ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιθ΄ 16 – 26) «Ἀπῆλθε λυπούμενος۠ ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου ,Ψαρρών και Οινουσσών

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 48

Κυριακή 26 Αὐγούστου 2012 – ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιθ΄ 16 – 26)

«Ἀπῆλθε λυπούμενος۠ ἦν γάρ ἔχων κτήματα πολλά»

Ἦταν νέος, μέ τήν ψυχή γεμάτη ὁραματισμούς καί τήν καρδιά φλεγομένη ἀπό τόν πόθο τῆς ἠθικῆς τελειότητος. Ἦταν ἀριστοκράτης καί εὐγενής καί τιμώμενος πολύ ἀπό τό περιβάλλον του. Ἦταν εὐσεβής καί πιστός καί γι’αὐτό ἡ παιδική καί νεανική ζωή του πλουτίσθηκε μέ ὅλες τίς ἀρετές, πού ὥριζεν ὁ Μωσαϊκός Νόμος. Ἦταν πλούσιος καί εἶχεν ὅλα τά μέσα μιᾶς καλῆς καί εὐχάριστης ζωῆς. Πολλοί τόν ἐμακάριζαν, ἄλλοι τόν ἐζήλευαν καί ὅλοι ὠνειρεύθηκαν γι’αὐτόν ἕνα ζηλευτό μέλλον στή ζωή τῆς γῆς καί στήν αἰωνιότητα τῶν οὐρανῶν. Καί ὅμως..!

Ὅταν, σύμφωνα μέ τήν ἐρώτηση του, τόν προκάλεσεν ὁ Ἰησοῦς νά ἀνοίξῃ τά φτερά τῆς ψυχῆς καί νά πετάξῃ στίς ψηλές καί ὁλόφωτες κορυφές τῆς χριστιανικῆς τελειότητας, τότε αἰσθάνθηκε τά φτερά αὐτά σπασμένα ἀπό τό βάρος τῆς ὕλης, τήν καρδιά του δεμένη σφικτά στό χρυσό κλειδί τοῦ θησαυροφυλακίου του καί ἐγύρισε τά νῶτα. Ἔγινε λιποτάχτης. Ἡ πυγολαμπίδα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔκρυψεν ἀπό τά μάτια του τόν Ἤλιο τῆς δικαιοσύνης, τοῦ ἔκλεισε τίς πῦλες τῆς χαρᾶς καί τῆς δόξας τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ ἄνοιξε διάπλατα τό σκοτάδι. Αὐτό παθαίνομε καί κινδυνεύομε νά πάθωμεν. ἀδελφοί μου.

Ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο ἀπό τήν Κανά καί τήν ἔρημο τῶν πεντακισχιλίων μέχρι τό Θαβώρ καί τή Βαϊοφόρο. Ἀλλά στόν κῆπο τῆς Ἀγωνίας Του καί στόν τραγικό Γολγοθᾶ Του Τόν ἀφήνομε μόνο. Κάποιο ἀγκίστρι, κάποιο σχοινί μᾶς τραβᾶ πίσω. Δεχόμαστε ἀπό Ἐκεῖνον τό κύπελλο τῆς χαρᾶς, ὄχι, ὅμως, καί τό ποτήρι τῆς θυσίας. Ἀκολουθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιο μέχρι ἐκεῖ πού μᾶς ἐξυπηρετεῖ καί μᾶς ἀρέσει, ὄχι, ὅμως, καί μέχρι τέλους. Ἐνῶ ἀρχίζομε καλά, ἐνῶ γευόμαστε τή χαρά καί τήν εὐτυχία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί δίδομε καλές ὑποσχέσεις στό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί φλεγόμαστε ἀληθινά ἀπό πόθους καί ἐνθουσιασμούς γιά περισσότερες ἀρετές καί γιά τήν αἰώνια εὐτυχία τῶν οὐρανῶν, δέν προχωροῦμε ὅμως μέχρι τέλους. Συχνά γινόμαστε λιποτάχτες, προδότες τοῦ καθήκοντος καί τοῦ χριστιανικοῦ μας ὀνόματος. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἰούδας καί ὁ πλούσιος νεανίσκος. Προβληματίσθηκαν οἱ μαθητές, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς τούς διαβεβαίωσε, πῶς ἐκεῖνοι, πού κολλᾶνε τήν καρδιά τους στά ὑλικά ἀγαθά καί στηρίζονται μόνο σ’αὐτά, δηλ. οἱ ἀθεόφοβοι πλούσιοι, εἶναι ἀδύνατο νά σωθοῦν καί ἐτρόμαξαν ἐρωτῶντας: «τίς δύναται σωθῆναι;», ἀλλά μήπως δέν εἶχε δίκιο ὁ Κύριος:Ἡ ὑλική δημιουργία καί τά ἀγαθά της δόθηκαν στόν ἄνθρωπο ὡς μέσα ἐξυπηρετικά στήν ἐδῶ ζωή, γιά νά ἀποκτήσωμε τήν ἄλλη. Αὐτά εἶναι πρόσκαιρα καί ἐκείνη εἶναι αἰώνια.

Ἄν, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, γιά χάρη τῶν προσκαίρων ἀγαθῶν, ἀδιαφορήσωμε γιά τά αἰώνια, τότε πῶς Ἐκεῖνος θά μᾶς τά δώσῃ; Τά πολλά ἤ ὀλίγα κτήματα καί ἀποκτήματά μας ἐδῶ εἶναι βάρκα καί κουπιά, γιά νά ἀνοιχθοῦμε στόν ὠκεανό τῆς αἰωνιότητος. Ἄν, γιά νά μή τά ἀποχωρισθοῦμε, κρατιώμαστε σφικτά δεμένοι μέ αὐτά, τότε ποιός θά βρεθῇ νά μᾶς μετακινήση; Τό κατάντημα τοῦ Ἰούδα, πού «τό γλωσσόκομον εἶχε καί τά βαλλόμενα ἐβάσταζεν» καί ἡ περίλυπη μορφή τοῦ πλουσίου νεανίσκου, πού «ἀπῆλθε λυπούμενος» καί φοβούμενος μήν χάσῃ τά ἀγαθά του δέν θά μᾶς συνετίσῃ; Δέν θά μᾶς φοβίσῃ;