Επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε στη Μάνη τον Μάρτιο του 1821. 
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στην Καρδαμύλη και οι Φιλικοί 
είχαν κάμψει τις αντιρρήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για το
 άκαιρο του ξεσηκωμού.
Από τις 17 Μαρτίου, όμως, οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του
 Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, είχαν ήδη υψώσει τη σημαία της επανάστασης 
στην Τσίμοβα, σημερινή Αρεόπολη της Λακωνίας.
Φωτογραφία: Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
Ο παπάς του χωριού όρκισε και ευλόγησε τα όπλα των καπεταναίων 
και των παλικαριών τους στην Εκκλησία των Ταξιαρχών. 
Οι ατίθασοι Μανιάτες ξεκίνησαν την Επανάσταση, οκτώ μέρες πριν
 από τη συμβατική της έναρξη της.
Η πορεία προς την Καλαμάτα και η πολιορκία των Καλαβρύτων.
Αμέσως μετά, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Γιατράκος ξεκινούν
 για τον Μιστρά και τη Μονεμβασιά, ενώ ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
 και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες για την Καλαμάτα. 
Εν τω μεταξύ, στο άλλο άκρο της Πελοποννήσου σημειώνεται η πρώτη ε
παναστατική ενέργεια του Αγώνα, με την πολιορκία των Καλαβρύτων
 (21 Μαρτίου), την οποία υπερασπίζεται για λογαριασμό των Οθωμανών 
ένας άλλος Αρναούτογλου, ο Ιμπραήμ.Μετά την αποτυχημένη έναρξη των
 επαναστατικών επιχειρήσεων στις παραδουνάβιες περιοχές της Μολδοβλαχίας
 τον Φλεβάρη του 1821, αποφασίστηκε η έναρξη των επιχειρήσεων στην 
Μάνη που είχε οριστεί βασικό ορμητήριο του αγώνα.

Το ετοιμοπόλεμο και εμπειροπόλεμο των κατοίκων της καθώς και η απουσία
 Οθωμανών στην περιοχή την καθιστούσαν ιδανική για μαζικό κίνημα, 
όπως και έγινε στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αρεόπολη με επικεφαλή τον Πέτρο Μαυρομιχάλη. Η φιλικοί τον είχαν ορίσει Αρχιστράτηγο για δύο λόγους.
Στην αρχή του αγώνα ήταν ο σημαντικότερος πρόκριτος διότι είχε χρήμα 
αλλά και πλήθος ενόπλων. Ο άλλος λόγος ήταν να καμφθούν οι όποιοι 
δισταγμοί του.
Φωτογραφία: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
ο Γενναίος(Ιωάννης) Κολοκοτρώνης, γιος του Θεόδωρου, γράφει:
«Αναπτυσσομένης της ιδέας περί της Επαναστάσεως, ο σπινθήρ της
 Ελευθερίας ήναπτε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων, οίτινες διενοούντο
 περί της ενάρξεως του πολέμου. Όθεν την 17ην Μαρτίου οι πρόκριτοι 
της Μάνης συνεννοήθησαν να λάβωσι τα όπλα κατά των Τούρκων.»
Ο ιστορικός της επανάστασης Σπυρίδων Τρικούπης ο οποίος μίλησε
 με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Λόντο, τον Ζαΐμη και άλλους
 προκρίτους της Αχαΐας γράφει για την έναρξη της επανάστασης
«Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν Μονή της Αγίας
 Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτων η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως.
 Την ιδέα ταύτην εξέφρασα και εγώ εν τω επικήδειώ μου λόγω εις Ανδρέα
 Ζαΐμη πριν εξακριβώσω την αλήθεια»
Όπως γίνεται αντιληπτό ακόμα και ο ιστορικός της εποχής 
Σπυρίδων Τρικούπης δυσκολεύτηκε να εντοπίσει την πραγματική
 ημερομηνία και τοποθεσία όπου έλαβε χώρα η έναρξη της Εθνεγερσίας.
 Τα μαζικά κινήματα στην Πελοπόννησο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα
 εξέγερσης και φυσικά οι πολιτικοί τοπικισμοί οδήγησαν σε λαθεμένα συμπεράσματα.
Αξίζει να σημειώθεί ότι η πρώτη επίσημη ελληνική ιστορία που διδάχτηκε
 στα σχολεία δεν την έγραψαν Έλληνες ιστορικοί ή πρωταγωνιστές των
 γεγονότων της εποχής αλλά ξένοι συγγραφείς (φιλέλληνες) όπως Πούκεβιλ. 
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα καταγραφή πλήθος ανακριβειών και πολιτικών 
αναγωγών μακριά από τις ισχύουσα ιστορική πραγματικότητα.
Η Προκήρυξη της «Μεσσηνιακής Γερουσίας το κείμενο της Προκήρυξης,
 το πρωτότυπο της οποίας σώζεται στα αρχεία του Foreign Office (
βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών), είναι το εξής:
Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς
 αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.
Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και 
επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις
 τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια
 να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.
Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.
Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της
 βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και
 έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.
Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. 
Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε
 και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα 
μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα 
της Ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν.
 Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν
 όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν 
να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και
 να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω
 τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, 
απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, 
ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, 
και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας 
ευγνωμοσύνην μας.
1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα. Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου
Πέτρος Μαυρομιχάλης, αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού 
στρατού.
Φωτογραφία: Ο όρκος που έδωσαν οι Μανιάτες

Ο όρκος των Μανιατών πριν την έναρξη της Επανάστασης
«Ορκίζομαι,
εις το όνομα του Παντοδύναμού μας Θεού,
εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού
και της Αγίας Τριάδος,
να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου,
υπέρ πίστεως και Πατρίδος.
Ορκίζομαι,
να μη βλέψω εις τα όπισθεν
εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος
και της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος»
υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Πληροφορίες/Πηγές:
sansimera.gr, mani.org.gr,
Κολοκοτρώνης Θ. Ιωάννης, Ελληνικά υπομνήματα …, Αθήνα, 
1856, σ. 8. Αναφέρεται στο Δασκαλάκης Απόστολος, 1975, σ. 10.
Ο Κολοκοτρώνης. Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη …, 
Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1901, σελ. 50.