Δύο ειδήσεις και μία βιβλική ιστορία Του Σταυρου Ζουμπουλακη

Σταχυολογώ δύο ειδήσεις από τον Τύπο των τελευταίων ημερών: α) Επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέγεται ότι έχουν καταθέσει μεγάλα ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού, για λογαριασμό τους. β) Στο πλαίσιο της απελευθέρωσης του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, σχεδιάζεται να μένουν αυτά ανοιχτά και τις Κυριακές. Τι σχέση έχουν οι δύο ειδήσεις μεταξύ τους; Προφανώς καμία. Η βιβλική αφήγηση (Εξοδος, 16), που θα παραθέσουμε περιληπτικά, μπορεί να δείξει ότι ίσως και να έχουν.

Τον δεύτερο μήνα, μετά την απελευθέρωσή τους εκ γης Αιγύπτου, οι Ισραηλίτες πορεύονται μέσα στην έρημο και δεν βρίσκουν τίποτα να φάνε. Βαρυγκομούν λοιπόν κατά του Μωυσή και του Ααρών ότι ήταν καλύτερα να είχαν πεθάνει στη δουλεία, όπου τουλάχιστον χόρταιναν φαΐ – η Βίβλος δεν έχει αυταπάτες: οι άνθρωποι προτιμούν τη δουλεία που ταΐζει χορταστικά από την ελευθερία και τις αβεβαιότητές της. Ο Θεός θα φροντίσει τον λαό του, στέλνοντάς του μάννα εξ ουρανού, με τους εξής δύο όρους: α) Να μαζεύουν τόσο όσο χρειάζονται οι ίδιοι και οι δικοί τους για τις ανάγκες της ημέρας και να μην αποθηκεύουν. β) Την έκτη ημέρα της εβδομάδας να μαζεύουν μάννα για δύο μέρες, ώστε να μην εργάζονται την έβδομη, το Σάββατο, αλλά να αναπαύονται. Σημειωτέον ότι σε αυτήν ακριβώς την αφήγηση συναντάμε την πρώτη μνεία για την υποχρέωση τηρήσεως του Σαββάτου. Υπήρξαν όμως, όπως πάντα, οι λογικοί, προνοητικοί και νοικοκυραίοι άνθρωποι που δεν μάζευαν ανάλογα με τις καθημερινές ανάγκες τους, αλλά φύλαγαν και για την επομένη. Το μάννα όμως που αποθήκευαν μούχλιαζε και σκουλήκιαζε. Υπήρχαν επίσης και εκείνοι που έβγαιναν και το Σάββατο να μαζέψουν – αλλά δεν έβρισκαν.

Ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται η πρώτη είδηση –που δεν ξέρουμε βεβαίως αν αληθεύει, και μακάρι ο έλεγχος να δείξει ότι δεν αληθεύει– με τη βιβλική ιστορία είναι προφανής. Οι επίσκοποι, αλλά και όλοι εν γένει οι χριστιανοί, που έσπευσαν να φυλάξουν τα λεφτά τους στις ασφαλείς τράπεζες του εξωτερικού εκφράζουν ό,τι και οι προνοητικοί Ισραηλίτες που φύλαγαν το μάννα, δηλαδή έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, απιστία, αλλά και αδιαφορία για τους συνανθρώπους, απανθρωπιά: ας πεινάσουν όλοι οι άλλοι, αρκεί να μην πεινάσω εγώ.

Η δεύτερη είδηση είναι κρισιμότερη και, για τη σύνδεσή της με τη βιβλική αφήγησή μας, χρειάζεται να κάνουμε μια μεγαλύτερη διαδρομή.

Το γεγονός ότι σήμερα στον δυτικό κόσμο ο μήνας και το έτος χωρίζονται σε εβδομάδες και ότι οι έξι ημέρες είναι εργάσιμες και η έβδομη αργία κατάγεται βεβαίως από τη Βίβλο. Εξι μέρες πήρε στον Θεό να δημιουργήσει τον κόσμο και την έβδομη ημέρα κατέπαυσε από πάντων των έργων αυτού. Την έβδομη αυτή ημέρα ο Θεός την ευλόγησε και την αγίασε. Τούτη την κατάπαυση από των έργων ο Θεός θα την καταστήσει εντολή. Εντέλλεται να κάνει και ο άνθρωπος το ίδιο: «Εξι ημέρες θα κάνεις τις εργασίες σου και την έβδομη θα γιορτάζεις το Σάββατο, για ν’ αναπαύεται το βόδι σου και το υποζύγιό σου, και να μπορεί ν’ ανασάνει ο δούλος σου και ο ξένος που σου δουλεύουν» (Εξοδος 23,12, και αλλού). Ο Θεός έδωσε την εντολή της εργασίας και της αργίας μαζί, αξεχώριστα.

Το Σάββατο δεν καθορίζεται από ένα φυσικό γεγονός, αλλά από την ίδια τη Δημιουργία. Τήρηση της αργίας του Σαββάτου σημαίνει τιμή στην καλή λίαν δημιουργία του Θεού. Το ότι ο Θεός αγιάζει το Σάββατο σημαίνει ότι η αγιότητα δεν συνδέεται με τον χώρο (ιεροί τόποι κ.λπ.) αλλά με τον χρόνο, δεν συνδέεται με τη φύση αλλά με την ιστορία. Σάββατο σημαίνει αγιότητα, ανάπαυση, χαρά.

Το Σάββατο των Ιουδαίων θα γίνει Κυριακή για τους χριστιανούς, όπου εορτάζεται η Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή η ολοκλήρωση των έργων της θείας οικονομίας και η απελευθέρωση εκ της δουλείας του θανάτου.

Στην εκκοσμικευμένη και αποχριστιανισμένη Ευρώπη, η Κυριακή-αργία διατηρήθηκε, όσο κι αν αποσυνδέεται καθημερινά, όλο και περισσότερο, από τη λατρεία του Θεού. Και με αυτήν πάντως τη μορφή η διατήρησή της έχει μεγάλη πνευματική σημασία. Η Κυριακή πρέπει να μείνει αργία, ακόμη και αν δεν εκκλησιάζεται κανείς. Η ζωή των ανθρώπων δεν μπορεί να είναι αδιάκοπα υποταγμένη στην οικονομία. Πρέπει κάποια στιγμή να παύει ο θόρυβος του κόσμου, να μην ακούγεται άλλο ο ήχος του χρήματος, να σταματούν οι άνθρωποι να πουλάνε και να αγοράζουν, να ησυχάζει η κοινωνία, να ξεκουράζονται τα σώματα, να γαληνεύουν οι ψυχές. Ανθρώπινος πολιτισμός σημαίνει εργασία όσο και αργία. Αργία κοινή για όλους, στον μέγιστο δυνατό βαθμό. «Ασχολούμεθα γαρ ίνα σχολάζωμεν» (Ηθικά Νικομάχεια, 1177 b 5). Η κατάργηση της κοινής Κυριακής-αργίας δεν αποτελεί απλώς πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα, αποτελεί πολιτιστική οπισθοδρόμηση.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξέφρασε την αντίθεσή του (11.12.2012) στην κατάργηση της Κυριακής-αργίας. Πολύ σωστά. Για να είναι όμως ο λόγος της Εκκλησίας πειστικός, πρέπει να φανερώνει και με πολλούς άλλους τρόπους ότι δεν είναι υποταγμένη στη λογική της οικονομίας.

πηγή

Κι όμως ο Θεός ικανοποίησε τις επιθυμίες της πλειοψηφίας των Ελλήνων!

«Κοίτα ρε τα χάλια σου!» 

«Αν ήταν η ζήλια ψώρα, θα κολούσε όλη η χώρα» λέει ο θυμόσοφος λαός και ίσως είναι μια παροιμία από αυτές που μας χαρακτηρίζουν όσο λίγες...

Από την αρχή του εφιάλτη των Μνημονίων αυτό αναδείχτηκε σε υπέρμετρο βαθμό.

Αντί να κοιτάζει η κάθε εργασιακή και κοινωνική ομάδα τα χάλια της και την δική της πρόοδο, άρχισε να προβάλλει την ημέτερη αδυναμία προόδου στους άλλους. Οι υπάλληλοι κατηγορούσαν τα αφεντικά και τα αφεντικά τους υπαλλήλους. Οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα τους υπαλλήλους του δημοσίου. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, τους υπαλλήλους πχ. της ΔΕΗ. Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ τους πιο προνομιούχους υπαλλήλους της Βουλής και πάει λέγοντας.  

Έτσι σε ένα γαϊτανάκι αμοιβαίας ζήλειας και κακοήθειας, εξ'  αιτίας της απομάκρυνσης από την πατρώα ορθόδοξη παράδοση και της ολοκλήρωσης που αυτή προσφέρει, έχουν σπαταληθεί οι δυνάμεις του λαού μας σε έναν ατέρμονο αγώνα να ανεβούμε πάνω από τους άλλους, εγκλωβισμένοι σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής. Και παρ' όλο που η ζήλια μας σπάνια φτάνει σε σημείο να θέλουμε την εξόντωση του άλλου, ίσως γιατί δεν θα έχουμε μετά ποιον να ...ζηλεύουμε δηλ. να προβάλουμε την κακία μας, εντούτοις το φαινόμενο υπάρχει έντονο. 

Θυμάται κανείς το εύστοχο ανέκδοτο που είχε πει κάποτε ο μακαριστός Χριστόδουλος που όταν ο Θεός ρώτησε κάποιον Έλληνα τι ήθελε αυτός ζήτησε «να πεθάνει η αγελάδα του γείτονα»...

Τελικά, ο καλός Θεός πραγματοποίησε τις επιθυμίες και τις ενδόμυχες προσευχές όλων μας, αφού ένας-ένας αποδεκατιζόμαστε στον ολετήρα των Μνημονίων... (Στην πόλη μου λένε «ο Θεός σου διν' ό,τι χαλεύ'ς» δηλ. ζητάς) 

Δεν είναι ευφυολόγημα η παραπάνω πρόταση γιατί κρύβει και μια άλλη αλήθεια που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε εφ' όσον θέλουμε να απεμπλακούμε από την καταστροφική μέγγενη που βιώνουμε :

εάν αρχίσουμε να επιθυμούμε και να προσευχόμαστε για το καλό και το δικό μας και του γείτονα τότε γρήγορα θα δούμε να αλλάζουν όλα άρδειν προς το καλύτερο αφού ο Θεός μας δίνει τελικά αυτό που ζητάμε όταν είναι για το καλό μας.

Όπως μας κατέστρεψε οικονομικά για το καλό μας, για να πάρουμε το μάθημά μας, έτσι και τώρα εφ' όσον αρχίσουμε να του το ζητάμε μπορεί να μας αναστήσει... 

πηγή

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ: «Eμείς θέλουμε έναν χριστιανισμό λάιτ (light) και ὁ άρχων της αδικίας θέλει την Εκκλησία φιλανθρωπική οργάνωση προς ανακούφιση των υφισταμένων τις συνέπειες της αδικίας του»!

Απόστολος Παπαδημητρίου
Ο Χριστός είναι το πιο προκλητικό πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν δίχασε απλώς την ιστορία σε προ και μετά από Αυτόν εποχή, δίχασε και τους ανθρώπους σε υπέρ και κατά Αυτού. Στο πρώτο δεν αναφέρθηκε ποτέ, το δεύτερο όμως το προανήγγειλε σε ομιλίες του. Από την ίδρυση επί γης της Εκκλησίας του οι άνθρωποι διχάστηκαν. Άλλοι έσπευσαν να αποδεχθούν το ευαγγελικό μήνυμα και άλλοι το πολέμησαν με φανατισμό. Και ήσαν μέλη ακόμη και της ίδιας οικογένειας που αντιπαρατάχθηκαν. Και στο τέλος θριάμβευσαν εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους. Μοναδικό και ανεπανάληπτο συμβάν στην ανθρώπινη ιστορία να εξέλθουν νικητές οι θυσιαζόμενοι! Γραμμένη από μικρόψυχους των τελευταίων αιώνων η ιστορία τηρεί σιωπή γύρω από τη μαρτυρία και το μαρτύριο των χριστιανών των τριών πρώτων αιώνων, ενώ γίνεται λαλίστατη με το να προβάλλει όλες τις αθλιότητες των «χριστιανών» κατοπινών αιώνων που δίνουν άλλοθι στους εχθρούς του Χριστού.

Ο Χριστός, Μεσσία στα εβραϊκά, δικάστηκε πολλές φορές και ξανασταυρώθηκε από εχθρούς και «φίλους»! Μία από τις προσφιλείς κατηγορίες των εχθρών του ήταν ότι κήρυξε την υπέρτερη ουτοπία στο διάβα της ιστορίας. Ο όρος μεσσιανισμός έχει ταυτιστεί με την προβολή ουτοπικών θέσεων, οι οποίες παραπλανούν τους λαούς και τους καθιστούν έρμαια δημαγωγών και λαοπλάνων. Βέβαια πλάνος είχε χαρακτηριστεί και ο Χριστός από τους άρχοντες των Ιουδαίων, όταν εκείνοι ζήτησαν από τον Πιλάτο να ασφαλίσει το μνημείο του. Από τους σύγχρονους αρνητές πλάνος χαρακτηρίζεται επειδή πρόσφερε στους ανθρώπους την ελπίδα. Ποιάν ελπίδα; Σε μια ζωή χωρίς τέλος μετά τον βιολογικό θάνατο του προσώπου. Εκείνο που λησμονούν οι επικριτές του είναι κάποιες προϋποθέσεις που ο Χριστός έθεσε για τους κληρονόμους της ζωής. Τους ζήτησε να άρουν τον σταυρό τους και να τον ακολουθήσουν. Να τον ακολουθήσουν πού; Στον Γολγοθά, εκεί που πρώτος αυτός σταυρώθηκε αφήνοντας σ’ εμάς αιώνιο πρότυπο συνέπειας λόγων και έργων. Ο Χριστός δεν υπήρξε δημαγωγός, όπως πλείστοι από τους διώκτες του διαχρονικά. Δεν είχε ανάγκη από τις εκδηλώσεις λατρείας και υστερίας των οπαδών του. Ήλθε να αναζητήσει και σώσει το απολωλώς. Και σπλαχνιζόταν τον λαό, που τον έβλεπε ως πρόβατα χωρίς ποιμένα, προδομένο από τους επίγειους άρχοντες και παραπαίοντα από το βάρος της αμαρτίας. Ο Χριστός δεν υπήρξε ιδεαλιστής που εμπορευόταν τους ωραίους λόγους και τους θαυμάσιους ορισμούς. Δεν μας είπε τί είναι ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη και όμως αυτοί που τον ακολούθησαν βίωσαν όλα αυτά στο βαθμό που στάθηκαν ικανοί μέσα από την άσκηση να προσεγγίσουν το θέλημά του.

Ποιο είναι το μάθημα πρώτον; Η ταπείνωση. Αλλά αυτό είναι το πλέον ανυπόφορο μάθημα για έναρξη διδασκαλίας, καθώς δεν υπάρχει δυσκολότερο. Να επαναλάβουμε το του Χριστού; Να γεννηθούμε σε βρωμερό στάβλο συντροφιά με άλογα ζώα; Να αισθανθούμε ικανοποίηση εκ του ότι χαίρονται με μας οι αγράμματοι βοσκοί, οι καταφρονεμένοι του κόσμου; Βέβαια υπάρχουν και οι μάγοι, αλλά πόσοι είναι αυτοί στο σύνολο των «σοφών» της γης; Και ποια η αξία του να προσφέρουν τα δώρα τους σ’ ένα άγνωστο βρέφος στη φάτνη αντί να συνδειπνούν με τους ισχυρούς άρχοντες του κόσμου τούτου; Το περί ταπεινώσεως είναι το πλέον απωθητικό κήρυγμα. Οι διαχρονικά υπερήφανοι και αλαζόνες θεωρούν ότι βρήκαν θαυμάσιο επιχείρημα, για να το αντικρούσουν: Αρμόζει η ταπείνωση σε ανθρώπους δειλούς και δουλοπρεπείς, σε όλους, όσοι αδυνατούν να παλέψουν σ’ αυτή τη ζωή για τα δικαιώματά τους, για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αλλά ποιοι πάλεψαν περισσότερο από τους μαθητές του Χριστού; Ποιοι έδειξαν υπέρτερη καρτερία στα «εμπνευσμένα» μαρτύρια των διωκτών της πίστεως από τον 1^ο ως τον 20^ο αιώνα μετά Χριστόν; Ποιοι κατάφεραν να απελευθερωθούν από τα πάθη, που κρατούν τον άνθρωπο υποταγμένο και τον οδηγούν σε πλείστες όσες ατιμίες; Ποιοι περιφρόνησαν πλούτο, τιμές και αξιώματα; Εκείνοι που σήκωσαν τον σταυρό τους και ακολούθησαν τον Σωτήρα Χριστό. Δεν άρπαξαν, αλλά έχοντας μοίρασαν. Δεν έσκυψαν μπροστά στον εγκόσμιο άρχοντα, ώστε να δεχθούν αξιώματα, αλλά έφυγαν μπροστά από τη δόξα, όπως ο Δάσκαλός τους από τα πλήθη, που ήθελαν να τον ανακηρύξουν βασιλιά! Δεν φοβήθηκαν απειλές για δημεύσεις, τιμωρίες, διωγμούς, θάνατο. Και δεν ήσαν όλοι αυτοί ανεπαρκείς διανοητικά και με πεσμένο το φρόνημα. Ήσαν προκλητικοί και εξακολουθούν οι άγιοι να προκαλούν. Προκαλούν όλους τους μικρόψυχους πολεμίους του Σωτήρα. Αυτούς, που δουλωμένοι σε πάθη ατιμίας αυτοπροβάλλονται ως ελεύθερα πνεύματα. Αυτούς που καταγγέλλουν τον Χριστό για μεσσιανισμό, ενώ έχουν γεμίσει τον πλανήτη με ουτοπίες «επιστημονικές» και κοινωνικοπολιτικές. Αυτούς που στο όνομα του ορθολογισμού απαγορεύουν τους ανθρώπους να ελπίζουν στον Θεό. Αυτούς που έχουν οδογήσει τον κόσμο στο όνομα της επιστήμης και του πολιτικά ορθού σε έσχατη βιολογική εξαθλίωση και πνευματική διαφθορά.

Ασφαλώς και δεν θα «κατάφερναν» όλα αυτά, αν δεν είχαν συμμάχους στο έργο της αποδόμησης εμάς που καυχώμαστε ότι είμαστε χριστιανοί, εμάς που καυχώμαστε ότι λάβαμε το μήνυμα που μας απηύθυνε ο Χριστός, το αναγνώσαμε και το κατανοήσαμε! Στην πραγματικότητα αντιγράφουμε τους άρχοντες των Ιουδαίων. Θέλουμε τον Χριστό εγκόσμιο άρχοντα. Τον θέλουμε να μας προστατεύει από τις κακοτοπιές του βίου, αφού εμείς τον αποδεχόμαστε. Τον θέλουμε να μας χαρίζει υγεία και οικονομική προκοπή, να μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο και απειλή κατά της ζωής μας. Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους! Αντιγράφοντας τον Φαρισαίο της παραβολής απαιτούμε να μας αναγνωριστεί το έργο πίστεως. Εμείς καταντούμε να θέλουμε ο Θεός να αισθάνεται υποχρεωμένος από τη στάση μας. Και όλα αυτά ενώ αναλώνουμε τον βίο μας αναζητώντας παρακάμψεις, ώστε να μην φθάσουμε στον Γολγοθά! Η θυσία μας φαίνεται κομμάτι βαρειά. Θέλουμε έναν χριστιανισμό λάιτ (light), τον οποίο ανακάλυψαν, όπως και όλα τα «καλά» πράγματα οι δυτικοί πριν από μας. Καλός ο Χριστός για τον ιεροεξεταστή, όμως η παραίτηση του από τη χρήση της υπερκόσμιας ισχύος με το ανεπανάληπτο «ει τις θέλει» υπήρξε ανοησία για εκείνον, που έδινε την εντολή για το άναμμα της πυράς. Καλό το μη «θησαυρίζετε επί της γης», αλλά το να διαθέτει η Εκκλησία τράπεζα καλύτερο. Καλό το «μη πεποίθατε επ’ άρχοντας», αλλά η συμπόρευση της επουράνιας εξουσίας με την επίγεια επιλύει πολλά προβλήματα βιοτικής αλλά και «πνευματικής» φύσεως. Άλλωστε έτσι τη θέλει την Εκκλησία ο άρχων της αδικίας: Φιλανθρωπική οργάνωση προς ανακούφιση των υφισταμένων τις συνέπειες της αδικίας του. Έτσι τη θέλει και ο μεγάλος εχθρός της ο διάβολος: Να λησμονήσει ότι ο Χριστός ήλθε στον κόσμο «αμαρτωλούς σώσαι». Η Εκκλησία και τα μέλη της δεν έχουν καλύτερο τρόπο να προσεγγίσουν τον αμαρτωλό από τη ρήξη με τον κόσμο της αδικίας, ο οποίος «όλος εν τω πονηρώ κείται», και την άρση του σταυρού του θυσιαστικού βίου.

πηγή

«Οι φιλενωτικοί δεν έχουν πνευματική ψίχα»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ συχνὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία θὰ πραγματοποιηθεῖ στὶς μέρες μας, ἀφοῦ κατὰ τὸν ἰσχυρισμό τους οἱ μεγάλες δογματικὲς διαφορὲς ἔχουν ἀτονήσει καὶ ἡ ἀγάπη ἔχει ἀπομακρύνει τὰ ἀπὸ αἰώνων ἐμπόδια. Μπορεῖ μάλιστα νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἕνωση καὶ ἂς ὑπάρχουν διαφορές. Δηλαδὴ μιλοῦν γιὰ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ὁμοσπονδία! 

Διερωτᾶται ὅμως κάποιος, τί ἀξία θὰ ἔχει μιὰ τέτοια τερατώδης ἕνωσης. Νὰ ἑνωθεῖ ἡ ἀλήθεια μὲ τὴν αἵρεση; Νὰ συνεχίζει νὰ ἐμφανίζεται ὁ πάπας ὡς μοναδικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ εἶναι «ἀλάθητος» καὶ προπαντὸς νὰ ἐκφράζει τὴ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μετατρέπει τὴν ἱερωσύνη σὲ κοσμικὴ ἐξουσία;

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦν γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, μὲ τοὺς ὁποίους δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε καμιὰ ἐπικοινωνία, ἐκτὸς καὶ ἂν συναισθανθοῦν ὅτι ἔχουν πλανηθεῖ καὶ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία. Κανένας Ὀρθόδοξος δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ στάση ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ποὺ ὑποδεικνύουν. Καὶ ὅμως, οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστὲς καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, θεωρώντας τὴν Ἐκκλησία ὡς δική τους ὑπόθεση. Ὅμως κάνουν λάθος. Ξεχνοῦν ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν κληρικῶν καὶ ὁ πιστὸς λαὸς δὲν πρόκειται νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν.

Ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθοῦσε, δὲν θὰ ἦταν ἐπιτυχία, γιατὶ ἡ πίστη μπορεῖ νὰ διαφυλαχτεῖ καὶ ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο Ὀρθόδοξο! Ὡστόσο, ὅλοι πρέπει νὰ εἶναι ἄγρυπνοι καὶ νὰ παρακολουθοῦν τὶς κινήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν, νὰ ἀντιδροῦν ἀνάλογα καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους. Ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ἡ ἀδιαφορία εἶναι ἐπικίνδυνες καταστάσεις καὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγονται. Ἀλίμονο, ἐὰν ἀφήσουμε σὲ χλωρὸ κλαρὶ τοὺς παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τοὺς ὑποστηρικτές της. Στοὺς χλευασμοὺς καὶ τὶς ἀπειλές τους ἀπαντοῦμε μὲ σταθερό- τητα καὶ θάρρος, χωρὶς νὰ πτοούμεθα. Εἶναι σίγουρο ὅτι τὸ ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν δὲν πρόκειται νὰ φέρει ἀποτελέσματα, γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ἡ ἀληθινὴ ἕνωση θὰ γίνει ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι πρα- γματικὰ ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Δὲν θὰ γίνει μὲ χαρτιὰ καὶ συμφωνητικά!». Καὶ συμπλήρωσε τὴ γνώμη του μὲ μιὰ διαπίστωση: «Μετὰ λύπης μου ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό.Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».

Σκληρὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Γέροντα, ἀλλὰ ἀληθινός. Πράγματι, οἱ οἰκουμενιστὲς λίγη σχέση ἔχουν μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ αὐτὸ γιατὶ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα τοὺς ἔχει αἰχμαλωτίσει καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἀγώνας τους δὲν εἶναι γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀφύπνιση τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική τους προβολὴ καὶ τὴν ἐξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων τῶν μεγάλων ἐξουσιαστῶν τῆς γῆς. Εἶναι ὄργανα τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ.

πηγή

ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Η Βάσω και ο Τάκης παντρεύτηκαν νέοι, όμως η Βάσω ήταν πολύ καλή και θρησκευόμενη, ενώ ο Τάκης πολύ καλός, αλλά αδιάφορος θρησκευτικά.
Η Βάσω βλέποντας τον ωραίο χαρακτήρα του του φερόταν με πολλή αγάπη, όμως και εκείνος χαιρόταν πάρα πολύ για την αγάπη της γυναίκας του. Μια μέρα ο Τάκης ρώτησε την γυναίκα του:

- Βασούλα βλέπω ότι μου κάνεις όλα τα χατίρια και ποτέ δεν μου λες όχι. Εσύ τι θέλεις από μένα;
- Έχω από όλα του απάντησε, δεν θέλω τίποτε.

Εκείνος όμως επέμενε:

- Θέλω και εγώ να κάνω κάτι για σένα. Πες μου και ό,τι θέλεις θα γίνει.
- Αφού επιμένεις σου το λέω. Το μόνο που θέλω είναι να κάνεις και εσύ τον σταυρό σου, όταν τρώμε, όταν πάμε να κοιμηθούμε…

Συννέφιασε λίγο ο Τάκης όμως νικημένος από την καλοσύνη και την ταπείνωση της γυναίκας της είπε: Θα γίνει χρυσή μου! Αφού το θέλεις θα γίνει. Και έμαθε να κάνει τον σταυρό του.

Πώς τα κατάφερε η Βάσω; Τα κατάφερε διότι δεν εφάρμοσε στο σύζυγό της ζοριλίκια, πιέσεις και ατελείωτες συμβουλές διότι έβλεπε ότι αυτά δεν βγάζουν σε καλό. Γιατί του φερόταν με αταλάντευτη καλοσύνη και αγάπη, σε σημείο να αισθάνεται τόσο καλά ο Τάκης, ώστε να θέλει από μόνος του να της ανταποδώσει κάτι από την αγάπη της.

Πηγή: Μητρ.Νικοπόλεως Μελετίου «Οι σχέσεις των συζύγων» από Σπύρο Γκ. 
πηγή

ΑΓΑΠΗ... ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ;

Σε όλα τα πνευματικά βιβλία που έχω διαβάσει, υπάρχει μία λέξη που είναι κοινή και επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές μέσα σε αυτά.
Η λέξη αυτή... είναι η ΑΓΑΠΗ.
Αγάπη για τον πατέρα, την μητέρα μας, το γείτονά μας, τον άρρωστο, τον φτωχό, αγάπη ακόμη και για τον εχθρό μας!
Αγάπη για όλους, για εκείνα που μας περιβάλλουν, μόνο αγάπη.

Και σε ένα σημείο διάβασα, ότι ο Θεός αγαπά τον καθέναν μας ξεχωριστά, σαν να είναι ο μοναδικός που υπάρχει!
Ο Θεός μας αγαπά πολύ περισσότερο από όσο εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας!
Ο Θεός μας αγαπά πολύ περισσότερο από όσο μας αγαπά η μητέρα και ο πατέρας μας!

Ασσύληπτο!
Σκεφτείτε πόσο πολύ μας αγαπάνε οι γονείς μας, που θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα για εμάς, να τα θυσιάσουν όλα, να δώσουν τα πάντα.

Και εσείς που είστε γονείς, σκεφτείτε τι θα κάνατε για τα δικά σας παιδιά.
Δεν πονάτε για αυτά; Δεν θυσιάζεται τα πάντα για εκείνα;
Όλη η αγάπη, η καρδιά, ο νους είναι στα παιδιά σας.
Και τώρα πολλαπλασιάστε αυτή την αγάπη με 100, με 1000, με 10000,με...

Μπορείτε να το φανταστείτε;
Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον καθένα από εμάς! 

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΡΜΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 13 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Ερμύλου και Στρατονίκου.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 - 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 - 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών.

Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου.

Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί.

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Δυάς ένθεος, ομολογούντες, την Υπέρθεον, πιστώς Τριάδα, ανεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ο ευκλεής και αήττητος Έρμυλος, και ο στερρός και θεόφρων Στρατόνικος. Αλλ' ως σύμμορφοι, εν δόξη τη υπέρ έννοιαν, αιτήσασθε ήμιν το μέγα έλεος.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΡΜΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΥ

Τῌ ΙΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμύλου καὶ Στρατονίκου.
Τῇ ΙΓ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμύλου 
καὶ Στρατονίκου.
Ἡ σαργάνη ναῦς, Ἑρμύλῳ Στρατονίκῳ,
Κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις
Ἕρμυλον ἠδ᾿ ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, 
τοῦ ἀπὸ τῆς Νισίβεως.
Τὸν Ἰάκωβον θνητὸν ὄντα τῇ φύσει,
Θνητοῖς ὁμοίως μὴ θανεῖν οὐκ ἦν πρέπον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀθανάσιος ῥαβδιζόμενος τελειοῦται.

Ῥάβδοις Ἀθανάσιε σαυτὸν ἐκδίδως,
Σπεύδων θανεῖν μέν, ζῆν δὲ πολλῷ κρειττόνως.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Παχώμιος καὶ Παπυρῖνος 
ἐν ποταμῷ τελειοῦνται.
Τοιοῦτον εὗρε καὶ Παπυρῖνος τέλος,
Οἷον σὺ Παχώμιε, βληθεὶς εἰς ὕδωρ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τὰ ἐγκαίνια τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, 
τῆς καλουμένης τοῦ Βαθέος Ῥύακος.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο Μόνος που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, αλλά πάντα θα μας περιμένει

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ
ΠΙΟ ΠΟΝΗΡΟΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΙ…
Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ
ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ…

«Όσοι δεν γίνουν απλοί και ταπεινοί σαν τα παιδιά και δεν πιστέψουν ότι
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΣΑΝ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΑΝΑ ΜΑΖΙ,
θα μείνουν έξω από την αγκαλιά και την Ουράνια Προστασία Του!»

«Όσοι όμως πιστέψουν σε αυτήν την μεγαλειώδη αλήθεια,
ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
Αυτοί θα απολαύσουν το... Πατρικό και Μητρικό Χάδι του Θεού,
και θα βιώσουν Ουράνιες Παρηγοριές και Θείες επεμβάσεις στη 

ζωή τους!»
______________

Γι’ αυτό κι εσύ μην αμφιβάλλεις!
Ο Ουράνιος Πατέρας στέκεται με ανοιχτά τα χέρια
για να δεχτεί κι Εσένα στην αγκαλιά Του!
Πίστεψέ το!

Ο λόγος του Δαυίδ είναι αληθινός:
«Ακόμη κι αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, 

ο Κύριος όμως θα με προσδεχθεί». (Ψαλμ. 27, 10)

 

 πηγή

Aυτά γράφει ο Μ. Βασίλειος, 16 αιώνες πριν….

Τα δόγματα των Πατέρων έχουν καταφρονηθεί, οι Αποστολικές

 Παραδόσεις έχουν εξουθενωθεί, στις Εκκλησίες έχουν ισχύ

 εφευρήματα νεωτέρων ανθρώπων. Οι άνθρωποι τώρα πλέον

 τεχνολογούν, δεν θεολογούν, η σοφία του κόσμου έχει απωθήσει 

το καύχημα του Σταυρού και κατέχει πλέον τα πρωτεία. 

Ποιμένες εξορίζονται και εισάγονται στη θέση τους λύκοι βαρείς, 

που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι είναι

 ερημωμένοι από εκκλησιαζόμενους, οι ερημίες είναι γεμάτες

 από οδυρόμενους. Οι πρεσβύτεροι οδύρονται συγκρίνοντας 

τα παλιά με τα παρόντα, οι νέοι είναι ελεεινότεροι, 

διότι δεν γνωρίζουν ποια αγαθά έχουν στερηθεί .

πηγή