Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σοφία Ντρέκου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σοφία Ντρέκου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2018

Πολεμώντας τα Χριστούγεννα: Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της


Σοφία Ντρέκου: Πολεμώντας τα Χριστούγεννα

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων. Μελέτη για τα αίτια 
από την: Πολιτική, Ιστορία, Θεολογία και Κοινωνιολογία

Περιεχόμενα:

Εισαγωγή
1. «Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων»
  • Απειλές για μποϊκοτάζ
  • Προάσπιση της διαφορετικότητας
  • Εορτασμός μόνο σε σπίτια και εκκλησίες
2. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της 
  • Η χρονιά που η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας προσπάθησε να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με τα γενέθλια του Στάλιν ! 
  • Ο θρησκευτικός πόλεμος των εφημερίδων στα χρόνια του ψυχρού πολέμου.
4. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοι της (θεολογική δογματική μελέτη)
  • Η ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ
  • Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
  • ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;
  • Ο ΜΗΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
  • Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ
  • Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
  • ΟΙ 24 ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ 
  • ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ
  • Η δογματική ανάλυση και σε Βίντεο
5. Οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο)
6. Πηγές, Παραπομπές, Βιβλιογραφία

Εισαγωγή 

Δέντρα, στολίδια στην πόλη, άρωμα εορταστικό με μικρούς και μεγάλους εν δράση. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Γιατί πολλοί προτείνουν να χρησιμοποιείται ο ουδέτερος όρος «γιορτές»; Γνωρίζουμε τις συνέπειες του μέλλοντος χωρίς μνήμη; Ας διαβάσουμε την μελέτη ώστε να δούμε αναλυτικά τα αίτια αυτού του «πολέμου» της εορτής των Χριστουγέννων, από την επιστήμη της Πολιτικής, την Ιστορίας, την Απολογητικής (δογματική Θεολογία) την Κοινωνιολογίας. Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε 🎄Καλά Χριστούγεννα🌲 αγαπημένοι μου αναγνώστες και θα αντιστεκόμαστε αενάως στην ανούσια ευχή «καλές γιορτές». Για να πάμε κόντρα στο παγκοσμιοποιημένο ρεύμα που μας έρχεται, τί λέω, είναι ήδη εδώ.. Ας ακούμε Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα και ας πούμε δυνατά...
★ Καλά Χριστούγεννα !!!★

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ έγιναν προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα»και ήδη αρκετά καταστήματα χρησιμοποιούν τον όρο «γιορτές». 

Οι «εχθροί» των χριστουγεννιάτικων όρων προβάλλουν την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς θεωρούν ότι ίσως ενοχλούνται οι πιστοί άλλων θρησκειών.

«Γιορτές», «χειμώνας», «Χmas». Ιδού ορισμένα ονόματα με τα οποία προτιμούν να αναφέρονται στην εορταστική περίοδο που κορυφώνεται στις 25 Δεκεμβρίου οι ορκισμένοι εχθροί των Χριστουγέννων. Αυτοί που επικαλούνται, μεταξύ άλλων, την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και απαιτούν να πάψουν επιτέλους τα Χριστούγεννα να... καταδυναστεύουν το τέλος κάθε έτους.

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Πρόκειται για την εναντίωση στον δημόσιο στολισμό, την απαίτηση να εξαλειφθεί οποιαδήποτε χριστουγεννιάτικη αναφορά στη διαφήμιση, στα ΜΜΕ, στα δημόσια σχολεία.

Εκείνοι που αντιτίθενται στη χρήση του όρου «Χριστούγεννα» και των παραγώγων του προτείνουν επίσης τα διάφορα δημοφιλή αλλά όχι αυθεντικά θρησκευτικά στοιχεία της εορτής όπως ο Αϊ-Βασίλης, τα κάλαντα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο- να μην παραπέμπουν συγκεκριμένα στα Χριστούγεννα, αλλά στις γιορτές γενικότερα.

Απειλές για μποϊκοτάζ

Από το 2005 υπήρξαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αρκετές προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα» από καταστήματα και εταιρείες, που φυσικά επέσυραν πλήθος επικρίσεων. Ύστερα από απειλές για μποϊκοτάζ, η επιχείρηση Sears Ηoldings αναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική της εγκαταλείποντας τον όρο «γιορτή». Η μεγαλύτερη αμερικανική αλυσίδα εκπτωτικών καταστημάτων Wal-Μart Stores απέφευγε επί χρόνια τον όρο «Χριστούγεννα» και επικρίθηκε από την Καθολική Ένωση.

Το 2006 άρθρο της εφημερίδας «USΑ Τoday» είχε γνωστοποιήσει ότι η επιχείρηση Βest Βuy θα συμπεριληφθεί σε εκείνες που δεν χρησιμοποιούν τον όρο «Χριστούγεννα». Όπως είχε εξηγήσει ένας εκπρόσωπος της εταιρείας: «Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο “εορτή” διότι τη συγκεκριμένη αυτή περίοδο υπάρχον πολλές γιορτές και πρέπει να τις σεβαστούμε όλες».

Το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα η εταιρεία Gap Ιncorporated (στην οποία ανήκουν η Gap, η Οld Νavy και η Βanana Republic) δέχθηκε επίσης επικρίσεις για την απόφασή της να αποφύγει τον όρο «Χριστούγεννα», ενώ η εταιρεία πώλησης προϊόντων για τα ζώα ΡetSmart αναγκάστηκε το 2007 να συμμορφωθεί με την «πολιτικώς ορθή» στρατηγική που υποδεικνύει να μην υπάρχει χρήση του όρου «Χριστούγεννα».

Τα τελευταία χρόνια η χριστιανική εορτή του Δεκεμβρίου γιορτάζεται στις ΗΠΑ με κάθε επισημότητα, με μία και μόνη διαφορά: η λέξη «Χριστούγεννα» έχει εξαφανιστεί.

Τα καταστήματα πουλάνε κάρτες με θρησκευτικά θέματα, που δεν γράφουν όμως «Καλά Χριστούγεννα» αλλά «Καλές Γιορτές». Ο Αϊ Βασίλης, οι τάρανδοι που μεταφέρουν το έλκηθρο με τα δώρα και το έλατο διακρίνονται παντού, αλλά πουθενά δεν ακούει κανείς τη λέξη «Χριστούγεννα». Τα πάρτι των Χριστουγέννων ονομάζονται πλέον «εορταστικές συγκεντρώσεις», ενώ ακόμη και οι στολισμοί αρχίζουν να χάνουν σιγά σιγά την έντονα χριστουγεννιάτικη εικόνα τους.

Αν βγει κάποιος για ψώνια, με μεγάλη δυσκολία θα συναντήσει τη λέξη «Χριστούγεννα» στα προϊόντα ή στις διαφημίσεις, ενώ διάφοροι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν απλώς «εορταστική μουσική». Όλοι αναφέρονται στο περίφημο χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου Rockefeller λέγοντας «Το δέντρο», ενώ η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» έχει αντικατασταθεί από άλλες που αφορούν κυρίως το Νέο Έτος.

Δύο συγγραφείς αναδεικνύουν ξεκάθαρα τις δύο οπτικές γωνίες, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στις ΗΠΑ αναφορικά με τον εορτασμό των Χριστουγέννων.

Το βιβλίο που εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2005 και φέρει την υπογραφή του αναλυτή του τηλεοπτικού δικτύου Fox Νews Τζον Γκίμπσον τιτλοφορείται «Ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων: Η συνωμοσία των Φιλελευθέρων για την απαγόρευση της ιερής εορτής των Χριστουγέννων είναι χειρότερη απ' όσο φαντάζεστε».

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι Φιλελεύθεροι- και συγκεκριμένα η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ΑCLU) - ηγούνται μιας εκστρατείας εναντίον των Χριστουγέννων, κίνηση που αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου κινήματος.

Ο κ. Γκίμπσον παραθέτει μια σειρά παραδειγμάτων που κατά τη γνώμη του ενισχύουν τη θέση του: από την παρέλαση στο Ντένβερ απαγορεύθηκαν οι αναπαραστάσεις της φάτνης, στην Ουάσιγκτον απαγορεύθηκαν τα κέικ επάνω στα οποία αναγράφεται «Ευτυχισμένα Γενέθλια του Ιησού», στο Νιου Τζέρσι ακυρώθηκε μια σχολική έξοδος στην παράσταση του Ντίκενς «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα», ενώ απαγορεύθηκε και η δημόσια εκτέλεση χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.

Για τον συγγραφέα και άλλους συντηρητικούς χριστιανούς διαφαίνεται μια κοσμική συνωμοσία, η οποία αποσκοπεί στην κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων, όπως είναι το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» και οι στολισμοί σε κόκκινο και πράσινο χρώμα.

Προάσπιση της διαφορετικότητας 

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που τα Χριστούγεννα μπαίνουν στο στόχαστρο. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια όμως επικρίνονταν για την εμπορευματοποίησή τους, τον υλισμό που προωθούν και τις ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες, σήμερα το διακύβευμα είναι η προάσπιση της διαφορετικότητας, η οποία ευαισθητοποιεί τα τελευταία χρόνια τον αμερικανικό πολιτισμό και τις επιχειρήσεις.

Πόσοι Αμερικανοί δεν θα γιορτάσουν εφέτος τα Χριστούγεννα; Δεκάδες χιλιάδες, αναφέρει, από την πλευρά της, σε άρθρο της η Σίμα Λίμπερμαν, συμπράττουσα συγγραφέας στο βιβλίο «Η διαφορετικότητα στην εργασία: Πώς να διοικείς με επιτυχία ένα ετερόκλητο εργατικό δυναμικό». Και αυτό διότι οι θρησκευτικές προτιμήσεις ποικίλλουν: άλλοι είναι πιστοί μη χριστιανικών θρησκειών- όπως βουδιστές, μουσουλμάνοι, εβραίοι-, άλλοι άθεοι και άλλοι αγνωστικιστές.

Η κυρία Λίμπερμαν μάλιστα προτείνει στους εργαζομένους να διοργανώνουν πάρτι με στολισμούς που δεν παραπέμπουν σε καμία θρησκεία ή, ακόμη καλύτερα, να αντικαταστήσουν τα πάρτι των Χριστουγέννων με τα ρεβεγιόν για το Νέο Έτος.

Εορτασμός μόνο σε σπίτια και εκκλησίες 

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων υποστηρίζουν ότι ο εορτασμός προσβάλλει ενδεχομένως μια μεγάλη μάζα ανθρώπων. Την παραπάνω θέση αποδομούν ωστόσο εκείνοι που αναφέρουν ότι στις ΗΠΑ πολλοί μη χριστιανοί- ακόμη και εβραίοι- γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μπορούμε να κρατήσουμε τον σημερινό χαρακτήρα της εορτής, αν παραμερίσουμε τις ανησυχίες και τις διαφορές μας και επιλέξουμε να βγούμε από τη ρουτίνα μας για λίγες ημέρες. 

Ωστόσο η ΑCLU κάνει λόγο για «πλασματικό» πόλεμο, που μοιάζει μάλλον με προπαγάνδα, και ξεκαθαρίζει τη θέση της επισημαίνοντας δύο σημεία: 

πρώτον, οι πολέμιοι δεν αντιτίθενται στον εορτασμό των Χριστουγέννων, δεδομένου ότι η θρησκευτική έκφραση προστατεύεται από το κράτος. Ωστόσο είναι απόλυτα επιτρεπτός και σεβαστός μόνο στα σπίτια και στις εκκλησίες των χριστιανών, πουθενά αλλού. 

Δεύτερον, οι κυβερνήσεις δεν θα πρέπει να εμπλέκονται στην ενίσχυση της θρησκευτικής έκφρασης, καθώς η θρησκεία τα καταφέρνει καλύτερα όταν δεν είναι η κυβέρνηση αυτή που αποφασίζει ποιες γιορτές και αργίες να προωθήσει.

Η θρησκεία ανήκει εκεί όπου ευημερεί περισσότερο: στα άτομα, στις οικογένειες και στις θρησκευτικές κοινότητες. Το μήνυμα της ΑCLU είναι ξεκάθαρο: προς τους χριστιανούς «Καλά Χριστούγεννα» και προς τους πιστούς όλων των άλλων θρησκειών «Ευχαριστούμε που εμπλουτίζετε τον κόσμο μας».[1] www.sophia-ntrekou.gr

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί οἱ πολέμιοί της

Η χρονιά που η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας 
προσπάθησε να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα 
με τα γενέθλια του Στάλιν ! 


Ο θρησκευτικός πόλεμος των εφημερίδων 
στα χρόνια του ψυχρού πολέμου.

Το 1950 ήταν μία από τις πρώτες χρονιές του Ψυχρού Πολέμου όπου ο ανταγωνισμός μεταξύ των υπερδυνάμεων ήταν μεγάλος και άνευ κανόνων. Μία τέτοια περίπτωση ήταν η είδηση πως η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας σκόπευε να αντικαταστήσει τη γιορτή των Χριστουγέννων με τον εορτασμό των γενεθλίων του Stalin. Η είδηση αυτή, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε σάλο στην Ευρώπη του 1950.

Σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα, τα μέσα ενημέρωσης της Ανατολικής Γερμανίας προσπαθούσαν να πείσουν τον λαό μέσα από μεθοδευμένη προπαγάνδα, ότι η γιορτή των Χριστουγέννων ήταν πια ξεπερασμένη. Η κομμουνιστική νεολαία στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια τόνιζε το γεγονός ότι η Ανατολική Γερμανία έπρεπε να περάσει «σε ένα στάδιο εκσυγχρονισμού και αποτίναξης του θρησκευτικού σκοταδισμού». Έτσι, μαζί με την κυβέρνηση πρότειναν ο Δεκέμβριος να γίνει ο μήνας του εορτασμού των γενεθλίων του "πατερούλη". Παράλληλα, πρότειναν ο Δεκέμβριος να γίνει και ο μήνας που θα ήταν αφιερωμένος στη Γερμανο-Σοβιετική φιλία. Τα επιτεύγματα του Stalin προβάλλονταν συνεχώς, ενώ ο Τύπος προσπαθούσε να κατασκευάσει την "εικόνα" του ως του δημιουργού και του πατέρα της ΕΣΣΔ. Για το κομμουνιστικό καθεστώς η θρησκεία ήταν "αντίπαλος".

Ωστόσο, η γιορτή των Χριστουγέννων δεν καταργήθηκε, αλλά απλά αγνοήθηκε. Τα σχολικά βιβλία ξαναγράφτηκαν χωρίς να έχουν αναφορές στην γέννηση του Χριστού. Άλλαξαν ακόμα και οι αναφορές στις χρονολογίες καθώς καταργήθηκε ο υπολογισμός με την ορολογία «προ Χριστού» και «μετά Χριστόν». Τα εργοστάσια έπαψαν να κατασκευάζουν χριστουγεννιάτικα στολίδια που παρέπεμπαν σε θρησκευτικά σύμβολα, όπως αγγελάκια, φάτνες ή άλλες φιγούρες.

Πολλοί ήταν αυτοί που τόνιζαν πως και στην ναζιστική Γερμανία τα Χριστούγεννα δεν ήταν αρεστά στο καθεστώς του Hitler. Στις 21 και 22 Δεκεμβρίου ο Χίτλερ είχε καθιερώσει τη μεγάλη γιορτή του Ναζιστικού Κόμματος για να συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Με την κίνηση αυτή τόνιζε τον παγανιστικό χαρακτήρα του κόμματος. Διοργανώνονταν γιορτές με φωτιές, πανηγυρισμοί και πομπώδεις εκδηλώσεις. Όλα αυτά στην χώρα που γεννήθηκε ο Λούθηρος και η κριτική ενάντια στον παπισμό, που τελικά οδήγησε στον Προτεσταντισμό![2]
Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα

Διάβασα (σημ: το παραπάνω κείμενο) και μεταφέρω διορθωμένη μια κακογραμμένη μεν, αλλά σημαντική ωστόσο ιστορική αναφορά που αφορά στον εορτασμό των Χριστουγέννων.

Μόνο εγώ βλέπω ομοιότητες με την σημερινή πραγματικότητα στην πατρίδα μας; Μπορεί να μην φθάσαμε, ακόμα, στην ακρότητα των Σοβιετικών ή των ναζιστών Γερμανών, αλλά σκεφτήκατε ποτέ πόσο κοντά ήμαστε στην νοοτροπία τους; Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πως και οι σημερινοί "προοδευτικοί" δεν είναι πρωτοπόροι στις ιδέες τους, ούτε εισάγουν κάτι νέο. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που έχουν κάνει μέχρι σήμερα όλοι οι πολέμιοι της Αληθείας, που δεν κατάφεραν ποτέ -και δεν πρόκειται να καταφέρουν- να ξαναγράψουν την ιστορία όπως τους συμφέρει.

Ο Χριστός γεννήθηκε και δίχασε την ιστορία στο πριν και στο μετά την Γέννησή Του, κάτι που είναι πλέον αναντίρρητο σημείο αναφοράς. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα που έχουν την δύναμη να σαγηνεύουν μονάχα τους ανιστόρητους ή ...τους ανόητους![3]
Ο Στάλιν «Άγιος Βασίλης»

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ
(θεολογική δογματική μελέτη)

Η Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, όπως όλες οι εορτές της Εκκλησίας, όπως και η ίδια η Εκκλησία του Χριστού, πολεμείται σφοδρότατα από διάφορους εχθρούς της αληθείας. Στην παρούσα μελέτη θα δούμε ορισμένους τρόπους με τους οποίους διάφοροι αντίχριστοι μάχονται την εορτή των Χριστουγέννων.
  • Η ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ
Οι άθεοι (Μαρξιστές, ψευτοσκεπτικιστές, Νεο- Παγανιστές), ισχυρίζονται ότι η Καινή Διαθήκη αντιφάσκει ως προς τον χρόνο της γέννησης του Ιησού Χριστού. Η επιχειρηματολογία τους έχει σε γενικές γραμμές ως εξής:

«Του δὲ ᾿Ιησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίας ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» Ματθαίος 2:1

«Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ. ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύειἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας ἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν» Ματθαίος 2:19-22 Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ματθαίο ο Ιησούς γεννήθηκε «ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» του πατρός του Αρχελάου, ο οποίος Αρχέλαος μετά τον θάνατο του Ηρώδη, τον διαδέχθηκε στην διακυβέρνηση της Ιουδαίας. Αυτό σημαίνει ότι ο αναφερόμενος βασιλεύς Ηρώδης είναι ο Ηρώδης ο επονομαζόμενος Μέγας ! ( Σημ : Με το όνομα Ηρώδης υπάρχουν στην Ιστορία της Παλαιστίνης περισσότεροι του ενός βασιλείς). Ο Ματθαίος λοιπόν με τις πληροφορίες που μας δίνει, ξεκαθαρίζει για ποίον Ηρώδη πρόκειται. Πρόκειται για τον Ηρώδη τον Μέγα πατέρα του Αρχελάου.

«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. ἀνέβη δὲ καὶ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν ᾿Ιουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ, ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ. ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» Λουκάς 2: 1- 7

«ἀνέστη ᾿Ιούδας ὁ Γαλιλαῖος ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ἀπογραφῆς καὶ ἀπέστησε λαὸν ἱκανὸν ὀπίσω αὐτοῦ· κἀκεῖνος ἀπώλετο, καὶ πάντες ὅσοι ἐπείθοντο αὐτῷ διεσκορπίσθησαν» Πράξεις 5:37

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, (συγγραφέα του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου και των Πράξεων), ο Ιησούς γεννήθηκε κατά την διάρκεια απογραφής που έλαβε χώρα την περίοδο που ηγεμόνευε την Συρία ο Κυρήνιος. Επίσης σύμφωνα με τον Λουκά κατά την διάρκεια απογραφής ξέσπασε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου.

Από την Ιστορία γνωρίζουμε ότι ο Ιούδας ο Γαλιλαίος πράγματι επαναστάτησε κατά την διάρκεια απόγραφής στα χρόνια που ηγεμόνευε την Συρία ο Κυρήνιος και συγκεκριμέναη επανάσταση αυτή του Ιούδα καθώς και η απογραφή που αναφέρονται στις Πράξεις, έγιναν γύρω στο 6 μ.Χ.

Από την άλλη μεριά, ο Ηρώδης ο Μέγας, ο πατήρ του Αρχελάου, πέθανε το έτος 4 π.Χ όταν ηγεμόνευε την Συρία ο Σέντιος Σατουρνίνος και όχι ο Κυρήνιος !!!

Συνεπώς, σύμφωνα με τους αντιχρίστους προπαγανδιστές, οι Ευαγγελιστές αντιφάσκουν ως προς τον χρόνο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού !!!
  • Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» Λουκάς 2:1-2

Ο Λουκάς λέγει ότι η απογραφή κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς ήταν η ΠΡΩΤΗ που έγινε ηγεμονεύοντος του Κυρηνίου της Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι στα χρόνια του Κυρηνίου δεν έγινε μία μόνο απογραφή ! Διαφορετικά ο Λουκάς θα έγραφε «αὕτη ἡ ἀπογραφὴ ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» και όχι «αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτηἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου».

Ο Ευαγγελιστής αναφέρει ως ΠΡΩΤΗ την απογραφή κατά την οποία εγεννήθη ο Ιησούς για να την ξεχωρίσει από την κατοπινή απογραφή κατά την οποία έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου και την οποία αναφέρει στις Πράξεις ! Δύο διαφορετικές απογραφές έχουμε λοιπόν και όχι μία. Η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου έγινε στην δεύτερη απογραφή και όχι στην πρώτη κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς.

Μέσα από μελέτη των πηγών, προκύπτει ότι η πρώτη ηγεμονία του Κυρηνίου, τοποθετείται μεταξύ των ετών 12-8 π.Χ. Η πρώτη λύση που δόθηκε στο πρόβλημα της χρονολόγησης ήταν να υποτεθεί πως ο Κυρήνιος εκτέλεσε την απογραφή προς το τέλος της θητείας του (8 π.Χ.), όπως διέταξε ο Αύγουστος Οκταβιανός. Η απογραφή αυτή επειδή ήταν η «πρώτη» που γινόταν στους Ιουδαίους διήρκεσε πολύ χρόνο και την έφερε εις πέρας, σύμφωνα και με τον Τερτυλλιανό, ο διάδοχος του στην ηγεμονία της Συρίας, ο Σέντιος Σατουρνίνος. Έτσι, οι μεν Ρωμαίοι ανέφεραν στα ρωμαϊκά έγγραφα το όνομα εκείνου που ολοκλήρωσε την απογραφή, του Σέντιου Σατουρνίνου, οι δε Ιουδαίοι, από τους οποίους άντλησε την πληροφορία ο Ευαγγελιστής Λουκάς, κράτησαν στη μνήμη τους το όνομα αυτού που την άρχισε και ο οποίος αργότερα, το 6-7 μ.Χ., διενήργησε και την άλλη απογραφή. Συνεπώς, αφού ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει «απογραφή πρώτη εγένετο», εννοείται ότι γνώριζε τη δεύτερη απογραφή του 6-7 μ.Χ. και χρησιμοποίησε το επίθετο «πρώτη» σε αντιδιαστολή προς τη δεύτερη απογραφή. Η απογραφή, επομένως, που αναφέρει ο Λουκάς πρέπει να αποφασίσθηκε την περίοδο 12 π.Χ. έως 8 π.Χ. και να συνδέθηκε με το όνομα του Κυρήνιου αντί του Σατουρνίνου. 

Πιθανή δε είναι η άποψη η οποία δέχεται μεν επί Κυρηνίου την αρχή της απογραφής περί το 9 π.Χ., η πρακτική ολοκλήρωση της όμως, ιδιαίτερα στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης κ.λπ., πραγματοποιήθηκε από το διάδοχο του, Σατουρνίνο, έξαρχο της Συρίας από το 8-6 π.Χ. Αλλά η απογραφή συνέχιζε να ονομάζεται «απογραφή Κυρηνίου» εξαιτίας σχετικού διατάγματος, και προς την οποία είναι σύμφωνο το σχετικό κείμενο του Λουκά. Δεν πρέπει δε να αποκλειστεί η συνύπαρξη δύο έξαρχων σε κάποια περιοχή, σύμφωνα με πρακτική της εποχής εκείνης, ιδιαίτερα κατά την περίοδο διαδοχής, για ενημέρωση και ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας. Μπορεί έτσι να υποτεθεί ότι κατά τη χρονική περίοδο μεταξύ των ετών 8-6 π.Χ., κατά τό σύστημα της συνδιοίκησης υπάρχουν στην εξαρχία της Συρίας δύο αξιωματούχοι, ο Κυρήνιος και ο Σατουρνίνος, εκδοχή που προσφέρει μία ακόμη λύση στο πρόβλημα της απογραφής. Και στις δύο απογραφές ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. Στην πρώτη απογραφή ως ηγεμόνας, στη δεύτερη ως Λεγάτος. Το 1828 βρέθηκε στη Ρώμη επιγραφή, που ανέφερε ότι ο Κυρήνιος υπήρξε δύο φορές κυβερνήτης της Συρίας (J.P. Free, Archaeology and Bible History, σελ. 286) ο δε Ράμσεϋ βρήκε πριν από τον Α' Παγκ. Πόλεμο μια επιγραφή στην Αντιόχεια της Πισιδίας, που επιβεβαίωνε τις δύο διοικητικές περιόδους του Κυρηνίου. 
  • ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;
Διάφοροι αιρετικοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα διότι ο Ιησούς και οι πρώτοι Χριστιανοί δεν εόρταζαν Χριστούγεννα και γενέθλια και ούτε η Αγία Γραφή μας λέγει πότε γεννήθηκε ο Ιησούς.

Οι αιρετικοί, πιστοί στην τακτική τους, ανακατεύουν την αλήθεια με το ψεύδος και συκοφαντούν τις πρακτικές της Εκκλησίας. Είναι αλήθεια ότι η Γραφή δεν μας λέγει πότε γεννήθηκε ο Ιησούς. Είναι αλήθεια ότι οι Εβραίοι δεν εόρταζαν γενέθλια. Είναι όμως ψεύδος ότι η Χριστιανοί δεν εόρταζαν τα Χριστούγεννα ! Οι αρχαίοι Χριστιανοί εόρταζαν τα Χριστούγεννα την 6η Ιανουαρίου μαζί με την Βάπτιση του Ιησού.

«καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ. καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. καὶ ἐγένετο ὡς ἀπῆλθον ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς τὸν οὐρανὸν οἱ ἄγγελοι, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ ποιμένες εἶπον πρὸς ἀλλήλους· διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν. καὶ ἦλθον σπεύσαντες, καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν ᾿Ιωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ρήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου· καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν ποιμένων πρὸς αὐτούς. ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. καὶὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς» Λουκάς 2: 9- 20.

Η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι είναι χαρμόσυνο γεγονός η Γέννηση του Σωτήρος και οι Άγγελοι εόρτασαν το γεγονός και οι ποιμένες επίσης. Οι αρνητές του εορτασμού της Γέννησης του Χριστού είναι αιρετικοί – θύματα του Διαβόλου. Δεικνύουν συμπεριφορά αντίθετη από τους Αγγέλους και τους ποιμένες ! Ορισμένοι δε αιρετικοί, όπως οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά ούτε την Ανάσταση του Ιησού εορτάζουν αλλά εορτάζουν τον θάνατο του Ιησού μόνο !!! Διαβολάνθρωποι πραγματικοί…
  • Ο ΜΗΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής σημαντικό: Άλλο πράγμα είναι το γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού και άλλο πράγμα το πότε η Εκκλησία όρισε την εορτή των Χριστουγέννων.

Προηγουμένως είπαμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί εόρταζαν τα Χριστούγεννα στις 6 Ιανουαρίου μαζί με την Βάπτιση. Αυτό συνέβη διότι η Εκκλησία τιμούσε τα γεγονότα αυτά για τα οποία όμως η Γραφή δεν αναφέρει πότε συνέβησαν. Ακόμη και για την εορτή του Πάσχα που οι πρώτοι Χριστιανοί την εόρταζαν ως σταθερή και όχι κινητη εορτή, η Εκκλησία όρισε τελικά η εορτή του Πάσχα να εορτάζεται ως κινητή εορτή παρόλο που είναι γνωστή η ημερομηνία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού (16 του μηνός Αβίβ ή Νισάν σύμφωνα με το Εβραϊκό ημερολόγιο) και παρόλο που η αρχαία Εκκλησία εόρταζε το Χριστιανικό Πάσχα μαζί με τους Εβραίους την 14 Αβίβ/ Νισάν. Στην Εκκλησία σημασία έχουν τα γεγονότα και η τιμή προς αυτά και όχι οι ημερομηνίες… Ακουέτωσαν αυτά και οι σχισματικοί παλαιοημερολογήτες ! Η Εκκλησία ως οδηγούμενη εις πάσαν την αλήθεια υπό του Αγίου Πνεύματος, ως στύλος και εδραίωμα της αληθείας ( Α Τιμόθεο 3:15), έχει την εξουσία να ορίζει και να μεταθέτει εορτές – « ἡμέρας παρατηρεῖσθε καὶ μῆνας καὶ καιροὺς καὶ ἐνιαυτούς! φοβοῦμαι ὑμᾶς μήπως εἰκῆ κεκοπίακα εἰς ὑμᾶς» Γαλάτας 4:10-11.
  • Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ
Ορισμένοι πολέμιοι της Εκκλησίας και της εορτής των Χριστουγέννων, χρησιμοποιούν την εξής τακτική ενάντια στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρας εορτής της Γέννησης του Ιησού:

Η Γραφή, λέγουν ψευδόμενοι, προσδιορίζει τον μήνα Οκτώβριο ως μήνα της Γέννησης του Ιησού, συνεπώς το να εορτάζονται τα Χριστούγεννα 25 Δεκεμβρίου είναι λάθος !

Η αιρετική αυτή διαστροφή της Γραφής αποσκοπεί να παραπλανήσει τους αφελείς ως προς την ορθότητα του ορισμού από την Εκκλησία της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρας εορτασμού της Γέννησης. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι η Εκκλησία δίνει σημασία στα εορταζόμενα γεγονότα και όχι στις ημερομηνίες. Αν η Γραφή προσδιόριζε την Γέννηση τον Οκτώβριο θα το γνώριζαμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι αρχαίοι Χριστιανοί που εόρταζαν την 6η Ιανουαρίου. Επίσης οι αιρετικοί που επικαλούνται την δήθεν διδασκαλία για Οκτώβριο δεν τιμούν καθόλου τα Χριστούγεννα. Δηλαδή ούτε τον Οκτώβριο τιμούν την Γέννηση του Χριστού !!! Τόσο αντιφατικοί και υποκριτές είναι !
  • Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Οι Αιρετικοί αναφέρουν τα εξής ευλογοφανή εκ πρώτης όψεως, πλην έωλα επιχειρήματα.

«Εγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς ᾿Ιουδαίαςἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας ᾿Αβιά» Λουκάς 1:5

«Εγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ» Λουκάς 1:8

«καὶ ἐγένετο ὡς ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τῆς λειτουργίας αὐτοῦ, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Μετὰ δὲ ταύτας τὰς ἡμέρας συνέλαβεν ᾿Ελισάβετ ἡ γυνὴ αὐτοῦ» Λουκάς 1:23-24

«Εν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα ᾿Ιωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυΐδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ» Λουκάς 1 :26-27

«καὶ ἰδοὺ ᾿Ελισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ» Λουκάς 1: 36

«Εμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. Τῇ δὲ ᾿Ελισάβετ ἐπλήσθη ὁ χρόνος τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ ἐγέννησεν υἱόν» Λουκάς 1:56-57

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, η γέννηση του Ιησού συσχετίζεται με την γέννηση του Ιωάννου του Βαπτιστή διότι η ηλικιακή διαφορά των δύο είναι 6 μήνες (ο Ιωάννης είναι 6 μήνες μεγαλύτερος του Ιησού). Η δε σύλληψη του Ιωάννου και η έπειτα από 9 μήνες γέννηση του συσχετίζεται από τους αιρετικούς με την λήξη της εφημερίας του πατρός του Ζαχαρία στον Ναό. Δηλαδή αμέσως μετά την λήξη της εφημερίας του Ζαχαρία στον Ναό έγινε η σύλληψη του Ιωάννη, 6 μήνες αργότερα έγινε η σύλληψη του Ιησού, 9 μήνες μετά το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία γεννήθηκε ο Ιωάννης και 6 μήνες αργότερα, δηλαδή 15 μήνες μετά το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία στον Ναό γεννήθηκε ο Ιησούς. Αν λοιπόν προσδιοριστεί το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία στον Ναό του Σολομώντα προσδιορίζεται και η γέννηση του Ιησού Χριστού !
  • ΟΙ 24 ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
«καὶ ἐξῆλθεν ὁ κλῆρος ὁ πρῶτος τῷ ᾿Ιωαρίμ, τῷ ᾿Ιεδίᾳ ὁ δεύτερος, τῷ Χαρὶβ ὁ τρίτος, τῷ Σεωρὶμ ὁ τέταρτος, τῷ Μελχίᾳ ὁ πέμπτος, τῷ Μεϊαμὶν ὁ ἕκτος, τῷ Κὼς ὁ ἕβδομος, τῷ ᾿Αβίᾳ ὁ ὄγδοος, τῷ ᾿Ιησοῦ ὁ ἔνατος, τῷ Σεχενίᾳ ὁ δέκατος, τῷ ᾿Ελιαβὶ ὁ ἑνδέκατος, τῷ ᾿Ιακὶμ ὁ δωδέκατος, τῷ ᾿Οπφᾷ ὁ τρισκαιδέκατος, τῷ ᾿Ιεσβαὰλ ὁ τεσσαρεσκαιδέκατος, τῷ Βελγᾷ ὁ πεντεκαιδέκατος, τῷ ᾿Εμμὴρ ὁ ἑκκαιδέκατος, τῷ Χηζὶν ὁ ἑπτακαιδέκατος, τῷ ᾿Αφεσὴ ὁ ὀκτωκαιδέκατος, τῷ Φεταίᾳ ὁ ἐννεακαιδέκατος, τῷ ᾿Εζεκὴλ ὁ εἰκοστός, τῷ ᾿Αχὶμ ὁ εἷς καὶ εἰκοστός, τῷ Γαμοὺλ ὁ δεύτερος καὶ εἰκοστός, τῷ ᾿Αδαλλαὶ ὁ τρίτος καὶ εἰκοστός, τῷ Μαασαὶ ὁ τέταρτος καὶ εἰκοστός. αὕτη ἡ ἐπίσκεψις αὐτῶν κατὰ τὴν λειτουργίαν αὐτῶν τοῦ εἰσπορεύεσθαι εἰς οἶκον Κυρίου κατὰ τὴν κρίσιν αὐτῶν διὰ χειρὸς Ααρὼν πατρὸς αὐτῶν, ὡς ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς ᾿Ισραήλ» Α Παραλειπομένων/ Α Χρονικών 24:7-19

Η κάθε εφημερία λειτουργούσε για μία εβδομάδα από Σάββατο σε Σάββατο μέχρι της εξαντλήσεως των 24 εφημεριών και κατόπιν άρχιζαν από την αρχή. Υπήρχαν τρείς εβδομάδες κατά την διάρκεια του έτους που λειτουργούσαν όλες οι εφημερίες μαζί (Άζυμα, Πεντηκοστή, Σκηνοπηγία) – « τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὀφθήσεται πᾶν ἀρσενικόν σου ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται αὐτὸν Κύριος, ἐν τῇ ἑορτῇ τῶν ἀζύμων καὶ ἐν τῇ ἑορτῇ τῶν ἑβδομάδων καὶ ἐν τῇ ἑορτῇ τῆς σκηνοπηγίας» Δευτερονόμιο 16:16. Οι εφημερίες άρχιζαν με την αρχή του έτους, δηλαδή με τον πρώτο μήνα του Εβραϊκού ημερολογίου , τον μήνα Αβίβ/ Νισάν.

Σύμφωνα με τα παραπάνω που παραθέτουν οι αιρετικοί έχουμε τα εξής:

Ο Ζαχαρίας ο πατέρας του Ιωάννου ανήκει στην εφημερία Αβιά που είναι η 8η κατά σειρά στην διαδοχή των εφημεριών. Όμως υπάρχουν και οι εορτές των Αζύμων και της Πεντηκοστής που όλοι οι Ιερείς ήταν παρόντες στον Ναό. Σύμφωνα λοιπόν με τους αιρετικούς υπολογισμούς η εφημερία Αβιά ιεράτευε την 10η εβδομάδα από την αρχή του έτους (1η Νισάν) δηλαδή την δεύτερη εβδομάδα του μηνός Σιβάν.
  • ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ
Οι Αιρετικοί ξεχνούν ότι το ημερολόγιο των Εβραίων είναι Σεληνιακό και όχι Ηλιακό. Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο λάθος στους παραπάνω υπολογισμούς που κάνουν. Ο υπολογισμός τους έχει στην πραγματικότητα αρκετά λάθη αλλά εδώ θα αναφερθούμε στο πλέον σπουδαίο που κονιορτοποιεί πλήρως το αιρετικό οικοδόμημα. Σύμφωνα με τους αιρετικούς οι εφημερίες διαδέχονται η μία την άλλη ανά εβδομάδα μέχρι να τελειώσουν και οι 24. Κατόπιν επαναλαμβάνεται η ίδια διαδοχή άλλη μία φορά στο ίδιο έτος. 

Λαμβανομένου υπόψιν και των τριών εβδομάδων που όλοι οι Ιερείς είναι παρόντες στον Ναό, καταλήγουμε στο εξής: Κάθε εφημερία λειτουργεί στον Ναό μόνη της δύο φορές τον χρόνο συν άλλες τρείς φορές μαζί με τις υπόλοιπες. Οι αιρετικοί δεν μας εξηγούν γιατί η θεωρούν ότι η σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή έλαβε χώρα αμέσως μετά το τέλος της πρώτης φοράς που η εφημερία του Αβιά τελείωσε και όχι όταν τελείωσε η ίδια εφημερία για δεύτερη φορά το ίδιο έτος (αφού κάθε εφημερία δύο φορές υπηρετούσε στον Ναό κάθε έτος μόνη της – αφήνουμε στην άκρη τις τρείς φορές που υπηρετούσε μαζί με τις άλλες). Μερικοί ισχυρίζονται (αλλάζοντας λίγο τον αιρετικό συλλογισμό), ότι η κάθε εφημερία υπηρετούσε συνεχόμενες δύο εβδομάδες ! Πράγμα αυθαίρετο και αναπόδεικτο.

Όμως όπως είπαμε το σπουδαίο λάθος των αιρετικών είναι ότι έχουν άγνοια του Εβραϊκού ημερολογίου το οποίο είναι Σεληνιακό. Επειδή ως γνωστόν το Σεληνιακό έτος είναι μικρότερο του Ηλιακού μερικές ημέρες αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι Εβραίοι να διορθώνουν σε τακτά διαστήματα το ημερολόγιό τους με έναν εμβόλιμο μήνα που ονομάζεται ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΡ (Βε Αδάρ). Σύμφωνα με την διόρθωση αυτή σε έναν κύκλο 19 ετών τα 12 έτη έχουν 12 μήνες το κάθε ένα και τα 7 έτη έχουν 13 μήνες το κάθε ένα. Ο κύκλος αυτός ονομάζεται Μετωνικός κύκλος.

Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι εφόσον κάποια έτη το Εβραϊκό ημερολόγιο έχει 13 και όχι 12 μήνες, τότε εφόσον η σειρά διαδοχής των εφημεριών δεν άλλαζε (όπως και οι αιρετικοί παραδέχονται), ο πρώτος μήνας κάθε έτους (Νισάν) δεν άρχιζε με την ίδια εφημερία πάντα. Οπότε δεν ξέρουμε πότε η εφημερία του Αβιά υπηρετούσε στον Ναό. Οι εφημερίες δηλαδή έκαναν κύκλο και δεν ήταν σε σταθερά χρονικά διαστήματα όπως αφελώς νομίζουν ή θέλουν να παρουσιάσουν οι διαστροφείς της Γραφής ! Δεν μπορεί να προσδιοριστεί η χρονική περίοδος της εφημερίας Αβιά, ούτε συνεπώς η σύλληψη του Ιωάννου, ούτε η σύλληψη και γέννηση του Ιησού Χριστού. Ο μήνας Βε Αδάρ τινάζει στον αέρα τον αιρετικό υπολογισμό !!! [4] www.sophia-ntrekou.gr
♪♫ Παραδοσιακά κάλαντα Χριστουγέννων ♪♫
από την περιοχή της Πελοποννήσου.
Ἦχος α'. Ῥυθμὸς τετράσημος.[5]

Χριστούγεννα πρωτούγεννα, πρώτη γιορτὴ τοῦ χρόνου,
γιὰ ἐβγᾶτε, δέστε, μάθετε, πὼς ὁ Χριστὸς γεννιέται,
γεννιέται κι ἀναθρέφεται στὸ μέλι καὶ στὸ γάλα,
τὸ μέλι τρῶν᾿ οἱ ἄρχοντες, τὸ γάλα οἱ ἀφεντάδες
καὶ τὸ μελισσοχόρταρο τὸ λούζουντ᾿ οἱ κυράδες.

Κυρὰ ψιλή, κυρὰ λιγνή, κυρὰ γαϊτανοφρύδα,
κυρὰ μ᾿ ὅταν στολίζεσαι νὰ πᾷς στὴν ἐκκλησιά σου,
βάζεις τὸν ἥλιο πρόσωπο καὶ τὸ φεγγάρι ἀγκάλι
καὶ τὸν καθάριο αὐγερινὸ τὸν βάζεις δαχτυλίδι.

Ἐμεῖς ἐδῶ δὲν ἤρθαμε νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε,
μόνο σᾶς ἀγαπούσαμε κι ἤρθαμε νὰ σᾶς δοῦμε·
ἐδῶ ποὺ τραγουδήσαμε πέτρα νὰ μὴ ραγίσει
κι ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ πολλοὺς χρόνους νὰ ζήσῃ.

Δῶστε μας καὶ τὸν κόκορα, δῶστε μας καὶ τὴν κότα,
δῶστε μας καὶ πέντ᾿ ἕξ᾿ αὐγά, νὰ πᾶμε σ᾿ ἄλλη πόρτα.


6. Παραπομπές: 

1. «Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων» Άρθρο από έντυπο της εφημερίδος «ΤΟ BHMA» 25/12/2007 [Απειλές για μποϊκοτάζ, Προάσπιση της διαφορετικότητας, Εορτασμός μόνο σε σπίτια και εκκλησίες.
2. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της - Η χρονιά που η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας προσπάθησε να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με τα γενέθλια του Στάλιν ! Ο θρησκευτικός πόλεμος των εφημερίδων στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. www.mixanitouxronou.gr
3. Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα » Μανώλης Β. Βολουδάκης voloudakis.blogspot.gr
4. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοι της (θεολογική δογματική μελέτη). Χρήστος Σαλταούρας 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον, www.egolpion.com
5. Κεντρική φωτογραφία: Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου Rockefeller στη Νέα Υόρκη. Πολλοί Αμερικανοί αναφέρονται πλέον σε αυτό λέγοντας «Το δέντρο», αποφεύγοντας τη χρήση της λέξης «χριστουγεννιάτικο» (Πηγή: ΑΡ/ JULΙΕ JΑCΟΒSΟΝ). 

6. Παραδοσιακά κάλαντα Χριστουγέννων ♪♫ από την περιοχή της Πελοποννήσου. Ἦχος α'. Ῥυθμὸς τετράσημος. www.nektarios.gr
7. Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube, εταιρεία της Google. Σημ.: πατήστε την εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video.
8. Πηγή, Υποσημειώσεις, σύνδεσμοι: Αέναη επΑνάσταση ✞ www.sophia-ntrekou.gr
9. 1η δημοσίευση 17 Δεκεμβρίου 2013. Τελευταία ενημέρωση και έλεγχος συνδέσμων: 14 Δεκεμβρίου 2017 στις 09:38 www.sophia-ntrekou.gr

Η Εικόνα της Γέννησης στην Ανατολή και Δύση (Ανάλυση)

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: Η προσκύνηση των ποιμένων (περ. 1605-1610) από τον Ελ Γκρέκο


Εργασία της Σοφίας Ντρέκου

Περιεχόμενα: 
1. Εισαγωγή
2. Η Γέννηση στην Αγιογραφία - Φώτη Κόντογλου (κείμενο, Βίντεο)
3. Αγιογραφίες - Η Χριστού Γέννησις
4. Η δυτική εικόνα της Γέννησης του Χριστού [Νικολάου Ζία]
5. Εικόνες Αναγέννησης (εικόνες)
6. Η ημικυκλική διάταξη της εικόνας
7. Γ. Κόρδης: Η εικόνα της του Χριστού Γεννήσεως
8. Πότε καθιερώθηκε η Γιορτή της Γέννησης
9. Παραπομπές, Βιβλιογραφία
10. Επιλεκτικά Βίντεο για την Αγιογραφία

1. Εισαγωγή

«Εκείνος που δεν γεννά, δεν γεννάται,
δεν αναγεννάται ποτέ, Κύριε,
της Γέννησης «σκήνωσον εν εμοί»,
ο την Σάρραν και την Ελισσάβετ
γονίμους διδάξας, προς δόξαν σου αιώνιαν».
«Παραμονή της Γέννησης» 
(Πορεία, 1940) Ζωή Καρέλλη

Σ' αυτήν την εργασία θα δούμε την ιστορική πορεία της εικόνας Της Γέννησης Του Χριστού και το πόσο επηρεάστηκε η Ορθόδοξη Αγιογραφία από τα δυτικά πρότυπα, μέσα από το κείμενο του αειμνήστου Αγιογράφου Φωτίου Κόντογλου και θα συνεχίσουμε με την θεολογική ορθόδοξη ανάλυση του καθ. Νικολάου Ζία, ώστε να εντρυφήσουμε μέσα από τα κείμενα των και εικόνων, για το ποιά είναι η ορθή Εικόνα Της Γεννήσεως στην Ορθόδοξη Παράδοση, η οποία και μας βάζει στο πνευματικό νόημα των Χριστουγέννων. Ένα ταξίδι εικονογραφίας και ιστορικής ανάλυσης αυτών.[1]

Αέναη επΑνάσταση_ Η Εικόνα της Γέννησης Του Χριστού στην Ανατολή και την Δύση (θεολογική ανάλυση) Σ. Ντρέκου
εικ. Σπήλαιο της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ (Ιεροσόλυμα)

2. Η Γέννηση στην Αγιογραφία - Φώτη Κόντογλου 

Η ορθόδοξη Εκκλησία μας κράτησε και διατήρησε την παράδοση της αγιογραφικής τέχνης αμόλευτη, όπως κράτησε και την παράδοση της υμνογραφίας, της μουσικής και της αρχιτεκτονικής. Και λέγοντας αμόλευτη, θέλω να πω πως δεν την άφησε να ξεπέσει από τον πνευματικό χαρακτήρα της, ώστε να κάνει έργα σαρκικά και κοσμικά, όπως έγινε στη δυτική εκκλησία.

Η λεγομένη Αναγέννηση στην Ιταλία στάθηκε στ' αληθινά η αναγέννηση της ειδωλολατρίας, δηλαδή της λατρείας του σαρκικού ανθρώπου που δεν γνωρίζει τι είναι η πνευματική ωραιότητα. Οι τεχνίτες που δουλέψανε κατά την Αναγέννηση ήτανε οι πιο πολλοί άνθρωποι χωρίς θρησκευτικό αίσθημα, χωρίς πίστη, και παίρνανε τα θρησκευτικά θέματα σαν πρόφαση μοναχά για να επιδείξουνε τη μαστοριά τους στη φυσικότητα και στη σαρκική τέχνη. 

Κι' οι ίδιοι οι Ιταλιάνοι το παραδέχουνται αυτό για τους μεγάλους τεχνίτες τους, αφού έχουνε για θαυματουργές εικόνες μονάχα τις παλιές βυζαντινές που βρεθήκανε στον τόπο τους, ενώ θα γελάσουνε αν τους πει κανένας πως κάνανε εικόνες θαυματουργές (δηλαδή εικόνες για να τις προσκυνά ο Χριστιανός) ο Ραφαέλος, ο Τισιάνος, ο Αντρέας ντε Σάρτο, ο Βερονέζης, ο Τιντορέττος κι' οι άλλοι μαστόροι της Αναγέννησης. 

Λοιπόν, για να μιλήσει κανένας σωστά, αγιογραφία, δηλαδή θρησκευτική ζωγραφική με πνευματικότητα, δεν κάνανε στην Αναγέννηση, για τούτο και τα έργα που φτιάξανε οι τότε τεχνίτες είναι θεατρικά, επιδειχτικά, χωρίς μυστικισμό, αντιπνευματικά, μην έχοντα καμμιά σχέση με την απλή και ταπεινή θρησκεία του Χριστού. 


Μονή Δαφνίου, εντοίχιο ψηφιδωτό, 11ος αιώνας

Ενώ η ορθόδοξη αγιογραφία κράτησε την αρχαία πνευματική καθαρότητα ως τα τελευταία χρόνια. Αλλά και σε μας άρχισε να ξεπέφτει αυτή η τέχνη από το ύψος της πνευματικής απλότητας και να θέλει να κάνει και στις δικές μας εκκλησίες έργα κούφια και θεατρικά, γιατί η απιστία, η επίδειξη, κ' η μανία να μοιάσουμε τους άλλους στο κακό, μας τύφλωσε ολότελα.


Σε όσους δεν έχουνε θρησκεία μέσα στην καρδιά τους αρέσουνε αυτά τα σαρκικά και αντιπνευματικά έργα, γιατί η σάρκα θαυμάζει τη σάρκα και δεν θέλει να βλέπει πνευματικά πράγματα, κι' ούτε μπορεί να τα νοιώσει. Το ανάποδο γίνεται στους ανθρώπους που νοιώσανε τη γλυκύτητα της πίστης· αυτοί δεν βρίσκουνε καμιά ουσία στα έργα που γινήκανε και γίνουνται για να δείξουνε τη μάταιη μαστοριά του ενός και του άλλου ζωγράφου, που τα εξηγεί μία ματαιόδοξη δασκάλα που τη λένε «αισθητική».

Η Γέννηση του Χριστού ζωγραφίζεται στα βυζαντινά εικονίσματα με την πνευματική αγιότητα που είναι ιστορημένη μέσα στο Ευαγγέλιο. Δηλαδή παριστάνεται σαν μυστήριο, ενώ η κοσμική ζωγραφική που είπαμε την ζωγραφίζει σαν μία σκηνοθεσία και τίποτα παραπάνω. Κυττάξετε καμμιά τέτοια ζωγραφιά, όπως είναι του Κορέτζιου είτε του Μουρίλλου, και θα νοιώσετε τι λέγω. Στις δικές μας τις εικόνες η Γέννηση παριστάνεται με απλόν και βαθύ τρόπο, χωρίς επιτηδευμένα στολίσματα και μάταιες αισθηματολογίες. Όλα είναι απλά και ταπεινά πλην μέσα στα απλά αυτά σχήματα υπάρχει εκείνο το θρησκευτικό πνεύμα που είναι άπιαστο για τους άθρησκους, γιατί είναι «ως πνοή αύρας λεπτής».

  • Ο τύπος της Γεννήσεως στους βυζαντινούς είναι τούτος

Η Γέννηση του Χριστού. 14ος αιώνας. 
Τοιχογραφία. Ναός της Περιβλέπτου στο Μυστρά

Στη μέση στέκεται ένα σπήλαιο σαν από κρουστάλινα βράχια περισκεπασμένο. Μέσα στο μαύρο άνοιγμά του είναι μια φάτνη και μέσα βρίσκεται ένα μωρό φασκιωμένο, ο Χριστός, κι' από πάνω του τον αχνίζουνε με το χνώτο τους ένα βόδι κ' ένα γαϊδούρι είτε άλογο.

Η Παναγία είναι ξαπλωμένη πλάγι στο τέκνο της απάνω σ' ένα στρωσίδι, όπως συνηθίζουνε στην Ανατολή. 

Στο απάνω μέρος από τα δεξιά είναι χορός Αγγέλων σε στάση δεήσεως, ενώ από τ' αριστερά ένας άλλος άγγελος με φτερά ανοιχτά, μιλά με τους τσομπάνηδες σαν να τους λέγει τη χαροποιά την είδηση. 

Στο κάτω μέρος από τα δεξιά παριστάνεται ο γέρο Ιωσήφ καθισμένος σ' ένα κοτρόνι και συλλογίζεται με το κεφάλι ακουμπισμένο στο χέρι του, κατά το Ευαγγέλιο που λέγει «ἠβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν», καθ' όσο δεν ήθελε να εκθέσει την Παναγία που γέννησε δίχως νάναι δικό του το παιδί. Μπροστά του στέκεται ένας γέρος τσομπάνης ακουμπισμένος στο ραβδί του, ντυμένος με προβιά, και του μιλά σα να θέλει να τον παρηγορήσει. 

Στα αριστερά είναι καθισμένη μία γρηά που βαστά στην αγκαλιά της το νεογέννητο γυμνό, και δοκιμάζει με το χέρι της το ζεστό νερό μέσα σε μια κολυμπήθρα, ενώ μία μικρή χωριατοπούλα με το τσεμπέρι χύνει νερό για να κολυμπήσουνε το μωρό. Γύρω τους κι' απάνω στις ραχούλες βοσκάνε πρόβατα, κάθουνται ξαπλωμένα και δυό τρία μαντρόσκυλα. Ένας τσομπάνης αρμέγει. 

Πίσω από τη σπηλιά φαίνουνται μέσα στα βουνά οι τρεις μάγοι καβαλλικεμένοι στ' άλογα, ο ένας σε άσπρο, ο άλλος σε μαύρο κι' ο άλλος σε κόκκινο.
Τοιχογραφία στη νότια πτέρυγα της Παντάνασσας Μυστρά
  • Η Παναγία ζωγραφίζεται και γονατιστή, μα αυτό θαρρώ πως φραγκοφέρνει.
Η σκηνή με τις γυναίκες που κολυμπάνε το βρέφος είναι παρμένη από τ' Απόκρυφα Ευαγγέλια. Είναι παράξενο πως οι βυζαντινοί ζωγράφοι που ήτανε ορθοδοξώτατοι, βάζουνε στις εικόνες τους σκηνές που δεν είναι γραμμένες στο Ευαγγέλιο, παίρνοντας τες από βιβλία που δεν είναι Κανονικά. 

Στο Μυστρά, στο Καχριέ Τζαμί κι' αλλού είναι ζωγραφισμένα επεισόδια από τη ζωή της Παναγίας παρμένα από το λεγόμενο Ευαγγέλιο του Ιακώβου που δεν είναι Κανονικό. Αλλά τέτοια καθέκαστα είναι ζωγραφισμένα στα Εισόδια, στον Ευαγγελισμό, στην ζωή Ιωακείμ και Άννης κ.λπ.

Για τη Γέννηση βρίσκεται γραμμένο στα Απόκρυφα πως σαν πιάσανε οι πόνοι την Παναγία, πήγε ο Ιωσήφ να βρει καμμιά μαμή, και βρήκε μία γρηά που τη λέγανε Σαλώμη, κι' αυτή έπλυνε το παιδί. Σε κάποιες αρχαίες τοιχογραφίες είναι γραμμένο και τόνομα της Σαλώμης. Στα πιο ωραία εικονίσματα η Παναγία παριστάνεται ξαπλωμένη κ' έχει ακουμπισμένο το κεφάλι της στο χέρι της, κ' η έκφρασή της είναι γλυκειά και μελαγχολική, ένα πράγμα πολύ κατανυκτικό. 

Σε λιγοστές εικόνες είδα ζωγραφισμένα μάτια απάνω στο σπήλαιο, σαν να είναι ζωντανό, όπως ζωγραφίζουνε πάλι σε σχέδιο αητού, τα σύννεφα που σηκώνουνε τους Αποστόλους στην Κοίμηση, στη Βάπτιση τον Ιορδάνη σαν γέρο και τη θάλασσα σαν νεράϊδα, τις πηγές του ποταμού σαν έναν πέτρινο άνθρωπο που βγαίνει από το στόμα του το νερό, κ.α. 


Ψηφιδωτό Ιεράς Μονής Οσίου Λουκά 11ος αιώνας


Η Ερμηνεία των Ζωγράφων του Διονυσίου του εκ Φουρνά των Αγράφων, γράφει για τον τύπο της Γεννήσεως: «Σπήλαιον, καί ἔσω εἰς τό δεξιόν μέρος ἡ Θεοτόκος βάλλουσα τό βρέφος ἐσπαργανωμένον μέσα εἰς τήν φάτνην καί ἀριστερά ὁ Ιωσήφ(1) γονατιστός ἔχων τά χέρια ἐσταυρωμένα· καί ὄπισθεν τῆς φάτνης ἕνα βόδι κ' ἕνα ἄλογον βλέποντα τόν Χριστόν καί ὄπισθεν ποιμένες βαστάζοντες ράβδους καί βλέποντες μετά θάμβους τόν Χριστόν. Καί ἔξωθεν τοῦ σπηλαίου πρόβατα καί ποιμένες, ὁ ἕνας λαλών ἄϋλον καί ἕτεροι βλέποντες ἄνω μετά φόβου. Καί ἐπάνωθεν αὐτῶν ἕνας ἄγγελος εὐλογῶν αὐτούς, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος οἱ μάγοι μετά βασιλικῆς στολῆς καθήμενοι ἐπάνω εἰς ἄλογα καί δεικνύοντες ἀλλήλοις τόν ἀστέρα. Καί ἐπάνωθεν τοῦ σπηλαίου πλῆθος ἀγγέλων...».


Γέννηση Χριστού, δεύτερο μισό 15ου αιώνα Βενετία


Οι πιο ωραίες εικόνες της Γεννήσεως που αφήσανε οι παληοί ευσεβείς αγιογράφοι μας είναι κατά πρώτον οι ψηφιδωτές του Δαφνιού και του Οσίου Λουκά, έργα εξαίσια για οποίον νοιώθει τη βυζαντινή τέχνη και δεν θέλει σκηνοθεσίες και επιδείξεις κούφιες. Άλλη ωραία εικόνα της Γεννήσεως είναι στην Περίβλεπτο του Μυστρά, ίσως η ωραιότερη, καθώς και άλλη στην Παντάνασσα. Σπουδαία είναι και η Γέννηση στο Καχριέ Τζαμί της Πόλης (αρχαία Μονή της Χώρας), της Υπαπαντής στα Μετέωρα, στα μοναστήρια του Διονυσίου και του Δοχειαρίου στ' Άγιον Όρος, καθώς και του Αγίου Παύλου, στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στα Μετέωρα, καθώς και στο μοναστήρι του Βαρλαάμ, έργο του Φράγκου Κατελάνου. 

Υπάρχουν κι' άλλες έμορφες Γεννήσεις σε αρχαία εξωκκλήσια, όλες στον ίδιο τύπο που ιστορήσαμε. Πλήθος Γεννήσεις στολίζουνε τα αρχαία χειρόγραφα, όπως είναι δυο που βρίσκουνται στο μοναστήρι των Ιβήρων.

Το αμαρτωλό χέρι μου αξιώθηκε να ζωγραφίσει κάμποσες Γεννήσεις σε σανίδι, και δυό σε τοιχογραφία, τη μια στο οικογενειακό παρεκκλήσι του Γ. Πεσμαζόγλου στην Κηφισιά, την άλλη, σε πολύ μεγάλο σχήμα, στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στο Λιόπεσι.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Στα χρόνια του Διονυσίου (18ος αιώνας) είχε αρχίσει να φραγκεύει η αγιογραφία μας, γι' αυτό γράφει πως ο Ιωσήφ είναι γονατιστός, καθώς και άλλα πού δεν είναι της βυζαντινής αγιογραφίας.[2]


3.  Αγιογραφίες - Η Χριστού Γέννησις


Τοιχογραφία Φ. Κόντογλου, στο παρεκκλήσιο Αγ. Ειρήνης
οικ. Γ. Πεσεματζόγλου στη Κηφισιά του 1938

Εγκαυστική εικόνα από τη Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά 7ος αι. μ.Χ.

Τοιχογραφία από το Πρωτάτο Αγίου Όρους 13ος αι. μ.Χ.

Έργο του Π.Βαμπούλη

Aπό τον Άγιο Νικόλαο Ορφανό, Θεσσαλονίκη 1310-1320 μ.Χ.

Λαγουδερά, Παναγία της Αράκου Κύπρου 1192 μ.Χ.

Τοιχογραφία στη Ζωοδόχο Πηγή, Φ. Κόντογλου 1946

Ιερό Κοινόβιον Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ορμύλια Χαλκιδικής

Αντρέι Ρουμπλιόβ, 1405 μ.Χ.

Εικόνα από το Aγιογραφείο της Μονής Βατοπαιδίου

1884 μ.Χ. - Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης

Η γέννηση του Χριστού - Λυδία Γουριώτη

Ευαγγελιστάριο, 1120-30. Άγιο Όρος, Μονή Λαύρας


4. Η Εικόνα της Γεννήσεως, του Νίκου Ζία, Αρχαιολόγου**
*Η δυτική εικόνα της Γέννησης του Χριστού

Συνεχίζουμε αγαπητοί αναγνώστες με την δυτική εικόνα της Γέννησης του Χριστού, μέσα από την θεολογική ανάλυση του καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αρχαιολόγου, Νικολάου Ζία.


Cimabue Maestà, 1280-1285, Uffizi Gallery, Florence

Γενικότερα η τέχνη που αναπτύχθηκε έξω από το χώρο της Ορθοδοξίας στη δυτική και βόρεια Ευρώπη διαμόρφωσε διαφορετική εικόνα ενώ αρχικά είχαμε τον ίδιο περίπου εικονογραφικό τύπο όπως π.χ. σε πίνακα (Φλωρεντία, συλλογή R. Longhi) που αποδίδεται στο Cimabue (13ος αι.). Στο Duccio (1255 - 1315) διαφαίνονται κάποιες τάσεις για αλλαγές.

Στη «Γέννηση» της Εθνικής Πινακοθήκης της Ουάσιγκτον το σπήλαιο αρχίζει να διαμορφώνεταισε σταύλο, ενώ τα άλλα εικονογραφικά στοιχεία (θέση του Ιωσήφ, λουτρό του βρέφους, ποιμένες, Αγγελοι) παραμένουν τα καθιερωμένα από την παράδοση. Στούς ζωγράφους του 15ου αι. η παραδοσιακή εικονογραφία έχει ξεχαστεί.

Το τοπίο γίνεται ειδυλλιακό και αγροτικό, ή μεσαιωνικό με πύργους, λότζιες, τοξοστοιχίες κ.λ.π. Παναγία είναι μιά όμορφη, νεαρή αρχοντοπούλα, και Ιησούς ένα χαριτωμένο παχουλό μωρό, γυμνό -παρά τη σαφή μνεία του Ευαγγελιστού Λουκά- που παίζει μακάρια με τα χεράκια του. Ο Ιωσήφ παίρνει θέση ισάξια πρός την Παναγία καθώς και οι δύο γονατίζουν δεξιά και αριστερά από το βρέφος.


Duccio, 1308/11, National Gallery of Art, Washington

Συχνά από όλη τη σύνθεση της Γεννήσεως ο ζωγράφος απομονώνει ένα επεισόδιο, όπως π.χ. την «Προσκύνηση του Βρέφους» που βλέπουμε σε πίνακα (Φλωρεντία πινακοθήκη Uffizi) του FilippoLippi (1406-1469) με όλα τα παραπάνω γνωρίσματα, ή την Προσκύνηση των Μάγων, όπου μερικές φορές μάλιστα το θέμα γίνεται μόνο αφορμή για να ζωγραφιστεί μια θεαματική παρέλαση της αριστοκρατίας όπως συμβαίνει στο γνωστό πίνακα τουGentile da Fabriano (π. 1370-1427) που βρίσκεται στο Uffizi της Φλωρεντίας και ακόμη περισσότερο στη τοιχογραφία του 1459 του Benozzo Gozzoli στο παρεκκλήσιο των Μεδίκων - Ρικάρντι στη Φλωρεντία.

Με ανάλογα έργα φεύγουμε από την πνευματική, αυστηρή έκφραση της πίστης όπως συνολικά -καθολικά- βιώνεται από την Εκκλησία και μπαίνουμε στο χώρο της προσωπικής -και κάποτε αυθαίρετης- ερμηνείας.

Παρ' όλες όμως αυτές τις αλλαγές, που παρατηρούνται, στους περισσότερους ζωγράφους του 14ου και 15ου αι. δεν λείπει εντελώς κάποια αίσθηση θαύματος, όπως όμως το αντικρίζουν μέσα από το συναισθηματισμό της ιππωσύνης, και της προσαρμογής στα δεδομένα της εποχής.


Η προσκύνησις των Μάγων, F. Lippi, Uffizi Florence, 1496
  • «Η τέχνη τα απομακρυσμένα γεγονότα της «Γεννήσεως» τα φέρνει κοντά, έτσι που η θερμή κι ευεργετική δύναμή τους γίνεται πιο έντονη. Και σε σένα τον ίδιον πρέπει να γίνουν Χριστούγεννα, λένε οι καλλιτέχνες ομόφωνα, η αυλή σου, η κάμαρά σου είναι Βηθλεέμ, παντού αντιλαλεί το μήνυμα του αγγέλου, παντού πρέπει ποιμένες και μάγοι με στέρεα πίστη να σπεύσουν στο Βρέφος» γράφει δυτικός ιστορικός της τέχνης (Η.Lϋtzeler, Τα Χριστούγεννα στην Τέχνη, εκδ. Herder/Freiburg, σελ.3-4).
Η πορεία της δυτικής τέχνης δείχνει όλο και περισσότερο να εξανθρωπίζει το μυστηριακό γεγονός. Στη λεγόμενη «Μυστική Γέννηση» (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη) του Sandro Botticelli (1444-1510) η εκκοσμίκευση ολοκληρώνεται και η Γέννηση γίνεται παγανιστική γιορτή· ή έστω καταγραφή ενός ιστορικού γεγονότος εκφρασμένου στα πλαίσια της ουμανιστικής ομορφιάς, του μέτρου και της αρμονίας. 

Ο Ghirlandaio δεν διστάζει να ζωγραφίσει το γυμνό βρέφος μπροστά σε μια αρχαία σαρκοφάγο. (Η προσκύνηση των ποιμένων - 1485, Αγ. Τριάς Φλωρεντία).

Gentile da Fabriano, 1423

Στην εκλαϊκευμένη τέχνη που θα ακολουθήσει κατά τον 18ο και 19ο αι. και θα διαδοθεί στην Δύση αλλά και στην Ορθόδοξη Ανατολή, η παράσταση της Γεννήσεως έχει χάσει τελείως τον αποκαλυπτικό λειτουργικό της χαρακτήρα καθώς έχει δημιουργηθεί ο γλυκερά συναισθηματικός τύπος, της «Αγίας Οικογενείας» κατάλληλης για χριστοήθεια, αλλά μακριά από το αληθινό προορισμό μιάς πραγματικής εικόνας.

Την πορεία πρός τον εκδυτικισμό και την εκκοσμίκευση η τέχνη στο χώρο της Ορθοδοξίας την έκαμε με πολύ-πολύ αργά βήματα και σθεναρή αντίσταση, παρ᾿ όλο ότι βρισκόταν κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες λόγω της δουλείας του ελληνικού έθνους (Τουρκοκρατία, Ενετοκρατία κ.λ.π.). Σιγά-σιγά όμως μικρές εικονογραφικές παραλλαγές περνούσαν από την Δύση στην Ορθόδοξη τέχνη.

Στη τοιχογραφία π.χ. της Μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων (1548), που αποδίδεται στο ζωγράφο Φράγκο Κατελάνο, η Παναγία είναι γονατιστή, προφανώς από δυτική επίδραση. Ανάλογη στάση έχει η Θεοτόκος σε τοιχογραφίες του Αγ. Όρους (Μ. Δοχειαρίου, Αγ. Νικόλαος Μ. Λαύρας, Μ. Ξενοφώντος κ.ά.).


Μυστική Γέννηση, Botticelli, 1500/1

Σε εικόνα του Ηλιού Μόσχου (1658) του Μουσείου Μπενάκη το Βρέφος είναι γυμνό και οι άγγελοι κρατούν ταινία με την επιγραφή «Δόξα εν υψίστοις Θεώ...».

Στον ίδιο αιώνα ο Θεόδωρος Πουλάκης ζωγραφίζει σχεδόν ισοδύναμους γονατιστούς τον Ιωσήφ και την Παναγία, ενώ ένα αιώνα πριν ο Μιχαήλ Δαμασκηνός ζωγράφισε την προσκύνηση των Μάγων (ναός Αγίας Αικατερίνης Ηρακλείου Κρήτης) ακολουθώντας πιστά δυτικά πρότυπα με πλήθος πολύχρωμα ντυμένων μορφών, αλόγων προοπτικά και διαγώνια ζωγραφισμένων, σε ζωή κίνηση κλπ. μόνος, σύνδεσμος με την παράδοση είναι το αγκαθερό βουνό και η τεχνική του αυγού.

Τον επόμενο αιώνα σε εικόνα του Στεφάνου Τζαγκαρόλα (Εθνική Πινακοθήκη) έχουμε μιά δυτική παράσταση μεταφρασμένη στη βυζαντινή τεχνική.

Κατάληξη της πορείας αυτής είναι ο εφτανησιώτικος νατουραλισμός, όπου η σύνθεση είναι εντελώς δυτική (π.χ. Προσκύνηση των Μάγων Μουσείου Ζακύνθου).

Τεχνική (ελαιογραφία), εικονογραφία, τεχνοτροπία, ενδυματολογία δέν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με την παράδοση.



Benozzo Gozzoli, Medici Florence 1459

Στο απελευθερωμένο ελληνικό κράτος θα επικρατήσουν ανάλογες τάσεις με προοδευτικά αυξανόμενη την εκκοσμίκευση, ώσπου περί τα μέσα του αιώνα μας ο Φώτης Κόντογλου(1895-1965) θα ξαναϊστορήσει την Γέννηση με την παραδοσιακή τεχνική, τεχνοτροπία και πνευματικότητα. (Φορητή εικόνα στο δωδεκάορτο της Παναγίας - Μοναστηράκι Αθηνών του 1932, τοιχογραφίες στο παρεκκλήσιο Αγ. Ειρήνης οικ. Γ. Πεσεματζόγλου στη Κηφισιά του 1938, στον Ι. Ν. Ζωοδόχου Πηγής στο Λιόπεσι του 1946 κ.ά.).

Η Ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως μορφοποιεί την διδασκαλία της Εκκλησίας κρατώντας όλο το θεολογικό βάθος της, καθώς βρήκε στην έκφραση το μέτρο ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο.


Domenico Ghirlandaio,1485, Cappella Sassetti, Basilica di Santa Trinita, Firenze

Με την ταυτόχρονη αναπαράσταση μέσα στην ίδια σύνθεση γεγονότων που διαφέρουν μεταξύ τους χρονικά (π.χ. ο Χριστός στην φάτνη και την ίδια ώρα στο λουτρό, οι Μάγοι που οδεύουν ακολουθώντας τον αστέρα και συγχρόνως προσκυνούν το Χριστό κλπ.), που σημαίνει απελευθέρωση από την αντίληψη του χρόνου σαν ροής και διαδοχής, δίδεται μιαν άλλη αίσθηση του χρόνου πού τα αντιμετωπίζει όλα σαν παρόν.

Αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα της κατανόησης του μυστηρίου της Σάρκωσης, σαν γεγονότος ιστορικού, αλλά και μυστηριακού, εξωχρονικού. Γιατί ο Χριστός που γεννήθηκε στην ορισμένη χρονική στιγμή «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4,4) και συγκεκριμένο τόπο, δέν έπαυσε να είναι ο «πρό των αιώνων υπάρχων» ο άχρονος Υιός που «Όλος ήν εν τοίς κάτω και των άνω ουδόλως απήν» (Ακάθιστος Ύμνος).
Αυτή τη θεώρηση του χρόνου δίνει η Ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως και μέ αυτόν τον τρόπο κάνει σύγχρονο το γεγονός και καλεί τον πιστό να συμμετάσχει και να δεί τον τόπο όπου εγεννήθη ο Χριστός.

Tiziano Vecellio, 1540 National Gallery of Scotland

Τα εικονογραφικά στοιχεία που σημειώθηκαν πιο πάνω δεν θα αρκούσαν όμως να αποδώσουν το μήνυμα σωστά αν δεν είχαν την απαιτούμενη αισθητική μορφή. Η ελεύθερη σύνθεση, που δεν καθορίζεται από τούς δεσμευτικούς γεωμετρικούς νόμους της προοπτικής, η δισδιάστατη απόδοση των σωμάτων, ο εσωτερικός φωτισμός των μορφών, το καθαρό χρώμα είναι τα ζωγραφικά μέσα πού κάνουν την παράσταση αποκαλυπτική.Χρώμα, σχέδιο, σύνθεση γίνονται Θεολογία.

Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα της Βυζαντινής ζωγραφικής, πέτυχε να φανερώσει με χρώματα και σχήματα την ενανθρώπιση στην σωτηριώδη, θεολογική διάσταση και χωρίς να μάς στερήσει την αισθητική χαρά που γεννιέται από την μεγάλη τέχνη, κατώρθωσε να καταστήσει την εικόνα πύλη εισόδου στο μυστήριο που μπαίνουμε με ευφροσύνη και δοξολογία.[3]

5. Εικόνες Αναγέννησης


Giotto. 1304-1306. Fresco Capella degli Scrovegni 

Raffaello Sanzio da Urbino 

Tindoretto

Paolo Veronese, 1573

adoration of the magi - Leonardo da Vinci 

Adoration of the Shepherds (Giorgone, 1505)

cuadro nacimiento de jesus, Lorenzo Lotto, 1523 


El Greco (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος)
Η Προσκύνηση των Ποιμένων (περ. 1605-1610)
από τον Ελ Γκρέκο. Μουσείο Prado, Μαδρίτη


6. Η ημικυκλική διάταξη της εικόνας




Η ημικυκλική διάταξη της εικόνας 
εξασφαλίζει την πυκνότητα 
της παρουσίασης των κυριότερων 
γεγονότων της Γέννησης 
Του Θεανθρώπου.

«Η Εικόνα της Γέννησις Του Χριστού» «...που σημαίνει απελευθέρωση από την αντίληψη του χρόνου σαν ροής και διαδοχής, δίδεται μιάν άλλη αίσθηση του χρόνου πού τα αντιμετωπίζει όλα σάν παρόν.»

Στο χωροχρονικό συνεχές των τριών διαστάσεων όπου ο χρόνος εμφανίζεται ως τέταρτη η ευθεία έχει αρχή και τέλος το ίδιο σημείο.

Ο ήν ο ών και ο ερχόμενος ως αιτία και αποτέλεσμα εμπεριέχει την αναλυτική διαδικασία της ανάπτυξης του χωροχρονικού συνεχούς σε ροή και διαδοχή σημειακού αποτέλεσματος όπου η αρχή και το τέλος αντιστοιχούν σε διακριτά σημεία άρα και μετρήσιμα χρονικά σε ετερότητα θέσης.

Ο ήν ο ών και ο ερχόμενος ο Ιησούς Χριστός ενσαρκώνει την υπέρβαση του χρόνου λειτουργώντας μέσα στον χρόνο ως διαμορφωτής υποστάσεων αποδεκτών από την ενεργητική αλλοίωση του αισθητηριακού πλέγματος της ασκητικά εναρμονισμένης ανθρώπινης ύπαρξης !!![4]

Γιώργος Κόρδης: Η εικόνα της του Χριστού Γεννήσεως
Εικονογράφος, συγγραφέας και πανεπιστημιακός καθηγητής.



Πόσες άραγε λέξεις μπορούν να πυκνώσουν και να κρυφτούν ή να αποκαλυφθούν σε μια εικόνα; Μια, ίσως δύο, ίσως πολλές. Αυτό κανείς δεν το μαθαίνει, αφού η ανάγνωση μιας εικόνας  είναι αστείρευτη και ατέλειωτη ειδικά όταν πρόκειται για μια εικόνα του Βυζαντινού τρόπου. Κι ετούτο γιατί στον τρόπο αυτό όλα είναι οργανωμένα αλλιώς. Είναι δομημένα ώστε να ομιλούν, να διαλέγονται με την αίσθηση του θεατή και να μαρτυρούν. Για την αλήθεια, για μέλλοντα, για υποσχέσεις και οράματα ανείπωτης και άδολης χαράς.

Όσα παρουσιάζονται σε μιαν εικόνα βυζαντινή είναι μια αλλιώτικη δομή, που κομίζει μαρτυρία ενός κόσμου που είναι εδώ κι εκεί μαζί, που είναι τώρα και παντού. Μια εικόνα βυζαντινή είναι ανακεφαλαίωση του χρόνου και μια αγκαλιά που απλώνεται και κλείνει ή ελευθερώνει τον χώρο όλο.

Όλα τούτα βρίσκουν έκφραση, τέλεια σχεδόν, στην εικόνα της του Χριστού Γεννήσεως, μια πολύ σύνθετη εικόνα, που έρχεται να ομιλήσει για το σπουδαιότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τουλάχιστον για τους χριστιανούς: για την Γέννηση του Θεανθρώπου, για την ενσάρκωση του Υιού του Θεού, για τον ερχομό του Θεού του ίδιου στον κόσμο, όχι ως απλού επισκέπτη ή κομιστή αγγελιοφόρου μιας καλής είδησης, αλλά ως ενός κανονικού και πλήρους ανθρώπου που γεννήθηκε από γυναίκα εν τόπῳ και χρόνω, στην Βηθλεέμ, στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου.

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία ενός ζωγράφου· να ομιλήσει δηλαδή για πράγματα ορατά και αόρατα αποκλειστικά με εικαστικά μέσα, με τα σχήματα με τα  χρώματα και τις σχέσεις τους.

Δύσκολο εγχείρημα. Πώς να χωρέσει μέσα στα σχήματα αυτά ένα τόσο μεγάλο μυστήριο; Πώς να γίνει οπτικό γεγονός το ότι το παιδί που γεννιέται είναι Θεός και άνθρωπος, το ότι δεν έχει κατά σάρκα πατέρα και το ότι είναι ο πνευματικός βασιλέας που θα σώσει τον άνθρωπο από την εξορία, όπου ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του, επιλέγοντας την στερητική μοναξιά του εγωισμού;

Όλα ετούτα δεν περιγράφονται, γιατί ο Θεός δεν ορίζεται με σχήματα ούτε με λέξεις ούτε με άλλο μέσο, ούτε μπορεί να κλειστεί σε μορφή το είδος της σωτηρίας που φέρνει ο Θεός στον κόσμο. Κι ετούτο το ξέρουν οι ζωγράφοι μαΐστορες του Βυζαντίου. Αυτά είναι ξεκάθαρα από την εποχή της εικονομαχίας, όταν αποσαφηνίστηκε τι είναι η εικόνα παντός εικονιζομένου, τι εικονίζεται και τι όχι, και πώς λειτουργεί η εικόνα. Έτσι, αποκλείουν την απόπειρα να περιγράψουν τον Θεό ή αφηρημένες έννοιες και θεολογικές ιδέες.

Με τον ρεαλισμό και τη συμπυκνωμένη σοφία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού  λοιπόν, καταφεύγουν  σε κώδικες  της εποχής τους, όχι για να περιγράψουν αλλά για να σημάνουν, για να δείξουν μερικώς, ως εν εσόπτρῳ, όσα οφείλει η εικόνα να δηλώσει και στον πιστό και στον άπιστο θεατή που θα την αντικρίσει.

Η εικόνα της Γέννησης του Χριστού ξεκινά με μια αφαίρεση γεμάτη νόημα και σημασία. Όλη η σκηνή μεταφέρεται σε ένα τοπίο ερημικό, και μάλιστα σε ένα βραχώδες σύμπλεγμα όπου κυριαρχεί ένα σπήλαιο. Η αφαίρεση αυτή γίνεται για να τονιστεί πως το παιδί που γεννιέται, έρχεται στη γη την ίδια κι όχι σε ένα συγκεκριμένο τόπο που έχει διακεκριμένα χαρακτηριστικά. Γεννιέται απλώς επάνω στη γη, που είναι όμως γεμάτη από παρουσίες: Άγγελοι, βοσκοί που βόσκουν τα ποίμνια τους και παίζουν τις φλογέρες τους, Μάγοι, ανατολίτες βασιλείς, οδηγημένοι από υπέρλαμπρο  αστέρι, που έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στον νεογέννητο  βασιλέα, θεραπαινίδες που ετοιμάζονται να δώσουν  στο βρέφος τη χαρά της πρώτης του επαφής με το ζωογόνο ύδωρ -που δεν το έχει ανάγκη,  και κυρίως η Θεοτόκος που στέκεται δίπλα στην φάτνη με το νεογέννητο και ο μνήστωρ Ιωσήφ που παρίσταται με τον τρόπο του, παράπλευρα.

Αυτή είναι όλη η  παράσταση που συντίθεται εμπρός στα μάτια μας και διακηρύσσει πως ένας Θεός γεννιέται με τρόπο παράδοξο και μυστηριακό, ένας Θεός που θα σώσει τον κόσμο όλο.

Η μεγάλη δυσκολία των ζωγράφων ήταν να δείξουν πως το παιδί που γεννήθηκε από μητέρα γυναίκα δεν είναι ένας κοινός θνητός, αλλά κάτι άλλο που σχετίζεται με τον Θεό. Έπρεπε να δείξουν πως έρχεται από τον Θεό και δεν έχει κατά σάρκα πατέρα. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν οπτικά το νόημα του Ευαγγελίου, και θα κινδύνευαν να πέσουν σε Νεστοριανική αίρεση. Προκειμένου λοιπόν να δείξουν αυτή την αλήθεια, κατέφυγαν σε εικαστικούς κώδικες καθιερωμένους στην αρχαία τέχνη και διατηρημένους, καθώς φαίνεται, και στο Βυζάντιο. Όπως συνηθιζόταν παλιά στις γεννήσεις ημιθέων και αρχαίων θεών, ο πατέρας του νεογέννητου να εικονίζεται σε απόσταση από την σκηνή της γέννησης, και μάλιστα σε στάση αποστροφής προς το γεγονός, έτσι και στην σκηνή της Γέννησης του Χριστού, ο μνήστωρ Ιωσήφ ζωγραφίζεται πάντα παραδίπλα, με στραμμένη την πλάτη του ή σκεφτικός να συνομιλεί με βοσκό (στον οποίο κάποιοι βλέπουν τον διάβολο που σπέρνει στον άγιο αυτόν άνθρωπο λογισμούς πονηρούς). Όπως κι αν έχει όμως, το σημαντικό είναι πως με την σύνθεση αυτή των προσώπων οι ζωγράφοι έδειξαν πως το νεογέννητο παιδί δεν έχει κατά σάρκα πατέρα αλλά μονάχα μητέρα και συνεπώς έρχεται από τον Θεό.

Αλλά και με άλλο τρόπο οι ζωγράφοι επιχείρησαν και πέτυχαν να δείξουν το παράδοξο του τόκου και συνεπώς έμμεσα να βεβαιώσουν πως το νεογέννητο είναι εκ Θεού κι όχι κοινός άνθρωπος: Απομάκρυναν από τη Θεοτόκο τις, καθιερωμένες σε όλες τις παραστάσεις γεννήσεων του αρχαίου κόσμου, θεραπαινίδες που παρίστανται και βοηθούν την λεχώνα γυναίκα.

Στην Γέννηση του Χριστού η Θεοτόκος, συνήθως ανακεκλιμένη κι όχι εξουθενωμένη από τον τοκετό, δεν μοιάζει να χρήζει βοηθείας, και  αυτό διότι ο τόκος της ήταν, σύμφωνα με την παράδοση και την πίστη της Εκκλησίας, αλόχευτος και ανώδυνος. Όπως κι αν έχει πάντως, με τα εικαστικά αυτά ευρήματα οι ζωγράφοι έδειξαν εμμέσως πως το νεογέννητο είναι εκ Θεού και όχι απλώς γέννημα ανθρώπων.

Αλλά και η προσκύνηση των Μάγων σοφών της Ανατολής ανάλογα πράγματα δηλώνει. Είναι μια έμμεση αναγνώριση πως το παιδί που γεννήθηκε με τρόπο παράδοξο είναι ο αναμενόμενος μεσσίας, ο σωτήρας που περίμενε ο Ισραήλ, αυτός που θα σώσει το γένος των ανθρώπων. Προς τούτο και η πρώτη αναγνώριση της βασιλικής του ιδιότητας και του μεσσιανικού του ρόλου έρχεται έξωθεν, από αλλοεθνείς κι όχι από την φυλή του.

Πέρα όμως από τα θεολογικά μηνύματα που κομίζει η εικόνα της Γέννησης του Χριστού φέρνει και άλλα μηνύματα στους ανθρώπους. Όχι νοήματα και ιδέες, αλλά ποιότητες, που αφορούν τις αισθήσεις και αναφέρονται στην κατάσταση της καρδιάς.

Όπως είναι φτιαγμένη η εικόνα, όπως βέβαια και κάθε άλλη βυζαντινή εικόνα, τα εικονιζόμενα συμβάντα μοιάζουν να συνυπάρχουν στον χώρο και στον χρόνο και να αποτελούν μια ενότητα που δεν δικαιολογείται από την φυσική τάξη των πραγμάτων. Η εικόνα ενώνει σε κοινό πλαίσιο ιστορίες που συνέβησαν σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, υπερβαίνοντας τους περιορισμούς της αναγκεμένης φύσης και διαδηλώνοντας πως όλα είναι σχετικά και μπορούν να ενώνονται μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας, με τρόπο  μυστικό και ακατανόητο για την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική.

Κι ύστερα, αυτά που εικονίζονται δεν υπάρχουν στον εικονικό αυτονομημένο ζωγραφικό χωρόχρονο, που ο ζωγράφος φτιάχνει στην επιφάνεια της εικόνας, όπως συμβαίνει στην δυτική τέχνη από την περίοδο της Αναγέννησης και ύστερα.

Ο βυζαντινός ζωγράφος, με σύστημα και γνώση, φέρνει τα εικονιζόμενα προς τον χωρόχρονο των θεατών και τα κάνει να μοιάζουν ως να  ζουν μεταξύ μας, να είναι κομμάτι της δικής μας πραγματικότητας. Η παροντοποίηση αυτή των εικονιζομένων κάνει τα πράγματα να υπάρχουν στον ενεστωτικό χωρόχρονο της Θείας Λειτουργίας και να συμφωνούν με όσα και η υμνολογία της Εκκλησίας ψάλλει εκείνες της μέρες: “ Χριστός γεννάται δοξάσατε…” (α’ Ωδή, Καταβασίες Χριστουγέννων)

Η παροντοποίηση των εικονιζομένων γράφει εικαστικά, το πώς των σχέσεων μέσα στην Εκκλησία, οπτικοποιώντας την των πάντων εν Χριστῷ ενότητα.

8. Πότε καθιερώθηκε η Γιορτή της Γέννησης



Το 354 μ.Χ., ύστερα από πολλές συζητήσεις και αντιρρήσεις, ορίστηκε στη Ρώμη σαν μέρα γιορτής της γέννησης η 25η Δεκεμβρίου για τούτο το λόγο: Η ήμερα αυτή ήταν καθιερωμένη από τους Ρωμαίους ως ήμερα γέννησης του Περσικού θεού Μίθρα, του «αήττητου θεού Ήλιου».

Είναι γνωστό πως οι Ρωμαίοι, επιστρέφοντας από τους πολέμους της Ανατολής, έφεραν μαζί τους τη λατρεία πολλών θεών της. Από τους πιο δημοφιλείς ήταν ο Μίθρας, γιατί ήταν ο θεός του φωτός, του Ήλιου, που μάχεται και διώχνει το σκοτάδι.

Το Γενέθλιόν του, η μέρα δηλαδή που γεννήθηκε, είχε συνδυαστεί με τη χειμερινή τροπή του ήλιου, που γύρω στις 25 Δεκεμβρίου αρχίζει να κερδίζει έδαφος και να στέκεται περισσότερο στο ουράνιο στερέωμα. Η μέρα αυτή για τους Ρωμαίους ήταν ημέρα ευφροσύνης. Έφευγαν τα σκοτάδια, ερχόταν το φως! Τη γιόρταζαν, λοιπόν, με μεγάλη λαμπρότητα και πολλά ξεφαντώματα.

Ήταν τόσο αγαπητή γιορτή και τόσο διαδεδομένη, ώστε καμιά συμβουλή, καμιά προτροπή και καμιά απειλή των πατέρων της εκκλησίας δε στάθηκε ικανή να την εξαφανίσει ή τουλάχιστον να ελαττώσει τη συμμετοχή των πρώτων χριστιανών. Όμως, το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι!

Σαν τέτοιο οι πατέρες της εκκλησίας βρήκαν ένα δοκιμασμένο μέσο, την υποκατάσταση. Όρισαν δηλαδή την 25η Δεκεμβρίου σαν ήμερα γέννησης του Χριστού, του νέου Ήλιου, που έδιωξε τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας απ' τις ψυχές των ανθρώπων και τις πλημμύρισε με χριστιανικό φως. Έτσι ο ένας Ήλιος υποκατέστησε τον άλλο και να που στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε πια τη γέννηση του Χριστού.[5]
8. Παραπομπές, Βιβλιογραφία:
[1] Εισαγωγή, Εργασία, Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου
[2] «Η Γέννηση στην Αγιογραφία - Φώτη Κόντογλου» 5 Μελετήματα για τον πεζογράφο και τον καλλιτέχνη Φ. Κόντογλου, εκδ. Ι. Μ. Χατζηφώτη, εκδ. των «Κριτικών Φύλλων», Αθήνα 1975, σελ. 51-54.
[3] *Νίκου Ζία, «Η Εικόνα τής Γεννήσεως - “Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί...”», Συλλογικὸς Τόμος
Χριστούγεννα, ἐκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ», ἔκδ. ε', 1999, σελ. 187-207.
[**] «Ο αρχαιολόγος Νίκος Ζίας ανήκει σ' εκείνους τούς μετρημένους ανθρώπους πού
συνετέλεσαν αποφασιστικά στην προβολή τής βυζαντινής, μεταβυζαντινής και
νεοελληνικής Τέχνης στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Με τις μελέτες, μάλιστα, καὶ
τις παρουσιάσεις του από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, όπως και μ' αυτό το άρθρο
του στὸν τόμο μας, συνέβαλε ουσιαστικά στην κατανόηση τού τόσο σημαδιακού ρόλου τής Τέχνης στη ζωή τής Εκκλησίας» (αυτόθι, σελ. 210).
[4] «Η ημικυκλική διάταξη της εικόνας» της Ιφιγένειας Γεωργιάδου ifigeneia-math.gr
[5] «Πότε καθιερώθηκε η Γιορτή της Γέννησης» Tης Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη, Από το βιβλίο Λαογραφικό Ημερολόγιο, «Οι 12 μήνες και τα έθιμά τους», Εκδόσεις Πατάκη, 1988.
[6] Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube, εταιρεία της Google.
[7] Εικόνες από το διαδίκτυο, εταιρεία της Google

Δείτε σχετικά:



9. Επιλεκτικά Βίντεο για την Αγιογραφία
Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video





Βίντεο: «Η Γέννηση στην Αγιογραφία» Ο Φώτης Κόντογλου παρουσιάζει την εικόνα της Γέννησης του Χριστού και μας αναφέρει ότι ο τύπος τῆς Γεννήσεως στοὺς βυζαντινοὺς εἶναι τοῦτος: Στὴ μέση στέκεται ἕνα σπήλαιο σὰν ἀπὸ κρουστάλινα βράχια περισκεπασμένο.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...