Άθεοι αριστεροί προσπαθούν να κάνουν τα Ελληνόπουλα αθεόπουλα…

Και φυσικά η Εκκλησία της Ελλάδος, που «παίζει» με τον ΣΥΡΙΖΑ και οργανώνει συνέδρια μαζί του, κάνει την πάπια...
Ο λόγος για το νέο πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών, που εφαρμόζεται «πιλοτικά» σε ορισμένα σχολεία της χώρας και θα υλοποιηθεί από τη νέα σχολική χρονιά σε όλα τα σχολεία. Σύμφωνα με ειδικούς, που εξέφρασαν τις ενστάσεις τους στο πλαίσιο του πανελλήνιου επιστημονικού συνεδρίου «Το μάθημα των Θρησκευτικών: Προβληματισμοί – επισημάνσεις – προτάσεις», που πραγματοποιείται στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το να μιλάς για τον βουδισμό και τον ταοϊσμό σε παιδιά μόλις οκτώ ετών (με σαφή στόχευση να μεταβληθούν αυτά σε άθρησκους νέους), τη στιγμή που το Σύνταγμα άλλα προβλέπει (δημιουργία εθνικής & πατριωτικής συνείδησης), δημιουργεί σύγχυση στους μαθητές. Και φυσικά, δεν συμβάλει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής ταυτότητάς τους.
Θρησκειολογία λοιπόν στα παιδιά... Κάτι που σε όλη σχεδόν την Ευρώπη έχει απορριφθεί, γιατί απλά απέτυχε. Ποιος εισηγήθηκε λοιπόν όλα τα παραπάνω; Κάποιος που θέλει να δει να αποχρωματίζεται θρησκευτικά η κοινωνία μας. Και το μάθημα των Θρησκευτικών, να μην απηχεί τις παραδόσεις της χώρας... Όπως μάλιστα επισήμαναν οι ομιλητές, από το νέο πρόγραμμα σπουδών απουσιάζουν σημαντικά στοιχεία από τον ορθόδοξο πολιτισμό, από την μυστηριακή ζωή, από τις χριστιανικές αρετές και πρότυπα. Στόχος κάποιων, είναι η δημιουργία μιας ελευθεριακής κοινωνίας. Όπου όμως η ανθρώπινη ζωή, δεν θα αξίζει τίποτα...
Προσέξτε: το νέο πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα στους δασκάλους να επιλέγουν ελεύθερα τα θέματα διδασκαλίας από εξωτερικούς... χορηγούς! Όπως οι Σαϊεντολόγοι ας πούμε... Περίμεναν την εκδημία του μακαριστού Χριστόδουλου για να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς αντίσταση... Σωστά λοιπόν ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Ηλίας Φραγκόπουλος, επεσήμανε ότι το ελληνικό κράτος αντιστρατεύεται την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών, κατά παράβαση του Συντάγματος αλλά και του δικαιώματος κάθε χριστιανού να καλλιεργεί την πίστη των πατέρων του.


πηγη

«Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». Δημήτρης Νατσιός

«Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»

πηγή

«Κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Από τα χρόνια της δουλείας μας έρχεται η σοφή παροιμία του λαού μας, που εξεικονίζει τον ζήλο των προγόνων μας για τα γράμματα. Αλλά για ποια γράμματα; Εκείνο το φαινομενικώς απλοϊκό τραγουδάκι του «Κρυφού Σχολειού», το «φεγγαράκι μου λαμπρό», μας λέει ότι τα σκλαβόπουλα, «μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά», άκουγαν από το στόμα τού παπά για γράμματα και σπουδάματα, αλλά, κυρίως, θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα με «του Θεού τα πράματα».
Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Σίμος Μενάρδος, στα χρόνια της φρικτής Οθωμανοκρατίας  «…η ψυχή του Έθνους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν, διηγούντο εις τα Ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (αρχ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», εκδ. «Ζωής», σελ. 181).
Από εκείνα τα σχολεία και με τέτοιους δασκάλους «αποφοίτησαν» τα λιοντάρια του ’21. Μα και ο άγιος των σκλάβων, ο Πατροκοσμάς, τα ίδια δεν κανοναρχούσε στο Γένος; «Το σχολείον ποτίζει την ψυχή και ανοίγει τες εκκλησιές» κήρυττε, γιατί γνώριζε ο άγιος ότι τα προσανάμματα της εθνικής ελευθερίας τα προσφέρει του Χριστού η πίστη η αγία.  
Ο πρώτος και τελευταίος ίσως Ρωμηός Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε συλλάβει εναργέστατα ότι για να «σταθεί» το αρτιγενές κράτος στην χορεία των «πεπολιτισμένων» εθνών της Εσπερίας πρέπει η Παιδεία του να αρδεύεται από τις αείχλωρες πηγές της ρωμαίικης παράδοσης, ειδάλλως καταντά «παλιόψαθα των εθνών».
Γράφει σε επιστολή του προς τον Μουστοξύδη μεταξύ άλλων. «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». (Ι. Καποδίστρια, «Κείμενα», εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 75).

Αυτά τα τρία είναι τα ψηλώματα, οι κορυφές με τις οποίες φτερούγιζε ο λαός για τόσους αιώνες: η πίστη (η χριστιανική αγωγή), η πατρίδα (η εθνική αγωγή) και η οικογένεια (η ηθική αγωγή), που τα πρώτα ανεξίτηλα μαθήματά της τα λαμβάνει ο άνθρωπος από την κατ’ οίκον Εκκλησία. Και αν επί επταετίας διαπομπεύτηκε το τρίπτυχο των ελληνοσώτειρων αρετών, λόγω της μετατροπής τους σε ιδεολόγημα, δίδοντας ταυτόχρονα και μια ουρανόπεμπτη πρόφαση στους ψευτοπροοδευτικούς να επιπέσουν αργότερα και να μαγαρίσουν και την πατρίδα και την «θρησκεία» και την οικογένεια, εν τούτοις πάντοτε στην ιστορία μας πολεμούμε γι’ αυτά τα τρία πολυτίμητα. Δεν ήταν εφεύρημα των Απριλιανών,. Η ημιμάθειά τους τα αμαύρωσε. Θυμίζω. Τον παιάνα που διασώζει ο Αισχύλος στο έργο του «Πέρσαι» (Στιχ. 402-5).

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε
ελευθερούτε πατρίδ’ (η πατρίδα),
ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας (η οικογένεια), θεών τε πατρώων έδη (η θρησκεία), θήκας προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών».

Την Δευτέρα 28 Μαϊου του 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλά στον λαό ως «ο ποιμήν ο καλός», που «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». «Όσοι συνάχθηκαν και τον άκουσαν, ήταν σαν να κάθισαν γύρω από το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου», γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος.
Διέσωσε ο πιστός του συμβουλάτορας Σφραντζής τα λόγια του ήρωα βασιλέα: «Καλώς ουν οίδατε αδελφοί, ότι… οφειλέται κοινώς εσμέν ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν… υπέρ της πίστεως ημών… (η θρησκεία) υπέρ της πατρίδος… υπέρ του βασιλέως ως Χριστού του Κυρίου… υπέρ συγγενών και φίλων…». (η οικογένεια). («Ελληνορθόδοξη Πορεία» επιμ. Κ. Χολέβας, σελ. 126).
Αυτά τα τρία τιμαλφή λαμπρύνουν το Συναξάρι του Γένους – οι ήρωες της πατρίδος – και κοσμούν το Εικονοστάσι της Εκκλησίας – οι άγιοι και οι μάρτυρες.

Όταν έλεγε ο Μακρυγιάννης «γι’ αυτά πολεμήσαμεν» αυτό εξυπονοούσε…
Αυτή η Παιδεία, η βαπτισμένη στην κολυμπήθρα της Ελληνορθοδοξίας, βαστούσε, παρ’ όλο που η λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου πάλευε για την νεκρανάσταση της αρχαίας Αθήνας (Κοραής), μήπως και μας αποδεχθεί η Ευρώπη. Ο Κολοκοτρώνης, ο αγράμματος αυτός άνθρωπος, ο μόλις γνωρίζων να συλλαβίζει, είχε σαφέστατη αντίληψη του σκοπού της μορφώσεως.
Αποτεινόμενος τον Νοέμβριο του 1838 από τον λόφο της Πνύκας προς τους συγκεντρωμένους εκεί μαθητές των Αθηνών, τους είπε επιγραμματικότατα: «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνη σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κυττάξη το καλό της κοινότητος και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας», λόγια που υπενθυμίζουν την ρήση του μεγάλου Περικλή στους Αθηναίους: «Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρόμενης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλληται, κακοτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται». (Θουκυδ. Β’ 60).
Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος «διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχή».

Αυτό δεν είναι το «είμαστε στο εμείς» του Μακρυγιάννη. Παιδεία χωρίς το ευλογημένο «εμείς», είναι μια «Παιδεία», «μία βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος», γράφει ο Σεφέρης (Δοκιμές, τ. Α’, σελ. 236, εκδ. «Ίκαρος»). (Τι ωραία το διατύπωσε αυτό ο οσιακής μνήμης Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, όταν έλεγε: «Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Λέμε εγώ, εσύ, αυτός, αντί να λέμε αυτός, εσύ, εγώ»).

Ο τύπος αυτός του ελληνορθόδοξου σχολείου βαστούσε ως την εποχή που άρχισε να δρουν και να το επηρεάζουν οι πειραματισμοί, οι αλχημείες που ονομάστηκαν πομπωδώς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Φαινόμενο που παρουσιάστηκε στην αυγή του 20ου αι. και εντάθηκε κατά την μεταπολίτευση.
Μέχρι τότε το σχολείο με τον κακοπληρωμένο, αλλά ψυχωμένο εκείνο δάσκαλο, στάθηκε θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους, της ρωμαίικης παράδοσης, από τον Τρωικό πόλεμο και τον Όμηρο έως τον Παλαιολόγο και την Επανάσταση του ’21.
Οι «παλιοί» οι δάσκαλοι δεν ήξεραν πολλά πράγματα από το τι γινότανε έξω από τα σύνορα του κράτους, δεν κατείχαν μεταπτυχιακά και «ντοκτορά», γνώριζαν όμως αρχαία Ελληνικά και την ιστορία μας και μετέδιδαν την φλόγα της ψυχής τους, πολλές φορές με πολλή ρητορική, αλλά πάντοτε με πνευματική εντιμότητα και ευθύνη.
Και ξεσκόλιζαν εκείνα τα σχολεία «δασκαλούδια», οπλισμένα με τον γερό πολιτισμό του Γένους, που έβγαζαν ασπροπρόσωπες τις κοινωνίες που τα ανέθρεφαν.
Αυτό το σχολείο όμως το κλόνισε στην ψυχή του Έθνους η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ό,τι δεν είχε πρόσφατη ημερομηνία λήξεως θεωρήθηκε αντιδραστικό, συντηρητικό και εξοβελίστηκε. Η γλώσσα, αμυντήριο αήττητο του λαού, κατακρεουργήθηκε, η παράδοση διαπομπεύτηκε, η πίστη περιθωριοποιήθηκε, η φιλοπατρία ποινικοποιήθηκε. Και έτσι από το σχολείο των «ιερών γραμμάτων», φτάσαμε στα «άθεα γράμματα».

«Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τα άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και το αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του» έλεγε ο «Παπουλάκος» του Κ. Μπαστιά.
Τέτοια «άθεα γράμματα που υφαίνουνε το σάβανο του Γένους» διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μέσω των επικίνδυνων σχολικών βιβλίων.

Παράδειγμα: Έχω μπροστά μου, «τρεις γενιές» θα έλεγα, βιβλίων γλώσσας Στ’ Δημοτικού, που παλαιότερα τα ονομάζαμε «Αναγνωστικά», γιατί μέσω αυτών γινόταν και ανάγνωση του πολιτισμού μας. Του 1964, 1983 και 2006 αντίστοιχα.
Το πρώτο ξεκινά με βυζαντινή εικόνα «Ο Χριστός ευλογών τα παιδιά», το δεύτερο, μ’ ένα απόσπασμα της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, στο τρίτο, το νεοταξικό, θα βρεις άσκηση με την οποία οι μαθητές καλούνται να γράψουν μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καραγκιόζης και η… Κοκκινοσκουφίτσα.
Στα παλιά βιβλία μοσχοβολούσαν τα κείμενα για ήρωες και αγίους, σμίλευε ο δάσκαλος ψυχές. Στα νέα, του Νέου Σχολείου, περισσεύουν τα μίζερα, τα καταθλιπτικά, τα σχιζοφρενικά κείμενα.
Παιδεία χωρίς Χριστό, εκπαίδευση ξέψυχη, που ετοιμάζει τους αυριανούς Γενίτσαρους, εκπαίδευση που «γέμισε τα παιδιά με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα».
Και θα κλείσω με τη φωνή που μας έρχεται από το περιβόλι της Παναγίας μας. Το 1984 οι Αγιορείτες Πατέρες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Κυκλοφορήθηκε ένα συγκλονιστικό κείμενό τους με τίτλο «το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας».
Λόγος αδελφικός βγαλμένος από την πείρα ενός μεγάλου σχολείου ζωής, υπεύθυνος και αναγκαίος, παρήγορος και αυστηρός συνάμα.
Αποσπώ ένα κείμενο, γραμμένο από την κιβωτό του Γένους:  «Γιατί να υποσιτίζονται πνευματικά τα παιδιά; Γιατί να τρέφονται με ακαθαρσίες; Γιατί να βασανίζονται; …Ποιος μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να μείνουν «αγράμματα», σαν τον Μακρυγιάννη, να μάθουν, να πάρουν τη χάρι του λαού του Θεού και τότε να γίνουν οι αγράμματοι οι καλύτεροι πεζογράφοι μας…
Ποιος μπορεί να μας κρατήση στο ύψος , στο ήθος, στην ελευθερία της «αγραμματοσύνης» του «καθυστερημένου» λαού, που βλάστησε από το χώμα του τα Δημοτικά τραγούδια, τις παροιμίες, τους σκοπούς, τα ήθη και τα έθιμα των Αρματολών και Κλεφτών».
Την απάντηση την βρίσκουμε στο ίδιο το κείμενο: μόνο η Εκκλησία του Χριστού μπορεί…  

Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ*

Ἠλία Λιαμῆ

Δρ. Θεολογίας, συγγραφέα

Σὲ ἐποχὲς σὰν τὴ δική μας, σὲ ἐποχὲς κρίσης, ὅπως συνηθίζουμε νὰ λέμε, ὅλα τείνουν νὰ γίνονται σὲ ὑπερθετικὸ βαθμό. Οἱ ἀπαισιόδοξες ἀναλύσεις περιγράφουν τὴν ἀπόλυτη καταστροφή, ἐνῷ οἱ αἰσιόδοξες ὡραιοποιοῦν σὲ τέτοιο βαθμὸ τὶς δυσκολίες, ὥστε νὰ νομίζει κανείς, πὼς τὰ πάντα δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἄσχημο ὄνειρο. Παράλληλα καὶ οἱ ἀντιδράσεις κινοῦνται ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο, ἐκεῖνο τοῦ πανικοῦ, ποὺ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ κρύβουν τὰ χρήματά τους κάτω ἀπὸ τὸ μαξιλάρι, στὸ ἄλλο· ἐκεῖνο τῆς ἀπόλυτης ἀνεμελιᾶς, σὰν ἂν μὴν ἔχει ἀλλάξει τίποτα.

Ἀνεξάρτητα πάντως ἀπὸ τὸ ποιὸ ἄκρο ἕλκει τὸν καθέναν ἀπό μας, ἡ δική μας, ἡ Ἑλληνικὴ ἰδιαιτερότητα μιᾶς κατὰ τὰ φαινόμενα πανευρωπαϊκῆς, ἴσως καὶ παγκόσμιας κρίσης συνοδεύεται ἀπὸ πολὺν θυμό, ἀλλὰ καὶ συγχρόνως ἀπὸ μεγάλη ἀπαξίωση θεσμῶν καὶ προσώπων. Ἀπελπισμένοι καὶ ὑπεραισιόδοξοι κατὰ βάθος συμφωνοῦν σὲ ἕνα πράγμα:

Δὲν ζοῦμε στὴν πατρίδα ποὺ θὰ θέλαμε.

Εἴτε βυθιστοῦμε πιὸ πολύ, εἴτε ἐπαληθευτοῦν τὰ πιὸ αἰσιόδοξα σενάρια γιὰ μία λιγότερο ἐπώδυνη ἔξοδο ἀπὸ τὴ στενωπό, ἕνα παραπονεμένο ὄνειρο γιὰ μία ἄλλη ποιότητα ἐθνικοῦ καὶ κοινωνικοῦ βίου θὰ συνεχίσει νὰ πλανᾶται.  Αὐτὰ πού μᾶς πικραίνουν εἶναι πολλὰ καὶ ὁ καθένας, ἂν τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία, θὰ εἶχε ὁπωσδήποτε νὰ καταθέσει τὴν δική του προσωπικὴ διαπίστωση. Αὐτὸ ὅμως ποὺ φαίνεται νὰ βαραίνει ὅλους εἶναι μία γενικευμένη καχυποψία. Καχυποψία, ὄχι μόνον ἀπέναντι στὰ προγράμματα καὶ τὰ ὁράματα, στὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς ἀναλύσεις, ἔνθεν κἀκεῖθεν. Καχυποψία –κι αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο- ἀπέναντι στὸν διπλανό μας, τὸν καθημερινὸ συνάνθρωπό μας, τὸν ὁποιονδήποτε ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μαζί μας, εἴτε σὲ οἰκονομικό, εἴτε σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Πίσω ἀπὸ κάθε δοσοληψία κρύβεται ἡ ὑποψία ἄνομου πλουτισμοῦ, πίσω ἀπὸ κάθε συναναστροφὴ κρύβεται ἡ ὑποψία μιᾶς εἰς βάρος μας ἰδιοτέλειας. Δὲν ἐμπιστευόμαστε κανένα καὶ τίποτα. Καὶ ἡ ρίζα αὐτῆς τῆς στάσης –δυστυχῶς- πηγάζει ἀπὸ μία συνειδητὴ ἢ ὑποσυνείδητη γνώση, βασισμένη στὴν αὐτοπαρατήρηση: μὲ τὸν χρόνο, ὅλο καὶ μειώνεται ἡ συλλογικότητα καὶ ἡ κοινωνικὴ διάσταση τῶν πράξεών μας. Μὲ ἄλλα λόγια, μέρα μὲ τὴ μέρα αἰσθανόμαστε πὼς τὸ μόνο πού μᾶς ἀφορᾶ εἶναι ἡ ἀτομική μας, ἢ ἔστω τοῦ στενοῦ κοινωνικοῦ μας κύκλου ἀνέλιξη καὶ τακτοποίηση. Κάνοντάς τους ὅμως ὅλους ἀνταγωνιστές, ὑπέστημεν τὶς ἀντίστοιχες συνέπειες: Δεχόμαστε τὴν ἀκριβῶς ἀνάλογη συμπεριφορὰ ἢ ζοῦμε διαρκῶς μὲ τὴν ὑποψία πὼς θὰ τὴν ὑποστοῦμε. Ἡ καρδιά μας καὶ μοιραῖα ἡ ματιά μας ἔχουν στενέψει τραγικά. Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖα ἡ θλιβερὴ διαπίστωση πὼς ὡς λαὸς ὑπολειπόμεθα τραγικὰ στὴ συμμετοχή μας σὲ πρωτοβουλίες καὶ θεσμοὺς ἐθελοντισμοῦ καὶ κοινωνικῆς δράσης.

Βεβαίως δὲν πρόκειται μόνο περὶ προσωπικῶν μας ἐντυπώσεων. Ὄντως βαλλόμεθα διαρκῶς ἀπὸ ἀρνητικὰ πρότυπα καὶ ἀρνητικὲς ἐνέργειες ἐκείνων ποὺ βρέθηκαν νὰ καλοῦν μὲ κούφια λόγια σὲ κούφια ὁράματα. Μεγαλοσχήμονες σὲ δημόσιες θέσεις, μὲ συσσωρεμένη ἀσυνέπεια λόγων καὶ ἔργων, κατέληξαν νὰ εἰσπράττουν περιφρόνηση, στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων καὶ μέχρι χειροδικία ὀργῆς στὴ χειρότερη. Παρόλα αὐτά, λίγο μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ αἰτία τοῦ συμπτώματος. Καὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἀποσιώπηση-ἴσως καὶ σταδιακὴ ἀδρανοποίηση- μιᾶς βασικῆς ἀρχῆς:

Τὸ μυαλὸ καὶ κυρίως ἡ καρδιὰ ἀπεχθάνεται τὶς ἀσάρκωτες ἰδέες καὶ τὰ ἀφηρημένα ὁράματα. Ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας μᾶς διδάσκει πὼς οἱ μεγαλύτερες πνευματικὲς κατακτήσεις, εἴτε σὲ πολιτικό, εἴτε σὲ φιλοσοφικό, εἴτε καὶ σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο,  παρέμειναν ἐναργεῖς, ὅσο ποτίστηκαν καὶ συνέχισαν νὰ ποτίζονται μὲ τὸ ζωντανὸ παράδειγμα, τὴν συνέπεια λόγων καὶ ἔργων, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν θυσία. Ὅσο αὐτὰ ἀτονοῦν, ἀκόμη καὶ οἱ εὐγενέστερες πνευματικὲς συλλήψεις καταλήγουν θλιβερὰ ἰδεολογήματα, ντυμένα μὲ ξύλινη γλώσσα.

Τὰ ἐπίπεδά τῆς  σημερινῆς περιβόητης κρίσης εἶναι πολλά. Φαίνεται ὅμως πὼς πρόκειται κυρίως γιὰ κρίση παιδαγωγίας μέσῳ τοῦ παραδείγματος. Ὡς κοινωνία δὲν στερούμεθα οὔτε σχεδίων, οὔτε ὁραμάτων, οὔτε καλῶν προθέσεων. Τὸ δράμα μας εἶναι, πώς, οὔτε νὰ πιαστοῦμε ἀπὸ κάτι ζωντανὸ ἔχουμε, ἀλλὰ καὶ φαντάζουμε πολὺ ἀνεπαρκεῖς, ὥστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ προσφερθοῦμε ὡς στήριγμα γιὰ ἄλλους. Μπορεῖ μὲ μεγάλη εὐκολία -καὶ ἐν πολλοῖς δικαίως- νὰ βάλλουμε ἐναντίον τῶν ἐπωνύμων, πολιτικῶν καὶ ἄλλων, γιὰ τὴν πλήρη ἀσυνέπειά τους, δὲν εἴμαστε ὅμως ἕτοιμοι νὰ ἀναλάβουμε εὐθύνες ζωντανῆς παιδαγωγίας στὸν μικρὸ ἢ μεγαλύτερο κύκλο τῆς καθημερινότητάς μας. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἐκπαιδευτήκαμε ἀπὸ ἕνα σύστημα νὰ μεταθέτουμε εὔκολα εὐθύνες στοὺς κρατοῦντες καὶ τοὺς ὑψηλὰ ἱσταμένους. Οἱ κάθε εἴδους ἐξουσίες στὸν τόπο μας ἐπεδίωξαν μετὰ πολλῆς ἐπιμονῆς καὶ εὐχαριστήσεως νὰ ἀναχθοῦν σὲ  μικροὺς θεοὺς τῆς καθημερινότητάς μας. Συνηθίσαμε τὴν κολακεία τους, κυρίως σὲ περιόδους ἐκλογῶν καὶ καλομάθαμε στὴ συστηματικὴ ἐκπαίδευση ἀποφυγῆς κάθε αὐτοκριτικῆς καὶ ἀνάληψης εὐθύνης. Καὶ  ἂν -ἐνίοτε- τοὺς  ἐπικρίναμε, κατὰ βάθος ὅμως συγχωρούσαμε, ἴσως καὶ ἐπικροτούσαμε μέσῳ τῆς ταύτισής μας μαζί του, ἀλλὰ καὶ μέσῳ τῆς  μίμησής τους σὲ πρακτικὲς καὶ τρόπο σκέψης. Σταδιακὰ λοιπὸν χρεοκοπήσαμε, ὄχι μόνο οἰκονομικά, ἀλλὰ κυρίως ἠθικά. Τὸ μέτρο τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ χάθηκε. Καὶ αὐτό, διότι τὰ πρόσωπα, στῶν ὁποίων ὁ ἦθος μετριόταν ἡ ποιότητα τῶν δικῶν μας ἐπιλογῶν ἐξαφανίστηκαν.

Ἡ χρεοκοπία αὐτὴ ἀποκαλύφτηκε σὲ ὅλο τὸ τραγικό της μεγαλεῖο στὴν παιδεία τῆς νέας γενιᾶς, καὶ ἰδιαίτερα στὶς ἡλικίες ἐκεῖνες, ὅπου ἡ ἀπομυθοποίηση καὶ ἡ κατάρρευση τῶν προτύπων πονοῦν καὶ ματώνουν. Διατηρήσαμε ἀκόμη τὴν ἀπέχθειά μας στὸν σωματικὸ βιασμό, ἔπαψε ὅμως νὰ μᾶς σοκάρει ὁ βιασμὸς πάνω σὲ νέες ψυχὲς γεμάτες ἁγνὰ ἰδανικά, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ὁ κυνισμὸς καὶ ἡ ἀναξιοκρατία τῆς χτύπησε τὴν πόρτα. Βαφτίσαμε εὔκολα τὶς καταλήψεις, τὴν αὐθάδεια καὶ τὴν ἀπειθαρχία ὡς κατάντημα τῆς νέας γενιᾶς, ἀντὶ νὰ τὰ ἀφουγκραστοῦμε ὡς κραυγὲς ἀπελπισίας στὴν πείνα καὶ τὴ δίψα γιὰ ἕνα, ἔστω καὶ ἕνα πρόσωπο ὑπεράνω τῶν συνθηκῶν, ποὺ θὰ ἔδινε λόγο γιὰ ἀγώνα καὶ ἐλπίδα.

Θὰ ἦταν ὅμως λάθος τραγικὸ νὰ περιοριστοῦμε μόνο στὴν ἀξιολόγηση τῆς  παιδαγωγίας τῆς νέας γενιᾶς. Ἐμεῖς, ὅλοι μας, ἄσχετα ἂν τὸ ὁμολογοῦμε φωναχτὰ ἢ ὄχι, πόσες φορὲς δὲν κουνήσαμε μὲ ἀπόγνωση τὸ κεφάλι, ψιθυρίζοντας τὸ «ἔτσι κάνουν ὅλοι». Ἡ ματιά μας, τὴν ὥρα τῶν μεγάλων διλημμάτων- καὶ φτάνουν πάντοτε τὰ μεγάλα διλήμματα-δὲν βρῆκε κάπου νὰ σταθεῖ γιὰ νὰ πεῖ τὸ μεγάλο ΟΧΙ, ἀλλὰ καὶ κανένα βλέμμα δὲν σταμάτησε πάνω μας, ὅταν ὁ διπλανὸς ἀναζήτησε κάπου νὰ πιαστεῖ, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ξεπεσμὸς τοῦ χτύπησε τὴν πόρτα.

Καὶ τώρα; Μεγαλώσαμε μὲ τὰ συνθήματα τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν γιὰ τὴν Ἑλλάδα ὡς χώρα ἡρώων. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι πάντα ἐδῶ, τὸ εἶδος ὅμως τοῦ ἥρωα ἄλλαξε. Ὅσο τὸ παρελθὸν ζήτησε τὸν ἀπροσκύνητο στὶς πλαγιὲς τοῦ Σουλίου καὶ τῆς Πίνδου, τὸ παρὸν ζητάει τὸν ἀπροσκύνητο στὴν ἀσυνέπεια, στὰ εὔκολα λόγια καὶ τοὺς χάρτινους ἡγέτες. Ὅσο εἶχε ἀνάγκη ἡ ἱστορία κάποτε τὰ μπαρουτοκαπνισμένα μπαϊράκια, σήμερα ἔχει ἀνάγκη τὸ φιλότιμο καὶ τὴν προσωπικὴ εὐθύνη. Ὄχι μὲ ὀργή, ἀλλὰ μὲ νηφάλια σκέψη οἱ μικροὶ ἡγετίσκοι καὶ οἱ αὐτάρεσκες αὐλὲς περιμένουν τὴν ἀπομυθοποίησή τους. Δὲν κινδυνεύουν ἀπὸ τὶς ἐκρήξεις μας. Ξέρουν νὰ τὶς διαχειριστοῦν. Κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τῆς ὕπαρξής μας ἀπὸ τὴν κενότητά τους στὸν πυρήνα τῆς πολύτιμης ψυχῆς μας καὶ σὲ ὅσα θεόδοτα κρύβει, ποὺ περιμένουν νὰ βγοῦν στὸ φῶς καὶ νὰ ποτίσουν μὲ στοχασμό, ἀλλὰ καὶ μὲ πράξη μία νέα κοινωνία, ἀληθινὰ νέα, μὲ δρόμους ἀνοιχτοὺς ἀπὸ τὰ ἐφήμερα καὶ φθαρτά,  στὰ αἰώνια.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ε΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡ. 2011 

Δημήτρης Νατσιός, Η πατρίδα μας καλεί σε πνευματικό αρματολίκι

Η πατρίδα μας καλεί σε πνευματικό αρματολίκι

πηγή

Τι ήταν οι αρματολοί; Έλληνες, πολεμιστές ατρόμητοι, που δεν «έκατσαν φρόνιμα, να γίνουν νοικοκύρηδες», αλλά πολεμούσαν την Τουρκιά «ψηλά στα κορφοβούνια». Και επειδή οι «μωχαμετάνοι» δεν μπορούσαν να τους εξοντώσουν, τους ανέθεταν την τήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστούς» και δώρα από τους Τούρκους, συνεργαζόμενοι δήθεν μαζί τους, αλλά, συν τω χρόνω, μαζί με τους Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οι ρόλοι, γι’ αυτό Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ως η βάση της εθνικής εναντίον των τυράννων Επανάστασης, στάθηκαν η «μαγιά» της λευτεριάς μας.
Αρματολοί υπήρξαν τα λιοντάρια του Εικοσιένα, όπως το επιμαρτυρεί και το δημοτικό τραγούδι: «Του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται / του Διάκου καμαρώνει / γιατί έχουνε γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…». 

Σήμερα ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Η «οικονομία» του Θεού και το καριοφίλι των Κλεφταρματολών, μας λευτέρωσε και νεκραναστήθηκε η ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Η οικονομία των τωρινών προσκυνημένων στις διεθνείς συμμορίες, ακυρώνει στην ουσία την Ευλογημένη Επανάσταση. Υποδουλωνόμαστε, όχι επειδή ηττηθήκαμε σε πόλεμο, αλλά διότι προδίδουν την Πατρίδα οι ανθρωποκάμπιες που υποδύονται τους κυβερνήτες. Παρένθεση: Όλα, μα όλα, οφείλονται στην έλλειψη φιλοπατρίας. «Όσω πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτο ελλείπεις τη αγάπη», έλεγε ο Μέγας Βασίλειος. Αυτό ισχύει και για την αγάπη και το σέβας προς την πατρίδα. Από την μια έχουμε τους μπουκωμένους από καταθέσεις «σωτήρες» του κυβερνητικού συνασπισμού και από την άλλη, τα αντιπολιτευτικά ναυάγια του εθνομηδενισμού και της κακολόγου εκκλησιομαχίας. Και στη μέση ο λαός να επαιτεί, να αυτοκτονεί και να αφήνει τα καλύτερα παιδιά του να λεηλατούνται από τα «ξένα»... Γράφει στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σε στιγμή που ξεχείλιζε η καρδιά του από πόνο για την φτωχή μάνα μας, την Πατρίδα. «Σύρε, πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλη τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (=τον δέχομαι), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνη να πίνω εγώ το κάτρο· το κάνω αυτό και του το δίνω ενγράφως». (σελ. 483, εκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις και δακρύζεις. Το «κάτρο» του λαού έπρεπε να πίνουν όλα αυτά τα καθάρματα, που πλούτισαν εις βάρος του...

Μιας και σήμερα, όπως προείπα, βιώνουμε την νέα Τουρκοκρατία, για να σωθεί ο τόπος, για να απομείνει μαγιά, η λύση είναι να μιμηθούμε τους ηρωικούς ραγιάδες: Το πνευματικό αρματολίκι. Και αναφέρομαι στους συναδέλφους και αδελφούς εν Χριστώ, δασκάλους. Τι εννοώ;  Έρχεται η λεγόμενη αξιολόγηση. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει και ο δάσκαλος, ο καθηγητής, να αξιολογείται, να κρίνεται, ώστε να αποπέμπονται από την τάξη οι ακατάλληλοι και ράθυμοι. Συμφωνώ. Παρεισέφρησε πολλή μετριότητα, άνθρωποι κυριολεκτικώς επικίνδυνοι για σχολική αίθουσα. (Επί ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του ’80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαβίας, στις ημέτερες παιδαγωγικές ακαδημίες. Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, και την ημέρα της ορκομωσίας ήμασταν πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. Ήταν η εποχή του Ανδρέα, όπου θυσιάζονταν τα πάντα και γίνονταν τα πάντα, αρκεί να εξασφαλιζόταν η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια ακόμη τετραετία. Βεβαίως, αρκετοί εξ αυτών των επήλυδων, στην πορεία εξελίχθηκαν σε λαμπρούς δασκάλους. Δεν παύει όμως να αποτελεί αδικία, δηλωτική της βορβορώδους ευτέλειας και της αίσθησης πως όλα επιτρέπονταν άνω ορίων και χαλινού, με λίγα λόγια το κράτος ΠΑΣΟΚ).Η αξιολόγηση, λοιπόν και κατ’ αρχήν, είναι σωστή. Θα «κοσκινιστεί», θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, με στόχο «την βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης», σύμφωνα με τις αφόρητες κοινοτοπίες του σχεδίου αξιολόγησης του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νέας Γενιάς, δία βίου Μάθησης, Αναρρήσεως των Αιχμαλώτων, ευφορίας των καρπών της Γης και λοιπά συνοδευτικά....

Αλλού όμως είναι το πρόβλημα.

Πρώτον: Όλοι μας υποψιαζόμαστε, ότι η αξιολόγηση, στην νυν συγκυρία, είναι το κέλυφος, κάτω από το οποίο κρύβεται η απαίτηση της συμμορίας («τρόικας») για μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.

Δεύτερον: σε συνάφεια με το προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεία, ο ανομολόγητος στόχος τους. Θα κλείσουν και άλλες εκπαιδευτικές μονάδες, ιδίως σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, οι οποίες θα μεταβληθούν σε γηροκομεία, εύκολη λεία ανεξέλεγκτων συμμοριών.

Τρίτον: Η αξιολόγηση αποτελείται από δύο σκέλη. Την διοικητική από τον διευθυντή, η οποία, λίγο έως πολύ, γίνεται. Και την εκπαιδευτική, από τον οικείο σχολικό σύμβουλο· με λίγα λόγια ο σχολικός σύμβουλος θα ελέγχει τι διδάσκεις στην τάξη. Είναι γνωστό, ότι οι σχολικοί σύμβουλοι -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων- είναι «προοδευτικής» κοπής, φερέφωνα του υπουργείου, που «παίρνουν γραμμή και μπαίνουν στην γραμμή».

Άρα κραδαίνοντας τον πέλεκυ της κακής βαθμολογίας, ίσως και απόλυσης, θα εξαναγκάζουν τους δασκάλους να αυτολογοκρίνονται, να συμμορφώνονται με τις οδηγίες της εξουσίας και να σιωπούν. Αυτό ακυρώνει το θεμέλιο, το υπόβαθρο της Παιδείας, την ελευθερία του λόγου και της σκέψης.

Τέταρτον: Πολλοί εκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θα αναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορά προς τους αξιολογητές, θα καταστούν ευάλωτοι και υποχωρητικοί  στους μαθητές, τα φαινόμενα απειθαρχίας θα πολλαπλασιαστούν, αφού κανείς δεν θα θέλει να δημιουργηθεί «επεισόδιο» ή να συγκρουστεί με ανώριμους γονείς «διά τον φόβον των Ιουδαίων».

Για παράδειγμα: Προσωπικώς (φέτος έχω στ’ Δημοτικού) δεν διδάσκω τα βιβλία γλώσσας-περιοδικά ποικίλης ύλης. Χρησιμοποιώ κείμενα από τους μεγάλους μάστορες του λόγου μας, Ευαγγελικές Περικοπές (για τα Θρησκευτικά), κείμενα των Πατέρων, Μακρυγιάννη, Κολοκοτρώνη (απομνημονεύματα, τον λόγο στην Πνύκα), δηλαδή τα παλιά δικά μας πλούτη, τα καλούδια, που μας περιμένουν στο πατρογονικό κελάρι. Προφανώς με την αξιολόγηση θα χαρακτηριστώ «ελλιπής» και ίσως απολυθώ. Το ίδιο ισχύει για πολλούς δασκάλους, που διδάσκουν «ψυχή και Χριστό». Βρισκόμαστε ενώπιον διωγμών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το πρόσφορο, για τέτοια πράγματα, έδαφος. (Η Τρόικα αλυχτεί και πάλι απαιτώντας κεφάλια...).

Τι κάνουμε; Πνευματικό αρματολίκι. (Η φράση ανήκει στον μακαριστό Δάσκαλό μας στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης Απόστολο Ιωαννίδη). Δεν φοβόμαστε γιατί «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως». (προς Τιμ. Β’, 1,7).

Όταν θα κλείνει πίσω μας η πόρτα της τάξης θα διδάσκουμε «τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει». Να γνωρίσουν οι μαθητές την Πατρίδα τους, την αληθινή και όχι το άβουλο απολειφάδι που την κατάντησαν οι ελεεινοί. Στις τάξεις θα θεριεύουμε την αποσταμένη ελπίδα για την ανάσταση του Γένους, της αλυσόδετης Πατρίδας, ενώ το αιχμάλωτο κράτος, όπως οι αρματολοί με τους Τούρκους, θα νομίζει ότι είμαστε όργανά του. Έτσι διασώζεται η μαγιά, που θα φέρει το φεγγοβόλο αστέρι της αυγής, την λευτεριά μας. Και θέλει λίγο από την «τρέλλα» του Κολοκοτρώνη. «Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς, αν δεν ήμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την Επανάστασιν». «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί, όλα εκτός από την τρέλλα των Ελλήνων», μονολογούσε ο Νικόλαος Ιβανώφ, ο αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην ένδοξη μάχη του Κιλκίς. Η «τρέλλα» των Κλεφταρματολών σώζει πατρίδες και όχι η ηττοπάθεια και η δειλία των «γνωστικών», που κυβερνούν γονατισμένοι.

ΑΙΣΧΡΑ μαθητικά βιβλία διδάσκονται στα σχολεία μας – Αυτή τη νεολαία επιθυμούν οι προδότες (βίντεο)

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΑ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ!

Τα νέα σχολικά βιβλία που εδώ και 3-4 χρόνια έχουν οι μαθητές στα χέρια τους, είναι το λιγότερο αισχρά και κατάπτυστα, και μόνο σκοπό που δεν έχουν είναι να διδάξουν και να παραδώσουν μια νέα γενιά χρήσιμη και ικανή.Εξαιρετική ομιλία από τον δάσκαλο Δημήτρη Νατσιό στη σχολή γονέων ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης που περιγράφει…
με χιούμορ και ξεκάθαρο τρόπο τα ανατριχιαστικά βιβλία που διδάσκουν σήμερα στα παιδιά μας. 

Αν και το βίντεο είναι αρκετή ώρα πραγματικά αξίζει να απολαύσετε την ομιλία του.

ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΔΕΣ

Βιβλία γεμάτα με συνταγές μαγειρικής, κακέκτυπα των τηλεοπτικών εκπομπών, με αστρολογικές προβλέψεις, εικόνες που παραπέμπουν σε κουτσομπολίστικα περιοδικά, που προσβάλλουν τον Χριστιανισμό, τους Έλληνες, την πίστη και τα πιστεύω μας!Βιβλία που οδηγούν τις οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα νέο «Κρυφό σχολειό» αφού το μόνο που μπορούν να διδαχθούν από όλα αυτά είναι πως θα φλερτάρουν, πως θα βάψουν τα νύχια τους και πιο είναι το καλύτερο κλαμπ για να διασκεδάσουν.Από τον Παπαδιαμάντη και το Γεφύρι της Άρτας στις αμερικάνικες παραδόσεις και την παιδεραστία.Και όμως! Αυτά τα αίσχη διδάσκονται τα παιδιά μας σήμερα! Μάλιστα σχολικό βιβλίο προτείνει στα παιδιά να διαβάσουν τον Χάρι Πότερ! Όχι Οδυσσέα Ελύτη, όχι ιστορία, όχι ποίηση, αλλά τον Χάρι Πότερ!

Σελίδες που αφιερώνονται στην γενοκτονία των Εβραίων, αλλά όχι στην γενοκτονία των Ποντίων, όχι στην καταστροφή της Σμύρνης!Δεν υπάρχει κείμενο που να περιγράφει μια φυσιολογική οικογένεια, δεν υπάρχει ούτε μια προσευχή μέσα στα μαθητικά βιβλία! Γελοιοποιούν τους Αγίους, καταργούν τον σεβασμό, προωθούν την ανωμαλία!Γιατί εκεί απλά κατάντησαν οι αργόμισθοι ανθέλληνες του Υπουργείου Παιδείας την Ελληνική εκπαίδευση. 
ΔΕΙΤΕ ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ – ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑΤΟ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΟΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ…Στην πρώτη σελίδα στο καλωσόρισμα του παιδιού στο σχολείο ο μαθητής συναντούσε το γνωστό: «πέφτω κάνω το σταυρό μου και άγγελο έχω στο πλευρό μου…», καθώς και το αγαπημένο σε όλους ποιηματάκι που μεγάλωσε γενιές Ελλήνων «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ…»ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΤο κείμενο υποδοχής μεταξύ άλλων λέει: «ρωτάει η δασκάλα, παιδιά με τι θέλετε να αρχίσουμε σήμερα. Σηκώνει ένας μαθητής το χέρι και λέει : με την τουαλέτα κυρία»!! 
ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥΈχουμε πέντε σελίδες με τα δικαιώματα των παιδιών. Προτού δηλαδή μάθουν τα παιδιά τις υποχρεώσεις μαθαίνουν τα δικαιώματα. Και μετά απορούμε γιατί τα παιδιά μας είναι απείθαρχα.

ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ 

 Με μικρά γράμματα σε μια στήλη που σχεδόν δεν φαίνεται, τα ονόματα των αγωνιστών του 21 που μας απελευθέρωσαν. Αυτή είναι η αντιμετώπιση των ηρώων από τα σχολικά βιβλία.

ΤΟ ΣΩΒΡΑΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

Κείμενο: «Η μπουγάδα του Αϊ Βασίλη: Βγαίνει ο Άγιος Βασίλης στην αυλή να απλώσει την μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα την φανέλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του, το πουκάμισό του και τελευταίο το σακάκι και το παντελόνι του».

Ο Άγιος της εκκλησίας μας παρουσιάζεται από τα βιβλία αυτά να κρεμάει το μακρύ του σώβρακο‼!Προφανώς αυτοί έχουν στο μυαλό τους το ξωτικό που διαφημίζει το γνωστό αναψυκτικό.Όμως τα βιβλία αυτά δεν απευθύνονται σε αμερικανάκια αλλά σε Ελληνόπουλα.Θα περιμέναμε σε αυτό το παραμύθι ο Άγιος να παρουσιαστεί όπως τον ξέρει η εκκλησία μας.Ο φιλάνθρωπος ο οποίος μέχρι τα 49 του αγκάλιαζε μέχρι και λεπρούς και έτρεφε 20.000 ανθρώπους στην πόλη που είχε ιδρύσει ο ίδιος με τα λεφτά του. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΑΛΑΧ‼!

Κείμενο: «Ο Νορντή είναι μουσουλμάνος που τον πάνε σε μια εκκλησία. Η πολιτισμικότητα ετοιμάζεται μέσα στα βιβλία.  Το κείμενο γράφει: «Ο Νορντή εντυπωσιάστηκε από την εκκλησιά του Χριστιανού Αλάχ. Όλο το μεσημέρι το κουβέντιαζε με την γιαγιά του. Δεν μπορούσε να χωνέψει γιατί οι Χριστιανοί κάνουν τέτοιες ζωγραφιές. Και τι άσχημοι γέροι με μακριές γενειάδες ήταν αυτοί στους τοίχους»; ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ: ΠΕΡΝΑ ΠΕΡΝΑ… Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ!

Κείμενο: Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο. Πρώτων, ο επιτάφιος ΔΕΝ πάει βόλτα! Στον επιτάφιο έχουμε περιφορά!

Και στο τέλος γράφει: «Όταν φτάσαμε στην εκκλησία οι ψάλτες σήκωσαν τον επιτάφιο ψηλά και όλοι περάσαμε από κάτω. Να πως παίζεται το περνά περνά η μέλισσα»!!!

ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΟΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Κείμενο: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΤΙΤΛΟΣ: Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο.

ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ: Και εμείς πήγαμε στο υπόγειο.

Το παιδί μαθαίνει ότι την ημέρα που μας κήρυξαν τον πόλεμο, που ήταν μέρα πανηγυριού για τους Έλληνες «με το χαμόγελο στα χείλη πάνε οι φαντάροι μας μπροστά», το κατάπτυστο βιβλίο λέει ότι κρυφτήκαμε!!!

Και στο τέλος αναφέρει έναν διάλογο μεταξύ γιου και πατέρα.

Πατέρας: Άκη από σήμερα θα γίνεις άντρας.

Γιος: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας.

ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΜΟΡΦΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ…

Κείμενο: Το αφιέρωμα στα Χριστούγεννα.

Κεντρικό κείμενο είναι η Μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. 

Πήγαν κάτι παιδιά να πουν τα κάλαντα στη μάγισσα και απαντάει αυτή: «Σκασμός σκουπιδόπαιδα αν δεν σταματήσετε να λέτε τα κάλαντα θα το μετανιώσετε πικρά»!

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΒΙΑΣ

Κείμενο: Για την άθληση.

Σε πέντε σημεία αναφέρει για μπουνιές για γροθιές και γενικά για ξύλο. Ένα κείμενο που περιγράφει τη βία με «αθώο» τρόπο.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΟΙΚΙΑΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ

Μάθημα: ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΚΑΦΕΤΙΕΡΑΣ

Με οδηγίες χρήσης καφετιέρας τι παιδεία προσφέρει μέσα από το βιβλίο αυτό ο δάσκαλος; 

Γιατί σκοπός δεν είναι μόνο να διδαχτούν γράμματα, αλλά και το ήθος. 

Στα παλιά βιβλία το κείμενο αυτό μίλαγε για έναν ξυλοκόπο που όντας τίμιος δεν δέχτηκε τα χρυσά και τα ασημένια τσεκούρια του Ερμή αλλά το δικό του το ξύλινο και εκείνος για ανταμοιβή του χάρισε και τα τρία.

Μάθημα: ΟΓΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ‼! ΕΚΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ

Μάθημα: Ζητάνε από τα παιδιά να γράψουν μια ιστορία με τους τρεις αυτούς πρωταγωνιστές. 

Πώς ένα παιδί μπορεί να συνδυάσει τον Μέγα Αλέξανδρο με την Κοκκινοσκουφίτσα; ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΝΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ

«ΟΣΑΚΙΣ» που σημαίνει όσες φορές…

Κείμενο: Είναι ένας καθηγητής ο οποίος είχε ένα συνήθειο να λέει το επίρρημα «Οσάκις» συνέχεια. Οι μαθητές από κάτω χαχάνιζαν. 

Οι μαθητές εννοούσαν «Ο Σάκης».  Το κείμενο γράφει: «Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους 20 – 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα, μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ήταν η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μαζί του, μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην γωνία και οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης. Ο καθηγητής φώναξε την μαθήτρια (όχι για να την μαλώσει) αλλά για το «οσάκις».

Παιδί 12 – 13 χρονών τα είχε φτιάξει με 25χρονο ηλεκτρολόγο;;

Πως ονομάζεται αυτό; Δεν λέγετε παιδεραστία; 

Και το περιγράφει με ωραίο και αθώο τρόπο το σχολικό βιβλίο: κείμενο γλώσσας πρώτης γυμνασίου‼!  Δεν πρέπει να επέμβει εισαγγελέας; Δεσμό 13χρονου παιδιού με 25χρονο άντρα θα το επέτρεπε ένας από εσάς; 

Και όμως είναι σχολικό μάθημα!

ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΑΝΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ

Κείμενο με τίτλο ένα ξεχωριστό κορίτσι.

«Τις τελευταίες μέρες εμφανίστηκε στο μπαρ ένα ξεχωριστό κορίτσι». 

Κορίτσι πρώτης γυμνασίου τι δουλειά έχει στο μπαρ;

ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΝΥΧΙ Κείμενο: «Η σκόνη της κιμωλίας λερώνει τα κόκκινα νύχια της».  Μετατρέψτε την φράση… Δευτέρα Γυμνασίου τα κόκκινα νύχια…

Δεν υπάρχει ένα κείμενο που να περιγράφει μια σωστή οικογένεια. 

Όλα έχουν προβληματικές οικογένειες με χωρισμένους γονείς κ.α

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΗΜΙΤΗΣ – Ο ΓΝΩΣΤΟΣ

Κείμενο με υπογραφή του Κώστα Σημίτη: «Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε βομβαρδισμό πολιτιστικών προϊόντων που διαμορφώνεται σύμφωνα με την διεθνή διαφημιστική προβολή. Τα έθνη κράτη δεν ανέκοψαν αλλά αδιαφόρησαν για αυτή την εξέλιξη. Η Ελλάδα την ενίσχυσε μάλιστα έμμεσα με ιδεολογικό προσανατολισμό σε μια ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΗ και για αυτό ΧΩΡΙΣ απήχηση η Ελληνική και Χριστιανική παράδοση»!

 πηγή