Ἡ Ἁγία Πετρονίλα κόρη τοῦ ἀποστόλου Πέτρου

Ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἀναγράφεται σὲ Κώδικα ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸν Δημητριεύσκη (Τυπικὰ Α. σελ. 217).

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Πετρονίλα ἔζησε τὸν 1ο ἢ 3ο αἰώνα μ.Χ. Στὸ κοιμητήριο τῆς Δομιτίλλης, στὴ Ρώμη, ὑπάρχει μία νωπογραφία, ἡ ὁποία χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., καὶ στὴν ὁποία ἀπεικονίζεται τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας Πετρονίλης.

Ἡ Ἁγία καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ οἰκογένεια, ἦταν Χριστιανὴ καὶ ἀρνήθηκε νὰ νυμφευθεῖ ἕναν εὐγενῆ, ὀνομαζόμενο Φλάσσο, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸ Νυμφίο τῆς Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνελήφθη καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.

Ἡ παράδοση θεωρεῖ, λόγω τοῦ ὀνόματός της, ὅτι ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἢ ἀφοσιωμένη μαθήτρια τοῦ Ἀποστόλου, ποὺ τὸν βοηθοῦσε στὸ ἔργο του. Ὅμως ἡ παράδοση αὐτὴ ἀναφέρεται σὲ διάφορα βιβλία τῶν Γνωστικῶν του 6ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ οἱ περισσότεροι μελετητὲς - ἁγιολόγοι δὲν ἀποδέχονται τὴν ἄποψη αὐτή.

Η έλευση του Παρακλήτου στην Εκκλησία

Σήμερα είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Γιορτάζομε την Πεντηκοστή, την επιφοίτη­ση του αγίου Πνεύματος, που δημιούργησε, αποκάλυψε στον κόσμο και δυνάμωσε από τα πρώτα κιόλας βήματά της την Εκκλησία.

Το γεγονός που περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς δεν είναι ένα «θαύμα» με τη συνηθισμένη έννοια της λέξεως. Εί­ναι μια πράξη του Θεού που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία και προ παντός πολύ μεγαλύτερη διάρκεια. Πρώτα – πρώτα δεν περιορίζεται σε μερικούς ανθρώπους. Το άγιο Πνεύμα δεν επιφοίτησε μόνο στους αποστόλους, αλλά σε όλους τους πι­στούς, κάπου εκατόν είκοσι άτομα, στο σύνολο δηλαδή της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος αποτελεί βασικό και ουσιαστικό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, ανεξάρτητο από τα ειδικά αξιώματα και χαρίσματα που υπάρχουν σ’ αυτήν. Δεν είναι ένα θαύμα, αλλά μια συνεχής αποκάλυψη του Θεού, μια διαρκής παρουσία του Παρακλήτου, μια αδιάκοπη αποκάλυψη του νέου κόσμου που εγκαινίασε ο Χριστός με την ανάστασή του.

Πηγή:hamomilaki.blogspot.com

Αν δούμε την Πεντηκοστή μ’ αυτό το πρίσμα, τότε παύει να είναι μόνον ένα γεγονός της ιστορίας. Γίνεται παρόν. Δεν είναι πια μία ανάμνηση, αλλά γίνεται νέα, καθημερινή, τωρι­νή πραγματικότητα. Δεν αποτελεί ένα ενδιαφέρον, έστω, αλλά ξένο για μας επεισόδιο της ιστορίας, μα μια απεριόριστη στο πλάτος και το βάθος της επενέργειάς της πράξη του Θεού στο εκάστοτε παρόν. Μ’ άλλα λόγια, δεν γιορτά­ζομε την ανάμνηση ενός γεγονότος του παρελθόντος, αλλά τα δικά μας γενέθλια, την επέτειο του δικού μας φωτισμού από το άγιο Πνεύμα.

Αυτό το τελευταίο σημείο όμως δεν πρέπει να το περιο­ρίσουμε σ’ ένα μυστικοπαθή και συναισθηματικό μόνον χώρο της υπάρξεώς μας. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε αλλοίωση του νο­ήματος της εκχύσεως του Παρακλήτου στην Εκκλησία. Ο περιορισμός της επενεργείας του Παρακλήτου στη συναισθηματική σφαίρα μόνον, θα μετέβαλλε τον ζωντανό χριστιανι­σμό μας σε μυστικιστική ανατολίτικη αίρεση. Όμως ποτέ η ορθόδοξη θεολογία μας δεν περιόρισε τη δράση του Πνεύμα­τος σ’ ένα μόνον μέρος της ανθρώπινης ζωής ούτε δέχτηκε ποτέ να τον κλείσει σε μερικές μόνον ψυχές. Το άγιο Πνεύμα ενεργεί σε ολόκληρη την Εκκλησία και σ’ ολό­κληρη την ζωή των πιστών. Ακόμη πιο πολύ: ενεργεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο κάθε στιγμή της ιστορίας του. Είναι οικουμενική και καθολική η δράση του αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτό είναι και οικουμενική και καθολική και η Εκκλησία, το σώμα, ο ζωντανός οργανισμός μέσα από τον οποίον εμφανίζεται καθημερινά ο Παράκλητος. Με δύο λόγια: ο Παράκλητος είναι ο νους και η καρδιά της Εκκλησίας και η Πεντηκοστή είναι το συνεχές παρόν της Εκκλησί­ας μέσα στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας.

Αυτό σημαίνει για τον κάθε πιστό μερικά πολύ πρακτικά πράγματα, θεμέλιο και κριτήριο συνάμα της γνησιότητας και της ειλικρίνειας της χριστιανικής του πίστεως. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, το άγιο Πνεύμα ανακαινίζει και μετα­μορφώνει συνεχώς τον άνθρωπο, ώστε να γίνει πολίτης του νέου κόσμου: ανακαινίζει το λογικό του, ώστε να μπορεί κά­θε φορά να διακρίνει, να ξεχωρίσει ποιό είναι το θέλημα του Θεού, ποιό δηλαδή είναι το αγαθό και το τέλειο που αρέσει στον Θεό. Ακούγεται εύκολα αυτό το πράγμα. Κι όμως δεν είναι καθόλου εύκολο. Ας αναλογιστούμε τις καθημερινές μας πράξεις. Πόσες φορές μπορούμε να ξεχωρίσουμε το προ­σωπικό μας συμφέρον από το θέλημα του Θεού; Πόσες φο­ρές στις προσευχές μας σκεφτόμαστε, έστω, να ζητήσουμε από τον Θεό να κάνει ό,τι Εκείνος θέλει; Δεν ζητάμε να κά­νει ό,τι εμείς θέλομε; Δεν βάζομε τον εαυτό μας πάνω από όλα; Δεν κολλάμε σαν στρείδια στον εαυτούλη μας; Είναι δείγμα ανακαινίσεως του λογικού μας όμως αυτό; Είναι απόδειξη ότι πράγματι ζούμε την Πεντηκοστή; Είναι ο εγωισμός μας σύμφωνος με την οικουμενική και καθολική δράση του αγίου Πνεύματος;

Τα κριτικά ερωτήματα περισσεύουν ακόμη πιο πολύ όμως, όταν αναλογισθούμε και τα εκκλησιολογικά, τα κοινωνικά αποτελέσματα της επιφοιτήσεως του Παρακλήτου, όπως τα διδά­σκει η Εκκλησία με την υμνολογία της μεγάλης εορτής. Η επιφοίτηση του Παρακλήτου, μας τονίζει η υμνολογία μας, έφερε την ενότητα στον κόσμο. Όχι μια ισότητα νομι­κή, ούτε μια ισότητα οικονομική, αλλά μια ενότητα αγάπης που ξεπερνά όλες τις ανθρώπινες αντιθέσεις. Κι αυτό όχι σ’ έναν άλλο κόσμο, αλλά στο εκάστοτε παρόν της Εκκλησίας, στο εδώ και στο τώρα κάθε πιστού. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία για την προσωπική αναμόρφωση του πιστού. Εδώ κρύβεται και το βαθύτερο νόημα της Πεντηκοστής, που γίνεται έ­τσι γεγονός κοσμογεννητικό και στο πλήρες νόημα της λέξεως κοσμοϊστορικό.

[Συνεχίζεται

πηγή

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς διαρκής Πεντηκοστή Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ποιὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός; Ποιὸς εἶναι σὲ Αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ ποιὸς ὁ ἄνθρωπος; Πῶς γνωρίζεται ὁ Θεὸς στὸν Θεάνθρωπο καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος; Τί ἐδώρησε σέ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὁ Θεὸς ἐν τῷ Θεανθρώπῳ; Ὅλα αὐτὰ τὰ φανερώνει σέ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Μᾶς ἀποκαλύπτει δηλαδὴ ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ Αὐτόν, γιὰ τὸν Θεὸ ἐν Αὐτῷ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὸ τί χάρισε σ’ ἐμᾶς μ’ ὅλα αὐτά. Αὐτὸ ἐπίσης ἀπείρως ξεπερνᾷ κάθε τί ποὺ οἱ ἀνθρώπινοι ὀφθαλμοὶ εἶδαν καὶ τοῖς ὠσίν αὐτῶν ἠκούσθη καὶ ἡ καρδία αὐτῶν κάποτε αἰσθάνθηκε.


 Μὲ τὴν ἔνσαρκη ζωή του στὴ γῆ ὁ Θεάνθρωπος ἐγκαθίδρυσε τὸ Θεανθρώπινό του Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, καὶ μὲ αὐτὴν προετοιμάζει τὸν γήινο κόσμο γιὰ τὴν ἔλευση καὶ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψυχῆς Αὐτοῦ τοῦ Σώματος.


 Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ πάντα παρέμεινε σὲ Αὐτὸ σὰν Πᾶν-Ζωοποιὸς ψυχὴ Αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ ὁρατὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συγκροτοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴν πίστη των στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ ὡς τέλειου Θεοῦ καὶ ὡς τέλειου ἀνθρώπου. Καὶ ἡ κάθοδος καὶ ἡ σύνολη δρατηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο καὶ ἐξαιτίας τοῦ Θεανθρώπου.


 Κάθε τί στὴν Θεανθρώπινη Οἰκονομία τῆς σωτηρίας προῆλθε ἀπὸ τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἀκόμη ὅλα συνοψίζονται καὶ ὑπάρχουν στὴν κατηγορία τῆς θεανθρωπότητας ἀκόμη καὶ ἡ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάθε ἐνεργητικότητα Αὐτοῦ στὸν κόσμο εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὸ θεανθρώπινο ἀνδραγάθημα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ Πεντηκοστὴ μὲ ὅλες τὶς αἰώνιες δωρεὲς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ Αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσδιόριζε τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δηλαδὴ τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς πίστης, τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς παράδοσης, τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς ἱεραρχίας, ἀκόμη καὶ κάθε τί Ἀποστολικοῦ ποὺ εἶναι θεανθρώπινο.


 Ἡ Ἁγία πνευματικὴ ἡμέρα ἡ ὁποία ἄρχισε μὲ τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ ἀδιάκοπα συνεχίζεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ ἀνείπωτη πληρότητα ὅλων τῶν θεϊκῶν δωρεῶν καὶ ζωοποιῶν δυνάμεων. Κάθε τί στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πολὺ μικρὸ καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὑπερμέγεθες. Ὅταν ὁ ἱερεύς θυμιάζοντας στὴν Ἐκκλησία παρακαλεῖ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ καταπέμψει τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καὶ ὅταν τὸ ἀνέκφραστο θαῦμα τοῦ Θεοῦ ἡ Ἁγία Πεντηκοστὴ πρὶν ἀπὸ τὴν χειροτονία τοῦ ἐπισκόπου ἐπαναλαμβάνεται καὶ δίδει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος καὶ μὲ αὐτὸ πασιφανῶς μαρτυρεῖ ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας συγκροτεῖται ἐν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι.


 Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ κεφαλὴ καὶ τὸ σῶμα της καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἤδη τῆς θεανθρώπινης οἰκονομίας τῆς σωτηρίας τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο συνδέθηκε μὲ τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας δηλαδὴ μὲ τὸ θεμέλιο τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ « τοῦ Λόγου κτίσας τὴν σάρκωσιν».


 Στὴν πραγματικότητα κάθε ἅγιο μυστήριο καὶ ὅλες οἱ θεῖες ἀρετὲς εἶναι μία Ἁγιοπνευματικότης. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο διὰ μέσου αὐτῶν ἔρχεται σὲ ἐμᾶς καὶ ἐντὸς ἡμῶν. Αὐτὸ κατέρχεται οὐσιωδῶς ποὺ σημαίνει ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικὰ μὲ ὅλες τὶς θεϊκές του σημαντικὲς ἐνέργειες. Αὐτὸ – ὁ πλοῦτος τῆς θεότητος. Αὐτὸ – τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος. Αὐτὸ – ἡ χάρις καὶ ἡ ζωὴ κάθε ὑπάρξεως. Εἶναι αἰώνιο καὶ Διαθηκικὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ σέ μᾶς καὶ ἐμεῖς σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ καὶ μόνο μαρτυρεῖ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μᾶς. Ἐμεῖς μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ Αὐτὸς σέ μᾶς. Μάλιστα αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε « ἐκ τοῦ Πνεύματος οὗ ἡμῖν ἔδωκεν»( Α΄ Ἰω.3,24).


 Μὲ μία λέξη ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλες τὶς δικὲς τις ἀναρίθμητες θεανθρώπινες πραγματικότητες ὁδηγεῖται καὶ χειραγωγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο τὸ ὁποῖο πάντοτε εἶναι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ (Γαλ.4,6). Γι’ αὐτὸ ἔχει γραφτεῖ στὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο «εἰ δὲ τὶς Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν Αὐτοῦ» (Ρωμ. 8,9).


Ὁ χερουβικὰ μυηθείς στὸ θεανθρώπινο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας σὰν τὸ πιὸ ἀγαπητὸ πᾶν-μυστήριο τοῦ Θεοῦ ὁ Μέγας Βασίλειος διακηρύσσει τὸ παναληθὲς καὶ χαρμόσυνο μήνυμα «Τὸ πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἀρχιτεκτονεῖ Ἐκκλησία Θεοῦ».

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Η εικόνα της Πεντηκοστής παρουσιάζει υπερώο. Είναι το υπερώο που έμεναν οι Απόστολοι μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Οι Απόστολοι κάθονται ημικυκλικά. Στην κορυφή του ημικύκλιου είναι οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Τρίτος δεξιά του Πέτρου είναι ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς και απέναντι του ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος, τρίτος κοντά στον Παύλο. Ακολουθούν οι υπόλοιποι Απόστολοι κατά σειράν ηλικίας. Όλοι είναι ήρεμοι με γλυκεία έκφραση και στοχαστικό βλέμμα. Κρατούν ειλητάρια έκτος του Αποστόλου Παύλου, που κρατεί βιβλίο. Είναι τα σύμβολα του διδακτικού χαρίσματος, που έλαβαν από το Άγιο Πνεύμα. Μεταξύ των Πρωτοκορυφαίων διακρίνεται ένα κάθισμα κενό. Είναι η θέση του Χριστού, της θείας Κεφαλής της Εκκλησίας, την οποίαν εικονίζει η εικόνα της Πεντηκοστής.

Στο πάνω μέρος της εικόνας εικονίζεται ο ουρανός δια τμήματος κύκλου. Από αυτό εκπέμπονται δώδεκα ακτίνες φωτός, που κατέρχονται στους Αποστόλους. Στην εικόνα μας, έκτος των κατερχόμενων ακτινών, αιωρείται επάνω από την κεφαλή κάθε Αποστόλου πύρινη γλώσσα, που σημαίνει ότι γέμισαν όλοι από Άγιο Πνεύμα και απέκτησαν το χάρισμα της γλωσσολαλίας. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος το είχε προφητεύσει αυτό, όταν έλεγε στους ακροατές του ότι ο «οπίσω του ερχόμενος», ο Χριστός, θα βαπτίσει τους οπαδούς Του με Πνεύμα Άγιο και με το πυρ της θείας Χάριτος.

«Από κάτω του  καθίσματος, πάνω στο οποίο είναι καθισμένοι (οι Απόστολοι), εικονίζεται η μορφή ενός γέροντα με στέμμα  στο κεφάλι του και με οξύ στρογγυλό γένι, που κρατά με τα δύο χέρια του σινδόνι, μέσα στο οποίο φαίνονται δώδεκα ειλητάρια, δηλαδή χαρτιά τυλιγμένα. Ο γέροντας  αυτός συμβολίζει τον Κόσμο, τα δε χαρτιά τους δώδεκα κλήρους που κληρώθηκε η οικουμένη να κηρυχτεί ο λόγος του Θεού από τους Αποστόλους.

Στις αρχαιότερες εικόνες της Πεντηκοστής, αντί του Κόσμου, ζωγραφίζονται κάποιοι άνθρωποι από διάφορες φυλές, ντυμένοι με παράδοξα φορέματα και γυρισμένοι κατά πάνω, σαν να ακούουν ξαφνιασμένοι το κήρυγμα των Αποστόλων, και πάνω από  αυτούς ή επιγραφή ΛΑΟΙ, ΦΥΛΑΙ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑΙ. Παριστάνουν δε αυτοί τους ανθρώπους από τα διάφορα έθνη, που βρέθηκαν στα Ιεροσόλυμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, την ώρα που κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα και οι οποίοι, όταν άκουσαν την βοή  που έγινε από την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, μαζεύτηκαν στο σπίτι που βρίσκονταν οι Άγιοι Απόστολοι και απορούσαν, διότι άκουαν ο καθένας στη γλώσσα του το κήρυγμα που έβγαινε από το στόμα των μαθητών του Χριστού, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων» (Φ. Κόντογλου).

Η σημασία της εικόνας.

Όπως πληροφορούμαστε από τις Πράξεις των Αποστόλων, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής βρίσκονταν στο υπερώο περίπου εκατόν είκοσι πρόσωπα. Συνεπώς τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος δεν έλαβαν μόνον οι Δώδεκα Απόστολοι. Όλοι οι παρευρισκόμενοι «επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου». Επί πλέον ο Απόστολος Πέτρος στην ομιλία του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής διαβεβαίωσε, ότι όλοι όσοι θα μετανοήσουν και βαπτισθούν, θα λάβουν «την δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Οι εκατόν είκοσι μαθητές εκπροσωπούν όλη την Εκκλησία. Για τον βυζαντινό αγιογράφο είναι αντιπρόσωποι της Εκκλησίας όλων των γενεών και όλων των αιώνων. Αυτός είναι ο λόγος, που ενώ τα καθισμένα πρόσωπα είναι δώδεκα, ο αριθμός αυτός δεν αντιστοιχεί στους Δώδεκα Αποστόλους. Ο Απόστολος Παύλος και οι Ευαγγελιστές Λουκάς και Μάρκος, που εικονίζονται στην εικόνα, δεν ανήκαν στον κύκλο των άμεσων Μαθητών του Κυρίου.

Σε αντίθεση με τις άγιες μορφές των Αποστόλων έρχεται η συμβολική μορφή του Κόσμου. Γι’ αυτήν διαβάζουμε σε ένα κείμενο του 17^ου αιώνα: «Γιατί κατά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος παρουσιάζεται ένας άνθρωπος καθήμενος σε σκοτεινό μέρος, κυρτωμένος από τα χρόνια, ενδεδυμένος με κόκκινο ένδυμα, με βασιλικό στέμμα επί της κεφαλής του και μ’ ένα λευκό ύφασμα στα χέρια του, που περιέχει δώδεκα γραμμένους κυλίνδρους. Ο άνθρωπος κάθεται σε σκοτεινό μέρος, επειδή η οικουμένη ήταν προηγουμένως χωρίς πίστη. Είναι κυρτωμένος από τα χρόνια, διότι είχε γεράσει από την αμαρτία του Αδάμ. Το κόκκινό του ένδυμα υποδηλώνει τις αιματηρές θυσίας του πονηρού. Το βασιλικό στέμμα υποδηλώνει την αμαρτία, που κυβερνούσε τον κόσμο. Το λευκό ύφασμα στα χέρια του με τους δώδεκα κυλίνδρους σημαίνει τους Δώδεκα Αποστόλους, που έφεραν φως στην οικουμένη με την διδασκαλία τους».

Ο Χριστός ο Θεός μας, «ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας», είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Για τούτο πρέπει στη προσευχή μας να Τον παρακαλούμε να μας φωτίζει και αγιάζει με το Άγιο Πνεύμα, που είναι «ο φρουρός και αγιοποιός της Εκκλησίας, ο διοικητής των ψυχών, ο κυβερνήτης των χειμαζόμενων, ο φωταγωγός των πεπλανημένων και αθλοθέτης των αγωνιζο­μένων και στεφανωτής των νενικηκότων» (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις 17,3).

(Χρήστου Γ. Γκότση, Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων, τ. Α΄, Αθήνα 1971)

το είδαμε εδώ.

Κυριακή της Πεντηκοστής

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν.

Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν».

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους.

Τότε αυτοί πληρωθέντες από το Πνεύμα το Άγιο, άρχισαν να κηρύττουν και να καλούν τους ανθρώπους να βαπτισθούν και να λάβουν κι αυτοί την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ό,τι είχαν ακούσει και ζήσει κοντά στο Χριστό και δεν το είχαν τότε κατανοήσει, τώρα εν Αγίω Πνεύματι το γνώρισαν και το επαγγέλλονται στο λαό.

Τώρα γνωρίζουν ποια είναι η προοπτική της καινής ζωής και που πρέπει να οδηγήσουν το λαό, γι’ αυτό και τους πρώτους τρεις χιλιάδες που βαπτίστηκαν, τους οδηγούν στο Δείπνο της Ζωής, την Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, όπου στο εξής θα βρίσκεται συναγμένη η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, θα τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και θα συμμετέχει έτσι στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού.

Με την Πεντηκοστή δεν γεννήθηκε η Εκκλησία ως απλός θεσμός, αλλά ως συνεχής παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και γι’ αυτό η Πεντηκοστή δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη μια φορά κάποτε, αλλά είναι η ζωή της Εκκλησίας, ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.

Η Πεντηκοστή, αποτελεί τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. δ'.
Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους, τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι' αυτών, την οικουμένην σαγηνεύσας· φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος

 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Η ΕΚΛΟΓΗ καί στή συνέχεια ἡ ἐνθρόνιση ἑνός µητροπολίτη συνήθως προκαλοῦν χειροκροτήµατα καί δηµιουργοῦν καλές ἐντυπώσεις στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεοεκλεγείς µητροπολίτης συγκινεῖται καί ἐνθουσιάζεται, χωρίς νά πολυσκέφτεται τά πολλά καί δύσκολα προβλήµατα, πού θά κληθεῖ νά ἀντιµετωπίσει. Ὅσο θά φτάνει ὁ ἀπόηχος τοῦ χειροκροτήµατος στά αὐτιά του, θά ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἀπέκτησε µιά σπουδαία καί ἰσόβια ἐξουσία καί θά µπορεῖ νά κάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος θά κρίνει ὀρθό. ∆ηλαδή, θά νιώθει ἀπόλυτα ἐλεύθερος καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο, γιατί ἕνας κληρικός καί πολύ περισσότερο ἕνας µητροπολίτης, ποτέ δέν εἶναι ἐλεύθερος, παρά µόνο ὅταν εἶναι ἐνάρετος καί ὑπηρετεῖ πιστά τό θέληµα τοῦ Θεοῦ. 
Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις ὑπηρετεῖ τόν ἐγωισµό του καί τά πάθη του. Καί τό βλέπουµε αὐτό συχνά. 

Πολλοί νέοι µητροπολίτες, νεαρῆς συνήθως ἡλικίας, παίρνουν διάφορες πρωτοβουλίες, πού ἀποκαλύπτουν τήν πνευµατική τους ἀνωριµότητα. Εἶναι δραστήριοι πρός ἐντυπωσιασµόν καί ὄχι πρός οἰκοδοµήν τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γιά νά ἐπαναλαµβάνεται τό χειροκρότηµα, ἔστω καί µέ τρόπο νωχελικό. Ἐπιθυµοῦν τόν ἔπαινο, καλλιεργοῦν τήν καλή φήµη, ἀπαιτοῦν τό σεβασµό ἀπό ὅλους καί τροφοδοτοῦν συνεχῶς τήν ἀκόρεστη φιλοδοξία τους.

Οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ἀρχιερεῖς ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι πλούσιοι στίς ἀρετές καί ὅτι ἡ ἐµπειρία τους στό ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη πού τούς καθοδηγεῖ καί τούς ἐµπνέει. Αὐτό συµβαίνει καί µέ ἐκείνους πού ποτέ δέν ἐργάστηκαν στήν Ἐκκλησία, ἀλλ᾿ ἁπλῶς φόρεσαν τό ράσο καί ἀπολαµβάνουν ὅλα ὅσα τούς ἐξασφαλίζει. Καί γιά νά ἔχουν ἀδιατάρακτη τήν κοσµική τους µακαριότητα εἶναι πρόθυµοι νά ἱκανοποιοῦν τίς ἐπιθυµίες τῶν ἀκαλλιέργητων πνευµατικά ἀνθρώπων. Ρίχνουν ἄφθονο νερό στό κρασί τους καί εἶναι συµβιβασµένοι µέ τόν κόσµο.

Ἰδιαίτερη σηµασία δίνουν στά ἀρχιερατικά συλλείτουργα. Καλοῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφούς γιά περισσότερη λάµψη, χωρίς ὅµως νά προσέχουν ποιούς καλοῦν! Εἶναι προκλητικό, γιά παράδειγµα, νά συλλειτουργοῦν µέ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι κατά τό παρελθόν ὑπῆρξαν πρωταγωνιστές ποικίλων σκανδάλων καί ἔχουν µείνει ἀτιµώρητοι – γιά νά µή πῶ ὅτι φιλαδέλφως ἔχουν ἐπαινεθεῖ! – περιφρονώντας τήν πνευµατική εὐαισθησία τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἀλλά καί µέ τούς ἱερεῖς τους ἔχουν µιά ἀπαράδεκτη σχέση. Τούς προτρέπουν νά εἶναι ἀνοιχτοί στόν κόσµο, νά εἶναι δίπλα του, νά συµµετέχουν στίς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις καί φυσικά πρῶτοι νά σέρνουν τό χορό στά πανηγύρια! Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅµως δέν θά µπορέσουν νά τούς βάλουν σέ µιά σειρά καί νά τούς κάνουν ἀξιοσέβαστους στό ποίµνιό τους. Ἐκεῖνο ὅµως πού σίγουρα πετυχαίνουν εἶναι ὁ καθηµερινός σκανδαλισµός τοῦ πιστοῦ λαοῦ. 

∆έν µπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τί µπορεῖ νά συµβεῖ, ὅταν ὁ ποιµένας εἶναι λύκος! 

Ὅταν τό ποίµνιο δέχεται ἐπιθέσεις καί δαγκώµατα ἀπό τόν ποιµένα, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι φωτεινός φάρος καί παράδειγµα πρός µίµηση.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/5/2015

το είδαμε εδώ

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή της Πεντηκοστής

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Ἐάν τις διψᾷ…”
    Αρκετά συχνά μέσα στα μισοσκόταδα της απιστίας, μέσα στα τέλματα της αμαρτίας, η ψυχή του ανθρώπου νιώθει τι φοβερό πράγμα είναι να αρνείται τον Θεό, τον εαυτό της, την αιωνιότητα. Νοιώθει τι πόνο δημιουργεί η απομάκρυσνη από το θείο θέλημα και η πτώση στο βούρκο του κακού και της αμαρτίας.
    Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα. Είναι και πνεύμα. Και το πνεύμα έχει κι αυτό τις απαιτήσεις του. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τις καταχωνιάσουν, έρχονται στιγμές, και είναι πολλές, που ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Είναι οι ώρες εκείνες του κεντρίσματος της συνείδησης ή οι στιγμές του πόνου ή της ψυχικής ανάτασης. Τότε νοιώθει η ψυχή το βαθύ νόημα της κραυγής του Προφητάνακτος Δαβίδ: “Ὃν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἒλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὓτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός”.
    Τα άστρα του ουρανού δεν μπορούν να σταματήσουν, ούτε να παρεκκλίνουν από τον δρόμο τους, γιατί οι φυσικοί νόμοι τα αναγκάζουν να κινούνται πάνω σε καθορισμένη τροχιά. Το λάδι, σαν ελαφρότερο επιπλέει στο νερό. Έτσι και η ψυχή του ανθρώπου όσο κι αν απομακρυνθεί από τον Θεό, θα νοιώθει συχνά τη νοσταλγία του Δημιουργού της.
    Σε τέτοιες στιγμές ακούγεται πάλι η φωνή του Κυρίου: “Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω”. Δείχνει στο διψασμένο άνθρωπο κάθε εποχής, ιδιαιτέρως της εποχής μας, την μοναδική πηγή, την αιώνια, την αστείρευτη πηγή, από την οποία πηγάζει το “ὓδωρ τό ζῶν”. Ο ίδιος ο Κύριος είναι η αναντικατάστατος πηγή.
    Πρώτο με τη θεία του διδασκαλία. Ο θείος, ο μοναδικός Διδάσκαλος φανερώνει την Αλήθεια στους ανθρώπους, τους διδάσκει το σκοπό της ζωής τους, μιλάει για τον μοναδικό προορισμό του ανθρώπου, που δεν είναι άλλος από την ομοίωσή του με τον Θεό. Όποιο μελετάει το ιερό Ευαγγέλιό του μαθαίνει γιατί ζει. Γνωρίζει πως θα κερδίσει την αιωνιότητα.
    Αλλά επίσης ο Κύριος είναι η πηγή της θείας χάριτος και της δύναμης, από την οποία έχει ανάγκη ο άνθρωπος της εποχής μας. Μέσα στις δυσκολίες της ζωής, στις τόσες συμφορές, στα τόσα καθημερινά προβλήματα, στις ποικίλες κρίσεις, οικονομικές, ηθικές, αντλεί θάρρος, ενίσχυση, όταν συνδέεται με τον Θεό. Αντλεί δύναμη από την πηγή για να αντιμετωπίζει  με “ψηλά τό κεφάλι” τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς, να βρίσκει τις σωστές για κάθε περίσταση λύσεις στα προβλήματα της ζωής, να σηκώνετε από τον γκρεμό της αμαρτίας, να μην απελπίζετε και να ζει μια νέα, εν Χριστώ ζωή. Μια ζωή τιμιότητας, ειλικρίνειας, αληθινής πηγαίας αγάπης.
    Κατά καιρούς έχουν παρουσιασθεί και παρουσιάζονται πολλές πηγές. Τα νερά τους όμως είναι θολά. Δεν υπάρχει καθαρότητα. Κι οι επιγραφές που έχουν πολλές και διάφορες. Δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Απλά και μόνο για να παρασύρουν τους ανθρώπους. Λόγια ψεύτικα, κούφια, δαιμονικά. Καλούν με τον τρόπο αυτό τους ανθρώπους να ξεδιψάσουν από τα δήθεν γάργαρα νερά τους. Δυστυχώς είναι αρκετοί εκείνοι που ξεγελιώνται πίνοντας από τέτοιες πηγές και τους ακολουθούν. Αντί όμως να ξεδιψάσουν, διψούν περισσότερο ή βυθίζονται στην απιστία και λυώνουν στην αμαρτία.
    Εμείς όμως ως πιστοί χριστιανοί, ας ακολουθήσουμε τα λόγια του Κυρίου και να οδηγηθούμε στη μοναδική πηγή, που πάνω από 20 αιώνες αρδεύει πνευματικά ολόκληρη την οικουμένη. Ας ακούσουμε κι ας ανστερνιστούμε κι εμείς τα λόγια του Κυρίου που ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα: “Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω”. Αμήν.

Γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας;

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, τηνκαθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ημέρα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. 

 Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φως και για την πνευματική ζεστασιά. 
Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. 

 Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.

 Γιατί το πυρ εμφανίζεται με τη μορφή γλωσσών πάνω από τα κεφάλια τους; Επειδή οι απόστολοι έπρεπε μέσω της γλώσσας να κηρύξουν στους λαούς το χαρμόσυνο νέο, την ευαγγελική αλήθεια και ζωή, την επιστήμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης. 
Με τον λόγο έπρεπε να μάθουν, με τον λόγο να θεραπεύουν, με τον λόγο να παρηγορούν, με τον λόγο να αγιάζουν και να καθοδηγούν, με τον λόγο να φροντίζουν την Εκκλησία.
Επίσης, με τον λόγο να αμύνονται, αφού τους είπε ο Οδηγός να μην φοβούνται τους διώκτες και να μην υπερασπίζονται εαυτούς στα δικαστήρια κατά το δοκούν, επειδή είναι απλοί άνθρωποι, και τους βεβαίωσε: 
«Ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. 10, 20). Θα μπορούσαν άραγε να μιλούν τη συνηθισμένη γλώσσα των ανθρώπων για το μέγιστο χαρμόσυνο νέο το οποίο έφθασε ποτέ στα αυτιά των ανθρώπων, ότι ο Θεός εμφανίσθηκε στη γη και άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της αθάνατης ζωής; Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με τη θνητή ανθρώπινη φύση να διαδώσει αυτό το ζωοποιό βάλσαμο μέσα από τη δυσωδία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μάλιστα έως την άκρη του κόσμου; Με τίποτα και ποτέ. 
Μόνο το πύρινο Πνεύμα του Θεού μπορούσε να το κάνει, το οποίο διά στόματος αποστόλων σκόρπισε ουράνιες σπίθες στο επίγειο σκοτάδι.
Αλλά, άνθρωπε, δεν αισθάνθηκες ποτέ το Πνεύμα του Θεού μέσα σου; Δες, και εσύ είσαι βαπτισμένος με Πνεύμα· με νερό και Πνεύμα. Άραγε ποτέ δεν σε ξάφνιασε μέσα σου κάποια μεγάλη και φωτεινή σκέψη, σιωπηρός λόγος του Αγίου Πνεύματος; Ποτέ δεν σε ξάφνιασε σαν άνεμος και δεν φούντωσε μέσα στην καρδιά σου η αγάπη για τον Δημιουργό σου φέρνοντάς σου δάκρυα στα μάτια;
Παραδώσου στην θέληση του Θεού και φύλαξε αυτό που δονεί την ψυχή· θα γνωρίσεις το θαύμα της Πεντηκοστής, που στάθηκε πάνω από τους αποστόλους.
Ειρήνη και χαρά από το Άγιο Πνεύμα.

(ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται", Εκδ. "Εν Πλω" σ. 104), 

πηγή/Αντιγραφή

το είδαμε εδώ

τα λείψανα των αγίων και της αξιοπρέπειας…

Άστραψαν και βρόντησαν κάποιοι συριζαίοι βουλευτές για τα έξοδα που απαιτούνται κάθε χρόνο για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός απ’ τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα και την περαιτέρω διανομή του. Όπως επίσης και για τη μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας. Κι ακόμη για το γεγονός ότι αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους τόσο στο Άγιο Φως, όσο και στα λείψανα των Αγίων. Και υπέβαλαν και σχετική ερώτηση προς το Κοινοβούλιο.
Αν η ερώτηση αυτή αποτεινόταν στον ίδιο το Χριστό και τους αγίους, η απάντησή τους θα ήταν κάθετα αρνητική. Ιδιαίτερα μάλιστα για την «απόδοση τιμών αρχηγού κράτους». Γιατί βέβαια η μεταφορά και των λειψάνων με αεροπλάνο, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Αγίου Φωτός, είναι και θέμα χρονικής αναγκαιότητας. Και θα ήταν αρνητική η απάντηση, γιατί τόσο ο Χριστός, όσο και οι άγιοι έζησαν και πολιτεύτηκαν σε αντίθεση με το πνεύμα, όχι μόνο πολλών αρχηγών των κρατών ,αλλά και των οποιωνδήποτε αρχών και εξουσιών. Και αποτελεί βλασφημία το γεγονός ότι βλέπουμε, συχνά να αγιογραφείται ο Χριστός με τη δεσποτική μίτρα στο κεφάλι του ή διάφοροι άγιοι με βασιλικά στέμματα. Εκτός φυσικά απ’ την περίπτωση του Αγίου Κωνσταντίνου, ο οποίος διετέλεσε αυτοκράτορας. Η αντίθεση του Χριστού και των αγίων με τις εκάστοτε αρχές και εξουσίες προκύπτει πρώτα-πρώτα σαφέστατα απ’ τη διδασκαλία του Χριστού (Μάρκου 10, 32-45, κλπ), ο οποίος καταδικάζει το πνεύμα της εξουσίας σε βάρος του λαού και συνιστά τη διακονία. Αλλά και εκ του γεγονότος ότι τόσο ο Χριστός, όσο και οι άγιοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα διώχτηκαν αμείλικτα και βασανίστηκαν και θανατώθηκαν εκ μέρους των αρχών και εξουσιών.
Σχετικά με τα «έξοδα» ο απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Πατέρων (Πράξεων Κ: 28-36) εφιστά την προσοχή των κληρικών της Εφέσου και της Μιλήτου να προσέξουν ιδιαίτερα τη σχετική με τα οικονομικά συμπεριφορά τους προς το λαό. Προβάλλοντας το προσωπικό του παράδειγμα και λέγοντάς τους: «Ποτέ δεν επιθύμησα χρυσάφι και ασήμι. Για τις ανάγκες τις δικές μου και της ακολουθίας μου τα έξοδα τα έβγαζα με την προσωπική μου εργασία. Και, όχι μόνο δεν έπαιρνα από κανέναν τίποτε, αλλά όπου και όσο μπορούσα πρόσφερα κιόλας. Ακολουθώντας την εντολή του Χριστού, σύμφωνα με την οποία ευτυχισμένος είναι εκείνος, που προσφέρει στους άλλους και όχι εκείνος, που παίρνει. Και ασφαλώς οι άγιοι, όχι μόνο, όσο ζούσαν, αλλά και μετά το θάνατό τους και με τα λείψανά τους ακόμη προσφέρουν τα μέγιστα στο λαό. Κι όχι μόνο θαυματουργικά και ιαματικά, αλλά και οικονομικά. Αρκεί τα χρήματα, που σε ανάλογες περιπτώσεις συγκεντρώνονται να διαθέτονται για την ανακούφιση εκείνων, που έχουν ανάγκη. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι τα κρατικά αεροπλάνα διατίθενται συχνά για τη μεταφορά πολιτικών απατεώνων, οι οποίοι, όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει τίποτε, αλλά διαπρέπουν στην προδοσία της πατρίδας και τη γενοκτονία του λαού μας. Οπότε η μεμψιμοιρία για τη μεταφορά των λειψάνων των αγίων ή του Αγίου φωτός μάλλον πνεύμα αντιθρησκευτικής στενοκεφαλιάς προδίδει παρά οικονομικού νοικοκυρέματος .
Όμως το ουσιαστικό θέμα τίθεται κάπως διαφορετικά. Οι αξιότιμοι κύριοι βουλευτές μιλούν για «έθιμα». Γιατί προφανώς αγνοούν το πνεύμα και την ουσία του Ευαγγελίου. Αγνοούν ότι το αναστάσιμο φως είναι το φως της μοναδικής και αιώνιας επανάστασης. Που αγκαλιάζει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα, από τα πλέον υλικά, μέχρι τα πλέον πνευματικά. Και ότι επίσης ο βίος και η πολιτεία των αγίων είναι παραδείγματα απαράμιλλης παλικαριάς. Ωσάν αυτά, που συναντάμε στα κατορθώματα των ηρώων της εθνικής μας ιστορίας. Και, όπως δεν είναι έθιμο ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου ή της 28ης Οκτωβρίου, το ίδιο δεν είναι «έθιμο» και οι γιορτές των αγίων, ούτε οι οποιεσδήποτε αποδιδόμενες σ’ αυτούς τιμές. Που σημαίνει ότι η ουσία του θέματος βρίσκεται στο αν εμείς, που απαξιώνουμε ή καπηλευόμαστε αυτές τις τιμές συμμεριζόμαστε το πνεύμα του Χριστού και των αγίων.
Εμάς εδώ και τώρα, για παράδειγμα, μας εξευτελίζουν οι τοκογλύφοι και οι λακέδες τους, εν ονόματι του ευρώ. Κι εμείς αξιολύπητοι σερνόμαστε ξωπίσω τους και εκλιπαρούμε να μας πετάξουν απ’ το λουκούλλειο τραπέζι τους έστω κάποια ψίχουλα. Τη στιγμή, που θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι το υποτιθέμενο χρέος μας είναι μια δολοφονική παγίδα. Προκειμένου να λεηλατήσουν τους υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς της πάμπλουτης και πανέμορφης πατρίδας μας και να μας καταστήσουν προχριστιανικούς δούλους και είλωτες. Και μπαίνει το ερώτημα: Άραγε οι διαμαρτυρόμενοι βουλευτές έχουν το θάρρος και το κουράγιο, που έδειξε ο Χριστός και οι άγιοι σε ανάλογες περιπτώσεις; Άραγε όλο αυτό το πλήθος του λαού, που συνέρρευσε, προκειμένου να προσκυνήσει τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας συμμερίζεται και το ηρωικό της φρόνημά; Και αν αύριο, χρειαστεί, θα έχει το κουράγιο να αντιτάξει στην καλπάζουσα τοκογλυφική και ναζιστική βαρβαρότητα το ΟΧΙ της αξιοπρέπειας, που είπαν οι άγιοι της θρησκείας μας και οι ήρωες της πατρίδας μας! Όπως, στην προκειμένη περίπτωση, η Αγία Βαρβάρα. Ή μήπως δεν μας απέμεινε τίποτε άλλο, εκτός απ’ τα λείψανα της εθνικής μας αξιοπρέπειας και της πολιτισμικής μας παράδοσης!…
Αυτό είναι το θέμα. Και όλα τα άλλα είναι λόγια. Ωσάν αυτά, που είπε και ο Αρχιεπίσκοπος. Που βέβαια έκαμε λόγο και για το «Λόγο». Τον οποίο, όπως φαίνεται, καθόλου δεν σέβονται κάποιοι αρχιερείς. Δεδομένου ότι έχουν επιβάλει σε βάρος του λαού το πλέον παράλογο καθεστώς, που είναι η δεσποτοκρατία. Καθεστώς, που ο Λόγος-Χριστός και οι άγιοι καταδίκασαν , όχι μόνο με τη διδασκαλία τους αλλά και με το βίο και την πολιτεία τους. Και, ενώ μας μιλούν για μετάνοια οι ίδιοι παραμένουν αμετανόητα πιστοί στο αντίχριστο αυτό καθεστώς. Το οποίο συνιστά λείψανο οικτρό και αποκρουστικό αντιευαγγελικού ήθους και πνεύματος…

παπα-Ηλίας

https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

Αγίου Λουκά Κριμαίας Λόγος εις το Ιω. 3,1-2 Το Άγιο Πνεύμα

«Το Πνεύμα όπου θέλει πνει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει. ούτως εστί πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος» (Ιω. 3,8).

Να βάλουμε καλά στο νου μας αυτό το λόγο του Χριστού! Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν γεννηθεί από το νερό και το Πνεύμα; Είναι αυτοί που στην καινούρια τους γέννηση έλαβαν πνευματική δύναμη, τη δύναμη να ακολουθήσουν την οδό του Χριστού. Αυτοί που απέκτησαν την ικανότητα να γίνουν φίλοι του Κυρίου. Αυτοί οι άνθρωποι, οι άγιοι του Θεού, κατανοούσαν πολύ καλά αυτό το λόγο του Χριστού διότι συχνά, πολύ συχνά, αισθάνονταν στην καρδιά τους την πνοή του Πανάγιου Πνεύματος. Αισθάνονταν πως λειτουργούσε μέσα τους η χάρη του Θεού. Και άκουγαν τη φωνή του Θεού. Ναι, την άκουγαν πραγματικά, πιστέψτε με. Πιστέψτε ότι μπορούν οι άνθρωποι να ακούνε τη φωνή του Θεού, όχι όπως ακούμε εμείς τους γύρω ανθρώπους, αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό, εντελώς διαφορετικό. Ξαφνικά, χωρίς να το περιμένουν, η φωνή του Θεού ακούγεται μέσα στην καρδιά των αγίων, σαν να γεννιέται, σχηματίζοντας λέξεις και από τις λέξεις ολόκληρες φράσεις. Και έτσι ο άνθρωπος ακούει την απάντηση του Θεού στην προσευχή του.

Το γνωρίζουν όλοι οι άγιοι. Αυτοί ακούνε το Άγιον Πνεύμα χωρίς να ξέρουν από πού έρχεται και που πηγαίνει, διότι Αυτό έρχεται και μετά φεύγει. Έτσι συμβαίνει με τον καθένα που γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα, έτσι συμβαίνει με όλους τους άγιους.

Αγίου Λουκά Κριμαίας

Λόγος εις το Ιω. 3,1-21

το είδαμε εδώ