ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ π. Περικλής Ρίπισης

 

  Τ Ο   Ε Ρ Γ Ο   Τ Η Σ   Φ Ι Λ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α Σ   Σ Τ Η Ν   Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμός τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.»  (Πραξ. στ΄ 1)  Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποτελοῦν τό πέμπτο βιβλίο μέσα στόν κανόνα (κατάλογο) τῶν 27 βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης.  Αὐτό εἶναι ἡ πρώτη πηγή τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχῆς γενομένης μέ τή δράση καί τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί ἔπειτα.  Τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὡς γνωστόν, ἀπέφερε τούς πρώτους καρπούς.  Τρεῖς χιλιάδες ψυχές πίστεψαν καί αὐτοί ἀπετέλεσαν τά πρῶτα μέλη τῆς Ἐκκλησίας γύρω ἀπό τήν ἀποστολική ὁμάδα. 

Ἡ σύνθεση τῶν πρώτων πιστῶν προέκυψε κυρίως ἀπό τό ἑβραϊκό στοιχεῖο.  Οἱ Ἑβραῖοι τότε, ὅπως καί σήμερα, εἶχαν κόσμο γηγενή ἀπό τήν Παλαιστίνη καί πλῆθος ξενιτεμένους ἀπό τή Διασπορά.  Οἱ τελευταῖοι ὀνομάζοντο καί ἑλληνίζοντες, γιατί ζοῦσαν μεταξύ τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅπου ἐπικρατοῦσε ἡ ἑλληνική γλῶσσα καί ὁ ἑλληνικός πολιτισμός.  Μέσα στούς κόλπους τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ὑπῆρχαν πολλοί πτωχοί καί ἐμπερίστατοι.  Ὅλους αὐτούς ἡ Ἐκκλησία τούς συνέτρεχε μέ πολλή ἀγάπη στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ.

Ὅπως, ὅμως, συμβαίνει στά ἀνθρώπινα, οἱ ἑβραῖοι χριστιανοί ἔνιωσαν ὅτι παρημελοῦντο κατά κάποιο τρόπο οἱ χῆρες καί τά ὀρφανά τους.  Ἔτσι ἔκαμαν παραστάσεις καί παράπονα στήν ἀποστολική ὁμάδα.  Οἱ Ἀπόστολοι καταπιάστηκαν ἀμέσως μέ τό ζήτημα τοῦτο, προτείνοντας τή δημιουργία εἰδικοῦ σώματος διακόνων, τό ὁποῖο ἀνέλαβε τό ἔργο τῆς φιλανθρωπίας καί φροντίδος τῶν πτωχῶν, τῶν χηρῶν καί ὀρφανῶν.  Οἱ ἴδιοι παρέμειναν ἀναπόσπαστοι στό κήρυγμα καί τή διάδοση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως.  Ἔτσι ἔχουμε τήν ἐκλογή καί χειροθεσία τῶν ἑπτά διακόνων.

Μέσα ἀπό τίς πληροφορίες αὐτές διδασκόμεθα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέ θεωρεῖ τήν ἐξυπηρέτηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου ὡς τό πρῶτο μέλημά της.  Ταυτόχρονα ὅμως δέν τίς παραμελεῖ.  Ἴσως τά ἁγιογραφικά κείμενα μᾶς διαφωτίζουν πιό καλά, σχετικά μέ τοῦτο τό ζήτημα.  Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος μᾶς λέγει:  «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ;  μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν; ἐάν δέ ἀδελφός ἤ ἀδελφή γυμνοί ὑπάρχωσι καί λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καί χορτάζεσθε, μή δῶτε δέ αὐτοῖς τά ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τό ὄφελος; οὕτω καί ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν.»  (Ἰακ. β΄ 14-17)

 Μέ πιό ἁπλά λόγια: «Ποιό εἶναι τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἄν κάποιος λέει ὅτι ἔχει πίστη, δέν τήν ἀποδεικνύει ὅμως μέ ἔργα; Μήπως μπορεῖ μόνη της ἡ πίστη νά τόν σώσει; Ἄς πάρουμε τήν περίπτωση πού κάποιος ἀδελφός ἤ κάποια ἀδελφή δέν ἔχουν ροῦχα νά ντυθοῦν καί στεροῦνται τό καθημερινό τους φαγητό·  ἄν κάποιος ἀπό σᾶς τούς πεῖ: «Ὁ Θεός μαζί σας! Εὔχομαι νά βρεῖτε ροῦχα καί νά χορτάσετε φαγητό», ποιό τό ὄφελος, ἄν δέ τούς δώσει κιόλας τά ἀπαραίτητα πού χρειάζεται τό σῶμα; Ἔτσι καί ἡ πίστη, ἄν δέν ἐκδηλώνεται μέ ἔργα, μόνη της εἶναι νεκρή».

 Νά μνημονεύσουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Κύριος ὅταν οἱ Μαθητές μέ ἐπί κεφαλῆς, τόν Ἰούδα κατέκριναν τήν ἁμαρτωλή γυναίκα γιά τό ἀκριβό μύρο, μέ τό ὁποῖο τοῦ ἔπλυνε τά πόδια, ἀντί νά τό διαθέσει γιά τίς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν, Ἐκεῖνος ἀντέταξε: «πάντοτε γάρ τούς πτωχούς ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, καί ὅταν θέλητε δύνασθε αὐτούς εὖ ποιῆσαι· ἐμέ δέ οὐ πάντοτε ἔχετε.  ὅ ἔσχεν αὕτη ἐποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου τό σῶμα εἰς τόν ἐνταφιασμόν.» (Μαρκ. ιδ΄ 7-8) Μέ ἁπλά λόγια: «Ὅσο γιά τούς φτωχούς, αὐτούς πάντα τούς ἔχετε μαζί σας καί μπορεῖτε νά τούς εὐεργετήσετε ὅποτε θέλετε· ἐμένα ὅμως δέν θά μ΄ἔχετε πάντοτε.  Αὐτή ἐδῶ ἡ γυναῖκα ἔκανε αὐτό πού μποροῦσε: ἄλειψε προκαταβολικά τό σῶμα μου μέ μύρο γιά νά τό ἑτοιμάσει γιά τήν ταφή.»  Ἕνεκα πολλῶν περιστάσεων πάντοτε θά ὑπάρχουν πτωχοί, χῆρες, ὀρφανά καί ἐμπερίστατοι ἀδελφοί.  Ὅσοι λοιπόν, ἔχουν εὐαισθησία στό ζήτημα αὐτό θά μποροῦν νά τούς παραστέκουν.Αμήν.

π. Περικλής Ρίπισης

Ιερός Ναός Παντοκράτορος Πατρών