Κυριακή Γ΄ Ματθαίου – Τα δύο αφεντικά
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
Κυριακή Γ΄ Ματθαίου – Ματθ. 6, 22-33 (21/6/2015)
Τα δύο αφεντικά
Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, καθάριος καί εὐθύς, ἒρχεται καί στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, νά ἐπισημάνει καί νά καυτηριάσει τήν ὑποκριτική, πολλές φορές, στάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στό θέλημα καί στό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτοντας τό γεγονός ὃτι μπορεῖ οἱ αἰῶνες νά περνοῦν, ἡ ἱστορία νά γυρνᾶ τίς σελίδες της, ὁ κόσμος νά μεταλλάσσεται, οἱ κοινωνίες νά ἐξελίσσονται, ἡ ἀνθρώπινη νοοτροπία, ὃμως, παραμένει ἡ ἳδια. Πρόκειται γιά τή νοοτροπία πού θέλει νά συμβιβάσει τά ἀσυμβίβαστα, νά τά χωρέσει ὃλα, δημιουργώντας ένα πλαίσιο πλάνης και υποκρισίας μέσα μας
Δέ μπορεῖ κανείς νά δουλεύει, ταυτόχρονα, γιά δύο ἀφεντικά καί μάλιστα, μέ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα συμφέροντα. Ἢ θά πρέπει νά ἀφοσιωθεῖ στό ἓνα καί νά ἐγκαταλείψει τό ἂλλο ἢ θά πρέπει νά προσποιηθεῖ πιστότητα καί στά δύο, εὐρισκόμενος συνέχεια μπροστά στόν κίνδυνο ν” ἀποκαλυφθεῖ, νά ὑποστεῖ τίς συνέπειες των πράξεών του καί νά τιμωρηθεῖ. Ὁ Κύριος δανείζεται, ἀκόμα μιά φορά, εἰκόνες ἀπό τή ζωή καί τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά να μεταλαμπαδεύσει στούς ἀκροατές του τίς μεγάλες καί σωστικές ἀλήθειες τῆς διαδασκαλίας Του. Γιά νά δοῦμε, λοιπόν, τί κρύβεται πίσω άπό τήν ἐπιφάνεια τῶν ἀπλῶν, αλλά τόσο σημαντικῶν αὐτῶν λόγων τοῦ Θεανθρώπου.
Στόν κόσμο αὐτό, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὃτι ὑπάρχουν δύο ἀφεντικά πού διεκδικοῦν, κατά κάποιο τρόπο, τήν πιστότητα καί τήν ἀφοσίωσή μας. Τό ἓνα εἶναι ὁ Θεός, ὁ πατέρας τῶν ἀνθρώπων καί δημιουργός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὁ ἀποκλειστικός ἂρχοντας ὀρατῶν τε πᾶντων καί ἀοράτων. Εἶναι Εκείνος πού χάραξε γιά τούς ἀνθρώπους τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἓνα δρόμο δύσβατο, ὃμως, γεμάτο ἀγκάθια, στενό καί τεθλημένο, στή διαδρομή τοῦ ὁποίου συναντᾶ κανείς θλίψεις, δοκιμασίες, ἀποτυχίες, ἓνα δρόμο βρεγμένο ἀπό τά δάκρυα της ζωῆς, ἓνα δρόμο σταυρικό καί ἀνηφορικό, στό τέλος τοῦ ὁποίου, ὃμως, συναντᾶ κανείς τό φῶς, τή δόξα, τόν στέφανο τῆς νίκης, τή λύτρωση, τή δικαίωση, τήν ἀληθινή ζωή.
Τό ἂλλο ἀφεντικό, πού προσπαθεῖ, μέ νύχια καί μέ δόντια, νά ἐπιβληθεῖ, εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ἂρχοντας τοῦ ψεύδους καί τοῦ σκότους, ἡ ἐξουσία τοῦ ὁποίου, ὃμως, περιορίζεται μόνο στήν παροῦσα ζωή. Γι” αὐτό καί ὃλες του οἱ ἐνέργειες καί οἱ προσπάθειες ἐξαντλοῦνται στό νά παραπλανήσουν τόν ἂνθρωπο σ” αὐτή τή ζωή, ἀνοίγοντάς του ἓνα δρόμο στρωμένο μέ λουλούδια, φαρδύ καί εὐχάριστο, ἓνα δρόμο ἀπολαύσεων, ἀνέσεων, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ἀναστολές, πού ἰκανοποιεῖ τήν ἁμαρτωλή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὃπου ὁ πόνος, τά δάκρυα, οἱ θλίψεις δέν ἒχουν θέση, ὃπου ἡ πρόοδος καί οἱ ἐπιτυχίες γίνονται, κατά τρόπον σκανδαλώδη, πραγματικότητα. Κρύβει, ὃμως, ὁ διάβολος ἀπ” τούς ἀνθρώπους τήν πιό βασική ἀλήθεια: ὃτι ὁ δρόμος αὐτός δέ βγάζει πουθενά ἀλλοῦ, παρά σέ μιά πόρτα κλειστή.
Ἀπέναντι σ” αὐτή τήν πραγματικότητα οἱ ἂνθρωποι ὃλων τῶν ἐποχῶν στάθηκαν καί κινήθηκαν κατά τρείς διαφορετικούς τρόπους, χωριζόμενοι σέ τρείς κατηγορίες: Στήν πρῶτη κατηγορία ἀνῆκουν ἐκείνοι πού συνειδητά ἀρνοῦνται τήν ὓπαρξη τοῦ Θεοῦ κι ἐπομένως, τήν προοπτική μιᾶς ἂλλης ζωῆς
στά πλαίσια τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἡ στάση τους αὐτή συνεπάγεται τήν ἐνασχόλησή τους ἀποκλειστικά μέ τή γήινη πραγματικότητα, τήν χωρίς ἐνδοιασμούς ροπή πρός τήν ἁμαρτία καί τίς ἐνέργειές της, μιά ζωή χωρίς ἠθικές ἀναστολές, ὃπου το καλό καί τό κακό εἶναι ἐντελῶς ὑποκειμενικό, πού ὀριοθετεῖται ἀπό κοσμικά καί νομικά, ἲσως, πλαίσια.
Στή δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν οἱ ἂνθρωποι πού ζοῦν μιά ζωή πραγματικά ἀφιερωμένη στό Θεό, κληρικοί καί λαϊκοί, πού πᾶντα μπροστά τους, σέ κάθε τους ἐνέργεια, ἒχουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, οἱ ἂνθρωποι μέ ἠθικές ἀναστολές, πού ἐναρμονίζουν τή ζωή τους στήν προοπτική τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Εἶναι ἐκείνοι πού ζοῦν μέσα στόν κόσμο, ἐργάζονται καί προσφέρουν τά χαρίσματά τους μέσα στόν κόσμο, μέ διάθεση, ὃμως, εὐχαριστιακή κι ἒχοντας πᾶντα ὡς ὁδοδείκτη ἀσφαλείας τό λόγο τοῦ Θεοῦ.
Στήν τρίτη κατηγορία, δυστυχῶς, ἀνῆκουν οἱ περισσότεροι. Εἶναι οἱ Χριστιανοί πού φιγουράρουν ως ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐκκλησιάζονται, ἲσως, πού θέλουν νά φαίνονται και να ἐπιδεικνύουν τήν εὐσέβειά τους, δέ μποροῦν, ὃμως, νά κρύψουν τό διπλό τους πρόσωπο, ὃταν θίγεται τό προσωπικό τους συμφέρον, δέ λένε ὂχι στίς ἀνέσεις καί τήν καλοπέραση, ὃταν δίπλα τους οἱ συνάνθρωποί τους ὑποφέρουν ἀβοήθητοι, εἶναι λάτρεις τοῦ χρήματος καί τοῦ πλούτου, πού συχνά ἀποκτοῦν μέ τρόπους ὂχι καί τόσο ἒντιμους καί διαφανείς, τούς ἀρέσει νά συζητοῦν, ἐπί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, γιά τό Θεό, γιά μεταφυσικές ὑποθέσεις, χωρίς νά καταλαβαίνουν, ὃμως, ὃτι ἡ σπουδαιότερη συζήτηση γιά τό Θεό εἶναι ἡ συζήτηση μέ τόν ἳδιο τό Θεό, διά τῆς προσευχῆς. Εἶναι οἱ ἂνθρωποι πού προσποιοῦνται, τελικά, ἀφοσίωση σέ δύο ἀφεντικά, προσαρμόζοντας τήν πίστη καί τή Χριστιανική ζωή στά δικά τους μέτρα.
Ἂν κάνουμε μία αὐτοεξέταση, αδελφοί μου, μέ τρόμο ἲσως ἀποκαλύψουμε ὃτι οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς ἀνήκουμε στήν τρίτη κατηγορία.
Ἀλλά, αὐτή ἡ αὐτοεξέταση εἶναι πολύ σημαντική καί τελικά, αποδεινύεται σωτήρια, ὃταν γίνεται μέ διάθεση ταπεινή καί πνεῦμα ἀλλαγῆς ἀπό τό δρόμο τῆς συνδιαλλαγῆς μέ τό Θεό καί τό διάβολο, στό δρόμο τῆς καταλλαγῆς μέ τόν ἐαυτό μας καί τό Δημιουργό μας. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
Αναγνώσματα: 
