Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης και η ελληνική συνείδησή του

Σε πολλούς μελετητές προξενεί εντύπωση η ονομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», την οποία χρησιμοποιούσαν οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως και η ορολογία «Ρωμανία», την οποία συναντούμε σε πολλά έγγραφα της εποχής ως ονομασία του κράτους. Είναι γεγονός ότι η ονομασία «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι μεταγενέστερη και δημιουργήθηκε το 1562 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμο Βολφ. Σήμερα την χρησιμοποιούμε για να γινόμαστε κατανοητοί  στους πολλούς. Όμως από σεβασμό προς τις ιστορικές πηγές πρέπει να εξηγούμε στους νεωτέρους ότι οι όροι Ρωμαίος και Ρωμανία αναφέρονται στη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη και όχι στην Παλαιά Ρώμη. Άλλωστε στο βυζαντινό κράτος η παιδεία βασιζόταν στον Όμηρο και ουδέποτε εδιδάχθη το λατινικόέπος του Βιργιλίου, η Αινειάδα, που αναφέρεται στην πρεσβυτέρα Ρώμη. Η ελληνική συνείδηση ήταν διαδεδομένη μεταξύ αρχόντων και αρχομένων στο βυζαντινό κράτος ιδίως μετά τον 7ο αιώνα, αν και το κράτος ήταν πολυεθνικό και το συνδετικό στοιχείο ήταν η Ορθοδοξία. Από τα ονόματα Ρωμαίος και Ρωμανία προήλθε και ο όρος Ρωμηός, ο οποίος στην νεώτερη ιστορία μας σημαίνει υπό ευρεία έννοια κάθε Ορθόδοξο και υπό στενή έννοια τον Έλληνα.

 Για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα της ελληνικής συνειδήσεως των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, ιδιαιτέρως δε κατά τους τελευταίους αιώνες, καλόν είναι να μελετήσουμε ένα εκπληκτικό κείμενο ελληνορθοδόξου αξιοπρεπείας και πατριωτικής παρρησίας γραμμένο από τον Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ  Δούκα Βατάτζη και απευθυνόμενο στον Πάπα Γρηγόριο Θ . Όπως γνωρίζουμε μετά την Δ  Σταυροφορία  και την επιβολή της Λατινοκρατίας στον χώρο του Ελληνισμού (1204) η αυτοκρατορία της Νικαίας με έδρα τη Νίκαια της Μικράς Ασίας υπήρξε ένα από τα ελεύθερα ελληνικά κράτη απ’ όπου προήλθε και η εκδίωξη των Φράγκων από την Κωνσταντινούπολη το 1261. Ο Ιωάννης Βατάτζης βασίλευσε από το 1222 έως το 1254 διαδεχόμενος τον πεθερό του Θεόδωρο Λάσκαρι, τον ποιητή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Ο Ιωάννης Βατάτζης γεννήθηκε το 1193 στο Διδυμότειχο της Θράκης και σήμερα τιμάται από την Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου ως τοπικός Άγιος (4 Νοεμβρίου, ημέρα του θανάτου του το 1254). Λόγω της βαθυτάτης πίστεώς του και της φιλανθρώπου και ελεήμονος πολιτείας του κατετάγη μετά την κοίμησή του στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας και ονομάσθηκε Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων. Ως Αυτοκράτωρ της Νικαίας ο Ιωάννης Βατάτζης εργάσθηκε για την ανακατάληψη των ελληνικών εδαφών και πολέμησε κατά των Φράγκων Σταυροφόρων και κατά των Τούρκων του Ικονίου. Καλλιέργησε την μελέτη των ελληνικών γραμμάτων, είχε δε και ο ίδιος στερεά κλασσική παιδεία και ελληνική συνείδηση.

 Το συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο διαφωτίζει την ελληνική και ορθόδοξη συνείδηση των «Ρωμαίων βασιλέων», διασώζει ο αείμνηστος καθηγητής της Ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος (1) και έχει τίτλο «Του αοιδίμου βασιλέως κυρού Ιωάννου του Δούκα προς τον τε (γράφε ίσως τον τότε) Πάπαν Γρηγόριον». Ο Βακαλόπουλος γράφει στον Πρόλογό του: «Η παρατιθέμενη επιστολή του Ιωάννου Γ. Βατάτζη (1222-1254) προς τον πάπα Γρηγόριο Θ  (1227-1241) είναι πολύ χαρακτηριστική για τις ιδέες που επικρατούν στους βασιλείς της Νίκαιας μετά το 1204. Έντονη είναι η ελληνολατρία και η εθνική ελληνική συνείδησή τους, που βαθμιαία ταυτίζεται με την Ορθοδοξία. …. Εδώ παρατηρούμε καθαρά πως γεννιούνται και δρουν οι πολιτικές εκείνες αντιλήψεις, που αποβλέπουν στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων ελληνικών χωρών, και οι οποίες προσαρμοσμένες επιζούν επί Τουρκοκρατίας μέσα σε νέες συνθήκες. Και τελικά πως διαμορφώνουν το περιεχόμενο της λεγόμενης Μεγάλης Ιδέας». 

 Το κείμενο ξεκινά με την έκπληξη του Βατάτζη πως τόλμησε ο Πάπας να του ζητήσει να παύσει να διεκδικεί την Κωνσταντινούπολη από τον Φράγκο ηγεμόνα , ο οποίος την  κατέχει από το 1204. Γράφει με ελληνική αξιοπρέπεια και διπλωματική ειρωνεία ο Βατάτζης, αφού προσδιορίσει στη αρχή ποιός είναι ο γράφων: «Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Δούκας τω αγιωτάτω πάπα της πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίω σωτηρίας και ευχών αίτησιν». Αποδίδουμε στην νεοελληνική ορισμένα από τα κυριώτερα σημεία της επιστολής: «Εγώ ως βασιλεύς θεωρώ άτοπα τα όσα μου γράφεις και δεν ήθελα να πιστεύσω ότι είναι δικό σου το γράμμα, αλλά αποτέλεσμα της απελπισίας κάποιου που βρίσκεται κοντά σου, και ο οποίος έχει την ψυχή του γεμάτη κακότητα και αυθάδεια. Η αγιότητά σου κοσμείται από φρόνηση και διαφέρει από τους πολλούς ως προς την σωστή κρίση. Γι’ αυτό δυσκολεύθηκα πολύ να πιστεύσω ότι είναι δικό σου το γράμμα αν και έχει σταλεί προς εμέ.» Αξίζει να θαυμάσουμε την έλλειψη δουλικότητος του Βατάτζη προς τον Πάπα αν και την εποχή εκείνη οι Έλληνες της Νικαίας ήσαν οι αδύναμοι και ο Πάπας ήταν η υπερδύναμη τηρουμένων των αναλογιών.

 Και συνεχίζει ο Ιωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας την εθνική συνείδησή του: «Γράφεις στο γράμμα σου ότι στο δικό μας γένος των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει…… Ότι, λοιπόν, από το δικό μας γένος άνθησε η σοφία και τα αγαθά της και διεδόθησαν στους άλλους λαούς, αυτό είναι αληθινό. Αλλά πως συμβαίνει να αγνοείς, η αν δεν το αγνοείς πως και το απεσιώπησες, ότι μαζί με την βασιλεύουσα Πόλη και η βασιλεία σε αυτόν τον κόσμο κληροδοτήθηκε στο δικό μας γένος από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος εδέχθη την κλήση από τον Χριστό και κυβέρνησε με σεμνότητα και τιμιότητα; Υπάρχει μήπως κανείς που αγνοεί ότι η κληρονομιά της δικής του διαδοχής (σ.σ. του Μ. Κωνσταντίνου) πέρασε στο δικό μας γένος και εμείς είμαστε οι κληρονόμοι και διάδοχοί του; Απαιτείς να μην αγνοούμε τα προνόμιά σου. Και εμείς έχουμε την αντίστοιχη απαίτηση να δεις και να αναγνωρίσεις το δίκαιό μας όσον αφορά την εξουσία μας στο κράτος της Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο  αρχίζει από των χρόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου και … έζησε επί χίλια χρόνια ώστε έφθασε μέχρι και την δική μας βασιλεία. Οι γενάρχες της βασιλείας μου, από τις οικογένειες των Δουκών και των Κομνηνών, για να μην αναφέρω τους άλλους, κατάγονται από ελληνικά γένη. Αυτοί λοιπόν οι ομοεθνείς μου επί πολλούς αιώνες κατείχαν την εξουσία στην Κωνσταντινούπολη. Και αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης και οι προϊστάμενοί της τους αποκαλούσαν Αυτοκράτορες Ρωμαίων… Διαβεβαιούμε δε την αγιότητά σου και όλους τους Χριστιανούς ότι ουδέποτε θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε και να πολεμούμε κατά των κατακτητών της Κωνσταντινουπόλεως. Θα ασεβούσαμε  και προς  τους νόμους της φύσεως και προς τους θεσμούς της πατρίδος και προς τους τάφους των πατέρων μας και προς τους ιερούς ναούς του Θεού, εάν δεν αγωνιζόμασταν γι’ αυτά με όλη μας την δύναμη… Έχουμε μαζί μας τον δίκαιο Θεό, ο οποίος βοηθεί τους αδικουμένους και αντιτάσσεται στους αδικούντας…».

 Ένας «βασιλεύς Ρωμαίων», ο Ιωάννης Βατάτζης μας άφησε ένα εξαιρετικό γραπτό μνημείο ελληνορθόδοξης αυτοσυνειδησίας. Τέτοια κείμενα αξίζει να διδάσκουμε στους νέους μας. Ας έχουμε την ευλογία του ευλαβούς Χριστιανού και πατριώτο  Αγίου Ιωάννου Γ Δούκα Βατάτζη (2).

Σημειώσεις:

 (1) Απ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Α´  τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50-53.

(2) Το Συναξάρι του Βατάτζη ως Αγίου έχει συγγράψει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον δίτομο Συναξαριστή του. Ο ίδιος συνέθεσε και την Ακολουθία του Αγίου Ιωάννου Βατάτζη. Στο Διδυμότειχο υπάρχει καινούργιος Ιερός Ναός στο όνομα του Αγίου Αυτοκράτορος και η Ιερά Μητρόπολις Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου οργανώνει κάθε χρόνο τα «Βατάτζεια»  με επίκεντρο την εορτή του Αγίου στις 4 Νοεμβρίου.

Κωνσταντίνος Χολέβας, Τα «όχι» του χθες και του σήμερα

Τα «όχι» του χθες και του σήμερα

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού δεν εξέπληξε όσους ήξεραν την Ιστορία αυτού του έθνους. Διχαζόμαστε, μεμψιμοιρούμε, κατατριβόμαστε με ασήμαντα, χάνουμε τη σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, όμως στα δύσκολα ενωνόμαστε, μεγαλουργούμε, αντιστεκόμαστε. Το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 αποτελεί οδοδείκτη για τα νέα ΟΧΙ που καλούμαστε να εκστομίσουμε. Ως πρόσωπα, ως λαός, ως έθνος.

 Σήμερα καλούμαστε πρωτίστως να πούμε ΟΧΙ σε κάθε νέο διχασμό. ΟΧΙ στις λανθασμένες επιλογές που υπαγορεύει ο λαϊκισμός, η υπεραπλούστευση, η ανευθυνότητα. Αλλά ταυτόχρονα να πούμε ΟΧΙ σε κάθε υπερβολική και ταπεινωτική απαίτηση φίλων και συμμάχων, δανειστών και εταίρων. Να πούμε ΟΧΙ σ’ αυτούς που επιβάλλουν άδικα μέτρα χωρίς λογική, μόνο και μόνο για να μας τιμωρήσουν. Αλλά και σ’ αυτούς που άκριτα ζητούν να εμφανισθούμε σαν ταύρος εν υαλοπωλείω και να ριψοκινδυνεύσουμε τη θέση μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

 Καλούμαστε να πούμε ΟΧΙ σε κάθε αναβίωση του φασισμού, του ναζισμού και του ερυθρού ολοκληρωτισμού.
Να πούμε ΟΧΙ σε εκείνους που καπηλεύονται τον πατριωτισμό για να δικαιολογήσουν τις ενέργειες αντιδημοκρατικής βίας. Αλλά παράλληλα να πούμε ΟΧΙ και σε εκείνους που απορρίπτουν καθετί το εθνικό και θέλουν να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα.

 Να πούμε ΟΧΙ σε όσους μας ζητούν να παραχωρήσουμε ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία στο όραμα - εφιάλτη ενός αντιδημοκρατικού ευρωπαϊκού υπερκράτους ή στη νεο-οθωμανική απαίτηση των γειτόνων μας.

 Αλλά να πούμε επίσης ΟΧΙ σε όσους προσπαθούν με αφέλειες και ακρότητες να μας αποκόψουν από διεθνή ερείσματα και απαραίτητες συνεργασίες.

 Να πούμε ΟΧΙ στην απάνθρωπη μεταχείριση ανθρώπων με βάση τη φυλή ή το χρώμα τους. Αλλά εξίσου να πούμε ΟΧΙ στη βία εναντίον Ελλήνων από λαθραίους εισβολείς που εκμεταλλεύθηκαν την ανεκτικότητα των Αρχών.

 Να βροντοφωνάξουμε ΟΧΙ σε όποιον καταπιέζει ελληνικές μειονότητες ή κατέχει πανάρχαια ελληνικά εδάφη.

 ΟΧΙ και στην ύπουλη εισβολή που είναι η ξενομανία και η ισοπέδωση της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

 Να απαντήσουμε με ΟΧΙ σε όσους προσβάλλουν την ορθόδοξη πίστη και την Ιστορία μας. Αλλά και σ’ εκείνους που εμφανίζονται ως αυτόκλητοι υπερασπιστές αυτών των αξιών για κομματικό όφελος.

 Και πάνω απ’ όλα να πούμε ΝΑΙ στην ελπίδα.

Δημοκρατία,27/10/2012

Η Θεσσαλονίκη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

πηγή

Η Θεσσαλονίκη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού 

 Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Επιτρέψτε μου, αγαπητοί αναγνώστες, να αποτίσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη γενέτειρά μου Θεσσαλονίκη, η οποία στις 26 Οκτωβρίου εορτάζει τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της, την ίδια ημέρα που τιμά και τη μνήμη του πολιούχου της.
Η πόλη του Αγίου Δημητρίου ιδρύθηκε από τον Κάσσανδρο το 315 π. Χ. και ονομάσθηκε έτσι προς τιμήν της συζύγου του, ετεροθαλούς αδελφής του Μ. Αλεξάνδρου.
Αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στο αποστολικό έργο του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος μάλιστα στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του λέγει ότι οι Θεσσαλονικείς έγιναν υπόδειγμα για όλους τους πιστούς στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου το 305 μ.Χ. έκανε την πόλη επίκεντρο Πανορθοδόξου προσκυνήματος και μέχρι σήμερα η λατρεία προς τον Μυροβλήτη Άγιο συγκεντρώνει στο ναό του πιστούς από την Οικουμενική Ορθοδοξία.


    Στα τείχη της με τη βοήθεια του Αγίου οι Βυζαντινοί Έλληνες αποκρούουν δεκάδες επιδρομές αλλοφύλων. Η Οικουμενική της ακτινοβολία αναδεικνύεται με τον εκχριστιανισμό Σλαβικών λαών από τους Θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο τον 9ο αιώνα. Η νομοθεσία του Θεσσαλονικέως Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου υπήρξε η βάση του Αστικού Δικαίου των Ελλήνων από τον 14ο αιώνα μέχρι και το 1946!
Η συμβίωση των Ορθοδόξων με την εβραϊκή κοινότητα που δημιουργήθηκε τον 15ο αιώνα ήταν αρμονική, ενώ αρνητικά ήταν πάντα τα αισθήματα των Ελλήνων για την τουρκική κατοχή επί 5 αιώνες. Η πόλη καταστράφηκε από το τουρκικό μαχαίρι μετά την εξέγερση της Χαλκιδικής το 1822. Στα σχολεία της δίδαξαν μεγάλες μορφές του υποδούλου Γένους, όπως ο Κοσμάς Μπαλάνος και ο Αθανάσιος Πάριος.
Το 1850 ο Ελληνόβλαχος Γκαρμπολάς ιδρύει το πρώτο ελληνικό τυπογραφείο της πόλης. Και στην ένοπλη αποκορύφωση του Μακεδονικού Αγώνος το Ελληνικό Προξενείο και η Ιερά Μητρόπολις στη Θεσσαλονίκη γίνονται το επίκεντρο της διπλωματικής και πνευματικής προετοιμασίας. Στήριγμά τους οι Φιλεκπαιδευτικοί Σύλλογοι τα σχολεία και οι έμποροι.

    Όταν στις 26 Οκτωβρίου 1912 ο Ταχσίν πασάς υπέγραφε την παράδοση της πόλης στον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο όλοι συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για ένα ακόμη θαύμα του Αγίου Δημητρίου. Όμως από τότε η Θεσσαλονίκη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας προοδεύει με βάση το ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει».  Δηλαδή να ζητάς τη βοήθεια του Θεού, αλλά ταυτοχρόνως να δραστηριοποιείσαι και εσύ. Στην πόλη ακούσθηκε για πρώτη φορά  ελληνικός Ραδιοφωνικός Σταθμός, το Ράδιο Τσιγκιρίδη.
Εκεί  επίσης πρωτοπροβλήθηκε τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1960 στο περίπτερο της ΔΕΗ στη Διεθνή Έκθεση. Η έλευση των προσφύγων από τις ελληνικές πατρίδες της Ανατολής βοήθησε την πόλη διότι οι Μικρασιάτες και  οι Κωνσταντινουπολίτες μετέφεραν την Χριστιανική τους ευλάβεια,, την αγάπη τους στα γράμματα και την επιχειρηματική τους ικανότητα. Εξάλλου το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι σήμερα το πληρέστερο και το πιο οργανωμένο κτηριακά και επιστημονικά από όλα τα ΑΕΙ της χώρας μας. Το λιμάνι, το αεροδρόμιο, το σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο καθιστούν την πόλη πραγματική συμπρωτεύουσα της Ελλάδος, όπως υπήρξε άξια συμβασιλεύουσα της Ρωμανίας (Βυζαντίου)
    Το μέλλον της Θεσσαλονίκης βασίζεται στην ορθή, δημιουργική και όχι μουσειακή αξιοποίηση του παρελθόντος της. Ας αφήσουν ορισμένοι τα φληναφήματα για πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη. Ουσιαστικά προσπαθούν να εξωραίσουν την Τουρκοκρατία και να προετοιμάσουν την αποδοχή του νέου Οθωμανισμού.
Η πόλη υπήρξε σημαντική για όλους τους λαούς της περιοχής διότι αποτέλεσε προπύργιο Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Έτσι θα αναπτυχθεί και στο άμεσο μέλλον, τώρα μάλιστα που η πτώση του Κομμουνισμού οδήγησε τους γειτονικούς λαούς να ξαναβρούν την βυζαντινή κληρονομιά τους. Η Θεσσαλονίκη μάς συνδέει  με τον ένδοξο βυζαντινισμό μας και μαρτυρεί τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.

Κ.Χ. 21.10.2012.  Εφ. Δημοκρατία 23/10/2012

Κωνσταντίνος Χολέβας, Τα μεγάλα μυστικά του εθνικού βάλτου

Τα μεγάλα μυστικά του εθνικού βάλτου

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Τον βάλτο των Γιαννιτσών είχε επίκεντρο ο Μακεδονικός Αγώνας που διέσωσε τον ελληνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας και άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση. Στην περιοχή του ίδιου βάλτου διεξήχθη η νικηφόρος μάχη των Γιαννιτσών πριν από ακριβώς 100 χρόνια (19-20 Οκτωβρίου 1912) και ο Στρατός μας έφθασε σε απόσταση αναπνοής από την πόλη του αγίου Δημητρίου. Θυμόμαστε και συγκινούμαστε.

 Τιμούμε τους πρωταγωνιστές εκείνων των θριάμβων για να πάρουμε μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας για τη σημερινή εποχή. Ο βάλτος των Γιαννιτσών αποξηράνθηκε και έγινε εύφορη πεδιάδα. Ο εθνική και κοινωνική πραγματικότητα όμως σήμερα είναι βαλτωμένη και αναζητούμε ένα όραμα για να βγούμε από το τέλμα.

 Ποιο είναι το μυστικό που μεταμόρφωσε τη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 1893, την ηττημένη του 1897 και την υπό εξαπλή τρόικα (ΔΟΕ) του 1898 στη θριαμβεύουσα Ελλάδα του 1912-13; Κάποιοι δίνουν έμφαση στο κίνημα των αξιωματικών στο Γουδί και σε προσπάθειες πολιτικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού, όπως το Σύνταγμα του 1911. Βεβαίως δεν πρέπει να υποτιμηθούν αυτές οι παράμετροι, αφού μάλιστα συνδέονται με τη σημαντική μορφή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ομως πορεία εξευρωπαϊσμού με την παρέμβαση στρατιωτικών (Νεότουρκοι) και τάσεις εκσυγχρονισμού με το Σύνταγμα του 1908 (Χουριέτ) είχε και η Οθωμανική Τουρκία. Παρά ταύτα, ηττήθηκε μεγαλοπρεπώς και η παρουσία της στα Βαλκάνια συρρικνώθηκε στη λωρίδα της Αν. Θράκης. Αλλού πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό που έβγαλε την Ελλάδα της Μελούνας από τον εθνικό βάλτο και της χάρισε τα φτερά τα πρωτινά της, τα μεγάλα.

 Η πνευματική προετοιμασία και το εθνικό φρόνημα, που έδιναν φτερά στα πόδια των ευζώνων μας το 1912, έχουν τη ρίζα τους στα ελληνορθόδοξα θεμέλια της παιδείας, στη συναίσθηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού, στη σύνδεση με την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, που πρόβαλαν ιστορικοί και ποιητές, και πρωτίστως στη Μεγάλη Ιδέα. Η παρεξηγημένη αυτή Ιδέα πρωτοεμφανίζεται μετά την Α΄ Αλωση, του 1204, όταν ο Βατάτζης διακηρύσσει ότι οι Ελληνες πρέπει να ελευθερώσουν την Πόλη από τους Σταυροφόρους.

 Ανδρώνεται μετά τη Β΄ Άλωση του 1453. Διώχνει την ηττοπάθεια και οδηγεί τον Στρατό μας στη Θεσσαλονίκη το 1912. Και αναπαύεται εν ειρήνη μετά το 1922. Της οφείλουμε ευγνωμοσύνη.

Κυριακάτικη Δημοκρατία, 21/10/2012

Μῦθοι καὶ ἤθη τῆς πολυποτισμικότητας Κωνσταντῖνος Χολέβας

Μὲ τὴ συνέντευξή της στὴν Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ τῆς 30.5.2010 ἡ κ. Ἑλένη Γλύκατζη-Ἀρβελὲρ ἔβαλε τὰ πράγματα στὴ θέση τους. Τὸ Βυζάντιο, εἶπε, ἦταν μὲν πολυεθνικό, ἀλλὰ μονοπολιτισμικό, εἶχε μόνο τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό. Ἔτσι ἡ διαπρεπὴς βυζαντινολόγος μᾶς ἔδωσε καὶ τὸ μυστικό της ἐπιβιώσεως ἑνὸς κράτους ἐπὶ 1100 χρόνια. Τὰ μονοπολιτισμικὰ κράτη ἔχουν μέλλον, τὰ πολυπολιτισμικὰ διαλύονται εἴτε εἰρηνικὰ εἴτε μὲ τὴ βία τῶν ὅπλων. Θυμηθεῖτε τὴν περίπτωση τῆς Γιουγκοσλαβίας, παρατηρῆστε τὰ διαλυτικὰ φαινόμενα στὰ Σκόπια (μουσουλμάνοι Ἀλβανοὶ κατὰ Χριστιανῶν Σλάβων), ἀκόμη καὶ στὸ Βέλγιο (οἱ Ὁλλανδόφωνοι Φλαμανδοὶ θέλουν νὰ ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τοὺς γαλλόφωνους Βαλλόνους). Μπορεῖ μία κοινωνία σήμερα νὰ ἀντέξει ἕνα συγκεκριμένο –ὄχι ἀπεριόριστο- ἀριθμὸ μεταναστῶν ἀπὸ ἄλλες χῶρες, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς ἐνσωματώνει σὲ ἕνα καὶ μοναδικὸ πολιτιστικὸ πρότυπο. Ὁ μονοπολιτισμὸς σώζει τὶς κοινωνίες, διατηρεῖ τὶς ἰσορροπίες καὶ ἀπομακρύνει τὴ διάσπαση καὶ τὴν γκετοποίηση. 

Στὴν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, δὲν διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν Ἱστορία. Ἀντὶ νὰ θαυμάζουμε τὸ μονοπολιτισμικὸ Βυζάντιο (Ρωμανία) ἔχουμε διδαχθεῖ ἀπὸ ξενόφερτες προπαγάνδες καὶ ἀπὸ θορυβώδεις μειοψηφίες νὰ ὑμνοῦμε τὴν πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν νὰ μεταφέρουν ἄκριτα στὴ χώρα μας πρότυπα κοινωνιῶν ποὺ δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὴν ἱστορία μας, τὴν ψυχοσύνθεσή μας, τὶς κοινωνικὲς ἀνάγκες μας. Τὸ πολυπολιτισμικὸ πρότυπο δοκιμάσθηκε στὶς ΗΠΑ ποὺ εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου χώρα μεταναστῶν. Στὴν Εὐρώπη οἱ σοβαρὲς χῶρες καταπολεμοῦν τὴν πολυπολιτισμικότητα καὶ μιλοῦν γιὰ ἕνα καὶ μοναδικὸ πολιτιστικὸ πρότυπο ποὺ ὀφείλουν ὅλοι νὰ ἀκολουθοῦν. Ἀπόρροια τῆς πολυπολιτισμικῆς ψυχώσεως στὴν Ἑλλάδα εἶναι καὶ ἡ ἀδράνεια τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν κατὰ τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια ἔναντι τοῦ προβλήματος τῆς λαθρομετανάστευσης. Ὅποιος μιλοῦσε δημοσίως κατὰ τοῦ ἀλόγιστου καὶ ἀνεξέλεγκτου ἀριθμοῦ λαθρομεταναστῶν κινδύνευε νὰ δεχθεῖ τὰ γνωστὰ κοσμητικὰ ἐπίθετα ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ δῆθεν προοδευτικοί. 

Εὐτυχῶς τὰ πράγματα ἀλλάζουν καὶ σ’ αὐτὸ συντελεῖ καὶ ἡ συμμετοχή μας στὴν Εὐρ. Ἕνωση. Μπορεῖ γιὰ ἄλλα θέματα νὰ ἔχουμε παράπονα ἀπὸ τὴν Ε.Ε., ὅμως στὸ θέμα τῶν λαθρομεταναστῶν μᾶς βοηθεῖ ἐμπράκτως. Ἡ ἀστυνομικὴ δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ τῆς Ε.Ε. περιπολεῖ μὲ πλοῖα καὶ ἑλικόπτερα στὰ θαλάσσια σύνορά μας πρὸς τὴν Τουρκία καὶ ὅπως μαθαίνουμε ἀπὸ τὴ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῆς 12-6-2010 ἤδη μειώθηκε κατὰ 70% ἡ λαθραία εἴσοδος ἀσιατῶν μεταναστῶν, τοὺς ὁποίους ἔστελναν οἱ Τοῦρκοι δουλέμποροι. Ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ΦΡΟΝΤΕΞ καὶ ἡ πολιτικὴ βούληση τῆς Εὐρ. Ἑνώσεως, θὰ πελαγοδρομούσαμε ἀκόμη σὲ ἰδεολογικὲς συζητήσεις περὶ «ἀνοικτῶν συνόρων» καὶ πολυπολιτισμικῶν παραδείσων. 

Σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη καταρρέει ἡ ἰδεολογία τῆς πολυπολιτισμικότητας. Οἱ λαοὶ τονώνουν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση καὶ θέτουν ὅρια στὸν ἀριθμὸ τῶν μεταναστῶν ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν. Ὅταν σὲ μία χώρα οἱ κυβερνῶντες δὲν λαμβάνουν μέτρα ὑπὲρ τῆς μονοπολιτισμικῆς κοινωνίας τότε διογκώνεται ἡ Ἀκροδεξιά. Τὸ εἴδαμε στὶς Ὁλλανδικὲς ἐκλογὲς τοῦ Ἰουνίου. Ὅποιοι εἰλικρινὰ δὲν θέλουν νὰ ἀφήσουν τὴ λύση τῶν προβλημάτων σὲ ἀκραῖα πολιτικὰ κινήματα θὰ πρέπει νὰ ὠθήσουν τὰ κόμματα ἐξουσίας, κεντροδεξιὰ καὶ κεντροαριστερὰ, νὰ λάβουν καίρια μέτρα κατὰ τῶν πολυπολιτισμικῶν μύθων. Ὁ ρατσισμὸς δὲν κερδίζει ἔδαφος ὅταν προστατεύουμε τὶς ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἀξίες τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ μας. Ἀντιθέτως κερδίζει ἔδαφος ὅταν ἀγνοοῦμε τὰ δικαιώματα τῶν πολλῶν στὸ ὄνομα ἑνὸς κίβδηλου ἀνθρωπισμοῦ ποὺ ἀφήνει τὴν Ἑλλάδα ξέφραγο ἀμπέλι καὶ ὁδηγεῖ σὲ αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας καὶ σὲ διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ. 

Ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἀντιτίθεμαι στὰ δύο ἄκρα. Καὶ στὸν φυλετισμὸ-ρατσισμό, ἀλλὰ καὶ στοὺς πολυπολιτισμικοὺς καὶ ἐθνομηδενιστικοὺς μύθους. Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ὀφείλει νὰ σταματήσει τὴν κίνηση τοῦ ἐκκρεμοῦς ἀπὸ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο ἄκρο καὶ νὰ χαράξει τὴ μέση ὁδὸ τῆς Ἀριστοτελικῆς λογικῆς. Οὔτε μποροῦμε νὰ γίνουμε φρούριο μὲ κλειστὲς πόρτες οὔτε νὰ μετατραποῦμε σὲ παράδεισο τοῦ κάθε λαθρομετανάστη καὶ δουλεμπόρου. Ἡ μονοπολιτισμικότητα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ τοῦ Βυζαντίου διέσωσαν τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στοὺς νέους μας νὰ συνεχίσουμε αὐτὴ τὴν πορεία, αὐτὸν τὸν πολιτισμό. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα μᾶς διδάσκει κατανόηση καὶ ἀνεκτικότητα πρὸς τοὺς ἄλλους πολιτισμούς. Ὄχι ὅμως εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων καὶ τῆς ἱστορικῆς μας αὐτοσυνειδησίας. 

Ἂς διδάξουμε λοιπὸν στὰ παιδιά μας τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση καὶ τὴν Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας καὶ ἂς ἀξιοποιήσουμε τὴν εὐρωπαϊκὴ βοήθεια γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς λαθρομεταναστεύσεως.
πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Να αντισταθούμε στον νεο-οθωμανισμό

πηγή

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Στις 30 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ στην Τουρκία. Κύριο σύνθημα ήταν «Μεγάλο έθνος, μεγάλη δύναμη, στόχος το 2023». Η αναφορά σ’ αυτή τη χρονολογία προφανώς σχετίζεται με τα 100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης και από την εκδίωξη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά ωραιοποιήθηκε και με οικονομικούς στόχους που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι εκείνο το έτος.

Μιλώντας στο συνέδριο ο Πρωθυπουργός Ερντογάν αναφέρθηκε και σε άλλες συμβολικές ημερομηνίες. Μίλησε για το 1453 και τον Μωάμεθ τον Πορθητή καθώς και για τη μάχη του Ματζικέρτ του 1071, όταν για πρώτη φορά οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν από τους Τούρκους του Αρπασλάν. Αναφέρθηκε επίσης στον Σουλτάνο Σελίμ Α΄(1465-1520) και σε άλλα ονόματα Οθωμανών σουλτάνων. Γενικότερα επιβεβαίωσε ότι το κόμμα του οραματίζεται στις εξωτερικές σχέσεις τον νεο-οθωμανισμό και στο εσωτερικό τον τουρκο-ισλαμισμό.

Η δική μας αντίδραση στα νεο-οθωμανικά σχέδια των Ερντογάν και Νταβούτογλου πρέπει να βασίζεται σε τέσσερις κυρίως άξονες: α) Στην αμυντική μας θωράκιση. Με λελογισμένη χρήση κονδυλίων και κυρίως αποφεύγοντας ενέργειες που τραυματίζουν το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων. β) Με ενίσχυση των πάσης φύσεως συμμαχιών και με σαφή δήλωση ότι δεν πρόκειται πλέον να στηρίζουμε την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. γ) Με σωστή διδασκαλία της Ιστορίας μας χωρίς ακραίους φανατισμούς, αλλά και χωρίς ψαλίδισμα των ηρώων, των μαρτύρων και των γενοκτονιών που έχουμε υποστή. δ) Με αντίδραση κατά του εισαγομένου νεο-οθωμανισμού των τηλεοπτικών σειρών. Επιτέλους γιατί τέτοια τουρκολαγνεία των καναλιών μας; Επιτρέπεται να θαυμάζουμε τον Σουλεϊμάν που κατέκτησε ελληνικά εδάφη, έσφαξε και αιχμαλώτισε χιλιάδες προγόνους μας;

Η εφημερίδα «δημοκρατία» όπου έχω την τιμή να αρθρογραφώ ορθώς ανακοίνωσε ότι δεν θα διαφημίζεται στον τηλεοπτικό σταθμό που προβάλλει τον Σουλεϊμάν. Ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς και το περιοδικό ΑΡΔΗΝ άρχισαν συλλογή υπογραφών μέσω διαδικτύου για να αποσυρθεί αυτή η τουρκοισλαμική προπαγάνδα. Ο πρώην Πρύτανις του Πανεπιστημίου Γεώργιος Μπαμπινιώτης διαμαρτυρήθηκε με άρθρο του για τον υπερβολικό αριθμό τουρκικών σειρών. Ας ξεσηκωθούμε όλοι όσοι έχουμε εθνική αξιοπρέπεια!

Στον Λίβανο το κόμμα των Ελληνορθοδόξων (Ρουμ Ορτοντόξ) που αποτελούν το 7% του πληθυσμού αντέδρασε και επέτυχε να σταματήσει η προβολή της τουρκικής ταινίας 1453! Μακάρι να τους μιμηθούμε.

Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14.10.2012

Διδάγματα από τον Οκτώβριο του 1912 Κωνσταντίνος Χολέβας

Το 1910 ένα δωδεκάχρονο αγόρι σένα μικρό χωριό της Ηπεί­ρου, το Παλαιοσέλι Κονίτσης, ξημερώνοντας τα Θεοφάνεια (στις τέσ­σερις περίπου το πρωί) σηκώθηκε και βγήκε στην αυλή. Τα πάντα ήσαν σκεπασμένα από χιόνι και το κρύο πολύ δυνατό.

Μόλις το παιδί άνοιξε την πόρτα κι έκανε το πρώτο βήμα, κοκάλωσε από την έκπληξη και τον θαυμασμό. Είδε ολόκληρη τη φύση ανε­στραμμένη! Τα είδε δηλαδή όλα ανάποδα. Τα βουνά, τα σπίτια, τα δέν­δρα, ακόμη και τον ουρανό πού ήταν καθαρός και γεμάτος αστέρια. Τα κλαδιά κάτω και οι ρίζες των δένδρων επάνω. Οι στέγες με τα κεραμί­δια των σπιτιών κάτω και τα θεμέλια τους επάνω. Οι μάνδρες των αυλών και αυτές ανάποδα. Και τα βουνά το ίδιο… Και τον Αώο ποταμό να κυλά αντίστροφα, από κάτω προς τα πάνω!

Τί το παράδοξο; Μήπως ή Εκκλησία μας αυτή την ήμερα δεν βε­βαιώνει θριαμβευτικά: «Ό Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω…»; Όταν το παιδί κάπως συνήλθε από την γλυκεία εκείνη έκπληξη, γύ­ρισε, για να μπει μέσα στο σπίτι και είδε ότι όλα ήσαν πλέον φυσικά. Στράφηκε όμως αμέσως προς τα έξω… Και να, ή αύτη ανεστραμμένη φύσις… Ή ίδια προηγούμενη ακατάληπτη εικόνα σε μια γαληνόμορφη, παράξενη, αχνή και διάχυτη φωτοχυσία!… Δεν ήταν από το πάλλευκο χιόνι πού είχε καλύψει σε μεγάλο ύψος τα πάντα· ούτε από τον κατακάθαρο ουρανό με το πλήθος των αστέρων. Όχι ήταν κάτι άλλο, πού κυρίευσε τις αισθήσεις και την παιδική ψυχούλα αυτού του αγοριού. Ήταν μια πρωτόγνωρη γαληνόμορφη φωτοχυσία, τέτοια πού δεν ξανάζησε ποτέ μέχρι πού πέθανε ογδόντα τεσσάρων ετών. Και το δωδε­κάχρονο εκείνο αγόρι, ήταν ό πατέρας μου.

Πόσες άραγε ψυχές αμόλυντες και αγνές θα έχουν δει το παραδοξώτατο αυτό γεγονός της ανεστραμμένης φύσεως;

Τις δύο – τρεις φορές πού μου διηγήθηκε ό πατέρας μου αυτό το γεγονός, με τις ίδιες πάντοτε λέξεις, ή φωνή του ήταν σιγανή, ταπεινή και από τα μάτια του έτρεχαν συνεχώς δάκρυα, πού προκαλούσαν κατάνυξη και δέος!…
πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Τα ηθικά διδάγματα από τον Οκτώβριο του 1912

πηγή

Τα ηθικά διδάγματα από τον Οκτώβριο του 1912

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός επιστήμων

Εχουμε εισέλθει ήδη στον Οκτώβριο και η ιστορική μνήμη μάς καλεί να ξαναμελετήσουμε τα θριαμβευτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν από 100 ακριβώς έτη. Τον Οκτώβριο του 1912 η Ελλάδα με βασιλέα τον Γεώργιο Α΄, αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετέσχε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και απελευθέρωσε ελληνικούς πληθυσμούς που ήταν υπόδουλοι στους Οθωμανούς Τούρκους.

Η συμμαχία Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβουνίων και Βουλγάρων έδιωξε από τα Βαλκάνια την καταπιεστική τουρκική παρουσία. Από τις 5 Οκτωβρίου, που κηρύξαμε επισήμως τον πόλεμο, ο στρατός μας προήλαυνε με ταχύτητα παρά την τουρκική αντίσταση και στις 26 Οκτωβρίου, ανήμερα του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου, απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες μάχες στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά και οι μακεδονικές πόλεις ξανάβρισκαν έπειτα από αιώνες την ελευθερία τους. Η Μακεδονία, παρά την παρουσία μειονοτήτων διαφορετικών φυλών και θρησκευμάτων, ουδέποτε έπαυσε να αποτελεί πνευματικό και εμπορικό κέντρο του Ελληνισμού. Παρά τα ποικίλα συμφέροντα και τους εθνικισμούς των Μεγάλων, η Ελλάδα κατόρθωσε να αναγεννηθεί και να διπλασιαστεί εδαφικά και πληθυσμιακά.

Το πρώτο δίδαγμα από τον δοξασμένο εκείνο Οκτώβριο είναι η ανάγκη συμμαχιών για να αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε κινδύνους. Το 1912 η συνεργασία τεσσάρων ορθόδοξων χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής έδιωξε οριστικά κάθε τουρκική παρουσία από την περιοχή μας. Χρήσιμο μάθημα για τους νεο-οθωμανιστές της εποχής, όπως ο Τούρκος ΥΠΕΞ κ. Νταβούτογλου, που θα μας επισκεφθεί σε μία εβδομάδα. Αντί να ονειρεύεται την αναβίωση της τουρκικής παρουσίας στη Βοσνία και αλλού, καλό θα ήταν να γνωρίζει ότι σήμερα η Ελλάδα διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, τους συμμάχους του 1912. Δεν απειλούμε κανέναν, ούτε επιθυμούμε πολέμους. Αλλά προειδοποιούμε ότι τα νεο-οθωμανικά οράματα θα παραμείνουν στα χαρτιά είτε τα εκφράζουν Τούρκοι επίσημοι είτε τα ασπάζονται ριψάσπιδες κουλτουριάρηδες στη χώρα μας.

Το δεύτερο δίδαγμα είναι ότι οι Ελληνες μπορούμε να ξεπεράσουμε τις οικονομικές κρίσεις και τα Μνημόνια όταν υπάρχουν υψηλά ιδανικά και στόχοι με ηθικό και πνευματικό περιεχόμενο. Η Ελλάς των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων είχε αντιμετωπίσει το 1893 την πτώχευση επί Χαρ. Τρικούπη, είχε ηττηθεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και είχε τεθεί το 1898 υπό μία μορφή τρόικας, που λεγόταν τότε ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος). Παρά την παρουσία οικονομικών ελεγκτών από έξι ευρωπαϊκές χώρες που έπαιρναν όλα τα έσοδα των κρατικών μονοπωλίων και των τελωνείων Πειραιώς και Λαυρίου, η χώρα ανορθώθηκε γρήγορα διότι πίστευε στη Μεγάλη Ιδέα, στο χρέος των ελευθέρων Ελλήνων της μικρής Ελλάδας να ελευθερώσουν κάθε υπόδουλο αδελφό και όλα τα ελληνικά μέρη που κατείχοντο από τους Τούρκους. Με αυτό το ιδανικό οργανώθηκε επιτυχώς ο Μακεδονικός Αγώνας του 1903-1908, με αυτή την πίστη ξεκίνησαν τα ευζωνάκια μας από την Πελοπόννησο, τη Στερεά, τις Κυκλάδες, τα Επτάνησα και τη Θεσσαλία και νίκησαν σε τόσες μάχες το 1912 και το 1913. Αξίζει εδώ να τονιστεί και η μεγάλη προσέλευση εθελοντών από την Ομογένεια και από υπόδουλα μέρη του έθνους.

Τρίτο δίδαγμα η εθνοκτόνος συνέπεια των διχασμών και της προσωπολατρίας. Τον Οκτώβριο του 1912 ο πρωθυπουργός Βενιζέλος και ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος έκαναν άριστα τη δουλειά τους υπέρ των εθνικών συμφερόντων και έγιναν αμέσως δημοφιλέστατοι. Επειτα από τρία μόλις χρόνια βρέθηκαν επικεφαλής δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στον Εθνικό Διχασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Τραγωδία. Σήμερα ορισμένοι καλλιεργούν νέους διχασμούς. Προς Θεού, μην ξαναπέσουμε στην παγίδα.

Το ζητούμενο στις ημέρες μας δεν είναι απλώς να βρούμε πρακτικές λύσεις στα οικονομικά προβλήματα.

Χρειαζόμαστε μία Νέα Μεγάλη Ιδέα για να βγούμε από το τέλμα.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2/10/2012

ΣΕ ΛΕΝΕ ΠΙΝΔΟ, ΣΕ ΛΕΝΕ ΑΘΩ! «Ἂς μὴν ἀφήσουμε τοὺς μηδενιστὲς νὰ σβήσουν αὐτὴ τὴ Μνήμη».(Κ. Χολέβας)

Σὲ λένε Πίνδο, σὲ λένε Ἄθω!

Γράφει ὁ Κων. Χολέβας
ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 30.09.12

.             Γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ νοσηρὸ κλίμα τῆς σκανδαλολογίας θὰ ἤθελα, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, νὰ μοιραστῶ μαζί σας τὴν ψυχικὴ ἀνάταση ποὺ ἐνίωσα προσφάτως ὅταν παρακολούθησα στὸ Ἠρώδειο μία ἱστορικὴ συναυλία. Ὁ μητροπολίτης Ἱλαρίων τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας παρουσίασε δικές του συνθέσεις ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης καταχειροκροτήθηκε κατὰ τὴν ἀπόδοση τοῦ «Ἄξιόν Ἐστι», τὸ ὁποῖο μελοποίησε μὲ βάση τὸ ἔργο τοῦ Ἐλύτη.
.             Παρόντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τὸ ἑνωτικὸ καὶ συναινετικὸ πνεῦμα ἔλαμψε, ὅταν εἴδαμε ἕναν ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο καὶ ἕναν συνθέτη προερχόμενο ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ ἀλληλοεκτιμῶνται. Ἀναλογίστηκα μάλιστα ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ Μίκης μὲ τὴν συγκεκριμένη ἰδεολογικὴ στράτευση ἔγινε γνωστὸς πρὸ 50 ἐτῶν, ὅταν μελοποίησε τὸ ἔργο ἑνὸς ποιητῆ μὲ διαφορετικὴ ἰδεολογία. Τὸ «Ἄξιόν Ἐστι» τοῦ νομπελίστα Ὀδυσσέα Ἐλύτη, τὸ ὁποῖο ἀντλεῖ ὕφος, ἦθος καὶ λεξιλόγιο ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας.
.             Σὲ δύσκολους καιρούς, ὅπως ἡ σημερινὴ συγκυρία, μὲ ἠθική, πνευματικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση, εἶναι χρήσιμο γιὰ ὅλους μας νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν περίφημη φράση τοῦ Ἐλύτη ποὺ μοῦ ἔμεινε περισσότερο ἀπὸ ὅλη τὴ συναυλία: «Μνήμη τοῦ λαοῦ μου, σὲ λένε Πίνδο, σὲ λένε Ἄθω»! Ὁ Ἐλύτης συμπυκνώνει ἀριστοτεχνικὰ μέσα σὲ λίγες λέξεις τὸ μυστικὸ ποὺ κάνει τὸ ἔθνος μας νὰ βγαίνει νικηφόρο ἀπὸ κάθε μάχη, παρὰ τὶς ἀρχικὲς δυσκολίες. Σὲ κατακτήσεις, ὑποδουλώσεις, πτωχεύσεις καὶ ἄλλες κακοτυχίες, ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα μᾶς βοήθησαν καὶ θὰ μᾶς ξαναβοηθήσουν νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι.
.             Τὸ πρῶτο ζητούμενο εἶναι ἡ Μνήμη. Νὰ μὴ λησμονοῦμε, νὰ μὴν ἀφήνουμε στὴ λήθη τοὺς ἥρωές μας, τοὺς μάρτυρές μας, τὶς ρίζες μας, τὶς ἀλησμόνητες πατρίδες μας. Τὴ Μνήμη ὀφείλουμε νὰ μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας καὶ νὰ τοὺς μιλήσουμε γιὰ τὴν Πίνδο καὶ τὸν Ἄθωνα, τὸ Ἅγιον Ὄρος. Γιὰ τοὺς συνεχεῖς ἀγῶνες μας ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας, ὅπως τὸ 1940 στὴν Πίνδο καὶ γιὰ τὶς πνευματικές μας καταβολές, τὶς ὀρθόδοξες χριστιανικές.
.             Αὐτὲς ἐκφράζει ὁ Ἄθως, ἡ μοναστηριακὴ καστροπολιτεία, ὅπου δύο χιλιάδες μοναχοὶ προσεύχονται ἀδιαλείπτως ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου!
.             Ἂς μὴν ἀφήσουμε τοὺς μηδενιστὲς νὰ σβήσουν αὐτὴ τὴ Μνήμη, φέτος μάλιστα ποὺ τιμοῦμε τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν.

Κωνσταντίνος Χολέβας, Η Ελληνορθόδοξος Μικρασία και οι άγιοι μάρτυρες του 1922

Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 1922

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Δέν εἶμαι Μικρασιάτης. Εἶμαι Μακεδών μέ γηγενεῖς καταβολές καί εἶμαι ὑπερήφανος γιά τήν καταγωγή μου. Ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες ὀφείλουμε πολλά στούς Μικρασιάτες. Διότι ἦλθαν διωγμένοι, ταλαιπωρημένοι, ξερριζωμένοι μετά τό 1922 καί ἀναζωογόνησαν πνευματικά καί οἰκονομικά τόν χῶρο τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Μᾶς ἔφεραν τά λείψανα τῶν Ἁγίων τῆς Μικρασίας, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων φυλάσσονται σήμερα στήν Μακεδονική γῆ. Καί μαζί μέ αὐτή τήν ἱερά παρακαταθήκη μᾶς ἔφεραν τά ἑλληνορθόδοξα ἔθιμά τους καί τήν βαθειά ριζωμένη Ὀρθόδοξη πίστη τους. Ἄς εὐχηθοῦμε οἱ Ἅγιοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας νά εὐλογοῦν καί σήμερα τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τῶν προσφύγων, νά τά καθοδηγοῦν σέ ἔργα εἰρηνικά καί δημιουργικά καί νά τούς ἐμπνέουν πάντα νά μή ξεχνοῦν τίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Μικρασίας καί τοῦ Πόντου.

Ποιά εἶναι ἡ Μικρά Ἀσία καί ποιές εἶναι οἱ ἑλληνορθόδοξες ρίζες της; Γράφει σχετικά στό περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ Δεκεμβρίου 2002 ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιήλ: «Ὡς Μικράν Ἀσίαν γνωρίζομεν τήν γῆν τῶν πατέρων μας, ἡ ὁποία γεωγραφικῶς εἶναι μία μεγάλη χερσόνησος τῆς Ἠπείρου τῆς Ἀσίας. Περιβάλλεται ἀπό τόν Εὔξεινον Πόντον καί τήν Προποντίδα, τό Αἰγαῖον Πέλαγος καί τήν Μεσόγειον Θάλασσαν καί ἀνατολικῶς ἐκτείνεται ἕως τῶν ποταμῶν Τίγρητος καί Εὐφράτου. Συνορεύει μέ τρεῖς Ἠπείρους, τήν Εὐρώπην, τήν Ἀσίαν καί τήν Ἀφρικήν. Ἔχει δέ ἔκτασιν 530.000 τετραγωνικῶν χιλιομέτρων. Τήν ἑλληνικότητα αὐτῆς μαρτυροῦν τά ἐρείπια τῶν 356 Ἑλληνικῶν Πόλεων, αἱ ὁποῖαι καθιστοῦν φανερόν τό εὖρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν.

Εἰς τήν Λυκίαν, Παμφυλίαν καί τήν Πισιδίαν 95 πόλεις Εἰς τήν Λυκαονίαν, Ἰσαυρίαν καί Κιλικίαν 82 πόλεις Εἰς τήν Φρυγίαν καί Γαλατίαν 61 πόλεις Εἰς τήν Βιθυνίαν, Παφλαγονίαν καί Πόντον 34 πόλεις Εἰς τήν Ἰωνίαν, Λυδίαν καί Καρίαν 84 πόλεις

Συνολικῶς ἔχουν καταγραφεῖ 7.000 οἰκισμοί μέ ἑλληνικά ὀνόματα καθ᾽ ἅπασαν τήν Μικράν Ἀσίαν... Εἰς τήν Μικράν Ἀσίαν κατά τό 1922 ὑπῆρχαν 20 Ἱεραί Μητροπόλεις. Αἱ Νικομηδείας, Χαλκηδόνος, Προύσης, Ἠλιουπόλεως, Θυατείρων, Ἐφέσου, Νικαίας, Κρήνης (Τσεσμέ), Προικοννήσου, Κυδωνιῶν, Φιλαδελφείας, Πισιδίας, Ἰκονίου, Καισαρείας, Ἀγκύρας, Ἀμασείας, Νεοκαισαρείας, Χαλδαίας, Κυζίκου–Δαρδανελίων».

Οἱ Χριστιανικές καταβολές τῆς Μικρασιατικῆς γῆς ἀποδεικνύονται ἀπό τά ὀνόματα τῶν 7 Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου (Ἔφεσος, Σμύρνη, Πέργαμος, Λαοδικεία, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια, Θυάτειρα) καί ἀπό τήν ἵδρυση χριστιανικῶν κοινοτήτων ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Μεγάλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔλαβαν χώρα στήν Μικρασιατική γῆ καί συγκεκριμένα τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια, τό 451 μ.Χ. στήν Χαλκηδόνα.

Τήν γῆ αὐτή ἁγίασαν μέ τό αἷμα τους ἤ μέ τόν ὁσιακό βίο τους καί τήν διδασκαλία τους μεγάλες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἤδη ἀπό τόν 2ο μ.Χ. αἰῶνα ἡ ἑλληνοκατοικημένη Μικρά Ἀσία γίνεται τόπος μαρτυρίου γιά πολλούς Χριστιανούς, πού κατε- διώκοντο ἀπό τήν εἰδωλολατρική Ρωμαϊκή ἐξουσία. Κορυφαῖος μεταξύ αὐτῶν ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης, τοῦ ὁποίου τό μαρτύριο τοποθετεῖται μεταξύ τοῦ 156 μ.Χ. καί τοῦ 168 μ.Χ. Ἀπό τόν 3^ο Τόμο τῆς Βιβλιοθήκης Ἑλλήνων Πατέρων καί Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ) καταγράφουμε τίς τελευταῖες στιγμές του: Ὄχλος ἀντιχρίστων ὠρύεται τήν ὥρα, πού δικάζει τόν Ἅγιο ὁ Ἀνθύπατος Στάτιος Κοδρᾶτος. Ζητοῦν τήν θανάτωση τοῦ Πολυκάρπου.

Τήν στιγμή ἐκείνη φωνή Κυρίου ἀκούεται ἀπό τόν οὐρανό καί ἐνθαρρύνει τόν ὑπερήλικα Ἐπίσκοπο. «Ἴσχυε, Πολυκαρπε καί ἀνδρί ζου». Ὁ Ἀνθύπατος τοῦ ζητεῖ νά ἀπαρνηθεῖ τόν Χριστό, γιά νά σώσει τήν ζωή του. Καί ὁ «πάνυ γηραλέος» Ἐπίσκοπος τοῦ ἀπαντᾶ: «Ὀγδοήκοντα καί ἕξ ἔτη δουλεύω αὐτῷ καί οὐδέν μέ ἠδίκησεν, καί πῶς δύναμαι βλασφημῆσαι τόν Βασιλέα μου, τόν σώσαντά με». Ὁ Ἀνθύπατος τόν φοβερίζει ὅτι θά τόν ρίξει στήν φωτιά. Ἤρεμος ὁ Ἅγιος ἀπαντᾶ:

«Μέ φοβερίζεις μέ τή φωτιά, πού ἀνάβει γιά μιά στιγμή καί σβήνει. Δέν ξέρεις τήν φωτιά τῆς μέλλουσας κρίσης καί τῆς αἰωνίου κολάσεως, πού περιμένει τούς ἀσεβεῖς. Κάνε αὐτό πού θέλεις! Μή ἀργεῖς!».  Ὁ Ἀνθύπατος ἐξοργισμένος ἀπό τήν θαρραλέα ἀπάντηση τοῦ Πολυκάρπου προστάζει τόν κήρυκα καί ἐκεῖνος ἐρεθίζει τά πλήθη, πού ξεχύνονται, μαζεύουν ξύλα, ἀνά - βουν φωτιά. Δένουν τά χέρια τοῦ σεβασμίου γέροντος καί τόν ρίχνουν στή πυρά. Τότε γίνεται τό θαῦμα! Οἱ φλόγες τῆς φωτιᾶς κάνουν καμπύλες, παρακάμπτουν τό σῶμα τοῦ Πολυκάρπου. Ὁ Ἀνθύπατος ἀπορεῖ, φοβᾶται. Καταλαβαίνει τήν μεγάλη προσβολή, πού τόν περιμένει καί διατάσσει τούς στρατιῶτες νά τρυπήσουν μέ τά ξίφη τους τό σῶμα τοῦ Ἁγίου. Ἀπό τό αἷμα του σβήνει ἡ φωτιά. Ἀλλά ἡ ψυχή τοῦ Ἁγίου ἤδη ἔχει ἀνέβει στόν οὐρανό. Καί τό νεκρό σῶμα , ὅμως, τό φοβοῦνται οἱ εἰδωλολάτρες. Γι᾽ αὐτό ὁ Ἀνθύπατος προ στάζει νά τό κάψουν. Κάποιοι θαρραλέοι Χριστιανοί ἔτρεξαν καί πρό λαβαν νά συλλέξουν μερικά ἀπό τά λείψανα τοῦ Ἁγίου, τά ὁποῖα δια σώζονται μέχρι σήμερα καί θαυματουργοῦν.

Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη του στίς 23 Φεβρουα ρίου. Μικρά Ἀσία εἶναι καί ὁ Πόντος. Γι᾽ αὐτό ἀξίζει νά στρέψουμε τό νοῦ μας στήν ἱερά μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐγενίου τοῦ Τραπεζουντίου, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε στίς 21 Ἰανουαρίου 292 μέ διαταγή τοῦ τοπικοῦ ἄρχοντος Λυσία. Ἡ τιμή του καθιερώθηκε ἐπί τῶν Αὐτοκρατόρων Μεγάλων Κομνηνῶν καί ἐτιμᾶτο στήν Τραπεζοῦντα, ὅπως ἐτιμᾶτο καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος στήν Θεσσαλονίκη. Ὁ Ἱ. Ναός του στόν ὁμώνυμο λόφο ἔξω ἀπό τά τείχη περιεῖχε τό σπήλαιο, ὅπου συνελήφθη ἀπό τούς δημίους του. Τό σπήλαιο ἀνεκαλύφθη στούς νεωτέρους χρόνους (1898) ἀπό τόν λόγιο ἐκπαιδευτικό Ματθαῖο Παρανίκα μέσα σέ καπνοχώραφα. Τά χαριτόβρυτα ἰαματικά Λείψανά του προσεκυνοῦντο ἀπό τόν λαό, ἀλλά καί ἀπό εὐσεβεῖς αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Βασίλειος Β´. Τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Εὐγενίου ἔγραψε τόν ΙΑ´ αἰῶνα ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Ξιφιλῖνος μαζί μέ τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων Κανιδίου, Οὐαλεριανοῦ καί Ἀκύλα, οἱ ὁποῖοι ἀποκεφαλίσθηκαν τήν ἴδια ἡμέρα μέ τόν Εὐγένιο.

Κάθε Μάρτιο μέσα σέ τέσσερις ἡμέρες τιμοῦμε τή μνήμη πολλῶν Μικρασιατῶν μαρτύρων. Στίς 9 Μαρτίου τιμοῦμε τούς 40 μάρτυρες τῆς Σεβαστείας, πού θανατώθηκαν μέσα στά παγωμένα νερά τῆς λίμνης ἐπί  αὐτοκράτορος Λικινίου. Ὅμως στίς 6 Μαρτίου τιμοῦμε τούς 42 μάρτυρες τούς ἐν Ἀμορίῳ. Θά μείνουμε λίγο περισ σότερο στήν ἱστορία τους, διότι ἀπο τελεῖ τό προοίμιο τῶν νεομαρτύρων τῆς Τουρκοκρατίας. Δέν θανατώθηκαν ἀπό Ρωμαίους εἰδωλο λάτρες, ἀλλά ἀπό Ἄραβες Μουσουλμάνους τό 845 μ.Χ. Ἦσαν ἀξιω ματικοί τοῦ Βυζαντινοῦ στρατοῦ στήν πόλη Ἀμόριο, ἡ ὁποία ὑπῆρξε καί γενέτειρα Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων. Τό 838 οἱ Σαρακηνοί Ἄραβες κατέλαβαν τήν πόλη κι ἔσφαξαν 4.000 Χριστιανούς. Οἱ 42 ἀξιωματικοί κρατή θηκαν ἐπί 7 χρόνια στή φυλακή καί ἐπιέζοντο συνεχῶς νά ἀλλαξοπιστήσουν.

Ὅπως μᾶς διηγεῖται τό κείμενο τοῦ μοναχοῦ Εὐωδίου οἱ 42 φυλακισμένοι ἔψαλλαν συνεχῶς τόν Ψαλμό τοῦ Δαυίδ «οὐ μή ἀποστῶμεν ἀπό σοῦ, ἀλλ᾽ ἕνεκέν σου θανατούμεθα ὅ λην τήν ἡμέραν». Οἱ φύλακες τούς ἐχλεύαζαν λέγοντας ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη μία γυναίκα κυβερνοῦσε τό Βυζάντιο: «Γυνή γάρ τῆς Ρωμανίας σήμερον βασιλεύει».

Παρά τίς πιέσεις οἱ στρατιωτικοί αὐτοί ἔμειναν πιστοί καί στήν Πίστη καί στήν Πατρίδα καί τελικῶς θανατώθηκαν ἀπό τούς ἀλλόθρησκους κατακτη τές τῆς πόλεως. Ὁ προαναφερθείς Εὐώδιος τούς ὀνομάζει «τρισαριστεῖς», δηλαδή ἀριστεύσαντες τρεῖς φορές. Πρῶτον διότι δέν προσ εχώρησαν στήν εἰκονομαχία, δεύτερον διότι ἔμειναν πιστοί στόν Χριστό καί τρίτον διότι δέν πρόδωσαν τήν Πατρίδα τους.

Βλέπουμε ἤδη τήν ἐποχή ἐκείνη νά διαμορφώνεται ἡ σταθερή ἑλληνορθόδοξη ἀντίληψη ὅτι ὅποιος ἐγκαταλείπει τήν Ὀρθοδοξία –ἑκουσίως ἤ διά τῆς βίας— χάνεται καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Μία ἀντίληψη, πού ἔγινε πλέον βίωμα καί συνείδηση στούς Ρωμηούς ἐπί Τουρκοκρατίας σέ ὅλα τά ὑπόδουλα ἑλληνικά ἐδάφη καί περισσότερο στήν Μικρά Ἀσία.

Κεντρική θέση, κυριολεκτικά καί μεταφορικά, στήν Μικρασιατική γεωγραφία καί ἱστορία κατέχει ἡ Καππαδοκία. Ἐκεῖ γεννήθηκαν ἤ ἔδρασαν σπουδαῖες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ Ἁγία Νίνα, πού ἐκχριστιάνισε τήν Γεωργία τοῦ Καυκάσου, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Καππαδοκία καί μαρτύρησε στά τέλη τοῦ 3ου αἰῶνος μ.Χ. στήν Παλαιστίνη, ἡ Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου, ὁ Ἅγιος Βλάσιος, ὁ Ἅγιος Ζήνων καί πολλοί ἄλλοι. Ἀπό τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. ἡ Καππαδοκία καθίσταται μεγάλο κέντρο μοναχισμοῦ καί ἀσκήσεως. Στήν κοιλάδα τῶν Κοράμων —σημερινό Γκιόρεμε— βλέ πει ὁ σύγχρονος ἐπισκέπτης τίς τρύπες καί τίς σπηλιές, πού προσ έφερε ἡ ἰδιόμορφη γεωλογική δια μόρφωση γιά τήν ἀσφαλῆ ἐγκαταβίωση τῶν Ὀρθοδόξων ἀσκη τῶν. Γιά τό ἑλληνορθόδοξο Βυζαντινό Κράτος, τήν Ρωμανία, ὅπως τό ἀναφέρουν τά κείμενα τῆς ἐποχῆς, ἡ Καππαδοκία ἦταν ἀκριτική, μεθοριακή, περιοχή καί ἐπί αἰῶνες δεχό ταν τά πρῶτα κύματα τῶν Ἀραβικῶν ἐπιθέσεων.

Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ θρύλος τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα καί ὁ κύκλος τῆς ἀκριτικῆς ἐπικῆς ποιήσεως.  Ἡ κορυφαία πάντως στιγμή τῆς Καππαδοκίας ἦταν ὁ Δ´ αἰώνας, ὅταν γεννήθηκαν καί ἀνδρώθηκαν ἐκεῖ τρεῖς διακεκριμένοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος, Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἀδελφός του Γρηγόριος, Ἐπίσκοπος Νύσσης, καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀπό τήν Ναζιανζό, πού ἀνεδείχθη Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Σήμερα οἱ μελετητές τοῦ συγγραφικοῦ ἔργου τους τούς θεωροῦν, μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, πού γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τῆς τότε ἑλληνιστικῆς Συρίας, ὡς τούς Χριστιανούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τόνισαν τήν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί βοήθησαν στήν δημιουργική συν άντηση Χριστιανισμοῦ καί Ἑλ ληνισμοῦ. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ προτροπή τοῦ Βασιλείου στούς νέους νά μελετοῦν τά ἀρχαῖα κείμενα, ὅπως ἀναλύεται στήν ἐπιστολή του «Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων».

Ἐπίσης ἔχει μείνει κλασσική ἡ ἀκόλουθη φράση τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἀπό τόν Ἐπιτάφιό του πρός τόν Μέγα Βασίλειο, ὅπου τονίζει τήν ἀξία τῆς μορφώσεως ὄχι μόνο μέ τά Χριστιανικά κείμενα ἀλλά καί μέ τά «ἔξωθεν», δηλαδή τά ἀρχαιοελληνικά. «Οἶμαι πᾶσιν ἀνωμολογῆσθαι τῶν νοῦν ἐχόντων, παίδευσιν τῶν παρ᾽ ἡμῖν ἀγαθῶν εἶναι τό πρῶτον· οὐ ταύτην μόνην τήν εὐγενεστέραν καί ἡμετέραν... ἀλλά καί τήν ἔξωθεν»!

Αὐτή τήν παράδοση τῆς Ἑλληνορθόδοξης παιδείας διετήρησε ἡ Μικρά Ἀσία καί μέχρι τήν καταστροφή τοῦ 1922. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ σύσταση τοῦ τότε Μητροπολίτου Σμύρνης και μετέπειτα Ἁγίου καί Ἐθνομάρτυρος Πατριάρχου Κων/πόλεως Γρηγορίου Ε´, ὁ ὁποῖος ἔγραφε τό 1819 πρός τά σχολεῖα τῆς Σμύρνης: «Οἱ διδάσκαλοι νά ἀναδεικνύωσιν τούς μαθητιῶντας Χριστιανούς ἑλληνί ζοντας τάς φράσεις καί Ἕλληνας χριστιανίζοντας τά δόγματα, τά ἤθη καί τούς τρόπους». Μέ αὐτό τό ἐκπαιδευτικό ἰδεῶδες, Ἑλληνική γλῶσσα καί γραμματεία, Χριστιανική Πίστη καί ἠθική, ἐπιβιώσαμε ἐπί αἰῶνες κάτω ἀπό ποικίλες δουλεῖες. Μήπως σήμερα πού εἴμαστε ἐθνικῶς ἐλεύθεροι κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν ταυτότητά μας ἀπεμπολῶντας τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση στό ὄνομα ἀμφιβόλων καί ξενόφερτων δῆθεν «προοδευτι σμῶν»;

Ὁ Μικρασιατικός Ἑλληνισμός διετήρησε τήν ταυτότητά του μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας του. Στήν Καππαδοκία ἐπί Τουρκοκρατίας 18 ἑλληνικά χωριά γύρω ἀπό τά Φάρασα ἀναγκάσθηκαν νά τουρκοφωνήσουν, ἀλλά ἀποφάσισαν νά κρατήσουν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μιλοῦσαν τουρκικά, ξέχασαν τά ἑλληνικά, καί ἡ μόνη τους ἐπαφή μέ τήν γλῶσσα τῶν πατέρων τους ἦταν ἐπί αἰῶνες ἡ Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στά ἑλληνικά. Οἱ Ὀρθόδοξοι τουρκόφωνοι Καππαδόκες, γνωστοί καί ὡς καραμανλῆδες, διέσωσαν τήν ἐθνική τους συνείδηση χάρις στήν Ὀρθοδοξία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ἐκ Φαράσων, ὁ Χατζηεφέντης ὅπως τόν ἔλεγαν, ὁ ὁποῖ ος ἐκοιμήθη τό 1924 σαράντα ἡμέρες μετά τήν ἀναγκαστική ἄφιξή του στήν Ἑλλάδα.

Τήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας συμπληρώνουν οἱ Ἐθνοϊερομάρτυρες Ἐπίσκοποι, πού μαρτύρησαν τό 1922 ἀρνούμενοι νά ἐγκαταλείψουν τό ποίμνιό τους.

Δηλαδή ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος, ὁ Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος, ὁ Ἰκονίου Προκόπιος καί ὁ Ζήλων Εὐθύμιος, ὁ ἥρωας τοῦ Ποντιακοῦ ἀγῶνος. Ἀπό τουρκόφωνους Ἕλληνες Μικρασιάτες τοῦ Ἰκονίου γεννήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Γρεβενῶν Αἰμιλιανός Λαζαρίδης, ὁ ὁποῖος φονεύθηκε τό 1911 ἔξω ἀπό τά Γρεβενά στό πλαίσιο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος.

Δέν ἀναγνωρίσθηκε ὡς Ἅγιος, ἀλλά ὁ τίτλος τοῦ Ἐθνομάρτυρος τοῦ ἀνήκει ἐπαξίως. Ἐμεῖς σήμερα πρέπει μέ κάθε εὐκαιρία νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους καί τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου. Δηλώνουμε δέ πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι ἐπιθυμοῦμε τήν εἰρήνη μέ τούς γείτονες, ὄχι ὅμως εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας. Ζητοῦμε τήν πλήρη ἀναγνώριση τῆς Μικρασιατικῆς καί Ποντιακῆς γενοκτονίας καί τραγουδοῦμε τόν ποντιακό θρῆνο τῆς Ἁλώσεως, πού μᾶς διδάσκει ὅτι: «Ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασε, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο». Γένοιτο!

Ορθόδοξος Τύπος, 28/09/2012

Κωνσταντίνος Χολέβας, Η Θεσσαλονίκη και οι ανιστόρητοι "προοδευτικοί"

πηγή

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Με δυσάρεστη έκπληξη άκουσα τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη μία δική του άποψη περί της Ιστορίας. Αντί να τονίσει την ελληνικότητα της πόλης και της Μακεδονίας, που εορτάζουν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή τους, αναφέρθηκε τιμητικά στη Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Φεντερασιόν, η οποία έδρασε στις αρχές του 20ού αιώνα.

Το πρόβλημα είναι ότι Ομοσπονδία αυτή υποστήριζε με κάθε τρόπο και με το έντυπό της, το ΑΒΑΝΤΙ, τη δημιουργία μιας αυτόνομης Μακεδονίας στο πλαίσιο μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των Βαλκανίων. Δηλαδή ο κ. Τσίπρας τίμησε μία οργάνωση, η οποία αγωνίσθηκε για να μην ενταχθεί η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία στον ελληνικό κορμό, αλλά εργάσθηκε σαν πρόδρομος του σκοπιανού αλυτρωτισμού. Μάλιστα στη Φεντερασιόν ανήκαν και επιφανή στελέχη της αριστερής πτέρυγας των Βουλγάρων κομιταζήδων, όπως ο Βλαχόφ, που έδρασε κατά των ελληνικών συμφερόντων.

Καλό θα ήταν να μας εξηγήσει ο κ. Τσίπρας αν ο έπαινός του για τη Φεντερασιόν αποδεικνύει την άγνοιά του στα ιστορικά θέματα ή μήπως εγκρίνει τον αγώνα της κατά της ελληνικότητος της Μακεδονίας. Το πρόβλημα, όμως, είναι ευρύτερο. Και άλλα στελέχη της «ανανεωτικής Αριστεράς» έχουν κατά καιρούς εκφράσει ανιστόρητες και προσβλητικές απόψεις για την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Ο Δήμαρχος της πόλης τιμά τον Κεμάλ Ατατούρκ και θέλει να ονομάσει ένα δρόμο με το όνομα του Τούρκου ηγέτη. Ελπίζω οι χιλιάδες Μικρασιατών, Κωνσταντινουπολιτών και Ποντίων που ζουν στην πόλη να τού άλλαξαν τη γνώμη. Καλό θα ήταν πάντως να διαβάσει και τις πρόσφατες αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας ΡΑΝΤΙΚΑΛ, η οποία περιγράφει πώς ο Κεμάλ απολάμβανε το 1922 την φωτιά που έκαιγε την ελληνική συνοικία της Σμύρνης.

Εξ άλλου δεν είναι βέβαιο ότι το σημερινό τουρκικό Προξενείο στην οδό Αγίου Δημητρίου είναι το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ. Η αδελφή του, όταν ζούσε, είχε έλθει στη Βόρειο Ελλάδα και υπέδειξε ένα χωριό του Λαγκαδά ως γενέτειρα δική της και του αδελφού της.

Τιμή στη Θεσσαλονίκη σημαίνει να αναδείξουμε τη διαχρονική ελληνική ιστορία της και τα ορθόδοξα χριστιανικά μνημεία της. Αυτή η ελληνορθοδοξη παράδοση των κατοίκων τούς έκανε φιλόξενους ώστε να συγκατοικήσουν ειρηνικά με ανθρώπους άλλων θρησκειών.

Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 23/9/2012

Κωνσταντίνος Χολέβας, Να σταματήσουμε τη συγκάλυψη των τουρκικών εγκλημάτων

πηγή

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Στην κατεχόμενη Μια Μηλιά της Κύπρου, κοντά στη Λευκωσία, ανακαλύφθηκε μαζικός τάφος Ελληνοκυπρίων. Όπως λένε μαρτυρίες Τουρκοκυπρίων εκεί μεταφέρθηκαν το 1974 Ελληνοκύπριοι στρατιώτες, αλλά και άμαχοι, και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους Τούρκους εισβολείς της επιχείρησης ΑΤΤΙΛΑΣ. Προ ολίγων ημερών αγανακτήσαμε και συγκινηθήκαμε όταν μάθαμε ότι βρέθηκαν τα οστά του μικρότερου σε ηλικία θύματος του Αττίλα, ενός βρέφους λίγων μηνών.

Όσο κι αν προσπαθεί η προπαγάνδα της Άγκυρας και των εν Ελλάδι τουρκολάγνων, η αλήθεια είναι σκληρή και έρχεται στο φως. Είτε ως Οθωμανική είτε ως Νεοτουρκική είτε ως ψευδοδημοκρατική και υποψήφια για την Ευρ. Ένωση, η γειτονική χώρα ρέπει προς το έγκλημα και την εθνοκάθαρση. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές ευθυνόμαστε και εμείς που συγκαλύπτουμε ή λησμονούμε εύκολα, αντί να καταγγέλλουμε διεθνώς και διαρκώς τα εγκλήματα.

Ἠταν λάθος της ελληνικής πλευράς (Αθηνών και Λευκωσίας) το ότι παύσαμε να μιλούμε στα διεθνή βήματα για εισβολή και κατοχή από την Τουρκία εις βάρος της Κύπρου και παρουσιάζουμε το Κυπριακό σαν ζήτημα διακοινοτικών διαφορών. Σαν να τσακώθηκαν στο καφενείο της Λευκωσίας ο Μιχάλης και ο Μεχμέτ! Ο μακαρίτης Ραούφ Ντενκτάς, ηγέτης των Τουρκοκυπρίων επί δεκαετίες, παραδέχθηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον Κύπριο δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά ότι οι περισσότεροι από τους αγνοουμένους της τραγωδίας του 1974 είναι σφαγμένοι. Είπε μάλιστα ότι οι Τουρκοκύπριοι υπό τη ηγεσία του οργάνωσαν ένοπλες ομάδες και δολοφονούσαν τους Ελληνοκυπρίους για να βοηθήσουν το έργο του Τουρκικού στρατού. Πότε τα καταγγείλαμε αυτά; Πότε εκδώσαμε μία Μαύρη Βίβλο των τουρκικών εγκλημάτων; Ποτέ! Αντί να αναδείξουμε τα μαζικά εγκλήματα του τακτικού στρατού και των Τουρκοκυπρίων διολισθήσαμε σε εκτρώματα τύπου σχεδίου Ανάν και σε αφελείς προσεγγίσεις μαρξιστικού διεθνιστικού περιεχομένου σαν αυτή του Δημήτρη Χριστόφια που αγκάλιαζε Τουρκοκυπρίους ηγέτες και κατηγορούσε τον ελληνικό εθνικισμό!

Προ δεκαετίας περίπου μία ομάδα Ελληνοκυπρίων βουλευτών συνάντησε τον τότε υπεύθυνο των ΗΠΑ για το Κυπριακό Ντέιβιντ Μόουζες. Του παραπονέθηκε ότι πάντα οι ΗΠΑ πιέζουν την ελληνική πλευρά ενώ δεν πιέζουν την Άγκυρα και τον Ντενκτάς. Και εκείνος τους απάντησε ότι οι ΗΠΑ πιέζουν αυτόν που δείχνει ότι είναι πιο επιδεκτικός σε υποχωρήσεις. «Αφού εσείς υποχωρείτε και ο Ντενκτάς μένει ανένδοτος, τότε εσάς θα πιέζουμε» ήταν η αποστομωτική απάντηση του Αμερικανού. Μήπως είναι καιρός να αφυπνισθούμε και να φέρουμε τα τουρκικά εγκλήματα του 1974 στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης; Ο Μιλόσεβιτς και ο Κάρατζιτς κατηγορήθηκαν για εθνοκάθαρση στην πρώην Γιουγκοσλαβία από αυτό το Δικαστήριο. Η ευθύνη της Άγκυρας και της Τουρκοκυπριακής ηγεσίας είναι ακριβώς η ίδια. Με εισβολή, μαζικά εγκλήματα δολοφονίες αιχμαλώτων και αμάχων και με αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών οδήγησαν στη σημερινή διχοτόμηση της Κύπρου.

Δυστυχώς και άλλα τουρκικά εγκλήματα βρίσκουν δικαιολόγηση από ορισμένους συμπατριώτες μας. Στο πλαίσιο της μορφωτικής συμφωνίας Γ. Παπανδρέου-Ισμαήλ Τζεμ του 2001 αρκετά σχολικά βιβλία –και όχι μόνο το αποσυρθέν της Στ΄ Δημοτικού- εξωραίζουν την Τουρκοκρατία. Άλλη αναθεωρητική ομάδα Ελλήνων ιστορικών επιχειρεί να συγκαλύψει τα τουρκικά εγκλήματα στη Μικρασία και στον Πόντο. Είδαμε Έλληνα Πανεπιστημιακό σε ντοκυμανταίρ για τη Σμύρνη να ισχυρίζεται ότι για τη σφαγή του 1922 ευθύνεται η κακή συμπεριφορά του Ελληνικού Στρατού κατά των εντοπίων Τούρκων. Μόνο που ο Στρατός μας αποβιβάσθηκε στη Σμύρνη το 1919, ενώ τα τουρκικά εγκλήματα για την εξόντωση των Ελλήνων της Μ. Ασίας άρχισαν συστηματικά το 1914. Υπάρχει η σχετική Μαύρη Βίβλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου .

Είναι θλιβερό κάποιοι «προοδευτικοί» Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο να επιχειρούν τη συγκάλυψη των τουρκικών εγκλημάτων ανά τους αιώνες. Αν δεν αφυπνισθούμε θα ξαναπάθουμε τα ίδια!

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 18/9/2012

Ας σεβαστούμε επιτέλους την Εθνεγερσία Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Μειοψηφίες θορυβώδεις έχουν βάλει σκοπό να αποκόψουν τον Ελληνισμό από το ιστορικό παρελθόν του.

 Δεν είναι λίγα τα φαινόμενα ασέβειας, χλευασμού και παραποίησης της αλήθειας ως προς τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Για να βοηθήσω τη μνήμη των αναγνωστών, αναφέρω ορισμένα γεγονότα των τελευταίων ετών που στενοχώρησαν τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Το σχολικό βιβλίο της κ. Μ. Ρεπούση αγιοποιούσε την Τουρκοκρατία και προσπαθούσε να παρουσιάσει το παιδομάζωμα σαν ένα απλό στρατολογικό γραφείο!

 Ελληνες ιστορικοί συνεργάστηκαν στην προσπάθεια του Τζορτζ Σόρος και άλλων ιδρυμάτων για να παρουσιάσουν μία τετράτομη Ιστορία των Βαλκανίων με φιλοτουρκική και φιλοσκοπιανή θεώρηση των πραγμάτων. Η τηλεόραση του ΣΚΑΪ παρουσίασε μία σειρά οκτώ επεισοδίων, που κατέληγε σε δύο ατεκμηρίωτα συμπεράσματα: Πρώτον, ότι περνούσαν θαυμάσια οι πρόγονοί μας υπό τους Οθωμανούς και, δεύτερον, ότι δεν υπήρχαν Ελληνες πριν από το 1780! Στη συνέχεια είδαμε να εκλέγεται βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ένας κύριος που δηλώνει συγγραφέας και έγινε γνωστός διότι χλεύασε μέσω Διαδικτύου τον Θ. Κολοκοτρώνη. Και προ δύο μηνών ανέβηκε στη σκηνή του Φεστιβάλ Αθηνών μία θεατρική παράσταση που διακωμωδούσε τον εθνομάρτυρα Αθανάσιο Διάκο, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις.

 Εάν όλα αυτά συνδυαστούν με την τουρκολαγνεία μερικών τηλεοπτικών καναλιών οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι πίσω από την οικονομική κρίση υπάρχει βαθύτατη πνευματική, ηθική και πολιτιστική κρίση.

 Μειοψηφίες θορυβώδεις, άλλοτε με εγχώρια και άλλοτε με έξωθεν χρηματοδότηση, έχουν βάλει σκοπό να αποκόψουν τον Ελληνισμό από το ιστορικό παρελθόν του, να αποσυνδέσουν την Ορθοδοξία από την εθνική μας ταυτότητα, να αποδομήσουν τις μεγάλες στιγμές και τα ανδραγαθήματα του έθνους, να χλευάσουν τους αγίους και τους ήρωες, να καθαγιάσουν τους εχθρούς και τους κατακτητές. Πιστεύω ότι άλλοι σκοπίμως και άλλοι από ιδεοληψία υπηρετούν δύο σκοπούς: Α) Να επιταχύνουν την αποδοχή εθνικώς επιβλαβών λύσεων υπέρ της Τουρκίας και των Σκοπίων και να αποχαυνώσουν τον μέσο Ελληνα, που ήδη είναι ψυχικά κουρασμένος από την κρίση. Β) Να οικοδομήσουν μία νέα εθνική ταυτότητα χωρίς ιστορική και θρησκευτική συνείδηση, με σκοπό να αποδεχτούμε τη λαθρομετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την υλιστική παγκοσμιοποίηση και τελικά να μετατραπούμε σε μία άβουλη μάζα, που θα καταναλώνει ό,τι διαφημίζεται και θα υπακούει σε τρόικες και εντολές εξωτερικού.

 Ευτυχώς υπάρχουν τα αντισώματα. Η δράση των εθνοαποδομητών προκαλεί αντίδραση. Και πολλές φορές η αντίδραση γίνεται σοβαρά, τεκμηριωμένα, επιστημονικά και εποικοδομητικά. Αναφέρω χαρακτηριστικά δύο παραδείγματα. Στην περίπτωση του «συνωστισμένου» βιβλίου και της ανιστόρητης σειράς του ΣΚΑΪ το ηλεκτρονικό περιοδικό ΑΝΤΙΒΑΡΟ (www.antibaro.gr) συγκέντρωσε ντοκουμέντα, πηγές και επιχειρήματα και τα παρουσίασε με οπτικοποιημένο τρόπο, ώστε να έχουν υλικό στα χέρια τους οι καλόπιστοι μελετητές και ιδίως οι δάσκαλοι και οι μαθητές.

 Ως μια γενικότερη αντίδραση στην υπονόμευση της ιστορικής μνήμης έρχεται τώρα η απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος να διοργανώσει μία σειρά δέκα συνεδρίων από φέτος μέχρι και το 2021, οπότε και συμπληρώνονται ακριβώς 200 χρόνια από την Εθνεγερσία. Η σειρά των συνεδρίων έχει γενικό τίτλο «1821-2021: 10 Συνέδρια για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως». Το πρώτο απ' αυτά θα διεξαχθεί στη Μονή Πεντέλης την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Οκτωβρίου. Η επιστημονική επιτροπή με πρόεδρο τον ακαδημαϊκό και έγκριτο ιστορικό Κων. Σβολόπουλο και αντιπρόεδρο τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Μεταλληνό, ομότιμο καθηγητή πανεπιστημίου, έχει επιλέξει μία σειρά από αξιόλογους επιστήμονες, Ελληνες και ξένους, οι οποίοι θα μιλήσουν για τις πηγές και τους ιστοριογράφους της Τουρκοκρατίας και του 1821.

 Ας σεβαστούμε επιτέλους την εθνεγερσία μας!

Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,09/09/2012

Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ οἱ μιμητὲς τοῦ Στεργιάδη

.

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας –Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Τὸ διήμερο 27-28 Αὐγούστου τοῦ 1922 σήμανε τὴν καταστροφὴ τῆς ἑλληνικότατης Σμύρνης καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ Μητροπολίτη Χρυσοστόμου (Καλαφάτη). Λόγω τῆς διαφορᾶς 13 ἡμερῶν μεταξὺ παλαιοῦ καὶ νέου ἡμερολογίου ἔχει καθιερωθεῖ νὰ τιμοῦμε τὴ μνήμη αὐτῶν τῶν δραματικῶν γεγονότων στὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1992 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατέταξε ἐπισήμως στὴ χορεία τῶν Ἁγίων της τὸν μαρτυρικὸ Μητροπολίτη Χρυσόστομο καὶ τοὺς ἄλλους κληρικοὺς ποὺ βρῆκαν τὸν θάνατο στὰ χέρια τῶν κεμαλικῶν Τούρκων. Οἱ Μητροπολίτες Ἰκονίου Προκόπιος, Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος, Κυδωνιῶν Γρηγόριος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ζήλων Εὐθύμιος ( μαρτύρησε στὸν Πόντο τὸ 1921) ἀνήκουν μαζὶ μὲ 350 περίπου ἁπλοὺς κληρικοὺς στὸν μακρὺ κατάλογο τῶν ἐθνοϊερομαρτύρων. Ἡ μνήμη τοὺς τιμᾶται σὲ ὅλους τους ναούς μας τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Φέτος ἀντιστοιχεῖ στὶς 9 Σεπτεμβρίου.
Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος Σμύρνης ἀποτελεῖ μία ἀκόμη μαρτυρία τῆς ἀγωνιστικῆς δράσης τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου γιὰ τὴν Πίστη καὶ γιὰ τὸ Γένος. Θὰ μποροῦσε νὰ διαφύγει μὲ....

τὴ βοήθεια τοῦ Ἀμερικανοῦ Προξένου Τζὸρτζ Χόρτον ἢ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ὅμως ἀρνήθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιό του καὶ ἀπήντησε ὅτι ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἑλλήνων κληρικῶν εἶναι νὰ πεθαίνουν μαρτυρικὰ καὶ ὄχι νὰ δραπετεύουν. Ὁ Νουρεντὶν πασὰς τοῦ θύμισε σαδιστικὰ ὅτι στὶς 2 Μαΐου 1919 ὁ Χρυσόστομος ὑπεδέχθη μετὰ βαΐων καὶ κλάδων τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό. Γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ τὴν γενικότερη δράση τοῦ ὑπὲρ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ ὁ 54χρονος Μητροπολίτης παραδόθηκε στὸ φανατισμένο πλῆθος, τὸ ὁποῖο τὸν κατακρεούργησε. Δὲν εἶναι γνωστὸ ποιὰ ἀκριβῶς ὥρα συνέβησαν ὅλα αὐτὰ οὔτε ξέρουμε ἂν καὶ ποὺ ἐτάφησαν τὰ ὑπολείμματα τοῦ ἁγίου σκηνώματός του. Σήμερα σὲ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος ὑπάρχου ναοὶ καὶ ἀγάλματα ποὺ τιμοῦν τὴ μνήμη του καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ νεώτεροι κλίνουμε εὐλαβικὰ τὸ γόνυ ἐνώπιόν της θυσίας του.
Ὁ Χρυσόστομος, ποὺ ἀγωνίσθηκε καὶ γιὰ τὴ Μακεδονία ὡς Μητροπολίτης Δράμας, ἐκφράζει τὴν ἀγωνιστικὴ παράδοση τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους μας. Ἐκφράζει ἐκείνη τὴν ἀντίληψη ποὺ κράτησε ὄρθιο τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπέναντι σὲ κακουχίες, δηώσεις, ὑποδουλώσεις καὶ καταπιέσεις. Ἐκφράζει τὰ πολλὰ καὶ συνεχιζόμενα ΟΧΙ τοῦ Ἔθνους μας ποὺ διαφύλαξαν τὴν ἀξιοπρέπειά του καὶ ἀποδεικνύουν τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ὅμως ὁ μεγαλύτερος ἀντίπαλός του καὶ τὸ ἐμπόδιο στὰ ἔργα του δὲν ἦταν κάποιος Τοῦρκος ἢ ξένος. Ἦταν ὁ Ἕλληνας Ἁρμοστής, δηλαδὴ Πολιτικὸς Διοικητής, τῆς περιοχῆς Σμύρνης ὁ Ἀριστείδης Στεργιάδης. Τὸν ἔστειλε ὁ Ἔλ. Βενιζέλος, τὸν διατήρησαν περιέργως καὶ οἱ ἀντιβενιζελικοὶ μετὰ τὸ 1920. Ἀπὸ τὸ 1919 μέχρι τὸ 1922 ἡ παρουσία τοῦ αὐταρχικοῦ καὶ ἰδιορρύθμου αὐτοῦ ἀνθρώπου ἔβλαψε πολλαπλῶς τὸν Ἑλληνισμό. Τρία πράγματα τὸν ἐνδιέφεραν: Νὰ προστατεύει τοὺς Τούρκους καὶ ὄχι τοὺς Ἕλληνες. Νὰ προσβάλλει τοὺς στρατιωτικούς της Ἑλλάδος. Καὶ νὰ δείχνει μὲ κάθε τρόπο τὴν ἀντιπάθειά του πρὸς τὸν Χρυσόστομο καὶ πρὸς κάθε Ὀρθόδοξο κληρικό. Ἀπειλοῦσε ὅτι θὰ δείρει μὲ βούρδουλα τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἀξιωματικούς!
Στὶς ἡμέρες μᾶς βλέπουμε μία μικρὴ ἀλλὰ θορυβώδη μειοψηφία πολιτικῶν καὶ διανοητῶν νὰ μιμοῦνται τὸν Στεργιάδη. Φιλοτοῦρκοι, ἀντίπαλοί της Ἐκκλησίας καὶ ἀρνητὲς παντός του ἐθνικοῦ καὶ πατριωτικοῦ. Διαστρεβλώνουν τὴν Ἱστορία μας γιὰ νὰ φανοῦν καλοὶ πρὸς τοὺς Τούρκους, χλευάζουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς ἥρωες τοῦ 1821. Ὅμως τοὺς θυμίζω ὅτι τὸ 1922 ὁ Χρυσόστομος ἔπεσε ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων, ἐνῶ ὁ Στεργιάδης ἔφυγε πρῶτος μὲ τὴ βοήθεια τῶν Ἄγγλων ἐγκαταλείποντας τὸν λαὸ !
Εφημερίδα "Δημοκρατία", 2.9.2012

πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Διδάγματα από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου το 1955

,

 πηγή

Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με δύο θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων. Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθόδοξου πολέμου του τουρκικού στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και για να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έχουν πλέον καταγραφεί, ήταν το αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμού, τον οποίο τηρεί με ακρίβεια το τουρκικό κράτος στα εθνικά θέματα, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων.

 Από το 1914, όταν άρχισε η γενοκτονία των Μικρασιατών -πέντε χρόνια προτού αποβιβαστεί ο Ελληνικός Στρατός-, με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των Ποντίων Ελλήνων (1919-1922), μέχρι και σήμερα η πολιτική του τουρκικού κράτους κινείται σε δύο σταθερούς άξονες: α) Τη δημιουργία ομοιογενούς εθνικού κράτους με την εξόντωση ή εκδίωξη των χριστιανικών μειονοτήτων. β) Την επέκταση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Τουρκίας προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς τον εδαφικό χώρο του Ελληνισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974.

 Στην επίτευξη των τουρκικών στόχων έχει βοηθήσει δυστυχώς η αφέλεια και η ιστορική αμνησία που επιδεικνύει μερικές φορές η ελληνική πλευρά. Κάθε υποχώρησή μας δεν εκλαμβάνεται από την Αγκυρα ως φιλική σχέση μεταξύ γειτόνων, αλλά ως ένδειξη αδυναμίας. Θυμίζω τα ιστορικά γεγονότα: κατά την περίοδο 1928-1932, ο Ελ. Βενιζέλος καλλιέργησε την ελληνοτουρκική φιλία με τον Κεμάλ Ατατούρκ. Η ανταμοιβή μας ήταν το «βαρλίκ βεργκισί». Δηλαδή, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι πολυάριθμοι Ελληνες (Ρωμηοί) της Πόλης φορολογήθηκαν υπέρογκα και άδικα. Οποιος δεν μπορούσε να πληρώσει αποστελλόταν σε κάτεργα για καταναγκαστικά έργα και πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες. Το 1952 η Ελλάδα, σε ένδειξη φιλίας προς τους γείτονες, επέτρεψε τη λειτουργία τουρκόφωνου γυμνασίου στη Θράκη με το όνομα του Τούρκου προέδρου της Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ και ανάγκασε -κακώς- όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης να μαθαίνουν τουρκικά. Η ανταμοιβή μας ήταν τα Σεπτεμβριανά του 1955.

Κάτι που πρέπει να προσέχουμε πάντα είναι η συνήθης τουρκική τακτική της «προβοκάτσιας», δηλαδή των σκηνοθετημένων επεισοδίων. Τον Σεπτέμβριο του 1955 όλα άρχισαν όταν εξερράγη μία βόμβα στον αυλόγυρο του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, που χαρακτηρίζεται σαν το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Το κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών ήταν φορτισμένο λόγω του ενωτικού-απελευθερωτικού αγώνα των Ελληνοκυπρίων κατά των Βρετανών από την 1/4/1955. Σε ελάχιστες ώρες οι εφημερίδες στην Κωνσταντινούπολη κυκλοφόρησαν με πηχυαίους τίτλους, άρα κάποιο κέντρο τούς είχε ειδοποιήσει πριν από την έκρηξη. Ο όχλος εφοδιάστηκε με ομοιόμορφους λοστούς, άρα υπήρχε συντονισμός πίσω από τη μαζική καταστροφή ελληνικών περιουσιών. Οπως απεδείχθη, τη βόμβα την είχε βάλει σκοπίμως ένας υπάλληλος του Τουρκικού Προξενείου, ο οποίος έπειτα από λίγα χρόνια ανταμείφθηκε με θέση νομάρχη και με άλλα αξιώματα στην Τουρκία. Θυμίζω ότι η μέθοδος της σκηνοθεσίας επαναλήφθηκε και τον Ιανουάριο του 1996, όταν η δήθεν τυχαία προσάραξη ενός τουρκικού φορτηγού πλοίου οδήγησε στην κρίση των Ιμίων.

Αξίζει να διδασκόμαστε από τις συνήθεις μεθόδους της τουρκικής πολιτικής για να μην ξαναβρεθούμε προ απροόπτου. Το 1955 η κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές, με δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Ζορλού και άλλων υπευθύνων, έκανε δημοσίως γνωστή τη σύνδεση του Κυπριακού με τα θέματα του Αιγαίου και της Θράκης. Σήμερα ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου κάνει γνωστή μέσω των βιβλίων του την επιθυμία της Αγκυρας να μεταφέρει το «πείραμα» Κύπρου στη δυτική Θράκη. Δεν κινδυνολογώ, αλλά, όπως έλεγε ο αείμνηστος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής, η Τουρκία πάντα προαναγγέλλει τα σχέδιά της.

Δημοκρατία,04/09/2012