Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2017

Νέες Χῶρες: Τὸ χρονικὸ τῆς ἀντιπαράθεσης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου


Αποτέλεσμα εικόνας για Νέες Χῶρες

.       Τὸ χρονικό της ἀντιπαράθεσης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, γιὰ τὸ ζήτημα τῆς διαποίμανσης τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν», κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Καισαριανῆς σὲ δύο ὀγκώδεις τόμους. Πρόκειται γιὰ ἕνα πολύτιμο καὶ ἱστορικῆς σημασίας ἔργο πρὸς ἐνημέρωση τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καὶ λαοῦ.
.       Τὸ ἔργο περιλαμβάνει 2000 περίπου σελίδες καὶ φέρει τὸν τίτλο «Ἡ ρύθμιση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τῶν ἀπελευθερωθεισῶν περιοχῶν τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὸ 1914». Σ᾽ αὐτὸ δημοσιεύονται, χωρὶς σχόλια, τὰ ἐκδοθέντα ἔγγραφα, ἤτοι ἐπιστολές, εἰσηγήσεις, γνωμοδοτήσεις, ἀνακοινωθέντα, δελτία τύπου, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ πρακτικὰ τῶν συνεδριῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (ΔΙΣ) καὶ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ΙΣΙ), ἀπὸ τὸ 1912 ἕως τὸ 2004. Ἐπίσης τὰ Πρακτικὰ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τῶν συζητήσεων ψηφίσεως τῶν Νόμων ποὺ ἀφοροῦν στὶς Μητροπόλεις τῶν «Νέων Χωρῶν», ἤτοι τῶν περιοχῶν ποὺ ἀπελευθερώθηκαν κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ μετά.
.         Τὸ ὀγκῶδες ἔργο ἀνατέθηκε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2005 ἀπὸ τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ἐπὶ Ἀρχιεπισκοπίας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, σὲ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ Ἐπιτροπή. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ἐνημερώνοντας τοὺς Μητροπολίτες, μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χαρακτηρίζει τὸ ἐκδοθὲν ἔργο «τεράστιο» καὶ προσθέτει:
.         «Θαυμάζει κανεὶς τὴν ὑπομονή, τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴ λεπτομερῆ ἐπιμέλεια στὸ κάθε τί τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ (Σημ.: Μητρ. Καισαριανῆς κ. Δανιήλ). Ἐκπλήσσεται κανεὶς ἀπὸ τὸν ὄγκο τοῦ ὑλικοῦ καὶ τὴν τέχνη τῆς χρήσης του. Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Καισαριανῆς, μολονότι, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἔχει τὶς προσωπικές του ἀπόψεις στὸ συγκεκριμένο θέμα, ὅπως καὶ σὲ τόσα ἄλλα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος, ἐν τούτοις ἀποφεύγει νὰ τὶς ἐκφράσει ἢ νὰ τὶς ἀποτυπώσει. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀπελευθερώνει τὸ τεράστιο ὑλικὸ ἀπὸ διάφορες ὑποψίες καὶ τίθεται στὴ διάθεση τοῦ μελετητοῦ καὶ τοῦ ἱστορικοῦ».
.         Σημειώνεται ὅτι τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006, ἐπίσης ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἡ ΔΙΣ ἀποφάσισε τὴν ἔκδοση νὰ ἀναλάβει νὰ πραγματοποιήσει ἡ «Ἀποστολικὴ Διακονία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σὲ χίλια ἀντίτυπα καὶ τὴ δαπάνη νὰ καλύψει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Κεντρικὴ Ὑπηρεσία Οἰκονομικῶν. Τὸ 2017 καὶ ἐν ὄψει τῆς ἔκδοσης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος ἄλλαξε τὴν ἀπόφαση. Σὲ ἔγγραφό του πρὸς τοὺς Μητροπολίτες ἔγραψε, μεταξὺ τῶν ἄλλων:
.         «Ἡ ἔκδοσις τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ ἱστορικοῦ ὑλικοῦ μὲ τὴν σφραγίδα καὶ ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, θὰ μᾶς ἔφεραν σὲ μεγάλη ἀντιπαράθεση πρὸς ζημία τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερα καὶ ἄλλη μία ἀπογοήτευση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Πρότασή μου, ἅγιοι ἀδελφοί, εἶναι τὸ πολύτιμο ὑλικὸ ποὺ συγκέντρωσε μὲ τόσους κόπους ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ νὰ διακινηθεῖ μὲ δικό του τρόπο καὶ ὄχι μὲ τὴ σφραγίδα καὶ τὴν ἔγκριση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἔκδοση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας».
.          ρχιεπίσκοπος ναγνωρίζει τι κα  πλ παράθεση ντικειμενικν στοιχείων π τς διαποίμανσης τν Μητροπόλεων τν «Νέων Χωρν» θφέρει τν κκλησία τς λλάδος «σ μεγάλη ντιπαράθεση» μ τ Πατριαρχεο Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγνωρίζει στὸ ἴδιο γράμμα: «Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπαναλάβω γνωστὰ πράγματα. Τὰ ἀδιέξοδα τῶν σχέσεών μας ἀκόμη καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν μας (Ἀθηνῶν – Κωνσταντινουπόλεως) δυστυχῶς συνεχίζονται. Οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὴ δημιουργία κρίσεως πλεῖστες. Μὴ γελιόμαστε, ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι πέρα καὶ μακριά μας, εἶναι καὶ ἐδῶ, μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας». Εἶναι ἀπὸ τὶς αἰχμηρότερες δηλώσεις ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος σὲ βάρος τοῦ Φαναρίου. Οἱ λέξεις καὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ «ἀντιπαράθεση», «πλεῖστες ἀφορμὲς πρὸς πρόκληση κρίσεως» καὶ «ὁ ἐχθρὸς εἶναι μέσα ἀπὸ τὰ τείχη μας» εἶναι ὀξεῖς, ἀλλὰ πραγματικοί.
.         Οἱ δύο τόμοι τοῦ ἔργου, ποὺ ἐπιμελήθηκε ἡ ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαριανῆς κ. Δανιὴλ ἐπιτροπή, χωρίζεται σὲ ὀκτὼ περιόδους. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ τὸ 1910 ἕως τοῦ 1928, πρὶν τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη. Ἡ δεύτερη περιλαμβάνει τὰ ὅσα διαμείφθηκαν στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων τὸ 1928 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ Νόμου 3615/1928, «περὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ἐν ταῖς Νέαις Χώραις τῆς Ἑλλάδος Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου». Ἐπίσης τὴν Πράξη «ἀναθέσεως τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος» καὶ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἀντηλλάγησαν τὸ 1929 μεταξὺ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Ἀθηνῶν.

Οἱ ἑπόμενες περίοδοι τοῦ θέματος τῶν «Νέων Χωρῶν»

.         Ἡ τρίτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1929 ἕως τὸ 1977. Στὴ μακρὰ αὐτὴ περίοδο δὲν ὑπάρχει ὀξύτητα στὶς σχέσεις Φαναρίου καὶ Ἀθηνῶν γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες». Τὸ 1952 ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα καὶ μὲ βάση τὸν Τόμο τοῦ 1850 καὶ τὴν Πράξη τοῦ 1928, τὸν παρακαλεῖ νὰ μεριμνήσει «περὶ τῆς ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματος τοῦ κληρικοῦ …… ἐν τῷ Καταλόγῶ τῶν πρὸς Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων». Ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Α΄ ἐπιχείρησε νὰ προωθήσει στὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Καταστατικὸ Χάρτη χωρὶς νὰ τηροῦνται οἱ ὄροι τῆς Πράξης τοῦ 1928, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας σὲ ἐπιστολές του πρὸς Αὐτόν, τοῦ ὑπενθύμισε τί αὐτοὶ ὁρίζουν, χωρὶς νὰ προκαλέσει κρίση. Πλὴν τῶν πατριαρχικῶν ἐπιστολῶν ἀναγράφονται καὶ οἱ ἀπαντητικὲς ἐπιστολές τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.
.         Ἡ τέταρτη περίοδος περιλαμβάνει τὸ διάστημα ἀπὸ τὸ 1977 καὶ τὴν ψήφιση τοῦ ἰσχύοντος καὶ σήμερα Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕως τὸ 2003, ὅταν ἡ ἀντιπαράθεση Φαναρίου – Ἀθηνῶν προχωροῦσε στὴν κορύφωσή της. Ἀπὸ τὰ κείμενα προκύπτει ὅτι ἡ ὀξεία ἀντιπαράθεση γιὰ τὶς «Νέες Χῶρες» ἀρχίζει νὰ κλιμακώνεται μὲ τὴν ἐκλογὴ ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου, στὶς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991.
.         Στὸν Α΄ Τόμο ὑπάρχει ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρὶν αὐτὸς κλείσει ἕνα χρόνο ἀπὸ τὴν ἐκλογή του. Σ᾽ αὐτὴν γράφει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος:
.         «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ταύταις ἡμέραις ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πληροφορεῖται ὅτι ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης, ἀπὸ τῆς ἀναρρήσεως αὐτῆς εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, ἤρχισεν ἀνακινοῦσα, ὡς μὴ ὤφελε, καὶ θίγουσα ζητήματα ἁπτόμενα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἀφορῶντα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καλῶς δὲ καὶ παγίως κείμενα, ἐπὶ τῶν ὁποίων ὅμως Αὕτη μεθοδεύει ἐπεμβάσεις καὶ μονομερεῖς ἐνεργείας καὶ νέας ρυθμίσεις».

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἐξηγεῖ, τὸ 1992:

.         «Ἐξένισεν ἡμᾶς ἡ ἀκουσθεῖσα ἀπίθανος εἴδησις περὶ μελετωμένης ἀνακλήσεως τῆς ἀπὸ 4ης Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως». Καὶ τονίζει: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετος. Ἡ ὀνομασία “Νέαι Χῶραι” οὐδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα ἐκφράζουσι. Καὶ ὁ ὅρος “ἐπιτροπικῶς” εἶναι – ἵνα μὴ εἴπωμεν σχῆμα λόγου – θὰ ἐχαρακτηρίζετο παρ’ ἡμῶν μόνον ὡς σχῆμα καὶ τρόπος ἐκχωρήσεως, χωρὶς καμμίαν ἄλλην οὐσιαστικὴν προοπτικήν. Ἀπ’ ἀρχῆς ἄλλως τε κατεφάνη ἡ ἐθνικὴ ἀναγκαιότης, ὅπως ἀκολουθηθῆ ἡ ἰσχύουσα κανονικὴ ἐπιταγὴ “τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς εἴωθε συμμεταβάλλεσθαι”. Καὶ αἱ περὶ ὧν ὁ λόγος ἐπαρχίαι ἠξίουν καὶ ἀνέμενον τὴν οἰκείαν θέσιν εἰς τὴν ἐλευθέραν ἤδη Ἑλλάδα καὶ εἰς τὸ Συνταγμάτιον τῆς πρὸ πολλοῦ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ τονίζει:

.         «Ἀποροῦμεν πῶς σκέπτεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν προκειμένῳ. Εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἀποκοπῆ ἐκκλησιαστικῶς τὸ ἥμισυ τῆς Ἑλλάδος; Ὅταν ἐθνικοὶ κίνδυνοι ἀπειλοῦν τὰς βορείους καὶ ἀνατολικὰς ἀκριτικὰς τῆς χώρας ἐπαρχίας, εἶναι ἀδιανόητον νὰ χαραχθοῦν κάτωθεν τῆς ἐπιμάχου Μακεδονίας τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Θὰ δικαιώσωμεν ἡμεῖς αὐτοὶ τὰς διεκδικήσεις τῶν Σκοπίων, οἵτινες σημειωτέον ἤρχισαν ἀπὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς χειραφετήσεως, διὰ νὰ ἐξελιχθῶσιν εἰς γεωγραφικὰς ἀπαιτήσεις καὶ ἀλλοίωσιν τῆς ἱστορίας;»…. Ἀπὸ τότε ἔχουν προστεθεῖ προβλήματα στὴ Θράκη καὶ στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἀλλὰ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἡ ἴδια.

Ἐν ὄψει ἐπισκέψεων τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὶς «Νέες Χῶρες», ποὺ προγραμμάτισε γιὰ τὸ 1993 τοῦ γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ:

.         «Θὰ ἔλθετε ὡς ὑψηλὸς καὶ σεπτὸς προσκεκλημένος τῆς Αὐτοκεφάλου ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ὡς κυριαρχικῷ δικαιώματι ἐρχόμενον- ὅπου καὶ ὡς προαναγγέλλεται – δὲν θὰ δυνηθῶμεν νὰ σᾶς ὑποδεχθῶμεν. Καὶ θὰ λυπηθῶμεν ἑξαιρέτως διὰ τὸν ἀμοιβαῖον παραπικρασμόν, ἐνῶ διακείμεθα πρὸς Ὑμᾶς καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μετ’ ἀμειώτου ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ».
.         Ἔκτοτε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνεχίζει τὴν ἐπιθετικότητά του σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ πέμπτη περίοδος ἀφορᾶ τὰ ἔτη 2003-2004 καὶ εἶναι πολυσέλιδη, μὲ 742 σελίδες (401-1143) στὸν Α΄ Τόμο. Σὲ αὐτὴν καταγράφεται ὁ ἀγώνας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρὸς τὸ Φανάρι, τὴν ἀντιπολίτευση στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ πολιτικὴ ἐξουσία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ ΜΜΕ, πού, σχεδὸν στὸ σύνολό τους, ἦσαν προκατειλημμένα σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σκοπὸς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ προστατεύσει τὸ Αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ ἐξηγήσει τὰ προφανῆ στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ νὰ συντελέσει στὴν καταλλαγὴ καὶ στὴ συνεργασία τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.
.         Ἡ ἀναφερόμενη ἕκτη περίοδος περιλαμβάνει τὰ ἔτη 2004 – 2005, ἡ ἑβδόμη τὰ ἔτη 2005 – 2006 καὶ ἡ ὀγδόη τὰ ἔτη 2006 – 2007. Ἀκολουθεῖ ἡ παράθεση γνωμοδοτήσεων ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ παράρτημα μὲ δημοσιεύματα πάνω στὴν ἀντιπαράθεση.
.         Συμπερασματικὰ ἐπαναλαμβάνεται ὅτι τὸ ἐκδοθὲν ἔργο εἶναι ἱστορικῶν διαστάσεων καὶ μὲ τὴν περιεχόμενη πλούσια παράθεση ντοκουμέντων καταδεικνύεται τὸ λυπηρὸ γεγονός, ὅτι ἕως καὶ σήμερα, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διακατέχεται ἀπὸ ἐμμονὲς σὲ βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ μόνο τραγωδίες προμηνύουν στὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἐλπίζεται ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄρρωστη ἐκκλησιολογικὰ κατάσταση θὰ λήξει μὲ τὸν νέο Πατριάρχη.-

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2017

Πώς βραβεύει ο Χριστός εκείνους που κάνουν υπομονή;



«Ένας γέροντας μου διηγήθηκε το εξής: Στην Κρήτη, στο χωριό του, στη γειτονιά του, μια γυναίκα πολύ υπέφερε από τον άνδρα της. Ήσαν φτωχοί, πάμφτωχοι. Ο άνδρας ήτο καπνιστής μανιώδης, και όταν δεν είχε τσιγάρο, στη γυναίκα του ξεθύμαινε. Πολύ ξύλο της έδινε.




Μια βραδιά πήγε στο σπίτι του και εκτύπησε τη γυναίκα του πολύ. Η Μαρία όμως, έτσι λεγόταν η γυναίκα του, υπέμενε γενναίως και όλο την Παναγία επεκαλείτο. Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε, λούστηκε, χτενίστηκε, φόρεσε τα καλά της ρούχα, και πλάγιασε, για να μην ξυπνήσει πλέον. Απέθανε. Όταν μετά από έναν χρόνο την έκαμαν ανακομιδή, όλος ο τόπος ευωδίασε! Δεν είχαν φθάσει ακόμη σκάπτοντας στα οστά της και μια άρρητος ευωδία εξήλθε.

Όταν έβγαλαν τα οστά της, γέμισε ο τόπος αρρήτου ευωδίας. Έκλαιγαν όλοι. Ο άνδρας της συγκινημένος κι αυτός άλλαξε πλέον βίον. “Όταν είδα”, έλεγε στον Γέροντα αυτόν, που μου διηγείτο αυτήν την ιστορία, “αυτήν την ευωδία στην γυναίκα μου, άλλαξα ζωή! Δεν καπνίζω πλέον, δεν μαλώνω, δεν πίνω, είμαι ειρηνικός”. Δηλαδή ό,τι δεν κατόρθωσε η γυναίκα του εν ζωή να το κάνει, το έκανε αποθαμένη. Έτσι λοιπόν βραβεύει, έτσι ανταμείβει ο Χριστός εκείνους που κάνουν υπομονή».

Από το βιβλίο «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης. Ο Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου» του Γεωργίου Κρουσταλάκη

ΠΗΓΗ
Το είδαμε εδώ

Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2017

Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης

Αν θελήσει κανείς να αναζητήσει ένα απτό παράδειγμα για την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που εορτάσαμε χθες, στην εποχή μας, ασφαλώς δεν θα βρει καλύτερο παράδειγμα από την πνευματοφόρο ζωή και τη θαυμαστή πορεία των συγχρόνων Γερόντων.
Για όποιους είχαν την ευλογία να ζήσουν μαζί τους, να τους γνωρίσουν από κοντά ή έστω να διαβάσουν για τον βίο και τα ασκητικά παλαίσματά τους, για τις θλίψεις και τις δοκιμασίες που υπέμειναν, αλλά και τη χάρη του Θεού που πλημμύριζε την ύπαρξή τους, ακόμη και αν εκείνοι την έκρυβαν επιμελώς για να αποφύγουν τον πειρασμό της υπερηφανείας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μορφές τους έχουν εκπληκτικές ομοιότητες με εκείνες των παλαιών ασκητών και Οσίων για τους οποίους διαβάζουμε στα Συναξάρια και στο Γεροντικό, στο Λειμωνάριο του Ιωάννη Μόσχου και στους βίους των μεγάλων Οσίων Πατέρων των περασμένων αιώνων.
Ασφαλώς αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, εφόσον το Άγιο Πνεύμα το οποίο «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» και του οποίου καρπός είναι η αγιότης, δεν αλλάζει διά μέσου των αιώνων· «ην μεν αεί και έστι και έσται», όπως ακούσαμε στους ύμνους της χθεσινής εορτής. Αλλά ούτε και η αγιότης μεταβάλλεται στο πέρασμα των χρόνων, γιατί αγιότης είναι η κατά το δυνατόν ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό, που είναι αιώνιος και αναλλοίωτος. Αγιότης είναι η αληθινή φύση του ανθρώπου την οποία καταστρέφει η αμαρτία και συσκοτίζει το κακό και η δέσμευση του ανθρώπου σ’ αυτό. Και αυτή την αληθινή φύση του ανθρώπου, όπως πλάσθηκε από τον Θεό, αποκαλύπτουν οι Άγιοι με τον καθημερινό τους αγώνα. Γι’ αυτό και, παρότι έχουν ζήσει σε διαφορετικές εποχές και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, δεν διαφέρουν ως προς τα χαρακτηριστικά της ζωής τους.
Αυτήν ακριβώς την παρήγορη και ελπιδοφόρα πραγματικότητα μας υπενθυμίζουν οι «Σύγχρονες μορφές της Εκκλησίας» μας τις οποίες η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας προβάλλει κάθε χρόνο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των «Παυλείων», θέλοντας να διακηρύξει την αλήθεια του μηνύματος του ιδρυτού της, ουρανοβάμονος και Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου, ότι «Ιησούς χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).
Σε μία τέτοια σύγχρονη οσιακή μορφή είναι αφιερωμένη και η σημερινή Εσπερίδα, σε ένα Γέροντα τόσο σύγχρονό μας, που θα μπορούσε να ζει ακόμη ανάμεσά μας, αφού γεννήθηκε το 1920 και κοιμήθηκε το 1991. Η σύγχρονη μορφή που προβάλλει, λοιπόν, η Ιερά Μητρόπολή μας απόψε είναι αυτή του π. Ιακώβου Τσαλίκη, του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος στην Εύβοια.
Δεν ήταν μόνο η καταγωγή του από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας που τον έκανε να μοιάζει τόσο πολύ με τις οσιακές μορφές που άκμασαν επί αιώνες στα αγιασμένα εκείνα χώματα, ήταν ο προσωπικός του αγώνας, η άσκηση, η υπομονή, η υπακοή, η ταπείνωση, η προσευχή την οποία είχε καθημερινό βίωμα από την παιδική του ηλικία, που είλκυσαν τη χάρη του Θεού και τον ανέδειξαν Γέροντα πνευματοφόρο με μυστικές και ουράνιες εμπειρίες, με θεία χαρίσματα που εκείνος τα θεωρούσε συνηθισμένα, αλλά όσοι μπορούσαν να τα αντιληφθούν κατανοούσαν το πνευματικό ύψος στο οποίο είχε ανέλθει με τη χάρη του Θεού ο Γέροντας.
Προσωπικά δεν είχα τη χαρά να τον γνωρίσω, θα ήθελα όμως να αναφέρω ένα συγκινητικό περιστατικό που συνδέεται με το προορατικό χάρισμα του Γέροντα και το οποίο μου διηγήθηκε ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σαγματά, Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος (νυν Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος).
Πριν από μερικά χρόνια, κάποιοι Έλληνες αποφάσισαν να δωρήσουν στην Ιερά Μητρόπολη Συμφερουπόλεως στην Κριμαία μια νέα λάρνακα για τα χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Λουκά του ιατρού και θαυματουργού. Επισκέφθηκαν, λοιπόν, ένα χρυσοχόο στην Αθήνα και του ζήτησαν να αναλάβει την κατασκευή. Ο χρυσοχόος τους είπε ότι δεν μπορεί να αναλάβει την κατασκευή της, λόγω στενότητος χρόνου, αλλά τελικά υποχώρησε στις παρακλήσεις τους και υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει να την ολοκληρώσει εντός της προθεσμίας που είχαν θέσει.
Έτσι και έγινε: Ο τεχνίτης άρχισε την κατασκευή και από την ημέρα εκείνη δεν μπήκε ούτε ένας άνθρωπος στο εργαστήριό του, ώστε εργαζόμενος απερίσπαστος κατόρθωσε να την ολοκληρώσει εγκαίρως. Η λάρνακα μεταφέρθηκε στη Συμφερούπολη και εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Μητροπολίτη, ώστε στο τέλος της Ακολουθίας θέλησε να ευχαριστήσει επισήμως τους δωρητές. Τους κάλεσε, λοιπόν, μπροστά στην Ωραία Πύλη και τους ευχαρίστησε για τη μεγάλη προσφορά τους προς τον Άγιο. Ζήτησε όμως μαζί με αυτούς να ευχαριστήσει και τον χρυσοχόο ο οποίος την είχε κατασκευάσει. Όταν εκείνος ανέβηκε στον σολέα, ο Μητροπολίτης τον συνεχάρη για την υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα της λάρνακος, τον έδειξε στο εκκλησίασμα και είπε «αυτός ο άνθρωπος έχει χρυσά χέρια». Ο τεχνίτης αισθάνθηκε άσχημα, κιτρίνισε, έχασε τον κόσμο γύρω του, και ενώ το εκκλησίασμα και οι κληρικοί τον επευφημούσαν, αυτός είχε σκύψει το κεφάλι και δεν έλεγε. Αφού τελείωσαν οι προσφωνήσεις και οι τιμητικές εκδηλώσεις, όλοι ρώτησαν τον χρυσοχόο τι του είχε συμβεί και είχε αντιδράσει με αυτό τον περίεργο τρόπο. Και τότε εκείνος τους διηγήθηκε μια σύντομη ιστορία.
Πριν από χρόνια του είχαν ζητήσει από τη μονή του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια να τους κατασκευάσει μία κανδήλα. Πράγματι την κατασκεύασε και την πήγε στο Μοναστήρι του Οσίου. Όταν την είδε ο Ηγούμενος, ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης, ευχαριστήθηκε πολύ από το αποτέλεσμα και του είπε· «παιδί μου, θα έρθει μία ήμερα που θα σε δείξουν στον κόσμο και θα πουν ότι έχεις χρυσά χέρια». Και αυτό ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα στη Συμφερούπολη. Όταν ο χρυσοχόος άκουσε τον Μητροπολίτη Λάζαρο να του λέει ενώπιον κλήρου και λαού ότι έχει χρυσά χέρια, του ήρθαν αμέσως στον νου τα λόγια του Γέροντα και δεν μπορούσε να πιστεύσει αυτό που ζούσε.
Το περιστατικό αυτό είναι ένα από τα πολλά που αφηγούνται όσοι γνώρισαν τον μακαριστό π. Ιάκωβο Τσαλίκη. Ένα από αυτά που αποδεικνύουν ότι η Χάρη του Θεού ζει και ενεργεί πάντοτε μεταξύ των ανθρώπων. Ένα από αυτά που αποδεικνύουν την αλήθεια του ευαγγελικού λόγου «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιωάν. 1, 12). Αλλά αυτή την εξουσία οι Άγιοι δεν την κρατούν για τον εαυτό τους, αντίθετα μάλιστα τη χρησιμοποιούν για να διακονούν τους ανθρώπους, για να τους συμβουλεύουν και να τους καθοδηγούν με το προορατικό τους χάρισμα στον δρόμο της σωτηρίας, για να τους ενισχύουν την πίστη, για να θεραπεύουν τις σωματικές και ψυχικές τους ασθένειες, όπως έκανε και ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης. Δεν θεράπευε τις δικές του ασθένειες, αλλά των ανθρώπων που τον πλησίαζαν, γιατί ο ίδιος είχε αποδεχθεί για τον εαυτό του την παρήγορη διαβεβαίωση του Χριστού προς τον Απόστολο Παύλο και προς όλους τους εκλεκτούς δούλους του, «αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Κορινθ. Β’, 12, 9). Γι’ αυτή τη δύναμη που είχε μέσα του ο μακαριστός Γέροντας και γι’ αυτή την «εξουσία» που μετέβαλε σε διακονία, θα μας μιλήσουν απόψε οι τρεις εξέχοντες ομιλητές μας που τον γνώριζαν και συνεδέοντο προσωπικά μαζί του.

Πηγή: Σύγχρονες Οσιακές Μορφές, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, 2017, σ. 389-393

Δύο μοναχοί συνομιλούσαν για τη σωτηρία.

Δύο μοναχοί συνομιλούσαν για τη σωτηρία. Ο ένας έλεγε:
-Η ψυχή μου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την σκέψη ότι κάποιος θα χαθεί αιώνια. Νομίζω πως ο Κύριος θα βρει τρόπο να τους σώσει όλους.

Ο άλλος απάντησε:
-Οι άγιοι Πατέρες λένε ότι ο Θεός μπορούσε να δημιουργήσει τον άνθρωπο χωρίς τη συνέργεια του, αλλά να τον σώσει χωρίς τη συμφωνία και τη συνεργεία του ίδιου του ανθρώπου είναι αδύνατο. Η σωτηρία και η απώλεια βρίσκονται στην ελευθερία του ανθρώπου.

Ο πρώτος:
-Νομίζω ότι ο Θεός με το πλήθος της αγάπης Του θα υπερβεί την αντίσταση του κτίσματος , χωρίς να καταλύσει την ελευθερία του.

Ο δεύτερος:
-Μου φαίνεται πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ελευθερία του ανθρώπου είναι δυνητικά τόσο μεγάλη, που και στο επίπεδο του αιώνιου Είναι μπορεί να προσδιοριστεί αρνητικά απέναντι στο Θεό. Όσοι δεν το γνωρίζουν αυτό ή το λησμονούν ή τρέφονται με "ωριγενικό γάλα".

-Αλλά, πραγματικά, αυτό είναι μωρία!

-Ναι , μωρία.

Τι λοιπόν να κάνουμε;

-Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι, και εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε τη σωτηρία όλων και να προσεύχομαστε για όλους . Αλλα ούτε η αποκάλυψη ούτε η πείρα μας μας δίνουν βάση να ισχυριστούμε ότι όλοι θα σωθούν.Η ελευθερία είναι μεγάλο δώρο, αλλά φρικτό.


Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ.
πηγή 

΄Αγιος Στυλιανός, ΄Αγιος Νίκων ο μετανοείτε, ΄Αγιος Αλύπιος


Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγών. Κι αυτός παιδί θαύμα. Ηγιασμέος εκ κοιλίας μητρός του. Μεγάλωσε, λοιπόν, κι είχε έφεση προς τον μοναχισμό και προς τον Θείο έρωτα. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι, και αφού τους εκήδεψε, όταν κοιμήθησαν, εκείνος μοίρασε την περιουσία του την αμύθητη στους φτωχούς και τους αναγκεμένους και στις Εκκλησίες που χρειαζόντουσαν να φροντίσουν τους φτωχούς και όλους και πήγε σε μια μονή. Ανέβηκε γρήγορα ψηλά. Ήταν χαριτωμένος. Και σε κάποια στιγμή, λέει στους πατέρες: "Εγώ θα φύγω". Είχε τόσο Θείο έρωτα που ήθελε να βρίσκεται μόνος προς μόνον, τον Χριστό, και να εύχεται και να απολαμβάνει Αυτόν, και να Τον χαίρεται. Και πήγε σ' ένα σπήλαιο κι εξαφανίστηκε. Κι εκεί, άγγελος Κυρίου του πήγαινε τροφή. Και έτρωγε ουράνιον άρτον. Και ζούσε. Του 'δωσε τη χάρη να θαυματουργεί ο Χριστός. Και τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι και πήγαιναν αμέτρητοι στο σπήλαιον να τους βοηθήσει. Και του έδωσε μια ιδιαίτερη χάρη. Να είναι προστάτης και σωτήρας των παιδιών. Γυναίκες που πέθαιναν τα παιδιά τους, κατά την γέννα, ζωγράφιζαν, λέει, αγιογραφούσαν, δηλαδή, τη μορφή του, κι αμέσως εκείνος εστύλωνε τα παιδιά και δεν πέθαιναν στη συνέχεια. Έτσι. Γι' αυτό λέει: "Παίδων προστάτις πέφυκα -είμαι- Θεού το δώρον" Είμαι προστάτης των παιδιών. Κι αυτό το δώρο, τη χάρη, μου την έδωσε ο Θεός. Και πλήρης ημερών, ανεπαύθη.


Ίδια μέρα έχουμε  και τον άγιο Νίκωνα, τον μετανοείτε. Απ' τον Πόντο κι αυτός. Τι έβγαλε εκείνος ο Πόντος! Πλουσιόπαιδο, άκουσε στο ευαγγέλιο τη φωνή του Κυρίου, που λέει: "Όποιος αφήσει τα πάντα και μ' ακολουθήσει, εκείνος θα πάρει εκατονταπλάσια και θα κληρονομήσει και τη Θεία Βασιλεία". Πήγε σε μια μονή, ασκήθηκε, υψώθηκε πάρα πολύ. Ο πατέρας του τον έψαχνε, το 'μαθε εκείνος κι έφυγε, μην τον πιάσει. Κι έτρεξε όλη τη Μικρασία κηρύττοντας μια λέξη μόνο: "Μετανοείτε". "Μετανοείτε". Ο Νίκων ο μετανοείτε. Έλεγε "Μετανοείτε" όπως ο άη Γιάννης ο Πρόδρομος. Και είχε την ίδια μορφή με τον άη Γιάννη. Έρχεται στην Κρήτη, που 'χαν εκεί οι Σαρακηνοί κάνει τους Κρητικούς τους περισσότερους μωαμεθανούς, εκήρυξε,  επανέφερε αμέτρητους στην ορθοδοξία, πέρασε στην Πελοπόννησο, ήρθε στην Αθήνα, πήγε στη Χαλκίδα, πήγε παντού, κατέληξε στη Σπάρτη. Κι εκεί βοήθησε τα μέγιστα τους Λάκωνας, έφτιαξε ωραία εκκλησία του Σωτήρος Χριστού και μια μονή στην οποία εγκαταβίωσε κι εκοιμήθη το 998, στις 26 Νοεμβρίου. Μεγάλος άγιος και μεγάλος προστάτης.



Έχουμε και τον άγιο Αλύπιο τον κιονίτη. Τον στυλίτη, επάνω στον κίονα, στον στύλο. Ήταν από την Ανδριανούπολη της Παφλαγονίας. Στον Πόντο. Στα χρόνια του ευσεβούς βασιλέως Ηρακλείου. Αυτός ήταν ο όντως μεγάλος Σταυροφόρος της Ανατολής, κι ο άγιος Θεοφάνης ο Χρονογράφος, τον θαυμάζει και τον αγαπά ιδιαίτερα. Και τον εκθειάζει. Είχε δίκιο. Στα χρόνια, λοιπόν, του Ηρακλείου, 610-640, τον 7ο αιώνα, έζησε ο άγιος Αλύπιος. Αυτός που δεν έχει λύπη. Κι ο Παπαδιαμάντης μας μιλά για αλύπιον οίνον. Όταν πίνει κανείς κανονικά κρασί, του παίρνει την λύπη. "Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου", τι σημαίνει; Του φτιάχνει τη διάθεση. Αλλά να το πίνουμε και να μη μας πίνει, έλεγαν στα χωριά μας. Λοιπόν. Με μέτρον. Δεν απαγορεύεται η χρήση του οίνου. Η μέθη απαγορεύεται. Γιατί μετά μας κάνει γραμματισμένους και δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Γελάτε, ε; Που βγαίνουμε και πρωθυπουργοί.

Ο άγιος Αλύπιος, λοιπόν, ο κιονίτης, ήτανε παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Η μάνα του, πριν τον γεννήσει, είδε μες στο σπίτι ένα αρνί ολόλευκο, κι είχε στα κέρατα, ήταν κριός, φαίνεται, στα κέρατα λαμπάδες μεγάλες που έφεγγαν κι έκαναν το δωμάτιο να είναι ολόφωτο. Και λέει: "Μπα, κάτι θα γίνει". Κι όταν γέννησε το παιδί κι ήταν τόσο χαριτωμένο ο Αλύπιος λέει: "Αυτό είναι. Ο γιος μου θ' ανέβει ψηλά και θα φωτίσει τον κόσμο. Και πράγματι, όταν μεγάλωσε κάμποσο, έφυγε και πήγε στην έρημο. Έφτιαξε ένα στύλο, έναν κίονα, κι ανέβηκε επάνω. Και καθόταν όρθιος, παρακαλώ! Εδώ είναι η υπομονή και η καρτερία του η μεγάλη. Όρθιος, παρακαλώ, επάνω στον στύλο, χειμώνες και καλοκαίρια, με λιοπύρια και βροχές και χιόνια και τα υπόλοιπα, 53 χρόνια! Είναι αυτά έργα της Θείας Χάριτος, βέβαια. Εμείς τ' ακούμε και γελάμε. Τι να πούμε; Έχουν γίνει, όμως, αυτά. Πόσες δυνατότητες έχει ο άνθρωπος και τι προοπτική έχει! Απ' το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν. 53 χρόνια! Και ο διάβολος δεν άντεξε την υπομονή του, τον έπληξε με αρρώστεια. Κι εκείνος τι έκανε; Δεν κατέβηκε. Όχι. Ξάπλωσε, όμως, στο ένα του πλευρό, γιατί ήταν όρθιος τα 53, και ξαπλωμένος στο ένα πλευρό, έζησε ακόμα 13 χρόνια. Το όλον, 66 χρόνια επάνω στο στύλο. Γι' αυτό και σ' εμάς όταν τυχαίνουν δυσκολίες ή ό,τι άλλο, να σκεπτόμαστε ότι οι άγιοι έκαναν τόση υπομονή. Όλη την υπομονή. Κι ας μας δίνει κι εμάς αυτή τη χάρη της υπομονής ο Χρισός μας. Και ύστερα, 106 ετών, ανεπαύθη εν Κυρίω. Αφού γέμισε με θαύματα την οικουμένη και με τις διδασκαλίες του, καθώς ήρχοντο στο στύλο οδήγησε πολλούς στον Παράδεισο και φρόντισε αμέτρητους.



Από το Φθινοπωρινό Συναξάρι, Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Ακτή, Λευκωσία, 2008.

Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2017

π. Βασίλειος Θερμός: Ψυχικὰ διαταραγμένοι ὅσοι πολεμοῦν τὶς αἱρέσεις!


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2017

Εἶναι πλέον γεγονὸς ὅτι ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχή, τὴν ὁποία χαρακτηρίζει κατ’ ἐξοχὴν ἡ πνευματικὴ σύγχυση καὶ ἡ διαστροφὴ τῶν ἐννοιῶν. Ἡ λεγόμενη «Νέα Ὑδροχοϊκὴ Ἐποχὴ» καὶ τὸ γνήσιο πνευματικὸ τέκνο του ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,» εἰσάγει καὶ ἐπαγγέλλεται στὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα νέο τρόπο σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ στεγανά τς «παλιᾶς ἐποχῆς». Καλεῖται νὰ ἀποβάλλει τὰ δόγματα καὶ τὶς δοξασίες της, τὰ ὁποῖα «κρατοῦσαν τὴν ἀνθρωπότητα δέσμια» σὲ «κλειστὰ συστήματα» καὶ «δημιουργοῦσαν στεγανὰ ἀνάμεσά σε πρόσωπα καὶ ὁμάδες». Νὰ ἀποδεχτεῖ τὸν «ἄλλον», μαζὶ μὲ τὶς δοξασίες του, τὶς ὁποῖες ἡ παλιὰ ἐποχὴ χαρακτήριζε ὡς πλάνες καὶ αἱρέσεις. Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις, ἀλλὰ διαφορετικὲς «ὀπτικές τς ἀλήθειας»! Οἱ διάφορες χριστιανικὲς ὁμολογίες, ἀκόμη καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἐκφράζουν, σύμφωνα μὲ τὴν νέα κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», διαφορετικὲς πλευρὲς καὶ ὀπτικές τς ἀπόλυτης ἀλήθειας. Ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει σὲ καμιὰ θρησκεία, ἀλλὰ προκύπτει μόνο μὲ τὸν συγκερασμὸ ὅλων των θρησκειῶν σὲ ἕνα νέο θρησκευτικὸ μόρφωμα, τὴν πανθρησκεία.
Ὅμως ἡ ἐμφάνιση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ τέρατος καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ μέχρι σήμερα, προκάλεσε καὶ συνεχίζει νὰ προκαλεῖ δυναμικὲς ἀντιδράσεις στὸ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ἀφοῦ ἡ νέα αὐτὴ αἵρεση ἀκυρώνει τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνον διὰ τῆς....
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτὲς οἱ ἀντιδράσεις, ποὺ βαθμηδὸν ἔχουν πάρει τὴν μορφὴ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ἐνοχλοῦν τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἐπιτίθενται μὲ σφοδρότητα ἐναντίων ὅσων ἀγωνίζονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνισο, (κατ’ ἄνθρωπον), αὐτὸν ἀγώνα μὲ τὸ θηρίο τῆς αἱρέσεως. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, ἐπιτίθενται συχνὰ μὲ βαρεῖς καὶ ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμούς. Τοὺς κατηγοροῦν ὅτι κυριαρχοῦνται ἀπὸ πνεῦμα ἀναχρονισμοῦ, ἐλλείψεως ἀγάπης, μίσους καὶ φονταμενταλισμοῦ.


Μὲ ἔκπληξη ἀλλὰ καὶ ὀδύνη ψυχῆς διαπιστώσαμε στὸ γνωστὸ περιοδικὸ «ΣΥΝΑΞΗ» (τ. 143), ποὺ δημιούργησε ὁ μακαριστὸς Παναγιώτης Νέλλας, ἕνα νέο εἶδος ὕβρεως ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ ἀγωνίζονται στὸν καλὸν ἀγώνα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, ἕνα νέο βαρὺ χαρακτηρισμό, αὐτὸν τοῦ ψυχασθενοῦς, ποὺ ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στοὺς προηγουμένους. Πρωταγωνιστῆς στὸ νέο αὐτὸν ὑβριστικὸ χαρακτηρισμὸ ὁ γνωστὸς κληρικὸς καὶ ψυχίατρος τῆς Ι. Μητροπόλεως Θηβῶν π. Βασίλειος Θερμός. Ὁ ἐν λόγω κληρικὸς σὲ ἄρθρο του στὸ ἐν λόγω περιοδικό, μὲ τίτλο: «Ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία: Ἀγχολυτικὸ εὐρέως φάσματος καὶ παντὸς καιροῦ», κάνει λόγο γι’ αὐτοὺς ποὺ μάχονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, τοὺς ὁποίους θεωρεῖ ὡς ψυχοπαθεῖς, ὡς πάσχοντες ἀπὸ ἕνα εἶδος ψυχαναγκαστικῆς νεύρωσης, τὴν ὁποία μάλιστα ὀνομάζει «ψυχαναγκαστικὴ αἱρεσιομαχία», ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου. Προσπαθεῖ δὲ νὰ ἀποδείξει τὸν ἰσχυρισμὸ του αὐτόν, ἐπικαλούμενος τὴν ἰδιότητά του ὡς ψυχιάτρου καὶ χρησιμοποιώντας ψυχιατρικὴ ὁρολογία. Προκειμένου νὰ προσδώσει ἐπιστημονικὸ κύρος στὰ γραφόμενά του, γράφει: «Σὲ πρὸ εἰκοσαετίας κείμενό μου ἀσχολήθηκα μὲ τὰ ψυχολογικὰ αἴτια τῆς παθολογικῆς συμπεριφορᾶς ἐκείνων τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν παντοῦ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις καί, ὅταν νομίζουν ὅτι τὶς ἀνακαλύπτουν, γίνονται ἐπιθετικοὶ μὲ τοὺς φορεῖς τους». Οἱ αἱρέσεις γιὰ τὸν συγγραφέα εἶναι κάτι τὸ δυσεύρετο, ἀφοῦ γιὰ νὰ τὶς ἀνακαλύψει κανείς, χρειάζεται νὰ ψάξει. Εἶναι τραγικὸ γιὰ ἕναν ἐρευνητὴ ἐπιστήμονα, νὰ ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴν φρικτὴ ὄντως πραγματικότητα, ποὺ βιώνει ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ γεγονὸς δηλαδή, ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς πολεμεῖται ἀπὸ ἕνα πλῆθος αἱρέσεων, σεκτῶν καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ στὸ παρελθόν. Μάλιστα ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια εἶχε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ταξινόμηση καὶ δημιουργία καταλόγου ὅλων των γνωστῶν αἱρέσεων καὶ παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες δροῦν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο καὶ διαπιστώθηκε ὅτι εἶναι πολλὲς ἑκατοντάδες. Ἐνῶ λοιπὸν ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει πλημυρίσει κυριολεκτικὰ ἀπὸ αἱρέσεις καὶ ὁ κίνδυνος νὰ παρασυρθεῖ κανεὶς καὶ νὰ πέσει στὰ δίχτυα αὐτῶν εἶναι ὁρατὸς καὶ διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία κάθε χρόνο διοργανώνει Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος δὲν βλέπει πουθενὰ αἱρέσεις. Βέβαια δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ ἀδυναμία του νὰ διακρίνει τὶς αἱρέσεις, ἀφοῦ καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης δὲν «εἶδε» πουθενὰ αἱρέσεις, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θεώρησε χρέος της νὰ καταδικάσει καμία αἵρεση.

Θεωρεῖ ἐπίσης, ὅτι παρουσιάζουν ψυχοπαθολογικὴ συμπεριφορά, ὅσοι ἀναζητοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ αἱρετικοὺς καὶ στὴ συνέχεια γίνονται «ἐπιθετικοὶ» ἀπέναντί τους. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει, ὅτι ὑπάρχουν σπάνιες ἐξαιρέσεις ἀνθρώπων, ποὺ εἶναι ψυχικὰ ἄρρωστοι. Πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ἕνα εἶδος νευρώσεως, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ παθολογικὴ φοβία καὶ προκατάληψη ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους θεωροῦν ὡς τοὺς πιὸ ἐπικίνδυνους ἐχθρούς των. Ἡ θέα τοῦ αἱρετικοῦ προκαλεῖ μέσα τους ἄγχος, τὸ ὁποῖο δὲν φεύγει, δὲν ἐκτονώνεται μὲ ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο μὲ κατὰ μέτωπο ἐπίθεση, μὲ ἐπιθετικὴ συμπεριφορὰ ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ. Ὡστόσο μεταξύ των σπανίων αὐτῶν ἐξαιρέσεων καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, μὲ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ ὄχι τῶν αἱρετικῶν, ὑπάρχει χαώδης ἀπόσταση. Εἶναι τραγικὸ λάθος, μὲ ἕναν τρόπο ἰσοπεδωτικό, νὰ θεωροῦνται ὅλοι συλήβδην οἱ ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὡς ψυχασθενεῖς. Τουλάχιστον ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐκφράζεται ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος, αὐτὸ ἀκριβῶς ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν νὰ κάνει μιὰ στοιχειώδη διάκριση τῶν μὲν ἀπὸ τοὺς δέ. Ἂν ὅλοι, ὅσοι ἀγωνίζονται μὲ ἁγνὸ ζῆλο, μὲ ταπείνωση, ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ πόνο ψυχῆς γιὰ τοὺς αἱρετικούς, θεωροῦνται ὡς ψυχασθενεῖς, τότε θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε καὶ ὅλους τούς ἁγίους, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ὡς ψυχασθενεῖς! Καὶ μάλιστα πολὺ περισσότερο ἀπὸ μᾶς θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς, ἀφοῦ αὐτοὶ εἶχαν πολὺ περισσότερο ζῆλο ἀπὸ μᾶς στὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων.

Ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι σύμφυτος μὲ τὴ ζωὴ τῆς ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἱστορικῆς πορείας της. Ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο μέχρι τὸν ἱερὸ συγγραφέα τῆς Ἀποκαλύψεως, στηλιτεύουν τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν πλέον κατηγορηματικὸ τρόπο. Οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες καὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ μετέπειτα ἅγιοι Πατέρες μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔχουν νὰ παρουσιάσουν μιὰ καταπληκτικὴ ἀντιαιρετικὴ δράση. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔλαβαν μέρος σὲ ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, στὶς ὁποῖες καταδικάστηκαν μὲ σφοδρότητα οἱ αἱρέσεις καὶ ἀναθεματίστηκαν οἱ αἱρετικοί. Ὅλοι λοιπὸν αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς ψυχασθενεῖς μὲ «παθολογικὴ συμπεριφορά», ἡ ὁποία ἐκδηλώνονταν στὴν «παθολογικὴ ἀναζήτηση αἱρετικῶν»; Πέραν αὐτῶν ρωτᾶμε τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο: Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει συστήσει Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν συγχρόνων αἱρέσεων καὶ κακοδοξιῶν. Ἄραγε, τὰ μέλη τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, οἱ ἐργαζόμενοι στὰ Ἀντιαιρετικὰ Γραφεῖα, καθὼς καὶ ἑκατοντάδες κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συνεργάτες τους, εἶναι ψυχασθενεῖς, ἐπειδὴ καταπολεμοῦν τὶς αἱρέσεις;

Στὴ συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος προσπαθεῖ νὰ κάνει «ψυχανάλυση», νὰ προσδιορίσει δηλαδὴ τὰ αἴτια τῆς «παθολογικῆς συμπεριφορᾶς» τῶν «αἱρεσιομάχων». Γράφει: «Ὁ αἱρεσιομάχος εἶναι ἀβέβαιος γιὰ τὴν πίστη του καὶ διχασμένος στὴν ἐπιθυμία του. Κατὰ κανόνα, (ὑπάρχουν καὶ ἑξαιρέσεις), ἔχει θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά του πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη. Ἔτσι τὰ εὐγενέστερα στοιχεῖα τῆς πίστης του δὲν ἔχουν ἐσωτερικευθεῖ ἐπαρκῶς καὶ δὲν ἔχουν ἐπηρεάσει τὴ βαθιὰ ἀκατέργαστη ἐπιθετικότητα τοῦ ψυχισμοῦ. Αὐτὴ θὰ βρεῖ ἰσχυρὸ ἄλλοθι στὴν προάσπιση τῆς «παράδοσης», ἡ ὁποία δὲν πηγάζει ἀπὸ αὐτοπεποίθηση, ἀλλὰ ἀπὸ ἀληθινὸ φόβο γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Ἕναν φόβο ποὺ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»! Καὶ ἐδῶ ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἴδιο σφάλμα. Ἀδυνατεῖ, δηλαδή, νὰ κάνει μιὰ ἄλλη στοιχειώδη διάκριση μεταξύ των ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ συμπεριφέρονται μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Πολέμιοι τῶν αἱρέσεων, μὲ ἁγνὸ ζῆλο, ἦταν ὅλοι οἱ ἅγιοι, ὅπως ἐξηγήσαμε προηγουμένως. Ἀντίθετα αἱρεσιομάχοι μὲ ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», δηλαδὴ μὲ τυφλὸ φανατισμό, εἶναι πρόσωπα τὰ ὁποῖα, δὲν εἶναι μὲν ψυχασθενεῖς μὲ τὴν ψυχιατρικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, δὲν πάσχουν δηλαδὴ ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση, ἀλλὰ δὲν ἔχουν ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα. Γι’ αὐτοὺς κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἂλλ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ οὐχυπετάγησαν», (Ρωμ.10,2). Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προτοῦ νὰ ἐπιστρέψει στὸ Χριστό, ἦταν φανατικὸς διώκτης τῶν χριστιανῶν, εἶχε ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», χωρὶς βέβαια νὰ πάσχει ἀπὸ ψυχαναγκαστικὴ νεύρωση. Ἁπλῶς δὲν εἶχε καταυγάσει ἀκόμη τὴν ψυχὴ του τὸ ἀληθινὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, πράγμα τὸ ὁποῖο ἔγινε στὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ.

Μποροῦμε τώρα νὰ δεχθοῦμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἦταν «ἀβέβαιοι γιὰ τὴν πίστη τους», ὅτι «ἔχουν θεμελιώσει τὴν θρησκευτικότητά τους πάνω στὸν φόβο καὶ ὄχι στὴν ἀγάπη», ὅτι ἔχουν «φόβο ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει μέχρι ἀληθινὴ παράνοια, μιὰ νοσηρὴ καχυποψία ἀπέναντί σε ἀνύπαρκτους ἐχθρούς»; Δυστυχῶς σὲ τέτοια συμπεράσματα καταλήγουμε, ὅταν ὁμιλοῦμε καὶ γράφουμε μὲ ἀνεπίτρεπτες γενικεύσεις καὶ ἁπλουστεύσεις, χωρὶς νὰ κάνουμε στοιχειώδεις διακρίσεις καὶ διασαφήσεις.

Παρὰ κάτω το ὑβρεολόγιο ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων συνεχίζεται. Γράφει: «Δυστυχῶς οἱ ἐπαγγελματίες αἱρεσιομάχοι δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἀποτελοῦν (ἐκκλησιαστικὸ) ἀντίγραφο τοῦ (κοσμικοῦ) πρωτοτύπου, εἴτε στραφοῦμε πρὸς τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος εἴτε πρὸς τοὺς κομμουνιστοφάγους τῶν τελευταίων δεκαετιῶν»! Πιὸ κάτω ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ «αἱρεσιομάχοι» εἶναι πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἡ «θεολογική τους ὑποδομὴ εἶναι σαθρή». Ἐδῶ το ἀντιαιρετικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας κυριολεκτικὰ ἰσοπεδώνεται καὶ ἐξισώνεται μὲ τοὺς διῶκτες τῶν μαγισσῶν καὶ τῶν κομμουνιστῶν! Προφανῶς, μὲ τὴν ἁπλούστευση αὐτὴ καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ «διῶκτες τῶν μαγισσῶν», δὲν ἑξαιροῦνται καὶ οἱ ἅγιοι ὁμολογητὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προφανῶς καὶ αὐτοὶ «σαθρὴ θεολογικὴ ὑποδομή», ἀφοῦ ἦταν «αἱρεσιομάχοι»!

Κλείνοντας ὁ π. Βασίλειος μᾶς δίνει καὶ τὴ συνταγὴ γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ φαινομένου «τῶν ἐπαγγελματιῶν αἱρεσιομάχων», ὅπως χαρακτηρίζει ὅσους ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν, τὸ ὁποῖο μαστίζει, κατ’ αὐτόν, τὴν Ἐκκλησία. Προτείνει νὰ ἐκπαιδευτεῖ τὸ ποίμνιο κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνει «πιὸ ἀνοιχτῆ στὶς ἀλλαγὲς» καὶ «περισσότερο εὐέλικτη». Ἀλλά, αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως: Νὰ γίνουμε πιὸ «ἀνοιχτοὶ» καὶ «εὐέλικτοι» ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Νὰ γίνουμε, δηλαδή, πιὸ συγκαταβατικοὶ στὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, νὰ πάψουμε νὰ τοὺς χαρακτηρίζουμε αἱρετικούς, ἀλλὰ ἑτερόδοξους, ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε τὶς πλάνες τους, ὡς διαφορετικὲς διατυπώσεις τῆς ἰδικῆς μᾶς πίστεως. Ἕτοιμοι νὰ συνεργασθοῦμε μαζί τους πάνω σε θέματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος. Καὶ ὅλα αὐτὰ πάντοτε μὲ βάση «τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐρύτητα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως τονίζει παρὰ κάτω.

Κλείνοντας, λυπούμαστε εἰλικρινὰ γιὰ ὅσους βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἔγραψε ὁ ἀγαπητὸς π. Βασίλειος ἐναντίον ὅσων ἀγωνίζονται, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ διαφυλάξουν ἀνόθευτο τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως καὶ κατ’ ἐπέκταση ἐναντίον τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι τιμὴ καὶ χαρὰ γιὰ μᾶς, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ὑβρισθοῦμε καὶ νὰ χαρακτηρισθοῦμε ὡς ψυχασθενεῖς καὶ παρανοϊκοὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας: «μακάριοι ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα κὰθ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ.5,11-12). Θὰ παρακαλούσαμε μόνον τὸν ἀγαπητὸ π. Βασίλειο, νὰ μᾶς γνωρίσει, μὲ βάση τὶς ψυχιατρικές του γνώσεις, (πιθανὸν σὲ ἕνα ἑπόμενο ἄρθρο του), ἀπὸ πιὰ ψυχοπαθολογικὰ σύνδρομα διακατέχονται, ὅσοι ἐπιτίθενται μὲ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον ἐκείνων, ποὺ μὲ ἁγνὸ ζῆλο καὶ ὑγιὲς ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀγωνίζονται ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Νὰ μᾶς ἐξηγήσει δηλαδή, ποιοὶ νοσηροὶ ψυχοπαθολογικοὶ μηχανισμοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴν μανία, μὲ τὴν ὁποία καταδιώκουν οἱ θιασῶτες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀγωνιστές, ἔτσι ὥστε ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς νὰ διώκονται ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Μονὲς τῆς μετανοίας των, ἄλλοι νὰ ἀπειλοῦνται μὲ καθαιρέσεις καὶ ἄλλοι νὰ στεροῦνται τὴν μισθοδοσία τους. Θὰ θέλαμε ἀκόμη νὰ μᾶς προτείνει, ποιὸ ἀγχολυτικό, ἢ ἄλλο φάρμακο, (εὐρέως, ἢ στενοῦ φάσματος, ἀναλόγως τῆς περιπτώσεως), θεωρεῖ ἀναγκαῖο, ὅτι πρέπει νὰ πάρουν, γιὰ νὰ παύσει ἡ καταδιωκτικὴ μανία τους. Περιμένουμε μὲ ἐνδιαφέρον!


Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

Τα ψέματα για τον όσιο Νίκωνα τον "Μετανοείτε" Η αθωότητα τού συκοφαντημένου από τους Νεοπαγανιστές αγίου

Ο βασικός συκοφάντης του αγίου Νίκωνος, ονομάζεται Βλάσης Ρασσιάς. Τον συκοφαντεί τόσο στο συκοφαντικό κείμενό του: "Ιστορίες αγάπης" (απάτης), όσο και στο βιβλίο του: "Επίτομος ιστορία των Σπαρτιατών", από όπου αναπαρήγαγαν οι Νεοειδωλολάτρες τη συκοφαντία στο Ίντερνετ. Στο παρακάτω άρθρο, θα δείξουμε για μια ακόμα φορά τον δόλο των συκοφαντών Νεοπαγανιστών, με άφθονα στοιχεία, για να βλέπει ο καθένας σε τι επίπεδο ρίχνει τους ανθρώπους η λατρεία τών δαιμόνων.

Ο Βλάσης Ρασσιάς, στο απαράδεκτα ψευδές και συκοφαντικό του κείμενο στο ΥΣΕΕ: "Ιστορίες Αγάπης" ("ιστορίες απάτης" έπρεπε να το ονομάσει), κατηγορεί ψευδώς τον άγιο Νίκωνα για τα εξής:
"850 - 900 Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε” και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους".
Τα παραπάνω ψεύδη, διανθίζονται και από τα εξής που γράφει στο συκοφαντικό του βιβλίο για τη Σπάρτη:
"945 – 988 Ο σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο επιλεγόμενος «Μετανοείτε», εκτός από την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής (των Μελιγγών και Εζεριτών, ή τσουβαληδόν των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί) εφρόντισε επίσης και για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου («...ός την δουκικήν μεν αρχήν διείπε της των εθνικών χώρας...», «Βίος Νίκωνος» 156 β) . Ο Αρμένιος προσηλυτιστής εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο (τη δολοφονία αυτή, ο βιογράφος του Νίκωνος την παρουσιάζει βεβαίως ως... μεταθανάτιο θαύμα του «Οσίου» !), εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται από την λεγομένη «Διαθήκη» του, με αφορμή μια από τις πολλές επιδημίες («θανατικά») της εποχής, παρεκίνησε από τις Αμύκλες τους επήλυδες χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25) να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής και να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως δημοσιεύθηκε στο «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια στην πάλαι ποτέ «κατείδωλον» Σπάρτη, έκτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» πάνω στο ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Θεάς Χαλκιοίκου Αθηνάς, αφού προηγουμένως πέθανε («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών), ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων"
Εκτός από τα παραπάνω, στο ίδιο αυτό δεύτερο κείμενο, ο κος Ρασσιάς γράφει πολλά ακόμα ανιστόρητα ψεύδη, όμως επειδή δεν έχουν σχέση με τον άγιο Νίκωνα, θα τα αφήσουμε για άλλα άρθρα. Εδώ θα ασχοληθούμε τα (ήδη αρκετά) ψέματα του κου Ρασσιά, ειδικά για τον άγιο Νίκωνα. Από τα παραπάνω ψευδή κείμενα λοιπόν, εξάγονται οι εξής συκοφαντίες του Ρασσιά για τον άγιο Νίκωνα:
1. Κατηγορείται ότι ανάγκασε με τη βία τους τελευταίους ειδωλολάτρες της Λακωνίας να γίνουν Χριστιανοί ("εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας").
2. Ότι είχε ένοπλους μοναχούς προς αυτό το σκοπό ("τους ένοπλους μοναχούς του").
3. Ότι κατέσφαξε τους δούκες και τους ιερείς τους ("εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους").
4. Για "κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων".
5. Για σφαγή "παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής".
6. "Για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου" και ότι έβαλε άλλους "να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους"
7. Ότι "εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο".
8. Ότι παρακίνησε τους επίλυδες Χριστιανούς της περιοχής, "να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής".
9. Υπονοούν ότι σκότωσε έναν εθνικό που τον εμπόδιζε, με τα εξής λόγια: "(«συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά".
Επίσης, στα παραπάνω κείμενα, γίνονται οι εξής δηλώσεις:
1. Ο άγιος Νίκων ήταν... Αρμένιος: "τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε”".
2. Όλα τα ανωτέρω, συνέβαιναν "ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων".
Όλα τα παραπάνω, ο Ρασσιάς τα υποστηρίζει ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, μάλιστα τολμάει να παραπέμψει στο βίο του αγίου, τον οποίο έχει κακοποιήσει ασύστολα!
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τους δύο αυτούς τελευταίους ισχυρισμούς, και μετά θα προχωρήσουμε στη διάψευση των Νεοειδωλολατρικών συκοφαντιών.

Τα όσα γράφουμε για τον Όσιο Νίκωνα προέρχονται από το βιβλίο «Βίος, Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και ασματική Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του "Μετανοείτε"». Εν Αθήναις 1933, τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου, το οποίο περιέχει τον βίο του Οσίου, όπως αυτός κατεγράφη και βρίσκεται σε μοναστηριακούς βυζαντινούς κώδικες.
Η καταγωγή του Οσίου Νίκωνα ήταν σύμφωνα με το βίο του: «η παρά το Αρμενικό θέμα, Πολεμωνιακή χώρα», η οποία αντιστοιχεί προς την αρχαία Παφλαγονία και ταυτίζεται με τον Πολεμωνιακό Πόντο. Περιλαμβάνει αυτή η χώρα τις προς ανατολάς χώρες του Αρμενικού Θέματος του αρχαίου βασιλείου του Πόντου: Από τον Θερμώδοντα ποταμό μέχρι την Τραπεζούντα. Κατά τη λατινική έκδοση της Πατρολογίας του Migne (P.G.), πατρίδα του Όσιου Νίκωνα είναι ο Πολεμωνιακός Πόντος.
Ο Πολεμωνιακός Πόντος, όπως φαίνεται στο χάρτη στον τόμο Ζ’, σελ. 440 της «Ιστορίας του Ελλ. Εθνους», περιελάμβανε τη παραθαλάσσια λωρίδα γης μεταξύ Αμισού και Τραπεζούντας. Περιελάμβανε την Τραπεζούντα, όχι την Αμισό, την Κερασούντα και την Νεοκαισάρεια. Πρόκειται δηλαδή για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που σήμερα όλοι έχουμε κατά νου ως «Πόντο». Ειδικά κατά τον 10ο αι., κατά τον οποίο έζησε ο όσιος Νίκων, το «θέμα Αρμενιακών» περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Σινώπης, Αμισού, Αμάσειας και Νεοκαισάρειας (χάρτης: "Τα θέματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά τον δέκατο αιώνα", τόμος Η΄). Δηλαδή είναι ο δυτικός Πόντος. Από τον Πόντο λοιπόν κι όχι από την Αρμενία κατάγονταν ο Όσιος Νίκων. 

Άρα ο Όσιος Νίκων ήταν Πόντιος Έλληνας. Άλλο Αρμενία, άλλο Αρμενικό Θέμα. Τα γραφόμενα από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι «ούτος εκ της των Αρμενίων ώρμητο χώρας» (Μηναίον έκδοσις Ανδρέως Σπινέλου εν Ενετία, 1551) ή ότι «κατήγετο εξ Αρμενίας» (Μέγα ωρολόγιον, έκδοσις εις Βενετία, 1870) είναι λανθασμένα.
Συνεπώς, προκαλείται η εξής απορία στον καθένα: Καλά, αφού ο Ρασσιάς υποτίθεται ότι διάβασε το βίο του Οσίου Νίκωνος, πώς γράφει γι’ αυτόν ότι ήταν Αρμένιος;

1) Δεν διάβασε, στον βίο του αυτό το «Πολεμωνιακή»; 
2) Μήπως δεν το πρόσεξε; 
3) Ή το πρόσεξε, αλλά δεν έψαξε να βρει πού βρίσκεται αυτή η Πολεμωνιακή χώρα; 
4) Μήπως το πρόσεξε και το έψαξε, αλλά τότε σκέφτηκε «ας πω επίτηδες  ότι ήταν Αρμένιος, για να προκαταλάβω εναντίον του  Όσιου Νίκωνα τους εθνικιστές», οι οποίοι κρίνουν τους ανθρώπους βάσει της εθνικότητάς τους κι όχι των πράξεών τους; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
     
Και τέλος πάντων, οι Νεοπαγανιστές αυτογελοιοποιούνται, αποκαλώντας τον Όσιο Νίκωνα «Αρμένιο»: Αφού τους ελληνικής καταγωγής Χριστιανούς δεν τους αποκαλούν ποτέ «Έλληνες», αλλά πάντα «Χριστιανούς», τότε, εάν ο όσιος Νίκωνας ήταν αρμενικής καταγωγής Χριστιανός, κατ’ αντιστοιχία με τους Έλληνες Χριστιανούς, δεν θα έπρεπε να τον ονομάζουν «Αρμένιο», αλλά μόνο «Χριστιανό», γιατί προφανώς «Αρμένιοι» (κατά τη λογική των Νεοπαγανιστών), είναι μόνο οι Παγανιστές Αρμένιοι˙ οι Χριστιανοί Αρμένιοι είναι σκέτο «Χριστιανοί» (όπως οι Έλληνες Χριστιανοί είναι σκέτο «Χριστιανοί» κι όχι Έλληνες). Αλλά, όντες παμπόνηροι και δόλιοι οι Παγανάρχες, δεν τον ονομάζουν «Χριστιανό», όπως θα ήταν σύμφωνα με την νεοπαγανιστική ορολογία, αλλά «Αρμένιο»! Προφανώς για να παγιδέψουν τους εθνικιστές Παγανιστές και τους αρχαιοκεντρικούς εθνικιστές, που μισούν οτιδήποτε δεν ακούγεται Ελληνικό. Μολαταύτα, δεν τους βγήκε ούτε αυτή η παγαποντιά σε καλό, και πάλι εκτέθηκαν. Ο όσιος Νίκων είναι Πόντιος  Έλληνας.

Κατηγορίες κατά Βυζαντινών «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων»
Ισχυρίζεται ο κος Ρασσιάς ότι στον καιρό του αγίου Νίκωνα, "οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων". Με αυτό υπονοεί ότι οι Ειδωλολάτρες ήταν μεγάλος πληθυσμός, και ότι χρειαζόταν μια τέτοια πολιτική για να καμφθεί το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Όμως ούτε αυτό είναι αλήθεια. Αν και για τους "επήλυδες" Χριστιανούς έχουμε ξεχωριστό άρθρο με αναίρεση αυτής της δήλωσης, για να δούμε τα πράγματα με τη σειρά, θα κάνουμε μια αναδρομή στα στοιχεία που δείχνουν την παρουσία των Χριστιανών στην περιοχή.
Είναι γνωστό το κείμενο του Κων/νου Πορφυρογέννητου, ότι επί Βασιλείου Α’ Μακεδόνος εκχριστιανίστηκαν οι τελευταίοι Παγανιστές της Λακωνίας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως η Μάνη και η Λακωνία δεν είχαν ήδη κατά πλειοψηφία γίνει χριστιανικές, αιώνες πριν τον Βασίλειο τον Α’. Οι μαρτυρίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν το αντίθετο. Η Λακωνία είχε αξιόλογο χριστιανικό πολιτισμό, αιώνες πριν το Νίκωνα ή τον Βασίλειο Α’:
551 μ.Χ. Επί Ιουστινιανού κτίζεται στα ερείπια της Ομηρικής ακρόπολης το κάστρο της Μάϊνας και ιδρύεται η επισκοπή Μαϊνης.
886 - 911. Στην έκθεση του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού μνημονεύεται για πρώτη φορά η επισκοπή Μαϊνης, ότι ήταν από τις αρχαιότερες του Μοριά και ανήκε στην Μητρόπολη Κορίνθου.
Τα ακόλουθα στοιχεία για το Χριστιανισμό στη Λακωνία προέρχονται από το «Πότε οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί», του Ανάργυρου Κουτσιλιέρη, Διδάκτορος φιλοσοφίας:
«- Στα Άλυκα έχουμε την τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Ανδρέα. Διασωθέντα τμήματα του γλυπτού διακόσμου ανήκουν στον έβδομο αιώνα.
- Στο Μοναστήρι στην Κυπάρισσο η εκκλησούλα της Παναγίας είναι κτισμένη με υλικά που προέρχονται από παλαιοχριστιανική βασιλική. Παρετήρησαν οι αρχαιολόγοι ότι σε φυσικό βράχο είχε σκαλιστεί επισκοπικός θρόνος. Δηλαδή σε παλαιοχριστιανικούς χρόνους στην Κυπάρισσο - παλαιά Καινήπολη - υπάρχει έδρα Επισκόπου.
- Στην Κυπάρισσο υπάρχει και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.
- Ο Δ. Παλλάς, αρχαιολόγος διεθνούς προβολής και κύρους, μικρό τμήμα του γλυπτού διακόσμου το χαρακτήρισε ως προερχόμενο από καλλιτεχνικό κέντρο ευρισκόμενο εκτός της Μάνης. Παρετήρησε αττικό ύφος. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι οι καλλιτέχνες της Μάνης είχαν επαφή με τα εκτός της Μάνης καλλιτεχνικά κέντρα. Σημασία την οποία δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε έχει και η διαπίστωση ότι η βασιλική του Μοναστηρίου πρέπει να εκτίσθη τον 6ο ή τον 5ο αιώνα.
- Αποφασιστικής σημασίας στοιχεία γενικά για την ιστορία της Μάνης και ειδικά για τη Χριστιανική ζωή και δράση των Μανιατών έφεραν οι ανασκαφές στη χερσονίδα Τηγάνι. Γλυπτά του έκτου αιώνος που εχρησιμοποιήθησαν στην τοιχοδομία της βασιλικής δείχνουν ότι στο Τηγάνι υπήρχε παλαιοχριστιανικό κτίσμα. Άλλωστε χριστιανικό κτίσμα σε χερσονησίδα είναι ασφαλώς παλαιότερο της Αραβοκρατίας.
- Πολλά και σημαντικά ευρήματα έδειξαν ότι η χριστιανική ζωή στο Τηγάνι άρχισε από τους πρώτους αιώνες της διάδοσης του Χριστιανισμού και διετηρήθη επί σειρά αιώνων.
- Γλυπτός διάκοσμος παλαιοχριστιανικής βασιλικής βρέθηκε και στο Οίτυλο.
- Στην αυλή των δικαστηρίων του Γυθείου απόκεινται τμήματα γλυπτού διάκοσμου παλαιοχριστιανικής βασιλικής που βρίσκονται στην ακρόπολη του αρχαίου Γυθείου. Φαίνεται πιθανό ότι στο Γύθειο υπήρχε και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.
Οι έρευνες των ειδικών επιστημόνων της χριστιανικής αρχαιολογίας (TRANQAIR και MEGAU) πείθουν απολύτως, ότι στη Μάνη εκαλλιεργήθη ο ονομασθείς θαυμαστός πολιτισμός της παλαιοχριστιανικής βασιλικής και σημαντικά δημιουργήματα της χριστιανικής τέχνης. Οι εκκλησίες του Μυστρά, δεν θεωρούνται πλέον άσχετες προς την καλλιτεχνική παράδοση που εδημιουργήθη στη Μάνη.
Τα αποτελέσματα των αρχαιολογικών ερευνών απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός έφτασε στη Μάνη από τους πρώτους αιώνες της διαδόσεώς του.
Είναι βέβαιο ότι οι χριστιανικές κοινότητες εδημιουργήθησαν στη Μάνη πολλούς αιώνες προ της εποχής του Βασιλείου του Μακεδόνος.
Ο αραβικός κίνδυνος υπεχρέωνε τους κατοίκους του Γυθείου, της Λας, της Τευθρώνης, της Καινήπολης, της Μέσσας κ.λ.π. να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες των οικισμών και χωριών που βρίσκουμε στα υψώματα του Ταϋγέτου, από το Ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι το Μαλεύρι και τη Μελτίνη.
Αυτοί που άφησαν τα παράλια ζητώντας ασφάλεια στον Ταΰγετο δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά χριστιανοί.»

Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα της περιοχής η Καινήπολη ήταν θρησκευτικό κέντρο, γνώρισε μεγάλη ακμή στη Ρωμαϊκή εποχή που διατηρήθηκε και τη Βυζαντινή εποχή μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού. Το 467 μ.Χ. οι κάτοικοι απέκρουσαν τους Βανδάλους, ενώ το 533 ο Βελισσάριος προσέγγισε στο λιμάνι με τον αυτοκρατορικό στόλο.
Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον 6ο αιώνα, μάλλον μετά από ισχυρό σεισμό (άρα οι εκκλησίες χτιστηκαν πολύ πριν τον Άγιο Νίκωνα). Στη περιοχή βρίσκονται ορισμένες εκκλησίες, που μερικές έχουν κτιστεί στη θέση αρχαιοελληνικών και με τα υλικά τουςΔιακρίνουμε στον Άγιο Αντρέα κιονόκρανα και επιγραφή, στην Αγία Παρασκευή και στον Άγιο Πέτρο (Βασιλική 5ου ή 6ου αι.)
Τα παραπάνω φαίνονται και στις ανασκαφές του καθηγητή Δρανδάκη (1958). Βρήκε τρεις παλαιοχριστιανικές Βασιλικές τον Άγιο Πέτρο, τον Άγιο Ανδρέα και την Κοίμηση της Θεοτόκου, κτισμένες στο τέλος του Πέμπτου ή στις αρχές του Έκτου αιώνα. Αυτό ανατρέπει τις πληροφορίες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, ότι οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί από τον όσιο «Νίκωνα τον Μετανοείτε» το (868—898 μ.Χ.). Αν ο αυτοκράτορας έχει δίκιο, η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι, μετά το Διάταγμα του Μεδιολάνου (313 μ.Χ.) περί ανεξιθρησκείας, υπήρχαν στη Μάνη μέχρι τον Ένατον αιώνα και Χριστιανοί και Ειδωλολάτρες. Αλλάαυτό σημαίνει επίσης, ότι ουδέποτε διώχθηκαν, αλλά επί τόσους αιώνες, έστω και ως μικρή μειονότητα, λάτρευαν ελεύθερα τους θεούς τους.
Για μια φορά ακόμα οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστές. Συνεπώς, τα ψεύδη τους οι Ν/Π, ότι ως τον 9ο αιώνα οι Μανιάτες δεν ήταν Χριστιανοί, ας τα πούνε σε κανέναν άσχετο. Μόνο τέτοιους κατορθώνουν να πείσουν πια.
Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί ήταν πλειοψηφία τότε, προς τι οι μεταναστεύσεις των Χριστιανών από τους Βυζαντινούς, για να αλλοιωθεί δήθεν η εθνική σύνθεση των ντοπίων; Ποιους να αλλοιώσουν; Τους Χριστιανούς;
Ο Ρασσιάς δεν έχει ιδέα από ιστορία, προφανώς, ώστε να γνωρίζει ότι ύστερα από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων, μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε αραιώσει, και χρειάζονταν εποικισμοί, για να αφομοιωθούν όχι οι ντόπιοι Έλληνες, αλλά οι εγκατεστημένοι Σλάβοι. Οι έποικοι αυτοί ήταν Μικρασιάτες, δηλαδή Έλληνες. Όσο Έλληνες ήταν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες του 1922, άλλο τόσο ήταν και οι Έλληνες έποικοι που αφομοίωσαν τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδας.  
"Με τη μετακίνηση σλαβικού πληθυσμού στη Μ. Ασία η βυζαντινή εξουσία επιτύγχανε δύο πράγματα: από τη μια αποδυνάμωνε αριθμητικά το σλαβικό στοιχείο του ελλαδικού χώρου και από την άλλη διευκόλυνε το έργο της αφομοίωσής τους, καθώς οι Σλάβοι που μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν ισχυρό ελληνικό πληθυσμό και υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Αλλά το δημογραφικό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε και αντίστροφα, δηλαδή μεταφέρθηκαν ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας «επί τας Σκλαβηνίας», για να ενισχύσουν το ελληνικό στοιχείο σ’ αυτές τις περιοχές.
Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Νικηφόρος μετά την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας στην Πελοπόννησο προχώρησε συστηματικά στην ενίσχυση του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού, διευκολύνοντας την επιστροφή των παλαιών κατοίκων και μεταφέροντας πληθυσμό από την Μ. Ασία. Ο Νικηφόρος πριν από την εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το 809-810, εφάρμοσε το ίδιο μέτρο και στις Σκλαβηνίες του βορειοελλαδικού χώρου, όπου εγκατέστησε πληθυσμούς που μετέφερε «εκ παντός θέματος της Μ. Ασίας» (Θεοφάνης, Α’, σ.486, 10-12 κ.ε.)" (σ. 91)
Ας μη λένε λοιπόν ψέματα οι Νεοπαγανιστές, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν θρησκευτικοί ήταν οι λόγοι, κάποιας δήθεν Νεοπαγανιστικής μειονότητας. Η αλήθεια είναι, ότι οι λόγοι ήταν καθαρά εθνικοί, για υποστήριξη του Ελληνικού στοιχείου. Και πέραν αυτού, η λέξη: "έποικοι" που επικαλείται ο Ρασσιάς, την εποχή εκείνη είχε διαφορετική σημασία!

Καιρός όμως να προχωρήσουμε στην αναίρεση των συκοφαντιών κατά του αγίου, για να δείξουμε και εκεί τη δολιότητα και την απάτη των Νεοπαγανιστών:
Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε τον δούκα Αντίοχο, ο οποίος είχε «την δουκικήν αρχήν της των εθνικών χώρας» κι ο οποίος τάχα ήταν Παγανιστής ο ίδιος.
Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ο Αντίοχος αυτός.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος γράφει ρητά στο «Προς ίδιον υιόν Ρωμανόν» (κεφ. 50, σ. 232, στ. 31) ότι στους Μιληγγούς και Εζερίτες στέλνονταν άρχοντες διορισμένοι από την Κωνσταντινούπολη, εκπρόσωποι της βυζαντινής εξουσίας.
Ο γερμανός ιστορικός Hopf γράφει:
«Πλην αυτών [Αράβων επιδρομέων] φθείρουσι την χώραν [Λακωνία] και άγριοι γείτονες, οι Σλάβοι Μιληγγοί, οίτινες, καίπερ τασσόμενοι υπό δούκα διοριζόμενου υπό του αυτοκράτορος, οίος ο υπό τον βιογράφον του Νίκωνος αναφερόμενος Αντίοχος, διατηρώσι την τε ειδωλολατρείαν και ποιαν τινα ανεξαρτησία, επιχειρούντες αυθαίρετας ληστρικάς επιδρομάς εναντίον των ποιμνίων των Λακεδαιμονίων, ληστεύουσι ειρηνικούς οδοιπόρους και προάγουσι ως μαχαιροβγάλται τους πλεονεκτικούς σκοπούς των επιχωρίων αρχόντων».
Συμπέρασμα: ο δούκας Αντίοχος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αφού ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Βυζαντινό Ορθόδοξο Αυτοκράτορα. Μόνο Ορθόδοξοι γίνονταν άρχοντες στο Βυζάντιο. Απλώς διοικούσε την χώρα των Σλάβων Παγανιστών.
Το ΥΣΕΕ, ωστόσο, με απίστευτο θράσσος και διάθεση διαστρέβλωσης κάθε έννοιας ιστορικής αλήθειας, αποκαλεί (Δελτίο Τύπου #28) τον Αντίοχο παγανιστή "αρχιερέα"!!! Αιδώς Αργείοι.
Τι λέει ο βίος του Οσίου:
(Στην διαθήκη του Οσίου, πληροφορούμαστε, ότι το μοναστήρι του είχε και δυο μετόχια, ένα στο Σκλαβοχώριο, και άλλο στο Παρώριο, τα οποία υπάγονταν στην κυρίαρχη μονή και τα οποία είχαν αποκτήσει περιουσία μεγάλη, από δωρεές ευσεβών Χριστιανών.) 
"Του ενός από τα δύο μετόχια η κτηματική περιουσία γειτνίαζε προς εθνικάς γαίες, των οποίων την επιμέλεια και εποπτεία είχε κάποιος ονόματι Αντίοχος, άνδρας αλαζόνας και αυθαίρετος, ιταμός και βίαιος, και όχι λίγο πλεονέκτης και άδικος. Όταν αυτός παρατήρησε ότι οι εθνικές γαίες γειτνίαζαν προς τις γαίες του μετοχίου, διέταξε, εντελώς αυθαίρετα, οι γαίες του μετοχίου να συμπεριληφθούν στις εθνικές γαίες, θεωρούμενες αφεξής ως τέτοιες. Μάταια οι διαμένοντες στο μετόχιο διαμαρτύρονταν και τον παρακαλούσαν να κόψει αυτές τις ιερόσυλες σκέψεις και αποφάσεις περί δήμευσης της περιουσίας του μετοχίου, επιδεικνύοντας σ’ αυτόν όσα ο Όσιος έλεγε στη διαθήκη του.
 Οι παρακλήσεις τους  και οι διαμαρτυρίες τους ήταν σα λύρα σε αυτιά γαϊδάρου, γιατί ο Αντίοχος, παρακινούμενος από το πάθος της πλεονοεξίας, έμενεν ασυγκίνητος, και ως λέγει ο Ησαϊας, «ίνα φάγη τα γεννήματα των οικείων έργων».
Αφού μετέβη επιτόπου και έστησε τη σκηνή το επί των διαμφισβητούμενων κτημάτων, διέταξε,για να περιβάλουν με μάντρες τις εθνικές γαίες, να περιλάβουν εντός της μάντρας και τα διαμφισβητούμενα κτήματα του μετοχίου. Δεν περιορίστηκε μέχρις εδώ, αλλά και την προσωρινή σκηνή του μετέβαλε σε καταγώγιο θεραπείας των ακατονομάστων παθών του αισχρού και πορνικού του βίου, και τόλμησε να κάνει τέτοιες πράξεις στον ιερό εκείνο περίβολο, αναιδέστατα, φέρνοντας στη σκηνή και φαύλες γυναίκες.
Πλην ταχέως απόλαυσε των καρπών των έργων του. Καθ’ όσον εμφανίστηκε σε αυτόν εντός της σκηνής ο Όσιος, την ώρα που κοιμόταν, τη νύχτα, αφού προηγουμένως παρατήρησε αυτόν αυστηρά, και απείλησε με φοβερές απειλές, κατάφερε κατ’ αυτού στην πλευρική χώρα δια της σταυροφόρου ράβδου του ένα θανατηφόρο χτύπημα. Ξυπνώντας ο Αντίοχος έντρομος και γεμάτος φρίκη φώναξε τους υπηρέτες του και τους παρακινούσε εκλιπαρώντας τους, να συλλάβουν τον δράστη για να μη το σκάση. Επειδή όμως ο Όσιος ήταν μόνο σε εκείνον ορατός, και στους υπηρέτες αθέατος, του είπαν αυτοί πως κανέναν δε βλέπουν. Τότε κατάλαβε από πού και γιατί ήρθε σε αυτόν η συμφορά, και ότι ο εμφανισθείς στον ύπνο του και κτυπήσας αυτόν μοναχός ήταν ο Όσιος Νίκων, που τον καταδίωκε ως ανόσιο. Αμέσως σηκώθηκε και ίππευσε, εγκατέλειψε το μετόχι κατευθυνόμενος με τους ανθρωπους του στη Σπάρτη. Πέθανε όμως καθ’ οδόν στα χέρια αυτών λόγω του θανατηφόρου χτυπήματος υπό το κράτος ισχυρότατων και δριμύτατων πόνων, με εφαρμογή του γραφικού χωρίου, ότι «ψυχαί παρανόμων απολούνται άωραι, και φαύλοι εν θανάτω εξαισίω». Το σώμα του μετακομισθέν στη Σπάρτη, πυρπολήθηκε την επόμενη νύχτα υπό πυρός καταπεμφθέντως αοράτος και μετεβλήθη σε τέφρα." (σελ. 163, 164, 165).
Η "διένεξη" μεταξύ Αντίοχου και Νίκωνα δεν ήταν λοιπόν για θρησκευτικούς λόγους (Χριστιανοί κατάΕθνικών), διότι: 
1) ο Αντίοχος ήταν, όπως είπαμε Βυζαντινός άρχων διορισμένος από τον Αυτοκράτορα, κι όχι Εθνικός.
2) η διαμάχη αφορά γαίες, κτήματα, κι όχι προσπάθεια εκχριστιανισμού των Σλάβων ή άλλων Παγανιστών.
3) Μετά θάνατον δεν υπάρχει φόνος, δυστυχώς για τον Ρασσιά, που θέλει με το ζόρι να μας πείσει ότι ο Νίκων δολοφόνησε (...εν ζωή φυσικά) τον Αντίοχο. Υπάρχει μόνο θαύμα. Συνεπώς δεν εξόντωσε κανέναν για θρησκευτικούς λόγους ο Όσιος Νίκων, πολύ δε περισσότερο εφόσον ο Αντίοχος πέθανε ΜΕΤΑ τον θάνατο τού Οσίου Νίκωνα.
4) Το ότι ο Όσιος Νίκωνας ήταν που τον χτύπησε θανάσιμα, Ο ΙΔΙΟΣ ο Αντίοχος ήταν ο μόνος που το δήλωσε, καθώς τον άγιο τον έβλεπε ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον πράγματι έλεγε αλήθεια, πρόκειται περί θαύματος, και ο Νίκων ήταν πράγματι άγιος.
5) Το να κατηγορεί το Ρασσιάς τον Όσιο Νίκωνα, ότι σκότωσε πράγματι τον Αντίοχο αυτός, εφόσον ο Όσιος δεν ήταν τότε ζωντανός, έμμεσα παραδέχεται ότι ήταν πράγματι άγιος!!!
Άρα, ούτε για θρησκευτικούς λόγους πέθανε ο Αντίοχος, ούτε ήταν Ειδωλολάτρης, ούτε ο Όσιος Νίκωνας τον σκότωσε εν ζωή, αλλά αν θέλει ο κος Ρασσιάς να θεωρήσει ότι τον σκότωσε ο άγιος, ας παραδεχθεί ότι τον χτύπησε με τη δύναμη της Αγιοσύνης του, ως άγιος του Υψίστου, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.
Συμπέρασμα: Οι Νεοπαγανιστές σε τίποτα δεν είναι συνεπείς και αληθινοί, αλλά είναι πλήρεις απάτης και δόλου, αναξιόπιστοι σε όλα όσα λένε.

Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι έσφαξε τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου
Ο μοναδικός ιστοριογράφος της εποχής, είναι ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ο Βασιλέας των Ρωμ(α)ιών.
Γράφει ο Κων/νος ότι κατά τις μέρες του βασιλιά Θεοφίλου και του γιού του οι Σλάβοι της πελοποννήσου "αποστατήσαντες γεγόνασι ιδιόρυθμοι, λεηλασίας και ανδραποδισμούς και πραίδας και εμπρησμούς και κλοπάς εργαζόμενοι" απεστάλη λοιπόν ο στρατηγός Θεόκτιστος κι όχι κάποιος παπάς. Σε επόμενη βασιλεία πάλι επαναστάτησαν, και πάλι εστάλη στρατός. Καμία αλήθεια δεν περιέχει ο ισχυρισμός τού Ρασσιά ότι δήθεν οι παπάδες σκότωσαν τους "ειρηνικούς" παγανιστές Σλάβους. Σε περιπτώσεις λεηλασιών και αποστασίας και εμπρησμών και φόνων που έγιναν από "τους καλούς αυτούς ανθρώπους του Παγανισμού", η κρατική μηχανή προστάτεψε τους πολίτες της.
Τι γράφει ο βίος του Οσίου για τους Σλάβους παγανιστές:
«Αυτή την ερήμωση του μετοχίου επακολουθεί ληστρική επιδρομή των Μιληγγών, ανδρών αιμοχαρών και κακούργων, εκ φύσεως κακών και το έργο της ληστείας κατ’ επάγγελμα ασκούντων. Αυτοί, κατέβηκαν μια μέρα από τα κρησφύγετά τους και εφώρμησαν κατά του μετοχίου της μονής του Οσίου, με σκοπό να αρπάξουν τα κοπάδια της. Περικύκλωσαν το μετόχιο και τα κοπάδια, ένοπλοι όλοι και βοηθούμενοι από νέους ορμητικούς, άρπαξαν από το κοπάδι όσα μπόρεσαν και σαν άγρια θηρία τα απήγαγαν στην πατρία και χώρα τους, θέλοντας να τα φάνε.
Αλλά απατήθηκαν, (...) Όταν δηλαδή οι άρπαγες των ποιμνίων του μετοχίου έφτασαν στην πατρίδα τους και νόμιζαν ότι ήταν ασφαλείς και κατείχαν ασφαλώς τη λεία τους, τότε φανέρωσε κι ο Όσιος τη δύναμή του. Ενώ αμέριμνοι κοιμώνταν εμφανίζεται αυτός έχοντας μαζί του και δυο ισχυρούς σκύλους. Πλησιάζοντας και κατενεγκών κατ’ αυτών και επί των παρειών τους εξαπέλυσε ισχυρά χτυπήματα, εξαπέλυσε ενντίον τους, τοις εφάνη, και τους δύο σκύλους, οι οποίοι δάγκωσαν πολλές φορές και προκάλεσαν μώλωπες στα σώματά τους. Και αυτά υπέστησαν στον ύπνο. Αλλά, όταν έντρομοι από την ταραχή ξύπνησαν, βεβαιώθηκαν ότι αυτά δεν ήταν όνειρο αλλά πραγματικότητα. Και όντως ήταν πραγματικότητα, αφού όλοι όσοι ξύπνησαν είχαν μελανιές, και οιδήματα, και χτυπήματα ματωμένα στις σάρκες τους, τα οποία είχαν προκαλέσει οι σκύλοι. (..)
Αυτά παθαίνοντας μεταμελήθηκαν αμέσως και ελεεινολογόντας τον εαυτό τους ζήτησαν ειλικρινά συγγνώμη από τον όσιο, για όσα κακά έφεραν στο μετόχι της μονής του, και παρακάλεσαν τους συγγενείς τους, να σπεύσουν στο μοναστήρι του οσίου και να ικετεύσουν αυτόν υπέρ της σωτηρίας τους, και να επιστρέψουν τα πάντα που είχαν ληστέψει. Όχι μόνο αυτό αλλά υπόσχονταν ότι στο μέλλον ουδέποτε θα τολμήσουν τέτοιες ληστρικές πράξεις. Αφού έγιναν αυτά, αμέσως αποκαταστάθηκαν στην υγεία τους (...) Εκτοτε τόσος φόβος τους κατέλαβε αυτούς και όλους τους συμπατριώτες τους, ώστε κάνοντας συνέλευση αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη ληστεία και όλες τις αγριότητες της φυλής τους, αφετέρου να προσφέρουν ετησίως στο μοναστήρι του οσίου κεριά και θυμιάματα και να τιμούν και γεραίρωσιν όση αυτοίς δύναμις τον άγιον» (σελ. 172, 173, 174, 175)
ΠΡΟΣΟΧΗ: στο αρχαίο κείμενο, του ΕΝΟΣ (Κουτλουμουσίου) από τους ΔΥΟ κώδικες του βίου του Νίκωνος, γράφει :
«...Τελχίνες τινε και βάσκανοι δαίμονες εξώρμησαν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ους δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν....»
ενώ στο ΔΕΥΤΕΡΟ κώδικα αντί για «Αθρικών» γράφει: «Εθνικών»: «...των Εθνικών ην δη και και Μιληγγούς καλείν..»
Δηλαδή αναφέρεται σε Σλάβους. "Εθνικούς που τους καλούσαν Μιληγγούς". Όχι σε «Εθνικούς Μανιάτες». Δηλαδή είναι οι Μιληγγοί, που εν τέλει εκχριστιανιστηκαν έπειτα από ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ θαύμα του οσίου, κι όχι ζώντος αυτού ούτε με την απειλή χρήσης βίας από τον αυτοκρατορικό στρατό. 
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι ο Όσιος Νίκων έσφαξε τους Μιληγγούς. Αυτό είναι ψέμμα, όπως αποδεικνύεται από το βίο του Οσίου. Μετά θάνατον θαύμα δεν λογαριάζεται ως "φόνος". Κανείς δεν έσφαξε κανέναν. Απλώς οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν τον βίο του Οσίου Νίκωνος, και κάθε θαύμα του μεταθανάτιο το παρουσιάζουν ως εν ζωή φόνο! Δίχως αποδείξεις. Δίχως στοιχεία. Δίχως ενδείξεις. Μόνο και μόνο για να βρουν κάτι να κατηγορήσουν τον άγιο. Τέτοιοι απατεώνες είναι οι Νεοπαγανιστές!
Ο Γρηγορόβιος γράφει ότι ο Νικων "κατήχησε παρά του Ταυγέτου οικούντα Σλαβικά φύλα των Μελιγγών και Εζεριτών, ων ήρχε ο δούξ Αντίοχος"Τους κατήχησε λοιπόν, και δεν τους έσφαξε όπως ψευδώς λέει ο Ρασσιάς.
Ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Σλάβους Παγανιστές «Τελχινούς», δηλαδή δαίμονες, «σε μια προσπάθεια δαιμονοποιήσεώς τους». Δηλαδή, για να τους παρουσιάσουν ως κακούς και επικίνδυνους, εξ αιτίας του Παγανισμού τους. Αποκρύπτει εξ επίτηδες(;) ο Ρασσιάς ότι οι Παγανιστές αυτοί Σλάβοι ήταν βάρβαροι ληστές˙ όπως γράφει κι ο Γερμανός ιστορικός Hopf (το κείμενο είναι παραπάνω), αυτοί οι (σύμφωνα με το Ρασσιά) «φιλήσυχοι αγαθοί Σλάβοι Παγανιστές»  επιχειρούσαν τακτικά ληστρικές επιδρομές κατά των κοπαδιών των Λακώνων, λήστευαν και σκότωναν ειρηνικούς οδοιπόρους και, τέλος, αυτά τα παγανιστικά αγγελούδια χρησίμευαν ως έμμισθοι μαχαιροβγάλτες στην υπηρεσία τοπικών «αρχόντων». Φυσικά τέτοιοι βάρβαροι δικαίως αποκαλούνταν «Τελχινοί», διαβολικοί, από τους Έλληνες, καθόσον έσπειραν τον τρόμο και την αναστάτωση στη Λακωνία. Δεν υπήρξε προσπάθεια δαιμονοποίησής τους: μόνοι τους, με τα έργα τους οι Παγανιστές Σλάβοι κέρδιζαν επάξια τέτοιους χαρακτηρισμούς.
Πολύ σωστά, λοιπόν, ο Ρασσιάς αποκαλεί τους Μιληγγούς "ανεπίδεκτους εκχριστιανισμού"! Όσο πιο βαρβαρικός και αιμοχαρής ήταν κάποιος λαός, τόσο πιο ανεπίδεκτος εκχριστιανισμού ήταν!
Βέβαια, οι Νεοπαγανιστές είναι τόσο πορωμένοι κατά του Χριστιανισμού, ώστε φτάνουν να συμπαθούν (ο Ρασσιάς) τους βάρβαρους Σλάβους Παγανιστές, (ο Αμυράς) τους βάρβαρους Σαρακηνούς κατακτητές της Κρήτης, που έκαναν επιδρομές στη Λακωνία και το Αιγαίο αντίστοιχα. Ίσως κατάγωνται από αυτούς, γι' αυτό έχουν τόσο μεράκι.

Το ενδιαφέρον είναι, ότι ενώ ο Ρασσιάς αποκαλεί υποτιμητικά (κατ' αυτόν) τον Όσιο Νίκωνα: "Αρμένιο", εδώ ταυτίζεται πλήρως, και συμφωνεί, και θεωρεί "δικούς του" παγανιστές, τους Σλάβους μαχαιροβγάλτες ειδωλολάτρες, που καταλήστευαν τον κόσμο! Το πιο παράξενο είναι, ότι εν τέλει ο Ρασσιάς και οι άλλοι Νεοπαγανιστές, αποδέχονται τους (αποδεδειγμένα ξένους και βάρβαρους) Σλάβους της Λακωνίας, αλλά απορρίπτουν τους (κατά μεγάλη πιθανότητα) Έλληνες Ορθόδοξους εκ Μικρασίας ή Πόντου. Τέτοια ελληνικότητα έχουν οι Νεοπαγανιστές.

Ψευδείς κατηγορίες κατά του Οσίου Νίκωνα ότι έσφαξε τους Ιουδαίους της Σπάρτης.
Οι Νεοπαγανιστές, παρασυρμένοι από τα ψεύδη του κου Ρασσιά, ισχυρίζονται πως ο Όσιος Νίκων κατέσφαξε τους Ιουδαίους της Λακεδαιμονίας. Αυτό είναι αναληθές. Να τι γράφει ο βίος του:
(Όταν οι κάτοικοι της Σπάρτης τον παρακάλεσαν να έρθει στην πόλη, για να τους απαλλάξει από λοιμό), «..Εδέχθη να μεταβεί στη Σπάρτη και υποσχόταν να την απαλλάξει εάν οι κάτοικοι πρώτα απέλαυναν άνευ όρων και περιορισμών τους Ιουδαίους της Σπάρτης, για να μην τους μιαίνουν αυτοί με τα βδελυρά ήθη και την ιουδαϊκή θρησκεία τους» (αρχαίο κείμενο: «εί γε και αυτοί το προσοικούν αυτοίς Ιουδαϊκόν φύλον έξω της αυτών πόλεως απελάσειαν, ίνα μη κατά χρόνον είη αυτούς τοις βδελυροίς ήθεσι και μιάσμασι της ιδίας θρησκείας»). Αυτοί δέχτηκαν και «με την παρουσία του η νόσος ελαττωνόταν και οι Ιουδαίοι αποικίζονταν έξω από την πόλη» (αρχαίο κείμενο: «..και οι Ιουδαίοι έξω της πόλεως απωκίζοντο») (σελ. 97).
Πού είδαν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Νίκων έσφαξε τους Ιουδαίους; Στον ύπνο τους; Δεν ντρέπονται να λένε τέτοια ψέμματα; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ελληνικά; "Απωκίζοντο" γράφει ο βίος. Όχι "εφονεύοντο". Τους Νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει όμως τί γράφει ο βίος. Αυτοί θέλουν απλώς να σπιλώσουν ένα χριστιανό Άγιο πάσει θυσία, ακόμη και με διαστρέβλωση κειμένων.
Και όχι μόνο αυτό. Πως είναι δυνατόν, αυτοί που ονομάζουν τους Χριστιανούς: "Εβραίους", και "Εβραιόψυχους", και "Ιουδαιοχριστιανούς", να κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι έσφαξαν τους Εβραίους; Μα τόσος παραλογισμός;
Όμως αν δεν ήταν παράλογοι, δεν θα λάτρευαν δαιμονικά ξόανα!

Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνος, ότι προέτρεψε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν Παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.

Ψέμμα επίσης είναι ότι ο Όσιος Νίκων τάχα παρεκίνησε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν τα τελευταία παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.

Χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές προς (ψευτο)-"απόδειξη" τα λόγια του Οσίου: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...»".

Τα «μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον», τα οποία προέτρεψε ο Όσιος Νίκων να τα χαλάσουν, δεν είναι τα «πτωχικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών», όπως ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αλλά σφαγεία και αγορές που έκαναν οι Ιουδαίοι μπροστά στην εκκλησία του αγίου Επιφάνειου (σελ. 22 και 210). Ο Ρασσιάς «ξεχνά» να αναφέρει τι λέει παρακάτω η φράση «Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» Το κόβει εκεί με δόλοΗ φράση ολόκληρη λέει: «και να σφάζουν το Σάββατον». Οι Ιουδαίοι γιόρταζαν τα Σάββατα, και τις Κυριακές έκαναν αγορά, προσβάλοντας έτσι την ιερή χριστιανική μέρα, και αναγκάζοντας τον Όσιο Νίκωνα να προτρέψει τους άρχοντες να εμποδίσουν την εμπορία σφαγίων από τους Ιουδαίους κατά τις Κυριακές και να την μεταθέσουν τα Σάββατα. Καμμία σχέση με «παγανιστικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών».Μόνο στη φαντασία του Ρασσιά υπάρχουν τέτοια ιερά στον άγιο Επιφάνειο, σύμφωνα με τον βίο του Οσίου Νίκωνα τον οποίο τολμάει να επικαλείται.

Μάλιστα, για να δείξουμε ακόμα περισσότερο το δόλο του κου Ρασσιά, θα θυμίσουμε ότι ο ίδιος γράφει για το παραπάνω απόσπασμα: "με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν» Και ενώ βλέπει σαφώς ότι το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο δεν κολλάει με τα ψέματά του, αντί να πει "έκανα λάθος", καταλήγει ότι είναι "άσχετο". Και φυσικά τα πάντα στην ιστορία είναι άσχετα με τα παραμύθια του!

Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε κάποιον που δήθεν ήταν Εθνικός, επειδή αντιστέκονταν στην κατασκευή ναού.
Οι Νεοπαγανιστές ή δεν ξέρουν τι λένε, ή είναι εκ πεποιθήσεως ψεύτες και απατεώνες, ή δεν έχουν διαβάσει τον βίο του Οσίου Νίκωνα. Σε κανένα τμήμα του βίου δεν αναφέρεται πως ο άνθρωπος που εμπόδιζε τον Νίκωνα να κτίσει την εκκλησία ήταν Παγανιστής. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Ιωάννης Άρατος, και ήταν ευπατρίδης Λακεδαιμόνιος (σελ. 22) και (λήμμα 'Αρατος)]. Δε γνωρίζω κανέναν Εθνικό της εποχής εκείνης που να είχε εβραϊκό όνομα. Εθνικός και να έχει εβραϊκό όνομα, είναι πρωτάκουστο. Συνεπώς, ο Ιωάννης Άρατος, που όντως παρεμπόδιζε τον Όσιο Νίκωνα, δεν ήταν Εθνικός, αλλά Ορθόδοξος.
Ο Ρασσιάς υπαινίσσεται («μυστηριωδώς») ότι κι αυτόν τον έσφαξε ο Όσιος Νίκων. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς αποδείξεις. Χωρίς ενδείξεις. Με την παγανιστική αυθαίρετη εξαγωγή συμπερασμάτων. Το κείμενο μιλά για θαυματουργικό θάνατο-τιμωρία εκ Θεού.
 Ο Ιωάννης Άρατος έβριζε, διέβαλε και απειλούσε τον Όσιο Νίκωνα. Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του ότι δυο άντρες τον επιτιμούσαν που έβρισε και απείλησε τον Όσιο. Την άλλη μέρα ξύπνησε με σφοδρό πυρετό και άρρωστος. Αντιλαμβανόμενος ότι έφταιξε, ζήτησε να του φέρουν τον Όσιο Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο Όσιος του είπε: «τα όσα έκανες σε μένα, αδελφέ, από τη δική μου πλευρά είναι συγχωρεμένα. Επειδή από το Θεό έχει οριστεί η μετάστασή σου, κανείς δε μπορεί να αλλάξει τη βουλή του Θεού»  (αρχαίο κείμενο: "τα επ’ εμοί πραχθέντα σοι, αδελφέ, όσον εις εμέ ήκον, συγχωρετέα σοι. Επεί δε άνωθεν η του βίου σοι ώριστε μετάστασις, ουδείς έσται του λοιπού, ως φησιν ο προφήτης, ο δυνάμενος βουλήν Θεού διασκεδάσαι") κι έφυγε (σελ. 105). Ο Άρατος πέθανε μετά από 2 μέρες από την αρρώστεια.
Παρατηρούμε ότι ο Χριστιανός Νίκων αποκαλεί «αδελφέ» τον Ιωάννη Άρατο. Ένας χριστιανός δεν αποκαλεί αδελφό έναν Εθνικό, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Αφού τον αποκαλεί «αδελφέ» κι αφού ο Άρατος έχει χριστιανικό όνομα, συμπεραίνουμε λογικώς ότι δεν ήταν Εθνικός, όπως πασχίζουν οι Νεοπαγανιστές να μας πουν, για να φανούν θύματα.

Για να τελειώνουμε με τις κακοήθειες των Νεοπαγανιστών, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε άλλη μία συκοφαντία που κυκλοφορεί μεταξύ Νεοπαγανιστών, ότι ο άγιος έσφαξε δήθεν και τους... Κρητικούς Εθνικούς!!! (Ούτε χασάπης να ήταν!) Και εδώ όμως λένε ψέματα! Απλώς εκτοξεύουν λάσπη από το βρώμικο μυαλό τους, χωρίς το παραμικρό στοιχείο.
Καμιά πληροφορία από τον βίο του δεν μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Όσιος Νίκων «κατέσφαξε τους Κρήτες Εθνικούς», όπως άθλια ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Να τονίσουμε, πως δεν αναφέρονται καν «Κρήτες Εθνικοί», αλλά μόνο Κρήτες εξισλαμισμένοι.
Συγκεκριμένα, όταν έφτασε στο νησί ο Όσιος, βρήκε κάποιους ιθαγενείς Κρήτες να έχουν αφομοιωθεί τελείως από τους Μουσουλμάνους. Τα βδελυρά ήθη και όργια των Σαρακηνών ήταν κυρίαρχα παντού και είχαν μεταδοθεί σε όλους. Αμέσως λοιπόν άρχισε αυτός να κηρύττει μεγαλοφώνως το «Μετανοείτε». Όλοι οι κάτοικοι, ο συμπεφυρμένος στην ασέβεια και τα όργια των Σαρακηνών όχλος μαινόμενος εξεγέρθη και ήθελαν να τον σκοτώσουν. Τους θορυβούσε το καινοφανές και το ασύνηθες του κηρύγματος, διότι καθώς προείπαμε, ήταν όλοι προκατειλημμένοι στη δεισιδαίμονα πλάνη των Σαρακηνών.
Όταν ο Όσιος τους είδε, ούτε ο θόρυβος τον αποθάρυνε ούτε η εξέγερσή τους τον πτόησε. Εννόησε το ανυπότακτο, το αδυσώπητο και το αμείλικτο των κατακτητών Σαρακηνών αλλά και των αφομοιωμένων κατοίκων, και άλλαξε δρόμο και μέθοδο σωτηρίας τους. Άρχισε να επικοινωνεί απ'ευθείας και κατ' ιδίαν με διάφορους από των εξέχοντων ισχυρών παραγόντων. Σκοπός της επικοινωνίας ήταν να σχηματιστεί γνώμη συμπαθής γι' αυτόν. Αφού το πέτυχε αυτό, με τον καταπλήσσοντα ενάρετό του βίο και παντού το όνομά του ευφημώς και με σεβασμό προφέρονταν, και αφού έγινε στο τέλος αντικείμενο εξαιρετικού θαυμασμού, άρχισε να ασκεί αυστηρό έλεγχο επί των πράξεων αυτών που τον συναναστρέφονταν.
Ήδη όλος ο προηγουμένος αδυσώπητος και αμείλικτος και ασεβής όχλος, άρχισε να θαυμάζει τον Όσιο. Η αρετή του κατηύγασε το νου και γέμισε με σύνεση τις καρδιές όλων. Το σφοδρό μίσος, η οργή ο θυμός και η μανία, κάτω από την δύναμη της καταυγάζουσας αρετής μετατράπηκαν σε εύνοια, σε αγάπη, σε επίδοση στο καλό και σε προκοπή και αύξηση στη χριστιανική πίστη.
Έκτοτε οι Κρήτες πιστεύσαντες σε αυτόν, ως απόστολο σταλμένο από το Θεό, διελάλησαν σε όλο το νησί τα σχετικά με αυτόν. Τιμώντας τον θεϊκώς, θεωρούσαν νόμο κάθε του εντολή, και γι' αυτό υποτάσσονταν σε αυτήν.
Στην Κρήτη ο Όσιος εργάστηκε με θαυμαστή επιδεξιότητα και δραστηριότητα, και αφού προηγουμένως κατέστησε εκποδών κάθε εμπόδιο στο έργο του, επιδόθηκε στο συνήθες του κήρυγμα. Έχοντας ως ορμητήριο την πόλη Γόρτυνα, εντός μιας πενταετίας κατόρθωσε να μεταστρέψει όλους τους Κρητικούς στην αληθινή πίστη. Έχτισε ναούς, εγκατέστησε ιερείς και διακόνους, και εν γένει τακτοποίησε τα πάντα, ώστε «μηδένα των Κρητών καλείψαι ασυντελή του καλού».
Αποδείξαμε, λοιπόν,  τη γελοιότητα κι αυτών των ισχυρισμών του "ερευνητή" Ρασσιά και των "παπαγάλων" Νεοπαγανιστών που επαναλαμβάνουν τα ψεύδη του, ως φανατισμένοι και αμαθείς, που δε διάβασαν ποτέ τους τίποτε πλην των βιβλίων του "ερευνητή" τους.
Και βεβαίως, να διαβεβαιώσουμε για μια ακόμα φορά, τόσο τον κύριο Ρασσιά, όσο και τους παπαγάλους του, ότι δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε κανένα ψέμα τους αναπάντητο. Θα εκτεθούν σε ΟΛΕΣ τις απάτες τους, όπως εκτέθηκαν και στο παρελθόν οι δαιμονικοί ψευτοθεοί τους, και οι αιμοχαρείς ομόθρησκοί τους διώκτες των Χριστιανών.

Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...