Ὑπάρχει ἐλπίδα; υπό Γέροντος πρεσβυτέρου

 

     

 Δέν ἀπέχει πολύ χρονικά ὁ σάλος, πού δημιουργήθηκε στήν Ἐκκλησία ἀπό τά φοβερά ἠθικά καί οἰκονομικά σκάνδαλα κάποιων ρασοφόρων, πού ἦρθαν στό φῶς τῆς δημοσιότητας καί σκανδάλισαν ψυχές. 
Σέ ἀπαράδεκτη ἐκκρεμότητα ἐπίσης βρίσκεται ἐδῶ καί μερικές δεκαετίες στήν πατρίδα μας τό λεγόμενο «ἐκκλησιαστικό ζήτημα», πού γεννήθηκε ἀπό τήν ἐνάντια στό Δίκαιο καί στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας βίαιη ἀπομάκρυνση πλειάδος ἐκλεκτῶν Ἱεραρχῶν ἀπό τίς Μητροπόλεις τους. 
 Τό ζήτημα αὐτό συντηρεῖ διχασμό μέσα στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. 
Χρονίζουν ἀκόμη καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά προβλήματα, τόσο στό ἐπίπεδο τῆς Διοικήσεως, ὅσο καί σέ ἐκεῖνο τῆς λειτουργίας τῶν Μητροπόλεων καί τῶν ἐνοριῶν. 
Ὅλα αὐτά βοοῦν ὅτι ἀπαιτοῦνται λύσεις καί μέτρα γιά νά ἔρθει περισσότερο φῶς στό ὑπάρχον ἡμίφως στό χῶρο τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
     

Ἐδῶ, προβάλλει τό ἀγωνιῶδες ἐρώτημα: 
Εἶναι δυνατόν ἀπό τό ὑπάρχον δυναμικό τῶν κληρικῶν τῆς πατρίδος μας νά δοθοῦν λύσεις ἐφαρμόσιμες στά προβλήματα;
     Μιά καταφατική ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό φαντάζει ὑπεραισιόδοξη ἕως οὐτοπική. 
Διότι οὔτε οἱ διοικοῦντες τήν Ἐκκλησία φαίνονται διατεθειμένοι καί ἱκανοί νά θίξουν καί πολύ περισσότερο νά διορθώσουν τά κακῶς κείμενα, οὔτε οἱ ὑπόλοιποι κληρικοί (πρεσβύτεροι καί διάκονοι)-σέ γενικές γραμμές-εἶναι οἱ κατάλληλοι φορεῖς, γιά νά ὑλοποιήσουν τά ὅποια μέτρα.


 Ὁ δεύτερος αὐτός παράγων ἀπαισιοδοξίας ἐξηγεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες εἰσήλθαν στίς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου πολλά πρόσωπα ἀκατάλληλα γιά τό ὑπούργημα τοῦ κληρικοῦ. 
Εἰσήλθαν νωρίς-νωρίς ἡλικιακά νεαροί ἀνώριμοι, πού τούς χαρακτήριζε μιά κάποια κλίση πρός τά ἱερατικά, κάποια φερσίματα «ἐκκλησιαστικοῦ τύπου», ὅπως τυποποιημένες ἐκφράσεις, μεγαλοστομίες, δουλοπρεπής πρός τούς Ἐπισκόπους στάση, γυναικώδης γλώσσα καί συμπεριφορά, καθώς καί ἀπερίγραπτη πνευματική ρηχότητα. 
Τά ἐνδιαφέροντά τους περιστρέφονται γύρω ἀπό τά ἱερατικά ἄμφια, τίς ἐντυπωσιακές παραστάσεις στίς Ἀκολουθίες, τίς βυζαντινές μεγαλοπρέπειες καί τούς λαρυγγισμούς.
 Ὁ ἀριθμός τῶν ἀγάμων νεαρῶν, πού εἰσήλθαν στόν Κλῆρο, αὐξήθηκε ἁλματωδῶς, ὄχι διότι αὐξήθηκαν οἱ Θεόθεν κλήσεις πρός τήν ἀγαμία, ἀλλά διότι ἐπικράτησε ἡ ἐπιπολαιότητα, καθώς ἡ ἐπιθυμία τῶν τιμῶν καί πρωτοκαθεδριῶν καί τοῦ ὀνείρου τῆς ἐπισκοποποιήσεως ἐπισκίασε τήν τυχόν κλίση πρός τόν ἔγγαμο βίο. 
Δέν εἶναι βέβαια τό σύνολο τῶν πρεσβυτέρων καί διακόνων αὐτοῦ τοῦ ἐπιπέδου. 
Στίς τάξεις τοῦ κλήρου ὑπάρχουν καί σοβαροί καί μετρημένοι κληρικοί, μέ φόβο Θεοῦ, μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τό ποίμνιό τους, πού ἐργάζονται ἀθόρυβα γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν. 
Ἀρκοῦν ὅμως αὐτοί, γιά νά ἔχει ποιότητα τό σύνολο τοῦ κλήρου; 
Φοβούμαστε πώς ὄχι, ὁπότε ποιά ἐποικοδομητικά μέτρα, πού τυχόν θά ψηφιστοῦν ἀπό τήν Ἱεραρχία, θά μπορέσουν νά ὑλοποιηθοῦν ἀπό ἕνα τέτοιο ἱερατεῖο;
    

 Ὑπάρχει ἄραγε ἐλπίδα;
 Ἴσως μιά οὐσιαστική βελτίωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων μπορεῖ νά ἐλπίζεται σέ βάθος χρόνου καί μόνο ἀφοῦ ληφθοῦν-τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος καί φωτίζοντος-γενναῖα μέτρα ἀπό τούς Ἱεράρχες, ὥστε νά ἐμποδιστεῖ ἡ περαιτέρω εἴσοδος στίς τάξεις τοῦ κλήρου προσώπων ἀκαταλλήλων. 
Νά ἐφαρμοστοῦν ἐπί τέλους οἱ εὐαγγελικές ἐπιταγές καί οἱ Ἱεροί Κανόνες ὡς πρός τά προσόντα τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν καί τίς προϋποθέσεις εἰσόδου στόν Ἱερό Κλῆρο. 
Ὥστε κανείς νά μή χειροτονεῖται, ἄν δέν ζεῖ συνειδητή ἐκκλησιαστική ζωή, ἄν δέν ἔχει πνευματικό ἀπό παλιά, ἄν δέν κοινωνεῖ συχνά. 
Γιά νά τηροῦνται ἔστω τά κατώτερα ὡς πρός τήν ἡλικία ὅρια γιά μιά χειροτονία. 
Καί νά μήν ἐνθαρρύνεται ἡ ἀγαμία, ἐκτός κι ἄν εἶναι δοκιμασμένη ἡ κλήση γι’ αὐτήν. 
Καί, τέλος, νά ζητεῖται ἡ μόρφωση, κυρίως ἡ πνευματική, ἀλλά πρώτιστα ἡ ἐνάρετη καί ἀνεπίληπτη ζωή.
   

  Ἄν βελτιωθεῖ σιγά-σιγά τό πνευματικό ἐπίπεδο τῶν πρεσβυτέρων καί διακόνων, θά ἔχουμε μελλοντικά καί καλύτερους μητροπολίτες καί ἴσως ξημερώσουν-Θεοῦ θέλοντος-καλύτερες μέρες γιά τόν κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας μας.     

πηγή