Νουθεσίες Αγίου Γαβριήλ του Ομολογητού περί των εσχάτων και του Αντιχρίστου.

Παραθέτουμε στην συνέχεια μερικές από τις νουθεσίες του Αγίου Γαβριήλ του Ομολογητού(+2 Νοεμβρίου 1995) προς τα πνευματικά του τέκνα περί των εσχάτων και του Αντιχρίστου.

Δίδασκε ο Γέροντας: στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλωσύνη.  Η καλωσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό.

Όλους, όσοι πήγαιναν σ’ αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλωσύνη σας. Η γή κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα-δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλον.

Στους εσχάτους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό. Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία που θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απολεσθείτε…

Θα βάλουν το χάραγμα του Αντιχρίστου στο χέρι και στο μέτωπο. Τα διάφορα προιόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι’ αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το ‘Πάτερ ημών’, να κάνετε τον Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται. Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι: 

«Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Ετσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας.

Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».

 ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής – Μάρτιος 2012 

  πηγή

το είδαμε εδώ

O Νοέμβριος στην Λαογραφία

Ο Νοέμβριος σπορέας, χειρόγραφο του 1346 από τη Μονή Βατοπαιδίου, Αγ.Όρος

30 Ημερών. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό novem = 9 γιατί ήταν ο 9^ος  μήνας του ρωμαϊκού νουμιανού ημερολογίου. Με το Νοέμβρη αντιστοιχεί ο αρχαίος μήνας Νημακτηρίων, ο αρχαίος αιγυπτιακός Αιθήρ και η περίοδος μεταξύ Μπριμέρ Φριμέρ της Γαλλικής επανάστασης. Οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα και γιόρταζαν τα Ποσειδώνια. Ο λαός τον αποκαλεί Βροχάρη (γιατί πέφτουν πολλές βροχές), Χαμένο (γιατί έχει τις μικρότερες σε διάρκεια ημέρες), Ανακατεμένο (από τον άστατο καιρό), Σκιγιάτης (σκιά, νύχτα), Κρασομηνάς (επειδή τότε άνοιγαν τα καινούρια κρασιά), Αγιομηνάς (του Αγ. Μηνά), Φιλιππιάτης (του Αγ. Φιλίππου), Αντριάς (του Αγ. Ανδρέα), Αϊ-Ταξιάρχης, Αρχαγγελίτης ή Αρχαγγελιάτης, Αϊ-Στράτης, Αϊ-Στράτηγος και Σποριάς  (μιας κι είναι ο καταλληλότερος μήνας για τη σπορά των σιτηρών) ή Μεσοσπορίτης (τότε οι περισσότεροι γεωργοί βρίσκονται στο μέσο της σποράς). Αυτόν τον μήνα αρχίζει το μάζεμα των ελιών.                ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                Μάζεμα ελιών.
                Σπορά οσπρίων & σιτηρών.
                «Ξελάκωμα» στ’ αμπέλια.
                Υλοτομία.
                Καίνε τις ξερές μπαμπακιές.
                Μεταφέρονται οι κυψέλες στις οριστικές θέσεις τους για τον χειμώνα.                ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
                ΜΑΖΕΜΑ ΕΛΙΑΣ: Στην Αγιάσο της Λέσβου, στο τέλος της συγκομιδής, γινόταν ολόκληρη γιορτή. Ένας από τους ραβδιστές μπήγει ανάποδα το ραβδί του στη γη και του βάζει φωτιά, πιστεύοντας πως όταν λυγίσει το μακρύ ραβδί, θα λυγίσουν και οι ελιές του χρόνου από το βάρος των καρπών.
                Οι γυναίκες στύβουν τις ελιές, με το μαύρο ζουμί τους, αλείφουν το πρόσωπό τους και χορεύουν γύρω από τη φωτιά, πετώντας τα καλάθια τους με ευχές στο νοικοκύρη, να έχει του χρόνου περισσότερο καρπό και στις ανύπαντρες να παντρευτούν.
                Στις 3/11 Αίνο Θράκης, δεν άφηναν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι, όπως συνηθιζόταν αλλά τα έπαιρναν μέσα, «ίνα μη ιδών αυτά ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ, ενθυμηθεί αυτούς και αναλάβει εκ της ζωής»
                Στις 11/11 (του Αγ. Μηνά), οι τσοπάνηδες τον επικαλούνται για να βρουν ζώα που έχουν χάσει.
                Οι γυναίκες δεν ανοίγουν ψαλίδι, με τη μαγικοδεισιδαιμονική σκέψη «να’ ναι το στόμα του λύκου κλειστό», ή στο σπίτι του τσοπάνη έκαναν ένα σπάγκο από μαλλί του προβάτου και το έδεναν 3 φορές. Έτσι πίστευαν ότι ο λύκος δε θα έκανε κακό στο κοπάδι τους. Αλλά έτσι «έραβαν» και τα κακά στόματα του χωριού.                Στις 26/11 (του Αγ. Στυλιανού), στον Βώλακα Δράμας, οι γυναίκες (όσες είχαν παιδιά) δεν δούλευαν, αλλά έβραζαν σιτάρι και το πήγαιναν στην εκκλησία και το μοίραζαν για υγεία, για να ζήσουν τα παιδιά.                Στις 30/11 (του Αγ. Ανδρέα), οι γυναίκες στο Βόιο Κοζάνης, έκαναν τηγανίτες (λαγγίτες), «για να μην τρυπήσει το τηγάνι». Απ’ αυτές έτρωγαν όλοι και έδιναν και στα ζωντανά τους.                 ΓΙΟΡΤΕΣ:
     
                «ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» (21/11). Η ανάδειξη του θεϊκού γυναικείου στοιχείου στον Χριστιανισμό.                ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
                «Νοέμβρη οργώματα κι ελιές, δεν απολείπουν οι δουλειές».                «Το Νοέμβρη και Δεκέμβρη φύτευε καταβολάδες».                «Η Πούλια βασιλεύοντας, το μήνυμά της στέλνει. Ούτε τσοπάνος στα βουνά ούτε ζευγάς στους κάμπους».
                «Άι- Μηνάς εμήνυσε του πάππου του χειμώνα: -Έρχομαι ή δεν έρχομαι και τ' Άι- Φιλίππου αυτού είμαι».
                «Αν τ' Άη Φιλίππου λείπω, τ' Άγια, των Αγιών δε λείπω».
                «Ο άη- Μηνάς εμήνυσε, πούλια μη ξημερώσει».
                «Ο Νοέμβρης έκλεισε, τα ζευγάρια είν΄ στο στάβλο κι ούτε ζευγάς στον κάμπο».
                «Ο Νοέμβρης σαν θα έλθει τα γομάρια μέσα κλείνει».
                «Οποίος σπείρει τον Νοέμβρη ούτε σπόρο δεν Θα πάρει».
                «Όταν έρθει ο Νοέμβρης σιγομπαίνει ο χειμώνας».
                «Σ' τσι τριάντα, τ' Αγι-Αντριός, αντριεύεται το κρύο».
                «Της ελιάς το φύλλο κι αν χαθεί, πάλι θε να ξαναβρεθεί».
                «Τον Οκτώβρη τα κουδούνια, το Νοέμβρη παραμύθια».
                «Του Σαρανταμέρου η μέρα «καλημέρα» - «καλησπέρα».
πηγή

Το δόγμα ως έκφραση της εμπειρίας και ως οδηγός στην εμπειρία

 
π. Ι. Ρωμανίδης

Το δόγμα δεν διατυπώνεται από φιλοσόφους και ηθικολόγους ούτε από συντηρητικούς για να δεσμεύουν τους ανθρώπους, αλλά από Αγίους Πατέρες που είχαν εμπειρία της Ακτίστου δόξης του Θεού και διατυπώνεται με σκοπό να αντιμετωπίσουν τους αιρετικούς και να οδηγήσουν τους πιστούς στην θέωση. Έτσι, το δόγμα συνδέεται στενά με την εμπειρία της Θεώσεως των θεοπτών Αγίων.

Η υποδομή του δόγματος είναι η εμπειρία των Αγίων. Έτσι, με την αποδοχή των δογμάτων και με την επικοινωνία με θεουμένους Αγίους και τα συγγράμματα τους κληρονομούμε την εμπειρία τους και όχι απλώς τα λόγια τους και τους όρους που εκείνοι θέσπισαν.

«Η ερμηνευτική των Πατέρων δεν βγαίνει μόνο από τα γράμματα που διάβασαν, βγαίνει και από την εμπειρία τους. Γι’ αυτό και όταν μιλάνε για δόγματα, δεν μιλάνε μόνο ερμηνευτικά πάνω σε κείμενα, μιλάνε και από την εμπειρία τους, όπως ένας αστρονόμος, που, όταν διδάσκη, δεν μιλάει μόνο από βιβλία αστρονομικά, αλλά βλέπει και από το τηλεσκόπιο, εξακριβώνει και από το τηλεσκόπιο αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία. Μάλιστα, το τηλεσκόπιο είναι πιο σπουδαίο από τα βιβλία. Έτσι και στην πατερική θεολογία, πιο σπουδαίο και από τα βιβλία είναι ο νους των φωτισμένων. Όταν ο νους βρίσκεται σε κατάσταση φωτισμού, είναι σαν τον αστρονόμο που βλέπει από το τηλεσκόπιο. Είναι δηλαδή η εμπειρία του δόγματος. Δεν είναι μόνο το δόγμα που κληρονομήσαμε εμείς. Έχει εμπειρία το δόγμα. Το ίδιο γίνεται και στους αιρετικούς. Όταν ο Άρειος λέη ανοησίες ή ο Νεστόριος, δεν μιλάνε μόνο από βιβλία, μιλάνε και από την (εσφαλμένη) εμπειρία τους, διότι κάνει βίωμα το δόγμα, όπως κάνει οποιοσδήποτε σημερινός άνθρωπος των θετικών επιστημών».

Οι Άγιοι Πατέρες διατύπωσαν την εμπειρία της Θεώσεως και, επειδή είχαν την ίδια αποκάλυψη, γι’ αυτό και, όταν συναντήθηκαν σε Οικουμενικές Συνόδους, συμφώνησαν και στην διατύπωση.

«Στα χρόνια της διατυπώσεως των δογμάτων υπήρχε ταυτότητα των Πατέρων με την εμπειρία. Οπότε, ομιλούντες οι Πατέρες εκ της ιδίας αυτών εμπειρίας, μπορούσαν εύκολα να συμφωνήσουν και στην διατύπωση. Ήταν εύκολο. Δεν ήταν δύσκολο.

Αλλά η δυσκολία τι ήταν; Η δυσκολία ήταν, όχι η διατύπωση, αλλά η διατύπωση κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ερμηνευθή αιρετικά. Αυτό ήταν το πρόβλημα των Πατέρων».

Το ότι τα δόγματα είναι διατύπωση της εμπειρίας της Θεώσεως των Αγίων είναι η μια πλευρά του θέματος αυτού, η άλλη πλευρά είναι ότι τα δόγματα οδηγούν στην θέωση αυτούς που τα αποδέχονται και γίνονται βίωμα τους.

«Εφ’ όσον ο σκοπός της θεολογίας είναι η κάθαρση και ο φωτισμός του νου και το δόγμα είναι η έκφραση αυτής της εμπειρίας της Θεώσεως, τότε το δόγμα είναι αλάθητο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Αλλά, το δόγμα που είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως, δεν το ξέρουμε μόνο ως δόγμα, το ξέρουμε και ως βίωμα των Αγίων της Εκκλησίας, οποιουδήποτε φθάνει στην ίδια εμπειρία της Θεώσεως. Έχουμε το δόγμα, που είναι έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως και μετά έχουμε το δόγμα που γίνεται βίωμα σε αυτούς που φθάνουν στην θέωση».

Συνεπώς το δόγμα είναι έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως και οδηγός προς την θέωση.

«Τίποτε άλλο δεν μπορεί να ονομασθή θεολογία από Ορθοδόξου απόψεως. Και το μόνο πράγμα που μπορεί να ονομασθή δόγμα στην Ορθόδοξη παράδοση, είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως, το οποίο δόγμα, που είναι η έκφραση, είναι κι ο οδηγός στην εμπειρία, όπως ακριβώς συμβαίνει στις θετικές επιστήμες, που η προηγουμένη εμπειρία, η περιγραφή και η έκφραση, οδηγεί στην επανάληψη της εμπειρίας στους μαθητές. Και αυτός ο κύκλος που έχουμε στις θετικές επιστήμες, είναι αυτός ο κύκλος που έχουμε στην πατερική παράδοση».

Αυτό σημαίνει ότι η Ορθόδοξη θεολογία διαγράφει έναν κύκλο, από την άποψη ότι αρχίζει από την αποκάλυψη που έχουν οι θεόπτες, στην συνέχεια αυτή η θεοπτική εμπειρία διατυπώνεται όσο είναι δυνατόν στα ανθρώπινα δεδομένα, με σκοπό να οδηγήση αυτούς που την δέχονται στην βίωση της αποκαλύψεως. Με αυτήν την έννοια λέμε ότι τα δόγματα συνδέονται με την θεραπεία των ανθρώπων.

«Αυτή είναι η ουσία της Ορθοδόξου δογματικής διδασκαλίας. Όλα τα Ορθόδοξα δόγματα εκπηγάζουν από αυτήν την εμπειρία, διότι αυτή είναι η αποκάλυψη, εκπηγάζουν από αυτήν την εμπειρία και ως σκοπό έχουν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αυτήν την εμπειρία. Αρχίζουμε με την εμπειρία αυτή και τελειώνουμε σε αυτήν την εμπειρία.

Οπότε, η Ορθόδοξη θεολογία έχει μορφή κυκλική. Από όπου πιάσεις τον κύκλο, είσαι πάντοτε πάνω στον κύκλο. Αρχίζουμε και τελειώνουμε με αυτή την διάγνωση και την θεραπεία. Οπότε, το κριτήριο της Ορθοδοξίας τι είναι; Δεν είναι το δόγμα ως τυπικό φαινόμενο, δηλαδή το να λέμε: Πιστεύω εις έναν Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα ποιητήν ουρανού και γης… Και ξέρω γω τι άλλο, να τα λέμε χύμα όλα τα δόγματα, να λέμε περί Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, Δευτέρας, Τρίτης, κλπ., κλπ.

Το κριτήριο της Ορθοδοξίας τι είναι; Είναι η διδασκαλία η οποία κάμει την σωστή διάγνωση της καταστάσεως του ανθρώπου, εφαρμόζει την σωστή θεραπεία και οδηγεί τον άνθρωπο από την κάθαρση στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην θέωση. Αυτό είναι το κριτήριο του Ορθοδόξου δόγματος. Οπότε, το Ορθόδοξο δόγμα έχει ως σκοπό την θεραπεία του ανθρώπου και την διαφύλαξη των πλαισίων μέσα στα οποία γίνεται αυτή η θεραπεία».

Έτσι, τα δόγματα δεν έχουν σκοπό να γραφούν απλώς σε βιβλία και να κλεισθούν σε βιβλιοθήκες, αλλά να γίνουν προσωπική εμπειρία, βίωμα. Άλλωστε, αυτό γίνεται σε όλες τις επιστήμες, όπως π. χ. στην ιατρική. Σπουδάζουμε την ιατρική επιστήμη για να μπορούμε να θεραπεύσουμε τους αρρώστους. Οπότε, δεχόμαστε εγκεφαλικά τα δόγματα, προκειμένου στην συνέχεια να γίνουν βίωμα.

«Ο θεούμενος, που έχει το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, είναι σε κατάσταση θεωρίας και εργάζεται η προσευχή μονολογίστως μέσα στην καρδιά του, έχει γίνει αυτός κάτοχος της αληθείας. Αυτή η αλήθεια θα τον ελευθέρωση· όχι η δογματική αλήθεια που στήνουμε μέσα στο ντουλάπι μας και προσκυνάμε τα Ορθόδοξα δόγματα, δηλαδή, δεν είναι αυτή η αλήθεια που σώζει.

Εμείς τώρα πιστεύουμε ότι έχουμε τα δόγματα -η Α' Οικουμενική Σύνοδος διδάσκει η Β΄, η Γ', η τάδε- κι αυτές είναι δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας και έχουμε την αντίληψη ότι η αλήθεια θα μας σώση· σημαίνει ότι πρέπει να δεχθούμε όλα τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων ως κάτι το εξωτερικό από τον εαυτό μας, για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και να έχουμε την σωτηρία. Αυτή είναι μια φράγκικη αντίληψη περί αποδοχής των δογμάτων.

Στην Ορθόδοξη πίστη -γι’ αυτό άμα θέλετε, θα βρήτε πολλά στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο- το δόγμα πρέπει να γίνη βίωμα. Το δόγμα πρέπει να είναι εμπειρία. Και πρέπει κανείς εμπειρικά να μάθη το δόγμα. Πρώτα δέχεται το δόγμα έτσι εγκεφαλικά, ως μάθημα, κι αφού το αποδεχθή, πρέπει να μετατραπή το μάθημα αυτό σε εμπειρία. Πρέπει το δόγμα να γίνη βίωμα.

Ακριβώς όπως γίνεται στις θετικές επιστήμες. Σπουδάζω ιατρική επιστήμη, παίρνω τα πρώτα μαθήματα στο πρώτο έτος, πρωτοετής που είμαι, σπουδάζω το ένα και το άλλο, τα προκαταρκτικά, μετά φθάνω στο σημείο που πάω για κάποια ειδικότητα, πάω να γίνω παθολόγος κλπ, εννοείται θα γίνη προεργαστήριο.

Για να γίνω γιατρός πρέπει να πάω στο νοσοκομείο να δουλέψω, να εξασκηθώ και τα δόγματα της ιατρικής επιστήμης πρέπει να γίνουν βιώματα και όταν γίνουν βιώματα είμαι γιατρός πλέον. Γι’ αυτό δεν είναι απλώς να δεχθούμε τα δόγματα, αλλά τα δόγματα να γίνουν βιώματα, και όταν τα δόγματα γίνουν βιώματα, γίνεται κανείς θεολόγος, θεραπευτής κ.o.κ., και τοποθετείται σωστά μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας και της θεολογικής θεραπευτικής».

«Το λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος σαφώς. Επί λέξει το λέει: Βίωμα-δόγμα-βίωμα. Χρησιμοποιεί αυτά τα ονόματα».

Κανονικά οι Κληρικοί, ιδίως οι Επίσκοποι, πρέπει να γνωρίζουν εμπειρικά τις αλήθειες της Εκκλησίας. Η αρχαία Εκκλησία πρόσεχε πολύ το θέμα αυτό. Όμως, αν δεν εύρισκε Κληρικούς που να έχουν προσωπική εμπειρία της Πεντηκοστής, για να γίνουν Επίσκοποι, τότε αναζητούσε τουλάχιστον Κληρικούς που να γνωρίζουν τα δόγματα της Εκκλησίας και με αυτά να καθοδηγούν το ποίμνιο.

«Πάμε στην εποχή του Συμεών του Νέου Θεολόγου και μας λέει τώρα, ότι, επειδή δεν ήταν εύκολο να βρούμε ανθρώπους υποψηφίους επισκόπους, οι οποίοι να έχουν κάνει τα δόγματα βιώματα, γι’ αυτό εισήχθη ο λίβελλος, δηλαδή αυτές οι τρεις ομολογίες πίστεως, που κάνει σήμερα ο δεσπότης, όταν χειροτονήται. Κάνει την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως και μετά χειροτονείται.

Μάς λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος ότι, επειδή δεν ημπορούσαν να βρουν οι Μητροπολίται και Πατριάρχαι ανθρώπους που είχαν κάνει τα δόγματα βιώματα, γι’ αυτόν τον λόγο εύρισκαν ανθρώπους οι οποίοι υπόσχοντο να διατηρήσουν ακέραια τα δόγματα, την δογματική διατύπωση, δηλαδή την δογματική διδασκαλία ακέραιη και τους κανόνας, για να μπορή ο κάθε Χριστιανός να ξέρη ότι έχει έναν πιστό ποιμενάρχη, ο οποίος τους πιο προχωρημένους θα τους οδηγήση σε υψηλότερα πράγματα, που είναι η θεωρία.

Λοιπόν, αυτή είναι η κατάσταση. Αλλ' ο Επίσκοπος, όμως, ήξερε τι είναι ο σκοπός του δόγματος κι ας μην είχε φθάσει στην θεωρία, στην θέωση. Και η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε, διότι σε κάθε χωριό υπήρχε Επίσκοπος. Μετά έχουμε την παράδοση, που σε κάθε χωριό υπήρχε κι ένα Μοναστήρι. Οπότε, το βιωμένο δόγμα υπήρχε δίπλα στην ενορία».

Επειδή αυτή η παράδοση για διαφόρους λόγους είχε χαθή στην εποχή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, γι’ αυτό και με τον λόγο και τα κείμενα του έκανε μια «επανάσταση» στην εκκλησιαστική ζωή, γιατί έδειξε πως το δόγμα γίνεται βίωμα και πως το δόγμα προέρχεται από την αποκαλυπτική εμπειρία.

«Και το εξηγεί ο ίδιος, ότι εξ αιτίας διωγμών, διωγμών αλλεπαλλήλων, εξ αιτίας αιρέσεων, η Εκκλησία είχε φθάσει σ' ένα σημείο που οι εκάστοτε Επίσκοποι, Πατριάρχαι και Μητροπολίται έψαχναν να βρουν ανθρώπους στους οποίους το δόγμα να είναι βίωμα, δηλαδή το δόγμα που είναι οδηγός στους ανθρώπους να περάσουν από την κάθαρση, να φθάσουν στον φωτισμό, στην αέναη μνήμη Θεού, οπότε τα αξιώματα που καθοδηγούν τον άνθρωπο μεταβάλλονται σε βίωμα, και δεν βρίσκανε.

Και γι’ αυτόν τον λόγο επέλεγαν ανθρώπους και τους χειροτονούσαν Επισκόπους, οι οποίοι από το ένα μέρος δεν είχαν μεγάλο ζήλο προς τα επάνω, προς τα άνω, δηλαδή, να κάνουν φοβερή ασκητική για να φθάσουν στην νοερά προσευχή, αλλ’ ούτε όμως είχαν ροπή και έλξη προς τα κάτω, δηλαδή ήσαν καλοί άνθρωποι. Και επειδή ήσαν καλοί άνθρωποι τους εξέλεγαν και τους χειροτονούσαν Επισκόπους. Και τότε εισήχθη και η παράδοση στην χειροτονία να δίνουν και ομολογία που έχουμε μέχρι σήμερα.

Ο Επίσκοπος, όταν χειροτονήται, λέει το Σύμβολο της Πίστεως, κάνει μια ερμηνεία του Συμβόλου και υπόσχεται ότι θα κράτηση τα δόγματα και τους κανόνας κ.ο.κ. Και με αυτήν την υπόσχεση ότι θα κράτηση αυτούς τους τύπους, τον χειροτονούσαν Επίσκοπο. Κατ' αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε η Εκκλησία δασκάλους, οι οποίοι υπόσχονται μέχρι θανάτου ότι θα διατηρήσουν και θα φυλάξουν ανόθευτα τα δόγματα αυτά, ώστε κατηχηθέντες οι διάφοροι από έναν τέτοιο Επίσκοπο, να μπορούν να πάνε σε κανένα Μοναστήρι, αν έχουν τον ζήλο, να μεταβάλουν αυτά τα δόγματα σε ζωή».

Είναι επόμενο ότι τα δόγματα δεν είναι στοχασμός, αλλά έκφραση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Η άποψη ότι η θεολογία είναι στοχασμός, τον οποίο οι Άγιοι Πατέρες μετέτρεψαν σε δόγμα, είναι ξένη προς την Ορθόδοξη παράδοση.

«Πρόσφατα διάβασα μια μελέτη, η οποία έγραφε ότι η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, μέχρι την εποχή του Αγίου Φωτίου, ήταν καθαρός στοχασμός. Δηλαδή, φαντάζεται αυτός, ότι οι Πατέρες εστοχάζοντο περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και ότι δεν είχε γίνει δόγμα, και επί Αγίου Φωτίου γίνεται πλέον δόγμα από στοχασμός, οπότε πλέον σταματάει ο στοχασμός, διότι τώρα έχουμε δόγμα. Πριν από οκτώ αιώνες κάναμε στοχασμούς και τώρα φτιάξαμε ένα δόγμα.

Γι’ αυτό μας κατηγορούν οι Προτεστάντες και οι Αγγλικανοί ότι πήραμε μια στοχαστική υπόθεση και την αναγάγαμε σε δόγμα και έτσι εμείς προκαλέσαμε σχίσμα. Διότι, αφού πριν ήταν στοχασμός, σημαίνει ότι ημπορούσε κανείς να πη ότι το Πνεύμα το άγιον εκπορεύεται εκ του Πατρός και εκ του Υιού, οπότε δεν ήταν αιρετικός. Ή, εκ μόνου του Πατρός, και πάλιν αιρετικός δεν ήταν. Και είναι πλέον αιρετικός, διότι έτσι απεφάσισεν η Η' Οικουμενική Σύνοδος».

Όμως τέτοιες απόψεις δεν είναι Ορθόδοξες και πατερικές.

 
Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'

πηγή

Το είδαμε εδώ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ... ΑΞΙΩΝ!!!

Του Βλάσση Γωγούση

Διάβασα πριν λίγο σtaxalia (τι χούi... κι’ αυτό, εγώ μόνο τους TIMES της Νέας Υόρκης και τα… xalia διαβάζω !) διάβασα λοιπόν για τον...

ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΖΑΡΙΔΗ [1917-1984]
Αρχαιολόγο - Καθηγητή Πανεπιστημίου

«Ο Δημήτρης Λαζαρίδης τοποθετήθηκε ως έφορος αρχαιοτήτων αμέσως μετά την κατοχή στην Καβάλα όπου εργάστηκε επί 20 χρόνια με ελάχιστα μέσα και με ακόμη πιο ελάχιστα χρήματα, διενεργώντας ανασκαφές σε σημαντικές αρχαίες πόλεις της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Στα 1969 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του αρχαιότερου Πανεπιστημίου της Γαλλίας στην Βesancon προκειμένου να τιμηθεί για τις ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ.
Το 1983 η Μελίνα Μερκούρη, του πρότεινε την θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Αρνήθηκε ευγενικά την μεγάλη τιμή λέγοντας ότι δεν είναι πολιτικό πρόσωπο αλλά αρχαιολόγος.
Η μεγάλη αγάπη του Δ. Λαζαρίδη στην οποία αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν το Νεκροταφείο της Αρχαίας Αμφίπολης .
Η Αμφίπολη για να τιμήσει τον «δικό της» Δημήτρη Λαζαρίδη έστησε ΠΡΟΤΟΜΗ του στην είσοδο του μουσείου που ο ίδιος δημιούργησε και έδωσε ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ στον δρόμο που οδηγεί σε αυτό».

Σχόλιο Βλάση Γωγούση:

ΕΥΓΕ !
Πρώτη φορά μαθαίνω, φίλοι αναγνώστες, για τον εκλεκτό αυτόν Ανθρωπο και εξαίρετο επιστήμονα. Όπως πρώτη φορά άκουσα επίσης πριν λίγο έναν έγκριτο ιστορικό και συγγραφέα, τον κύριο ΓΕΩΡΓΙΟ ΛΕΚΑΚΗ να λέει ότι τα ευρήματα της Αμφίπολης ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα είχαν φθάσει το… 2003 με ανασκαφές που διενεργήθηκαν υπό την επίβλεψη της αρχαιολόγου κυρίας ΚΟΥΚΟΥΛΗ με βοηθό της την σημερινή προϊσταμένη κυρία ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ.
Έκτοτε παρά το γεγονός ότι άλλαξαν 5-6 Κυβερνήσεις και άλλοι τόσοι Υπουργοί πολιτισμού τα πράγματα βρίσκονται περίπου στο ίδιο σημείο...

ΚΑΤΑΝΤΙΑ!!
Αυτά λοιπόν τα περισπούδαστα πράγματα, εγώ -που υποτίθεται ότι συγκαταλέγομαι μεταξύ των μορφωμένων ανθρώπων- τα μαθαίνω τώρα για πρώτη φορά, ενώ:
Για την Μενεγάκη και τον Σάκη Ρουβά (νάναι καλά τα παιδιά, δεν μου φταίξανε σε τίποτα) από την πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν τόσα χρόνια οι εκλεκτοί δημοσιογράφοι και τηλεπαρουσιαστές, γνωρίζω ότι η μεν μία άρχισε να εμφανίζει (ελαφρά)... κυτταρίτιδα, ψηλά στην… οπίσθια επιφάνεια των (πανέμορφων) μηρών της και ότι ο άλλος, ο Ρουβάς, είχε για… μέντορά του στο ξεκίνημα της θριαμβευτικής του καριέρας, τον νυν Δήμαρχο -Μαραθώνα αν δεν κάνω λάθος- , κύριο Ηλία Ψινάκη !!


ΔΕΝ μας ψεκάζουνε από ψηλά, φίλοι μου αναγνώστες, στον… καναπέ -με το κομπιουτεράκι στο χέρι καθισμένους- μας κάνουν μέρα νύχτα μεθοδευμένη πλύση εγκεφάλου, το… δίδυμο:καναλάρχες και καλοπληρωμένα παπαγαλάκια.
Κρίμα, κληρονομήσαμε μια Χώρα, φτωχή αλλά περήφανη και παραδίνουμε στις επόμενες γενιές μια Ελλαδίτσα φτιασιδωμένη με όλα τα εμετικά απόβλητα του δυτικού πολιτισμού!
Δημιουργήσαμε εξωκοσμικά αντίγραφα κοριτσιών που προσπαθούν σαν κλόουν να ισορροπήσουν σε 15ποντα παπούτσια, με ξεσκισμένα παντελόνια και ακαταλαβίστικα τατουάζ που ξεκινάν απ’ τον λαιμό και σταματούν στις… παρυφές των οργάνων… αναπαραγωγής τους !
Τίγκα οι καφετέριες και τα φαγάδικα, άδεια τα σπιτικά και τα αμφιθέατρα!
Στο ένα χέρι ο… φραπές στο άλλο MARLBORO ή τσιγαρλίκι χειροποίητο ψιλοστριμένο!!
Συνοδά λάβαρα καταξίωσης: τα κινητά smartphones, (για όλους/ες), τα αυτοκίνητα ή τα δίκυκλα για κάποιους/ες, προνομιούχους...

Ρωτήστε φίλοι μου τυχαία στο δρόμο 10 νέα παιδιά «τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;», οι 9 ΔΕΝ ξέρουν.
Κατάντια, επαναλαμβάνω, ΔΕΝ θα ξεχάσω παλαιότερη διαφήμιση γνωστής αρτοβιομηχανίας:
«Ποιος σήκωσε τη σημαία της επανάστασης το 1821», ρωτούσε ο διαφημιστής:
- Ο… «τάδε» (έλεγε το όνομα του ιδιοκτήτη της… αρτοβιομηχανίας) ο εκφωνητής!!)
(η διαφήμιση απεσύρθη ύστερα από χιλιάδες τηλεφωνήματα που βομβάρδισαν τους ραδιοφωνικούς σταθμούς).
Γι` αυτό σας λέω, δεν ξέρω τι θα βρεθεί μέσα στον εντυπωσιακό αυτόν τύμβο, ξέρω όμως ότι εμείς, οι επίγονοι αυτών που βρίσκονται ενταφιασμένοι μέσα στο μνημείο παραλάβαμε έναν ανεκτίμητο θησαυρό γνώσεων και αξιών και παραδώσαμε στους απογόνους μας μια κούφια σκυτάλη παραγεμισμένη με πολύτιμες περγαμηνές ξεθωριασμένες και σβησμένες απ’ τον χρόνο.

  

πηγή

ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Φώτης Παπαγεωργίου
Θεολόγου
Ίσως θεωρηθεί κοινοτυπία ή και από άλλη μια φωνή, επισήμανση ότι βιώνουμε ως κοινωνία μια πολύπλευρης μορφής κρίσης. Και από πολλούς υπερτονίζεται και όχι άδικα η οικονομική άποψη αυτής της κρίσης με τις εξ’ αυτής άμεσες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Είναι, όμως, εξίσου παραδεκτό ως κανόνας της ιστορικής διαδρομής ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες χάνουν την περπατησιά τους τότε και μόνον, όταν κλονίζονται οι παραδεδομένες και παραδεδεγμένες αρχές, αξίες, ιδανικά.
Αρχές ως αξιακός κώδικας του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας με τις οποίες γαλουχήθηκαν, τράφηκαν, και ανατράφηκαν στο διάβα των χρόνων. Με τέτοιους ηθικούς κλονισμούς όλα μα όλα απειλούνται. Μαζί και εκ τω πρώτων ο ιερός θεσμός της οικογένειας, που στη χριστιανική αντίληψη και πίστη ταυτίζεται με την «κατ’ οίκον εκκλησία».
Έμπειροι κοινωνικοί παρατηρητές διαπιστώνουν ως επικρεμάμενη απειλή για την σύγχρονη ζωή και στον τόπο μας, τη διάρρηξη του συνεκτικού δεσμού στον τρόπο συγκρότησης και των σχέσεων των μελών του βασικού αυτού κοινωνικού κυττάρου. Και δεν είναι μπορετό να σχηματοποιηθούν εν είδη καταλόγου τα αίτια του κλονισμού του θεσμού της οικογένειας όπως καταδεικνύεται από τα στατιστικά στοιχεία των κατά τόπους αρμοδίων πηγών για τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης που τρομάζει και ως προς το μέγεθος του αριθμού των διαζευκτηρίων και ακόμη περισσότερο εκπλήσσει ως προς τα χρονικά όρια – τα τόσο μικρά ενίοτε – οριστικής διακοπής της εγγάμου συμβιώσεως.
Δεν έχει ωσαύτως αποτελεσματικότητα η παράθεση ως άλλης μορφής συνταγών, υποδείξεων και νουθεσιών για την διάδοση ενός πολλαπλώς κλονιζόμενου γάμου, πολύ περισσότερο σε καιρούς και χρόνους σαν τους σημερινούς που πολλοί από εμάς, και μην καταφεύγουμε στην εύκολη λύση να φορτώσουμε «όλα τα στραβά και ανάποδα» στους νέους – ακόμη και θεωρούμενοι σοβαροί οικογενειάρχες τείνουμε «ευήκοον ους», προβάλλοντες χίλιες δύο δικαιολογίες, στις ξενόφερτες σειρήνες του συρμού που μας ζαλίζουν τα μυαλά με «συμβιώσεις», «συντροφικότητες κοινής ζωής και διαχείρισης», «συμβόλαια έγγαμης συμβίωσης ορισμένου ή αορίστου χρόνου» και άλλα παρόμοια, γιατί ο κόσμος λέει προχωράει, πάει μπροστά, προοδεύει…
Αλήθεια ο κόσμος προχωράει, αλλά μήπως κάτι τέτοιοι βηματισμοί είναι κατρακύλισμα στου «κακού τη σκάλα» για εμάς τους ίδιους και για τις νέες ζωές που έρχονται;
Έναντι σε όλες αυτές τις «μοντέρνες» αντιλήψεις που διεκδικούν δικαιώματα επαναπροσδιορισμού αρχών και αξιών στον τρόπο λειτουργίας της έγγαμης ζωής, δικαιωμένης στην πορεία των αιώνων προβάλλει η Ορθόδοξη πίστη για τον γάμο «ως Μυστήριο μέγα»! Ως μια «κοινωνία προσώπων» αλληλοσυμπληρουμένων, που συνοδοιπορούν πνευματικά και συναγωνιούν με τελικό σκοπό την εν Χριστώ ηθική τους τελείωση.
Διερμηνεύων σχετική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, σοφολογιότατος Ιεράρχης της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Γόρτυνας και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας σημειώνει: «Εκεί τελικά πρέπει να καταλήγει η αγάπη των συζύγων. Στην αγάπη του Θεού, γιατί ο σκοπός του γάμου είναι σωτηριολογικός. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον για τη σωτηρία του». Πόσο ωραίο είναι αυτό που έλεγε κάποια κυρία στην προσευχή της με τον σύζυγό της «κάνε μας, Χριστέ, αγαπώντας ο ένας τον άλλο να αγαπάμε εσένα τον ίδιο»!!!
Άρρηκτος σύνδεσμος αυτή η αγάπη προς το Θεό και η εν αγάπη αλληλοπαραχώρηση και αλληλοκατανόηση ενόψει των όποιων – και είναι πάρα πολλές στον έγγαμο βίο – δυσκολιών. Το ζευγάρι προέρχεται – πρέπει να προσέρχεται προετοιμασμένο ψυχικά, ηθικά, πνευματικά στον νέο κόσμο και στις νέες ευθύνες που αναλαμβάνουν με την ομόψυχη απόφασή τους για κοινή πορεία στη ζωή. Τη δική τους και των παιδιών που η αγάπη του Θεού τους χαρίζει. Μια πορεία που από εμπνευσμένους Πατέρες έχει δικαίως χαρακτηριστεί «Σταυροαναστάσιμη».
Δυσκολίες, προβλήματα, αγωνίες, αγώνες και ιδρώτας για να αντιμετωπιστούν «… οι μέριμνες οι βιοτικές», τα πολυποίκιλα προβλήματα που μερικές φορές φαντάζουν πως ξεπερνούν τις δυνατότητές μας.
Είναι αλήθεια αυτό. Είναι όμως εξ’ ίσου αληθές ότι με τη δύναμη της μεταξύ των συζύγων αγάπης, την εμπιστοσύνη και την αλληλοκατανόηση, την υποχωρητικότητα εν υπομονή, την πίστη και ελπίδα στην φιλανθρωπία του Θεού για «τους εκζητούντας Αυτόν» τα όποια προβλήματα βρίσκουν σταδιακά την «ευκταία» επίλυσή τους και εκείνο που τώρα φαίνεται σταυρός δυσβάστακτος μετά από λίγο, αύριο ίσως, είναι η σωτήρια Ανάσταση της οικογένειας και των μελών της. Ας έχουμε ζωντανά στη σκέψη μας και στην καρδιά μας το λόγο του ποιητή.
«Χαρά σ’ αυτόν που στήριξε στη πίστη επάνω την ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα».
Το καράβι οικογένεια ευχή να είναι καλοτάξιδο. Να του μέλλεται να πλέει πάντα σε ήρεμες θάλασσες και ασφαλή λιμάνια. Στο ανθρώπινο
ταξίδι της οικογένειας θα ’ρθουν θαλασσοταραχές και ενάντιοι άνεμοι που θ’ απειλήσουν με καταποντισμό το ευλογημένο αυτό πλεούμενο.
Εκείνες τις ώρες της δοκιμασίας και τω ταλαντεύσεων αναδύονται οι αρετές και η σωστική παρουσία του καπετάνιου και της καπετάνισσας της οικογένειας. Το πνεύμα αυτοθυσίας, η προς αλλήλους ανοχή, η πίστη στην ιερή αποστολή.
Ιερή αποστολή να αναδειχθεί η οικογένεια το στέρεο αγκωνάρι της κοινωνίας, το πολύκαρπο και καλλίκαρπο χωράφι, η «μία» έστω οικογένεια που θα είναι σηματοδότης και θα μπορεί να δώσει «νόημα» και σκοπό στην «ύπαρξη των πολλών».
Και αν οι καιροί μοιάζουν δύσκολοι, κι αν πολλές από τις αξίες μας, στην κορυφή η οικογένεια ως δομική αξία και φαροδείκτης του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης φαίνεται ότι απειλούνται ή ράγισαν πάντα κάτι μας μένει «άπαρτο κάστρο», «μια στάλα» ζωωδότρα.
Μας το διαμηνύει ο εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, που καθώς πάνε 71 χρόνια από τότε (27 Φεβρουαρίου 1943) που έφυγε σωματικά από κοντά μας, στέκει ως μεγάλος Διδάχος του Γένους πάντα δίπλα μας:
«Καρδιά, γνώμη, νους, τούτα και τα άλλα,
Το χρυσό μυρογιάλι ραγίσει,
Κι όλα πάνε σου μένει μια στάλα,
Του Χριστού και της Μάνας σου η πίστη»!
Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Περί δεισιδαιμονίας και δεισιδαίμονα

Δεισιδαιμονία είναι ο δίχως λογική φόβος του Θεού. Πρόκειται περί υπερβολής και ακρότητας, αφού το μέτρο διατηρεί μόνο η ευσέβεια. Ο δεισιδαίμονας έχει φοβική συνείδηση, γιατί δεν την έχει αναπτύξει και στέκεται προς το θείο γεμάτος φόβο και με τρόπο που δεν ταιριάζει στον Θεό. Έχει ατελή γνώση περί των θείων ιδιωμάτων και πιστεύει για τον Θεό πράγματα ανάξια γι’ Αυτόν. Ο δεισιδαίμονας έχει εσκοτισμένο τον νου και ταραγμένη τη διάνοια. Ο Πλούταρχος λέει για τη δεισιδαιμονία: «Είναι φοβερό το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας και όταν καταλάβει τον άνθρωπο ενσπείρει σ’ αυτόν λογισμούς σύγχυσης και τύφλωσης και μάλιστα σε πράγματα που είναι απαραίτητοι οι συλλογισμοί».

Ο δεισιδαίμονας φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος και ταράζεται εκεί που όφειλε να βρει την ειρήνη. Φαντάζεται πάντοτε ότι ο Θεός τον καταδιώκει και ζητάει τη σωτηρία από περιδέραια, τα οποία κρεμάει στον λαιμό του. Πιστεύει σε πλάνους και δέχεται σαν αλήθεια καθαρές ανοησίες. Παντού διακρίνει τη επικράτηση των σκοτεινών δυνάμεων και τους αποδίδει μεγαλύτερη δύναμη από τον Θεό. Ο δεισιδαίμονας είναι ηθικά ανελεύθερος και διανοητικά ταπεινωμένος . Πάσχει από θρησκευτική καταδίωξη και είναι ψυχικά άρρωστος. Ο δεισιδαίμονας είναι άνθρωπος δυστυχισμένος και ζει βίο άθλιο.

Από το βιβλίο: «Το γνώθι σαυτόν

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ» ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ Γ΄ΕΚΔΟΣΗ

Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
πηγή

Δημόσια τηλεόραση και αφελληνισμένη

Βασίλης Θωμόπουλος, διευθυντής προγράμματος ΝΕΡΙΤ. Το ψωμί του το πληρώνουν οι Ελληνες, που σε καιρό Μνημονίου χάνουν το δικό τους. Αυτός ο άνθρωπος, ο διορισμός του οποίου οφείλεται σε πολιτική απόφαση, έριξε το γάντι στους Ελληνες φορολογουμένους και προσέβαλε βαθιά τον πατριωτισμό και την αξιοπρέπειά τους. Με την αλαζονεία που χαρακτηρίζει κάθε όμοιό του, δήλωσε στην εφημερίδα μας τα ακόλουθα προκλητικά για τον Εθνικό Υμνο μας, που έκοψε από την έναρξη του προγράμματος της ΝΕΡΙΤ: «Ο Εθνικός Υμνος δεν μεταδίδεται, αλλά η θεία λειτουργία και η παρέλαση μεταδόθηκαν, τι άλλο θέλετε;»

Λες και ο κάθε διορισμένος Θωμόπουλος κάνει παραχώρηση στους Ελληνες που... επιτρέπει τη μετάδοση της θείας λειτουργίας και της παρέλασης! Λες και αποστολή των ΜΜΕ που λειτουργούν επειδή πληρώνουν οι Ελληνες δεν είναι η καλλιέργεια του αισθήματος ευσέβειας και υψηλού εθνικού φρονήματος στους πολίτες.Η αποκάλυψη της «δημοκρατίας» για την ύποπτη πρωτοβουλία της διακοπής της ανάκρουσης του Εθνικού Υμνου της χώρας μας από τη ΝΕΡΙΤ προκάλεσε αίσθηση στο κοινό και αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για έναν ευρύτερο προβληματισμό για τον εθνικό «αποχρωματισμό» που επιχειρείται σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.

Δεν υπάρχει τομέας του κράτους όπου να μην ενθαρρύνονται τα πρόσωπα που κηρύττουν την «αποδόμηση» να συνεχίσουν το εθνοδιαλυτικό έργο τους. Στην επιφάνεια ο πατριωτισμός υφίσταται ως λεκτική καραμέλα, αλλά στην ουσία προωθείται συστηματικά η νεοταξική ατζέντα. Δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαία τα γεγονότα ότι, αφενός, η ανάκρουση του Εθνικού Υμνου στο κρατικό κανάλι τερματίστηκε μαζί με τον βίο της ΕΡΤ και, αφετέρου, ότι διορισμένοι όπως ο κ. Θωμόπουλος νιώθουν τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση για την καρέκλα τους, ώστε να προκαλούν τους πάντες.

Ούτε μπορεί να λησμονήσει κάποιος ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αφαίρεσε τον προσδιορισμό «Εθνικής» από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, οι βουλευτές της Ν.Δ. καυτηρίαζαν την κίνησή του και προεκλογικά υπόσχονταν αποκατάσταση του ονόματος και, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση, η αποκατάσταση... λησμονήθηκε.
πηγή

Θλιβερή επισήμανση.

          Ζούμε στη λεγόμενη Νέα Εποχή. Και Νέα Εποχή σημαίνει νέος τρόπος ζωής, νέο σκεπτικό, νέα ήθη. Το βλέπουμε καθημερινά, ακόμα και μέσα στους χώρους της Εκκλησίας μας. Οι έννοιες « Ναός »,  « Ιερέας » « Λειτουργία », « Θ. Κοινωνία », που στις παλαιότερες εποχές προκαλούσαν δέος στις ψυχές των χριστιανών μας, σήμερα έχουν καταντήσει έννοιες « ρουτίνα ». Και όπως έλεγε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ( +1996 ), η Νέα Εποχή δεν θα αδειάσει τις εκκλησίες από κόσμο, αλλά αυτόν τον κόσμο, που πάει στις εκκλησίες θα του αλλάξει τα μυαλά. Και από ότι φαίνεται, ο προφητικός του λόγος επαληθεύθηκε. Βιώνουμε πρωτόγνωρα πράγματα! Ενδεικτικά:

α)  « Αλειτούργητο », έλεγαν ( κατηγορούσαν ) οι πατέρες μας όποιον δεν πήγαινε στην εκκλησία. Ήταν μια βαριά κατηγορία. Δείχνοντας έτσι πόσο ευλαβούντο τη Λειτουργία. Σήμερα ακόμα και η λέξη « αλειτούργητος », έχει εξοβελισθεί από το λεξιλόγιό μας!

β) Στο « Ιερό » εκτός από τα παιδάκια που διακονούσαν τον πάπα,      κανείς άλλος  ( ούτε επίτροπος, ούτε ψάλτης, ούτε νεωκόρος ) δεν τολμούσε, όχι απλά να εισέλθει, αλλά ούτε να το πλησιάσει, κατά  το λόγο του Κυρίου, « δεν θα πλησιάσουν τα άγια σκεύη, ούτε κα το θυσιαστήριον » ( Αριθ. 18:3 ). Όταν οι ψάλτες ήθελαν να ειπούν κάτι στον παπά, που βρισκόταν στο « ιερό », ζύγωναν στο τελευταίο ( όχι στο πρώτο ) σκαλοπάτι, αυτό που « πατούσε » στο δάπεδο, τέντωναν το λαιμό τους για να τον ιδούν και να του μιλήσουν. Δεν ανέβαιναν τα σκαλοπάτια του « Ιερού », ούτε στην Ανάσταση, όταν ο παπάς έλεγε το « Δεύτε λάβετε φως! ». Ενώ σήμερα όποιος θέλει μπαινοβγαίνει, χωρίς κανείς να τον ελέγχει!

γ) « Σέβομαι το σχήμα του! ». « Σέβομαι το ράσο του! », έλεγαν παλιά για τον Ιερέα, όσο αμαρτωλός και αν ήταν ( ο Ιερέας ). Και κατασπάζονταν εκ καρδίας το χέρι του, ακόμα και οι άπιστοι! « Ευλόγησον, πάτερ, είπα, κι έσκυψα να του φιλήσω το κοκαλιασμένο χέρι », είπε ο ίδιος ο Ν. Καζαντζάκης,  όταν ( 1928 ) συνάντησε στο Άγιο Όρος τον ιερομόναχο Μακάριο τον Σπηλαιώτη. Ασπάζονταν ακόμα, μικροί – μεγάλοι και το χέρι της πρεσβυτέρας, όσο νεαρή και αν ήταν. Σήμερα δυσκολεύονται να ασπασθούν ακόμα και το χέρι  του Αρχιερέα!

δ) Το πνεύμα της Νέας Εποχής έχει « από – ιεροποιήσει » ακόμα και αυτό το κορυφαίο μυστήριο της Εκκλησίας, την Θ. Κοινωνία! Ο μακαριστός  Μητροπολίτης Δημητριάδος Ηλίας Τσακογιάννης, ( +1990 ) στη δεκαετία του 1960 διακονούσε ως εφημέριος στο Νοσοκομείο ‘ Ευαγγελισμός ’ ( Αθήνα ). Έλεγε:  Όταν πήγαινε να κοινωνήσει στους θαλάμους κάποιον ασθενή, στην πτέρυγα σήμαινε συναγερμός! Οι γιατροί, οι νοσοκόμες άφηναν την διακονία τους και στέκονταν εν προσοχή στον διάδρομο περιμένοντάς τον να περάσει με τα « Άγια » !

          Και όταν έμπαινε στο θάλαμο με τα « Άγια », οι άρρωστοι κατέβαιναν από τα κρεβάτια τους και τον υποδέχονταν γονατιστοί. Σήμερα τι να περνάει ο « καφετζής » με τον καφέ στον δίσκο, τι να περνάει ο Ιερέας με τη Θ. Κοινωνία στα χέρια του, ίδια ( φευ! ) αντίδραση! Γι’ αυτό και σήμερα η προσέλευση στη Θ. Κοινωνία γίνεται με σκανδαλώδη άνεση! Ακόμα και τους σημερινούς μοναχούς έχει « επηρεάσει » αυτό το πνεύμα της Νέας Εποχής! « Οι χριστιανοί παλαιά είχαν πιο πολλή ευλάβεια στο αντίδωρο, από ό,τι πολλοί μοναχοί σήμερα στη Θ. Κοινωνία! », έλεγε με πόνο ψυχής ο Γέροντας Παϊσιος ( +1994 ). ( Από την ασκητική και η ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση, Άγιον Όρος 2011, σελ 690 ).

Μπορεί να άλλαξαν οι εποχές όμως τα « Άγια » ( Ιερέας, Ναός, Θ. Λειτουργία, Θ. Κοινωνία) δεν άλλαξαν. Είναι πάντοτε « Άγια ». Και σαν Ιερείς έχουμε ιερή υποχρέωση, να τα
« προστατέψουμε », να τα « κρατήσουμε » στο ύψος τους! Αν αδιαφορήσουμε, η ασέβεια προς αυτά θα αυξάνεται, και θα είμαστε φοβερά υπόλογοι ενώπιον του Κριτού. Και ας μην ξεχνάμε, πως η μεγαλύτερη ( και ασυγχώρητη! ) αμαρτία   είναι η βεβήλωση  των « Αγίων » του Θεού!

( Έξοδ. 19:22. Λευ. 10: 8-9. Α’ Βασιλ. 3:14. Ιεζ. 5:11 ).

  

 Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Μπακογιάννης.

πηγή

οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται. οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωῡσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωῡσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Ο πλούσιος της παραβολής στο τέλος, ζητάει από τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο πίσω στη γη, ώστε να καταγγείλει στα αδέλφια του την μετά θάνατον κατάστασή του και να μετανοήσουν. Παραδέχεται πως δεν υπακούν στο Μωϋσή και τους προφήτες, δηλαδή στο νόμο του Θεού και έτσι θα έχουν την ίδια με αυτόν κατάληξη. Η απάντηση του Αβραάμ είναι, ότι, εφόσον δεν σέβονται τους προφήτες, δεν πρόκειται να πειστούν ακόμα και αν κανείς αναστηθεί εκ νεκρών.
Αυτή η φράση είναι προφητική και σε λίγο θα αποδειχθεί η ισχύς και η αλήθειά της, όταν κατά την ανάσταση του Λαζάρου, ο κόσμος για λίγο ενθουσιάζεται και πολύ σύντομα συγκατατίθεται στην σταύρωση του Χριστού. Δεν θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους και προτιμούν να απαλλαγούν από αυτόν που καταγγέλλει την άστατη ζωή τους. Και έπεται μια ακόμη πιο σπουδαία ανάσταση, του Χριστού! Και πάλι οι σκληρόκαρδοι και απειθείς δεν μετανοούν, δεν αλλάζουν, μόνο συκοφαντούν.
Και σήμερα ακούμε πως ένα σπουδαίο θαύμα (σίγουρο – τέλειο θαύμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με τίποτα;;;;) θα έπειθε πολλούς ώστε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αλλά γιατί δεν κάνει ο Θεός το θαύμα;
Ο Θεός δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται: όταν απευθυνόμαστε με αυτόν τον τρόπο στον Θεό, είναι σαν να τον εκβιάζουμε για να κάνει το θαύμα. Κάν΄ το για να πιστέψουμε!!! Γιατί μας έχεις ανάγκη!!! Από την άλλη αν ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν με αυτόν τον τρόπο, δεν θα άφηνε την ατομική ελευθερία του προσώπου να αναπτυχθεί. Και ο Θεός μας την σέβεται απόλυτα.
Από την άλλη, ένα τέτοιου μεγέθους θαύμα, θα γινόταν αφορμή για τον κάθε αντικείμενο να ισχυριστεί πως ο νόμος και το Ευαγγέλιο δεν αρκεί για να τους συνετίσει! Άρα ο Θεός ευθύνεται για την αδυναμία να πιστέψουν, άρα είναι άδικος …
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η πίστη δίνει αφορμή για να αλλάξουμε ως άνθρωποι τον εσωτερικό μας κόσμο. Αυτό έκανε ο Λάζαρος υπομένοντας άνευ γογγυσμών τόσα χρόνια.
Άλλωστε και τα θαύματα, χωρίς την πίστη αμφισβητούνται ή δεν γίνονται καν αντιληπτά και ορατά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, σήμερα, να αλλάζουμε τον κακό μας χαρακτήρα και αυτό το θαύμα θα πείσει κι άλλους!!! 

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Ε΄ Λουκά -“Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος”

 

“Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος” [Λουκ. Ιστ’ 19-31]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,δασκάλου

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Στην εποχή του Ιησού, οι άνθρωποι πίστευαν πως ο πλούτος είναι επιβράβευση από το Θεό για την ευσεβή ζωή τους, ενώ η φτώχεια θεωρείτο θεία τιμωρία. Για τους ενδεείς και ταλαίπωρους έλεγαν ότι δεν ήσαν σωστοί απέναντι στο Θεό. Μια τέτοια εσφαλμένη άποψη έρχεται να απορρίψει ο Κύριος, λέγοντας την συγκεκριμένη παραβολή. Το μήνυμα ακόμη που θέλει να διδάξει ο Ιησούς στο λαό είναι η ανάγκη της διαρκούς φιλανθρωπίας και να δείξει πως ο Θεός δεν έχει συμπάθειες και αντιπάθειες ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά ότι όποιος ζει με αγάπη, ταπείνωση και μετάνοια είναι αρεστός στα μάτια Του, άσχετα από την οικονομική και κοινωνική του θέση.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΟΛΕΤΗΡΑΣ: «Άνθρωπός τις ην πλούσιος και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον”. Γράφει σχετικά ο Όσιος Αστέριος Αμασείας: “Με την χρήση δύο συντόμων ονομάτων ο λόγος εμπαίζει και διακωμωδεί την πλαδαρά και άμετρον διάχυσιν όσων πλουτούν κακώς. Διότι της μεν πορφύρας1 το χρώμα είναι πολυδάπανον και εξεζητημένον, της δε βύσσου η χρήσις τουλάχιστον δεν είναι αναγκαία”. Ο πλούσιος της σημερινής Παραβολής φορούσε αρχοντικά ενδύματα και διασκέδαζε συχνά με πλούσια συμπόσια. Ούτε που νοιαζόταν καθώς έβλεπε στην εξώπορτά του εκείνον τον φτωχό Λάζαρο παραπεταμένο και γεμάτο πληγές, που ήθελε να χορτάσει από των “ψιχίων των πιπτόντων” από το τραπέζι του πλουσίου.

Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς ήταν σχεδόν γυμνός, έρχονταν οι σκύλοι κι έγλυφαν τις πληγές του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού. Αντίθετα, πόσο ανάλγητος ήταν ο πλούσιος! Ο πλούτος τον έκανε δούλο στη σάρκα, αδιάφορο για κάθε φτωχό γύρω του. Η πολυτέλεια τον οδήγησε στην αλαζονεία, τη γαστριμαργία, την ασπλαχνία. Η αμαρτία του πλουσίου δεν ήταν τόσο στα ενδύματά του ή στις τροφές του, όσο στο ότι φρόντιζε μόνο για τον εαυτό του. Η παρουσία του Λαζάρου έξω από το σπίτι του ήταν γι’ αυτόν μια διαρκής υπόμνηση και ευκαιρία αγάπης. Πώς μπορούσε ο πλούσιος να βλέπει τον άλλον να λιμοκτονεί και να μένει τόσο ανάλγητος;

Αλλά ο πλούσιος της Παραβολής δεν είχε ανώτερα ιδανικά και αξίες. Από έξω η εμφάνισή του μεγαλόπρεπη, από μέσα όμως η ψυχή του αραχνιασμένη. Από έξω αρώματα, και μέσα δυσωδία. Το σώμα του καλοπερνούσε στις ανέσεις, η ψυχή του όμως αργοπέθαινε στη σήψη. Το ίδιο παθαίνουμε οι άνθρωποι, όχι μόνο οι πλούσιοι αλλά όσοι “κολλάμε” στα υλικά αγαθά μας, λίγα ή πολλά, νομίζοντας πως μ’ αυτά θα ευτυχήσουμε αδιαφορώντας για τους γύρω μας, τους ενδεείς, τους πεινασμένους. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε σκληραίνει η καρδιά μας, αγριεύει η ψυχή μας.

Η ΑΙΩΝΙΑ ΣΚΗΝΗ”: Η πρώτη σκηνή, αυτή της γης, τελείωσε. Στη συνέχεια έχουμε τη δεύτερη σκηνή, στον ουρανό. Πρώτος πέθανε ο φτωχός. Κανείς ίσως δεν έδωσε σημασία. Άγγελοι του Θεού όμως κατήλθαν από τα ύψη του ουρανού για να μεταφέρουν την υπομονετική ψυχή του στους κόλπους του Αβραάμ, για να βρει ανάπαυση στον παράδεισο. Πέθανε κάποτε και ο πλούσιος και τάφηκε μεγαλοπρεπώς. Όμως την ψυχή του δεν την παρέλαβαν άγγελοι του Θεού, αλλά την άρπαξαν τελώνια, δαίμονες φοβεροί, οδηγώντας την στα σκοτάδια του Άδη. Κι εκεί ο πλούσιος, ξεχνώντας ότι η μετάνοια προϋποθέτει και ανάλογα έργα μετανοίας, πράγμα αδύνατον για έναν ήδη νεκρό, πέφτει σε δεύτερο λάθος νομίζοντας ότι είναι παιδί του Αβραάμ επειδή και μόνο είναι Ιουδαίος, αλλά και σε τρίτο, διότι η σκληρή του νοοτροπία δεν άλλαξε ούτε και μετά το θάνατό του, αφού θεωρεί ακόμη τον φτωχό Λάζαρο υπηρέτη του. Έτσι, υποφέροντας φρικτά, κραυγάζει και παρακαλεί:

“Πάτερ Αβραάμ, λυπήσου με. Στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει την άκρη του δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, διότι τυραννιέμαι μέσα σ’ αυτή την ανυπόφορη φωτιά!” “Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου στη γη, κι ο Λάζαρος τα κακά της δυστυχίας του”, απάντησε ο Αβραάμ, “τώρα όμως εδώ αντιστρέφονται οι ρόλοι, ο Λάζαρος παρηγορείται γι’ αυτά που υπέφερε, εσύ όμως βασανίζεσαι διαρκώς. Και έπειτα ανάμεσά σας υπάρχει μεγάλο χάσμα αδιαπέραστο. Από το χάσμα αυτό δεν μπορούν να περάσουν όσοι θέλουν από εδώ προς εσάς, ούτε και οι από εκεί να περνούν προς εμάς”. Είναι τελεσίδικες επομένως και αδιαπέραστες οι δύο καταστάσεις και τρόποι ζωής, παραδείσου και κολάσεως, αναψυχής και οδύνης. Η Εκκλησία μας δέχεται βέβαια ότι τα μνημόσυνα ωφελούν τις ψυχές, ενώ η προσευχή και η ελεημοσύνη μπορεί να κάνουν θαύματα σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού η αγάπη και το έλεος του Θεού δεν έχει όρια. Είπε τότε ο πλούσιος: “Σου ζητώ λοιπόν πάτερ, να τον στείλεις στο σπίτι του πατέρα μου. Γιατί έχω πέντε αδελφούς. Και έτσι θα τους δώσει την μαρτυρία του, για να μην έρθουν και αυτοί σ’ αυτόν τον τόπο των βασάνων”. Λέγει σ’ αυτόν ο Αβραάμ: “Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν αυτούς”. Και αυτός επιμένοντας: “Όχι πατέρα Αβραάμ, αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν”. Τότε ο Αβραάμ έκλεισε το διάλογο λέγοντας: “Αν τον Μωυσή και τους προφήτες δεν ακούνε, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πεισθούν”. Δεν επικοινωνούν επομένως οι ψυχές μεταξύ τους, οι νεκροί με τους ζωντανούς, παρά μόνο δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, όπου ενώνονται οι πιστοί εν ζωή, δηλαδή η στρατευόμενη Εκκλησία, με τον Χριστό, τους αγίους και τους αγγέλους, δηλαδή με την θριαμβεύουσα Εκκλησία εν ουρανοίς. Κάθε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας με τους κοιμηθέντες, μέσω μάγων ή μέντιουμ(!), είναι πλάνη αντιχριστιανική.

 ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ: Σήμερα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μένει κάποιος στην αθεΐα του, θεωρητική και πρακτική, παρά μόνο αν με τη θέλησή του ιδιοτελώς το επιζητεί. Ο Ιησούς δίδαξε, έκανε πλήθος θαυμάτων, ανέστησε νεκρούς, μίλησε για την αιώνια ζωή. Οι αλήθειες της πίστης μας βρίσκονται στην ιερή Παράδοση, την Αγία Γραφή, στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, στα έργα των Εκκλησιατικών Πατέρων. Οι απόστολοι θυσιάστηκαν, κηρύσσοντας Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα. Οι μάρτυρες της πίστεως, έως και σήμερα, ανέρχονται σε εκατομμύρια. Τα θαύματα των αγίων είναι αμέτρητα. Λείψανα αγίων ευωδιάζουν, θαυματουργούν και μένουν ως “σημείον” πίστεως άφθορα. Ο ερευνών βρίσκει και, σε εκείνον που αναζητεί, ο Χριστός τού απαντά καρδιακά και αληθινά. “Τι ποιήσω λοιπόν ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;”, αναρωτιέται ο σύγχρονος άνθρωπος! Τίποτε άλλο δεν ζητά από εμάς ο Θεός, παρά να ενταχθούμε στην εκκλησιαστική κοινωνία των αγίων, απαρνούμενοι την αμετανοησία. Διότι αμετανοησία και ατομισμός οδήγησαν και τον σκληρό πλούσιο εντός των τειχών της φυλακής που ο ίδιος ο εγωισμός του ύψωσε, δηλαδή στην κόλασή του.

ΔΙΔΑΓΜΑ: Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για ανώτερες πνευματικές απολαύσεις. Πώς να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πώς να δοκιμάσει τις απερίγραπτες πνευματικές ηδονές του Παραδείσου μία ψυχή που ορέγεται μόνο σαρκικές απολαύσεις και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια, στα ρούχα; Πώς να γευθεί Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων από τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας μετά θάνατον καθορίζονται από την πορεία που χαράζουμε πριν το θάνατό μας. Εννοείται ότι η πραγματική μετάνοια και ταπεινή εξομολόγηση, όσο ο άνθρωπος ζει, και μόνο, στην επίγεια ζωή του, οδηγεί τον άνθρωπο και πάλι στην αγκαλιά του Θεού, από την οποία οικειοθελώς απομακρύνθηκε.

Σήμερα δρομολογούμε το αιώνιο μέλλον μας. Τις επιλογές τις ξέρουμε. Οι προορισμοί ξεκάθαροι. Ας ετοιμαζόμαστε για το αιώνιο ταξίδι μας. Κι ας θυμόμαστε: “Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωὴν του μέλλοντος αιώνος”.

ΕΝΑ “ΑΝΕΚΔΟΤΟ” ΩΣ ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης έλεγε ένα σχετικό ανέκδοτο: Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς πού ᾿χε τα ίδια μυαλὰ με τον πλούσιο της παραβολής. Δεν πίστευε σε μεταθανάτια ζωή, γλεντούσε, διασκέδαζε, οργίαζε. Στα ανάκτορά του είχε κι έναν γελωτοποιό. Αυτὸς έκανε το βασιλιά να γελάει, όταν εκείνος έπληττε από ανία. Μια μέρα ο βασιλιάς του είπε: “Πάρε αυτὸ το μπαστούνι, στο δίνω ως βραβείο. Αν βρεις κανέναν πιο ανόητο, πιο βλάκα απὸ σένα, να τού το δώσεις. Του κακοφάνηκε του γελωτοποιού, που τού είπε τέτοια λόγια. Πήρε το μπαστούνι και το φύλαξε. Ύστερα απὸ χρόνια ο βασιλιάς αρρώστησε, κάλεσε γιατρούς, πήρε φάρμακα, τίποτα. Πλησίαζε να πεθάνει.

Τότε ήρθε κι ο γελωτοποιὸς να τον δει για τελευταία φορά. “Βασιλιά, τι γίνεσαι;”, του είπε. Κι εκείνος απάντησε θλιμμένα: “Δεν είμαι καλά. Θα φύγω για ταξίδι μακρινό.” “Και πότε θὰ γυρίσεις;” του έκανε ο γελωτοποιός. “Δε γυρίζω πιά” του απαντά ο βασιλιάς. Τότε ο φασουλής του παλατιού τον ρώτησε: “έκανες καμμιὰ προμήθεια, έχεις προετοιμαστεί;” Ο βασιλιάς απάντησε αρνητικά και τότε κατέληξε ο βασιλικός διασκεδαστης: “Τότε νά, βρήκα τον πιο ηλίθιο του κόσμου. Πάρε το μπαστούνι!”

……………………………………………………………………..

1. Η πορφύρα κατασκευαζόταν από ένα σπάνιο όστρακο της θάλασσας και ήταν πάντα μια πανάκριβη χρωστική ουσία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. +Μητροπ. Φλωρίνης Αυγουστίνου, Η πέραν του τάφου ζωή 30-10-1983.

2.Όσιος Αστέριος Αμασείας, Ομιλία εις τον πλούσιον και τον εις τον Λάζαρον , ΒΕΠΕΣ τόμ. 71.

3."Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σ. 337 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς.

4.Μιχαήλ Χούλης, Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου.
πηγή
p\πηγ