ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις δεν παύουν καθημερινά να προβληματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ενώ έχει βελτιωθεί το επίπεδο ζωής σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, το άγχος για καλύτερη ζωή και ο υπερκαταναλωτισμός είναι δυστυχώς οι βασικές έννοιες μας. Αυτά ωθούν τον εγωισμό μας στο να επιθυμούμε περισσότερα και έτσι να απομακρυνόμαστε από το Θεό, να μην σκεπτόμαστε και να μην καλλιεργούμε καμιάαξία εξαιτίας, της φιλαργυρίας μας. Όλα τα μετράμε με το χρήμα. Στέρεψε το χρήμα στέρεψε και η ζωή μας. Υπάρχει οικονομική κρίση , τότε όλα βρίσκονται σε κρίση. Γενικά όλοι μας – άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο – δεχόμαστε τη φθοροποιό επίδραση της υλιστικής νοοτροπίας που δεσπόζει μέσα στην εποχή μας.

Στην εποχή μας, λοιπόν, και σε εμάς τους σύγχρονους ανθρώπους απευθύνεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, που περιγράφει τη συνάντηση και τον διάλογο του Κυρίου μας με ένα πλούσιο νέο. «Δάσκαλε αγαθέ, τι καλό πρέπει να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή;», είναι το ερώτημα που διατυπώνει προς το Χριστό ο νέος εκείνος. Ο Κύριος του απαντάει πως πρέπει να τηρεί τις εντολές του Θεού. Ο νέος θα τον διαβεβαιώσει ότι από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς του, τηρούσε τις εντολές του νόμου. Και τότε ο Κύριος θα τον καλέσει να βαδίσει τον δρόμο της τελειότητας. «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, για να έχεις θησαυρό στους ουρανούς, και τότε ακολούθησέ με». Τα λόγια αυτά του Κυρίου αναστάτωσαν και λύπησαν τον νέο. Έκανε μεταβολή και έφυγε λυπημένος. «Ην γαρ έχων κτήματα πολλά», σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Ήταν πολύ πλούσιος. Και η καρδιά του ήταν προσκολλημένη στον πλούτο και τα πολλά αγαθά του. Τότε ο Κύριος στράφηκε προς τους μαθητές του και είπε: «Σας διαβεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στην ουράνια βασιλεία». Είναι ευκολότερο να περάσει κάμηλος, δηλαδή ένα χονδρό σχοινί, από την τρύπα μιάς βελόνας, παρά πλούσιος να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Και οι μαθητές με μεγάλη έκπληξη ρωτούν: Μα τότε ποιος τάχα μπορεί να σωθεί; Και ο Χριστός τους απαντά: Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στον Θεό όμως όλα είναι δυνατά.

Μέσα από τον διάλογο αυτό προκύπτει εύλογα και σε εμάς περίπου η ίδια απορία με αυτή των μαθητών: Όποιος δηλαδή θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει να πουλήσει όλη του την περιουσία; είναι εμπόδιο ο πλούτος; Φταίνε τα υλικά αγαθά; Η απάντηση είναι πως από μόνος του ο πλούτος δεν είναι κάτι κακό. Ούτε και τα υλικά αγαθά, τα οποία άλλωστε δημιούργησε ο Θεός. Αλλά σημασία έχει το ποια είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι στο πλούτο και ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά. Άρα το πρόβλημα δεν είναι να είναι κανείς πλούσιος, αλλά να είναι πλεονέκτης και φιλάργυρος. Ότι έχει αποκτήσει ο καθένας μας και είναι από τον προσωπικό του κόπο και αγώνα, από τις δικές του στερήσεις και αγωνίες και από τον δικό του ιδρώτα και κάνει σωστή διαχείριση, είναι ευλογημένο. Μακάριος είναι εκείνος που με την εργασία του τίμια βγάζει το ψωμί του. Όταν ο Κύριος είπε πως είναι δύσκολο πλούσιος να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών, εννοούσε τον φιλάργυρο άνθρωπο που επειδή είναι δεμένος με τα υπάρχοντά του θέτει αυτά αλλά και τον εαυτό του πάνω από το θέλημα του Θεού. Επίσης ήθελε να τονίσει τους κινδύνους για τον κάθε άνθρωπο, που κρύβει ο πλούτος και η προσπάθεια για την απόκτηση του.

Θα αναφέρω σύντομα στην αγάπη σας αυτούς τους κινδύνους ώστε να μπορέσουμε και εμείς συν Θεό να τους αποφύγουμε. Διότι μπορεί να μην είμαστε πλούσιοι, αλλά μπορεί να είμαστε υπερκαταναλωτές, η κυνηγοί αγαθών, η να αγωνιούμε και εμείς να γίνουμε πλούσιοι με τρόπο που δεν συνάδει με την χριστιανική μας ταυτότητα.

Ο πρώτος κίνδυνος που υπάρχει είναι ότι η καρδιά εκείνου που επιθυμεί τον πλούτο εύκολα αιχμαλωτίζεται από αυτόν και γίνεται δούλος των υλικών αγαθών, προσηλώνεται στα γήινα και στα φθαρτά, δεν υπάρχει για αυτόν ο Θεός, έχει πεθάνει, ο Θεός του είναι ο πλούτος. Διαστρεβλώνεται η συνειδητή του , θυσιάζει τις αρχές και τις αξίες του. Ένας δεύτερος κίνδυνος θανάσιμος που επιφέρει η προσήλωση του ανθρώπου στον πλούτο είναι ο σκοτισμός του νου. Η εμμονή και η αγωνιώδη μέριμνα της διατήρησης και της αύξησης του πλούτου κάνει το νου του ανθρώπου να ξεγελιέται και να μη σκέπτεται πόσο πρόσκαιρη είναι η παρούσα ζωή και πόσο ανασφαλή είναι τα πλούτη. Τέλος ένας τρίτος κίνδυνοςείναι ότι συχνά κλείνει την καρδιά του ανθρώπου και την αναισθητοποιεί στον πόνο και τις ανάγκες των άλλων συνανθρώπων, επίσης καταπιέζει και αδικεί όσους εξαρτώνται από τον ίδιο. Γίνεται ατομιστής, σκληρός, ακατάδεκτος, γυμνός από αγάπη και καλοσύνη. Τα αυτιά του πλουσίου ακούνε μόνο τους χτύπους των κερμάτων και όχι τα βογκητά των πονεμένων και των αρρώστων, τα μάτια του προσηλώνονται στη λάμψη του χρυσού και δεν βλέπουν τις ανάγκες τω άλλων, όλη η ύπαρξη του τελικά γίνεται σκοτεινή.

Αυτοί είναι αγαπητοί μου αδελφοί εν συντομία οι κίνδυνοι, της κακής διαχείρισης , της μανιώδους αναζητήσεις του πλούτου και της προσκόλλησης σε αυτόν. Οφείλουμε λοιπόν να δείξουμε πολλή προσοχή, να μη πέσουμε στην παγίδα του αθέμιτου πλουτισμού, της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας. Ας αγωνισθούμε για τα ανώτερα, την προσευχή, τη λατρεία, την πνευματική μελέτη, την αιώνια ζωή τησωτηρία μας. Για τα αναγκαία υλικά αγαθά είναι σίγουρο ότι θα φροντίσει ο Φιλάνθρωπος Θεός.