ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Η ΡΩΣΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Οι  καλές σχέσεις συνεργασίας της Ρωσίας και της Κύπρου είναι πάντοτε σημαντικές για όλους μας. Παραδοσιακά και ιστορικά ο Ελληνισμός και κατά συνέπεια και η Κύπρος  ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη Ρωσία και τον ευρύτερο χώρο της επιρροής της (η Φιλική Εταιρία για την απελευθέρωση του Έθνους οργανώθηκε στην Οδησσό, ο Αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ο Υπασπιστής του Τσάρου και ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας).

Όταν οι Αγγλοαμερικάνοι μας επέβαλαν κάθε μορφής εμπάρκο μετά τη κουτσουρεμένη Ανεξαρτησία της Κύπρου με το δοτό διαιρετικό σύνταγμα (ο αγώνας μας ήταν να φύγουν οι Απικοιοκράτες και να γίνει η Ένωση), η μόνη σοβαρή Χώρα που μας βοηθούσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και αλλού ήταν η τότε Σοβιετική Ένωση. Αυτή η παράδοση δεν σταμάτησε ούτε λεπτό μέσω και της νέας Ρωσίας. 
Η τελευταία οικονομική κρίση που πέρασε η Κύπρος, οι Ρώσοι απέδειξαν ότι πάνω απ’ όλα βάζουν τα συμφέροντά τους, (τουλάχιστον οι τεχνοκράτες και μερικοί πολιτικοί, όχι ο Ρωσικός Λαός) επηρεαζόμενοι κι αυτοί από το πνεύμα που βρίσκουν στις συναντήσεις τους με τα μέλη του G8 και του G20. Είναι παιδιά της εποχής τους. Όλοι χρησιμοποιούν στις συναντήσεις τους ως επίσημη γλώσσα την αγγλική, αλλά εννοούν διαφορετικά πράγματα (προτεραιότητα στα εθνικά και οικονομικά και στρατιωτικά τους συμφέροντα και δευτερευόντως στο κοινό καλό να προστατευθεί απ’ όλους μας το σώμα της Ανθρωπότητας κι ο Πλανήτης μας κι η ενίσχυση της παγκόσμιας Ασφάλειας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης).

Κανείς δεν περίμενε για παράδειγμα όταν επικεφαλής της Κύπρου είχαμε Πρόεδρο εκ της σαρκός τους να αφήσουν την Κύπρο εκτεθειμένη για να μη δυσαρεστήσουν ισχυρά πολιτικά κέτρα που ευθύνονται για το αμαρτωλό παρελθό τους με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και την υιοθέτηση του θεσμού της δουλείας μέσα από την αποικιοκρατία τους σε αδικημένους Λαούς στην Αφρική, Λατινική Αμερική και Ασία.

Τα αδιέξοδα του εμφύλιου Πολέμου στην Συρία αποτελούν σήμερα αφορμή για μια αφετηρία για να κτισθεί μια σοβαρή και μακροπρόθεσμη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου και της Ρωσίας σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχει σημασία αν αυτό θα ξεκινήσει μετά την απογοήτευση που μας άφησαν προηγουμένως ή ότι επικεφαλής της Κύπρου ο Πρόεδρος μας προέρχεται από τη Δεξιά.

Η μικρή Κύπρος  χρειάζεται τη Ρωσία και η  μεγάλη Ρωσία χρειάζεται την Κύπρο.

Η δύναμη της Κύπρου για τη δικαίωση της είναι τα ψηφίσματα των ΗΕ. Περιμένουμε περισσότερα από τους Εταίρους μας στην ΕΕ, αλλά δυστυχώς είναι και μερικοί απ’ αυτούς που μας μπλοκάρουν για να εξυπηρετούν τα μεγάλα τους εμπορικά συμφέροντα με τη μεγάλη αγορά της Τουρκίας (Γερμανία) ή τις Βάσεις τους (Μ.Βρεττανία). Η Ελλάδα πάντα είναι δίπλα μας και ευχαριστούμε το Θεό, είναι όμως πολύ αδύνατη, δικοί μας καρχαρίες της ήπιαν το αίμα κι αυτοί που ξεκίνησαν σοβαρές προσπάθειες  με επικεφαλής τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, τους πολεμούν άγρια στο εσωτερικό μέτωπο.

Η Ρωσία παραμένει ακόμη το κρυφό χαρτί μας σε όλους τους τομείς προστασίας και ευημερίας της Κύπρου.
1.      Στο εθνικό μας θέμα μέσα από το ΣΑ των ΗΕ.
2.    Στις εγγυήσεις που χρειαζόμαστε για την ασφάλεια μας να μη πραγματοποιηθούν οι  φόβοι του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Α’ ότι η Τουρκία αποβλέπει μακροπρόθεσμα στην πλήρη κατάληψη της Κύπρου(γιατί διατηρεί δεκαπλάσιον στρατό, δεκαπλάσια τανκς και πολεμικά αεροπλάνα κι άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό που αν τον χρησιμοποιήσει μπορεί σε μερικές ώρες να καταλάβει ολόκληρη τη Κύπρο)
3.    Η Ρωσία είναι μιά από τις ισχυρότερες και μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, όχι μόνο με το δικό της εκτόπισμα, αλλά και με τη πολιτική και εμπορική συμμαχία που άρχισε να αναπτύσει με την ομάδα του γνωστού BRICS (Βραζιλία,Ρωσία,Ινδία,Κίνα,Νότιος Αφρική). Μιλούμε για τα μισό πληθυσμό της γής.

Σε ένα αξιόλογο άρθρο του στην ηλεκρονική πρώτη σελίδα της Καθημερινής Κύπρου ο γνωστός δημοσιογράφος  Νίκος Στέργιας που ζει στην Κωνσταντινούπολη θέτει το ερώτημα αν «Μπορεί  η Κύπρος να λύσει κάποια από τα προβλήματα του Πούτιν;» Η απάντηση του είναι αρνητική. Στη συνέχεια μάλιστα τονίζει ότι  «Η κυπριακή οικονομική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα στις ρωσοκυπριακές οικονομικές σχέσεις. Η στενή συνεργασία των δυο χωρών στο συγκεκριμένο πεδίο πλέον αποτελεί παρελθόν».

Η δική μου απάντηση μετά τα αδιέξοδα  που οδηγεί ο εμφύλιος στη Συρία, είναι διαφορετική. 

Τα αδιέξοδα που αναφέρει ο αγαπητός κ. Στέλγιας είναι ορατά. Στη πραγματικότητα όμως τώρα μπορεί να κτισθεί μια σοβαρή συνεργασία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ της μεγάλης Ρωσίας και της μικρής Κύπρου. Μας συμφέρει όλους. Οικονομική ανάπτυξη, Ασφάλεια και Ειρήνη στην περιοχή ( για παράδειγμα ένα εκατομμύριο ρώσοι τουρίστες που έρχονται φέτος στην Κύπρο δίνουν εργασία και χρήματα σε όλους μας).

Η Ρωσία και η Κύπρος θα γίνουν ισχυρότερες με τη συνεργασία τους, ταυτόχρονα όμως θα γίνει ισχυρότερη και η προοπτική να επικρατήσει η ασφάλεια, η ευημερία και η ειρήνη στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής που θα επηρεάσει σταδιακά και την ειρηνική λύση του «ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ» (φράση του Προέδρου Αναστασιάδη) που έφερε η «Αραβική Άνοιξη» (για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητας μαζεύθησαν στο Κάϊρον 33 εκατομμύρια σε διαδήλωση διαμαρτυρίας).Το πνεύμα της ειρήνης και της σύνεσης θα βοηθήσει να τελειώσουμε δίκαια και με το Παλαιστινιακό και το Κουρδικό με τη δημιουργία δύο νέων ανεξάρτητων Κρατών, του Παλαιστινιακού και του Κουρδικού, που η αποτυχία της Διεθνούς Κοινότητας στα δύο αυτά προβλήματα έχει δημιουργήσει και το φαινόμενο της τρομοκρατείας και της ανασφάλειας σε πολλές περιοχές του κόσμου που πληρώνουν αθώα θύματα για τις δικές μας αμαρτίες.

Οι Πρόεδροι της Ρωσίας και της Κύπρου, κ. Πούτιν και κ. Αναστασιάδης με τα Υπουργικά τους Συμβούλια και τους επιτελείς τους μπορούν να κτίσουν ένα γερόν μέλλον για όλους μας που η Ιστορία θα τους ευγνωμονεί.
Πηγή

Ο δρόμος των Αποστόλων Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η Εκκλησία μας αυτή τη Κυριακή τιμά τη μνήμη των Αγίων Αποστόλων για να μας προβάλει ορατά παραδείγματα αγιότητας που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να εισέλθουμε κι εμείς όπως κι αυτοί στην Βασιλεία των Ουρανών. Επειδή ακριβώς η διδασκαλία της Εκκλησίας μας στηρίζεται εδώ και δύο σχεδόν χιλιάδες χρόνια στην διδασκαλία των Αγίων Αποστόλων ονομάζεται Αποστολική Εκκλησία.

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι ήσαν οι πρώτοι Μαθητές του Χριστού, που αφού μαθήτευσαν κοντά του για τρία χρόνια, ακούγοντας τη διδασκαλία του Χριστού, βλέποντας τα θαύματα του Χριστού και βοηθώντας τους πονεμένους συνανθρώπους τους, αξιώθησαν την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος να καταστούν οι ίδιοι φορείς της Αποκαλύψεως του Θεού κι Απόστολοι του Ευαγγελικού Μηνύματος της εν Χριστώ σωτηρίας.

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι δεν ήσαν ούτε διάσημοι επιστήμονες, ούτε επιφανείς πολιτικοί άνδρες, ούτε πλούσιοι άνθρωποι, αλλά ούτε και αμαρτωλοί. 

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι ήσαν άνθρωποι απλοί, τίμιοι, γεμάτοι αγάπη για τους πονεμένους συνανθρώπους τους. 

Πάνω απ’ όλα όμως κορυφαίον χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ήταν η βαθιά τους πίστη στον Θεό. ΄Ησαν άνθρωποι ευσεβείς. ΄Ησαν άνθρωποι άκακοι, αθώοι που δεν μπορούσαν να σκεφθούν κακό για κανένα. ΄Ησαν άνθρωποι του Θεού. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους Μαθητές του Χριστού είχαν μαθητεύσει κοντά στην μεγάλη προφητική μορφή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος με τον ασκητικό του βίον και το κήρυγμα της μετανοίας τους προετοίμασε καταλλήλως να κληθούν εκ του Θεού και να γίνουν Μαθητές και Απόστολοι του Χριστού.

Αν ο πρώτος λόγος για να ακολουθήσουν οι ΄Αγιοι Απόστολοι τον Χριστόν ήταν η ευσέβεια τους κι η βαθεία τους πίστη στο Θεό, ο δεύτερος λόγος ήταν η αυταπάρνηση των πάντων για τον Χριστό. Πράγματι, άφησαν οικογένεια, πατρίδα, περιουσία, συγγενείς και φίλους για να ακολουθήσουν τον Χριστό. Η απόφαση των Αγίων Αποστόλων να γίνουν Μαθητές του Χριστού χαρακτηριζόταν από την έλλειψη κάθε είδους υστεροβουλίας και ιδιοτέλειας. Το κίνητρο τους ήταν η βαθιά τους πίστη κι η άδολη αγάπη τους για την σωτηρία της ανθρωπότητας. 

Οι περισσότεροι από εμάς σήμερα, πολλές φορές, συμπεριφερόμαστε όπως ο νεαρός πλούσιος του Ευαγγελίου, που μπροστά στη κλήση του Χριστού να γίνουμε Μαθητές Του, όπως οι ΄Αγιοι Απόστολοι, πουλώντας και μοιράζοντας τη περιουσία μας στους φτωχούς και τους άπορους, η στάση μας είναι να απομακρυνθούμε στενοχωρημένοι από αυτή τη κλήση του Θεού να γίνουμε Απόστολοι, γιατί ακόμη είμαστε γερά δεμένοι με τα υλικά και πρόσκαιρα πράγματα  του κόσμου τούτου.

Μερικοί θέλουν να τα έχουν καλά και στη γη και στον ουρανό. Στη γη θέλουν να μείνουν κολλημένοι στα υλικά τους αγαθά χωρίς να έχουν καμιά διάθεση να τα μοιρασθούν μ’ αυτούς που δεν έχουν και γενικά να στηρίξουν το σημαντικό, φιλανθρωπικό, κατηχητικό και Ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας.

Στον ουρανό νομίζουν ότι είναι ασφαλισμένοι πάλι, διότι δεν έχουν φονεύσει, δεν έχουν κλέψει, τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους και το Πάσχα και τα Χριστούγεννα εκκλησιάζονται. Απατούν όμως τους εαυτούς τους, διότι όπως φαίνεται μέσα από την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας για τη ζωή των Αγίων Αποστόλων στην σχετική σημερινή Αποστολική Περικοπή, από την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, δεν είναι αρκετό για κάποιον που θέλει να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών να αποφύγει να αμαρτήσει, αλλά τι προσπάθειες κάνει για να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που βασανίζουν και ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους του.

Αυτή η προσπάθεια, να ζεις για τον άλλον, έχει ένα κόστος. Υποφέρεις, πονάς, αδικείσαι, δέχεσαι επιθέσεις, κινδυνεύει η ζωή σου. Ζεις λίγο πολύ αυτά που γνώρισαν και έζησαν κι οι ΄Αγιοι Απόστολοι όπως αυτά περιγράφονται με γλαφυρότητα και πόνο από τον Απόστολον Παύλον στη σημερινή Αποστολική Περικοπή. 

Με την ίδια αγωνία ομιλεί κι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή, όπου ο θερισμός πολύς, μας λέει, και οι εργάτες ολίγοι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, αναμένουν με την αθωότητα τους ν’ ακούσουν το Λόγο του Θεού για να σωθούν κι όμως αυτοί που είναι έτοιμοι και προετοιμασμένοι μ’ αυτοθυσία και αγάπη να επιτελέσουν αυτό το σημαντικό Αποστολικό έργον είναι ολίγοι.

΄Οπως λοιπόν και τότε στα χρόνια του Χριστού οι εργάτες του Ευαγγελίου ήσαν ολίγοι όσοι και οι ΄Αγιοι Απόστολοι κι ο κόσμος πολύς που ανέμενε το Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας, έτσι και σήμερα παντού υπάρχουν άνθρωποι που αναμένουν να ακούσουν το Λόγο του Θεού κι όμως αδυνατούμε γιατί μας λείπουν οι φωτισμένοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να τα αφήσουν όλα, να αφήσουν τη καλοπέραση που ζουν, να γίνουν Απόστολοι, να σωθεί η Ανθρωπότητα.

Αν είναι όμως δύσκολο αυτό από τους πολλούς, όπως τότε στα χρόνια του Χριστού, ας σταματήσουν τουλάχιστον μερικοί να μάχονται κατά των σύγχρονων Αποστόλων της εποχής μας που έχουν κληθεί από το Θεό για τον ευαγγελισμό των ανθρώπων, γιατί δεν αντιμάχονται απλώς τους τίμιους εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά το έργον του Θεού για τον ευαγγελισμόν του κόσμου.

Το Πατριαρχείον μας, οι Μητροπόλεις μας, οι επισκοπές μας και η κάθε ενορία μας με επικεφαλής τον Μακαριώτατον Πατριάρχην μας, τους Μητροπολίτες μας, τους Επισκόπους μας και τους υπόλοιπους κληρικούς μας με την συνεργασία των ευσεβών πρωτοπόρων λαϊκών που στηρίζουν «πολυμερώς και πολυτρόπως», ηθικά και υλικά το έργον της Εκκλησίας μας. Προχωρούμε την ιστορική μας πορείαν των δύο χιλιάδων ετών και κατά την τρίτη χιλιετηρίδα ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Αποστόλων της Εκκλησίας μας, μεταφέροντας το Ευαγγελικό Μήνυμα της σωτηρίας σε όλες τις φυλές της γης, συμμετέχοντας με τις προσευχές μας και τα έργα μας στα κοινωνικά προβλήματα των συνανθρώπων μας.

Η Αποστολική ταυτότητα της Εκκλησίας μας διασώζεται όταν ακολουθούμε καθημερινά το παράδειγμα της ζωής των Αγίων Αποστόλων.  

Η εορτή της Πεντηκοστής Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Aυτή τη Κυριακή η  Εκκλησία μας εορτάζει τα Γενέθλιά της με την έννοια ότι κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα ημέρες μετά το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα "εν είδει Πυρίνων γλωσσών" φωτίζει τους Μαθητές του Χριστού για να αρχίσουν δημόσια το Αποστολικό έργο του Ευαγγελισμού της Ανθρωπότητας.

Το ιερό έργο της προετοιμασίας των αγίων Αποστόλων άρχισε με την επαφή τους με την άγια προφητική μορφή του Ιωάννου του Προδρόμου που προετοίμασε την οδό του Κυρίου και συνεχίσθηκε για τρία χρόνια από την μαθητεία τους κοντά στο Χριστό, όσο δηλαδή διέρκεσε και το απολυτρωτικό του έργο μέσα στην Ιστορία με τη μορφή που μας το διασώζει η Καινή Διαθήκη.

Η διδασκαλία του Ιησού, τα θαύματά του, η Σταύρωσή του και η Ανάστασή του στάθησαν σημαντικά στάδια της προετοιμασίας των Μαθητών για να καταστούν Απόστολοι της Εκκλησίας. Η ολοκλήρωση όμως της  προετοιμασίας τους πραγματοποιείται κατά την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Άλλωστε γνωρίζουμε από πολλές αναφορές στην Καινή Διαθήκη τις ανθρώπινες αδυναμίες και ελλείψεις των Μαθητών του Χριστού πριν την ημέρα της Πεντηκοστής. Στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου νέου οι Μαθητές του Χριστού αδυνατούν να κάνουν ο,τιδήποτε να βοηθήσουν τον πονεμένο πατέρα. Στο διάλογο του Ιησού με την μητέρα του Ιωάννη και του Ιακώβου, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά την προτροπή των ιδίων, ζητούν πρωτοκαθεδρίες στην Βασιλεία των Ουρανών. Το ίδιο βλέπουμε την ολιγοπιστία του Πέτρου να αδυνατεί να περπατήσει πάνω στα νερά όπως ο Διδάσκαλός του, ή ακόμη την τριπλή άρνηση του προς τον Χριστόν όπου "έκλαυσε πικρώς πριν αλέκτωρ φωνίσει τρείς". Η απιστία του Θωμά και τόσες άλλες αναφορές στη Καινή Διαθήκη αποδεικνύουν ότι οι Μαθητές του Χριστού για να τελειωθούν ώς Απόστολοι του Χριστού εχρειάζοντο ακόμη κάτι πολύ σημαντικό και μοναδικό στη ζωή τους. Ήταν το άγιο Πνεύμα που σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιησού κατά την ημέρα της Αναλήψεως του, 40 ημέρες μετά από την Ανάστασή του, θα ερχόταν την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή του για να τους φωτίσει και να τους οδηγήσει προς "πάσαν την Αλήθειαν".

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Αποκάλυψη του Θεού στο κόσμο πραγματοποιείται μέσα από τρία ιστορικά στάδια.

Στο πρώτο στάδιο η Αγία Τριάδα γνωστοποιεί τον εαυτό της στη ζωή του ανθρώπου διά του Πατρός μέσα από τη Δημιουργία, την πρώτη εντολή του Παραδείσου, τη Διαθήκη ή Συμφωνία με τους πρωτοπλάστους, το Νώε, τον Αβραάμ και τον λαό του Ισραήλ, είτε με τη προσωπική του επαφή κι επικοινωνία, είτε μέσα από τους Αγγέλους του και τους Προφήτες. Το πρώτο ιστορικό στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού στο κόσμο διασώζεται μέσα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Το πρώτο στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού απόβλεπε στη προετοιμασία των ανθρώπων να κατανοήσουν και να αποδεχθούν τον Ιησού Χριστόν ως τον Αληθινό Θεό και Σωτήρα μας.

Το δεύτερο στάδιο της Αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος στο κόσμο πραγματοποιείται διά της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, διά του Απολυτρωτικού του έργου, διά της Σταυρώσεως του, της Αναστάσεως του και της Αναλήψεως του. Το δεύτερο στάδιο  περιγράφεται και διασώζεται μέσα από τα Βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Το τρίτο στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού στο κόσμο εγκαινιάζεται την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος, που θεωρείται κι η Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας. Το στάδιο αυτό διαρκεί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού για τη τελική μας Κρίση.

Έτσι ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ τονίζει ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η απόκτηση του αγίου Πνεύματος. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με τη πίστη μας στη Μοναδικότητα της Θεότητας του Χριστού. Με την υπακοή μας στις θείες του Εντολές. Με τη μετάνοια μας και την άξια συμμετοχή μας στη Μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζοντας με κάθε τρόπο το κατηχητικό, το φιλανθρωπικό και το ιεραποστολικό της έργο.

Το τρίτο στάδιον της Αποκαλύψεως του Θεού διασώζεται μέσα από την Παράδοση της Εκκλησίας μας όπως αυτή μαρτυρείται σε βιβλία της Καινής Διαθήκης και κυρίως στις Πράξεις των Αποστόλων, στις αποφάσεις των τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και στα συγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας μας. 

Εγγυητής, ερμηνευτής και προστάτης της διδασκαλίας της Εκκλησίας μας είναι η ίδια η Εκκλησία μας διά των αρμοδίων οργάνων της, την Ιερά της Σύνοδο και τους εκπροσώπους της όπως είναι οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών μας και οι Επίσκοποί μας κι όσοι διακονούν την Εκκλησία μας με την πνευματική και ποιμαντική καθοδήγηση του τοπικού μας Επισκόπου.

Την Αγία Γραφή την χρησιμοποιούν και οι αιρετικοί και οι σχησματικοί. Γι' αυτό η Αγία Γραφή κατανοείται πάντοτε όπως την ερμηνεύει η Εκκλησία μας διά των Αποστόλων, των διαδόχων τους, όπως είναι ο Πατριάρχης μας, διά των Συνόδων, όπως είναι η Σύνοδος του Πατριαρχείου μας, διά των Πατέρων της Εκκλησίας μας όπως είναι οι άγιοι μας, διά των Επισκόπων μας όπως είναι ο Μητροπολίτης μας και διά των κληρικών και λαϊκών που έχουν την πνευματική και ποιμαντική καθοδήγηση και πνευματική άδειαν του τοπικού μας Επισκόπου.

Επιπλέον η κατανόηση της Καινής Διαθήκης,  όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, προϋποθέτει την άριστη κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης. Μερικοί αγνοώντας τις παρατηρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας μας αρχίζουν να διαβάζουν την αγία Γραφή από το βιβλίον της Αποκαλύψεως, που είναι το τελευταίο, χωρίς να προηγηθεί η μελέτη και η ανάλυση των προηγούμενων βιβλίων της. Έτσι δεν καταλαμβαίνουν τίποτα πέραν από τις συγχυσμένες ιδέες που δημιουργούν στους εαυτούς τους και στους συνομιλητές τους με αποτέλεσμα να παραμένουν αδιάφοροι στο Λόγο του Θεού με προβληματική συμπεριφορά προς τη Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Για να ξεπερασθούν αυτές οι αχρείαστες ταλαιπωρίες των πιστών καλό είναι να παρακολουθούμε όλοι μας τους κύκλους της Αγίας Γραφής που οργανώνει η Μητρόπολη μας. Οι κύκλοι της Αγίας Γραφής είναι για όλους μας, δεν είναι μόνο για τις γυναίκες και μάλιστα για τις ηλικιωμένες.

Για τα παιδιά μας φυσικά λειτουργούν κάθε Κυριακή και τα Κατηχητικά μας Σχολεία. 

Σήμερα λοιπόν που εορτάζουμε την Γενέθλιον ημέρα της Εκκλησίας μας, την εορτή της Πεντηκοστής, ας συνηδειτοποιήσουμε την δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο κι ας προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας με την ταπείνωση και την υπακοή στο θέλημα του Θεού κάνοντας το καλύτερο για μας και τα παιδιά μας. Ας αφήσουμε την αγάπη να πλημμυρίσει στις καρδιές μας για να κυριαρχήσει παντού η δικαιοσύνη και η ειρήνη. Ας αφήσουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που δεχθήκαμε κατά την βάπτιση μας και μέσα από τη συμμετοχή μας στα υπόλοιπα μυστήρια της Εκκλησίας μας να βασιλέψουν μέσα στη ζωή μας για να ζήσουμε μέσα σε ένα καλύτερο κόσμο με λιγότερο πόνο και περισσότερη χαρά. Ας αφήσουμε λοιπόν το φώς της Πεντηκοστής να μας καθοδηγεί στον καθημερινό αγώνα της ζωής. Τότε μπορούμε κι εμείς να μιμηθούμε τους αγίους Αποστόλους πορευόμενοι την οδό της εν Χριστώ σωτηρίας. 

Κυριακή του Τυφλού ΟΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Στη  Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής  η Εκκλησία μας αναφέρεται σε 

ένα από τα σημαντικά θαύματα του Ιησού Χριστού, στη θεραπεία του 

εκ Γενετής τυφλού. 

Το γεγονός μάλιστα ότι ο Χριστός από πηλόν δημιουργεί νέον οφθαλμόν

 στον ταλαιπωρημένο τυφλό αποδεικνύει τη πίστη της Εκκλησίας μας για 

τη Θεότητα του Χριστού και μάλιστα ότι ο Θεός – Πατέρας δημιούργησε τα 

πάντα διά του Υιού του.

Πολλά είναι τα αξιόλογα στοιχεία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής. 

Πέραν από τη σημασία της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής για την Θεότητα

 του Χριστού που ήρθε στο κόσμο για να μας σώσει από την αμαρτία και 

το θάνατο, αξίζει να σταθούμε σε δύο στοιχεία που έχουν σχέση με την

 εποχή μας και μάλιστα με την αδιαφορία και την ανευθυνότητα που 

συναντούμε μερικές φορές στους ανθρώπους που αναμένουμε να

 προστατεύουν ηθικά τα παιδιά και την ευρύτερη κοινωνία.

Οι άνθρωποι αυτοί που θα αναφερθούμε είναι οι γονείς και οι άνθρωποι

 της Εκκλησίας. 

Χωρίς να σημαίνει ότι πάντοτε όλοι οι γονείς κι όλοι οι 

 άνθρωποι της Εκκλησίας συμπεριφέρονται όπως τους 

σημερινούς γονείς και τους Φαρισσαίους της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής,

 υπάρχουν και περιπτώσεις όμως που δεν διαφέρουν απ’ αυτούς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τους γονείς του εκ γενετής τυφλού αντί να δοξάζουν

 και να ευχαριστούν τον Θεό για τη θεραπεία του υιού τους, φοβούμενοι τις

 συνέπειες να ομιλήσουν με θάρρος για την αλήθεια του θαύματος του Χριστού,

 αρνούνται επίμονα για να μη διωχθούν από την Συναγωγή. 

Στη πραγματικότητα στη διαγωγή των γονέων του τυφλού της 

 Ευαγγελικής Περικοπής βλέπουμε ανάγλυφες τις εκδηλώσεις

 ενός απαράδεκτου καιροσκοπισμού, που θυσιάζει την αλήθεια στη 

πρόσκαιρη σκοπιμότητα με μια συμπεριφορά που ευχαριστεί τους 

ισχυρούς του κόσμου τούτου.

Όταν ο εκ γενετής τυφλός, με το θαύμα του Ιησού Χριστού,

 άνοιξε τα μάτια του κι αντίκρυσε το φως της ημέρας, με τη θαυματουργική

 ενέργεια του Θεού έγινε ο καλύτερος μάρτυρας της Θεότητας του Χριστού.

 Γνωρίζοντας καλά ο ίδιος την άσχημη κατάσταση που βρισκόταν προηγουμένως,

 εκτίμησε ιδιαίτερα το δώρο του Θεού, δηλαδή την υγεία του, την θαυματουργική

 θεραπεία του.

Γι’ αυτό χωρίς να φοβάται καθόλου τις απειλές των πανίσχυρων Φαρισσαίων,

 όχι μόνο τους είπε με θάρρος την αλήθεια για το πρόσωπο του Χριστού, 

αλλά ειρωνεύθηκε και την απιστία τους και την κακία τους που απόβλεπαν

 στην απόρριψη του θαύματος του Ιησού Χριστού. Αντίθετα όμως με τον θεραπευθέντα 

τυφλό, οι γονείς του ενώ γνώριζαν όσο και εκείνος την αθεράπευτη κατάσταση των

ματιών του, είδαν το θαύμα του Χριστού με κριτήριο το προσωρινό ατομικό

 τους συμφέρον. 

Μπροστά στο φόβο του διωγμού των Φαρισσαίων έλεγαν πως δεν γνωρίζουν

 τίποτα για το μεγαλείο του θαύματος της θεραπείας του παιδιού τους. 

Πίστευαν περισσότερο στη δύναμη της κακίας των αμαρτωλών ανθρώπων 

παρά στη δύναμη του φιλεύσπλαχνου Θεού.

Αυτή είναι δυστυχώς η συμπεριφορά των καιροσκόπων.

 Η κάθε εποχή έχει τους καιροσκόπους της που δημιουργούν με την παρουσία 

τους τα κοινωνικά προβλήματα που μας περιβάλλουν και μας κάνουν

 να υποφέρουμε. 

Οι καιροσκόποι ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους απέναντι σε πρόσωπα και 

γεγονότα όχι με κριτήριο την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, αλλά με κριτήριο μια 

υστερόβουλη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί κάποιο μικρό ελεεινό συμφέρον 

σε βάρος του κοινού καλού. 

Οι καιροσκόποι κάνουν και λένε όχι ότι βοηθά την ευρύτερη κοινωνία, 

αλλά ότι τους εξυπηρετεί τους ίδιους ως άτομα σε βάρος των πολλών.

 Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετούν δουλικά τους ανθρώπους

 της εξουσίας και να αδιαφορούν για τον ευαγγελικό λόγο της αγάπης 

και της δικαιοσύνης του Θεού. Για τους καιροσκόπους εκείνο που μετράει 

μέσα τους δεν είναι η αλήθεια και το δίκαιο, αλλά ο ατομισμός, δηλαδή 

ο εγωϊσμός και η ιδιοτέλεια, η εξυπηρέτηση δηλαδή ατομικών 

μικροσυμφερόντων που οδηγούν σε κοινωνικές αδικίες. 

Για το συμφέρον τους οι καιροσκόποι είναι έτοιμοι να ποδοπατήσουν 

και την ηθική και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αρκεί να μη θιγούν 

οι ίδιοι ή να έχουν στα σίγουρα εκ των προτέρων κάποια εξασφαλισμένα 

παράνομα οφέλη, όπως αυτοί που μπροστά στο μεγάλο και εύκολο κέρδος

 δέχονται να αγοράζουν φτηνά προϊόντα από κλοπές και μια μέρα από την

 πλεονεξία τους να κερδίσουν περισσότερα χάνουν ακόμη και τη ζωή τους.

Οι καιροσκόποι δεν στερούνται μόνο καλού χαρακτήρος. Συμπεριφέρονται 

συμφεροντολογικά επειδή προηγείται μέσα τους μια διαστροφή. 

Οι θετικές δυνάμεις της συνειδήσεως τους, που έχουν ως δημιουργήματα 

κατ’ εικόνα Θεού, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, νεκρώνονται και γίνονται

 έτσι πωρωμένες συνειδήσεις. Χωρίς να υπολογίζουν καμιά ηθική, 

γίνονται ανήθικοι, συνθηκολογούν με την κακοήθεια σκοτώνοντας 

αλύπητα και τη δική τους αξιοπρέπεια και των συνανθρώπων τους. 

Έτσι μετατρέπονται μέσα στη κοινωνία μας σε αρρωστημένα κύτταρα

 που με τις αμαρτίες τους και τις αδικίες τους διαταράσσουν την ηθική τάξη

 που χρειάζεται μια κοινωνία για να ευημερεί, όπως συμβαίνει σήμερα σε  

 πολλές χώρες του κόσμου, με την αύξηση της εγκληματικότητας 

και το μη σεβασμό της ζωής ως δώρο Θεού, ως επίσης και τη βάρβαρη 

λεηλασία της προσωπικής  περιουσίας. Αυτή την λανθασμένη τακτική 

οι άγιοι της Εκκλησίας μας την καταδικάζουν γιατί μας απομακρύνει από 

την αδιάκριτη εφαρμογή της αγάπης του Θεού, μας χωρίζει από το Θεό

 και μας κρατεί μακρυά από την εν Χριστώ σωτηρία μας.

 Η ζωή του χριστιανού εκφράζεται ως μαρτύριο και ως μαρτυρία χριστιανικής

 ζωής που διακονεί την αλήθεια, την αγάπη και τη δικαιοσύνη. 

Η μορφή εκείνη της φαινομενικής ειρήνης και της πρόσκαιρης ασφάλειας

 που επιτυγχάνεται σε βάρος της δικαιοσύνης και της αλήθειας και το σεβασμό

 των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, με την επικράτηση της 

κοινωνικής αδικίας και του μίσους δεν έχει καμιά αξία. 

Είναι μια πορεία απειλής αφανισμού, γιατί στην πραγματικότητα αυτή η

 άδικη κατάσταση δεν είναι πραγματική ειρηνική συνύπαρξη, 

αλλά μια απαράδεκτη κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου

 από τον συνάνθρωπό του που στηρίζεται στην αδικία των αδυνάτων

 και στην ανοχή και την αδιαφορία των ισχυρών.

Τα ίχνη των καιροσκόπων γονέων του τυφλού, δυστυχώς τα ακολουθούν

 και σήμερα πολλοί σύγχρονοι γονείς. 

Μπορούμε να το διαπιστώσουμε μέσα από τους ανθρώπους 

που συναντούμε καθημερινά.

Πολλοί από εμάς εξακριβώνουμε έγκαιρα κατά που φυσάει ο άνεμος

 και ανάλογα κάνουμε στροφές επιδέξιες και υποκλινόμαστε μπροστά 

στους ισχυρούς, χρησιμοποιώντας την ευχάριστη και υπερβολική

 κολακεία και τη συκοφαντία, αρκεί να γίνουμε ευχάριστοι, 

να εξασφαλίσουμε κάποια οφέλη και να καλοπερνούμε. 

Κι όταν αλλάξουν τα πράγματα κι η οικονομική δύναμη μετακινηθεί σ’ αλλους, 

τότε οι καιροσκόποι θα σπεύσουν αμέσως να προσαρμοσθούν 

πρώτοι με τη νέα πραγματικότητα όπως τους χαμολαίοντες που

 αλλάζουν συνέχεια χρώματα. 

Γι’ αυτό το λόγο για να περιορισθούν τα κοινωνικά προβλήματα της

 εποχής μας έχουμε ανάγκη από υπεύθυνους χριστιανούς γονείς με

 ηθικές αρχές που να είναι αποφασισμένοι να λένε όχι στις ηθικές 

παρεκτροπές και να στηρίζουν και να ενθαρρύνουν ο,τιδήποτε είναι

 καλό και μας ωφελεί όλους μας, κι ιδιαίτερα την ενίσχυση του θεσμού

 του Χριστιανικού γάμου και της οικογένειας με την μη ανοχή των 

παράνομων δεσμών και των εξωσυζυγικών σχέσεων.

 Χρειαζόμαστε υπεύθυνους γονείς που δεν θυσιάζουν στο βωμό των

 μικρών συμφερόντων τους την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. 

Χρειαζόμαστε γονείς που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, 

που με αξιοπρέπεια και γενναιότητα έχουν την καλή διάθεση να

 θυσιασθούν για την αλήθεια και το δίκαιο. 

Σήμερα έχουμε ανάγκη από γονείς αγίους που με 

αγάπη, 

καλωσύνη, 

κατανόηση, 

υπομονή, ηρεμία και

 τρυφερότητα 

θα βοηθήσουν τα ανήσυχα και ταραγμένα παιδιά της εποχής μας.

 Μόνο έτσι θα περιορισθούν οι καιροσκόποι της εποχής μας που

 μετατρέπονται σε αρνητικά στοιχεία που προσπαθούν 

συνέχεια να ναρκοθετούν την ειρηνική πορεία των τίμιων ανθρώπων.

Μερικές φορές όμως τον δρόμο των τιμίων ανθρώπων τον

 ναρκοθετούν και οι κάθε είδους Φαρισσαίοι, όπως οι 

Φαρισσαίοι της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που προσπαθούν 

να δημιουργήσουν προβλήματα στο έργο του Χριστού. 

Αυτοί δηλαδή που έπρεπε να βοηθήσουν τον Χριστό τον 

υποθάλπτουν και τον πολεμούν. 

Είναι πράγματι μεγάλη ειρωνεία όταν αυτοί που υποτίθεται

 ότι εκπροσωπούν θεσμούς και αξίες να είναι οι καταστροφείς

 της ηθικής τάξεως. 

Έτσι όπως οι Φαρισσαίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να

 απορρίψουν το θαύμα που έκανε ο Χριστός στον εκ γενετής τυφλό, 

βλέπουμε καμιά φορά ανθρώπους δήθεν της Εκκλησίας να δημιουργούν

 τεράστια προβλήματα στο σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας μας ή ακόμη

 να κακολογούν και να υποθάλπτουν το έργο των κληρικών μας. 

Αντί να βοηθήσουν συκοφαντούν. 

Αντί να συνεργασθούν διαιρούν. 

Αντί να στηρίξουν το έργο της Εκκλησίας μας το πολεμούν.

Τα πυρά των Φαρισσαίων εκτοξεύονται στο τυφλό, στην ουσία όμως αποβλέπουν

 να κτυπήσουν τη θεότητα του Χριστού, να απορρίψουν δηλαδή τη θεότητα του

 Χριστού, να συσκοτίσουν την αλήθεια. Την κακία τους την εκφράζουν με δύο τρόπους,

 με τη βία προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν και με την ειρωνεία 

να τον εξευτελίσουν.

 Και οι δύο τρόποι είναι γνωστοί μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας,

 γιατί πάντοτε χρησιμοποιούνται από αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν 

την Πρόδρομο για να μη τους ελέγχει.

 Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κι οι κάθε είδους δικτάτορες για να επικρατούν 

χρησιμοποιούν πάντοτε τη βία. 

Η ειρωνεία πάλι, που χρησιμοποιούν οι κάθε είδους Φαρισσαίοι, 

είναι ένας ακόμη τρόπος για να εκμηδενίσουν την αλήθεια και τους ανθρώπους

 που αγωνίζονται γι’ αυτή. 

Συνήθως οι αμαρτωλοί άνθρωποι αυτό που βλέπουν να βρίσκεται ψηλά το

 χλευάζουν για να αισθάνονται οι ίδιοι καλά με τη πτώση που ζούν. 

Έτσι οι φαύλοι και οι ανώμαλοι ειρωνεύονται τους αγνούς, 

οι δυνατοί τους αδύνατους, 

οι δήθεν σπουδασμένοι και μορφωμένοι τους αγράμματους, 

που στη πραγματικότητα μπορεί να είναι κι στυλοβάτες

 της κοινωνίας μας.

Στην εποχή μας οι φανταμελιστές, οι φανατικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι

 χρησιμοποιούν περισσότερο τη βία κι οι σύγχρονοι άνθρωποι της 

Δυτικής κοινωνίας την ειρωνεία.

 Κι οι δυο κατηγορίες όμως έχουν ως κοινό τους σημείο το πόλεμο κατά της 

αλήθειας και της αγάπης, και γι’ αυτό γίνονται εχθροί του Χριστού. 

Τα αποτελέσματα της βίας και της ειρωνείας προσωρινά φαίνονται 

να κυριαρχούν και να εντυπωσιάζουν.

 Στο τέλος όμως αποκαλύπτονται και εξευτελίζονται όπως οι Φαρισσαίοι

 από τον αδύνατο και άσημο εκ γενετής τυφλό.

 Όποιος θέλει να σβύσει το φως της αλήθειας σβύνει ο ίδιος. 

Αυτή είναι η κατάληξη όσων αντιστρατεύονται στο έργο του Χριστού, 

γιατί στην πραγματικότητα αντιστρατεύονται στο έργο της σωτηρίας

 του ανθρώπου ταυτίζοντας την έννοια της ελευθερίας με

 τη κατάσταση της ασυδοσίας. 

Στηρίζονται σε ένα νομικισμό που διασώζει τους τύπους

 και σκοτώνει τη ζωή και τη πρόοδο.

Έτσι οι Φαρισσαίοι κατηγόρησαν το Χριστό ότι με το θαύμα κατέλυσε

 την αργία του Σαββάτου. 

Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι το Σάββατο εγένετο διά τον

 άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. 

Ο φθόνος, η ζήλια και η προκατάληψη δεν τους αφήνουν να αναγνωρίσουν

 το Δημιουργό του θαύματος. 

Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να μείνουν πάντα στα πυκνά σκοτάδια της

 απιστίας και της κακίας.

 Αντί να πιστέψουν, να μετανοήσουν, να ευχαριστήσουν το Θεό, 

που εδώρησε το φώς σ’ ένα δυστυχισμένο τυφλό συνάνθρωπό τους, 

έμειναν τυφλοί, σκληροί και αμετανόητοι. 

Έτσι το επόμενο βήμα τους ήταν να προχωρήσουν αδίστακτα στη 

καταδίκη και στη Σταύρωσι του Χριστού.

Αδίστακτοι συκοφάντες όπως οι Φαρισσαίοι υπάρχουν και στην εποχή μας, 

ανάμεσά μας. 

Είναι οι άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά που ζούν για να κάνουν το κακό.

 Η γλώσσα τους κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο που όταν εκτοξευθεί δολοφονεί

 υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, γκρεμίζει έργα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, 

γιατί αυτός που συκοφαντεί συνήθως 

φθονεί την αρετή και μισά την αλήθεια. 

Όταν δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα, με σατανική επιδεξιότητα

 τη διαστρέφει και με ασφάλεια θέτει εκτός μάχης εκείνον που εναντίον 

του κατευθύνει τα βέλη του, διαδίδοντας σε βάρος του ψεύτικες πληροφορίες, 

δηλαδή συκοφαντίες. 

Πολλές φορές δεν χρειάζεται κάν να ανοίξει το στόμα του. 

Ένας μορφασμός, μια χειρονομία, ένα γεμάτο υπονοούμενα

 χαμόγελο, ένα ειρωνικό ανασήκωμα των ώμων, είναι αρκετά για ν

α βάλει ερωτηματικό στην υπόληψη αυτού που θέλει να καταστρέψει.

Ας προσέξουμε λοιπόν κι ας προσπαθούμε να αποφεύγουμε τη τακτική 

των παλιών και των σύγχρονων φαρισσαίων. 

Ας κρατήσουμε τον εαυτό μας μακρυά από τη φοβερή μάστιγα της συκοφαντίας, 

αν θέλουμε να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας και την ελπίδα μας να εισέλθουμε

 στο Παράδεισο.

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μετά τη πτώση του πρώτου 

ανθρώπου με το προπατορικό αμάρτημα η ροπή προς την αμαρτία υπάρχει

 στο καθένα μας, κι ότι αναμάρτητος είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. 

Γι’ αυτό λίγο-πολύ ο κάθε άνθρωπος πέφτει στην αμαρτία.

 Το έργο του Χριστού είναι να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας.

 Αυτό το έργο αγαπητοί μου συνεχίζει να επιτελείται στο χώρο της

 Εκκλησίας που αποτελεί κατά τον απόστολο των Εθνών 

σοφό Παύλο «Σώμα Χριστού».

Γι’ αυτό ας ευχηθούμε το θαύμα που άνοιξε τα μάτια του εκ γενετής τυφλού

 να ανοίξει και τα δικά μας μάτια για να οδηγηθούμε στην μετάνοια με την πορεία

 μας στο ιερό μυστήριο της Εξομολογήσεως που θα εκφρασθεί έμπρακτα 

με τον αξιολογικό μας προσανατολισμό στην καθημερινή μας ζωή. 

Έτσι η τύφλωση μας σταματά όταν ζούμε μυστηριακά μέσα στη λειτουργική

 ζωή της Εκκλησίας μας. 

Το μεγαλείον της Εκκλησίας  μας είναι ότι με θαυματουργικό τρόπο κατάφερε

 για δυό σχεδόν χιλιάδες χρόνια να μας προσφέρει αυτή την πραγματικότητα της 

λειτουργικής ζωής που ανοίγει για όσους ζούν σύμφωνα με τις Θείες Εντολές 

του Χριστού την θύρα του Παραδείσου.