Κήρυγμα Κυριακής Μυροφόρων π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Γιατί να μιλήσω; Κανείς σήμερα δεν ξέρει! Γι’ αυτό που ακούσαμε προηγουμένως; 
Το ψάλλουμε τη Μεγάλη Παρασκευή και το οποίον αναφέρεται εν μέρει και εις το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, να πει, για τους επτά, την εκλογή των επτά διακόνων; Ή να μιλήσει για τα φρικτά τελούμενα σε κάθε Θεία Λειτουργία, από ποιο; Από τον πιο ταπεινό παπά! Δεν ξέρει κανείς και τι να πεί!.. Και βλέπει πολλές φορές με τα μάτια της ψυχής του, όταν ευρίσκεται «προσκαρτερών τη προσευχή» κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας, και ιδιαιτέρως όταν κάνει την προσευχούλα του μόνος του στο σπιτάκι του και στο δωμάτιό του και ενθυμούμενος τα γεγονότα που συνετέλεσαν και στην προσωπική του σωτηρία. 
Βλέπει τότε τον εαυτόν του, αρπάζεται ο νούς, αρπάζεται η ψυχούλα του, και δεν είναι σ’ αυτόν τον χώρον, όπου και αν ευρίσκεται, και η γη είναι εκεί μαζί με τον Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, και τον νυκτερινόν δια τον φόβον των Ιουδαίων μαθητήν του Κυρίου, Νικόδημον, εις τον οποίον απεκάλυψε υπερφυά τα μυστήρια της Παναγίας Τριάδος σε μια συζήτηση υψηλής θεολογίας που ήταν ένα βράδυ με το Νικόδημο. Και το πώς πήραν την Αγία Σινδόνη, της άκρης της οποίας, αγγίζει και η δική σου ψυχή όταν ευρίσκεται «τη προσευχή προσκαρτερούσα» και μέσα σ’ αυτόν τον ναόν και σε κάθε ναόν μικρό ή μεγάλο, την ώρα που τελείται η Θεία Λειτουργία, και την ώρα που τα φρικτά μυστήρια, τελεσιουργούνται και μεταβάλλεται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα Χριστού, παρουσία μυριάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, και παρουσία των Αγίων που μας περιβάλλουν και όλων των Αγίων της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Τι είμαστε εσείς και εγώ; Οι περισσότεροι είμαστε «ντουβάρια μπαίνουμε» και «τούβλα βγαίνουμε», σοβάδες σκέτοι. Δεν διαθέτει η ψυχή μας τίποτα από εκείνα που χρειάζεται δεν έχει, πνευματικές κεραίες, αγνές και καθαρές, που να μπορούν να συλλάβουν τα υψηλά πνευματικά κύματα που στέλνει ο Άκτιστος Τριαδικός Θεός, η Άκτιστος Τρισήλιος Θεότης, και να αισθανθεί μέσα του σπασμούς και τους ανασασμούς του Αγίου Πνεύματος.
Ζεί Κύριος ο Θεός! Η πίστις μας είναι αληθινή και ζωντανή, και ο Κύριός μας είναι μπροστά μας και μέσα μας, ολόκληρος ζών παρών, και αν δεν το αισθανόμαστε, τότε, είμαστε αξιοθρήνητοι, γιατί, και η προσευχή μας δεν πιάνει τόπο, είναι αδύνατη, είναι αδύναμη, είναι αναιμική, είναι ανίσχυρη, δε έχει παρρησία, δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στο θρόνο του Θεού,…. 
Όπως και στην Αποκαθήλωση της Μεγάλης Παρασκευής, έτσι και στη σημερινή ημέρα, υπάρχουν όπως υπήρξαν και πολλοί παλιοί ιερείς, αγράμματοι μεν, αλλά αγιασμένοι, όπως ο πατήρ Βησσαρίων από τη Μονή Αγάθωνος τον οποίον εγνώρισα προσωπικά, τον οποίον είχα την τιμή να εναγκαλισθώ μαζί του και να του ασπασθώ το αγιασμένο του χέρι - Κληρικός ών και γω το 1988. Και να λέγει και να καταμαρτυρεί και αυτός και άλλοι, ότι ένα μέρος της Αγίας Σινδόνης, η ψυχή τους με ανέκφραστον λόγον, κρατούσαν και αυτοί, και όταν, έπαιρναν στα χέρια τους τυλιγμένο στη Σινδόνη, το Σώμα του Κυρίου, ένα ξύλο επίπεδο είναι, με σχηματισμένο το Σώμα του Κυρίου, και ζωγραφισμένο, αγιογραφημένο, με τις πληγές και λοιπά, και κείνο το ξύλο να γίνεται μέσα από την Αγία Σινδόνη, ένα ανάλαφρο ευλύγιστο βρέφος το οποίον σπάραζε μέσα στα χέρια του ως Ων ο Θεός, για να τοποθετηθεί εν μέσω κλαυθμών, και να περάσει απ’ το κέντρο μέσα απ’ την Ωραία Πύλη και να πάει να σταθεί πίσω από το Άγιον Βήμα. 
Δεν τα ζούμε αυτά! Δεν τα ζούμε, γι’ αυτό είμαστε νερόβραστοι και χλιαροί χριστιανοί, και χλιαροί παπάδες, και δεσποτάδες και μοναχοί. Δεν τα βιώνουμε αυτά. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να τα καταθέσουμε σαν μαρτυρία στον πιστόν λαόν του Θεού, που περιμένει από μας, τι είπαν οι Απόστολοι, τι είπε σήμερα ο Πέτρος στον λαόν, που πάντα διαμαρτύρεται, - και γιατί διαμαρτυρόταν; Για το φαγητό! Έτσι μας είπε σήμερα το Αποστολικόν Ανάγνωσμα. Διότι άλλοι έτρωγαν πολύ και άλλοι έτρωγαν λίγο στα λεγόμενα ενοριακά συσσίτια!
Εμείς δεν ήρθαμε εδώ για να διακονήσουμε τραπέζια. Ούτε ο Κύριος μας άφησε διαδόχους Του γι’ αυτόν τον λόγον. Αλλά «τη προσευχή και την διακονίαν του λόγου προσκαρτερούντες», ήταν η φράσις που μας είπε σήμερα το Αποστολικόν Ανάγνωσμα, απ’ τις Πράξεις των Αποστόλων. Γι’ αυτό σεις μεταξύ σας, θα εκλέξετε επτά άνδρας γεμάτους σοφία, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, και εξέλεξαν αυτήν, τον Στέφανον, που εγένετο και ο πρώτος μάρτυς και αρχιδιάκονος, άνδρας πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον, και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμονα και Παρμενά και Νικόλαον ο οποίος και αυτός ανάμεσα στους επτά εγένετο και αυτός με τη σειρά του προδότης διότι αρνήθηκε την αληθινή πίστη και δημιούργησε την αίρεση των Νικολαϊτών, η οποία συνεχίστηκε ως αίρεσις μέχρι και των ημερών μας παρακαλώ. Γιατί αυτές είναι οι αιρέσεις που καταταλαιπωρούν το Σώμα της Εκκλησίας. 
Και παρόλο τον θόρυβο που γίνεται, αυτές τις ημέρες, μα και παλαιότερα και πέρσι και πρόπερσι και ποιος ξέρει τι θόρυβος θα γίνεται στο μέλλον, από τα τηλεοπτικά παράθυρα, από τους λόγους που θα εκφωνούνται, από τις αποφάσεις που θα παίρνονται στη Βουλή, απ’ αυτούς τους άνδρες που εμείς θα ψηφίζουμε – μάλιστα που εμείς θα ψηφίζουμε – ακολουθώντας το παράδειγμα των άλλων κρατών και μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, για να μην αναφέρω τα φρικτά που θα γίνουν, διότι δεν είναι αυτής της ώρας. Θα βρίσκεται πάντα θα έρχεται κάποια στιγμή, και κάποια ώρα και ο Θεός θα κάνει έναν σεισμόν, και θα εκλέγει έναν παπά αφανή, έναν ταπεινό χριστιανό, απλούν και ταπεινό και ύστερα όπως τον πατέρα Βησσαρίωνα, και ύστερα από δεκαπέντε χρόνια από την κοίμησή του να συνταράσσεται ολόκληρη η Ελλάδα, και όχι μόνον η Ορθόδοξη Ελλάδα μας, αλλά και ο Ελληνισμός της Αμερικής και του Καναδά και της Αυστραλίας και μελών των κρατών της Ευρώπης, και να έρχονται εκεί με τα αεροπλάνα και τα λεωφορεία για να προσκυνήσουν το σκήνωμα του πατρός Βησσαρίωνος του αυριανού αγίου. Ακόμα και από την Αφρική έχουν έλθει άνθρωποι για να τον προσκυνήσουν. 
Εκλέγει ο Θεός τον πατέρα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, τον πατέρα Πορφύριο τον Μπαϊρακτάρη, τον πατέρα Φιλόθεο τον Ζερβάκο, τον πατέρα Αμφιλόχιο τον Μακρή, τον πατέρα Ιερώνυμο τον μονόχειρα από την Αίγινα, τον πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη και ασκητή της Παναγούδας, τον πατέρα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτη, τον υψηπέτη της Θεολογίας και του Ησυχασμού πατέρα Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη, γιατί μόνον στους κεκοιμημένους θέλω να αναφέρομαι και όχι στους ζωντανούς, και γράφονται τόνοι από βιβλία, τα οποία προκαλούν πνευματικούς σεισμούς, σ’ ολόκληρον τον κόσμον και στις καρδιές των ανθρώπων που διαβάζουν το βίο τους και πηγαίνουν και προσκυνούν τους τάφους των, και παίρνουν λαδάκι από την καντήλα τους, και αλείφονται προς ίασην ψυχής και σώματος. 
Αλλά ο μεγαλύτερος και ο πνευματικός σεισμός γίνεται κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας, όταν ο ιερεύς λέγει «τα σα εκ των σών», τότε «αποκυλίεται ο λίθος εκ της θύρας του μνημείου». Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα… τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι το μυαλό μας να το στέλνουμε πότε εδώ και πότε εκεί και πότε αλλού, καμιά φορά και σε αμαρτίες, ναι, ναι, έτσι κάνουμε…. Είμαστε με το σώμα εδώ και με την ψυχή μας είμαστε αλλού και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, και κατεβαίνει το Πνεύμα το Άγιον, έρχεται ο ήλιος και ανοίγει, σκίζει τους ουρανούς, και κατεβαίνει ο Τρισήλιος Θεός, το Πνεύμα το Άγιον, σε όποια μορφή θέλει. Και μεταβάλλει τον άρτον και τον οίνον σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Εμείς, όπως ήρθαμε, όπως μπήκαμε, έτσι βγαίνουμε. 

Πρέπει λοιπόν να κινηθούμε με πνεύμα δυνατό μετανοίας, αληθινής μετανοίας και συντριβής για να μπορέσουμε να συνέλθουμε.

Μια βδομάδα, την προηγούμενη, διότι αυτή δεν είχα ευκαιρία, ετοίμαζα και κρατούσα σημειώσεις για το τι θα σας πώ σήμερα. Δεν σας είπα τίποτα! Ο Θεός έστειλε άλλα. Ας φροντίσουμε να τα κρατήσουμε στις καρδιές μας, να τα κλειδώσουμε και να τα αμπαρώσουμε εκεί μέσα, να τα κάνουμε αίμα, και να τα στείλουμε σε όλους τους πιστούς, της ψυχής και του σώματος. Για να πάρουμε ζωή Πνεύματος Αγίου, και να κάνουμε έργον θείον, έργον πίστεως, έργον αγάπης, όχι για να φαίνεται στους ανθρώπους, γιατί δεν πιστεύουμε σ’ αυτά τα έργα, αλλά σε εκείνον το οποίον αποδεικνύει ότι πιστεύω στην Ανάσταση, και «επικράνθη ο Άδης», - ποιος ξέρει; Μπορεί αυτή τη στιγμή σε κάποια ψυχή από σας, μικρή ή μεγάλη, δεν ξέρω, μόνον αυτά γνωρίζουν, τα παιδιά, και όσοι από σας έχετε παιδικές ψυχούλες, εγώ δε λέω, να κατεβαίνει στον Άδη, μαζί με τον Χριστό, και να ακούει το κήρυγμα της σωτηρίας στις νεκρές ψυχές, που βρίσκονται μέσα στην φρίκη της Κολάσεως, και να ελευθερώνονται εκεί και να εισέρχονται πνευματικά, όταν κοινωνούν, μαζί με τον ληστήν, πρώτοι στον Παράδεισον. 
Εύχομαι τέτοια πράγματα να ζείτε! Και γι’ αυτό να έρχεστε στην εκκλησία, όχι για άλλο λόγο, για να ζείτε τα μυστήρια του Θεού και το έργον, το θείον έργον, το κοσμοσωτήριον έργον της ενανθρωπίσεως του Κυρίου μας. 

Και χίλια καλά και χίλιες ευχές, νάχουν και οι ιεροψάλτες μας που κατά καιρούς, μας δίνουν ύμνους συγκινητικούς με άριστον τρόπον αποδόσεως, που δημιουργούν και αυτοί με τη σειρά τους την κατάνυξη στις δικές μας καρδιές. Αλλά και πολλών από σας οι καρδιές, όπως κτυπούνε, τακ, τακ, τακ, σε κάθε κτύπο ακούει ο ουρανός, και τις λέξεις «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Άντε αδελφοί μου, να το κάνουμε αυτό μια ζωντανή πραγματικότητα, και να αρχίσουμε πρώτα από μένα που είμαι ανάξιος και ταλαίπωρος, και ύστερα από σας, απ’ τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο,

Αμήν.