Χρηματοδότηση ιερών ναών για αποκατάσταση φθοράς

Δεν παρέχεται η δυνατότητα χρηματοδότησης αποκατάστασης φθοράς ιερών ναών από τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας, απάντησε η υπουργός κ. Άννα  Διαμαντοπούλου με έγγραφό της που διαβιβάστηκε στη Βουλή, προς απάντηση ερώτησης του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Αλέκου Χρυσανθακόπουλου, για την αποκατάσταση εκκλησιών της Δυτικής Αχαΐας που είχαν πληγεί από τον τελευταίο σεισμό.(φωτο Αγ. Ανδρέας -Δάφνη Βουπρασίας)
   Οι Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν προγραμματικές συμβάσεις για τη μελέτη και εκτέλεση έργων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ή από προγράμματα και πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και διά μέσου της διενέργειας εράνων, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου «περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», αναφέρει στην απάντησή της η κ. Διαμαντοπούλου.

Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος: «Αν χαθεί η Κύπρος, θα ακολουθήσουν και άλλα τμήματα του Έθνους»

Τελέστηκαν την Κυριακή, 29 Μαΐου 2011 και ώρα 19.00΄, από την Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομο τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του αείμνηστου τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του αείμνηστου αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρία Γ΄, που βρίσκεται στην αυλή της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου.
Σύντομο χαιρετισμό απηύθυναν ο προσωπικός Ιατρός και στενός συνεργάτης του αείμνηστου Εθνάρχη, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Δρ. Βάσος Λυσσαρίδης, καθώς και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας Ευσέβιος εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου.Ο λαός, με την αθρόα προσέλευσή του, τίμησε για μια ακόμη φορά τον Αρχιεπίσκοπο και Εθνάρχη Μακάριο Γ΄, εκφράζοντας προς αυτόν τις ευγνώμονες ευχαριστίες του για τη μεγάλη του προσφορά προς την Εκκλησία και την Πατρίδα.
Στην ομιλία του ο κ. Χρυσόστομος τόνισε μεταξύ άλλων: 
«… Πόσο κοντά στις θέσεις Μακαρίου βρισκόμαστε σήμερα; Οι συνομιλίες για λύση του προβλήματός μας διεξάγονται σε κλίμα δυσμενέστατο για την πλευρά μας. Ο Τουρκικός κατοχικός στρατός και οι έποικοι παραμένουν στην Κύπρο. Μάλιστα ο αριθμός τους αυξάνεται δραματικά με τη συνεχή εισαγωγή και άλλων από την Τουρκία. Η διεθνής κοινότητα  -με τη δική μας ανοχή, ή και τα δικά μας λάθη-  ασκεί πίεση σ’ εμάς, στο θύμα, και όχι στον θύτη. Η κατοχική δύναμη, αντί να αποτελεί το πρόβλημα, παρουσιάζεται ως εξωτερικός παρατηρητής, αφού επιμένουμε και στον αδόκιμο, από απόψεως γλώσσας, όρο ότι οι συνομιλίες είναι «Κυπριακής ιδιοκτησίας».
 Οι συνεχείς υποχωρήσεις της πλευράς μας δεν έδωσαν κανένα αποτέλεσμα μέχρι σήμερα. Αντίθετα, βοήθησαν στη συνεχή μετακίνηση του Τουρκικού τελικού στόχου, που φαίνεται σήμερα ξεκάθαρα ότι είναι η Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.
 Πρέπει, όμως, πάση θυσία, να ανακοπεί η πορεία λύσης του Κυπριακού με Τουρκικούς όρους. Ο Ελληνισμός με τη διαχρονική θυσία των ηρώων του, απέκτησε ένα μέτρο για να μετρά το ηθικό του ανάστημα μέσα στην ιστορική του πορεία. Και αυτό το μέτρο έχει χαρακτηριστικά την αξιοπρέπεια, την αυτοθυσία, τον ηρωϊσμό, την πρόκριση της ελευθερίας έναντι μιας ανετότερης ζωής. Κάθε Έλληνας ξέρει πως η Ελληνική ταυτότητα κουβαλά μαζί της υποχρεώσεις. Και η σημερινή θλιβερή επέτειος διδάσκει τον καθένα ότι «το την Κύπρον παραδούναι... ούτε των κυβερνώντων εστί, ούτε άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αγωνισόμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη ανασχεδιασμού της πορείας και του αγώνα μας.
 Η συνέχιση των συνομιλιών για λύση, κάτω από τους εκβιασμούς των νεοσουλτάνων της Άγκυρας, θα μας οδηγήσει σε σχέδιο θνησιγενές, παρόμοιο, ή χειρότερο εκείνου που απορρίψαμε, που θα αφανίσει τον Κυπριακό Ελληνισμό. Οι ξένοι, μεταξύ των οποίων δυστυχώς και ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, που κατάντησε να ’ναι σήμερα εκπρόσωπος των Αμερικανών και των Βρετανών, αναζητούν πάντοτε λύση ίσων αποστάσεων μεταξύ των συνεχώς αναβαθμιζομένων απαιτήσεων της Τουρκίας και των συνεχώς υποβαθμιζομένων, με τις συνεχείς προσφορές μας, δικών μας θέσεων. Απαιτείται εγκατάλειψη της στρατηγικής των υποχωρήσεων και της ηττοπάθειας, που ήδη απέτυχε. Η υποταγή δεν είναι επιλογή, γιατί οδηγεί στον αφανισμό. Η αντίσταση, η διεκδίκηση και ο αγώνας με καθαρούς στόχους δίδει ελπίδα σωτηρίας και επιβίωσης. Η Ιστορία είναι αμείλικτη και διδάσκει ότι οι ισχυροί υπολογίζουν μόνο τους αντιπάλους, όσο μικροί και αν είναι, που προβάλλουν αντίσταση και τους προκαλούν κόστος είτε σε αίμα, είτε σε διεθνή κατακραυγή.
Η αλλαγή πλεύσης, έστω και την υστάτη, και ο προσανατολισμός προς κατοχύρωση αρχών και διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού μας, είναι ο μόνος τρόπος που θα μας απαλλάξει από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των κάθε λογής Ντάουνερ, Πάσκο, Χάνεϊ, των αδίστακτων συμφεροντολόγων και ισχυρών της γης. Το πρόβλημά μας είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η λύση πρέπει να είναι συμβατή με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, που είναι σήμερα και δικό μας δίκαιο. Δεν μπορεί να είναι βιώσιμη μια λύση που να προνοεί βέτο στη λειτουργία του κράτους, που να μην προνοεί αποχώρηση των εποίκων, επιστροφή όλων των προσφύγων στις εστίες και στις περιουσίες τους, που να μην κατοχυρώνει τη βασική αρχή της Δημοκρατίας: ένας άνθρωπος μία ψήφος, όπως ακριβώς διακήρυσσε και επεδίωκε ο Εθνάρχης Μακάριος.
 Στόχος της Τουρκίας αυτήν τη στιγμή είναι η εξάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας, και στο άμεσο μέλλον   -πράγμα που θα έλθει ως επακόλουθο του πρώτου-  η εξάλειψη του Ελληνισμού από την Κύπρο. Το 2004, με την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν, ο Ελληνισμός της Κύπρου απέτρεψε την υλοποίηση των Τουρκικών σχεδίων. Οι Τουρκικές και Αγγλοαμερικανικές μεθοδεύσεις, όμως, δεν σταμάτησαν. Αντιθέτως, εντείνονται με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Ο Ελληνισμός της Κύπρου αντιμετωπίζει σήμερα μια συντονισμένη προσπάθεια να πληγεί η ιστορική του μνήμη, με ενέργειες για αλλοίωση της διδασκόμενης στα σχολεία ύλης του μαθήματος της Ιστορίας, να υποσκαφθεί η εθνική του συνείδηση, με αμφισβήτηση αυτής της ίδιας της καταγωγής και της γλώσσας του, να νοθευτεί η συνοχή του, με την ενθάρρυνση της έλευσης και εγκατάστασης λαθρομεταναστών στις ελεύθερες περιοχές. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του κινδύνου, αν παραμείνουμε απαθείς και αν δεν ενωθούμε κάτω από ένα σαφές πρόγραμμα αγώνα, με τις αρχές που προδιαγράψαμε, τις αρχές Μακαρίου, θα έλθει, δυστυχώς, το οδυνηρό τέλος.
 Και να ξέρουμε πως «ταύτα πάντα» θα είναι «αρχή ωδίνων» για τον Ελληνισμό. Αν χαθεί η Κύπρος, θα ακολουθήσουν και άλλα τμήματα του Έθνους.
 Τελώντας, σήμερα,  τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντος του Εθνάρχου Μακαρίου, καλούμαστε όλοι όπως συνειδητοποιήσουμε και αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το μέλλον του τόπου και των παιδιών μας. Η διολίσθηση του προβλήματός μας σε επικίνδυνες ατραπούς πρέπει πάραυτα να σταματήσει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να υποθηκεύσει το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού. Κανενός οι ώμοι δεν μπορούν να σηκώσουν τις κατάρες και τα αναθέματα τόσων γενεών Ελλήνων της Κύπρου αν, παρ’ ελπίδα, οδηγηθούμε  στη διαφαινόμενη Τουρκοποίηση του τόπου.
 Θα πρέπει και οι ξένοι να πληροφορηθούν για την αποφασιστικότητά μας για αγώνα, προς διεκδίκηση των αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Των δικαιωμάτων που απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες, και κάθε ελεύθερος άνθρωπος.
 Εμείς, οι Έλληνες της Κύπρου, δίνουμε την υπόσχεση ότι ατενίζοντας καθημερινά την αγέρωχη μορφή του Εθνάρχη Μακαρίου, πέραν από κόμματα και ιδεολογίες, θα ανανεώνουμε την απόφασή μας για εμμονή στις υποθήκες του και στην εθνοπρεπή γραμμή που μας άφησε για αγώνα μέχρι τη δικαίωση, ανεξάρτητα από τις θυσίες που θα απαιτηθούν. Για αγώνα μέχρι την εξασφάλιση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέπουν την εθνική επιβίωσή μας, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας, στη γη τούτη των πατέρων μας. Θα είναι, τούτο, η μεγαλύτερη προσφορά προς τον αλησμόνητο και διαχρονικό ηγέτη μας.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
        29 Μαΐου 2011".

Μεγάλος ιεραποστολικός αγώνας από τον μητροπολίτη Μποτσουάνας Γεννάδιο

Την Κυριακή του Τυφλού, λίγες εβδομάδες μετά την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού μας, εδώ στην Μποτσουάνα, τελέσαμε μέσα σε κλίμα συγκινήσεως και πνευματικής αγαλλιάσεως, την πρώτη Βάπτιση ντόπιου Αφρικανού Αδελφού μας.Ο πρώτος νεοφώτιστος, σπουδαστής του αμερικανικού Κολλεγίου του Καμπερόν, και το όνομα αυτού: Νικόλαος-Μάρκος!Η προσπάθεια της τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και η δραστηριότητά της εν μέσω Ορθοδόξων Παροικιών πολλών εθνοτήτων, συνεχίζεται.Με την ευλογία της Α.Θ.Μακαριότητος του Πατριάρχου Θεοδώρου Β’ και κατόπιν συνεννοήσεως μετά του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ, ο Διάκονος Γλαύκος-Γεώργιος μετέβη στο Καμπερόν και εντάχθηκε στον κλήρο της Επισκοπής.Ελληνομαθής, κατάγεται από το Ζιμπάμπουε, είναι απόφοιτος της Πατριαρχικής Σχολής Αλεξανδρείας «Μ.Αθανάσιος», ομιλεί απταίστως την αγγλική και άλλες τρεις τοπικές γλώσσες και ήδη σπουδάζει την επίσημη τοπική γλώσσα της Μποτσουάνας «Setswana» ώστε να επικοινωνεί με τους ντόπιους κατοίκους και να ιερουργεί στην καθομιλουμένη.
Ωστόσο, με προσωπική μέριμνα του Αλεξανδρινού Προκαθημένου, ήδη πριν από το Πάσχα, διαμένει κοντά μας και διακονεί στη Γραμματεία της Επισκοπής, ο Αρχιμ. Σέργιος Γιαρέμτσο εξ Ουκρανίας, ελληνομαθής και απόφοιτος Θεολογίας, ομιλεί την αγγλική, τη ρωσική, τη σερβική, τη γαλλική και την ιταλική γλώσσα και αυτή την περίοδο ξεκινά τη διδακτορική του διατριβή.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Επίσκοπος Μποτσουάνας Γεννάδιος προγραμματίζει, κατόπιν ευλογίας και εγκρίσεως του Μακ. Πατριάρχου, να χειροτονήσει δύο (2) ακόμη Διακόνους, έναν Ιατρό εξ Ελλάδος, και έναν κάτοικο του Καμπερόν, (εκ Νοτίου Αφρικής), ο οποίος εργάζεται ως Γενικός Προϊστάμενος Αμερικανικής Τραπέζης στη Μποτσουάνα.
Και οι δύο εξέφρασαν την επιθυμία στον Θεοφιλέστατο, να χειροτονηθούν και να υπηρετήσουν το Πατριαρχείο και την νεοσύστατη Ιερά Επισκοπή στο ανθρωπιστικό & ιεραποστολικό της έργο.
Την τελευταία εβδομάδα, ο Επίσκοπος κ.Γεννάδιος έγινε δεκτός στην πρωτεύουσα, από τους Πρέσβεις της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Μ.Βρεττανίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ενώ είχε συνεργασία με τους Επισκόπους Μποτσουάνας της ΡΚαθολικής και της Αγγλικανικής Εκκλησίας, προκειμένου να προχωρήσουν στην εφαρμογή ανθρωπιστικών δράσεων και προγραμμάτων, αφού τα προβλήματα και οι περιστάσεις απαιτούν τη συνεργασία και την αλληλοστήριξη σε έργα αγάπης και προσφοράς.
Το Σάββατο 4^ηΙουνίου πρόκειται να αφιχθεί στο Καμπερόν ο επίτιμος Πρόξενος της Δημοκρατίας της Μποτσουάνας στην Αθήνα κ.Νεκτάριος Πολυχρονίου, προκειμένου να συνεργασθεί με τον Ορθόδοξο Επίσκοπο ώστε να προωθηθούν τα θέματα τα οποία απασχολούν την Ι.Επισκοπή, με μια σειρά επαφών και επισκέψεων σε Υπουργεία, Υπηρεσίες και Κρατικές Αρχές.
Υπενθυμίζεται, ότι στους στόχους της Ι.Επισκοπής περιλαμβάνεται και η δημιουργία Ιατρικού Κέντρου ή Κλινικής (σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας της Χώρας) και ελληνοαγγλικού ιδιωτικού Σχολείου (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο), σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της Χώρας, όπου θα διδάσκονται εκτός των άλλων μαθημάτων, η ελληνική γλώσσα, η ελληνική ιστορία και ορθόδοξη κατήχηση.
  

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Οι νεκροί κρίνουν και συμβουλεύουν…

Οι νεκροί κρίνουν και συμβουλεύουν…

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Στο επόμενο σπρώξιμο από τους πολιτικούς μας, μας περιμένει ο γκρεμός. Η ευθύνη τους είναι ιστορικά βαρύτατη όχι μόνο σε όλους εμάς και στις επερχόμενες γενιές, αλλά και απέναντι στους νεκρούς που δημιούργησαν τον αξεπέραστο πολιτισμό μας και που μας απελευθέρωσαν από την κάθε είδους τυραννία. Και ο λόγος των νεκρών παραμένει επίκαιρος και κοφτερός για τους πολιτικούς μας. Έγραψε λ.χ. ο Μακρυγιάννης στα 1850 για τους τότε πολιτικούς και είναι σα να τα έγραψε για τους σημερινούς…:

" Σας ερωτώ εσάς τους Εκλαμπρότατους και μεγαλόγνωσους πολιτικούς της Ελλάδος αρχή και τέλος' αν ήρθετε από καλοσύνη σας να μας φωτίσετε, να μας λευτερώσετε, διατί […] να είναι η πατρίδα εις την κατάστασιν οπού είναι ως την σήμερον, και να γένη αυτείνη η δυστυχία γενικώς εις τους τιμίους ανθρώπους; Και να θέλουν οι ΄Αγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρούσοι, οι Αυστριακοί ή άλλο κράτος να μας κυβερνήσουν με το μέσον το δικό σας;

Η αφεντιά σας, οι ξενοφερμένοι πατριώτες, που είστε οι πρώτοι πολιτικοί και οι δεύτεροι και οι τρίτοι […] αν είχετε αρετή κι ομόνοια θα γένονταν αυτά; Θα διατιμιέταν το δυστυχισμένο, το αθώον Έθνος; Θα μπαίναν όλοι οι μπερμπάντες παντού;…." (Στρατηγού Μακρυγιάννη "Απομνημονεύματα", Εκδ. Γαλαξία, Αθήναι, 1964, σελ. 510).

Τους ισχυρούς της ημέρας κερδοσκόπους - κράτη, διεθνείς οργανισμούς, Τράπεζες -, που μας διαφεντεύουν και μας εκμεταλλεύονται λόγω της ανικανότητας ( και μόνο;…) των πολιτικών μας, καταγγέλλει από τον τάφο του ο εθνικός μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος:

Όταν υπό τα σκήπτρα σας

Νέους λαούς καλείτε

Νέους ιδρώτας θέλετε

Εσείς δια να πληρώσητε

Πλουσιοπαρόχως.

Τα ξίφη οπού φυλάγουσι

Τα τρέμοντα βασίλεια σας,

Τα ξίφη οπού τρομάζουσι

Την αρετή και σφάζουσι

Τους λειτουργούς της.

Θέλετε θησαυρούς

Πολλούς δια ν' αγοράσητε

Κρότους χειρών και επαίνους

Και τ' άπειστον θυμίαμα

Της κολακείας.

Ημείς δια τον Σταυρόν

Ανδρείως υπερμαχόμεθα

Και σεις εβοηθήσατε

Κρυφά τους πολεμούντας

Σταυρόν και αλήθειαν.

Δια να θεμελιώσητε

Την τυραννίαν τιμάτε

Τον Σταυρόν εις τας πόλεις σας

Και αυτόν επολεμήσατε

Εις την Ελλάδα

Και τώρα εις προστασίαν μας

Τα χέρια σας απλώνετε!

Τραβήξετε τα οπίσω!

Βλέπει ο Θεός και αστράπτει

Δια τους πανούργους…

…Το ξίφος σφίγξατ' Έλληνες

Τα ομμάτια σας σηκώσατε

Ιδού εις τους ουρανούς

Προστάτης ο Θεός

Μόνος σας είναι…

…Δεν με θαμβόνει πάθος

Κανένα' εγώ την λύραν

Κτυπάω και ολόρθος στέκομαι

Σιμά εις του μνήματος μου

Τ' ανοικτόν στόμα.

(Στίχοι από το ποίημα του Κάλβου "Αι ευχαί").

Στη δυσχερέστατη θέση που βρισκόμαστε - και δεν είναι η πρώτη στην 3000ετή ιστορία μας - πρέπει να ξέρουμε τι είναι η Δύση για εμάς και ποιοι είμαστε εμείς. Ο Ζαμπέλιος στα 1857 γράφει πως η Δύση δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό το μικρό και φτωχό Ελληνικό Έθνος είναι ο φορέας του Δυτικού Πολιτισμού και όχι οι πανίσχυροι σε όπλα και παντοδύναμοι σε χρήμα Γερμανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, ή Άγγλοι. Γι' αυτό και από τα ψυχικά τους συμπλέγματα κατωτερότητας και φθόνου " τον κάλαμον εμβάπτοντες εις οιστρομανή χολήν επιτίθενται εις ανάμνησιν δήθεν της Ελληνικής χαυνότητος και δίδουν (εις τους Έλληνας) το όνομα το Γ ρ α ι κ ι κ ό ν. Τίς πάντοτε ο αμαρτωλός; ο Γραικός. Τις δε ο τα μεγάλα και θαυμαστά διαπράττων; ο Ρωμαίος…"

( Σπ. Ζαμπελίου "Βυζαντιναί Μελέται", Τύποις Χ. Νικολαϊδου Φιλαδελφέως, Εν Αθήναις, 1857, σελ. 16).

Την ώρα αυτή των προσβολών, των ταπεινωτικών χαρακτηρισμών και των συκοφαντιών που δεχόμαστε, όχι μόνο από τους ξένους αλλά και από τον πρωθυπουργό της Ελλάδος και τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης του, χρειάζεται η αυτογνωσία μας, όπως τη νιώθει ο εξαίρετος ζωγράφος και σημαντικός λογοτέχνης Νίκος Εγγονόπουλος:

"Η Ελλάς είναι ένα μικρό κράτος, αλλά ένα μεγάλο έθνος. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, και παρά την Άλωση, δεν εσταμάτησε ποτέ να μεγαλουργεί σ' όλους τους πνευματικούς τομείς και ν' αξιοποιεί την παράδοση αυτών τούτων των προγόνων της, Αρχαίων και Βυζαντινών, ισάξια με τους ελεύθερους λαούς της Δύσεως. Δεν έχει παρά να πάει ο νους από τους σπείραντας το σπόρο της Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως εξόριστους στους παραμείναντας ανταποκριτάς των Μαρτίνων Κρουσίων, από τους μεγάλους ιεράρχας ίσαμε τους σοφούς αθωνίτες μοναχούς, από τους Θεοτοκόπουλους και τους "μαντονέρι" της Βενετίας, ίσαμε τους διδασκάλους των μεγάλων ζωγραφικών Σχολών της Τουρκοκρατίας, από τους ποιητάς του "Ερωτόκριτου" και του Κρητικού θεάτρου και τους δημιουργούς της δημοτικής ποιήσεως στους Χριστόπουλους και τους Βηλαράδες, από τους μεγάλους Διδασκάλους του Γένους μέχρι τους Μεγάλους Ευεργέτες, και, και, και…Και στις μέρες μας την Πατρίδα μας την λαμπρύνουν ονόματα, όπως των Σολωμού, Φώσκολου, Κάλβου, Παπαδιαμάντη, Καβάφη, Παναγιώτου Ποταγού, Κυπάρισσου Στεφάνου, Φιλήντα, Καυταντζόγλου, Κλεάνθη, Θεόφιλου, Χαλεπά, Παρθένη και τόσων άλλων…"

( Από το βιβλίο του Εγγονόπουλου "Πεζά Κείμενα", Εκδ. "Ύψιλον", Αθήνα, 1987, σελ. 97)

Κι επειδή η απειλή δεν είναι μόνο το ξεπούλημα νησιών ή της Ακρόπολης, αλλά των ίδιων των ψυχών μας η αλλοτρίωση ο εκλεκτός ποιητής μας Τάκης Κ. Παπατσώνης μας συμβουλεύει γράφοντας σε άρθρο του, με την ευκαιρία αναφοράς του στον Παπαδιαμάντη:

" Ποιο είναι αυτό το διάχυτο και αδιατύπωτο αίτημα, ιστορικό, εθνικό και ηθικό, που μας αποκάλυψε ο Παπαδιαμάντης; Μπορώ να το χαρακτηρίσω, σαν τη μνήμη της νέας ανατολικής Ορθοδοξίας, που στηρίζει φυλετικά την τελευταία φάση της σημερινής εθνικής μας συγκρότησης. Σ' αυτήν αν δεν διατρέχομε διαρκώς κι αν δεν τη διατηρούμε άσβηστη, μετατοπιζόμαστε σε κοσμοπολίτες, ουμανιστές, θύματα του περίφημου Διαφωτισμού, αφελληνιζόμαστε κι αποδιώχνουμε με τρόπο αγνώμονα τις ηρωικές και ζωντανές πηγές της υπόστασης μας". ( Άρθρο του ποιητή στο περιοδικό "Σύνορο" - Νο 39, Σεπτ., Οκτ., Νοε., 1996. Σημειώνουμε ότι ο Παπατσώνης ήταν Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα).

όταν ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, να δεχώμαστε και τις ταπεινώσεις

- Τι θα βοηθούσε, Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση;
- Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, να λέη δύο; Να μη σηκώνη μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση. Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση.
Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινήσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και την βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλης να ελευθερωθής από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθή πολύ γρήγορα από τον παλιό εαυτό του, όταν τις δέχεται.

- Εγώ, Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση.
- Να πας να αγοράσης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν , αρκεί να την θέλης…
- Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα;
- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν.
Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: « δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρη την σέσουλα και θ’ αρχίση: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψη να έρθη λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθή σκληρά ή θα πάρη από άλλον την Χάρη Του και θα έρθη να μας βρίση. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε , εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση. Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνη ο αδερφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό. Και, ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε. Κανονικά θα έπρεπε να χρωστάμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώση, δεν ξέρει τι ζητάει.
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβή να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλης, βάλε με σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό να κοινωνήσης απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! μου λέει. Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!». Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια. Μου ζητούσε συγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήση τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ˙ εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη την στιγμή, για να δοκιμάση εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβη τι του έλεγα και τελικά, νομίζω, δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.
Κι εσείς, όταν βλέπετε μία αδελφή να παραφέρεται και να σας μιλάη άσχημα, να ξέρετε ότι τις περισσότερες φορές η αιτία είναι η προσευχή που κάνετε. Επειδή δηλαδή ζητάτε από τον Θεό να σας δώση ταπείνωση, αγάπη, κ.λπ., παίρνει ο Θεός για λίγο την Χάρη Του από την αδερφή και σας ταπεινώνει και σας στενοχωρεί. Έτσι σας δίνεται η ευκαιρία να δώσετε εξετάσεις στην ταπείνωση, στην αγάπη. Αν ταπεινωθήτε, θα ωφεληθήτε. Όσο για την αδερφή, θα λάβη διπλή την Χάρη του Θεού˙ και γιατί της πήρε ο Θεός την Χάρη, για να δοκιμάση εσάς, και γιατί ταπεινώθηκε με το σφάλμα της και ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Οπότε και εσείς εργάζεσθε στην ταπείνωση και εκείνη γίνεται καλύτερη.




Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/blog-post_2563.html#ixzz1Nsa3j6zy

ΓΙΑ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ!

Πειραιεύς 18 Mαρτίου 2010

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν


Σχετικῶς πρός τόν μέγιστον θόρυβον τόν προκαλούμενον καθημερινῶς ἐξ αἰτίας τῆς περιελεύσεως τῆς φιλτάτης ἡμῶν πατρίδος, τῆς πεπροικισμένης ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ δι’ ἐξαιρέτου καί ἐκπληκτικῆς φύσεως εἰς δεινοτάτην οἰκονομικήν ἀνάγκην καί δυσπραγίαν, ἕνεκεν τῆς ὑπερχρεώσεως τῆς χώρας ἀπό τήν λεγομένην μεταπολίτευσιν καί τῶν
δηλουμένων φορολογικῶν καί ἄλλων μέτρων ὡς ὑπεραναγκαίων διά τήν ὑπέρβασιν τῆς ἐμφανιζομένης ὡς τραγικῆς καταστάσεως, συνοδευομένης ἀπό ἀφόρητον λαϊκισμόν καί ἀκατάσχετον ψευδολογίαν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἀναφέρωμεν ὀλίγα τινά:
Ἀπό τῆς συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀριθμοῦσα βίον χιλίων ἑπτακοσίων ἐτῶν, κατά καιρούς προσέφερεν τό 96% τῆς περιουσίας αὐτῆς, διά τάς ἀνάγκας τοῦ Γένους καί ἀπό τό ἐναπομεῖναν 4%, τό 3% τυγχάνει δεσμευμένον διά διαφόρους λόγους, ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Ἡ δέ «μυθώδης» Αὐτῆς περιουσία δέν εἶναι τόσον τεραστία ὡς θρυλεῖται.Συγκεκριμένως, ὁ κεντρικός Αὐτῆς ὀργανισμός ἔχει εἰς τήν κατοχήν του τό ὅλον, διά τήν τεραστίων διαστάσεων ὀπήν, τοῦ ἐκ 380 δισεκατομμυρίων Εὐρώ ὑπερχέους τῆς Χώρας, σταγόνα, ὕψους 150 ἑκατομμυρίων Εὐρώ, πού ἀντιστοιχεῖ εἰς 9 ἑκατομμύρια μετοχῶν τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης.

Ἐν Πειραιεῖ, ἡ Ἁγιωτάτῃ ἡμῶν Ἐκκλησία παρέδωκεν διά τήν ἀνίδρυσιν τῆς πόλεως, καθ’ ὁλοκληρίαν τήν περιουσίαν τοῦ τότε βακουφίου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς ἐξικνουμένη καθ’ ἅπασαν σχεδόν τήν Πειραϊκήν χερσόνησον καί δι’ αὐτό ἡ πόλις τοῦ Πειραιῶς εὐγνωμονοῦσα ἀνεκήρυξεν τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα ὡς Πολιοῦχον καί Προστάτην αὐτῆς. Ἑπομένως μαθήματα δεοντολογίας καί ἠθικῆς εἰς τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν δέν τυγχάνει εὐπρεπές νά δίδωνται διά τήν ἀποδεδειγμένην ἱστορικῶς ἀλληλεγγύην αὐτῆς πρός τό Ἑλληνικόν Κράτος.
Ἡ ἀτυχής καί δεικτική ἀναφορά ὁρισμένων διά τήν ἀνάληψιν ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας προσκρούει, ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τήν ἀνωτέρω ἀδυσώπητον πραγματικότητα καί ἀφ’ ἑτέρου εἰς τήν συμβατικήν ὑποχρέωσιν τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας διά Νόμων αὐτῆς καθοριζομένην. Ἄλλωστε ἡ μισθοδοσία τῶν κληρικῶν ὡς οἱ ἀριθμοί ἀποδεικνύουν μηδέ τῶν Ἀρχιερέων ἐξαιρουμένων ἐξαντλεῖται εἰς τόν βασικόν μισθόν τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ἄνευ ἑτέρων ἐπιδομάτων. Συγκεκριμένως ἔγγαμος Κληρικός παραμένων ἐν ἐνεργείᾳ μέ 60ετή ἐφημερικήν ὑπηρεσίαν λαμβάνει ἀποδοχάς εἰς χεῖρας του 1.466,25 Εὐρώ.
Παρά ὅμως τά ἀνωτέρω πασίδηλα καί αὐταπόδεικτα διά κάθε ἐχέφρονα, ἐάν ἡ οἰκονομική δυσπραγία καί κρίσις τῆς χώρας προείρχετο ἐκ φυσικῆς τινός καταστροφῆς ἤ πανδημίας ἤ πολεμικῆς συρράξεως, ἡ Ἁγιωτάτη ἡμῶν Ἐκκλησία θά ἔδει νά πωλήσῃ τάς κανδήλας τῶν Ἱ. Ναῶν καί τά Ἱ. Σκεύη διά νά συμβάλῃ εἰς τήν ἀνακούφισιν τῆς Χώρας, ὡς κατά τήν μακραίωνα Αὐτῆς ἱστορικήν πορείαν πολλάκις ἔπραξεν. Δέν συμβαίνει ὅμως τί ἐκ τῶν ἀνωτέρω διότι οἱ πάντες γνωρίζουν ὅτι ἡ ὑπερχρέωσις τῆς Χώρας, ὀφείλεται εἰς τήν ἀπληστίαν τῶν ἐχόντων καί τῶν διαχειριστῶν ὑπό τήν σκανδαλώδη κάλυψιν τῶν πολιτικῶς ὑπευθύνων.

Κατά τήν διάρκειαν τῆς μεταπολιτεύσεως ὑπῆρξε γενικός οἰκοδομικός ὀργασμός ἔργων πού ἀνεμόρφωσαν τήν Χώρα καί εἰσέρευσε καί τεράστιος πακτωλός κοινοτικῶν χρημάτων ἀλλά οἱ ὑπερβάσεις τοῦ κόστους τῶν ἔργων ἔφθασαν ἕως καί τό 120 τοῦ ἀρχικοῦ προϋπολογισμοῦ. Ἡ πλέον χαρακτηριστική περίπτωσις εἶναι ὁ Κηφισός πού ἐκόστισεν τελικῶς 60,3 ἑκατομμύρια Εὐρώ ἀνά χιλιόμετρον ἔναντι 45,5 ἑκατομμύρια Εὐρώ ἀρχικοῦ προϋπολογισμοῦ, ἐνῶ κατά μέσον ὅρον εἰς τήν Εὐρώπην τό χιλιόμετρον ἀντιστοίχως κοστίζει 30 ἑκατομμύρια Εὐρώ.

Ἕτερον παράδειγμα ἡ Ἀττική ὁδός, πού ὑπερέβη εἰς τήν ἀξία κατασκευῆς αὐτῆς τό 120% τοῦ ἀρχικοῦ προϋπολογισμοῦ καί ἀπό προϋπολογισθέντα 9,6 ἑκατομμύρια Εὐρώ ἀνά χιλιόμετρον τελικῶς ἔφτασε εἰς τά 21,1 ἑκατομμύρια Εὐρώ, τά δέ λεγόμενα Ὁλυμπιακά ἔργα ἐκόστισαν πενταπλασίως τῶν προϋπολογισθέντων διά τῆς μεθόδου τῶν ἀπ’ εὐθείας ἀναθέσεων.

Μέ τήν διάσκεψιν τῶν Παρισίων, ἡ Γερμανική Πολιτεία ἀνέλαβεν τήν ὑποχρέωσιν νά καταβάλῃ εἰς τήν Ἑλληνικήν Πολιτείαν διά πολεμικάς ἀποζημιώσεις, ἀλλά καί διά τό ἀναγκαστικόν κατοχικόν «δάνειον», ποσόν ἀνάλογον τῶν 70 δισεκατομμυρίων Εὐρώ, τό ὁποῖον οὐδέποτε διεξεδικήθη καί οὐδέποτε κατεβλήθη. Βεβαίως ἡ ἀπάντησις εἰς τό ἐρώτημα διατί; εἶναι ἁπλουστάτη, διότι ἐάν οἱ κυβερνῶντες τοὐλάχιστον κατά τήν μεταπολίτευσιν, ἀπετόλμων νά διεκδικήσουν τά χρήματα αὐτά θά ἐξεβιάζοντο ὑπό τοῦ Γερμανικοῦ Κράτους μέ τάς ἀποκαλύψεις τῆς ἀρπαγῆς πού συνετελέσθη εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου ἀπό τάς δραστηριοποιουμένας εἰς τήν Ἑλλάδα Γερμανικάς ἑταιρείας, αἱ ὁποῖαι προσέφεραν τήν ὑπερτιμολογημένην τεχνογνωσίαν καί τεχνολογίαν των καί φυσικῶς ἐμοίρασαν καί τάς σχετικάς προμηθείας εἰς τούς ὑπογράψαντας τάς ἀναλόγους συμβάσεις.

Τυγχάνει ἡλίου φαεινότερον, ὅτι ὁ πολύς κ. Χριστοφοράτος «διεπορθμεύθη» εἰς τήν δωροδοκήσασα Γερμανικήν Πολιτείαν διά τῆς ἑταιρείας SIEMENS, ὑπό τῶν λεγομένων κομμάτων ἐξουσίας τῆς Πατρίδος ἡμῶν διά νά μήν ἀποκαλύψῃ τήν συμβολήν τῆς εἰρημένης SIEMENS εἰς τούς κορβανάδες καί ὄχι μόνον τῶν διαπλεκομένων δύο κομμάτων ἐξουσίας.

Τοῦτο ἀπεδείχθη ὑπό τῶν ἀκριτομυθιῶν τοῦ κ. Χριστοφοράτου, ὑπό τῶν εἰρωνικῶν του μειδιαμάτων καί τῶν πολλαπλῶν του δηλώσεων ἀλλά καί ἀπό τήν ὁμολογίαν ὑψηλοῦ Κυβερνητικοῦ καί κομματικοῦ παράγοντος τῆς ἐποχῆς. Ἡ διαπόρθμευσις τοῦ κ. Χριστοφοράτου ἐγένετο ἐπί τῆς διαδόχου Κυβερνήσεως. Καί εὐλόγως ἀντιλαμβάνεται πᾶς τις τό παίγνιον τῶν δύο αὐτῶν κομματικῶν σχηματισμῶν.

Πότε ἐπί τέλους θά κατανοήσωμεν ὅτι ὁ Σιωνιστικός Ἀμερικανικός παράγων ἀπεργάζεται τήν καταδολίευσιν τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς οἰκονομικῆς μας εὐρωστίας καθώς καί παγκόσμιον κυριαρχίαν εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα. Δέν γνωρίζομεν ὅτι τό λεγόμενον Διεθνές Νομισματικόν Ταμεῖον (ΔΝΤ) εἰς τήν ἀδηφάγον ἀγκάλην τοῦ ὁποίου μᾶς ὠθεῖ ἡ δῆθεν ἀλληλεγγύη τῶν ἑταίρων μας εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν ἀποτελεῖ ἐπιχειρησιακόν βραχίονα τοῦ πανισχύρου κοσμικῶς σατανιστικοῦ καί σιωνιστικοῦ, ἑβραϊκοῦ λόμπυ τῶν Η.Π.Α.;

Διατί λοιπόν ἡ πολιτική καί πολιτειακή μας ἡγεσία ὁδηγεῖ τήν Χώραν εἰς αὐτήν τήν ἐξόχως τραγικήν διά τήν ἐπιβίωσίν της καταδυνάστευσιν;

Διατί δέν ἐνστερνιζόμεθα τό ἡρωϊκόν φρόνημα τῶν μαρτύρων καί ἡρώων καί Πατέρων τοῦ Γένους νά ἀποσκορακίσωμεν ἐπί τέλους τόν ἰμπεριαλιστικόν, σιωνιστικόν Ἀμερικανικόν παράγοντα ἐκδιώκοντες τάς ἀλλοτρίων συμφερόντων στρατιωτικάς βάσεις ἐκ τῆς Χώρας καί μεταβάλοντες τήν πολιτική μας νά προσκαλέσωμεν τό ὁμόδοξον ἀντίπαλον δέος διά νά ναυλωχεῖ εἰς τό Αἰγαῖον καί τήν Μεσόγειον καί τότε de jure καί de facto θά δυνηθοῦμε νά ἐπεκτείνωμεν τά χωρικά μας ὕδατα ἀπό τά 6 εἰς 12 μίλια ὅπως προβλέπει τό διεθνές δίκαιο τῆς θαλάσσης, μεταβαλομένου τοῦ Ἀρχιπελάγους τοῦ Αἰγαίου εἰς κλειστήν Ἑλληνικήν λίμνην καί ἐξορύσσοντες τά δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου πού κατά τούς ἐγκύρους ἐπιστημονικούς ὑπολογισμούς τῶν εἰδικῶν Πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν ὑφίστανται καί ὄχι μόνον, καθιστάμενοι οὕτω ἐνεργειακῶς αὐτάρκεις τοὐλάχιστον διά μίαν εἰκοσαετίαν καί ὑπερκαλύπτοντες τήν χαοτικήν ὀπήν τῆς ἀθέσμου ὑπερχρεώσεως.

Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα ὑπάρχουν Ἕλληνες πολιτικοί ἄνδρες καί γυναῖκες ἀδέσμευτοι παντοιοτρόπως, ἕτοιμοι καί ἕτοιμαι νά ἐπωμισθοῦν αὐτό τό ῥηξικέλευθον, σωστικόν καί ἐπάναγκες ἔργον;Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/blog-post_4312.html#ixzz1NsZ3GrCN

Ο Γέροντας Παΐσιος (βίντεο)

Ο Γέροντας Παΐσιος (βίντεο)

Ενα οδοιπορικό στο Αγιο Ορος για τον Θεόπνευστο πατέρα Παϊσιο. Τα παιδικά χρόνια του,το γράμμα στην πολυαγαπημένη του μητέρα, το διορατικό χάρισμα του. Τι λένε ανθρωποι που τον έζησαν .

Paisios part 1‏

▶

paisios part2‏

▶

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Θαυμαστές οπτασίες στη Θεία Λειτουργία! (Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής)

Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε να δεί πολλά θεικά οράματα με τα φωτισμένα απο το Άγιο Πνεύμα, μάτια της ψυχής του.

Κάποτε σε μιά θεία λειτουργεία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε:
“Ευλογημένη η βασιλεία…”, ο άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει απο τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα, που δέν είχε καταλάβει τίποτα.  Αργότερα , όταν άρχισε να ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος απο τον λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν και έψαλλαν μαζί τους.
Στον Απόστολο, φανερώθηκε ο μακάριος απόστολος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη. Στο “Αλληλούια”, μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό, σαν ένα πύρινο, σφιχτοπλεγμένο σχοιν και στο ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα απο το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.
Λίγο πρίν απο την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος να ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. Άγγελοι κατέβαιναν απο ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, το Χριστό και Υιό του Θεού. Και νά!  Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτομένο Βρέφος! Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, που Το εφεραν και Το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεική Του ομορφιά.
Ήρθε η στιγμή της μεγάλης εισόδου. Ο λειτουργός πλησίασε να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο. Τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος. “Όταν βγήκαν τα Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ τον λειτουργό. Δύο Χερουβείμ και δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.
Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. Τα δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα δύο Σεραφείμ στα αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.
Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε. Είπαν το “Πιστεύω” και έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων. Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το το ” … μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Αγίω. Αμήν. Αμήν. Αμήν. ” Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. Το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτισε στο άγιο δισκάριο. ” Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά και ευλαβηκά.”
Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο Άρτο εκφωνώντας ” Τα άγια τοις αγίοις ” , ενώ ο λάός έψαλλε “Είς άγιος, είς Κύριος … “, κάποιος απο το εκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά :
- Γιατί πάτερ ο ιερέας λέει “Τα άγια τοις αγίοις” ;
- Για μάς όλους το λεει παιδί μου. Και σημαίνει: Στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος !
- Και τί είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, που ήταν απλοικός.
- Νά… Άν είσαι ακόλαστος, μήν τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. Άν έχεις έχθρα με κάποιον, μή πλησιάσεις. Άν περιγελάς ή υβρίζεις ή κατακρίνεις το συνάνθρωπο σου, στάσου μακριά απο τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι άν έισαι ενάρετος πλησίασε. Άν όμως δέν είσαι φύγε!…
Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: Μετα φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε”.
Ο άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.
Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι. Όταν αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπο τους με φανερή αποστροφή. Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν να εξαφανίζονταν απο την αγία λαβίδα, έτσι που ο αμαρτωλός φαινόταν να μήν παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και έφευγε κατάμαυρος με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.
Όταν τελείωσε η λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων αγγέλων! Ξαφνικά η στέγη του ναού σκίστηκε στα δύο. Απο εκεί οι αγγέλοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μιά υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.
Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου
Θαύματα Και Αποκαλύψεις Απο Τη Θεία Λειτουργεία
Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 2000

Το αιώνιο πένθος του Ελληνισμού

Πανοραμική τοιχογραφία της τελευταίας ήμέρας της πολιορκίας της Πόλης μπροστα από τη Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Ο μωάμεθ ο Β' Ο ''Πορθητής'' παρακολουθεί τη διεξαγωγή της μάχης ενώ τα βάρβαρα στίφη του ταπεινώνουν τον Χριστιανισμό... Οι δύο πύργοι πού προστατεύουν τη Πύλη του Αγίου Ρωμανού με το ''Περιτείχιον'', έχουν καταληφθεί από τους Γενίτσαρους πού έχουν ήδη μπήξει επάνω τις εχθρικές σημαίες (φλάμπουρα). Μιά σκισμένη ελληνική σημαία με το δικέφαλο αετό κρέμεται ακόμα από το δεξιό πύργο (βαμμένη κίτρινη και όχι κόκκινη όπως ήσαν οι κρατικές βυζαντινές σημαίες με το δικέφαλο, αλλά σκόπιμα κίτρινη από το τούρκο τοιχογράφο ώστε να θιγεί η Ορθοδοξία)...Εν μέσω αυτού του δράματος κεντρικός πρωταγωνιστής η παραδομένη στις φλόγες πύλη του Ρωμανού. Πολεμικό Μουσείο Κωνσταντινουπόλεως, Δώμα με τρισδιάστατη παράσταση της ''Πολιορκίας της Πόλης''. Ιστορικά ο Μεχμέτ (Μωάμεθ ο Β') δεν εισήλθε από τη πύλη του Ρωμανού στην αλωμένη Πόλη, αλλά από τη Πύλη του Χαρίσιου μερικά μέτρα πιό πάνω, γιατί αυτή ήταν ελεύθερη από πτώματα και γκρεμισμένα κτίσματα. Μπήκε στη Πόλη (με μεγάλο φόβο και δέος, μην πιστεύοντας ακόμα ότι πράγματι την είχε αλώσει!). Ήταν επτά το πρωΐ της 29ης Μαΐου 1453...

Είναι βράδι της 28ης Μαΐου 1453. Μόλις έχει τελειώσει η δοξολογία μπροστά από την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας φτιαγμένης από τον Απόστολο Λουκά, αφού όλοι έψαλλαν – ωΐμέ! – για τελευταία φορά τον Ακάθιστο Ύμνο, αναχωρούν για τις επάλξεις αυτοί πού θα υπερασπίζονταν τα Θεοφύλακτα Τείχη πού προστάτεψαν για 1000 χρόνια τη Πόλη των Κωνσταντίνων. Όλοι έλαβαν τη Θεία Ευχαριστία, κοινώνησαν μέσα στην Πορφυρογέννητο Ιουστινιανή της του Θεού Σοφίας την μεγάλη Εκκλησιά τη καρδιά του παγκόσμιου Χριστιανισμού! Το σύμβολο του μεσαιωνικού ελληνισμού! Ζήτησαν συγχώρεση ο ένας από τον άλλον χιλιάδες κόσμος όσο ορθόδοξοι και καθολικοί ιερείς τελούσαν τη Θεία Λειτουργία μέσα στο Ναό.
Ο αυτοκράτορας έγινε αντιληπτός μόλις για λίγα λεπτά από το θεοσεβούμενο πλήθος. Το βάρος της ευθύνης του να σώσει ένα έθνος, μιά τιμή, μιά χιλιόχρονη ιστορία, τη μνήμη των Κωνσταντίνων, τον ελληνικό πολιτισμό, όλα αυτά μαζί με το γρίφο της υπεράσπισης της πόλης και την επίλυση του σχεδίου άμυνας φορτώνουν τον έσχατο αυτοκράτορα με ”Ακάνθινο Στέφανο” όμοιον με εκείνον του Χριστού…
Πανοραμική τοιχογραφία της τελευταίας ήμέρας της πολιορκίας της Πόλης μπροστα από τη Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Ο μωάμεθ ο Β’ Ο ”Πορθητής” παρακολουθεί τη διεξαγωγή της μάχης ενώ τα βάρβαρα στίφη του ταπεινώνουν τον Χριστιανισμό… Οι δύο πύργοι πού προστατεύουν τη Πύλη του Αγίου Ρωμανού με το ”Περιτείχιον”, έχουν καταληφθεί από τους Γενίτσαρους πού έχουν ήδη μπήξει επάνω τις εχθρικές σημαίες (φλάμπουρα). Μιά σκισμένη ελληνική σημαία με το δικέφαλο αετό κρέμεται ακόμα από το δεξιό πύργο (βαμμένη κίτρινη και όχι κόκκινη όπως ήσαν οι κρατικές βυζαντινές σημαίες με το δικέφαλο, αλλά σκόπιμα κίτρινη από το τούρκο τοιχογράφο ώστε να θιγεί η Ορθοδοξία)…Εν μέσω αυτού του δράματος κεντρικός πρωταγωνιστής η παραδομένη στις φλόγες πύλη του Ρωμανού. Πολεμικό Μουσείο Κωνσταντινουπόλεως, Δώμα με τρισδιάστατη παράσταση της ”Πολιορκίας της Πόλης”. Ιστορικά ο Μεχμέτ (Μωάμεθ ο Β’) δεν εισήλθε από τη πύλη του Ρωμανού στην αλωμένη Πόλη, αλλά από τη Πύλη του Χαρίσιου μερικά μέτρα πιό πάνω, γιατί αυτή ήταν ελεύθερη από πτώματα και γκρεμισμένα κτίσματα. Μπήκε στη Πόλη (με μεγάλο φόβο και δέος, μην πιστεύοντας ακόμα ότι πράγματι την είχε αλώσει!). Ήταν επτά το πρωΐ της 29ης Μαΐου 1453…
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη συναισθηματική φόρτιση αυτού του υπερήφανου λαού πού η ελπίδα του προς το Θεό του αποτρέπει φρικαλέες σκέψεις του τι πρόκειται να επακολουθήσει! Στη Πόλη βασιλεύει σιγή.. Μιά νεκρική σιγή πού παγώνει το αίμα όλων αυτών πού μέσα τους αρχίζει μιά αγωνία πού θα μετατραπεί σε επιθανάτιο ρόγχο…
Ο Αυτοκράτορας αφού έφυγε από την Αγία Σοφία κατευθύνεται στο ανάκτορο των Βλαχερνών πάνω στο άλογό του. Δεν υπάρχει χρόνος γιά χάσιμο. Το κεφάλι του πάει να σπάσει από τη τρομερή σκέψη. ”Είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει;”…Αφού φτάνει στο ανάκτορο, εκεί συγκεντρώνει την οικογένειά του και όλους όσους υπηρέτησαν πιστά το σπίτι του. Με πατρική στοργή τους αγκαλιάζει έναν έναν και τους ζητά να τον συγχωρέσουν. Αφού βαθειά συγκινημένοι τον χαιρετούν όλοι για τελευταία φορά ο ίδιος φεύγει με το άλογό του και ευσπευσμένα πάει στις επάλξεις για τη τελευταία επιθεώρηση των αμυντικών θέσεων. Είναι αργά τη νύχτα. Τα άγρυπνα μάτια των σκοπών χαμογελούν πού τον βλέπουν. Υπάρχει ακόμα ελπίδα πιστεύουν. Ο Θεός, ο Αυτοκράτορας, ο λαός, το Δίκαιο είναι μαζί τους!
Μεσάνυχτα, φρενετικά κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών της Βασιλεύουσας, της Αγίας Σοφίας, των Αγίων Αποστόλων, ακούγονται όλες από τις εκκλησιές κατά μήκος του δρόμου του Επτάσκαλου. Ποιός άραγε μιά τέτοια στιγμή θα είχε ύπνο όταν πυκνά σύννεφα μαύρα έχουν κάνει τη νύχτα, τη τελευταία, σκοτάδι κόλασης με απαίσια όρνια να πλανώνται πάνω από την υπερήφανη Πόλη;
Η ΜΑΧΗ ΣΤΥ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ -7- YΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Η Οθωμανική επίθεση ξεκινάει μετά τα μεσάνυχτα. Είναι πιά η 29η Μαΐου 1453. Κύματα γενίτσαρων πού το ένα ακολουθεί το άλλο επιτίθονται με πολεμικές κραυγές, ήχους ταμπούρλων, σαλπίγγων, πίπιζων, πού γεμίζουν με το θόρυβό τους τον αέρα τού πέπλου της σκοτεινής νύχτας. Ο στρατός του Μεχμέτη (όπως ήθελε να τον αποκαλούν οι έλληνες) είναι πάνω κάτω 250 χιλιάδες διοικούμενος από τον Ζαγανός Πασά. Άντρας με πείρα στα πολεμικά και βαθύς γνώστης των βυζαντινών όπλων, συγγενής, γυναικάδελφος του Μεχμέτη. Στον στρατό αυτό βρίσκονται αποβράσματα μισθοφόρων χριστιανών ευρωπαίων, γενουατών, 25 χιλιάδων ελλήνων της Θράκης πού ο Μεχμέτης τους έταξε αξιώματα και μάλαμα και κάθε λογής λιμάρικη ψυχή, για φαΐ, για πιοτό, για βιασμό και φόνο…Προσελκύονταν από τη μεγάλη λεία πού ήταν η μεγάλη πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, καθόλοκληρίαν ΕΛΛΗΝΙΚΟ! Όλοι αυτοί μαζί με τους ατάκτους δολοφόνους τυχοδιώκτες επιτέθηκαν στη οχυρωματική γραμμή των σιδηρόφρακτων σκληρών επαγγελματιών πού ήσαν υπό τας διαταγάς του Ιωάννη Ιουστινιάνη (γενοβέζου ευγενούς από τη Χίο, πιστού συμμάχου του αυτοκράτορα και φιλέλληνος) όλοι κι όλοι καμμιά εκατοστή, όχι παραπάνω. Όλοι οι αμυνόμενοι της Πόλης πού μπορούσαν να κρατήσουν όπλο ήσαν 5 χιλιάδες ψυχές άντε με τους βοηθητικούς 7 χιλιάδες. Όλοι μεγάλοι στην ηλικία ενώ οι εχθροί όλοι νέοι λίγο πάραπάνω από τα είκοσι. Η μάχη κράτησε δύο ώρες έως τις τρείς τη νύχτα…Το σώμα των ατάκτων υποχώρησε σε πλήρη διάλυση πατώντας ο ένας τον άλλον ”τούρλου μπούγδου”, αφήνοντας μεγάλο αριθμό νεκρών και τραυματιών.
Δίχως παύση έρχεται η σειρά να επιτεθεί η στρατιά της Ανατολίας (Αναντολού Ασκερί) υπό τον Ισχάκ Πασά. Αυτοί προσπαθούν να γκρεμίσουν τους πασσαλοφράκτες. Πολεμούν με λύσσα αποφασισμένοι να σπάσουν την γραμμή των αμυνομένων. Η αποδυνάμωση των επιτιθέμενων βοήθησε τους αμυνόμενους. Με τις σπάθες τους και τους κεφαλοθραύστες τους κομματιάζουν εύκολα τον εχθρό και εκτοξεύουν βλήμματα στη πολυάριθμη μάζα χωρίς καν να σκοπεύσουν. Μιά ομάδα πολεμιστών του Ισχάκ Πασά ρίπτεται σε ένα ρήγμα των τειχών και προς στιγμήν φαίνεται να εισβάλλουν στη Πόλη. Αλλά ο αυτοκράτορας και οι άντρες του τους ορμούν και τους σφάζουν γρήγορα. Η δεύτερη τουρκική επίθεση επίσης απέτυχε.
Κατόπιν έρχονται οι γενίτσαροι. Είναι ειρωνικό ότι γεννήθηκαν έλληνες ορθόδοξοι. Ήσαν πειθαρχημένοι, επαγγελματίες, άγριοι πολεμιστές, τέλεια εκπαιδευμένοι και έτοιμοι να πεθάνουν για το Σουλτάνο τους. Πρίν την έναρξη των εχθροπραξιών, της τελευταίας ημέρας για τη Πόλη, ο Μεχμέτης ζήτησε από το στρατό του, ”Σήμερα δεν θέλω να πολεμήσετε για μένα. Θέλω να ΠΕΘΑΝΕΤΕ γιά μένα”!!! Οι γενίτσαροι όρμηξαν με μένος ανοίγοντας δρόμο από τα στιβαγμένα νεκρά κορμιά χριστιανών και μουσουλμάνων επιτίθοντας στους εξαντλημένους υπερασπιστές της Πόλης. Με τεράστια προσπάθεια οι έλληνες, οι ενετοί, οι γενουάτες και άλλοι ιταλοί σύμμαχοι απέκρουσαν στέλνοντας πίσω τον εχθρό.
Τότε μιά ομάδα εχθρών απροσδόκητα μπήκε στη Πόλη από μιά αφύλακτη μικρή πύλη εξόδου (είχε ανοιχθεί το προηγούμενο βράδι από προδότες πού είχε διαφθείρει ο Μεχμέτης). Η πύλη αυτή γνωστή ως ”Κερκόπορτα” βρισκόταν στα τείχη των Βλαχερνών. Μάχη ξέσπασε σώμα με σώμα στη μικρή αυτή πύλη.
Ο Καρατζά Πασάς και οι ευρωπαίοι μισθοφόροι του περιβάλλουν το εξωτερικό τείχος της Πόλης στο Χρυσό Κέρας (Κεράτιο Κόλπο) στο χείλος του νερού. Περισσότεροι γενίτσαροι προσεγγίζουν τα τείχη των Βλαχερνών. Τα υπολείμματα των ενετών περικυκλώνονται από τους στρατιώτες της Ανατολίας πού επιτίθονται από το εξωτερικό τείχος και από αυτούς πού βρίσκονται ήδη στο ”Παρατείχιον”. Ένας θανατηφόρος οθωμανικός μύδρος από κανόνι με ακρίβεια κτυπά τους βυζαντινούς και οι έλληνες κόβονται στα δύο ενώ οι Χιώτες-Ρόδιοι και τα απομεινάρια των ενετών έχουν αμφότεροι διαλυθεί. Το βυζαντινό πύρ αυτή τη στιγμή διαλύει δύο αύτανδρες οθωμανικές μονάδες γενιτσάρων στα τείχη των Βλαχερνών, αποτρέποντας τους να μπούν στη Πόλη. Οι έλληνες υπό τη διοίκηση του ενετού Φιλίππο Κονταρίνι, η Παπική μονάδα του Καρδιναλίου Ισιδώρου και οι γενοβέζοι του Ιωάννη Ιουστινιάνη, όλοι μαζί επιτίθονται και διαλύουν τους γενιτσάρους στο Νέο Αυτοκρατορικό Ανάκτορο χωρίς όμως να μπορέσουν να τους απωθήσουν έξω. Οι Γενίτσαροι του τείχους των Βλαχερνών απωθούνται από τους εναπομείναντες Χιώτες-Ροδίους, όμως οι έλληνες σπρώχνονται προς τα πίσω και μιά μονάδα γενιτσάρων εισβάλλει στη Πόλη. Πολυάριθμα στίφη της Ανατολίας πιέζουν τους ενετούς να βγούν έξω από το ”Παρατείχιον” και να εγκλωβιστούν σε έναν από τους πύργους της Πόλης. Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος σκοτώνεται, αφήνοντας τον Τρεβιζάνο μόνο του επικεφαλής των Ενετών…
Λίγο προτού χαράξει η μέρα, ένα βέλος τρυπάει τον σιδερένιο θώρακα του Ιουστινιάνη και τον πληγώνει στο στήθος. Κλονισμένος από το τραύμα του και φυσικά εξαντλημένος η μαχητική του διάθεση κατέρρευσε…Παρόλες τις παρακλήσεις του αυτοκράτορα να μην εγκαταλείψει τη θέση του, ο Ιουστινιάνης έδωσε διαταγή στους στρατιώτες του να τον πάρουν έξω από το πεδίο μάχης. Οι άλλοι στρατιώτες του πού πολεμούσαν στη περιοχή βλέποντας το στρατηγό τους να μεταφέρεται λαβωμένος, υποπτεύτηκαν ότι είχε σπάσει η γραμμή άμυνας και σπεύδουν και αυτοί στη πύλη για να φύγουν μαζί του. Ο αυτοκράτορας και οι έλληνες μένουν μόνοι τους. Τότε οι οθωμανοί διοικητές βλέποντας αυτό διατάσσουν χιλιάδες γενίτσαρους να επιτεθούν στην αποδυναμωμένη αυτή πλέον άμυνα. Οι γενίτσαροι ορμούν και σπάνε το πασσαλοφράκτη στριμώχνωντας τους έλληνες στο τείχος.
Στο μεταξύ εισβάλλουν περισσότεροι στη Κερκόπορτα, όπου οι αμυνόμενοι δεν μπόρεσαν να εξουδετερώσουν τους πρώτους εισβολείς. Σύντομα οι πρώτες εχθρικές σημαίες κυματίζουν στα τείχη. Ο αυτοκράτορας και οι διοικητές του προσπαθούν απεγνωσμένα να συναθροίσουν τους στρατιώτες τους και να ωθήσουν πίσω τον εχθρό. Μάταια όμως, ήταν πιά πολύ αργά. Κύματα γενιτσάρων, ακολουθούμενοι από άλλες τακτικές μονάδες του Οθωμανικού στρατού ρίπτονται στις ανοιχτές πύλες της Πόλης γεμάτες από τρομοκρατημένους υπερασπιστές πού τρέχουν αλαφιασμένοι για να σωθούν και από σωρούς πτωμάτων σφαγμένων χριστιανών στρατιωτών.
Τότε ο αυτοκράτορας αντιλαμβανόμενος ότι τα πάντα έχουν χαθεί γυμνώνεται από τα αυτοκρατορικά του διακριτικά και σαν απλός στρατιώτης με το αίμα και τον ιδρώτα να ρέει ποτάμι από το μέτωπο και το σώμα του ακολουθούμενος από τον εξάδελφό του Θεόφιλο Παλαιολόγο, τον άρχοντα Βρανά, τον Καστιλιανό (ισπανό) Δον Φρανσίσκο Ντε Τολέδο, τον Κατακουζηνό, τον Ματθαίο Σγουρομάλη και τον Ιωάννη Δαλματό – και οι επτά τους κρατώντας τα ξίφη τους – επιτίθονται στα μιλιούνια των εχθρών, χτυπώντας ζερβά δεξά σε μιά ύστατη πράξη ηρωϊκου θάρρους. Κανείς δεν τους ξαναείδε πιά….
Πάνε από τότε 558 χρόνια… Η ροή ενός έθνους είναι αναλώσιμη, η γλώσσα και η Ιστορία του ποτέ! Εμείς και ελληνικά μιλάμε και η Αγιά Σοφιά υπάρχει!
Ραφαήλ Διαμαντής

Εάλω και η ψυχή μας μετά την Πόλη

Τον προηγούμενο μήνα, γράψαμε για την κατάληξη που είχε ο Ιουδαϊκός λαός που αρνήθηκε το Θεό του και καυχήθηκε γι’ αυτή του την άρνηση.
Αυτό το μήνα είναι η σειρά του εαυτού μας. Του δικού μας λαού. Του λαού που ξεκίνησε ψάχνοντας το Θεό, βρίσκοντάς Τον και αγαπώντας Τον. Του λαού που, στην συντριπτική πλειοψηφία του, συγκατατέθηκε στο να κάνει τη ζωή πάνω σ’ αυτή τη γη να μοιάσει –όσο γίνεται– με τη ζωή και την τάξη της Βασιλείας του Θεού. Γιατί αυτή τη ζωή αγάπησε, Αυτόν τον Θεό αναγνώρισε, αυτήν την δικαιοσύνη ζήτησε και αυτόν τον μοναδικό πολιτισμό δημιούργησε.
Όχι ότι δεν έκανε λάθη, όχι ότι δεν πολέμησε πολλές φορές τη δικαιοσύνη και τη ζωή που αρέσει στο Θεό που λάτρευε, όχι ότι δεν <χρεώθηκε> εγκλήματα και δεν καταπάτησε κάθε ανθρώπινο και Θείο νόμο. Όλες τις παραβάσεις τις έκανε και όλων των ειδών τις ενοχές συσσώρευσε. Και παλιοί και νέοι –υποτιθέμενοι– αντικειμενικοί ιστορικοί βρήκαν πολλά ψεγάδια να μας προσάψουν και πολλά εγκλήματα να μας κατηγορήσουν. Και έχουν δίκιο. Οι αμαρτίες μας, πολλές. Κι η μετάνοιά μας όμως, ανάλογη. Πάντα μετανοούσαμε και πάντα εξιλεωνόμαστε, έστω κι αν το τίμημα που πληρώναμε ήταν ακριβό. Κι επειδή ο Θεός μας είναι απερίγραπτα μακρόθυμος, μας έδινε κι άλλη ευκαιρία, και μετά κι άλλη και μετά κι άλλη…
Μέχρι που μπερδέψαμε κι εμείς –ακριβώς όπως οι Ιουδαίοι– τη μακροθυμία του Θεού με την αδυναμία και θεωρήσαμε ότι είχαμε εξασφαλισμενη την ατιμωρησία. Κάναμε το λάθος να βλέπουμε την κάθε αμαρτία μας σαν μια νομική παράβαση που συνεπάγεται μια τιμωρία, παίρνεις μια ποινή και μετά είναι σαν μην έχει γίνει τίποτα. Ξεχάσαμε ότι κάθε αμαρτία τρώει κι ένα κομμάτι από την ψυχή μας, μέχρι που να μην απομείνει πια τίποτα. Κι όταν, στη θέση της ψυχής μας, δεν μείνει τίποτα άλλο από ένα τεράστιο κενό, τότε αρχίζουμε να αγαπάμε τις αμαρτίες που μας έφαγαν την ψυχή κι έγιναν αυτές ψυχή μας και να παινευόμαστε γι’ αυτές.
Και τότε «η Πόλις εάλω». Και δεν ήταν η μόνη. Μαζί της εάλω και η ψυχή μας και ο χαρακτήρας μας και η δικαιοσύνη μας και ο πολιτισμός μας. Κι είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Είμαστε περήφανοι για όλες τις αμαρτίες των προγόνων μας και καυχιόμαστε γι’ αυτές σαν να ήταν αρετές. Κι αν είμαστε στη θέση τους θα κάναμε τα ίδια κι άλλα τόσα και θα το ευχαριστιόμαστε. Η καρδιά μας χαίρεται με τον κάθε αποστάτη και δικαιολογεί όλα τα αδικαιολόγητα, αλλά ντρέπεται να πει ένα καλό λόγο για τον πρώτο και μεγάλο άγιο που έδωσε το όνομά του στην Πόλη που έγινε το «καύχημα των κατοικούντων υπό την του ηλίου ανατολήν». Ντρεπόμαστε εμείς γι’ αυτόν που τη θεμελίωσε και την έχτισε από το τίποτα, αντί να ντρέπεται αυτός για μας που του τη χάσαμε. Την Πόλη του. Τη δική του Πόλη.
Δυστυχώς, ούτε οι τέσσερεις αιώνες του μαρτυρίου, ούτε οι δύο –περίπου– αιώνες της υποτιθέμενης ελευθερίας μας έχουν οδηγήσει στη μετάνοια. Μπορεί να θρηνούμε κάθε τέτοια εποχή αυτό που χάσαμε, εξακολουθούμε όμως να υψώνουμε το επηρμένο κεφάλι μας και να ζητούμε τα αίτια εκεί που δεν υπάρχουν. Ακριβώς όπως κάνουμε και στην προσωπική μας ζωή! Κι αν δεν ξυπνήσουμε έγκαιρα, αντί –όπως οραματιζόμαστε– να πάρουμε πίσω την Πόλη που χάσαμε, θα χάσουμε κι ό,τι μας έχει απομείνει. Και –το χειρότερο– θα χάσουμε και το τελευταίο κομματάκι της ψυχής μας.
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Μαΐου 2011
Τεύχος 107