Η περιτομή του Ιησού Χριστού

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. β΄20-21, 40-52

Η περιτομή του Ιησού Χριστού

Οκτώ μέρες μετά τη γέννηση του Χριστού, την πρώτη του πρώτου μηνός, η Εκκλησία μας γιορτάζει την περιτομή του Χριστού. Μια εβραϊκή τελετουργική διάταξη, την οποία εκπλήρωσε ο Ιησούς, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, αλλά η οποία καταργήθηκε με το κήρυγμα του ευαγγελίου, τι νόημα έχει πράγματι να την γιορτάζει η ορθόδοξη καθολική Εκκλησία; Είναι ένα ερώτημα, όπου αυθόρμητα γεννιέται λίγο – πολύ σε όλους μας – όσοι δεν έχουμε τη βαθειά γνώση των ιερών πραγμάτων.    

Βέβαια, υπάρχει η απλή απάντηση, που μπορούμε αμέσως να σκεφτούμε. Με τη γιορτή τιμούμε, ένα γεγονός της ζωής του Χριστού, σημαντικό κατά το ότι ανήκει στη θρησκευτική του πολιτεία και κατά το ότι σημαίνει την ώρα της ονομασίας του, τότε πήρε το όνομα Ιησούς και επαληθεύτηκε η προφητεία του αγγέλου ότι ο γιος, που θα γεννήσει η Μαρία θα ονομαστεί έτσι. Όταν αγαπούμε ένα πρόσωπο – πολύ περισσότερο – όταν λατρεύουμε τον Θεό, η κάθε στιγμή της ιστορίας του εύλογα γίνεται αντικείμενο προσοχής και αφορμή ευφροσύνης. Στην Εκκλησία μας, όμως, το κάθε γεγονός του Θεού μεταποιείται σε γεγονός του ανθρώπου κι η κάθε γιορταστική πράξη μεταφέρει τον άνθρωπο στη θεϊκή πράξη. Στη γιορτή της Περιτομής πως μπορεί να νοηθεί αυτό;

Οι θεοφώτιστοι πατέρες μας διαπιστώνουν ένα σπουδαίο μήνυμα, το μήνυμα της υπακοής. Ο Χριστός περιτέμνεται, υφίσταται δηλαδή ένα ταπεινωτικό πάθημα, επώδυνο και αποκρουστικό, όπως είναι η περιτομή, για να υπακούσει στο νόμο, για να δηλώσει υποταγή στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν  ο Υιός του Θεού, δεν χρειάζεται ούτε το πάθημα να υποστεί ούτε την υποταγή να δηλώσει. Κι εμείς, οι Χριστιανοί του, μαθαίνουμε ότι έχουμε χρέος να υπακούμε στο νόμο του Θεού, όχι κατά τη λογική μας αλλά κατά την εντολή του, ακόμη κι αν φαίνεται παράδοξη στον κόσμο μας και στις συνήθειες μας. Ο Κύριος μας υπακούοντας κατά πάντα ως άνθρωπος δικαιωματικά μπορούσε να καταργήσει τα του νόμου, και οι πιστοί του μιμούμενοι την υπακοή του χαρισματικά μπορούμε να ελευθερωθούμε από την αμαρτία. Έτσι ψάλλει ο υμνωδός, «Ουκ επησχύνθη ο πανάγαθος Θεός, της σαρκός την περιτομήν αποτμηθήναι, αλλ’ έδωκεν εαυτόν, τύπον και υπογραμμόν, πάσι προς σωτηρίαν « (ιδιόμελο του Εσπερινού).

Εν τούτοις,  η ίδια η ιστορία του γεγονότος της περιτομής, όταν θεωρηθεί κατά το πνεύμα της, αποκαλύπτει μια υψηλή πνευματική απάντηση στο ερώτημα μας, γιατί γιορτάζουμε την Περιτομή. Με την τελετουργία αυτή όρισε ο Θεός στον Αβραάμ κατά τη διαθήκη και τη συμφωνία, που συνήψε μαζί του, έβαλε ένα ορατό και ανεξάλειπτο σημάδι πάνω στο ίδιο το σώμα των πιστών του, για να τους θυμίζει διαρκώς τη σχέση τους με τον Κύριό τους. Όπως εκείνος, που θέλει να ασφαλίσει την περιουσία του βάζει την προσωπική του σφραγίδα, ένα δικό του σημάδι πάνω σε όσα του ανήκουν, έτσι ο Θεός σημάδεψε τον περιούσιο λαό του με την περιτομή, για να δείξει σ’ αυτόν και στους άλλους λαούς ότι είναι ιδιοκτησία του. Φανερώνει, λοιπόν, η περιτομή παρουσία Θεού, δηλώνει υπακοή του ανθρώπου και προϋποθέτει πίστη, σύνδεσμο απόλυτης εμπιστοσύνης μεταξύ Κυρίου και πιστού. Αυτές οι άγιες έννοιες δεν ήταν δυνατόν να καταργηθούν με την κατάργηση του τύπου.

Η εβραϊκή περιτομή έπαυσε να ισχύει για την Εκκλησία του Χριστού. Από τη στιγμή, που περιετμήθη ο Χριστός, όλοι οι Χριστιανοί, που είμαστε μέλη Του είμαστε πλέον περιτμημένοι εν τω ονόματι Του και η περιτομή ως σημάδι πάνω στη σάρκα μας δεν μας χρειάζεται. Μας χρειάζεται, όμως η αχειροποίητη περιτομή, ως συνείδηση και ως βίωμα μέσα στην καρδιά μας, ως γεγονός μέσα στο είναι μας. Μας χρειάζεται μια νοοτροπία, που θα κόβει και θα διώχνει μακριά μας το θέλημα του κόσμου και θα κρατά ζωντανό στη ζωή μας το θέλημα του Θεού. Αυτή την αχειροποίητη περιτομή την παίρνουμε με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του χρίσματος και την ανανεώνουμε με το μυστήριο της μετάνοιας και της εξομολογήσεως. Σ’ αυτά τα μυστήρια ο καθένας μας κάνει μια συμφωνία με το Θεό, συνάπτει μια διαθήκη, δηλώνει δούλος του Κυρίου και ο Κύριος τον σφραγίζει με τη χάρη του, για να είναι δικός του, ομολογεί υποταγή και δέχεται υιοθεσία, αποτάσσεται τον σατανά και συντάσσεται με τον Χριστό.

Ζούμε, λοιπόν, και σήμερα, μέσα στην Εκκλησία την περιτομή μας γιορτάζοντας την περιτομή του Χριστού. Ανανεώνουμε την απόφαση μας να ανήκουμε στον Κύριο και να τηρούμε τους όρους της σχέσεως μας μαζί του. Η συναίσθηση ότι είμαστε κτήμα Του και περιουσία Του μας βοηθά να κρατούμε καθαρό τον εαυτό μας από τα αντίθετα και αντίχριστα μιάσματα. Η πεποίθηση ότι είμαστε εκούσιοι δούλοι Του μας σπρώχνει να κάνουμε αβίαστα το θέλημά Του. Έτσι νιώθουμε ότι μας αναγνωρίζει και εκείνος για δικούς Του και βιώνουμε την προστασία και την παρηγοριά Του κάθε στιγμή. Αλλά έτσι μας γνωρίζει και ο κόσμος για δούλους Χριστού, για παιδιά του Θεού και της Εκκλησίας και μας ξεχωρίζει. Χωρίς να έχουμε πάνω μας το σημάδι της εβραϊκής περιτομής, σημαδευόμαστε από την περιτομή των παθών, από την αποκοπή των κακών, από την εκκοπή του φίλαυτου και εγωιστικού μας θελήματος. Κι αν δεν γίνεται αυτό ποτέ στην εντέλεια για την ανθρώπινη αδυναμία μας, ευλογείται, όμως πάντοτε η διάθεση και η προσπάθεια μας από τη θεία χάρη.

Μια πολύ ωραία παράσταση του περιτμημένου Χριστιανού μπορούμε να διακρίνουμε σε ένα λόγο του αποστόλου Παύλου, που γράφει προς τον Τιμόθεο μιλώντας για εκείνους, που θέλουν να ανήκουν στο Κύριο και δεν παρασύρονται από πλάνες διδασκαλίες. Ο πιστός παρομοιάζετε σαν ένα ασάλευτο αγκωνάρι, που έχει γραμμένο στη μια πλευρά του τον αφορισμό. «Γνωρίζει πολύ καλά ο Κύριος τους δικούς του» και στην άλλη πλευρά την προτροπή, «Μακριά από την αδικία όποιος αναγνωρίζει τον Κύριο»! Είναι ακριβώς οι δυο όψεις του γεγονότος της Περιτομής, που απηχούν και το νόημα της, να είμαστε  του Θεού και να είναι ο Θεός δικός μας!  Αποτελεί ίσως την καλλίτερη ευχή και την καταλληλότερη προσευχή για την καινούργια χρονιά, που έκανε και πάλι την αρχή της, με τη γιορτή της Περιτομής.

Γιώργος Σαββίδης – Μητρόπολη Πάφου

Κυριακή Θ' Ματθαίου –«Λέγει αυτώ∙ ολιγόπιστε»!

Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9-17

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄ 22-24

«Λέγει αυτώ∙ ολιγόπιστε»!

  Ο βίος του Πέτρου, αγαπητοί αδελφοί, κοντά στον Κύριο, ήταν πιο πολύ μια σειρά αποτυχιών παρά μια σειρά κατορθωμάτων. Κανείς άλλος μαθητής δεν παραπάτησε τόσο συχνά και τόσο εμφαντικά στον δρόμο του Ιησού, όπως αυτός, ο κορυφαίος και πρωτόθρονος. Είναι γνωστά στο καθένα σας τα σφάλματα και τα παραπτώματα του Πέτρου, που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε.

Ένα απ’ αυτά είναι κι εκείνο, που μνημονεύει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Η ψαρόβαρκα των μαθητών, έχοντας ενάντιο τον άνεμο, βασανιζόταν από τα κύματα, στην αναστατωμένη λίμνη. Κατά τα χαράματα – στην τέταρτη φυλακή της νυκτός, όπως σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής – πήγε σε συνάντηση τους ο Ιησούς, περπατώντας πάνω στο νερό. Και σαν τον αντίκρισαν οι απόστολοι να περπατά έτσι πάνω στη λίμνη, νόμισαν πως ήταν κάποιο φάντασμα, ταράχθηκαν μα από τον πολύ τους φόβο ξεφώνησαν. Αλλά ευθύς ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε:

-        Κουράγιο, εγώ είμαι∙ μη φοβάστε.

Τότε, λοιπόν, ο Πέτρος, γεμάτος λαχτάρα και χαρά, αυθόρμητα είπε:

-        Κύριε, αν είσαι συ πρόσταξε με να έλθω σε συνάντηση σου πάνω στο νερό.

Κι ο Ιησούς του είπε:

-        Έλα

Κατέβηκε, λοιπόν, ο Πέτρος από την ψαρόβαρκα και περιπάτησε πάνω στο νερό για να πάει προς τον Ιησού. Αλλά ύστερα, βλέποντας γύρω του δυνατό τον αγέρα, φοβήθηκε κι αρχίζοντας να βουλιάζει, φώναξε:

-        Κύριε, σώσε με!

Ευθύς τότε τον έπιασε ο Κύριος, απλώνοντας το χέρι, του, και του λέγει:

-        Ολιγόπιστε! Γιατί δίστασες;

Δυο πράγματα ας προσέξουμε σήμερα, αδελφοί, στην ιερή αυτή διήγηση. Δυο σημεία, που αποτελούν ελαφρυντικά στο πάθημα του Πέτρου, μια αξιέπαινη πλευρά στη θλιβερή περίπτωση του. Γιατί ο Πέτρος δεν πρέπει να μας κινήσει, σε όσα ακούσαμε, μονάχα τη συμπάθεια και τη λύπη, αλλά και τον θαυμασμό. Δεν στάθηκε μονάχα ένας ένοχος, ένας που προβάλλει σαν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά στα δυο αυτά σημεία είναι παράδειγμα για μίμηση, είναι αξιοθαύμαστο πρότυπο.

Ποιο είναι το πρώτο απ’ αυτά τα σημεία; Ενώ οι άλλοι μαθητές έμεναν καρφωμένοι στις θέσεις τους και δεν πρόφεραν τίποτε τα χείλη τους, όταν ο Ιησούς τους ανήγγειλε την παρουσία του, ο γιός του Ιωνά, ο Πέτρος, δεν έμεινε ούτε αδρανής ούτε αμίλητος.

«Κύριε – λέγει πιάνοντας με τα δάκτυλα του την κουπαστή και γέρνοντας προς τα έξω, - αν είσαι συ, πρόσταξε με να κάνω ότι κάνεις κι εσύ. Πες μου να έλθω προς εσένα. Αφήνομαι στη δύναμη σου και στην αγάπη σου. Θεωρώ τα άστατα και κρύα νερά πιο γλυκό και πιο ποθητό τόπο να στέκομαι, παρά αυτή τη βάρκα. Γιατί πατώντας σ’ αυτά, θα είμαι όπου είσαι συ, θα βρεθώ κοντά σου. Και κοντά σου μονάχα είναι η ασφάλεια. Η βάρκα είναι καταφύγιο, είναι σωτηρία από τα μανιασμένα κύματα. Αλλά μια και συ είσαι στα κύματα, η καταφυγή μου είναι κοντά σου.

Πώς να μην επαινέσουμε την κίνηση αυτή του Πέτρου; Πώς να μη διδαχθούμε απ’ αυτή του Πέτρου; Πώς να μην διδαχθούμε απ’ αυτή και να μην τη ζηλέψουμε; Δεν αποφεύγει τον κίνδυνο, μένοντας στο εύθραυστο σκαρί, που κόντευε να ανατραπεί. Πηγαίνει μέσα στον ίδιο τον κίνδυνο, γιατί εκεί είναι ο Χριστός. Κι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό καταφύγιο. Δεν σκέφτηκε ο Πέτρος τίποτε άλλο παρά ότι θα πήγαινε κοντά στον Χριστό. Κι ότι ο Χριστός δεν θα τον εγκατέλειπε. Μεγάλο, λοιπόν, πρότυπο είναι για τον καθένα αυτή η κίνηση του κορυφαίου αποστόλου προς τον Κύριο, μια κίνηση που αψηφά και τα ανθρώπινα καταφύγια – τη βάρκα – και τον ίδιο τον κίνδυνο – τα κύματα.

Το δεύτερο σημείο, αγαπητοί αδελφοί, είναι το εξής: Ο Πέτρος δεν λιγοπίστησε αμέσως, αλλά την τελευταία στιγμή. Κατόρθωσε να περπατήσει πάνω στα νερά και να φτάσει κοντά στον Ιησού. Γράφει ο ιερός ευαγγελιστής: «Και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν». Περπάτησε, λοιπόν. Δεν βούλιαξε ευθύς, όπως θα ήταν επόμενο να συμβεί αν είχε διστάσει αμέσως, με την πρώτη επαφή του νερού. Και παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, όταν πια αυτό άρχισε να γίνεται, όταν ο Πέτρος, φοβισμένος ξαφνικά από την ανεμοζάλη, άρχισε να καταποντίζεται: «Ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα, επελάβετο αυτού». Ο Κύριος δεν κινήθηκε για να σώσει τον Πέτρο, όπως θα συνέβαινε αν ο μαθητής βούλιαζε αμέσως. Άπλωσε το χέρι και τον έπιασε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Πέτρος είχε διανύσει την απόσταση, που τον χώριζε από τον διδάσκαλο του, ότι είχε διαδράμει όλο σχεδόν το μήκος εκείνο,. Λοιπόν, έδειξε πίστη για κάμποσο χρονικό. Κατόρθωσα να μείνει όχι πάνω στο νερό. Απλώς, στο τέλος φοβήθηκε, στο τέλος δίστασε, στο τέλος λιγοπίστησε. Άρα τόσο η διάθεση το, όσο κι ένα μέρος από την πραγματοποίηση της διαθέσεως του είναι αναμφισβήτητα στο ενεργητικό του. Αποτελούν αξιοθαύμαστο κατόρθωμα πλάι στο πάθημα του.

Ας αποφύγουμε, λοιπόν, την πτώση του Πέτρου, την κατοπινή του ολιγοψυχία, το κακό τέλος της πράξεως του. Κι ας μιμηθούμε την έμπνευση του, την ορμητική του διάθεση, την αρχή και τη  μέση της πράξεως του.

 Γιώργος Σαββίδης – Μητρόπολη Πάφου

πηγή

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών της Σταυροπροσκυνήσεως «Σταυρέ πανσεβάσμιε καθαγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα τη δυνάμει σου» (Προσόμοιο των Αίνων)

Απόστολος: Εβρ. δ΄ 14-ε΄6

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34- θ΄Ι

«Σταυρέ πανσεβάσμιε καθαγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα τη δυνάμει σου» (Προσόμοιο των Αίνων)

«Σταυρού πρόκειται σήμερον εορτή χορός αγγέλων σκιρτάτω· σταυρού θέατρον έρχεται δήμος βροτών προσκυνείτω· σταυρού το θείον υψούται κράτος πλήθος δαιμόνων φυγαδευέσθω». Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιερός Χρυσόστομος αρχίσει ένα εγκωμιαστικό του λόγο στην εορτή της προσκυνήσεως του Τιμίου Σταυρού, την οποία σήμερα με δέος και τιμή επιτελεί η Εκκλησία μας. Ο Τίμιος Σταυρός, τον οποίο λιτανεύει και προσκυνεί, είναι το ιερότερο σύμβολο της, με το οποίο κατάργησε την εξουσία του Άδη και λύτρωσε τον άνθρωπο από τη δουλεία του διαβόλου.

Με τον Τίμιο Σταυρό συμφιλιωθήκαμε με το Θεό κι απαλλαγήκαμε από το θάνατο και τη απώλεια. Με τον Τίμιο Σταυρό λυθήκαμε από τα δεσμά της καταδίκης και «υψώθημεν από γης προς ουράνια». Με τον Τίμιο Σταυρό επιστρέψαμε στον κεκλεισμένο Παράδεισο και απολαύσαμε την ελευθερία της βασιλείας του Θεού. Είναι μεγάλη η σημερινή εορτή. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας παρακινεί να προσκυνήσουμε ευλαβικά το Τίμιο Ξύλο και να αποθέσουμε στ’ άχραντα πόδα του Εσταυρωμένου τούτη την ένθερμη προσευχή: «Σταυρέ πανσεβάσμιε καθαγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα της δυνάμει σου».

Η προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού δεν τέθηκε συμπτωματικά στη σημερινή Τρίτη Κυριακή των Νηστειών. Οι άγιοι Πατέρες κατά τη διδασκαλία του Τριωδίου είχαν υπόψη τους εξής λόγους:

Επειδή στον αγώνα της νηστείας υποφέρουμε και δοκιμαζόμαστε από τον πειρασμό της ακηδίας, προτίθεται ο Τίμιος Σταυρός για να μας ενισχύσει και αναψύξει και να μας υπενθυμίσει, ότι όπως ο Χριστός σταυρώθηκε κι ύστερα δοξάστηκε, έτσι κι εμείς αν θέλουμε να συνδοξαστούμε, θα πρέπει να υπομείνουμε την εκούσια σταύρωση των παθών μας.

Όπως εκείνοι που διανύουν μακρές και τραχείες οδοιπορίες, όταν βρουν ένα παχύσαρκο δέντρο, κουρασμένοι καθώς είναι κάθονται αναπαύονται λίγο κι ύστερα με ανανεωμένες δυνάμεις συνεχίζουν το δρόμο, έτσι μέσα στην επίπονη πορεία της νηστείας φυτεύτηκε ο Τίμιος Σταυρός για να μας παρέχει άνεση και αναψυχή και ν’ ανανεώνει τις δυνάμεις μας στη συνέχιση του αγώνα της νηστείας. 

Όπως στην άφιξη του νικητή βασιλιά προπορεύονταν τα σκήπτρα και ύστερα ακολουθούσε εκείνος χαίροντας για τη νίκη, έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στέλνει πρώτα το σκήπτρο, το σύμβολο της νίκης, για να μας προετοιμάσει, ώστε να τον υποδεχτούμε άξια και να συνευφρανθούμε κατά την ημέρα της ενδόξου Αναστάσεως του.

Όπως την πικρή πηγή Μερρά γλύκανε ο θείος Προφήτης Μωυσής βαπτίζοντας το ξύλο, έτσι και ο Τίμιος Σταυρός στη μέση της γεμάτης από ιδρώτες και θυσίες Μεγάλης Τεσσαρακοστής γλυκαίνει τις πικρίες και μας παρηγορεί με την υπόμνηση, ότι όπως ο εβραϊκός λαός από την έρημο οδηγήθηκε στη γη Χαναάν, έτσι κι εμείς από την πνευματική έρημο αυτής της ζωής θα οδηγηθούμε στη νοητή Ιερουσαλήμ δια της Αναστάσεως.

Επειδή το δέντρο του Παραδείσου ήταν φυτεμένο «εν μέσω της Εδέμ» στη μέση της Τεσσαρακοστής έθεσαν οι άγιοι Πατέρες το «Ξύλο της ζωής» δηλ. τον Τίμιο Σταυρό για να μας υπενθυμίζουν τη λαιμαργία του Αδάμ και την αναίρεση της διά του Σταυρού χάρη στον οποίο δεν πεθαίνουμε πια, αλλά παίρνουμε ζωή. 

Ο Σταυρός δεν είναι μόνο σύμβολο νίκης και θριάμβου, αλλά οδύνης και πόνου για κάθε πιστό. Ο Σταυρός του Χριστού γίνεται στην καρδιά του Χριστιανού το σύνορο ανάμεσα στους δυο κόσμους της σάρκας και του πνεύματος. Εμείς που πιστεύουμε στον Τίμιο Σταυρό, που τον προσκυνούμε με πίστη, που με καύχηση τον φέρουμε στο στήθος μας, που διακηρύττουμε τη δύναμη του, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι «πιστεύω στον Σταυρό του Χριστού» σημαίνει, είμαι αποφασισμένος να πεθάνω καθημερινά κατά κόσμο και να ζω κατά Θεό, να θυσιάζω τον εαυτό μου για χάρη του Χριστού, να απαρνιέμαι ότι με απομακρύνει από το Θεό και να επιδιώκω τη θανάτωση του εγώ, της σάρκας και των επιθυμιών μου. «Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. ε΄ 24) υπογραμμίζει ο Απόστολος Παύλος. Αν δεν σταυρωθούμε, δεν θα ελευθερωθούμε. Αν δεν πεθάνουμε κατά κόσμο δηλαδή αν δεν αποδυναμώσουμε τα πάθη μας, αν δεν κατανικήσουμε τις σαρκικές και κοσμικές επιθυμίες, δεν θα ζήσουμε κατά Χριστό, δεν θα ανθήσουν στην καρδιά μας ευωδιαστά λουλούδια των χαρισμάτων. Η ζωή μας είναι συνυφασμένη με το πάθος και τα Σταυρό. Από την ώρα της βαπτίσεως μας στ’ Όνομα της Αγίας Τριάδας, ντυθήκαμε το θάνατο του Χριστού. «Όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν· συνετάφημεν ουν δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον…» (Ρωμ, στ΄ 3-4). Η ζωή του Χριστιανού κινείται μέσα στα πλαίσια του καθημερινού θανάτου, δεν είναι όμως πένθιμη, αλλά γεμάτη χαρά κι ευφροσύνη. Τη χαρά αυτή αντλούμε από το κενό μνημείο, από τον «όλβιο τάφο» απ’ όπου αναβλύζει το φως της ζωής «ει δε αποθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ» (Ρω. στ΄8).

Ολόκληρη η ζωή μας κυρίως όμως η περίοδος των πνευματικών αγώνων της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής την οποία διανύουμε, έχει ανάγκη από την δύναμη και την ευλογία του Τιμίου Σταυρού. Ο αδύναμος άνθρωπος στην πορεία της ζωής του χρειάζεται μια βακτηρία, που θα τον στερεώνει και θα τον συγκρατεί. 

Αυτή η βακτηρία είναι ο Σταυρός του Χριστού. Αλλοίμονο σε όποιον περιφρονήσει τον Τίμιο Σταυρό. Είναι καταδικασμένος στην καταστροφή. Αλλοίμονο στο έθνος που θα βλασφημήσει με έργα και λόγια τον πανάγιο Σταυρό. Θα ταπεινωθεί με οδύνη και θα αντιμετωπίσει την οργή του Θεού.

Είναι γεγονός, ότι πολλές φορές απομακρυνθήκαμε από τη θεολογία του Σταυρού. Τον σημειώναμε στο μέτωπο μας, τον φορούσαμε στο στήθος μας, αλλά τον είχαμε εξορίσει από την καρδιά μας. Τούτο συνέβαινε όσες φορές φρονούσαμε τα του κόσμου κι όσες φορές ταυτίζαμε τη ζωή μας με τις επιθυμίες της σάρκας. 

Σήμερα είναι καιρός να ανανήψουμε. Να ζητήσουμε ταπεινά συγχώρεση από τον Εσταυρωμένο και να τον παρακαλέσουμε σε όσους ζητούν προστασία του να στείλει τις αντιδράσεις της εγκράτειας να χαρίσει τους καρπούς της αφθαρσίας και να λάμψει τις αστραπές της χάριτός του.

Γιώργος Σαββίδης

ΠΗΓΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Απόστολος: Πραξ. στ’ 1-7 Ευαγγέλιο: Μαρκ. ιε΄ 43-ιστ΄8 26 Απριλίου 2015 «Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας… τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον

«Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας… τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μαρκ. ιστ΄43)'

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Απόστολος: Πραξ. στ’ 1-7
Ευαγγέλιο: Μαρκ. ιε΄ 43-ιστ΄8
26 Απριλίου 2015

Παρά το ότι στο σημερινό ευαγγέλιο γίνεται αναφορά σε δυο σημαντικά γεγονότα που σχετίζονται με τον Ιησού και που είναι ο ενταφιασμός και η Ανάσταση Του, εν τούτοις η σημερινή Κυριακή είναι γνωστή ως Κυριακή των Μυροφόρων γιατί προβάλλει παράλληλα και τη στάση που τήρησαν απέναντι σ’ αυτά τα γεγονότα το Μυροφόρα πρόσωπα. Τα Μυροφόρα πρόσωπα υπήρξαν μάρτυρες, αλλά και πρωταγωνιστές των δυο αυτών γεγονότων. Ο μεν Ιωσήφ «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιωάν. ιθ΄39), εκτός από τον Ιωσήφ συμμετέχει και ο Νικόδημος στην ταφή, ενώ η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, παρακολουθούν από μακριά που θα γίνει η ταφή και στη συνέχεια προσέρχονται με αρώματα για να προσφέρουν την πρέπουσα νεκρική τιμή. Άντρες και Γυναίκες πηγαίνουν με αρώματα με μύρα, εξ’ ου και «Μυροφόροι», ενώ οι γυναίκες θα γίνουν και οι πρώτοι μάρτυρες τα Αναστάσεως του Ιησού.
Ιδιαίτερα σημαντική η καταγραφή αυτών των γεγονότων. Με την ταφή κλείνει ο κύκλος της επίγειας ζωής και δράσης του Ιησού. Όμως, παρά το ότι ο θάνατος ήταν πραγματικός, εντούτοις δεν ήταν ποτέ δυνατό να κρατήσει μέσα στον τάφο τον Αρχηγό της ζωής. Η ανάσταση δε που θα ακολουθήσει θα είναι και η απαρχή ενός καινούριου κόσμου που προσφέρεται πλέον στους ανθρώπους που πιστεύουν.
Δύσκολο, τολμηρό και συνάμα επικίνδυνο το έργο των Μυροφόρων προσώπων. Πολύ εύστοχα ο Ευαγγελιστής Μάρκος χρησιμοποιεί τη λέξη «τολμήσας» για την πράξη του Ιωσήφ. Χρειαζόταν πραγματική τόλμη για να παρουσιαστεί κάποιος σαν ακόλουθος ενός προσώπου, του Ιησού, που είχε καταδικαστεί σαν εχθρός του Μωσαϊκού νόμου, αλλά και του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Αλλά και οι Μυροφόρες γυναίκες χρειαζόντουσαν τόλμη γιατί, πέραν από τα πιο πάνω, είχαν να αντιμετωπίσουν και άλλα εμπόδια όπως, την παρουσία στρατιωτών, τη μεγάλη πέτρα της εισόδου του μνήματος, καθώς και το σκοτάδι.
Τη στιγμή, λοιπόν, που οι ίδιοι οι Μαθητές του Ιησού (εκτός του Ιωάννη), τον είχαν εγκαταλείψει, χρειαζόταν πραγματική τόλμη για να αντιπαραταχθεί κάποιος στη θρησκευτική και πολιτική εξουσία, Ιουδαϊκή και Ρωμαϊκή αντίστοιχα. Μια τόλμη που στο εξής θα αντικαταστήσει την δειλία και το φόβο και που θα γίνει ένα από τα κύρια γνωρίσματα των ακολούθων του Ιησού. Οι Μαθητές, που για οκτώ μέρες μετά την Ανάσταση του Ιησού εξακολουθούσαν να «ήταν συγκεντρωμένοι με κλειστές πόρτες, επειδή φοβούνταν τις ιουδαϊκές αρχές» (Ιωάν. κ’ 19 και 26), εις το εξής και ιδιαίτερα μετά την Πεντηκοστή θα εμφανιστούν δημόσια υπερασπιζόμενοι τον Ιησού και την Ανάσταση Του. Τώρα πια ομολογούν με βεβαιότητα όχι μόνο για την Ανάσταση του Ιησού, αλλά και πως «από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε» (Πραξ. δ΄ 12).
Το νέο πνεύμα που θα κυριαρχήσει στο εξής στη ζωή των ακολούθων του Ιησού θα το εκφράσει ο Απόστολος Παύλος: «Τι, λοιπόν, μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού για μας; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί, η πείνα,
~ 39 ~
η γύμνια, οι κίνδυνοι, ή ο μαρτυρικός θάνατος»; Για να καταλήξει με βεβαιότητα στο συμπέρασμα «πως ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε κάτι άλλο… είτε στον ουρανό, είτε στον Άδη, ούτε κανένα άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού για μας, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας» (Ρωμ. η΄ 35 και 38-39).
Το θεμέλιο, λοιπόν, του νέου τρόπου ζωής και συμπεριφοράς, είναι η συνειδητοποίηση της αγάπης του Θεού προς εμάς, όπως εκφράστηκε δια του Ιησού Χριστού και της σταυρικής του θυσίας. Και η δική μας αγάπη, προς Αυτόν είναι απάντηση στη δική του αγάπη «γιατί εκείνος πρώτος μας αγάπησε» Και η αγάπη είναι το αντίδοτο του φόβου. Μια αγάπη όμως η οποία δεν απευθύνθηκε μόνο στο Θεό αλλά και το συνάνθρωπο και η οποία στο εξής θα αλλάξει την εικόνα της ανθρωπότητας. Για το σκεπτικό αυτού του νέου τρόπου ζωής και αυτής της αγάπης μιλά ο Απόστολος της αγάπης ο Ιωάννης: «Ο Θεός είναι αγάπη και ο όποιος ζει μέσα στην αγάπη ζει μέσα στο Θεό, κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν. Έτσι καταλαβαίνουμε πως η αγάπη έχει ολοκληρωθεί μέσα μας … Όποιος αγαπάει δε φοβάται. Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο. Γιατί ο φόβος σχετίζεται με την τιμωρία κι όποιος φοβάται την τιμωρία, δείχνει πως δεν έχει φτάσει στην τέλεια αγάπη. Εμείς αγαπάμε το Θεό, γιατί εκείνος πρώτος μας αγάπησε. Αν κάποιος πει «αγαπώ το Θεό», μισεί όμως τον αδελφό του, είναι ψεύτης. Γιατί, πραγματικά, αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει, πως μπορεί να αγαπάει το Θεό τον οποίο δεν βλέπει; Αυτή την εντολή μας έδωσε ο χριστός: Όποιος αγαπάει το Θεό πρέπει να αγαπάει και τον αδελφό του» (Ιωάν. Α΄, δ΄ 16-21).
Αυτή η αγάπη και αυτός ο νέος τρόπος ζωής υλοποιήθηκε από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Κατά τις «Πράξεις των Αποστόλων» «όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Κανείς δε θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντα του ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά… κι ο Θεός έδινε σε όλους πλούσια τη χάρη του. Δεν υπήρχε κανείς ανάμεσα τους που θα στερείται τα απαραίτητα. Γιατί όσοι είχαν χωράφια ή σπίτια τα πωλούσαν και έφερναν το αντίτιμο αυτών που πουλούσαν, και το έθεταν στη διάθεση των Αποστόλων. Απ’ αυτό δινόταν στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» (Πραξ. δ΄ 32-25). (Πρωτοστατεί μάλιστα στην προσπάθεια αυτή ο Ιωσής, λευίτης από την Κύπρο που οι Απόστολοι τον ονόμασαν Βαρνάβα, όνομα που μεταφράζεται «Ο άνθρωπος της παρηγοριάς». (Πραξ. δ΄ 36-37).
Αδελφοί μου με αφετηρία το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, τα Μυροφόρα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα με την όλη στάση τους έγιναν συνδιαμορφωτές ενός καινούργιου κόσμου, θεμελιωμένου στο θάρρος και την αγάπη. Άντρες και γυναίκες έδρασαν δυναμικά και ισότιμα αποδεικνύοντας με τις πράξεις τους, ότι δεν υπάρχει ανώτερο και κατώτερο φύλο. Ανώτερος ή κατώτερος κρίνεται ο κάθε ένας ξεχωριστά με τις αποφάσεις και τις πράξεις του, είτε αυτός είναι άντρας, είτε αυτή είναι γυναίκα. Γιατί με τη δύναμη της πίστης τους όλοι αναδείχθηκαν νικητές, ξεπερνώντας διαδοχικά όλα τα εμπόδια. Για τούτο και σήμερα, πέρα από την τιμή που τους απονέμουμε μας καλούν να τους μιμηθούμε. Δυσκολίες υπάρχουν. Αυτές οι δυσκολίες μπορεί να είναι διαφορετικές σε κάθε εποχή, άρα διαφορετικές και στην εποχή μας. Όμως το χριστιανικό καθήκον παραμένει το ίδιο ανεξάρτητα τις δυσκολίες ή τις εποχές. Εμείς είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό το καθήκον; Ας ευχηθούμε νάναι θετική η απάντηση μας. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΩΜΑ«Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28) Εσύ είσαι ο κύριος της ζωής μου, Εσύ είσαι και ο Θεός μου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΩΜΑ
Απόστολος: Πραξ. ε΄ 12 – 20
Ευαγγέλιον: Ιωαν. κ΄ 19 – 31
19 Απριλίου 2015
«Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28)
Εσύ είσαι ο κύριος της ζωής μου, Εσύ είσαι και ο Θεός μου.
Πολύ μεγάλη σημασία αποδόθηκε στη διακήρυξη του άπιστου Θωμά. Και όχι άδικα. Γιαυτό και η Εκκλησία μας, εμπνεόμενη από τον Κύριο, καθόρισε την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, ως Κυριακή του Θωμά, αναφερόμενη στην ομολογία του, που υπερεκάλυψε την προηγούμενη δυσπιστία του.
Επεκράτησε ακόμη και ο χαρακτηρισμός του απόστολου Θωμά, με το επίθετο άπιστος Ο άπιστος Θωμάς. Και έφτασε μέχρι τις μέρες μας, αυτός ο χαρακτηρισμός, αγαπητοί μου αδελφοί, να αποδίδεται σε κάθε ένα που προβάλλει γενικές αμφιβολίες ή είναι εσκεμμένα κακόπιστος. Ωστόσο το περίεργο δεν είναι ότι ο Θωμάς, απών κατά την εμφάνιση του Αναστάντος, ενώπιον των μαθητών, αμφέβαλλε για το γεγονός της αναστάσεως. Ανθρώπινη, μάλλον, η αμφιβολία. Φυσικά η τρίχρονη συμπόρευση με τον Κύριο, ή παρακολούθηση της διδασκαλίας Του, τα θαύματα και άλλα πολλά περιστατικά, θα έπρεπε να περιορίσουν την έκφραση της σοβαρότατης αμφιβολίας του. Δεν συνέβη όμως αυτό. Επρόκειτο για ένα κυριολεκτικά απίθανο γεγονός που προσπαθούσαν μάταια οι άλλοι μαθητές να τον πείσουν. «Εάν μη ίδω ου μη πιστεύσω» τονίζει εμφαντικά ο Θωμάς, και με απόλυτη πεποίθηση στη γνώμη του, στην ανεξήγητη γι αυτόν, ενθουσιώδη ανακοίνωση των άλλων μαθητών: «εωράκαμεν τον Κύριον». Είδαμε τον αναστάντα Κύριο! Και συμπληρώνει, ο Θωμάς, διατηρώντας τις λογικές αμφιβολίες του, ότι για να πεισθεί, θα έπρεπε ακόμη και να ψηλαφίσει τα σημεία των πληγών στο σώμα του Κυρίου. Η απαίτηση του Θωμά, να δει για να πιστέψει, είναι αντίθετη με την ίδια την έννοια της πίστης. Γιατί πίστη σημαίνει κυρίως εμπιστοσύνη σ’ αυτό, που μας αναφέρουν άλλοι. Προκύπτει θέμα εμπιστοσύνης για κάτι που δεν είδαμε, δεν αντιληφθήκαμε με τις αισθήσεις μας. Όμως η πίστη δεν αναφέρεται σε χειροπιαστά αντικείμενα.
Γιαυτό και ο Κύριος σε επόμενη ειρηνική εμφάνιση Του προκαλεί τον αμφισβητία Θωμά να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Θα του προσφέρει χειροπιαστές αποδείξεις. Αδίστακτα τελικά, θα αναφωνήσει με μια διακήρυξη ιδιαίτερης σημασίας: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Η δήλωσή του Θωμά, δεν είναι μια απλή αναγνώριση του Διδασκάλου. Διακηρύττει συγχρόνως και την θεότητα του Κυρίου. Και όμως για τον Κύριο, δεν ήταν ικανοποιητική η δήλωση του Θωμά. Γιαυτό και του απαντά: «ότι εώρακας με, επίστευσας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και
~ 37 ~
πιστεύσαντες». Επειδή με είδες, πίστευσες Θωμά. Καλότυχοι, ευτυχισμένοι, αυτοί αν και δεν με είδαν, πίστευσαν. Φανταστείτε να είχαμε όλοι αυτήν την απαίτηση του Θωμά. Ζητεί ο Κύριος την απόλυτη, χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες πίστη μας. Η έννοια πίστη, αγαπητοί μου, δεν χρειάζεται αποδείξεις επιστημονικές. Δεν είναι αποτέλεσμα ψηλάφισης. Πολύ περισσότερο η θρησκευτική πίστη. Στη φωνή της καρδιάς, που έχει γεμίσει με την αγάπη μας προς τον Κύριό μας και Θεό μας, στηρίζεται η πίστη. Η παρουσία του Κυρίου στην ψυχή μας που εμποτίζει την καθημερινή μας ζωή, είναι συνέπεια της πίστης μας. Φανερώνεται με λόγια και πράξεις, ενισχύεται η πίστη, αποκτά περιεχόμενο και δύναμη.
Ενώ λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός που μας προσφέρει η σημερινή περικοπή, ως θέμα πίστης, υπάρχει και κάτι ουσιαστικότερο. Αναφέρονται περισσότερες από μια περιπτώσεις, από τις εμφανίσεις που πραγματοποίησε ο Αναστάς Κύριος. Η θρησκεία μας, η πίστη μας, στηρίζεται ακριβώς στο γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου. «Ει Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις ημών», σημειώνει ο Απόστολος Παύλος. Καμιά αξία δεν έχει η πίστη μας, αν δεν έχει πραγματοποιηθεί η ανάσταση του Χριστού. Κυρίαρχο γεγονός και βάθρο της χριστιανικής πίστης αποτελεί η ανάσταση του Κυρίου. Γιαυτό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι εμφανίσεις του Κυρίου μετά την ανάσταση. Επισφραγίζεται το μεγάλο γεγονός.
Επιπλέον, για τον Θωμάς και τους σύγχρονούς του, οι εμφανίσεις του Κυρίου μετά την σταύρωση και την ταφή, στερέωσαν την πίστη τους. Έδωσαν θάρρος στους φοβισμένους και κρυπτόμενους, «δια τον φόβον των Ιουδαίων», δώδεκα αποστόλους, αλλά και τον ευρύτερο κύκλο των πιστών ακολούθων και μαθητών του Κυρίου. Πρόσθεσαν επιχειρήματα, ενδυνάμωσαν την πίστη τους, που είχε προσωρινά κλονιστεί μετά την ταφή του Κυρίου. Πίστεψαν πρώτα αυτοί. Ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», πηγαίνετε να διδάξετε όλον τον κόσμο, μετέφεραν το μήνυμα της ανάστασης σ’ όλο τον κόσμο. Μετέφεραν και φύτευσαν στις ψυχές των ανθρώπων την μοναδική πίστη. Βοήθησαν να ετοιμαστεί η βάση της νέας θρησκείας, και μετά τη γενέθλια ημέρα της, την Πεντηκοστή, να διαδοθεί σ’ όλους τους ανθρώπους η λυτρωτική αλήθεια της διδασκαλίας του Θεανθρώπου Ιησού. Κι όλα αυτά, αγαπητοί μου, στηρίχτηκαν στην ακράδαντη πίστη στην ανάσταση του Σωτήρα Χριστού.
Δ.Γ.Σ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9 Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18 «Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ» (Ιωάν. 12,13)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9
Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18
5 Απριλίου 2015
«Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ»
(Ιωάν. 12,13)

Δυο υποδοχές του Κυρίου μας περιγράφει, αγαπητοί μου αδελφοί, το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο. Η μια γίνεται στο φιλόξενο σπίτι του Λαζάρου, στη Βηθανία. Η άλλη κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Η πρώτη συγκινεί τον Κύριο. Η δεύτερη Τον αφήνει αδιάφορο. Η πρώτη είναι ειλικρινής, εγκάρδια και πηγαία και λαμβάνει χώραν στο θερμό περιβάλλον ενός σπιτιού, από ψυχές που Τον αγαπούν. Η άλλη υποδοχή στηρίζεται σε επιφανειακές συγκινήσεις της στιγμής. Με επευφημίες και ζητωκραυγές και με αλαλαγμούς νίκης και χαράς, υποδέχονται τον Κύριο τα πλήθη των Εβραίων. Η ιαχή «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», φτάνει ως τον ουρανό. Ωστόσο ο Κύριος δεν φαίνεται να συγκινείται από την υποδοχή αυτή. Γιατί, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει ότι ο όχλος αυτός σε λίγες μέρες, θα ζητήσει την θανατική καταδίκη Του. Την ώρα αυτή, βέβαια, τα αισθήματά τους φαίνονται να είναι ειλικρινή για να μεταβληθούν έπειτα σε αδιαφορία ή και εχθρότητα εναντίον του Κυρίου. Από σήμερα μέχρι το Πάσχα μας χωρίζουν μόνο έξι μέρες που καλούμαστε κι εμείς να γιορτάσουμε την είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα και να ετοιμαστούμε κι εμείς να Τον υποδεχτούμε, καθώς έρχεται προς το εκούσιο πάθος Του. Το ερώτημα, μετά απ’ όλα αυτά, είναι πως θα Τον υποδεχτούμε εμείς σήμερα.
Ο ενθουσιώδης αυτός τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν τότε τα πλήθη τον Χριστό, ανεξάρτητα του πως εξελίχτηκαν τα πράγματα κατόπιν, γίνεται αφορμή να ελέγξουμε κι εμείς, τα αισθήματά μας έναντι του Κυρίου. Αφορμή, για να ερευνήσουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να δούμε ποια ακριβώς ιδέα έχουμε μέσα μας για Εκείνο και ποια θέση κατέχει στην όλη μας ύπαρξη και ζωή το Πανάγιο Πρόσωπό Του. Να εξετάσουμε και να διαπιστώσουμε, δηλαδή, πως διατιθέμεθα απέναντί Του και ποια μαρτυρία και απολογία δίνουμε στο περιβάλλον μας για Εκείνο. Η συμπεριφορά εκείνων μας δίνει την ευκαιρία να βαθμολογήσουμε τον ενθουσιασμό και την πίστη μας προς τον Χριστό, συγχρόνως δε να πάρουμε και την απόφαση να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και ν’ αφοσιωθούμε σ’ Εκείνο, θερμότερα και βαθύτερα. Γι’ αυτό θα πρέπει να Τον βλέπουμε σαν Κύριο και Δεσπότη μας. Να Τον έχουμε Κυβερνήτη της ζωής μας, τόσο της ατομικής, όσο και της οικογενειακής. Να κάνουμε τους λόγους Του πυξίδα στην πορεία μας και να ρυθμίζουμε την όλη μας διαγωγή προς το θέλημα Του. «Μη προσαρμόζεστε στη νοοτροπία αυτού του κόσμου», μας συμβουλεύει ο απόστολος των Εθνών Παύλος, «αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι, θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και τέλειο (Ρωμ. ΙΒ΄,2).
Τι συμβαίνει όμως σήμερα μ’ εμάς; Δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε επιπόλαιοι και ευμετάβολοι στα προς τον Κύριο αισθήματά μας. Ορισμένες φορές ενθουσιαζόμαστε για την πίστη μας και η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη προς τον Χριστό. Τώρα μάλιστα την Μεγάλη Εβδομάδα ίσως μεταρσιωθούμε. Ίσως και να κλάψουμε και να συγκλονιστούμε από τα άγια Πάθη Του. Όλα όμως αυτά
~ 33 ~
υπάρχει ο φόβος να είναι και πρόσκαιρα. Και να εξατμισθούν. Και να επιστρέψουμε μετά από λίγες μέρες στην παλιά μας ζωή, στα ίδια πάθη και στις ίδιες αθλιότητες. Η υποδοχή, λοιπόν, που πρέπει να προσφέρουμε προς τον Κύριο και τα προς Εκείνο αισθήματά μας, θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Ανώτερα. Να είναι ανάλογα προς την υποδοχή και τα αισθήματα με τα οποία η άγια οικογένεια του Λαζάρου, δέχτηκε τον Κύριο στο σπίτι της.
Το παράδειγμα της άγιας οικογένειας του Λαζάρου, ας μας διδάξει. Τις μέρες αυτές, θα υποδεχτούμε κι εμείς τον Κύριο, στο σπίτι της ψυχής μας. Θα Τον υποδεχτούμε καθώς θα βαδίζει προς το εκούσιο πάθος Του. Ας Τον υποδεχτούμε με καθαρές τις ψυχές, δηλαδή, μετανοημένοι και απαλλαγμένοι από την ενοχή της αμαρτίας. Αυτό είναι βασικό και στοιχειώδες, που οφείλουμε όλοι να κάμουμε έναντι του Κυρίου. Κι έπειτα θα πρέπει να Τον υποδεχτούμε με ταπείνωση και συντριβή. Γιατί Εκείνος είναι ο Θεός μας, που καταδέχτηκε να ταπεινωθεί για χάρη μας μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. Β΄,8). Η ταπείνωση Εκείνου και Θεία κένωση ας μας λυγίσουν τον εγωισμό. Ας μας παρακινήσουν να Τον δεχτούμε μέσα μας με ταπείνωση και συντριβή και με θέρμη και ευγνώμονα αγάπη. Γιατί Εκείνος είναι ο ελευθερωτής μας, ο Λυτρωτής μας, Αυτός που πόνεσε τόσο πολύ για μας. Του οφείλουμε, λοιπόν, την καρδιά μας, τη ζωή μας, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Γιατί Αυτός «πρώτος μας αγάπησε», ως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (Α΄, Ιωάν. Δ΄,19). Μόνο που θα πρέπει η αγάπη αυτή να μην είναι μόνο αισθήματα της ψυχής και λόγια, αλλά να αποδεικνύεται ειλικρινής πάνω στα πράγματα με υπακοή στο θέλημά Του και με καθημερινή προσπάθεια τήρησης των άγιων εντολών Του.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μένουμε ανεπηρέαστοι από οτιδήποτε είναι δυνατό να μαράνει την αγάπη μας προς τον Χριστό, να ψυχράνει τον ενθουσιασμό μας και να στρέψει αλλού την καρδιά μας. Ανεπηρέαστοι από ανθρώπους της αμαρτίας και από παγίδες του πονηρού, που έχουν την δύναμη να μας μεταθέσουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Ανεπηρέαστοι και αμετακίνητοι για να μη μοιάσουμε με πολλούς από τους Ιουδαίους εκείνους, που δεν δίστασαν μετά από λίγες μόνο μέρες να φωνάξουν με τα ίδιά τους τα χείλη το «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. ΙΘ΄,15). Η συγκλονιστική εκείνη είσοδος του Κυρίου στην προφητοκτόνο πόλη, ας επηρεάσει και όλους όσοι θέλουμε να είμαστε δικοί Του και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, με την βοήθεια του Θεού και φέτος τα άγια Πάθη και την Ανάστασή Του. Να μας επηρεάσει ούτως ώστε να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και να παραδώσουμε σ’ Εκείνο, σαν σε βασιλιά, την καρδιά μας και την όλη ύπαρξή μας. Τότε όταν θα έρθει και πάλιν θριαμβευτής, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, θα είμαστε κι εμείς, μεταξύ εκείνων, που θα Του ψάλλουν με χαρά και αγαλλίαση «ευλογημένος ει ο ελθών και πάλιν ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Αδελφοί μου! Έρχεται και φέτος ο Κύριος «προς το εκούσιον πάθος». Ας Τον δεχτούμε στην ψυχή και στην καρδιά μας και σ’ όλο μας το είναι. Αυτός ας είναι κυρίαρχος και μόνος Κυβερνήτης μας. Γιατί κοντά Του υπάρχει η δύναμη, η τιμή, η δόξα, η ζωή. Ας τον υποδεχτούμε, λοιπόν, με αγνότητα, ταπείνωση και αγάπη. Και όπως θα Τον αντικρύσουμε στον αιμάτινο θρόνο της στοργής και του ελέους, ας Του υποσχεθούμε: Δικοί Σου υπήκοοι, Κύριε, πιστοί και ολόψυχα αφοσιωμένοι Σε Σένα, θα μείνουμε για πάντα.
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ«Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Μάρκ. 10,45)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. Θ΄11-14
 Ευαγγέλιο: Μάρκ. Ι΄32-45
 29 Μαρτίου 2015
 «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι»
(Μάρκ. 10,45)
 Ο Κύριος με τους Δώδεκα Αποστόλους Του, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα. Προχωρά μπροστά από τους μαθητές Του, που είναι κυριευμένοι από δέος και Τον ακολουθούν φοβισμένοι. Κι ενώ τους μιλά για τα όσα θα του συμβούν, Τον πλησιάζουν οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης και Του λένε: «Κύριε, θέλουμε να μας κάμεις την χάρη, σ’ αυτά που θα σου ζητήσουμε. Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία Σου, θα θέλαμε να μας βάλεις να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά Σου και ο άλλος στα αριστερά Σου». Κι ο Ιησούς χωρίς καμιά περιστροφή, τους απαντά: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε από το ποτήρι του πάθους, που θα πιω εγώ ή να βαπτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτιστώ εγώ;» Και οι δύο Απόστολοι απαντούν ότι μπορούν. Όταν όμως ακούν αυτά οι υπόλοιποι Απόστολοι, αρχίζουν ν’ αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Και τότε απαντά ο Ιησούς ότι «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας θα πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή Του λύτρο για όλους. Αυτήν ακριβώς την άγια διακονία του Κυρίου, θα δούμε στη συνέχεια, με σκοπό να εμπνευσθούμε κι εμείς σε ανάλογη συμπεριφορά. Και πρώτα ας δούμε τι είναι διακονία. Είναι μια λέξη που μέσα στα οκτώ της γράμματα περικλείει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του Θεάνθρωπου Ιησού. Γιατί αν φέρουμε στο νου μας τα διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού, από τη Φάτνη μέχρι τη Σταύρωση, θα δούμε ότι όλη η ζωή του Κυρίου, είναι ένα παράδειγμα ταπεινής διακονίας. Από τη στιγμή που καταδέχτηκε κι έγινε άνθρωπος κι έλαβε μορφή δούλου (Φίλιπ. Β΄7), άρχισε και την εκπληκτική ζωή της διακονίας Του. Ήλθε και διακόνησε εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν είμαστε άξιοι να θεωρούμαστε ούτε ακόμα και δούλοι Του. Ήλθε κι έγινε δούλος όλων. Κι έζησε ζωή ταπεινή, χωρίς καμιά κοινωνική προβολή και χωρίς πολιτικό και θρησκευτικό αξίωμα. Έμεινε μέχρι τέλους ο άσημος που για τους άρχοντες του Ισραήλ εθεωρείτο σαν ανάξιος λόγου (Ιωάνν. Θ΄29-30). Κι έτσι μας έδειξε τον άλλο δρόμο, το δρόμο της διακονίας, της ταπείνωσης και της αγάπης. Γι’ αυτό και ζητά από όλους μας, αν θέλουμε να γίνουμε κατά Θεόν, πρώτοι και μεγάλοι, να γίνουμε διάκονοι των συνανθρώπων μας και όχι εξουσιαστές τους. Συμπαραστάτες και δούλοι τους, να γίνουμε δηλαδή άνθρωποι ταπεινοφροσύνης. Γι’ αυτό και στην καθημερινή μας ζωή, πρότυπό μας θα πρέπει να είναι ο Κύριος που εξυπηρέτησε τον άνθρωπο, όσον ουδείς ουδέποτε. Απ’ όπου πέρασε ευεργέτησε και γιάτρεψε, όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος (Πράξ. Ι΄,38). Εθεράπευσε ασθενείς και έκαμε κοπιαστικές οδοιπορίες για να φέρει το μήνυμα της ελπίδας και λύτρωσης σ’ αυτούς που δοκίμαζαν τις θλίψεις της ζωής της αμαρτίας. Εδίδαξε και κήρυξε επί πολλές ώρες τον Θείο Λόγο για να εξυπηρετήσει τις πνευματικές ανάγκες του λαού. Έμεινε άγρυπνος και νηστικός ο ίδιος, για να 31 ~ διακονήσει τους άλλους. Κι Εκείνος που εποίησε τις λίμνες και τις πηγές και τις θάλασσες έφτασε στο σημείο να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, ακόμα και τα πόδια αυτού του Ιούδα, που θα Τον πρόδιδε σε λίγο. Τέλος, σήκωσε το βαρύ και ατιμωτικό Σταυρό και πρόσφερε το Σώμα Του για να μας μεταγγίσει τη νέα ζωή, τη ζωή της αγιότητας και της αθανασίας. Εμπνεόμενοι, λοιπόν κι εμείς από τις θεμελιώδεις και κορυφαίες πράξεις του, θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε και να εξυπηρετούμε τους συνανθρώπους μας, όποιοι και να είναι. Να ταπεινωνόμαστε και να κουραζόμαστε κι εμείς για χάρη τους, για να τους ανακουφίζουμε στις ανάγκες τους. Κι ενώ πρόσφερε όλα αυτά στον άνθρωπο ο Κύριος, ποτέ δεν ζήτησε καμιά αναγνώριση της προσφοράς και διακονίας Του αυτής. Γι’ αυτό κι εμείς, όταν πρόκειται να προκύψει ένα καλό, που θα εποικοδομήσει τους περισσότερους θα πρέπει να διαθέτουμε και χρόνο και κόπο και στην ανάγκη να απαρνούμαστε και αυτά τα δικαιώματά μας και αυτό τον εαυτό μας. «Με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο» (Γαλ. Ε΄,13), μας συνιστά ο απόστολος Παύλος και να γινόμαστε δούλοι μεταξύ μας. Κι αυτή η δουλεία δεν είναι κάτι που υποτιμά και υποβαθμίζει, αλλά που εξυψώνει, εξαγνίζει και εξαγιάζει τον άνθρωπο. Γιατί γίνεται κατά μίμηση του Χριστού. Εκείνος εταπεινώθη για μας και τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε δεν ήλθε να διακονηθεί, αλλά να μας διακονήσει. Ήλθε κι έγινε διάκονος και δούλος μας. Και όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, μας έδωσε μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα που μας προτρέπει να γινόμαστε κι εμείς διάκονοι των άλλων. Όποια θέση και όποιο αξίωμα κι αν έχουμε, μπορούμε να γίνουμε διάκονοί τους. Δεν είναι δύσκολο να τους εξυπηρετούμε πρόθυμα και ταπεινά. Να τους διευκολύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Να τους ανακουφίζουμε με πρόθυμη διάθεση. Έτσι, μιμούμαστε πράγματι τον Κύριό μας, που έλεγε στους μαθητές Του ότι «εγώ είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λουκ. ΚΒ΄,27). Πόσο ωραία, πόσο ειρηνική θα ήταν πράγματι η ζωή μας, αν είχαμε όλοι το πνεύμα αυτό της διακονίας. Πόσο ευχάριστη θα ήταν και η πλέον βαριά εργασία αν είχαμε τη συναίσθηση ότι με αυτή εξυπηρετούμε και διακονούμε τους εν Χριστώ αδελφούς μας, αυτούς με τους οποίους μας συνδέει μια πίστη και ένα βάπτισμα (Εφέσ. Δ΄,4). Μια τέτοια διακονία είναι η προσφορά του ευσυνείδητου εκπαιδευτικού που μοχθεί για να μορφώσει αληθινά τους μαθητές του. Διακονία είναι επίσης και η αγάπη και η φροντίδα που δείχνουν τα πρόσωπα που εργάζονται στα νοσοκομεία προς τους πονεμένους αδελφούς μας. Αφορμές για διακονία έχουν ακόμα και όλοι εκείνοι που εργάζονται στην Δημόσια Υπηρεσία γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που περνούν από μπροστά τους και ζητούν τη βοήθεια και εξυπηρέτησή τους. Αδελφοί μου! Όσοι θέλουμε να γευόμαστε αυτή τη μυστική και απερίγραπτη χαρά, ας αρχίσουμε από τώρα να διακονούμε τους άλλους, μικρούς και μεγάλους. Ας παρακαλούμε δε τον Κύριο, το αιώνιο και απαράμιλλο πρότυπο διακονίας, να μας ενδυναμώνει στις δυσκολίες του ιερού αυτού έργου, για να το φέρουμε πάντοτε εις πέρας προς δόξαν του Θεού και τη σωτηρία μας. 
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Γ΄Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) - «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι»

Απόστολος: Εβρ. δ΄ 14-ε΄ 6

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34-θ΄1

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34).

Παρά το ότι από το ύψος του εικονοστασίου προβάλλει η μορφή του Εσταυρωμένου, εντούτοις η Εκκλησία προβάλλει και ανάμεσα μας το Σταυρό του Κυρίου για να μας θυμίζει από τη μια το αντίτιμο της εξαγοράς μας από  την αμαρτία και από την άλλη τη δική μας υποχρέωση για το σήκωμα του δικού μας σταυρού. Επειδή δε «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄14), για τούτο και χρειαζόμαστε τη στήριξη και βοήθεια του Θεού στο δύσκολο αυτό αγώνα.

Διπλός, λοιπόν, ο στόχος της σημερινής γιορτής. Πρώτον να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου ξεχωριστά και δεύτερον να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα φανούμε αντάξιοι αυτής της μεγάλης θυσίας, αυτής τη μεγάλης αγάπης. Ιδιαίτερα βοηθητικά είναι τα σημερινά αναγνώσματα. Ο «Απόστολος» μας καλεί να «κρατήσουμε σταθερή την πίστη που ομολογούμε. Γιατί έχουμε μέγαν αρχιερέα που έφτασε ως το θρόνο του Θεού, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού. Δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε».

Για να τολμήσουμε να πλησιάσουμε με το θρόνο της χάριτος του Θεού και να γίνουμε κοινωνοί αυτής της μεγάλης του αγάπης θα πρέπει να υλοποιήσουμε τις σημερινές συστάσεις του κυρίου όπως αυτές διατυπώνονται στο σημερινό «ευαγγέλιο». Δηλαδή, όποιος θέλει να τον ακολουθήσει θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να τον ακολουθεί.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι, ενώ πριν λίγο μιλώντας για το δικό του Σταυρό χρησιμοποίησε το όρο «δει», πρέπει, όταν απευθύνθηκε στον κόσμο και τους Μαθητές του χρησιμοποίησε τις λέξεις «όστις θέλει». Ο ίδιος προσφέρει της δυνατότητα της σωτηρίας για όλους μαζί, αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Για να γίνουμε δέκτες και συμμέτοχοι της χάριτος του Θεού θα πρέπει να το θελήσουμε κι εμείς. Ο Θεός θέλει ελεύθερα να δεχθούμε αυτή τη δωρεά και μέσα από την πίστη και τον τρόπο της καθημερινής μας ζωής να φαινόμαστε αντάξιοι αυτής της δωρεάς. Αν παρ’ ελπίδα δεν ανταποκριθούμε επάξια σ’ αυτή τη δωρεά, είτε με την πλήρη άρνηση μας, είτε με τη μη συμμόρφωση στο θέλημα του, τότε ως αξιοκατάκριτοι πλέον θα περιφρονηθούμε και από το Υιό του ανθρώπου «όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων».

Σαφής, λοιπόν, και ξεκάθαρος σήμερα ο Ιησούς. Αυτός, ως η ελπίδα του κόσμου που πρόβαλε μέσα από το ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, έρχεται σήμερα να καλέσει τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει. Επειδή δε η υλοποίηση αυτής της ελπίδας δε θα είναι δοτή ή και αποτέλεσμα εξαναγκασμού για τούτο και απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους.  Η σωτηρία είναι για όλους. «Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Όμως, το ότι δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι αυτό οφείλεται στους ίδιους τους ανθρώπους, επειδή αρνούνται να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας που τους προσφέρεται.

Έτσι ο Κύριος απευθύνει πρόσκληση σε όλους. Απευθύνει πρόσκληση γενική, καθολική, αλλά και πρόσκληση προσωπική. Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός της υλοποίησης αυτής της πρόσκλησης. Προσκαλεί όλους, αλλά στη συνέχεια προχωρεί στον καθένα ξεχωριστά θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις. (α) Να απαρνηθούμε τον εαυτό μας (β) Να σηκώσουμε το σταυρό μας και (γ) Να τον ακολουθούμε δια βίου.

Ο Ιησούς θέλει ανθρώπους ελεύθερους και όχι δούλους, θέλει να τους διακρίνει η αγάπη πάνω από τον ίδιο τον εαυτό τους, έχοντας σαν πρότυπο τη δική του αγάπη. Σε ότι αφορά το σταυρό κάνει διάκριση από το δικό του Σταυρό. Ο Σταυρός Του ήταν μέσο σωτηρίας όλων των άλλων ανθρώπων. Ο ανθρώπινος σταυρός είναι ξεχωριστός του καθενός και αποβλέπει στη δική του και μόνο σωτηρία. Πολλές φορές το Χριστιανικό χρέος, το Χριστιανικό καθήκον, είναι στ’ αλήθεια σταυρός βαρύς, γιατί μέσα από την αυταπάρνηση καλείται να προχωρήσει σε θυσία, ακόμα και αυτοθυσία.

Σταυρός βαρύς και μάλιστα με δύο έννοιες. Πρώτον, γιατί μέσα από την αποδοχή του δικού μας σταυρού θα εκφραστεί ο βαθμός της πίστεως μας και δεύτερον μέσα από τον τρόπο που εμείς θα σηκώνουμε το δικό μας σταυρό θα γινόμαστε το ζωντανό παράδειγμα τόσο στο χώρο της οικογένειας, όσο και στο χώρο της κοινωνίας. Το παράδειγμα της υπομονής την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, η δύναμη της πίστης και της ελπίδας ότι θα τα καταφέρουμε με τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού. Μέσα από την όλη αναστροφή μας θα δώσουμε στην πράξη τις πιο πειστικές αποδείξεις για την ανωτερότητα και την ορθότητα της χριστιανικής μας πίστεως. Μιας πίστεως που οικοδομεί, που ομολογεί με παρρησία και εκφράζεται πρακτικά σαν ήθος και σαν τρόπος καθημερινής ζωής. Μέσα από αυτό το ήθος και αυτό τον τρόπο ζωής θα γινόμαστε αφορμή για να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Βαρύ το φορτίο, μεγάλη όμως και η δύναμη του Θεού. Ας μην ξεχνούμε τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φίλιπ. δ΄ 13). Όλα τα μπορώ χάρη στο Χριστό που με δυναμώνει.

Αδελφοί μου, ο Σταυρός του Κυρίου προβάλλει και σήμερα μπροστά μας για προσκύνηση στέλλοντας μας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι Αυτός που υψώθηκε πάνω στο σταυρό βρίσκεται ανάμεσα μας, δίπλα μας, για να μας στηρίξει. Αυτό το γεγονός μας δίνει δύναμη και μαζί με τον υμνωδό ομολογούμε: «Ο Σταύρος Σου Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Άρα και για μας. Είναι ταυτόχρονα πηγή δύναμης και ελπίδας ότι και ο δικός μας σταυρός θα έχει σαν τελική κατάληξη και τη δική μας ανάσταση. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας δίνει δύναμη και υπομονή σ’ αυτόν τον αγώνα. Μέσα από αυτή την υπομονή θα εκφραστεί η δύναμη της πίστης μας, αλλά και η πιο γνήσια και ειλικρινής προσκύνηση του Σταυρού του Κυρίου. Ναι, Κύριε, Φιλάνθρωπε κι’ εμείς μετά του υμνωδού αναφωνούμεν: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, κα την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Ι.Μ.Π

Κυριακή Β΄ Νηστειών –«Ιδών δε ο Ιησούς την πιστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ• τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου»

«Ιδών δε ο Ιησούς την πιστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ• τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄5)

     Μέσα στα πιο πάνω λόγια του σημερινού ευαγγελίου συμπυκνώνονται, αγαπητοί μου αδελφοί, τα πολλά και σημαντικά του μηνύματα. Όπως, η δύναμη της πίστης σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο καθώς και η συμβολή της στο θαύμα που θα ακολουθήσει. 

Παράλληλα προβάλλει ο Ιησούς ως Θεός που έχει την εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά και που εκφράζει την αγάπη του προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, με το να τον αποκαλεί «τέκνον» «παιδί μου», παρά την αμαρτωλότητά του. Τέλος μας αποκαλύπτει μια κατάσταση που υπάρχει μέσα μας και που κρύβουμε ή προσπαθούμε να αγνοήσουμε και που δεν είναι άλλη από την αμαρτία.

      Αρχίζοντας από την τελευταία διαπίστωση, αυτή της αμαρτίας, αυτή συνυπάρχει μέσα μας, αλλά βρίσκει κι εμάς συνεργούς στην διάπραξη της. Λέει ο Δαυίδ στον πεντηκοστό (50) ψαλμό, ότι «εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψαλμ. Ν΄ 7), ενώ παράλληλα ομολογεί και αναγνωρίζει ότι μέσα του υπάρχει η αμαρτία «ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός» (Ψαλμ. Ν΄ 5).

    Αλλά και ο Απόστολος Παύλος είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, όχι μόνο για την ύπαρξη μέσα μας της αμαρτίας, αλλά και για τον ρόλο που ασκεί. «Θέλω να κάνω το καλό, δεν βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε πράξη. Έτσι δεν κάνω το καλό που θα ήθελα, αλλά υπηρετώ το κακό που δεν το θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δε θέλω, τότε την πράξη δεν την καθορίζω πια εγώ, αλά η αμαρτία, που έχει θρονιαστεί μέσα μου, Συνεπώς, η πείρα δείχνει ότι, εγώ θέλω να κάνω το καλό, οι πράξεις μου δείχνουν πως κάνω το κακό. Εσωτερικά συμφωνώ και χαίρομαι με όσα λέει ο νόμος του Θεού, διαπιστώνω όμως πως η πράξη μου ακολουθεί έναν άλλο νόμο, που αντιστρατεύεται το νόμο με τον οποίο συμφωνεί η συνείδησή μου: «Είναι ο νόμος της αμαρτίας που κυριαρχεί στην ύπαρξη μου και με κάνει αιχμάλωτο της» (Ρωμ. ζ΄ 18- 23).

      Οι αμαρτίες, φαίνεται να ήταν η ρίζα του κακού και η αιτία της παραλυσίας του ανθρώπου του σημερινού ευαγγελίου, για τούτο και του λέει ο Ιησούς «Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Γεγονός που φανερώνει ότι η αμαρτία δεν έχει μόνο καταστροφικές συνέπειες για την ψυχή, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει και αρνητικές συνέπειες για το σώμα. Θέλοντας ο Ιησούς ως θεός να προσφέρει ριζική θεραπεία στον άνθρωπο, θεραπεύει πρώτα την ψυχή και ύστερα προχωρεί και στη θεραπεία του σώματος λέγοντας του «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου».

     Μέγα το θαύμα, που αρχικά προκαλεί τους αρνητικούς συλλογισμούς των γραμματέων, αλλά και αργότερα το θαυμασμό όλων των παρευρισκομένων και που δόξαζαν το Θεό. Μέγα το θαύμα του Ιησού, αλλά μεγάλη και η συμβολή των ανθρώπων μέσα από τη δύναμη της πίστεως τους. Ακούσαμε σήμερα να υπογραμμίζεται ότι ο Ιησούς προχωρεί στο θαύμα αφού «Ιδών την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ•τέκνον, αφέωντται σοι αι αμαρτίαι σου».

     Η πίστη, αν και είναι μια δύναμη εσωτερική και κατάσταση προσωπική, εντούτοις σήμερα γίνεται ομαδική. Μια πίστη που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς μπορεί να κάνει το θαύμα και να θεραπεύσει τον παράλυτο. Αυτή η πίστη δεν οδηγεί μόνο τα βήματα τους προς τον Ιησού, αλλά τους κάνει να ξεπεράσουν διαδοχικά τα διάφορα εμπόδια, όπως η συγκέντρωση πολλών, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε και έξω από την πόρτα που κήρυττε ο Ιησούς. Και επειδή η πίστη τους, τους έλεγε ότι έπρεπε να συναντήσουν τον Ιησού, στη συνέχεια προχώρησαν στο παράτολμο και επικίνδυνο εγχείρημα. Αφού ανέβηκαν στην στέγη έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παραλυτικός, στο σημείο που βρισκόταν ο Ιησούς.

     Πολλοί βρέθηκαν κοντά στον Ιησού, άλλοι σαν απλοί ακροατές και άλλοι σαν επικριτές, αλλά και υποκριτές, όπως οι Γραμματείς. Γιατί, ενώ πήγαν για να ακούσουν τον Ιησού, την ίδια στιγμή συλλογίζονται μέσα τους: «Πως μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός» και επειδή ο Ιησούς, όπως είπε και στους Φαρισαίους «Ο Θεός γινώσκει τας καρδίας υμών» (Λουκ. ιστ΄15), επιβεβαιώνοντας ότι είναι ο ίδιος Θεός, που ξέρει «τι κρύβει ο νους και η καρδία του ανθρώπου» (Αποκ. Β΄ 23), αμέσως προχώρησε σε έλεγχο των Γραμματέων λέγοντας τους: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να του πω, «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» - λέει στον παράλυτο: «Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου κα περπάτα». «Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και, μπροστά σ’ όλους, βγήκε έξω».

     Η στάση αυτή των Γραμματέων επικρίθηκε από τον Ιησού όχι μόνο γιατί ήταν φανερά υποκριτική, αλλά και γιατί αμφισβητούσαν την ίδια τη θεότητα Του. Σήμερα η αμφισβήτηση παίρνει και μια άλλη διάσταση. Αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη της αμαρτίας. Αυτή η αμφισβήτηση δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, αρνητικές συνέπειες τόσο για τον αρνητή άνθρωπο, όσο και για τους γύρω του. Γιατί αγνοώντας την ουσία δεν μπορεί να της προσφέρει και την κατάλληλη θεραπεία. Οι σύγχρονοι μανδύες με τους οποίους έντυσε ο άνθρωπος την αμαρτία, είναι για παράδειγμα «άγχος» ή «στρες», που δεν λύουν φυσικά το πρόβλημα, αλλά το διαιωνίζουν, γιατί δε θεραπεύουν τη ρίζα του κακού με αποτέλεσμα να μην αποκαθίστανται οι σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και άρα και η επιστροφή του στη φυσική του κατάσταση.

     Είναι για τούτο ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, να προηγηθεί η πνευματική θεραπεία, η θεραπεία από την αμαρτία. Γιατί είναι φοβερός ο έλεγχος που ασκείται από τη συνείδηση του ανθρώπου. Ένας έλεγχος ασταμάτητος γιατί μέσα από τη συνείδηση δρα ασταμάτητη η φωνή του Θεού. Λέει ο κύριος ότι «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού» (Εβρ. ι΄ 31).

     Μπορεί ο ψυχικά υγιής άνθρωπος να αντέξει την πείνα και τη δίψα, το κρύο, και τη ζέστη, τα βασανιστήρια, ακόμα τον πόνο και την αρρώστια. Εκείνο που δεν μπορεί να αντέξει είναι το βάρος των αμαρτιών. Αυτό, αργά ή γρήγορα τον οδηγεί σε κατάρρευση ψυχική ή και σωματική, όπως έγινε και με τον παράλυτο του σημερινού ευαγγελίου.

     Όμως είναι παρήγορα τα μηνύματα του σημερινού ευαγγελίου για έξοδο από τα αδιέξοδα και της δικής μας εποχής. Ο Ιησούς προσφέρει αυτή τη δυνατότητα σε όσους προσφεύγουν με πίστη κοντά του. Ας καταφύγουμε με πίστη κοντά του για να μπορέσουμε να ακούσουμε κι εμείς «τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μ.Πάφου

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Η δύναμη του Σταυρωμένου Λυτρωτή μας

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Απόστολος: Α΄ Κορ. Α΄18-24

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΘ΄ 6-11, 13-20, 25-28 και 30

14 Σεπτεμβρίου 2014

Η δύναμη του Σταυρωμένου Λυτρωτή μας

Από την μέρα που πάνω στο φρικτό Γολγοθά στήνεται ο Σταυρός του Χριστού, αγαπητοί μου αδελφοί, το σύμβολο της αδοξίας γίνεται σύμβολο δόξης και το σύμβολο της ατιμίας γίνεται σύμβολο σωτηρίας και ηθικής ωραιότητος. Με το Θείο αίμα Του, που άφθονο χύνεται πάνω στον Σταυρό από τα άγια χέρια και τα άχραντα πόδια Του, ο Ιησούς μας εξαγοράζει από την αρχαία κατάρα. Παράλληλα όμως καθαγιάζει και τον Σταυρό και τον καταγλαΐζει με το άπλετο φως της άπειρης θείας αγάπης, της τέλειας αγιότητος και της πλήρους δικαιοσύνης. Και από σύμβολο φρίκης καθιστά αυτόν χρυσό κρίκο του ουρανού και της γης και τον μεταβάλλει έτσι σε ασφαλισμένο γεφύρι για εύκολη μετάβαση του ανθρώπου στην αιώνια μακαριότητα.

Είναι πράγματι, μεγάλο και τρομακτικό το πλήγμα που υφίσταται στον Σταυρό η ανθρώπινη κακία. Και είναι μεγάλο και τρομακτικό το πλήγμα γιατί ο Σταυρός του Χριστού σημειώνει το τέλος του κόσμου της αμαρτίας και γίνεται η αρχή της παλιγγενεσίας του ανθρώπου. Πάνω σ’ Αυτόν βρίσκουν την οριστική και τέλεια καταδίκη τους ο ανθρώπινος εγωϊσμός και η υλιστική και κτηνώδης ιδεολογία του κόσμου. Αντίθετα η αγάπη προς όλους, η συγγνώμη, η ανεξικακία, η ταπεινοφροσύνη και η αυταπάρνηση μαζί με πολλές άλλες ουράνιες αρετές, από τον Σταυρό διαχέονται στις ανθρώπινες ψυχές για να ιδρύσουν πάνω στην γη το κράτος του χριστιανικού πολιτισμού και της ευαγγελικής ηθικής ωραιότητας.

Το κράτος του Σταυρωμένου αιώνιου Βασιλιά μας, δεν περιορίζεται μόνο στα στενά όρια των Ιεροσολύμων και της Παλαιστίνης. Εξέρχεται πιο πέρα από αυτά και επιτελεί θαυμάσιες κατακτήσεις στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Η Ασία και η Ευρώπη, η Αθήνα και η Ρώμη, προσφέρουν την προσκύνηση και την λατρεία τους στον κατάδικο του Γολγοθά. Δεν έχει στέμμα ο Σταυρωμένος Λυτρωτής και Βασιλιάς μας. Αντί για στέμμα φορεί στην κεφαλή ένα αγκάθινο στεφάνι. Δεν κρατά σκήπτρο. Αντ’ αυτού έχει μόνο καλάμι στο δεξί Του χέρι. Δεν φέρει βασιλική πορφύρα. Αντ’ αυτής φορεί κόκκινη χλαμύδα. Δεν ακούει επαίνους, αλλά χλευασμούς. Δεν δέχεται φιλήματα αγάπης, αλλά πτυσίματα ντροπής. Και το τέλος Του; Είναι τέλος κακούργου. Πεθαίνει κατάδικος περιφρονημένος για να αναδειχθή δια μέσου των αιώνων νικητής και θριαμβευτής. Οι προσκυνητές Του αυξάνουν συνεχώς. Οι λατρευτές Του πολλαπλασιάζονται. Ο Σταυρωμένος Κύριος βασιλεύει και η βασιλεία Του κατακτά αδιάκοπα έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων, παρά τον πόλεμο και την αντίδραση μιας μερίδας από αυτούς.

Η μερίδα αυτή των ανθρώπων που είναι οι εχθροί Του, Τον διαβάλλει, Τον ατιμάζει και Τον πολεμά. Τον πολεμά και τον διώκει άγρια. Οι Φαρισαίοι Τον αποκαλούν πλάνο και αγύρτη. Οι αρχιερείς του εβραϊκού λαού Τον κηρύττουν σφετεριστή των δικαιωμάτων του Θεού. Ο Νέρων ορκίζεται να Τον εξοντώσει. Ο Τραϊανός συστηματοποιεί τον διωγμό εναντίον Του. Ο Δέκιος ορύεται, ο Διοκλητιανός λυσσά. Ο Άρειος αμφισβητεί την θεότητά Του και συνταράσσει την Εκκλησία για ένα αιώνα. Ο Ιουλιανός ο παραβάτης μελετά και αποφασίζει και ενεργεί την εξάλειψη του ονόματός Του. Οι λόγιοι και οι επιστήμονες εν ονόματι της επιστήμης και του ορθού λόγου επιτίθενται εναντίον Του. Ο Γάλλος Ρενάν χλευάζει και εμπαίζει κατά τον χυδαιότερο τρόπο την θεότητα του Σταυρωμένου Κυρίου μας. Ο Γερμανός Στράους αρνείται να Τον προσκυνήσει. Οι πλανώμενοι και μεγαλόσχημοι εχθροί Του, αρχαίοι και νέοι, βάλλουν ακατάπαυστα εναντίον Του με τα βέλη της απιστίας και της πλάνης. Παρά δε τον λυσσώδη αγώνα που διεξάγουν εναντίον Του, ο Σταυρωμένος Λυτρωτής μας ζει. Διαφεύγει τις συκοφαντίες των Εβραίων και ντροπιάζει τους σοφούς του κόσμου. Μωραίνει τους δήθεν συνετούς και συντρίβει τους εχθρούς Του και τους καθιστά υποπόδιο των ποδών Του.

Αυτό αποδεικνύει ότι ο Σταυρωμένος Λυτρωτής μας είναι δύναμη, δύναμη Θεού. Δεν είναι απλός άνθρωπος, αλλά Θεός τέλειος και αληθινός, αφού καμμιά δύναμη και καμμιά σοφία και επιστήμη και μάθηση δεν μπόρεσε να σείση το κράτος Του και να εξαλείψει το όνομά Του. Το μνημόσυνο άλλων μεγάλων και τρανών του κόσμου εξαφανίστηκε. Οι κατακτήσεις τους απωλέσθησαν. Το κράτος τους κατέρρευσε. Ο Σταυρωμένος όμως βασιλεύει και εκτείνει ακατάπαυστα το κράτος της βασιλείας Του. Δεν πρέπει λοιπόν να απομένει έστω και η ελάχιστη αμφιβολία για την δύναμη του Σταυρού. Ας μαίνονται οι νεώτεροι Νέρωνες και ας πληθαίνουν οι εχθροί Του. Ας βεβηλώνουν τον Σταυρό Του, τις Εκκλησίες Του οι βάρβαροι και άπιστοι κατακτητές των ιερών χωμάτων μας. Δεν θ’ αργήσει η μέρα που και αυτοί θα ακούσουν «το είναι σκληρό για σε να κλωτσάς πάνω στα σιδερένια καρφιά των βουκέντρων», χωρίς βέβαια να υπάρχει και γι’ αυτούς η ελπίδα του ελέους του Θεού.

Όμως, όπως πάντοτε έτσι και σήμερα, ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί πηγή δύναμης. Ο Σταυρωμένος Κύριος για μας τους πιστούς είναι «Δύναμη Θεού» (Α΄Κορ. Α΄23). Η αήττητη δύναμή Του που έλαμψε στον Γολγοθά και που θεμελιώθηκε πάνω στον Σταυρό, δωρίζεται σήμερα, δια μέσου των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας σε κάθε πιστό. Με την δύναμή Του αυτή γινόμαστε και εμείς δυνατοί και τρέπουμε σε φυγή τον διάβολο. Γιατί, ο μισάνθρωπος διάβολος φρίττει μπροστά στην σταυρική θυσία του Κυρίου και πρέπει να ξέρουμε ότι με την δύναμή Του η ψυχή μας ελευθερώνεται από τα πάθη και προοδεύει στην αρετή. Με την δύναμη του Σταυρωμένου αποκτούμε την δύναμη εκείνη ώστε να μπορέσουμε και εμείς να ανεβούμε το ένα μετά το άλλο όλα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον ουρανό. Και πρέπει αυτό να το καταλάβουμε όλοι, ότι δεν έχουμε άλλο στήριγμα και άλλη καταφυγή. Η σταυρική θυσία είναι το θεμέλιο που στηρίζονται οι ελπίδες μας τόσο για το πρόσκαιρο, όσο και για το αιώνιο μέλλον μας.

Αδελφοί μου! Εκείνο που πρέπει σήμερα να επισημάνουμε είναι ότι τα τελευταία χρόνια, που θα μπορούσαν να αποκληθούν χρόνια αποστασίας και υποβάθμισης της πίστης, ο Σταυρός δεν έχει την πρώτη θέση στις καρδιές μας και τούτο είναι εξόχως επικίνδυνο τόσο για τον καθένα μας ξεχωριστά, όσο και για το έθνος ολόκληρο. Γι’ αυτό και χρειάζεται αναβαπτισμός στις μεγάλες ηθικές αξίες και βαθειά πίστη στο Χριστό και στον Σταυρό του. Πηγή χαρισμάτων είναι ο Πανσεβάσμιος Σταυρός. Πηγή ανεξάντλητος από την οποία αναβλύζουν συνεχώς τα νάματα της Θείας Χάριτος. Γι’ αυτό καλό θα είναι, στις δύσκολες μέρες που ζούμε σήμερα να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν με πίστη για να ανακουφιζόμαστε και να παίρνουμε τόνωση στον δρόμο της ζωής μας. Να παίρνουμε νέες δυνάμεις, για να συνεχίσουμε την πορεία μας, φορτωμένοι ο καθένας μας με τον σταυρό του και να ακολουθούμε Εκείνον που υψώθηκε στον Σταυρό για να μας χαρίσει την αιώνια λύτρωση και μακαριότητα. Είθε η εφετινή επέτειος της Ύψωσής Του να αποτελέσει κίνητρο για ένα τέτοιο αναβαπτισμό.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος