Κυριακή Γ΄ Λουκά Ο νικητής του Θανάτου

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της  Κυριακής Γ΄ Λουκά μας  μιλάει για την ανάσταση του μικρού παιδιού μιας  χήρας γυναίκας  στην πύλη της πόλεως Ναϊν της Γαλιλαίας. Ο νικητής του θανάτου, ο Ιησούς Χριστός, συναντά μπροστά Του τον θάνατο και προσφέρει τη φράση που διαβάζουμε στην περικοπή: «Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι». Είναι η πρόσκληση της ζωής προς τον ηττημένο από τον θάνατο άνθρωπο, η ελπιδοφόρα και γεμάτη ζωή προσταγή του Χριστού, η αλήθεια της αναστάσεως.  Ο θάνατος είναι η σημαντικότερη αγωνία του κόσμου. Το μυστήριο του παραμένει οντολογική πραγματικότητα που αγγίζει κάθε ανθρώπινο όν και θέτει σε αμφιβολία το νόημα της ζωής γενικότερα. Λόγω της αμαρτίας, οι προπάτορες μας έχασαν την ωραιότητα της αθανασίας, που τους είχε δοθεί στην αρχή της δημιουργίας. Κατεστάθησαν υποκείμενοι στον θάνατο μετά την αμαρτία του Αδάμ. Η φύση της καταστάσεως του ανθρώπου γίνεται θνητή από την αμαρτία  που είναι καρπός ανυπακοής. Η αποξένωση από τον Θεό είναι ο πνευματικός θάνατος, και η κατάρρευση της υλικής πλευράς του ανθρώπου είναι ο φυσικός θάνατος. Ο Χριστός ανασχηματίζει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, αφού προσέλαβε κατά την σάρκωση Του ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, χωρίς όμως αμαρτία, και είναι η γεννώσα αρχή της ζωής που ενώνει τις χωρισμένες αναλογίες του σώματος και της ψυχής.  Έτσι, αρχίζει ο «της κακίας αφανισμός, και η του θανάτου κατάλυσης»(άγιος  Γρηγόριος  Νύσσης). Μόνο η αθανασία του Θεού μπορεί να εγγυηθεί την αθανασία της θνητής φύσεως του ανθρώπου, αφού το «θνητόν εν τω αθανάτω γενόμενον αθανασίας εγένετο». Ο Χριστός δηλαδή έδωσε τον Εαυτό Του ως λύτρο για χάρη αυτών που βρίσκονταν υπό την εξουσία του θανάτου, για να καταργήσει αυτόν που είχε το κράτος του θανάτου, τον διάβολο. Η αληθινή αποτροπή του θανάτου πραγματοποιείται με την Ανάσταση του Χριστού. Γι’ αυτό ο θάνατος είναι πλέον ένας τοκετός που μας ανοίγει την αληθινή ζωή. Είναι η αληθινή γέννησης. Γιατί όμως σήμερα ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο; Ο άγιος Γρηγόριος  Νύσσης μας λέει: « Συμβαίνει ότι και με τους δεσμώτες, που είναι συνηθισμένοι στο σκοτάδι τους και δεν συνειδητοποιούν τη δυστυχία της καταστάσεως τους. Έτσι και ο άνθρωπος, γελασμένος από τις ηδονές των αισθήσεων, τις θεωρεί πραγματικά αγαθά και φοβάται να τις στερηθεί». Όποιος βρίσκεται κοντά στον Αναστημένο Χριστό και ζει την παρουσία Του μέσα στην Εκκλησία, ουσιαστικά και όχι τυπικά, αυτός δεν αγωνιά μπροστά στον θάνατο και δεν φοβάται.  Με τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μεταδίδεται στους ανθρώπους η νίκη επάνω στην αμαρτία και τον θάνατο, ακριβώς επειδή αυτή η νίκη πραγματοποιείται μέσα στον Χριστό. Με το μυστήριο του βαπτίσματος ο άνθρωπος λαμβάνει τη σφραγίδα της αθανασίας. Η έννοια του θανάτου μετά το βάπτισμα αλλάζει για τον βαπτισμένο, αφού, μιμούμενος τον θάνατο του Χριστού, ανίσταται μαζί με τον Χριστό και υψώνεται στην κοινωνία της θεότητος. Στο «βάπτισμα των δακρύων», το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, θανατώνουμε τις αμαρτίες μας και συντρίβουμε αδιάκοπα τον θάνατό μας. Στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, που είναι «Φάρμακο αθανασίας» και «αντίδοτον του μη αποθανείν» (άγιος Ιγνάτιος Θεοφόρος) και μετέχουμε στην αθανασία του Χριστού, προγευόμενοι της γλυκύτητος της μελλούσης ζωής. Γι’ αυτό και οι Χριστιανοί θεωρούμε τον θάνατο ύπνο, προσδοκώντας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, «ανάστασιν νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος». Αμήν.