Κυριακή Β΄Ματθαίου Ομιλία στο Ευαγγέλιο

(Ματθ. δ΄ 18-23)
Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ († 20-4-2007)
Ἱεροκήρυκος Ἱ.Μ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς

Τὴν ἀρχὴ τῆς κλήσεως τῶν Μαθητῶν ἀπὸ τὸν Χριστὸ μᾶς περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ κείμενο. Εὑρισκόμενος λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας καλεῖ τοὺς ἀδελφοὺς Πέτρο καὶ Ἀνδρέα καὶ πιὸ πέρα τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Ἦταν ψαράδες, ἐργατικοὶ καὶ φιλότιμοι, ἁγνοὶ καὶ γνήσιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ.

Κάνει ὅμως ἰδιαίτερη ἐντύπωση, πὼς ἐτοῦτοι οἱ ἄνθρωποι μόλις ὁ Χριστὸς τοὺς κάλεσε, ἄφησαν τὴν ἐργασία τους, τὶς βάρκες, τὰ δίκτυα, ὅλα, καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Δίχως νὰ γνωρίζουν Αὐτὸν ποὺ τοὺς καλεῖ καὶ δίχως καλὰ-καλὰ νὰ καταλαβαίνουν τὰ λόγια Του, πίστευσαν στὸ κάλεσμά Του.

Ἡ ὑπακοὴ συνεπῶς ποὺ ἔδειξαν εἶναι θαυμαστὴ καὶ θὰ ἀποβεῖ σπουδαία καὶ καθοριστικὴ στὴ μετέπειτα πορεία τους. Γιατὶ δίχως τὴν ὑπακοὴ στὸν Χριστὸ καὶ τὸν λόγο Του, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἀποστολικὴ διδαχή.

Ἔτσι γιὰ κάθε χριστιανὸ ἡ ὑπακοὴ εἶναι ἡ πιστοποίηση τῆς ἰδιότητάς του. Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πραγματώνουμε τὴν ὑπακοὴ στὴν καθημερνινότητά μας. Οἱ μικροὶ νὰ ὑπακούουν στοὺς μεγάλους, ἀπαλύνοντας μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ λεγόμενη ἀπόσταση τῶν γενεῶν καὶ γεφυρώνοντάς την. Οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ὑπακούουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατέχει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου Του. Καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὡς Πατέρας γνωρίζει τὶς δικές μας ἀνάγκες καὶ φροντίζει γι᾿ αὐτὲς δίχως νὰ περιμένει ἀντάλλαγμα.

Ὅπως οἱ Ἀπόστολοι τότε στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως δίχως δισταγμοὺς, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ πράττουμε. Ἐπειδὴ Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς καλεῖ εἶναι ὁ Χριστός, φίλος καὶ ἀδελφός.

Ἀκούγοντας δὲ ἢ μελετῶντας τὸ Εὐαγγέλιο Του, μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς. Ὅταν μᾶς ὁμιλεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία της, μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ Τὸν ἀκοῦμε μὲ λαχτάρα· νὰ Τὸν ἐμπιστευόμαστε μὲ ξεκάθαρη βούληση· νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε μὲ εἰλικρίνεια καὶ πιστότητα.

Καὶ ὅταν μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός, εἶναι γιὰ τὸ δικό μας καλὸ καὶ γιὰ τὸ καλὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Γιατὶ ἡ ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐλογία ἐπάνω στὰ καθημερινὰ ἔργα μας. Εἶναι ἰδιαιτέρως εὐλογία ἐπάνω στὶς ὑπάρξεις μας καὶ στὸν πνευματικὸ κόσμο μας, φωτισμὸς καὶ δύναμη. Ἔτσι, ὑπακούοντας στὸν Χριστὸ καὶ ἀκολουθῶντας Τον, μεταλαμβάνουμε τῆς χάριτός Του, παίρνουμε τὴν εὐλογία Του, καὶ τότε τὰ ἔργα μας εἶναι πλούσια καὶ ὠφέλιμα.

Γιατὶ ὁ Χριστὸς μᾶς τονίζει· «νὰ κοιτάζουμε τὴ δουλειά μας, νὰ φροντίζουμε τοὺς γονεῖς μας, ν᾿ ἀγαπᾶμε τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά μας, ν᾿ ἀγαπᾶμε τὸν τόπο μας».

Ὅλα ἐτοῦτα εἶναι ἴσως γιὰ μερικοὺς ἁπλᾶ, εἶναι ὅμως καλὰ καὶ ὠφέλιμα γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Πράττοντας δὲ κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὑπακούουμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸ τὸ δρόμο ἄλλωστε ἀκολούθησαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἔπραξαν τὸ καλό, ὑπακούοντας στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, αὐτὸ τὸ δικό τους μικρὸ καὶ λυμφατικὸ καλό, ὁ Θεὸς μὲ τὴν εὐλογία Του τὸ ἔκαμε μεγάλο. Γιατὶ ὅ,τι εἶναι εὐλογημένο ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι πλούσιο,καὶ ὅ,τι γίνεται μὲ ὑπακοή, αὐτὸ εἶναι εὐλογημένο.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι παράδοξο ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος νὰ μὴν ὑπακούει στὸν Χριστό, ποὺ τοῦ λέγει τὴν ἀλήθεια ὡς καλὸ καὶ ὠφέλιμο γι᾿ αὐτόν, καὶ νὰ ὑπακούει στοὺς ἄλλους, ποὺ μήτε τὸ καλό του θέλουν μήτε τὸ ὠφέλιμο. Καὶ ὅμως ὅλους αὐτοὺς, τοὺς δῆθεν σωτῆρες του, τοὺς ἀκούει καὶ τοὺς ἐμπιστεύεται, κάνοντάς τους φίλους καὶ παραδίνοντας τὸν ἑαυτόν του ἀνεπιφύλακτα.

Ὅμως κάποια στιγμὴ ὅλοι μας πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ὁ μοναδικός, ἀξιόπιστος καὶ εἰλικρινὴς φίλος μας, εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὸς θέλει τὸ καλό μας καὶ ὅ,τι μᾶς λέγει εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ τροφοδοτεῖ τὴν ψυχή μας.

Ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωή μας, τὸ ἀποδεικνύει καθημερινά· ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ, γιὰ νὰ τὸν διαβοῦμε, εἶναι ἀσφαλὴς καὶ σωτήριος. Καὶ ὅσοι πίστευσαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ Τὸν ἀκολούθησαν στὴν ζωή τους, δὲν διαψεύστηκαν. Ἀντιθέτως, γνώρισαν τὴν πραγματικὴ εὐτυχία καὶ χαρὰ ποὺ δίνει ἡ παρουσία Του.