ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ( ΤΡΙΩΔΙΟ )

Πρίν αρχίσει ή Μεγάλη Σαρακοστή ή Εκκλησία μάς 
εισάγει, σέ περίοδο προετοιμασίας. Ή Μεγάλη Σαρακοστή
 είναι, ή περίοδος πού μάς οδηγεί πρός τό Πάσχα καί ή Εκκλησία 
κάθε χρόνο προετοιμάζει, τούς πιστούς γιά μία ανανέωση
 της ζωής τους μέσα στό ανέσπερο πασχαλιάτικο φως.

Εισαγωγή στό στάδιο της Μ. Σαρακοστής είναι ή περίοδος
 του Τριωδίου με τίς εκλεκτές Ευαγγελικές καί Αποστολικές 
περικοπές των τεσσάρων προφωνήσιμων Κυριακών. 
Βέβαια τό Τριώδιο γιά τόν πολύ κόσμο συνδέεται μέ
 εορτές, πανηγύρεις, χορούς, καρναβάλια.
 Οί γιορτές αυτές έχουν τήν καταγωγή τους 
στά αρχαία Διονυσιακά όργια. Ή Εκκλησία
 ως κοινωνία προσώπων ποτέ δέν καταδίκασε 
τη χαρά καί τίς γιορτές. Ή ζωή του Χριστιανού 
μέ τήν αγιότητα τής πίστεως πρέπει, νά είναι
 χαρούμενη «έν παντί».

Αλλο Μοναχισμός μέ τό ασκητικό καί απόκοσμο 
πνεύμα, άλλο Εκκλησία μέ τήν κοινωνική της ζωή 
καί τίς χαρές της. "Ολα όμως πρέπει, νά γίνονται,
 στά πλαίσια του σεβασμού τής ανθρώπινης
 αξιοπρέπειας. Ή χαρά, τό γλέντι, οί γιορτές, 
χαροποιούν τόν άνθρωπο καί αυτή ή χαρά τόν 
ανακαινίζει εσωτερικά, τόν ενδυναμώνει, 


γιά τή συνέχιση τής καλής πορείας. Εξουθένωση, καταρράκωση, 
προσβολή των ηθικών αρχών, δημιουργούν ακαταστασίες καί 
εξωθούν τόν άνθρωπο σέ απαράδεκτες παρεκτροπές. 
Σ' ολόκληρη τή ζωή τού άνθρωπου νά υπάρχει τό ηθικό αισθητήριο.

Τότε όλα είναι όμορφα. Οί Άποκρηές ώς κοινωνικές λαογραφικές γιορτές
 δεν βλάπτουν. Οί οικογένειες συγκεντρώνονται καί νιώθουν τά
 πρόσωπα τήν ανθρώπινη επικοινωνία. Ό εμπλουτισμός του 
άνθρωπου μέ υψηλά συναισθήματα χαράς καί πνευματικής ευεξίας
 παρέχει στοιχεία αληθινής μορφώσεως καί αναπτύξεως του
 κοινωνικού ανθρώπου. Ό Χριστιανισμός δέν καταδίκασε τή
 μουσική, τή ζωγραφική, τό θέατρο, τήν ποίηση κ.λ.π.
 "Αλλωστε αυτά τά πολύτιμα στοιχεία τής πολιτισμικής
 ζωής εισήλθαν στή λατρεία.

Ή μόρφωση είναι μία πολυεδρική επιφάνεια, τής οποίας
 οί διάφορες πλευρές πρέπει νά πλουτίζονται συμμετρικά. 
Ή μόρφωση δέν είναι μόνο γνώση, αλλά ευρύτερη έννοια,
 πού περιλαμβάνει πλήθος ανθρωπιστικών αξιών. Πάντως
 οφείλουμε νά τονίσουμε, πώς ή περίοδος του Τριωδίου προετοιμάζει
 τούς Χριστιανούς γιά τή μεγάλη γιορτή του Πάσχα.
 Ή Εκκλησία ώς Παιδαγωγούσα Μητέρα έχει βαθιά ψυχολογική
 γνώση τής ανθρώπινης φύσεως. Ξέροντας τήν έλλειψη
 αυτοσυγκεντρώσεως καί ακόμη τήν κοσμικότητα τής ζωής 
μας αναγνωρίζει τήν αδυναμία μας νά αλλάξουμε αυτόματα, 
νά πάμε ξαφνικά από τή μία κατάσταση σέ μία άλλη. 
Γι΄ αυτό ή Εκκλησία αρχίζει τό Πάσχα μέ τήν προπαρασκευαστική
 περίοδο τοΰ Τριωδίου μέ θεμελιακά γεγονότα τή μετάνοια καί
 τήν ταπείνωση. Είναι ωραία καί ευχάριστη ή εκκλησιαστική 
ζωή μέ τίς ποικίλες γιορτές, πού σημαδεύουν καί ανανεώνουν 
τή ζωή. Καί ή ζωή δέν είναι καί δέν πρέπει νά είναι 
ρουτίνα, συμβατικότητα, άλλά ενσυνείδητη βίωση τών
 γεγονότων, πού καθιστούν τήν ύπαρξή μας ζωντανή καί
 δημιουργική. "Οσοι βιώνουν τήν εκκλησιαστική ζωή, 
μάλιστα στή ζώσα Ενορία, βιώνουν τήν αληθινή κοινωνική
 ζωή μέσα στόν πολυμορφισμό τών διαπροσωπικών
 ενοριακών σχέσεων. Καί πόσο σήμερα ό άνθρωπος 
έχει ανάγκη αυτή τήν επικοινωνία σέ μία εποχή
 αποξένωσης καί απομόνωσης.

Οί γιορτές σπάζουν τή ρουτίνα τής ζωής. Δημιουργούν 

ευκαιρίες ψυχικής ανανέωσης καί μέ νέες διαθέσεις 

συνεχίζεται ή πορεία τής ζωής. Ιδιαίτερα ή προπαρασκευαστική

 περίοδος τού Τριωδίου καί στή συνέχεια ή περίοδος τής

 Σαρακοστής μας στρέφει πρός τόν έσω άνθρωπο γιά μία

 εσωτερική κάθαρση. Καί αυτή ή πνευματική κάθαρση χαρίζει

 τήν πνευματική Ανάσταση. Ό αναστημένος εσωτερικά 

άνθρωπος βλέπει τή ζωή μέ τό υπέρλαμπρο φώς τής Αναστάσεως.

Έτσι λοιπόν σήμερα είναι υψηλά τα διδάγματα της
 παραβολής του Τελώνου και Φαρισαίου. Η υπεροψία,
 η αλαζονεία, η αυθάδεια, ο εγωϊσμός, είναι κακίες που
 όχι μόνο ζημιώνουν πνευματικά τον άνθρωπο, αλλά
 προκαλούν αναστατώσεις και συγκρούσεις στο κοινωνικό 
περιβάλλον. Οι «αρετές» του εγωϊστή ανθρώπου πότε 
δεν μπορούν να έχουν αξία και αποβαίνουν«κύμβαλα 
αλαλάζοντα». Ο Χριστιανισμός αναγνώρισε μοναδικό
 κίνητρο των έργων μας την αγάπη που εκφράζει
 αληθινή ανθρωπιά. Όταν κανείς αγαπά ειλικρινά
 και ανιδιοτελώς, τότε γνωρίζει τον αληθινό εσωτερικό
 του εαυτό και η αυτογνωσία οδηγεί σε γόνιμη αυτοκριτική
 που αναγεννά τον άνθρωπο. Την πνευματική του 
αναγέννηση επέτυχε ο ταπεινός Τελώνης, την κατάκριση
 του δικαιοκρίτου Χριστού ο αλαζόνας Φαρισαίος.