Έρχομαι προς Σε Λυτρωτά!

Βλέπουμε γύρω μας αδελφοί μου, να υπάρχει μεγάλη άγνοια για θέματα πνευματικά, μάλιστα για θεμελιώδη, όπως για παράδειγμα, η εξομολόγηση.
Αυτό που λυπεί τον Θεό είναι βεβαίως η αμαρτία. Φανταστείτε όμως τι ρομφαία λογχίζει την καρδιά Του, με το πικρό γεγονός ότι το πλάσμα Του, για το οποίο ο Άμωμος ''εταπείνωσεν εαυτὸν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού'', βρίσκεται πολλές φορές να αγνοεί το νόημα της θείας Ενανθρώπισης, κατά συνέπεια δε και την αξία της ψυχής του ως ψυχής αθάνατης, όπως και την ανάγκη για προστασία και κάθαρση αυτής, προς σωτηρία.

Η κύρια μέριμνά μας αν ήταν πώς να συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις μας για να υπηρετήσουμε πρώτα την αθάνατη ψυχή μας και μετά ασφαλώς και το σώμα μας, θα ζούσαμε συνεχώς τα μυστήρια της Εκκλησίας μας με γλυκιά προσμονή και ένθεο ζήλο αληθινών, ζώντων τέκνων του Αγίου Πατρός μας.

Όπως ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, έτσι και εμείς θα έπρεπε να πεθαίναμε ως προς την αμαρτία, προς χάριν Του.

Το ''Λουτρό της Ψυχής'' λοιπόν, όπως συνηθίζεται να περιγράφεται κυριολεκτικά, η Ιερά Εξομολόγησις, ως θεμέλιο σωτηρίας καθίσταται, μόνο και μόνο σαν δει κανείς τη θεία προέλευση του. Αυτό, είναι αρκετό.

Δε μπορεί η αμαρτία μόνη να λάβει άφεση, συνεπώς δε μπορεί χωρίς την άφεση να έρθει η Ανάσταση.
Όταν στη ψυχή το βαρίδι της αμαρτίας μεγαλώνει, στο τέλος, συνθλίβει τη ψυχή και τη θανατώνει. 

Εκεί, έρχεται η αξία της αφέσεως από τον Φιλάνθρωπο Κύριο, που επιτρέπει στη ψυχή να λάβει την ανάστασή της εκ των πταισμάτων της μέσω του Πνευματικού, από την εξουσία που παραχώρησε ο Χριστός μας στους Αποστόλους με το γραφικό, ''Λάβετε Πνεύμα άγιον, αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς...''

Η ψυχή έτσι, ενώ ήταν νεκρή από την αμαρτία, λαμβάνει ξανά ζωή με την άφεση. Το Μέγα Φιλάνθρωπο Μυστήριο!

Αδελφοί μου, η αμαρτία, κατά το ψαλμικό, ''ενώπιόν μας εστί δια παντός''.

Αποστασιοποιημένοι από την Εκκλησία, είμαστε όντως μόνοι μας, μεταβαλλόμαστε σε εκκολαπτήρια θα ‘λεγε κανείς αυτού του κακού, της αμαρτίας, της αποτυχίας μας δηλαδή να πράξουμε το θέλημα του Θεού. Αφ’ ης στιγμής αυτή, η αμαρτία, λαμβάνει χώρα—έμπροσθεν Θεού κι’ αγγέλων--σε μας μένει μόνο η απόθεση, όπως Εκείνος έταξε, δηλαδή, η με ιδίαν παραδοχή και εξαγόρευση τακτοποίηση μας, ένώπον του Δεσπότη της ψυχής.

Αφού πω μετ’ επιτάσεως ότι κατανοώ τί είναι αμαρτία, πως είναι προσβολή του Θεού και της Αυτού εικόνος, ερευνώ τη ψυχή μου με πηδάλιο και καθρέπτη τον Χριστό και τον Νόμο Του. Βυθοσκοπώ το είναι μου με το νου, με την καρδιά, για να δω τη ψυχή μου, να δω ποιος αληθινά είμαι και αυτήν, τη πραγματική εικόνα της ψυχής μου σαν δω, με συντριβή κινώ να την απογυμνώσω μέσα από το Φιλάνθρωπο Μυστήριο, προς τον Θεό μου που, ενώ τη γνωρίζει καλά, με καλεί αφού κ' εγώ το ποιόν της μάθω, ως ένδειξη μέτρου ταπείνωσης και προς πνευματική οικοδομή μου, προς κάθαρση κι’ αγιασμό μου, οικειοθελώς να του την αποθέσω. Να του χαρίσω της ψυχής το βιβλίο των ρύπων, από ψυχή αμαρτωλή μεστή δακρύων! Δακρύων μετανοίας, μετά πλήρους ειλικρινείας. Μετά πλήρους βεβαιότητος πως, ο ουρανός θα με συν-χωρέσει, αν χωρίς ντροπή και δισταγμό, καταθέσω την αλήθεια ως έχει. Αν καταθέσω πάσαν ενοχήν στην πραγματική διάστασή της, φανερώνοντας λογισμούς και συναισθήματα αμαρτωλά, καθώς και επιθυμίες και έργα που προσέβαλαν τον Θεό, μέσα από έναν κατάλογο απ΄ όπου την προηγουμένη, έχω καταγράψει τις λεπτομέρειες για το κάθε τι που με βαραίνει και τον Πατέρα μου λυπεί.

Ναι, αυτή η διαδικασία-πορεία-κλειδί, είναι το μέσο προς την αγιότητα, τα φτερά, προς την ουράνια Πολιτεία που μας καρτερεί.

Τότε, σαν η απόθεση τελειώσει, ο κατακλυσμός της αμαρτίας εναλλάσσεται με το πλημμύρισμα πουπουλένιας ελαφρότητας, αιθέριας λεπτότητας, ψυχής πάλλουσας από εκστατική χαρά, από επίγεια θεία Χάρη, από φωτοβόλο ελπίδα, από μακαρία ειρήνη.

Με το διάβασμα της ευχής, όλα έχουν σβηστεί, ας τα αφήσουμε πίσω ξεχασμένα, ξεγραμμένα, καμένα, μέσα στο άπειρο έλεος Του και ας πορευθούμε με θεία δύναμη, με ζωντάνια Ορθόδοξη, για να αναλάβουμε με στέρεα πίστη στο Θεό, τον αγώνα, κατά του εαυτού μας που θα μας αντιμάχεται, κατά του κόσμου που θα μας πολεμεί και κατά του διαβόλου που θα εντείνει τους πειρασμούς γιατί θα βλέπει να μας χάνει.

Μόνη σκέψη μέσα μας, η μυστηριακή ένωσή μας μετά του Θεού, μέσα από τη Θεία Μετάληψη, παραμένοντας προσκολλημένοι στον κανόνα του Πνευματικού μας για προκοπή στο δρόμο της σωτηρίας, με άγια στοχοπροσήλωση, σκάλα πνευματική :

Ακρίβεια, Προσευχή, Αγρυπνία, Άσκηση, Ειλικρίνεια, Ανοχή, Φιλανθρωπία, Σιωπή, Ευγένεια, Αφοσίωση, Αυτοθυσία, Αγαθοσύνη, Θεοσέβεια, Θέληση, Ευσπλαχνία, Κατανόηση, Νηστεία, Αρετής Ασκητική, Αυτομεμψία, Μελέτη, Ευσέβεια, Αυταπάρνηση, Εγκράτεια, Διάκριση, Μετάνοια, Πίστη, Φιλοπονία, Αγάπη, Φιλοξενία, Υπακοή, Προθυμία, Ταπείνωση, Ανεξικακία, Νήψη, Φιλοκαλία, Υπακοή, Πειθαρχία, Προσοχή, Φιλοτιμία, Μεγαλοσύνη, Χαρά, Ειρήνη, Τιμιότητα, Σύνεση, Απλότητα, Αφοσίωση, Καθαρότητα, Ελεημοσύνη, Συγχωρητικότητα, Υπομονή, Υποχωρητικότητα, Σωφροσύνη, Πραότητα, Συστολή, Χρηστότητα, Ανοχή, Αγνότητα, Λήθη, Μακροθυμία, Έκσταση, Ορθοπραξία, Συντριβή, Ανιδιοτέλεια, Αυτοεξέταση, Δοξολογία, Συμφιλίωση, Φιλαλήθεια, Εντολών Τήρηση, Φιλακολουθεία, Αυτοκατάκριση, Αυτογνωσία, Ανάταση, Φιλαδελφία, Σύνεση, Αοργισία, Προσοχή, Ελευθερία, Επαγρύπνηση, Φιλεργία, Θεού γνωση.

Φρένο μας ας είναι η Μέλλουσα Κρίση, κίνητρό μας η Μέλλουσα Ζωή, δύναμή μας ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. 

Όλοι στον Καλόν Αγώνα Τώρα!    Ευχαριστούμε τον

KIXEM  από την Κύπρο για το κείμενο. 

πηγή

Η θηλυκοποίηση των Δυτικών κοινωνιών και των Ελίτ

Άρθρο του Alain De Benoist, Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.

Το ανακάτεμα των ρόλων των δύο φύλων παρουσιαζόμενο ως "πρόοδος" 
Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά  προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: 
καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου•  η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα  ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο. 
Βέβαια, μετά την «άκαμπτη κουλτούρα» στυλ δεκαετίας του ’30, η θηλυκοποίηση που επήλθε δεν ήταν εξολοκλήρου κάτι αρνητικό. Όμως τώρα πια προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκτός του ότι σημαίνει χάσιμο της αρρενωπότητας, οδηγεί στην συμβολική διαγραφή του ρόλου του πατέρα και στο να καταστήσει τους κοινωνικούς αρσενικούς ρόλους αδιάκριτους από τους θηλυκούς. Λίγο-λίγο, ο πατέρας περιορίστηκε στον ρόλο του οικονομικού διαχειριστή και μερικές φορές ούτε καν σε αυτόν. Μεταμορφώθηκε σε απλό συναισθηματικό στήριγμα, σε προμηθευτή καταναλωτικών αγαθών και εκτελεστή των μητρικών θελήσεων, μισός κοινωνικός λειτουργός και μισός βοηθός στην κουζίνα, αλλάζει πάνες στα μωρά και σπρώχνει το καρότσι με τα ψώνια. Αλλά ο πατέρας συμβολίζει το Νόμο, αντικείμενο αναφοράς πάνω από τις οικογενειακές υποκειμενικότητες. Ενώ η μητέρα εκράζει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο των αισθημάτων και 
 
Φρόϋντ, ουισκάκι, αυταρέσκεια και αποβλάκωση 
των αναγκών, ο πατέρας έχει την αποστολή να κόψει τον δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού• τρίτη φιγούρα,που βγάζει τον γιό από την παιδική και ναρκισιστική παντοδυναμία, επιτρεποντάς του την κοινωνικό-ιστορική ένταξη, θέτοντας τον σε έναν κόσμο και σε μία διάρκεια, διασφαλίζει την μετάδοση της καταγωγής, του ονόματος, της ταυτοτητας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει» (Philippe Forget). Γέφυρα μεταξύ ιδιωτικής οικογενειακής ζωής και δημόσιας σφαίρας, περιορισμός της επιθυμίας εμπρός από το Νόμο, γίνεται απαραίτητος για την κατασκευή του Εαυτού. Αλλά σήμερα οι πατέρες τείνουν να γίνουν «οποιαδήποτε μητέρα». Χωρίς πατέρα όμως, ο γιός δυσκολεύεται να μεταβεί στον συμβολικό κόσμο. Ψάχνοντας μία άμεση ευημερία χωρίς να υπολογίζει τον νόμο, βρίσκει με φυσικότητα ένα τρόπο ύπαρξης μέσα στην εξάρτηση από το εμπόρευμα. Κατά παράδοξο τρόπο , η ιδιωτικοποίηση της οικογένειας συμβάδισε με την εισβολή της από τις «θεραπευτικές ομάδες» των τεχνικών και των ειδικών, συμβούλων και ψυχολόγων. Με την πρόφαση του εξορθολογισμού  της καθημερινής ζωής, αυτός ο αποικισμός της προσωπικής ζωής ενίσχυσε την ιατρικοποίηση της ύπαρξης, την ανευθυνότητα των γονιών και την ικανότητα της επιτήρησης και του πειθαρχικού ελέγχου από το κράτος. 
Σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο θεωρείται υπόχρεη έναντι των ατόμων, ταλαντευόμενη μεταξύ μνήμης και συμπόνιας, το Κράτος –Πρόνοια, αφιερωμένο στην αξιολύπητη διαχείριση των κοινωνικών αθλιοτήτων διαμέσου «ιερέων» της υγείας, μεταμορφώθηκε σε ένα κράτος μητρικό και μητριαρχικό, υγιεινιστικό, διανομέας «υποστηρικτών μηνυμάτων» σε μία κοινωνία καλλιεργημένη σε θερμοκήπιο. Η θηλυκοποίηση των ελίτ και η θέση που αποκτήθηκε από την γυναίκα στον κόσμο της εργασίας δεν την έκανε πιο συναισθηματική, ανεχτική, προσεκτική στον άλλον, αλλά μόνον πιο υποκρίτρια. Η σφαίρα της εξαρτημένης εργασίας υπακούει περισσότερο από ποτέ μόνον στους νόμους του εμπορίου, του οποίου ο σκοπός είναι το συνεχές κέρδος. 
 
το νέο μοντέλο του "άνδρα" 
Είναι γνωστό, ο καπιταλισμός πάντα ενθάρρυνε τις γυναίκες να εργαστούν:  για να μειωθούν οι μισθοί των ανδρών. Κάθε κοινωνία τείνει να εμφανίσει ψυχολογικές δυναμικές που παρατηρούνται και στο προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυριαρχούσε συχνά η υστερία, στις αρχές του 20ου αιώνα η παράνοια. Σήμερα, στις δυτικές χώρες, η πιο κοινή παθολογία φαίνεται να είναι ένας  διαδεδομένος ναρκισσισμός, που μεταφράζεται σε ανωριμότητα και ένα άγχος προσανατολισμένο προς την κατάθλιψη. Κάθε άτομο θεωρεί ότι είναι αντικείμενο και σκοπός των πάντων, η σχέση με το χρόνο περιορίζεται στο άμεσο. Ο ναρκισσισμός δημιουργεί ένα αυτό-αναπαραγόμενο φάντασμα, σε ένα κόσμο χωρίς αναμνήσεις ούτε υποσχέσεις, όπου παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο ισοπεδωμένα πάνω σε ένα διαρκή παρών, και όπου καθένας πιστεύει ότι είναι το αντικείμενο του πόθου και απαιτεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεων του. Κοινωνία  χωρίς  «πατέρες», κοινωνία χωρίς «διόρθωση»! 
Σχόλιο του μεταφραστή 
 
Το "θείο θηλυκό" ή Shekhinah 
Όλα τα παραπάνω  είναι παρατηρήσεις  ειδικών στο χώρο της ιατρικής και της κοινωνιολογίας. Τώρα όμως θα κάνουμε μια σύντομη κατάβαση, σε εκείνους τους αβυσσαλέους  χώρους  που προετοιμάζουν και καθοδηγούν  τα φαινόμενα που περιγράφηκαν, φαινόμενα  που δεν είναι καθόλου τυχαία και αποτέλεσμα της  «κοινωνικής εξέλιξης», όπως πολλοί  επιστήμονες της μετανεωτερικότητας  λανθασμένα  πιστεύουν. Πράγματι ο Rene Guenon ήδη από το 1921 στο βιβλίο του : Le Théosophisme – Histoire d'une pseudo-religion (Θεοσοφία: Ιστορία μιας Ψευδο-θρησκείας) περιέγραφε  τους τρόπους με τους οποίους αυτή η νέο-γνωστική οργάνωση προωθούσε τον ερχομό της εποχής του «Θείου θηλυκού», δηλαδή της «Σοφίας» των γνωστικών ή της Shekhinah(η θηλυκή θεότητα) των ιουδαίων. Μάλλον οι νέοι κοινωνιολόγοι δεν θυμούνται τις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή της θηλυκοποίησης της κοινωνίας, που κατέβαλε η «Σχολή της Φρανκφούρτης», προπαγανδίζοντας τις θεωρίες του Johann Jakob Bachofen για την αρχαϊκή μητριαρχική κοινωνία και την μητριαρχική θρησκεία, αλλά και με την διαμόρφωση ψευδο-επιστημονικών όρων  όπως  η «αυταρχική προσωπικότητα» [=άτομα που: α) είναι πιστά στους παραδοσιακούς ρόλους της οικογένειας, β) είναι προκατειλημμένα απέναντι σε «μειονότητες»,  γ) είναι πιο συντηρητικά στα πολιτικά τους φρονήματα, δ) έχουν προβλήματα προσαρμογής  σε ομάδες με δημοκρατικό ύφος ή με laissez-faire ύφος κλπ. Αυτά τα άτομα κατά την ιουδαϊκή Σχολή της Φρανκφούρτης είναι….άρρωστα.] Ποιός είναι ο απώτερος σκοπός όλων αυτών; Η δημιουργία κοινωνιών που θα μοιάζουν με μία ρευστοποιημένη μάζα, ένας υγρός, εύπλαστος κόσμος, που όλα θα τα επιτρέπει, στην αέναη μάχη ενάντια στον ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ  ΠΑΤΕΡΑ. 

πηγη/Μεταφορά

Ζιμπάμπουε Σεραφείμ: Οι ευθύνες μας για το περιβάλλον 1η Σεπτεμβρίου ημέρα αφιερωμένη στο Περιβάλλον Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Αυτή η Κυριακή έχει καθιερωθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι αφιερωμένη για το Περιβάλλον. Όσα δεν έχουν καταφέρει να καταστρέψουν οι άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια το έχουν καταφέρει οι άνθρωποι των τελευταίων δεκαετιών. Ο κίνδυνος να μετατραπεί ο Πλανήτης μας σ’ ένα επικίνδυνο θερμοκήπιο χωρίς εξαερισμό αποτελεί πλέον μια ορατή απειλή για όλους μας που λίγο απέχουμε για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο του αργού θανάτου, όπως τα φυτά του κλειστού θερμοκηπίου που σταδιακά μαραίνονται, ξηραίνονται και πεθαίνουν.

Μόνο όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι ο Δημιουργός των πάντων είναι ο Θεός, μπορεί να αγαπήσει και την όλη Δημιουργία και να την προστατεύει. Ο άνθρωπος ως η κορωνίδα της Δημιουργίας του Θεού έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο Πλανήτη μας. Καλείται από τον Θεόν ο άνθρωπος να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας του Θεού και ταυτόχρονα να την περιποιείται, δηλαδή να την φροντίζει, να την προστατεύει, να την προάγει και να εργάζεται για την επιβίωσή της.

Έτσι ο Θεός στο πρώτο βιβλίον της Αγίας Γραφής, στο βιβλίον της Γενέσεως, καλεί τον πρώτον άνθρωπον, τον Αδάμ, να δώσει ονόματα στα ζώα και στα πτηνά. Αυτή η συμβολική Βιβλική αναφορά δείχνει ακριβώς τις ευθύνες μας για την προστασία της δημιουργίας του Θεού.

Για να σεβαστούμε φυσικά τη δημιουργία του Θεού πρέπει να συνηδειτοποιήσουμε ότι τα πάντα μέσα στον κόσμο ανήκουν στον Θεόν που τα δημιούργησε. Κατά συνέπεια εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σε καμμιά περίπτωση οι ιδιοκτήτες της δημιουργίας του Θεού, αλλά οι εντολοδόχοι του, δηλαδή οι διαχειριστές Του. Έτσι δημιουργείται πλέον στη σχέση μας με τη δημιουργία και τη φύση ένα δέος κι ένας σεβασμός. Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να επιτελέσουμε ένα σοβαρόν και υπεύθυνο ρόλο για την προστασία του Περιβάλλοντος που σχετίζεται άμεσα με τον πρέποντα σεβασμό που οφείλουμε όλοι μας προς τον Δημιουργόν μας, δηλαδή τον Θεόν.

Γι’ αυτό τον λόγον το Οικολογικό Πρόβλημα σχετίζεται με το πρόβλημα που δημιουργείται για τον «λόγο του Οίκου» του Θεού (οίκος – λογικό). Έτσι η όλη Δημιουργία, το όλο Περιβάλλον, ο Πλανήτης μας κι ό,τιδήποτε υπάρχει σ’ αυτόν, είναι μ’ αυτή την έννοια ο ευρύτερος οίκος του Θεού όπου υπάρχει και ζει η θεία δημιουργία του Θεού.

Ο άνθρωπος ως αναπόσπαστον μέρος του ευρύτερου οίκου του Θεού πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο η αξιοπρέπεια του και τα ανθρώπινα του δικαιώματα. Το ίδιον όμως και κάθε μέρος της Δημιουργίας του Θεού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο εκδηλώνουμε, όπως ήδη τονίσθηκε, τον ιδιαίτερο σεβασμό μας στο Πρόσωπο του Δημιουργού, στα Τρία Θεία Πρόσωπα του Τριαδικού Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σε καμμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν πρέπει να δημιουργήσει οποιανδήποτε μορφή αντίθεσης ή αντιπαράθεσης με το Περιβάλλον, με τον ευρύτερο δηλαδή χώρον της φύσεως μέσα στην οποία ζει. Δεν πρέπει δηλαδή να πέσουμε ξανά θύματα των νεώτερων χρόνων της Παγκόσμιας Ιστορίας της Ανθρωπότητας, όπου δυστυχώς πολλοί άνθρωποι μέσα από την απάνθρωπηαλαζονεία των αυτοκρατοριών τους και της απαράδεκτης αποικιοκρατίας και της ξέφρενης κι ανεξέλεκτης βιομηχανικής επαναστάσεως και την ταυτόχρονη άδικη εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του, είδαν την φύση ως τον επικίνδυνο αντίπαλον κι εχθρόν τους, που έπρεπε να την πολιορκήσουν, να την υποθάλψουν, να την πολεμήσουν, να την λεηλατήσουν, να την κατακτήσουν και να την βιάσουν βάναυσα, μετατρέποντας την με το ολοκαύτωμα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων σε ένα απέραντο νεκροταφείον, που ακόμη μαυροφορεμένα θρηνούμε με πόνο ψυχής για το αύριο.

Η Ορθόδοξη διδασκαλία προσεγγίζει τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση και το Περιβάλλον σε μια άλλη προοπτική όπου διασώζεται η συμφιλίωση και η συνύπαρξη των ανθρώπων. Την φύση και το Περιβάλλον η Εκκλησία μας δεν τα βλέπει ως αντίπαλον του ανθρώπου, αλλά ως εκείνη την πραγματικότητα μέσα στην οποία έχουμε μια οργανική σχέση και κατά συνέπεια μέσα στην οποία ανήκουμε κι οι ίδιοι. Συνειδητοποιούμε δηλαδή ότι όλοι μας είμαστε μέρος της Φύσεως αυτής και κατά συνέπεια προστατεύοντας τη Φύση προστατεύουμε τους εαυτούς μας. Εξασφαλίζουμε δηλαδή την ασφαλή πορεία της επιβίωσης μας.

Πρέπει όλοι μας ως Ορθόδοξοι να ανταποκριθούμε στις μεγάλες ευθύνες μας για να σώσουμε τον Πλανήτη μας, για να μπορέσουμε να δώσουμε με εντιμότητα ενωμένοι την μεγάλη ειρηνική μάχη μας για την επιβίωση μας, η οποία ξεκινά από τον βαθμό που είμαστε προετοιμασμένοι να αγωνισθούμε με σθένος κι αποφασιστικότητα για την επικράτηση της δικαιοσύνης στο κόσμον, ως το μόνο μέσο που θα μας οδηγήσει να ζήσουμε την πραγματική ειρήνη του Θεού.

        Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Μέση Ανατολή είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Η συμφιλίωση των ανθρώπων κι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών ξεκινά από την εφαρμογή της κοινωνικής δικαιοσύνης

ΚΥΡΙΑΚΗ 1η Σεπτεμβρίου, της ΙΝΔΙΚΤΟΥ Ευαγγέλιο: Λ.κ. 4, 16-22 π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗ ΝΑΖΑΡΕΤ

          Εν ολίγοις

          Ο καινούργιος κόσμος του Θεού εγκαινιάσθηκε στη Βάπτιση στον Ιορδάνη, και δοκιμάστηκε στην έρημο. Ο πρόδρομος Ιωάννης κλείστηκε στη φυλακή και ο Ιησούς αναλαμβάνει πλέον συστηματική δράση στα μέρη της Γαλιλαίας. Κηρύττει ότι ο χρόνος της Βασιλείας του Θεού είναι πλέον πρακτικότητα, ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους. Πολλοί αποδέχονται τη μήνυμα της καινούργιας ζωής που φέρνει, Στην πατρίδα του όμως τον περιμένει μια αναπάντεχη δοκιμασία.

          Ο Ιησούς ξεκινάει το κήρυγμά του από την πατρίδα του, τη συναγωγή της Ναζαρέτ. «Κατά το ειωθός εισήλθε εν τη ημέρα του Σαββάτου εις την συναγωγήν και ανέστη αναγνώναι». Η Ναζαρέτ ονομάζεται πατρίδα του, γιατί ήταν πατρίδα της μητέρας του και του Ιωσήφ και επειδή ανατράφηκε εκεί.

          Ο Χριστός πήρε το βιβλίο του νόμου και διαβάζει από τον προφήτη  Ησαία ένα απόσπασμά του αναφέροντας στο έργο του Μεσσία. Όταν τελείωσε την ανάγνωση του κειμένου είπε: Η προφητεία αυτή σήμερα εκπληρώθηκε. Το περιεχόμενο της προφητείας έχει ως εξής: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ ου ένεκεν έχρισε με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδιαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» ( Λκ. 4,18-19).

          Δηλ. Το Πνεύμα του Κυρίου αναπαύεται σε μένα τον Μεσσία, διότι ο Κύριος με έχρισε ως άνθρωπο και με απέστειλε να κηρύξω το ευαγγέλιο σ’ όσους είναι πνευματικά φτωχοί, να θεραπεύσω εκείνους που η καρδιά τους έχει συντριβεί από την αμαρτία. Ακόμη με έστειλε να κηρύξω άφεση και ελευθερία στου αιχμαλώτους από την αμαρτία και να χαρίσω το φως σ’ εκείνους που μένουν τυφλωμένοι από τα πάθη τους. Να ελευθερώσω όλους εκείνους που έχουν συντριβεί από την αμαρτία. Μ’ έστειλε να κηρύξω και να αναγγείλω την έναρξη της νέας περιόδου.

          «Το πνεύμα Κυρίου έχρισε με..» παραπέμπει στην εποχή που οι βασιλείς του Ισραήλ χρίονταν με  μύρο και καθιερώνονταν ως ηγέτες του Ισραήλ. Εδώ ο Χριστός καθιερώνεται ως Μεσσίας χρισμένος από το Πνεύμα του Θεού. Ο Χριστός ήρθε να φέρει τη λύτρωση στους αιχμαλώτους, το φως στους πνευματικά τυφλούς, στους καταπιεσμένους την ελευθερία και να κήρυξη την έναρξη της νέας πνευματικής περιόδου. Τελικά ήρθε η ώρα για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου.

          Η ανάγνωση του κειμένου του Προφήτη Ησαία προκαλεί αρχικά ευνοϊκά σχόλια και θαυμασμό για τους ωραίους λόγους που έβγαιναν από το στόμα του. Όταν όμως συνειδητοποίησαν, ότι όλα αυτά αναφέρονταν στον εαυτό του, ότι δηλ. ότι αυτό το γιγαντιαίο έργο της νέας ανθρωπότητας θα το πραγματοποιούσε ο ίδιος ως απεσταλμένος του Θεού, άρχισαν ν’ αντιδρούν  έντονα και απαξιωτικά γι’ αυτόν λέγοντας: «Μα αυτός δεν είναι ο γιός της Μαρίας και του τέκτονος Ιωσήφ και αδελφός κάποιων άσημων ατόμων;» Δηλ. από το ένα μέρος θαύμαζαν για τα θαύματα που έκανε, ενώ ζήλευαν και σκανδαλίζονταν μ’ Αυτόν, γιατί ήταν συμπατριώτης τους και τον μείωναν για την ταπεινή του καταγωγή. Γι’ αυτό και ο Ιησούς εξ αιτίας αυτής της απιστίας τους δεν έκανε κανένα θαύμα στην πατρίδα του. Είναι γνωστοί οι λόγοι του Κυρίου πως κανείς προφήτης δεν είναι δεκτός στην πατρίδα του.

          Αυτός ο λόγος για την πατρίδα του Χριστού μας βοηθεί να δούμε κάποιες πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητας.

          Η πατρίδα μας είχε τη μεγάλη ευλογία να γνωρίσει τον Χριστό και την Εκκλησία ήδη από τον α΄ αιώνα μ. Χ. Ο Απ. Παύλος και οι συνεργάτες του όργωσαν κυριολεκτικά τον ελλαδικό χώρο φέρνοντας το «φως» εξ ανατολών στην «κατείδωλον»  Ελλάδα. Η νέα πίστη πολύ γρήγορα εκτόπισε την ειδωλολατρία και έγινε κυρίαρχη στις καρδιές των ανθρώπων. Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι από τον 1ον αι. και δυστυχώς αυτό δεν το εκτιμάμε όσο πρέπει και συμπεριφερόμαστε σαν τους Ναζαρηνούς συμπατριώτες του Χριστού και περιφρονούμε και διώκουμε την πίστη και την Εκκλησία μας.

          Η Εκκλησία αντιμετωπίζεται από πολλούς ως ξεπερασμένη πραγματικότητα, ενώ δέχονται ό,τι προέρχεται από τις ανοησίες των ανατολικών θρησκειών. Δυστυχώς άνθρωποι κάθε μορφωτικού επιπέδου προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν την αξία της ελληνορθόδοξης παράδοσης και προβάλουν ανενδοίαστα διδασκαλίες δαιμονίων. Είναι να θλίβεται κανείς βλέποντας χριστιανούς ν’ αρνούνται το βάπτισμά τους και να ασπάζονται  βουδιστικές κ.ά. θεωρίες και αντιλήψεις και να νοσταλγούν την επιστροφή στην ειδωλολατρία και στο νεοπαγανισμό που έχουν πλέον πεθάνει οριστικά στη συνείδηση του λαού.

          Ας προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί αυτές οι παρανοήσεις οδηγούν σε σύγχυση και ταραχή και παρανοήσεις που αποπροσανατολίζουν τον πιστό άνθρωπο από τον κύριο στόχο του, που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Καλή Κυριακή και καλή εκκλησιαστική χρονιά

π. γ. στ.

π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Έχεις όσα λένε οι μακαρισμοί του Χριστού; [1ο μέρος]

Ο Χριστός και Θεός μας φωνάζει καθημερινά ολοκάθαρα διά του ευαγγελίου του,«μακάριοι είναι οι πτωχοί στο φρόνημα, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών». Ακούγοντας λοιπόν εμείς αυτό οφείλουμε να προσέχουμε και να εξετάζουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας, αν είμαστε πραγματικά τέτοιοι πτωχοί, ώστε να είναι και δική μας η βασιλεία των ουρανών τόσο, ώστε να έχουμε με συναίσθηση της ψυχής σίγουρη την κτήση αυτής και τόσο να κατέχουμε τον πλούτο της, ώστε να αι­σθανόμαστε αδίστακτα ότι υπάρχουμε μέσα σ’ αυτήν και να ευφραινόμαστε εντρυφώντας με τα εκεί καλά. Διότι ο Κύριος είπε ότι αυτή βρίσκεται μέσα μας.

 Σημεία και απόδειξη ότι αυτή βρίσκεται μέσα σε κάποιον, είναι ότι αυτός δεν επιθυμεί κανένα από τα ορώμενα και φθειρόμενα, εννοώ δηλαδή τα πράγματα και τα τερπνά του κόσμου αυτού, ούτε πλούτο, ούτε δόξα, ούτε τρυφή, ούτε άλλη βιωτική ή σωματική απόλαυση, αλλά τόσο απέχει από όλα αυτά και με τόση αηδία διάκειται προς αυτά κατά τη ψυχή και προαίρεση, με όση διάκεινται εκείνοι που διαπρέπουν στην εξουσία και τη βασιλική τιμή προς εκείνους που ζουν επάνω σε πορνική σκηνή, και όσο αποστρέφονται τη δυσωδία και το βόρβορο όσοι φορούν καθαρά ρούχα και είναι αλειμμένοι με ευωδιαστό μύρο. Διότι εκείνος που περιστρέφεται γύρω από ένα πράγμα αυτών των ορωμένων ούτε είδε τη βασιλεία εκείνη των ουρανών ούτε οσφράνθηκε ούτε γεύθηκε την ευφροσύνη και γλυκύτητά της.

Και πάλι λέγει· «μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν». Ας δούμε λοιπόν πάλι και ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, αν έχουμε μέσα μας το πένθος, και τι  εννοεί με την παρηγορία που ακολουθεί το πένθος. Πρώτα είπε ότι οι πτωχοί στο πνεύμα είναι μακάριοι, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών. Οι πτωχοί όμως στο πνεύμα, όπως είπα­με, δεν έχουν καμμιά συμπάθεια προς τα παρόντα ούτε προσκολλούν προς αυτά με εμπάθεια τον λογισμό, έστω και γι’ απλή ευχαρίστηση. Πώς λοιπόν θα πενθήσει και γιατί αυτός που σιχάθηκε όλον τον κόσμο κι’ απομακρύνθηκε από αυτόν ως προς τη διάθεση του λογισμού περισσότερο, από όσο τον προσεγγίζει κατά το σώμα; Αυτός που δεν έχει την επιθυμία σε κάτι από τα ορώμενα για ποιό πράγμα άραγε θα λυπηθεί ή θα χαρεί, και πώς θα πενθήσει εκείνος που έχει την βασιλεία των ουρανών και ευφραίνεται μέσα σ’ αυτήν καθημερινά; Διότι είπε ότι εκείνοι που πενθούν δέχονται την παράκληση. Αλλά προσέχετε, παρακαλώ, τα λεγόμενα και θα αντιληφθείτε το νόημα και τον σκοπό του λε­γομένου.

Ο πιστός άνθρωπος, που προσέχει πάντοτε με ακρίβεια τις εντολές του Θεού, όταν εκτελέσει όλα τα οριζόμενα από τις θείες εντολές και ανεβάσει τη διάνοιά του προς το ύψος αυτών, δηλαδή προς την άψογη διαγωγή και καθαρότητα, τότε εξετάζοντας τα μέτρα του, θα βρει ότι είναι ασθενής και ανίκανος να φθάσει στο ύψος εκείνο των εντολών, θα βρει ότι είναι πολύ πτωχός, δηλαδή ανάξιος να υποδεχθεί τον Θεό, να του αποδώσει ευχαριστία και να τον δοξολογήσει, διότι δεν απέκτησε ακόμη  κανένα δικό του αγαθό. Αυτός που με συναίσθηση ψυχής σκέ­πτεται αυτά για τον εαυτό του θα πενθήσει οπωσδήποτε με το μακαριότατο πραγματικά πένθος, το οποίο και την παρηγορία δέχεται και πραεία καθιστά τη ψυχή.

Η προκαλούμενη δηλαδή από το πένθος παρηγοριά είναι αρραβώνας της βασιλείας των ουρανών. Διότι η πίστη, κατά τον απόστολο, είναι υπόσταση ελπιζομένων πραγμάτων, παρηγο­ρία είναι η γινομένη από την έλλαμψη του Πνεύματος επιδημία του Θεού στις ψυχές που πενθούν, που τις βραβεύει για την ταπεινοφροσύνη τους, η οποία ονομάζεται και σπόρος και τά­λαντο. Αυτή, αυξανόμενη και πολλαπλασιαζόμενη στις ψυχές των αγωνιστών καρποφορεί για τον Θεό κατά τριάντα και εξήντα και εκατό, καρπό άγιο των χαρισμάτων του Πνεύματος. Διό­τι, όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί υπάρχει και βυθός ταπεινοφροσύνης· και όπου υπάρχει ταπεινοφροσύνη, εκεί υπάρχουν και ελλάμψεις του Πνεύματος. Και όπου υπάρχουν οι ελλάμψεις του Πνεύματος, εκεί υπάρχει φωτοχυσία Θεού και Θεός με σοφία και γνώση των μυστηρίων του. Όπου πάλι υπάρχουν αυτά, εκεί υπάρχει βασιλεία ουρανών και επίγνωση βασιλείας και οι κρυμμένοι θησαυροί της γνώσεως του Θεού, μεταξύ των οποίων είναι η φανέρωση της πνευματικής πτωχείας. Όπου τέ­λος υπάρχει αίσθηση πνευματικής πτωχείας, εκεί υπάρχει και το χαρμόσυνο πένθος, εκεί και τα αδιάκοπα χυνόμενα δάκρυα, που καθαρίζουν τη ψυχή που τ’ αγαπά και την καθιστούν τελείως φωτεινότατη.

Μ’ αυτά λοιπόν ανυψούμενη η ψυχή και αναγνωρίζοντας τον Δεσπότη της, αρχίζει να καρποφορεί με ζήλο τις άλλες αρετές για τον εαυτό της και τον Χριστό. Και εύλογα. Διότι, ποτιζόμενη πάντοτε και λιπαινόμενη με τα δάκρυα και σβήνοντας τε­λείως το θυμοειδές της γίνεται ολόκληρη πραεία και ακίνητη εντελώς προς την οργή, και επιθυμεί και ορέγεται, καθώς πεινά και διψά συγχρόνως, να μάθει τα δικαιώματα του Θεού. Έτσι γίνεται και ελεήμων και συμπαθής, ώστε με όλα αυτά να καθί­σταται καθαρή η καρδιά της, και αυτή να φθάνει σε οπτασία του Θεού και να βλέπει καθαρά τη δόξα του σύμφωνα με την υπό­σχεση. Αυτοί λοιπόν που έχουν τέτοιες τις ψυχές τους είναι πραγματικά ειρηνοποιοί και ονομάζονται υιοί του Υψίστου, οι οποίοι και γνωρίζουν καθαρά τον Πατέρα και Δεσπότη τους, και τον αγαπούν με όλη τη ψυχή τους, υπομένοντας γι’ αυτόν κάθε πόνο και κάθε θλίψη, υβριζόμενοι, περιπαιζόμενοι, στενοχωρούμενοι για χάρη της δικαίας εντολής του, την οποία μας πα­ρήγγειλε να φυλάσσουμε, και ονειδιζόμενοι και διωκόμενοι, υπομένουν με χαρά κάθε πονηρό λόγο εκφερόμενο εναντίον τους ψευδώς χάριν του ονόματός του, νοιώθοντας αγαλλίαση διότι γενικά αξιώθηκαν ν’ ατιμασθούν από ανθρώπους για την αγάπη του.

Μάθετε καλά, αδελφοί, το αληθινό εκτύπωμα της σφραγίδας του Χριστού. Αναγνωρίστε, οι πιστοί, τις ιδιότητες του χαρα­κτήρα της. Μια πραγματική σφραγίδα υπάρχει, η έλλαμψη του Πνεύματος, αν και πολλές είναι οι όψεις των ενεργειών της και πολλά τα γνωρίσματα των αρετών της, των οποίων πρώτο και αναγκαιότερο είναι η ταπείνωση ως αρχή και θεμέλιο, διότι, λέ­γει, «προς ποίον θα ρίψω τα μάτια μου, παρά προς εκείνον που είναι πράος και ήσυχος και τρέμει τους λόγους μου;»· δεύτερο είναι το πένθος και η πηγή των δακρύων, για τα οποία θέλω να πω πολλά, αλλά στερούμαι τα λόγια με τα οποία επιθυμώ να εκφράσω τα σχετικά με αυτά. Πράγματι είναι θαύμα ανεκλάλητο, διότι τα δάκρυα που τρέχουν διά μέσου των αισθητών οφθαλμών εκπλύνουν νοερά την ψυχή από το βόρβορο των αμαρτημάτων και πέφτοντας στη γη φλέγουν και συντρίβουν τους δαίμο­νες και ελευθερώνουν τη ψυχή από τα αόρατα δεσμά της αμαρτίας.

Ω δάκρυα, τα οποία αναβλύζετε από την θεία έλλαμψη και διανοίγετε τον ίδιο τον ουρανό και μου προξενείτε θεία παρηγοριά. Διότι πάλι και πάλι, κυριευμένος από ηδονή και πόθο, λέγω τα ίδια. Όπου υπάρχει πλήθος δακρύων, αδελφοί, συνοδευόμενο από γνώση αληθινή, εκεί υπάρχει και απαύγασμα θείου φωτός. Και όπου υπάρχει απαύγασμα φωτός, εκεί υπάρχει χορη­γία όλων των καλών και η σφραγίδα του αγίου Πνεύματος φυτευμένη στην καρδιά, από το οποίο προέρχονται όλοι οι καρποί της ζωής· από εδώ καρποφορείτε για τον Χριστό πραότητα, ει­ρήνη, ελεημοσύνη, συμπάθεια, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, εγκράτεια, από εδώ προέρχεται το ν’ αγαπά κανείς τους εχθρούς, και να εύχεται γι’ αυτούς, να χαίρεται κατά τους πειρασμούς και να υπερηφανεύεται στις θλίψεις, να θεωρεί δικά του τα ξένα πταίσματα και να κλαίει γι’ αυτά, το να προσφέρει τη ζωή του πρόθυμα σε θάνατο για τους αδελφούς του.

πηγή

- Γέροντα, μια μητέρα είναι απαρηγόρητη, γιατί το παιδί της πηγαίνοντας στην δουλειά σκοτώθηκε σε τροχαίο.

- Πόση δύναμη χρειάζονται, Γέροντα, οι άνθρωποι, για να αντιμετωπίσουν τον αιφνίδιο θάνατο!
- Άμα έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, βρίσκουν την δύναμη να αντιμετωπίσουν τον θάνατο, γιατί τον αντιμετωπίζουν πνευματικά. Με τα μηχανάκια πόσα παιδιά καταστρέφονται! Πόσα παλληκάρια σκοτώνονται με τις μοτοσυκλέτες! Σηκώνουν την μοτοσυκλέτα πίσω στην μία ρόδα, οπότε εύκολα τουμπάρουν και σπάζουν το κεφάλι τους. Το θεωρούν κατόρθωμα ποιος θα σηκώση την μοτοσυκλέτα περισσότερο! «Κρατούσα, λέει, σούζα την μοτοσυκλέτα στην πίσω ρόδα και τουμπάρισα». Ο διάβολος, βλέπεις, τι τους βάζει να κάνουν, για να χτυπήσουν στο κεφάλι; Γιατί αλλιώς, ακόμη κι αν είχαν κάποιο ατύχημα, μπορεί να χτυπούσαν αλλού και να μην σακατεύονταν. Για να επιτρέψη όμως ο Θεός την κακία του διαβόλου ή την απροσεξία του άλλου, σημαίνει ότι θα βγη κάτι καλό.

- Τότε, Γέροντα, γιατί η Εκκλησία μας εύχεται «υπέρ του διαφυλαχθήναι» από αιφνίδιο θάνατο;
- Εκείνο είναι άλλο. Ζητά από τον Θεό να μη μας βρη ο θάνατος ανέτοιμους.

- Γέροντα, μια μητέρα είναι απαρηγόρητη, γιατί το παιδί της πηγαίνοντας στην δουλειά σκοτώθηκε σε τροχαίο.
- Πες της: «Από κακότητα χτύπησε ο οδηγός το παιδί σου; Όχι. Εσύ, για να σκοτωθή το έστειλες στην δουλειά; Όχι. Να πης λοιπόν ‘’δόξα Σοι ο Θεός’’, γιατί μπορεί να γινόταν ένα αλητάκι και ο Θεός το πήρε στην κατάλληλη ώρα. Τώρα είναι ασφαλισμένο στον Ουρανό. Τι κλαις; Ξέρεις ότι βασανίζεις το παιδί με το κλάμα; Θέλεις να βασανίζεται το παιδί σου ή να χαίρεται; Φρόντισε να βοηθήσης τα άλλα παιδιά που έχεις και είναι μακριά από τον Θεό. Γι’αυτά να κλαις». Να, και χθες ήρθε μια μητέρα με κλάματα και μου είπε: «Μου πήρε ο Θεός το μονάκριβο παιδί μου», και τα έβαζε με τον Θεό. «Αν το καλοσκεφθής, της είπα, σε τίμησε ο Θεός. Το πήρε κοντά Του αγγελούδι, βαπτισμένο όπως ήταν. Αυτό είναι αγγελούδι και εσύ τα βάζεις με τον Θεό; Αυτό θα βρης μεθαύριο να πρεσβεύη στον Θεό». Μετά που μου μίλησε για την ζωή της, είπε πως μπορούσε να έχη πολλά παιδιά, αλλά, όταν ήταν νέα, δεν ήθελε να έχη παιδιά.
Πόσες μητέρες προσεύχονται και ζητούν να είναι τα παιδιά τους κοντά στον Θεό! «Δεν ξέρω, λένε, τι θα κάνης, Θεέ μου, θέλω να σωθή το παιδί μου· να είναι κοντά Σου». Αν τυχόν όμως ο Θεός δη ότι το παιδί θα παραστρατήση, ότι πηγαίνει στην καταστροφή και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθή, το παίρνει με αυτόν τον τρόπο. Επιτρέπει λ.χ. έναν μεθυσμένο να το χτυπήση με το αυτοκίνητο και να το σκοτώση, και έτσι το παίρνει κοντά Του. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνη καλύτερο, θα έφερνε ένα εμπόδιο να αποφύγη το ατύχημα. Μετά ξεμεθάει και αυτός που χτύπησε το παιδί, έρχεται σε συναίσθηση και σε όλη του την ζωή τον πειράζει η συνείδησή του. «Εγκλημάτησα», λέει. Και παρακαλεί συνέχεια τον Θεό να τον συγχωρήση. Σώζεται και αυτός. Η μάνα πάλι με τον πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, οπότε σώζεται και αυτή. Βλέπετε πως οικονομάει ο Θεός από την προσευχή της μάνας να σώζωνται ψυχές; Αν όμως οι μητέρες δεν το καταλαβαίνουν αυτό, τα
βάζουν με τον Θεό! Τι τραβάει και ο Θεός με εμάς!
Όταν κανείς παύη να αντιμετωπίζη τα πράγματα κοσμικά, βρίσκει ανάπαυση. Γιατί, πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορηθή αληθινά, αν δεν πιστέψη στον Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον, την αιώνια; Τον καιρό που ήμουν στο Μοναστήρι του Στομίου, ζούσε στην Κόνιτσα μια χήρα γυναίκα, που πήγαινε συνέχεια στο Κοιμητήρι και έσκουζε ώρες ολόκληρες. Τους αναστάτωνε όλους με τις φωνές της. Χτυπιόταν, χτυπούσε το κεφάλι της στην πλάκα του τάφου! Όλο τον πόνο της τον έβγαζε εκεί. Πήγαιναν, την έπαιρναν από εκεί και αυτή ξαναγύριζε. Αυτό γινόταν για χρόνια. Ο άνδρας της είχε σκοτωθή από τους Γερμανούς και η κόρη της, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα, μόλις έγινε δεκαεννιά χρονών, πέθανε από καρδιά και είχε μείνει μόνη της η φουκαριάρα. Αν το δη κανείς αυτό εξωτερικά, θα πη: «Γιατί να το επιτρέψη ο Θεός;». Και αυτή έτσι εξωτερικά το αντιμετώπιζε και δεν μπορούσε να παρηγορηθή. Μια φορά που πήγα να δω τι συμβαίνει, μου έλεγε: «Γιατί ο Θεός το έκανε αυτό; Ο άνδρας μου σκοτώθηκε στον πόλεμο. Είχα μια κόρη, μου την πήρε και αυτή…». Έλεγε-έλεγε, τα έβαζε με τον Θεό. Αφού την άφησα να ξεσπάση λίγο, της είπα: «Να σου πω κι εγώ κάτι. Τον άνδρα σου τον ήξερα· ήταν πολύ καλός. Σκοτώθηκε στον πόλεμο για την Πατρίδα, πάνω στο ιερό καθήκον. Ο Θεός δεν θα τον αφήση. Μετά σου άφησε την κόρη σου για λίγα χρόνια κοντά σου, οπότε είχες μια παρηγοριά. Έπειτα όμως, επειδή ίσως θα ξέφευγε η κοπέλα, την πήρε ο Θεός σ’ αυτήν την καλή κατάσταση που βρισκόταν, για να την σώση». Αυτή, ενώ ο άνδρας της ήταν πολύ ήσυχος, ήταν λίγο κοσμική. Δεν της είπα φυσικά ότι «εσύ ήσουν κοσμική», αλλά την ρώτησα: «Τώρα, εσύ, τι σκέφτεσαι; Αγαπάς τον κόσμο;». «Δεν θέλω να δω τίποτε και κανέναν», μου λέει. «Βλέπεις, της λέω, τώρα και για σένα ο κόσμος πέθανε. Ο πόνος σε βοηθάει και δεν σε ενδιαφέρει τίποτε το κοσμικό. Έτσι μεθαύριο θα είστε όλοι μαζί στον Παράδεισο. Τέτοια τιμή ο Θεός σε ποιον την έχει κάνει; Το καταλαβαίνεις;».
Μετά από αυτήν την συζήτηση σταμάτησε να πηγαίνη στο Κοιμητήρι. Μόλις βοηθήθηκε να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, ησύχασε.

- Γέροντα, άκουσα ότι, όταν κάποιος δολοφονήται, εξιλεώνεται, γιατί παίρνει τις
αμαρτίες του ο δολοφόνος.
- Έχει ελαφρυντικά κατά κάποιον τρόπο. Μπορεί να πη στον Θεό: «Εγώ θα μετανοούσα, αλλά αυτός με σκότωσε». Έτσι θα πέση το βάρος στον δολοφόνο. Μερικοί που δεν τους κόβει λένε: «Αν υπήρχε Θεός, δεν θα άφηνε να γίνωνται συνέχεια εγκλήματα· θα τιμωρούσε τους εγκληματίες». Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Θεός αφήνει τους εγκληματίες να ζήσουν, για να είναι αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως, που δεν μετανόησαν, παρόλο που τους έδωσε χρόνια, για να μετανοήσουν, ενώ εκείνους που σκοτώνονται θα τους τακτοποιήση.

Γέρων Παΐσιος
πηγή

ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ: Τι θα γίνει μετά την επέμβαση στη Συρία;

Πραγματικά ανατριχίλα προκαλούν τα όσα προβλέπει ο πατέρας Ελπίδιος για τον ερχομό του Αντίχριστου. Οι δραματικές εξελίξεις στην Αίγυπτο, η επικείμενη εισβολή στη Συρία, καθώς και η εμπλοκή του Ισραήλ και του Ιράν, σύμφωνα με τον πατέρα Ελπίδιο, θα σταθούν το προπαρασκευαστικό στάδιο για την έλευση του ψευδοπροφήτη που θα φέρει, υποτίθεται, την παγκόσμια ειρήνη.

Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του πατέρα Ελπίδιου στις 6 Αυγούστου (δηλαδή πολύ πριν γίνει γνωστή η πρόθεση των ΗΠΑ για εισβολή στη Συρία), που κυριολεκτικά τα λέει όλα:
«Μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα τέσσερα κράτη μεγάλα θα δημιουργήσουν τον πανικό του ερχόμενου γενικευμένου πολέμου. Και αυτά τα τέσσερα κράτη είναι το Ισραήλ, το Ιράν, η Αίγυπτος και η Συρία.

Αυτά τα τέσσερα (4) κράτη θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα για την τελική εμφάνιση του Αντίχριστου. Ο Αντίχριστος μέσα από δικούς του ηγέτες θα κάνει δύο καινούργια κράτη στα οποία θα ηγούνται πεισματάρηδες και δυνατοί ηγέτες που θα συγκρουστούν. Τα δύο κράτη θα συγκρουστούν και μέσα από τα δύο αυτά κράτη θα αρχίσει να κλιμακώνεται ο πόλεμος και θα επεκτείνεται τόσο που θα αγγίξει τους μεγάλους.

Τα δύο μεγάλα κράτη μπροστά στην απειλή που τότε θα βλέπουνε, θα αναγκασθούν πλέον να αρχίσουν να συζητάνε για την ειρήνη. Και τότε από το πουθενά, από την Ανατολή θα ‘ρθει, θα εμφανιστεί ένα πρόσωπο τόσο δυνατό, τόσο έξυπνο, τόσο σατανικά σοφό, τόσο γοητευτικό, τόσο σε οικονομικό επίπεδο δυνατό, που θα το βάλουν σαν διαπραγματευτή. Και αυτό το πρόσωπο σαν διαπραγματευτής θα καταφέρει να ισορροπήσει τις αντιδράσεις των Κρατών και θα έρθει η πρώτη ειρήνη.

Όταν θα έρθει αυτή η πρώτη ειρήνη και το Ισραήλ θα υποφέρει. Σας είπα σε αυτή την σύγκρουση τέσσερα (4) κράτη θα παίξουν ρόλο για τον ερχομό του Αντίχριστου. Η Συρία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και το Ιράν. Και από εκεί θα εξαπλωθεί η αντίδραση και στα υπόλοιπα κράτη και από το πουθενά θα έρθει ο Αντίχριστος, ο οποίος θα είναι όλα αυτά που σας είπα, απόλυτα γοητευτικός, με πολύ χιούμορ, με πολύ δήθεν καλοσύνη και τότε θα καταφέρει να σταματήσει τον πόλεμο.

Και θα τον αποδεχθούν σαν πρίγκιπα της ειρήνης, τα ΜΜΕ και όλοι οι ηγέτες των κρατών τότε θα τον αποδεχθούν σαν κορυφαία προσωπικότητα. Και θα τον φωνάζουν σε όλα τα κράτη για ομιλίες, να τον γνωρίσουν και να υποταχθούν σε αυτόν. Τότε θα τον προωθούν σιγά – σιγά για παγκόσμιο ηγέτη.
Οι Εκκλησίες θα βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση που και αυτές ρημαγμένες από πολλά σκάνδαλα και από πολλές συγκρούσεις θα τον φωνάξουν και θα γίνουν ένα με τον Αντίχριστο. Έτσι ο ψευδοπροφήτης θα υποτάξει όλο τον κόσμο λέγοντας πως αυτός είναι ο πραγματικός Ηγέτης.

Ο Αντίχριστος θα έρθει τότε να κηρύξει όχι την θρησκεία του Θεού αλλά του ανθρώπου. Ανθρωπιστική θρησκεία θα κηρύξει. Θα τονίζει δηλαδή υπερβολικά όχι την έννοια του Θεού αλλά την έννοια του ανθρώπου. Θα μιλήσει για την έννοια του ανθρώπου που μπορεί να γίνει Θεός.

Και θα πει εγώ είμαι ο Θεός. Εγώ είμαι ο αρχηγός. Θα αποδεχθεί όλα εκείνα τα άσεμνα που δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή, θα τον αποδεχθούνε όλοι σαν βασικό στέλεχος και ηγέτη και ο ψευδοπροφήτης θα ζητήσει από όλους τους πιστούς που θα έχει υποτάξει και τις υπόλοιπες Εκκλησίες, να υποταχθούν σε αυτόν.

Ο Αντίχριστος τότε θα παραδώσει στο Βατικανό την απόλυτη εξουσία σε όλες τις άλλες Εκκλησίες, σε όλες τις Θρησκείες και σε όλα τα Δόγματα.
Τότε θα ξεκινήσει ο μεγαλύτερος διωγμός που υπέστη ποτέ ο Χριστιανισμός». 

elora.gr

ΓΙΑΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ;

Ο σύγχρονος κόσμος μας γεννήθηκε με το αίτημα της ανοχής, της διαφορετικότητας και της προόδου και κατέληξε στην δικτατορία της ανεκτικότητας και στην εξουθένωση του διαφορετικού. Κάθε βεβαιότητα είναι βδελυρή αμαρτία και κρίνει τον φέροντα ως ηθικά και διανοητικά υποβαθμισμένο άνθρωπο.

Δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος. Προσπαθώ να είμαι χριστιανός ορθόδοξος. Δεν είναι δεδομένο αυτό. Θέλει πάλη, αίμα και αγωνία. Ωστόσο δηλώνω χριστιανός ορθόδοξος γιατί αυτό δεν είναι κατάκτηση μου, αλλά ο αγώνας και η αναφορά μου. Δεν θέλω να μπώ στην διαδικασία αναζήτησης δεδομένων άλλων. 
Δεν πιστεύω πώς η ορθοδοξία είναι ελλιπής και θα έπρεπε να συμπληρώνεται με μικρές μικρές αλήθειες διάσπαρτες σε άλλες θρησκείες και ιδέες. Η ορθοδοξία είναι η μοναδική αναφορά μου. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε πειράματα. Ή θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε.Είναι θέμα όχι θρησκευτικό, όχι ηθικό, αλλά θέμα ύπαρξης. Και για όλο αυτό δεν νιώθω υποχρεωμένος να απολογηθώ σε κανέναν.Αγγίζω και πάω.

Αυτο όμως για την σύγχρονη κοσμοθεωρία είναι εγκλημα, πισωγύρισμα στον μεσαίωνα.Δεν μπορεί να διανοηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος, πού κρίνει τα πάντα με το μέτρο της σχετικότητας και είναι φιλύποπτος απέναντι στην κάθε σιγουριά αυτό το συναρπαστικό ταξίδι του χριστιανού.Η ομολογία του Χριστού είναι αυτόματα σημαία και σύνθημα φανατισμού. Υπάρχει ένας νόμος, φυσικός ή ηθικός δεν ξέρω πού υπαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά: "Αφού υπάρχει το Β και το Γ, άρα ο πιστεύων στο Α είναι αξιωματικά φανατισμένος. κοντόφθαλμος. κεχωρισμένος από την λογική σειρά, επικίνδυνα αναχρονιστικός και ασύμβατος". Εναντιώνομαι σε αυτόν τον νόμο. Γιατί η κριτική θεωρία μαζί με την ανεχτικότητα γεννήθηκαν για να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την τυρρανία της αυθεντίας, της εγκόσμιας αυθεντίας και όμως στρογγυλοκάθισαν στο θρόνο της τυρανίας τους, επιβάλλοντας την σχετικότητα στα πνευματικά και στα εγκόσμια. Εναντιώνομαι στην τόσο καταναγκαστική και εξουσιαστική άποψη πού θέλει φιμωμένο τον χριστιανό, αναχρονιστή ή περιθωριακό τον χριστιανό.


Ο Χριστός δεν μας άφησε πολλές επιλογές στο να μην καταλάβουμε Ποιός είναι. Μίλησε με αυτοσυνειδησία και απολυτότητα. Προέβαλλε ως αυτοχαρακτηρισμό και αυτοπροσδιορισμό το ΕΓΩ ΕΙΜΙ. Ταυτίστηκε με το ΕΓΩ του ΘΕΟΥ την απόλυτη Αλήθεια. Αυτό οδήγησε στην θανάτωση Του ως βλασφήμου. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την απολυτότητα, το άπλετο φως. Βολεύεται όχι με την ύπαρξη-καν- αλλά με την πιθανότητα ύπαρξης άλλων ετερόφωτων σωμάτων, άλλων πηγών φωτός. Η τραγωδία του κόσμου είναι η παράδοση του στο σχετικό , αμαχητί. Γιατί η πτώση είναι παράλληλη με την σχετικότητα.

Αν ζούσε ο Χριστός σήμερα με όλες αυτές τις απολυτότητες του: "Το Εγώ ειμί το φως, η ζωή, η ανάσταση, η οδός, η αλήθεια, η άμπελος η αληθινή, ο Υιός του Ανθρώπου πού κάθεται εκ δεξιών του Θεού.... υμείς εστέ το φως του κόσμου, το άλας της γης... κλπ κλπ" πώς θα τον υποδεχόταν η ανθρωπότητα με όλο αυτό το πνεύμα ηδονής στην κριτική θεώρηση και αμφισβήτηση; Θα διερρήγνυε τα ιμάτια της ως ο Καϊάφας για την βλασφημία άρα γε; Θα ετοίμαζε σταυρό για Αυτόν πού είχε το θράσος της βεβαιότητας και της αυτοσυνειδησίας; Πόσο κόντρα θα ήταν ο Χριστός από τον κόσμο της απόλυτης αβεβαιότητας, τον κόσμο πού δεν συγχωρεί την πίστη; Τον κόσμο πού λατρεύει την σχετικότητα;Ένας ακόμα φανατισμένος στον σταυρό. Επικίνδυνος για τις αυθεντίες. Της αυθεντίες όχι πια μιας παραδεδομένης πίστης της οποίας υπερασπιστές είναι οι θεματοφύλακες της, όπως την εποχή των ιουδαίων, αλλά της αυθεντίες του Τίποτα. Για τον κοσμο το Τίποτα είναι ανώδυνο. Το συγκεκριμένο είναι επικίνδυνο και ανατρεπτικό.Και δεν υπάρχει τίποτα πιό συγκεκριμένο από μία πίστη πού ταυτίζεται με ένα Πρόσωπο. Απ'όλες τις θρησκείες μόνο η ορθοδοξία, η ορθή πίστη, ο ορθός δρόμος έχει απόλυτη αναφορά σε ένα πρόσωπο: τον Χριστό.

Για όλα αυτά η ορθοδοξία ήταν είναι και θα είναι σε διωγμό.
πηγή

Η ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΑΓΑΠΗ‏

Δεν φοβούμαι τον Θεόν, έλεγε στους μαθητές του ο Καθηγητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος, διότι τον αγαπώ. Η τέλεια αγάπη «έξω βάλλει τον φόβον«.

Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επεσκέφθη κάποτε τον Μέγαν Αντώνιον και επειδή είχε μαζί του φιλική οικειότητα τον ερώτησε:

-Πώς συμβαίνει εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα, συ δε να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;

-Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεόν περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

Ένας γέρων Ερημίτης παρεκάλεσε κάποτε στην προσευχή του τον Θεόν να του δείξη τους παλαιούς Πατερες της ερήμου.

Τους είδε λοιπόν όλους εκτός από τον Μέγαν Αντώνιον.

-Πού να ευρισκεται άραγε ο Αββάς Αντώνιος; Εσκέπτετο με απορία.

-Όπου είναι ο Θεός, άκουσε φωνή να τον βεβαιώνη.

Η προς τον Θεόν αγάπη, γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι αγαθή διάθεσις της ψυχής και όποιος την κατέχει δεν προτιμά κανένα από τα δημιουργήματα περισσότερο από τον Θεόν. Είναι δε αδύνατον να την αποκτήση μονίμως ο άνθρωπος, όταν αισθάνεται την παραμικρή προσκόλλησι στα γήινα πράγματα.

Εκείνος που αγαπά τον Θεόν, ζη βίον αγγελικόν επάνω στη γη. Νηστεύει, αγρυπνεί, ψάλλει, προσεύχεται και έχει πάντοτε καλές σκέψεις για τους συνανθρώπους τους.

Από το Γεροντικό.

πηγή

Ο ρόλος των πεθερικών στον Γάμο

Μέσα στον γάμο πάνω απ’ όλα στέκεται η συζυγική αγάπη. Πόσα δεν έχουν γραφεί γι’ αυτήν. Η αγάπη προσφέρει όχι γιατί είναι υποχρεωμένη, αλλά γιατί έχει πιστέψει στην αξία του άλλου, έστω και αν πρόκειται για τον εχθρό. Η αγάπη ποιεί «ψυχήν μίαν», δημιουργεί ομοψυχία, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Και η γνήσια αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν…πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ.13, 7-8).

Υπάρχει όμως και ένας απρόβλεπτος παράγοντας, που συχνά επιδρά διαλυτικά στον γάμο και την οικογένεια. Πρόκειται, δυστυχώς, για τους ίδιους τους γονείς. Όπως οι ευχές τους στηρίζουν θεμέλια οίκων, έτσι και οι άκαιρες παρεμβάσεις τους στη ζωή του ανδρογύνου γκρεμίζουν τις οικογένειες....

Πολλοί γονείς, δυστυχώς, δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι γάμος σημαίνει νέα φωλιά, που πρέπει να μείνει αυτοκυβέρνητη. Οι γονείς ζητούν την τυφλή αφοσίωση των παιδιών τους ως ανταμοιβή για όσα τους πρόσφεραν στην ζωή. Λησμονούν όμως, ότι, ό,τι κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους είναι το καθήκον τους απέναντί τους, που δεν ζητά έπαινο και ανταμοιβή. Είναι καθολικός νόμος της φύσης, από την φωλιά των χελιδονιών μέχρι την καρδιά της ζούγκλας.

Τα παιδιά δεν είναι τα όργανά τους ώστε να τα χρησιμοποιούν για την ικανοποίηση του εγωισμού τους, το καθήκον των παιδιών απέναντι στους γονείς δεν απαιτείται, αλλά γεννιέται μέσα στην καρδιά τους και προσφέρεται ελεύθερα, αποδεικνύει δε και την σωστή ή όχι γονεϊκή αγωγή. Έτσι δοκιμάζεται και η αγάπη, αν ήταν δηλαδή κτητική - εγωιστική, ή ανιδιοτελής και θυσιαστική.

Η ζωή, ως γνωστό, δεν οπισθοδρομεί, πηγαίνει μπροστά. Δεν είναι οι γονείς τίποτε περισσότερο παρά τα τόξα μέσω των οποίων ο δωρεοδότης Θεός, εκτοξεύει σαν ζωντανά βέλη τα παιδιά μέσα στην ζωή. Μεγαλύτερη χαρά δεν υπάρχει από τον να βλέπουμε τα παιδιά μας να δημιουργούν μια ευλογημένη οικογένεια, θα πρέπει να πάψουμε να τα βλέπουμε ως μέσον της δικής μας ικανοποίησης.

Ας αφήσουμε στην αγάπη και ενότητά τους τα παιδιά μας, έστω και αν εμείς παρατηρούμε καταστάσεις, με τις οποίες δεν συμφωνούμε….

Η παρουσία των γονέων και η παρέμβασή τους στη ζωή των παιδιών τους οφείλει να είναι μόνον συμβουλευτική και υποστηρικτική. Τότε ασφαλώς θ’ αναδεικνύεται ο γάμος και η κοινωνία των μελών της, η οικογένεια, ο μικρός επίγειος παράδεισος, στον οποίο η αληθινή αγάπη έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και η ένωση αυτή θ’ αποκαλύπτεται πράγματι ως «μυστήριο αγάπης».

Βαρβάρας Καλογεροπούλου-Μεταλληνού

Οικογένεια, αναζητώντας νόημα ζωής

 πηγή

Συρία... ώρα 0 του π.Δημητρίου Θεοφίλου

Άλλοτε αδιάφορα και άλλοτε βιαστικά, προσπερνούσαμε ως τώρα, την είδηση που πάνω της «σκοντάφταμε» σχεδόν καθημερινά, είτε στις εφημερίδες, είτε στη τηλεόραση, είτε στο διαδίκτυο. Πλέον  ακούμε και βλέπουμε «επιλεκτικά», δεν θέλουμε να δούμε γύρω. να προβληματιστούμε να νοιαστούμε να σηκωθούμε από τον «αμαρτωλό», «ξέγνοιαστο» καναπέ μας, ξεχασμένοι, στην ανυπαρξία της θέασης γεγονότων, που κατασκευάζουν και εξελίσσουν, άλλοι για εμάς, δίχως εμάς. 

Μάλλον όμως έφτασε  η ώρα, να σταθούμε με προσοχή και να αφουγκραστούμε, βάζοντας «το αυτί κάτω στη γη», τα τύμπανα του πολέμου που πλησιάζει….

Το «έργο», μονότονα και τραγικά χιλιο-παιγμένο,  επαναλαμβάνεται με άλλους όρους για όλους εμάς,  έτσι λοιπόν και πάλι όλοι μας «στο ίδιο έργο θεατές».

Η Συρία, τούτη τη φορά εμποδίζει τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης, αντιστέκεται τόσο καιρό και ακυρώνει γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τυχοδιωκτισμούς. Οι μισθοφόροι ισλαμοφασίστες έχουν ηττηθεί κατά κράτος και καταφεύγουν σε φρικιαστικές γενοκτονίες, έτσι σήμανε η ώρα να δράσουν στο προσκήνιο τα αφεντικά τους που βιάζονται. Η πανάρχαια Συριακή Γη «πρέπει» πάση θυσία το συντομότερο δυνατόν, να χρησιμοποιηθεί ως προγεφύρωμα από τους ανιστόρητους γιάνκηδες και τους συνεταίρους τους, στη δολοφονία των λαών. Τα συμβόλαια θανάτου λαών και εθνών έχουν υπογραφεί σε οβάλ και τετράγωνα γραφεία, οι ρήτρες υπέρ ημερίας τρέχουν και οι έμποροι του θανάτου αγωνιούν, αφού για κάθε μέρα που περνάει χάνουν χρήμα και κέρδη  από την μελλοντική επίθεση στο Ιράν, η Συρία πρέπει να γίνει φιλική προς το Ισραήλ πάση θυσία, με οποιοδήποτε κόστος… και κατόπιν να γίνει προγεφύρωμα θανάτου.

Το ανθρωπιστικό κόστος αφήνει παντελώς αδιάφορη την «διεθνή κοινότητα» της «αγέλης των λύκων», με την ανάσα κρατημένη, αναμένουμε τις ραγδαίες εξελίξεις, μετά το Ιράκ, τη Λιβύη ακολουθεί η Συρία με ένα απροκάλυπτα ιμπεριαλιστικό παρεμβατισμό, ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ.

Η Ρωσία και η Κίνα πως θα αντιδράσουν;

Μήπως βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός γενικευμένου πολέμου, με απρόβλεπτες συνέπειες; Τα αρπακτικά πολεμοκάπηλα γεράκια, διψάνε πάλι για αίμα,  βιάζονται να πουλήσουν όπλα και να σκορπίσουν αδιάκριτα τον θάνατο, εξαφανίζοντας λαούς, νέους, γέρους, γυναίκες, παιδιά, η πόρτα του «φρενοκομείου» ανοίγει διάπλατα.

Δυο σιωπές δεσπόζουν, τούτη τη δύσκολη ώρα, η σιωπή του Θεού, που πάντα μέσα στην ιστορία αφήνει χώρο και χρόνο στην ανθρώπινη ελευθερία να δράσει και να παραβιάσει όρους και όρια και η σιωπή του ανθρώπου, που κρύβει είτε φόβο είτε ενοχές, στη παρούσα συγκυρία οι δύο σιωπές συγχρονισμένα, χτυπούν συναγερμό στην ανθρωπότητα να αντιδράσει, να αναχαιτίσει τον «Αρμαγεδδώνα» που έρχεται και τούτη την φορά την απειλεί, με οριστικό αφανισμό.

Είναι γνωστό πως εδώ και τέσσερις μήνες,  έχουν απαχθεί από φονταμενταλιστές εγκληματίες, οι δύο επίσκοποι Παύλος και Ιωάννης, στην σπαρασσόμενη από εμφύλιο Συρία. Η τύχη τους κατά πάσα πιθανότητα είναι τραγική. Οι συστημικές κατά τόπους εκκλησίες ποιούν  «δημόσιες σχέσεις» με «οβάλ δηλώσεις» και μηδενική δράση. 

Η ρωσική εκκλησία, εξαντλήθηκε σε  κάποιους «λεονταρισμούς» προφανώς αφού δεν συμπίπτει η όποια ανάληψη ενεργούς δράσης με τους ευρύτερους γεωπολιτικούς της σχεδιασμούς, μα τελικά δεν έπραξε τίποτε. Στον ίδιο «ήχο πλάγιο της σιωπής»  το οικουμενικό πατριαρχείο, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η εκκλησία της Ελλάδας και το «ατροφικό φοβικό και ελλειμματικό» ελληνικό  υπουργείο των εξωτερικών. Όλοι αυτοί αρκέσθηκαν σε μεγαλόστομες δηλώσεις, κενές περιεχομένου με παντελή απουσία ανάληψης συγκεκριμένων πρωτοβουλιών. Ο διεθνής παράγοντας (ΗΠΑ και ΕΕ) σιωπούν ενοχικά, αφού είναι οι διοργανωτές και προμηθευτές όπλων όλης αυτής της αιματοχυσίας στη Συρία. 

Τελικά δεν υπάρχει κανείς…. που να νοιάζεται για τόσο αχνιστό αίμα που χύνεται;

Δεν υπάρχει κανείς …  που να εκτεθεί, να διαφοροποιηθεί και να προτάξει τα «στήθη του» στη τόση μισαλλοδοξία; στα τόσα συμφέροντα στο τόσο αφανισμό ανθρώπων, εικόνων του Θεού, με τη προσχηματική δικαιολογία της θρησκευτικής αντιπαράθεσης, ενώ ξέρουμε όλοι καλά πως οι πραγματικές αιτίες είναι ο γεωπολιτικός  έλεγχος  της περιοχής και η εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών.

 πηγή