ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ κ. κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ

Από τον Ιωάννη Λαμπρόπουλο

            Σεβασμιώτατε ευλογείτε.

            Αναγκάζομαι να σας αποστείλω δημοσίως την επιστολή αυτή, και να σας  ζητήσω δημοσίως να απαντήσετε,  αλλά ταυτόχρονα και να ενεργήσετε στα πολύ κρίσιμα και σοβαρά  ερωτήματα που σας έχω θέσει  και αφορούν Κανονικά θέματα λειτουργίας της Εκκλησίας.

            Σας έχω στείλει Σεβασμιώτατε δύο επιστολές στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητροπόλεως, ( imka@imka.gr ) στις 19  και 23 Ιουνίου και ενώ θεωρώ πως οποιοσδήποτε άλλος επίσκοπος, θα είχε απαντήσει και θα είχε ενεργήσει  άμεσα λόγω της σοβαρότητος του θέματος, εσείς  αποφεύγετε την απάντηση δείχνοντας να αδιαφορείτε.

            Όπως σας γράφω και στις επιστολές, πρόκειται για την ανεξέλεγκτη είσοδο  λαϊκών, εντός του Ιερού Βήματος κατά την ώρα της  Θείας Λειτουργίας.  Ένα γεγονός που όπως γνωρίζετε έχει επιφέρει τις έντονες διαμαρτυρίες μου, σε σας, στους ιερείς,  καθώς και στους λαϊκούς για την ασέβεια που επιδεικνύουν.

 Όπως γράφω και στις επιστολές που σας έχω στείλει, αυτό  το γνωρίζετε, διότι έχουν δημιουργηθεί διάφορα επεισόδια.  Η συνεχιζόμενη όμως κατάσταση καθώς και η αδιαφορία σας,  με υποχρέωσαν να σας αποστείλω επιστολές , ζητώντας να μου  αιτιολογήσετε και να μου εξηγήσετε ΓΡΑΠΤΩΣ  γιατί επιτρέπετε αυτήν την ασέβεια. Εσείς όμως  μέχρι τώρα σιωπάτε.

            Τίς εξηγήσεις που μου έχετε δώσει και εσείς και οι ιερείς,  τις θεωρώ εντελώς  αντορθόδοξες  και για τον λόγο αυτό, σας  ζήτησα δια των επιστολών να μου απαντήσετε  και να μου  δώσετε τις εξηγήσεις σας ΓΡΑΠΤΩΣ.  Και δεν επιτρέπεται, ένας επίσκοπος να μην έχει το θάρρος και την παρρησία να διατυπώνει δημόσια τις θέσεις του.

            Σας ξαναστέλνω δημοσίως Σεβασμιώτατε τις δύο προηγούμενες επιστολές μου να τις διαβάσετε για τρίτη φορά, και αν νομίζετε πως έχετε υποχρέωση να απαντήσετε απαντήστε.

Αλλά ανεξάρτητα απο αυτό Σεβασμιώτατε, θέλω να σας πω πως δεν είναι δυνατόν να διώχνουν εμένα απ΄την εκκλησία οι ιερείς, επειδή με ενοχλεί η ασέβεια. Δεν είναι δυνατόν να μου λένε “αν δεν σας αναπαύει να πάτε αλλού”. Πως είναι άλλωστε δυνατόν να αναπαύομαι, όταν βλέπω το Ιερό Βήμα  να γίνεται «κέντρο διερχομένων»;

Γι’ αυτό Σεβασμιώτατε παρακαλώ πολύ να κατηχήσετε τους ιερείς της Μητροπόλεως, για το πως ακριβώς πρέπει να τελείται η Θεία Λειτουργία. Να τους πείτε πως η Θεία Λειτουργία δεν τελείται όπως νομίζει ο καθένας αλλά όπως ΟΡΙΖΟΥΝ οι ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ και η αγιοπατερική ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ των ΜΕΓΑΛΩΝ μας ΘΕΟΛΟΓΩΝ.

Να κάνετε δώρο σε όλους το «Παράγγελμα προς Ιερέα» του Μεγάλου Βασιλείου, για να μάθουν όλοι, πως στο άγιο Θυσιαστήριο πρέπει να στέκονται με φρίκη και φόβο, μπροστά στον τεμαχιζόμενο επουράνιο Βασιλέα και ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΣΠΕΥΔΟΥΝ  ούτε να ΠΕΡΙΚΟΠΤΟΥΝ τις ευχές. Επίσης να ΜΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ   και ο 69^ος  ΙΕΡΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ της ΣΤ’ Οικ. Συνόδου, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την είσοδο λαϊκών στο ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ.  Πως μπορούν  να λειτουργούν  τότε με παρουσία ατόμων  που ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ;

Αυτά είναι μερικά από τα παραγγέλματα του Μεγ. Βασιλείου Σεβασμιώτατε και πρέπει να πείτε στους ιερείς, πως οι επίτροποι και οι φίλοι τους, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΙΣΟΔΟΥ στο Ιερό Βήμα κατά την Θεία Λειτουργία. Αν ο ιερέας χρειάζεται κάποιον να τον διακονήσει, τότε επιλέγει κάποιον ευσεβή, στον οποίο πρέπει απαραίτητα να δώσετε εσείς ευλογία διαβάζοντας του την ΕΙΔΙΚΗ ΕΥΧΗ,  δωρίζοντας και σε αυτόν τον «Πίνακα οδηγιών Συμπεριφοράς των Διακονούντων στο Ιερό Βήμα». Διότι ακόμα και η ειδική ευχή που λαμβάνει, δεν του δίνει το δικαίωμα να μιλάει δυνατά , ούτε να κάθεται σε καρέκλα δίπλα στην Αγία Τράπεζα, ούτε να περιφέρεται ασκόπως , ούτε να γυρίζει την πλάτη στο Άγιο Θυσιαστήριο. Ακόμα όμως και τα «παπαδάκια» αναλόγως της ηλικίας τους πρέπει να κατηχούνται για την συμπεριφορά τους, διότι το Ιερό Βήμα δεν είναι «παιδότοπος»  αλλά ούτε και σημείο «συνάντησης» των μεγαλύτερων παιδιών.

Πρέπει όλοι να έχουν συναίσθηση του ΦΟΒΕΡΟΥ ΤΟΠΟΥ μέσα στον οίκο του Θεού που βρίσκονται  και να ΤΗΡΟΥΝ όλοι τον  «κώδικα» συμπεριφοράς, ΟΠΩΣ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ  οι ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ και οι  άγιοι Πατέρες που έγραψαν την Θεία Λειτουργία.

Αυτά Σεβασμιώτατε μπορεί να είμαι λαϊκός, αλλά από ενδιαφέρον για την Ορθόδοξη πίστη μας και την Θεία Λατρεία τα γνωρίζω. Είμαι σίγουρος πως και εσείς ως Επίσκοπος ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ. Γιατί όμως ΕΠΙΤΡΈΠΕΤΕ αυτήν την συνεχιζόμενη ασέβεια, δείχνοντας αδιαφορία;

Πρέπει Σεβασμιώτατε να κατηχήσετε άμεσα τους ιερείς , και να τους δωρίσετε το «παράγγελμα προς ιερέα»  του Μεγ. Βασιλείου, ή το «λατρευτικό εγχειρίδιο»  που περιέχει στοιχεία αγωγής για την τάξη και την Λατρεία της Εκκλησίας, του πατρός Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου, ή το «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» Πίστη-Λατρεία-Ζωή , του μακαριστού πατρός Αντωνίου Αλεβιζόπουλου.  Διότι  περιμένω από την ερχόμενη Κυριακή, να παρακολουθήσω την Ορθόδοξη  Θεία Λειτουργία , να τελείται με την ευπρέπεια και τον σεβασμό, όπως αριβώς ορίζουν οι ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ και χωρίς επίσπευση και περικοπές των ευχών, όπως ακριβώς ορίζει η διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Αν όμως αδιαφορήσετε,  ή δεν εισακουσθείτε και εξακολουθήσουν οι ιερείς να τελούν με ασέβεια την Θεία Λειτουργία  κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων, με την επόμενη μου επιστολή,  θα απευθυνθώ  στην Ιερά Σύνοδο της Κρήτης.

Αυτές είναι οι επιστολές που σας έστειλα Σεβασμιώτατε  και απαξιώσατε να μου απαντήσετε. Λυπάμαι που τις δημοσιοποιώ , αλλά αφού είδατε τις επιστολές  και  γνωρίζετε και  τι συμβαίνει,  έπρεπε να ενεργήσετε με άλλο τρόπο. Όχι με αδιαφορία.

            Η επιστολή αυτή σας εστάλη Σεβασμιώτατε στο mail -  imka@imka.gr  στις 19 Ιουνίου 2014 από   giannis_lampropoulos@yahoo.com

Σεβασμιώτατε ευλογείτε.

Είμαι ο Ιωάννης Λαμπρόπουλος και νομίζω γνωρίζετε πως έχει δημιουργηθεί ένα θέμα εδώ και καιρό , διότι με ενοχλεί και αντιδρώ,  με την ανεξέλεγκτη είσοδο και παραμονή διάφορων  λαϊκών, εντός του Ιερού Βήματος κατά την Θεία Λειτουργία.

Σας είχα μιλήσει παλαιότερα για αυτό το φαινόμενο που  συμβαίνει στον Ιερό Νάο αγίας Παρασκευής Καλυβών και μου είχατε πεί τότε στο Δεσποτικό,  να κάθομαι σε άλλη θέση, ώστε να μην το βλέπω και με σκανδαλίζει.

Από τότε μέχρι σήμερα αλλάζω συνεχώς τους  Ιερούς Ναούς που εκκλησιάζομαι αλλά σε όλους αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα, που το θεωρώ μεγάλη ασέβεια. Στην Αγία Μαγδαληνή ο ιερέας μου είπε πως αν δεν μου αρέσει να βρώ ένα μοναστήρι να εκκλησιάζομαι.  Στόν Άγιο Νεκτάριο Σούδας ο ιερέας μου έλεγε συνέχεια  «θα το συζητήσουμε» αλλά συνέχιζε τα ίδια. Εδώ και δύο μήνες εκκλησιάζομαι σε άλλο Ιερό ναό που και εκεί συμβαίνει το ίδιο με απλούς λαϊκούς. Το είπα και σε αυτόν τον Ιερέα και μου είπε και αυτός αν δεν αναπαύομαι να πάω αλλού.

Θέλω να σας ρωτήσω γιατί επιτρέπετε αυτήν την ασέβεια και να σας ρωτήσω επίσης ποιοί κατά την γνώμη σας επιτρέπετε να εισέρχονται στο Ιερό Βήμα κατά την Θεία Λειτουργία,  ποιοί μπορούν να παραμένουν μέσα και για ποιό λόγο.

Ισχύει δηλαδή αυτό που μου είπε ο Ιερέας, όταν τον ρώτησα  για κάποιον λαϊκό,  γιατί παραμένει μέσα στο Ιερό,  ότι αυτός ο άνθρωπος λιβανίζει όλη μέρα και έχει και ιδιωτική εκκλησία;

Παρακαλώ απαντήστε μου στα ερωτήματα με μία ολοκληρωμένη απάντηση γιατί στην εκκλησία πηγαίνω για να προσευχηθώ και δεν είναι δουλειά μου να κυνηγάω τους ασεβείς. Αλλά θέλω να μπορώ να προσεύχομαι.

Ευλογείτε και εύχεστε υπέρ ημών.

Ιωάννης Λαμπρόπουλος

            Μετά από την πάροδο τεσσάρων ημερών χωρίς απάντηση, σας έστειλα Σεβασμιώτατε  μία νέα επιστολή στο  mail -   imka@imka.gr   στις  23  Ιουνίου 2014  από  giannis_lampropoulos@yahoo.com

Προς τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό.

            Σεβασμιώτατε ευλογείτε.

            Σας έστειλα μία επιστολή πρίν από τέσσερις ημέρες και περίμενα την απάντησή σας, διότι όπως θα καταλάβατε από το περιεχόμενο της επιστολής, το θέμα είναι  σοβαρό αλλά και άκρως θεολογικό διότι αφορά ΚΑΝΟΝΙΚΆ θέματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που έχουν σχέση με την ουσιώδη πράξη της Ορθόδοξης Λατρείας.

            Σας  στέλνω ξανά την πρώτη επιστολή να την ξαναδιαβάσετε και περιμένω την απάντηση σας.

            Όπως θα γνωρίζετε Σεβασμιώτατε, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας λειτουργεί από αιώνων, όχι με τον τρόπο που νομίζει ο κάθε Ιερέας ή ο εκάστοτε Επίσκοπος, αλλά με τους Ιερούς κανόνες που έχουν θεσπιστεί από τις Οικουμενικές συνόδους και την Αγιοπατερική διδασκαλία των μεγάλων Θεολόγων μας.

            Γι’ αυτό λοιπόν περιμένω την θεολογική σας απάντηση στο σοβαρό θέμα που σας ρώτησα και αφορά την ανεξέλεγκτη είσοδο λαϊκών στο Ιερό Βήμα κατά την Θεία Λειτουργία, που παρατηρώ σε όλους τους Ιερούς Ναούς που εκκλησιάζομαι.

            Επίσης θα ήθελα και την θεολογική σας απάντηση στο ερώτημα: ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο αποφασίσατε την παραδοσιακά ΠΡΩΙΝΗ Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων, να την μεταφέρετε την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ;

            Περιμένω Σεβασμιώτατε τις απαντήσεις σας.

            Ευλογείτε και εύχεστε υπέρ ημών.

            Ιωάννης Λαμπρόπουλος

Μετά από 14 συνολικά μέρες  χωρίς απάντηση , σας στέλνω Σεβασμιώτατε  την σημερινή ανοιχτή επιστολή. Τα ερωτήματα εξακολουθούν να περιμένουν απαντήσεις. Αλλά όπως σας είπα ανεξάρτητα από την διάθεση σας να απαντήσετε,  να μεριμνήσετε άμεσα ώστε η ασέβεια προς τον Ουράνιο Βασιλέα  εντός του Ιερού Βήματος να λάβει τέλος  και η Θεία Λειτουργία να επανέλθει μέσα στην ευπρέπεια και τον σεβασμό που ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες.

            Με βαθύτατο σεβασμό στον Ιερό Θεσμό και στο Αξίωμα σας

                        Ιωάννης Λαμπρόπουλος

                        Συγγραφέας-ερευνητής

πηγή

Κυριακή ιδ' Λουκά Ἰησοῦ, «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ». εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Σέ μία γωνιά τῆς Ἱεριχῶς ἕνας τυφλός, καθώς ζητιανεύει, ἀκούει θόρυβο ἀπό πολλούς ἀνθρώπους καί ἐρωτᾶ τί συμβαίνει. Κάποιος τοῦ λέει «ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς» καί τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ».

Κάποιοι τόν παρατήρησαν νά μή φωνάζει, αὐτός ὅμως συνέχισε. Τότε τόν πλησιάζει ὁ Ἰησοῦς καί τόν ἐρώτησε: «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Καί ὅταν ὁ τυφλός του ἀπάντησε «Κύριε θέλω νά ἰδῶ τό φῶς μου», ὁ Ἰησοῦς τόν ἐθεράπευσε λέγοντας «ἀνάβλεψε. Ἡ πίστη σου σέ ἐμένα σέ ἐθεράπευσε». Ἀμέσως ὁ πρώην τυφλός, ἄρχισε νά ἀκολουθεῖ τόν Κύριον δοξολογώντας τόν Θεό.

Ἀδελφοί μου,

ἕνα θαῦμα λοιπόν μας διηγήθηκε τό σημερινό Εὐαγγέλιο, τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως ποῦ ἐντυπωσιάζει εἶναι ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρός τόν τυφλό «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκανε καί στόν παράλυτό της Προβατικῆς κολυμβήθρας «θέλεις νά γίνεις καλά;»

Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος κάνει αὐτή τήν ἐρώτηση, τί θέλει νά μᾶς φανερώσει;

Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακή αὐτή ἡ ἐρώτηση, διότι ποιός τυφλός ἤ παράλυτος δέν θέλει νά γίνει καλά; Κι ὅμως ὁ Κύριος ἐρωτᾶ, καί ἐρωτᾶ γιατί θέλει νά μᾶς δείξει πόσο σέβεται αὐτό πού ὀνομάζουμε ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό ζητᾶ τήν συναίνεσή μας. Δέν εἶναι ὁ Θεός μας ἕνας τύραννος οὔτε ἕνας ἐκβιαστής πού μέ τή νά ἀπειλῆ τῆς τιμωρίας μας ἐξαναγκάζει. Ἀντίθετα, θέλει, καί γι’ αὐτό τή ζητεῖ τήν συγκατάθεσή μας γιά νά ἐπέμβει στή ζωή μας.

Ἐκεῖνο δηλαδή πού ζητεῖ ἀπό μας, τά πλάσματά του, εἶναι ἡ λεγόμενη «ἀγαθή διάθεση», νά εἴμεθα καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι πού ἀποδέχονται τήν παρουσία του στή ζωή τους. Μόνο τότε ἐπεμβαίνει, ὅταν ἐμεῖς τοῦ τό ἐπιτρέπουμε.

Ἔτσι, εἶναι ἕνας εὐγενικός Θεός ἀπέναντί μας καί αὐτή τήν εὐγένεια τού μας τήν φανερώνει καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ὅταν μας λέει : «Νά, στέκομαι μπροστά στή πόρτα τῆς καρδιᾶς σου καί τή κτυπῶ. Ἐάν μου τήν ἀνοίξεις θά εἰσέλθω καί θά εἶμαι γιά πάντα μαζί σου».

Ἕνας διάσημος γιατρός, ὁ περίφημος Πασκάλ ἔχοντας ὑπόψη τοῦ τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ διερωτᾶται «Γιατί ἄραγε δέν δίνει μία κλοτσιά καί νά ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί νά μπεῖ μέσα μέ τό ἔτσι θέλω;» καί ἀπαντᾶ: «γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι εὐγενικός μαζί μας». Ἔχει ἀπόλυτο δίκιο.

Ἑπομένως σεβόμενος τήν ἐλευθερία μας ὁ Θεός εἶναι εὐγενικός μαζί μας. Ἀλήθεια, ἄν δέν ἦταν εὐγενικός, ποιός θά τολμοῦσε ἀπό ἐμᾶς νά τόν ἀγνοήσει ἤ ποιός θά τολμοῦσε νά τόν ὑβρίσει καί Αὐτόν καί τήν μητέρα του, τήν Παναγία, ὅπως κάνουν δυστυχῶς πολλοί ἀπό ἐμᾶς;

Ἐδῶ λοιπόν εὑρίσκεται καί ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, γιατί μας ἀφήνει νά ζοῦμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, γιατί μας ἀφήνει νά κάνουμε τό κακό καί γιατί ἀφήνει νά τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας.

Ὅμως, ἐνῶ συμβαίνουν αὐτά μέ μας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλά σκύβει πάνω μας ὅταν ἀκριβῶς πονοῦμε καί ὑποφέρουμε, καί ἐπεμβαίνει πάνω στό κακό πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε κάνει καί τό μεταβάλλει σέ «φάρμακο» πού θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό κάποιο πάθος της.

Τό πόσο ἀλήθεια θεραπευτικά ἐπενεργεῖ ὁ πόνος στή ψυχή μας τό δείχνουν τά τάματα πού κάνουμε ἀλλά καί ἡ ἱστορία τοῦ Γέρο-Γρηγόρη.

Στή Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου, ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Γρηγόρης, πολύ στρυφνός, δύστροπος καί ἀνάποδος, γι’ αὐτό καί δέν ἦταν ἀγαπητός στούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔκαναν ὑπομονή λέγοντας: «ὅπως ὁ Θεός κάνει ὑπομονή γιά τά ἐλαττώματά μας καί τά ἁμαρτήματά μας, ἔτσι πρέπει νά κάνουμε ὑπομονή καί μέ τόν ἀδελφό μας».

Τήν ὑπομονή ὅμως αὐτή ὁ Γέρο-Γρηγόρης τήν εἶχε θεωρήσει ὡς ἀδυναμία τους καί αὐτό τόν ἀποθράσυνε περισσότερο καί αὐθαδίαζε, μέχρις ὅτου ἀρρώστησε βαριά. Μέχρι τότε, δέν ἤθελε οὔτε νά κοινωνήσει καί στήν ἐκκλησία πήγαινε μέ τό ζόρι. Οἱ μοναχοί τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς γιά νά μπορεῖ ὁ ἀδελφός νοσοκόμος νά περιποιεῖται καί αὐτόν καί τά ἄλλα γεροντάκια πού ἦταν ἐκεῖ. Ὅμως, τά γεροντάκια εἶπαν: «ἄν φέρετε ἐδῶ τόν Γρηγόρη, ἐμεῖς θά φύγουμε», τόσο πολύ τόν φοβόντουσαν.

Γιά νά μή σκανδαλισθοῦν περισσότερο τά γεροντάκια, ἑτοίμασαν ἕνα δωμάτιο ἀπέναντι ἀπό τό νοσοκομεῖο τους καί ἔβαλαν ἐκεῖ τόν Γέρο-Γρηγόρη, ὁ ὁποῖος βλέποντας τήν περιφρόνηση ταπεινώθηκε, ἦλθε σέ μετάνοια εἰλικρινῆ καί μέ συντριβή καρδιᾶς ζήτησε ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρες νά τόν συγχωρέσουν καί μέ δάκρυα στά μάτια ζήτησε ἀκόμη νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἔτσι μέ καθαρή τήν ψυχή του καί μέ τό τελευταῖο ἐφόδιο, τήν θεία κοινωνία, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ὅσοι ἀπό μας αἰσθάνονται ἔνοχοι ἀπέναντι στόν εὐγενικό Κύριο καί Θεό μας ἄς ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦ Γέρο-Γρηγόρη καί ἄς δεχθοῦμε Αὐτόν τόν Θεό στή ζωή μας.
Μᾶς ζητεῖ νά τόν δεχθοῦμε.
Ἄς τοῦ ἀνοίξουμε λοιπόν τή πόρτα τῆς καρδιᾶς μας.

Π.Β.Μ.

Κυριακή ιγ' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Ὁ Κύριος γιά μία ἀκόμη φορᾶ ἁπαντά στό ἐρώτημα τοῦ ἀνθρώπου «τί πρέπει νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή» λέγοντας «ἐφαρμόζοντας τό νόμο τοῦ Μωυσέως καί βοηθώντας τούς πτωχούς».

Ἐπειδή ἡ ἀπάντηση ἐλύπησε γιατί αὐτός πού ἐρώτησε ἦταν πλούσιος, συνεχίζοντας ὁ Κύριος εἶπε: «εἶναι πολύ δύσκολο νά εἰσέλθουν οἱ πλούσιοι στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πιό εὔκολο εἶναι νά περάσει μία καμήλα ἀπό μία τρύπα πού ἀνοίγει ἡ βελόνα. Ἀλλά αὐτό πού φαίνεται δύσκολο ὁ Θεός μέ τή χάρη τοῦ τό κάνει δυνατό».

Ἀδελφοί μου, ἀκούγοντας κανείς αὐτά τά λόγια του Κυρίου μας μπορεῖ νά σκεφθεῖ ὅτι «μά γιατί εἶναι δύσκολο γιά ἕνα πλούσιο, ἀφοῦ ὁ Θεός εὐνόησε νά τά ἀποκτήσει αὐτά;»

Γιατί συνήθως ὁ πλούσιος εἶναι φιλοχρήματος, ἀγαπᾶ τά πλούτη γί’ αὐτό θέλει νά τά αὐξήσει καί νά τά ἀπολαμβάνει μόνον αὐτός. Ἔτσι ὅμως γίνεται σκληρός σάν τό χρυσό καί δέν μπορεῖ νά ἰδεῖ τούς συνανθρώπους του μέ ἀποτέλεσμα νά μή μπορεῖ νά εἰσέλθει στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ δρόμος τῆς περνᾶ ἀπό τούς συνανθρώπους του.

Ἀλλά αὐτή τήν μεγάλη ἀλήθεια ἄς τήν δοῦμε στήν ἱστορία πού ἔζησε ὁ Γέροντας Δανιήλ ὁ πρεσβύτερος καί τήν ὁποία ἔλεγε στούς μοναχούς.

«Ἔξω ἀπό ἕνα χωριό τῆς Θηβαΐδος στήν Αἴγυπτο, ζοῦσε ἕνας λατόμος, ὁ Εὐλόγιος, πού ἀγαποῦσε πολύ τή δουλειά του καί νά εἶναι φιλόξενος καί ἐλεήμων. Κάθε βραδάκι, ἀφοῦ ἀγόραζε τρόφιμα, περίμενε στό δρόμο μήπως, περάσει κανείς ξένος ἤ ἀσκητής γιά νά τόν φιλοξενήσει. Ἔτσι εἶχε γίνει πολύ ἀγαπητός καί ὀνομαστός γιά τήν φιλοξενία του.

Ἕνας ἀσκητής βλέποντας τήν ἀγάπη αὐτή καί τήν φιλοξενία τοῦ Εὐλογίου μία ἡμέρα προσευχήθηκε: «Κύριε, ἄν τώρα πού εἶναι ἕνας φτωχός ἐργάτης εἶναι τόσο φιλόξενος, φαντάζομαι τί θά ἦταν ἄν ἦταν πλούσιος. Βοήθησε τόν σέ παρακαλῶ».

Ὁ Θεός ἄκουσε τή προσευχή του. Ἔτσι μία ἡμέρα ἐκεῖ πού ἔσκαβε ὁ Εὐλόγιος κτύπησε μία πέτρα καί φάνηκε μία τρύπα γεμάτη ἀπό χρυσά νομίσματα.

Σάστισε δέν ἤξερε τί νά κάνει καί ἦταν καί ὁλομόναχος. Σκέφθηκε κατόπιν «ἄν κρατήσω τό χρυσάφι καί μείνω ἐδῶ θά μέ ὑποψιασθοῦν ὅτι τό ἔκλεψα καί χωρίς ἀμφιβολία θά μέ φυλακίσουν. Ἔτσι θά χάσω καί τόν θησαυρό μου καί τήν ἐλευθερία μου. Πρέπει νά φύγω, νά πάω σέ ξένο τόπο πού εἶμαι ἄγνωστος».

Ἔφερε λοιπόν σακιά, νοίκιασε ἕνα ζῶο μέ πρόφαση νά μεταφέρει πέτρες, κατέβηκε τόν ποταμό Νεῖλο καί μέ πλοῖο πού ἐναύλωσε πῆγε στή Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἀγόρασε ἕνα ἀρχοντικό, δούλους, πλούσια φορέματα καί μέ τό χρυσάφι τοῦ ἀπέκτησε ἀξιώματα καί μάλιστα ὀνομάσθηκε Ἄρχων. Τότε αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουστίνος. Στό διάστημα αὐτό τόσο οἱ φτωχοί περαστικοί ὅσο καί οἱ ἀσκητές ἔχασαν τήν φιλοξενία τους καί ἀποροῦσαν τί νά εἶχε γίνει, μά κανείς δέν ἤξερε. Ἔτσι πέρασαν δυό χρόνια.

Ὁ ἀσκητής ὅμως πού εἶχε προσευχηθεῖ στόν Θεό γιά τόν Εὐλόγιο μέ ἀποκάλυψη ἔμαθε. Πηγαίνει λοιπόν στή Κωνσταντινούπολη γιά νά συμβουλεύσει τόν Εὐλόγιο. Ἡ ἔκπληξή του ὅμως ἦταν μεγάλη ὅταν περιμένοντας ἔξω ἀπό τό ἀρχοντικό, γιατί δέν τόν ἄφηναν οἱ ὑπηρέτες νά μπεῖ μέσα. Τόν εἶδε μία ἡμέρα καί αὐτός δέν τοῦ ἔδωσε καμία σημασία ἄν καί τοῦ εἶπε: «Ἄρχοντά μου εἶναι ἀνάγκη νά σοῦ μιλήσω». Μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα περίμενε ἔξω ἀπό τή πόρτα μήπως τόν δεχθεῖ.

Ἀπελπισμένος, τότε εἶπε «ἄς γυρίσω πίσω στό τόπο μου. Ὁ Θεός ἄν θέλει, ἄς σώσει τόν Εὐλόγιο» καί γύρισε στήν ἔρημό της Θηβαΐδος.

Πεθαίνει ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος καί μερικοί ἀξιωματοῦχοι, ἀνάμεσά τους καί ὁ Εὐλόγιος συνωμοτοῦν κατά τοῦ νέου αὐτοκράτορα. Ἔγινε ὅμως γνωστή ἡ συνομωσία καί ὅλοι οἱ ἔνοχοι ἐκτός ἀπό τόν Εὐλόγιο συνελήφθησαν καί θανατώθηκαν. Αὐτός πρόλαβε νά δραπετεύσει μεταμφιεσμένος καί γύρισε στήν Αἴγυπτο σώζοντας μέν τή ζωή τοῦ χάνοντας ὅμως τά πλούτη του.

Μία ἡμέρα λοιπόν ὁ ἀσκητής, πού εἶχε κατέβει στό χωριό, γυρίζοντας τό βραδάκι συναντᾶ πρός μεγάλη του ἔκπληξη στό συνηθισμένο σταυροδρόμι τόν Εὐλόγιο, ὁ ὁποῖος ταπεινά τόν παρακάλεσε νά δεχθεῖ τή φιλοξενία του καί ἐκεῖνος συγκινημένος τόν ἀκολούθησε.

Ὅταν ἔφαγαν τόν ἐρώτησε: «Πῶς περνᾶς Εὐλόγιε;»

«Ἀββᾶ μου κάνε μία προσευχή γιά μένα γιατί βρίσκομαι σέ μεγάλη στενοχώρια. Μοῦ λείπουν τόσο πολλά γιά νά τά βγάλω πέρα, τοῦ εἶπε, ἀναστέναξε βαθειά καί ἔπεσε σέ συλλογή.

«Μακάρι νά μήν εἶχες ἀποκτήσει ποτέ, ἐκεῖνα πού σου ἀφαίρεσαν τήν γαλήνη τῆς ψυχῆς σου» τοῦ εἶπε ὁ ἀσκητής. Γιατί μου μιλᾶς ἔτσι ἀββᾶ μου; Μήπως σέ ἔχω σκανδαλίσει;

Τότε ὁ ἀσκητής τοῦ ἀποκαλύπτει τί εἶχε κάνει καί ὁ Εὐλόγιος συγκλονισμένος ἀπό τήν ἀποκάλυψη, κλαίγοντας ἐξομολογήθηκε καί εἶπε: «Προσευχήσου ἀββᾶ μου, νά μοῦ δίνει ὁ Θεός τόσα μόνο ὅσο μου ἀρκοῦν νά ζήσω καί νά δίνω ἀπό τό ὑστέρημά μου ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς». Ἀπό τότε καί ἔπειτα ἔγινε πάλι ὁ γνωστός φιλόξενος καί ἐλεήμων Εὐλόγιος.

Ἀδελφοί μου, ἡ ἱστορία αὐτή τοῦ Ὁσίου Δανιήλ τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιβεβαιώνει πέρα γιά πέρα τόν Κύριό μας, γί’ αὐτό ἄς ἐπιζητοῦμε τούς θησαυρούς τοῦ οὐρανοῦ καί ὄχι τῆς γῆς. Μάλιστα ἄν διαπιστώσουμε ὅτι ὑπάρχει κάποιο πάθος μας, κάποια ἀδυναμία μας, ἄς προσπαθήσουμε νά τή κόψουμε γιά νά μπορέσουμε ἐνῶ θά βαδίζομε αὐτή τή ζωή νά κοιτάζουμε μέ τά μάτια μας ψηλά στόν οὐρανό.

Καλή πορεία νά ἔχομε καί ὡραῖα ὁράματα.

Π.Β.Μ

Κυριακή θ' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Πλούτη που δεν προέρχονται από επιχειρήσεις ή από αδικία αλλά από την εφορία των καρπών της γης. Και αυτά τα πλούτη δεν καθιστούν ευτυχισμένο τον πλούσιο.

Πάντοτε η εφορία των καρπών της γης είναι μεγάλη ευλογία, αλλά την ευλογία αυτή που την παρέχει ο Θεός μερικοί την δέχονται και την μεταχειρίζονται με τέτοιο τρόπο που όχι μόνον την κακοποιούν, την μετατρέπουν σε κατάρα, «εαυτών και αλλήλων».

Ο πλούσιος για τον οποίο μας μιλεί το σημερινό Ευαγγέλιο δέχεται πλούσια τα αγαθά του Θεού στην παραγωγή αμέτρητων καρπών και αντί να είναι ευχαριστημένος αγωνιά, «τι ποιήσω;» Τι να κάνω τα πλεονάζοντα αγαθά; Μια απάντηση δική μας είναι να φανεί ευεργετικός προς τον πλησίον, τους μη έχοντες. Η δική του απάντηση είναι διαφορετική. Θα χαλάσω τις παλιές αποθήκες μου, θα οικοδομήσω καινούριες μεγαλύτερες, θα φυλάξω τους καρπούς μου εκεί και θα πω στον εαυτό μου έχεις πολλά σε έτη πολλά. Ο πλούσιος αυτός δε βλέπει κανένα άλλο γύρω του, πάνω του και κοντά του, ούτε Θεό ούτε άνθρωπο. Ξέρετε ποιόν βλέπει; Μόνον τον εαυτό του. Απόλυτη θεοποίηση του εαυτού του. Την εφορία των καρπών της γης τη θεωρεί αποκλειστική δική του επιτυχία. Αρνείται την ευλογία του Θεού. Εξαρτά τα πάντα από το Θεό. Υψώνει επιδεικτικά το λάβαρο της αυτοσωτηρίας του. Αγνοεί όμως ότι η αυτοσωτηρία συμπορεύεται με την αυτοκαταστροφή.

Και τούτο γιατί η ευτυχία δε φυλακίζεται στις αποθήκες του πλούτου και των αγαθών της παραγωγής ακόμα και του πολιτισμού.

Υπάρχουν πολλά άλλα που μπορεί να στενοχωρήσουν τον παρακαθήμενο μπροστά από μια πλούσια τράπεζα. Κόπος και ασθένειες. Διενέξεις μετά προσφιλών προσώπων, γονέων, αδελφών. Ταραγμένη συνείδηση και ακόμα αιφνίδιος θάνατος παιδιών κ.λ.π.

Αγαθά που δε μπορούν να τα αναπληρώσουν όλα τα πλούτη του κόσμου.

«Άφρων», αφροσύνη μαζί με την συνυπάρχουσα αθεότητα και αντίθετα του «εις έτη πολλά», αυτή τη νύκτα πεθαίνεις. Αυτή τη νύκτα που ονειρεύεσαι ως νύκτα ευτυχίας με την ψευδαίσθηση ότι έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά, γίνεται νύκτα αγωνίας, τρόμου και θανάτου. «Την ψυχήν σου απαιτούσι». Η ψυχή σου δε σου ανήκει. Κόλαση, που τα χάνει όλα. Ποιος; Ο αμαρτωλός. Παράδεισος, που τα βρίσκει όλα. Ποιος; Ο άγιος. Η επιλογή κόλασης και παραδείσου βρίσκεται στο χέρι μας. Πολύ πιο δυναμικά και πιο αποτελεσματικά στο χέρι του πλουσίου. Εάν ο πλούτος γίνεται δεκτός ως ευλογία του Θεού, ως κατά Θεόν πλούτος, τότε η χρήση του οδηγεί στην πλήρωση του κατά Θεόν αρεστού. Δηλαδή χρησιμοποιούμε τα θεϊκά χαρίσματα όχι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά προς ωφέλειαν του πλησίον. Όποιος μεριμνά και λειτουργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, πλουτίζει σε έργα αγαθά, «΄Εξει δε και θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς».

Ο πλούσιος του σημερινού ευαγγελίου δεν καταδικάζεται επειδή ήθελε να νοικοκυρέψει τα γεννήματά του, αλλά επειδή αρνήθηκε την πηγή της ζωής, που είναι μόνον ο Θεός.

Τα γεννήματα, τα λάδια και τα ξύδια, το στάρι και οι καρποί της γης, μπορεί να έχουν θερμίδες όμως δεν έχουν ζωή. Δεν παράγουν ζωή και δε δίνουν ζωή. Τη ζωή τη δίνει ο Θεός. Η άρνηση του Θεού είναι άρνηση της ζωής. Των αγίων ο χορός βρήκε την πηγή της ζωής το Θεό.

Αυτή είναι η μεγάλη προσδοκία μας. Να συμπορευτούμε με τους Αγίους. Να ζούμε την χαρά και την ευλογία των Αγίων μέσα στη φωτεινή και φωτόλουστη παρουσία του Κυρίου.

«Μετά πάντων των αγίων, πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Πρακτική και πορεία φρόνησης, ζωής και σωτηρίας. Να μη φτάσει ποτέ στα αυτιά μας αυτή η φοβερή φράση. «Άφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσι».

πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

Κυριακή Η Λόυκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Διδάσκαλε τί πρέπει νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώνια ζωή» ἐρωτᾶ ἕνας νομοδιδάσκαλος τόν Ἰησοῦ, καί ἐκεῖνος τοῦ ἁπαντά : «Τί γράφει ὁ νόμος;» Νά ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου μέ ὅλη σου τήν ὕπαρξη καί τόν πλησίον σου ὡς τόν ἑαυτό σου. «Αὐτό νά κάνεις» τόν συμβουλεύει ὁ Ἰησοῦς καί γιά νά τοῦ δείξει ποιός εἶναι ὁ πλησίον λέει τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη.

«Ἕνας ἄνθρωπος ἀπό τά Ἱεροσόλυμα πηγαίνοντας γιά τήν Ἱεριχῶ, ληστεύεται, κακοποιεῖται ἀπό ληστές πού τόν ἐγκαταλείπουν αἱμόφυρτο. Σέ λίγο περνᾶ ἕνας Ἱερέας ὁ ὁποῖος ἀδιαφορεῖ γιά τόν τραυματισμένο, τό ἴδιο κάνει καί ἕνας Λευίτης. Ὁ Σαμαρείτης ὅμως πού περνᾶ σταματά, περιποιεῖται τά τραύματα καί τόν ὁδηγεῖ στό πανδοχεῖο ὅπου πληρώνει γιά νά περιποιηθοῦν τόν τραυματισμένο ἀπό τούς ληστές καί συνεχίζει τόν δρόμο του.

Τελειώνοντας τήν διήγηση ὁ Ἰησοῦς ἐρωτᾶ: «Ποιός ἀπό τούς τρεῖς ἐπιτέλεσε τό καθῆκον τοῦ πρός τόν πλησίον;» καί ὁ νομοδιδάσκαλος ἀπαντᾶ «αὐτός πού τόν περιποιήθηκε». Τότε ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Πήγαινε λοιπόν νά κάνεις καί σύ τό ἴδιο. Νά βοηθᾶς κάθε ἄνθρωπο πού ἔχει ἀνάγκη».

Ἀδελφοί μου, ὁ Ἰησοῦς μας μέ αὐτό τό ἀριστούργημα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη μας φανερώνει ἀλλά καί ταυτόχρονά μας δείχνει τόν δρόμο πού θέλει νά βαδίσουν ὅσοι τόν πιστεύουν καί τόν ἀγαποῦν. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης ἐκείνης πού ἔχει σάν συστατικό της τό ξεπέρασμα ὁρίων, συνόρων καί διαχωριστικῶν πού πολλές φορές ἡ σκέψη μας βάζει, γιατί δέν βλέπει οὔτε φυλή, οὔτε χρῶμα, οὔτε γλώσσα ἀλλά μόνο ἀνθρώπινα πρόσωπα πού ἔχουν πληγές, οἱ ὁποῖες πρέπει νά γιατρευθοῦν. Θά μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι πέντε εἶναι τά γνωρίσματα αὐτῆς τῆς ἀγάπης τήν ὁποία μας ζητεῖ ὁ Κύριος καί πού μας δίνει τά ἀγαθά τῆς βασιλείας του.

Τό πρῶτο ὁ αὐθορμητισμός. Δέν περιμένει οὔτε προτροπές, οὔτε ἐξαναγκασμούς γιά νά ἐκδηλωθεῖ ἀλλά τρέχει αὐθόρμητα, μέ ἕνα πηγαῖο ἐνθουσιασμό γιά νά χαρίσει τήν δροσιά της καί τό ἄρωμά της.

Αὐτός ὁ αὐθορμητισμός τήν κάνει νά γίνεται ἔμπρακτη, στοιχεῖο πού ἀποτελεῖ τό δεύτερο γνώρισμά της. Ἔτσι δέν περιορίζεται σέ λόγια κενά καί σέ κούφιες αἰσθηματολογίες συμπάθειας, ἀλλά πλένει στοργικά κάθε πληγή καί προσφέρει τά πάντα γιατί πιστεύει ὅτι αὐτό πρέπει νά κάνει, γί’ αὐτό καί εἶναι καί ἀνιδιοτελής, τό τρίτο γνώρισμά της.

Δέν τήν κινεῖ κανένα συμφέρον, οὔτε ἐπιζητεῖ ἐπαίνους καί χειροκροτήματα καί οὔτε ζητᾶ λαξευτό καί μέ χρυσά γράμματα τό ὄνομά της πάνω σέ μάρμαρο. Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά. Κάνει τά πάντα καλά, ἀθόρυβα καί ταπεινά, γί΄αὐτό καί εἶναι καί ἡρωική, τό τέταρτο γνώρισμά της.

Καί εἶναι ἡρωική γιατί χρειάζεται ἡρωισμός καί αὐταπάρνηση γιά νά νικήσει τήν λογική καί πολλές φορές καί τό ἔνστικτό της αὐτοσυντήρησης. Ἰδιαίτερα μάλιστα στή δική μας ἐποχή ὅπου ἡ λογική ἀποτελεῖ τίς βάσεις καί τό κίνητρο τῶν ἀνθρώπινων πράξεων.

Ο Ι. Χρυσόστομος λέει ὅτι «ἡ ἀγάπη αὐτή ὁμοιάζει μέ τό λιμάνι, πού δέχεται τούς ναυτικούς κάθε χώρας, κάθε φυλῆς καί χωρίς νά κάνει σέ κανένα ἐξαίρεση». Εἶναι δηλαδή παγκόσμια, τό πέμπτο γνωρισμά της ποῦ σημαίνει ὅτι ἀγκαλιάζει κάθε ἄνθρωπο, διότι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Έλλην…».

Ἄς δοῦμε ὅμως τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς ἀγάπης.

Κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων πήγαινε στή πόλη γιά νά πουλήσει τά ἐργόχειρά του καί ἔτσι νά προμηθευτεῖ ψωμί γιά τή συντήρησή του. Κοντά στήν ἀγορά συναντᾶ ἕνα φτωχό καί ἀνάπηρο γέρο ὁ ὁποῖος μόλις τόν εἶδε τοῦ εἶπε: « Γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀββᾶ, μή μέ ἀφήσεις κι ἐσύ ἀβοήθητο τόν δυστυχῆ. Πάρε μέ κοντά σου».

Ὁ ἀββᾶς τόν ἔβαλε νά καθίσει δίπλα του καί ἅπλωσε τά καλάθια του. Μόλις πούλησε τό πρῶτο τόν ρώτησε ὁ γέρος: «Πόσα λεφτά πῆρες ἀββᾶ;» Τόσα τοῦ ἀπάντησε ὁ ὅσιος. «Καλά εἶναι. Δέν μοῦ ἀγοράζεις ὅμως μία μικρή πίττα ἔτσι γιά νά δεῖς καλό, γιατί ἔχω νά φάω ἀπό χθές τό βράδυ;». Καί ὁ Ὅσιος του ἁπαντά «μετά χαρᾶς» καί τοῦ ἐκπλήρωσε τήν ἐπιθυμία του.

Σέ λίγο τοῦ ζήτησε φροῦτα, ὕστερα γλυκό. Ἔτσι σέ κάθε καλάθι πού πουλοῦσε, ξόδευε τά χρήματα χάριν τοῦ φτωχοῦ ἀναπήρου. Ἔδωσε ὅλα τά καλάθια ἀλλά καί ὅλα τά χρήματα, χωρίς νά μείνει τίποτα γιά τόν ἑαυτό του. Ἔτσι θά ἔμενε μία ἑβδομάδα χωρίς ψωμί. Δέν τόν ἔνοιαζε ὅμως.

Σέ λίγο ἑτοιμάσθηκε νά φύγει. «Φεύγεις;» τοῦ λέει ὁ ἀνάπηρος.

«Ναί τελείωσα τή δουλειά μου».

«Ἔ, τώρα θά κάνεις ἀγάπη νά μέ πᾶς ὡς τό σταυροδρόμι καί ἀπό κεῖ φεύγεις γιά τήν ἔρημο» του λέει πάλι. Κι τότε ὁ Ἀγάθων παρά τή κούρασή του, τόν φορτώθηκε στή πλάτη του καί τόν μετέφερε μέ πολύ δυσκολία.

Ὅταν ὅμως ἔφθασαν στό σταυροδρόμι καί ἑτοιμάσθηκε νά ἀφήσει κάτω τόν ἀνάπηρον ἄκουσε μία γλυκεία φωνή νά τοῦ λέει: «Εὐλογημένος νά εἶσαι Ἀγάθων ἀπό τόν Θεό καί στή γῆ καί στόν οὐρανό». Σήκωσε τά μάτια του νά δεῖ αὐτόν πού τοῦ μιλοῦσε. Ὁ ἀνάπηρος εἶχε γίνει ἄφαντος. Ἦταν ἕνας ἄγγελος σταλμένος ἀπό τόν Θεό νά δοκιμάσει τήν ἀγάπη του.

Εὐλογημένος εἶναι λοιπόν ἀδελφοί μου ἀπό τόν Θεό ὅποιος ἀγαπᾶ τόν πλησίον του, τό κάθε ἄνθρωπο καί αὐτή ἀκριβῶς ἡ εὐλογία θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει καί ὅπως ἀκριβῶς ὅταν ἔχουμε ἕνα γραμμάτιο τό ἐξοφλοῦμε ἔτσι πρέπει νά ἐξοφλήσουμε καί τό γραμμάτιο πού μας ἔδωσε ὁ Κύριος μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη. Ναί ἡ ἀγάπη μας γιά τόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι γραμμάτιο πού πρέπει νά ἐξοφλήσουμε ὅσο ἀκόμα ἔχουμε καιρό.

Καλή ἐξόφληση ἀδελφοί μου.

Π.Β.Μ

Κυριακή ε' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ἦταν  ἕνας πλούσιος πού ζοῦσε καθημερινά τήν πολυτέλεια τοῦ πλούτου του ἀπολαμβάνοντας τά ἀγαθά του χωρίς νά ἐνδιαφέρεται γιά τόν φτωχό, τόν Λάζαρο, ὁ ὁποῖος καθόταν ἔξω ἀπό τήν πόρτα του γεμάτος πληγές.

Ἦλθε ὅμως ἡ ὥρα τοῦ θανάτου καί γιά τούς δυό. Καί ὁ μέν πλούσιος βασανιζόταν μέ τή μορφή τῆς δίψας ἐνῶ ὁ φτωχός ὁ Λάζαρος ἀπολάμβανε στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ τήν χαρά πού εἶχε στερηθεῖ στήν ἐπίγεια ζωή του.

Ὁ πλούσιος παρακαλεῖ τόν Ἀβραάμ καί νά ἀφήσει τόν Λάζαρο νά τόν δροσερεύσει στά χείλη του καί στόν ἴδιον νά τοῦ ἐπιτρέψει νά ἐμφανισθεῖ στούς δικούς του γιά νά πιστέψουν γιά τήν ὕπαρξη τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Ἀβραάμ ὅμως ἀρνεῖται λέγοντας ὅτι ὑπάρχει χάσμα μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ Λαζάρου καί ὅτι ἐάν δέν ὑπάρχει ἀγαθή διάθεση τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἡ ἐμφάνιση ἀναστημένου νεκροῦ στούς ζῶντες δέν θά ὠφελήσει.

Ἀδελφοί μου, σήμερα ὁ Κύριος μέ τήν παραβολή αὐτή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου ρίχνει ἄπλετο φῶς, στήν αἰώνια ζωή γεγονός πού ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία καί σημασία γιά μᾶς. Μᾶς ἀποκαλύπτει λοιπόν, ὄχι μόνο τήν ὕπαρξη τῆς αἰώνιας ζωῆς ἀλλά καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ζοῦν οἱ ψυχές τήν αἰώνια ζωή.

Ἔτσι ἀνάλογα μέ τόν τρόπο ζωῆς τους στήν ἐπίγεια ζωή ἄλλες ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά της καί ἄλλες τά στεροῦνται γί’ αὐτό καί βασανίζονται καί ὑποφέρουν. Ἑπομένως ὁ Κύριός μας ἀποκαλύπτει ὄχι δυό τόπους ἀλλά δυό τρόπους τῆς αἰώνιας ζωῆς, ὁ ἕνας εἶναι τῆς ἀπόλαυσης τῶν ἀγαθῶν καί ὁ ἄλλος τῆς στερήσεως πού ἀποτελεῖ καί τή κόλαση.

Ἐκεῖνο ὅμως πού ἐντυπωσιάζει εἶναι ἡ ὕπαρξη ἑνός χάσματος ἀνάμεσα στίς ψυχές πού ἀπολαμβάνουν καί στίς ψυχές ποῦ στεροῦνται. Τί εἶναι ἄραγε αὐτό τό χάσμα;

Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας ἀπό μέρους τῆς ψυχῆς ἀπέναντι στήν ἀγάπη καί τήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περισσότερο ἔντονη εἶναι αὐτή ἡ συναίσθηση τόσο καί ἡ ψυχή αἰσθάνεται νά τή χωρίζει ἀπό τόν Θεό ἕνα χάσμα γιατί δέν τόν πίστευσε καί δέν τόν ἀγάπησε.

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συναίσθησης εἶναι νά στερεῖται τή ζωή τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τή δόξα του καί τή μακαριότητά του καί νά μή μπορεῖ νά ἐπικοινωνεῖ μέ τίς ψυχές τῶν πιστῶν καί τῶν δικαίων. Βλέπει ὁ πλούσιος τόν Λάζαρο ἀλλά δέν ἀπευθύνεται σέ αὐτόν ἀλλά στόν Ἀβραάμ.

Πέραν ὅμως αὐτοῦ ἡ ἁμαρτωλή ψυχή ἐνῶ βλέπει καί ἀναγνωρίζει τούς πιστούς καί τούς δικαίους πού ζοῦν τόν παράδεισο π.χ βλέπει ὁ πλούσιος τόν Λάζαρο καί τόν Ἀβραάμ, ὅμως δέν μπορεῖ νά δεῖ καί νά ἀναγνωρίσει τίς ἄλλες ἁμαρτωλές ψυχές. Δηλαδή δέν ἀναγνωρίζει ἡ μία τήν ἄλλη ὅπως μας λέει ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος γιατί εἶναι στερημένες αὐτῆς τῆς παραμυθίας λέει ὁ Ι. Χρισόστομος. Μάλιστα ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μας λέει ὅτι « αὐτό εἶναι τό αἰώνιο πῦρ καί ὁ ἀτελεύτητος σκώληκας»

Ἀντίθετα, οἱ ψυχές τῶν πιστῶν καί τῶν δικαίων ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη γεγονός πού αὐξάνει τήν εὐφροσύνη τους «στούς σωζομένους ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό ἡ χάρη νά εἶναι μαζί καί νά συνευφραίνονταί» μας τονίζει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Ἑπομένως χαρά καί εὐφροσύνη ἀποτελοῦν τόν παράδεισο, στέρηση καί ἀφόρητη μοναξιά τήν κόλαση. Εἶναι λοιπόν ἤ δέν εἶναι ἀνυπολόγιστης ἀξίας καί σημασίας γιά μᾶς ἡ παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου; Ἀποκαλυπτική, διαφωτιστική, καί ἐνημερωτική.

Ἀδελφοί μου, ἕνας σεβάσμιος ἀσκητής διηγήθηκε σέ ἕνα ἀμελῆ μοναχό τό ἑξῆς ὅραμά του. Τήν ὥρα τῆς προσευχῆς τοῦ ἀνηρπάγη ὁ νοῦς του καί εὑρέθηκε στήν αἰώνια ζωή. Σέ μία μεγάλη καί πολυάνθρωπη πόλη τῆς ὁποίας τό κάλλος καί ἡ ἀρχιτεκτονική δέν μποροῦσαν νά περιγραφοῦν ἀπό τήν ἀνθρώπινη σκέψη.

Τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἀναρίθμητο, στολισμένοι μέ λαμπρές ἐνδυμασίες διαφόρων εἰδῶν καί χρωμάτων, ἐνῶ στίς κεφαλές τούς ἦταν ἀδαμαντοστόλιστα στεφάνια. Μερικά ἦταν σάν τό κρύσταλλο, ἄλλα χρυσοειδή καί ἄλλα μαργαροειδή.

Πλησίασε ὁ ἀσκητής ἕνα ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτούς καί τόν ἐρώτησε: «Ποιό τό ὕψος τῆς ἀρετῆς σου στόν πρόσκαιρο κόσμο καί γιά τά ὁποία τιμήθηκες ἐδῶ τόσο ὑπέρλαμπρα;»

«Ἐγώ ἀδελφέ μου ἤμουν φτωχός, ταλαίπωρος ἀσθενῆς καί χωλός ἀπό μικρή ἡλικία. Ἐπειδή ὅμως ὑπέμενα καρτερικά καί ἀγόγγυστα τό καμίνι τῆς φτώχιας μου καί τῆς μακρόχρονης ἀσθένειάς μου, ἀξιώθηκα ἀπό τόν Θεό νά ζῶ αὐτή τή δόξα καί λαμπρότητα πού βλέπεις».

Κατόπιν πῆγε σέ ἄλλον πού ὁ στέφανος τοῦ ἦταν ἀπό μαργαρίτες καί ἄλλους πολύτιμους λίθους. Τοῦ ἔκανε τήν ἴδια ἐρώτηση καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε.

«Ἤμουν ἐπίσκοπος καί μέ θεῖο φόβο ἐκυβέρνησα τό ποίμνιό μου καί ὅλα τά ἀρχιερατικά μου καθήκοντα καλῶς ἐτέλεσα, γί’ αὐτό καί ἦλθα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ σέ αὐτή τή χαρά καί εὐφροσύνη».

Μετά πῆγε σέ ἕνα ἄλλο πού φοροῦσε ἀργυροῦν στέφανο, τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἡ δέ ἐνδυμασία τοῦ ἦταν λευκή σάν τό χιόνι, τοῦ ἔκανε τήν ἴδια ἐρώτηση καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε.

«Ἐγώ ἀδελφέ μου, ἤμουν λαϊκός ἄνθρωπος καί ἐξοικονομοῦσα τά τῆς ζωῆς μου μέ τόν ἱδρώτα τοῦ προσώπου μου. Ἔλαβα γυναίκα, ἀπέκτησα παιδιά, ὅσα ὁ Θεός μου ἔδωσε, καί σέ ὅλη μου τήν ζωή δέν ἐγνώρισα ἄλλη γυναίκα. Δέν ἐπείραξα κανένα, οὔτε ἀδίκησα, οὔτε ἐπίκρανα καί οὔτε ἐσυκοφάντησα. Ἔκανα ἐλεημοσύνη ὅσο μποροῦσα καί δέν ἀπουσίαζα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά μυστήριά της, γί’ αὐτό καί ἡ ψυχή μου ἦλθε ἐδῶ καί ἀναπαύεται μαζί μέ τούς δικαίους ὅπως βλέπεις».

Λοιπόν ἀδελφοί μου ἄς ἀποφασίσουμε νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Κύριος γιά νά χαροῦμε κι ἐμεῖς τήν δόξα καί τήν εὐφροσύνη τοῦ παραδείσου καί ὄχι τή στέρηση καί τή μοναξιά τῆς κολάσεως. Καλή ἀπόφαση καί ὁ Κύριος νά εἶναι βοηθός σας.

Π.Β.Μ

Κυριακή δ' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

Ὁ Κύριος διδάσκει τὸν λαὸ χρησιμοποιώντας μία γνωστὴ σὲ ὅλους εἰκόνα, τὴν εἰκόνα τοῦ γεωργοῦ ποὺ σπέρνει.

«Βγῆκε ὁ γεωργὸς νὰ σπείρει. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε στὸ δρόμο ποὺ καταπατήθηκε ἢ τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά, ἄλλος ἔπεσε ἐπάνω σὲ πέτρα, ἀλλὰ βλάστησε λίγο γιατί εἶχε λίγο χῶμα καὶ ξεράθηκε, ἄλλος ἔπεσε ἀνάμεσα σὲ ζιζάνια ποὺ δὲν τὸν ἄφησαν νὰ μεγαλώσει καὶ ἄλλος ἔπεσε σὲ εὔφορο χῶμα καὶ ἔδωσε καρπούς.»

Ἀδελφοί μου,

Μὲ αὐτὸ τὸν γλαφυρὸ καὶ ζωντανὸ τρόπο ὁ Κύριος μας ἔδωσε σήμερα τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα γιατί ἡ διδασκαλία του δὲν καρποφορεῖ μέσα μας, στὴ ψυχή μας. Ἁπλούστατα, ἡ καρποφορία του ἣ ὄχι ἐξαρτᾶται ἀπό μας τοὺς ἴδιους τους ἀνθρώπους. Καὶ τὰ κυπαρίσσια ἀλλὰ καὶ ὅλα σχεδὸν τὰ δένδρα στέκονται ὄρθια παρὰ τὶς καταιγίδες ποὺ τὰ κτυποῦν.

Δὲν συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο καὶ μέ μας τοὺς ἀνθρώπους. Λίγοι, ὄχι πολλοὶ δυστυχῶς, ἀπό μας ὁμοιάζουν ἢ μὲ τὰ δένδρα ἢ μὲ τοὺς βράχους πάνω στοὺς ὁποίους κομματιάζονται τὰ κύματα τῆς θάλασσας. Οἱ περισσότεροι λυγίζουμε ὅπως ἀκριβῶς τὰ καλάμια ποὺ λυγίζουν ὅπως ὁ ἄνεμος φυσᾶ.

Νά, γιατί δυὸ χιλιάδες χρόνια, τώρα ἡ Σαχάρα τῆς κοινωνίας μας δὲν ἔχει μεταβληθεῖ σὲ κῆπο τῆς Ἐδέμ, ὅπως ζητοῦν οἱ ἀνυπόμονοι ἐπικριτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς πίστεώς μας.

Δὲν εὐθύνεται καὶ δὲν φταίει οὔτε ὁ Θεῖος σπορέας, ὁ Κύριός μας, οὔτε ὁ σπόρος Τοῦ ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἀγρὸς τῆς σύγχρονης κοινωνίας μας ποὺ ἔχει μοιρασθεῖ σὲ τρία κυρίως ἄγονα μέρη.

Τὸ ἕνα μέρος τῆς χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία φαυλότητα, ἡ ὁποία κάνει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σκληρὸ σὰν ἕνα δημόσιο δρόμο, τὸ δεύτερο μέρος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ συμφέρον τὸ ὁποῖο κάνει τοὺς ἀνθρώπους σὰν τὴν πέτρα ποὺ ἔχει λίγο χῶμα γι’ αὐτὸ κατὰ κανόνα δὲν συγκινεῖται σχεδὸν ἀπὸ τίποτα καὶ τὸ τρίτο κυριαρχεῖται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες ὅπως τὴ ματαιοδοξία μὲ τὴν ὁποία στολίζονται πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα μικρὸ μέρος τὸ ὁποῖο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν θεῖο Σπορέα ποὺ ὑπομένει μὲ ἐγκαρτέρηση ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμά Του.

Νὰ λοιπὸν πιὸ εἶναι τὸ αἴτιο τῆς ἀκαρπίας καὶ ἔτσι τῆς μὴ μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ τῆς ζωῆς του. Εἶναι τὸ ἔδαφος πάνω στὸ ὁποῖο πέφτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς σπόρος καὶ ὑπεύθυνοι εἴμεθα ἐμεῖς γιατί ἀμελοῦμε τὴν καλλιέργειά του καὶ τὴν σπορά του.

Ἐδῶ τώρα γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Ἐμεῖς ἄραγε ἀδελφοί μου τί κάνουμε γιὰ τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς μας; Τί θὰ σπείρουμε, φαυλότητα, συμφέρον ματαιοδοξία ἢ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ;

Γιατί πράγματι ἡ ψυχή μας εἶναι ἕνα χωράφι, καὶ ἂν ὁ γεωργὸς δὲν σπείρει δὲν θὰ θερίσει καρπούς. Αὐτὸ εἶναι μία ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια. Ἐὰν δὲν σπείρουμε τὸ χωράφι μας μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ θὰ γεμίσει θὰ γεμίσει ἀπὸ τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐνστίκτων μας, τὰ ὁποία θὰ πνίξουν τὴν ἀνθρωπιά μας καὶ τὴν ἀρετή μας.

Ἀδελφοί μου,

«Δυὸ παιδιὰ παίζουν στὴ παραλία. Τὸ ἕνα μένει στὴν ἄμμο καὶ τὸ ἄλλο προχώρησε στὸ πετρῶδες ἔδαφος. Τὸ καθένα παιδὶ ἔγραψε τὸ ὄνομά του ἐκεῖ ποὺ στεκόταν. Ἔτσι τὸ πρῶτο στὴν ἄμμο καὶ τὸ δεύτερο σὲ πέτρα καὶ τὸ βράδυ ἀφοῦ χόρτασαν παιχνίδι γύρισαν στὰ σπίτια τους.

Τὴ νύχτα ὅμως ἡ παλλίροια τῆς θάλασσας ἐσκέπασε τὴν παραλία καὶ ἔσβυσε τὸ ὄνομα πάνω στὴν ἄμμο, ἐνῶ τὸ ὄνομα ποὺ ἦταν πάνω στὴ πέτρα τὸ ἔκανε νὰ φαίνεται καθαρότερα.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴ ζωή μας. Πολλοὶ ἀπό μας γράφουν τὸ ὄνομά τους στὴν ἄμμο τῆς φιλοδοξίας, ἄλλοι στὴν ἄμμο τῆς φαυλότητας καὶ ἄλλοι πάνω στὸ συμφέρον. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τὸ γράφουν πάνω στὴ πέτρα ποὺ λέγεται Χριστός.

Τὰ δικά μας ὀνόματα ἄραγε ποῦ τὰ ἔχουμε γράψει; Πάνω στὴν ἄμμο ἢ πάνω στὴ πέτρα;

Ἃς ἀποφασίσουμε τώρα ποὺ ἔχουμε ἀκόμα καιρό, γιατί ἴσως αὔριο νὰ εἶναι ἀργά. Γι’ αὐτὸ ἂς ἀφήσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας νὰ καρποφορήσει μέσα μας.

Καλὴ ἀπόφαση νὰ πάρετε.

Π.Β.Μ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΛΟΥΚΑ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ

Ὁ Κύριος πορεύεται πρὸς τὴν πόλη Ναΐν καὶ στὴ πύλη τῆς συναντιέται μὲ μία πένθιμη συνοδεία. Κηδεύεται τὸ μονάκριβο παιδὶ μιᾶς χήρας, ἡ ὁποία μὲ θρήνους τὸ συνοδεύει στὴν τελευταία του κατοικία.

Ὁ Ἰησοῦς συγκινεῖται, παρηγορεῖ τὴν τραγικὴ μητέρα λέγοντάς της «μὴ κλαῖς» καὶ ἀπευθυνόμενος στὸ νεκρὸ λέει «παιδί μου σήκω ἐπάνω». Ἐκεῖνο, σηκώνεται ἄρχισε νὰ μιλᾶ καὶ ὁ Κύριος τὸ παραδίδει ζωντανὸ στὴ μητέρα τοῦ ἐνῶ ὁ θαυμασμὸς τοῦ λαοῦ εἶναι μεγάλος γιατί ἀντελήφθη τὴν θεϊκή Του δύναμη γι’ αὐτὸ καὶ ἔλεγε «μεγάλος προφήτης ἐμφανίσθηκε ἀνάμεσά μας» καὶ «ὁ Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν λαό του».

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα λοιπὸν ὁ Κύριος συναντήθηκε μὲ τὸ θάνατο καὶ τὸν πόνο ποὺ πάντα δημιουργεῖ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺς κάνει νὰ διερωτῶνται: Γιατί; Ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατό μας καὶ τὸν θάνατο τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν μας;

Ἀλήθεια ποιὸς φταίει γιὰ τὸν θάνατο;

Ἡ στάση τοῦ Κυρίου μας, τὴν ὁποία μας περιέγραψε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπέναντι στὴν τραγικὴ χήρα, ὅπως ἐπίσης ἀπέναντι στὸν πονεμένο Ἰάειρο, στὸν ἑκατόνταρχο καὶ στὶς ἀδελφές του Λαζάρου μας φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν ἔχει αὐτὸς τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατο ἀλλὰ ἀντίθετα συμπονεῖ καὶ συμπαραστέκεται στὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ἔτσι τὸν ἀδικοῦμε πολὺ ὅταν τοῦ ἀποδίδουμε τὴν εὐθύνη.

Ὁ πρῶτος θάνατος στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἦταν ὁ θάνατος τοῦ Ἄβελ, τὸν ὁποῖο σκότωσε ὁ ἀδελφός του ὁ Κάιν καὶ ἡ πρώτη μάνα ποὺ ἐθρήνησε τὸ παιδὶ τῆς ἦταν ἡ Εὕα.

Ἔτσι γίνεται φανερὸ ὅτι τὴν εὐθύνη τοῦ θανάτου μας δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Τὴν εὐθύνη μας αὐτὴ τὴν ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς μὲ τὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ «ὅταν σαλπίσει ὁ φρουρὸς καὶ ἀκούσεις τὴν σάλπιγγα, ἐὰν δὲν φυλαχθῆς καὶ πέσει πάνω σου ἡ ρομφαία, τὸ αἷμα σου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου», γι’ αὐτό μας προειδοποιεῖ «μὴν ἀσεβήσεις πολὺ καὶ μὴν γίνεις σκληρὸς γιὰ νὰ μὴν πεθάνεις πρὸ τῆς ὥρας σου» καὶ μᾶς προτρέπει «γρηγορεῖτε γιὰ νὰ μὴν εἰσέλθετε στὸν πειρασμό».

Ὁ Θεὸς βεβαίως γνωρίζει πότε καὶ πὼς θὰ πεθάνει ὁ καθένας μας ἀλλὰ δὲν εὐθύνεται γιὰ τὸν θάνατό μας ὅπως δὲν εὐθύνεται ὁ γιατρὸς γιὰ μία ἀσθένεια ἐπειδὴ γνωρίζει ποιὰ ἐξέλιξη θὰ παρουσιάσει αὐτή. Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό σας διερωτηθῆ. Καλὰ ἐμεῖς ἔχομε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν θάνατό μας. Ὅμως γιὰ τὸν θάνατο τῶν μικρῶν παιδιῶν μας ποιὸς φταίει;

Πάλι δὲν ἔχει ὁ Θεὸς τὴν εὐθύνη ἀλλὰ ἡ φύση μας ἡ ὁποία ὡς θνητὴ ποὺ εἶναι ἔχει πάθει δηλαδὴ ἀσθένειες καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς μας διδάσκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέει «μὲ τὸ σῶμα οἱ ἀφορμὲς τῶν ἀσθενειῶν, τὰ φθοροποιὰ πάθη, οἱ αἰφνίδιοι θάνατοι καὶ οἱ πρὸ ὤρας ἁρπαγμοί», ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης φέρνει σὰν παράδειγμα τὸν θάνατο πέντε βρεφῶν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ θηλασμοῦ τους ἀπὸ τὴν μητέρα τους.

Ἀδελφοί μου, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν θάνατο. Ὅμως μπορεῖ κάποιος ἀπό σας νὰ διερωτηθεῖ καὶ ὁ Θεὸς τί κάνει γιὰ μᾶς;

Τί κάνει ὁ Θεός; Πολλὰ κάνει καὶ μάλιστα σπουδαία. Μᾶς ἐνημερώνει γιὰ τὶς εὐθύνες μας, μᾶς συμβουλεύει τί νὰ κάνουμε, ἄλλωστε τί εἴπαμε πιὸ πάνω, μᾶς βοηθάει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἀσθένειές μας μὲ τὴν ἰατρικὴ ποὺ εἶναι δῶρο δικό του γι’ αὐτό μας λέει «τίμα τὸν ἰατρὸν διότι ἔδωσε ὁ Κύριος καὶ δῶσε τόπον σὲ αὐτὸν γιατί τὸν χρειάζεσαι».

Τὸ σπουδαιότερο ὅμως ποὺ κάνει εἶναι ὅτι μεταβάλλει τὸν θάνατο ἀπὸ κακὸ ὅπως φαίνεται στὰ μάτια μας σὲ εὐεργεσία γιατί μὲ αὐτὸν πλέον θὰ ζήσουμε τὴν αἰώνια ζωή. Πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ὅπως πρέπει νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδάκι ἀπὸ τὴν μητέρα του γιὰ νὰ ζήσει, γι’ αὐτὸ πέθανε καὶ ἡ μητέρα Του ἡ Παναγία μας καὶ οἱ Ἅγιοι, γι’ αὐτὸ πεθαίνουμε κι ἐμεῖς. Ὁ θάνατός μας εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Στὴν Ἀθήνα ζοῦσε ἕνα πλούσιο ζευγάρι μὲ ἕνα παιδὶ τὴν δωδεκάχρονη Μαρία. Δὲν εἶχαν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ σπάνια ἐκκλησιαζόταν. Ξαφνικὰ ἀπὸ ἀνεύρυσμα ἀορτῆς πεθαίνει ἡ Μαρία. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα ἦταν ἀπελπισμένοι. Μάλιστα ἡ μητέρα ἔκανε δυὸ ἀπόπειρες αὐτοκτονίας. Ἕνα βράδυ ὁ τραγικὸς πατέρας βλέπει ἕνα ὅραμα. Ἕνα ὁλοφώτεινο καὶ πανέμορφο κῆπο γεμάτο ἀπὸ παιδιὰ ποὺ ἔπαιζαν εὐτυχισμένα. Ἀνάμεσά τους βλέπει τὴν Μαρία καὶ τῆς φωνάζει. «Μαρία, παιδί μου» καὶ ἐκείνη τοῦ ἁπαντὰ «Πατέρα ποὺ εἶσαι, δὲν σὲ βλέπω, γιατί αὐτοῦ ποὺ εἶσαι εἶναι σκοτάδι, ἐνῶ ἐγὼ εἶμαι στὸ φῶς». «Ἐδῶ εἶμαι παιδί μου. Πῶς μπορῶ νὰ ἔλθω κοντά σου;» «Πήγαινε πιὸ κάτω καὶ θὰ βρεῖς μία γέφυρα καὶ μία πόρτα καὶ ἔλα».

Πῆγε ὁ πατέρας πιὸ κάτω καὶ βρῆκε μία γέφυρα ποὺ ἔγραφε «Ἐγὼ εἶμαι ἡ ὁδός» καὶ μία πόρτα ποὺ ἔγραφε «ἐγὼ εἶμαι ἡ θύρα» καὶ τότε ἐξύπνησε.

Ταραγμένος ξυπνάει τὴν γυναίκα του καὶ τῆς διηγεῖται τὸ ὅραμα καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ ἑρμηνεύσουν ἀποφάσισαν ὅταν ξημερώσει νὰ βροῦν ἕνα Ἱερέα νὰ τοὺς ἑρμηνεύσει, πράγμα ποὺ ἔγινε.

Ὁ Θεὸς τοὺς ὁδήγησε σὲ ἕνα πολὺ πνευματικὸ Ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε μὲ προσοχὴ τοὺς συμβούλευσε τί νὰ κάνουν καὶ σώθηκαν πραγματικά. Τώρα ἔχουν δυὸ παιδιὰ καὶ μία στενὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Βρῆκαν τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἔδειξε τὸ παιδί τους ἡ Μαρία.

Ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος μας λέγει «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κὰν ἀποθάνη ζήσεται». Ἑπομένως ὁ θάνατός μας εἶναι ἡ μετάβασή μας στὴν αἰώνια ζωή. Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀντάμωσης μὲ τὰ ἀγαπημένα μας πρόσωπα ἃς πορευόμεθα σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ἂς πραΰνουμε καὶ ἂς ἡμερώνουμε τὸν πόνο μας ὅταν φεύγει κάποιο ἀγαπημένο μας πρόσωπο μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα αὐτή.

Ὁ Θεὸς μαζί σας.

Π.Β.Μ.

Κυριακή β' Λουκά εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου

«Ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ ἐσεῖς πρὸς αὐτούς, διότι ἂν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους πού σας ἀγαποῦν, ποιὰ ἀμοιβὴ θὰ λάβετε, ἀφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν, ἐκείνους ποῦ τοὺς ἀγαποῦν; Καμία.

 Καὶ ἂν δανείζετε μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τὰ πάρετε πίσω, ποιὰ χάρη θὰ λάβετε ἀπὸ τὸν Θεό, διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν γιὰ νὰ τὰ πάρουν πίσω; Καμία.

Νὰ ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε σὲ ἀνταπόδοση καὶ τότε ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολύς, διότι καὶ ὁ Θεὸς εἶναι εὐεργετικὸς κι ὅμως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀχάριστοι.

Γίνεσθε λοιπὸν σπλαχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον σας καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυσκολίες τοῦ καθὼς καὶ ὁ Θεὸς εἶναι σπλαχνικὸς πρὸς ὅλους».

Ἀδελφοί μου,

Πολὺ ὄμορφη ἡ σημερινὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας. Μία διδασκαλία ποὺ περιέχει ἕνα χρυσὸ κανόνα ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸν ὁποῖον, ἐὰν τὸν εἴχαμε θὰ μπορούσαμε νὰ λύσουμε ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τῆς κοινωνικῆς καὶ προσωπικῆς μας ζωῆς: «ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ σεῖς πρὸς τοὺς αὐτούς».

Ἴσως κάποιος ἀπό σας διερωτηθεῖ: «πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ ἁπλὴ φράση νὰ λύνει τὰ προβλήματά μας, ὅταν ἑκατομμύρια νόμοι δὲν τὸ ἔχουν ἐπιτύχει;»

Ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο νὰ διερωτηθεῖτε, γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι γράφουν νόμους γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα. Καὶ εἶναι πράγματα ἑκατομμύρια οἱ νόμοι αὐτοί. Κι ὅμως ὄχι μόνο δὲν τὰ ἔχουν λύσει ἀλλὰ καὶ τὰ ἔχουν αὐξήσει. Γιατί ἄραγε; Ποιά εἶναι οἱ αἰτία τῆς ἀποτυχίας τῶν νόμων;

Ἔχουν ἀποτύχει γιατί στηρίζονται στὸν ἐξαναγκασμὸ καὶ τὴν βία καὶ ὄχι στὸν νόμο τῆς καρδιᾶς «Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται…», γι’ αὐτὸ γίνονται ἀτροφικοί καὶ βλέπουμε, ἐνῶ ὑπερασπίζουν τὴ ζωή, τὸ δίκαιο καὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ζωὴ νὰ σφαγιάζεται καθημερινά, τὸ δίκαιο νὰ παραβιάζεται καὶ τὰ ἀγαθὰ νὰ ληστεύονται καὶ νὰ καταπατοῦνται.

Ἔναντι τώρα αὐτῶν τῶν ἑκατομμυρίων νόμων ποὺ ὑπάρχουν, ὁ Κύριος ἀντιπαραθέτει τὸν δικό του νόμο, τὸν ὁποῖο στηρίζει, ὄχι στὴ βία ἀλλὰ στὴν ἀγάπη, γιατί αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ μυστικὸ τῆς λύτρωσής μας ἀπὸ τοὺς ἐφιάλτες ποὺ ὑπάρχουν στὴν προσωπικὴ καὶ στὴν κοινωνική μας ζωή. Αὐτὴ δημιουργεῖ καὶ τὴν συμπόνια μας γιὰ τὸν ἄλλο καὶ τὴ δυστυχία του, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἄφησε ὁ Κύριος τὴν ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

Αὐτὸς ὁ νόμος τοῦ Κυρίου «καθὼς θέλετε νὰ συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι καὶ σεῖς νὰ συμπεριφέρεσθε πρὸς αὐτούς», εἶναι πραγματικὰ ὁ νόμος τῆς τάξεως, ὁ νόμος τῆς δικαιοσύνης καὶ ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, γι’ αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει καὶ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἐκμετάλλευση.

Ἀδελφοί μου,

Ὅταν ζοῦσε ὁ Ἅγιος Διονύσιος τῆς Ζακύνθου, ἀσκήτευε στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ἀναφωνήτριας. Μία νύκτα λοιπόν, δέχθηκε τὴν ἐπίσκεψη ἐνὸς ἀγνώστου ποὺ εἶχε ἀγριεμένο βλέμμα, ἀλλὰ κουρασμένη καὶ τρομαγμένη μορφή. Ὅλα ἔδειχναν ὅτι κάτι τὸ φοβερὸ συνέβαινε σὲ αὐτόν.

Τὸν ἐρώτησε λοιπὸν ὁ ΄Ἅγιος, τί ἔχει καὶ εἶναι τόσο ἀναστατωμένος καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ἁμάρτησα Ἅγιε Πατέρα. Σκότωσα ἄνθρωπο. Σὲ μία στιγμὴ ὀργῆς ὁ νοῦς μου σκοτίσθηκε καὶ ἔγινα φονιάς. Σκότωσα τὸν Κωνσταντῖνο Σιγούρο καὶ ἕνα ἀπόσπασμα μὲ κυνηγάει. Εἶμαι ἄθλιος τὸ ξέρω, ἀλλὰ ἔρχομαι στὴν ἁγιωσύνη σου γιὰ νὰ μὲ σώσει. Κρύψε μὲ σὲ παρακαλῶ».

Κεραυνὸς ἔπεσε στὸν Ἅγιο. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζητοῦσε νὰ τὸν βοηθήσει ἦταν ὁ φονιὰς τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν φόνο τοῦ ὁποίου μόλις ἄκουσε. Μία δυνατὴ ἐσωτερικὴ πάλη, ἐξέσπασε τότε στὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου. Εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν φονιὰ τὸν φόνο τοῦ ἀδελφοῦ του Κωνσταντίνου καὶ ὁ φονιὰς τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν σώσει. Τί θὰ ἔκανε;

Ἡ εὐσπλαχνία καὶ ἡ συγνώμη κυριάρχησαν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Σταυρωμένου Κυρίου του, ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του νὰ συγχωρήσει τοὺς σταυρωτές Του.

Δὲν ἔβλεπε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του ἀλλὰ ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο γι’ αὐτὸ τὸν προστατεύει καὶ τὸν κρύβει ἀπὸ τοὺς διῶκτες του. Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἔφυγαν τοῦ εἶπε:

«Ἐκεῖνος ποὺ σκότωσες εἶναι ἀδελφός μου. Μποροῦσα νὰ σὲ ἐκδικηθῶ καὶ νὰ σὲ παραδώσω, μὰ δὲν τὸ ἔκανα. Πήγαινε καὶ προσπάθησε νὰ ἐξιλεωθεῖς γιὰ τὸ ἔγκλημά σου. Ὁ Χριστὸς στὸ Σταυρὸ συγχώρησε τὸν ληστὴ ποὺ μετάνιωσε. Προσπάθησε καὶ ἐσὺ νὰ γίνεις ἄξιος της θείας συγνώμης».

Τότε ὁ φονιὰς γονάτισε καὶ μὲ πικρὰ δάκρυα ἔβρεξε τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια τὸν φυγάδευσε ἀπὸ τὸ νησὶ μὲ καΐκι.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Κύριος μας ζητεῖ νὰ μὴν κάνομε στοὺς ἄλλους ὅ,τι δὲν θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν αὐτοὶ καὶ νὰ εἴμεθα σπλαχνικοί. Τί λέτε, θὰ προσπαθήσομε νὰ τὰ κάνομε;

Ὁ Κύριος ἂς εἶναι μαζί μας.

Π.Β.Μ.