Κυριακή Α Λουκά- Ιερά Μητρόπολις Πάφου

ΚΥΡΙΑΚΗ  Α΄ ΛΟΥΚΑ                                                            

Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6 – 15

Ευαγγέλιο: Λουκά  ε’ 1 – 11

                                 

Από την πρώτη στιγμή που θα νοιώσει ο άνθρωπος τον εαυτό του, αγαπητοί μου αδελφοί, αρχίζει να αγωνίζεται, να προσπαθεί, να φτάσει στην επιτυχία. Θέτει συνεπείς λοιπόν στόχους, μακρινούς και κάποτε απροσδιόριστους,  στη ζωή του ο άνθρωπος. Ή ίσως και κάποιοι άλλοι, συνήθως οι γονείς μας, συνθέτουν και καταρτίζουν προγράμματα για μας, και υποχρεωνόμαστε να προσβλέπουμε συστηματικά και κάποτε με άγχος προς αυτά. Γενικά είναι φυσικό, έμφυτο από τον Θεό, να επιζητούμε την επιτυχία, πνευματική αλλά και υλική, την κατάκτηση, την αναγνώριση και καταξίωση από τους γύρω μας, την ανάπτυξή μας μέσα κοινωνία στην οποία ζούμε. «Πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής», είπε ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα άλλα δημιουργήματα του Θεού. Για τα ζώα, όλη η προσπάθεια και ο αγώνας τους περιορίζεται στην επιβίωσή τους και είναι αποτέλεσμα του έμφυτου ενστίκτου τους, που τα καθοδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις και διαφοροποιήσεις. ενστίκτου τους που τα καθοδηγεί χωρίς παρεκκλίσεις και διαφοροποιήσεις. Αυτό όμως το διαφορετικό, το πέραν του ζωώδους ενστίκτου, είναι αυτό που επιβάλλει και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις προσφοράς, γιατί «Θεού το δώρον» ό,τι έχουμε και διαθέτουμε από Εκείνον προέρχεται. Έχουμε υποχρεώσεις προς τον εαυτό μας και την γενική ανάπτυξή του. Οφείλουμε ωστόσο να προσφέρουμε και στους άλλους. Τους δικούς μας, πρώτα και φυσικά, αλλά και σε όσους άλλους έχουμε τη δυνατότητα, υλική ή πνευματική, να δώσουμε αφειδώλευτα, να προσφέρουμε απλόχερα με ειλικρίνεια και αγάπη. Έτσι ο αρχικός στόχος της ανάπτυξής μας, της επιτυχίας μας, αποκτά νόημα, έχει σκοπιμότητα, γίνεται υπηρετικός και κοινωνικός. Αλλά φυσικά τίποτε δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας. Πόσες όμως φορές δεν συμβαίνει, ενώ έχουμε κοπιάσει, έχουμε ματώσει αγωνιζόμενοι να πετύχουμε κάτι σπουδαίο ή ακόμη και κάτι ασήμαντο, να γευόμαστε απελπισμένοι την αποτυχία; Άλλοτε πάλι φτάνουμε, με πολλή μας λύπη, σε φτωχικά αποτελέσματα, που απέχουν από τις επιθυμίες μας. Πόσες φορές νοιώθουμε ότι χανόμαστε, γιατί είχαμε επενδύσει σ’ αυτή μας την προσπάθεια, όλο μας το είναι, κάθε δύναμη και μέσο που διαθέταμε; Και τότε δυσανασχετούμε, διαμαρτυρόμαστε. Υπάρχει όμως και άλλος τρόπος αντιμετώπισης.

«Επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον». Ο Πέτρος και οι σύντροφοί του, από την ψαρόβαρκά τους, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από νυχτερινή αποτυχία τους, καθαρίζουν και πλένουν τα δίχτυα τους στην άκρη της λίμνης, όταν ο Κύριος του ζητεί να ξαναρίξουν τα δίχτυα τους για ψάρεμα. Και ο Πέτρος, χωρίς να δυσανασχετεί, με απόλυτη ηρεμία: Δάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτε. Ωστόσο, υπακούοντας στην εντολή Σου, θα ρίξω τα δίχτυα και πάλι. Είναι γνωστή η συνέχεια. Αν και ακατάλληλη η ώρα του ψαρέματος, δέχεται και ακολουθεί την εντολή του Κυρίου.  Αυτό που χρειάζεται να  συμπληρώσουμε είναι ότι μετά από τη συνάντηση αυτή και την κλήση του Κυρίου, γίνεται ψαράς ψυχών προς σωτηρία. Αλλά αυτό που θα έπρεπε να παρατηρήσουμε εδώ, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μια άλλη παράμετρος, που συνήθως λησμονούμε ή παραβλέπουμε. Λέγαμε λίγο πριν για τις ποικίλες προσπάθειες που καταβάλλουμε και τους σκληρούς αγώνες που νυχθημερόν διεξάγουμε. Και λέγαμε ακόμη, ότι κάποτε, αντί της επιτυχίας, δεχόμαστε αναπάντεχες αποτυχίες που σημαδεύουν τη ζωή μας ακόμη. Είδαμε ότι απογοητευμένος ο Πέτρος, γιατί άμεσα και χωρίς αντίρρηση, δέχεται την υπόδειξη του Κυρίου και αμείβεται πλουσιοπάροχα. Πόσο συχνά λοιπόν, ζητούμε και τη βοήθεια του Θεού, όταν ξεκινούμε ένα έργο, όταν θέτουμε ένα στόχο; Εμπιστευόμαστε συνήθως και αποκλειστικά τις δυνάμεις και δυνατότητές μας, θεωρώντας ότι επαρκούν αυτές και μόνον. Γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που όταν προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε, διαμαρτύρονται φωνάζοντας «μόνο μου». Και σκεφτόμαστε πόσο γελοία είναι η απαίτησή τους. Γιατί είναι φανερό ότι χωρίς τη βοήθειά μας, σχεδόν τίποτε δεν μπορούν να πετύχουν. Κι όμως εμείς φερόμαστε σαν μικρά παιδιά, μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού. Δύσκολα αφηνόμαστε στην πρόνοιά Του και την απέραντη αγάπη Του. Φυσικά δεν είναι επειδή αμφιβάλλουμε ότι η βοήθεια του Θεού είναι αναγκαία. Αλλά τις πιο πολλές φορές το λησμονούμε, γιατί έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Παλιός ψαράς ο Πέτρος και όμως αμέσως και χωρίς συζήτηση άκουσε το Δάσκαλο, που δεν ήταν ψαράς. Ένοιωσε ενδόμυχα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος όπως φαινόταν και όπως κάποιοι άλλοι τον υπολόγιζαν. Εμπιστεύτηκε στο λόγο Του, ένοιωσε να τον διαπερνά η δύναμή Του.      

«Επί δε τω ρήματι». Υπακούοντας στην εντολή Σου, Κύριε, θα κάνω ό,τι μου ζητάς. Σε κάθε περίπτωση να επιζητούμε τι είναι του θέλημα του Θεού και να το ακολουθούμε. Είναι το άλλο δίδαγμα που μας αφήνει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αποδοχή των εντολών του Θεού. Ρύθμιση της ζωής μας με οδηγό το θέλημά Του. Αυτό θα εξασφαλίσει εκτός την απαλλαγή από τα άγχη που κατατρίβουν την καθημερινή μας ζωή, την ηρεμία και την επιτυχία με τη βοήθεια του Κυρίου μας. Γένοιτο.