Στα
Νοτιοανατολικά της πόλεως του Αγρινίου υπήρχε ένα ταπεινό παρεκκλήσι,
πέριξ του ποίου η Μητρόπολη αποφάσισε να δημιουργήσει νέα ενορία. Με
την ευνόητη προϋπόθεση να μεγαλώσει ανάλογα και το παρεκκλήσι.
Κλήθηκαν
κάποιοι ιερείς ν’ αναλάβουν το έργο. Το αντιπαρήλθαν όμως, ο ένας
κατόπιν του άλλου, όπως ο ιερέας και ο λευίτης της παραβολής του Καλού
Σαμαρείτη τον περιπεσόντα στους ληστές.
Αλλά
βρέθηκε και ο «καλός Σαμαρείτης», που στα σπλάχνα του μίλησε η Αγία
Βαρβάρα στην οποία ήταν αφιερωμένο το παρεκκλήσι και ανέλαβε το έργο με
αγάπη και ζήλο. Έρανοι τοπικοί, πανελλαδικοί και υπερπόντιοι, πάντα με
τη συνδρομή της Αγίας και την έντιμη διαχείριση του ιερέα απέφεραν
πακτωλό χρημάτων. Με αποτέλεσμα μέσα σε πέντε χρόνια στον τόπο, που
βρισκόταν το ταπεινό παρεκκλήσι να βρίσκεται σήμερα ένας περίλαμπρος
ναός.
Το
αποτέλεσμα όμως αυτό σκανδάλισε τους φθονερούς εξουσιαστές της
Μητρόπολης. Οι οποίοι πίστεψαν ότι στη νεοϊδρυθείσα ενορία υπήρχε φλέβα
χρυσού. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να διώξουν τον ιερέα, που με
παραδειγματική εντιμότητα και ανιδιοτέλεια μόχθησε να πραγματοποιηθεί το
έργο, για να βάλουν κάποιον δικό τους. Αλλά συνάντησαν τείχος απόρθητο
το λαό της ενορίας, ο οποίος συγκρίνοντας την εργατικότητα και
εντιμότητα του ιερέα με τους προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς του δεσποτικού
περιβάλλοντος, αντιστάθηκαν πεισματικά.
Το
πείσμα όμως του λαού χόλωσε το κούφο δεσποτικό περιβάλλον, το οποίο με
αχαλίνωτη εμπάθεια αντεπιτέθηκε εναντίον του ιερέα. Κατάπτυστα
λιβελογραφήματα διαβάζονταν στις εκκλησιές όλης της Μητρόπολης εναντίον
του ιερέα. Συνθήματα εξάλλου εναντίον του δεσποτικού περιβάλλοντος
γράφονταν στους τοίχους. Και τα τηλεοπτικά κανάλια πηγαινοέρχονταν, για
να δίνουν το στίγμα της άνισης αναμέτρησης.
Όλο
όμως αυτό το ανελέητο ηθικό λιντσάρισμα σε βάρος του έντιμου ιερέα είχε
σαν συνέπεια οι απανταχού της Γης χορηγοί, που αφειδώς μέχρι τότε
επιχορηγούσαν το έργο της ανέγερσης του Ναού να πέσουν απ’ τα σύννεφα.
Και παράλληλα να πέσουν κατακόρυφα και τα οικονομικά του ναού. Ο οποίος
πλέον δεν επαρκούσε ούτε στις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Οπότε
οι αδίστακτοι συκοφάντες του ιερέα, αντί να ντρέπονται για το κατάντημα
στο οποίο έφεραν την ενορία, άρχισαν να διατυμπανίζουν σε όλη την
υφήλιο ότι η οικονομική καταβαράθρωση των οικονομικών του ναού οφειλόταν
στο ότι ο παπάς ήταν ΚΛΕΦΤΗΣ! Κλέφτης...ο παπάς που με παραδειγματική
εντιμότητα και εργατικότητα συνετέλεσε στην πραγματοποίηση ενός τόσο
αξιοθαύμαστου έργου!
Και
φυσικά, όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε στην πραγματικότητα «φώναζαν
οι κλέφτες, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης»! Γιατί ο ιερέας, προκειμένου
να αντιμετωπίσει τον ανελέητο καταιγισμό συκοφαντίας σε βάρος του,
αναγκάστηκε να προσφύγει στα κοσμικά δικαστήρια. Όπου σε κάποιο
δικαστήριο, που ήταν έντιμοι οι δικαστές, οι συκοφάντες καταδικάστηκαν
πρωτόδικα. Αλλά, στο εφετείο- φευ- όπου προσέφυγαν, αθωώθηκαν! Γιατί,
όπως από έγκυρη πηγή ειπώθηκε, οι ιερείς εξαναγκάστηκαν απ’ το δεσποτικό
περιβάλλουν να λεηλατήσουν τα παγκάρια των ναών, προκειμένου να
δωροδοκηθούν οι δικαστές!
Είναι
δε εξόχως χαρακτηριστικές οι αιτιολογίες, με τις οποίες κάποιοι
εισαγγελείς παρέπεμπαν τις εναντίον των συκοφαντών μηνύσεις του ιερέα
στο αρχείο! Εισαγγελέας Πρωτοδικών χαρακτηρίζει τον ιερέα «καχύποπτο».
Επειδή ακριβώς είχε αντιληφθεί ότι η προκλητικά αδικαιολόγητη
καθυστέρηση παραπομπής της υπόθεσης στο ακροατήριο απέβλεπε ακριβώς στο
να την παραπέμψουν, στο… αρχείο! Ο δε Εισαγγελέας Εφετών αποφάνθηκε ότι:
Ο Μητροπολίτης παρανόμησε μεν, αλλά δεν το έκαμε ούτε για καλό ούτε για
κακό! Δηλαδή, ως γνήσιος εκφραστής του νιτσεϊκού αμοραλισμού, μας πήγε
«πέραν του καλού και του κακού». Και βέβαια παρέπεμψε κι αυτός την
υπόθεση, στο… αρχείο.
Αλλά
«έστι δίκης οφθαλμός»! Σε έλεγχο, που έγινε εκ μέρους του ΣΔΟΕ,
αποδείχτηκε ότι στα δεσποτικά οικονομικά προέκυψε έλλειμμα άνω του ενός
και μισού εκατομμυρίου ευρώ! Σε αντίθεση με τον έντιμο ιερέα, στην
οικονομική διαχείριση του οποίου οι αλλεπάλληλοι εκ μέρους των αρμοδίων
έλεγχοι δεν διαπίστωσαν την έλλειψη ούτε ενός ευρώ. Κι όμως οι
ατασθαλίες του δεσποτικού περιβάλλοντος, όπως φαίνεται, κουκουλώθηκαν,
ενώ ο έντιμος παπάς δεν μπόρεσε να βρει το δίκιο του.
Θέλω
να πιστεύω ότι οι οποιεσδήποτε αποφάσεις των δικαστικών λειτουργών
έχουν αναπόφευκτα κοινωνικό αντίκτυπο. Που, προκειμένου για
εκκλησιαστικά θέματα εγκυμονούν τον κίνδυνο σκανδάλων. Αν η καταγγελία
του ΣΔΟΕ για το έλλειμμα ήταν βάσιμη, στο κοινό περί δικαίου αίσθημα
αιωρείται το οδυνηρό ερώτημα: Πώς προέκυψε το έλλειμμα αυτό; Και πώς οι
δικαστικοί λειτουργοί το αμνήστευσαν! Μήπως η προσφυγή στην κοσμική
δικαιοσύνη για εκκλησιαστικά θέματα στερείται παντελώς νοήματος;
Γιατί,
κατά κανόνα, θα υπερισχύσει, όπως λέγεται, αυτός που είναι
διαπλεκόμενος με δικαστικούς παράγοντες και διαθέτει Πακτωλό χρήματος.
Πράγμα που, κατά τεκμήριο, ισχύει για το δεσποτικό περιβάλλον. Το οποίο
και «μέσα» και μαμωνά διαθέτει άφθονο εκ προδήλων και, κυρίως, εξ
αδήλων πόρων. Δεδομένου ότι στο χώρο της δεσποτοκρατίας δεν υπάρχει ούτε
καν η στοιχειώδης αξιοπιστία για τον τρόπο διαχείρισης του, λεγόμενου,
«ιερού χρήματος».
Αφού
οι δεσποτάδες σαν τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε διακηρύσσουν, σε όλη την
μεγαλοπρέπεια τα κουφότητάς τους, το «εγώ είμαι ο νόμος»! Και γίνονται
εκτελεστές του νόμου τους. Γεγονός που πολλαχόθεν καταγγέλλεται και
συχνά επιβεβαιώνεται από σκανδαλώδεις και τερατώδεις περιπτώσεις, που
κάποτε σκανδαλωδέστατα κουκουλώνονται!
Συνεπώς έχει απόλυτο δίκαιο
Θεολόγος
Καθηγητής Πανεπιστημίου, που υποστηρίζει ότι «οι δεσποτάδες είναι απ’
τα ζόμπι, που μπορούν α κάνουν ο, τι θέλουν. Χωρίς να ελέγχονται από
κανέναν ή να λογοδοτούν σε κανένα»!
Για
να συμπεράνουμε κι εμείς, μαζί με τον Όμηρο, πως δυστυχώς «ξεπέσαμε στη
χώρα των κυκλώπων, που μήτε δίκαιο θεών σέβονται μήτε ανθρώπων»!
Παπά-Ηλίας Υφαντής
