Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 1η Μαίου 2011,Κυριακή του Θωμά. Ευαγγελιστής Ιωάννης κ΄19-31

Κείμενο:
19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. 20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. 21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. 26 Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· Εἰρήνη ὑμῖν. 27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. 28 καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. 29 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. 30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

Μετάφραση:
Την ίδια εκείνη μέρα, δηλαδή την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, όταν βράδιασε κι ενώ οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι κάπου με κλειστές τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τις ιουδαϊκές αρχές, ήρθε ο Ιησούς, στέκεται στη μέση και τους λέει: «Ειρήνη σ΄ εσάς». Κι όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Ο Ιησούς τους είπε πάλι: «Ειρήνη σ΄ εσάς! Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς». Έπειτα από τα λόγια αυτά, φύσηξε στα πρόσωπά τους και τους λέει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες· σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι». Ο Θωμάς όμως, ένας από τους δώδεκα μαθητές, που λεγόταν Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. Του έλεγαν λοιπόν οι άλλοι μαθητές: «Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ αν δεν δω στα χέρια του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, και δε βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά του, δε θα πιστέψω». Οχτώ μέρες αργότερα οι μαθητές ήταν πάλι μέσα στο σπίτι, μαζί τους κι ο Θωμάς. Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στη μέση και είπε: «Ειρήνη σ΄ εσάς». Έπειτα λέει στο Θωμά: «Φέρε εσύ το δάκτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου, φέρε και το χέρι σου και βάλ΄ το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις και πίστεψε». Ο Θωμάς τότε αποκρίθηκε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Πείστηκες επειδή με είδες με τα μάτια σου· μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ΄ έχουν δει!». Ο Ιησούς έκανε βέβαια και πολλά άλλα θαύματα μπροστά στους μαθητές του, που δεν είναι γραμμένα σ΄ αυτό εδώ το βιβλίο. Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι΄ αυτού τη ζωή.

Σχόλια:

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

«Ο Κύριος μου και ο Θεός μου»

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗ του Θωμά δεν αποτελεί μόνο μια μεγαλειώδη διακήρυξη της θεότητος του Κυρίου μας από έναν μαθητή Του που προς στιγμήν – καθώς φαίνεται – κατελήφθη από τη δυσπιστία. Ούτε ακόμη μια από τις πλέον αδιάσειστες αποδείξεις της Αναστάσεως Του. Ταυτόχρονα συνιστά και μια από τις πλέον ενθουσιώδεις ομολογίες αγάπης και αφοσίωσης προς το λατρευτό πρόσωπο του αναστημένου Λυτρωτή μας.
Για τον απόστολο Θωμά ο Ιησούς Χριστός ήταν «ο Κύριος και ο Θεός του». Το ίδιο και για τους άλλους μαθητές του Ιησού. Το ίδιο και για τους χριστιανούς όλων των εποχών. Ο Ιησούς έγινε ο «Κύριος και ο Θεός» τους. «Το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος» της υπάρξεως τους κατά την ωραία έκφραση του βιβλίου της Αποκαλύψεως (21, 6).
Ό,τι ήταν για τους πρώτους μαθητές, ό,τι ήταν για τα αναρίθμητα πλήθη των χριστιανών που προηγήθηκαν, το ίδιο είναι και για μας, τους σημερινούς πιστούς. Από τη στιγμή που πιστέψαμε στο Χριστό, από την ώρα που βαπτιστήκαμε στο όνομα της Αγίας και Ζωοποιού Τριάδος και γίναμε μέλη της Εκκλησίας, πολίτες της θείας Βασιλείας, ο Ιησούς Χριστός είναι ο «Κύριος και Θεός» μας. Τι να σημαίνει άραγε αυτό πιο συγκεκριμένα στη καθημερινή πράξη και ζωή;

Αγαπούμε θερμά τον Χριστό

ΠΡΩΤΑ – ΠΡΩΤΑ ότι αγαπάμε τον Χριστό πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα. Πάνω από οποιοδήποτε πρόσωπο και πέρα από οτιδήποτε πράγμα. Η αγάπη του Χριστού στην καρδιά του χριστιανού θα πρέπει να έχει απόλυτη προτεραιότητα. Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, αυτός που αγαπά πραγματικά τον Θεό «ουδέν των όντων της του Θεού γνώσεως προτιμά».
Η αγάπη του Θεού αποτελεί θεμελιώδη εντολή της Παλαιάς Διαθήκης, την οποία επανέλαβε και επιβεβαίωσε και ο Χριστός μας: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου» (Μαρκ. 12, 30 – Δευτ. 6,5). Χριστιανός που δεν αγαπά με αυτόν τον τρόπο τον Χριστό, που δεν του δίνει την πρώτη θέση στην καρδιά του, δεν μπορεί να θεωρηθεί γνήσιος μαθητής Του. Κατά τον άγιο Μάξιμο, η αγάπη προς τον Θεό είναι «το προτιμάν αυτόν (τον Θεό) του κόσμου και την ψυχήν της σαρκός». Και η αγάπη μας αυτή τότε είναι γνήσια, όταν «δι’ αυτής της αγάπης τα πάθη αποβάλλομεν».

Τηρούμε με αυταπάρνηση τις εντολές Του

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο «Κύριος και ο Θεός» μας και όταν τον ακολουθούμε, όταν δηλαδή υπακούομε στο θέλημα Του που μας αποκάλυψε, και τηρούμε με αυταπάρνηση τις ζωηφόρες εντολές του Ευαγγελίου Του που μας παρέδωσε.
Η αγάπη του Χριστού, σύμφωνα με τα όσα Εκείνος μας διδάσκει, είναι αξεχώριστα συνδεδεμένη με την ανταπόκριση μας προς το Ευαγγέλιο Του, με την τήρηση των εντολών Του. «Εάν αγαπάτε με», παραγγέλλει, «τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» (Ιω. 14, 15). Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διευκρινίζει: «Αύτη γαρ εστιν η αγάπη του Θεού, ίνα τας εντολάς αυτού τηρώμεν» (Α' Ιω. 5,3). Δηλαδή, αγάπη προς τον Θεό είναι να τηρούμε τις εντολές Του.
Υπακούομε, λοιπόν, στο Ευαγγέλιο. Και τηρούμε όλες τις εντολές του Χριστού, χωρίς να κάνουμε την παραμικρή διάκριση. Γράφει ο Μ. Βασίλειος, αναφερόμενος στα λόγια του Κυρίου: «Πορευθέντες γαρ, φησίν ο Κύριος, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς ουχί τα μεν τηρείν, των δε αμελείν. Αλλά τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν». Και συνεχίζοντας παρατηρεί: «Γιατί αν δεν μας ήταν αναγκαίες για το σκοπό της σωτηρίας, ούτε θα είχα γραφεί όλες οι εντολές, ούτε θα δινόταν η παραγγελία να τις τηρούμε υποχρεωτικά όλες». Και, καθώς διδάσκει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, την τήρηση των θείων εντολών ο χριστιανός την επιδιώκει «δια την αγάπην του τεθεικότος αυτάς και μη δια φόβον ή αμοιβήν μισθού».
Χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη στάση ζωής, την ανταπόκριση μας δηλαδή στις εντολές που μας παρέδωσε ο Χριστός, η αγάπη μας γι' αυτόν δεν είναι αληθινή. Η χριστιανική ζωή ως υπακοή στο Ευαγγέλιο και πιστή εφαρμογή των όσων μας διδάσκει, αποτελεί την μόνη και αδιαμφισβήτητη απόδειξη γνησιότητας της αγάπης μας προς τον Κύριο και Σωτήρα μας. Καθώς μάλιστα παρατηρεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αν δεν τηρούμε τις θείες εντολές, «ουδέν των εθνικών και απίστων διενηνόχαμεν». Δηλαδή, δεν διαφέρουμε καθόλου από τους ειδωλολάτρες και τους απίστους.

Ομολογούμε άφοβα την πίστη μας

«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ και ο Θεός μου» ομολόγησε ο απόστολος Θωμάς. Και από τη στιγμή εκείνη έγινε ο κήρυκας της Αναστάσεως του Χριστού, ο ομολογητής του ονόματος Του, αυτός που μαζί με τους άλλους Αποστόλους ανέλαβε το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων.
Αν, λοιπόν, ο Ιησούς είναι για μας «ο Κύριος και ο Θεός» μας, αυτό οφείλουμε να το ομολογούμε. Ενώπιον των ανθρώπων. Με θάρρος και με τόλμη. Χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή. Χριστιανός που ντρέπεται να ομολογήσει πως είναι χριστιανός, πως πάνω απ' όλα αγαπά τον Χριστό, πως ύψιστη επιδίωξη του είναι να ζήσει την καινούργια ζωή που ο Χριστός εμπνέει, δεν είναι γνήσιος χριστιανός. Η δειλία στη χριστιανική πίστη ισοδυναμεί με προδοσία και άρνηση του Χριστού. Και οι συνέπειες κατά την ώρα της κρίσεως θα είναι τραγικές γι' αυτούς που θ' απαρνηθούν τον Χριστό από δειλία ή από ανθρωπαρέσκεια. Το υπογραμμίζει με έμφαση ο ίδιος ο Κύριος: «Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε μένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικό μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Όλοι μας φέρουμε το τιμημένο όνομα του χριστιανού. Ομολογούμε όμως άραγε καθημερινά την πίστη μας και την αγάπη μας προς τον Χριστό; Ή η στάση που υιοθετούμε στην καθημερινή μας ζωή δείχνει σαν να τον αρνούμαστε; Πόσοι παραμείναμε το βράδυ της Αναστάσεως στην πασχαλινή Λειτουργία Ή δεν αποτελεί άρνηση του Χριστού το να εγκαταλείπουμε την πασχάλια σύναξη και το θεϊκό τραπέζι της Ευχαριστίας για χάρη της μαγειρίτσας; Πόσοι στο κοινωνικό ή στο εργασιακό περιβάλλον μας ομολογούμε, αν προκληθούμε, ότι πιστεύουμε στον Χριστό και ότι αγωνιζόμαστε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Κυρίου; Πόσοι, όταν άλλοι βλασφημούν τον Χριστό και ειρωνεύονται πράγματα ιερά και αξιοσέβαστα για μας, εμείς τα υπερασπιζόμαστε; Πόσοι, όταν περνούμε από ένα ναό, τολμούμε με παρρησία να κάνουμε το σημείο του σταυρού ως ομολογία πίστεως και έκφραση αγάπης προς τον Κύριο μας;

Αδελφοί μου,
Η σωτήρια ομολογία του αποστόλου Θωμά, ομολογία πίστεως και αγάπης προς τον αναστάντα Κύριο, θα πρέπει να μας συνεγείρει.
Να μας εμπνεύσει να αγαπήσουμε περισσότερο τον Κύριο και Θεό μας.
Ν' ακολουθούμε με περισσότερη αυταπάρνηση το Ευαγγέλιο Του και να τηρούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τις ζωηφόρες εντολές Του.
Να τον ομολογούμε με θάρρος όπου και αν χρειάζεται. Αμήν

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρου ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

                                   ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
                                                                  Ιωαν. Κ΄ (19-31)

Μέσα στο έκπαγλο φως της ενδόξου Αναστάσεως του λατρευτού μας Ιησού, φωτίζεται και το τεράστιο, από κάθε άποψη, θέμα της Πίστεως.

Όντως, η πίστις είναι ἐνα κεφάλαιο με το οποίο, θέλοντας και μη ασχολείται ο κάθε άνθρωπος, είτε θετικά είτε αρνητικά. Είτε αποδεχόμενος την ζωντανή πίστη στον Ιησού, είτε απορρίπτοντάς την, για να γεμίσει τελικά την καρδιά του με προλήψεις και δεισιδαιμονίες και οτιδήποτε άλλο…

Και όπως είναι αδύνατον να λησμονήσει κανείς την φυσική του δίψα, και εν ανάγκη θα ξεδιψάσει με ό,τι βρει, έτσι και ο άνθρωπος όσο και αν θελήσει δεν πρόκειται να σβήσει την δίψα του Θεού που φλέγει τα στήθη του.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο βλέποντας τα πράγματα, δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζουμε τον Θωμά ως άπιστο, αλλά παραπονεμένο και ολιγόπιστο στην διαβεβαίωση που του έδιναν οι άλλοι μαθητές, ότι «εώρακαν τον Κύριον».

Βέβαια, ας μη λησμονούμε ότι προ της Πεντηκοστής, οι ελλείψεις των μαθητών δικαιολογούνται απολύτως. Το θέμα όμως είναι: εμείς σήμερα, μετά τόσους αιώνες, και μέσα στο φως της χάριτος αλλά και βιώνοντας τα τεκμήρια της πίστεως του Ιησού είναι δυνατόν να έχουμε παρόμοια δικαιολογία;

Επομένως, ευχαριστούμε μαζί με τον ιερό Χρυσόστομο τον Θωμά, για την στάση του αυτή που έγινε αιτία να βεβαιωθούμε πολύ περισσότερο για την πραγματικότητα του θαύματος των θαυμάτων, της Αναστάσεως του Χριστού.

v     Ας τοποθετήσουμε στο κέντρο της μελέτης και του στοχασμού μας τον μαθητή του Αναστάντος, και ας προσπαθήσουμε να δούμε και τις δικές μας πνευματικές αναλογίες και αλλοίμονο, την ολιγοπιστία.

Η πρώτη τοποθέτηση του Θωμά μετά την διαβεβαίωση των μαθητών περί της Αναστάσεως, είναι η δραματική έκφραση «Εαν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω». Δηλαδή: Εάν δεν δω στα χέρια του το σημάδι από τα καρφιά, και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι από τα καρφιά και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του (την λογχισμένη), δεν θα πιστεύσω.

- Είναι αδύνατον να παραδεχθώ αυτό που μου λέτε.

- Μα είμαστε τόσα πρόσωπα που πιστοποιούμε την αλήθεια. Αρνείσαι λοιπόν την μαρτυρία μας; Δεν δείχνεις εμπιστοσύνη στους φίλους σου;

- Ό,τι και αν μου πείτε, δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψω αν πρώτα δεν δω…

Αλήθεια, πόσες φορές ακούγεται από κάποιους η παραπάνω θέση: «Αν δεν δω, δεν πιστεύω». Και νομίζουν όσοι την υποστηρίζουν ότι καλύπτονται και άρα δεν βρίσκονται εκτεθειμένοι στο θέμα της πίστεως.

Λησμονούν βέβαια πως όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, το οτι υπάρχουμε, το ότι χτυπάει η καρδιά μας, το ότι όλα αυτά και τόσα άλλα άπειρα, είναι ένα μεγάλο και επαναλαμβανόμενο θαύμα. Ίσως δεν τους περνά από τον νου οτι ζούμε καθημερινώς μέσα στο θαύμα. Ότι είμαστε βυθισμένοι στην «θαυμαστή αγάπη» του Θεού…

Αλλά επειδή ο Θωμάς δεν είναι μια τυχαία προσωπικότητα, και μετά την Πεντηκοστή θα χρηματίσει Απόστολος στις Ινδίες, όπου και θα δώσει την ζωή του για την Πίστη και την αγάπη του Χριστού, ο Ιησούς, συγκαταβαίνει στην αδυναμία του καλού του μαθητού. Μέσω του σφάλματος του Θωμά, είναι ανάγκη να διδαχθούμε όλοι οι πιστοί, έως το τέλος των αιώνων, γι αυτό και επανεμφανίζεται στον μαθητή, ώστε να βεβαιωθούμε αλλά και να ελεγχθούμε.

v     Το ίδιο το βιβλικό κείμενο είναι μοναδικό στην διατύπωσή του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που βρισκόταν εντός του κύκλου των μαθητών και έζησε το γεγονός μας καταγράφει συγκινητικά μα και ρεαλιστικά τα όσα θα δούμε σε μετάφραση στην συνέχεια. « Μετά από οκτώ ημέρες πάλι οι μαθητές του ήταν κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, και μαζί τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Έρχεται ο Ιησούς, ενώ οι θύρες ήταν κλειστές και στάθηκε ανάμεσά τους και είπε. Ας είναι ειρήνη σ’ εσάς. Έπειτα λέγει στο Θωμά: «φέρε το δάκτυλό σου εδώ, και κοίταξε τα χέρια μου. Επίσης φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου, και μη γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός». Και ο Θωμάς του είπε τότε: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιωαν. Κ΄ 26-28).

v     Φίλοι μου, ίσως νομίσουμε ότι νίκησε η επιμονή ή η ολιγοπιστία του Θωμά η του κάθε Θωμά σε παρόμοια περίπτωση. Και όμως, αυτό που νικά είναι όχι η ολιγοπιστία αλλά η αγάπη του Κυρίου και Θεού προς το πλάσμα του.

Η ομολογία πάντως του Θωμά είναι συγκλονιστική και αποτελεί έναν πνευματικό καταπέλτη εναντίων της εταιρείας «Σκοπιά» και των θυμάτων της, δηλ. των αυτοαποκαλουμένων «μαρτύρων του Ιεχωβά», οι οποίοι αρνούνται πεισματικώς και δαιμονικώς την Θεότητα του Ιησού Χριστού. Βέβαια οι άνθρωποι αυτοί είναι παντελώς αγράμματοι στα βιβλικά κείμενα και ως εκ τούτου δεν μπορούν ή μάλλον δεν θέλουν να δουν την ομολογία του Θωμά και να παραδεχθούν την Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού.  Ως προς αυτό το σημείο, οι ταλαίπωρες αυτές ψυχές καταντούν χειρότερες και από αυτά τα δαιμόνια, τα οποία σε πλείστες όσες περιπτώσεις, όπως αναφέρει η Γραφή, σπαράσσοντας, ομολογούσαν την Θεότητα του Χριστού.

Ο Θωμάς προβαίνει τώρα ενώπιον των άλλων μαθητών στην σωτήρια ομολογία «ο Κύριος μου και ο Θεός μου», αλλά δέχεται από τον Ιησού ακούει ένα παράπονο και έναν έλεγχο, ο οποίος έλεγχος απευθύνεται βέβαια προς όλους μας «Ότι εώρακάς με πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλ. «Επίστευσες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, οι οποίοι, αν και δεν με είδαν με τα μάτια τους, θα πιστεύσουν.

v     Αδελφοί μου. Ο τελευταίος μακαρισμός του Κυρίου επί της γης είναι: «Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες». Το να βλέπει κανείς και να πιστεύει, δεν είναι και κάτι το σπουδαίο. Το θέμα είναι ενώ δεν βλέπεις με τα αισθητά σου μάτια, να αποδέχεσαι την θεία πραγματικότητα. Να αισθάνεσαι την ζωντανή παρουσία του Ιησού μέσα στην Ιστορία και κυρίως μέσω της πίστεως και της αγάπης Του, στην ύπαρξή σου. Οπωσδήποτε εμείς σήμερα θα πρέπει να ανήκουμε σ΄ αυτήν την περίπτωση. Και ας μη λησμονούμε και κάτι ακόμα. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι έβλεπαν καθημερινώς θαύματα μοναδικά, αλλά για να έχουν διεστραμμένη συνείδηση και πορωμένη καρδιά, τελικώς έφθασαν να κάνουν το έγκλημα την Χριστοκτονίας...

Ας ζούμε λοιπόν μέσα στον όντως θαυμαστό χώρο της αγίας μας Εκκλησίας την ζωή του Κυρίου και Θεού, Σωτήρος Ιησού. Ας βιώνουμε την ζωντανή πίστη μέσω των μυστηρίων και του ορθού τρόπου ζωής στην καθημερινότητα, και η βεβαιότητα του μακαρισμού, θα μας συνοδεύει στη ζωή μας , αλλά και τελικώς θα μας σώσει.

                        ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!  ΑΜΗΝ

30 Απριλίου Συναξαριστής

Ἰακώβου Ἀποστόλου, Μαξίμου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰσιδώρου, Ἠλία καὶ Παύλου, Ἀφροδισίου Ἱερομάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ τριάντα Μαρτύρων, Δονάτου Ἐπισκόπου Εὐβοίας, Λαυρεντίου Ἱερομάρτυρα καὶ τῶν σὺν αὐτῶ, Ἐρκονγουάλδου Ἐπισκόπου Λονδίνου, Κλήμεντος Ὑμνογράφου καὶ Ὁμολογητού, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Βασιλέως Ἱερομάρτυρα, Σίμωνος Μητροπολίτου Μόσχας, Ἰγνατίου Ἐπισκόπου, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἁγίου Νικήτα, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἀργυρῆς Νεομάρτυρος.


Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος (ἑορτὴ Ἰάκωβος)
 
Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ἦταν υἱὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης καὶ πρεσβύτερος ἀδελφὸς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. Καταγόταν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Βησθαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας. Ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν ἁλιεία στὴν λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη, ἔχοντας καὶ οἱ δυὸ μαζί τους καὶ τὸν πατέρα τους, καθὼς καὶ πολλοὺς ἐργάτες.
Εἶχαν δικό τους πλοῖο καὶ συνεργάτης τους ἦταν καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Παρόλα αὐτὰ ὅταν ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ».
Ὁ Ἰάκωβος μαζὶ μὲ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη ἐπέδειξαν μεγάλο ζῆλο ὡς Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ κλήθηκαν υἱοὶ βροντῆς καὶ ἔγιναν μάρτυρες πολλῶν μεγάλων γεγονότων, ποὺ δὲν τὰ βίωσαν οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ἔγιναν ἀποκλειστικοὶ μάρτυρες τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου.
Εἶδαν τὴ θαυμαστὴ Ἀνάσταση τῆς θυγατέρας τοῦ ἀρχισυναγωγοῦ Ἰάειρου καὶ εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ προσκληθοῦν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ κοντά Του κατὰ τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀγωνίᾳς Του στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ.
Ἡ οἰκειότητα αὐτὴ ὁδήγησε προφανῶς τὸν Ἰάκωβο μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη νὰ ζητήσουν μέσῳ τῆς μητέρας τους ἀπὸ τὸν Κύριο, πρωτοκαθεδρία στὴν ἐγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας τὴν ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία. Οἱ δυὸ Μαθητὲς ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστό, δόξα μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια, ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅτι ἡ Βασιλεία Του εἶναι αἰσθητή.

Ὁ Χριστὸς ὅμως, διορθώνοντας τὴν ἐσφαλμένη δοξασία τους, ὑποδεικνύει τὴν πραγματικὴ καὶ αἰώνια δόξα, ἡ ὁποία διέρχεται μέσα ἀπὸ τὸ «ποτήριον», ποὺ εἶναι τὰ Πάθη καὶ ὁ Σταυρός. Γι’ αὐτὸ τοὺς λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεὶν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι;».
Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης.
Μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων μεταστρεφόταν στὴ νέα πίστη καὶ ἄλλαξε τρόπο ζωῆς χάρη στὸ ἔργο τοῦ Ἰακώβου. Αὐτὸ θορύβησε ἰδιαίτερα τοὺς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι, τὸ ἔτος 44 μ.Χ., τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν, ὡς ἀμνό, μὲ διαταγὴ τοῦ Ἡρῴδου τοῦ Ἀγρίππα.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Γόνος ἅγιος, βροντῆς ὑπάρχων, κατεβρόντησας, τὴ οἰκουμένη, τὴν τοῦ Σωτῆρος Ἰάκωβε κένωσιν, καὶ τὸ ποτήριον τούτου ἐξέπιες, μαρτυρικῶς ἐναθλήσας Ἀπόστολε, ὅθεν πάντοτε, ἐξαίτει τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Φωνῆς θεϊκῆς, ἀκούσας προσκαλούσης σε, ἀγάπην πατρός, παρεῖδες καὶ προσέδραμες, τῷ Χριστῷ Ἰάκωβε, μετὰ καὶ τοῦ συγγόνου σου ἔνδοξε, μεθ' οὐ καὶ ἠξιώθης ἰδείν, Κυρίου τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν.



Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάξιμος, τελειώθηκε μαρτυρικὰ στὴν Ἔφεσο, ἀφοῦ τοῦ διαπέρασαν τὴν κοιλιὰ μὲ ξίφος.



Οἱ Ἅγιοι Ἰσίδωρος, Ἠλίας καὶ Παῦλος οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰσίδωρος, Ἠλίας καὶ Παῦλος μαρτύρησαν στὴν Κορδούη τῆς Ἱσπανίας.




Ὁ Ἅγιος Ἀφροδίσιος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῶ τριάντα Μάρτυρες

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Ἀφροδίσιος ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας καὶ μαρτύρησε στὴν Ἀλεξάνδρεια μαζὶ μὲ ἄλλους τριάντα Χριστιανούς.



Ὁ Ἅγιος Δονάτος Ἐπίσκοπος Εὐβοίας

Ὁ Ἅγιος Δονάτος ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (37-395 μ.Χ.). Γεννήθηκε περὶ τὸ 330 μ.Χ. στὴν Εὔβοια καὶ μορφώθηκε στὸ Βουθρωτὸ τῆς Ἠπείρου. Σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Εὐβοίας καὶ ἀρχιεράτευσε ἐπὶ ἀξήντα χρόνια. Μετεῖχε δὲ στὴν Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἄλλες πηγὲς θεωροῦν ὅτι ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὴ Δύση, ἀφοῦ τὸ ὄνομα αὐτὸ ἦταν πολὺ διαδεδομένο ἐκεῖ.
Στὶς λατινικὲς πηγὲς παρατηρεῖται σύγχυση μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Δονάτου, Ἐπισκόπου Εὐβοίας, καὶ τοῦ ὁμωνύμου του Ἐπισκόπου Ἀρητίου Τυρρηνίας, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου. Αὐτὸ ἦταν εὔκολο νὰ συμβεῖ, ἀφενὸς μὲν λόγω τῆς συνωνυμίας, ἀφετέρου δὲ διότι ἡ Ἐπισκοπὴ Εὐβοίας ὑπαγόταν Ἐκκλησιαστικὰ στὴ Δύση, ἂν καὶ πολιτικὰ ἀνῆκε στὸ Βυζάντιο.
Οἱ ἁγιολογικὲς πηγὲς μαρτυροῦν πλῆθος θαυμάτων ἀπὸ τὸν Ἅγιο. Στὸ Συναξάρι ἀναφέρεται καὶ τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου ποὺ φόνευσε τὸν δράκοντα.
Κοντὰ στὴν Εὔβοια ὑπῆρχε ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνομαζόταν Σωρεία, στὸ ὁποῖο ὑπῆρχε μία πηγή, ἀπὸ τὴν ὁποία, ὅποιος ἔπινε, πέθαινε. Ὅταν ὁ Ἅγιος πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, πῆρα μαζί του καὶ ἄλλους ἱερεῖς καὶ πῆγε στὴν πηγή. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφθασε ἐκεῖ, ἀκούσθηκε μία βροντή. Ἀμέσως ἐμφανίσθηκε μπροστά του ἕνας δράκοντας, ποὺ εἶχε τὴν φωλιά του στὴν πηγή.
Μόλις ὁ Ἅγιος ἔστρεψε τὸ βλέμμα του καὶ εἶδε τὸ θηρίο, πῆρε στὰ χέρια του τὸ σχοινί, μὲ τὸ ὁποῖο κτυποῦσε τὸν ὄνο ἐπάνω στὸν ὁποῖο ἐπέβαινε, χτύπησε τὸ θηρίο στὴ ράχη, ποὺ ἔπεσε νεκρὸ στὸ ἔδαφος. Στὴν συνέχεια ὁ Ἅγιος εὐλόγησε τὴν πηγή, ἤπιε πρῶτος αὐτὸς νερὸ ἀπ’ αὐτὴ καί, ἀκολούθως, προέτρεψε καὶ τοὺς ἄλλους νὰ πιοῦν χωρὶς κανένα φόβο. Ἐκεῖνοι, πράγματι, ἤπιαν καὶ εὐφράνθηκαν καὶ ἐπέστρεψαν ἀσφαλεῖς στὶς οἰκίες τους.
Ἡ φήμη τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου, ἔφθασε μέχρι τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο τὸν Μεγάλο, ὁ ὁποῖος τὸν κάλεσε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν θυγατέρα του ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο. Ὁ Ἅγιος θεράπευσε τὴ βασιλόπαιδα καὶ ὁ Θεοδόσιος τοῦ πρόσφερε τόπο στὸν Ὀμφάλιο Ἠπείρου καὶ χρήματα, προκειμένου ὁ Ἅγιος νὰ ἀνεγείρει ναό.
Στὴν τοποθεσία αὐτὴ σῴζονται ἐρείπια ἀρχαίου ναοῦ, ποὺ χρονολογεῖται ὅμως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἠπείρου. Εἶναι πιθανὸ ὁ νεότερος αὐτὸς ναὸς νὰ οἰκοδομήθηκε ἐπὶ τῶν θεμελίων ἐκείνου, τὸν ὁποῖο ἔχτισε ὁ Ἅγιος, διότι κατὰ τὶς ἀνασκαφὲς βρέθηκε καὶ παλαιοχριστιανικὸ ὑλικό.
Ὁ Ἅγιος Δονάτος «εἰς μακρὸν γῆρας ἐλάσας, ἀπῆλθε», μᾶλλον τὸ 388 μ.Χ. καὶ ἐνταφιάσθηκε πλησίον τοῦ ἀνωτέρου ναοῦ σὲ μνημεῖο, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴν παράδοση εἶχε ὁ ἴδιος ἑτοιμάσει.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Δονάτου τιμᾶται ἰδιαίτερα στὴ Θεσπρωτία, τὴν Πρέβεζα καὶ τὰ Ἰωάννινα.




Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῶ

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Λαυρέντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἱσπανία ἢ τὴ Γαλλία καὶ ἦταν ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Γαυδεντίου, Ἐπισκόπου τῆς πόλεως Νοβάρα (τιμᾶται 22 Ἰανουαρίου). Μαρτύρησε, τὸ ἔτος 397 μ.Χ., μαζὶ μὲ μία ὁμάδα Χριστιανῶν παίδων, ποὺ κατηχοῦσε.




Ὁ Ἅγιος Ἐρκονγουάλδου Ἐπίσκοπος Λονδίνου

Ὁ Ἅγιος Ἐρκονγουάλδος ἦταν Ἀγγλοσάξονας καὶ καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ οἰκογένεια. Ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸν ἐγκόσμιο βίο καὶ ἔγινε μοναχός. Ἵδρυσε δυὸ μεγάλες μονές. Στὴν πρώτη, ποὺ ἦταν γυναικεία, ἐγκατέστησε ὡς ἡγούμενη ἡ ἀδελφή του Ἁγία Ἐδιλμπούργκα (τιμᾶται 7 Ἰουλίου). Ἡ ἀνδρικὴ μονὴ ἔκειτο στὴν περιοχὴ τοῦ Τσέρτσεϊ, πλησίον τοῦ ποταμοῦ Τάμεση.
Τὸ ἔτος 675 μ.Χ. ὑποχρεώθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο Ταρσοῦ, Ἀρχιεπίσκοπο Καντουαρίας, νὰ ἀφήσει τὴν προσφιλῆ του ἡσυχία καὶ νὰ χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος Λονδίνου. Ἐξασφάλισε πολλὰ προνόμια γιὰ τὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Παύλου, ὁ ὁποῖος, ὡς λέγεται, χτίσθηκε ἐπὶ θεμελίων παλαιοῦ εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος.
Ὁ Ἅγιος Ἐρκονγουάλδος ἀρχιεράτευσε ἐπὶ ἕντεκα χρόνια καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 686 μ.Χ., ἀφήνοντας ὄνομα καλοῦ ποιμένα καὶ μεγάλη φήμη ἁγιότητας.



Ὁ Ὅσιος Κλήμης ὁ Ὑμνογράφος ὁ Ὁμολογητὴς

Ὁ Ὅσιος Κλήμης, ὁ Ὑμνογράφος, ἔζησε μεταξὺ τοῦ 8ου καὶ 9ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἦταν μοναχὸς στὴ μονὴ Στουδίου, ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου στοῦ Στουδίτου (τιμᾶται 11 Νοεμβρίου), τὸν ὁποῖο καὶ διαδέχθηκε στὴν ἡγουμενία.
Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς ἔνθερμους ὑποστηρικτὲς τῆς προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ ὑπέστη διωγμοὺς καὶ ἐξορίες. Γι’ αὐτὸ καὶ πέθανε στὴν ἐξορία, ὡς Ὁμολογητής.
Ὁ Ὅσιος Κλήμης συνέθεσε πολλοὺς Κανόνες καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ τροπάρια. Ἀπὸ τοὺς Κανόνες αὐτοῦ, παρελήφθησαν στὰ Μηναῖα, ὁ Κανόνας στὸν Προφήτη Μωυσέα (τιμᾶται 4 Σεπτεμβρίου), ὁ Κανόνας στοὺς Ἀρχαγγέλους (τιμοῦνται 8 Νοεμβρίου), ὁ Κανόνας στὸν Ὅσιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος (τιμᾶται 30 Μαρτίου), ὁ Κανόνας στοὺς Ἁγίους Ἑπτὰ Παῖδες τοὺς ἐν Ἐφέσῳ (τιμοῦνται 4 Αὐγούστου) καὶ ὁ Κανόνας στὴ Θεοτόκο.




Εὕρεση καὶ ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Βασιλέως τοῦ Ἱερομάρτυρα

Ὁ Ἅγιος Βασιλέας ὁ Ἱερομάρτυρας ἦταν Ἐπίσκοπος Ἀμασείας καὶ ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 26 Ἀπριλίου ὅπου καὶ ὁ βίος του.













Ὁ Ἅγιος Σίμων Μητροπολίτης Μόσχας

Ὁ Ἅγιος Σίμων ἦταν μοναχὸς στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ὁσίου Σεργίου καὶ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἔτους 1495 ἐξελέγη Μητροπολίτης Μόσχας, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1511 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Κρεμλίνου.




Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἐπίσκοπος Σταυρουπόλεως

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος (Μπριαντσιανίνωφ) γεννήθηκε τὸ ἔτος 1807 μ.Χ. στὴν κωμόπολη Ποκρὸφκ τῆς ἐπαρχίας Βολογκντᾶ τῆς Ρωσίας ἀπὸ οἰκογένεια εὐγενῶν. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του ἦταν Δημήτριος. Ὁ τόπος ὅπου μεγάλωσε ὁ Ἅγιος ἦταν γεμάτος ἀπὸ μονὲς καὶ σκῆτες καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὀνομαζόταν «Θηβαΐδα τῆς Ρωσίας». Τὸ πνευματικὸ αὐτὸ περιβάλλον ἐπέδρασε πολὺ στὴ διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἁγίου καὶ στὴν καλλιέργεια τῆς εὐσέβειάς του.
Ὁ πατέρας του τὸν ἔγραψε στὴν αὐτοκρατορικὴ σχολὴ πολέμου στὴν Ἁγία Πετρούπολη. Παρὰ τὴν πρόοδό του στὴ σχολή, ἐκεῖνος ἐπιθυμοῦσε νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ δρόμο τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀφορμὴ γι’ αὐτὸ ἔδωσε μία σοβαρὴ ἀσθένειά του τὸ ἔτος 1827, ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν εἴκοσι ἐτῶν, ποὺ τὸν ἔκανε νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὴν σχολὴ παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις τῶν ἀξιωματικῶν. Ἀμέσως ἐγκαταβιώνει στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ στὴν Πετρούπολη.
Ἐκεῖ συνδέεται πνευματικὰ μὲ τὸν Στάρετς Λεωνίδα, τῆς Ὄπτινα ὁ ὁποῖος διέμενε ἐκεῖνο τὸν καιρὸ στὴ μονή. Στὴν συνέχεια πῆγε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Πετρουπόλεως, ὅπου γνώρισε τὸν Στάρετς Θεοφάνη. Ἐκεῖ ἔμεινε τέσσερα ἀκόμη χρόνια, γιὰ νὰ καταλήξει κοντὰ στὸν γέροντά του Λεωνίδα στὴ μονὴ τῆς Ὄπτινα.
Κείρεται μοναχὸς τὸ 1831 μ.Χ. καὶ ὀνομάζεται Ἰγνάτιος. Λίγο καιρὸ ἀργότερα χειροτονεῖται διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Ὁ Ἅγιος ἀρχίζει τὸν ἔντονο πνευματικὸ ἀγῶνα. Σὲ αὐτὸν ἀναφέρεται σχετικὰ ὁ γέρων Σωφρόνιος, ποὺ γράφει: «Ἡ χριστιανικὴ τελειότητα ἔγκειται στὴν ἐσωτερικὴ (ἐγκάρδια) καθαρότητα, χάρη στὴν ὁποία ἐμφανίζεται ὁ Θεὸς νὰ ἀποκαλύπτει τὴ διαμονή Του μέσα στὴν καρδιά, μὲ πολλὰ καὶ ποικίλα χαρίσματα τοῦ Πνεύματος.
Ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκτησε τὴν τελειότητα αὐτὴ γίνεται φορεὺς φωτός, ἐκπληρώνοντας τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ὄχι μὲ σωματικὴ ὑπηρεσία, ἀλλὰ μὲ τὴ διακονία τοῦ Πνεύματος, καθοδηγώντας τοὺς σῳζομένους, ἐγείροντας αὐτοὺς ἀπὸ τὴν πτώση, θεραπεύοντας τὶς ψυχικὲς τους πληγές.
Ὁ χορὸς τῶν μοναχῶν ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μὲ ἐπιτηδευμένους λόγους ἀνθρώπινης σοφίας ἀλλὰ μὲ τοὺς λόγους τοῦ Πνεύματος, ποὺ ἐπικυρώνονταν μὲ θαύματα, ποίμαναν καὶ στερέωναν τὴν Ἐκκλησία.
Ἰδού, γιατί ἡ Ἐκκλησία μετὰ τὴν περίοδο τῶν Μαρτύρων ἐπεκτάθηκε στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ τελειότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ πηγὴ τοῦ φωτός της καὶ ἡ κύρια δύναμη τῆς στρατευόμενης Ἐκκλησίας».
Μὲ ἐντολὴ τοῦ τσάρου Νικολάου καλεῖται στὴν Ἁγία Πετρούπολη καὶ ἀναλαμβάνει ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Σεργίου.

Προηγουμένως ὅμως, παραιτεῖται ἀπὸ ὅλα τὰ ἀξιώματα ποὺ εἶχε στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀποσύρεται στὴν ἡσυχία τῆς μονῆς τῆς Ὄπτινα. Στὸ μεταξὺ ἡ Ἐκκλησία τὸν καλεῖ νὰ τὴν διακονήσει ὡς Ἐπίσκοπος Σταυρουπόλεως, Καυκάσου καὶ Εὐξείνου Πόντου. Ἡ πνευματική του δραστηριότητα δὲν σταματᾷ.
Κατὰ ἐκείνη τὴν περίοδο θὰ γράψει καὶ τὸ περίφημο ἔργο του «Προσφορὰ εἰς τὸν σύγχρονον μοναχισμόν», στὸ ὁποῖο ἀποτυπώνεται ἡ ἁγιότητα τῆς ὑπάρξεώς του.
Λόγοι ἀσθενείας τὸν ἀναγκάζουν νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο. Ἔτσι, ἀποσύρεται στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Μπαμπάεβο.
Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, ἀφοῦ ἔζησε ἐκεῖ ὡς ἁπλὸς μοναχός, κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη, τὸ ἔτος 1867, σὲ ἡλικία ἑξήντα ἐτῶν.




Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νικήτα Ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ

Τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νικήτα Ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὶς 31 Ἰανουαρίου.
Τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Νικήτα, ἀνεκομίσθηκαν τὸ ἔτος 1558.











Ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἀργυρῆς τῆς Νεομάρτυρος

Ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Ἀργυρῆς τῆς Νεομάρτυρος, τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία στὶς 5 Ἀπριλίου.

Η πλάνη του αγίου…

Από τη ζωή του αγίου Νικήτα των σπηλαίων του Κιέβου, που έζησε πριν από 1000 περίπου χρόνια στη Ρωσία (η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Απριλίου):
Κινούμενος από ζήλο, ο Νικήτας ζήτησε από τον ηγούμενό του ευλογία για να γίνει ερημίτης. Ο ηγούμενος (που τότε ήταν ο άγιος Νίκων) του το απαγόρευσε, λέγοντας «Τέκνο μου, δεν είναι καλό για σένα που είσαι νέος, να μένεις αργός. Καλύτερο για σένα είναι να ζεις με τους αδελφούς. Διακονώντας τους δεν θα χάσεις την αμοιβή σου. Ξέρεις κι εσύ πως ο Ισαάκ εξαπατήθηκε από τους δαίμονες στην ερημιά. Θα είχε πεθάνει αν δεν τον έσωζε η ιδιαίτερη χάρη του Θεού, δια των προσευχών των αγίων Πατέρων μας Αντωνίου και Θεοδοσίου.»
«Πάτερ», απάντησε ο Νικήτας, «δεν θα ξεγελαστώ ποτέ από τέτοιου είδους απάτες, αλλά θέλω να σταθώ ακλόνητος απέναντι στα τεχνάσματα των δαιμόνων και να ζητήσω από το Θεό να μού δώσει το χάρισμα της θαυματουργίας, όπως στον Ισαάκ τον ασκητή, που μέχρι τώρα ακόμα τελεί πολλά θαύματα.»
«Η επιθυμία σου», είπε ξανά ο ηγούμενος, «είναι υπεράνω των δυνάμεών σου. Φυλάξου, μήπως υπερυψωθείς και πέσεις. Εγώ, αντίθετα με τα σχέδια σου, σου βάζω κανόνα να υπηρετείς τους αδελφούς, και θα λάβεις στέφανο από το Θεό για την υπακοή σου.»
Ο Νικήτας, παρασυρόμενος από τον ισχυρότερο ζήλο για την ερημική ζωή, δεν είχε την παραμικρή επιθυμία να προσέξει αυτά που τού είπε ο ηγούμενος. Έκανε αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του. Έγινε ερημίτης έγκλειστος και προσευχόταν συνεχώς χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω. Μετά από κάποιον καιρό, μια φορά που προσευχόταν, άκουσε μια φωνή να προσεύχεται μαζί του, και μύρισε ένα εξαιρετικό άρωμα. Παραπλανημένος από αυτό, είπε μέσα του, «Αν αυτός δεν ήταν άγγελος, δεν θα προσευχόταν μαζί μου και δεν θα υπήρχε η ευωδία του αγίου Πνεύματος.» Ο Νικήτας άρχισε να προσεύχεται ειλικρινά, λέγοντας: «Κύριε, φανέρωσε τον εαυτό Σου σε μένα, ώστε να μπορώ να Σε δω.»
Τότε, μια φωνή του είπε: «Δεν θα σου εμφανιστώ επειδή είσαι νέος, μήπως υπερυψωθείς και πέσεις.»
Ο ερημίτης απάντησε με δάκρυα, «Κύριε, δεν θα παραπλανηθώ, γιατί ο ηγούμενος με δίδαξε να μην προσέχω τις δαιμονικές απάτες, αλλά θα κάνω ότι με διατάξεις».
Τότε, έχοντας κερδίσει εξουσία πάνω του, ο ψυχοκτόνος όφις είπε: «Είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο να με δει ενώ είναι ακόμα στο σώμα. Αλλά πρόσεξε, στέλνω τον άγγελό μου να μείνει μαζί σου. Κάνε το θέλημά του.»
Μ’ αυτά τα λόγια, ένας δαίμονας με μορφή αγγέλου εμφανίστηκε στον ερημίτη. Ο Νικήτας έπεσε στα πόδια του και τον προσκύνησε σαν να ήταν άγγελος. Ο δαίμονας είπε, «Από εδώ και στο εξής να μην προσεύχεσαι, αλλά να διαβάζεις βιβλία. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συνάψεις σταθερή σχέση με το Θεό και θα λάβεις τη δύναμη να δίνεις ωφέλιμα διδάγματα σ’ αυτούς που έρχονται σε σένα, και εγώ θα προσεύχομαι αδιάλειπτα στον Δημιουργό των πάντων για τη σωτηρία σου.»
Ο ερημίτης πίστεψε αυτά τα λόγια και εξαπατήθηκε ακόμα περισσότερο. Σταμάτησε να προσεύχεται και ασχολείτο με το διάβασμα. Έβλεπε το δαίμονα να προσεύχεται διαρκώς και αναγάλλιαζε, υποθέτοντας ότι ένας άγγελος προσευχόταν μαζί του. Τότε άρχισε να μιλά πολύ από τη Γραφή σ’ αυτούς που έρχονταν σ’ αυτόν, και να προφητεύει όπως οι έγκλειστοι της Παλαιστίνης.
Η φήμη του εξαπλώθηκε ανάμεσα στους κοσμικούς ανθρώπους κι έφτασε στην αυλή του μεγάλου πρίγκιπα. Στην πραγματικότητα δεν προφήτευε, αλλά έλεγε σ’ εκείνους που έρχονταν σ’ αυτόν που ήταν κρυμμένα κλεμμένα αγαθά, ή κάτι που συνέβαινε σ’ ένα μακρινό μέρος, παίρνοντας τις πληροφορίες του από το δαίμονα που τον παρακολουθούσε. Έτσι είπε στον μεγάλο πρίγκιπα Ιζυασλάβ για το φόνο του πρίγκιπα Γκλέμπ του Νόβγκοροντ, και τον συμβούλεψε να στείλει το γιο του να αναλάβει το πριγκιπάτο και να κυβερνήσει στη θέση του. Αυτό ήταν αρκετό για τους κοσμικούς ανθρώπους για να χαιρετίσουν τον έγκλειστο ως προφήτη. Είναι παρατηρημένο ότι οι κοσμικοί άνθρωποι, κι ακόμα κι οι μοναχοί χωρίς πνευματική διάκριση, σχεδόν πάντα γοητεύονται από απατεώνες, τσαρλατάνους, υποκριτές κι εκείνους που βρίσκονται σε πνευματική πλάνη, και τους παίρνουν για αγίους και γνήσιους υπηρέτες του Θεού.
Κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με το Νικήτα στη γνώση της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά δεν μπορούσε να υποφέρει την Καινή Διαθήκη, ποτέ δεν χρησιμοποιούσε λόγους από τα Ευαγγέλια ή τις επιστολές των Αποστόλων, και δεν επέτρεπε σε κανέναν από τους επισκέπτες του να αναφέρει οτιδήποτε από την Καινή Διαθήκη. Από αυτή την παράξενη προτίμηση στη διδασκαλία του, οι πατέρες της μονής των σπηλαίων του Κιέβου συνειδητοποίησαν ότι είχε εξαπατηθεί από δαίμονα. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν στο μοναστήρι πολλοί άγιοι μοναχοί προικισμένοι με πνευματικά χαρίσματα και θεία χάρη. Έδιωξαν το δαίμονα μακριά από το Νικήτα με τις προσευχές τους. Ο Νικήτας σταμάτησε να τον βλέπει. Οι πατέρες έβγαλαν το Νικήτα από το ερημητήριό του και του ζήτησαν να τους πει κάτι από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτός όμως βεβαίωσε με όρκο ότι δεν είχε διαβάσει ποτέ τα βιβλία αυτά, που προηγουμένως ήξερε απ’ έξω. Αποκαλύφθηκε ότι είχε ακόμα ξεχάσει και πως να διαβάζει, τόσο μεγάλη ήταν η επιρροή της σατανικής πλάνης: και μόνο μετά από πολύ μεγάλη δυσκολία έμαθε πάλι να διαβάζει. Δια των προσευχών των αγίων πατέρων, ήρθε στον εαυτό του, αναγνώρισε κι εξομολογήθηκε την αμαρτία του, την έκλαψε με πικρά δάκρυα, και απέκτησε έναν υψηλό βαθμό αγιότητας και το χάρισμα της θαυματουργίας με μια ταπεινή ζωή ανάμεσα στους αδελφούς. Ακολούθως ο άγιος Νικήτας χειροτονήθηκε επίσκοπος του Νόβγκοροντ.*
(Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, «Η αρένα» – τίτλος αγγλικής έκδοσης)

Πανήγυρις Ιερού Ναού "Παναγία η Βοήθεια"

Πανήγυρις Ιερού Ναού "Παναγία η Βοήθεια"

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ»

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ 
 

Την Δευτέρα του Θωμά (2-5-2011) πανηγυρίζει με κάθε Εκκλησιαστική λαμπρότητα ο Ιερός Ναός του Νοσοκομείου μας «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ»

Η θαυματουργική παρουσία της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΒΟΗΘΕΙΑΣ της μητέρας του Θεού και των ανθρώπων, αποτελεί παρηγοριά και ελπίδα στον πονεμένο αδελφό αλλά και σε όσους καταφεύγουν στην προστασία Της.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

1/5 ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΑΣ: Ώρα 7.00 -8:45

Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ΄ αρτοκλασίας και θείου Κηρύγματος.

Λιτανεία Ιεράς Εικόνος εντός του νοσοκομείου.

2/5 –ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΩΪ

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ο οποίος θα κηρύξει και τον θείο Λόγο.

2/5 – Εσπέρας: Ώρα 7:00 - 8:00

Ιερά Παράκλησις εις την «ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ».

Πηγή Αναστάσιος

Αγάπη γνώρισμα των Χριστιανών - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης

Αλλά τί τά γράφω όλ’ αυτά; Αφού ούτε εμείς οι Θεολόγοι καί οί κληρικοί δέν έχουμε βάλει βαθειά μεσ’ τήν καρδιά μας, ότι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τών Χριστιανών είναι ή μεταξύ μας αγάπη, καί μάλιστα στό βαθμό καί στήν έντασι, πού με τό υπόδειγμά Του μάς τόδειξε ό Ίδιος ό Κύριος; Τότε πώς μπορούμε να το έχομε μεταδώσει στούς άλλους;   

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης

πηγη Αναστάσιος

Οι ανησυχίες του Πατριάρχη, η Πενταρχία και τα περί Τρίτης Ρώμης

 

Ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» πριν από λίγες ημέρες κάνει λόγο για τις ανησυχίες του Οικουμενικού μας Πατριάρχου, ο οποίος φοβάται ότι θα έρθουν να του πάρουν την πρωτιά οι Ρώσοι...
Και πού νομίζετε αγαπητοί αναγνώστες ότι εκμυστηρεύτηκε αυτούς τους φόβους του; Μα... πού αλλού; Στους Αμερικανούς!
Εύλογα και καλόπιστα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν προτίμησε να εκφράσει τους φόβους του στους ίδιους τους ρώσους και να συζητήσει ως αδελφός προς αδελφόν (εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου... Ματθ. 18,15) με τον Πατριάρχη της Ρωσίας το θέμα που τον απασχολούσε.
Γιατί αναζήτησε προστασία από τους Αμερικανούς σαν να είναι πολιτικός αρχηγός κάποιου κρατιδίου, του οποίου αμφισβητείται η εδαφική ακεραιότητα;
Η απάντηση είναι πολύ απλή: γιατί επικρατεί η σκέψη ότι το Πρωτείο τιμής είναι ταυτισμένο με Πρωτείο εξουσίας.
Αυτό δηλαδή για το οποίο κατηγορούμε τους Ρωμαιοκαθολικούς θέλουμε να το επιβάλλουμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία!
Το πρόβλημα δεν είναι οι Ρώσοι, οι ρουμάνοι ή οι βούλγαροι. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι εμμένουν στο να θεωρούν ότι η δική τους αρχιερωσύνη είναι ανώτερη των υπολοίπων.
Δεν θέλουν να είναι Πρώτοι μεταξύ ίσων (primus inter pares) και επιθυμούν να απολαμβάνουν την έννοια του Πατριάρχη της Ανατολής.
Επειδή την πνευματικότητα την έχουμε αποχωριστεί προ πολλού για χάρη της εξουσίας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι μήπως διασαλευθεί κάτι από τα κεκτημένα του κόσμου τούτου.
Συχνά αναφέρεται η λεγόμενη Πενταρχία. Πενταρχία δεν υπάρχει όμως γιατί απλά «αρχή» σημαίνει εξουσία και η έννοια της εξουσίας είναι εντελώς ασύμβατη με την Ορθόδοξη πνευματικότητα.
Η ειρήνη της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν θα διασαλευθεί αν χάσει τα πρωτεία του (φευ, μη γένοιτο!!!) το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Θυμίζουμε ότι Εκκλησία υπήρχε και πριν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο δεν είναι η Μήτηρ όλων των Εκκλησιών, όπως λανθασμένα προβάλλεται.
Ο τίτλος αυτός ανήκει μόνο στη Σιωνίτιδα Εκκλησία και είναι περιττό να εξηγήσουμε το γιατί.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι Μήτηρ των Εκκλησιών που δημιουργήθηκαν με τη δική του ιεραποστολή.
Ακόμη και ο Απόστολος Παύλος, ο απόστολος των εθνών που ίδρυσε τόσες τοπικές εκκλησίες δεν απέδωσε σε καμία αυτό τον τίτλο!
Να θυμίσουμε επίσης εν συντομία, χωρίς να κουράσουμε τους αναγνώστες με περιττές ακαδημαϊκές αναλύσεις, ότι κατά την Α' Οικουμενική Σύνοδο (325), το Πατριαρχικό σύστημα δεν υπήρχε αφού δημιουργήθηκε με την Δ' Οικουμενική Σύνοδο (451).
Η πρώτη σε δύναμη Εκκλησία ήταν εκείνη της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας και για εκείνη συνεκλήθη η Α' Οικουμενική σύνοδος, αφού αντιμετώπιζε προβλήματα με τον αρειανισμό.
Την Εκκλησία της Αλεξανδρείας ακολουθούσε σε δύναμη εκείνη της Αντιοχείας.
Η έννοια Πατριαρχείο δεν υπάρχει μέχρι και την Δ' Οικουμενική Σύνοδο (451) και ο Πρώτος της κάθε Εκκλησίας καλείται Αρχιεπίσκοπος.
Με τη επικράτηση του Μ. Κωνσταντίνου και τη μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από τη Δύση στην Ανατολή, αποφασίζεται να είναι η Κωνσταντινούπολη η κοιτίδα της αυτοκρατορίας και έτσι το 330 γίνονται τα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας.
Το 381 με τη Β' Οικουμενική Σύνοδο (η οποία συνεκλήθη στην αρχή ως Ενδημούσα και έπειτα έλαβε οικουμενικό χαρακτήρα) και τον κανόνα 3 έχουμε για πρώτη φορά αναγνώριση των προνομίων του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (Τον μεν τοι Κωνσταντινουπόλεως επίσκοπον έχειν τα πρεσβεία της τιμής μετά τον της Ρώμης επίσκοπον, δια το είναι αυτήν νέαν Ρώμην).
Αυτός μάλιστα ο κανόνας απετέλεσε και σημείο τριβής μεταξύ της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας και της Κωνσταντινουπόλεως για πάρα πολλά χρόνια, καθώς η Εκκλησία της Αλεξανδρείας έχανε τη δύναμή της από την Κωνσταντινούπολη μόνο και μόνο επειδή ήταν τότε πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.
Ο ρόλος του Κυρίλλου Αλεξανδρείας κατά την Γ' Οικουμενική Σύνοδο (431) είναι ενδεικτικός της δυνάμεως της τοπικής Εκκλησίας της Αλεξανδρείας ακόμη και την εποχή εκείνη! Κατά την Δ' Οικουμενική σύνοδο (451) με τον κανόνα 28 θεμελιώνονται τα προνόμια του Κωνσταντινουπόλεως:
«.... Και γαρ τω θρόνω της πρεσβυτέρας Ρώμης, δια το βασιλεύειν την πόλιν εκείνην, οι Πατέρες εικότως αποδεδώκασι τα πρεσβεία· και τω αυτώ σκοπώ κινούμενοι οι εκατόν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι επίσκοποι, τα ίσα πρεσβεία απένειμαν τω της Νέας Ρώμης αγιωτάτω θρόνω ευλόγως κρίναντες, την βασιλεία και συγκλήτω τιμηθεισα πόλιν και ίσων απολαύουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτέρα βασιλίδι Ρώμη, και εν τοις εκκλησιαστικοίς ως εκείνην μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετά εκείνην υπάρχουσαν....».
Τα όσα αναφέραμε δείχνουν ότι οι λόγοι που δόθηκε το Πρωτείο τιμής ήταν καθαρά πολιτικοί. Άλλωστε αν μελετήσει κανείς και την αυτοκρατορική νομοθεσία εκείνης της περιόδου θα δει ότι οι αποφάσεις αυτών των κανόνων είναι σχεδόν επιθυμία του αυτοκράτορα.
Τα ανωτέρω λοιπόν δεν είναι νοσηρό αποκύημα της φαντασίας μας, αλλά ιστορικά γεγονότα που τεκμηριώνονται από τις πηγές της εποχής.
Καλό είναι λοιπόν να μην ταράζονται όσοι αγαπητοί αδελφοί βλέπουν γύρω τους Τρίτες Ρώμες, Τέταρτες κτλ. γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν θα μας το πάρει κανείς: ούτε βούλγαροι, ούτε ρώσοι, ούτε σέρβοι.
Άλλωστε ότι έχουμε μας το δίνει ο Θεός και όταν το χάνουμε μας το παίρνει γιατί μάλλον δεν το εκτιμήσαμε όπως έπρεπε, κάνοντας κατάχρηση και όχι χρήση της δωρεάς Του( τω γάρ έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται, του δε μη έχοντος και ο έχει αρθήσεται απ' αυτού Ματθ. 25,29).
Μέσα από το Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο Θεός μας έδωσε τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο, τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο και πολλούς άλλους αγίους αλλά μας έδωσε και Νεστορίους.. που όμως δεν πρόκειται να αλλοιώσουν το γεγονός ότι το Πατριαρχείο αποτελεί έναν φάρο πνευματικότητας, που όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αναγνωρίζουν.
Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε να αναμασάμε την έννοια του εθνοφυλετισμού, την οποία ενίοτε χρησιμοποιούμε περισσότερο από εκείνους που φοβόμαστε ως κατακτητές, να αναζητήσουμε την πνευματικότητα που χάσαμε διαλεγόμενοι με πάσης φύσεως αιρετικές παραφυάδες, κάνοντας υποχωρήσεις που σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας και τότε όταν βρούμε αυτά που χάσαμε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα.
Θα κλείσουμε με την απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Κύριος μας στους μαθητές του έπειτα από το αίτημα των υιών του Ζεβεδαίου για πρωτοκαθεδρία:
« Ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς είπεν. Οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν υμίν, αλλ' ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι έσται υμών διάκονος, και ος αν θέλη εν υμίν είναι πρώτος έσται υμών δούλος. Ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθ. 20, 25-28)».

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΑΣ ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕ ΑΠΟΤΟΜΑ

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΚΑ ΜΑΣ “ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ” ΚΑΤΟΠΙΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕ ΑΠΟΤΟΜΑ

(Από το “Ορθόδοξο Παρατηρητήριο)

=======

Δεν έχουμε, πιστέψτε μας καμία απολύτως διάθεση να διηθήσουμε απο "ψιλό κόσκινο" τα όσα λέγουν οι Ιεράρχες μας είτε σε ομιλίες τους είτε σε δημοσιευμένες συνεντεύξεις τους.

Δυστυχώς όμως κάποιες φορές λέγονται πράγματα που είναι τόσο "ευμεγέθη" τα οποία όσο και να τα "στριμώξεις" δεν χωρούν πουθενά και οπωσδήποτε δεν μπορούν να περάσουν ούτε απο ψιλό αλλά ούτε και από χονδρό "κόσκινο" όσο καλή διάθεση και αν έχει αυτός που τα ακούει.

Αναφερόμαστε στην συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, η οποία δημοσιεύθηκε στο ένθετο "Κ" της εφημερίδας "Καθημερινή".

Πρόκειται για μία συνέντευξη στην οποία περιέχονται αναμφισβήτητα σημαντικές αλήθειες και σοβαρές εκτιμήσεις του Σεβασμιώτατου ειδικά σε ότι αφορά την Αγία Ανάσταση του Κυρίου μας, των οποίων όμως η Ορθόδοξη ποιμαντική αξία "θολώνει" ή και "εξατμίζεται" από κάποιες "περίεργες" και, αν μη τι άλλο, παρεξηγήσιμες απόψεις του.

Δεν θα διαφωνήσουμε, και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, ούτε με το "τριπλό νόημα της Αναστάσεως", ούτε ασφαλώς και με τις υπόλοιπες απόψεις του για την Αγία Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ωστόσο ορισμένα σημεία, μας δημιούργησαν κάποιες απορίες:

“ΧΟΤΖΑΣ, ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ”

___________

Είναι π.χ. "εντυπωσιακό" να ακούς από κάποιον που παράτησε μια λαμπρή επιστημονική καριέρα για χάρη του Λόγου της Αληθείας να σου λέει ότι αν είχε γεννηθεί ανατολικώτερα ή δυτικώτερα θα μπορούσε να ήταν "χότζας" ή "καρδινάλιος" ή ότι πιστεύουμε πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια διότι απλώς "έτυχε να γεννηθούμε εδώ και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας". Στο σημείο αυτό για να είμαστε αντικειμενικοί ο Σεβασμιώτατος έχει δίκιο, αφού η Αλήθεια του Χριστού δεν είναι κάτι που επιβάλεται νοησιαρχικά, αλλά βιώνεται μέσω μιας Χριστοειδούς αλληλοπεριχώρησης, η οποία προσφέρεται κατά χάριν στον πιστό που ζεί και υπάρχει ως ενεργό μέλος της ευχαριστιακής ζωής της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

Αυτό όμως το προσφερόμενο στον πιστό "δώρο" του Παρακλήτου, δεν έχει συγκεκριμένους γεωγραφικούς προορισμούς, ούτε ασφαλώς περιορίζεται εντός των συνόρων κάποιου έθνους, απόδειξη ότι ακόμα και σε εποχές που δεν είχε "παγκοσμιοποιηθεί" η γνώση και η ενημέρωση, υπήρξαν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων η καρδιά και κατόπιν ο νούς άφησαν το σχέδιο του Θεού να ενεργήσει με σωτήριο και ανεξιχνίαστο τρόπο στις ψυχές τους.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

__________

Μήπως το παράδειγμα του "Αγίου Χότζα" δεν μας ανατρέπει την νοησιαρχική αντίληψη περί του που και πως ενεργεί η Θεία Πρόνοια; Αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε "ανατολικώτερα" και έγινε χότζας, την ώρα που "τελετουργούσε" στο μιναρέ, είδε το Άγιο Φως να σκίζει την κολώνα του Ναού της Αναστάσεως (τότε που είχαν καταλάβει το εσωτερικό του Ναού οι αιρετικοί κόπτες) και ομολόγησε δημόσια Χριστό με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να μαρτυρήσει για αυτήν την ομολογία πίστεως.

Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

__________

Άλλο ένα σημείο που μπερδεύει λίγο τον καλοπροαίρετο αναγνώστη είναι εκείνο που απαντά στο αν θα έδινε την ευχή του σε κάποιον ο οποίος θα προτιμούσε την αποτέφρωση από την ταφή.

Εκεί λοιπόν και ενώ προηγουμένως έχει τοποθετηθεί υπερ της ταφής και εναντίον της αποτέφρωσης των κεκοιμημένων, δεν απαντά ευθέως λέγοντας απλώς ότι «Θα έκανε ό, τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας».

Αν όμως η "συνείδηση της Εκκλησίας", της οποίας Κεφαλή είναι ο Χριστός, εκφράζεται μέσω της Ιεράς Παραδόσεως, των αποφάσεων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, των Ιερών Κανόνων και της εν γένει μαρτυρίας των Θεοπνεύστων Αγίων της, τότε ο χρόνος του ρήματος "αποφασίζω" τον οποίο χρησιμοποίησε ο Σεβασμιώτατος είναι απολύτως λανθασμένος, όπως λάθος ήταν και η συγγραφή "ειδικής" εξοδίου ακολουθίας για αποτεφρωμένους αδελφούς μας την οποία συνέγραψε ο ίδιος χωρίς ασφαλώς να αναμένει τι θα αποφασίσει η "συνείδηση της Εκκλησίας".

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

___________

Οταν παρακάτω εκφράσθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ του χωρισμού της Εκκλησίας απο το κράτος, γιατί άραγε δεν αναρωτήθηκε μήπως θα έπρεπε να περιμένει τι θα αποφασίσει η "συνείδηση της Εκκλησίας";

Για ένα τόσο σοβαρό θέμα που οι συνέπειές του δεν θα αναδείξουν μόνο τον οικονομικό αποκλεισμό και την εξάρτηση των Ιερέων από διάφορους εντός και εκτός της Εκκλησίας παράγοντες, δεν θα έπρεπε να περιμένει την συνοδική έκφραση συνείδησης της Εκκλησίας ο Σεβασμιώτατος;

Όταν ρωτήθηκε αν έχει άλλα εισοδήματα πλήν του μισθού, τον οποίο επέστρεψε στο κράτος, εκείνος απάντησε ότι "δεν έχει ανάγκες" πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να έχει από αλλού εισοδήματα τα οποία όμως δεν χρησιμοποιεί μιας και είναι ολιγαρκής αρκούμενος να τρέφεται από τις προσφορές των μοναστηριών.

Μπορεί όμως ένας απλός απάς με 8 παιδιά να πεί ότι δεν έχει "ανάγκες" άρα ούτε την ανάγκη κάποιου εισοδήματος;

Αυτός ο παπάς αλλά και ο κάθε ένας εξ ημών των λαϊκών που έχουμε παιδιά, αρρώστους, οικογένειες, υποχρεώσεις κλπ, πρέπει να χαρίσουμε στο κράτος τον μισθό μας και να περιμένουμε απο τα μοναστήρια να μας στείλουν τα "εξαιρετικά τους αυγά" για να ταϊσουμε τα παιδιά μας;

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

___________

Το σημείο όμως στο οποίο "εξατμίστηκε" κάθε Ορθόδοξος λόγος που ειπώθηκε πριν, ήταν εκείνο στο οποίο είπε ότι «Πριν από το Μπιγκ Μπανγκ δεν υπάρχει χρόνος, και άρα δεν υπάρχει πριν (κόσμος).

Είναι άραγε η επιστημονική "βεβαιότητα" ταυτόσημη με την Θεολογική ερμηνεία της Γενέσεως;

Πιο κάτω σας παραθέτουμε αφ’ ενός την συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.

*****

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

________

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, παραχώρησε συνέντευξη στο «Κ» της «Καθημερινής», μιλώντας, μεταξύ άλλων, για το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών του Πάσχα, καθώς και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία μπορεί να έχει λόγο και ρόλο.

• Το νόημα του Πάσχα;

«Νομίζω είναι τριπλό. Το πρώτο είναι ότι με την Ανάσταση έχουμε την απόδειξη της θεότητας του Χριστού, το δεύτερο ότι καταργείται ο θάνατος, και το τρίτο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι η πρόκληση για καινούρια ζωή».

• Τα αρνιά μας απομακρύνουν από το νόημα του Πάσχα;

«Από μόνα τους θα ήταν πολύ περιορισμένης ισχύος, για να γιορτάσει κανείς το Πάσχα. Αλλά όμως, και το να χαρεί κανείς με υλικούς τρόπους, είναι ανθρώπινο».

• Η Ανάσταση του Χριστού δεν προκαλεί τη λογική μας;

«Την τινάζει στον αέρα. Δεν έχει καθόλου λογική».

• Άρα, γιατί να πιστέψουμε;

«Η πίστη είναι κάτι ανώτερο από τη λογική κατανόηση, από τον ηθικό κανόνα, από τη συναισθηματική προσδοκία. Πιστεύουμε αυτό που είναι πέρα από τη λογική μας».

• Μπορεί να είναι κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος, και να αντιμετωπίζει την Ανάσταση ως «παραμύθι»;

«Μπορεί να κουβαλάει τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας, αλλά θα είναι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, με κενό κήρυγμα. Άδειο κήρυγμα, και άδεια ζωή».

• Εσείς πιστεύετε στην Ανάσταση;

«Με όλα μου τα κύτταρα. Το μόνο που πιστεύω είναι η Ανάσταση. Όλη η πίστη στην Ανάσταση, δημιουργεί μια έκταση στον άνθρωπο. Δεν έχεις ανάγκη του θαύματος ή της αποδείξεως. Αλλά ησυχάζεις, και ξανοίγεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι η Εκκλησία».

• Με δεδομένο ότι όλες οι θρησκείες διακηρύττουν τη μετά θάνατον ζωή, αποκλείετε να καλύπτεται έτσι απλώς μια ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου;

«Θα μπορούσε, διότι υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αλλά, πρώτα πιστεύεις, και μετά σου αποδεικνύεται. Και είναι τόσο ωραίο αυτό».

• Αν είχατε γεννηθεί πιο αναλυτικά ή πιο δυτικά, δεν θα πιστεύατε σε άλλη θρησκεία;

«Μπορεί… Να ήμουν χότζας… Ή καρδινάλιος».

• Άρα, γιατί να πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια;

«Διότι συνέβη να γεννηθούμε εδώ, και να επιβεβαιωθεί αυτό το πράγμα μέσα μας. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ήμουν αλλού».

• Πόσοι από τους Χριστιανούς Ορθόδοξους στην Ελλάδα είναι πραγματικοί χριστιανοί;

«Νομίζω ότι το ποσοστό είναι πολύ μικρό. Και σε αυτό φταίμε ως Εκκλησία, γιατί έχουμε συμβιβαστεί και εκκοσμικευτεί ή απλώς λειτουργούμε ως σωματείο. Όχι ως μυσταγωγία. Δηλαδή, να πάρουμε τους ανθρώπους, και σιγά-σιγά να τους οδηγήσουμε στο μυστήριο του Θεού».

• Σας ενοχλεί που οι περισσότεροι φτάνουν στην εκκλησία μισή ώρα πριν την Ανάσταση, και φεύγουν με το «Χριστός Ανέστη»;

«Δεν με ενοχλεί, αλλά είναι σαν να πηγαίνουν σε έναν γάμο, να περιμένουν την υποδοχή της νύφης, και μόλις αρχίζει ο γάμος, να φεύγουν. Είναι κρίμα. Αδικούνται οι άνθρωποι».

• Το Άγιο Φως ανάβει πραγματικά από μόνο του, και όχι με σπίρτα;

«Εδώ έφτασε ο σύγχρονος άνθρωπος, εν ονόματι της επιστήμης, να πιστεύει ότι ο κόσμος έγινε από το τίποτα. Γιατί να μην μπορεί να γεννηθεί και το Άγιο Φως από το τίποτα; Από εκεί και πέρα, η μεγάλη σημασία του Αγίου Φωτός είναι ότι όλοι μοιραζόμαστε αυτό το φωτάκι από την ίδια πηγή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί να το χάσουμε;».

• Αφού τα σώματα λιώνουν, πλην του Χριστού, γιατί δεν δέχεται η Εκκλησία την καύση των νεκρών;

«Διότι η καύση δεν αφήνει τη φυσιολογική φθορά. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι βίαιο, σεβόμενοι την ταφή του Χριστού, και προβάλλοντας στον κάθε άνθρωπο, το γεγονός της ταφής του Χριστού και της Αναστάσεως».

• Θα αρνιόσασταν να δώσετε την ευχή σας, σε κάποιον που θα ήθελε να καεί;

«Θα έκανα ό, τι τελικά αποφάσιζε η συνείδηση της Εκκλησίας».

• Η Εκκλησία στην Ελλάδα δεν είναι ένα σύστημα που, πολλές φορές, καλλιεργεί το φανατισμό;

«Φοβούμαι πως έχετε δίκιο. Βέβαια, υπάρχουν και άλλες φορές που πραγματικά ελευθερώνει».

• Γιατί δώσατε πίσω το μισθό σας στο ελληνικό κράτος;

«Το ενδιαφέρον είναι ότι το κράτος είναι ανίκανο και το μισθό να μας κόψει. Πληρώνομαι ακόμη, και πηγαίνει σε ιδρύματα. Μακάρι να μου έκοβε τη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Δεν θέλω να είμαι δημόσιος υπάλληλος».

• Άρα, είστε υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας;

«Ναι. Μια Εκκλησία, όσο πιο αποδεσμευμένη είναι από το κράτος, τόσο πιο Εκκλησία είναι. Είναι πιο κοντά στο μήνυμά της. Αυτή τη στιγμή, όντας μέρος του πολιτικού συστήματος, καταρρέει μαζί με αυτό».

• Και πως θα ζούσαν οι ιερείς;

«Πολύ καλύτερα. Η φορολόγηση της Εκκλησίας είναι αντιλαϊκό μέτρο. Ο κόσμος δίνει λίγο-λίγο στα παγκάρια, και μαζεύονται χρήματα. Αν η Εκκλησία της Ελλάδας ταϊζει σήμερα 50.000, όπως είπε τις προάλλες η Σύνοδος, και φορολογηθεί με 20%, πρέπει κάποιος να βρει που θα φάνε οι 10.000».

• Εσείς έχετε άλλα εισοδήματα;

«Δεν έχω ανάγκες».

• Τι τρώτε;

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μου φέρνουν από τα μοναστήρια τα καλύτερα αυγά».

• Η επιστήμη σας έκανε να αμφιβάλλετε για την ύπαρξη του Θεού;

«Αντίθετα. Ενώ στην Αμερική γευόμουν τα καλύτερα κομμάτια της επιστήμης, ένιωθα την ανεπάρκειά της να με γεμίζει. Το πλήρωμα μου το έδινε η ανάγκη να ξεπεράσω το θάνατό μου. Τη φθορά. Το χρόνο».

• Η επιστήμη θα μπορούσε ποτέ να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου, πριν από το Μπιγκ Μπανγκ;

• Η επιστήμη είναι ένα υπέροχο εργαλείο, για να μας δείξει την ομορφιά του φυσικού κόσμου. Αλλά είναι πολύ μικρό για να μας αποδείξει τα όρια του ανθρώπου».

• Ο δικός σας σταυρός;

«Ο χειρότερος είναι ο εαυτός μου. Δύσκολο πράγμα ο εαυτός μας».