Τυπικόν της 1ης Φεβρουαρίου 2012

1. Τετάρτη. Προεόρτια ῾Υπαπαντῆς, Τρύφωνος μάρτυρος. (†250). 

Περ­πετούας μάρτυρος καὶ τῶν σὺν αὐτῇ (†202). Βα­σι­λείου Θεσσαλονίκης

 τοῦ ἐξ ᾿Αθηνῶν (†870), ᾿Ανα­στα­σί­ου

 νεομάρτ. τοῦ ἐκ Ναυπλίου (†1655)· τῶν ἐν Μεγάροις τεσ­σά­ρων μαρτύρων.

῾Η ἀκολουθία ψάλλεται κατὰ τὴν ἐν τῷ Μηναίῳ τάξιν. Eἰς τὴν λειτουργίαν μετὰ τὴν

, Κύριε»καὶ τοῦ ναοῦ. Κοντάκιον προεόρτιον, ἦχος δ΄, πρὸς τὸ «᾿Επεφάνης σήμερον»

῾Ως ἀγκάλας σήμερον, πιστοὶ καρδίας, ^׀ ἐφαπλοῦντες δέ­ξα­σθε, καθαρωτάτῳ λογισμῷ,

 ^׀ἐπιδημοῦντα τὸν Κύριον, ^׀ προ­­εορτίους αἰνέσεις προσᾴδοντες.

᾿Απόστολος παραλειφθείς, Κυρ. κη΄ ἐπιστ. (Κολασ. α΄ 12-18)· Εὐαγγέλιον ἡμέρας, Τετ. ιϛ

΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Μρ. ιβ΄ 28-38). Εἰς τὸ ᾿Εξαιρέτως «Ἄξιον ἐστί». Κοινωνι­κὸν τῆς ἡμέρας.

Σημειώσεις. 1. Ὅπου ἑορτάζεται ἐπισημότερον ὁ ἅγιος Τρύφων ἢ ὁ ἅγιος ᾿Αναστάσιος, ἡ ἀκολουθία τοῦ

 ἑορταζομένου ἁγίου συμψάλλεται μετὰ τῆς προεορτίου ἐκ τῆς οἰκείας φυλλάδος. Καταβασίαι οἱ εἱρμοὶ «Χέρ­σον ἀβυσσοτόκον». Εἰς τὴν λειτουργίαν ᾿Απόστολος καὶ Εὐαγ­γέ­λι­ον τοῦ ἑορ­ταζομένου ἁγίου, κοινωνικὸν «Εἰς μνη­μόσυνον».

2. ᾿Απὸ σήμερον μέχρι τῆς ἀποδόσεως τῆς ῾Υπαπαντῆς, πλὴν τῶν Κυ­ριακῶν, δὲν ψάλλεται Παρακλητική.

λόγος ένδακρυς περί μετανοίας γέροντος τινός...

Από την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ο δημοσιογράφος που παίρνει την συνέντευξη είναι ο Σωκράτης Γκιόλιας... 

πηγή

Ἴμια (1996) - Tό ἀμοντάριστο τηλεοπτικό ὑλικό

Ὁ Ἀργύρης Ντινόπουλος κάλυψε ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Ἀντέννα 

ὅλη τὴν κρίση τῶν Ἰμίων. Ἦταν στὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸ ξέσπασμα 

τῆς κρίσης (μετὰ δηλαδὴ τὴν ἀποβίβαση τῶν τούρκων 

"δημοσιογράφων"

 στὴν βραχονησίδα) μέχρι τὸ τραγικὸ τέλος τῶν τριῶν 

μελῶν τοῦ

 ἑλληνικοῦ ἑλικοπτέρου καὶ τὴν ἀπόσυρση τῶν

 στρατιωτικῶν δυνάμεων.

 Στὴν οὐσία ὁ Ἀργύρης Ντινόπουλος εἶναι ὁ τελευταῖος ποὺ

 βρέθηκε στὰ Ἴμια πρὶν αὐτὰ μετατραποῦν σὲ γκρίζα ζώνη.

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός

Runciman Steven

Χάρις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἤ Χριστιανική θρησκεία ἦλθε στόν κόσμο αὐτό σέ μιὰ μοναδική στιγμή τῆς ἱστορίας του. Οἱ Ρωμαῖοι, εἶχαν μόλις ὁλοκληρώσει τήν κατάκτηση ὅλου τοῦ μεσογειακοῦ κόσμου, προσφέροντας ἔτσι μιὰ τεράστια ἔκταση, ὅπου ἄνθρωποι καί ἰδέες μποροῦσαν νά ταξιδεύουν ἀνεμπόδιστα. Περισσότερο ἴσως σημαντικό ἦταν τό γεγονός ὅτι στήν πολιτισμική ζωή αὐτῆς τῆς περιοχῆς δέσποζαν σοφοί καί διδάσκαλοι γαλουχημένοι στίς παραδόσεις τοῦ Κλασσικοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου. ἡ ἐξαιρετική ἐμβρίθεια τῶν φιλοσόφων, ἐπιστημόνων καί καλλιτεχνῶν, ποὺ ἀρχικῶς συναντᾶμε στίς περιοχές τοῦ Αἰγαίου πελάγους, ἁπλώθηκε, χάρις στήν τόλμη τῶν Ἑλλήνων καί τίς κατακτήσεις τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, σέ ὅλες τίς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Οἱ μεγάλες καί ἐπιφανεῖς πόλεις ποὺ εἶχαν ἀνθήσει στό πέρασμα τῶν Μακεδόνων, ἰδιαιτέρως ἡ Ἀλεξάνδρεια στήν Αἴγυπτο, τώρα διέθεταν σοφούς ἀναθρεμμένους στήν Ἑλληνική παράδοση, ποὺ εἶχε ἐμπλουτισθεῖ καί ἀπό τίς παραδόσεις τῶν παλαιοτέρων αὐτοκρατοριῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ Ρώμη καί οἱ δορυφόροι της προσέβλεπαν στήν Ἑλλάδα γιά τήν πολιτισμική ὑποδομή τους.

Ἔτσι ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία ἀπό τά πρῶτα της χρόνια εἶχε νά ἀντιμετωπίσει τήν πρόκληση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τί ἐννοοῦμε μέ τόν ὅρο "Ἑλληνισμός"; Δέν εἶναι ταυτόσημος μέ τόν Ἑλληνικό Ἐθνισμό, ἄν καί οἱ σημερινοί Ἕλληνες δικαίως μποροῦν καί διεκδικοῦν τήν συγγένεια μέ τούς διανοητές καί καλλιτέχνες τῆς Κλασσικῆς Ἑλλάδος, τῶν ὁποίων τήν γλώσσα καί τήν γῆ κληρονόμησαν. Νομίζω πὼς Ἑλληνισμός εἶναι βασικῶς μιὰ στάση τοῦ νοῦ, ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ἑρμηνείας τοῦ κόσμου στόν ὁποῖο ζοῦμε, ἡ ἐπιμονή γιά τήν γνώση ὅλων τῶν φαινομένων του καί ἡ ἐλπίδα πὼς μποροῦμε νά κατανοήσουμε τά λάθη, τίς θλίψεις καί τίς τραγωδίες του, πράγμα ποὺ τελικῶς θά μᾶς καταστήσει ἱκανούς νά φθάσουμε στήν ἁρμονία ποὺ τό ἀνθρώπινο γένος πρέπει νά ποθεῖ. Ἦταν ἕνα τρομακτικό καθῆκον. Πολλοί Ἕλληνες φιλόσοφοι - καί πολλοί φιλόσοφοι σήμερα - ἦσαν εἰλικρινά ἀπαισιόδοξοι. Ὅμως ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστιανισμοῦ φάνηκε σέ ἄλλους νά προσφέρει μιὰ λύση. Ἡ αὐστηρή ἐμμονή του στίς ἠθικές ἀξίες, σέ συνδυασμό μέ τήν ἔμφαση ποὺ ἔδινε στήν ἀγάπη καί τήν πίστη του στήν τελική λύτρωση, γοήτευσε πολλούς στοχαστές. Ἀλλά γιά νά γίνει ἀποδεκτός στόν κόσμο τῆς διανοήσεως ὄφειλε νά συνταυτισθεῖ τρόπον τινα μέ τόν κυρίαρχο Ἑλληνισμό. Καί ἦταν τό μεγάλο ἐπίτευγμα τῶν πρώτων Χριστιανῶν Πατέρων, κυρίως, νομίζω, τῶν Καππαδοκῶν, τό ὅτι μπόρεσαν καί ἐξέφρασαν τό Χριστιανικό δόγμα μέ ὅρους ποὺ ἦσαν ἀποδεκτοί ἀπό τούς φιλοσόφους. Οἱ δέ μεγάλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι πρόσφεραν τό φιλοσοφικό ὑπόβαθρο, τό ὁποῖο χρειαζόταν ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ συμμαχία μέ τόν Ἑλληνισμό διασφάλισε τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου καί τήν μεγάλη ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐμφανίζονταν τάσεις ποὺ ἀπέρριπταν τήν Ἑλληνική προσέγγιση. Ἦσαν οἱ πιστοί ποὺ ἔμεναν ἀποκλειστικά στό ἑβραϊκό ὑπόβαθρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ φονταμενταλιστές, ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα, καί ποὺ ἐπέμεναν στήν αὐστηρή τηρήση ἄκαμπτων ἠθικῶν κανόνων καί τελετουργικῶν τυπικῶν καί στήν κατά γράμμα ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Περισσότερο ἀξιοσημείωτη καί καθοριστική εἶναι ἀκόμη ἡ γενική τάση τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καί τῶν διαδόχων τους νά υἱοθετοῦν μία ἄκαμπτη στάση στήν θεολογία τους. Τοῦτο ὀφείλεται στίς ἱστορικές συγκυρίες.

Ὅταν ἡ Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία κατέρρευσε ἀπό τίς βαρβαρικές καταλήψεις, ἦσαν οἱ δυτικές, λιγότερο πολιτισμένες, ἐπαρχίες, ποὺ ἔπεσαν πρῶτες στά βαρβαρικά χέρια. Κι ὅταν οἱ Ρωμαῖοι διοικητές ἀναγκάσθηκαν νά παραιτηθοῦν, ἡ μόνη ἐναπομείνασα μορφωμένη τάξη ἦταν ὁ κλῆρος. Αὐτός δέν περιορίσθηκε μόνο στό καθῆκον του νά μεταστρέψει στόν Χριστιανισμό τούς εἰσβολεῖς. Ἐπί πλέον προμήθευσε τούς νέους ἄρχοντες μέ ἐγγραμμάτους ὑπαλλήλους καί, πρό πάντων, νομικούς. Ὁ νόμος ἦταν ἡ μεγάλη συμβολή τῶν Ρωμαίων στόν πολιτισμό. Πλήν ὅμως ἡ ἄκαμπτη ἐφαρμογή του ἦταν ἀντίθετη πρός τήν παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ Ρωμαῖοι θεολόγοι ἀπαιτοῦσαν ἀκριβεῖς φόρμουλες καί λογικά ἐπιχειρήματα, ὅπως ἀναπτύχθηκαν ἀπό ἐκεῖνον τόν ἀξιόλογο διανοητή, τόν Θωμᾶ Ἀκινάτη.

Στίς Ἀνατολικές ἐπαρχίες ὅμως, στό Βυζάντιο, οἱ νομικοί δέν ἀνῆκαν στόν κλῆρο, ἦσαν λαϊκοί, καί μιὰ πιό φιλελεύθερη θεολογία ἦταν ἐπιτρεπτή, ἐνῶ τηροῦνταν ἀνέπαφα τά θεμελιώδη Χριστιανικά δόγματα, τό δόγμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τό δόγμα τῆς Σωτηρίας. Πρό πάντων, ἐνῶ οἱ Δυτικές Ἐκκλησίες δέν αἰσθάνονταν ποτέ ἄνετα μέ τούς μυστικούς ποὺ ἐμφανίζονταν στούς κόλπους των -ἄν καί δέν ἦταν δυνατόν νά μήν ἀναγνωρίσουν τήν ἁγιότητα κάποιων μορφῶν, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ καί ἡ Ἁγία Τερέζα τῆς Ἀβίλα- στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία ὁ μυστικός ἦταν ἐλεύθερος νά βρεῖ τόν δικό του δρόμο πρός τήν σωτηρία. Ἐδῶ εἶχε διατηρηθεῖ ἡ Ἑλληνική στάση. Δέν ὑπῆρξε ποτέ καμία σοβαρή προσπάθεια νά ἐμποδιστεῖ ἡ προσωπική ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.

Σέ αὐτόν τόν βαθμό ἡ παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔχει ἐπιζήσει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. καί νομίζω πὼς εἶναι ἀκόμη ἀπαραίτητη σήμερα. Ἡ προσπάθεια τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν νά ἐκσυγχρονίζουν τήν θρησκεία περιορίζει τό αἰώνιο μήνυμά της καί ἡ μέριμνα νά ὑποτάξουν τήν θεολογία στήν λογική συμφώνως πρός τά σύγχρονα κοσμικά στερεότυπα ἁπλῶς ὁδηγεῖ τόν λαό τοῦ Θεοῦ στόν ἀγνωστικισμό ἤ ἀκόμη καί τόν ἀθεϊσμό. Ἄν ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι διατηρήσουν τήν συμμαχία τους μέ τόν Ἑλληνισμό, θά μπορέσουν νά διατηρήσουν τήν πνευματικότητά τους. Ἴσως μετά ἀπό ἕναν αἰώνα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θά εἶναι ἡ μόνη ἀπό τίς μεγάλες Χριστιανικές Ἐκκλησίες ποὺ θά ἔχει ἐπιζήσει, ἀφοῦ μόνη αὐτή θυμᾶται πὼς ἡ θρησκεία εἶναι μυστήριο, καί πὼς ὁ Χριστιανός, βοηθούμενος ἀπό τούς φιλοσόφους καί τούς θεολόγους τοῦ παρελθόντος καί ὄχι τρομοκρατούμενος ἀπό αὐτούς, δύναται νά ἀκολουθήσει τίς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καί μαζί μέ τούς ὁμοπίστους ἀδελφούς του, παραμένοντας εὐπειθές τέκνο τῆς Ἐκκλησίας του, νά βρεῖ τόν δικό του δρόμο πρός τήν σωτηρία.

Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθολογισμός

Μπαμπινιώτης Γεώργιος (Καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου 'Αθηνῶν)

Ὀρθοδοξία καὶ Ὁρθολογισμὸς μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν


Ἔχουμε, ἀλήθεια, σκεφτεῖ γιατί μιά γιορτή Παιδείας, ἕνας κατ' ἐξοχήν ἑορτασμός τοῦ πνεύματος, τῆς γνώσης καί τῆς καλλιέργειας ταυτίζεται στήν Ἑλλάδα μέ μιά γιορτή θρησκευτική, μιά γιορτή τιμῆς πρός τούς θεμελιωτές τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης; Γιατί συνεορτάζονται Παιδεία καί Τρεῖς Ἱεράρχες καί ὄχι λ.χ. Παιδεία καί πατριάρχης Φώτιος, μιά μεγάλη παιδευτική μορφή τοῦ Βυζαντίου, ἤ Παιδεία καί Εὐστάθιος ἤ Παιδεία καί Εὐγένιος Βούλγαρης; Εἶναι σύμπτωση; Εἶναι συμβολισμός; Εἶναι ἰδεολόγημα; Ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι ὅτι ὁ συνεορτασμός αὐτός ὄχι μόνον δέν εἶναι συμπτωματικός ἤ προϊόν ἰδεολογήματος, ἀλλά εἶναι συσχετισμός οὐσίας, ἀπόρροια βαθύτερης πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς σχέσης ταυτότητας καί ἱστορικῆς συνείδησης αὐτῆς τῆς χώρας.

Θεωρῶ ὅτι ὁ συνεορτασμός πηγάζει ἀπό μιά σαφή πολιτισμική παραδοχή καί ἐκδοχή τῆς Παιδείας μας: ὅτι ἡ ἑλληνική Παιδεία στηρίχτηκε σέ δύο παιδευτικούς ἄξονες, στόν ὀρθολογισμό καί στήν ὀρθοδοξία. Μέ ἄλλους ὅρους, στηρίχτηκε: στή σπουδή τῆς ἑλληνικῆς ὀρθολογικῆς σκέψης, ὅπως θεμελιώθηκε στά μεγάλα κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς διανόησης, καί στή σπουδή τῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης πίστης, ὅπως θεμελιώνεται στή διδασκαλία τῆς Κ. Διαθήκης καί ἑρμηνεύεται στά μεγάλα κείμενα τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, στά κείμενα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ἑλληνική σύλληψη τῆς Σχολικῆς Ἐκπαίδευσης συνδυάζει ἀπό παλιά δύο παιδευτικές ἀρχές: τήν ἑλληνικότητα καί τή χριστιανική πίστη, ὅ,τι ὀνομάσθηκε ἑλληνοχριστιανικό ἰδεῶδες. Πρόκειται γιά ἕνα ἰδεῶδες, πού δέν ἀμφισβητήθηκε βεβαίως, ὅταν τό ὑποστήριζε ὁ Νεοελληνικός Διαφωτισμός μέ ἐπικεφαλῆς τόν Κοραή καί τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους, ἱερωμένους τούς περισσότερους (τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, τόν Νεόφυτο Δούκα, τόν Ἄνθιμο Γαζῆ, τόν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο, τόν Νεόφυτο Βάμβα κ.ἄ.), οὔτε ὅταν τό ὑποστήριξαν ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Κολοκοτρώνης καί ἄλλοι ἀγωνιστές. Ἀμφισβητήθηκε ἀργότερα, ὅταν παρασυνδέθηκε μ' ἕναν ἔντονο συντηρητισμό στήν ἐκπαιδευτική πράξη, καί ὡς ὅρος ἀπαξιώθηκε συγκυριακά ὅταν χρησιμοποιήθηκε προπαγανδιστικά στή δικτατορία τοῦ Παπαδόπουλου ὡς ἐθνικιστικό σύνθημα. Τά πάντα, εἶναι γνωστό, μποροῦν νά στρεβλωθοῦν καί νά ἀπαξιωθοῦν, ἄν ἀποτελέσουν ἀντικείμενο σκοπιμοτήτων καί προκάλυμμα διαφορετικῶν προθέσεων. Σήμερα εἶναι, νομίζω, πλέον καιρός ἡ λέξη ἑλληνοχριστιανικός νά "ἀποχαρακτηρισθεῖ" πολιτικά καί ἰδεολογικά, μέ ἐξαίρεση τίς ἱστορικές ἀναφορές στήν περίοδο τῆς Ἑπταετίας, καί νά ἐπανακτήσει τό πρωτογενές καί οὐσιαστικό ἐννοιολογικό καί σημασιολογικό περιεχόμενό της, πού εἶναι ἡ ἀναφορά στό δίπολο ἑλληνικότητας καί χριστιανισμοῦ, κλασικοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθολογισμοῦ καί χριστιανικῆς ὀρθοδοξίας.

Κι αὐτό γιατί οἱ τρεῖς αὐτοί γίγαντες τῆς πατερικῆς θεολογίας μέσα ἀπό τή βαθιά χριστιανική τους πίστη καί τό θεϊκό χάρισμα, "τή θεία χάρη" νά ἀποτελέσουν τούς κύριους καί αὐθεντικούς (μετά τόν Παῦλο) ἑρμηνευτές τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, νά ὁρίσουν τήν ὀρθόδοξη διάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶχαν τό πρόσθετο προνόμιο νά ἀκονήσουν τό πνεῦμα τους στά μεγάλα κείμενα τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καί τῆς ρητορικῆς, σέ γλώσσα ἑλληνική καί σέ μεγάλες Σχολές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στή Φιλοσοφική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος, στήν Ἀντιόχεια κοντά στόν Λιβάνιο ὁ Ἰωάννης. Ἔτσι, ἦταν λογικό νά γίνουν καί οἱ φυσικοί ὑποστηρικτές τῆς παιδευτικῆς σύζευξης τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων μέ τά χριστιανικά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Μέ τή θητεία τους στά ἑλληνικά γράμματα δέν ἀπαρνήθηκαν τήν ἴδια τους τήν ὕπαρξη, τή χριστιανική πίστη, μέ τήν ὁποία ταυτίστηκαν καί τήν ὁποία ὑπερασπίστηκαν καί στερέωσαν μέ τήν ἴδια τή ζωή καί τό ἔργο τους. Οὔτε ὅμως πρόδωσαν τήν καλλιέργεια πού ἀπέκτησαν ἀπό τήν ἀναστροφή τους μέ τόν ἑλληνικό στοχασμό. Αὐτοί ἦταν πού τόλμησαν νά ὑποστηρίξουν τήν ἀνάγκη ἐπαφῆς τοῦ Χριστιανοῦ, ἰδίως τῶν νέων, μέ τήν ἑλληνική παιδεία, μέ τά ἑλληνικά κείμενα: "καί ποιηταῖς καί λογοποιοῖς καί ρήτορσι καί πᾶσιν ἀνθρώποις ὁμιλητέον, ὅθεν ἄν μέλλη πρός τήν τῆς ψυχῆς ἐπιμέλειαν ὠφέλειάν τις ἔσεσθαι". Ὁ Μ. Βασίλειος δέν διστάζει νά πεῖ γιά τόν Ὅμηρο: "πᾶσα μέν ἡ ποίησις τῷ Ὁμήρῳ ἀρετῆς ἐστιν ἔπαινος, καί πάντα αὐτῷ πρός τοῦτο φέρει". Καί χρειάζεται θάρρος γιά νά χαρακτηρίσει κανείς ὡς ἀπληροφόρητους, ὡς "κακῶς εἰδότες", ὅσους θεωροῦν "τήν ἔξωθεν (παιδείαν, δηλ. τήν θύραθεν, τήν ἑλληνική) ὡς ἐπίβουλον καί σφαλεράν καί Θεοῦ πόρρω βάλλουσαν" καί νά λέει ἀπαξιωτικά "οὔκουν ἀτιμαστέον τήν παίδευσιν (ἐννοεῖ τήν ἑλληνικήν), ὅτι τοῦτο δοκεῖ τισιν".

Ἄν γεφυρώθηκε τό χάσμα ἀνάμεσα στήν ἀπέχθεια τῶν νεοφώτιστων Χριστιανῶν πρός τήν εἰδωλολατρία τῶν Ἑλλήνων καί τά ἀσεβῆ ἑλληνικά γράμματα (Ἕλλην, μή τό ξεχνᾶμε σήμαινε "εἰδωλολάτρης", τό ἴδιο ὅπως καί ἡ λέξη ἐθνικός) καί στήν, ἀπό τήν ἄλλη μεριά, περιφρόνηση τῶν Ἑλλήνων γιά τούς ἀπαίδευτους Χριστιανούς, αὐτό ἔγινε μόνο χάρις στή σθεναρή στάση, τό κύρος καί τήν πρακτική τῶν τριῶν Μεγάλων ἑλληνοσπουδασμένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Στήν προσέγγιση μάλιστα πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα συνέβαλε καί ἡ υἱοθέτηση καί καθιέρωση τῆς ἀττικιστικῆς μορφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας (ἀντίθετα πρός τήν ἁπλούστερη ἑλληνιστική Κοινή, στήν ὁποία εἶναι γραμμένο τό Εὐαγγέλιο). Μέσα ἀπό αὐτήν ἡ πρόσβαση πρός τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα ἔγινε εὐκολότερη.

Ἡ θέση τῶν τριῶν μεγάλων πνευματικῶν μορφῶν καί διδασκάλων τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ἦταν προϊόν μιᾶς βαθύτερης εἰλικρινοῦς βιωματικῆς κατάφασης πρός τόν Θεό, πρῶτα καί πάνω ἀπ' ὅλα, μέ τήν τριαδική χριστιανική του σύλληψη, πρός τόν ἄνθρωπο, τό τέλειο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρός τό πνεῦμα, πού κατ' ἐξοχήν συνδέει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Δημιουργό του, καί πρός τήν καλλιέργεια του πνεύματος μέσα ἀπό τά διδάγματα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἀλλά καί μέ τήν κατάκτηση τῆς γνώσης καί τήν ἄσκηση τῆς κρίσης καί τῆς γλωσσικῆς ἔκφρασης ἀκόμη, ἡ ὁποία - γιά τούς τρεῖς μεγάλους διανοητές Χριστιανούς - περνάει μέσα ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία καί τά ἑλληνικά κείμενα. Ἔτσι, στή διδασκαλία τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πατέρων ἡ ὀρθολογική σκέψη τῆς Δύσης συνδυάσθηκε καί συμφιλιώθηκε μέ τήν ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς, μέ τήν ἀποκάλυψη τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας στόν ἀνατολικό χῶρο, ἐνῶ ὁ οἰκουμενικός χαρακτήρας τῆς χριστιανικῆς πίστης κάλυψε καί καλύπτει Ἀνατολή καί Δύση.

Μπορῶ μετά ἀπό αὐτές τίς σκέψεις νά μήν ἐπαναλάβω, ἔστω καί ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι εἶναι τραγικό σφάλμα νά μή διδάσκονται στά σχολεῖα μας ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα κειμένων τῶν μεγάλων αὐτῶν μυσταγωγῶν τῆς Παιδείας μας;

Πρόσωπα Φωτός

                                                                 

Θα σας αφηγηθώ ένα θαύμα που ζω:

Ενώ ο όφις συνεχίζει να πειράζει και να κερδίζει τους απογόνους της Εύας,
ο Νέος Αδάμ  ήλθε εδώ «νικών και ίνα νικήση».Ο φωτισμός του ανθρώπου,
που δέχεται το Πνεύμα το Άγιο στην καρδιά του, μεταμορφώνει και την
αφρικανική φύση σε κήπο της Εδέμ, προσκαλώντας εκεί τους νοσταλγούς του
 Παραδείσου.

«Εγώ ειμί το Φως του κόσμου». Απολαμβάνουμε αυτό το Φως, που όταν το
 αισθητό, κάνει να ανθίσουν τα πιο όμορφα λουλούδια, αρωματίζει τα πιο
γλυκά φρούτα, λάμπει τονίζοντας παντού γύρω μας τα πιο αρμονικά χρώματα.

Όταν το Φως πηγάζει από το πρόσωπο Του «ως ο Ήλιος», τότε γλυκαίνει τις
 ψυχές το μέλι και κάνει τους μαύρους «δερμάτινους χιτώνες» των έγχρωμων
αδελφών μας «λευκούς ως το Φως».

         













                   
    

Βλέπω στους νεοφώτιστους τα μαύρα πρόσωπα τους να λάμπουν ακτινοβολώντας τη
 Χάρη του Πνεύματος του Αγίου που δέχονται το Μυστήριο.

Κάτω από τον ήλιο του ισημερινού οι σταγόνες του νερού της βαπτίσεως μαζί με τον
 ιδρώτα γίνονται διαμάντια στα μέτωπα τους.

Φωτεινά τα μάτια τους ακτινοβολούν το Φως του Χριστού που «φαίνει πάσι».

Πρόσωπα φωτός ανεκφράστου, χαρά και ηδονή ψυχών που βιώνουν στο
περιβάλλον του επίγειου 

παραδείσου την ανέσπερη ευτυχία του ουράνιου.

Ιερομόναχος Θεολόγος

πηγή

Άγιος Ηλίας ο Νέος Οσιομάρτυρας ο Αρδούνης

Ου πυρ φλέγει σε Hλία στεφηφόρε. Ένδον γαρ είχες πυρ Θεού της αγάπης.

Βιογραφία Ο Άγιος Ηλίας γεννήθηκε στην Καλαμάτα από γονείς ευσεβείς. Έκανε το επάγγελμα του κουρέα και είχε μεγάλη υπόληψη από τους προεστούς της Καλαμάτας. Μιλώντας κάποτε σ' αυτούς, τους προέτρεψε να ενεργήσουν για να ελαφρυνθούν οι φόροι που επιβάλλουν οι Τούρκοι στους χριστιανούς, διότι αλλιώς κινδυνεύουν να αρνηθούν την πίστη των πατέρων τους. Κατά τη συζήτηση δημιουργήθηκε λογομαχία και ο Αρδούνης παρουσιάστηκε στον κριτή και απαρνήθηκε τη χριστιανική πίστη. Ελεγχόμενος όμως από τη συνείδηση του, πήγε στο Άγιο Όρος, όπου μόνασε για 8 χρόνια, ασκούμενος στην αρετή, την προσευχή και την προετοιμασία για το μαρτύριο. Επανήλθε λοιπόν στην Καλαμάτα, παρουσιάστηκε στον κριτή και ομολόγησε μπροστά του τη χριστιανική πίστη. Παρά τις κολακείες και τα φρικτά βασανιστήρια, ο Ηλίας έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Έτσι στις 31 Ιανουαρίου 1686 μ.Χ., τον έκαψαν ζωντανό. Η τίμια κάρα του νεομάρτυρα αυτού, είναι θησαυρισμένη στην Ιερά Μονή Βουλκάνου της Μεσσηνίας.

Συναξαριστής 31 Ιανουαρίου

Οἱ Ἅγιοι Κῦρος καὶ Ἰωάννης οἱ Ἀνάργυροι, καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία

 

Ὁ Ἅγιος Κῦρος, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (292), πῆγε σὲ μοναστήρι ποὺ ἦταν στὸν Ἀραβικὸ κόλπο. Ἡ φήμη δὲ τῆς θαυματουργικῆς χάριτος μὲ τὴν ὁποία ἦταν προικισμένος, ἔφερε σ᾿ αὐτὸν συμμοναστὴ τὸν Ἰωάννη (ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας), στολισμένο ἐπίσης μὲ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα.

Οἱ δυὸ Ἅγιοι, μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸ Σωτῆρα Χριστό, γιάτρευαν θαυματουργικὰ κάθε πάσχοντα ποὺ πήγαινε στὸ ἐρημητήριό τους. Αὐτὸ δὲν εἶναι παράξενο, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε: «Ἀμήν, λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει». Δηλαδή, ἀλήθεια σᾶς λέω, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σὲ μένα, τὰ ὑπερφυσικὰ ἔργα ποὺ κάνω ἐγὼ θὰ τὰ κάνει καὶ ἐκεῖνος, καὶ μάλιστα μεγαλύτερα κι ἀπὸ αὐτά.

Ὅμως, ὁ Κῦρος καὶ ὁ Ἰωάννης δὲν ἦταν ἀποκλειστικὰ κλεισμένοι στὰ κελλιά τους. Ἔμαθαν ὅτι σε κάποια πόλη οἱ εἰδωλολάτρες ἔπιασαν μία χήρα γυναῖκα, τὴν Ἀθανασία, μὲ τὶς τρεῖς νεαρὲς θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία, καὶ εἶχαν σκοπὸ νὰ τὶς βασανίσουν.

Τότε, οἱ δυὸ Ἅγιοι ἄφοβα πῆγαν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ μὲ τὰ λόγια τους ἐνδυνάμωσαν καὶ παρακίνησαν τὶς τέσσερις γυναῖκες στὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου. Ἐξ αἰτίας ὅμως αὐτοῦ, οἱ εἰδωλολάτρες, μαζὶ μὲ τὶς γυναῖκες ἀποκεφάλισαν καὶ τοὺς δυὸ Ἁγίους.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.

Ὁ Οἶκος Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.

Κάθισμα 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Οὐϊκτωρῖνος, Οὐΐκτωρ, Νικηφόρος, Κλαύδιος, Διόδωρος, Σαραπῖνος καὶ Παππίας

Ἦταν ὅλοι Κορίνθιοι καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Διατάχθηκαν ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό, ἀλλ᾿ αὐτοὶ τὸν ὁμολόγησαν γενναῖα. Τότε ὁ ἀνθύπατος Τέρτιος τοὺς ὑπέβαλε σὲ φρικτὰ μαρτύρια, ποὺ μπροστὰ τοὺς οἱ Ἅγιοι ἔμειναν ἄφοβοι καὶ ἀμετακίνητοι, ἄξιοι τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ θεμελιωτῆ τῆς Ἐκκλησίας τους.

Καὶ πέθαναν μὲ τὴν σειρά, κάτω ἀπὸ τὸν ὡραῖο οὐρανὸ τῆς πατρίδας τους, χωρὶς νὰ λυπηθοῦν καθόλου. Ἀντίθετα μάλιστα, χαίρονταν διότι ὁ θάνατος αὐτὸς θὰ τοὺς ἔφερνε, ἐκεῖ ὅπου λάμπει ὁ ἀνέσπερος Ἥλιος καὶ ἁπλώνονται τὰ ἀνέκφραστα καὶ ἄπειρα καὶ ἀθάνατα κάλλη καὶ θέλγητρα τῆς θείας βασιλείας. Ἔτσι οἱ μὲν Οὐΐκτωρινος, Οὐΐκτωρ καὶ Νικηφόρος πέθαναν, ἀφοῦ τοὺς συνέτριψαν τὰ μέλη, ὁ Κλαύδιος πέθανε, ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια, ὁ Διόδωρος ῥίχτηκε στὴ φωτιά, τοῦ Σαραπίνου ἔκοψαν τὸ κεφάλι καὶ τὸν Παππία τὸν ἔπνιξαν μέσα στὴ θάλασσα.

---

 

Ἡ Ἁγία Τρυφαίνη

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κύζικο καὶ εἶχε πατέρα Συγκλητικὸ ὀνομαζόμενο Ἀναστάσιο, μητέρα δὲ τὴν εὐσεβὴ καὶ ἐνάρετη Σωκρατία, χριστιανή. Ἔτσι ἡ κόρη ἀνατράφηκε μὲ τὴν ἐνθουσιώδη φλόγα τῆς πίστης καὶ ἔγινε ἀληθινὴ ἡρωΐδα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ γενναιότητά της φάνηκε σ᾿ ἕναν διωγμό. Γιὰ νὰ ἐνθαῤῥύνει τοὺς ἀσθενέστερους καὶ γιὰ νὰ ἀπελπίσει τοὺς εἰδωλολάτρες, παρουσιάστηκε μόνη της καὶ γνωστοποίησε ὅτι εἶναι χριστιανὴ καὶ κήρυξε τὸν βέβαιο θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τόλμη της αὐτὴ τὴν ὁδήγησε στὸ μαρτύριο.

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς δοκιμασίες, ποὺ ὑπέμεινε μὲ θαυμαστὴ ὑπομονή, ῥίχτηκε στὰ ἄγρια θηρία. Τότε, ταῦρος ἄγριος ὅρμησε ἐναντίον της καὶ τὴν διέσχισε, χωρὶς αὐτὴ νὰ κάνει καμιὰ κίνηση διαφυγῆς. Ἔτσι ἔνδοξα πῆρε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης

 

Γεννήθηκε στὴν Καλαμάτα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ κουρέα καὶ εἶχε μεγάλη ὑπόληψη ἀπὸ τοὺς προεστοὺς τῆς Καλαμάτας. Μιλῶντας κάποτε σ᾿ αὐτούς, τοὺς προέτρεψε νὰ ἐνεργήσουν γιὰ νὰ ἐλαφρυνθοῦν οἱ φόροι ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ Τοῦρκοι στοὺς χριστιανούς, διότι ἀλλιῶς κινδυνεύουν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους.

Κατὰ τὴν συζήτηση δημιουργήθηκε λογομαχία καὶ ὁ Ἀρδουνης παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ καὶ ἀπαρνήθηκε τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἐλεγχόμενος ὅμως ἀπὸ τὴν συνείδησή του, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου μόνασε γιὰ 8 χρόνια, ἀσκούμενος στὴν ἀρετή, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν προετοιμασία γιὰ τὸ μαρτύριο.

Ἐπανῆλθε λοιπὸν στὴν Καλαμάτα, παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ καὶ ὁμολόγησε μπροστά του τὴν χριστιανικὴ πίστη. Παρὰ τὶς κολακεῖες καὶ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια, ὁ Ἠλίας ἔμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του. Ἔτσι στὶς 31 Ἰανουαρίου 1686, τὸν ἔκαψαν ζωντανό. Ἡ τίμια κάρα τοῦ νεομάρτυρα αὐτοῦ, εἶναι θησαυρισμένη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βουλκάνου τῆς Μεσσηνίας.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Νέος ἐν Πάρῳ

 

Διακρίθηκε στὴν εὐσέβεια σὰν μοναχὸς καὶ τιμᾶται σήμερα στὶς Κυκλάδες ὡς Ὅσιος. Γεννήθηκε στὰ Ἰωάννινα στὶς 31 Ἰανουαρίου 1800 καὶ τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του ἦταν Ἀθανάσιος. Σὲ ἡλικία ἐννέα ἐτῶν πῆγε στὶς Κυδωνιὲς τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου σπούδασε στὴν ἐκεῖ ὀνομαστὴ σχολὴ τῆς πόλης, ἔχοντας διδάσκαλο τὸν Γρηγόριο Σαράφη.

Τὸ 1815 ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, μαζὶ μὲ κάποιο γέροντα ἀπὸ τὴν Ζαγορά, ὀνόματι μοναχὸς Δανιήλ, ποὺ ὑπῆρξε χειραγωγός του κατὰ τὴν παιδικὴ καὶ ἐφηβικὴ ἡλικία του, καὶ ὅπου στὴ συνέχεια ἔγινε μοναχός. Μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια οἱ δυὸ μοναχοί, ἔφυγαν καὶ ἦλθαν στὴ Μονὴ Πεντέλης καὶ ἀπὸ κεῖ στὶς Κυκλάδες. Ὁ Ἀρσένιος, κυρίως ἔδρασε στὴν Πάρο καὶ τὴν Φολέγανδρο, ὅπου δίδαξε γιὰ κάποιο διάστημα στὴ σχολὴ ἑλληνικῶν γραμμάτων, ποὺ εἶχε ἱδρυθεῖ στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.

Τὸ περισσότερο ὅμως τῆς ζωῆς του τὸ πέρασε στὴν Πάρο, ἀφοσιωμένος σὲ πνευματικὰ ἔργα καὶ ἰδίως στὴν ἐξομολόγηση. Ἀπεβίωσε, τὴν 31η Ἰανουαρίου τοῦ 1877 στὴν ἐν Πάρῳ γυναικεία Μονὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπου διετέλεσε πνευματικὸς πατήρ. Ὁ λαός, ἰδίως τῆς Πάρου, τίμησε, τὸν Ἀρσένιο καὶ ζωντανὸ ὡς Ὅσιο, μετὰ δὲ τὸν θάνατό του ἀνηγέρθη ναΐσκος στὴν Πάρο, στὸν ὁποῖο περιλαμβάνεται ὁ τάφος του. Ἀναφέρονται δὲ καὶ θαύματα αὐτοῦ.


 

Απολυτίκιον Ἦχος α'Τῆς Ἠπείρου τήν δόξαν καί τῆς Πάρου τό καύχημα,
τῆς Μονῆς τοῦ Δάσους προστάτην σέ τιμῶμεν, Αρσένιε.
Ώς ἄγγελος γάρ ὤφθης ἐπὶ γῆς ἀσκήσει οὐρανίων ἀρετῶν,
διά τοῦτο ἐδοξάσθης παρά Θεοῦ θαυμάτων πάτερ χάρισει.
Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ ,
Δόξα τῷ σέ θαυμαστώσαντι,
Δόξα τῷ δωρησαμένω σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

---

 

Ἅγιος Aed ἀπό τό Ferns 

Ὁ Ἅγιος Aed γεννήθηκε στό Inisbrefny (ἕνα νησί στή λίμνη Templeport) περί τό 550 μ.×. Ὁ πατέρας τοῦ ὀνομαζόταν Setna καί ἡ μητέρα τοῦ Eithne.

Ὁ Ἅγιος Aed ἦταν ἕνας ἀπό τούς πρώτους ἐπισκοπους τῆς πόλης Ferns στήν Ἰρλανδία καί ἴδρυσε μοναστήρια στό Drumlane, κοντά στό Milltown, στό Ferns, στό Disert-Nairbre καί στό Rossinver.

Κοιμήθηκε στίς 31 Ἰανουαρίου 632 μ.Χ.
 

---

 

Ὅσιος Νικήτας ἐκ Κιέβου

 

Ὁ Ὄσιος Νικήτας καταγόταν ἀπό τήν Ρωσία καί ἦταν κατά σάρκα ἀδελφός τοῦ Ὁσίου Νίκωνος (τιμᾶται 23 Μαρτίου), ἡγουμένου τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. Μόνασε στή μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἀλλά τό ἀνυπάκουο τοῦ χαρακτήρα τοῦ τόν ὁδήγησε στό νά ἐγκαταλείψει τήν κοινοβιακή ζωή καί τούς Πατέρες καί νά ζήσει, ὦς μοναχός, ἀπομονωμένος σέ ἕνα κελί πού ἔφτιαξε για τόν ἑαυτό του. Ὁ Ὄσιος Νίκων, πού δέν ἔδωσε τήν εὐλογία του για τήν ἀπομάκρυνση τοῦ μοναχοῦ Νικήτα εἶδε μέ θλίψη τήν πράξη του καί περιμενε μέ φόβο τήν τιμωρία τῆς παρακοῆς του. Πράγματι, ἡ δοκιμασία δέν ἄργησε νά ἔλθει. Μια μέρα καί ἐνῶ ὁ Ὅσιος Νικήτας προσευχόταν, ὀ διαβολος μεταμορφωμένος σέ Ἄγγελο Κυρίου, παρουσιάσθηκε μπροστά του καί τοῦ εἶπε νᾶ μήν προσεύχεται πλέον, ἀλλά νᾶ μελετᾶ τίς Ἁγίες Γραφές. Τό ἔργο τῆς προσευχῆς θά ἀναλάμβανε ἀντί τοῦ Ὁσίου ὀ ψευτοάγγελος. Ὁ Ὄσιος ὑπέκυψε στόν πειρασμό. Νόμισε ὄτι κατά θεία παραχώρηση καί λόγω τῶν ἀσκητικῶν τοῦ ἀγώνων ὁ Θεός τοῦ χάρισε αὐτῆ τή μεγάλη δωρεά. Ἔτσι σταμάτησε τήν προσευχή καί ἄρχισε τή μελέτη. Μελέτη ὄμως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ χωρίς προσευχῆ δέν γίνεται. Ἔτσι ἡ καρδιά τοῦ περιέπεσε σέ ἀκηδία καί πνευματικό λήθαργο, γι’ αὐτό δέν καταφερε νά τελειώσει οὖτε τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Ὁ Ὅσιος ἄρχισε ξαφνικά νά προφητεύει μόνο τά μέλλοντα κακά: κλοπές, ἐγκλήματα, κακές ἐνέργειες καί πράξεις, ὄλα δηλαδή ἐκεῖνα πού κατεργάζεται ὀ διαβολος, ὀ πατέρας τοῦ ψεύδους καί τῆς κακίας. Ἡ φήμη τοῦ ἀπλώθηκε παντοῦ καί ὅλοι τόν θαύμαζαν για τήν ἀκριβῆ ἐκπλήρωση τῶν προφητικῶν τοῦ λόγων. Οἰ Πατέρες τῆς μονῆς ἄρχισαν νᾶ καταλαβαίνουν ὄτι ὁ Ὅσιος Νικήτας εἶχε πέσει σέ πλάνη καί εἶχε ὁδηγηθεῖ ἀπό τόν σατανᾶ σέ ὀδό ἀπωλείας. Ἔτσι ξεκίνησαν θερμή προσευχή για νά φωτισθεῖ ὀ νούς τοῦ Ὁσίου καί νά σωθεῖ. Χάρη στήν προσευχή τῶν συνασκητῶν του, τῶν Ἁγίων ἐκείνων Πατέρων, ποῦ ἀπό ἀγάπη για τόν ἀνθρωπο προσεύχονταν καί για τόν ἀδελφό τους, ὁ νούς τοῦ Ὁσίου φωτίσθηκε καί ἄρχισε πάλι νά προσεύχεται καί νά βιώνει τούς ἀληθινούς καρπούς τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀσκήσεως. Ὁ Θεός ὄχι μόνο ἔκανε δεκτή τή μετανοιά του, ἀλλά καί τόν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας.

Λόγω τῆς ὀσιακῆς ζωῆς τοῦ ὀ Ἅγιος Νικήτας, τό ἔτος 1096 μ.Χ., ἐξελέγη Ἐπισκοπος Νόβγκοροντ. Ἀφού ποίμανε ἀξίως καί θεοφιλῶς τό ποίμνιό του, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1109 μ.Χ. καί τό ἱερό λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στόν ἱερό ναό τῶν Ἁγίων καί Δικαίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης τοῦ Νόβγκοροντ.

---

 

Ἅγιος Ἰούλιος ὁ Πρεσβύτερος ἔξ Αἰγίνης

Ὄπως ἀναφέρεται στό Συναξάρι του, ὁ Ἅγιος Ἰούλιος γεννήθηκε τό 330 μ.Χ. στήν Αἴγινα ἀπό εὔπορους καί εὐσεβεῖς γονεῖς πού τόν ἀνέθρεψαν μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Ἔμαθε τά ἐγκύκλια γράμματα στήν Αἴγινα καί στήν συνέχεια σπούδασε στήν Ἀθήνα, μαζί μέ τούς Ἁγίους Βασίλειο (βλέπε 1 Ἰανουαρίου) καί Γρηγόριο (βλέπε 25 Ἰανουαρίου). Ἀφού ἐπανέκαμψε στήν Αἴγινα, ἀποφάσισε μαζί μέ τόν διακονο Ἰουλιανό, νά μιμηθεῖ τόν Ἀποστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο καί νά κηρύξει τόν Χριστό. Ἔτσι οἰ δύο Ἅγιοι πήραν ἀποστολικές ράβδους καί παρέδωσαν τόν ἑαυτό τους στόν Κύριο. Ὁ Ἐπισκοπος τῶν Ἀθηνῶν χειροτόνησε τόν Ἰούλιο Πρεσβύτερο. Κοσμημένος μέ τήν χάρη τῆς ἱεροσύνης ἐξῆλθε μαζί μέ τόν διακονο Ἰουλιανό, για νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο καί νά βαπτίσει πολλούς Ἐθνικούς.

Στά τέλη τοῦ βίου τοῦ ἀναχώρησε στό Κούσιον τῆς λίμνης Ὄρτα, ὄπου μετᾶ ἀπό ἄσκηση καί προσευχή κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 401 μ.Χ., σέ ἠλικία 71 ἐτῶν

Ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης για το 666 και τον Αντίχριστο

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ (5/9/1925)

.........Ο μακαριστός Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929) στις 5 Σπτεμβρίου 1925 έστειλε μία επιστολή προς τον Σ. Βεργώνην, ο οποίος είχε ετοιμάσει μία πραγματεία στην οποία ασχολείτο με τον αριθμό 666 και τον Αντίχριστο. Μετά από 87 ολόκληρα χρόνια η επιστολή συνεχίζει να είναι επίκαιρη και εποικοδομιτική όπως μπορείτε να διαβάσετε στην συνέχεια.


.........Με πολλή χαρά πήρα μόλις αυτές τις μέρες από τον πατέρα Ιλαρίωνα, το πνευματικό τέκνο του αειμνήστου Σάββα ιερομόναχου, την επιστολή σας της 25ης Μαΐου.
.........Τη διάβασα με πολλή προσοχή και επαίνεσα, όπως και έπρεπε, τον ένθεο ζήλο σου και το ότι σαν καλός Χριστιανός ενδιαφέρθηκες να ερευνήσεις την Αγία Γραφή και να γράψεις μελέτη, όπου ασχολείσαι με τον αριθμό 666, πού υπονοεί τον Αντίχριστο.
.........Και όσον αφορά τους Χιλιαστές πού στηλιτεύεις, είσαι αξιέπαινος. Ο πανάγαθος Θεός, πού βλέπει την αγαθή σου πίστη και την καλή σου θέληση, δεν θα σε αφήσει να πέσεις σε πλάνες, όπως έπεσαν κάποιοι άλλοι, γιατί στηρίχθηκαν στο εγώ τους και θέλησαν να ερμηνεύσουν θέματα της Αποκαλύψεως του Ιωάννου του Θεολόγου.
.........Απόδειξη της ταπεινής ιδέας πού έχεις για τον εαυτό σου είναι ότι φοβήθηκες τις εκ δεξιών παγίδες του δολίου δράκοντος και δεν βασίστηκες στον εαυτό σου και στις απόψεις σου. Γι΄ αυτό και έκανες σαρανταλείτουργο και άλλες ιερές πράξεις και στη συνέχεια έγραψες και έστειλες αυτή τη μελέτη.
.........Σ΄ αυτό είσαι αξιέπαινος, διότι μιμήθηκες τον απόστολο Παύλο, πού αν και είχε βεβαιότητα για όσα δίδασκε, διότι τα διδάχθηκε κατευθείαν από τον ίδιο τον Σωτήρα μας Ιησού, όμως με τον φόβο μήπως τρέχει ή έτρεξε μάταια, πήγαινε κάθε χρόνο στα Ιεροσόλυμα για να καταθέσει στον Πέτρο και Ιάκωβο τις σκέψεις του. Έτσι καθοδηγούμενος έγινε πλέον αλάθητος φωστήρας της οικουμένης.
.........Επειδή λοιπόν μου εμπιστεύθηκες τα πάντα, αγαπητέ, και ζήτησες με ακράδαντη πίστη να σου πω αν η γνώμη πού εκθέτεις και το συμπέρασμα πού διατυπώνεις για τον αριθμό 666 έχει βάσεις ή όχι, σπεύδω να σου πω με κάθε ειλικρίνεια ό,τι οι άγιοι της Εκκλησίας Πατέρες αποφαίνονται περί αυτού.
.........Γενικώς μας συνιστούν προσοχή, να μην προχωρούμε σε ερμηνεία της Αποκαλύψεως του αγίου Ιωάννου σύμφωνα με τις δικές μας γνώμες, διότι όσοι μέχρι σήμερα από τους παλαιούς χρόνους αποπειράθηκαν να το κάνουν, απατήθηκαν οικτρά.
.........Επίσης όσοι καταφεύγουν σε αριθμούς και ισχυρίζονται ότι ο τάδε και τάδε αριθμός σημαίνουν τον ερχομό του Αντίχριστου ή και τον χρόνο, ματαιοπονούν χωρίς το παραμικρό όφελος. Όπως και να΄ ναι, αυτοί πού ασχολούνται με τέτοια θέματα είναι αδύνατο να μην πέσουν σε πολλές αλλόκοτες πλάνες.
.........Οι άγιοι Απόστολοι και όλοι οι μεγάλοι Πατέρες διαπιστώνουμε ότι άφησαν ανεξήγητη την ιερά Αποκάλυψη, διότι αυτή αναφέρει με ασαφή τρόπο τα μέλλοντα, τα οποία μόνο όταν πραγματοποιούνται αποκαλύπτονται.
.........Ο απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή κατακρίνει αυτούς πού παρατηρούν τους χρόνους και τους καιρούς. Γράφει: «Ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς! Φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς» (Γαλ. 4, 10-11).
.........Επίσης βλέπουμε καθαρά στο ιερό Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος ημών Ιησούς, αν και εξηγούσε στους μαθητές όλα τα υπερφυή μυστήρια Του και το μέγα μυστήριο της Υπερουσίου Τριάδος και όσα ήταν ανάγκη να γνωρίζουν για τη σωτηρία τους, όλα τους τα αποκάλυψε, όμως τον χρόνο και τον καιρό της Δευτέρας Ελεύσεως Του τον απέκρυψε λέγοντας: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος» (Ματθ. 24, 36).
.........Τί λοιπόν; Δεν ήξερε τίποτε σχετικά με αυτό ο Θεάνθρωπος Ιησούς μας; Τούτο και να το συλλογιστεί κανείς είναι βλάσφημο. Το ήξερε πολύ καλά ως ομοούσιος με τον Πατέρα και συναΐδιος, αλλά δεν συνέφερε να διαδοθεί, κυρίως από τους Αποστόλους, η ημέρα εκείνη και να το μάθουμε όλοι. Δήλωσε μόνο τα σημεία και τις περιστάσεις πού θα προμήνυαν τον ερχομό του Αντίχριστου και, όπως βλέπουμε σήμερα, πλησιάζει ο χρόνος. Επίσης στις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε ότι ο Κύριος μας αποτρέπει από την ανωφελή αυτή έρευνα. Γράφει ο Λουκάς: «Ουχ υμών έστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξεις 1, 7).
.........Και επειδή, όπως γράφεις, είσαι άνθρωπος αμαρτωλός, όπως και εγώ πού σου γράφω, και ελεήθηκες από τον Θεό με την εξομολόγηση και είσαι ήδη υπό κανόνα, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί, αγαπητέ μου, να εγκαταλείψουμε την ταπεινή αυτογνωσία και να ασχοληθούμε με πράγματα ανώτερα των δυνάμεων μας; Γιατί να καταγινόμαστε με αριθμούς και εικασίες υποκειμενικές για να μάθουμε τους χρόνους και τους καιρούς;
.........Αντί να ασχολείσαι με τέτοιες επικίνδυνες έρευνες, δεν είναι καλύτερα να φροντίζεις πώς θα αρέσεις στον Κύριο με ενάρετες πράξεις και με την αποφυγή της κρυφής υπερηφάνειας;
.........Όσο ευχαριστείται ο Πανάγαθος με την ταπεινή επίγνωση του εαυτού μας και με ένα δάκρυ πού χύνουμε για τις αμαρτίες μας, δεν ευχαριστείται με μύριες ανακαλύψεις της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.
.........Απόδειξη ο ληστής, ο όποιος, αν και ήταν κακούργος και αμαρτωλός, επειδή ταπείνωσε τον εαυτό του και ζήτησε έλεος για τις αμαρτίες του, υψώθηκε τόσο πολύ, ώστε μπήκε πρώτος στον παράδεισο.
.........Όσον αφορά την έλευση του Αντιχρίστου, εμείς, αγαπητέ, έχουμε αλάνθαστο διδάσκαλο την Εκκλησία, πού έχει τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό δεν μπορεί να σφάλει. Να τί λέει η Εκκλησία: Πρώτα θα έλθουν στη γη οι προφήτες Ενώχ και Ηλίας. Ο Αντίχριστος θα γεννηθεί από Εβραία πόρνη κλπ. και θα κάνει τέρατα και σημεία κατά φαντασίαν και έτσι θα έλθει το τέλος (βλ. Τριώδιο, Κυριακή της Απόκρεω).
.........Αυτές είναι οι σωτήριες αλήθειες πού πρέπει να πιστεύουμε, και πιστεύοντας να γινόμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε τον Κύριο, σύμφωνα με το «αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διότι ουκ οίδατε την ώραν και την στιγμήν καθ΄ ην ο υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. 25, 13).
.........Πραγματικά, τι θα μας ωφελήσει η εξήγηση του ονόματος του Αντιχρίστου ή η αναδίφηση των αριθμών, όταν πριν από τον ερχομό του Αντίχριστου μας προλάβει ο θάνατος;
.........Αυτά είναι αρκετά, και πιστεύω ότι ως φρόνιμος εργάτης του αμπελώνος του Χρίστου να μη με παρεξηγήσεις, αλλά να πειστείς ότι αυτή είναι η αλήθεια.
.........Να αφήσεις λοιπόν αυτές τις παρατηρήσεις και να στραφείς στα συγγράμματα των Πατέρων, τα οποία θα σε ωφελήσουν μύριες φορές περισσότερο. Και τότε να προσεύχεσαι και για μένα τον ελάχιστο, ο οποίος σου εύχομαι όσα συντελούν στη σωτηρία.
Κατουνάκια Αγίου Όρους
5 Σεπτεμβρίου 1925
Δανιήλ Μοναχός Κατουνακιώτη


πηγή

«Η ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΤΟΥ ΓΙΝΕΙ ΔΟΞΑ» (Μον. Μωυσῆς Ἁγιορ. γιὰ τὸν Ἡγούμενο Ἐφραίμ)

Ὁ Ἡγούμενος Ἐφραὶμ

Τοῦ Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου 

.           Ἡ προφυλάκιση τοῦ ἡγούμενου Ἐφραὶμ δημιουργεῖ

 σοβαρὰ καὶ μεγάλα προβλήματα καὶ ἐρωτήματα. 

Εἶναι ἄσχετο τ’ ὅτι ὑπουργοποιήθηκαν ὅλοι οἱ ὑπουργοὶ 

ποὺ ἀναμείχθηκαν στὴν ὑπόθεση Βατοπεδίου; Γιατί, γιὰ

 πρώτη φορὰ ἀπὸ τὴν σύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους,

 ἔχουμε ὑφυπουργὸ Δικαιοσύνης. Ὁ συγκεκριμένος ὑφυπουργὸς

 ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ὑπόθεση τῆς μονῆς ἀρνητικά.

 Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι στὴ θέση αὐτή;
.           Ὁ ἡγούμενος Ἐφραὶμ εἶναι ὁ πλέον ὑβρισθείς, χλευασθείς,

 εἰρωνευθεὶς καὶ διαπομπευθεὶς Νεοέλληνας. Γιατί; Ἀποδείχθηκε

 ἡ ἐνοχή του; Ὁ ἡγούμενος κατέστρεψε τὴν ἑλληνικὴ οἰκονομία;

 Πρόκειται γιὰ τὸ πιὸ ἄθλιο ὑποκείμενο τῆς Ἑλλάδος; Ἕνας

 ἁγιορείτης ἡγούμενος ἱστορικῆς μονῆς μὲ πλούσια προσφορὰ

 καὶ 120 μοναχοὺς ἄξιζε αὐτῆς τῆς τύχης;

Ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ κρίνουμε καὶ νὰ κατακρίνουμε τὴν ἑλληνικὴ 
δικαιοσύνη. Πιστεύουμε στὴν ἀκριβοδικία τῆς δικαιοσύνης, στὸ ὕψος
 καὶ τὴν ἀξιοπιστία της. Ὅμως ὁρισμένες φορὲς μᾶς λυπεῖ, μᾶς
 στεναχωρεῖ καὶ μᾶς προβληματίζει. Δὲν μιλοῦμε συναισθηματικά.
 Ἀνώτατοι δικαστικοί, ἔγκριτοι νομικοὶ μιλοῦν γιὰ «δικαστικὸ 
πραξικόπημα». Γιατί νὰ προφυλακιστεῖ ὁ ἡγούμενος; Μόνο αὐτὸς 
ἔφταιγε, ἂν ἔφταιγε; Ὁ ἡγούμενος ἦταν κάποιος αἰσχρὸς κακοποιὸς
 καὶ μεγαλοαπατεώνας; Νὰ ἔλθουν νὰ τὸν συλλάβουν δεκάδες ὁπλοφόροι 
ἀστυνομικοί; Νὰ καταπατηθεῖ ἀπὸ ἐκπροσώπους τοῦ νόμου ὁ Καταστατικὸς
 Χάρτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἐπιτρέπεται; Ἦταν τόσο ἐπικίνδυνος ὁ ἡγούμενος
 κι ἔπρεπε ἄμεσα νὰ προφυλακισθεῖ; Παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων ἔπρεπε
 νὰ γίνει κάτι τέτοιο; Μήπως ἤθελαν νὰ καλύψουν μία τῆς 
προηγούμενης ἡμέρας ἀπόφαση τῆς γερμανικῆς δικαιοσύνης γιὰ
 πρώην ὑπουργό;
  Μὲ τὴν προφυλάκιση τοῦ ἡγούμενου ἐπῆλθε ἡ κάθαρση; Λύθηκαν
 τώρα ὅλα τὰ προβλήματα; Γιὰ ἄλλη ὑπόθεση κατηγοροῦνται δικαστικοὶ
 γιατί ἔκαναν τὸν καθῆκον τους. Ἄρα συμβαίνει ἡ ἐπιρροὴ τῶν 
πολιτικῶν στοὺς δικαστικούς.Ἄλλοι θὰ εἶχαν προφυλακιστεῖ νωρίτερα.
 Γιατί τόσο μένος; Μήπως θεώρησαν ὁρισμένοι ἰθύνοντες πὼς θ’ ἀνεβάσουν
 τὰ χαμηλὰ ποσοστά τους μὲ τὴν προφυλάκιση αὐτή; Πάντως κατάφεραν νὰ
 τὰ μειώσουν περισσότερο αὐτὰ τὰ χαμηλὰ ποσοστά. Ἄνθρωποι ποὺ 
εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀρνητικὰ ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως γιὰ τὸν ἡγούμενο
 ἄλλαξαν γνώμη. Μήπως χρειάζεται ἀναθεώρηση;
.           Ὑπῆρξε μία ἀντίδραση πολλῶν προσώπων καὶ προσωπικοτήτων.
 Ἀνώτατων καὶ ἀνωτέρων κληρικῶν, ἡγουμένων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. 
Ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Σερβίας, τῆς 
Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Ρωσίας καὶ ἄλλοι. 
Δὲν πρόκειται γιὰ ἄπρεπη παρέμβαση, ἀλλὰ γιὰ συγκινητικὲς φωνὲς
 συμπαραστάσεως καὶ δικαιολογημένης διαμαρτυρίας. Δύο-τρεῖς 
ἱεράρχες -πρόκειται, λένε, γιὰ ὑποψήφιους ἀρχιεπισκόπους- 
ἔκαναν ἀρνητικὲς δηλώσεις. Φυσικὰ εἶναι δικαίωμά τους. Δὲν γνωρίζω 
πόσο εἰλικρινεῖς, φιλάδελφες καὶ θεάρεστες εἶναι. Μήπως ὑπάρχει 
κάποια σκοπιμότητα;
.           Πολλοὶ ἄνθρωποι χάρηκαν ἰδιαίτερα γιὰ τὸ σχετικὸ ἀνακοινωθὲν 
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθὼς καὶ γιὰ τὴν 
ὁμόφωνη ἐπιστολὴ συμπαραστάσεως τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος.
Δὲν θὰ θέλαμε νὰ ἔχουμε ὑποψίες, πικροὺς λογισμοὺς καὶ ἀμφισβητήσεις.
 Δυστυχῶς ὅμως τὰ ὅσα συμβαίνουν τελευταῖα στὴν καψερὴ πατρίδα μας 
μᾶς κάνουν νὰ ἐπιβεβαιώσουμε τὶς ὑποψίες μας. Κατηγοροῦνται οἱ ξένοι 
ποὺ κατέθεσαν διαμαρτυρίες γιὰ τὴν προφυλάκιση. Δὲν ἀκούγεται 
λέξη γιὰ ὅσους ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες; Γιατί; Γιατί μεροληπτοῦν 
τὰ μέσα ἐνημερώσεως; Πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.
Ὁ ἡγούμενος Ἐφραὶμ προφυλακίστηκε. Ταπεινά, καρτερικὰ καὶ ἐλπιδοφόρα 
παραμένει στὸ κελὶ τοῦ Κορυδαλλοῦ. Ἡ ἀδικία θὰ τοῦ γίνει δόξα. Ἂν σὲ
 κάτι ἔφταιξε μὲ τὸν τρόπο τουἦταν γιὰ φυλάκιση; Τότε θὰ ἔπρεπε
 νὰ εἶναι φυλακισμένοι ὅλοι οἱ Ἕλληνες γιὰκάποια λάθη τῆς ζωῆς
 τους. Δὲν ἀποδείχθηκε ἐσκεμμένη ἀπάτη. Κατηγορηθήκαμε γιὰ τὴν 
ὑποστήριξή μας. Δὲν πειράζει. Εἶναι χαρούμενοι καὶ μὲ γαλήνιο
 ὕπνο ὅσοι συνήργησαν γι’ αὐτὴ τὴν προφυλάκιση; 
Καὶ μάλιστα γνωστοὶ ρασοφόροι. Εἶναι σημαντικὰ αἰσιόδοξο 
μήνυμα ἡ σύμπνοια τῆς πλειοψηφίας τῆς ἑλληνικῆς ἱεραρχίας. 
Δὲν γνωρίζω ἂν εἶναι ἕνας ἄμεσος πόλεμος τοῦ μοναχισμοῦ 
καὶ τῆςἘκκλησίας. Ἕνας πάντως τρόπος ὕπουλης πολεμικῆς
 σαφῶς εἶναι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πανάρχαιος, δυνατὸς καὶ ἐνοποιὸς 
θεσμός. Ὁ μοναχισμὸς ἔχει πολύτιμη προσφορὰ ἔργων ἀρετῆς, 
ἁγιότητος, φιλοκαλίας καὶ ἱερότητος. Τὸ Ἅγιον Ὅρος ὁπωσδήποτε 
θέλει μία ἄλλη ἀντιμετώπιση. Εἶναι κρίμα γι’ αὐτὴ τὴν κατάπτωση, 
τὴν ἀποϊεροποίηση τῶν πάντων. Λαθεύω, ὑπερβάλλω ἢ ἀστοχῶ; 
Νὰ μὲ συγχωρεῖτε ποὺ ἐπιμένω. Ἔχω μία διαίσθηση ὅτι αὐτοὶ ποὺ
θέλησαν νὰ διαβάλουν τὸν ἡγούμενο Ἐφραὶμ τοῦ ἔκαναν
 τὸ μεγαλύτερο καλὸ ἀπὸπνευματικῆς ἀπόψεως..          
 Αὐτὸ ἔχει καὶ τὴ μεγαλύτερη σημασία. Δὲν νομίζετε;

 ΠΗΓΗ: 
ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» 
(makthes.gr)