Ὁ Ὅσιος Τίτος ὁ Θαυματουργός
Ψυχὴ μὲ θερμὴ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ὅπως ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές του, «ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με», δικό μου, δηλαδή, φαγητὸ εἶναι νὰ πράττω τὸ θέλημα Ἐκείνου (τοῦ Πατέρα Θεοῦ) ποὺ μὲ ἀπέστειλε, ἔτσι συνέβαινε καὶ στὸν ὅσιο Τίτο.
Τροφή του ἦταν νὰ πράττει μὲ κάθε τρόπο τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατέρα καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν ζωή του γιὰ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν ἀδελφῶν του.
Ὅταν ἔγινε μοναχός, ἔλαμψε μὲ τὴν φιλάδελφη συμπεριφορά του, τὴν πραότητα καὶ τὴν ἐπιείκεια. Ἦταν χαρακτῆρας ποὺ γνώριζε νὰ παραβλέπει, νὰ μακροθυμεῖ, νὰ ἀνέχεται, νὰ συνδιαλέγεται, νὰ διαλύει τὶς παρεξηγήσεις, νὰ κερδίζει γρήγορα τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ κατακτᾷ τὶς καρδιὲς τῶν ἄλλων.
Ἔτσι, ἔγινε πνευματικὸς ἡγέτης μεγάλης ἀποδοχῆς καὶ πλῆθος λαϊκῶν καὶ μοναχῶν ζητοῦσαν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν συντροφιά του. Μάλιστα, ὁ Θεὸς ἀντάμειψε τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς του μὲ τὸ χάρισμα νὰ θαυματουργεῖ.
Ἀφοῦ ἔμεινε σταθερὸς στὴν πίστη μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀποδήμησε στὸν Κύριο, ἀφήνοντας πίσω του πολλοὺς μιμητές.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβών γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Τίτε τό πνεῦμά σου.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀνατεθεῖς ἀπὸ παιδὸς τῷ Κυρίῳ, ἀγγελικῶς ἐπολιτεύσω ἐν κόσμῳ, καὶ τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν χάριν ἐκ Θεοῦ, ὅθεν ἐχρημάτισας, Μοναζόντων ἀλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, καὶ σοφὸς οἰκονόμος. Ἄλλα μὴ παύση Πάτερ ἐκτενῶς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Θεὸν ἰλεούμενος.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐγκρατείας ἄνθραξι, σαυτόν καθάρας, ἀρετῶν ἐξήστραψας, φωτοειδεῖς μαρμαρυγάς, καταφαιδρύνων τούς ψάλλοντας· Χαίροις ὦ Τίτε, Πατέρων ἀγλάϊσμα.
Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Δακρύων τοῖς ῥεύμασι, καθάπερ δένδρον σοφέ, ἀεί πιαινόμενος, δικαιοσύνης καρπούς, πλουσίως ἐξήνθησας· ὅθεν σε συνελθόντες, ἐπαξίως τιμῶμεν, Τίτε θαυματοφόρε, ἀσκητῶν ὡραιότης, ἀλλὰ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, πάντας περίσῳζε.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τὸν τοῦ βίου τάραχον, ἐγκαταλείψας, καὶ ἡσύχως ἅπαντα, ζήσας τὸν βίον σου σοφέ, πρὸς τὸν Θεὸν μεταβέβηκας, θαυματοφόρε Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε.
Οἱ Ἅγιοι Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος
Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Λυδία καὶ ἦταν ἀδέλφια. Στὸ χριστιανισμὸ ὁδηγήθηκαν ἀπὸ τὸν ἅγιο μάρτυρα Πάμφιλο, καὶ σὰν γνήσιοι μαθητές του, προσπαθοῦσαν νὰ μιμηθοῦν τὴν σοφία του καὶ πρὸ πάντων τὸ μαρτυρικὸ τέλος του.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς κήρυξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἱ ἀδελφοὶ Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Οὐρβανό.
Πρῶτος ἀνακρίθηκε ὁ Ἀμφιανός. Ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη του μὲ θάῤῥος, τὸν κτύπησαν στὴν ἀρχὴ σκληρά. Ἔπειτα μὲ τὰ πλευρὰ σχισμένα καὶ τὶς σάρκες τῶν ποδιῶν του κομμένες ἀπὸ καυτὸ λάδι, ῥίχτηκε στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας καὶ ἐκεῖ βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο.
Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ Αἰδέσιος, ἀφοῦ ὁμολόγησε καὶ αὐτὸς τὸ Χριστό, ἐξορίστηκε στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ὑποβλήθηκε σὲ καταναγκαστικὰ ἔργα. Ἀλλ᾿ ὁ Αἰδέσιος ὑπέμεινε. Διότι ἤξερε καλὰ αὐτὸ ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: ὅτι δηλαδὴ στοὺς χριστιανοὺς ἔγινε ἡ χάρη ὄχι μόνο νὰ πιστεύουν στὸ Χριστό, ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχουν γιὰ τὴν χάρη Του. Ὁ ἄρχοντας ὅμως Ἱεροκλῆς, συμπεριφερόταν βάναυσα στοὺς ἐκεῖ χριστιανούς. Ἀπὸ ἀγανάκτηση τότε ὁ Αἰδέσιος, κάποια μέρα τὸν χαστούκισε δημόσια. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ τὸν βασανίσουν σκληρά, καὶ κατόπιν τὸν ἔῤῥιξαν στὴ θάλασσα.
------------------------------------------------------------------------------
Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Παρθενομάρτυς
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης καὶ δεκαεπτὰ χρονῶν παρουσιάστηκε στὸν ἄρχοντα τῆς Παλαιστίνης Οὐρβανό, ὁ ὁποῖος τὴν ῥώτησε ἂν πράγματι πιστεύει στὸν Χριστό. Ἡ Θεοδώρα μὲ ἐκπληκτικὸ θάῤῥος ὁμολόγησε ὅτι πράγματι πιστεύει. Τότε τὴν ἔδειραν σκληρὰ στὰ πλευρὰ καὶ τοὺς μαστούς. Κατόπιν τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου παρέδωσε τὴν ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Πολὺ πιθανὸ ἡ Ἁγία αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ ἴδια, μὲ τὴν ἁγία Θεοδοσία τῆς 29ης Μαΐου. Διότι τὰ βιογραφικά τους στοιχεῖα εἶναι, σχεδόν, ὅμοια.
Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος
Μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ποὺ ἄσκησε στὸν κόλπο τῆς Νικομήδειας (1240 μ.Χ.)
Ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη Βιθυνίας. Ὁ Γρηγόριος, ἀπὸ παιδὶ ἔζησε ζωὴ σύμφωνα μὲ τὰ παραγγέλματα τοῦ Εὐαγγελίου. Στὶς σπουδές του ἀναδείχτηκε εὐφυέστατος καὶ ἐπιμελέστατος. Τὴ μάθησή του αὐτὴ χρησιμοποίησε γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τοῦ πλησίον.
Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ὁ Γρηγόριος ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ φημισμένα μοναστήρια τῆς ἐποχῆς του. Ἐκεῖ ἔλαμψε μὲ τὴν ἀρετή του. Ἀλλὰ μερικοὶ φθονεροὶ μοναχοὶ τὸν συκοφάντησαν, ὅτι δῆθεν ἔκλεψε ἱερὰ σκεύη τῆς Μονῆς. Ἡ ἀθῳότητά του ἀποδείχτηκε, ἀλλ᾿ ὁ Γρηγόριος ἔφυγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι ἐκεῖνο καὶ πῆγε σ᾿ ἄλλο, ὅπου μόναζε καὶ ὁ ἀδελφός του.
Ἐκεῖ ὁ Γρηγόριος ἀνέπτυξε ἀκόμα περισσότερο τὶς γνώσεις καὶ τὶς ἀρετές του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν κάνουν ἱερέα. Κατόπιν πῆγε σ᾿ ἕνα διπλανὸ χωριό, ὅπου μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὴν μεγάλη του πνευματικότητα, βοηθοῦσε τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ σατανάς, μέσῳ τῶν ὀργάνων του, τοῦ ἔστησε πολλὲς παγίδες. Ἀλλ᾿ ὁ Γρηγόριος, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὶς ξεπέρασε ἄθικτος.
Πέθανε σὲ ἡλικία 50 χρονῶν τὴν 2α Ἀπριλίου 1240, ἀφοῦ ἀγωνίστηκε μὲ τὶς γνώσεις του γιὰ τὸν πλησίον μέχρι τελευταίας του πνοῆς.
Ἡ Ἁγία Ebba (Ἀγγλίδα)
Ἡ Ἁγία Ὀσιοπαρθενομάρτυς Ebba ἔζησε κατὰ τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν ἡγούμενη τῆς μονῆς Κόλτινγκχαμ, τῆς μεγαλύτερης μονῆς τῆς Σκωτίας. Ἡ μονὴ αὐτὴ εἶχε ἱδρυθεῖ ὑπὸ τῆς Ὁσίας Ebba τῆς Πρεσβυτέρας (τιμᾶται 25 Αὐγούστου), ἀδελφῆς τῶν βασιλέων Νορθάμπερλαντ Ὀσβάλδου καὶ Ὄσγουι.
Τὸ ἔτος 870 μ.Χ., κατὰ τὴν διάρκεια εἰσβολῆς Δανῶν πειρατῶν στὶς ἀκτὲς τῆς μονῆς, ἡ Ὁσία ἀνήσυχη ὄχι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ζωῆς τῆς ἀλλὰ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἁγνότητάς της καθὼς καὶ τῶν ἄλλων μοναζουσῶν, μόλις οἱ ἐπιδρομεῖς εἰσέβαλαν στὸν περίβολο τῆς μονῆς, συγκέντρωσε τὶς μοναχὲς στὸ ἡγουμενεῖο καὶ μετὰ ἀπὸ συγκινητικὲς συμβουλὲς ἀπέκοψε μὲ λεπίδα τὴν μύτη καὶ τὸ ἄνω χεῖλος της. Τὴν πράξη αὐτὴ μιμήθηκαν ὅλες οἱ ἀδελφές. Οἱ εἰσβολεῖς, ὅταν εἰσῆλθαν στὸ χῶρο ὅπου οἱ μοναχὲς ἦταν συναγμένες, βρέθηκαν μπροστὰ σὲ ἕνα φρικιαστικὸ θέαμα. Αὐτὸ ὅμως δὲν τοὺς ἐμπόδισε νὰ πυρπολήσουν τὴν μονὴ καὶ νὰ κάψουν ζωντανὴ τὴν Ὁσία Ebba μαζὶ μὲ ὅλες τὶς μοναχές.
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.
Ἅγιος Σάββας Ἀρχιεπίσκοπος Σουρὼζ
Ὁ Ἅγιος Σάββας ἔζησε κατὰ τὸν 12ο αἰώνα μ.Χ. στὴν Κριμαία καὶ ἐξελέγη Ἐπίσκοπός της πόλεως Σουρώζ, τὸ σημερινὸ Σουδάκ. Ὅτι γνωρίζουμε γι' αὐτὸν ἔχει σωθεῖ σὲ ὑποσημειώσεις σὲ ἕνα ἑλληνικὸ Μηναῖο τοῦ 12ου αἰῶνος μ.Χ.
Πέντε χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Σουρὼζ ὑπάρχει ἕνα ὅρος, τὸ ὁποῖο καλεῖται Ἅγιος Σάββας, ὅπου διατηροῦνται τὰ ὑπολείμματα μίας ἐκκλησίας καὶ μίας σπηλιᾶς. Ἐκεῖ προφανῶς ὁ Ἅγιος πέθανε καὶ ἐνταφιάσθηκε καὶ τὸ ἔτος 1872 μ.Χ. βρέθηκε μία εἰκόνα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά