Οι Νεοπαγανιστές και ο Απόστολος Παύλος. Πρωτ. Βασιλείου Γεωργοπούλου

πηγή

Οι Νεοπαγανιστές και ο Απόστολος Παύλος

 Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Βασικό στοιχείο στις διάφορες νεοπαγανιστικές  ομάδες αποτελεί η εμπαθής, απαξιωτική, φανατισμένη και μέχρις ακροτήτων τοποθέτησή τους, απέναντι στο πρόσωπο του Κυρίου, των Προφητών, των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ο κατ’ εξοχήν όμως Απόστολος, για τον οποίο εκφρά ζονται με απίστευτη εμπάθεια και φανατισμό είναι ο απ. Παύλος, εναντίον του σεπτού πρόσωπου του οποίου επιστρατεύονται κάθε είδους φαντασιοκοπήματα, τα οποία κινούνται μεταξύ φανατισμένης εμπάθειας και κακοποίησης των ιστορικών δεδομένων, και φθάνουν μέχρι ιδεοληψίας.

Στην συνέχεια θα παραθέσουμε, ενδεικτικώς, μερικούς μόνο, νεοπαγανιστικούς ισχυρισμούς για τον απ. Παύλο και θα τους σχολιάσουμε με συντομία, για να γίνει αντιληπτό, κατά τρόπο σαφή, το μίσος των σύγχρονων νεοπαγανιστών εναντίον του προσώπου και του έργου του απ. Παύλου.
Στους ανιστόρητους και δυσφημιστικούς ισχυρισμούς των σύγχρονων “αρχαιολατρών”  κατά του απ. Παύλου εντάσσεται και η προσπάθεια ορισμένων εξ αυτών να συσχετίσουν το πρόσωπο του Αποστόλου με το κάψιμο της Ρώμης στα χρόνια του Νέρωνα.

Υιοθετούν κατά τρόπο αβασάνιστο τις συκοφαντικές κατηγορίες του σχιζοφρενούς και διεφθαρμένου Νέρωνος εναντίον των πρώτων χριστιανών για την τρομακτική πυρκαγιά της 19-7-64 μ.Χ. που κατέκαυσε το μεγαλύτερο μέρος της αρχαίας Ρώμης, στην προσπάθεια του να αποφύγει την οργή του ρωμαϊκού λαού να ξεσπάσει εναντίον του. Ο απ. Παύλος και οι χριστιανοί παρουσιάζονται από τους νεοπαγανιστές ως οι εμπρηστές της Ρώμης.

Κατασκευάζοντας κυριολεκτικώς ανύπαρκτα περιστατικά ένας πρώτος ισχυρισμός τους είναι ότι ο Απ.Παύλος συσχετίζεται με τη συνωμοσία των Σενέκα–Πίσωνος. Ο εν λόγω νεοπαγανιστικός ισχυρισμός είναι κυριολεκτικώς ψευδής. Είναι αποκύημα φαντασίας. Καμμία απολύτως ιστορική πηγή δεν αναφέρει συμμετοχή του Παύλου στην συνωμοσία εναντίον του Νέρωνα που είχε οργανωθεί από τον Γάϊο Καλπούρνιο Πίσωνα και αποκαλύφθηκε το 65 μ.Χ.

Στα ίδια πλαίσια επικαλούνται και την λεγόμενη αλληλογραφία Παύλου–Σενέκα. Από όλους όμως τους ειδικούς η εν λόγω αλληλογραφία θεωρείται ως ένα σώμα επιστολών που γράφτηκαν τον 4ον μ.Χ αι. και  γι’ αυτό χαρακτηρίζεται από το σύνολο των ειδικών ως απόκρυφη ή πλαστή ή ψευδεπίγραφη[1]. Ψευδεπίγραφα κείμενα του 4ου μ.Χ αιώνος προσάγονται ως αυθεντικές δήθεν μαρτυρίες – αποδείξεις απίθανων ισχυρισμών.

Απένταντι όμως στην νεοπαγανιστική προπαγάνδα βρίσκονται τα αληθινά γεγονότα. Είναι οι ιστορικές μαρτυρίες. Η πρώτη είναι η μαρτυρία του ιστορικού Τάκιτου που την αναφέρει ο Τάκιτος στο έργο του Χρονικά (Αnnales).

Είναι αναφορά στη διαδεδομένη γνώμη μεταξύ των κατοίκων της Ρώμης ότι  ο εμπρηστής ήταν ο Νέρωνας. Και συνεχίζει ο Τάκιτος, ότι για να καταπνίξει αυτή τη γνώμη ο Νέρωνας κατηγόρησε ως εμπρηστές  τους χριστιανούς[2], δηλαδή τους συκοφάντησε.

Τα αληθινά όμως γεγονότα που αποδεικνύουν, ότι αποτελεί το λιγότερο συκοφαντία οποιαδήποτε συσχέτιση του Παύλου και των χριστιανών με τον εμπρησμό τα παραθέτει ο Σουητώνιος.  Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σουητώνιος τα εξής: «Πράγματι με πρόσχημα ότι τον σοκάριζε  η ασχήμια των παλιών οικοδομημάτων, η στενότητα και το στρίμωγμα του πλήθους στους δρόμους, έβαλε φωτιά και έκαψε τη Ρώμη. Και, παρόλο που πολλοί συγκλητικοί είδαν μέσα στις ιδιοκτησίες τους δούλους των ανακτόρων του Νέρωνα με τους δαυλούς στο χέρι, δεν τόλμησαν να τους πιάσουν»[3].

Οι νεοπαγανιστικοί ισχυρισμοί που παραθέσαμε σχετικά με το πρόσωπο του απ. Παύλου είναι απόδειξη του τρόπου σκέψης τους και του φανατισμού τους. Επιπλέον, είναι μία ανιστόριτη επιχειρηματολογία αλλά και αποδεικτικό στοιχείο ενός δράματος. Και το δράμα αυτό δεν τίποτα άλλο, από την ψευδαίσθηση που έχουν, ότι η πραγματική  ιστορία είναι οι φαντασιώσεις τους.

Υποσημειώσεις:

[1] Βλ. εκτενώς Al. Fürst – Th.Fuhrer- F.Siegert- P.Walter, Der apokryphe Briefwechsel zwischen Seneca und Paulus, (Scripta Antiquitatis Posterioris ad Ethicam Religionemque pertinetia 11), εκδ. Mohr Siebeck, Tübingen 2006).

[2] Βλ. Tacitus, Annals, Books ΧV/44, (Loeb Classical Library) London 19999, σ. 282. Βλ και H. Fuchs, Tacitus über die Christen, στο Vigiliae Christianae 4(1950), 65-93).

[3] Βλ. Gaius Suetonious Tranquillus, De vita Gaesarum. Neron, 38,  Εισαγωγή –Μετάφραση: Περικλής Ροδάκης, εκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 1993, σ.70).

pemptousia.gr

Ἡ θέσις τῶν ναζί ἔναντι του Χριστοῦ. Πρωτ. Βασιλείου Γεωργοπούλου(ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ: ΠΡΙΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ....)

Ἡ θέσις τῶν ναζί ἔναντι του Χριστοῦ

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Ναζισμός ἀνήκει στίς πλέον ἐγκληματικές ἰδεολογίες, πού γνώρισε ἡ παγκόσμια ἱστορία. Στό παρόν ἄρθρο μας, ἐρχόμαστε νά παρουσιάσουμε συνοπτικά, πῶς οἱ Ναζί τοποθετήθηκαν ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου τόσο σέ ἰδεολογικό ἐπίπεδο, ὅσο καί σέ πρακτικό, στό πῶς δηλαδή προσπάθησαν νά ἐπιβάλλουν τίς ἰδέες τους.
Ἀρχικά καί πρίν ἀκόμα καταλάβουν τήν ἐξουσία, ἀλλά καί ἀργότερα, υἱοθέτησαν καί διέδιδαν τίς ἀντιλήψεις τοῦHouston Stewart Chamberlain ἑνός βρετανικῆς καταγωγῆς, ρατσιστή φιλοσόφου καί γερμανόφιλου πολιτικοῦ.
Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν H. S. Chamberlain θεωρητικό ὑπέρμαχο τῆς φυλετικῆς καί πολιτιστικῆς ἀνωτερότητας τῶν Ἀρείων, τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά διαχωριστεῖ ἀπό ὅλο τόν ἱστορικό χριστιανισμό. Οἱ Ἐκκλησίες, ἔλεγε, ἔχουν καταστήσει σκοτεινή τή μορφή τοῦ Χριστοῦ¹.
Κατά τόν H.S.Chamberlain, ὁ Χριστός δέν ἦταν Ἰουδαῖος, δέν εἶχε οὔτε σταγόνα γνήσιο ἰουδαϊκό αἷμα στίς φλέβες του. Ὁ Χριστός ἦταν ἕνας Ἄρειος².

Ἡ ναζιστική προπαγάνδα θά ἀναπαράγει αὐτές τίς ἀντιλήψεις. Τό ἔργο τοῦ H. S. Chamberlain «Τά θεμέλια τοῦ 19ου αἰώνα», στό ὁποῖο ἀναφέρονταν ἐκτενῶς στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου, μέχρι τό 1938 εἶχε πραγματοποιήσει 23 ἐκδόσεις.

Στήν ἴδια γραμμή, καί μέ τίς ἴδιες περί φυλετικῆς καθαρότητας προϋποθέσεις, θά κυκλοφορήσει τό 1939 τό βιβλίο τοῦ φιλοναζιστῆ καθηγητοῦ W. Hauer, μέ τίτλο «Ἕνας Ἄρειος Χριστός»³.
Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής, ἄν καί φρονοῦσε ὅτι ὁ Χριστιανισμός ζημίωσε τήν πρόοδο τῆς γερμανικῆς φυλῆς, ἀνεχόταν νά γίνεται λόγος περί τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου ἐμπνευσμένου ἀπό τό Θεό⁴.

Τή θέση ὅμως τῶν Ναζί ἔναντι τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο, θά τήν ἐκφράσει ὁ κατʼ ἐξοχήν θεωρητικός τοῦ ναζισμοῦ, ὑπουργός τοῦ Χίτλερ καί συνιδρυτής μαζί του τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ κόμματος, ὁ Alfred Rosenberg.
Νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ A. Rosenberg ἀπό τό διεθνές δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης καταδικάστηκε ὡς ἐγκληματίας πολέμου καί ἀπαγχονίστηκε στίς 16.10.1946.  Ὁ Α. Rosenberg μίλησε γιά τόν μῦθο τοῦ Ἰησοῦ, ἀμφισβητώντας ὄχι τήν ἱστορική ὕπαρξη τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά ἐπιμέρους ἱστορικές πτυχές τῆς δράσης του, βασικές διδασκαλίες του, τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ Κυρίου, καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ μῦθος τοῦ Ἰησοῦ, κατά τον Α. Rosenberg, γεννήθηκε στήν Μ. Ἀσία ὡς ὑποστασιοποίηση τῆς ἐλπίδας τῶν κατάπιεσμένων πληθυσμῶν, πού ἀναζητοῦσαν ἕνα ἡγέτη ἐλευθερωτή ἀπό τούς Ρωμαίους.
Μεταφέρθηκε ἀργότερα στήν Παλαιστίνη καί ἐκεῖ συνδέθηκε καί ταυτίστηκε μέ τήν ἑβραϊκή ἰδέα τοῦ Μεσσία. Στή συνέχεια τοῦ ἀπέδωσαν λόγια καί διδασκαλίες πού δέν εἶπε, τόν συσχέτισαν μέ διάφορους προφῆτες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί στό τέλος τό πρόσωπό του ἀναμείχθηκε μέ ποικίλα σκουπίδια, κατά τούς ἰσχυρισμούς του πάντα, τῆς ἑβραϊκῆς, μεσανατολικῆς καί ἀφρικανικῆς νοοτροπίας καί ζωῆς.
Οἱ Ἐκκλησίες ἀργότερα, συνεχίζει ὁ Α. Rosenberg, διέστρεψαν τήν ἀρχική διδασκαλία Του καί τά περί τοῦ προσώπου Του⁵.
Κατά τόν Α. Rosenberg, ὁ Χριστός δέν ὑπῆρξε ποτέ Θεός, γιʼ αὐτό ζητοῦσε νά ὑπάρξει μία νέα θεώρηση τοῦ Ἰησοῦ τελείως διαφορετική.  Μιά θεώρηση, πού θά ἐνσαρκώνει τό πρότυπο τοῦ ἥρωα καί δέ θά ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Ἰησοῦ τῆς Βίβλου.
Διδασκαλίες περί ταπεινοφροσύνης ἤ ἐλεημοσύνης ἤ ἐπιείκειας, ἔλεγε ὁ Α. Rosenberg, εἶναιἀπολύτως ἀσυμβίβαστες μέ τήν ἡρωική ἀντίληψη περί ζωῆς⁶.
Ἐπίσης μέ πρωτοφανῆ περιφρόνηση καταφέρονταν ἐναντίον τῆς Π. Διαθήκης λέγοντας ὅτι περιέχει ἀνόητες καί ἐπιβλαβεῖς διηγήσεις ἄξιες μόνο γιά Ἑβραίους⁷, ἀλλά καί κατά τοῦ ἀποστόλου Παύλου⁸.

Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά μας στίς δαιμονικές, ὡς πρός τή σύλληψή τους, ἀντιλήψεις τοῦ Α. Rosenberg, ἐπισημαίνοντας ὅτι θεωροῦσε τήν περί ἁμαρτίας διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ὡς διαρκῆ φυσική νόθευση τῆς φυλῆς⁹.
Κάτω ἀπό αὐτές τίς ἰδεολογικές προϋποθέσεις, οἱ Ναζί εὐνόησαν, ἐνίσχυσαν καί προστάτευσαν τήν«Κίνηση τῆς Γερμανικῆς πίστεως».

 Ἡ Κίνηση τῆς Γερμανικῆς πίστεως εἶχε σαφῶς νεοπαγανιστικό χαρακτήρα¹⁰, καθώς εἶχε ὡς σκοπό νά ἐπαναφέρει τήν λατρεία τῶν ἀρχαίων γερμανικῶν θεῶν καί γιά τόν λόγο αὐτό ὀνομάστηκε «Νέα εἰδωλολατρία» (Das neue Heidentum).
Χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν γερμανῶν νεοειδωλολατρῶν ἦταν ἡ ἐπιθετική τους στάση ἔναντι τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Χριστός καί ἡ διδασκαλία του κατʼ αὐτούς ἐξέφραζαν τό ἀσιατικοσημιτικό πνεῦμα.
Θεωροῦσαν ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀντίθετη μέ τίς περί φυλῆς, αἵματος, ὑπερηφάνειας, ἡρωισμοῦ, σωματικῆς δυνάμεως ἀντιλήψεις τῆς Ἀρείας γερμανικῆς φυλῆς.
Ἐπιπλέον ζητοῦσαν τήν κατάργηση τοῦ σταυροῦ, τῆς λατρείας τῆς Κυριακῆς καί τήν ἀντικατάστασή τους μέ ἑορτές τοῦ ἀγροῦ κατά τά παγανιστικά πρότυπά τους.
Ὁ πιό ὕπουλος τρόπος ὅμως, μέ τόν ὁποῖο ἡ ναζιστική προπαγάνδα πολέμησε τό πρόσωπο καί τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου, παρά τίς περί τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαιώσεις τους, ἦταν ὅτι ἐνίσχυσαν μέ κάθε τρόπο τή δημιουργία τῆς κινήσεως τῶν «Γερμανῶν Χριστιανῶν» (Deutsche Christen).

Οἱ Γερμανοί χριστιανοί ἦταν μία πολιτικοεκκλησιαστική κίνηση, πού εἶχε ὡς σκοπό τήν σύζευξη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀρχῶν μέ τήν χριστιανική πίστη, ὥστε αὐτή ἀφʼ ἑνός νά ἀλλοιωθεῖ, ἀφʼ ἑτέρου νά γίνει ἄλλο ἕνα ἐπικουρικό δεκανίκι σέ πρακτικό ἐπίπεδο τοῦ ναζισμοῦ.
Ἡ θεολογία τους ἦταν συγκρητιστική μέ μείξη χριστιανικῶν καί ἀντιχριστιανικῶν στοιχείων, μέ ἀντισημιτική ἀφετηρία καί μέ πολιτικό προσανατολισμό.
Ὑπῆρξαν πολέμιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὅ σοι ἔμεναν πιστοί στήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Ἀποκάλυψη θεωροῦνταν ἰουδαιοχριστιανοί, μή ἄρειοι, ἀπαγόρευαν τήν συμμετοχή τους στόν κλῆρο καί ζητοῦσαν τόν ἀπο- κλεισμό τους ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ἀνέφεραν ὅτι ὑπῆρχε κοινή συγγένεια τοῦ βορείου πνεύματος μέ τόν ἡρωικό, ὄχι τόν Ἰουδαῖο, ἀλλά τόν Ἄρειο Ἰησοῦ. Στόχος καί σκοπός τῶν Γερμανῶν Χριστιανῶν, ἦταν ἡ ὑποτιθέμενη ἀποϊουδαιοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἡ σύζευξή του μέ τήν Ἄρεια ρατσιστική ἀντίληψη περί θρησκείας.

Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ὅτι, στόν καταστατικό χάρτη τῆς πίστεώς τους, πού ἀποτελοῦνταν ἀπό 28 θέσεις, υἱοθέτησαν τίς περί φυλῆς καί αἵματος ἀντιλήψεις τῶν Ναζί.
Ἐπιπλέον, στό ἄρθρο 18, ἀνέφεραν γιά προφανεῖς λόγους, ὅτι δέν ἔχει σημασία ἐάν ὁ Χριστός ἦταν ἐξ Ἰουδαίων ἤ ὄχι, καί ἀντέτειναν τό ἐξαιρετικῶς νεφελῶδες, ὅτι ἡ σημασία του ἔγκειται στό ὅτι ἐμφανίζει σέ ἐμᾶς τό θεῖο γένος.
Ἡ κίνηση ὑποτιμοῦσε καί μείωνε τή σημασία τῆς Αὐγουσταίας Ὁμολογίας καί ἐπιχείρησε μιά νέα θεώρηση τοῦ προσώπου τοῦ Λούθηρου καί τῆς Μεταρρύθμισης ὑπό τό φῶς τῶν ἰδεολογημάτων τους.
Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι οἱ Ναζί ἐπιχείρησαν μέ κάθε τρόπο νά ἀκρωτηριάσουν καί νά παραμορφώσουν τό πρόσωπο καί τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου μέ μιά ποικιλία μεθοδεύσεων, μέ διάβρωση τῶν συνειδήσεων καί μέ τό νά ἀντικαθιστοῦν τά ἱστορικά δεδομένα μέ τίς ἰδεολογικές τους φαντασιώσεις.
Παρʼ ὅλα αὐτά ὑπῆρξαν κάποιοι, πού ἀντιστάθηκαν σθεναρά σέ ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια. Κάποιοι πού ἀγωνίστηκαν νά κρατήσουν γνήσια καί ἀκέραιη τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ τῶν Εὐαγγελίων, τῆς ἱστορίας καί τῆς διδασκαλίας του, στά πλαίσια βέβαια τῆς παραδόσεώς τους.
Ὅλοι αὐτοί, σάν πράξη ἀντίστασης συγκρότησαν τήν «Ὁμολογοῦσα Ἐκκλησία» (Bekennede Kirche).

Σʼ αὐτή ἐντάχθηκαν ὅλοι ἐκεῖ νοι οἱ θεολόγοι, οἱ πάστορες, οἱ χριστιανοί, πού ἀντιτάχθηκαν σθεναρά στούς Γερμανούς χριστιανούς καί στίς ναζιστικές μεθοδεύσεις νά δημιουργήσουν ἕνα χριστιανισμό καρικατούρα, ὑπηρέτη τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν ἀντιλήψεων καί τοῦ ἱστορικοῦ μεσσιανισμοῦ τοῦ Χίτλερ.
Παρά τήν ἀπροκάλυπτη βία τόσο τῶν Γερμανῶν χριστιανῶν ἐναντίον τους, ὅσο καί τῶν Ναζί, στήν περίφημη θεολογική διακήρυξη Barmen τοῦ 1934 θά καταδικάσουν καί θά ἀπορρίψουν ἀπερίφραστα τό πολιτικοθρησκευτικό κατασκεύασμα τῶν Γερμανῶν χριστιανῶν, τόν ρατσισμό, καί τόν ἱστορικό μεσσιανισμό τοῦ Χίτλερ.
Ἡγετικές μορφές αὐτῆς τῆς ἀντίδρασης ὑπῆρξαν ὁ K. Barth, ὁ ὁποῖος ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν Γερμανία καί ὁ D. Bonhoeffer, πού πέθανε σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως.
Ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική πλευρά σημαντικός ἰδεολογικός ἀντίπαλος, στό θρησκευτικό πεδίο, τῶν Ναζί ὑπῆρξε ὁ καρδινάλιος Clemens August Graf von Galen.
Ὡς τελικό σχόλιο, δηλωτικό τῆς θέσεως τῶν Ναζί ἔναντι τοῦ Χριστοῦ καί χριστιανισμοῦ γενικώτερα, θέλουμε νʼ ἀναφέρουμε τή θέση τοῦ Χίτλερ: «Κάποιος πρέπει νά εἶναι ἤ χριστιανός ἤ Γερμανός. Καί τά δύο μαζί δέν μπορεῖ νά εἶναι »¹¹. 

Σημειώσεις

1.  Βλ. H. St.Chamberlain, Die Grundl agen des neunzehnten Jahrhunderts. Erste Hälfte, 193823, σσ. 220      -295.
2.  Ὅπ. π., σ. 256.
3. Βλ. W. Ha - uer, Ein arischer Christus, 1939.
4.  Βλ.W. Hauer, Konfessioszwang oder freie religiöse Führung der Deutschen Jungen?, 1934 , σσ. 16-17.
5. Βλ. Α. Rosenberg , Der Mythus der 20 Jahrhunderts, 193428, σσ. 172 – 175.
6. Ὅπ.π., σσ. 338, 395-396, 491.
7. Ὅπ.π., σσ. 601- 602.
8. Ὅπ.π., σσ. 173 – 174.
9. Ὅπ.π., σσ. 21, 71.
10. Πρωτογενές ὑλικό καί μαρτυρίες ἀπό βιβλία, περιοδικά, ἀφίσες τοῦ χώρου βλ. M. Pöhlmann (Hrsg), Odi - ns Erben. Neugermanisches Heidentum: Analyse und Kritik, EZW – Texte 184/ 2006, σσ. 5-25.
11. Βλ. A. Läpple, Kirchengeschi 1968, σ. 89.

Ὀρθὀδοξος Τύπος  ἀρ. τεῦχ. 1924 - 27 Ἀπρίλιος 2012

πηγή

2012. Τό τέλος τοῦ κόσμου; Πρωτ. Βασιλείου Γεωργοπούλου

πηγή

2012. Τό τέλος τοῦ κόσμου;

Ἕνα ἀνορθολογικό–ἀποκρυφιστικό σενάριο τρόμου

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

  Στίς ἐπισημάνσεις τοῦ Θεαθρώπου πρίν τό ἑκούσιο καί σωτηριῶδες πάθος Του ἀνήκει καί ὁ λόγος Του: «βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ»(Ματθ. 24, 4).
Λόγος, ὅπως ὅλο τό ἱερό Εὐαγγελιο, διαχρονικά ἐπίκαιρος καί ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, πού ἡ πνευματική σύγχυση καί ἀκαταστασία δέν ἔχει προηγούμενο στήν πάγκοσμια ἱστορία.
Κεφάλαιο καί ἔκφραση αὐτῆς τῆς σύγχυσης ἀποτελεῖ καί τό εὐρύτατα διαδεδομένο σενάριο γιά τήν καταστροφή τοῦ κόσμοῦ στίς 21-12-2012 μέ παραλλαγές ὡς πρός τίς ἡμερομηνιές μεταξύ 21- 24 /12 /2012.

Ἀπό ποῦ ὅμως προέρχεται τό ἐν λόγῳ σενάριο; 
Σέ ἀντίθεση μέ τό παρελθόν, πού ὁ καθορισμός ἡμερομηνιῶν γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, προέρχονταν ἀπό αἱρετικές ὁμάδες (λ.χ. Ἀντβεντιστές, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ,Πεντηκοστιανούς), αὐτή τή φορά ὁ χῶρος προέλευσης τοῦ νέου σεναρίου τρόμου περί τῆς ἐπικείμενης καταστροφῆς τοῦ κόσμου, εἶναι ὁ εὐρύτερος χῶρος τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.

Ἀφετηρία ἐκκίνησης καί ὑπόβαθρο πάνω στό ὁποῖο δομήθηκε, εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἑνός ἀρχαίου λαοῦ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς τελειώνει στίς 21-12-2012. Εἶναι ἡ ἡμερομηνία, σύμφωνα μέ τούς θιασῶτες καί διακινητές τοῦ σεναρίου, κατά τήν ὁποία τελειώνει ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.
(Ἐδῶ πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας ἔχει χρησιμοποιηθεῖ γιά μία ἀκόμη φορά ἀπό τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς στίς 16-8-1987, γιά νά γιορταστεῖ παγκοσμίως ἡ λεγόμενη μεγάλη ἁρμονική σύγκλιση).
Τό συγκεκριμμένο καταστροφολογικό σενάριο ἔτυχε τεράστιας διάδοσης ἀπό Μ.Μ.Ε, τό διαδίκτυο, ὅπως καί ἀπό σχετικό, ἀμερικανικῆς προέλευσης φίλμ, κόστους πολλῶν ἑκατομμυρίων δολλαρίων, μέ θέμα τό 2012 καί μέ περιεχόμενο, πού συνδυάζει θέσεις τῶν Μάγιας, ἀρχαίων Αἰγυπτίων, Ἰνδιάνων Τσερόκι κ.ἄ.
Στό ἐν λόγῳ φίλμ ὅλα αὐτά εἶναι ἐντεταγμένα στά πλαίσια ἑνός μυστικοῦ –ἐσωτερικοῦ συστήματος πίστης μέ παράλληλη ἀναφορά ψευδοεπιστημονικῶν καί ἄκρως ἀνορθολογικῶν δεδομένων (λ.χ. θεωρία μετατόπισης τῶν πόλων τῆς γῆς, ἀντίστροφη περιστροφή τῆς γῆς, ἀλλοῦ σύγκρουση τῆς γῆς μέ κάποιο πλανήτη Nibiru ἤ Χ) στήν προσπάθεια νά καταστεῖ πιό πειστικό.

Πρόκειται γιά φίλμ, πού καλλιεργεῖ ἕνα εἶδος φόβου καί ἀνασφάλειας σέ πολύ μεγάλα ἀνθρώπινα σύνολα μπροστά στό ἐπικείμενο τέλος. (Στό παρελθόν ἀνάλογα καταστροφολογικά σενάρια, πού προβάλουν τό φόβο ἀπό μία κοσμική κατάστροφή περιεῖχαν οἱ ταινίες Independance Day (1996) καί Τhe Day after Tomorrow (2004).
Στή διάδοση τοῦ ἐν λόγῳ σεναρίου συνέβαλαν καί συμβάλλουν καί ἀρκετά βιβλία μέ θέμα τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας καί τό 2012. Στίς πιό ἀντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ἀνήκει αὐτό τοῦ ἀμερικανοῦ Brian Dʼ Amato, ἕνα ὀγκῶδες βιβλίο μέ τή σύνθεση τῶν πλέον ἀπίθανων δεδομένων καί μέ ψευδεπιστημονικο προσωπεῖο.

Στά ἴδια πλαίσια κινεῖται καί σχετικό ἔργο τοῦ Ἄγγλου Α. Gilbert, πού ἀσχολεῖται μέ ἀρχαῖα μυστήρια.  Ἄν καί τό βιβλίο του γράφτηκε ἀρχικά τό 1995 σχετικά μέ τό ἡμερολόγιο τῶν Μάγιας, ἐπανεκδόθηκε τό 2008 (γ΄. ἔκδ) προσαρμοσμένο καταλλήλως καί μέ τίτλο πού ἔχει ἄμεση ἀναφορά μέ τό σενάριο τοῦ 2012.
Στό ἐν λόγῳ βιβλίο, στήν προσπάθειά του νά γίνει πειστικό, ἐκτός ἀπό τήν ἀληθοφάνεια τῶν ἐντυπώσεων, μεταξύ τῶν ἄλλων, γίνεται χρήση στοιχείων οὐφολογίας, ὅπως καί θέσεων τοῦ γνωστοῦ ἀμερικανοῦ Medium καί ἀποκρυφιστῆ Edgar Cayce (1877 - 1945).
Τό σενάριο πού προβλέπει τό 2012 τό τέλος τοῦ κόσμου ἔγινε ἀφορμή γιά τή συγγραφή σχετικῶν βιβλίων: α) ἀπό νεοεποχίτες – ἐσωτεριστές συγγραφεῖς ὅπως τούς T. Zelikovics, A. Klitzke, J. Holley, καί β) ἀπό Medium, πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς πνευματικοί δάσκαλοι ἀλλά καί ἐκπροσώπους τοῦ σύγχρονου Channeling ὅπως τούς Patrizia Alexandra Prister, Peter Ruppel, Dianna Cooper, Gress Brades, Ute Kretzschmar, Phyllis .M.H. Atwater.

Ἐπιπλέον, τό θέμα, τέλος τοῦ κόσμου τό 2012 υἱοθετήθηκε ἀπό νεοεποχίτικα περιοδικά ἐσωτεριστικοῦ χαρακτήρα καί συνδυάστηκε μέ τίς ἀποκρυφιστικές πρακτικές τῆς ἀριθμολογίας καί τῆς ἀστρολογίας.
Στά ἴδια ἔντυπα στή σχετική περί τοῦ 2012 σεναριολογία συναντᾶ κάποιος, ἀνορθολογικά, ψευδοεπιστημονικά καί ἐσωτεριστικά στοιχεῖα νά συνυφαίνονται ἄριστα μέ ὅρους κλειδιά τοῦ νεοεποχίτικου λεξιλογίου, ὅπως κοσμικοί κύκλοι, ἐνέργεια, συνειδητότητα, αὔρα, μεταμόρφωση, ἁρμονία, φῶς κλ.π..
Γνωρίζοντας, λοιπόν, τήν πηγή προέλευσης τοῦ σεναρίου περί τοῦ τέλους τοῦ κόσμου στίς 21-12 -2012, ἀπό ποιούς προωθεῖται, τί καρπούς παράγει, πῶς διαδίδεται, ποιοί τό ὑποστηρίζουν καί τό ἐκπροσωποῦν καί, ἐπιπλέον, συνεκτιμώντας τίς ἀνακοινώσεις κορυφαίων ἐπιστημονικῶν κέντρων (π.χ. NASA) γιά τήν παρουσία ψευδοεπιστημονικῶν στοιχείων, πού πλαισιώνουν τό ἐν λόγῳ καταστροφολογικό σενάριο ἐπί ἐδάφους ἀνορθολογικῆς τεκμηρίωσης, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί οὔτε ἀσχολοῦν ται μέ αὐτό, οὔτε τρομάζουν.
Ἀντιθέτως, καί σʼ αὐτή τήν περί- πτωση, εἰρηνεύουν, ἐνθυμούμε- νοι τά λόγια τοῦ Θεανθρώπου,τοῦ μοναδικοῦ Κυρίου τῆς ἱστορίας, «βλέπετε μή τίς ὑμᾶς πλανήσῃ» (Ματθ. 24,4)

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. τεύχους 1923  13 Ἀπριλίου 2012