Στόχος τῆς λαθρομετανάστευσης ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί τό Εὐαγγέλιο! Ποιός ὁ ρόλος τῶν μιαρῶν λεσχῶν καί τῶν παρακλαδιῶν αὐτῶν ΜΜΕ-Μασονία στήν ἀθρόα μετακίνηση λαῶν καί ἀνάμιξη τῶν Ἐθνῶν

Τά πραγματικά αἴτια τοῦ ξεριζωμοῦ καί τῆς ἐκμετάλλευσης δυστυχισμένων ἀνθρώπων...

Δυστυχῶς ἄν καί διαισθανόμαστε τούς κινδύνους πού ὑποκρύπτονται ἀπό τή μαζική καί μεθοδευμένη κατά κύματα μετακίνηση πληθυσμῶν μένουμε στήν εἰκόνα δυστυχισμένων καί ξεριζωμένων ἀνθρώπων πού ἔναντι ἀδρᾶς ἀμοιβῆς εἰσέρχονται στά σαπιοκάραβα τῶν κάθε λογῆς διακινητῶν ἀναζητώντας μία καλύτερη ζωή καί ξεπουλώντας τά πάντα στήν πατρίδα τους.

Δέν ψάχνουμε νά βροῦμε ποιός καί γιατί τούς ἔφερε σ’ αὐτήν τήν κατάσταση; Οὔτε ποιό σκοπό καί στόχο ἔχει αὐτός πού τούς κατάντησε ἔτσι καί τούς ὁδήγησε στήν λαθρομετανάστευσή τους!  Οὔτε διακρίνουμε ἀκόμη ὅτι μαζί μέ τήν φτώχεια αὐτή κουβαλοῦν κι ἕναν πολιτισμό, ἕναν κόσμο δικό τους, μία θρησκεία πού συνοδεύεται ἀπό ἤθη καί ἔθιμα καί ἀξίες ἀποδεκτές γιά ἐκείνους ἀλλά ἀπορριπτέες ἀπό τήν χριστιανική διδασκαλία. Οὔτε ὑποψιαζόμαστε τά πολιτικά παιχνίδια πού παίζονται μέ τήν μετακίνησή τους...

«...Λάβαμε ἤδη μέριμνα νά καταστρέψουμε τήν ἐπιρροή τῆς Χριστιανικῆς ἱερατικῆς τάξεως καί νά προκαλέσουμε ἔτσι τήν ἀποτυχία τῆς ἀποστολῆς της, διότι ἄλλως θά μποροῦσε ἐπί τοῦ παρόντος νά μᾶς ἐνοχλεῖ ἐπί πολύ. Ἡ ἐπιρροή της ἐπί τῶν λαῶν καθημερινῶς καταπίπτει...  Ἡ ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως ἔχει διακηρυχτεῖ ἤδη πανταχοῦ. Ἐλάχιστα συνεπῶς ἔτη ὑπολείπονται ἀκόμη μέχρι τῆς πλήρους καταρρεύσεως τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Εὐκολότερα ἀκόμη θά καταβάλουμε καί τίς ἄλλες θρησκεῖες, μέ τίς ὁποῖες ὅμως εἶναι ἀκόμη πολύ ἐνωρίς ν’ ἀσχοληθοῦμε. Θά περιορίσουμε τόν κλῆρο καί τούς κληρικούς ἐντός πλαισίων τόσον στενῶν, ὥστε ἡ ἐπιρροή των νά εἶναι μηδαμινή ἐν συγκρίσει πρός ἐκείνη, τήν ὁποία ἄλλοτε εἶχαν. (17 ὁ πρωτόκολλο τῆς Σιών)»!

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

Εἶναι ἡλίου φαεινότερο σήμερα ὅτι ἡ λαθρομετανάστευση ἀποβλέπει στή σταδιακή ἀλλοίωση τῶν εὐρωπαϊκῶν Ἐθνῶν καί δή τῶν ἀμιγῶς χριστιανικῶν κρατῶν (Ἑλλάδα, Ἰταλία, Ἱσπανία). Κανείς πλέον δέν ἀμφιβάλλει ὅτι οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀποβλέπουν μέσω τῆς μεθοδευμένης μετακίνησης πληθυσμῶν, τήν ὁποία ὑποκινοῦν καί προπαγανδίζουν (λαθρομετανάστευση) στή δημιουργία πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν! Καί ἀποτελεῖ ἄλλωστε βασική προτεραιότητα τῶν μιαρῶν λεσχῶν (Μπίλντερμπεργκ) καί τῶν σκοτεινῶν ἐπιτροπῶν (τριμερής ἐπιτροπή καί συμβούλιο ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων). Μπροστά λοιπόν στό μοχθηρό αὐτό σχέδιο τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, τῶν πειθήνιων ὀργάνων τοῦ Ἀντιδίκου οἱ χριστιανοί δυστυχῶς παραμένουμε τυφλοί καί δέν βλέπουμε γιά παράδειγμα τό τί πραγματικά γίνεται στό γεωπολιτικό περιβάλλον. Μένουμε στά ἐπιφανειακά καί ἀρκούμαστε νά ἀποδεχόμαστε χωρίς καμία ἀντίσταση τίς προπαγάνδες τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, πού βάπτισαν τούς παράνομα εἰσερχόμενους στήν χώρα ὡς μετανάστες, ἀγνοώντας τό παράνομο –λάθρον τῆς εἰσόδου τους... Δέν διακρίνουμε λ.χ. ὅτι ἡ λαθρομετανάστευση καλλιεργεῖται καί ἐνισχύεται ἀπό τούς ἴδιους ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας καί ἔχει ἕναν καί μοναδικό στόχο, νά πλήξει τήν Ὀρθόδοξη πίστη ἀλλά καί ἐν γένει τίς χριστιανικές κοινωνίες.

«Πολιτικές ἀρχές ὅπως τά ἰδανικά τῶν ἐθνῶν-κρατῶν, οἱ νόμοι καί ἡ κοινωνική πρόνοια ἀποτελοῦν ἀναθέματα γιά τά ὑλιστικά τους σχέδια, Ἡ ἐλευθερία - πνευματική, οἰκονομική καί πολιτική – φαλκιδεύεται καί ἡ σημασία τῆς ὑποβαθμίζεται μπροστά στό ὅραμα τῆς Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς γιά παγκόσμια οἰκονομική συνεργασία καί ἀλληλεξάρτηση. Ὅλα αὐτά τά κριτήρια συνοψίζονται μέ ἀκρίβεια στά λόγια του Ρίτσαρντ Γκάρντνερ, μέντορα τοῦ πάλαι ποτέ Ἀμερικανοῦ προέδρου Τζίμ Κάρτερ, στό τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ Foreing Affairs, τόν Ἰούλιο τοῦ 1974.

Ὁ Γκάρντνερ ἔκανε ἔκκληση νά δοθεῖ ἕνα «τέλος στήν ἐθνική αὐτονομία, διαλύοντας την κομμάτι-κομμάτι».

Τό καθεστώς Λέσχη Μπίλντερμπεργκ/Τριμερής Ἐπιτροπή/Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων πλαισιώνεται ἀπό κορυφαῖα οἰκονομικά καί κυβερνητικά στελέχη. Ὅμως τό κλειδί γιά νά πετύχει ἡ Τριμερής Ἐπιτροπή νά συγκεντρώσει τήν ἐξουσία τοῦ κόσμου εἶναι νά βρεῖ «ἕναν τρόπο νά μᾶς πείσει νά θυσιάσουμε  τήν ἐλευθερία μας στό ὄνομα μίας κοινῆς ἀπειλῆς ἤ κρίσης (βλ. λ. χ. τρομοκρατία). Τά ἱδρύματα αὐτά, οἱ ἐκπαιδευτικοί ὀργανισμοί καί τά κέντρα κοινωνικῶν μελετῶν πού ὑποστηρίζονται ἀπό τά μέλη τῆς Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς καί τοῦ Συμβουλίου Ἐξωτερικῶν Σχέσεων χρηματοδοτοῦν τίς λεγόμενες «μελέτες» οἱ ὁποῖες στή συνέχεια χρησιμοποιοῦνται γιά νά δικαιολογήσουν κινήσεις τους. Οἱ δικαιολογίες ποικίλλουν, ἀλλά ὁ στόχος εἶναι πάντα ἡ ἀτομική ἐλευθερία. Ἡ δική μας ἐλευθερία».(βλ. βιβλίο «Ἡ ἀληθινή ἱστορία τῆς λέσχης Μπίλντερμπεργκ Daniel Estulin σέλ 214, ἔκδ. Χ.Π. Πασχαλίδης)

Δυστυχῶς ἄν καί διαισθανόμαστε τούς κινδύνους πού ὑποκρύπτονται ἀπό τή μαζική καί μεθοδευμένη κατά κύματα μετακίνηση πληθυσμῶν μένουμε στήν εἰκόνα δυστυχισμένων καί ξεριζωμένων ἀνθρώπων πού ἔναντι ἀδρᾶς ἀμοιβῆς εἰσέρχονται στά σαπιοκάραβα τῶν κάθε λογῆς διακινητῶν ἀναζητώντας μία καλύτερη ζωή καί ξεπουλώντας τά πάντα στήν πατρίδα τους. Ὡστόσο δέν ψάχνουμε νά βροῦμε ποιός καί γιατί τούς ἔφερε σ’ αὐτήν τήν τραγική κατάσταση; Οὔτε ποιό σκοπό καί στόχο ἔχει αὐτός ἤ αὐτοί πού τούς κατάντησαν ἔτσι καί τούς ὁδήγησαν στήν ἐγκατάλειψη τῶν ἐστιῶν τους!  Οὔτε διακρίνουμε ἀκόμη ὅτι μαζί μέ τήν φτώχεια αὐτοί κουβαλοῦν μαζί τους κι ἕναν πολιτισμό, ἕναν κόσμο δικό τους, μία θρησκεία πού συνοδεύεται ἀπό ἤθη καί ἔθιμα καί ἀξίες ἀποδεκτές γιά ἐκείνους ἀλλά ἀπορριπτέες ἀπό τήν χριστιανική διδασκαλία (βλ. Τζιχάντ-ἱερό πόλεμο). Καί αὐτόν ἀκριβῶς τόν πολιτισμό πού κουβαλοῦν στίς ἑπόμενες δεκαετίες, στήν ἑπόμενη γενιά μετά τήν ἐγκατάστασή τους θά ἐπιβάλλουν ἐτσιθελικά στίς  πλουραλιστικές κοινωνίες πού θά δημιουργηθοῦν.

Καί φυσικά ἄν καί χριστιανοί ἀγνοοῦμε παντελῶς ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή καί τό Εὐαγγέλιο ἀπαγορεύει ρητά τή μετανάστευση ἤ λαθρομετανάστευση.  Ὁ Θεός ἔχει ἄλλωστε ὁρίσει μέ ἀκρίβεια τά ὅρια τῶν Ἐθνῶν. (βλ. ἔνθετο).

Σκοπός λοιπόν τῶν μιαρῶν αὐτῶν λεσχῶν καί τῶν παραρτημάτων τους ἀποτελεῖ ἡ διάλυση τῆς συμπαγοῦς ἐθνικῆς ὑπόστασης τῶν χριστιανικῶν λαῶν. Καί τό σχέδιο αὐτό ἐξυπηρετεῖ ἀποκλειστικά τούς θιασῶτες τῆς παγκοσμιοποίησης, οἱ ὁποῖοι ὀνειρεύονται καί πάλι νά χωρίσουν τήν Εὐρώπη σέ μικρά πολυπολιτισμικά φέουδα ( ἀποφάσεις Μπίλντερμπεργκ συνάντησης Βαλκελώνης), τά ὁποῖα θά εἶναι πολύ πιό εὔκολο νά κυβερνηθοῦν.  Αὐτοί οἱ τυχοδιῶκτες πού σήμερα κινοῦν τά νήματα τῆς ἐξουσίας ἐπιθυμοῦν διακαῶς νά ἀλλοιώσουν τά κράτη καί νά τά μετατρέψουν σέ μικτές ἐθνικές κοινωνίες τύπου ΗΠΑ. Καί οἱ ΗΠΑ ὅσο καί νά σᾶς φαίνεται περίεργο εἶναι τό πρῶτο ὑπόδουλο σ’ αὐτούς, κράτος πού χορεύει ἐδῶ καί δεκαετίες στούς ρυθμούς τους. Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι μαζί μέ τήν Ἀμερική χορεύει καί ὅλη ἡ ὑφήλιος. Ἀρκεῖ λοιπόν ἕνας βήχας στό χρηματιστήριο τῆς Wall Street  γιά νά ταρακουνηθοῦν τά χρηματιστήρια ὅλου τοῦ κόσμου.

Καί ἐπιπλέον ὁ βασικός μοχλός ἐνημέρωσης, τά Ἀμερικανικά Μέσα Ἐνημέρωσης, πού διακινοῦν τόν μεγαλύτερο ὄγκο πληροφοριῶν σέ καθημερινή βάση, μεταφέροντας τά διεθνῆ νέα σέ ὅλα τά κράτη μέσω τῶν πρακτορείων πού ἔχουν ὡς ἕδρα τους τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες εἶναι ἀπόλυτα ἐλεγχόμενα ἀπό τούς ἀνωτέρω ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ἡ συγκέντρωση τῶν ΜΜΕ βρίσκεται σέ αὔξουσα τάση. Γιά νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συγκέντρωσης τῶν ΜΜΕ στά χέρια ἐλαχίστων ἑταιρειῶν, ἀρκεῖ νά ἐπισημάνουμε ὅτι τό 1983 τό ἀντίστοιχο 90% τῆς ἐνημέρωσης, προσφερόταν ἀπό 50 διαφορετικές ἑταιρεῖες, κάτι πού δείχνει πώς σήμερα, ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ Τύπου εἶναι περισσότερο ἐξαρτημένη ἀπό τά ὀλιγοπωλιακά συμφέροντα πού διαμορφώνουν τήν ἀτζέντα πρός ὄφελός τους.

Πλέον, αὐτό τό 90% ἔχει περάσει σέ ἔξι ἑταιρεῖες.

Πρόκειται γιά τίς:

1] G.E.: ἐλέγχει τίς ἑταιρεῖες COMCAST-Universal-NBC-Focus Features

2] News Corp: ἐλέγχει τίς ἑταιρεῖες FOX-Wall Street Journal-New York Post

3] Disney: ἐλέγχει τίς ἑταιρεῖες Pixar-ABC-ESPN-Marvel

4] Viacom: ἐλέγχει τίς ἑταιρεῖες MTV- Comedy Central-BET-CMT-Paramount

5] Time Warner: ἐλέγχει τίς ἑταιρεῖες CNN-HBO-Time-Warner Bros

6] CBSO : ἐλέγχει μεταξύ ἄλλων τήν ἑταιρεία Sowtime.

Οἱ 6 ἑταιρεῖες διανέμουν ἐπίσης τό 70% τοῦ περιεχομένου τῆς καλωδιακῆς τηλεόρασης. Στό ραδιόφωνο, μία μόλις ἑταιρεία, ἡ Clear Channel, ἔχει στήν ἰδιοκτησία τῆς 850 ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ News Corp ἐλέγχει τίς μεγαλύτερες ἐφημερίδες σέ τρεῖς ἠπείρους.

Γιά νά ἀναλογιστεῖ καλύτερα κανείς τό μέγεθος τῆς συγκέντρωσης, σημειώνεται πώς περίπου 232 ἀρχισυντάκτες Μέσων, ἐλέγχουν τήν καθημερινή ροή εἰδήσεων. Κατά προσέγγιση, ἀντιστοιχοῦν τρεῖς ἀρχισυντάκτες Μέσων ἀνά 850.000 συνδρομητές στίς ΗΠΑ. Ὅσο γιά τά κέρδη τῶν ἔξι αὐτῶν Τιτάνων, ὑπολογίζονται στά 275,9 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οἱ ἐκφραστές τῆς ἀνομίας προωθοῦν μέσω τῶν κυβερνήσεων πού ἐλέγχουν ἀλλά καί τῶν πιέσεων πού ἀσκοῦν ἀπό τά ΜΜΕ πού εἶναι στήν κατοχή τους, νόμους πού στεροῦν σταδιακά τήν ἐλευθερία καί τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιβάλλουν τά σχέδιά τους( βλ. ἀντιρατσιστικός νόμος κυβέρνησης Σαμαρᾶ).

 Στά πρωτόκολλα τῆς Σιών διαβάζουμε ἀκόμη τί σχεδιάζουν:

Θά δημιουργοῦμε καί θά πολλαπλασιάζουμε τίς Μασονικές Στοές σέ κάθε χώρα τῆς οἰκουμένης. Θα προσελκύουμε σ’ αὐτές ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι,  ἤ μποροῦν νά γίνουν ὑπέροχοι πράκτορές μας. Οἱ Στοές αὐτές θ’ ἀποτελοῦν τό κυριότερο γραφεῖο πληροφοριῶν μας καί τό ἔχον τήν μεγαλύτερη ἐπιρροή μέσο μας.

«Εἴμαστε μία κλειστή ὁμάδα ἰσχυρῶν παραγόντων τοῦ τόπου, πολιτικοί, βιομήχανοι, τραπεζίτες, ἐφοπλιστές, ἐπιχειρηματίες, δικαστές, δικηγόροι, διπλωμάτες. Ἔχουμε δημιουργήσει μιά μυστική Λέσχη μέ μέλη. Ἔχουμε ἰσχυρές διασυνδέσεις μέ κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ καί δικούς μας ἀνθρώπους παντοῦ!... Οἱ φτωχοί καί οἱ ἀνώνυμοι, οἱ ἄποροι, τά ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας ΔΕΝ ἔχουν νά προσφέρουν τίποτα. Μόνο ἀπαιτοῦν. Εἶναι ἀσήμαντοι, ἀν΄’ωριμοι, καταδικασμένοι νά ζοῦν στά σκατά! Οἱ ἐκλεκτοί ἐπιλέγονται μέ αὐστηρά κριτήρια...

( βλ. βιβλίο «Νά γιατί» τοῦ Μιλτιάδη Βιτάλη ἐκδόσεις «Ἀγαθός Λόγος» 2015 σελ 20-22).

Τά ΜΜΕ καί ἡ Μασονία κατά κοινή ὁμολογία σήμερα κυβερνοῦν καί γι’ αὐτό τά ἀνέφερα. Αὐτά λοιπόν τά κέντρα  τόσο στίς ὑπόδουλες ΗΠΑ ὅσο καί στά ὑπόλοιπα κράτη εἶναι δυνατόν νά ἀντιστρατευθοῦν καί νά ἐπαναστατήσουν ἔναντι αὐτῶν πού τά ταΐζουν καί τά συντηροῦν; Ἀσφαλῶς καί ὄχι. Κατηγορηματικά ὄχι. Ὡς ἐκ τούτου καί ἡ λαθρομετανάστευση ἐφόσον ἀποτελεῖ σχέδιο τῶν ἀφεντικῶν τους θά διευκολυνθεῖ ἀπό αὐτά καί θά περάσει κατά τρόπο τέτοιο πού νά γίνει ἀποδεκτή από τά Ἔθνη.

Μέσα στό πλαίσιο αὐτό τήν ἴδια στιγμή πού δῆθεν στηλιτεύεται τό πρόβλημα τῆς λαθρομετανάστευσης ὑπάρχουν θετικά σχόλια καί ρεπορτάζ γιά τά κέντρα ὑποδοχῆς τῶν λαθρομεταναστῶν πού ἔχει δημιουργήσει σέ Ἀθήνα καί Θεσσαλονίκη ὁ μεγιστάνας τοῦ πλούτου μεγαλοτραπεζίτης Τζόρτζ Σόρος, βασικό μέλος τῆς λέσχης Μπίλντερμπεργκ!!! 

Ἀναρωτιέστε γιατί ὁ φιλοσκοπιανός αὐτός σιωνιστής δραστηριοποιεῖται  μέ τή βούλα τοῦ νόμου ἱδρύοντας καί χρηματοδοτώντας μέ τό πρόσχημα τῆς φιλανθρωπίας  κέντρα ἀποδοχῆς καί διευκόλυνσης τῶν λαθρομεταναστῶν; Τί ἀκριβῶς θέλει ἡ ἀλεποῦ στό παζάρι; Καί γιατί ἀναπτύσσει τέτοιο ὄψιμο ἐνδιαφέρον γιά τήν Ἑλλάδα; Λέτε νά ἔγινε ἀπότομα εὐαίσθητος γιά τόν πάσχοντα ἄνθρωπο αὐτός πού δέν κάνει τίποτε χωρίς νά ἔχει καί νά ἀποβλέπει σέ κάποιο κέρδος; Διακαῶς μάλιστα λέγεται ὅτι οἱ ἐπανεκλεγέντες δήμαρχοι Ἀθήνας καί Θεσσαλονίκης Γ. Καμίνης καί Γ. Μπουτάρης τοῦ ὀφείλουν παρά πολλά καί γι’αὐτό ἀναπτύσσουν συνεργασία μαζί του...

Μέ τό  ἵδρυμα του Open Society Foundation, ὁ μεγιστάνας αὐτός τοῦ πλούτου δραστηριοποιεῖται μέ τά Κέντρα Ἀλληλεγγύης Solidarity Now, πού προσφέρουν ὑπηρεσίες πρωτοβάθμιας ὑγειονομικῆς περίθαλψης, νομικές συμβουλές, βοήθεια γιά εὕρεση ἐργασίας καί κοινωνική - ψυχολογική στήριξη.

Μετά τίς χορηγίες ἑκατομμυρίων εὐρώ σέ πετρέλαιο-ἐλεημοσύνη γιά νά ζεσταθοῦν οἱ κρύες αἴθουσες τῶν δημόσιων σχολείων τῆς χώρας (!!!), τό ἵδρυμα Open Society Foundation ἐπανέρχεται τώρα μέ νέες ἀνθρωπιστικές δράσεις. Τό γιατί ὅμως θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει...

«Ὁ γνωστός Ἀμερικανός μεγαλοεπενδυτής -κερδοσκόπος Τζόρτζ Σόρος, ἀναλαμβάνει τώρα καί τήν προστασία τῶν μεταναστῶν πού ἀφήνονται ἐλεύθεροι ἀπό τά κέντρα κράτησης μέ τό δίκτυο Solidarity Now. Ταυτόχρονα, στίς ἄμεσες προτεραιότητες τοῦ φιλάνθρωπου «πολιτικοῦ ἀκτιβιστῆ», ἀλλά καί φιλοσκοπιανοῦ ἐπιχειρηματία εἶναι ἡ χρηματοδότηση startup ἐπιχειρήσεων καί ἡ εὕρεση ἐργασίας στούς ἄνεργους νέους», ἀναφέρει σχετικό ρεπορτάζ στό διαδίκτυο (Θέμα).

«Στά φιλανθρωπικά κέντρα τοῦ Τζόρτζ Σόρος βρίσκουν καταφύγιο καθημερινά χιλιάδες μετανάστες, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν ὑπηρεσίες πρωτοβάθμιας ὑγειονομικῆς περίθαλψης, νομική συμβουλευτική ὑποστήριξη, ἐκπαίδευση, βοήθεια στήν ἐξεύρεση ἐργασίας ἀλλά καί κοινωνική - ψυχολογική στήριξη. Οἱ ἀριθμοί μιλοῦν ἀπό μόνοι τους, καθώς ἀπό τόν Ἰανουάριο, ὅποτε ἄνοιξε τό Κέντρο Ἀλληλεγγύης στήν Ἀθήνα, τό ἔχουν ἐπισκεφθεῖ 11.000 ἄνθρωποι, ἐκ τῶν ὁποίων τό 75% εἶναι μετανάστες, οἱ ὁποῖοι αὐξάνονται διαρκῶς λόγω τῶν ἀπελευθερώσεων ἀπό τά κέντρα κράτησης» γράφει ἡ ἐφημερίδα «Θέμα».  «Ἡ ἀρχική μας πρόβλεψη γιά τήν χρονιά πού ξεκίνησε ἦταν νά προσφέρουμε τίς ὑπηρεσίες μας σέ 30.000 ἀνθρώπους. Δυστυχῶς, φαίνεται ὅτι πέσαμε ἔξω γιατί τούς τρεῖς πρώτους μῆνες ἐπισκέφθηκαν τό Κέντρο 11.000 ἄνθρωποι», ἐπισημαίνει ὁ διευθύνων σύμβουλος τοῦ Κέντρου Ἀλληλεγγύης Ἐπαμεινώνδας Φαρμάκης Καί προσθέτει ἀναφορικά μέ τούς λαθρομετανάστες: «Καί αὐτοί ἔρχονται σέ ἐμᾶς καί ζητοῦν τή δική μας ὑποστήριξη. Ὅπως καταλαβαίνετε, ὁ ἀριθμός τῶν ἀνθρώπων αὐξάνεται διαρκῶς. Οἱ συγκεκριμένοι μετανάστες ζητοῦν κυρίως νομική ὑποστήριξη ὥστε νά βγάλουν νόμιμα χαρτιά καί νά αἰτηθοῦν ἄσυλο. Αὐτό πού πρέπει νά ἀναφέρουμε εἶναι ὅτι ἔρχονται καί πολλές οἰκογένειες μεταναστῶν γιατί διαθέτουμε καί Κέντρο γιά Παιδιά». Καἰ προστίθεται: «Τό δίκτυο Solidarity Now στήν Ἑλλάδα, ξεκίνησε τή λειτουργία του ἀπό τή Θεσσαλονίκη τόν Ἰανουάριο τοῦ 2014. Ἕναν χρόνο ἀργότερα ἄνοιξε τίς πόρτες τοῦ τό δεύτερο κέντρο στήν Ἀθήνα -ἐγκαινιάστηκε πρόσφατα ἀπέναντι ἀπό τόν Σταθμό Λαρίσης- ἐνῶ στόχος τῶν ὑπευθύνων εἶναι ἡ δημιουργία ἄλλων δύο πανελλαδικά. Τό Κέντρο εἶναι ἕνας τόπος συγκέντρωσης γιά ὅλους τους πολίτες, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἐθνικότητά τους, τήν καταγωγή ἤ τήν κοινωνική θέση καί σκοπό ἔχει τήν προστασία τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί τήν προστασία τῶν δικαιωμάτων καί τῶν συμφερόντων τῶν διάφορων εὐάλωτων ὁμάδων τοῦ πληθυσμοῦ. Συνεργάτες τοῦ Solidarity Now εἶναι καί τέσσερις ΜΚΟ, ἡ Ἄρσις, ἡ PRAKSIS, τό «Δίκτυο γιά τά Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ» καί «Μαζί γιά τό Παιδί», προσφέροντας τίς ὑπηρεσίες τούς ἐλεύθερα σέ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη.

«Τό Solidarity Now προσφέρει ποσό ὡς 750.000 εὐρώ, καθώς καί συμβουλευτικές ὑπηρεσίες στούς ὀργανισμούς ἐκείνους πού διαθέτουν τίς πλέον καινοτόμες προτάσεις μέ στόχο τή στήριξη τῶν ὁμάδων πολιτῶν πού ἔχουν πληγεῖ ἀπό τή ραγδαία αὔξηση τῆς ἀνεργίας στήν χώρα.

Ἐπίσης, θά διαθέσει 150.000 εὐρώ γιά τήν ὑλοποίηση ἑνός διετοῦς καινοτόμου προγράμματος μικροχρηματοδότησης γιά ἄνεργους πολίτες στήν Ἑλλάδα, σέ συνεργασία μέ τόν ἑλληνικό μή κυβερνητικό ὀργανισμό Action Finance Initiative (AFI). Τό πρόγραμμα θά ὑλοποιηθεῖ ἔχοντας ὡς κεντρικό στόχο τήν ἐνεργοποίηση ἑνός μηχανισμοῦ μικροχρηματοδότησης, μέσω τοῦ ὁποίου οἱ ἄνεργοι πολίτες τῆς χώρας θά μπορέσουν νά δραστηριοποιηθοῦν ἐπιχειρηματικά, ἀποφεύγοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τόν οἰκονομικό, ἀλλά καί κοινωνικό τους ἀποκλεισμό. Μέσω τοῦ προγράμματος, ἰδιαίτερη ἔμφαση θά δοθεῖ στούς τομεῖς τῆς ἀγροτικῆς παραγωγῆς καί τοῦ ἐμπορίου, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν σημαντικές προοπτικές ἀνάπτυξης, ἰδιαίτερα ἐν μέσω κρίσης». 

Ἀπό τά ἀνωτέρω διαπιστώνεται ὅτι τά κέντρα ὑποδοχῆς τοῦ Σόρος ἀποβλέπουν στή δημιουργία τῶν ἀπαραίτητων προϋποθέσεων γιά τή μόνιμη ἐγκατάσταση τῶν λαθρομεταναστῶν στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί τή νόμιμη προώθησή τους στά ὑπόλοιπα κράτη τῆς Εὐρώπης...

Ἀκόμη καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ὁ ὁποῖος σιώπησε ἀπέναντι στό ἔγκλημα τῶν μνημονιακῶν κυβερνήσεων πού ὁδήγησαν 5000 καί πλέον Ἕλληνες πολίτες στήν αὐτοκτονία καί χιλιάδες ἄλλους στήν μιζέρια ἔδειξε καί δείχνει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐπιφανειακή ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῶν λαθρομεταναστῶν. Ἀποφεύγει ὡστόσο, νά καταγγείλει αὐτούς πού κρύβονται πίσω ἀπό τίς μαζικές αὐτές κατευθυνόμενες μετακινήσεις, τίς ὁποῖες εἶχε ἄλλωστε προαναγγείλει καί ὁ μακαρίτης Τοῦρκος πρόεδρος Ὀζάλ! Μάλιστα στήν Ἱερά Σύνοδο ὑφίσταται καί ἐπιτροπή γιά τούς μετανάστες, στήν ὁποία εἶχαν ὑπηρετήσει καί δύο κληρικοί πού σήμερα διακονοῦν ὡς Μητροπολίτες τήν Ἐκκλησία. Δέν ἀποκλείεται νά ὑπάρχουν συγκεκριμένες πιέσεις ὥστε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νά συμβάλει ἄθελά της στά σχέδια τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας δείχνοντας ἀνοχή. Νά συμβάλει καί στήν καλλιέργεια ἀλληλεγγύης καί προσφορᾶς πρός τούς δυστυχισμένους καί ξεριζωμένους ἀνθρώπους, ἔτσι ὥστε σταδιακά νά γίνουν ἀποδεκτοί ἀπό τήν χριστιανική κοινωνία... Καί δέν ἀποκλείεται «εὐαίσθητοι» Ἱεράρχες νά προωθήσουν τοπικά σχέδια ἀποδοχῆς τῶν λαθρομεταναστῶν συνηγορώντας οὐσιαστικά ἐν ἀγνοία τους στήν ἐφαρμογή καί ὑλοποίηση τῶν σχεδίων αὐτῶν.

Ἀναρωτηθεῖτε καλοί μου Χριστιανοί ποιοί κρύβονται πίσω ἀπό τήν τρομοκρατία; Ποιοί τήν τροφοδότησαν καί ἐμμένουν νά τήν τροφοδοτοῦν; Ποιοί καλλιεργοῦν τήν κατάλληλη προπαγάνδα ἀνάπτυξης τοῦ φόβου σέ ἀδύναμα οἰκονομικά κράτη τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Ἀσίας μέσω τῶν ἐλεγχόμενων, ὅπως ἀναφέραμε ΜΜΕ γιά νά πετύχουν τούς γεωπολιτικούς στόχους καί σκοπούς; Πόσο ρόλο παίζει η ἀθρόα παράνομη εἴσοδος λαθρομεταναστῶν στήν αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας; κ.ο.κ.

Τό θέμα τῆς λαθρομετανάστευσης εἶναι πρόβλημα πολύπλοκο τό ὁποῖο ἐντάσσεται ἐξ ὁλοκλήρου μέσα στά σχέδια ἐπιβολῆς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καί ἀφορᾶ μέρος τῆς ἐπιχειρούμενης παγκοσμιοποίησης. Καί ἔτσι θά πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ καί ὄχι μέ κοινωνικά κριτήρια, τίς εὐρωπαϊκές ἐπιδοτήσεις καί τά ἐκ τοῦ πονηροῦ ἔκτακτα κονδύλια...

Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ∆ΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ, ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ.

Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή ὁ Θεός δημιούργησε τόν Οὐρανό (ἄϋλο κόσμο) καί τήν Γῆ (ὑλικό κόσμο) καί ὅλα τά ἔμβια ὄντα αὐτῶν (ἀγγέλους, ἀνθρώπους, ζῶα, φυτά κ.λ.π.). Ἐκ τῶν ἀπογόνων τῶν πρωτοπλάστων (πρωτογόνων) ἀνθρώπων δημιουργήθηκαν σταδιακά οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες, οἱ φυλές καί τά ἔθνη, τῶν ὁποίων τούς τόπους διαβίωσής των πάνω στήν Γῆ καί τά ὅρια αὐτῶν, καθώς καί τόν χρόνο ζωῆς των, ἔχει ὁρίσει ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ [∆ΕΥΤΕΡ. 32:8 «ὅτε διεμέριζεν ὁ ὕψιστος ἔθνη ὡς διέσπειρεν υἱούς Ἀδάμ ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατ’ ἀριθμόν ἀγγέλων Θεοῦ», ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 17:24...26 «Ὁ Θεός ὁ ποιήσας τόν κόσμον καί πάντα τά ἐν αὐτῷ, οὗτος (...) ἐποίησέ τε ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπί πᾶν πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καί τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν»]. ∆ηλαδή: ∆ΕΥΤΕΡ. 32:28 «ὅταν ὁ Θεός μοίραζε (στά διάφορα μέρη τῆς Γῆς) τά ἔθνη, ὅπως διασκόρπισε (σέ διάφορα μέρη τῆς Γῆς) τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, καθόρισε τά ὅρια (σύνορα) τῶν ἐθνῶν, σύμφωνα μέ τόν ἀριθμό τῶν ἀγγέλων (πού ἔταξε ὁ Θεός νά εἶναι φύλακές των)». [∆ιότι, κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὁ καθένας τόν φύλακα-ἄγγελό του (ΓΕΝ. 48:16, ΕΞΟ∆. 23:20, ΤΩΒΙΤ 5:4, ΨΑΛΜ. 33 (34):8, ∆ΑΝΙΗΛ 10:13,20, ΜΑΤΘ. 18:10, ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 12:15) ἔτσι καί τά ἔθνη ἔχουν, τό καθένα τόν δικό του φύλακα-ἄγγελο]. ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 17:24...26 «Ὁ Θεός πού δημιούργησε τόν κόσμο καί ὅσα ὑπάρχουν σ’ αὐτόν, αὐτός (...) ἐπίσης δημιούργησε ἀπό τό ἴδιο αἷμα κάθε ἔθνος ἀνθρώπων γιά νά κατοικοῦν σέ ὅλα τά μέρη τῆς Γῆς, καθορίζοντας τόν χρόνο (τῆς ζωῆς των) καί τά ὅρια (σύνορα) τῶν πατρίδων τους».

Ἑπομένως, κατά τήν Χριστιανική ∆ιδασκαλία, ἡ ΜΑΖΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ πολιτῶν ἑνός ἔθνους, ἀπό τά ἐδάφη τοῦ κράτους των, πρός τά ἐδάφη ἄλλου ἔθνους (κράτους), πού συντελεῖται συστηματικά, κρυφά, ἀνεξέλεγκτα καί παράνομα (δηλαδή ἡ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ἀλλοεθνῶν, πού γίνεται, παρά τήν θέληση τοῦ λαοῦ καί τῶν ἀρχῶν τοῦ κράτους, πού δέχεται τήν παραβίαση τῶν συνόρων του, καί χωρίς τήν τήρηση τῶν νομίμων προϋποθέσεων καί διαδικασιῶν, πού ρυθμίζουν διεθνῶς τίς διακρατικές σχέσεις), καί ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα (ἤ καί σκοπό) τήν νόθευση καί τήν ἀλλοίωση τῆς πληθυσμιακῆς σύνθεσης καθώς καί τήν διάρρηξη τῶν συνεκτικῶν (φυλετικῶν, ἱστορικῶν, πολιτισμικῶν καί θρησκευτικῶν) δεσμῶν τοῦ προσβαλλόμενου ἔθνους (κράτους) ΑΠΟΤΕΛΕΙ κακόβουλη καί κατάφωρη παραβίαση, ὄχι μόνο τῆς ἀνθρώπινης ἔννομης τάξης (∆ιεθνοῦς καί Ἐθνικοῦ ∆ικαίου), ἀλλά καί τῆς Θείας Ἔννομης Τάξης (jus Divinum). Πολύ περισσότερο καί ἐμφανέστερα, μάλιστα, ὅταν οἱ λαθροεισβολεῖς εἶναι, ἐκτός ἀπό ἀλλοεθνεῖς, καί ἀλλόθρησκοι, ὁπότε οἱ πολίτες τοῦ προσβαλλόμενου κράτους (καί ἰδίως τῆς Ἑλλάδας, πού εἶναι στήν συντριπτική πλειοψηφία τους Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί) κινδυνεύουν νά ἔλθουν σ’ ἐπαφή, μέ ἀντίχριστες, εἰδωλολατρικές καί δαιμονολατρικές δοξασίες, διδασκαλίες, πρακτικές, ἐπιδόσεις καί παραδόσεις τῶν λαθρομεταναστῶν, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργεῖται κλῖμα θρησκευτικῆς ἀντιπαράθεσης καί κοινωνικῆς ἀναταραχῆς.

Κατά τήν γνώμη καί πεποίθηση τοῦ γράφοντος, ἡ μαζική λαθρομετανάστευση, ἤ ἀκριβέστερα, ἡ κατά κύματα ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΗ ἀμέτρητων εἰδωλολατρικῶν πληθῶν ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἀφρικῆς, πού συντελεῖται, κατά τήν τελευταία εἰκοσαετία, στά ἐδάφη τῆς Χριστιανικῆς Πατρίδας μας, δέν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρά μία προσχεδιασμένη, μεθοδευμένη καί συντονισμένη ἀπ’ τίς δυνάμεις τοῦ «μυστηρίου τῆς ἀνομίας» καί τούς ἐπίγειους συνεργάτες καί ὑπηρέτες τους, καταχθόνια ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ἐναντίον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Χριστιανικῆς Πίστης τοῦ Λαοῦ, καί τῆς Ἐθνικῆς Ἀνεξαρτησίας τῆς Χώρας μας. Ναί! Αὐτή εἶναι ἡ γνώμη κι ἡ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ τοῦ γράφοντος, κι ἄς χαμογελοῦν, γι’ αὐτήν, ὅσο θέλουν. οἱ ποικιλώνυμοι «ὀρθολογιστές», «πολιτικοί ἀναλυτές» καί θιασῶτες τῆς ἀντίχριστης (μαρξιστικῆς, «ἀναρχικῆς» καί «ἀντιεξουσιαστικῆς») κουλτούρας.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Βαβυλών η Μεγάλη του Γιάννη Παλαιτσάκη» των εκδόσεων Ἁγαθός Λόγος και στη σελίδα 240.  

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015

........ «Όταν βλέπεις όλα αυτά, πήγαινε καί πες στον κόσμο, ότι το τέλος είναι κοντά!» ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ...

Ένα βράδυ, στην ερημία, ό π. Γλυκέριος αισθάνθηκε πνευματική ανησυχία. Μετά τήν εκτενή νυκτερινή προσευχή του, κατελήφθη από επίμονους λογισμούς: «Πώς είναι δυνατόν», σκεπτόταν, «στην χώρα μας πού υπάρχουν τόσοι Κληρικοί, με ανώτερη θεολογική μόρφωση, ώς καί μεγάλος αριθμός διανοουμένων, να εγκαταλείπουν το Πάτριο Ημερολόγιο, το όποιο μάς κληροδοτήθηκε από τούς Αγίους Πατέρες τής Εκκλησίας, πού το είχαν τιμήσει από παλαιά; Μήπως πρέπει να το εγκαταλείψω καί εγώ καί να είμαι με τούς άλλους; Μήπως διαπράττω σφάλμα ενώπιων τού Θεού πού δεν το αλλάζω;»... 

Αργότερα, είδε το έξης όραμα: 

Από την Δύσι εμφανίσθηκε ένα μαύρο σύννεφο• προσπαθούσε να καλύψει όλο τον κόσμο καί κατευθυνόταν με ταχύτητα προς την Ανατολή, βρυχώμενο σαν τέρας ενώπιο του, σχηματίσθηκε ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος πού περιβαλλόταν από αλυσίδα μαύρη σαν την πίσσα, επί τής οποίας εμφανίστηκαν μαύροι σταυροί. Ήταν φρικιαστικό! Όμως, από τήν Ανατολή φάνηκε ένα λευκό σύννεφο, σαν χιόνι, το όποιο έλαμπε σαν χρυσός• προ αυτού ήταν μία αλυσίδα από χρυσό, από τήν οποία κρεμόντουσαν χρυσοί σταυροί. 

Τότε, εμφανίσθηκε ένας χορός Ιεραρχών με χρυσά άμφια, οι όποιοι βάδιζαν προς το μαύρο σύννεφο. Σέ κάποιο σημείο, τά δύο σύννεφα συγκρούσθηκαν καί το μαύρο σύννεφο κατέπεσε• καί στην θέση του εμφανίστηκε μία θάλασσα με νερό πού καταπόντισε τήν γη... Στα κύματα τής θαλάσσης ό π. Γλυκέριος έπλεε μόνος, κολυμπώντας καί παλαίοντας με τεράστια κύματα. Τον κατέλαβε απελπισία καί άρχισε να κλαίει γοερά! 

Τότε, τού φάνηκε ότι εμφανίστηκε ενώπιο του ένας Μοναχός βάδιζε επί τών κυμάτων τής θαλάσσης καί ώμοίαζε προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό καί το Πρόσωπό Του έλαμπε σαν τον ήλιο! Όταν έφθασε κοντά του, ό π. Γλυκέριος, ό όποιος ήταν βυθισμένος στο νερό μέχρι τις μασχάλες, ασπάστηκε τούς Πόδας Του. Ό «Μοναχός» έσκυψε καί έλαβε τον π. Γλυκέριο από το χέρι καί τού είπε: «Όταν βλέπεις όλα αυτά, πήγαινε καί πες στον κόσμο, ότι το τέλος είναι κοντά!», καί αμέσως εξαφανίστηκε μαζί με τήν θάλασσα!...
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΟΙ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΑΛΑΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ. 1891-1985

το είδαμε εδώ

Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος Η αποκατάσταση της κοινωνίας με τον Θεό (Ματ 18:10-20)

Αν η γιορτή της Πεντηκοστής θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, η αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα γιορτή υπενθυμίζει προς πάσα κατεύθυνση τη βασική αρχή που συγκροτεί μια ομάδα ανθρώπων σε Εκκλησία· την αποκατάσταση της κοινωνίας ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο και στους ανθρώπους μεταξύ τους. Τη βασική αυτή αρχή συνοψίζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το Κοντάκιον της γιορτής:

                                       Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε

                                                   διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος·

                                       ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν

                                                   εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν·

                                       καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα.

          Η ιστορία στην οποία παραπέμπει ο συγκεκριμένος ύμνος περιέχεται στο κεφάλαιο 11 του βιβλίου της Γενέσεως και αποτελεί τον τελευταίο σταθμό στη μακρά πτωτική πορεία που ακολούθησε ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να ανεξαρτητοποιηθεί από τον Θεό. Πρόκειται για μια πορεία που περιγράφεται παραστατικά και με ζωηρές εικόνες στα ένδεκα πρώτα κεφάλαια τηςΓενέσεως και που χαρακτηρίζεται από μια αλυσιδωτή διάσπαση των σχέσεων, ως συνέπεια της διάσπασης των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό. Κάθε φορά που ο άνθρωπος επιχειρεί να εξισωθεί με τον Θεό, είτε με την απόκτηση γνώσης (βρώση απαγορευμένου καρπού, Γεν 3:1εξ) είτε με τη βιολογική βελτίωση του είδους του (γάμος υπερφυσικών όντων με θνητές γυναίκες, Γεν 6:1εξ) είτε με την τεχνολογική πρόοδο (οικοδομή πανύψηλου πύργου, Γεν 11:1εξ) βιώνει και μια νέα διάσπαση των σχέσεών του με τον συνάνθρωπό του· καταστροφή των σχέσεων ανάμεσα στο ζευγάρι (Αδάμ – Εύα), ανάμεσα στα αδέλφια (Κάιν – Άβελ), ανάμεσα στον πατέρα και στον γιο (Νώε – Χαμ) και, τέλος, πλήρης διάσπαση της κοινωνίας (αδυναμία συνεννόησης).

EPSON scanner image

            Όμως ο Θεός δεν εγκαταλείπει ούτε για λίγο το πλάσμα του, και διαμορφώνει τις συνθήκες για την αποκατάσταση των μεταξύ τους σχέσεων, αναζητώντας ανθρώπους που θα δεχτούν να συνεργαστούν μαζί του για τον σκοπό αυτόν. Αυτό το συνεχές ενδιαφέρον του Θεού για την αποκατάσταση της κοινωνίας που περιγράφεται με πλήθος ζωηρών εικόνων και γλαφυρών ιστοριών στην Παλαιά Διαθήκη, συνοψίζεται με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο στο ρητορικό ερώτημα που μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της γιορτής απευθύνει ο Ιησούς στους ακροατές του: «Τι νομίζετε; αν κάποιος έχει εκατό πρόβατα και του χαθεί απ’ αυτά το ένα, δεν θ’ αφήσει τα ενενήντα εννιά στα βουνά για να πάει ν’ αναζητήσει το χαμένο;» (Ματ 18:12).

            Ο Θεός κάνει πάντα το πρώτο βήμα και περιμένει την ανταπόκριση του ανθρώπου. Όπως ο Θεός συγχωρεί τον άνθρωπο, έτσι αναμένει και από τον άνθρωπο να συγχωρεί τον συνάνθρωπό του. Και σ᾽ αυτό το θέμα αναφέρεται ο Ιησούς αμέσως μετά την παραβολή του χαμένου προβάτου. Συγχωρώντας ο άνθρωπος τον συνάνθρωπό του μιμείται τον Θεό και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα προς την αποκατάσταση της κοινωνίας.

            Αλλά ο Θεός γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι για τον άνθρωπο να απαλλαγεί από την ατομικότητά του, να στραφεί ως πρόσωπο προς τον άλλον, να δώσει προτεραιότητα στα ενδιαφέροντα και στις ανάγκες των άλλων, φτάνοντας μέχρι και στη θυσία των δικών του αναγκών. Γι’ αυτό ο Χριστός υποσχέθηκε στους μαθητές του ότι όταν ολοκληρώσει τη δράση του στη γη δεν πρόκειται να τους αφήσει μόνους, αλλά θα τους στείλει κάποιον άλλον που θα βρίσκεται συνέχεια μαζί τους και θα τους συμπαραστέκεται. Αυτό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Ιστορία της ανθρωπότητας και του κάθε χριστιανού χωριστά. Να δημιουργήσει μια τέλεια κοινωνία προσώπων όμοια με την κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδας.

            Για να επιτευχθεί όμως αυτό δεν είναι αρκετό να αποδεχτεί κανείς τη διδασκαλία του Χριστού. Πρέπει κανείς να γεννηθεί ξανά, να γίνει καινούργιος άνθρωπος. Όπως ακριβώς το βρέφος όταν γεννιέται αλλάζει εντελώς τον τρόπο της ζωής του, έτσι και ο αναγεννημένος από το Άγιο Πνεύμα άνθρωπος βιώνει εντελώς πρωτόγνωρες εμπειρίες. Όπως ακριβώς το βρέφος όταν γεννιέται παύει να εξαρτά τη ζωή του από τον ομφάλιο λώρο της μητέρας του και μαθαίνει να ζει στηριζόμενο στις δικές του δυνατότητες και επιλογές, έτσι και ο αναγεννημένος από το Άγιο Πνεύμα άνθρωπος παύει να καθορίζει την ύπαρξή του με βάση τις βιολογικές του ανάγκες και την ατομικότητά του και μαθαίνει να ζει σε σχέση με τον Θεό και τους άλλους. Η σχέση όμως αυτή με τον Θεό δεν επιτυγχάνεται μέσα από μια νομικού τύπου διαδικασία αποκατάστασης σχέσεων ούτε με την ηθική βελτίωση του ατόμου, αλλά με την κατάφαση του ανθρώπου στην επεύλεση του Αγίου Πνεύματος μέσα του, που θα ανακαινίσει πλήρως τη ζωή του, νεκρώνοντας τον παλιό άνθρωπο, προκειμένου να γεννηθεί ένας καινούργιος, ο Χριστός.

            Χωρίς αυτήν την ανακαίνιση της ζωής του ανθρώπου δεν υφίσταται Εκκλησία, αλλά απλώς μια συνάθροιση πιστών, που ο καθένας προσεύχεται για τον εαυτό του, παρακαλεί τον Θεό για τις δικές του ανάγκες, αδιαφορώντας πλήρως για τις ανάγκες του άλλου που στέκεται δίπλα του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως το μόνο που επιτυγχάνει κανείς είναι η ψευδαίσθηση ότι εισακούεται από τον Θεό. Αλλά το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο δεν αποβλέπει στην εξυπηρέτηση και σωτηρία κάποιων καλών χριστιανών, αλλά στη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό ο Χριστός διαβεβαιώνει τους ακροατές του ότι μόνο μέσα από την αποκατάστασεων των μεταξύ τους σχέσεων θα αποκτήσουν και αληθινή σχέση με τον Θεό: «Σας βεβαιώνω επίσης πως αν δύο από σας συμφωνήσουν στη γη για ένα πράγμα που θα ζητήσουν, ο ουράνιος Πατέρας μου θα τους το κάνει. Γιατί όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους»(Ματ 18:19-20).

            Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο συμπαραστάτης όλων των ανθρώπων· είναι ο Θεός που κατοικεί μόνιμα στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, προκειμένου να διαμορφώσει μια αληθινή κοινωνία. Μοναδική προϋπόθεση οι άνθρωποι να δεχτούν τον Θεό ανάμεσά τους.

Σεβαστοί Πατέρες ΣΥΓΝΩΜΗ ..αλλά......

Του Κώστα Καραμεσίνη-

Τα τελευταία χρόνια μου έφερε η χάρις του Θεού να εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή σε ένα Μοναστήρι όπου όλα γίνονται με μεγάλη κατάνυξη και ευλάβεια, όπως αρμόζει στους χώρους της Εκκλησίας. Την προηγούμενη Κυριακή, 24 Μαίου, το μνημόσυνο ενός αγαπημένου μου προσώπου με έφερε στην εκκλησία μιας περιοχής της Αττικής.

Ολα ήταν ωραία, η Ακολουθία του Ορθρου, η Θεία Λειτουργία, οι ψαλμοί, οι πιστοί...

Πρός το τέλος, λίγο πρίν τη Θεία Κοινωνία, ο ιερέας του ναού άρχισε να διαβάζει μια εγκύκλιο του Μητροπολίτη της περιοχής, μόνο που αυτή ήταν πολυσέλιδη, πολλές από τις ορολογίες της ούτε ο ίδιος ο ιερέας δεν μπορούσε να τις διατυπώσει, η ανάγνωση διήρκεσε περίπου 25 λεπτά και οι πιστοί, δυσανασχετούντες, άρχισαν να συνομιλούν μεταξύ τους και όχι μόνο δεν άκουγε κανείς τον ιερέα αλλά από ένα σημείο και μετά ο χώρος μόνο εκκλησία δε θύμιζε.

Κάποια στιγμή τελείωσε η ανάγνωση η λειτουργία συνεχίστηκε και λίγο πρίν το << Δι’ ευχών...>> ο ιερέας ξεκίνησε να διαβάζει ανακοινώσεις της Μητρόπολης, όπως είπε. Επί 10 λεπτά ο κόσμος μέσα στην εκκλησία δεν παρακολουθούσε τίποτα από τα λεγόμενα του ιερέα, αντιθέτως εξέφραζε ευγενικά τη διαμαρτυρία του, μέχρι που ξεκίνησε ένας έντονος διάλογος ιερέα και πιστών που δεν τιμά καθόλου το χώρο της εκκλησίας.

Αγαπητοί πατέρες, με όλο το σεβασμό στο έργο σας και στην ποιμαντική σας αποστολή, θα ήθελα να σας συστήσω, αν είναι δυνατόν, τα διάφορα κηρύγματά σας, οι εγκύκλιοι και οι ανακοινώσεις σας, από τη στιγμή που υπάρχουν, να είναι κάπως περιεκτικά και όχι τόσο εκτενή, αφού ο ευλαβής χριστιανός, ενώ εκκλησιάζεται και αφοσιώνεται στούς ύμνους των ιερέων και των ψαλτών, χάνει τον ειρμό του και την προσήλωσή του στη Θεία Λειτουργία.

πηγή

ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΝΙΚΟΛΑΟ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στον τόμο Εικοσαέτηρος Αρχιερατεία Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Α' (1974 - 1994) είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο Ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος ως "Μελωδός". Εκεί ασχολήθηκα συνοπτικά με την τέχνη της μελοποιΐας που εξασκούσε από πολύ μικρός ο ιεράρχης. Το κείμενό μου συνόδευαν νεανικές και κατοπινές συνθέσεις του. Τα πρωτόλειά του μού είχε δώσει ο αδελφός του Δεσπότη, ο αείμνηστος μουσικολόγος Απόστολος Βαλληνδράς, ο οποίος κρατούσε αρχείο. 

Μεταξύ αυτών και το περίφημο Δοξαστικό της Πεντηκοστής "Δεύτε λαοί...", ποίημα Λέοντος Δεσπότου (του Σοφού), το οποίο - έγραφα στο άρθρο μου - τονίστηκε από τον μαθητή Νικόλαο Βαλληνδρά, κατά την διάρκεια μιας σχολικής διδακτικής ώρας!

Το μέλος έχει ιδιαίτερη αξία, δεδομένου ότι ο μαθητής Νικόλαος έχει ως πρότυπό του την αντίστοιχη μελοποίηση του ύμνου από τον Νικόλαο πρωτοψάλτη Σμύρνης (ακμή περ. 1790-1887) Έτσι ασκείται στην τέχνη της μελουργίας, επεξεργαζόμενος θέσεις και μουσικές γραμμές φημισμένων μελοποιών που μελετούσε επιμελώς, ήδη από τη νεανική του ηλικία. 

Την μελοποίηση του Νικολάου Σμύρνης, για όποιον τυχόν θέλει να κάνει την αντιπαραβολή, μπορεί να βρει στο Δοξαστάριον Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου του Νικολάου Πρωτοψάλτου Σμύρνης, που επανεξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Βασ. Ρηγόπουλου το 1996 (ακριβής ανατύπωση από την πρώτη έκδοση του 1857). 

Πάντως ο Μητροπολίτης Νικόδημος είχε μελοποιήσει το συγκεκριμένο Δοξαστικό και με άλλο, πιο κλασικό τρόπο, τον οποίο επίσης δημοσιεύω στον προμνημονευθέντα τόμο. Του άρεσε δε πάντα να το ψάλλει, τόσο στον Εσπερινό της παραμονής, όσο και στον Εσπερινό της Γονυκλισίας, όπου το έλεγε σε σύντομο χρόνο, ένεκα της μακράς διάρκειας της ακολουθίας, αλλά με απαράμιλλο ύφος. 

Το ενδιαφέρον βέβαια της νεανικής συνθέσεως είναι η σχέση με τον Νικόλαο Σμύρνης. Γιατί ο Πατρών Νικόδημος έψαλλε κάποια μέλη του Νικολάου, ο οποίος είναι αρκετά έντεχνος και λόγω αυτού …απαγορευμένος στο Πατριαρχείο. 

Είναι δεδομένο ότι ο μακαριστός Πατρών Νικόδημος είχε έλθει από τη νεανική του ηλικία σε επαφή με την Σμυρναίϊκη ψαλτική παράδοση, προφανώς λόγω των προσφύγων ψαλτών που ήλθαν στην Αθήνα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Γι’ αυτό έψαλλε μέλη του Νικολάου Σμύρνης, του επίσης μικρασιάτη Εμμανουήλ Φαρλέκα (Αϊδίνι 1877 – Αθήνα 1959) και του Πέτρου Μανέα (1870-1950). 

Η σχετική έρευνα έχει ακόμα δρόμο…

το είδαμε εδώ

Το γεγονός της Πεντηκοστής

Του Γιάννη Αντωνιάδη, Θεολόγου 

«Η Εκκλησία», όπως λέει ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι «είναι μια με την Πεντηκοστή, που ήταν η ημέρα της θαυμαστής θεμελιώσεως και των γενεθλίων της Εκκλησίας, οπότε όλες οι προφητείες γι΄ αυτήν εκπληρώθηκαν. Σ’ εκείνη την ¨τρομερή και ακατανόητη γιορτή¨, το Πνεύμα, ο Παράκλητος, κατέρχεται και ενοικεί μέσα στον κόσμο, όπου ποτέ πριν δεν ήταν παρών κατά τον τρόπο που αρχίζει τώρα να ενοικεί».

Η Πεντηκοστή στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν η δεύτερη από τις τρεις μεγάλες ετήσιες γιορτές του λαού Ισραήλ, που γιορταζόταν πενήντα μέρες μετά το Ιουδαϊκό Πάσχα. Ονομαζόταν και γιορτή των εβδομάδων, επειδή γιορταζόταν εφτά εβδομάδες μετά την πρώτη μέρα των Αζύμων. Επρόκειτο για μια αγροτική γιορτή που συνδέθηκε αργότερα με τα γεγονότα του Σινά και την ανάμνηση της παράδοσης του Νόμου από το Θεό στους Ισραηλίτες.

Στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο “Πράξεις των Αποστόλων”, επιλέγεται από τον Θεό η ημέρα της Ιουδαϊκής γιορτής της Πεντηκοστής για την υποσχεθείσα από τον Χριστό κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, του «Άλλου Παράκλητου». Ο Παράκλητος αποκάλυψε στους μαθητές του Χριστού ολόκληρη την αλήθεια για το πρόσωπό Του. Δυο βασικές λεπτομέρειες στο κείμενο των Πράξεων είναι ότι: «Όταν έφθασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί (οι μαθητές) συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος» καθώς επίσης ότι εκείνη την ημέρα, «στην Ιερουσαλήμ βρίσκονταν ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του κόσμου». Ήταν ένα παγκόσμιο και ιστορικό γεγονός, ένα γιορτινό κάλεσμα (μια προσκυνηματική γιορτή θα μπορούσαμε να πούμε) για Ιουδαίους προσήλυτους οποιασδήποτε καταγωγής στην οικουμένη.

Σε αυτήν την γιορτινή ατμόσφαιρα ο Τριαδικός Θεός γέμισε το σπίτι που ήταν συναθροισμένοι οι μαθητές με μια «βίαιη πνοή» και πάνω στους μαθητές διαμοιράσθηκαν «πύρινες γλώσσες», γλώσσες που έμοιαζαν με φωτιά. Το σημείο που σαγήνευσε το πολυεθνικό παρευρισκόμενο πλήθος ήταν ότι «ο καθένας τους άκουγε τους αποστόλους να μιλάνε στη δική του γλώσσα», οδηγώντας τους με απορία στο συμπέρασμα: «όλοι εμείς, είτε ιουδαϊκής καταγωγής είτε προσήλυτοι, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού». Φυσικά δεν έλειψαν και αυτοί που χλεύαζαν και έλεγαν: «Ετούτοι πρέπει να’ ναι πολύ μεθυσμένοι». Πιθανόν αγνοούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή ότι η συγκεκριμένη γιορτή, ήταν το πανηγύρι του Παρακλήτου και οι καλεσμένοι στο γλέντι θα μεθούσαν με ένα «άλλο» νέο κρασί, ένα κρασί όμως διαφορετικό από αυτό που συνηθίζουν να μεθάνε οι άνθρωποι.

Σε αυτό το πανηγυρικό μεθύσι το γεγονός των «γλωσσών» αποτελεί και σημείο μια άλλης, νέας πραγματικότητας, της επιστροφής στην ενότητα της ανθρωπότητας, που είχε ολοκληρωτικά διασπαστεί με τη σύγχυση των γλωσσών. Η κάθοδος του Πνεύματος την Πεντηκοστή αντιστρέφει το αποτέλεσμα του πύργου της Βαβέλ. Στην Πεντηκοστή η πολλαπλότητα των γλωσσών δεν καταργήθηκε αλλά έπαψε να είναι η αιτία του χωρισμού όπως προηγουμένως. Ο καθένας μιλούσε στη δική του γλώσσα, αλλά με τη δύναμη του Πνεύματος ο καθένας μπορούσε να καταλάβει τους άλλους.

Η Εκκλησία μας στην εορτή της Πεντηκοστής πανηγυρίζει το “μέγα και σεβάσμιον” μυστήριο: Τη συμπλήρωση της ελπίδος, την προθεσμία της επαγγελίας, την επιδημία του Πνεύματος του Αγίου. Γιατί πράγματι το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους του Χριστού, αποτελεί το τέλος και το επιστέγασμα όλου του έργου της σωτηρίας. Όλο το έργο του Χριστού, η έλευση, η διδασκαλία, το πάθος, η ανάσταση, η ανάληψη απέβλεπαν σ᾿ αυτό· στην έλευση του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, στη νέα δημιουργία.Ο λαός του Θεού, η Εκκλησία, εορτάζει κατά την Πεντηκοστή τη γέννησή της εν τω κόσμω. Την γενέθλιον ημέρα της, αλλά και αυτό το μυστήριο της ιδίας της ζωής της. Γιατί η Εκκλησία του Χριστού δεν έζησε το μυστήριο της Πεντηκοστής μόνο σε μία στιγμή χρόνου κατά το μακάριο εκείνο έτος και την ιστορική εκείνη ημέρα, που “επλήσθησαν” οι μαθητές “Πνεύματος Αγίου”. Αλλά το ζει καθημερινά, διαρκώς, σε κάθε στιγμή χρόνου, από την ημέρα εκείνη την γενέθλιο μέχρι της συντελείας του αιώνος. Γιατί το Πνεύμα το Άγιον ήλθε τότε και έκτοτε μένει και θα μένη εις τον αιώνα στον κόσμο για να συγκροτεί την Εκκλησία. Πνεύμα και Εκκλησία είναι αδιασπάστως ενωμένα. Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή, η ζωή, η ύπαρξη της Εκκλησίας, της εν Αγίῳ Πνεύματι καινής ζωής. Σ᾿ αυτό οφείλεται η ενότητα, η αγιότητα, η καθολικότητα της Εκκλησίας. Από αυτό πηγάζουν τα χαρίσματα, οι θεσμοί, η πίστη και η θεολογία της Εκκλησίας. Τη βιαία Του πνοή και την πυρίμορφο δρόσο Του αισθάνεται σε κάθε βήμα, σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε κίνησή της. Από αυτό πηγάζουν οι υπερφυσικές ενέργειες των μυστηρίων, που ζωογονούν, που τροφοδοτούν και αγιάζουν το σώμα της. Στην ιστορική λοιπόν Πεντηκοστή, αλλά και στη διαρκή Πεντηκοστή, στην οποία ζει η Εκκλησία, μας μεταφέρει η μεγάλη αυτή γιορτή. Τη μέρα αυτή κλίνωμε τα γόνατά μας και προσκυνούμε την αήττητη δύναμή Του, δοξολογώντας την Αγία Τριάδα, που φωτίζει και αγιάζει τις ψυχές μας. Και στη στάση αυτή της ταπεινώσεως, της κλίσεως των γονάτων και του αυχένος, υποδεχόμαστε την χάρη του Παρακλήτου.

Πεντηκοστή, εορτάζουμε πάντοτε μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία μας. Ο ιερός υμνογράφος δανείζεται φράσεις, από το λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στη Πεντηκοστή και λέγει: «Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν. Και το μυστήριον όσον ως μέγα τε και σεβάσμιον διο βοώμεν Σοι δημιουργέ του παντός Κύριε δόξα Σοι» (Στιχηρό Εσπερινού Πεντηκοστής). Η Πεντηκοστή είναι φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, κατά τον ζωηρότερο τρόπο που θα μπορούσε να εξαχθεί. Και επειδή με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος, συμπληρώνεται και η αποκάλυψη και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό η ημέρα του Αγίου Πνεύματος, η επομένη της Πεντηκοστής, θεωρείται ως ημέρα της Αγίας Τριάδος.

Διότι τόσο τον Πατέρα όσο και τον Υιό, τους γνωρίζουμε μόνο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Η ψηλή κορυφή ενός βουνού είναι σκεπασμένη από τα σύννεφα , υπό την έννοια ότι είναι πάρα πολύ ψηλή. Δεν φαίνεται. Ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος και αποκαλύπτεται το μεγαλείο και το ύψος αυτής της κορυφής. Έτσι και εδώ η ψηλότερη κορυφή στον κόσμο είναι η Αγία Τριάδα. Τα σύννεφα του σκοτεινιασμένου μυαλού μας και της καρδιάς μας δεν μας αφήνουν να βλέπουμε και να θαυμάσουμε το ακρόριο, το υψηλότερο της Θεολογίας, που είναι η Αγία Τριάδα . Και έρχεται το Πνεύμα το Άγιο και φωτίζει το νου και καθαρίζει την καρδιά , και ο πιστός βλέπει με την πίστη την Αγία Τριάδα γι’ αυτό και στους αίνους του όρθρου της Πεντηκοστής ψάλουμε «Διού πατήρ γνωρίζεται και υιός δοξάζεται και παρά πάντων γινώσκεται μια δύναμη, μια σύνταξις μία προσκύνηση της αγίας τριάδος». Ο Χριστός μας φεύγοντας με την ανάληψή Του στους ουρανούς , υποσχέθηκε ότι θα μας στείλει άλλον Παράκλητον για να μένει μεθ’ ημών, για να μένει μαζί μας, εις τους αιώνας, πάντοτε. Και τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο, μας το έστειλε την ημέρα αυτή της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής. Και παραμένει εις τον αιώνα μέσα στην εκκλησία, μέσα στα μυστήρια. Γι’ αυτό δεχόμενοι εμείς οι άνθρωποι τα άγια μυστήρια και ιδιαίτερα την Θεία Ευχαριστία, το άγιο σώμα και το αίμα του Χριστού, παίρνουμε όλη την Αγία Τριάδα και δή το πνεύμα το άγιο που αγιάζει το τίμιο αίμα και από άρτο και οίνο τον μεταβάλλει σε σώμα και αίμα Χριστού.

Αν η Εκκλησία είναι το μυστικό σώμα του Χριστού, το Πνεύμα το Άγιον είναι η καρδιά του σώματος. Η ζωντανή δράση της Εκκλησίας στον κόσμο αρχίζει με την Πεντηκοστή, και συνεχίζεται μέσα στη Λειτουργία. Κάθε Θεία Λειτουργία είναι και μία Πεντηκοστή. Βεβαίως, η Θεία Λειτουργία γίνεται εν ονόματι και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Η πύλη που μπαίνουμε στην Θεία Λειτουργία είναι Αγιοτριαδική. Μεγαλοπρεπή η αρχή της. «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου πνεύματος». Έτσι αρχίζει η Θεία Λειτουργία. Και όλες οι ευχές και οι εκφωνήσεις καταλήγουν, σε τριαδική δοξολογία. «Ότι πρέπει συ πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις, τω Πατρί, και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν». Αλλά η δύναμη εκείνη η οποία τελεί τη φρικτή θυσία της Θείας Λειτουργίας, και πυρακτώνει, δηλαδή κάνει φωτιά τον ναό και τον ιερέα, είναι το Άγιο Πνεύμα.

Καταλήγοντας, να πούμε ότι αυτό που ζωογονεί την Εκκλησία, αυτό που μετατρέπει μέχρι και σήμερα απλούς πιστούς σε αγίους, αυτό που ενώνει τον άνθρωπο μυστηριακά με την Αγία Τριάδα, είναι το Άγιο Πνεύμα, έτσι όπως χορηγήθηκε την μέρα της Πεντηκοστής στους μαθητές του Χριστού.

Κυριακὴ της Πεντηκοστής (Ιωάν. 7,37-52· 8,12).«Ἐάν τις διψᾷ…» (Ἰωάν. 7,37) Περί Ευτυχίας!!!!_Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

«Ἐάν τις διψᾷ…» (Ἰωάν. 7,37)
ΕΟΡΤΗ μεγάλη σήμερα, ἀγαπητοί μου. 
Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πανηγυρίζει ἕνα κοσμοϊστορικὸ γεγονός, ποὺ μετέβα­λε τὴν ὄψι τῆς ἀνθρωπότητος· πῆρε τοὺς ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας καὶ τοὺς ἔκανε παγ­κοσμίους διδασκάλους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἀρ­χαία ἑλ­ληνικὴ ποὺ δυστυχῶς τὴ λησμονήσαμε, λέγεται ἐπιδημία ἢ ἐπιφοίτησις ἢ κάθοδος ἢ ἁ­πλούστερα
ἐρχομὸς τοῦ ἁ­γίου Πνεύματος. Τὰ νο­ήματα εἶνε ὑψηλά· ἴλιγγος καταλαμβάνει ὅ­ποιον μελετᾷ τὸ ὑπερφυσικὸ γεγονός.

Σχετικὸ μὲ τὴν ἑορτὴ εἶνε τὸ σημερινὸ ὑ­πέ­­ροχο εὐαγ­γέλιο (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12). Δεκαεπτὰ στίχοι, δεκαεπτὰ διαμάντια. Ἂς ῥίξουμε ἕνα βλέμμα στὸν πρῶτο στίχο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ἐ­άν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ. 7,37).

Πότε εἶπε αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Χριστός; Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ὄχι μόνο τότε ἀλλὰ καὶ μέχρι σήμε­ρα τηροῦν τὶς παραδόσεις των. Ἀκόμη καὶ τώρα, μετὰ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, ἑ­ορτάζουν μία ἑορτὴ ποὺ ὀνομάζεται ἑορτὴ τῆς σκη­νοπη­γί­ας.
Ποιό ἱστορικὸ γεγονὸς ὑπενθυμίζει ἡ σκηνοπηγία; Οἱ πρόγονοί τους ἦ­ταν σκλάβοι στὸ φαραώ, καὶ ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ τοὺς ἐ­­λευθε­ρώσῃ. Ἐξῆλθαν λοιπὸν ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ ἐ­­πέ­στρεφαν χαρούμενοι στὴ χώρα τους, τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἀλλὰ δὲν ἐπέστρεψαν σύντομα. Μέχρι νὰ φθάσουν περιπλανήθηκαν σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο. Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ δὲν εἶχαν σπίτια· ζοῦσαν ὅλοι ὑπὸ σκηνάς, ὅπως οἱ τσιγγάνοι στὰ τσαντίρια. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἑώρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τὴν ἡμέρα αὐτὴ μεγαλοπρεπῶς. Ἡ ἑορτὴ διαρκοῦσε ἑπτὰ ἡ­μέρες. Ἡ τελευταία ἡμέρα ἦταν ἡ πιὸ ἐπίσημη. Τότε ὁ ἀρχιερεὺς μὲ χρυσὸ κανάτι γεμᾶτο νερὸ ῥάν­τιζε τὸ θυσιαστήριο καὶ ὅλο τὸ λαό.
Λέει λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ὅτι τὴν τελευταία ἡμέρα, τὴν πιὸ ἐπίσημη, ὁ Χριστὸς ἦταν στὰ Ἰεροσόλυμα. Στάθηκε στὰ προπύλαια τοῦ μεγάλου ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, κ’ ἐκεῖ μί­­λησε. Μίλησε; Κάτι ἄλλο λέει τὸ εὐαγγέλιο· «ἔ­κρα­ξε» (ἐ.ἄ). Τί σημαίνει «ἔκραξε»; Ὅλες οἱ λέξεις τοῦ Εὐαγγελίου ἔχουν σημα­σία. Ἔβγα­λε ὅλη τὴ φωνή του, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ ὅλος ὁ λαός. Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ μερικοί, ποὺ ἅ­μα ὁ δεσπότης ἢ ὁ ἱεροκήρυκας ὑψώνῃ τὴ φω­νή του λένε· «Δὲν ὑποφέρεται· πολὺ φωνά­ζει». Ὅποιος πονεῖ, φωνάζει. Ἡ μάνα, ποὺ βλέπει τὸ παι­δί της νὰ κινδυνεύῃ, φωνάζει. Ἡ κλῶσ­σα, ὅ­ταν βλέπῃ τὸ γεράκι νὰ πέφτῃ στὸν ὀρ­νιθῶ­να, βγάζει φωνὴ σπαρακτική. Κ’ ἐμεῖς οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, ἂν πονοῦμε τὸ ποίμνιό μας, πρέπει ὄχι ἁπλῶς νὰ λέμε, ἀλλὰ νὰ κράζουμε μεγάλῃ τῇ φωνῇ, γιὰ ν’ ἀκούσουν ὅλοι.
Ἔκραξε ὁ Χριστός. Τί ἔκραξε; Λόγια ἀνεκ­τίμητα, αἰώνια. Ἔλαβε ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ νερό, ποὺ ῥάντιζε ὁ ἀρχιερεύς, καὶ εἶπε· «Ἐάν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέ­τω»· ὅποιος δι­ψᾷ, νὰ ἔρχεται σ’ ἐμένα καὶ νὰ πίνῃ. Τί νερὸ ἐν­νοεῖ; γιὰ ποιά δίψα ὁμιλεῖ σήμερα ὁ Χριστός;
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, εἶνε διπλός· ἔ­­χει ὁρατὸ καὶ ἀόρατο μέρος. Τὸ ὁρατὸ εἶνε τὸ σῶμα του· τὸ ἀόρατο, ποὺ εἶνε ἕνα ὁλόκλη­ρο σύμπαν, μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ὑλικὸ σύμ­παν, εἶνε ἡ ψυχή του. Διπλὸς ὁ ἄνθρωπος, διπλὲς καὶ οἱ ἀνάγκες του. Συνεπῶς ἔχει καὶ ἀνάγ­κες πνευματικές. Καὶ ὅποιος δὲ νιώθει ἀνάγ­κες πνευματικές, δὲν εἶνε ἀληθινὸς ἄν­θρωπος, καταντᾷ κτηνώδης. Καὶ τέτοιος εἶνε ὁ ὑ­λιστὴς ἄνθρωπος τοῦ αἰῶνος μας.
Μία ὑλικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶνε ἡ δίψα. Θέλει νερό. Ἰδίως ἐν καιρῷ καύσωνος εἴδατε μὲ πόση βουλιμία ἁρπάζει τὸ ποτήρι μὲ τὸ δροσερὸ νερὸ καὶ πίνει; Οἱ πατέρες μας ποὺ ἔλαβαν μέρος στὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία τοῦ 1922, ὅταν πέρασαν τὴν Ἁλμυρὰ ἔρημο, δίψασαν πολύ. Κι ὅταν εἶ­δαν τὸν Σαγγάριο, ἔπεσαν στὰ νερά του καὶ ἔπιναν ἀχόρταγα.
Ἡ δίψα εἶνε φυσικὴ ἀνάγκη. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ὁ πανάγαθος, ποὺ φύτευσε στὸ σῶ­μα τὴν ἀ­νάγ­κη τῆς δίψης, ὁ ἴδιος φρόντισε νὰ ὑ­πάρχῃ καὶ τὸ μέσον ποὺ θὰ ἱκανοποιῇ τὴν ἀνάγκη αὐ­τή. Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἀγαθότης καὶ ἡ σοφία του. Καμμία ἀνάγκη ποὺ ἐφύτευσε μέσα μας δὲν στερεῖται τὸ ἀντίστοιχο μέσον πρὸς ἱκανοποί­ησίν της. Ὑπάρχει δίψα, ὑπάρχουν ὅμως καὶ βροχὴ καὶ χιόνι καὶ πηγὲς καὶ ποταμοὶ καὶ λίμνες. Ὑπάρχει ἄφθονο νερό. Κάθε σταλα­γματιὰ εἶνε καὶ μιὰ εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Πόσο ἀχάριστοι εἴμεθα ἐμεῖς! Θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θὰ στερέψουν οἱ πηγὲς καὶ τὰ νερά…
 
Ἀλλ’ ἐκτὸς τοῦ σώματος διψᾷ καὶ ἡ ψυχή. Τί διψᾷ; Ὅπως ὁ μαγνήτης στρέφεται πρὸς τὸν βορρᾶ, ἔτσι καὶ ἡ ἀν­θρώπινη ψυχὴ εἶνε πλασμένη νὰ στρέφεται πάντοτε πρὸς τὰ μεγάλα καὶ αἰώνια. Διψᾷ ἡ ψυχὴ ὅ,τι ὡραῖο καὶ ὑ­ψηλό. Εἶνε θεοειδής, ὅ­πως τὴν χαρακτήρισε ὁ Πλάτων. Μοιάζει μὲ τὸ Θεό, θέλει νὰ τοῦ μοιάσῃ. Ἐκεῖ ἀναπαύεται καὶ ἠρεμεῖ. Μὲ ἄλλα λόγια ἐκεῖ βρίσκει τὴν εὐ­τυχία ποὺ διψᾷ. Παγ­κόσμιος αὐτὸς ὁ πόθος. Ὅπου νὰ πᾶμε, εἴτε στοὺς Ἐσκιμώους εἴτε στοὺς ἀγρίους, σὲ ὁ­ποιοδήποτε σημεῖο τῆς γῆς, οἱ ἄνθρωποι, στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους ὅλοι ἀνεξαιρέτως ζητοῦν τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία.
Ἀλλ’ ἐνῷ ὅλοι συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸ ἀντικείμενο τοῦ πόθου, διαφωνοῦν ὡς πρὸς τὸ μέσον μὲ τὸ ὁποῖο θὰ φθάσουν σ’ αὐτό. Ἄλ­λοι λένε ὅτι ἡ εὐτυχία εἶνε στὸ χρῆμα, ἄλλοι στὴ δόξα, ἄλλοι στὶς ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις, ἄλ­λοι στὴ σοφία καὶ ἐπιστήμη, ἄλλοι στὸν τεχνι­κὸ πολιτισμό. Ἀλλὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ―δὲν τὰ περιφρονοῦμε, ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἔπλασε καὶ τὴν ὕλη―, ὅση ἀξία κι ἂν ἔχουν, χρειά­ζεται νὰ τὸ ποῦμε ὅτι ἀδυνατοῦν νὰ ἱκανοποιήσουν τοὺς βαθυτέρους πόθους τῆς ψυ­χῆς; Ἂν ἀμφιβάλ­λετε, ρωτῆστε τοὺς πλουσίους· θὰ δῆτε ὅτι ἀ­ναστενάζουν. Ρωτῆστε τοὺς ἐνδόξους τῆς γῆς· θὰ σᾶς ποῦν, ὅτι ὅλα εἶνε ἕνα ψέμα. Ρωτῆστε κ’ ἐκείνους ποὺ δοκίμασαν ἡδονὲς καὶ διασκεδά­σεις, τὸν πανσεξουαλισμὸ καὶ τὰ ναρκωτικά (ποὺ ἔχουν τεραστία διάδο­σι, μέχρι καὶ τὰ σχο­λεῖα)· ὅλοι θὰ σᾶς ἀπαντή­σουν, ὅτι αὐτὰ εἶνε ἕνας προσωρινὸς παράδεισ­ος, μετὰ τὸν ὁποῖο ἀκολουθεῖ κόλασις. Ρώτησαν μία διάσημη ἠθο­ποιό· ―Εἶσαι εὐτυχισμένη; ―Αἰσθάνομαι κενό, ἀπήντησε, νιώθω μελαγχολία. Καὶ ἕνας νέ­ος ποὺ ἔπασχε ἀπὸ μελαγχολία πῆγε σ’ ἕνα μεγάλο ψυχίατρο τῆς Εὐρώπης καὶ τὸν ρώτησε· ―Πῶς θὰ βρῶ τὴ χαρά; ―Ἦρθε σήμερα ἐδῶ στὴν πόλι μας ἕνα τσίρκο, εἶπε ὁ γιατρός, κ’ ἐ­κεῖ ἐμ­φανίζεται ἕνας γελοτοποιός, ποὺ κάνει καὶ τὸν πιὸ ἄκεφο νὰ γελάσῃ· πήγαινε νὰ τὸν ἀ­κούσῃς καὶ θὰ ξεσκάσῃς. Καὶ τί τοῦ ἀπαντᾷ ὁ νέος· ―Ἐγὼ εἶμαι ὁ γελοτοποιός… Καταλάβατε; Αὐτός, ποὺ ἔκανε τοὺς ἄλλος νὰ σκᾶνε στὰ γέλια, ὁ ἴδιος μέσα του εἶχε πένθος καὶ νέφος μελαγχολίας. Ρωτῆστε τέλος, ἂν θέλε­τε, καὶ τὸν σοφὸ Σολομῶντα, ποὺ συγκέν­τρω­σε στὸν ἑαυτό του καὶ πλοῦτο καὶ ἡδονὲς καὶ δόξα καὶ γυναῖκες, ρωτῆστε αὐτὸν ποὺ ἀπήλαυσε τὰ πάν­τα στὸν ὑπέρτατο βαθμὸ καὶ πέστε του· Τί κατάλαβες, ποιό εἶνε τὸ συμπέρα­σμα τῆς ζωῆς σου; Τί ἀπαντᾷ· «Ματαιότης, ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ.1,2). Ματαιότης ἡ δόξα, ματαιότης τὰ πλούτη, ματαιότης οἱ ἡδονές, ματαιότης τὰ πάντα.

* * *

Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν τίποτε; Ἔτσι μᾶς ἔρριξε ὁ Θεὸς ἐδῶ στὸν κόσμο, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ τὸ ἀντίστοιχο μέσο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ βροῦμε τὴν εὐτυχία; Ὄχι, ἀδελφοί μου· εὐλογητὸς ὁ Θεός! Μέσα στὴ Σαχάρα αὐτὴ τοῦ βίου ἀκούγεται φωνὴ γλυκειά. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ τί λέει· «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Κανένα δὲν βιάζει ὁ Χριστός· καλεῖ ὅλους ἐλευθέρως. Ἡ διδασκαλία του εἶνε ὑπέροχη· αὐτὴ εἶνε τὸ ἀθάνατο νερὸ ποὺ δροσίζει τὸν ἄνθρωπο. Κι ὅποιος ζήσῃ τὸν χριστιανικὸ βίο, τὴν χριστιανικὴ ζωή, ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε γεγονός― θὰ αἰσθανθῇ στὰ βά­θη του τὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Ἡ καρδία τοῦ συνειδητοῦ, ὄχι τοῦ τυπικοῦ Χριστιανοῦ, μεταβάλλεται σὲ κῆπο μὲ ὡραῖα ἄνθη. Λόγια εἶν’ αὐτά; Ὄχι, εἶνε πραγματικότης. Δὲν ἔχω γλῶσσα Χρυσοστόμου καὶ Βασιλείου, οὔτε γλῶσσα ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, νὰ σᾶς περιγράψω τὴν εὐτυχία ποὺ αἰσθάνονται μέσα τους οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἑκατομμύρια ἁ­γίων, ποὺ πέρασαν μαρτύρια σκληρά, δοκίμα­σαν τὴ χαρά. «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Κολ. 1,24).
Ὅποιος λοιπὸν ἀμφιβάλλει ἂς δοκιμάσῃ. Διψᾷ; ἂς πλησιάσῃ τὸν ποταμό. Ὁ δὲ ποταμός, ποὺ ῥέει ἀστείρευτος διὰ μέσου τῶν αἰώνων, εἶνε ὁ ποταμὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ποταμὸς αὐτὸς δὲ θὰ στερέψῃ ποτέ· θὰ ῥέῃ ἀενάως στὸν κόσμο, θὰ δροσίζῃ καὶ θὰ ποτίζῃ τὴν ἀνθρωπότητα, καὶ θὰ δημιουργῇ παραδεί­σους πνευματικούς, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 10-6-1984

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 31 Μαΐου 2015 - Της Πεντηκοστής (᾿Ιωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυὶδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυὶδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι' αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ' οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ' αὐτὸν τὰς χεῖρας.Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.
Ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; Μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; Ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ' αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοση στη νεοελληνική

Τόν καιρό ἐκείνο, τὴν τελευταίαν ἡμέραν τὴν μεγάλην τῆς ἑορτῆς, ἐστάθηκε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐφώναξε δυνατά· Ἐὰν κανεὶς διψᾷ, ἂς ἔλθῃ σ’ ἐμὲ καὶ ἂς πιῇ. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμέ, καθὼς εἶπε ἡ γραφή, θὰ τρέξουν ἀπὸ τὴν κοιλιά του ποταμοὶ νεροῦ ζωντανοῦ. Αὐτὸ τὸ εἶπε διὰ τὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἔπαιρναν ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἐπίστευαν σ’ αὐτόν· διότι δὲν εἶχε δοθῆ ἀκόμη Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δοξασθῆ. Πολλοὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος, ὅταν ἀκουσαν αὐτά, ἔλεγαν· αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ Προφήτης, ἄλλοι ἔλεγαν, αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, ἄλλοι ἔλεγαν, μήπως ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν; Δὲν εἶπε ἡ γραφὴ ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ Δαυΐδ καὶ ἀπὸ τὴν κωμόπολιν Βηθλεὲμ ὅπου ἦτο ὁ Δαυΐδ; Ἔγινε λοιπὸν διχασμὸς γι’ αὐτὸν μεταξὺ τοῦ πλήθους. Μερικοὶ ἤθελαν νὰ τὸν πιάσουν ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἔβαλε χέρι ἐπάνω του. Τότε ἐπέστρεψαν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι τοὺς εἶπαν, Γιατὶ δὲν τὸν ἐφέρατε; Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· κανεὶς ἄνθρωπος δὲν ἐμίλησε ποτὲ ὅπως μιλεῖ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ἀπεκρίθησαν· μήπως καὶ σεῖς ἔχετε πλανηθῆ; Ἐπίστεψε σ’ αὐτὸν κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας ἢ τοὺς Φαρισαίους; Ὅσο γι’ αὐτὸν τὸν ὄχλον, ποὺ δὲν ξέρει τὸν νόμον εἶναι καταραμένος. Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει εἰς αὐτὸν τὴν νύχτα καὶ ὁ ὁποῖος ἦτο ἕνας ἀπὸ αὐτούς· καταδικάζει ἄνθρωπον, ὁ νόμος μας ἐὰν δὲν τὸν ἀκούσῃ προηγουμένως καὶ μάθῃ τί ἔκανε; Ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτόν· Μήπως καὶ σὺ εἶσαι ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν; Ἐρεύνησε καὶ θὰ ἰδῇς, ὅτι δὲν ἔχει ἔλθει προφήτης ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν. Πάλιν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἐμίλησε καὶ εἶπε· Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περπατήσῃ εἰς τὸ σκοτάδι ἀλλὰ θὰ ἔχῃ τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Ο Απόστολος της Κυριακής 31 Μαΐου 2015 - Της Πεντηκοστής

Καὶ ἔξαφνα

ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸν βοή,

σὰν νὰ φυσᾷ

δυνατὸς ἄνεμος,

ὁ ὁποῖος ἐγέμισε

ὅλο τὸ σπίτι

ὅπου ἐκάθοντο.

Πράξεις Αποστόλων (β΄1-11)
Ἐν ταις ημέραις εκείναις, ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.
Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς
ἀποφθέγγεσθαι.
Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. Ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Απόδοση σε απλή γλώσσα:
Τις ημέρες ἐκείνες, όταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦσαν ὅλοι μαζὶ εἰς τὸ ἴδιο μέρος. Καὶ ἔξαφνα ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸν βοή, σὰν νὰ φυσᾷ δυνατὸς ἄνεμος, ὁ ὁποῖος ἐγέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἐκάθοντο. Καὶ παρουσιάσθησαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς νὰ διαμοιράζωνται εἰς αὐτοὺς καὶ νὰ κάθεται εἰς τὸν καθένα μία, καὶ ἐπληρώθησαν ὅλοι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ἄλλας γλώσσας καθὼς τὸ Πνεῦμα τοὺς ἔδινε δύναμιν λόγου.
Κατοικοῦσαν δὲ εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ κάθε ἔθνος ὑπὸ τὸν οὐρανόν. Ὅταν ἔγινε ἡ βοὴ αὐτή, ἐμαζεύθηκε πλῆθος καὶ ἦσαν ὅλοι κατάπληκτοι, διότι ὁ καθένας τοὺς ἄκουε νὰ μιλοῦν τὴν δικήν του γλῶσσαν. Καὶ ἐξεπλήσσοντο ὅλοι καὶ ἐθαύμαζαν καὶ ἔλεγαν μεταξύ τους, «Δὲν εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν Γαλιλαῖοι; Πῶς συμβαίνει λοιπὸν νὰ τοὺς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας εἰς τὴν δικήν μας μητρικὴν γλῶσσαν; Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τῆν Μεσοποταμίαν καὶ τὴν Ἰουδαίαν καὶ τὴν Καππαδοκίαν, τὸν Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, τὴν Φρυγίαν καὶ τὴν Παμφυλίαν, τὴν Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης, ἡ ὁποία ἐκτείνεται πρὸς τὴν Κυρήνην, καὶ οἱ ἐδῶ ἐγκατεστημένοι Ρωμαῖοι καὶ Ἰουδαῖοι καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς δικές μας γλῶσσες διὰ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ».

Ο Άγιος μάρτυς Ερμείας

Στις 31 Μαΐου γιορτάζει ένας πολύ γενναίος αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού. Χριστιανός. Ο Ερμείας. Ο άνθρωπος του Ερμή. Ήταν στα Κόμανα της Καππα­δοκίας. Τον 1^ο  μ.Χ. αιώνα, λένε οι ιστορικοί, η Καππαδοκία είχε τελείως εξελληνιστεί, ένεκα του Μεγάλου ’Αλεξάνδρου. Γι’ αυτό και από εκεί μεγά­λοι Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός και Θεολόγος και τόσοι άλλοι. Και μέχρι σήμερα η Καππαδοκία φιλο­ξενεί κρυπτοχριστιανούς αμέτρητους. Κι ας γίνει κάτι με την Τουρκία, να δείτε πόσοι χριστιανοί θα ξεπεταχθούν και πόσοι θα φανούν πια ότι είναι γενναία παλληκάρια του Χριστού, που ήταν στον Σταυρό του Κρυφού Σχολειού και του κρυπτοχριστιανισμού.

Εκεί, λοιπόν, ήταν στρατιώτης ο Ερμείας. Και ομολογούσε την ιδιότητά του σ’ όλους. Αλλά ήταν τόσο γενναίος, τόσο ευγενικός, τόσο υπέροχος, που κανείς δεν μπορούσε να του βάλει χέρι. Κι όταν γέρασε, πια, και λευκάνθηκαν τα μαλλιά του, και τότε ομολογούσε με περισσότερη, έτσι, πίστη, την αγάπη του στον Χριστό. Και κάποιος ανόητος εκεί, στα χρό­νια του Αντωνίνου, του ευσεβούς, 161 μ.Χ., στο 2^ο  αιώνα, ονόματι Σεβαστιανός ανθύπατος, συνέλαβε τον Ερμεία. Και τον οδήγησε στο μαρτύριο κατευ­θείαν. Και του είπε: «Τόσα χρόνια, βρε, μας βασα­νίζεις με την πίστη σου και τη ζωή σου. Δεν μπορούμε να σε βλέπομε. Είσαι βαρύς και βλεπόμενος.»

Και άρχισαν τα βασανιστήρια. Και λέει το Συναξάριο του έσπασαν τα σαγόνια, του έγδαραν το δέρμα, του ξερίζωσαν τα δόντια, τον ρίξαν σε καμί­νι, σώζεται θαυματουργικώς, πίνει δηλητήριο, δεν παθαίνει τίποτα, κι αυτός που του ’δωσε το δηλητήριο, ο ειδωλολάτρης, μόλις είδε το θαΰμα, επίστεψε, και του ’κοψε ο ανθύπατος τον λαιμό κι έγινε μάρτυς, νέα βασανιστήρια, να μη σάς τα λέω, τα γρά­φει, τα ’χω εδώ, τα λέει και το Συναξάριο, να τ’ αφήσουμε, και στο τέλος πια, αφού τον έκανε μια πληγή, τον κρέμασαν κατακέφαλα επί τρεις ημέρες, μήπως βάλει μυαλό. Και στο τέλος εκείνος, με θαυ­μαστή γαλήνη και υπομονή, άντεχε όλους τους δριμύτατους και φοβερότατους πόνους, με τη χάρη του Χριστού. Και αφού εξευτέλισε και τον ανθύπατο και τα είδωλα και τα ψέματα και τα πάντα και τα βασα­νιστήρια, του απέκοψαν την τιμία κεφαλή και ανέβη­κε στον παράδεισο.

Σήμερα δεν έχομε διωγμούς, μ’ αυτό τον τρόπο, άλλα έχουμε τις ανίατες ασθένειες. Που λειτουργούν, όπως λειτουργούσαν οι Νέρωνες και οι Καλιγούλες και οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό και σήμερα γεμίζει ο παράδεισος με τους νεομάρτυρες των ανιάτων ασθε­νειών. Να πούμε ότι είναι Κάι ευλογία αυτό; Είναι και ευλογία αυτό. Γιατί μ’ όλα αυτά ο Χριστός μάς ετοιμάζει για τον παράδεισο και για τη Βασιλεία Του.

( Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, Εαρινό Συναξάρι, τ. Β΄, σ. 169-171)