Για ποιους λόγους παραχωρούνται οι πειρασμοί

πηγή

" Γι΄αυτό παραχωρεί ο Κύριος στους

αγίους, που τον αγαπούν, αιτίες για 

ταπείνωση και για συντριβή της καρδιάς,

 η οποία επιτυγχάνεται με επίπονη προσευχή, 

για να πλησιάσουν κοντά του με ταπείνωση.

Και πολλές φορές τους προκαλεί φόβο με 

τα σωματικά παθήματα, και με ολισθήματα 

στις αισχρές και βρομερές ενθυμήσεις, με 

ονειδισμούς και προσβολές και ραπίσματα,

και άλλοτε, με αρρώστιες και αδυναμίες 

σωματικές ή με τη φτώχεια, με έλλειψη

 των αναγκαίων για τη συντήρηση του

 σώματος και, ακόμη, με τρομερό

 φόβο και εγκατάλειψη, και με

 φανερό πόλεμο του διαβόλου. 

Μερικές φορές τους ανθρώπους

του ο Κύριος τους κάνει να

 ταπεινωθούν και με διάφορα άλλα πράγματα. Όλα αυτά γίνονται, για να μη νυστάξουν 

και πέσουν στην αμέλεια, ή μπορεί να συμβαίνουν, για να βρει την ψυχική του υγεία ο 

αγωνιστής, την οποία έχασε εξαιτίας των αμαρτιών του, ή για να προφυλαχθεί φοβούμενος 

τα μελλοντικά δεινά. Ώστε η ανάγκη είναι που φέρνει τους πειρασμούς στους ανθρώπους και

 τους κάνει ωφέλιμους. Δε λέω όμως, ότι πρέπει ο άνθρωπος να χαυνωθεί με τη θέλησή του 

από τους αισχρούς λογισμούς, για να τους ενθυμείται και να βρει, έτσι, πρόφαση για

 ταπείνωση, ούτε λέω να ζητήσει να εισέλθει στους διάφορους άλλους πειρασμούς.

Αλλά θέλω να πω ότι πρέπει ο άνθρωπος, ενώ κάνει το καλό, να είναι πάντοτε 

προσεκτικός, και να φυλάει την ψυχή του από την αμαρτία, και να συλλογίζεται 

ότι είναι κτιστός και, επομένως, εύκολα μπορεί να πέσει. Κάθε κτιστός (άνθρωπος) 

χρειάζεται τη δύναμη του Θεού να τον βοηθήσει, και όποιος χρειάζεται τη βοήθεια του 

άλλου, έχει κάποια φυσική αδυναμία. Και όποιος έχει συναίσθηση της ασθένειας και της

 αδυναμίας του, είναι ανάγκη να ταπεινωθεί και να ζητήσει, για να πάρει αυτό που του

 χρειάζεται απ΄αυτόν πού έχει να του το δώσει. Εάν λοιπόν από την αρχή ήξερε και 

έβλεπε την ασθένειά του, ποτέ δε θα τον έπιανε αμέλεια, και άμα δεν είχε αμέλεια,

 δε θα κοιμόταν ξένοιαστος, και δε θα παραδινόταν στα χέρια αυτών που τον

 πληγώνουν με τις θλίψεις, για να τον ξυπνήσουν τελικά από την αμέλειά του.

Λοιπόν, ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις

 θλίψεις πού τον βρίσκουν, και να κατηγορεί και να ατιμάζει τον αμελή εαυτό του,

 και να ξέρει ότι ο Κύριος, που τον αγαπά και τον φροντίζει, δε θα του παραχωρούσε 

τα λυπηρά, για να ξυπνήσει το νου του, αν δεν έδειχνε κάποια αμέλεια. Ακόμη 

μπορεί να επέτρεψε ο Θεός κάποια θλίψη, διότι ο άνθρωπος έχει υπερηφανευθεί,

 οπότε ας το καταλάβει και ας μην ταραχθεί κι ας μην εγκαταλείψει το στάδιο και 

τον αγώνα, αλλ΄ ας βρίσκει την αιτία στον εαυτό του, ώστε το κακό να μη γίνει διπλό,

 δηλαδή να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί. Στο Θεό πού είναι η πηγή της 

δικαιοσύνης, δεν υπάρχει αδικία. Αυτό να μην περάσει από το νου μας. Ας είναι 

δοξασμένο το όνομά του εις τους αιώνας. Αμήν. (85-6) "
.
«Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου»