22 Μαρτίου 1827. Ὁ Καραϊσκάκης πιάνει τὸ Δαφνί.

Στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν ἦταν κλεισμένοι οἱ δικοί μας καὶ ὁ Κιουταχῆς ἁλώνιζε στὴν Ἀττική.
Στρατόπεδο ὁ στρατηγὸς εἶχε στὸ Κερατσίνι ἀλλὰ ἀπὸ Δαφνὶ καὶ πέρα δὲν πλησίαζε Ἕλλην.

Στὶς 22 Μαρτίου ὅμως τοῦ 1827, μαζὺ μὲ τὸν Βασίλη Μποῦσγο, πρὸ κειμένου νὰ τονώσῃ τὸ ἠθικὸ τῶν κλεισμένων, πιάνει τὸ Δαφνί.
Ὁ Βασίλης Μποῦσγος ἦταν ἕνα γενναῖο παλληκάρι, πρόθυμος, σὲ κάθε μάχη παρών, καὶ κατὰ μίαν ἔννοια ἦταν αὐτὸς ποὺ πρῶτος ἔβαψε τὸ σπαθί του μὲ αἷμα, στὴν Βοιωτία. Μετὰ ἀπὸ τὶς δικές του δράσεις ξεκίνησε ὁ Ἀθανάσιος Διάκος καὶ ὁ Ὀδυσσέας.
Ὁ Λάππας τὸν χαρακτηρίζει «Νικηταρᾶ τῆς Ῥούμελης». Κάτι θὰ ξέρῃ περισσότερο…

Ἔπιασε λοιπὸν ὁ Βασίλης μίαν στενωπό, μὲ πεζούς, κι ὁ Καραϊσκάκης ἔπιασε μὲ τὸ ἱππικὸ τὸν ἐλαιώνα.
Γιὰ τρεῖς ὧρες, δίχως νὰ κουνήσουν ἀπὸ τὶς θέσεις τους οἱ ἄντρες τοῦ Μπούσγου, ὁ πόλεμος ἦταν δυνατός.
Μόνον ὅταν ἀπεφάσισε ὁ Καραϊσκάκης ἄφησε τὶς θέσεις του κι ὁ Μποῦσγος, γιὰ νὰ κατευθυνθοῦν πρὸς τὸ στρατόπεδον τοῦ Κερατσινίου.
Ὁ στόχος ὅμως ἐπετεύχθη!
Οἱ κλεισμένοι ἀνεθάρρυσαν καὶ ὁ Κιουταχὴς πλέον ἀντελήφθῃ πὼς ὁ πόλεμος ποὺ ξεκίνησε δὲν εἶχε καὶ τόσο βέβαια ἀποτελέσματα.

Δυστυχῶς ἕναν μήνα ἀργότερα ὁ ἥρωας ἔπεφτε νεκρός. Ἡ Ἀθήνα παρέμεινε σὲ τουρκικὰ χέρια.

Φιλονόη.

Πληροφορίες ἀπὸ τὸ «Ῥουμελιῶτες στὴν Ἐπανάστασι» τοῦ Τάκη Λάππα.

φωτογραφία

«Ἄν δεῖς ἕναν ἁμαρτωλό, μήν τόν κατηγορήσεις. Ὁ Κύριος λέει: “Ἡ κρίση εἶναι θέμα δικό Μου. Ἐγώ εἶμαι Αὐτός πού θά κρίνει τούς ἀνθρώπους»

«Όταν ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στην αμαρτία και δεν θέλει να βγει απ’ αυτή, μη του λες τίποτα. Μήπως όταν αμαρτάνει, σε ρωτάει; Όταν είναι σε δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρει τι να κάνει, τότε βοήθησέ τον.

Ποτέ άλλοτε! Ίσως οι συμβουλές σου να του κάνουν κακό, γιατί εσύ δεν ξέρεις την πνευματική του κατάσταση. Στην πορεία προς την Ιερουσαλήμ, ούτε συμβουλεύεις ούτε απαγορεύεις...»

»Αν δεις έναν αμαρτωλό, μην τον κατηγορήσεις. Ο Κύριος λέει: “Η κρίση είναι θέμα δικό Μου. Εγώ είμαι Αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους. Ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, που θα τον κρίνεις αντί για Μένα;” (βλ. Ρωμ. 12, 19). Με την κατάκριση εξυψώνεις τον εαυτό σου και ο Θεός μετά σε αποστρέφεται. Όμως, “όποιος υψώσει από μόνος του τον εαυτό του, αυτός θα ταπεινωθεί· και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στα μάτια του Θεού, αυτός θα υψωθεί” (βλ. Ματθ. 23, 12). Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο. Αν δεις στον δρόμο έναν ληστή, μια πόρνη, έναν μέθυσο, μη τους κατακρίνεις. Διότι ο Κύριος τούς άφησε στις επιθυμίες τους. Αυτοί οι ίδιοι πρέπει να βρουν τον δρόμο του Κυρίου και να μετανοήσουν. Όμως, τις δικές σου επιθυμίες τις συγκρατεί ο Θεός, γιατί αν σε αφήσει να πέσεις σε χειρότερες, δεν θα μπορέσεις να βγεις από αυτές και θα καταστραφείς. Γι’ αυτό, μη καυχιέσαι για τον εαυτό σου. Τον άνθρωπο που είδες ότι αμάρτησε, τον είδες ότι μετανόησε; Όπως η κλωστή πρέπει να περάσει από τη βελόνα, έτσι και ο άνθρωπος παθαίνει ό,τι ακριβώς κατέκρινε...»

»Όταν δεις έναν μεθυσμένο να είναι ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, ας είναι καλά! Θα κοιμηθεί και θα σηκωθεί. Αν είναι στη μέση του δρόμου, βαλ’ τον απλώς στην άκρη. Μερικοί πίνουν βότκα για να μην παγώσουν στον δρόμο. Αλίμονο σ’ αυτούς που τους κατηγορούν! Τον άνθρωπο πρέπει να τον διορθώνεις, αλλά η καρδιά σου να είναι γεμάτη αγάπη...«

»Μπροστά στον Κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία, που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά τα έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι, καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, τον σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου το λουρί, όμως, το βαστάει ακόμη ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα περιπέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς. Ο Κύριος ελέησε την πόρνη και τον ληστή. Η Μαρία η Αιγυπτία ήταν μια πόρνη –τι να κάνουμε; Αλλά, με τη Χάρη του Θεού, την ακραία άσκηση στην έρημο, τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή, νέκρωσε τα πάθη της και αξιώθηκε της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος ταπεινώνει και ο Κύριος ανυψώνει. Όταν εγώ νιώθω πως είμαι “καλύτερος” και “ανώτερος” από κάποιον άλλον, τότε βάζω τη “χρυσή” κορώνα και βγαίνω στους δρόμους ξυπόλητος κάνοντας τους ανθρώπους να με περιφρονούν. Τότε ταπεινώνομαι και βλέπω τι σκουπίδι είμαι…».

Όταν ένας πιστός κατηγόρησε τον πατριάρχη για κάποιο παράπτωμά του, ο π. Γαβριήλ τού είπε εξοργισμένος:

–Πώς τολμάς; Για κοίταξε τα γόνατά μου! Δεν βλέπεις πόσο πληγωμένα είναι που, μέρα-νύχτα, προσεύχομαι γι’ αυτόν; Όσα εσύ τον κατηγορείς, τα λες από αγάπη; Εγώ, όμως, (από την ευχόμενη αγάπη μου γι’ αυτόν), έχω το δικαίωμα (του ελέγχου) και, αν (κρίνω ότι) είναι απαραίτητο, θα τα πω (αυτά που λες εσύ κι) εγώ! Γιατί πέφτει ο άνθρωπος; Για να σηκωθεί. Αν δεν υπάρξει πτώση, δεν θα υπάρξει και έγερση. Αν δεν πονέσει ο άνθρωπος, θα πει: «Τι τον θέλω τον Θεό;». Μ’ αυτό τον τρόπο (της πτώσης) ο Κύριος επιτρέπει στο πλάσμα Του να Τον προσεγγίσει περισσότερο και να επιστρέψει κοντά Του. Και αν ο Κύριος επιτρέπει την πτώση, εσύ, που κατηγορείς τον άνθρωπο, κατηγορείς τον Ίδιο τον Θεό, που επέτρεψε να περιέλθει αυτός ο άνθρωπος σε μια τέτοια κατάσταση. Αν αυτός ο άνθρωπος, που αμάρτησε, κι εσύ τον κατέκρινες, το βράδυ έκλαψε και μετάνιωσε για το σφάλμα του, ο Κύριος θα πει: «Εγώ, τον συγχώρεσα! Εσύ, το είδες αυτό;».

–Πόσο φοβερό είναι που οι άνδρες μοιάζουν με τις γυναίκες! σχολίασε μια φορά, με λύπη, ο Γέροντας.

 

–Ναι, π. Γαβριήλ, τι φοβερό! σχολίασε, γελώντας, ένα πνευματικό του τέκνο.

Και ακούγοντάς τον, εξοργίστηκε ο όσιος του Θεού.

–Ξέρεις, τώρα, πόσο θύμωσε ο Κύριος γι’ αυτό; Τι νομίζεις; Πως εσύ είσαι καλύτερος απ’ αυτούς; Εγώ το είπα με πόνο και τους λυπήθηκα· εσύ, όμως, γέλασες! Άλλη φορά μην το ξανακάνεις…

Μια μέρα ο π. Γαβριήλ κατέβηκε από το κελί του κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί. Όταν βαρέθηκε να πίνει μόνος, κοίταξε γύρω του και προσκάλεσε κάποιον προσκυνητή να πιει μαζί του. Εκείνος, μόλις ήπιε, ξαφνιάστηκε, γιατί το κρασί που κρατούσε ο Όσιος Γαβριήλ είχε γεύση χυμού. Έτσι, συνέχισε να πίνει μαζί με τον Γέροντα και γρήγορα άρχισε κι αυτός τα «παιδιαρίσματα» σαν να ήταν μεθυσμένος. Ο π. Γαβριήλ χάρηκε που ο άλλος μπήκε αμέσως στο νόημα.

Ένας άγνωστος, που παρακολουθούσε τη σκηνή, σάστισε που έβλεπε να «μεθούν» μέσα στο μοναστήρι. Ο Γέροντας τότε τον φώναξε και του πρόσφερε κι αυτού να πιει. Ο άγνωστος πήρε δειλά το ποτήρι και δοκίμασε. Τά ’χασε και κοκκίνισε, μόλις διαπίστωσε ότι αυτό που έπιναν ήταν απλός χυμός!

Ο π. Γαβριήλ τού είπε τότε ήρεμα:

–Κάθε αμαρτία συγχωρείται στον άνθρωπο, εκτός από την προσβολή του Αγίου Πνεύματος. Κάποτε ο Θεός θα επιτρέψει και σε σένα να πέσεις στην ίδια αμαρτία. Όταν εγώ σε κατηγορήσω και νιώσω «ανώτερός» σου, δεν είμαι άξιος ενώπιον του Κυρίου. Και όταν εγώ πίνω κρασί μαζί σας, δεν έχει σημασία αυτό το γεγονός, αλλά η αγάπη…

«Πουλούσαν κάποτε σε ένα σκλαβοπάζαρο δύο παιδιά. Το ένα το πήρε κάποιος που διεύθυνε οίκο ανοχής και μεγάλωσε έτσι, που το παιδί δεν έμαθε ποτέ αν υπάρχουν μοναστήρια. Το δεύτερο παιδί το εξαγόρασε ο ηγούμενος ενός μοναστηριού. Αυτό το παιδί μεγάλωσε έτσι, που ποτέ του δεν έμαθε αν υπάρχουν οίκοι ανοχής. Πείτε μου, τώρα, πού θα πάνε αυτά τα παιδιά μετά τον θάνατό τους;

–Δεν ξέρουμε.

–Ούτε και οι άγγελοι ξέρουν πώς θα κρίνει ο Θεός τον (κάθε) άνθρωπο…». 

ΟΣΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

(1929–1995)

※

[Μαλχάζι Τζινόρια: «Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν Σαλός και Ομολογητής», Μέρος γ΄, Κεφ. 34ο,

σελ. 305–308.

Μετάφραση: Νάνα Μερκβιλάτζε, 

Γλωσσική επιμέλεια: Φανή Ροπόκη.

Αθήνα, Μάιος 2013.

Επιμέλεια ανάρτησης, επιλογή θέματος και φωτογραφιών, πληκτρολόγηση κειμένου: π. Δαμιανός.]

πηγή

Έπρεπε πρώτα να αθωωθεί το ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ για να τρέξουν μετά τα γεγονότα

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

– ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ! Ο ένας εκ των ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΩΝ, ο ΑΡΧΙΠΡΟΔΟΤΗΣ επιτέθηκε στον Καραμανλή!!!

Το Βατοπαίδι σήμερα αθωώθηκε καιρός να «αθωωθεί» και η Ελλάδα από τα μνημόνια.

Η υπόθεση της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, ο μέγιστος διασυρμός και ο φοβερός κατασκανδαλισμός της Ελληνικής κοινής γνώμης πριν 9 ακριβώς χρόνους.
Κάποιοι δίχως να το γνωρίζουν τα « έβαζαν» με την Ἐφορο του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ την ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ και ο κοσμάκης πιστός και μη πιστός έκρινε, κατέκρινε, καταλήγοντας σε συμπεράσματα και υποθέσεις που του τα είχαν ετοιμάσει τα ΜΜΕ.

Εφησυχασμένοι όλοι από τα τρελά οικονομικά πακέτα γινόταν οι Πόντιοι Πιλάτοι και ευκολόπιστα προχωρούσαν σε εικονικές σταυρώσεις ανθρώπων.
Η σημερινή αθωωτική απόφαση της υπόθεσης που ταλάνισε τα χρονικά της καθημερινότητας μας δείχνει του λόγου το αληθές.

Από τότε που έσκασε μύτη η ¨εθνική μας¨ αυτή συκοφαντία τα ίδια ισχυρά γεωπολιτικά συμφέροντα αποκορυφώνουν τις δράσεις τους σήμερα στην χάραξη νέων ενεργειακών αγωγών, συνόρων και οικονομικής υποδούλωσης Εθνών.

Ποιος μπορούσε να κατανοήσει τότε ότι ο διασυρμός του Βατοπαιδίου ήταν ο προπομπός του διασυρμού της πατρίδος μας και αυτών που θα πάθαινε η ΕΛΛΑΔΑ αργότερα και εξακολουθεί να παθαίνει;
Το Βατοπαίδι σήμερα αθωώθηκε καιρός να «αθωωθεί» και η Ελλάδα από τα μνημόνια.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ του 1989 μόλις είχε αναλάβει την επάνδρωση της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου η νέα αδελφότητα υπό τον Γέροντα Ιωσήφ.
Από καθαρή συγκυρία βρέθηκα στην Ιερά Μονή .
Μόλις είχα πάρει την ευλογία του Γέροντα Εφραίμ του Κατουνακιώτη που τον φιλοξενούσαν εκείνες τις μέρες στο Μοναστήρι ( ήταν 2 Αυγούστου με το Αγιορείτικο τυπικό) .
Και στην μεγάλη φημισμένη για τις περίτεχνες αγιογραφίες της Τράπεζα μας ομιλούσε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός για το πώς πρέπει να πορευτούμε απέναντι στις πολυσύνθετες προκλήσεις της εποχής που έμοιαζε να τα σαρώνει όλα.
Τον γέροντα Ιωσήφ τον έβλεπα για πρώτη φορά .
Εκείνη την ημέρα έμαθα από τους συμπροσκυνητές μου ότι ο Γέροντας Ιωσήφ και ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης ήταν στην Αγιασμένη συνοδεία του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή.

Μετά το τέλος της ομιλίας-συζήτησης που μας εξέπληξε όλους διότι με απλές λέξεις εισχωρούσε στις βαθιές αιτίες της παγκόσμιας κοινωνικής κρίσης, πλησίασα κατ ιδία τον Γέροντα για να τον ευχαριστήσω διότι μου έλυσε δια των λόγων του τους προβληματισμούς μου.
Του ευχήθηκα από καρδίας η Υπεραγία Θεοτόκος να στέργει των προσπαθειών τους στην επάνδρωση της ιστορικότατης και ΠΑΝΑΓΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗΣ Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου.

Ως απάντηση έλαβα από τον Γέροντα του εξής λόγους:
-εδώ ήρθαμε για να Σταυρωθώμεν και να Αναστηθώμεν .
-εδώ ήρθαμε για να διδαχτώμεν και να διδάξουμε.
-θα περάσωμεν πολλά και θα δούμε περισσότερα.
-η Ελλάδα και η Κύπρος παιδί μου έχουν καρδιά το ΠΕΡΙΒΟΛΙ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ.
-οι πνευματικοί χυμοί από αυτό το ΠΕΡΙΒΟΛΙ θα διατρέξουν ολάκερη την οικουμένη στο τέλος του καιρού των παθημάτων της φιλτάτης πατρίδος.

Σήμερα μπορώ να κατανοήσω καλύτερα του λόγους του Γέροντα Ιωσήφ.

Αφού ομιλούμε για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου , αυτή πέραν των Ιερών πνευματικών θησαυρισμάτων της κατέχει μετά τον ΤΙΜΙΟ και ΖΩΟΠΟΙΟ ΣΤΑΥΡΟ του ΚΥΡΙΟΥ μας, το μείζον
Ποιο προσωπικό αντικείμενο-σέβασμα που φορούσε η ΠΑΝΑΓΙΑ μας κατάσαρκα σφράγιζε τα μεγάλα γεγονότα της ΕΝΘΕΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ από την Γέννηση του Θεανθρώπου , μέχρι την Σταύρωση και την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ;

Η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ της Υπεραγίας Θεοτόκου περίζωνε μητρικά τον ΑΧΩΡΗΤΟ και η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ που ενέδυε την ΠΑΝΑΓΙΑ μας κήδευε με τις άλλες μυροφόρες τον ΠΛΑΣΤΗ και ΠΟΙΗΤΗ του ΠΑΝΤΟΣ.
Άρα δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το Σέβασμα της ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ κρατάει τον Ουρανό και την Γη.

Έφτασε η ώρα που το πανίσχυρο αυτό όπλο θα πυροδοτηθεί πνευματικά για την σωτηρία της ανθρωπότητας.
ΤΟ όπλο όμως αυτό θα πυροδοτηθεί αναγκαστικά από φοβερές γεωπολιτικές εξελίξεις για να δούμε την υπέρβαση του ΘΕΙΟΥ και να μετρήσουμε την ολιγοπιστία μας.

Η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ δεν σφράγισε μόνο όλα τα γεγονότα της ΕΝΘΕΗΣ ΒΙΟΤΗΣ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ αλλά σφράγισε και τα γεγονότα της υπερχλιετούς πνευματικής αυτοκρατορίας της Ρωμιοσύνης σκεπάζοντας αυτήν με την Αγιαστική Δύναμη ΤΗΣ.

Αναθυμούμενους τους λόγους του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ
« το Βυζάντιο έκανε το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ και σήμερα το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ μπορεί να ξαναφτιάξει το Βυζάντιο»

Να γιατί το Περιβόλι της Παναγίας μας δεν είναι απλώς ένα θαυμαστό μουσείο τέχνης αλλά είναι η τράπεζα του Ουρανού που διαφύλαξε όλα αυτά τα χρόνια την διαχρονική παρακαταθήκη του Ελληνοχριστιανικού –Ρωμαίικου Πολιτισμού και της Πατερικής Παράδοσης.

Με πίστη και ελπίδα
Δρ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

πηγή

Πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου!

Ἡ ἑνότητα ψυχῆς καί μυαλοῦ εἶναι αὐτή πού κάνει τήν ἀνθρώπινή μας ὕπαρξη ξεχωριστή. Ποτέ πρίν δέν ἔχει ὑπάρξει ἄνθρωπος ἀπόλυτα ἴδιος μέ σένα· καί ποτέ δέν θά ξαναϋπάρξει. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἕνας καί μοναδικός σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίλογος.

-Κανένας δέν εἶναι ἀναντικατάστατος!

Αὐτό εἶναι λάθος. Ὅταν μιλᾶμε γιά δουλειές, τότε δέν τίθεται θέμα ἀντικατάστασης, ἀλλά διαδοχῆς. Στήν δουλειά του μπορεῖ, ὁ ἄνθρωπος νά ἀντικατασταθῆ. Ὡς πρός τήν ἴδια τήν ὕπαρξή του ὅμως, ὁ καθένας εἶναι ἀναντικατάστατος.
 

* * *

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς, στό εὐαγγέλιο ὁ Χριστός λέγει τά ἑξῆς γιά τήν ἀξία τῆς ψυχῆς μας: -Τί κέρδος θά ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ἄν κερδίσει ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἄν ὑποστῆ ζημία στήν ψυχή του; Ποιό εἶναι ἐκεῖνο πού θά μπορέσει ἕνας ἄνθρωπος νά τό θεωρήσει ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του; (Ματθ. 16, 26-27).

Ἀκόμη καί οἱ τεχνοκράτες, στήν Παγκόσμια Συνάντηση Πληροφορικῆς (Νταβός Ἐλβετίας, 1988), εἶχαν ὡς θέμα τῆς τελευταίας Συνεδρίας τό ἐρώτημα: Καί μέ τήν ψυχή μας τί γίνεται;

Πόσο περισσότερο πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε ἐμεῖς, ὠς χριστιανοί, μέ τό ἴδιο θέμα! Καί πόσο, ἀκόμη περισσότερο, πρέπει νά προσέξουμε τήν ψυχή μας, τόν ἴδιο τόν «ἑαυτό μας»!

Ὡς μικρό βοήθημα στόν ἀγώνα μας γιά διόρθωση τῆς ψυχῆς μας (=ἑαυτοῦ μας), κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄς πάρουμε τά ὅσα μᾶς λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐξηγώντας τό ρητό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:

-Πρόσεχε σεαυτῷ (Δευτ. 15,9).

Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήπως κάποτε γεννηθῆ στήν καρδιά σου (=ψυχή σου) κρυφή ἁμαρτία.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὄχι τά δικά σου, οὔτε τά γύρω ἀπό σένα. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς· δικά μας τό σῶμα καί οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος· τά γύρω ἀπό μᾶς εἶναι τά χρήματα, οἱ τέχνες καί ἡ λοιπή τοῦ βίου κατασκευή. Πρόσεχε, λοιπόν, ὥστε νά ἀπομακρύνεις κάθε ρύπο ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή σου καί νά τήν στολίζεις μέ κάθε ἀρετή.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, ὥστε νά γνωρίζεις τήν εὐρωστία καί τήν ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. Μέγα καί βαρύ τό ἁμάρτημα; Ἀνάγκη πολλῆς ἐξομολόγησης, μεγάλης νηστείας, πολλῆς μετανοίας. Μικρό καί ἐλαφρύ τό παράπτωμα; Ἀνάλογη καί ἡ μετάνοια.

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν ὅλα τά τοῦ βίου σου εἶναι εὐνοϊκά καί εὐχάριστα, γιατί κινδυνεύεις νά γίνεις ἀλαζόνας καί ὑπερήφανος. Λέγε τότε τό τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».

• Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου· ὅταν τά τοῦ βίου σου εἶναι ἄσχημα, γιατί κινδυνεύεις ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τήν ψυχική θλίψη. Θυμίσου ὅτι πλάσθηκες «κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ» καί ἄρα κατέχεις τό μέγιστο πνευματικό ἀξίωμα. Λέγε τότε τό «Κύριε βοήθησέ με».

(Εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ΒΕΠΕΣ τ. 54, σελ. 28 κ. ἑξ.)

Ἄς προσέξωμεν, λοιπόν, «τόν ἑαυτό μας», ὥστε νά γεμίσει ἀπό τή χαρά καί τήν εἰρήνη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

πηγή

Να είμαι και άγιος, να είμαι και «μάγκας»...

''Να είμαι και άγιος, να είμαι και «μάγκας»''...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ. ~ ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ.

Κάποια Δευτέρα έψησα στο φούρνο ένα σωρό τυρόπιτες. Δεν πρόλαβα να αναστενάξω «Για ποιον έκανα τόσες;» και με επισκέφτηκε μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Προς μεγάλη μου χαρά τα επτά παιδιά «καθάρισαν» γρήγορα τις τυρόπιτες, ενώ οι γονείς δεν τις άγγιξαν...

– Τουλάχιστον γευτείτε μία, επέμενα εγώ... – Μα δεν πεινάμε, δεν πολυέχουμε όρεξη...

– Έχετε, έχετε! φώναξαν τα παιδιά. Η μαμά κι ο μπαμπάς νηστεύουν τη Δευτέρα, επειδή ο Βασίκα καπνίζει!

– Μπορεί να καπνίσει με την ησυχία του, είπε ο πατέρας, του το επέτρεψε ο πνευματικός.

– Μα δεν καπνίζω! άρχισε να κλαίει ο Βασίκα. Εσύ τουλάχιστον, μαμά, μη νηστεύεις τη Δευτέρα.

– Πολύ μεγάλη τιμή να νηστεύω για σένα, του απάντησε η μητέρα, αλλά τυροπιτάκι ωστόσο δεν πήρε. Ήταν προφανές πως οι γονείς νήστευαν, δηλαδή έκαναν μια ειδική νηστεία κάθε Δευτέρα.

Για να γίνω κατανοητή, θα τα αναφέρω όλα με τη σειρά. Μια μέρα, ο πατέρας πρόσεξε πως ο γιος του ο αγαπητός, ο Βασίλης, δεν μυρίζει πια γάλα, αλλά καπνό. Εκείνος το αναγνώρισε τίμια:

– Μπαμπά, προσπάθησα, αλλά στην τάξη μου και τα κορίτσια καπνίζουν, μερικοί έχουν και σχέση. Έτσι έμενα με πειράζουν! Είμαι το μαύρο πρόβατο, κατάλαβέ με. Επίτρεψέ μου να καπνίζω μόνο για να με αφήσουν ήσυχο!

Ο πνευματικός του Βάσια, μαθητή της έκτης, άκουσε την διήγηση περί «μαύρου προβάτου» και πήρε μία απρόσμενη απόφαση:

– Εντάξει, Βασίλη, κάπνισε, αλλά με έναν μόνο όρο, για κάθε τσιγάρο θα κάνεις τριάντα μετάνοιες. Συμφωνείς;

Ο Βάσια πολλαπλασίασε γρήγορα τον αριθμό των τσιγάρων με το τριάντα και διαμαρτυρήθηκε αγανακτισμένος:

Δηλαδή εξακόσιες μετάνοιες για ένα βρωμοπακέτο; Δεν ξανακαπνίζω!

– Αλλά θέλεις τόσο πολύ να συμμορφωθείς και να είσαι «μάγκας;»

– Έχετε δίκιο, πάτερ, εγώ όλα τα θέλω, να είμαι και άγιος, να είμαι και «μάγκας»....

Έτσι γίνεται σε αυτήν την ηλικία, τα θέλεις όλα. Θυμήθηκα πως πριν από έναν χρόνο, ο Βασίλης μιλούσε με την αδελφούλα του στην όχθη του ποταμού, το δειλινό...

...ενώ εγώ άκουσα τυχαία τη συζήτησή τους.

– Ακούγεται πως θα γίνουν διωγμοί, είπε ο Βασίλης, ναι θα πρέπει να πεθάνουμε για τον Χριστό.

– Φοβάμαι το αίμα, ψιθύρισε η αδελφούλα του.

– Δεν είναι τίποτα, ο Κύριος θα μας βοηθήσει, δεν είμαστε Ιούδες για να τον προδώσουμε...

Να λοιπόν που έφτασε για τον νεαρό χριστιανό ο καιρός εκείνος των αοράτων διωγμών, όταν πλησιάζει την ψυχή η αχρειότητα της κόλασης και προσπαθεί να την καταπιεί.

Μόνος σου δεν μπορείς να αντέξεις και στην πνευματική μάχη των παιδιών μπαίνουν και οι γονείς, νηστεύοντας γι’ αυτούς τις Δευτέρες. 

Η νηστεία της Δευτέρας, υποχρεωτική για τους μοναχούς, είναι αφιερωμένη σύμφωνα με την παράδοση, στις Ουράνιες Ασώματες Δυνάμεις, στους Αρχαγγέλους και στους Αγγέλους που μας προστατεύουν.

Σήμερα τα παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο των πειρασμών δυσκολεύονται και πολλοί Ορθόδοξοι γονείς νηστεύουν κάθε Δευτέρα. Η νηστεία για τη σωτηρία του πλησίον είναι μια παλαιά ορθόδοξη συνήθεια...

Στο ημερολόγιό μου, το 1988, βρήκα μια σημείωση για τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο...

«Η νηστεία είναι το όπλο του χριστιανού. Όταν ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος Παβλώβ ρωτήθηκε πώς μπορεί να εξηγήσει το θαύμα που βγήκε αλώβητος από τον πόλεμο, ο στάρετς απάντησε πως τον προστάτευε η προσευχή της μητέρας του η οποία όλα τα χρόνια του πολέμου κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή νήστευε με πλήρη ασιτία». 

Τότε άκουσα για πρώτη φορά περί πλήρους ασιτίας και σκεφτόμενη να το μοιραστώ με την φίλη μου, την ζωγράφο Έλενα Εβδοκίμοβα, της τηλεφώνησα...

– Ναι, μου απάντησε η Λένα, η γιαγιά μας έτσι έσωσε τέσσερα παιδιά. Η κόρη της ήταν νοσοκόμα και πήγε στο μέτωπο, όπως και οι τρεις γιοι της. Σε όλη την διάρκεια του πολέμου η γιαγιά όλες τις Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές νήστευε με πλήρη ασιτία, ούτε μια σταγόνα νερό δεν έπινε. Και οι τέσσερις επέστρεψαν από τον πόλεμο σώοι, αλλά η γιαγιά συνέχισε να νηστεύει...

– Μητέρα, της έλεγαν τα παιδιά, γυρίσαμε ζωντανοί. Γιατί συνεχίζεις την νηστεία;

– Από ευγνωμοσύνη στον Θεό, απάντησε η γιαγιά. Δείξτε μου μια οικογένεια που να γύρισαν από το μέτωπο τέσσερα μέλη της ζωντανά! Θα νηστεύω μέχρι να πεθάνω για να ευχαριστήσω τον Θεό!

 Έτσι νήστεψε η γιαγιά μέχρι να πεθάνει...

___________________________________________________________

"Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ" ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

Πηγή: o-nekros.blogspot.gr

το είδαμε εδώ

Γιατί αδιαφορεί το Ορθόδοξο Ποίμνιο και μειώνεται η παρουσία του στην Εκκλησία;

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ

Μία έρευνα έγινε τελευταία που θα δημοσιευτεί εντός των ημερών , γύρω από τις θρησκευτικές και όχι μόνο πεποιθήσεις των Ελλήνων,πρέπει να προβληματίσει την Εκκλησία της Ελλάδος και κυρίως τη διοίκηση της Εκκλησίας Μητροπολίτες και ιερείς.

Το ποσοστό των Ελλήνων που δηλώνουν θρησκευόμενοι έχει μειωθεί κατά 35% από το 2006 έως σήμερα!Η νεολαία μας με το συντριπτικό ποσοστό 81% θεωρεί την Εκκλησία απόμακρη και γερασμένη , ουδεμία σχέση έχουσα με τα ενδιαφέροντα της νεολαίας.

Ακόμη το ποσοστό των πιστών που πηγαίνουν τουλάχιστον, μία φορά το μήνα στην εκκλησία μειώθηκε κατά 13% και το ποσοστό εκείνων που δηλώνουν ότι το Πάσχα δεν σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο και που δεν τους γεννά κανένα συναίσθημα, αυξήθηκε κατά 16%.. Ένα συμπαθητικό ποσοστό που δεν ξεπερνά το 24%, γνωρίζει για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας αλλά θεωρεί πως δεν είναι μόνο αυτό που μπορεί η Εκκλησία. Το 57% απάντησε ότι ενδιαφέρεται για την Εκκλησία αλλά δεν βλέπει θετικά τον κλήρο. Το 13% ήταν ακόμη πιο αυστηρό αφού δήλωσε ότι στην Εκκλησία κυριαρχούν οι Αρχιερείς, οι οποίοι κάνουν ότι θέλουν!

Ένα εντυπωσιακό εύρημα της έρευνας αυτής είναι ότι το 76% των Ελλήνων, τάσσεται υπέρ της καύσης των νεκρών! Πρόκειται για συγκλονιστικό ποσοστό , δεδομένου ότι η Εκκλησία, αρνείται την καύση διότι αρνείται το ανθρώπινο τέλος δια της βίας πάνω στον άνθρωπο. Επιλέγει και επιτρέπει την ταφή,κατά την Παράδοση της Εκκλησίας ,γιατί έχει πίστη και ελπίδα στην αιωνιότητα και στη μέλλουσα ζωή και αφήνει στη φύση την ευθύνη της φυσιολογικής φθοράς και αποσύνθεσης του σώματος του ανθρώπου.

Ας σημειωθ

πηγή

εί ότι η έρευνα αυτή αφορά στην Ελλάδα του 2017, τη χώρα της Ορθοδοξίας, για την οποία τόσες μάχες δίνονται.

Πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν και περιμένουν την απάντησή τους

•• Για ποιο Ορθόδοξο ποίμνιο, μιλάνε λοιπόν οι κληρικοί μας; Μιλάμε για τους ολίγους γέροντες που μαζεύονται πια στους ναούς τις Κυριακές;

••Ποιοι είναι οι λόγοι που απομακρύνονται από την Εκκλησία οι Έλληνες και προπαντός η νεολαία;

••Πού πήγε αυτή η έξαρση που σημειώθηκε επί Μακαριστού Χριστοδούλου, που οι ναοί μας έσφυζαν από νέους ανθρώπους και νέα παιδιά; Τί λάθος κάνουν σήμερα οι ποιμένες;

•• Μήπως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει η διοικούσα Εκκλησία, Αρχιερείς και ιερείς;

••Μήπως μια από τις αιτίες είναι και η “νέκρωση” της ζωής των ενοριών;

••Μήπως η Εκκλησία θεωρεί ποίμνιό της τις χιλιάδες των συνανθρώπων μας που μαζεύονται στα συσσίτια;

Και να σημειωθεί ότι η έρευνα αυτή έρχεται σε μία εποχή που η Ιεραρχία επιχείρηση διήμερη συνεδρίαση και δύο μέρες πριν η ΔΙΣ, τα δύο ανώτατα όργανα διοίκησης της Εκκλησίας! Αν ρίξει κανείς μία ματιά στην ημερήσια διάταξη των συνεδριάσεων και στα ανακοινωθέντα θα διαπιστώσουν ότι η θεματολογία είναι εντελώς απόμακρη και ξένη από τα σύγχρονα προβλήματα του κόσμου. Και αυτό είναι θλιβερό. Μήπως θα πρέπει οι ιεράρχες μας να κάνουν μία ενδοσκόπηση και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και να επαναπροσδιορίσουν την στρατηγική τους; Μήπως να ξαναγίνει η Εκκλησία, αυτό ακριβώς που είναι; ΕΚΚΛΗΣΙΑ !! Και να πάνε σε δεύτερη μοίρα οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες που τις ευνοούν συγκεκριμένοι για να αυξάνουν το ρόλο τους; Επιφυλαττόμεθα μετά την ανακοίνωση των ευρημάτων της έρευνας να επανέλθουμε!

Δ´ ΣΤΑΣΗ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ῾Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα. Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα᾽

῾Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα. Χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα᾽

Στήν τελευταία στάση τῶν Χαιρετισμῶν πού ἀκούγεται σήμερα, ἡ ᾽Εκκλησία μας συνεχίζει νά μᾶς προβάλλει τό πάντιμο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, διά τῆς ὁποίας εἰσῆλθε τόν κόσμο ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός μας, μ᾽ ἕναν καί πάλι καταιγισμό εἰκόνων καί συμβολισμῶν, παρμένων εἴτε ἀπό τό χῶρο τῆς Παλαιᾶς εἴτε ἀπό τό χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης. ᾽Αφορμή γιά σήμερα θά μᾶς δώσει ὁ παραπάνω χαιρετισμός: Χαῖρε, Παναγία, πού καταργεῖς τόν καταστροφέα τῶν φρενῶν τοῦ ἀνθρώπου. Χαῖρε σύ πού γέννησες Αὐτόν πού ἔσπειρε τήν ἁγνότητα.

1. Ποιές εἶναι οἱ φρένες τοῦ ἀνθρώπου καί ποιός ο φθορέας αὐτῶν τῶν φρενῶν;

Τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου, ἡ διάνοιά του, ὁ χῶρος τοῦ σκέπτεσθαι, ὁ χῶρος τῶν λογισμῶν, κάτι πού συνδέεται βεβαίως ἄμεσα μέ τό νοῦ του ἤ ἀλλιῶς μέ τήν καρδιά του. Καί φθορέας αὐτοῦ τοῦ χώρου εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ἀπαρχῆς ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ κατά τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη τόν εὐαγγελιστή ἀνθρωποκτόνος. Ὁ διάβολος λοιπόν προσπαθεῖ πάντοτε νά διαφθείρει, νά καταστρέψει τή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, (ἀπό ἐκεῖ ξεκινᾶ ἄλλωστε ὁποιαδήποτε ἁμαρτία: μέ τήν προσβολή τῶν λογισμῶν), ὥστε ἔτσι νά καταστρέψει καί τό κέντρο τῆς ὕπαρξής του, τό νοῦ καί τήν καρδιά του. Μέ ποιό σκοπό; Νά ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος ζεῖ καί ἐνεργεῖ κυρίως στήν καρδιά τοῦ βαπτισμένου καί ἐνσωματωμένου στήν ᾽Εκκλησία ἀνθρώπου. Αἰτία γι᾽ αὐτό: τό μίσος τοῦ διαβόλου πρός τόν ἄνθρωπο, τόν κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργημένο, ὥστε νά μή μπορεῖ νά χαρεῖ αὐτός τήν παρουσία τοῦ Δημιουργοῦ του, συνεπῶς τή δική του ὁ διάβολος δυστυχία νά τήν κάνει καί δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου. Μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ διάβολος, κατά τούς ἁγίους μας, εἶναι τό πιό τραγικό καί δυστυχισμένο ὄν ὅλης τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, μέ ἐπιλογή βεβαίως τοῦ ἴδιου καί ὄχι τοῦ Θεοῦ.

2. Τί συγκεκριμένα προσπαθεῖ νά φθείρει ὁ πονηρός ἐπιτιθέμενος στή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου;

•               (1) ῾Ως πρός τόν Θεό: νά κλονίσει τήν ἐμπιστοσύνη του πρός Αὐτόν - ἄς θυμηθοῦμε τό περιστατικό στόν κῆπο τῆς ᾽Εδέμ: πῶς προσβάλλει τή διάνοια τῆς Εὔας, προκαλώντας ρήξη στήν πίστη της στόν Δημιουργό της.

•               (2) ῾Ως πρός τό συνάνθρωπο: νά χαλάσει τή σχέση τοῦ κάθε ἀνθρώπου μέ αὐτόν, προκαλώντας καχυποψίες, διαστρέβλωση τῶν λόγων του, παρερμηνεύοντας τήν ὅποια συμπεριφορά του.

•               (3) ῾Ως πρός τόν ἑαυτό μας: νά φέρνει πάντοτε δικαιολογίες γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους, προκειμένου νά ἁμαρτήσουμε ἤ κι ἄν ἁμαρτήσουμε, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀπελπισία, στή μελαγχολία, στήν ὑπερηφάνεια.

3. Ἡ Παναγία λοιπόν εἶναι αὐτή πού κατήργησε καί καταργεῖ τόν φθορέα διάβολο, γιατί γέννησε Αὐτόν πού τόν συνέτριψε ὁριστικά. ῎Ας θυμηθοῦμε καί πάλι τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο: τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία, ὅτι θά ἔλθει κάποτε ἡ ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος (Χριστός) τῆς γυναίκας (Παναγίας) θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ-διαβόλου! Κι ὅπως τό λέει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Χριστός εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ῾κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστιν τόν διάβολο᾽! Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅσο πλησιάζουμε τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα Του, ἄρα ὅσο ζοῦμε ἐκκλησιαστικά – στήν ᾽Εκκλησία, τό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε ἔντονα τήν παρουσία ᾽Εκείνου – τόσο χάνει ὁ πονηρός ὁποιαδήποτε δύναμη ἀπέναντί μας. Καί χάνεται ἡ ὅποια δύναμη τοῦ διαβόλου, γιατί σταλάζει μέσα μας ὁ Χριστός, ὅπως λέει ὁ ὑπό ἐξέταση χαιρετισμός (῾ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα᾽), ἀκριβῶς τήν ἁγνεία, τήν ἁγνότητα, δηλ. τή χάρη Του, ἀφοῦ ᾽Εκεῖνος εἶναι ἡ πηγή της. ῾Αγνίζετε ἑαυτούς, καθώς ᾽Εκεῖνος ἁγνός ἐστι᾽ (ἅγιος ᾽Ιωάννης Θεολόγος). Λέγοντας ἁγνότητα ἐννοοῦμε ὄχι μόνο τή σωματική ἀπό πλευρᾶς σαρκικῶν μολυσμῶν καθαρότητα, ἀλλ᾽ ὅλη τήν ἐγκάρδια στροφή τοῦ ἀνθρώπου, ψυχῆς καί σώματος, πρός τόν Χριστό, γεγονός πού σημαίνει καί πάλι:

•               (1) ὡς πρός τόν Θεό: πίστη καί ἀγάπη,

•               (2) ὡς πρός τόν συνάνθρωπο: ἀγάπη καί ὑπομονή,

•               (3) ὡς πρός τόν ἑαυτό μας: ταπείνωση καί σωφροσύνη καί ἐγκράτεια.

4. Μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ὁ πιστός ἄνθρωπος γίνεται κατοικητήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί φθάνει στό σημεῖο νά γίνεται καί ἀληθινός θεολόγος. Δηλ. ζεῖ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί καθοδηγεῖται μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ στήν πορεία του πάνω σ᾽ αὐτήν τή γῆ, ἔχοντας ὀρθή γνώση καί γιά τόν Θεό καί γιά τό συνάνθρωπο καί γιά τόν κόσμο ὅλο. Μᾶς ἐπισημαίνει τήν πραγματικότητα αὐτή μεταξύ τῶν ἄλλων καί ὁ ἅγιος τῆς Σαρακοστῆς, ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης τῆς Κλίμακος: ῾Τέλος ἁγνείας, θεολογίας ὑπόθεσις᾽ λέει. Τότε δηλ. ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά θεολογεῖ σωστά, ὅταν φθάνει στό τέλος τῆς ἁγνότητας. Κι ἁγνότητα σημαίνει, ὅπως εἴπαμε, ὀρθή στάση ζωῆς, κατά τό πρότυπο τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.