Εδάφη σκληρά… του Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Παραβολή :  η φιλική μέθοδος του Χριστού  για διδασκαλία. Ιστορίες δηλαδή,  που έχουν στοιχεία αλήθειας και σκοπό την ωφέλεια των ακροατών τους. Δεν είναι  εξωπραγματικές,  γιατί δεν θα είναι και διδακτικές.   Έχουν την ρίζα  τους  στην ζωή  των ανθρώπων  και στην βελτίωσή της αποσκοπούν.

Μια τέτοια παραβολή  παρουσιάζει  το Ευαγγέλιο  της Κυριακής  και κάθε λέξη της είναι λόγος Κυρίου, λόγος αγαθός,  λόγος διδαχής.  Αν την ακούσουμε  με σοβαρότητα,  κάποια στοιχεία της ακουμπούν και εμάς, άρα τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις πλέον είναι δικές μας.

Ο Ιησούς  στην γνωστή «παραβολή του Σπορέα» για την συναξή της χρησιμοποίησε  όρους οικείους στο ακροατήριο, γη και σπορά.   Δεν θα ήταν  λίγοι οι γεωργοί  ανάμεσα  σ΄ όσους  άκουγαν τον μεγάλο σποριά Χριστό. Μετά την διήγηση έσπευσε  ο Ιησούς  να εξηγήσει τι εννοούσε  και να διαβαθμίσει την ποιότητα του εδάφους με την αντίστοιχη της καρδιάς μας.  Υπάρχουν σκληρές  καρδιές, επιπόλαιες καρδιές,  εύφορες καρδιές,  κάπου  ανάμεσά  μας υπάρχει και η δική μας.

Έχουμε σκληρά εδάφη γιατί τα εγκαταλείψαμε, στρέψαμε την προσοχή μας στην εύκολη λύση των εισαγόμενων. Τ΄ αφήσαμε να τα «καλλιεργούν»  άλλοι. Λίγα πλέον χώματα είναι έτοιμα να  δώσουν καρπό για να ζήσει η ανθρωπότητα. Δεν παράγουμε πια δικά μας πνευματικά  προϊόντα.  Καταφεύ- γουμε στα εύκολα, στα όσα ακούμε και βλέπουμε  στα Μ.Μ.Ε..
Άλλες φορές  δίνουμε το χωράφι της ψυχής μας στους ξένους και αιρετικούς.  Η Εκκλησία  έχει την αποστολή Της,  ρίχνει το σπόρο του λόγου Της και της Θείας Λατρείας. Που να βρεθεί όμως χώμα καλό για να καρποφορήσει;  πέτρα μόνο και χώμα ξερό. Όλα αποτέλεσμα  εγκατάλειψης και οκνηρίας.

Οι ακροατές  του κυριακού κηρύγματος  διαχρονικά είναι  αμέτρητοι, όπως αμέτρητα είναι και τα στρέμματα χέρσας γης. Ποτέ δεν είναι αργά.  Ας ποτίσουμε την ψυχή μας με το νερό της μετάνοιας, ας εργαστούμε με επιμονή και υπομονή. Τότε ο λόγος του Θεανθρώπου για σκληρά εδάφη θα αφορούν τους άλλους, τους συνειδητά τεμπέληδες  περί την πίστη και την ψυχή.

Όταν αλλάξουμε  στάση ζωής, τότε η ψυχή μας αγαθή θα γίνει και θα είναι γη καρποφόρα.  Το χωράφι είναι δικό μας, όπως και η ευθύνη μας  για την συντήρησή του. Όταν το εγκαταλείψουμε  και γίνει έρμαιο  του χρόνου και της αμέλειας, τότε  δεν θα καρποφορεί για το δικό μας  και των γύρω μας  το καλό. Γι΄ αυτό  θα είμαστε αναπολόγητοι, αφού δεν ακούσαμε και κωφεύσαμε. Αυτοκαταδικαζόμαστε μ΄ αυτόν τον τρόπο σε πνευματική ασιτία και σε αφανισμό.  Αν μεριμνήσουμε, θα κερδίσουμε. Θα κάνουμε την γη της καρδιάς μας μαλακή, έτοιμη να μας δώσει τροφή άριστης ποιότητας, για να επιβιώ-σουμε πνευματικά ως άνθρωποι και ως χριστιανοί. 

πηγή