιημένη και κινούμενη επί της γης! Αλλού τον παρουσιάζουν ζευγολάτη, ακατάδεχτο και άλλες χειρότερες ανοησίες, που φθάνουν συχνά στα όρια της βλασφημίας. Τέτοιας λογής Κάλαντα ας έλλειπαν! Και είναι λυπηρό, ενώ τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα είναι συνήθως όμορφα και με ιστορική και θεολογική βάσι, τα Πρωτοχρονιάτικα να είναι από αφελή και ληρώδη μέχρι βλάσφημα! Μια προσπάθεια είχε γίνει από κάποιους λογίους που βυζαντινόφερναν, κι έφτιαξαν Κάλαντα Πρωτοχρονιάς νόστιμα, με όμορφο περιεχόμενο και ηθικοπλαστικά μηνύματα. Αρχίζουν έτσι:
«Και νέον έτος αριθμεί
η του Χριστού Περιτομή,
και η μνήμη του Αγίου
Ιεράρχου Βασιλείου.
      Του χρόνου μας αρχή καλή,
      και ο Χριστός μας προσκαλεί
      την κακίαν ν’ αρνηθώμεν,
      μ’ αρετάς να στολισθώμεν.
      Να ζώμεν βίον τέλειον,
      κατά το Ευαγγέλιον.
      Με αγάπην, με ειρήνην
      και με την δικαιοσύνην…»
Αλλ  ας κρατήσουμε τη μορφή και τη ζωή του Μεγάλου Βασιλείου ως «κοινόν αρετής πίνακα και πρόγραμμα σωτήριον»  για την προσωπική μας πορεία, κι ας κατακλείσουμε τις γραμμές αυτές, επικαλούμενοι τις υπέρ ημών θεοπειθείς ευχές του Θεοφόρου Πατρός, μ’ έναν πυκνό σε άγια επίκαιρα νοήματα ύμνο της Λιτής της εορτής της Ινδίκτου (1ης Σεπτεμβρίου):
«Ο Πνεύματι Αγίω συνημμένος, άναρχε Λόγε και Υιέ, ο πάντων ορατών και αοράτων συμπαντουργός και συνδημιουργός, τον στέφανον του ενιαυτού ευλόγησον, φυλάττων εν ειρήνη των Ορθοδόξων τα πλήθη, πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων Σου».  Άμποτε!… 
Ο Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ
Πηγή: εδώ