Λόγος Πανηγυρικός εις την κατάθεσιν της Σεπτής και Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. (Αγίου Γερμανού Αρχ/που Κων/πόλεως-Απόσπασμα)

πηγή

Eισαγωγικά.

Η Εκκλησία ιδιαίτερα τιμά την Υπεραγία Θεοτόκο και απονέμει στο σεπτό πρόσωπο της τιμητική προσκύνη¬ση. Όλες οι Θεομητορικές εορτές, και είναι πολλές όλο το χρόνο, είναι εορτές, όπου η Εκκλησία στο πρόσωπο της αγίας Παρθένου τιμά και εκφράζει σεβασμό στη γυναίκα, τη μητέρα την αδελφή και τη σύζυγο.

Τρεις από τις Θεομητορικές εορτές αναφέρονται στα ιερά άμφια της Υπεραγίας Θεοτόκου· πρώτη είναι η εορτή της μετακομιδής της αγίας Ζώνης, που εορτάζεται στις 12 Απριλίου· δεύτερη είναι η εορτή της κατάθεσης της άγιας Εσθήτος που εορτάζεται στις 2 Ιουλίου· και τρίτη είναι η εορτή της κατάθεσης της αγίας Ζώνης, που εορτάζεται στις 31 Αυγούστου.
Έτσι στις 31 Αυγούστου, τελευταία ημέρα του εκκλησιαστικού έτους,η Εκκλησία  εορτάζει την κατάθεση της αγίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου στον ιερό ναό των Χαλκοπρατείων, που ήταν στην Κωνσταντινούπολη.

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, πήραν την αγία Ζώνη από την Καππαδοκία και την έφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερ’ από τετρακόσια χρόνια, όταν αρρώστησε η Βασίλισσα, άνοιξαν «την αγίαν σορόν», δηλαδή τη λειψανοθήκη στην όποια φυλαγότανε το ιερό άμφιο· ο Πατριάρ¬χης πήρε την αγία Ζώνη και την ακούμπησε επάνω στην άρρωστη, η οποία έγινε καλά. Χαρακτηριστικό είναι το συναξαριακό δίστιχο στη σημερινή εορτή· «Χρυσήν κορωνίδ’ οία, σεμνή Παρθένε, τω του χρόνου τίθημι σην Ζώνην τέλει».

Σαν χρυσή κορώνα, σεμνή Παρθένε, επάνω στο τέ¬λος του χρόνου βάζω τη ζώνη σου. Αμήν.

 

Η υποδοχή της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου εις Κωνσταντίνου Πόλιν.Λιθογραφία Αδάμ- 1871.

«Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου η πόλις του Θεού» μας λέγει ο θείος ημίν Δαβίδ …Ποίαν δη ταύτην;

Οίμαι δη σαφέστατα τούτου και αναντιρρητικώτατα, την όντως εκλεγμένην και πασών υπερκειμένην και πάντων υπερέχουσαν φάναι, όχι εις την υπεροχήν  δομημάτων και εις ύψος γεωλόφων, επαρμάτων, αλλά εις  την  μεγαλοφυίαν  των ένθεων υπερηρμένων αρετών και εις  την  καθαρότηταν  πάντων  υπερέχουσαν, Mαρίαν την Υπέραγνον και Υπεράμωμον Θεοτόκον, όπου ο όντως ων Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων  κατεσκήνωσεν ….

Αύτη όντως δεδοξασμένη  Πόλις. Αύτη η νοητή Σιών. Ταύτην οίμαι  και Δαβίδ Θεόθεν προανεφώνησεν…. Πόλις ουχί επιγείου και θνητού βασιλέως  πολιτογραφούσα τους υπό χείρα, αλλά τω επουρανίω  τω εις ζωήν αιώνιον παραπέμποντι και  Βασιλείαν την εαυτού τοις  αυτώ επομένοις παρέχοντι.

Eγκαινίων, δ’ ω τίμιον και σεπτόν των Ορθοδόξων Χριστιανών  ακροατήριον, όχι των νεοκτίστων οικοδομών και των συμπαγών κατασκευών, αλλά τον εν Πνεύματι καινισμόν, καθ΄ον ο έσω  ημών  άνθρωπος, τον παλαιόν της αμαρτίας αποθέμενοι ένδυμα, τον νέον της ευσεβείας περιβαλόμενος, εν καινότητι ζωής πολιτεύεται.Τούτοις και η Υπεραγία Θεοτόκος ευφραίνεται…. και τη κατά Θεόν ευσεβεί πολιτεία καινιζόμενοι.

…Έτσι λοιπόν με τον νουν και την ψυχήν  και την καρδιά μας την  ημέραν  καινώς  εορτάσωμεν. Διότι συνεκλάμπει με αυτήν η της Τιμίας και Σεβασμίας  αυτής  Ζώνης ….

……Ζώνης της Σεπτοτάτης ..η οποία  περιέφιγγε  το Πανάγιον  Σώμα και τον εν κοιλία Θεού κρυπτόμενον  περιέστελλε.

Εκείνης της Ζώνης η οποία ωραίως κατεκόσμει την Κιβωτόν του Θεού. Ζώνης, η οποία πολλάς φοράς εβρέχετο εκ των Αχράντων, της Παναχράντου του γάλακτος σταλαγμών.

Διότι εάν ένα αγγείον που έχει μύρον, όταν αδειάσει, πολύν  χρόνον  αργότερα παραφυλάττει την ευωδίαν, τι  θα ηδύνατο κανείς να είπη, δια το ακένωτον  εκείνον  θείον μύρον, το  καθαρώτατον λέγω  της  Θεοτόκου το Σώμα και το Παναμώμητον περιειλησάσης  Ζώνης και συμπλακείσης μέχρι πολλού; Δεν θα διαφυλάξει την ευωδίαν των ιαμάτων αιωνίως και τους πιστούς, που με φόβον Θεού και πόθον προσκυνούσιν, δεν θα χαριτώσει αυτούς; Ευωδίαν, όχι προσωρινήν και απόβλητον αλλά θείαν και πανσεβάσμιον, παθών ψυχής τε και σώματος θεραπεύουσαν.

Και εάν το  άψυχον  αγγείον, όπως ανωτέρω  είπαμεν, με το άψυχον  μύρον  ενώνεται  και της  τούτου ποιότητας  μεταλαμβάνει, της  χάριτος  όση; Τι πρέπει να είπωμεν περί της το έμψυχον του Θεού Λόγου προσεγγισάσης  κατοικητήριον; Δεν θα ζητήσωμεν να λάβωμεν την κάθαρσιν της ψυχής τε και του σώματος  παρ΄αυτής εκ παντός.Τι λοιπόν, δεν θα διαλεξόμεθα και ως ζώση και δεν θα προσφέρομεν ευφήμους ωδάς; Αυτό δεν είναι πρέπον και εύλογον να το κάμωμεν.

Ώ  Ζώνη, η την της Ζωής Πηγήν περιζώσασα και Ζωήν παρέχουσα τοις σε τιμώσιν αιώνιον.

Ώ  Ζώνη  δωρουμένη τας των αεί προστρεχόντων οσφύας νέκρωσιν μεν κατά παθών, ανδρείαν δε προς  πράξιν αρετών και ενέργειαν.

Ώ  Ζώνη, η αναστέλλουσα το ασθενές της ημετέρας φύσεως και περισφίγγουσα και τους αοράτους και ορατούς εχθρούς ημών συμποδίζουσα.

Ώ  Ζώνη σεπτή, η την Σην Πόλιν περικυκλούσα και περιέχουσα και βαρβαρικής επιδρομής ανεπιβούλευτον διασώζουσα.

Ώ  Ζώνη τιμία, η τον Θεόν Λόγον εγγάστριον όντα περιειλήσασα και την των ιάσεων ευλογίαν εκείθεν πλουτήσασα.

Ώ  Ζώνη φαιδρά,  η της αφθάρτου του Θεού Μητρός το υπέρσεμνον Σώμα σεμνώς προσεγγίσασα και εκεί την Αφθαρσίαν αμφιασαμένη, απαρασάλευτος και άφθαρτος μένουσα, ως εις ημάς τις λόγος  της  Αληθείας  εχόμενος  κατελήλυθεν.

Ώ Ζώνη τιμία, της υπερτίμου του Θεού Μητρός, περίζωσον τας οσφύς ημών Αλήθειαν, Δικαιοσύνην, τε και Πραότητα. Της  αοιδίου και  μακαρίας Ζωής ποίησον κληρονόμους, την ζωήν ημών από αοράτων τε και ορατών  Εχθρών ανεπιβούλευτον  διατήρησον .

Την Πίστιν στερέωσον. Την Σην κληρονομίαν και τον Σον Ορθόδοξον Λαόν, ω Πανάχραντε της Παναχράντου Ζώνης, ορθούς εις την πίστιν, σώους εις τον κατά Θεόν βίον, αβλαβείς από κάθε επήρειαν διάσωζε.

…..Ω Παναγία Θεοτόκε, η των Χριστιανών Πνοή και Ζωή….

… Ποίος πιστός, όταν ατενίσει την Τιμίαν σου Ζώνην, δεν θα ευφρανθή και δεν θα δοξάσει αμέσως το όνομά Σου;

Ποίος πιστός, όταν με θερμή καρδιά, προσπέσει εις  προσκύνησιν  της Τιμίας  σου Ζώνης, θα σηκωθή κενός της συμφερούσης αιτήσεως;

Ποίος πιστός, τον  σον  χαρακτήρα ενοπτριζόμενος, δεν θα ξεχάσει αμέσως κάθε θλίψιν και στενοχώριαν; οι  δε, και εις τον σεπτόν Ναόν προσερχόμενοι όπου η Τιμία Ζώνη και τα Σπάργανα του σου Υιού και Θεού ημών ευρίσκονται ….ποίας χαράς, ποίας ευφροσύνης, ποίας τέρψεως δεν θα απολαύσουσιν νοερώς.

Ώ Στάμνε εξ ης το Μάννα της αναψύξεως, οι τοις δεινοίς καυσωθέντες πεπώκαμεν.

Ώ Τράπεζα, δι΄ης οι λιμώττοντες τον της Ζωής Άρτον υπερπλήσθημεν.

Ώ  Λυχνία, υφ’ ης οι εν τω σκότει καθήμενοι, το μέγα Φώς κατελάμφθημεν, εκ Θεού τον επάξιον σοι και πρέποντα έπαινον, μη απώση  δε και τον ημέτερον, ει και ανάξιον, αλλ΄ούν εκ πόθου σοι προσαγόμενον. Μη απώση ρυπαρών χειλέων αίνον, Πανύμνητε, εξ ευνοίας σοι προσφέρομεν.

Μη βδελύξη αναξίας γλώσσης λόγον  ικέσιον, αλλά τον πόθον αντιμετρήσασα, Θεοδόξαστε, παράσχου ημίν την των αμαρτημάτων συγχώρησιν, την λύτρωσιν από πάσης θλίψεως και της αιωνίου Ζωής την απόλαυσιν.

Έμπλησον Πάναγνε και Παναμώμητε Θεοτόκε, πάσης χαράς, πάσης ιάσεως και πάσης χάριτος.

Εν δε τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως, ως έχουσα παρρησίαν τε και ισχύν, λύτρωσαι  ημάς της αιωνίου Κολάσεως  και αξίωσον επιτυχείν των αιωνίων αγαθών…. Αμήν.

Επιλογή  και διαμόρφωση  του κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.