Ελληνικά και Ορθόδοξα

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 28, 2014

Ὁ Ἅγιος Ἰωνὰς ὁ Λέριος

Ἀπὸ τὸ «ΒΡΑΒΕΙΟΝ» τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Πάτμο, διαπιστώνουμε ὅτι πολλοὶ Λεροί τους πέντε προηγούμενους αἰῶνες ἄφησαν τὴ Λέρο καὶ πῆγαν σττὴ Μονὴ τῆς Πάτμου , διὰ νὰ μονάσουν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ μοναχὸς Ἰωνὰς διὰ τὸν ὁποῖον στὸ «ΒΡΑΒΕΙΟ» ἀναφέρονται:

«ἀφξα (1561) Φεβρουαρίου κῆ (28)
ἐφονεύθη εἰς τὴν Λειψὸν ὁ δοῦλος
τοῦ Θεοῦ Ἰωνὰς μοναχὸς ὁ Λέριος».

Ἀτομικὰ γιὰ τὸν Ὁσιομάρτυρα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες. Ὅσα ἀκολουθοῦν προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Νικηφόρου Κουμουνδούρου, ἐφημερίου τῶν Λειψῶν «Μακαριστοὶ γέροντες καὶ πέντε ὁσιομάρτυρες στὴ νῆσο Λειψῶ τῆς Δωδεκανήσου». Οἱ Ἅγιες αὐτὲς ψυχὲς ἀνεκυρήχθησαν ὁσιομάρτυρες ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο , ἑορτάζοντες καὶ οἱ πέντε μαζὶ τὴν Ἃ’ Κυριακὴ μετὰ τὴ 10η Ἰουλίου.

Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἰωνὰς μαζὶ μὲ ἄλλους ἀσκητὲς - ἀναχωρητὲς ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Πάτμου καὶ ἔφθασαν στὴ νῆσο Λειψῶ τὸ 1550 μ.Χ. Ζητοῦσαν νὰ βροῦν ἕνα τόπο ποὺ δὲν θὰ τοὺς ἐνοχλοῦσε ὁ κόσμος, ποὺ μόνοι θὰ ὑμνοῦσαν καὶ θὰ συνομιλοῦσαν μὲ τὸ Θεό. Ἔτσι διάλεξαν ἕνα χῶρο ἔρημο καὶ ἀφιλόξενο γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν. Πρῶτο τους μέλημα νὰ χτισθεῖ ὁ ναὸς τοῦ Ἡσυχαστηρίου, ψηλὰ ἀπὸ τὴ θάλασσα σὲ δύσβατο σημεῖο, γιὰ τὸ φόβο τῶν πειρατῶν. Ἐκεῖ πάλεψαν μὲ τοὺς βράχους, γιὰ νὰ φτιάξουν μονοπάτια, πάλεψαν μὲ τὴ ἔλλειψη τοῦ νεροῦ καὶ τῆς τροφῆς. Μὰ τί κι ἂν δὲν εἶχαν τίποτα ἀπὸ αὐτά; Εἶχαν καὶ τοὺς ἀρκοῦσε, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐφτίαξαν τὴν Ἐκκλησία ἐπ’ὀνόματι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ μικρὰ κελιὰ γιὰ τοὺς ἴδιους.

Πότισαν τὸν ἄγονο χῶρο τοῦ ἀσκηταριοῦ περισσότερο μὲ τὸν ἱδρώτα τους καὶ λιγότερο μὲ τὸ νερό. Σεβάστηκαν τὴ φύση, λάτρευσαν, ἐδόξασαν καὶ ὑμνολόγησαν τὸ Θεό, ποὺ ἐπέτρεψε στὸ διάβολο νὰ πειράζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἔδωσε καὶ στοὺς ἀνθρώπους τὴν δύναμη νὰ τὸν νικοῦν. Ἔγιναν «ἄγγελοι τῷ βίω» ἐνῶ ἦταν «ἄνθρωποι τὴ φύσε » .Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θυσιάστηκαν γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία.

Ὅσο ψηλὰ ὅμως καὶ ἂν ἦταν τὸ ἀσκηταριό, τὸ ἐπισκέπτονταν μὲ τὶς ἄγριες διαθέσεις τοὺς οἱ πειρατές. Σὲ μία ἐπιδρομὴ ἐφόνευσαν τὸ μοναχὸ Ἰωνὰ ἀπὸ τὴ Λέρο. Ἦταν 28 Φεβρουαρίου τοῦ 1561 μ.Χ. Ἔτσι ὁ Μοναχὸς Ἰωνὰς ἔγινε νεομάρτυρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δὲν ἦταν ὁ μόνος. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸν τὸ 1558 μ.Χ. εἶχαν φονεύσει τὸ μοναχὸ Νεόφυτο τὸν Ἀμοργινό. Τὸ 1609 μ.Χ. ὁ μοναχὸς Νεόφυτος ὁ Φαζὸς ἐφονεύθη ἀπὸ τοὺς ἀγαρινοὺς μὲ σκεπάρνι. Τὸ 1635 μ.Χ. ὁ Πεκὴρ Πασὰς ἀπὸ δαρμὸ ἐφόνευσε τὸ μοναχὸ Ἰωνὰ τὸν Νισύριο καὶ τὸ 1696 μ.Χ. ὁ ἀναχωρητὴς μοναχὸς Παρθένιος ἐφονεύθη μὲ καμάκι ποὺ τοῦ τρύπησε τὸ λαιμό. Καὶ οἱ πέντε ἀδικοσκοτωμένοι μακαριστοὶ γέροντες κηδεύτηκαν μὲ δάκρυα ἀπὸ τοὺς συνασκητές τους καὶ τοὺς θρήνησαν οἱ εὐσεβεῖς Λειψῶτες καὶ οἱ συμπατριῶτες τους. Καὶ ὅλοι μας τοὺς διατηροῦμε στὴ μνήμη μας μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ σεβασμὸ θεωρώντας τοὺς καταξιωμένους ὁσιομάρτυρες.

Οἱ Ὁσίες Μαράνα ἢ Μαριάννα καὶ Κύρα

Πατρίδα τους ἦταν ἡ Βέῤῥοια (τωρινὸ Χαλέπιο) τῆς Συρίας καὶ ἔζησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα μ.Χ. Ἡ καταγωγή τους ἦταν ἐπίσημη καὶ εὐγενική, ἀνάλογη δὲ καὶ ἡ μόρφωσή τους.

Αὐτὲς ὅμως καταφρόνησαν τὴν λαμπρότητα καὶ τὰ ἄλλα θέλγητρα τῆς ζωῆς, καὶ ἔκτισαν ἕνα περιτείχισμα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη ὅπου ἐκεῖ μέσα με αὐστηρὴ ἄσκηση προόδευαν στὶς ἀρετὲς τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Ἡ Ὁσία ζωή τους προσείλκυσε καὶ τὶς ὑπηρέτριές τους. Ἐκεῖ μέσα πέρασαν ἀπομονωμένες 42 χρόνια.

Ἔπειτα ἐπισκέφθηκαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, κατόπιν τὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Θέκλας στὴν Ἰσαυρία καὶ ἐπέστρεψαν πολὺ ὠφελημένες στὸ ἐρημητήριό τους. Ἔτσι μὲ τὴν ἐνάρετη πολιτεία τους ἀφοῦ στόλισαν τὸ γένος τῶν γυναικῶν, καὶ ἔγιναν παράδειγμα ἀρετῆς καὶ ἄσκησης στὶς ἄλλες γυναῖκες, παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους στὸν Νυμφίο Χριστό.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Διαστρεβλωτές και φωτοσβέστες

Διαστρεβλωταὶ καὶ φωτοσβέσται

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΔΕΝ λείπουν καὶ στὴν ἐποχή μας οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ λαϊκοὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι στὴν προσπάθειά τους νὰ ἐμφανιστοῦν σύγχρονοι καὶ μοντέρνοι, αὐθαιρετοῦν σὲ θέματα πίστεως καὶ χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἀφαιροῦν ὅ,τι δὲν τοὺς ἀρέσει ἢ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ σύγχρονη νοοτροπία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων καὶ προσθέτουν ὅ,τι δικαιολογεῖ τὴ χαλάρωση τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν, ἰδίως σὲ θέματα σαρκικῶν ἀπολαύσεων καὶ φιληδονίας. Τοὺς βλέπεις νὰ συζητοῦν δημοσίως, ἀκόμα καὶ στὴν τηλεόραση καὶ νὰ διατυπώνουν ἀπαράδεκτες θεωρίες, οἱ ὁποῖες στηρίζονται σὲ ἐπιστημονικὰ δεδομένα καὶ ὄχι στὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Νομίζει κανεὶς ὅτι ντρέπονται νὰ μιλήσουν γιὰ ἁγνότητα, ἐγκράτεια, ἠθικὴ ζωή, ἄσκηση κ.λπ. Διατυπώνουν ὑψηλὲς θεωρίες, ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὶς δυνατότητες τῶν ἀνθρώπων. Μιλοῦν γιὰ ὑπερβάσεις, γιὰ θέωση καὶ συγχρόνως ἀνέχονται φοβερὰ ἁμαρτήματα, ὅπως τὴν πορνεία, τὴν ὁμοφιλοφυλία, τὴ φιλοχρηματία, τὴν ὑπερηφάνεια κ.ἄ. Δηλαδή, φτάνουν στὸν οὐρανὸ χωρὶς πνευματικὰ φτερά!

Οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι καταστρέφουν τοὺς πιστούς, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται καὶ ἡ εὐθύνη τους γι᾽ αὐτὸ εἶναι πολὺ μεγάλη. Οἱ ἴδιοι βέβαια, ἀρνοῦνται κάτι τέτοιο καὶ ἐπικαλοῦνται τοὺς ἐπιστημονικούς τους τίτλους, τὴ θητεία τους σὲ ξένα Πανεπιστήμια, τὴν πλούσια ἐμπειρία τους καὶ τὴν εὐλογία ποὺ ἔχουν ἀπὸ μεγαλόσχημους τῆς Ἐκκλησίας καὶ φημισμένους Γέροντες. Ὅμως ἀγνοοῦν αὐτοὶ οἱ ἀξιοσυμπάθητοι κοσμικοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, ὅτι τὸ περιεχόμενο τῆς πίστης καὶ ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ εἶναι μὲ σαφήνεια διατυπωμένα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ δὲν χρειάζεται ὁ δικός τους στοχασμός, γιὰ νὰ τὰ κατανοήσουμε. Οὔτε καὶ μᾶς συγκινεῖ ἰδιαίτερα, γιατὶ δεχόμαστε ἀνεπιφύλακτα τὸ λόγο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅτι δηλαδὴ «εἶναι φανερὴ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ὑπερηφάνεια, ὅταν κάποιος ἀφαιρεῖ κάτι ἀπὸ ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἢ προσθέτει κάτι ποὺ δὲν ἔχει γραφεῖ».

Ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο σχετικὸ μὲ τὸ θέμα μας, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς ξεχνοῦμε. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τὸ ἐπισημαίνει: «Κανένα ὄφελος δὲν ἀκολουθεῖ, ἂν ἔχουμε καθαρὴ ζωή, ἀλλὰ δόγματα διεφθαρμένα, καθὼς καὶ τὸ ἀντίθετο, νὰ ἔχουμε δηλαδὴ δόγματα καλά, ἐὰν ἡ ζωή μας εἶναι διεφθαρμένη».

Ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα τῶν νεωτεριστῶν διαστρέφουν τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ ὑποθάλπτουν τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή, ἂν δὲν παρακινοῦν κι ὅλας σὲ αὐτή. Μποροῦν οἱ πνευματικοὶ αὐτοὶ πατέρες καὶ καθοδηγητὲς νὰ μᾶς περιγράψουν τὸν νέο πνευματικὸ ἀγώνα, ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε, ἀφοῦ ὁ παλαιὸς ἔχει ξεπεραστεῖ; Μποροῦν νὰ μᾶς μιλήσουν γιὰ τὸ στόχο του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ μέσα, ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουμε; Μὲ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ δὲν πιστεύω ὅτι θὰ τοὺς πείσω σὲ κάτι. Εἶναι ἐπίμονοι καὶ θρασεῖς καὶ θὰ τολμήσουν νὰ ἐπικαλεστοῦν καὶ ἀββάδες τοῦ Γεροντικοῦ, γιὰ νὰ ἐμφανίσουν τὸ μαῦρο ἄσπρο, στηριζόμενοι στὸ γράμμα τῶν διδαχῶν τους καὶ ἀρνούμενοι τὸ ἀσκητικό τους πνεῦμα, ἢ γενικεύοντας κάποια ἐξαίρεση καὶ οἰκονομία, ποὺ κάποτε ἔγινε σὲ μερικὰ πρόσωπα.

Θὰ κλείσω τοῦτο τὸ ἄρθρο μὲ ἕνα λόγο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου: «Κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν θὰ κριθεῖ, γιατὶ δὲν ἔβγαλε δαιμόνια, γιατὶ δὲν εἶχε πρόγνωση, ἀλλὰ καθένας θὰ κριθεῖ, ἐὰν τήρησε τὴν πίστη καὶ φύλαξε γνήσια τὶς ἐντολὲς καὶ παραδόσεις».

Ορθόδοξος Τύπος, 28/02/2014

το βρήκαμε εδώ

Ἡ Ἁγία Κυράννα (ἢ Κυρήνη) ἡ Νεομάρτυς

Ἡ ἁγία αὐτὴ νύμφη τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀθυσσώκα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς.
Ἦταν πολὺ ὄμορφη καὶ ἡ ζωή της ἦταν ἐνάρετη καὶ φρόνιμη. Κάποιος γενίτσαρος ποὺ ἦλθε στὸ χωριὸ τῆς Κυράννας νὰ εἰσπράξει φόρους, τὴν εἶδε, τὴν θαύμασε καὶ ἀποφάσισε νὰ τὴν ἐξισλαμίσει καὶ νὰ τὴν παντρευτεῖ.

Παρὰ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ γενίτσαρου, ἡ παρθένος αὐτή, ποὺ εἶχε ἀκέραιο τὸ χριστιανικό της φρόνημα, παρέμεινε ἀνένδοτη καὶ δὲν ὑπέκυψε στὶς προτάσεις τοῦ ἀπίστου. Ὁπότε ὁ γενίτσαρος αὐτός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν συντρόφων του, τὴν ἅρπαξε καὶ τὴν πῆγε στὸν κριτὴ τῆς Θεσ/νίκης, ψευδομαρτυρῶντας ἐναντίον της, ὅτι δῆθεν τοῦ ὑποσχέθηκε ν᾿ ἀλλάξει τὴν πίστη της καὶ νὰ τὸν παντρευτεῖ.

Ἡ Κυράννα μὲ σεμνότητα καὶ χωρὶς φόβο εἶπε, ὅτι εἶναι χριστιανὴ καὶ Νυμφίο της ἔχει τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ποθεῖ ἀπὸ τὴν νεότητά της καὶ εἶναι ἕτοιμη γιὰ τὴν ἀγάπη της πρὸς Αὐτὸν νὰ χύσει καὶ τὸ αἷμα της. Οἱ Τοῦρκοι, μπροστὰ στὴν ἀμετάθετη γνώμη τῆς Κυράννας, τὴν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου ἀνελέητα καὶ ἄσπλαχνα τὴν ἔδερναν γιὰ πολλὲς μέρες. Αὐτή, ὅμως, ἀκράδαντα ὁμολογοῦσε τὸν Χριστό. Τότε τὰ βασανιστήρια συνεχίστηκαν, μέχρι ποὺ ἡ Ἁγία παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὶς 28 Φεβρουαρίου 1751.
Ἀσματικὴ ἀκολουθία της, συνέγραψε ὁ Χριστοφόρος Προδρομίτης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Χαῖρε Ὄσσης ὁ γόνος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀθλήσασα στερρῶς ὑστέροις ἔτεσι, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, καρτερία σταθερά. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Πσκὼφ (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ ἦταν διὰ Χριστὸν σαλός. Ἔζησε στὴν πόλη Πσκὼφ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ τσάρου Ἰβᾶν τοῦ Τρομεροῦ καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1576 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Προτέριος, ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ἦταν ἀρχιπρεσβύτερος καὶ πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, τὸ ἔτος 450, στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας.

Ὅταν ἔγινε ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη (451), συμμετεῖχε σ᾿ αὐτὴ καὶ ὁ Προτέριος, καὶ μὲ τόλμη ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς πλάνης τῶν μονοφυσιτῶν. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ καταδίκασε τὸν μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο καὶ στὸ θρόνο ἀνέβασε τὸν Προτέριο (452-457). Οἱ μονοφυσῖτες, ὅμως, κατόρθωσαν νὰ δημιουργήσουν ταραχὲς στὴν Ἀλεξάνδρεια. Μὲ ἐπικεφαλῆ κάποιον μονοφυσίτη ἱερέα Ἀλεξανδρείας Τιμόθεο τὸν Αἴλουρο, ὁ ὁποῖος κατάφερε νὰ ξεγελάσει ἀκόμα καὶ τοὺς μοναχοὺς καὶ νὰ τοὺς πάρει μὲ τὸ μέρος του, ὁ μανιασμένος ὄχλος ἀνακήρυξε Πατριάρχη αὐτὸν τὸν ἱερέα.

Ὁ Προτέριος γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν λύσσα τῶν αἱρετικῶν, κρύφτηκε μέσα σὲ μία μεγάλη κολυμβήθρα τοῦ ναοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ ὅμως τὸν ἀνακάλυψαν καὶ μέσα ἐκεῖ τὸν ἔσφαξαν. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, καὶ ὁ Τιμόθεος ὁ Αἴλουρος τελοῦσε τὶς ἀκολουθίες τῶν Παθῶν μὲ ματωμένα χέρια. Ἀργότερα ὁ Τιμόθεος αὐτὸς καταδικάσθηκε συνοδικὰ καὶ ἐξορίστηκε στὴ Γάγγρα. Ὁ δὲ Προτέριος ἀνακηρύχθηκε μέγας Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
(Ὁρισμένοι Συναξαριστὲς περιττῶς ἀναφέρουν τὴν μνήμη του καὶ τὴν 23η Φεβρουαρίου).

Συναξαριστής της 28ης Φεβρουαρίου

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου

«Δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν Προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα».
Ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα ποὺ προβάλλει μπροστά μας. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀγωνίστηκε καὶ ὁ Ὅσιος Βασίλειος ἐνάντια στοὺς εἰκονομάχους, ἐπὶ Λέοντος Γ´ τοῦ Ἰσαύρου. Ὑπῆρξε μαθητὴς καὶ συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου (+ 27 Φεβρουαρίου) σὲ ποιὰ μονὴ ὅμως, μᾶς εἶναι ἄγνωστο.

Καταδιώχθηκε γιὰ τὴν ἄκαμπτη ἀντίστασή του καὶ τὴν θαῤῥαλέα συνηγορία του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Βασανίστηκε ποικιλοτρόπως καὶ φυλακίστηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Λέοντα Γ´, τοῦ δόθηκε ἡ ἐλευθερία του.

Τότε ἐπιδόθηκε στὴ διδασκαλία τῆς πίστης, μὲ ὅλη τὴν θέρμη τῆς φιλοχρίστου ψυχῆς του. Ἀθλητὴς τοῦ ἀσκητηρίου του, κατάρτιζε πάντοτε πνευματικότερα τὸν ἑαυτό του. Μέγας ἀγωνιστὴς τῆς Ἐκκλησίας, στρατευόταν συνεχῶς γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας, γιὰ τὴν διαφώτιση τῶν αἱρετικῶν, γιὰ τὴν στερέωση τῶν πιστῶν καὶ γιὰ τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ὁ θάνατος τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ πολύμοχθο αὐτὸ στάδιο, γιὰ νὰ τὸν μεταφέρει στὴ δόξα καὶ τὴν μακαριότητα τῶν δικαίων καὶ στεφανηφόρων ψυχῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Βασίλειε, ὡς βασιλεύσας παθῶν, τοῖς θείοις σου σκάμμασι· σὺ γὰρ ὁμολογίᾳ, τὸν σὸν βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ ἀμφοτέρων, ὡς ἀστὴρ σελασφόρος· ἐντεῦθεν τῆς ἀσαλεύτου βασιλείας ἠξίωσαι.

Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐξ ὕψους λαβών, τὴν θείαν ἀποκάλυψιν, ἐξῆλθες σοφέ, ἐκ μέσου τῶν συγχύσεων, καὶ μονάσας Ὅσιε, τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν ἐνέργειαν, καὶ τὰς νόσους ἰᾶσθαι τῇ χάριτι, Βασίλειε Πάτερ ἱερώτατε.

Μεγαλυνάριον.Ὤφθης Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, θεράπων καὶ μύστης, διὰ βίου εἰλικρινοῦς· οὗ τὸν χαρακτῆρα, σεβόμενος αἰσχύνεις, Βασίλειε παμμάκαρ, ἄνακτα τύραννον.

Ὁ Ἅγιος Προτέριος, ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ὁ Ὅσιος Βάρσος ἐπίσκοπος Δαμασκοῦ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἀβρίκιος (ἢ Ἀβέρκιος)

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νέστωρ

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ διέδιδε θερμὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Τόσο δὲ τολμηρὸς ἦταν στὸ ἔργο του, ποὺ ἐξακολουθοῦσε ἄφοβα νὰ τὸ πράττει καὶ μετὰ τὰ διατάγματα τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν.

Ὁ Διοικητὴς τῆς Πέργης Εἰρήναρχος, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἔπαρχο τῆς Παμφυλίας Πόπλιο. Αὐτὸς μάταια προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δὲ ἔχασε κάθε ἐλπίδα, διέταξε τὴν σταύρωσή του. Ὁ Νέστωρ ὑπέστη τὸ μαρτύριό του μὲ πολλὴ καρτερία. Καὶ ἀπὸ τὸ σταυρό, ἐνῷ οἱ πόνοι τὸν κατακεντοῦσαν, αὐτὸς ὑμνοῦσε τὸ Χριστό.
(Τὸν Νέστορα αὐτὸν ὁ Πατμιακὸς Κώδικας 266 καλεῖ ἐπίσκοπο).

Οἱ Ὁσίες Μαράνα ἢ Μαριάννα καὶ Κύρα

Οἱ Ἅγιοι ἕξι Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Νυμφᾶς καὶ Εὔβουλος οἱ Ἀπόστολοι

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Νυμφᾶς καὶ Εὔβουλος ἦταν μαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος μνημονεύει τὸν μὲν Ἀπόστολο Νυμφά, ποὺ διέμενε στὶς Κολοσσὲς ἢ στὴ Λαοδικεία, στὴν πρὸς Κολοσσαεῖς ἐπιστολὴ (Κόλ. δ΄, 15), τὸν δὲ Ἀπόστολο Εὔβουλο, ποὺ ἦταν μετὰ τοῦ Παύλου, στὴν πρὸς Τιμόθεον Β' Ἐπιστολὴ (β΄ Τίμ. δ΄, 21). Καὶ οἱ δυὸ ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Κυράννα (ἢ Κυρήνη) ἡ Νεομάρτυς

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Πσκὼφ (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἰωνὰς ὁ Λέριος

Ὅσιος Γερμανὸς ἐκ Ρουμανίας

Ὁ Ὅσιος Γερμανὸς τῆς Ντομπρουζία γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 358 μ.Χ. Ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴ Ρουμανία. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 405-415 μ.Χ.

«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά»...

Η καταγραφή κάποιων παγκόσμιων δεινών, ακόμη και όταν ενδύονται με τον ευφημισμό των «ηθικών προκλήσεων», μπορεί εύκολα να μας κάνει να αισθανθούμε καταβεβλημένοι και αβοήθητοι να αντιστρέψουμε την πλημμυρίδα της ηθικής κατάπτωσης, που απειλεί να παρασύρει τις πιο αγαπητές αξίες της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς υπάρχει αληθινά πόλεμος που λυσσομανά.

Η θρησκευτική πίστη του δυτικού κόσμου έχει λεπτυνθεί και ίσως έχει διαλυθεί. Οι κύριες εκκλησίες έχουν αυξανόμενα αποδεχθεί την πολιτική ορθότητα και τον ηδονισμό.

Όχι μόνο πρόδωσαν τη χορεία των μαρτύρων, αλλά έχουν απορρίψει κάθε μορφή ασκητισμού, που είναι το θεμέλιο της αγιότητος...

Οι περισσότερες έχουν εγκαταλείψει κάθε μορφής διεκδίκηση, ότι σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η δόξα του Θεού. Και οι ταγοί τους απορούν ακόμη, γιατί οι ακολουθίες τους είναι κάτι περισσότερο από διασκέδαση.

Ίσως η μεγαλύτερη ηθική και πνευματική πρόκληση για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς σήμερα προέρχεται λιγότερο από το πεδίο της ιατρικής τεχνολογίας, παρά από τον πειρασμό αυτού που αποκαλείται «καλοήθης αποστασία».

Αυτή είναι ο κακοήθης «πειρασμός» να ανανεώσουμε, στο όνομα του χριστιανισμού, αξίες και πεποιθήσεις που δίνουν νόημα στη ζωή μας.

Είναι ένας πειρασμός, στον οποίο πολλές χριστιανικές εκκλησίες έχουν ήδη υποκύψει. Είναι ύπουλος και εύκολα καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της «σχετικότητος».

Πράγματι υπάρχει πόλεμος που λυσσομανά. Και εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να διαλέξουμε.Από τη μία πλευρά μπορούμε να αποδεχθούμε την ήττα. Μπορούμε να ενδώσουμε στις κοσμικές πιέσεις και να συσχηματιστούμε, όπως έχουν κάνει οι άλλοι.

Από την άλλη πλευρά μπορούμε να δώσουμε νέα αξία στην Ορθόδοξη διδασκαλία, την οποία υπηρετούμε σήμερα μόνο με τα χείλη· διδασκαλία για τη μεταμόρφωση του κόσμου, για την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της κάθε ανθρώπινης ζωής, για τη σωτηριώδη δύναμη του Ευαγγελίου και για το αποστολικό χρέος να εξαγγείλουμε και να ζήσουμε αυτό το Ευαγγέλιο μέσα σε ένα κόσμο αμαρτωλό και εχθρικό.

Εάν, με τη Χάρη του Θεού, διαλέξουμε τη δεύτερη θέση, αυτό σημαίνει ότι διαλέγουμε τη μόνη απάντηση που είναι κατάλληλη στις σημερινές ηθικές προκλήσεις...Αυτό σημαίνει πρόκληση να γίνουμε άγιοι.

Όμως το να κάνεις αυτή την εξαγγελία στην εποχή των βιοϊατρικών διλημμάτων και των άλλων προόδων προκαλεί τη γελοιότητα και τη χλεύη. Το να αρνείσαι να συσχηματισθείς με το χρησιμοθηρικό πνεύμα, τόσο εμφανές στις δυτικές κοινωνίες, οπωσδήποτε είναι το σημερινό ανάλογο της άρνησης να θυσιάσεις στο άγαλμα του Ρωμαίου Αυτοκράτορος.

Προκαλεί όχι μόνο χλευασμό, αλλά και μαρτύριο.

Ό,τι διακρίνει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη από κάθε άλλη έκφραση Χριστιανικής πίστης, είναι η πεποίθησή της ότι το ανθρώπινο πρόσωπο καλείται από το Θεό να αλλάξει· να ωριμάσει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος· να προχωρήσει από την πνευματική νηπιότητα στην πνευματική ωριμότητα.

Αυτό συνεπάγεται πάνω από όλα αγώνα ενάντια σ' αυτό που οι Άγιοι Πατέρες αποκαλούν «πάθη».

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ίσως οι μόνοι που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους για ολοκληρωτική αλλαγή και προχωρούν στην πραγματοποίησή της. Ο στόχος αυτός της εσωτερικής κίνησης για μια ακόμη φορά είναι η αγιότητα.

Ενόσω επιτυγχάνουμε αυτόν το στόχο και επιτρέπουμε στο Άγιο Πνεύμα να εργασθεί μέσα μας αυτή τη μετατροπή, αγιοποιούμε αμφότερα, τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας. Έτσι διαμορφώνουμε τη βάση για οποιαδήποτε κατάλληλη απάντηση, που ίσως προσφέρουμε στα σοβαρά βιοηθικά και άλλα ηθικά ζητήματα της καθημερινής μας εμπειρίας. Υπάρχει, από πρακτικής πλευράς, κάποια δυνατότητα για μας τους Χριστιανούς να πραγματοποιήσουμε πραγματικές και θετικές αλλαγές σ ένα κόσμο φορτωμένο με τόσες ηθικές προκλήσεις;

Πώς μπορεί η προσωπική μας αναζήτηση για αγιότητα να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τις αποφάσεις και τις πράξεις αυτών που κατέχουν τη δύναμη στις κυβερνήσεις, στις πολυεθνικές εταιρείες και τα εργαστήρια; Δεν είναι ουτοπία ή απλώς ανοησία να σκεπτόμαστε ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να επηρεάσουμε πρόσωπα που έχουν σαν κίνητρο τη σαγήνη της επιστημονικής θεραπείας ανιάτων ασθενειών και πάνω από όλα την υπόσχεση απεριορίστου κέρδους;

Οποτεδήποτε αντιμετωπίζουμε προκλήσεις ή διλήμματα που φαίνονται καταπιεστικά και άλυτα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Βουλή του Θεού κυβερνά όντως όλα τα πράγματα. Μέσα από τις χωρίς νόημα τραγωδίες και εκδηλώσεις του κακού, ο Θεός μπορεί να δώσει νόημα και να εργαστεί το σχέδιο Του. Αυτό ισχύει τόσο για τα βιοηθικά ζητήματα, όσο και για τις προσωπικές μας κρίσεις.

Πώς μπορούμε να απαντήσουμε στις πολλές ηθικές προκλήσεις του καιρού μας;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Πρέπει να απαντήσουμε ως ιερείς.

Η Ιερωσύνη δεν είναι μόνο για τους χειροτονημένους ιερείς. Κατά τον Απόστολο Πέτρο ο καθένας μας είναι μέλος ενός «Ιερατεύματος αγίου», γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον».

Ένα σημαντικό στοιχείο της κοινής ιερατικής μας αποστολής είναι η μεσολαβητική προσευχή. Με αυτήν κρατάμε στο Φως του Θεού και στη φιλανθρωπία Του τις ζωές όλων που είναι θύματα των καταστροφικών πράξεων των άλλων ανθρώπων, μαζί με τους ίδιους τους καταστροφείς. Έτσι καλούμεθα να κάνουμε μια ιερατική προσφορά για κάθε κατεστραμμένο έμβρυο, για κάθε παιδί που σκοτώνεται με έκτρωση, για κάθε παιδί που υπόκειται σε βία, και άλλες μορφές εκμετάλλευσης.

Ακόμη η ιερατική μας υπηρεσία περιλαμβάνει προσφορά στο Θεό των αναπήρων μελών της κοινωνίας μας, τα οποία τόσο εύκολα χαρακτηρίζουμε «μειονεκτικά» και τα περιθωριοποιούμε. Περιλαμβάνει προσευχή για εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα βίας, ζητώντας από τον Θεό να αφυπνίσει τη συνείδησή τους και να μεταμορφώσει την καρδιά τους και να θεραπεύσει τις καταστροφικές τάσεις τους.

Αυτό σημαίνει προσευχή για τους επιτιθεμένους, καθώς και για τα θύματά τους. Και δεν υπάρχει διαφορά εάν είναι τρομοκράτες, δημιουργοί παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο ή γιατροί που κάνουν εκτρώσεις και ασκούν ευθανασία στα νοσοκομεία και τις κλινικές.

Αυτό το είδος της ιερατικής υπηρεσίας αποτελεί υπευθυνότητα του κάθε βαπτισμένου Χριστιανού, χωρίς εξαίρεση. Είναι μία υπηρεσία, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει στο Θεό και αυτούς που δημιουργούν ηθικά διλήμματα και αυτούς που υποφέρουν από τις συνέπειές τους.

Ίσως ακούγεται πολύ απλό ή απλοϊκό ο υπαινιγμός ότι η πιο κατάλληλη απάντησή μας στις βιοηθικές και άλλες ηθικές προκλήσεις είναι να προσευχόμεθα. Ακόμη, έστω και αν είμαστε σε θέση να επηρεάσουμε το Κοινοβούλιο, να απαγορεύσουμε την ανθρώπινη κλωνοποίηση, να δώσουμε εναλλακτικές λύσεις για τις εκτρώσεις και την ευθανασία, δεν θα υπάρξει τελειωτική λύση για τις προσπάθειές μας, αν δεν τις επιχειρήσουμε για την δόξα του Θεού και για την εκπλήρωση του σχεδίου Του για τη σωτηρία του κόσμου.

«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά».

Αυτή η λυσσαλέα αντιπαράθεση κατά τον Απόστολο Παύλο είναι ουσιαστικά ένας αγώνας προς τις «αρχές και εξουσίες, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφ. 6/στ: 12).

Είναι ένας βαθιά πνευματικός αγώνας, που η Εκκλησία και τα μέλη της καλούνται να διεξάγουν ενάντια σε έναν πολιτισμό που χαρακτηρίζεται ως πολιτισμός θανάτου. Όπου μπορούμε να ομιλήσουμε και να δράσουμε με τρόπο που να περιορίσουμε την περαιτέρω καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και να φέρουμε θεραπεία και ειρήνη σ αυτούς που την έχουν ανάγκη, πρέπει να το κάνουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε τρομακτικές προκλήσεις, που προέρχονται από τις προόδους της βιο-ιατρικής τεχνολογίας. Ό,τι γνωρίζουμε και τιμούμε ως παραδοσιακές αξίες, διαμορφωμένες κυρίως από το Ευαγγέλιο, γρήγορα εξαφανίζονται.

Ο σεβασμός για την απόλυτη αξιοπρέπεια και ιερότητα της ανθρώπινης ζωής δίνει τη θέση του στην καθαρή χρησιμοθηρία. Έμβρυα δημιουργούνται και καταστρέφονται, έτσι ώστε οι ερευνητές να πάρουν τα αρχέγονα εμβρυϊκά κύτταρά τους, ενώ οι εκτρώσεις συνεχίζονται και οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι φοβούνται για τη ζωή τους.

Ήδη ερευνητές προτείνουν για κάθε παιδί που δημιουργείται στο δοκιμαστικό σωλήνα, να δημιουργείται και ένας κλώνος, ο οποίος μια μέρα θα μπορεί να του προμηθεύσει ιστούς, μέλη ή ζωντανά όργανα.

Άλλοι ιατρικοί φορείς προτείνουν τα άτομα που φθάνουν μια ορισμένη ηλικία ή υποφέρουν από αναπηρίες να τους επιτρέπεται — δηλ. να υποχρεώνονται — να πεθάνουν. Η ευθανασία, που αρχικά ήταν μια εκδοχή συμπόνοιας και ενδιαφέροντος για «θάνατο με αξιοπρέπεια», έχει γίνει πολιτική· θανατική καταδίκη για το έγκλημα κάποιος να είναι ηλικιωμένος ή ανήμπορος.

Η τρομοκρατία δεν περιορίζεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή του Τελ Αβίβ. Υπάρχει εξίσου στα εργαστήρια και τα νοσοκομεία κάτω από άλλο όνομα.

Οι καιροί αλλάζουν. Εάν θέλουμε να αλλάζουμε μαζί με τους καιρούς, με τρόπο που να συμφωνεί με τη θέληση και το σκοπό του Θεού για τους εαυτούς μας και τον κόσμο που ζούμε, πρέπει να ιδούμε τα μαγικά βιοηθικά ζητήματα με μια ιερατική χειρονομία, που θα αναθέτει όλα αυτά στα χέρια του Θεού.

Είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε στο Φως της Αναστάσεως του Χριστού, της νίκης του ενάντια στην αμαρτία, τη βία, το θάνατο και τη διαφθορά.

Με τη βεβαία πεποίθηση ότι η θέληση του Θεού θα κυβερνήσει όλα τα πράγματα.

Αιδεσ. John Breck, Καθηγητής της Βιοηθικής:(Από το άρθρο: «Βιοηθικές προκλήσεις στη νέα χιλιετία») oodegr.com

πηγή

Η ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ (Γ. Παπαθανασόπουλος)Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουν ἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί.

Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουν ἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί.

Ἡ διχασμένη Οὐκρανία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.          Ἡ σύγκρουση τῶν Οὐκρανῶν ὀπαδῶν τῆς Δύσης μὲ τὴ φιλορωσικὴ ἐξουσία ἦταν ἕνα ἀκόμη ἐπεισόδιο στὴν ἱστορία τῆς πολύπαθης αὐτῆς χώρας. Οἱ διάφοροι ἀναλυτές, γιὰ νὰ δείξουν τὸν ὑπάρχοντα διχασμό, χωρίζουν τὴν Οὐκρανία σὲ περιοχές, ἀνάλογα μὲ τὰ ποσοστὰ τῶν δυτικοφρόνων καὶ τῶν ρωσόψυχων Οὐκρανῶν. Αὐτὸς ὁ διαχωρισμὸς εἶναι σωστὸς καὶ χρήσιμος, ἀλλὰ δὲν ἐξηγεῖ τὸ πρόβλημα. Ἡ ἐξέγερση δὲν ἦταν μόνο μία πράξη ἀγανάκτησης κατὰ τοῦ Γιανουκόβιτς, ἐπειδὴ δὲν θέλησε τὴ συνεργασία μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, οὔτε ἦταν μία πολιτικὴ καὶ λαϊκὴ κίνηση τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ἡ πραγματικότητα εἶναι πὼς πρόκειται γιὰ ἕνα βαθὺ πνευματικό, θρησκευτικὸ καὶ πολιτισμικὸ διχασμὸ τῶν κατοίκων της, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 16ου αἰώνα!
.              Ἀπὸ θρησκευτικῆς ἀπόψεως ἡ Οὐκρανία εἶναι βαθιὰ διχασμένη. Σήμερα οἱ περισσότεροι Οὐκρανοὶ εἶναι Ὀρθόδοξοι, πιστοὶ στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Οἱ Οὐνίτες καὶ οἱ ἄλλοι πιστοὶ στὸν Πάπα εἶναι περίπου πέντε ἑκατομμύρια σὲ πενήντα ἑκατομμύρια συνολικὸ πληθυσμό, ἀλλὰ εἶναι ἐπιθετικοί, καλὰ ὀργανωμένοι καὶ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ καὶ τοὺς συμμάχους του. Αὐτοὶ ἑνώνουν τὶς δυνάμεις τους μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἐθνικιστῶν καὶ τῶν ἄλλων Οὐκρανῶν, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ἔνταξη τῆς Οὐκρανίας στὴ Δύση.
.              Οἱ ἐπιδιώξεις τῆς φιλοδυτικῆς καὶ ἀντιρωσικῆς οὐκρανικῆς ἰντελιγκέντσιας ἐπηρέασαν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Οὐκρανία. Ὁ ἐθνικισμός, τὸ πολιτικὸ μικρόβιο καὶ ἡ ματαιοδοξία ὁρισμένων Οὐκρανῶν κληρικῶν τοὺς ὁδήγησαν στὴν ἀπόσχισή τους ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας καὶ στὴ δημιουργία σχισματικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτὴ περιλαμβάνει περίπου δύο ἑκατομμύρια πιστοὺς καὶ δὲν τὴν ἀναγνωρίζει καμία ἀπὸ τὶς 14 Ἐκκλησίες, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθοδοξία. Κανονικὴ Ὀρθόδοξη Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.
.              Ἡ φιλοδυτικὴ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Οὐκρανίας, ὅταν ἦταν στὴν ἐξουσία, κατέθεσε ἐπίσημο αἴτημα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ προσπάθησε νὰ πείσει τὸν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νὰ ἀναγνωρίσει τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὴν ἀπόσπασή της ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Ὁ Πατριάρχης καὶ τὰ περὶ αὐτὸν μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δὲν ἀποδέχθηκαν τὸ αἴτημα. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπισκέφθηκε τότε τὴν Οὐκρανία καὶ δέχθηκε ἰδιαίτερες τιμὲς ἀπὸ τὴν Οὐκρανικὴ Κυβέρνηση, ἀλλὰ δὲν μίλησε ὑπὲρ τῆς αὐτοκεφαλίας. Μόνον εὐχὲς ἐξέφρασε, νὰ λυθεῖ τὸ ζήτημα. Μεσολαβητικὲς προσπάθειες τοῦ Φαναρίου γιὰ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος δὲν εἶχαν ἀποτέλεσμα.
.              Ἐπὶ Γιανουκόβιτς ὁ Πατριάρχης τῆς Μόσχας Κύριλλος ἐπισκέφθηκε τὴν Οὐκρανία. Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του ἐνίσχυσε τὸ φρόνημα τῶν ἑκατομμυρίων ρωσόψυχων Οὐκρανῶν καὶ δέχθηκε ἀπὸ τὴ φιλορωσικὴ πολιτικὴ ἡγεσία πολλὲς τιμές. Σημειώνεται ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὴν πίεση ἀπὸ τὴν ἐθνικιστικὴ ἐπιρροὴ στὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἀποφάσισε οἱ ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία του Μητροπολίτες τῆς Οὐκρανίας νὰ συγκροτήσουν ἐπαρχιακὴ Σύνοδο καὶ νὰ ἔχουν αὐτονομία κινήσεων. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
.              Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανὸ εἶναι παγωμένες σὲ ἀνώτατο ἐπίπεδο, λόγῳ τῆς Οὐνίας. Γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ δράση τῆς Οὐνίας στὴν Οὐκρανία ἀποτελεῖ σοβαρότατο ἠθικό, ἐκκλησιαστικὸ καὶ πολιτισμικὸ ζήτημα καὶ θεωρεῖ ὑπεύθυνο τὸ Βατικανό, ποὺ δημιούργησε καὶ καθοδηγεῖ τὴν Οὐνία καὶ τὴν προπαγάνδα της. Μπορεῖ νὰ ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τὸν Πάπα ὁ Πρόεδρος Πούτιν καὶ ὁ ἁρμόδιος τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἰλαρίων, ὅμως ὁ Πατριάρχης Μόσχας ἀρνεῖται τὴ συνάντηση.

Τὸ παρελθὸν καθορίζει τὸ παρὸν καὶ προοιωνίζει τὸ μέλλον

.              Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουνἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί. Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ Βατικανοῦ νὰ προσηλυτίσει καὶ νὰ ἐκδυτικίσει τοὺς Οὐκρανοὺς ξεκινάει τὸ 1564, πρὶν δηλαδὴ 450 χρόνια! Τὸ ἔτος αὐτὸ ἔφτασαν στὴν περιοχὴ Ἰησουίτες μοναχοὶ καὶ ἄρχισαν τὸ ἔργο προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων. Μὲ τὴ δική τους προτροπὴ οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς ὑπὸ πολωνικὸ ἔλεγχο Οὐκρανίας δέχθηκαν ἀπηνεῖς διωγμούς. Οἱ προσπάθειες τῶν Ἰησουιτῶν εἶχαν ἀποτέλεσμα στὸ Ὀρθόδοξο ἡγετικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, ποὺ εἶχε διαβρωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω, γιατί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι διορίζονταν ἀπὸ τὸν παπικὸ πολωνὸ ἡγεμόνα καὶ συνήθως ἦσαν αὐλικοί του, χωρὶς κανένα ἐκκλησιαστικὸ καὶ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον. Τὸ 1596 στὴ λεγόμενη Σύνοδο Μπρεστ – Λιτὸβσκ ἕξι ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ παρόντες ἐπισκόπους, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ἐπισκόπου Κιέβου Μιχαὴλ Ραγκόζα, ἀποφάσισαν ἐρήμην του λαοῦ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴ Ρώμη. Οἱ δύο ἐπίσκοποι ποὺ μειοψήφησαν μαζὶ μὲ τὴ μεγάλη πλειονοψηφία τῶν μοναχῶν, τοῦ ἐνοριακοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ἀποφάσισαν νὰ παραμείνουν πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω κι ἂν τοὺς περίμενε τὸ μαρτύριο. Ἔτσι ἐπῆλθε τὸ βαθὺ θρησκευτικὸ καὶ πολιτισμικὸ σχίσμα ποὺ ζοῦμε σήμερα.
.            Οἱ ἔξι Ὀρθόδοξοι Μητροπολίτες ποὺ ἔγιναν Οὐνίτες συμφώνησαν νὰ δεχθοῦν τὶς ἀρχὲς ποὺ διακηρύχθηκαν στὴ Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας (Σημ.: Μόνιμη ἐπιδίωξη τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸ 1438-39 εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ ὅσα δόγματα ὁ Πάπας ἐπιδίωξε νὰ ἐπιβάλει στὴ Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας), νὰ ὁμολογήσουν τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα (Σημ.: Ἄλλη διαχρονικὴ ἐπιδίωξη τῆς Ρώμης) καὶ νὰ κρατήσουν τὴν ἀμφίεση τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, τὸ βυζαντινὸ τυπικὸ στὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὸν ἔγγαμο κλῆρο (Σημ.: Ἡ Ρώμη δέχεται τὶς ἰδιαιτερότητες τῆς προσαρτώμενης Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ αὐτὴ νὰ δεχθεῖ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ τὰ δόγματα, τῶν ὁποίων εἶναι ἐκφραστής).
.   Τὸν 16ο αἰώνα ἀρχίζει ὁ ἀγώνας τῶν Οὐνιτῶν νὰ ἀλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Οὐκρανία. Μὲ τὴν ἄσκηση βίας αὐτοί, ὁ Πάπας, οἱ Ἰησουίτες καὶ ἡ παπικὴ πολιτικὴ ἐξουσία ἐπιδίωξαν νὰ “ἐκπολιτίσουν” τοὺς Ὀρθοδόξους στὴν Οὐκρανία. Αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξη φτάνει ἕως καὶ τὶς ἡμέρες μας.-

πηγή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Ιησού, Συ που δημιούργησες τους Αγγέλους, και είσαι Κύριος αυτών των αυλών όντων, που σε δοξολογούν ασίγητα, Σε δοξολογώ, Ιησού, που καλλώπισες όλα τα κτίσματα, Σ᾿ ευχαριστώ, γιατί με το λογικό που μου έδωσες τα βλέπω και τα χαίρομαι.

Ιησού, που μ᾿ ένα Σου νεύμα έφτιαξες τον ουρανό,εξομολογούμαι ότι με το βάρος των αμαρτιών μου δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα να τον δω.
Ιησού, που κατασκεύασες τον ήλιο και τη σελήνη, φώτισε την ψυχή μου.

Ιησού, που διακόσμησες τον ουρανό με τ᾿ άστρα, κόσμησέ με, με τα χαρίσματά Σου.

Ιησού, που ζωγράφισες τη γη με τα πολύχρωμα κι ευωδιαστά λουλούδια, κάνε να βλαστάνει κι η ψυχή μου άνθη των αρετών.

Ιησού, που έκανες να βγάζουν τα δέντρα διαφόρους ωραίους καρπούς, πλούτισε με, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
πηγή