ΧΡΙΣΤΟΣ!»

Ἀκόμα καὶ μία φορὰ νὰ τὸν δεῖ κανείς, καταλαβαίνει ὅτι δὲν εἶναι πιὰ δυνατὸν νὰ ζήσει ὅπως πρίν.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:

[Α´]

Τατιάνα Γκορίτσεβα
«Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Θεὸ»
Μετάφραση Μαρίας Λαγουροῦ

ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1988

Ὁ πάπα- Ἰάκωβος

.         Οἱ στάρετς εἶναι πραγματικοὶ ἰατροί. Δὲν προφέρουν ποτὲ μάταια λόγια στοργικά, δίνουν ἕνα φάρμακο, συχνὰ πικρό, ἀλλὰ πάντοτε ἀποτελεσματικό.Κανένας δὲν φεύγει ἀπὸ ἕναν στάρετς μὲ ἀπελπισία, οὔτε μὲ θλίψη. Φεύγει ἀπὸ κοντά του παρηγορημένος, μ’ ἕνα ἀκτινοβόλο καὶ ξανανοιωμένο πρόσωπο.
.         Δὲν εἶναι μόνον ἡ πνευματικὴ σοφία ποὺ ἐπιδρᾶ, ἀλλὰ καὶ ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς τους, ἡ δύναμη τῆς θετικῆς καὶ ἄμεσης ἀγάπης ποὺ γίνεται αἰσθητὴ ἀμέσως ἀπὸ τὸν καθένα, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ τοὺς δίνει ὁ λαός. Χιλιάδες ἄνθρωποι στὴν Ρωσία ζοῦν μὲ τὴν ἀνάμνηση τῆς συνομιλίας τοὺς μ’ ἕναν στάρετς καὶ μὲ τὶς συμβουλὲς ποὺ τοὺς ἔδωσε. Ὁ στάρετς εἶναι μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καὶ μία φορὰ νὰ τὸν δεῖ κανείς, καταλαβαίνει ὅτι δὲν εἶναι πιὰ δυνατὸν νὰ ζήσει ὅπως πρίν, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη θὰ ἐκτιμᾶται σὲ σχέση μ’ αὐτὴ τὴν ὀμορφιά, μ’ αὐτὸ τὸ φῶς τῆς χάριτος. Ἡ ἁγιότητα στοὺς στάρετς γίνεται μία ἀπαίτηση κι ἕνα κάλεσμα.
.              Ἡ φίλη μου εἶπε μία φορά: «Ἐὰν ὁ στάρετς Ἰάκωβος εἶναι ἔτσι, τότε πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ Χριστός!»
.         Ἕνα τεράστιο πλῆθος, ἀνθρώπων ἀκολουθοῦσε τὸν πάπα-Ἰάκωβο ποὺ λουζόταν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης, ὅπου κι ἂν ἐμφανιζόταν. Τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ στάρετς Ἰάκωβος λέει συχνὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του: «Εἶμαι ἕνα χαλάκι, ὅπου οἱ ἄνθρωποι σκουπίζουν τὰ πόδια τους». Κι ἀκόμα: «Προσπαθῶ συνέχεια νὰ σκαρφαλώσω στὸν πάγκο καὶ ξαναβρίσκομαι ἀπὸ κάτω. Ἀλλὰ ξαναπροσπαθῶ, δὲν κουράζομαι».
.         Ὁ παπα-Ἰάκωβος εἶχε πολὺ εὐρὺ πνεῦμα. Ἐγὼ κι ἄλλοι πιστοὶ διανοούμενοι, συνηθισμένοι νὰ εἴμαστε ἀνεκτικοὶ καὶ νὰ μὴν ἐκπλησσόμεθα ποτὲ μὲ τίποτα, ξαφνιαστήκαμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν εὐρύτητα τῶν κρίσεων τῶν στάρετς, ποὺ δὲν ἔχει κανένα κοινὸ σημεῖο μὲ τὸ φιλελευθερισμὸ οὔτε μὲ τὴν ἀδιαφορία.Μία τέτοια εὐρύτητα ἀπόψεων κι ἕνα τέλειο θάρρος ἦταν φανερὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς ἠρεμίας, τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.
.         Ὁ στάρετς ἦταν πολὺ οἰκτίρμων. Θυμᾶμαι πὼς μία φορὰ μετὰ τὴν ἀκολουθία στὴν ἐκκλησία τῆς κοιμήσεως, εἴχαμε σχηματίσει μία μεγάλη οὐρὰ περιμένοντας νὰ δεχτοῦμε τὴν ἁγία του εὐλογία καὶ νὰ τοῦ φιλήσουμε τὸ χέρι. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ μπῆκε ἕνας ἄνδρας στὴν ἐκκλησία. Ἦταν ἕνας γνωστός μου, ποὺ μόλις εἶχε ἔρθει στὸ Πετσόρι μὲ τὸ λεωφορεῖο. Ἐγὼ ἤξερα καλὰ τὴν δύσκολη ζωή του. Μόλις εἶχε τραβηχτεῖ ἀπὸ ἕναν κόσμο ὅπου ἄφηνε ἄλυτα δράματα στὴν οἰκογένειά του καὶ στὴν δουλειά του. Τὸ νέο καὶ κουρασμένο πρόσωπο τοῦ Νικόλα εἶχε τὴν ἔκφραση μιᾶς καταστροφῆς. Ἔμοιαζε χαμένος. Μεγάλη ἦταν ἡ ἀντίθεση αὐτοῦ τοῦ προσώπου καὶ τῶν ἄλλων ποὺ ἦσαν ἤρεμοι καὶ εἰρηνικοὶ μετὰ ἀπὸ μία μεγάλη ἀκολουθία.
.         Ὁ Νικόλαος, ἀναποφάσιστος, πιάνει θέση στὴν ἄκρη τῆς οὐρᾶς γιὰ νὰ ζητήσει εὐλογία ἀπὸ τὸν στάρετς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ στάρετς τὸν προσέχει ἀμέσως,τὸν πλησιάζει, τὸν ἀγκαλιάζει (εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸν βλέπει), τὸν φιλᾶ στὸ μέτωπο, στὰ μάγουλα, στὸ λαιμό. Μόνον μία μητέρα μπορεῖ νὰ χαϊδέψει ἔτσι ἕνα παιδί της ποὺ ὑποφέρει. Ὁ στάρετς ρωτᾶ τὸν Νικόλα ἀπὸ ποῦ ἦρθε καὶ πότε θὰ μπορέσει νὰ περάσει γιὰ ἐξομολόγηση.
.         Ὅταν θυμᾶμαι αὐτὴ τὴν σκηνή, ἡ ἀπαίδευτη καρδιά μου μοῦ φαίνεται πέτρινη, χονδροειδής. Στὴ συνέχεια εἶχα ἐγὼ ἡ ἴδια τὴν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ στάρετς. Μετὰ ἀπὸ μία συνομιλία μαζί του ἀποκόμισα μία αἴσθηση συμφιλιώσεως χωρὶς ὅρια, μὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα, τὶς πέτρες. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὀνομάζουμε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα Παράκλητο: ποὺ παρηγορεῖ. Ἀκριβῶς ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν μαζί μας τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ στάρετς μοῦ μίλησε ἄμεσα καὶ αὐστηρὰ γιὰ τὰ ἐλαττώματά μου, γιὰ τὴν ἀνυπομονησία μου, γιὰ τὴν ἔλλειψη ὡριμότητας, ἀλλὰ βγῆκα ἀπὸ τὸ ἐξομολογητήριο παρηγορημένη, σὰν νὰ εἶχα βρεθεῖ στὸν παράδεισο. Ἄλλωστε δὲν ἔκρυβε τὴν πρόθεσή του νὰ μὲ παρηγορήσει. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συζητήσεώς μας πολλὲς φορες μοῦ εἶπε: «Νὰ πῶς μπορῶ ἀκόμα νὰ σὲ παρηγορήσω». Ἡ ἀγάπη του ἦταν συγχρόνως μεγαλειώδης, τρυφερὴ καὶ τόσο δυνατή, ποὺ δὲν φοβόμουν καθόλου νὰ τοῦ τὰ πῶ ὅλα εἰλικρινά.
.         Μὲ τὰ λόγια ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι στέκεται μὲ σεβασμὸ μπροστὰ σὲ κάθε μικρὸ χορταράκι. Δὲν ἔλεγε, «μῆλο» ἀλλὰ «μηλαράκι»· ὁ ἴδιος ἦταν μιὰ προσωπικότητα ἀνανεωμένη καὶ πυρπολημένη γεμάτη ἀπὸ τὸν Λόγο καὶ ἀπὸ θεῖες ἐνέργειες.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ