(Λόγος στο Πανηγυρικό Εσπερινό του ναού τής Τιμίας Ζώνης 2020, ΔΑΒΙΔ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΤΡΑΣ)
Η Μεταμόρφωση της ιστορία υπό της Θεοτόκου.
«Θεοτόκε αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη… επί σοι και φύσις καινοτομείται και χρόνος». Και πράγματι αδελφοί μου σε ότι αφορά τον χρόνο, με την παρουσία και την χάρη της Θεοτόκου, ο ιστορικός χρόνος, η ιστορία του κόσμου τούτου, δεν βαίνει απλώς σε ένα τέλος, ούτε και πρόκειται να καταργηθεί, αλλά τελούσα υπό την σκέπη της Παναγίας, μεταμορφώνεται και ενσωματώνεται στον χρόνο και την χρονική διάσταση της Βασιλείας του Χριστού. Το γεγονός ότι ο χρόνος καινοτομείται, δηλαδή ανανεώνεται, με την παρουσία και το πρόσωπο της Θεοτόκου, υποδεικνύει και υπενθυμίζει μία εξόχως σημαντική υπόσχεση, μία υπόσχεση γραμμένη στις καρδιές των πιστών, ότι η Παναγία, όπως και ο Υιός της θα είναι μαζί τους μέχρι συντελείας των αιώνων. Η Κυρία Θεοτόκος προνοώντας και επεμβαίνοντας έως το τέλος του χρόνου αυτού, βαδίζει χέρι-χέρι με τους πιστούς μέχρι τα έσχατα, την παρουσία του Αντιχρίστου και την Δευτέρα του Υιού της Παρουσία.
Η Παναγιά είναι το βαρόμετρο των εσχάτων.
Η Παναγία θα αποτελέσει το βαρόμετρο με το οποίο θα μετρώνται και θα αξιολογούνται πρόσωπα και καταστάσεις των εσχάτων και της εποχής του Αντιχρίστου. Πιστοί και άπιστοι, εραστές του Χριστού και οπαδοί του Αντιχρίστου, θα καθρεπτίζονται στο υπερτέλειο κάτοπτρο της Θεοτόκου, τον πανώριο καθρέπτη της Παναγίας και θα λαμβάνουν στην Ιστορία, αλλά και στην Βασιλεία του Χριστού, στην άλλη ζωή, την θέση που τους αξίζει.
Ηλία και Ενώχ μιμητές της Θεοτόκου.
Επί παραδείγματι οι δύο μάρτυρες του Χριστού και πρόδρομοι των εσχάτων, ο Ηλίας και ο Ενώχ, που θα καταγγείλουν τον Αντίχριστο και θα προετοιμάσουν την ανθρωπότητα και κυρίως τους πιστούς για την τελική Κρίση, θα εμφορούνται και θα εμπνέονται από την φωτόλουστη δόξα και το απαστράπτον θεομητορικό μεγαλείο της Παναγίας μας και αυτήν θα προσπαθούν να ακολουθήσουν και θα μιμούνται όσο μπορούν, την αγάπη της Θεοτόκου για τον Χριστό, την αποστροφή της για τους εχθρούς του Υιού της και την ηθική της τελειότητα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από την δυσωδία της σαρκικής ακολασίας και αποστασίας. Παρθένος η Παναγία, παρθένοι και αυτοί, θα αγγίξουν δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και θα είναι εγκρατείς, μετρημένοι, συνετοί. Η σοβαρότητα και η περίσκεψη της Θεοτόκου θα είναι μόνιμος συνοδός τους, η μνήμη της Βασίλισσας του παντός θα συντροφεύει την σκέψη τους, αδιαχώριστα από την μνήμη του Χριστού και ο ζήλος της Παναγίας για την Αλήθεια θα καίει συνεχώς στην καρδιά τους.
Η άλλη «Παναγία» και ο ψεύτικος «Χριστός»
Προσέξτε όμως αδελφοί μου! Την Υπεραγία Θεοτόκο θα έχουν στη σκέψη τους και προ των οφθαλμών τους, όχι μόνον οι Άγιοι και πιστοί στρατιώται του Κυρίου, αλλά ακόμη και οι εχθροί του Χριστού και σκοτεινοί υπηρέτες του Εωσφόρου. Οι λυσσαλέοι πολέμιοι της Αληθείας και εισηγητές της χειρίστης πλάνης, θα φροντίσουν να παρουσιάσουν ως παρθένον αγνή, την πόρνη εκείνη που θα γεννήσει τον Αντίχριστο, έτσι ώστε να δώσουν προβάλλουν στα πλήθη μία άλλη «παναγία», που θα αντικαταστήσει την αληθινή και θα γεννήσει δήθεν τον μεσσία του κόσμου.
Ο Αντίχριστος και το περιβάλλον του θα μιμηθούν- πιθηκίζοντας όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιππόλυτος- την ζωή και το περιβάλλον του Χριστού. Άλλοστε αυτός ο ίδιος ο ψευδομεσσίας θα είναι παρθένος και ηθικά τέλειος και θα βδελύσσεται τις σαρκικές αμαρτίες, μιμούμενος έστω και ως κακέκτυπον (=κακό αντίγραφο) -διότι θα αντιγράφει με πονηρό τρόπο- την παρθενική καθαρότητα, τόσο του Χριστού, όσο και της Παναγίας.
Ακατανίκητη επίδραση του Χριστού και της Θεοτόκου (Μοναδικά τα πρόσωπα τους στην ιστορία)
Η τόσο μεγάλη φροντίδα των σκοτεινών δυνάμεων και του Αντιχρίστου να μιμηθούν σχολαστικά, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις αρετές του Θεανθρώπου Ιησού και της Παναγίας μητρός του, δείχνει και αποδεικνύει, το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν και πόσο ακατανίκητη έλξη ασκούν διαχρονικά, σε πιστούς και απίστους, οι Ουράνιες Προσωπικότητες και οι θεοειδείς αρετές του Χριστού και της Θεοτόκου. Είναι τόσο ισχυρή η επίδραση που ασκούν μυστικά στις καρδιές των ανθρώπων, ο Υιός του Θεού και η Πανάχραντη Μητέρα του, ώστε να μην μπορούν να την αγνοήσουν ο Διάβολος και οι υποτακτικοί του, όσο πολύ και αν το θέλουν.
Γιατί αγαπητοί μου αδελφοί, η Παναγία και ο Υιός της είναι μοναδικά πρόσωπα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, που όμοιά τους δεν υπήρξαν στο παρελθόν και ούτε θα υπάρξουν ποτέ στο μέλλον και που τα ίχνη από την παρουσία τους την ορατή και την αόρατη στον κόσμο τούτο, μένουν ανεξάλειπτα εις τους αιώνας και κανείς δεν μπορεί να τα αγνοήσει ή να σταθεί αδιάφορος, όσο πολύ και αν μισεί τα πρόσωπα αυτά.
Ο Αντίχριστος θα στραφεί κατα του μεγαλείου της Παναγίας.
Ο ίδιος ο αντίχριστος, στην προσπάθεια του να απομειώσει και να συρρικνώσει στα μάτια των ανθρώπων το απαράμιλλο μεγαλείο της Παναγίας μας, θα αρχίσει, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος να εκστομίζει λόγια που στο βάθος τους θα κρύβουν με πολύ μεγάλη πονηρία και δεξιοτεχνία, βλάσφημες εξάρσεις που θα στρέφονται ενάντια στον Θεό, τους αγίους του, αλλά και θα προσβάλλουν την σκηνή του Θεού. «Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν προς τον Θεόν, βλασφημήσαι το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού, τους εν τω ουρανώ σκηνούντας».(Αποκάλυψις ιγ΄,6) Σκηνή του Θεού είναι η Κυρία Θεοτόκος, γιατί στην γαστέρα της Παναγίας ήλθε και εσκήνωσε ο Χριστός και έλαβε το σκήνωμα της Θεοτόκου, δηλαδή την σάρκα της Παναγίας. Λέμε άλλοστε και στους χαιρετισμούς της: «χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου».
Καθοριστική η μορφή της Παναγίας και τα έσχατα.
Το πόσο σημαντική και καθοριστική θα είναι στα έσχατα, αλλά και πόσο διαχρονικά ανεπανάληπτη και μεγαλειώδης είναι σε όλες τις εποχές, για τους πιστούς καθώς και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, η μορφή της Θεοτόκου, φαίνεται και από ένα άλλο εδάφιο της ιεράς Αποκαλύψεως. Στο δωδέκατο κεφάλαιο ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος περιγράφει ένα μεγάλο σημείο, που εμφανίσθηκε στον ουρανό. Μια γυναίκα που έλαμπε ολόκληρη, καθώς ήταν περιβεβλημένη τον ήλιο και λουσμένη όλη στο φως του, κάτω από τα πόδια της βρισκόταν η σελήνη και στο κεφάλι της είχε στεφάνι, στέμμα με δώδεκα αστέρια, ενώ η ίδια ήταν έγκυος.
Η Θεοτόκος ταυτίζεται με την Εκκλησία του Χριστού.
Όπως ερμηνεύουν οι πατέρες της Εκκλησίας (Αρέθας και Ανδρέας Καισαρείας), η γυναίκα είναι η Παναγία, αλλά ταυτόχρονα και η Εκκλησία του Χριστού. Παναγία και Εκκλησία ταυτίζονται στην θεολογία των πατέρων, αφού η Θεοτόκος έδωσε την πάναγνη σάρκα της και το πανάχραντο αίμα της στον Χριστό, ενώ η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, η άσπιλη νύμφη του Κυρίου. Το ότι η γυναίκα αυτή είναι στον ουρανό, δείχνει το ουράνιο μεγαλείο και ύψος, τόσο της Παναγίας, όσο και της Εκκλησίας και το γεγονός ότι η Παναγία είναι υπεράμωμη και υπέραγνη, καθαρή, ψυχή και σώματι, ισάγγελος, ουρανοπολίτης και απαλλαγμένη από τα γήινα, έχοντας μετατρέψει την γη σε ουρανό με την θεάρεστη βιοτή της.
Η Γυναίκα της αποκάλυψεως με τον Ήλιο,το στεφάνι και την σελήνη - Η Θεοτόκος και η Εκκλησία.
Η γυναίκα περιβάλλεται τον Ήλιο της δικαιοσύνης, που είναι ο Χριστός και κατ’ ουσίαν ενώνεται και γίνεται ένα με αυτόν, τόσο η Παναγία που γεννάει τον Κύριο και καθίσταται Θεοτόκος, όσο και η Εκκλησία που η κεφαλή της είναι ο Κύριος και που γεννάει τον Χριστό, σε κάθε έναν από τους πιστούς, που αναγεννά πνευματικώς. Ο στέφανος με τα δώδεκα αστέρια, είναι όπως λέγει ο άγιος Αρέθας οι δώδεκα απόστολοι, που με το ασίγητο στόμα που τους χάρισε η Θεοτόκος, τιμούν την Παναγία και δοξάζουν την Εκκλησία. Η σελήνη που βρίσκεται κάτω από τα πόδια της γυναικός, συμβολίζει την συναγωγή των Ιουδαίων που αρνήθηκαν τον Κύριο και εσταύρωσαν τον Βασιλέα της Δόξης, αλλά εικονίζει επίσης και το σύνολο των αντιχρίστων και αντιθέων δυνάμεων, του κόσμου, του διαβόλου και των υποτακτικών του, που η Θεοτόκος κονιορτοποιεί και συντρίβει κάτω από τα πόδια της. Αυτό δείχνει την δύναμη της Παναγίας και της Εκκλησίας, τις οποίες δεν μπορούν να βλάψουν οι λυσσαλέοι πολέμιοι του Χριστού και της Αληθείας. Στη συνέχεια αφού γίνεται αναφορά στην γέννηση του υιού της γυναικός, ο οποίος ηρπάγη, ανελήφθη στον ουρανό, τονίζεται ότι η γυναίκα έφυγε στην έρημο σε τόπο που ετοίμασε γι’ αυτήν ο Θεός.
Η Εκκλησία των εσχάτων με την Παναγία στην έρημο.
Ο δράκων ο αρχαίος, ο Διάβολος και το θηρίο ο αντίχριστος, κυνηγούν την γυναίκα, την Παναγία και την Εκκλησία, η οποία καταφεύγει στην έρημο, «όπου έχει εκεί τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, ίνα εκεί τρέφωσιν αυτήν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα» (Απ. ιβ΄, 3-6). Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε εδώ είναι, ότι στα χρόνια της βασιλείας του Αντιχρίστου, η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο(μεταφορικά και κυριολεκτικά). Την πνευματική έρημο από την μία, μακριά δηλαδή από τους θορύβους και τις ηδονές του κόσμου, αλλά και από την σαγήνη και τα δέλεαρ του υιού της ανομίας και την αισθητή έρημο από την άλλη, στα όρη δηλαδή και τα βουνά, τις οπές και τις σπηλιές της γης. Θα καταφύγει όμως σε τόπον ιδικόν της, τον οποίον ετοίμασε αποκλειστικά και ειδικά για αυτήν ο Χριστός. Έναν τόπο του οποίου τα όρια έχει χαράξει ο ίδιος ο Κύριος και όπου εντός των ορίων αυτού, θα είναι πλουσία η χάρις του και η προστασία του. Αυτό σημαίνει, πως μόνον όσοι ακολουθήσουν την Εκκλησία θα καταφύγουν σε τόπον και έρημον, εγκεκριμμένην και επιλεγμένην υπό του Θεού.
Η Θεοτόκος με την Εκκλησία και όχι με τους ανυπότακτους και ιδιόρρυθμους Χριστιανούς.
Οι δε λοιποί που θα κάνουν του κεφαλιού τους και δεν θα ακολουθήσουν την Εκκλησία, θα καταλήξουν σε δικούς τους τόπους, σε δικές τους ερήμους, έξω από την πορεία της Εκκλησίας, χωρίς καμία ασφάλεια από Θεού και με τεράστια επικινδυνότητα, η οποία δεν θα αφήνει την παραμικρή ελπίδα για κάτι καλό. Η Παναγία θα ακολουθήσει την Εκκλησία και όχι αυτούς τους ιδιόρρυθμους χριστιανούς. Ή μάλλον η Παναγία θα ηγείται της Εκκλησίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την πορεία της στην έρημο. Εκείνος ο οποίος δεν ταπεινώνεται, προκειμένου να ακολουθήσει την Εκκλησία ως απλός στρατιώτης Χριστού και από την θέση τελοσπάντων στην οποία θα τον τοποθετήσει η Εκκλησία, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει, ότι τα οψώνια της ανυποταγής και της παρακοής, είναι ο θάνατος, τουλάχιστον ο πνευματικός και η εγκατάλειψη υπό Θεού.
Έχει λοιπόν τεράστια σημασία να επισημάνουμε, ότι η Παναγία θα παραμείνει κοντά στους πιστούς, που θα παραμείνουν εντός της Εκκλησίας. Και αυτό δεν νοείται αλλιώς, παρά μόνον με έντονη μυστηριακή ζωή και τακτικό εκκλησιασμό ή όπου δεν μπορούν να υπάρχουν αυτά στον βαθμό που πρέπει, τουλάχιστον να υπάρχει η αποδοχή και ο στοιχειώδης σεβασμός στην Εκκλησία, τα Μυστήρια και τους εκπροσώπους της. Είναι βασική και απαραίτητη προϋπόθεση να μην αναπτύσσει ο πιστός μια δική του, παραεκκλησιαστική εκκλησιολογία και σωτηριολογία.
Εκείνος ο οποίος δεν εξομολογείται, δεν εκκλησιάζεται, δεν μεταλαμβάνει και γενικότερα δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας, δεν θεωρείται πραγματικό και αναπόσπαστο μέλος της και ως εκ τούτου η Κυρία Θεοτόκος δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του, διότι όπως είπαμε, Παναγία ίσον Εκκλησία και Εκκλησία ίσον Παναγία.
Ανελέητος διωγμός της Εκκλησίας στην έρημο.
Όπως η Παναγία κατέφυγε στην Αίγυπτο με τον Ιωσήφ, προκειμένου να σώσει το νήπιο Χριστό από τα νύχια του Ηρώδη, έτσι και οι πιστοί στα έσχατα θα δραπετεύσουν στην έρημο, μαζί με την Παναγία, προκειμένου να γλυτώσουν από τις φονικές διαθέσεις του υιού της ψεύτικης κορώνας, της ψεύτικης βασιλείας, του Αντιχρίστου. Κυνηγώντας ο αρχέκακος όφις την γυναίκα στην έρημο, θα βγάλει από το στόμα του ορμητικούς χειμάρους και ποτάμια ύδατα, ποταμούς ολόκληρους, προκειμένου να την πνίξει. Θα κινητοποιήσει ο Διάβολος μέσω του Αντιχρίστου, πλήθη δαιμόνων και στρατιές πονηρών ανθρώπων, εξαπολύοντας απηνείς διωγμούς και εκτοξεύοντας ανηλεείς πειρασμούς κατά των πιστών, θλίβοντας και στενοχωρώντας τους υπέρμετρα, με δοκιμασίες και παθήματα πρωτοφανή και απερίγραπτα.
Βίωση υπό των πιστών των παθών Του Κυρίου και της Θεοτόκου.
Και τότε οι πιστοί θα θυμηθούν τα Πάθη του Χριστού, αλλά και τον απερίγραπτο πόνο, την ανείπωτη οδύνη που ένιωσε η Θεοτόκος, όταν ρομφαία διήλθε την παναγία της ψυχή, κατά τη διάρκεια του σταυρικού Πάθους του Υιού της. Το Θείο Δράμα θα εκτυλίσσεται ολοζώντανο, κατά μυσταγωγικό τρόπο, στις καρδιές των παιδιών της Εκκλησίας, που θα πάλλονται από αγωνία, αλλά και γλυκιά προσμονή για τη σωτηρία τους. Δεν θα αμφιταλαντεύονται, αλλά θα είναι σίγουροι για την επερχόμενη λύτρωσή τους από τον Χριστό και την Παναγία, λαμβάνοντας θάρρος από τα Δεσποτικά παθήματα και τις Θεομητορικές δοκιμασίες.
Οι Πτέρυγες του αετού του Μεγάλου.
Θα τους παρηγορούν υπέρμετρα οι δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, που θα έχουν δοθεί στη γυναίκα-Εκκλησία κατά την πορεία της στην έρημο. Ο μεγάλος Αετός είναι ο Θεός, ενώ οι πτέρυγές του, είναι η πανσθενουργός θεία χάρις. Η αλεξίκακη χάρις του Θεού(κατά το αλεξικέραυνο, που σημαίνει, ότι η χάρις του Θεού είναι απρόσβλητη από το κακό, προστατεύει τον άνθρωπο από κάθε κακό) και η στοργική πρόνοια και προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου, που σαν ευχάριστη πνευματική δροσιά θα τους δροσίζει και θα τους ευφραίνει κατά την πορεία τους στην έρημο.
Οι δύο πτέρυγες που θα σκεπάζουν την Εκκλησία των εσχάτων, ερμηνεύονται μεταξύ των άλλων και ως οι δύο διαθήκες, η Παλαιά και η Καινή, η Αγία Γραφή δηλαδή, την οποία τόσο καλά εγνώριζε και μελετούσε ισοβίως η Παναγία και με τα βαθιά και μεστά νοήματά της, τα φωτοπάροχα και χριστοκεντρικά, θα τρέφει μυστικά η Θεοτόκος τον καιρό εκείνο, τις καρδιές των παιδιών της και θα φωτίζει τις ψυχές τους, προκειμένου να τις ετοιμάσει για το μαρτύριο, τον αγιασμό και την θέωση.
Με τις δύο φτερούγες, του Χριστού και της Παναγίας, η Εκκλησία στην έρημο θα είναι ευκίνητη και ανάλαφρη, σαν νεφέλη κούφη, απαλλαγμένη από το υπερβολικό βάρος της ταλαιπωρίας, παρά τον κόπο και τις δυσκολίες. Ασύλληπτα θαύματα θα συντελούνται μπροστά στα μάτια των πιστών, βουνά και όρη θα μετακινούνται, προκειμένου να διευκολύνουν την διέλευσή τους, τέρατα και σημεία, ουράνιες αποκαλύψεις και οπτασίες, θα είναι το καθημερινό τους εντρύφημα. Η Μεγαλόχαρη θα κάνει σε κάθε τους βήμα, αισθητή την παρουσία της και θα καθιστά την Εκκλησία πιο γρήγορη από τους εχθρούς της, πάντοτε ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς, έτσι ώστε να αποφεύγει τον πόλεμο μαζί τους και να καταφέρνει να μην βρεθεί αντιμέτωπή τους. Και παρά τα μέσα που θα διαθέτει ο Αντίχριστος, την προηγμένη σε ασύλληπτο βαθμό τεχνολογία, τις σατανικές του ικανότητες και το άγρυπνο μάτι του Εωσφόρου, η Εκκλησία με την χάρη της Παναγίας δεν θα εντοπίζεται από τους διώκτες της.
Η Θεοτόκος μυει στην έρημο τους πιστούς στην νοερά ησυχία.
Εκεί στην έρημο, η Θεοτόκος θα μυήσει όλους τους πιστούς στα εκφαντορικά μυστήρια της νοεράς ησυχίας.(Εκφαντορικά επειδή εκφαίνουν=αποκαλύπτουν, εξαγγέλουν, ερμηνεύουν). Την νοερά ησυχία(ησυχία του νου και της καρδιάς), την οποία με αξιοθαύμαστη πιστότητα και συνέπεια άσκησε η Παναγία στη ζωή αυτή, όσο κανείς άλλος, φθάνοντας σε υπεράνθρωπα μέτρα, θα την εγκολπωθούν τα παιδιά της στην έρημο. Με αυτήν οι πιστοί θα λησμονήσουν τα κάτω, τα γήινα και θα μυηθούν στα άνω, στα ουράνια.
Με την βοήθειά της νοεράς ησυχίας, θα καθαρίσουν τον νουν τους από τους λογισμούς , τις φαντασίες, τις προλήψεις και τους περισπασμούς και με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος θα ανυψώσουν την καρδιά προς τον Θεόν. Θα ασκηθούν στην νοερά προσευχή και την ακατάπαυστη επίκληση του θείου ονόματος, ώστε να διώχνουν μακριά την θλίψη και την αδημονία των ημερών και να πλημμυρίζουν μέσα τους από ανεκλάλητη χαρά και άρρητη ευφροσύνη, προσμένοντας την Βασιλεία του Ανατέλλοντος Ηλίου Χριστού.
Η Θέα του Ακτιστου Φώτος και νοητή σιγή.
Και έτσι βαθμιαία, σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα τα μέλη της Εκκλησίας θα φθάσουν στην θεοπτία και την θέα του ακτίστου Φωτός και θα ενωθούν με τον Θεόν, ερχόμενοι σε κοινωνία μετ’αυτού πρόσωπον προς πρόσωπον. Όταν πλέον με την νοητή σιγή θα έχει ησυχάσει και ειρηνεύσει όλο τους το είναι, θα έχουν κατορθώσει να αποδεσμεύσουν τον νου τους από την αιχμαλωσία στα πάθη, θα πάψουν να είναι ευάλωτοι στις επιδράσεις του περιβάλλοντος και τις επιταγές της λογικής και πλέον δεν θα θεωρούν τίποτε αδύνατο και αξεπέραστο, καθώς με την υπέρλογη πίστη θα ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της λογικής. Και αυτό θα γίνει, διότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η πίστη, που δεν συγκρούεται με την λογική, αλλά την ξεπερνά, είναι πάνω από αυτήν.
Αβλαβείς και απρόσβλητοι οι πιστοί στα βέλη της λογικής και του αντίχριστου.
Και έτσι η πίστη θα ελευθερώσει τους πιστούς από τις παγίδες και τα προσκόμματα της λογικής, μια λογική που εκείνες τις ημέρες θα είναι ένα από τα μεγάλα όπλα του Αντιχρίστου και των δυνάμεών του, στην προσπάθειά τους να καταβάλλουν το αγωνιστικό σθένος και τα ψυχικά αποθέματα, το κουράγιο και το θάρρος των πιστών. Επί παραδείγματι, κατά την πορεία της Εκκλησίας στην έρημο, η λογική θα αμφιβάλλει και θα αναρωτιέται, που θα βρεθούν τα απαραίτητα για την επιβίωση, τροφή και νερό στη μέση του πουθενά, ενώ η πίστη θα είναι βεβαία για την προνοητική και θαυμαστή διατροφή των πιστών υπό του Θεού.
Παράλληλα τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας δεν θα προσβάλλονται από τα φανταστικά σημεία και τις μεθοδευμένες φαντασίες του Αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτη , ούτε από την ενέργεια πλάνης που θα υπάρχει στα λόγια και τα έργα του ψευδομεσσία. Δεν θα νιώθουν το αίσθημα του φόβου από τις άγριες διαθέσεις των οργάνων του Αντιχρίστου, ούτε όμως και θα θέλγονται από την κατά τα φαινόμενα μελιστάλαχτη, στην πραγματικότητα όμως δηλητηριώδη διδασκαλία του, από τα απίστευτα θαύματά του, που όμοιά τους δεν θα έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα, την φιλανθρωπία και την σπάνια καλοσύνη του (γνωρίσματα που θα επιδείξει, προκειμένου να παραπλανά τους ανθρώπους), τα χαρίσματά και τις αρετές του και την ασύγκριτη εξωτερική ωραιότητα του ψευδομεσσία. ‘Όλα τα παραπάνω βέλη του πονηρού δεν θα μπορούν να προσβάλλουν και να πληγώσουν τους πιστούς, καθώς η μέθεξη της θείας χάριτος και η εντρύφηση στα θεία κάλλη, δεν θα παραχωρεί έδαφος και δεν θα αφήνει περιθώριο στον πειρασμό να εισχωρήσει στη συνείδησή τους.
Η Παναγιά διατρέφει θαυμαστώς την Εκκλησία στην έρημο.
Και όπως η Θεοτόκος ετρέφετο από αγγέλους εις τα Άγια των Αγίων και συνομιλούσε με αυτούς, όταν ήταν μικρή παιδούλα εις τον ναόν, έτσι και η Εκκλησία, ωσάν τον παλαιό Ισραήλ στην έρημο, οδεύοντας για την γη της Επαγγελίας, θα τρέφεται με θαυμαστό τρόπο από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους και θα συνομιλεί με αυτούς. Πέτρες σε άγονα μέρη, θα αναβλύζουν γλυκύτατα ύδατα και θα ξεδιψάνε τους πιστούς, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, επί Μωυσέως. Κόρακες θα τους τρέφουν με άρτον το πρωί και κρέας το δειλινό, όπως τον προφήτη Ηλία στο σπήλαιο. Μάννα εξ ουρανού θα αποστέλλεται στα μέλη της Εκκλησίας και τεράστιες ορτυγομήτρες θα εμφανίζονται από ψηλά, αμέτρητα σμήνη πουλιών, που θα πίπτουν εις τα πόδια των πιστών και θα τους τρέφουν πλουσιοπάροχα. (Προσοχή: όλα αυτά ασφαλώς δεν σημαίνουν ότι οι χριστιανοί θα ζουν με άνεση και αφθονία και ότι δεν θα γνωρίσουν στερήσεις, ταλαιπωρίες και βάσανα - σίγουρα η κατάσταση θα είναι τρομερά δύσκολη, όπως συνέβη σε όλους τους διωγμούς, αρχαίους και σύγχρονους.)
Θα επιστρατευθούν οι ουράνιες στρατιές των αγγέλων και των αγίων, προκειμένου να διατρέφουν τους πιστούς σωματικά και να τους παρηγορούν πνευματικά με ουράνια τροφή και διδασκαλία, η οποία θα ανατείνει τον νουν και θα εξυψώνει την ψυχή τους εις τα σκηνώματα του Παραδείσου. Με αυτούς, αλλά και πολλούς άλλους αναρίθμητους τρόπους, ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία Μητέρα του, θα φροντίζουν, θα προνοούν και θα παρέχουν στους πιστούς τα απαραίτητα για την συντήρησή τους αγαθά, χωρίς να τους στερούν τίποτα, την ίδια στιγμή, που οι οπαδοί του Αντιχρίστου, θα αρχίσουν να έχουν τεράστια προβλήματα, λόγω της λειψυδρίας και της έλλειψης τροφών. Οι πιστοί των εσχάτων θα προκρίνουν και θα ζητήσουν πρώτα την Βασιλεία του Θεού και την Δικαιοσύνην Αυτού και γι’αυτό ο Χριστός θα τους προσθέσει και όλα τα υπόλοιπα, τα υλικά αγαθά, τα λιγότερο σημαντικά.
Η σφραγίδα της Θεοτόκου στην πορεία της Εκκλησίας στην έρημο.
Η Βασίλισσα του παντός Υπεραγία Θεοτόκος, θα σφραγίσει με την άμεμπτη και απαράμιλλη προσωπικότητά της, ολόκληρη την Εκκλησία των εσχάτων, καθώς τα μέλη της μέσα στην έρημο θα ζουν με εγκράτεια σαρκική, εν παρθενία και ασκήσει και έτσι η Εκκλησία στο τέλος της ιστορίας, θα ζει όπως και στην αρχή της, με παρθενία και ηθική καθαρότητα, αναμένοντας την συντέλεια των αιώνων. Το γεγονός αυτό, θα είναι ένα ακόμη μέσο που θα συμβάλλει στη δημιουργία|διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, με την βοήθεια του οποίου η Εκκλησία των εσχάτων, θα κατορθώσει κάτι αδιανόητο για οποιαδήποτε άλλη εποχή, δηλαδή τον καθολικό αγιασμό των μελών της. Τον αγιασμό όλων εκείνων, που θα παραμείνουν πιστοί σε Αυτήν μέχρι το τέλος.
Λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών της εποχής του Αντιχρίστου, όλοι οι πιστοί των εσχάτων θα αγιάσουν και θα γίνουν είτε Όσιοι, είτε Μάρτυρες. Ανάλογα με την δύναμη και την προάιρεση του καθενός, άλλοι θα προστατευθούν από την Παναγία μέχρι τέλους και θα έχουν οσιακή κατάληξη-ίσως δε και να μην πεθάνουνε ποτέ ζώντας μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου- ενώ σε κάποιους άλλους, λόγω της δύναμης της προαιρέσεώς τους, θα δοθεί το δώρο του μαρτυρίου και θα επιτρέψει η Θεοτόκος να εντοπιστούν και να συλληφθούν από τους διώκτες τους, προκειμένου να αναδειχθούν στους μεγαλύτερους μάρτυρες όλων των εποχών και όλων των αιώνων και σε αθλοφόρους, που θα τους έχει οπλίσει η Πάναγνος Μητέρα του Εμμανουήλ με ανίκητον θάρρος, έτσι ώστε να καταγγείλουν τον Αντίχριστο ως ψεύτικο μεσσία και να ομολογήσουν τον Ιησού, ως το Αρνίον το Εσφαγμένον και Εστηκός. Το Αρνίον που ως εθελούσιο θύμα έδωσε την ζωή του και εσφάγη, θυσιάζοντας Εαυτόν και όμως είναι και πάλι εστηκός, όρθιο δηλαδή και ζωντανό με την Αγία του Ανάσταση.
Η Κυρία Θεοτόκος το πρότυπο του μέλλοντος αιώνος.
Η Αειπάρθενος Μαριάμ,αγαπητοί μου, αποτελεί με την ζωή και την κοίμησή της, προάγγελο και προοίμιο, για το τι πρόκειται να συμβεί στα πρόθυρα του μέλλοντος αιώνος. Όπως εκείνη, κοιμήθηκε και ανεστήθη, έτσι και όλοι οι νεκροί, πρόκειται να αναστηθούν κατά την ημέρα της Κρίσεως. Και όπως εκείνη ανελήφθη στους ουρανούς και εισήλθε σωματικά στην Βασιλεία του Υιού της, έτσι και οι δίκαιοι, οι σεσωσμένοι και οι άγιοι θα αναληφθούν σωματικά στην ίδια Βασιλεία, προκειμένου να απολαμβάνουν πάντοτε το υπερκόσμιο κάλλος και την άφθιτη δόξα της Θεοτόκου, μαζί με όλους τους πιστούς των εσχάτων, δίχως τέλος και παύση, εις τους ατελευτήτους αιώνας των αιώνων. Αμήν!
Εικόνα Άγιον όρος , Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Εικονογράφηση του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης.
Τοιχογραφία στο νάρθηκα του παρεκκλησίου της Παναγίας Πορταΐτισσας (Κουκουζέλισσας),1715. Προσωπικό αρχείο.Γεώργιος Δ.Τσιμπούκης.
Πηγή
