Η ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Τοῦ Μα­νό­λη Γ. Δρετ­τά­κη*

Γιὰ τὰ ὅ­σα θὰ ἀ­να­φερ­θοῦν στὴ συ­νέ­χεια ἀ­να­λυ­τι­κὰ ἀ­παι­τοῦν­ται δύ­ο ἐ­πι­ση­μάν­σεις: (α) Πολ­λά, ὑ­πῆρ­χαν καὶ πρὶν ἀ­πὸ τὸν πό­λε­μο καὶ συ­νε­χί­στη­καν ἢ/καὶ δι­ογ­κώ­θη­καν τὴν πε­ρί­ο­δο στὴν ὁ­ποί­α ἀ­να­φε­ρό­μα­στε καὶ (β) ὅ­πως συμ­βαί­νει πάν­το­τε, στὰ ὅ­σα συ­νέ­βη­σαν καὶ στὰ ὅ­σα συμ­βαί­νουν, ὑ­πάρ­χουν φω­τει­νὲς ἐ­ξαι­ρέ­σεις πού, ὅ­μως, ἐ­πι­βι­ώ­νουν τὸν κα­νό­να.

Γιὰ τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πὸ τὰ ὅ­σα δει­νὰ ὑ­πο­φέ­ρει σή­με­ρα ἡ με­γά­λη πλει­ο­νό­τη­τα τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ καὶ γιὰ πολ­λὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τῆς νο­ο­τρο­πί­ας καὶ τῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ σὲ ἕ­να με­γά­λο τμῆ­μα του, τὴν κύ­ρια εὐ­θύ­νη, ἔ­χουν οἱ πο­λι­τι­κοὶ ποὺ ἀ­νή­κουν στὰ κόμ­μα­τα ποὺ κυ­βέρ­νη­σαν καὶ κυ­βερ­νοῦν καὶ σή­με­ρα τὴ χώ­ρα, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ἀ­μέ­το­χα εὐ­θυ­νῶν καὶ ἐ­κεῖ­να ποὺ δὲν ἄ­σκη­σαν πο­τὲ ἐ­ξου­σί­α καὶ ἕ­να με­γά­λο τμῆ­μα τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ. Οἱ πο­λι­τι­κοί, καὶ ἰ­δι­αί­τε­ρα ἐ­κεῖ­νοι τῶν κομ­μά­των ποὺ κυ­βέρ­νη­σαν τὴ χώ­ρα, σὲ πολ­λὰ ζη­τή­μα­τα προ­τάσ­σουν ἀν­τὶ τὸ ἐ­θνι­κό, τὸ κομ­μα­τι­κὸ ἤ, ἀ­κό­μα καὶ τὸ προ­σω­πι­κό τους συμ­φέ­ρον.

Οἱ πο­λι­τι­κοὶ τῶν δύ­ο κομ­μά­των ἐ­ξου­σί­ας ἄλ­λα ὑ­πό­σχον­ται προ­ε­κλο­γι­κά, μὲ στό­χο νὰ ἀ­πο­σπά­σουν ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους, καὶ ἄλ­λα πράτ­τουν με­τε­κλο­γι­κά. Πολ­λὲς φο­ρὲς αὐ­τὰ ποὺ πράτ­τουν με­τε­κλο­γι­κὰ εἶ­ναι δι­α­με­τρι­κὰ ἀν­τί­θε­τα ἀ­πὸ αὐ­τὰ ποὺ ὑ­πο­σχέ­θη­καν προ­ε­κλο­γι­κά. Καὶ αὐ­τά, ὅ­μως, ποὺ πράτ­τουν με­τε­κλο­γι­κά, ὑ­πάρ­χουν πε­ρι­πτώ­σεις ποὺ τὰ ἀλ­λά­ζουν πρὸς τὸ χει­ρό­τε­ρο. Αὐ­τὴ ἡ «πρα­κτι­κὴ» ὑ­πῆρ­χε καὶ προ­πο­λε­μι­κά, ἀλ­λὰ ὄ­χι μό­νο δι­α­τη­ρή­θη­κε με­τα­πο­λε­μι­κά, ἀλ­λὰ σὲ ὁ­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις χει­ρο­τέ­ρευ­σε.

Σὲ ὅ,τι ἀ­φο­ρᾶ τὶς σχέ­σεις του μὲ τοὺς ἐ­κλο­γεῖς του, ὁ βα­σι­κὸς τρό­πος μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο λει­τουρ­γεῖ τὸ κόμ­μα ποὺ κερ­δί­ζει τὶς ἐ­κλο­γὲς καὶ σχη­μα­τί­ζει κυ­βέρ­νη­ση, εἶ­ναι τὸ ρου­σφέ­τι μὲ δι­ο­ρι­σμοὺς σὲ δι­ά­φο­ρες δη­μό­σι­ες ὑ­πη­ρε­σί­ες ἢ δη­μό­σι­ες ἐ­πι­χει­ρή­σεις καὶ ὀρ­γα­νι­σμοὺς τῶν «ἡ­με­τέ­ρων», ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πὸ τὸ ἂν εἶ­ναι οἱ κα­λύ­τε­ροι γιὰ τὶς θέ­σεις ποὺ κα­τα­λαμ­βά­νουν. Σὲ λί­γες πε­ρι­πτώ­σεις δι­ο­ρί­ζον­ται πρό­σω­πα ποὺ ἀ­νή­κουν στὴν «ἄλ­λη» πλευ­ρὰ. Ἄλ­λοι τρό­ποι εἶ­ναι οἱ δι­α­φό­ρων εἰ­δῶν πα­ρο­χὲς καὶ «δι­ευ­κο­λύν­σεις», πά­λι σὲ «ἡ­με­τέ­ρους». Ὅ­πως εἶ­ναι φυ­σι­κὸ αὐ­τοῦ τοῦ εἴ­δους ἡ πο­λι­τι­κὴ δια­ιρεῖ τὸ λα­ὸ σὲ εὐ­νο­ού­με­νους καὶ μή, δη­λα­δὴ συ­νε­χί­ζει τὸ δι­χα­σμό, καί, γε­νι­κό­τε­ρα, βλά­πτει τὸ ἐ­θνι­κὸ συμ­φέ­ρον.

Ἡ ἴ­δια πο­λι­τι­κή, μὲ τὸ δι­ο­ρι­σμὸ σὲ καί­ρι­ες θέ­σεις ὄ­χι τῶν κα­λύ­τε­ρων καὶ εἰ­δι­κῶν, ἀλ­λὰ τῶν «ἡ­με­τέ­ρων», μὲ ἀ­πό­λυ­ση τῶν «ἡ­με­τέ­ρων» τοῦ κόμ­μα­τος ποὺ ἡτ­τή­θη­κε στὶς ἐ­κλο­γές, ἐ­νῷ τὶς θέ­σεις αὐ­τὲς θὰ ἔ­πρε­πε νὰ τὶς κα­τέ­χουν ἀ­κέ­ραι­α καὶ ἱ­κα­νὰ στε­λέ­χη. Ἡ πο­λι­τι­κὴ αὐ­τὴ τῶν δύ­ο κομ­μά­των ἐ­ξου­σί­ας στε­ρεῖ τὴν πο­λι­τεί­α ἀ­πὸ τὰ στε­λέ­χη τὰ ὁ­ποῖ­α ὑ­πάρ­χουν, ἀλ­λὰ συμ­βαί­νει νὰ μὴν εἶ­ναι ὀ­πα­δοὶ κομ­μά­των. Ἡ πο­λι­τι­κὴ δι­ο­ρι­σμοῦ «ἡ­με­τέ­ρων» τό­σο σὲ καί­ρι­ες ὅ­σο σὲ ὅ­λες τὶς ἄλ­λες θέ­σεις ποὺ προ­α­να­φέρ­θη­καν, καλ­λι­ερ­γεῖ καὶ τὴ δι­α­φθο­ρά, δε­δο­μέ­νου κα­θι­στᾶ τούς δι­ο­ρι­ζό­με­νους συ­νε­νό­χους τῶν δι­ο­ρι­ζόν­των, σὲ μί­α δι­α­δι­κα­σί­α, ποὺ ἂν δὲν εἶ­ναι πα­ρά­νο­μη, ὁ­πωσ­δή­πο­τε κα­ταρ­γεῖ τὴν ἀ­πὸ τὸ Σύν­ταγ­μα ἐ­πι­βαλ­λό­με­νη ἰ­σό­τη­τα τῶν πο­λι­τῶν.

Σὲ κυ­βερ­νη­τι­κὸ ἐ­πί­πε­δο οἱ πε­λα­τεια­κὲς σχέ­σεις παίρ­νουν καὶ τὴ μορ­φὴ δι­α­πλο­κῆς μὲ τὰ με­γά­λα οἰ­κο­νο­μι­κὰ συμ­φέ­ρον­τα μὲ τὴν προ­νο­μια­κὴ ἀ­νά­θε­ση δη­μό­σι­ων ἔρ­γων ἢ κρα­τι­κῶν προ­μη­θει­ῶν ἔ­ναν­τι οἰ­κο­νο­μι­κῆς καὶ ἄλ­λης μορ­φῆς στή­ρι­ξη τοῦ κυ­βερ­νῶν­τος κόμ­μα­τος ἤ, ἀ­κό­μα καὶ χρη­μα­τι­σμοῦ Ὑ­πουρ­γῶν ἢ/καὶ ἄλ­λων ἀ­νώ­τα­των κυ­βερ­νη­τι­κῶν στε­λε­χῶν. Οἱ πα­ρά­νο­μες αὐ­τὲς συ­ναλ­λα­γὲς σπά­νια ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται καὶ ὅ­ταν ἀ­πο­κα­λυ­φθοῦν στὴ συν­τρι­πτι­κή τους πλει­ο­νό­τη­τα ἀ­φή­νουν ἀ­τι­μώ­ρη­τους τούς ἐ­νό­χους Ὑ­πουρ­γοὺς μὲ βά­ση, δυ­στυ­χῶς, σχε­τι­κὴ δι­ά­τα­ξη τοῦ Συν­τάγ­μα­τος.

Τὰ ὅ­σα προ­α­να­φέρ­θη­καν μέ­χρι τὸ 1981 γί­νον­ταν ἀ­πὸ τὰ γρα­φεῖ­α Ὑ­πουρ­γῶν, Ὑ­φυ­πουρ­γῶν, Βου­λευ­τῶν καὶ κομ­μα­ταρ­χῶν τοῦ κυ­βερ­νῶν­τος κόμ­μα­τος. Με­τὰ τὸ 1981, ἀν­τὶ νὰ πα­τα­χθοῦν καὶ ἐ­κλεί­ψουν, ὅ­πως εἶ­χε ὑ­πο­σχε­θεῖ τὸ κόμ­μα ποὺ ἀ­νῆλ­θε τό­τε στὴν κυ­βέρ­νη­ση, ὄ­χι μό­νο συ­νε­χί­στη­καν, ἀλ­λὰ δι­ογ­κώ­θη­καν, ἐ­πε­κτά­θη­καν καὶ συ­στη­μα­το­ποι­ή­θη­καν τὴ δε­κα­ε­τί­α τοῦ ᾿80. Πιὸ συγ­κε­κρι­μέ­να: τὰ ρου­σφέ­τια, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὰ γρα­φεῖ­α τῶν πο­λι­τι­κῶν ποὺ τὰ συ­νέ­χι­σαν, ἄρ­χι­σαν νὰ γί­νον­ται καὶ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦν νὰ γί­νον­ται καὶ ἀ­πὸ τὶς κομ­μα­τι­κὲς ὀρ­γα­νώ­σεις ποὺ ἱ­δρύ­θη­καν καὶ ἀ­πὸ τὰ δύ­ο κόμ­μα­τα ἀ­πὸ τὸ 1981 καὶ οἱ ὁ­ποῖ­ες δὲν ὑ­πῆρ­χαν τὶς προ­η­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, αὐ­ξά­νον­τας τὴ δι­α­φθο­ρά. Οἱ ὀρ­γα­νώ­σεις αὐ­τὲς εἶ­χαν καὶ ἔ­χουν, ἐ­πι­πλέ­ον, ἀ­πο­φα­σι­στι­κὸ λό­γο καὶ στὸ δι­ο­ρι­σμὸ «ἡ­με­τέ­ρων» σὲ ὑ­ψη­λὲς δι­οι­κη­τι­κὲς σχέ­σεις τό­σο στὸν κυ­βερ­νη­τι­κὸ μη­χα­νι­σμὸ ὅ­σο καὶ στὶς δη­μό­σι­ες ἐ­πι­χει­ρή­σεις καὶ ὀρ­γα­νι­σμούς. Μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸ τὰ δύ­ο κόμ­μα­τα ἐ­ξου­σί­ας προ­κά­λε­σαν νέ­ο δι­χα­σμὸ στὸ λα­ὸ σὲ «πρά­σι­νους» καὶ «γα­λά­ζιους». Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὰ κόμ­μα­τα ἐ­ξου­σί­ας, κομ­μα­τι­κὲς ὀρ­γα­νώ­σεις εἶ­χαν ἢ ἵ­δρυ­σαν καὶ τὰ μι­κρό­τε­ρα κόμ­μα­τα.

Εἰ­δι­κὲς κομ­μα­τι­κὲς ὀρ­γα­νώ­σεις ἱ­δρύ­θη­καν καὶ στὸ συν­δι­κα­λι­στι­κό, συ­νε­ται­ρι­στι­κό, πο­λι­τι­στι­κὸ το­μέ­α, στὰ ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ, τοὺς ἐ­πι­στη­μο­νι­κοὺς καὶ συλ­λό­γους κ.λπ. μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νὰ κομ­μα­τι­κο­ποι­η­θοῦν ὅ­λοι αὐ­τοὶ οἱ το­μεῖς τῆς ζω­ῆς τοῦ τό­που καὶ νὰ ἀλ­λοι­ω­θεῖ ὁ προ­ο­ρι­σμός τους καὶ σὲ ὁ­ρι­σμέ­νες φο­ρὲς νὰ ἐμ­πο­δι­στεῖ ἡ λει­τουρ­γί­α τους. Ἰ­δι­αί­τε­ρα ἔν­το­νες ἦ­ταν οἱ ἀν­τι­πα­ρα­θέ­σεις τῶν κομ­μα­τι­κῶν συλ­λό­γων μὲ πα­ρεμ­βά­σεις στὶς ἐ­κλο­γὲς σὲ ὅ­λα τὰ ἐ­πί­πε­δα καὶ δι­α­πλο­κή, δυ­στυ­χῶς, μὲ ὁ­ρι­σμέ­να μέ­λη τοῦ δι­δα­κτι­κοῦ προ­σω­πι­κοῦ τῶν ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ. Ἡ κα­τά­στα­ση αὐ­τὴ προ­κά­λε­σε καὶ προ­κα­λεῖ θλι­βε­ρὲς κα­τα­στά­σεις καὶ συ­νέ­βα­λε καὶ συμ­βάλ­λει στὴν ὑ­πο­βάθ­μι­ση τῶν σπου­δῶν.

Ἡ κομ­μα­το­κρα­τί­α σὲ συν­δυα­σμὸ μὲ τὶς πε­λα­τεια­κὲς σχέ­σεις καὶ τὴ δι­α­πλο­κὴ τῶν κομ­μά­των ἐ­ξου­σί­ας κα­τάρ­γη­σε, οὐ­σι­α­στι­κά, παν­τοῦ τὴν ἀ­ξι­ο­κρα­τί­α καὶ εὐ­νό­η­σε τοὺς δι­ο­ρι­σμούς, τὶς ἐ­κλο­γές, προ­α­γω­γὲς καὶ γε­νι­κὰ εὐ­νο­ϊ­κὴ με­τα­χεί­ρι­ση τῶν ὀ­πα­δῶν τῶν κομ­μά­των ἐ­ξου­σί­ας καὶ ἰ­δι­αί­τε­ρα τοῦ κόμ­μα­τος ποὺ κέρ­δι­ζε, ἑ­κά­στο­τε, τὶς ἐ­κλο­γές. Στὴν κομ­μα­το­κρα­τί­α καὶ τὴν ἀ­να­ξι­ο­κρα­τί­α συ­νέ­βα­λαν καὶ οἱ κομ­μα­τι­κὲς ὀρ­γα­νώ­σεις τῶν κομ­μά­των ποὺ δὲν κυ­βέρ­νη­σαν τὴ χώ­ρα, μὲ πα­ρεμ­βά­σεις σὲ το­μεῖς ὅ­που εἶ­χαν ἢ ἔ­χουν τὴν πλει­ο­ψη­φί­α.

Ἡ δι­α­χρο­νι­κὴ δι­α­φθο­ρὰ σὲ κυ­βερ­νη­τι­κὸ ἐ­πί­πε­δο δι­α­χέ­ε­ται ἀ­πὸ τὰ ὑ­ψη­λὰ κυ­βερ­νη­τι­κὰ κλι­μά­κια στὰ με­σαῖ­α ἢ καὶ κα­τώ­τε­ρα στε­λέ­χη τῆς δη­μό­σιας δι­οί­κη­σης ἢ τῶν δη­μό­σι­ων ἐ­πι­χει­ρή­σε­ων καὶ ὀρ­γα­νι­σμῶν, τὰ ὁ­ποῖ­α με­τέ­χουν σὲ ἢ/καὶ καλ­λι­ερ­γοῦν πα­ρά­νο­μες συ­ναλ­λα­γὲς μὲ με­γά­λες ἢ μι­κρὲς ἐ­πι­χει­ρή­σεις οἱ ὁ­ποῖ­οι εἴ­τε δὲν κα­τα­βάλ­λουν, εἴ­τε κα­τα­βάλ­λουν ἕ­να μι­κρὸ μέ­ρος ἀ­πὸ τοὺς ἀ­να­λο­γοῦν­τες φό­ρους στὸ Δη­μό­σιο ἢ τὶς εἰ­σφο­ρὲς στὰ ἀ­σφα­λι­στι­κὰ τα­μεῖ­α, αὐ­ξά­νον­τας τὴ φο­ρο­δι­α­φυ­γὴ καὶ εἰ­σφο­ρο­δι­α­φυ­γή. Φυ­σι­κὰ στὶς πα­ρά­νο­μες αὐ­τὲς συ­ναλ­λα­γὲς συ­νέ­νο­χες εἶ­ναι καὶ οἱ ἐ­πι­χει­ρή­σεις ποὺ συμ­με­τέ­χουν σ᾿ αὐ­τές. Πα­ρ᾿ ὅ­λα αὐ­τά, λό­γῳ τό­σο τῆς συ­νε­νο­χῆς τῶν με­τε­χόν­των ὅ­σο καὶ τῆς ἔλ­λει­ψης ἐ­λέγ­χων σπά­νια ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται, ἐ­νῷ οἱ ἔ­νο­χοι σπα­νι­ό­τα­τα φτά­νουν στὴ δι­και­ο­σύ­νη, καὶ πολ­λὲς φο­ρὲς ἀ­θω­ώ­νον­ται. Ταυ­τό­χρο­να, μέ­σα σ᾿ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πα­ρά­δε­κτη κα­τά­στα­ση, ὅ­σοι ἀ­γω­νί­ζον­ται νὰ ὑ­πη­ρε­τή­σουν τὸ δη­μό­σιο συμ­φέ­ρον, ἂν δὲν δι­ώ­κον­ται καὶ τι­μω­ροῦν­ται, ἀ­δρα­νο­ποι­οῦν­ται ἤ, ἀ­παυ­δι­σμέ­νοι καὶ ἀρ­νού­με­νοι νὰ γί­νουν ὄρ­γα­να τῶν κρα­τούν­των στὶς πα­ρά­νο­μες πρά­ξεις τους, πα­ραι­τοῦν­ται.

Φο­ρο­δι­α­φυ­γὴ ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὶς ἐ­πι­χει­ρή­σεις γί­νε­ται καὶ ἀ­πὸ ἰ­δι­ῶ­τες ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ες (για­τρούς, μη­χα­νι­κούς, δι­κη­γό­ρους κ.λ.π.) οἱ ὁ­ποῖ­οι, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὶς νό­μι­μες ἀ­μοι­βὲς ζη­τοῦν καὶ παίρ­νουν ἀ­πὸ τοὺς πε­λά­τες τους ἐ­πι­πλέ­ον πο­σὰ ποὺ δὲν τὰ δη­λώ­νουν καὶ τὰ ὁ­ποῖ­α μέ­νουν ἀ­φο­ρο­λό­γη­τα. Φο­ρο­δι­α­φυ­γή, ὅ­μως, κά­νουν καὶ ὅ­σοι ἐρ­γα­ζό­με­νοι στὸ δη­μό­σιο ἢ τὸν ἰ­δι­ω­τι­κὸ καὶ συν­τα­ξι­οῦ­χοι δη­λώ­νουν μέ­ρος καὶ ὄ­χι τὸ σύ­νο­λο τῶν εἰ­σο­δη­μά­των τους.

Ἡ φο­ρο­δι­α­φυ­γή καὶ εἰ­σφο­ρο­δι­α­φυ­γὴ καὶ ἡ δι­α­φθο­ρά ποὺ τὶς συ­νο­δεύ­ει εἶναι οἱ με­γά­λες μά­στι­γες τῆς χώ­ρας, οἱ ὁ­ποῖ­ες, στε­ρών­τας τὸ κρά­τος ἀ­πὸ πο­λύ­τι­μους πό­ρους, αὐ­ξά­νουν τὰ δη­μό­σια ἐλ­λείμ­μα­τα, δι­ογ­κώ­νουν τὸ δη­μό­σιο χρέ­ος καὶ αὐ­ξά­νουν τὰ προ­βλή­μα­τα ποὺ ἀν­τι­με­τω­πί­ζουν τὰ ἐλ­λειμ­μα­τι­κὰ ἀ­σφα­λι­στι­κὰ τα­μεῖ­α. Ἐ­κτός, ὅ­μως, ἀ­πὸ τὶς πο­λὺ σο­βα­ρὲς αὐ­τὲς δη­μο­σι­ο­νο­μι­κὲς συ­νέ­πει­ες, οἱ μά­στι­γες αὐ­τὲς δι­α­χέ­ουν τὴ δι­α­φθο­ρὰ καὶ δι­α­βρώ­νουν τὸ ἦ­θος ἑ­νὸς εὐ­ρύ­τε­ρου ἀ­ριθ­μοῦ πο­λι­τῶν, ὄ­χι, ὅ­μως, τοῦ συ­νό­λου τοῦ λα­οῦ, ὅ­πως ἰ­σχυ­ρί­ζον­ται ὁ­ρι­σμέ­νοι πο­λι­τι­κοὶ καὶ ἀ­να­λυ­τές.

Τὸν ὑ­περ­δα­νει­σμὸ τοῦ κρά­τους, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­να­φέρ­θη­κε ἀ­να­λυ­τι­κὰ στὸ πρῶ­το τμῆ­μα τοῦ ἄρ­θρου αὐ­τοῦ, μι­μή­θη­καν τό­σο οἱ ἐ­πι­χει­ρή­σεις ὅ­σο καὶ τὰ νοι­κο­κυ­ριά, ὑ­πο­βο­η­θού­με­να ἢ ὑ­πο­κι­νού­με­να ἀ­πὸ τὶς τρά­πε­ζες νὰ δα­νει­στοῦν με­γά­λα πο­σὰ μὲ τὸ ἀ­ζη­μί­ω­το, εἴ­τε γιὰ νὰ ἀ­γο­ρά­σουν σπί­τι, εἴ­τε γιὰ κα­τα­να­λω­τι­κοὺς σκο­πούς, μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νὰ ὑ­περ­χρε­ω­θοῦν. Λό­γῳ τῆς κρί­σης πολ­λοὶ ἀ­πὸ ὅ­σους δα­νεί­στη­καν, ὅ­πως συμ­βαί­νει καὶ μὲ τὸ κρά­τος, ἀ­δυ­να­τοῦν νὰ ἐ­ξυ­πη­ρε­τή­σουν τὰ δά­νειά τους αὐ­ξά­νον­τας τὰ δι­κά τους προ­βλή­μα­τα καὶ δη­μι­ουρ­γών­τας δυ­σε­πί­λυ­τα προ­βλή­μα­τα στὶς δα­νεί­στρι­ές τους τρά­πε­ζες.

Ὁ κα­τα­να­λω­τι­σμός, ἡ νο­ο­τρο­πί­α καὶ ἡ γε­νι­κό­τε­ρη συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ἑ­νὸς ση­μαν­τι­κοῦ τμή­μα­τος τοῦ λα­οῦ μὲ τὶς συγ­κε­κρι­μέ­νες ἐκ­φάν­σεις τους, ποὺ ἀ­να­φέρ­θη­καν στὸ τμῆ­μα αὐ­τὸ τοῦ ἄρ­θρου, καλ­λι­ερ­γή­θη­κε ὅ­λες τὶς προ­η­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες καὶ δι­ογ­κώ­θη­κε τὰ τε­λευ­ταῖα χρό­νια. Καί, ὅ­πως εἶ­ναι φυ­σι­κό, ἐ­πη­ρε­ά­στη­καν ση­μαν­τι­κὰ καὶ ἀ­πὸ τὴν παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση, τὴν τε­χνο­λο­γί­α καὶ τὴν ἐ­πι­κρά­τη­ση τῆς ἐ­λεύ­θε­ρης ἀ­γο­ρᾶς.

Τέ­λος, ὁ­ρι­σμέ­νοι νό­μοι πού ψη­φί­στη­καν καὶ ἀ­πο­φά­σεις πού ἐ­λή­φθη­σαν ἀ­πὸ τὶς κυ­βερ­νή­σεις τῶν κομ­μά­των ἐ­ξου­σί­ας ὅ­σο καὶ δη­λώ­σεις πού ἔ­γι­ναν καὶ γί­νον­ται τό­σο ἀ­πὸ στε­λέ­χη τους ὅ­σο καὶ στε­λέ­χη ἄλ­λων κομ­μά­των στό­χο εἶ­χαν καὶ ἔ­χουν τὴν ἀ­πο­δυ­νά­μω­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἀ­νά­λο­γες πρά­ξεις καὶ δη­λώ­σεις ὑ­πο­νο­μεύ­ουν τὸν πα­τρι­ω­τι­σμὸ τῶν Ἑλ­λή­νων καὶ ἀλ­λοι­ώ­νουν τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ ἱ­στο­ρί­α καὶ γλῶσ­σα. Συ­νο­λι­κὰ ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ ἐ­νέρ­γει­ες ὑ­πο­σκά­πτουν τὰ θε­μέ­λια τοῦ Ἔ­θνους.

Ἡ ρα­γδαί­α ἐ­πι­δεί­νω­ση τῶν πα­θο­γε­νει­ῶν τῆς χώ­ρας καὶ οἱ συ­νέ­πει­ές της τὴν πε­ρί­ο­δο 1945-2012 κα­θὼς καὶ οἱ λό­γοι ποὺ ὅ­τι τὴν προ­κά­λε­σαν, ἔ­χουν μί­α βα­θύ­τε­ρη κοι­νὴ αἰ­τί­α. Πρό­κει­ται γιὰ τὴ στα­δια­κὴ ἔκ­πτω­ση ἢ καὶ ἐγ­κα­τά­λει­ψη θε­με­λια­κῶν ἀ­ξι­ῶν καὶ τὴν ἔλ­λει­ψη σε­βα­σμοῦ καὶ ἀ­πα­ξί­ω­ση θε­σμῶν ποὺ στη­ρί­ζουν τὴν κοι­νω­νί­α. Στὴν κα­θο­δι­κὴ καὶ δι­α­βρω­τι­κὴ αὐ­τὴ πο­ρεί­α τῆς χώ­ρας πρω­το­στά­τη­σαν καὶ πρω­το­στα­τοῦν οἱ πο­λι­τι­κοί, τοὺς ὁ­ποί­ους, ἀ­κο­λού­θη­σε καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ, δυ­στυ­χῶς, ἕ­να ση­μαν­τι­κὸ τμῆ­μα τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ ὄ­χι, ὅ­μως, τὸ σύ­νο­λό του. Μό­νο ἂν συ­νει­δη­το­ποι­η­θεῖ αὐ­τὴ ἡ βα­σι­κὴ αἰ­τί­α καὶ κα­τα­βλη­θεῖ συ­νε­χὴς καὶ ἐρ­γώ­δης προ­σπά­θεια ἀ­πο­κα­τά­στα­σης τῶν ἀ­ξι­ῶν καὶ σε­βα­σμοῦ τῶν θε­σμῶν, θὰ κα­τα­στεῖ δυ­να­τὸ τὸ ξε­πέ­ρα­σμα τῆς ση­με­ρι­νῆς κρί­σης καὶ ἡ ἐ­πά­νο­δος τῆς χώ­ρας σὲ μί­α πο­ρεί­α πραγ­μα­τι­κῆς ἀ­νόρ­θω­σης. Γιὰ νὰ ὑ­πάρ­ξει, ὅ­μως, αὐ­τὴ ἡ προ­σπά­θεια ἀ­παι­τεῖ­ται ἐ­πι­στρο­φὴ καὶ στή­ρι­ξη στὶς ρί­ζες τοὺς Ἔ­θνους: τὴν πί­στη καὶ τὴν πα­ρά­δο­ση.

       ________

*Ὁ Μα­νό­λης Γ. Δρετ­τά­κης εἶ­ναι τέ­ως: Ἀν­τι­πρό­ε­δρος

   τῆς Βου­λῆς, Ὑ­πουρ­γὸς καὶ Κα­θη­γη­τὴς τῆς ΑΣΟΕΕ.

πηγή

ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ** ΤΡΟΪΚΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΪΚΑΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ

ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

«Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριταί ότι καθαρίζετε

το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος,

έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας»

(Ματθαίου 23,25)

Εδώ και αρκετούς μήνες ο λαός βιώνει στο «πετσί» του τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία από τη μια μεριά της τρόϊκας εσωτερικού και από την άλλη της τρόϊκας εξωτερικού, δηλαδή των υπαλλήλων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι, εκτελούν τις εντολές της τρόϊκας των προϊσταμένων τους. Και αυτοί, όμως, με τη σειρά τους, επιβάλουν Μνημόνια στα κράτη στα οποία χορηγούν δάνεια, με βάση  τη «βαθμολόγησή» της πιστοληπτικής τους ικανότητας από την τρόϊκα των τριών οίκων αξιολόγησης που εδρεύουν στις Η.Π.Α. Η τρόϊκα, δηλαδή, εσωτερικού, όπως και οι προκάτοχές της κυβερνήσεις που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τα Μνημόνια, βρίσκεται κάτω από το βάρος τριών επάλληλων τρόϊκων.

Η τρόϊκα εξωτερικού δεν ήρθε αυτόκλητη στη χώρα. Την κάλεσε ο τότε Πρωθυπουργός του κόμματος που είχε κερδίσει τις εκλογές του 2009,  παραπλανώντας τον λαό,  όπως είχαν κάνει και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Το φιάσκο της πρότασής του για δημοψήφισμα για το Μνημόνιο στη Σύνοδο Κορυφής στη Νίκαια, προκάλεσε την ταπεινωτική υποχώρησή του, πτώση της κυβέρνησής και την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματός του, για να ακολουθήσουν οι δύο κυβερνήσεις που, μετά τις δύο διαδοχικές εκλογές του 2012 έφεραν στην εξουσία τη λεγόμενη «τρικομματική κυβέρνηση».

Πολύ παραστατική περιγραφή του πυρήνα της  του φαρισαϊσμού και της υποκρισίας της τρόϊκας εσωτερικού είναι εκείνη του παραθέματος από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στην αρχή του άρθρου αυτού. Διότι τι άλλο είναι παρά «καθαρισμός του έξωθεν του ποτηρίου» η προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης να πείσει τον λαό ότι τα μέτρα που παίρνει στόχο έχουν τη «σωτηρία της χώρας και πιάνουν τόπο» και ότι στα τέλη του 2013 θα φανεί  «φως στο τούνελ», ενώ το «ποτήριο» που του προσφέρουν «γέμει αρπαγής και αδικίας», δηλαδή:

-    Μείωση του ΑΕΠ της χώρας σχεδόν κατά 25%  την τετραετία 2010-2013 με υποχώρηση σε επίπεδο πριν από το 2001 (απώλεια όλης της αύξησής του στο διάστημα 2001-2009).

-   Τριπλασιασμό σχεδόν του αριθμού των ανέργων από τις 471.000 το 2009 στο 1.350.000 το 2013 και το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων.

-   Μεγάλη μείωση των μισθών, συντάξεων και επιδομάτων και υπερφορολόγηση των οικονομικά αδύναμων στρωμάτων με αύξηση των έμμεσων φόρων και των άμεσων φόρων ιδιαίτερα σε οικογένειες με παιδιά.

-    Αποτέλεσμα όλων τα παραπάνω είναι η αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και δυστυχώς, αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους.

-    Εκποίηση μισοτιμής κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ότι πολύτιμο έχει απομείνει από τη δημόσια ακίνητη περιουσία, δηλαδή τα ωραιότερα τμήματα της ελληνικης γης.

-     Και παρ’ όλα αυτά αύξηση του δημόσιου χρέους από 299 δισ. ευρώ το 2009 στα 321 δισ. ευρώ το 2013 και την εκτίναξή του από το 129% του ΑΕΠ το 2009 στο 175% το 2013, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από τη μείωση, που υποτίθεται ότι θα επιτυγχανόταν με την πολιτική που ακολουθείται.

 Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός της τρόϊκας του εσωτερικού, εκτός από τον παραπάνω βασικό ισχυρισμό περί «σωτηρίας της χώρας»,  έχει και πολλές άλλες εκφάνσεις. Μια από τις πιο «χτυπητές» είναι οι δηλώσεις των τριών αρχηγών περί «κόκκινων γραμμών» από τις οποίες δηλώνουν επί μέρες και εβδομάδες ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν, και όταν έρχεται η στιγμή της τελικής απόφασης οι ίδιοι, που  τις προβάλλουν, τις αποσύρουν πανικόβλητοι, υποτασσόμενοι στην εκβιαστική απειλή του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας ότι η μη υπακοή στις εντολές του συνεπάγεται τη μη καταβολή της επόμενης δόσης (πρόσφατα παραδείγματα το χαράτσι και η συνέχιση επιβολής του και το 2013 και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων).

Φαρισαϊσμός όμως και υποκρισία είναι οι «οδυρμοί» τους για την κατάσταση και τα προβλήματα που «κληρονόμησαν» στη δημόσια διοίκηση, στις δημόσιες επιχειρήσεις, στα ασφαλιστικά ταμεία κλπ, λησμονώντας ότι τα κόμματά τους είναι εκείνα τα οποία δημιούργησαν τα προβλήματα αυτά τα προηγούμενα 38 χρόνια, στα οποία κυβέρνησαν τη χώρα. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών, όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν τα προβλήματα αυτά, αλλά και τα διόγκωσαν, με την αλόγιστη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, την κομματικοποίηση των πάντων, την αναξιοκρατία και την ανεξέλεγκτη διαφθορά κορυφαίων στελεχών τους καθώς και ορισμένων από εκείνους που διόρισαν σε καίριες θέσεις.

Φαρισαϊσμός και υποκρισία είναι, επίσης, τα όσα δήλωσαν πρόσφατα ο Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί της κυβέρνησης και οι αρχηγοί των δύο άλλων κομμάτων που στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση για την απάνθρωπη εκμετάλλευση και την απόπειρα δολοφονίας δεκάδων μεταναστών από μπράβους των ιδιοκτητών των φραουλοχώραφων στη Μανωλάδα, επειδή, ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες, διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα 6 μηνών για τα μεροκάματά τους στα χωράφια αυτά. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες  γνώριζαν, ανέχονταν και δεν έκαναν τίποτε  για να αντιμετωπίσουν την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για άλλες «Μανωλάδες» και, συνολικά, για το μείζον θέμα της μετανάστευσης.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει για πολύ ακόμα για την τρόϊκα εσωτερικού. Αρκούν, όμως, τα παραπάνω. Οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να μη βλέπουν τόσο τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής που εφαρμόζουν όσο τη διάσταση των λόγων και έργων τους, δηλαδή τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία τους. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν «γαντζωμένοι» στην εξουσία με συνεχείς δηλώσεις για τη «σωτηρία της χώρας», ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Πρωθυπουργός, που το κόμμα του ουσιαστικά κυβερνά, δεν θέλει να διακινδυνεύσει την απώλεια της εξουσίας, ενώ από τους δύο άλλους αρχηγούς ο ένας φοβάται την παραπέρα μείωση της ήδη πολύ χαμηλή δύναμη του κόμματός του και ο άλλος το κόμμα του μπορεί να μείνει εκτός Βουλής σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές.

Έρχομαι, τώρα, στον φαρισαϊσμό της τρόϊκας εξωτερικού. Αυτό που κυριολεκτικά «βγάζει μάτι» είναι ο ισχυρισμός ότι παρέχεται βοήθεια στην Ελλάδα. Και είναι εξώφθαλμος ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία τους, δεδομένου ότι αυτά που προσφέρουν δεν είναι βοήθεια αλλά, αντίθετα, είναι δάνεια με επιτόκια τα οποία αποφέρουν κέρδος στους δανειστές και που το μεγαλύτερο μέρος τους δίνεται για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μόνο ένα μικρό ποσοστό τους διατίθεται για κάλυψη δαπανών για τις οποίες δεν επαρκούν τα δημόσια έσοδα. Τα έσοδα, όμως, αυτά έχουν μειωθεί εξαιτίας της πρωτοφανούς ύφεσης την οποία προκαλούν τα μέτρα των Μνημονίων που έχουν επιβάλει στη χώρα μας οι ίδιοι. Επιπλέον ένα μέλος της τρόϊκας των δανειστών μας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έχει αποκομίσει κέρδη από την αγορά ελληνικών ομολόγων από τις διεθνείς αγορές σε χαμηλές τιμές και γι’ αυτό επιστρέφει ένα μέρος τους στην Ελλάδα. Τι υποκρισία!

Τον ισχυρισμό περί «σωτηρίας της χώρας» τον προβάλει και  η τρόϊκα εξωτερικού. Σε στιγμές, όμως,  ειλικρίνειας το κυρίαρχο «αφεντικό» της, δηλαδή η καγκελάριος Μέρκελ, έχει δηλώσει πολλές φορές ότι ενδεχόμενη χρεοκοπία έξοδος της χώρας μας από το ευρώ, εγκυμονεί τον πραγματικό κίνδυνο να ακολουθήσουν, δίκην ντόμινο, και άλλα κράτη που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, με αποτέλεσμα την διάλυση της Ευρωζώνης. Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα χρησιμοποίησε και ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας στη συζήτηση στη γερμανική Βουλή για την έγκριση της υπαγωγής της Κύπρου στον μηχανισμό «στήριξης», δηλαδή τον νέο «Αττίλα» οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής του μαρτυρικού Νησιού.

Φαρισαϊσμός και υποκρισία της τρόϊκας εξωτερικού είναι και η ασφυκτική πίεση για την πώληση δημόσιων επιχειρήσεων και δημόσιας περιουσίας, δήθεν για τη μείωση του δημόσιου χρέους,  ενώ ο πραγματικός σκοπός είναι η αρπαγή τους σε «τιμή ευκαιρίας» από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις των δανειστριών χωρών, δεδομένου ότι τα έσοδα που θα προκύψουν από την πώλησή της, και αν ακόμα διατεθούν για τον σκοπό αυτό, είναι ελάχιστα όταν ληφθεί υπόψη το δυσθεώρητο ύψος του δημόσιου χρέους που προαναφέρθηκε.

Τέλος η μεγαλύτερη και προκλητικότερη υποκρισία και φαρισαϊσμός της τρόϊκας εξωτερικού είναι ο ισχυρισμός της  ότι τις τελικές αποφάσεις για την πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα τις παίρνει η κυβέρνηση, δηλαδή η τρόϊκα του εσωτερικού, όταν οι ίδιοι που προβάλουν τον ισχυρισμό αυτό, υπαγορεύουν τις αποφάσεις αυτές στην κυβέρνηση και με εκβιαστικές απειλές επιτυγχάνουν την πιστή εφαρμογή τους από αυτήν.

   ________

*Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: Αντιπρόεδρος

   της Βουλής, Υπουργός και Καθηγητής της ΑΣΟΕΕ.

**Πρώτη δημοσίευση, εφημ. ΄΄Χριστιανική΄΄, 25-4-13