Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου (Ματθ., ΙΗ' 23 – 35) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Ἕνας βασιλέας ζήτησε ἀπό τούς ἀνθρώπους του νά ἐξοφλήσουν τά χρέη πού τοῦ ὄφειλαν! Ἕνας ὀφειλέτης του ὅμως δέν εἶχε νά τοῦ ἐπιστρέψει τό χρέος του πού ἦταν μάλιστα πολύ μεγάλο. Ἔτσι κινδύνευε αὐτός μέν νά φυλακισθεῖ, ἡ δέ οἰκογένειά του νά πουληθοῦν ὡς δοῦλοι, γι’ αὐτό μέ δάκρυα τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη γιά τήν ἐξόφληση.

Ὁ βασιλιάς τόν λυπήθηκε καί τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο πού ἤθελε. Ἐκεῖνος φεύγοντας συνάντησε ἕνα συνάδελφο του δοῦλο ὁ ὁποῖος ἐνῶ χρωστοῦσε ἕνα πολύ μικρό ποσό ἑννενήντα χρυσές δραχμές καί τοῦ τό ἐζήτησε.

Αὐτός ὅμως ἐπειδή δέν εἶχε τόν παρακάλεσε νά τοῦ δώσει λίγο χρόνο ἀκόμη. Τότε ἐκεῖνος ὄχι μόνο δέν τοῦ ἔδωσε τόν χρόνο ἀλλά τόν κατήγγειλε καί στόν δικαστή ὁ ὁποῖος τόν ἔβαλε στή φυλακή.

Οἱ ἄλλοι δοῦλοι βλέποντας τήν σκληρότητα καί τήν ἀδικία του, τόν κατήγγειλαν στόν βασιλιά, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τοῦ ὑπενθύμισε ὅτι αὐτός τόν εἶχε λυπηθεῖ ἄν καί αὐτός ὄφειλε πολύ μεγάλο ποσό διέταξε νά τόν φυλακίσουν γιά τήν σκληρότητα του μέχρι νά ἐξοφλήσει τό χρέος».

Ἀδελφοί μου,
Μέ αὐτή τήν εἰκόνα ὁ Κύριός μας μίλησε σήμερα γιά τό χρέος πού ἔχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντί Του καί τό ὁποῖο σέ ἄλλους εἶναι μεγάλο καί σέ ἄλλους μικρό, ἀνάλογα μέ τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Χρεωστοῦμε στόν Κύριό μας, γιατί ἁμαρτάνουμε ἀπέναντί Του. Καί Ἐκεῖνος, ἐπειδή μας συγχωρεῖ, μᾶς ζητεῖ νά συγχωροῦμε κι ἐμεῖς ἐκείνους πού ἁμαρτάνουν ἀπέναντί μας, δηλαδή μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ὑβρίζουν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται καί μᾶς συκοφαντοῦν.

Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό σᾶς διερωτηθεῖ: Μά πῶς μπορεῖ νά γίνει αὐτό;

Ἀνθρωπίνως βέβαια φαίνεται παράλογο, γιατί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ζητεῖ δικαιοσύνη. Ἀλίμονο ἐάν δέν τιμωροῦνται ὅσοι βλάπτουν τούς ἄλλους. Γι’ αὐτό καί ἔχει θεσπίσει νόμους πού ἀπαγορεύουν καί τιμωροῦν τούς παραβάτες.

Αὐτό λοιπόν πού ὁ Θεός ζητεῖ ἀπό μας νά συγχωροῦμε εἶναι μέν παράλογο γιά μᾶς, ἀλλά δίκαιο γιά Ἐκεῖνον, γιατί Αὐτός ἀντί νά μᾶς τιμωρεῖ, ὅπως θά ἔπρεπε, μᾶς συγχωρεῖ γιά τίς ἁμαρτίες μας δίδοντάς μας ἔτσι τήν εὐκαιρία νά γίνομε καλύτεροι.

Ἑπομένως εἶναι καί φυσικό καί δίκαιο γιά Ἐκεῖνον νά μᾶς ζητεῖ νά κάνομε τό ἴδιο.

Νά συγχωροῦμε ἐκείνους πού μᾶς βλάπτουν.

Ἴσως κάποιος σκεφθεῖ: Γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἅγιοι καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε.

Ἔχει δίκιο. Ναί εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί ὄχι ἅγιοι. Μά γι’ αὐτό ἀκριβῶς μᾶς τό ζητεῖ ὁ Θεός, γιά νά γίνομε ἅγιοι ἀκολουθώντας τό δικό Του παράδειγμα πού πάνω στό σταυρό Του τήν ὥρα τοῦ μεγάλου μαρτυρίου Του συγχώρεσε τούς σταυρωτές Του. «Πατέρα συγχώρεσέ τους».

Ἀδελφοί μου,
Ἕνας Χριστιανός ἐξομολογεῖται στόν Γέροντα Σιλουανό, ὅτι ἕνας χωριανός του, τόν ὑβρίζει, τόν συκοφαντεῖ, τοῦ κλέβει σιγά – σιγά γῆ ἀπό τά χωράφια του καί τελευταῖα ἀπειλεῖ καί αὐτόν καί τήν οἰκογένειά του. Λέει λοιπόν:

«Σκέπτομαι νά πάω στόν Δικαστή καί νά τόν καταγγείλω. Πιστεύω ὅτι ἔτσι θά τόν βοηθήσω καί θά σωθεῖ ἡ ψυχή του».

Ὁ Γέροντας τοῦ ἁπαντά: «Κάνε ὅ,τι νομίζεις. Μόνο ἔλα νά προσευχηθοῦμε στόν Θεό νά σέ βοηθήσει στό διάβημά σου».
Γονατίζουν λοιπόν καί ἄρχισε νά λέει τό «Πάτερ ἠμῶν». Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στήν φράση: «καί ἅφες ἠμίν τά ὀφελήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν ταίς ὀφειλέταις ἠμῶν» λέει ὁ Γέροντας: «Καί μήν συγχωρέσεις τά ὀφελήματα ἠμῶν ὅπως καί ἠμεῖς δέν συγχωροῦμε ταῖς ὀφελέταις ἠμῶν».

Τότε ὁ Χριστιανός τοῦ λέει: «Γέροντα δέν εἶναι ἔτσι τό «Πάτερ ἠμῶν». Παίρνει τήν ἀπάντηση: «Ἀφοῦ ἐσύ δέν συγχωρεῖς τόν συγχωριανό σου, ἔτσι πρέπει νά προσευχηθοῦμε». Τότε ἐκεῖνος κατάλαβε τό λάθος του, ἐζήτησε νά τόν συγχωρέσει καί δέν πῆγε στόν Δικαστή.

Πολύ ὄμορφη καί διδακτική αὐτή ἡ ἱστορία ἀπό τή ζωή τῶν Ἁγίων μας. Ἄν λοιπόν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς συγχωρέσει γιά τίς ἁμαρτίες μας, τίς ἀναρίθμητες πρέπει νά μάθουμε νά συγχωροῦμε καί ἐκείνους πού μᾶς πειράζουν.

Πολύ μεγάλη ὑπόθεση ἡ ἀγάπη στή ζωή μας. Ὅπου δέν ὑπάρχει αὐτή, δέν ὑπάρχει καί ἡ συγχώρεση.

Εἶναι παράλογος λοιπόν ὁ Θεός μας; Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατί ὄχι μόνο δέν εἶναι παράλογη ἡ ἀγάπη ἀλλά καί ἀναγκαία. Τήν ἔλλειψή της στή ζωή μας τήν ζοῦμε μέ τραγικό τρόπο.

Ἄς προσπαθήσομε λοιπόν νά μάθουμε νά ἀγαποῦμε καί νά συγχωροῦμε.

Νά εἶστε εὐλογημένοι ἀδελφοί μου.

Π.Β.Μ.