Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Τετάρτη, Ιουλίου 31, 2013

Συγκλονιστικές σκηνές στη Λευκορωσία – Χιλιάδες πιστοί περιμένουν επί 10 ώρες για να προσκυνήσουν το Σταυρό του Αγίου Ανδρέα – ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ







Ο Ναός των Αγίων Πάντων στο Μινσκ είναι ανοικτός 24ωρες το 24ωρο

Συνεχίζεται η προσέλευση χιλιάδων πιστών στον ναό των Αγίων Πάντων στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας το Μινσκ, όπου ευρίσκεται ο Σταυρός του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου. Ο ναός είναι ανοικτός όλο το εικοσιτετράωρο για να προφθάσουν να προσκυνήσουν τα πλήθη των πιστών, τα οποία καταφθάνουν με λεωφορεία από όλα τα μέρη της Λευκορωσίας.
Ενώ πλησιάζει η ημέρα της επιστροφής του σταυρού στην πάτρα τόσο συνωστίζονται οι χριστιανοί για να προσκυνήσουν. Η αναμονή φτάνει μέχρι και τις 10 ώρες.
Οι σκηνές είναι μοναδικές και πρωτόγνωρες.

Προκαλεί ο τουρκικός στρατός στον Έβρο

Προκαλεί ο τουρκικός στρατός στον Έβρο Οι Τούρκοι στρατιώτες  κάλεσαν τους εργαζόμενους να φύγουν, προτάσσοντας τα όπλα τους

Οι Τούρκοι στρατιώτες κάλεσαν τους εργαζόμενους να φύγουν, 

προτάσσοντας τα όπλα τους


Διπλωματικό επεισόδιο απειλήθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας στον ποταμό Έβρο, όταν κατά τη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών αντιπλημμυρικής προστασίας στην ελληνική πλευρά, Τούρκοι στρατιώτες, που περιπολούσαν στην απέναντι όχθη, ζήτησαν από τα συνεργεία, με προτεταμένα τα όπλα τους, την διακοπή των εργασιών και την άμεση απομάκρυνση από το σημείο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, τεχνικά συνεργεία που εκτελούσαν τις εργασίες επιδιόρθωσης και ενίσχυσης των αναχωμάτων, στην παρέβρια περιοχή του Πυθίου, κοντά σε αμμονησίδα του ποταμού Έβρου, κλήθηκαν από τους στρατιώτες να σταματήσουν και να εγκαταλείψουν το σημείο. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες των εργατών, οι Τούρκοι στρατιώτες τους κάλεσαν να φύγουν, προτάσσοντας τα όπλα τους.
Το θέμα της ξαφνικής διακοπής των εργασιών και του αδόκιμου τρόπου με τον οποίο έγινε, αναμένεται να συζητηθεί σε συνάντηση της μικτής ελληνοτουρκικής επιτροπής, προκειμένου να δοθούν αμοιβαίες διευκρινήσεις και να συνεχιστεί το έργο.

Ο αυτοκρατορικός Παρακλητικός Κανόνας Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου


Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης
Ο αυτοκρατορικός Παρακλητικός Κανόνας
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Τις μισές από τις δεκαπέντε ημέρες πριν από την εορτή της Υπεραγίας Θεοτόκου στις Ορθόδοξες Εκκλησίες ψάλλεται ο Μέγας Παρακλητικός Κανόνας. Πρόκειται για εξαιρετικής έμπνευσης εκκλησιαστικό ύμνο του αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεοδώρου Β΄ Δούκα Λασκάρεως, υιού του μεγάλου πατέρα του, αυτοκράτορα Αγίου Ιωάννη Βατάτζη. Από τους ειδικούς θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της ύστερης Βυζαντινής περιόδου και είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, κάτι όχι σύνηθες.
          Ο αυτοκράτορας Θεόδωρος Β΄ Δούκας Λάσκαρης ανήλθε στον θρόνο της Νικαίας το 1254, σε ηλικία 32 ετών και απεβίωσε τέσσερα χρόνια μετά. Η αιτία του θανάτου του δεν έχει απολύτως εξακριβωθεί. Λέγεται ότι έπασχε από ανίατη ασθένεια, που τον οδήγησε στον τάφο, όμως δεν ήσαν λίγοι όσοι επιδίωξαν τον θάνατό του, μεταξύ των οποίων πιθανολογείται ότι ήταν και ο Μιχαήλ Παλαιολόγος.
Ο ιδρυτής της δυναστείας των Παλαιολόγων για να καταλάβει τον θρόνο ετύφλωσε τον ανήλικο υιό του Θεοδώρου, Ιωάννη Δ΄ Λάσκαρη (1250-1305), ο οποίος έζησε το υπόλοιπο του βίου του ως μοναχός. Σημειώνεται πως πριν το τέλος της ζωής του Ιωάννη τον επισκέφθηκε ο υιός του Μιχαήλ Ανδρόνικος Παλαιολόγος και του ζήτησε ταπεινά συγγνώμην για την ενέργεια του πατέρα του. Ο Θεόδωρος Β’ Δούκας Λάσκαρης  στα λίγα χρόνια της βασιλείας του, όπως γράφει ο μέγας βυζαντινολόγος Κρουμβάχερ, «δεν απομακρύνθηκε των λαμπρών του πατρός του παραδόσεων εις την διοίκηση του κράτους, ιδίως δε απέκτησε ανθηρά οικονομικά χωρίς καταπιεστική φορολογία, παράλληλα δε ήταν φίλος της Παιδείας. Αν και φιλάσθενος, ήταν εξαίρετος στρατιώτης». 
          Μέσα σε μύριες δυσκολίες και υπονομεύσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της αυτοκρατορίας ο Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης πέτυχε να διατηρήσει ισχυρή την σε εξορία Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Παράλληλα σπούδασε  με πάθος τις επιστήμες της εποχής -φιλολογία, μαθηματικά, φυσική και φιλοσοφία -  κοντά στους Νικηφόρο Βλεμμύδη και Γεώργιο Ακροπολίτη και συνέλεξε βιβλία που, κατά τον Κων. Σάθα, ήσαν τόσα «όσα ούτε ο υπερηφανευόμενος για την βιβλιοθήκη του στην Αλεξάνδρεια Πτολεμαίος δεν είχε συγκεντρώσει». Κοντά στους πολέμους και στην αντιμετώπιση των σε βάρος του δολοπλοκιών εύρισκε χρόνο για να αναπτύξει την ελληνορθόδοξη Παιδεία στην αυτοκρατορία. Ο ίδιος παρομοίαζε τη χαρά του από το ενδιαφέρον που έδειχναν για την ελληνική Παιδεία οι υπήκοοι του με εκείνη του κηπουρού που βλέπει τον κήπο του γεμάτο από καρπούς. Ο Βασίλιεφ, άλλος σπουδαίος βυζαντινολόγος, περιγράφει το πόση ελληνική υπερηφάνεια ένιωσε ο αυτοκράτορας όταν επισκέφθηκε την Πέργαμο. Τότε βεβαίως οι Γερμανοί δεν είχαν αφαιρέσει τον επιβλητικό ναό, που πιστεύεται πως ήταν αφιερωμένος στον Δία και βρίσκεται στο Μουσείο του Βερολίνου. Η υπερηφάνεια αυτή για την καταγωγή του φαίνεται και από τα γνωμικά του που διασώθηκαν, όπως: «Απασών γλωσσών το ελληνικόν υπέρκειται γένος» και «Πάσα τοίνυν φιλοσοφία και γνώσις Ελλήνων εύρεμα...Συ δε ω Ιταλέ, τίνος ένεκεν εγκαχαύσαι;».
          Πέραν του ποιητικού του ταλέντου ο Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης ήταν και έγκριτος θεολόγος και εν μέσω μυρίων δυσκολιών υπεράσπισε τα δίκαια της Ορθοδοξίας έναντι των Λατίνων. Σε γράμμα του προς τον επίσκοπο Κορώνης γράφει, μεταξύ των άλλων: «... Απολογείται σοι η βασιλεία μου ότι η καθ’ ημάς αγιωτάτη του Θεού μεγάλη Εκκλησία , καθώς μέλλεις γνωρίσαι εκ των κατωτέρω ρηθησομένων εγγράφων, μαρτυριών και ρήσεων ευαγγελικών, το Πνεύμα το άγιον εκ του Πατρός και μόνου εκπορεύεσθαι δογματίζει, εκ του Υιού δε ουκ εκπορεύεσθαι μεν φαμέν, δια του Υιού δε χορηγείσθαι ημίν  προς κάθαρσιν και αγιασμόν, και πιστεύομεν και δοξάζομεν...».  Λίγο προ του θανάτου του και έχοντας αντιληφθεί το τέρμα της επίγειας ζωής του ο Θεόδωρος αντάλλαξε τον αυτοκρατορικό μανδύα με το ταπεινό μοναχικό ένδυμα.
          Όπως γράψαμε ήδη, στη βραχύχρονη βασιλεία του ο Θεόδωρος γνώρισε πολλές πίκρες, τον βρήκαν συμφορές και ασθένειες, αντιμετώπισε δολοπλοκίες, πολέμους και προδοσίες. Καταφυγή του ήταν η Παναγία, όπως εκφράζεται και μέσα από τον Μεγάλο Παρακλητικό του Κανόνα. Αναφέρουμε πέντε χαρακτηριστικούς ύμνους:
«Καταιγίς με χειμάζει, των συμφορών Δέσποινα, και των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν, αλλά προφθάσασα, χείρα μοι δος βοηθείας, η θερμή αντίληψις και προστασία μου».
«Οι μισούντες με μάτην, βέλεμνα και ξίφη και λάκκον ηυτρέπισαν, και επιζητούσι, το πανάθλιον σώμα σπαράξαι μου και καταβιβάσαι προς γην, Αγνή επιζητούσιν, αλλ’ εκ τούτων προφθάσασα, σώσον με».
« Από πάσης ανάγκης, θλίψεως και νόσου και βλάβης με λύτρωσαι και τη ση δυνάμει, εν τη σκέπη σου φύλαξον άτρωτον, εκ παντός κινδύνου και εξ εχθρών των πολεμούντων και μισούντων με Κόρη πανύμνητε».
« Τα νέφη των λυπηρών εκάλυψαν, την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και σκοτασμόν εμποιούσι μου Κόρη, αλλ΄ η γεννήσασα Φως το απρόσιτον, απέλασον ταύτα μακράν, τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου».
« Την δέησιν μου δέξαι την πενιχράν και κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα και στεναγμόν, αλλ’ αντιλαβού μου, ως αγαθή, και τας αιτήσεις πλήρωσον. Δύνασαι γαρ πάντα ως πανσθενούς Δεσπότου Θεού Μήτηρ, ει νεύσεις έτι μόνον προς την εμήν οικτράν ταπείνωσιν».

          Είναι βέβαιο πως ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας είναι δημοφιλέστερος του Μεγάλου και ψάλλεται σε κάθε περίσταση. Όμως και ο Μεγάλος αγγίζει τις καρδιές των πιστών, ενώ ο σπουδαίος ποιητής του και σημαντικός Έλληνας αυτοκράτορας Θεόδωρος Β’ Δούκας Λάσκαρης παραμένει για τους πολλούς άγνωστος. Μακάρι να υπάρξουν ερευνητές που να τον μελετήσουν σε βάθος και να αναδείξουν το ήθος, τις ικανότητές και το έργο του.

Νικόλαος Σωτηρόπουλος,Γιατί δεν αγωνίζονται οι πλείστοι επίσκοποι;


ΓIATI ΔEN AΓΩNIZONTAI OI ΠΛEIΣTOI EΠIΣKOΠOI;
Tοῦ N. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου καὶ φιλολόγου
                Ἄπιστοι καὶ ἀμοραλιστὲς πολιτικοί, ἄνθρωποι σκοτεινοὶ καὶ σκοτεινῶν δυνάμεων ὄργανα, μὲ διαφόρους τρόπους προσπαθοῦν ν' ἀποχριστιανίσουν, ἀλλὰ καὶ ν' ἀφελληνίσουν τὸν Ἑλληνικὸ λαό.Aὐτὲς τὶς ἡμέρες ἔφθασαν στὸ σημεῖο, μεγάλο σημεῖο τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας, νὰ καταργήσουν διὰ νόμου τὴν ἀργία τῆς Kυριακῆς ἡμέρας. Tὴν ἀργία τῆς Kυριακῆς εἶχε θεσπίσει ὁ πρῶτος χριστιανὸς βασιλεύς, ὁ Mέγας Kωνσταντῖνος. Ἡ Kυριακή, εἶπε, ἀφιερώνεται στὸν ἥλιο Xριστό. Ἤδη δὲ στὴν Ἀποκάλυψι (α΄ 10) ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος ἀναφέρεται μὲ τὸ ὄνομαKυριακὴ ὡς ἡμέρα τοῦ Kυρίου, τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ, γιὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάστασί του, ἀλλὰ καὶ ὡς ἡμέρα τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἔργα καὶ τὴν ἐνασχόλησί τους σὲ πνευματικὰ ἔργα. 

Ἀλλ' ὅ,τι ὥρισεν ἡ Ἐκκλησία καὶ θέσπισε ὁ Mέγας Kωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἐξουσίαζε μία ἀπέραντη Aὐτοκρατορία, καταργοῦν τὰ ἀνθρωπάκια, ποὺ ἐξουσιάζουν ἕνα ρετάλι γῆς, ὅπως κατάντησε ἡ Πατρίδα μας ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν τέκνων της. Ἤ, μᾶλλον, οὔτε ρετάλι γῆς ἐξουσιάζουν οἱ πολιτικοί μας, διότι λόγῳ ἀτιμιῶν ὡδήγησαν τὴν Πατρίδα σὲ χρεωκοπία καὶ τὴν ὑπέταξαν σὲ ξένους δανειστές, οἱ ὁποῖοι στοὺς δῆθεν κυβερνῆτες μας ὑπαγορεύουν καὶ ἐπιβάλλουν τὶς θελήσεις τους μέχρι λεπτομερειῶν. Πλήρης ἐξευτελισμός! Kαὶ διεθνὴς ἐξευτελισμός!
            Aὐτὰ πράττουν οἱ ἐθνοπατέρες. Oἱ δὲ ἅγιοι πατέρες, οἱ ἐπίσκοποι, τί πράττουν; Ἀπρακτοῦν! Πολλὲς φορὲς ἔπρεπε νὰ ἐξεγερθοῦν καὶ μὲ προφητικὴ γλῶσσα νὰ ἐλέγξουν τοὺς χριστομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους, ἀλλὰ καὶ καταστροφεῖς τῆς Πατρίδος πολιτικοὺς γιὰ τὶς ἀναρίθμητες προκλητικὲς πράξεις τους. Kαὶ ὅμως δὲν ἐξεγέρθηκαν. Περίμενε ὁ πιστὸς λαὸς νὰ ἐξεγερθοῦν τοὐλάχιστον γιὰ τὴν κατάργησι νομοθετικῶς τῆς ἀργίας τῆς Kυριακῆς. Nὰ ἐξεγερθοῦν ὡς Διαρκῆς Ἱερὰ Σύνοδος. Nὰ ἐξεγερθοῦν καὶ ὡς ἔκτακτος Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας. Διότι τὸ θέμα εἶνε ἐκτάκτως σοβαρό. Ἀλλ' ἐκτὸς ὀλίγων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀτομικῶς ὕψωσαν φωνὴ διαμαρτυρίας, συνοδικῶς δὲν ἔγινε τίποτε. Ποῦ ἀφήνει ὁ Σατανᾶς νὰ ληφθῇ μία, ἔστω, γενναία συνοδικὴ ἀπόφασι;
            Kαταγανακτισμένοι οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴν ἀφωνία τῶν πλείστων ἐπισκόπων σὲ τόσο μεγάλο θέμα, ὅπως εἶνε ἡ κατάργησι τῆς ἀργίας τῆς Kυριακῆς. Kαὶ καταλυπημένοι οἱ ὀλίγοι ἀγωνιστικοὶ ἐπίσκοποι. Eὐσεβὴς ἐπίσκοπος ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὶς ἄκαρπες συνεδριάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐθεάθη νὰ κλαίῃ καὶ νὰ στενάζῃ γιὰ τὸ κατάντημα τῆς Συνόδου. Sunt lacrimae rerum.
            Oἱ πιστοὶ ἐρωτοῦν: Γιατί οἱ πλεῖστοι ἐπίσκοποι οὔτε συνοδικῶς οὔτε ἀτομικῶς ἐξεγείρονται γιὰ τόσα ἄτοπα καὶ ὀλέθρια πράγματα, ποὺ συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας; Γιατί δὲν ἀναστάτωσε τὸ πνεῦμα τους καὶ δὲν προκάλεσε ἀντιδράσεις οὔτε ἡ κατάργησι τῆς ἀργίας τῆς Kυριακῆς; Γιατί δὲν ἀφώρισαν καὶ δὲν ἀναθεμάτισαν ἕνα, ἔστω, ἀντίχριστο; Mήπως ὁ ἀφορισμὸς καὶ ὁ ἀναθεματισμὸς δὲν εἶνε γιὰ τοὺς ἀντιχρίστους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς πιστούς;…
            Στὸ ἐρώτημα γιατί οἱ πλεῖστοι ἐπίσκοποι δὲν ἀγωνίζονται ὅπως οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες, χωροῦν πολλὲς ἀπαντήσεις. Mερικοὶ ἐπίσκοποι εἶνε διεφθαρμένοι καὶ διεστραμμένοι, ἡ δὲ διαφθορὰ καὶ διαστροφὴ ἀφαιρεῖ τὴν παρρησία καὶ φιμώνει τὰ στόματα. Mερικοὶ εἶνε δειλοὶ καὶ φοβοῦνται, ἂν ἔλθουν σὲ σύγκρουσι μὲ ἰσχυροὺς τῆς γῆς, μήπως διακινδυνεύσουν τὸ θρόνο τους. Tὸ φοβερὸ λόγο στὸ Ἀποκ. κα΄ 8 δὲν φοβοῦνται… Mερικοὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶνε μασόνοι, προσκυνητὲς τοῦ Ἑωσφόρου. Mερικοὶ ἀριστερίζουν, λησμονώντας, ὅτι οἱ ἀριστεροὶ εἶνε ἀμετανόητοι κομμουνιστές, ἄθεοι καὶ ἐχθροὶ τοῦ Xριστιανισμοῦ. Mερικοὶ δὲν πιστεύουν. Ἡ Γραφὴ λέγει: «Δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» (Ἰακ. β΄ 18). Ἐπίσης ἡ Γραφὴ λέγει: «Ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β΄ 20, 26). Γενικῶς δύναται νὰ λεχθῇ, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀγωνίζονται γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τρανὰ πράγματα, εἶνε μικροὶ ἄνθρωποι, ἀνθρωπάκια. «Ἀνθρωπάκια μὲ τὰ παθάκια», ὅπως ἔλεγε κάποιος ἀγωνιστὴς τοῦ παρελθόντος. Kαὶ γι' αὐτὸ νὰ μὴν ἀγανακτοῦμε μόνο κατ' αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ νὰ λυπούμεθα αὐτοὺς πολύ. Mαζὶ μὲ τοὺς ἀναξίους πολιτικοὺς εἶνε τὰ πιὸ ἀνυπόληπτα καὶ ἀξιολύπητα πρόσωπα. Ἐκμετρώντας τὸ ζῆν σ' αὐτὸ τὸν κόσμο παραπέμπονται στὸν τόπο τῆς αἰωνίου βασάνου. Ὅλοι ὡς ἁμαρτωλοὶ κινδυνεύουμε νὰ κολασθοῦμε. Ἀλλ' οἱ κατέχοντες ἀξιώματα καὶ ἔχοντες μεγαλύτερες εὐθῦνες κινδυνεύουν περισσότερο, πολὺ περισσότερο.
            Mετανοήσετε, πατέρες, καὶ γίνετε ἀγωνιστές, γιὰ νὰ μὴ καταλάβετε τὸν πυθμένα τῆς κολάσεως. Ἡ κόλασι δὲν εἶνε μῦθος. Ἡ Γραφὴ δὲν λέγει παραμύθια. Ἡ πίστι στὴ Γραφὴ δικαιώνεται μὲ θαύματα, ὑπερβάσεις τῶν φυσικῶν νόμων. Kαὶ πρῶτοι ἀπὸ ὅλους πληροφορεῖσθε καὶ διαπιστώνετε θαύματα σεῖς οἱ κληρικοί. Πρῶτοι λοιπὸν θαυμάσετε τὰ θαύματα σεῖς, καὶ πρωτεύσετε στὴν πίστι, καὶ στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν πίστι.

«Σας βεβαιώνω, ότι τέτοια χαρά γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, παρά για τους ενενήντα εννέα δίκαιους, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια»


Πόσο γλυκιά είναι, αδελφοί μου, η μετάνοια.
Η μετάνοια δεν είναι τίποτε άλλο παρά φάρμακο της ζωής. Είναι τόσο σπουδαία γιατί ο γλυκύτατος Κύριος μας, ο αμνησίκακος, ο αγαθός, ο πολυεύσπλαχνος ο φιλάνθρωπος, ο φιλόψυχος, ο φιλόπτωχος, Εκείνος που ιδιαίτερα φροντίζει τη σωτηρία μας, διψάει πάντοτε τη μετάνοια μας. Τον ευφραίνουν τα δάκρυα εκείνων που μετανοούν, γεμίζει από αγαλλίαση με την εξομολόγησή μας, χαίρεται για τη γεμάτη από συντριβή και ταπείνωση καρδιά· με μεγάλη μακροθυμία περιμένει την επιστροφή μας, και δεν παύει να την περιμένει μέχρι την τελευταία μας αναπνοή.Ποθεί πάρα πολύ τη μετάνοια μας, ο Κύριος και, όπως τότε δέχτηκε τον Άσωτο Υιό που μετανόησε, μας δέχεται και μας καταφιλεί παρηγορώντας μας και προτρέποντας τον καθένα μας, μετά από αμέτρητα -παράνομα έργα και διαβολικές πράξεις που έχει κάνει, να επιστρέψει σ’ Αυτόν. Φωνάζει δυνατά με τη φωνή του Προφήτη και λέει: Μετά από όλα αυτά τα αμαρτωλά και παράνομα που έκανες, γύρισε πάλι σε Μένα. Και, ενώ ακόμη βρισκόμαστε μακριά, τρέχει και μάς καταφιλεί. Αγκαλιάζει το βρώμικο από στίγματα και κηλίδες χιλιολερωμένο τράχηλο μας. Δεν μας κατηγορεί για όσα κάναμε, αλλά μας δίνει υποσχέσεις για τα μελλοντικά. Και όχι μονάχα συγχωρεί τις αμαρτίες μας, σαν υπεράγαθος που είναι, αλλά και μας προσφέρει τον αρραβώνα της ζωής, τη Χάρη δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, και την πρώτη στολή της αθανασίας και της αφθαρσίας, την οποία φορέσαμε με το άγιο Βάπτισμα, και τη βγάλαμε από πάνω μας με την αμαρτία.

Μόλις μας δει πως μετανοούμε με ειλικρίνεια και επιστρέφουμε προς Αυτόν με όλη την καρδιά μας, αμέσως μας συγχωρεί, και στήνοντας γιορτή, συγκαλεί τις αγαπητές σ’ Αυτόν Άγιες Δυνάμεις, τους Αγγέλους. Τους δείχνει με χαρά τη δραχμή που είχε χάσει και βρήκε, δηλαδή τη βασιλική εικόνα Του που Του μοιάζει, και φέροντας στους ώμους Του το πλανεμένο πρόβατο το οδηγεί μέσα, προς τον Πατέρα Του, εκεί όπου είναι η κατοικία όλων εκείνων που ευφραίνονται με τη δική Του παρουσία. Προσφέρει θυσία τη ψυχή Του, για εκείνους που είχαν φύγει από κοντά Του και Τον είχαν εγκαταλείψει. Και ενώ πολλές φορές αδικαιολόγητα κατηγορείται από εμάς, μακροθυμεί, μας ανέχεται και χαίρεται με την επιστροφή και τη μετάνοιά μας.

Έχοντας λοιπόν, αδελφοί μου, τέτοιο εύσπλαχνο Κύριο, ας μη διστάσουμε να επιστρέψουμε σύντομα προς Αυτόν, ούτε να αφήσουμε τον εαυτό μας να κυριευθεί από ραθυμία και απόγνωση για τα ανυπόφορα και αμέτρητα αμαρτήματά μας. Γιατί αύτη είναι η μεγάλη χαρά του διαβόλου. Αυτή είναι η αμαρτία που οδηγεί στο θάνατο, για την οποία μιλάει η Αγία Γραφή. Ας προσέλθουμε λοιπόν σ’ Αυτόν με τη μετάνοια. Και η μετάνοια θα πρεσβεύει για μας στο Θεό.

Ας φωνάξουμε δυνατά και εμείς μαζί με τον προφήτη Ιερεμία, ότι «οι αμαρτίες μας έγιναν εμπόδιο σε μας, γιατί είναι πολλές οι αμαρτίες μας ενώπιον σον, Κύριε· κάνε μας αυτή τη χάρη να μας δεχθείς προς δόξα του ονόματος Σου» (Ιερ. 14.7) και, «Συ, Κύριε, βρίσκεσαι ανάμεσα μας και εμείς το όνομα Σου επικαλούμαστε» (Ιερ. 14,9). Και μαζί με τον Μιχαία: «Θα υπομείνω την οργή του Κυρίου, γιατί αμάρτησα ενώπιόν Του». (Μιχ. 7.9). Και μαζί με τον Δαβίδ: «Μίλησα στον Κύριο για την ανομία μου, και την αμαρτία μου δεν Του την απέκρυψα» (Ψαλμ. 31,5). Αλλά, «Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου σε Σένα τον Κύριο μου, και Συ θα συγχωρέσεις την ασέβεια της καρδιάς μου» (Ψαλμ. 31,5). Γιατί Συ είπες Κύριε: «Εξομολογήσου πρώτος τις αμαρτίες σου για να λάβεις συγχώρεση» (Ήσ. 43.26).

Στηρίζοντας λοιπόν, Κύριε, το θάρρος μου στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Σου, Σου προσφέρω με το ρυπαρό στόμα μου και τα ακάθαρτα χείλη μου αυτή την ικεσία: Θυμήσου ότι το Άγιο Όνομα Σου επικαλέσθηκα εγώ, και Συ με εξαγόρασες με το Τίμιο Αίμα Σου. Με σφράγισες με τον αρραβώνα του Αγίου Σου Πνεύματος και με ανέσυρες από το βυθό των αμαρτιών μου, για να μη με αρπάξει ως λάφυρο ο εχθρός. Ιησού Χριστέ, δυνάμωσέ με και γίνε Συ, στον πνευματικό αυτό πόλεμο, ο ισχυρός βοηθός μου, γιατί είμαι δούλος της επιθυμίας και πολεμούμαι απ’ αυτή. Άλλα Συ Κύριε, μη με εγκαταλείψεις. Μην αφήσεις εμένα που είμαι ριγμένος επάνω στη γη, καταδικασμένος για τα έργα μου. Ελευθέρωσέ με, Κύριε, από την κακή δουλεία του κοσμοκράτορα διαβόλου, και κάνε να γίνω δικό σου παιδί, με εκείνο το δεσμό που χαρίζει στη ψυχή η τήρηση των εντολών Σου. Η οδός της ζωής μου είσαι Συ, ο Χριστός μου. Το πρόσωπό Σου είναι το φως των ματιών μου, Θεέ, Δέσποτα και «Κύριε τής ζωής μου, μην αφήσεις τα μάτια μου να τρέχουν αδέσποτα εδώ και εκεί και επιθυμία κακή απομάκρυνε από μένα» (Σοφ. 23,4). Στερέωσε με, Χριστέ, με το χέρι Σου το Άγιο. Επιθυμίες κακές και σαρκικές σχέσεις να μη με κυριεύ­σουν και μη με παραδώσεις σε ψυχή γεμάτη από αδιαντροπιά. Φώτισε την καρδιά μου με το φως Του προσώπου Σου Κύριε, για να μη με αρπάξει το σκοτάδι και με κυριεύσει εκείνος που περπατάει μέσα σ’ αυτό. Μην παραδώσεις. Κύριε, τη ψυχή μου, που εξομολογείται σε Σένα, σε θηρία αόρατα. Μην ανεχθείς, Κύριε, να πληγωθεί ο δούλος σου από ξένα σκυλιά. Καταξίωσέ με, Πατέρα μου Άγιε, να γίνω κατοικητήριο του Αγίου Σου Πνεύματος και οίκος του Χριστού Σου. Οικοδόμησέ με, Συ ο οδηγός των πλανεμένων. Οδήγησέ με για να μην παρεκκλίνω στα αριστερά. Ποθώ από τα βάθη μου, Κύριε, να δω το Πρόσωπό Σου, Θεέ μου, οδήγησέ με, με το φως του Πρόσωπού Σου. Χάρισε σε μένα το δούλο Σου πλούσια δάκρυα και δώρισε στο πλάσμα Σου τη ζωτική δύναμη του Αγίου Σου Πνεύματος, για να μην ξεραθώ σαν τη συκιά, που Συ καταράστηκες. Ας γίνουν ποτό μου τα δάκρυά μου και τροφή η προσευχή μου. Μετάβαλε, Κύριε, το θρήνο μου σε χαρά και δέξου με στα αιώνια σκηνώματά Σου. Ας με προφθάσει η ελεημοσύνη Σου, Κύριε, και η ευσπλαχνία Σου ας με κατακαλύψει. Συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες μου, γιατί Συ είσαι ο αληθινός Θεός που συγχωρείς αμαρτίες. Μην καταδεχτείς, Κύριε, να καταδικάσεις τα έργα των χειρών Σου, εξαιτίας των πολλών αμαρτιών μου, αλλά ανακάλεσε με, Κύριε, με τη Χάρη του Μονογενή Σου Υιού, του Σωτήρα μας. Σήκωσε με από κάτω που είμαι πεσμένος σαν το Λευΐ, τον τελώνη. Δώσε ζωή στο νεκρό από τις αμαρτίες, όπως ανέστησες τον γιό της χήρας, γιατί Συ μόνος είσαι η ανάσταση των νεκρών και σε Σένα πρέπει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

Εκείνος που μετανοεί αληθινά για τα κακά που έπραξε, τείνει όχι μόνο ο ίδιος να κατηγορεί τον εαυτό του, αλλά και τις μομφές των άλλων να υπομένει με καρτερία. Γιατί μετάνοια είναι το να σηκώνει κανείς τους χλευασμούς των ανόητων, και να υπομένει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, δοξάζοντας για όλα το Θεό. Ο Ησαΐας θρηνώντας για τους σκληρούς και αμετανόητους λέει: «Μήπως δεν μπορεί ο Κύριος να σας σώσει; Αλλά εξαιτίας των αμαρτιών σας απέστρεψε το πρόσωπό Του από σας, γιατί κανένας σας δεν λέει δίκαια πράγματα, ούτε είναι σωστή η κρίση σας» (Ησ. 59, 1-4). Και άλλος λέει: «Τί ωραίο πράγμα που είναι, όταν ελέγχεται κανείς» να φανερώνει μετάνοια! (Σοφ. Σειρ. 20, 2). Γιατί έτσι θα αποφύγει την εκούσια αμαρτία. Και πάλι: «Αμάρτησες: Μην προσθέσεις και άλλη αμαρτία. Για τις προηγούμενες παρακάλεσε το Θεό» (Σοφ. Σειρ. 21,1). Και προσθέτει «Απόφευγε την αμαρτία σαν να ‘ταν φίδι» (Σοφ. Σειρ. 21,2). «Γιατί ο συνετός, φοβούμενος την τιμωρία, αποφεύγει τους κακούς» (Παρ. 14,16). Και ο Ιώβ λέει: «Εάν έκρυψα την αμαρτία μου, το έκανα σκόπιμα. Γιατί ποτέ δεν ντράπηκα το μεγάλο πλήθος της πόλεως ώστε να μην ομολογήσω ενώπιον του το πταίσμα μου» (Ιώβ 31, 33-34). Και στις Πράξεις ο Πέτρος λέει στο πλήθος: «Μετανοήστε λοιπόν και επιστρέψτε, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας και να σας έρθουν ήμερες ανακούφισης» (Πράξ. 3, 19).

Και εμείς, αγαπητοί, όπως είπα και πριν, ας μετανοήσουμε με ειλικρίνεια καρδιάς για τα κακά που πράξαμε και ας επιστρέψουμε στο Θεό λέγοντας: «Αμαρτήσαμε, ελέησέ μας. Παρανομήσαμε, συγχώρεσέ μας. Ήρθαμε σε σύγκρουση μαζί Σου, συμφιλιώσου μαζί μας. Σαν την Πόρνη καθάρισέ μας, Σαν τον Τελώνη δικαίωσέ μας. Ας έρθει το έλεος Σου σε μένα. Ας σταλάξουν μέσα μου οι σταγόνες της φιλανθρωπίας Σου και μην επιτρέψεις να πουληθώ εξαιτίας των αμαρτιών μου, ούτε να με κυριεύσει ο ύπνος και να υποστώ τον πικρό θάνατο της αμαρτίας. Αλλά εξαγόρασέ με από τον “πονηρό” που εξουσιάζει αυτή τη ζωή. Δος μου καιρό μετανοίας και τόπο απολογίας, γιατί δεν υπάρχει ειρήνη μέσα μου, εξαιτίας των αμαρτιών μου. Οι αμαρτίες μου ξεχείλισαν και κάλυψαν ακόμα και το κεφάλι μου, και σαν βαρύ φορτίο έπεσαν με μεγάλο βάρος επάνω μου. Εάν πραγματικά εξετάσεις με προσοχή τις αμαρτίες μας, Κύριε, Κύριε, ποιός θα μπορέσει να σταθεί μπροστά Σου; Αλλά σε Σένα βρίσκει κανείς άφεση των αμαρτιών. (Ψαλμ. 37. 4-5 & 129. 3-4)».

Ας πιστέψουμε λοιπόν στο Θεό, εμείς που εξαιτίας των αμαρτιών μας έχουμε κυριευθεί από απόγνωση για τη ζωή μας.
Ας επιστρέψουμε με όλη τη καρδιά μας στον Κύριο, το Θεό μας.
Ας ζήσουμε ενάρετα όλες τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής μας.
Ας εργαστούμε για Εκείνον σωστά, σύμφωνα με το θέλημά Του, κι Εκείνος θα μας θεραπεύσει συγχωρώντας τα προηγούμενα παραπτώματά μας. Και έτσι θα έχουμε τη δύναμη να καταρρίψουμε τα έργα του διαβόλου, χωρίς να φοβηθούμε καθόλου την απειλή του (γιατί δεν έχουν δύναμη τα νεύρα του, όπως ακριβώς δεν έχουν καμιά δύναμη τα νευρά του νεκρού).
Ας φοβηθούμε τον παντοδύναμο Κύριο.
Ας φυλάξουμε τις εντολές Του, και κοντά Του, κάτω από το θέλημά Του, θα βρούμε τη ζωή.

Εάν έτσι, με στεναγμούς και δάκρυα Τον ικετεύσουμε, θα πει και σε μας με το στόμα του προφήτη Ιεζε­κιήλ: «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος· δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, μέχρι να επιστρέφει και να ζήσει» (Ιεζ. 18, 3, 23). Και πάλι, «Την ήμερα που θα επιστρέφει ο αμαρτωλός από όλες τις αμαρτίες του και θα ζήσει ενάρετα, θα σβήσω κι εγώ αμέσως και για πάντα τις αμαρτίες του» (Ιεζ. 33. 12-13). Γιατί ποθεί πάρα πολύ ο Κύριος τη σωτηρία μας.

Είπε στους μαθητές Του: «Να τους λέτε: Μετανοείτε, γιατί πλησίασε η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3, 2). Γι’ αυτό λοιπόν εγκαταλείποντας στο Όρος ο Καλός Ποιμένας τα ενενήντα εννέα πρόβατα, τρέχει και αναζητεί εκείνο που έχει χαθεί, και αφού το βρει, το φορτώνεται στους ώμους Του χαρούμενος, και συγκαλεί τις ουράνιες Δυνάμεις, τους Αγγέλους, γεμάτος από χαρά και λέει: «Χαρείτε μαζί μου, γιατί βρήκα το πρόβατο που είχε χαθεί» (Λουκ. 15, 6). Και προσθέτει:
«Σας βεβαιώνω, ότι τέτοια χαρά γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, παρά για τους ενενήντα εννέα δίκαιους, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια» (Λουκ. 15,7).

Σ’ Αυτόν πρέπει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

Αντιόχου Μοναχού
πηγή

Η περιφρόνηση της Θείας Κοινωνίας...

Αυτό πού συμβαίνει σήμερα με την περιφρόνηση τής Αγίας Κοινωνίας είναι φοβερό! Σπανίως, καί ειδικώς στά χωριά, να δείς ανθρώπους να πλησιάζουν το Άγιο Ποτήριο. Θα έλεγε κανείς ότι τό φοβούνται λές καί μέσα του βρίσκεται δραστικό δηλητήριο καί όχι ο ίδιος ο Χριστός πού μεταδίδει ζωή, χαρά, καί υγεία...
Ηλικιωμένοι καί μεσήλικες, γέροντες καί γριούλες, μέ το ένα πόδι στόν τάφο πού αύριο μπορεί να φύγουν από την ζωή αυτή παραμένουν γιά δεκάδες χρόνια ανεξομολόγητοι καί ακοινώνητοι περιμένοντας το δρεπάνι τού χάρου πού θα δώσει τέλος στήν επίγεια παρουσία τους...
Άλλοι πάλι, δέν πατάνε ποτέ στόν ιερό χώρο περιμένοντας να τούς πάνε οί συγκεκριμένοι "τέσσαρες" σηκωτούς στήν Εκκλησία καί μετά στόν τάφο, είς κρίμα καί είς κατάκριμα καί είς Κόλαση αιώνιο...

Στά πρῶτα Χριστιανικά χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν κατακομβῶν, οἱ χριστιανοί ἦσαν ἀληθινό χρυσάφι. Ὅσο περνοῦσαν όμως τά χρόνια, ἔχαναν αυτή τήν πνευματική τους λαμπρότητα καί θερμότητα, λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς χαλάρωσης τῶν ἰδεῶν καί τῆς χριστιανικῆς τους Πίστης. 
Αὐτό συμβαίνει καί θά συμβαίνει πάντοτε, παρά τίς ἀποστολικές προτροπές: «Μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν» (Ρωμ. ΙΒ´ 2), καί «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» (Β´ Κορ. Στ´ 14).
Τή χλιαρότητα τῆς Πίστης τήν καταδικάζει ὁ Κύριος, μέ τό γνωστό καί σκληρό λόγο τῆς Ἀποκάλυψης, πού ἀπευθύνεται στόν ἄγγελο, δηλαδή τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας: «οἶδά σου τὰ ἔργα… ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀπ. Γ´ 15-16). 
Οἱ χλιαροί καί ἀδιάφοροι εἶναι χειρότεροι καί ἀπ᾽ τούς ἄπιστους καί τούς ἄθεους. Ὅσοι χωρίς κανένα λόγο δέν ἐκκλησιάζονται καί δέ λειτουργοῦνται, θεωροῦνται ἀφορισμένοι. Ἤ μᾶλλον, εἶναι αὐτοαφορισμένοι. Οἰ ἴδιοι ἀποκόβουν τόν ἑαυτό τους ἀπ᾽ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, δέν ὑπάρχει γι᾽ αὐτούς σωτηρία.
Ἴσως ἐρωτήσει κάποιος: Γιατί δέν ὑπάρχει σωτηρία; 
Ἡ ἀπάντηση: Ἀφοῦ θεληματικά οὔτε προσεύχονται μέ τούς ἀδελφούς τους, οὔτε παρίστανται στό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί προπάντων, οὔτε κοινωνοῦν τοῦ παναχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀποκλείονται τῆς σωτηρίας, σύμφωνα μάλιστα, μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: 
«Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ( Ἰω. Στ´ 53). Αὐτό ἀκριβῶς θέλει καί ἐπιδιώκει ὁ διάβολος: Τήν αἰώνια καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου.
Πολύ σημαντικά τά ὅσα γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ διάβολος καί ἐχθρός ἐστι τοῦ Θεοῦ, καί ἐκδικητής. Πείθων ἡμῶν τήν προαίρεσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, προκρίνειν τά πρόσκαιρα… Οὐδέν γάρ οὕτω φίλον τῷ διαβόλῳ καθέστηκεν, ὡς ἄνθρωπος τιμωρούμενος».
Ὁ διάβολος εἶναι ἐχθρός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἰδιαίτερη ὅμως εἶναι ἡ χαρά του, νά βλέπει τόν ἄνθρωπο νά τιμωρεῖται.Κι ἡ παγίδα πού τοῦ στήνει, λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος, εἶναι ἡ προσπάθειά του νά τόν κάμει ν’ ἀγαπήσει καί προτιμήσει τά πρόσκαιρα παρά τά οὐράνια. 
Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ν᾽ ἀναπτυχθεῖ ὀρθόδοξη πνευματική ζωή, χωρίς ἐκκλησιασμό (Θεία Λειτουργία) καί Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Νά προσέξουν ἰδιαίτερα οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, τά παιδιά. Κλειστά τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κακοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ. Οἱ δαίμονες τοῦ σκότους ἑτοιμάζουν τόν Ἀντίχριστο. Ὅπου καί νά ῾ναι, ἔρχεται! 
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία συμβολίζεται καί παρομοιάζεται μέ τήν Κιβωτό τοῦ Νῶε. Ἄλλοι σώζονται καί ἄλλοι καταποντίζονται καί πνίγονται.  

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὀρθόδοξος Τύπος άρ. φύλ. 1983, 12  Ἰουλίου 2013 

Τί σημαίνει "ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ";

Ό,τι και όσα αν προσπαθήσουμε να αναφέρουμε για το Θεό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να προσδιορίσουμε και να καταλάβουμε αυτό που είναι ο Θεός. Θα είναι μια πράξη παιδική σαν αυτή που κάνουν τα παιδιά στις παραλίες το καλοκαίρι. Παίρνουν ένα κουβαδάκι και προσπαθούν με αυτό να βγάλουν τη θάλασσα στη στεριά αλλά δεν τα καταφέρνουν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει: ¨Απειρον το Θείον και ακατάληπτον και τούτο μόνον καταληπτόν η απειρία και η ακαταληψία. Είναι άπειρος και ακατάληπτος ο Θεός και εκείνο που καταλαβαίνουμε εμείς είναι ότι είναι άπειρος και ακατάληπτος. Ο Χριστός στη Σαμαρείτισσα λέει ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν. Ότι δηλαδή ο Θεός είναι Πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια (Ιω. 4,24).

Πατέρας, Υιός και Αγιο Πνεύμα.

Σύμφωνα με την χριστιανική πίστη ο Θεός είναι ο ΩΝ, ο υπάρχων, ο Κύριος και δημιουργός όλων των νοερών και υλικών δημιουργημάτων που φανερώθηκε (αποκαλύφθηκε) στον κόσμο με τρείς υποστάσεις. (Πατέρας, Υιός και Αγιο Πνεύμα). Και τα τρία πρόσωπα μαζί φανερώνονται για πρώτη φορά κατά τη βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό.

Ο Ιησούς Χριστός το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι ο Υιός ο αγαπητός, ο μονογενής, που γενιέται από τον Πατέρα, χωρίς μητέρα, αχρόνως και εν χρόνω από την Υπεραγία Θεοτόκο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος. Με το μυστήριο της σαρκώσεως, σταυρώσεως και αναστάσεώς Του ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του θανάτου και τον λυτρώνει από τον διάβολο και την αμαρτία. Με την ανάληψή Του, ανεβάζει την ανθρώπινη φύση στον Πατέρα και την τοποθετεί εκεί που ήταν το πρότερον, στην κατάσταση πρίν από την πτώση των πρωτοπλάστων.

Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που τώρα εργάζεται στη Εκκλησία και τελειώνει (καθαγιάζει) τα μυστήρια. Ο χριστιανός το δέχεται αρχικά στο μυστήριο του χρίσματος. Εκεί λαμβάνει όλες τις δωρεές Του τις οποίες, εάν θελήσει να αξιοποιήσει, μπορεί να καταξιωθεί της μεγάλης χάριτος που είναι η κοινωνία με τον Αγιο Θεό και τελικά η προσωπική του θέωση κατά χάρη και ο Αγιασμός.

Εχουν προσπαθήσει πολλοί και έχουν γραφτεί πολλά για τον Αγιο Θεό. Η υπόθεση όμως είναι πολύ προσωπική. Ο καθένας μας νοιώθει μέσα του την παρουσία του Θεού μυστικά και δεν μπορεί να την εκφράσει με λόγια. Για το λόγο αυτό και εμείς ας αφήσουμε τον ίδιο τον Άγιο Θεό να αποκαλυφθεί μέσα μας και ας προσπαθήσουμε να τον αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του κάθε αδελφού μας. Ο άνθρωπος σαν εικόνα του Θεού δείχνει το δημιουργό του. Αν προσέξουμε με προσοχή τον αδελφό, εκεί θα δούμε και τον τεχνίτη, τον δημιουργό. Εξ άλλου, ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι όποιος λέει ότι αγαπάει τον Θεό που δεν τον βλέπει και μισεί τον αδελφό που είναι δίπλα του είναι ψεύτης (Ιωάνν. 4,20).

Γεώργιος Κομιώτης - θεολόγος

πηγή / αντιγραφή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑ :«ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ..»

Ο γνωστός γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα και αγιορείτης μοναχός προτρέπει πλέον: "ετοιμασία επειδή ΣΥΝΤΟΜΑ θα αρχίσουν τα πολύ δύσκολα".

Η προτροπή αυτή έγινε σε ηγούμενο μονής του Αγίου Όρους, ο οποίος τον επισκέφθηκε πρόσφατα και τον ρώτησε σχετικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ο γέροντας ήταν απολύτως σαφής: " Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες"... Και η μονή έχει φτιάξει ήδη την "ομάδα κρίσης", υπεύθυνη για να προετοιμάσει το μοναστήρι για πολύ δύσκολες ημέρες για άγνωστο χρονικό διάστημα. 
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι ένα κακόγουστο αστείο. Αλλά δεν είναι... Δυστυχώς, τα επερχόμενα είναι πλέον ορατά και δια γυμνού οφθαλμού, αφού όλοι μας μπορούμε πλέον να δούμε αυτό που έρχεται, δηλαδή την δυστυχία και την πείνα... 

"Δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο. Όλοι ρωτάνε: "εμένα με πιάνουν τα νέα μέτρα;"!!! Ειλικρινά, δεν μπορώ να κατανοήσω πόσο πολύ έχει διαβρωθεί η σύγχρονη κοινωνία και οι άνθρωποι που ζούνε σε αυτή τη χώρα. Κανείς δε νοιάζεται για τον διπλανό του. Κανείς δε νοιάζεται για το πρόβλημα που έχει χτυπήσει την πόρτα του συμπολίτη του, του γείτονά του. Όλοι σκέφτονται αν "τα μέτρα" προσβάλουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα...!  
Ειλικρινά, πιστεύω πως ο Θεός θα δώσει την ευκαιρία για να συνέλθουμε. Η Ελληνική Ορθοδοξία ανέδειξε μεγάλες σύγχρονες μορφές, που πρόσφεραν στο έργο του Θεού, που αγωνίστηκαν για να σώσουν ανθρώπινες ψυχές. Ο Πορφύριος, ο Παΐσιος, ο Ιωσήφ... γέροντες που μάτωσαν στον αγώνα υπέρ των συνανθρώπων τους, στον αγώνα να διώξουν την δυστυχία και το κακό από τις καρδιές ανθρώπων που υπέφεραν... 
Ποιά ηθική υπάρχει πλέον; Το κακό έχει χτυπήσει την οικογένεια, την Παιδεία. Έχει χτυπήσει σε κάθε υγιές κύτταρο της κοινωνίας και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου. Τρέχουν οι άνθρωποι χωρίς να νοιάζονται για τον διπλανό τους. Η κοινωνία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Σήμερα κυριαρχεί ο ατομικισμός... 
Γιατί; Επειδή κάποιοι έπαιξαν με τον χαρακτήρα του Έλληνα και διάβρωσαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Είναι αδιανόητο! Ο ατομικισμός ζει και βασιλεύει, ενώ η απάτη έγινε "χάρισμα". Μεγάλωσαν γενιές που διδάχτηκαν πως να αρπάξουν. Και αυτό σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας... Μάλιστα, όσα πιό πολλά "αρπάζεις" τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την τιμωρία. Αυτό το βλέπει ο Θεός. Σήμερα επιτρέπει να δεχτούμε μερικές σφαλιάρες, ελπίζοντας πως θα συνέλθουμε, όπως συμβαίνει και στους μεθυσμένους..."
Αυτά τα συγκλονιστικά μου κατέθεσε σήμερα σε συζήτηση, αγιορίτης μοναχός. Και η φωνή του έτρεμε από συγκίνηση και αγωνία για όσα πρόκειται να συμβούν.

"Να προσέχεις", μου είπε. "Να πεις και σε άλλους να προσέχουν. Μην αφήνετε την λογική σας να παραδίνεται σε όσα σας λένε. Πού είναι μωρέ η λεβεντιά εκείνων που δεν επέπτρεπαν σε κανέναν να τους μειώσει; Πού είναι εκείνα τα λεβεντόπαιδα που έδωσαν το αίμα τους για όλους εμάς; Αυτή η γη ποτίστηκε με αίμα. Είναι μεγάλο κρίμα να την κυβερνάνε ξένοι και ανάξιοι... Να προσέχετε"...
 
Τι να πω; Θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα: "Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Προσέξτε την ψυχή σας. Μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας..." Αυτά έλεγε πριν μερικούς μήνες. Και σήμερα γίνεται πιό σαφής: "το Σεπτέμβριο θα αρχίσουν τα πολύ δύσκολα...".

Οι προσευχές του γέροντα είναι πάντα μαζί μας. Όμως, αναρωτιέμαι: Εμείς τι κάνουμε για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας; Απλά ανησυχούμε για το αν τα μέτρα μας αγγίζουν;

"Κάποιος πρέπει να σας πει πως δεν ζείτε σε όνειρο, ούτε σε εφιάλτη. Ζείτε μία πολύ άσχημη πραγματικότητα, που θα χειροτερέψει..."

Κι εμείς αναρωτιόμαστε: Εμένα με πιάνουν τα νέα μέτρα; αγνοώντας (ηθελημένα) πως όταν θα μας "πιάσουν", θα είναι πολύ αργά... 

Αυτά είναι τα πιο μεγάλα θαύματα της Παναγίας στην ιστορία του Ελληνισμού


Εκτός από τα θαύματα που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς σχετικά με μεμονωμένα πρόσωπα, υπάρχουν και ορισμένα που η Ιστορία έχει καταγράψει επιβεβαιώνοντας την «ειδική» σχέση που έχει ο Ελληνισμός με την Παναγία.

Από την Πόλη και την Τήνο μέχρι τον Ορχομενό. Αυτές είναι κάποιες από τις σημαντικότερες θείες παρεμβάσεις της Θεοτόκου στον του της Ιστορίας.

ΟΤΑΝ ΑΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΣ ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

Ζωντανό θαύμα της Παναγίας είναι η σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους και τους Πέρσες οι οποίοι πολιόρκησαν την Πόλη από ξηρά και από θάλασσα ενώ έλειπε σε εκστρατεία ο αυτοκράτορας Ηράκλειος.

Τότε οι χριστιανοί κατέφυγαν στη βοήθεια της Παναγίας. Συγκεκριμένα στο ναό των Βλαχερνών γίνονται δεήσεις και ο πατριάρχης Σέργιος κρατώντας στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας ενθάρρυνε το στρατό που είχε πάρει θέσεις αμύνης στο φρούριο της Πόλεως. Το έτος 626 μ. Χ. λοιπόν με τη βοήθεια της Παναγίας ο εχθρικός στρατός νικηθήκε .

Ο αρχηγός των βαρβάρων Χαγάνος , κατά τη διάρκεια των μαχών, έβλεπε με τρόμο «γυναίκα σεμνοφορούσαν και περιτρέχουσαν το τείχος, μόνην ούσαν».



Η νίκη αποδόθηκε στη Παναγία και από τότε καθιερώθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς τιμήν Της.

Όπως αναφέρει ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης και επί αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πωγωνάτου η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Άραβες κατά τα έτη 677 και 718 και σώθηκε πάλι από τη Θεοτόκο. Στη τελευταία πολιορκία (718) οι χριστιανοί με τον Τίμιο Σταυρό και την εικόνα της Παναγίας κύκλωσαν το τείχος και παρακαλούσαν τον Θεό να τους σώσει.

Τότε καταιγίδα ξέσπασε πάνω από το στόλο των Αράβων στη Προποντίδα και βούλιαξαν 2.500 πλοία και πνίγηκαν 6.000 άνδρες. Ακόμη επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του Γ’ το έτος 860 η Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια της Παναγίας αναχαιτίζει την επιδρομή των Ρώσων και γλυτώνει από τον κίνδυνο.

ΟΙ ΤΟΡΠΙΛΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το 1940 η Παναγία και πάλι προστάτευσε την Ελλάδα. Ένα μεγάλο θαύμα έκανε η Θεοτόκο στη Τήνο στις 15 Αυγούστου το 1940 στις 08:25 το πρωί. Γίνεται λόγος για τον τορπιλισμό της Έλλης.



Η μια τορπίλη που εκτοξεύθηκε όπως έγινε γνωστό αργότερα, από το ιταλικό υποβρύχιο, βύθισε το πλοίο και μία δεύτερη αστόχησε γκρεμίζοντας μέρος του μώλου του λιμανιού.

Υπήρχαν όμως και άλλα δύο επιβατικά πλοία εκείνη την ώρα κοντά στην Έλλη που ήταν και εκείνα στόχοι των Ιταλών. Τα πλοία ΕΛΣΗ και ΕΣΠΕΡΟΣ βγήκαν αλλώβητα από τις τορπίλλες. Η μία πέρασε δίπλα από την πλώρη του ΕΣΠΕΡΟΥ και η άλλη κάτω από τα ύφαλα της ΕΛΣΗΣ.

Η Παναγία έσωσε χιλιάδες προσκυνητές εκείνη την ημέρα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).



Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς έστειλαν εναντίον των Ορχομένιων την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα. Οι Ορχόμενιοι, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα, ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο.

Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.

Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.Χ.), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς. Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου.

Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει.

Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα! -Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία. Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον Ναό.

Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε. Ο Ορχομενός σώθηκε.

Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους. Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.

Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, Γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου, για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας.

Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος.

* Οι πληροφορίες για τα γεγονότα στον Ορχομενό προέρχονται από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» έκδοση της Ι.Μ. Παρακλήτου.


 πηγή

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ Του Παναγιώτη Τελεβάντου




Διαβάσαμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία” τις ακόλουθες λακωνικές- πλην κρυσταλλίνης διαυγείας- δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το θέμα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου:

“Το θέμα της εν λόγω Μονής έχει πλέον κλείσει για το Οικουμενικό Πατριαρχείο διά της αποστολής Εξαρχείας στην Ιερά Κοινότητα.
Η εφαρμογή της αποφάσεως υπόκειται στην Εξουσία του Ελληνικού Κράτους.
Ευχόμεθα η εκτέλεσις της αποφάσεως να υλοποιηθεί εν ειρήνη''.

Τη δήλωση αυτή έκανε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο εκπρόσωπος του Γραφείου Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, π. Δοσίθεος Αναγνωστόπουλος, κληθείς να σχολιάσει τις εξελίξεις στο Άγιον Όρος μετά την ένταση που επικράτησε την περασμένη Δευτέρα όταν μοναχοί της Παλαιάς Αδελφότητας της Μονής Εσφιγμένου απέτρεψαν την επίδοση δικογράφου για την εκκένωση του αντιπροσωπείου.”

Το θέμα επομένως είναι κλειστό για το Πατριαρχείο, για τα 19 μοναστήρια του Αγίου Ορους, για την κανονική αδελφότητα της Ι. Μονής Εσφιγμένου, αλλά και για την Ελληνική Δικαιοσύνη.

Ελπίδα του Πατριαρχείου, αλλά και όλων όσων πονούν την Εκκλησία, είναι η εφαρμογή των αποφάσεων των αρμοδίων οργάνων να γίνει -κατά την διάκριση της Ελληνικής Πολιτείας- ειρηνικά, για να αποφευχθεί περαιτέρω σκανδαλισμός του κόσμου και διασυρμός του Αγίου Ορους, της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της εμπερίστατης πατρίδας μας.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ...

.Το ακούμε συχνά το παράπονο, που φαίνεται δικαιολογημένο για πολλούς.

Είναι φορτωμένοι με αρκετές ευθύνες και όλη τη μέρα τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους. Δυσανασχετούν για την κατάσταση αυτή, που κάποτε την αισθάνονται αφόρητη και διαμαρτύρονται: Δεν μου μένει λίγος χρόνος για τον εαυτό μου, δεν προλαβαίνω να κοιτάξω λίγο την ψυχή μου, δεν έχω καθόλου χρόνο για προσευχή.

Ποια είναι η ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, που παρουσιάζεται ιδιαίτερα έντονο σ’ αυτούς που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, σ’ αυτούς που χάνουν πολλές ώρες στις χρονοβόρες μετακινήσεις μέσα στις μεγαλουπόλεις, στις πολύτεκνες μητέρες, όταν μάλιστα είναι αναγκασμένες να εργάζονται, στους νέους που σπουδάζουν και τρέχουν στις σχολές, στα φροντιστήρια, στις ξένες γλώσσες κλπ.;

Είναι αλήθεια ότι, για να παλέψει κανείς σωστά στη ζωή του και για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα προβλήματά της, πρέπει να εργασθεί συστηματικά και με επιμέλεια, πρέπει να δώσει χρόνο. Γι΄ αυτό και αισθάνεται συχνά να τον σφίγγουν από παντού οι ανάγκες και χρόνος να μην του μένει.

Είναι όμως απόλυτα σωστή η δικαιολογία; Διότι διαπιστώνουμε ότι συχνά όλα τελικά μπορεί κανείς να τα προλαβαίνει, και μόνο για την ψυχή του να μην του μένει χρόνος. Λίγη προσευχή δεν ευκαιρεί να κάνει.Μέσα όμως στη δίνη των ποικίλων απασχολήσεων βρίσκουμε χρόνο να ξεκουρασθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να ακούσουμε τις ειδήσεις, να εκτονωθούμε κάποτε με πολλές, ίσως άχρηστες, συζητήσεις. Να προσευχηθούμε δεν προλαβαίνουμε! Αφήσαμε ποτέ, έστω για μία μόνο μέρα, λόγω των πολλών απασχολήσεών μας, το φαγητό; Κανείς δεν το κάνει αυτό. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, έστω και βιαστικά, θα φάμε κάτι. Το φαγητό, που στηρίζει το σώμα, δεν το παραλείπουμε. Την προσευχή, που τρέφει και στηρίζει την ψυχή, πώς τόσο εύκολα την αμελούμε; Δεν έχει η ψυχή πολύ μεγαλύτερη αξία από το σώμα, που με κάθε θυσία το φροντίζουμε;

Χρειάζεται επομένως μια πιο σωστή ιεράρχηση των απασχολήσεών μας. Η ψυχή αξίζει πιο πολύ από το σώμα, η αιωνιότητα από την πρόσκαιρη ζωή. Μην αμελούμε την ψυχή μας. Μην αφήνουμε την προσευχή.Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, να βρίσκουμε λίγο χρόνο και για προσευχή: μάλιστα μ’ αυτήν ν’ αρχίζουμε τη μέρα μας, με προσευχή και να την τελειώνουμε. Και ενδιάμεσα σε κάθε ευκαιρία, να στρέφουμε το νου και την καρδιά μας στον Θεό. Ο Ψαλμωδός, που ασφαλώς είχε κι αυτός τις υποθέσεις του και τα έργα του, «επτάκις τής ημέρας ήνεσά σε», έλεγε. «Εσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίας» προσευχόταν, δοξολογούσε τον Θεό.

«Εξεγερθήσομαι όρθρου» πρόσθετε: θα σηκωθώ πολύ πρωί για να ψάλω ύμνους στον Θεό. Αλλά και τα μεσάνυχτα ακόμη ξυπνούσε για να προσευχηθεί. «Μεσονύκτιον εξεγειρόμην» (Ψαλ. ριη΄ [118] 164, 62: νδ΄ [54] 18: νς΄ [56] 9).

Όταν η ψυχή αγαπά τον Θεό, βρίσκει ευκαιρίες συχνά να επικοινωνεί. Όταν καταλαβαίνει τι είναι η προσευχή.

Πράγματι! Έχουμε καταλάβει τι είναι να απευθύνεται ο μικρός και αμαρτωλός και αδύναμος άνθρωπος στον άπειρο και παντοδύναμο και Τρισάγιο Κύριο του ουρανού και της γης; Τι είναι να μιλάς στον Θεό και Εκείνος να σου απαντά; Να Του λες τα προβλήματα, τους πόνους και τα βάσανά σου και Εκείνος να σε ειρηνεύει, να παρηγορεί την ψυχή σου και να δίνει λύσεις λυτρωτικές και σωτήριες;

Αν ζητήσεις ακρόαση από έναν υπουργό για να του εκθέσεις τα προβλήματά σου και εκείνος σου ορίσει κάποια ώρα για να σε ακούσει, μπορείς να μην παρουσιασθείς στη συνάντηση αυτή, με την πρόφαση ότι έχεις πολλές δουλειές και δεν ευκαιρείς; Μα για τη δική σου εξυπηρέτηση σε καλεί και συ δεν πηγαίνεις; Εσύ έχεις ανάγκη από τη βοήθειά του και εσύ αρνείσαι την επικοινωνία;

Με την προσευχή δεν πηγαίνουμε σε κάποιον μεγάλο υπουργό, που τις περισσότερες φορές δεν μπορεί ουσιαστικά να μας βοηθήσει, και που, αν κάτι μπορεί να κάνει, αυτό αφορά τα πρόσκαιρα προβλήματα της επίγειας ζωής μας. Ούτε πηγαίνουμε σε κάποια αυστηρά καθορισμένη ώρα, που με πολλή δυσκολία κι αυτήν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε.

Με την προσευχή καταφεύγουμε στον Θεό όποια ώρα εμείς θέλουμε και για όση ώρα θέλουμε και όσες φορές θέλουμε, μέρα και νύχτα. Και καταφεύγουμε σ’ Αυτόν που πάντοτε πρόθυμα και με απέραντη αγάπη μας περιμένει και μας ακούει, θέλει να μας βοηθήσει και όλα τα μπορεί, και τα προσωρινά με πολλή ευκολία τακτοποιεί και τα αιώνια με μοναδική φιλανθρωπία εξασφαλίζει. Και εμείς λέμε: «Δεν έχω χρόνο για προσευχή»!

Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις, αδελφέ μου, προσευχή και αυτό πρώτο να ζητήσεις: Να σου δώσει χρόνο ο Θεός, που συνέχεια τρέχεις χωρίς να προλαβαίνεις, που αγχώνεσαι και αδημονείς και τίποτε μόνος σου δεν καταφέρνεις.

Αν δώσουμε λίγη ώρα στην προσευχή, θα διαπιστώσουμε ότι πολλαπλασιάζεται ο χρόνος μας. Διότι στη ζωή μας δεν παλεύουμε πια μόνοι μας. Αλλά με την προσευχή έχουμε σύμμαχο τον Θεό. Και βέβαια το να παλεύουμε με βοηθό και συμπαραστάτη τον Θεό, Αυτόν που ειρηνεύει τις ψυχές μας, φωτίζει το νου, ενισχύει τις δυνάμεις, ευλογεί και πλουτίζει τη ζωή μας και μας χαρίζει την ατελεύτητη αιωνιότητα, είναι ασύγκριτα καλύτερο.

Ούτε οι πολλές ασχολίες μας να μας απορροφούν ούτε η ραθυμία του κατώτερου εαυτού μας να μας παρασύρει, ώστε να παραιτούμεθα εύκολα από τον αγώνα της προσευχής. Ας μην ακούμε τον μισάνθρωπο διάβολο, που γνωρίζει καλύτερα από μας τη δύναμη της προσευχής και γι’ αυτό βρίσκει διαρκώς δικαιολογίες και παρακινεί σε αναβολές. Αλλά να κάνουμε αυτό που και ο νους μας καταλαβαίνει ως χρήσιμο και αναγκαίο και η ψυχή μας βαθύτερα ζητεί. Να καταφεύγουμε στον ελεήμονα και παντοδύναμο Θεό για να βρίσκουμε έλεος, χάρη, φως και ζωή, αιώνια και αληθινή. 
πηγή

Μνήμη των αναιρεθέντων υπό του Ηρώδου αγίων νηπίων: Ο Ιερός Χρυσόστομος για την σφαγή των νηπίων

    Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ  [:Ματθ.2,13-23]     « Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποσ...